Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik rachunkowości
Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
Data rozpoczęcia: 6 czerwca 2025 14:08
Data zakończenia: 6 czerwca 2025 14:22

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Koszty projektów rozwojowych, które zakończyły się pozytywnym rezultatem, wchodzą w skład

A. aktywów obrotowych

B. wartości niematerialnych i prawnych

C. inwestycji krótkoterminowych

D. kapitałów własnych

Błędne odpowiedzi są oparte na nieprawidłowej klasyfikacji kosztów prac rozwojowych. Kapitały własne odnoszą się do finansowania przedsiębiorstwa przez właścicieli lub akcjonariuszy, a nie do inwestycji w rozwój. Koszty rozwoju nie są składnikiem kapitału, ponieważ nie stanowią bezpośredniego wkładu właścicieli, lecz są związane z wydatkami na innowacje, które mogą przynieść przyszłe zyski. Z kolei aktywa obrotowe obejmują zasoby, które są przewidziane do sprzedaży lub zużycia w ciągu roku, co nie ma związku z długoterminowymi inwestycjami w rozwój. Inwestycje krótkoterminowe dotyczą lokat, które mają na celu szybkie przyniesienie zysku, co również nie ma zastosowania do kosztów rozwoju, które są z definicji długoterminowe. Typowym błędem jest mylenie krótkoterminowych i długoterminowych aktywów, co może prowadzić do niewłaściwych decyzji finansowych. Zrozumienie tych kategorii jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania finansami przedsiębiorstwa oraz zgodności z obowiązującymi regulacjami rachunkowymi.

Pytanie 2

Zapas materiału "A" obejmuje trzy kolejne dostawy:
dostawa I 150 szt. nabytych po 10 zł
dostawa II 200 szt. nabytych po 9 zł
dostawa III 100 szt. nabytych po 11 zł
Wydano do użytku 200 szt. materiału "A", które oszacowano metodą FIFO na kwotę

A. 1 550 zł

B. 1 950 zł

C. 2 000 zł

D. 1 545 zł

Poprawna odpowiedź wynika z zastosowania metody FIFO (First In, First Out) do wyceny materiału. W tym przypadku oznacza to, że najpierw z zapasu wydane zostaną materiały z najstarszej dostawy. Z analizy dostaw wynika, że z zapasu materiału 'A' zostały zakupione trzy dostawy: pierwsza - 150 szt. po 10 zł, druga - 200 szt. po 9 zł, oraz trzecia - 100 szt. po 11 zł. W pierwszej kolejności wydawane są 150 szt. z dostawy I, co daje koszt 150 szt. x 10 zł = 1 500 zł. Następnie, dla pozostałych 50 szt. sięgamy po dostawę II, co kosztuje 50 szt. x 9 zł = 450 zł. Łączna kwota to 1 500 zł + 450 zł = 1 950 zł. Metoda FIFO jest powszechnie stosowana w zarządzaniu zapasami, gdyż zapewnia, że starsze partie materiałów są wykorzystywane jako pierwsze, co jest istotne w kontekście minimalizacji strat związanych z przestarzałym towarem oraz zgodności z prawem księgowym. Przykładowo, stosując FIFO, przedsiębiorstwa mogą zachować lepszy porządek w księgowości oraz dokładniej odzwierciedlać koszty w raportach finansowych.

Pytanie 3

Bezrobocie, które występuje w wyniku kryzysu gospodarczego spowodowanego obniżeniem popytu na towary i usługi, określa się mianem

A. klasycznym

B. koniunkturalnym

C. frykcyjnym

D. strukturalnym

Wybór odpowiedzi zakładającej inne typy bezrobocia wskazuje na nieporozumienie dotyczące podstawowych definicji. Bezrobocie klasyczne, nazywane również bezrobociem na skutek wyższych płac, występuje, gdy wynagrodzenia są ustawione powyżej równowagi, co zniechęca pracodawców do zatrudniania większej liczby pracowników. Pojawia się w sytuacjach, gdy minimalne wynagrodzenie lub inne regulacje płacowe są zbyt wysokie, co prowadzi do nadwyżki podaży pracy. Z kolei bezrobocie frykcyjne odnosi się do naturalnych procesów zatrudnienia, które występują, gdy ludzie zmieniają pracę, poszukują lepszych warunków, lub gdy świeżo upieczeni absolwenci wchodzą na rynek pracy. Nie jest ono związane ze spadkiem popytu i nie prowadzi do masowych zwolnień. Przyczyny strukturalnego bezrobocia są natomiast związane z długofalowymi zmianami w gospodarce, które powodują, że pewne umiejętności stają się nieaktualne, a pracownicy nie mogą znaleźć pracy w nowych branżach. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla oceny sytuacji na rynku pracy oraz formułowania polityk zatrudnienia. Często mylenie tych pojęć prowadzi do błędnych interpretacji zjawisk gospodarczych i utrudnia efektywne podejmowanie decyzji na poziomie zarządzania oraz polityki publicznej.

Pytanie 4

W bilansie bierne rozliczenia kosztów międzyokresowych wskazywane są w kategorii

A. Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania

B. Aktywa trwałe

C. Kapitał (fundusz) własny

D. Aktywa obrotowe

Prezentowanie biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów w aktywach obrotowych, trwałych czy kapitale własnym jest nieprawidłowe z kilku powodów. Aktywa obrotowe, takie jak należności czy zapasy, odnoszą się do wartości majątku, który jest przewidziany do wykorzystania lub sprzedaży w krótkim okresie, zazwyczaj w ciągu roku. Bierne rozliczenia międzyokresowe dotyczą jednak zobowiązań, które przedsiębiorstwo musi zrealizować w przyszłości. Z kolei aktywa trwałe, takie jak maszyny czy budynki, są środkami trwałymi, które służą w działalności długoterminowo i nie mogą być utożsamiane z kosztami, które są jedynie zobowiązaniami do zapłaty. Kapitał własny reprezentuje wkład właścicieli w przedsiębiorstwo oraz zyski zatrzymane, a nie zobowiązania, które powinny być ujęte w bilansie jako odpowiednie pasywa. Błędem myślowym w tych odpowiedziach jest mylenie klasyfikacji zobowiązań z aktywami i kapitałem własnym. Praktyka rachunkowa wymaga, aby zobowiązania były wyraźnie oddzielone od aktywów, co zapewnia przejrzystość finansową oraz umożliwia dokładną analizę sytuacji finansowej firmy. Niezrozumienie tych podstawowych zasad może prowadzić do niepoprawnych wniosków o kondycji finansowej przedsiębiorstwa.

Pytanie 5

Kosztów działalności pomocniczej nie przypisuje się do

A. jednostek zarządzających

B. usług zewnętrznych

C. wydziałów wspierających

D. wydziałów zasadniczych

Rozważając inne odpowiedzi, warto zauważyć, że przypisywanie kosztów działalności pomocniczej do komórek zarządu lub wydziałów podstawowych jest procesem, który ma swoje uzasadnienie. Komórki zarządu, jako jednostki odpowiedzialne za strategiczne kierowanie organizacją, korzystają z usług pomocniczych, ale nie są one bezpośrednio związane z ich działalnością operacyjną. Wydziały podstawowe są odpowiedzialne za podstawowe funkcje firmy, więc przypisywanie do nich kosztów działalności pomocniczej może prowadzić do nieprecyzyjnego kalkulowania rentowności tych sektorów. Wydziały pomocnicze z kolei są stworzone po to, by wspierać działalność główną, co czyni je naturalnym miejscem dla alokacji kosztów pomocniczych. Typowym błędem jest mylenie roli wydziałów pomocniczych z rolą usług obcych; usługi obce są świadczone przez podmioty zewnętrzne i nie mają bezpośredniego wpływu na wewnętrzne struktury organizacyjne. Ważne jest również, aby zrozumieć, że błędne przypisywanie kosztów może prowadzić do nieefektywnego zarządzania finansami, co w dłuższej perspektywie wpływa na ogólną rentowność organizacji. Dlatego kluczowe jest stosowanie właściwych praktyk księgowych oraz analizy kosztów, aby dokładnie określić, które koszty są związane z działalnością pomocniczą, a które powinny być przypisane do innych jednostek.

Pytanie 6

W skład kosztu wytworzenia wyrobu gotowego wchodzą:

A. koszty pośrednie dotyczące produktów, koszty zarządu oraz koszty związane ze sprzedażą

B. koszty zarządu, koszty związane z produkcją podstawową

C. koszty pośrednie produkcji oraz koszty sprzedaży

D. koszty bezpośrednie związane z produkcją oraz koszty wydziałowe

Koszt wytworzenia wyrobu gotowego składa się z kosztów bezpośrednich produkcji oraz kosztów wydziałowych, które są kluczowe dla określenia rzeczywistych wydatków poniesionych w procesie produkcyjnym. Koszty bezpośrednie produkcji to wydatki, które można bezpośrednio przypisać do wytworzenia konkretnego produktu, takie jak materiały czy robocizna. Koszty wydziałowe, z kolei, obejmują wszelkie inne wydatki związane z utrzymaniem wydziału produkcyjnego, w tym amortyzację maszyn, media, czy wynagrodzenia pracowników wspierających proces produkcji, które nie są bezpośrednio związane z danym produktem. Zrozumienie tych kosztów jest niezbędne do efektywnego zarządzania produkcją, umożliwia precyzyjne kalkulowanie cen oraz podejmowanie strategicznych decyzji dotyczących rentowności. W praktyce, organizacje starają się minimalizować te koszty poprzez optymalizację procesów produkcyjnych oraz zastosowanie nowoczesnych technologii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu produkcją.

Pytanie 7

Do elementów księgowości należy

A. dziennik

B. rachunek przepływów pieniężnych

C. rachunek zysków i strat

D. arkusz spisu z natury

Dziennik jest podstawowym elementem ksiąg rachunkowych, w którym rejestruje się wszystkie operacje gospodarcze w porządku chronologicznym. Stanowi on kluczowy dokument w procesie prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z zasadami rachunkowości oraz standardami finansowymi. Zgodnie z ustawą o rachunkowości, każda transakcja powinna być udokumentowana w dzienniku, co zapewnia przejrzystość i możliwość weryfikacji danych. Dziennik umożliwia także sporządzanie raportów finansowych oraz analizę przepływów pieniężnych i wyników działalności, co jest niezbędne dla podejmowania decyzji zarządczych. Przykładem zastosowania dziennika jest rejestracja przychodów ze sprzedaży, gdzie każda transakcja jest notowana z datą, kwotą oraz odpowiednimi kontami księgowymi. Bez dziennika niemożliwe byłoby prawidłowe prowadzenie rachunkowości, ponieważ stanowi on fundament dla dalszych zapisów w księgach głównych, takich jak konta syntetyczne i analityczne. W praktyce, korzystając z oprogramowania księgowego, księgowi mogą łatwo wprowadzać dane do dziennika, co zwiększa efektywność procesów rachunkowych.

Pytanie 8

Stosowanie metody degresywnej do odpisów amortyzacyjnych środków trwałych wpływa na

A. spadek kosztów amortyzacji w początkowych latach eksploatacji środka trwałego oraz wzrost wyniku finansowego

B. spadek kosztów amortyzacji w początkowych latach eksploatacji środka trwałego oraz spadek wyniku finansowego

C. wzrost kosztów amortyzacji w początkowych latach eksploatacji środka trwałego oraz wzrost wyniku finansowego

D. wzrost kosztów amortyzacji w początkowych latach eksploatacji środka trwałego oraz spadek wyniku finansowego

Dobra robota, odpowiedź jest na miejscu! Metoda degresywna amortyzacji to taka, w której na początku użytkowania środka trwałego odpisy są wyższe niż potem. To znaczy, że w pierwszych latach firmy mają większe koszty amortyzacji, co wpływa na ich wyniki finansowe. Na przykład, jak firma kupuje maszynę za 100 000 zł, to w pierwszym roku może odliczyć 20% tej kwoty, czyli 20 000 zł, a w kolejnych latach to już tylko 10% od tego, co zostało. Ta metoda jest szczególnie popularna tam, gdzie technologie szybko się zmieniają i wartości aktywów spadają. Poza tym, warto pamiętać, że w polskich standardach rachunkowości ta metoda jest akceptowana i pomaga lepiej oddać, jak naprawdę zużywają się aktywa.

Pytanie 9

Salda kont efektywnych są następujące:
Sprzedaż towarów 55 000,00 zł
Wartość sprzedanych towarów według kosztów nabycia 40 000,00 zł
Pozostałe przychody operacyjne 5 000,00 zł
Koszty finansowe 500,00 zł
Straty nadzwyczajne 200,00 zł

Jakie jest finansowe wyniku brutto?

A. 20 300 zł

B. 19 300 zł

C. 20 700 zł

D. 9 300 zł

Wynik finansowy brutto oblicza się, sumując przychody operacyjne i pozostałe przychody, a następnie odejmując koszty finansowe oraz straty nadzwyczajne. W analizowanym przypadku mamy: 55 000 zł ze sprzedaży towarów i 5 000 zł z pozostałych przychodów operacyjnych, co daje łącznie 60 000 zł przychodów. Koszt sprzedanych towarów wynosi 40 000 zł, więc zyskujemy 20 000 zł. Następnie odejmujemy koszty finansowe, które wynoszą 500 zł, i straty nadzwyczajne w wysokości 200 zł. Zatem: 20 000 zł - 500 zł - 200 zł = 19 300 zł. Zrozumienie tej procedury jest kluczowe w praktyce księgowej, ponieważ pozwala na właściwe zarządzanie finansami przedsiębiorstwa i podejmowanie świadomych decyzji. Dobrą praktyką jest regularne analizowanie wyników finansowych, co pozwala na identyfikację obszarów do poprawy i optymalizację kosztów, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do zwiększenia rentowności.

Pytanie 10

Wskaż konta analityczne utworzone w wyniku podziału konta "Środki trwałe"?

A. "Maszyny produkcyjne", "Środki transportu", "Budynki"

B. "Magazyn", "Materiały podstawowe", "Materiały biurowe"

C. "Programy komputerowe", "Budynki", "Materiały pomocnicze"

D. "Materiały podstawowe", "Materiały pomocnicze", "Maszyny"

Odpowiedź "Maszyny produkcyjne", "Środki transportu", "Budynki" jest poprawna, ponieważ konta analityczne powstałe z podziału konta "Środki trwałe" obejmują aktywa, które mają długoterminowy charakter oraz są używane w procesach produkcyjnych i operacyjnych przedsiębiorstwa. Maszyny produkcyjne to kluczowy element aktywów trwałych, który wpływa na zdolność produkcyjną firmy, a ich klasyfikacja jest istotna dla analizy kosztów oraz efektywności produkcji. Środki transportu, takie jak samochody dostawcze czy ciężarówki, również stanowią część środków trwałych, umożliwiając sprawne dostarczanie towarów i realizację usług. Budynki, jako nieruchomości, nie tylko stanowią podstawę działalności gospodarczej, ale również są źródłem amortyzacji, co jest istotne dla bilansowania finansów firmy. Dobre praktyki branżowe wymagają, aby przedsiębiorstwa prowadziły szczegółowy ewidencjonowanie tych aktywów, co pozwala na ich skuteczne zarządzanie oraz optymalizację procesów finansowych.

Pytanie 11

Inwentaryzację towarów w punktach sprzedaży detalicznej realizuje się raz

A. w roku

B. w ciągu 4 lat

C. w ciągu 2 lat

D. na kwartał

Inwentaryzacja zapasu towarów w punktach obrotu detalicznego jest procesem, który wymaga staranności i regularności. Odpowiedzi sugerujące przeprowadzanie inwentaryzacji co kwartał, co 4 lata lub co 2 lata budzą wątpliwości w kontekście standardów zarządzania zapasami. Przeprowadzanie inwentaryzacji co kwartał może być uważane za zbyt częste dla wielu detalistów, co może prowadzić do nieefektywności. Z kolei inwentaryzacja co 4 lata jest zbyt rzadkim podejściem, które może skutkować poważnymi błędami w ewidencji zapasów. Utrzymywanie dokładnych danych o stanie zapasów jest niezbędne do skutecznego zarządzania łańcuchem dostaw, a długie przerwy między inwentaryzacjami mogą prowadzić do narastających niezgodności. Ponadto, rzadkie przeprowadzanie inwentaryzacji sprzyja kumulacji błędów, które mogą wpływać na decyzje zakupowe i sprzedażowe, co w dłuższej perspektywie może wpłynąć negatywnie na rentowność przedsiębiorstwa. Z praktycznego punktu widzenia, zaleca się pełne inwentaryzacje przynajmniej raz w roku, co pozwala na bieżąco utrzymywać kontrolę nad stanem zapasów, minimalizując ryzyko strat i nieefektywności operacyjnych. Warto również zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami prawa i praktykami audytowymi, regularne inwentaryzacje są istotnym elementem procesu zarządzania ryzykiem w organizacji.

Pytanie 12

Rentowność aktywów firmy wskazuje

A. na efektywność kapitału własnego

B. na proporcję zysku do całkowitych kosztów

C. na efektywność użycia aktywów

D. na proporcję zysku do przychodów ze sprzedaży

W analizie rentowności przedsiębiorstwa ważne jest zrozumienie różnicy między różnymi miarami efektywności, co nie zostało prawidłowo uwzględnione w niepoprawnych odpowiedziach. Udział zysku w kosztach całkowitych nie jest miarą rentowności majątku, lecz wskaźnikiem dotyczącym rentowności operacyjnej, a zatem nie daje pełnego obrazu efektywności wykorzystania aktywów. Analogicznie, współczynnik rentowności sprzedaży, który ocenia zysk w stosunku do przychodów ze sprzedaży, nie odnosi się bezpośrednio do zastosowania aktywów w procesach operacyjnych, co czyni go niewłaściwym dla tego pytania. Ostatecznie, pojęcie opłacalności kapitału własnego dotyczy zwrotu na kapitale, a nie rentowności majątku, co również jest odmiennym aspektem analizy finansowej. Typowe błędy myślowe w tym kontekście to mylenie różnych wskaźników rentowności oraz ich zastosowanie w niewłaściwych kontekstach. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że rentowność majątku koncentruje się na efektywności wykorzystania wszystkich zasobów majątkowych, co jest fundamentalne w podejmowaniu decyzji inwestycyjnych oraz strategii rozwoju firmy.

Pytanie 13

Operację gospodarczą OT – przyjęcie do użytku zakupionego środka trwałego o wartości 28 000,00 zł należy ująć na kontach

A. Wn Środki trwałe i Ma Pozostałe przychody operacyjne

B. Wn Środki trwałe i Ma Środki trwałe w budowie

C. Wn Środki trwałe i Ma Rozliczenia międzyokresowe przychodów

D. Wn Środki trwałe i Ma Rozliczenie zakupu

Poprawna odpowiedź to Wn Środki trwałe i Ma Rozliczenie zakupu, ponieważ przyjęcie środka trwałego do użytkowania wiąże się z koniecznością zaksięgowania jego wartości na koncie Środków trwałych, które jest aktywem trwałym w bilansie. Wartość 28 000,00 zł powinna być ewidencjonowana jako wzrost tego konta, co jest zgodne z zasadą, że środki trwałe zwiększają aktywa przedsiębiorstwa. Z drugiej strony, konto Rozliczenie zakupu jest kontem pasywnym, które odzwierciedla zobowiązania wynikające z zakupu środka trwałego, który został przyjęty, ale nie został jeszcze uregulowany. Przeksięgowanie na konto Rozliczenie zakupu oznacza, że zobowiązanie zostało zrealizowane, a środek trwały został przyjęty do użytkowania. Taka procedura jest zgodna z ustawą o rachunkowości oraz z zasadami dobrych praktyk w ewidencji środków trwałych.

Pytanie 14

Niedobór naturalny towarów, który mieści się w ramach norm i limitów, księguje się na ciężar konta

A. Koszt produkcji sprzedanych wyrobów gotowych

B. Inne koszty operacyjne

C. Wartość towarów sprzedanych po cenach zakupu

D. Zużycie surowców i energii

Niedobór naturalny towarów, który mieści się w granicach norm i limitów, należy księgować w ciężar konta "Wartość sprzedanych towarów według cen zakupu". Jest to zgodne z zasadami rachunkowości, które nakazują, aby wszelkie straty związane z towarami były odzwierciedlane w kosztach. W praktyce oznacza to, że jeśli towar nie dotarł do miejsca sprzedaży w odpowiedniej ilości z powodu naturalnych niedoborów, jego wartość powinna zostać uwzględniona w kosztach sprzedanych towarów, co wpływa na wynik finansowy przedsiębiorstwa. Przykładem może być sytuacja, w której sklep posiada zapasy towarów, ale część z nich uległa uszkodzeniu lub zniszczeniu w wyniku naturalnych zdarzeń, takich jak pożar czy powódź. Wówczas wartość tych towarów zostaje odjęta od przychodów ze sprzedaży, co jest zgodne z zasadą ostrożności w rachunkowości. Dobrą praktyką jest także regularne monitorowanie stanu zapasów oraz prowadzenie odpowiednich analiz, aby zapobiegać i minimalizować straty związane z niedoborem naturalnym.

Pytanie 15

W obecnym okresie firma poniosła następujące wydatki:
- zużycie materiałów bezpośrednich z narzutami 6 000 zł
- płace bezpośrednie z narzutami 5 000 zł
- koszty produkcyjne 1 000 zł
Wyprodukowano oraz przyjęto do magazynu 80 sztuk wyrobów gotowych. W procesie produkcji znajduje się 40 sztuk produktów, które są w 50% gotowe. Jakie jest jednostkowe wynagrodzenie za wytworzenie wyrobu gotowego?

A. 110 zł

B. 120 zł

C. 150 zł

D. 75 zł

Aby obliczyć jednostkowy koszt wytworzenia wyrobu gotowego, należy zsumować wszystkie koszty poniesione na produkcję i podzielić je przez liczbę wyprodukowanych jednostek. W tym przypadku mamy: zużycie materiałów bezpośrednich 6000 zł, płace bezpośrednie 5000 zł oraz koszty wydziałowe 1000 zł, co daje łączny koszt produkcji równy 12000 zł. Następnie, dzielimy tę kwotę przez 80 wyrobów gotowych, co daje jednostkowy koszt wytworzenia równy 150 zł. Jednakże, ponadto, musimy uwzględnić, że w produkcji znajduje się 40 sztuk produktów zaawansowanych, które są w 50% ukończone. To oznacza, że wartość kosztów przypisanych do tych produktów również powinna wpłynąć na koszt jednostkowy. W obliczeniach uwzględniamy tylko w pełni ukończone wyroby gotowe, stąd finalna wartość jednostkowego kosztu wytworzenia wynosi 120 zł. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie rachunkowości zarządczej oraz kosztowej, które kładą nacisk na precyzyjne przypisywanie kosztów do produktów.

Pytanie 16

Jakie stawki podatku VAT były w Polsce w roku 2014?

A. 23%, 3%, 0%

B. 23%, 7%, 5%

C. 23%, 8%, 5%, 0%

D. 23%, 8%, 5%, 3%

W 2014 roku w Polsce obowiązywały cztery stawki podatku VAT: 23%, 8%, 5% oraz 0%. Stawka 23% jest standardową stawką VAT, stosowaną do większości towarów i usług. Stawka 8% dotyczy m.in. niektórych usług budowlanych oraz wybranych towarów, takich jak żywność, a stawka 5% jest stosowana do tzw. produktów podstawowych, np. książek i czasopism. Stawka 0% ma zastosowanie w przypadku eksportu towarów oraz dostaw wewnątrzwspólnotowych. Praktyczne zastosowanie tych stawek wpływa na kalkulację cen towarów i usług oraz na obliczenia związane z podatkiem dochodowym. Firmy muszą być świadome, która stawka VAT obowiązuje dla ich produktów, aby prawidłowo naliczać podatek oraz unikać potencjalnych sankcji ze strony organów skarbowych. Zrozumienie tych stawek jest kluczowe dla każdego przedsiębiorcy, aby efektywnie zarządzać swoją księgowością oraz planować strategię cenową.

Pytanie 17

Transakcje gotówkowe realizowane są przy użyciu

A. weksla prostego

B. akredytywy

C. polecenia przelewu

D. przekazu pocztowego

Przekaz pocztowy jest jedną z najstarszych form rozliczeń gotówkowych, która polega na przesyłaniu pieniędzy za pośrednictwem poczty. Ta metoda jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy inne formy płatności, takie jak przelewy bankowe, mogą być utrudnione. Przekaz pocztowy pozwala na bezpieczne i efektywne przekazywanie gotówki, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla osób, które nie mają dostępu do banków. W praktyce, korzystanie z przekazu pocztowego może być widziane w kontekście transakcji między osobami znajdującymi się w różnych miejscach, gdzie fizyczne przekazanie gotówki byłoby problematyczne. Warto zauważyć, że korzystanie z przekazu pocztowego wymaga przestrzegania standardów bezpieczeństwa, takich jak identyfikacja nadawcy i odbiorcy, aby zapobiec nadużyciom. Współczesne zastosowania tej metody płatności są mniej powszechne w porównaniu do elektronicznych systemów płatności, jednak wciąż znajdują zastosowanie w określonych sytuacjach, takich jak transakcje w rejonach o ograniczonym dostępie do nowoczesnych rozwiązań finansowych.

Pytanie 18

Która ze spółek osiągnęła optymalny poziom wskaźnika bieżącej płynności finansowej?

	Nazwa spółki	Wielkość wskaźnika bieżącej płynności finansowej
A.	HAN POL SA	0,2
B.	DA GAMA SA	0,8
C.	SABO SA	1,0
D.	SUFMAR SA	1,6

A. B.

B. A.

C. C.

D. D.

Odpowiedź D jest prawidłowa, ponieważ wskaźnik bieżącej płynności finansowej dla spółki SUFMAR SA wynosi 1,6, co znajduje się w optymalnym przedziale 1,5 - 2,0. Wskaźnik bieżącej płynności jest kluczowym wskaźnikiem w ocenie stabilności finansowej przedsiębiorstwa, ponieważ informuje o zdolności firmy do regulowania swoich zobowiązań krótkoterminowych za pomocą posiadanych aktywów obrotowych. Wartość wskaźnika powyżej 1 wskazuje na pozytywną sytuację finansową, co oznacza, że przedsiębiorstwo ma wystarczające środki, aby pokryć swoje krótkoterminowe zobowiązania. W praktyce, przedsiębiorstwa dążą do utrzymania tego wskaźnika w zalecanym przedziale, co wpływa na ich reputację wśród inwestorów i kredytodawców. Przykładowo, firmy mogą podejmować działania na rzecz poprawy płynności, takie jak optymalizacja zarządzania zapasami lub negocjacje z dostawcami w celu wydłużenia terminów płatności. Utrzymanie zdrowego poziomu wskaźnika bieżącej płynności jest zgodne z dobrymi praktykami zarządzania finansami i pozwala na zabezpieczenie stabilności operacyjnej firmy.

Pytanie 19

Która z transakcji gospodarczych powoduje zmiany tylko w aktywach?

A. WB - zaciągnięto pożyczkę długoterminową 20 000 zł

B. PK - wystawiono weksel własny na pokrycie zobowiązań 6 000 zł

C. WB - otwarto akredytywę 5 500 zł

D. WB - spłacono ratę kredytu krótkoterminowego 12 000 zł

Odpowiedź "WB - otwarto akredytywę" jest prawidłowa, ponieważ otwarcie akredytywy to proces, który wpływa jedynie na aktywa firmy. W momencie otwarcia akredytywy, instytucja finansowa zobowiązuje się do dokonania płatności na rzecz dostawcy, co efektywnie zwiększa aktywa w postaci środków pieniężnych lub ekwiwalentów, które są dostępne w przyszłości. W praktyce, akredytywa jest instrumentem, który zapewnia współpracę między stronami transakcji, gdzie bank pełni rolę gwaranta płatności. Warto zaznaczyć, że w tej operacji nie występują obciążenia zobowiązań, co czyni ją wyjątkową w kontekście wpływu na bilans. W odniesieniu do standardów rachunkowości, otwarcie akredytywy powinno być odpowiednio udokumentowane w księgach rachunkowych, co zapewnia transparentność finansową oraz zgodność z zasadą memoriałową, gdzie transakcje są rejestrowane w momencie ich realizacji, a nie w momencie transferu gotówki.

Pytanie 20

Do dokumentów księgowych, które przedstawiają obrót gotówkowy, zalicza się

A. czek gotówkowy, czek rozrachunkowy oraz polecenie przelewu

B. fakturę VAT, dokument wypłaty - KW oraz raport kasowy - RK

C. raport kasowy, czek gotówkowy i dowód wpłaty - KP

D. zwrot wewnętrzny - ZW, dowód wpłaty - KP oraz dokument wypłaty - KW

Wskaźnik odpowiedzi, który obejmuje raport kasowy, czek gotówkowy oraz dowód wpłaty - KP, jest na pewno trafny. Te dokumenty to kluczowe elementy w księgowości, które pokazują, jakie mamy wpływy gotówkowe i wydatki. Raport kasowy to jakby podsumowanie wszystkich operacji gotówkowych w danym czasie, więc można łatwo zobaczyć, ile pieniędzy wchodzi i wychodzi. Czek gotówkowy jest super ważny, bo potwierdza, że transakcja gotówkowa została przeprowadzona, a jego dobre wypełnienie zabezpiecza nas przed problemami. Dowód wpłaty, czyli ten KP, to dokument, który pokazuje, że wpłaciliśmy pieniądze na konto i to ma ogromne znaczenie dla prowadzenia ewidencji finansowej. Używanie tych dokumentów w codziennej pracy, na przykład przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych, jest mega istotne, by wszystko było jasne i przejrzyste. Pamiętajmy też, że dobrze archiwizować te dowody zgodnie z przepisami, co pomoże uniknąć problemów, jeśli kiedykolwiek będzie kontrola skarbowa.

Pytanie 21

Dźwignia finansowa wskazuje

A. na rentowność kapitałów własnych

B. na możliwość spłaty odsetek

C. na efektywność wykorzystania kapitałów obcych

D. na zdolność do pełnej spłaty zobowiązań z nadwyżki finansowej

Niektóre odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, ale nie odnoszą się bezpośrednio do definicji dźwigni finansowej. Mówiąc o możliwości spłaty odsetek, trzeba zrozumieć, że dźwignia finansowa nie dotyczy jedynie zdolności do regulowania odsetek, ale głównie strategii wykorzystania kapitałów obcych do generowania wyższych zysków. Ponadto, zyskowność kapitałów własnych jest efektem zastosowania dźwigni finansowej, ale sama dźwignia nie informuje bezpośrednio o tej zyskowności. Z kolei stwierdzenie, że dźwignia finansowa dotyczy pełnej spłaty zobowiązań z nadwyżki finansowej, jest mylące, ponieważ dźwignia odnosi się do struktury finansowania, a nie do zdolności spłaty zobowiązań. Ważne jest także, aby uniknąć mylenia pojęć związanych z ryzykiem i rentownością. Właściwe zrozumienie dźwigni finansowej jest kluczowe dla analizy finansowej, a błędne interpretacje mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji inwestycyjnych oraz zarządzania finansami w firmie. Dlatego warto przyjąć holistyczne podejście do analizy finansowej, które uwzględnia nie tylko koszty, ale i ryzyko związane z dźwignią finansową.

Pytanie 22

Jakie koszty wchodzą w skład układu rodzajowego?

A. Wynagrodzenia, podatki i opłaty, zużycie materiałów i energii

B. Amortyzacja, koszty zakupu, koszty sprzedaży

C. Koszty sprzedaży, koszty zakupu, usługi zewnętrzne

D. Koszty ogólnego zarządzania, koszty sprzedaży, koszty zakupu

Odpowiedź "Wynagrodzenia, podatki i opłaty, zużycie materiałów i energii" jest strzałem w dziesiątkę, bo te koszty pasują do układu rodzajowego w rachunkowości. W tym układzie chodzi o to, żeby klasyfikować wydatki według ich rodzaju, co daje lepszy wgląd w to, co się dzieje z kosztami w firmie. Wynagrodzenia to ważny element kosztów operacyjnych, a jak się je dokładnie przeanalizuje, to można ocenić, jak efektywnie zatrudniamy ludzi. Podatki i opłaty to też nieodłączna część finansowania firmy, więc ich zrozumienie jest kluczowe. Zużycie materiałów i energii to kolejne ważne wydatki, które mocno wpływają na całość kosztów operacyjnych. Dzięki takiemu układowi menedżerowie mogą zdobyć cenne informacje o kosztach, co przydaje się przy podejmowaniu decyzji o tym, jak zoptymalizować procesy produkcyjne i obniżyć wydatki. Przykładowo, analizując koszty produkcji, sprawdzamy, jakie części wydatków są najważniejsze, a to pomaga zwiększać rentowność.

Pytanie 23

W tartaku stworzono 4 000 mb desek "A" oraz 2 000 mb desek "B". Ustalono współczynniki kalkulacyjne na podstawie grubości desek w proporcji 1:3. Koszty produkcji wyglądały następująco:
- materiały bezpośrednie 35 000,00 zł
- płace bezpośrednie 10 000,00 zł
- koszty wydziałowe 5 000,00 zł
Jakie są jednostkowe rzeczywiste koszty wytworzenia desek "A" i "B"?

A. 10,00 zł i 30,00 zł

B. 5,00 zł i 15,00 zł

C. 2,50 zł i 7,50 zł

D. 8,33 zł i 25,00 zł

Aby obliczyć jednostkowy koszt wytworzenia desek 'A' i 'B', należy najpierw ustalić całkowity koszt produkcji. Koszty bezpośrednie obejmują materiały (35 000 zł), płace (10 000 zł) oraz koszty wydziałowe (5 000 zł), co daje łączną sumę 50 000 zł. Następnie, zgodnie z ustalonym współczynnikiem kalkulacyjnym 1:3, obliczamy całkowitą długość desek, czyli 4 000 mb desek 'A' oraz 2 000 mb desek 'B', co łącznie daje 6 000 mb. Koszt jednostkowy desek 'A' wynosi 50 000 zł podzielone przez całkowity metraż desek, co daje 8,33 zł za mb. Jednak w kontekście proporcji, 4 000 mb desek 'A' stanowi 2/3 całkowitej produkcji, a 2 000 mb desek 'B' 1/3. Dlatego dla desek 'A' jednostkowy koszt wynosi 5,00 zł, a dla desek 'B' 15,00 zł. Zastosowanie tej metody kalkulacji kosztów jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które uwzględniają różnice w grubości i rodzaju materiałów, co pozwala na precyzyjniejsze określenie wartości jednostkowej wytworzonego towaru.

Pytanie 24

Nadwyżki inwentaryzacyjne, dla których nie ustalono przyczyn, klasyfikowane są jako

A. zysków nadzwyczajnych

B. przychodów nadzwyczajnych

C. przychodów finansowych

D. pozostałych przychodów operacyjnych

Nadwyżki inwentaryzacyjne, których przyczyny nie zostały ustalone, są klasyfikowane jako pozostałe przychody operacyjne, co jest zgodne z zasadami rachunkowości. Ta kategoria przychodów obejmuje przychody, które nie są związane bezpośrednio z podstawową działalnością przedsiębiorstwa, lecz są efektem zdarzeń, które zaistniały w toku operacji. Przykładem może być sytuacja, gdy przedsiębiorstwo odkryje, że posiada dodatkowe zapasy towarów, które nie zostały wcześniej wykazane w inwentaryzacji. Tego rodzaju nadwyżki mogą wynikać z błędów ludzkich czy nieprawidłowości w procesach magazynowych. Ujęcie ich jako pozostałych przychodów operacyjnych pozwala na zgodne z zasadami rachunkowości przedstawienie sytuacji finansowej firmy, jednocześnie utrzymując przejrzystość w raportowaniu. Dobrą praktyką w tej sytuacji jest prowadzenie dokładnej dokumentacji oraz regularne inwentaryzacje, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia takich nadwyżek w przyszłości.

Pytanie 25

Cena początkowa maszyny do produkcji wynosi 12 000,00 zł, a zakładany czas użytkowania to 4 lata. Jaki będzie miesięczny odpis amortyzacyjny?

A. 3 000,00 zł

B. 250,00 zł

C. 750,00 zł

D. 1 000,00 zł

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi pojawia się szereg błędnych koncepcji dotyczących amortyzacji. Przykładowo, przyjęcie wartości 3 000,00 zł jako miesięcznego odpisu wynika z błędnego założenia, że amortyzacja powinna być równo podzielona w każdym roku, bez uwzględnienia struktury czasowej. Próżno szukać logicznego uzasadnienia dla wartości 750,00 zł, gdyż opiera się na mylnym przeliczeniu wartości rocznej na miesięczną bez znajomości całkowitego okresu amortyzacji. Wartość 1 000,00 zł z kolei sugeruje, że użytkownik nie uwzględnił pełnego okresu eksploatacji maszyny, co prowadzi do zawyżenia miesięcznych odpisów. Każda z tych odpowiedzi demonstruje typowe błędy myślowe, takie jak brak zrozumienia zasad amortyzacji oraz niewłaściwe aplikowanie wzorów do obliczeń. W standardach rachunkowości kluczowe jest, aby amortyzacja była zgodna z rzeczywistym zużyciem środka trwałego, a metoda liniowa stanowi jedną z najprostszych i najczęściej stosowanych. Zrozumienie tych zasad pozwala na właściwe zarządzanie aktywami i ich kosztami w firmie oraz uniknięcie nieporozumień w raportowaniu finansowym.

Pytanie 26

Jakie dokumenty klasyfikowane są jako kategoria archiwalna A?

A. zatwierdzone roczne raporty finansowe

B. dowody księgowe dotyczące wpływów ze sprzedaży detalicznej

C. dokumenty dotyczące przyjętej metody prowadzenia rachunkowości

D. dowody księgowe związane z budową środków trwałych

Dokumenty księgowe dotyczące środków trwałych w budowie oraz dowody księgowe dotyczące wpływów ze sprzedaży detalicznej nie są klasyfikowane jako kategoria archiwalna A. W przypadku środków trwałych w budowie, te dokumenty są bardziej związane z bieżącym prowadzeniem i kontrolowaniem aktywów, a ich archiwizacja zwykle dotyczy okresów krótszych niż roczne sprawozdania finansowe. Z kolei dowody księgowe dotyczące wpływów ze sprzedaży detalicznej powinny być traktowane jako dokumenty operacyjne, które mogą być przechowywane przez krótszy czas, zgodnie z regulacjami dotyczącymi obiegu dokumentów. Dokumenty te są kluczowe dla analizy bieżącej działalności firmy, ale nie mają statusu archiwalnego zgodnie z wymaganiami prawnymi. W przypadku dokumentów przyjętego sposobu prowadzenia rachunkowości, mogą one być istotne dla wewnętrznych polityk firmy, jednak również nie są klasyfikowane w kategorii A. Warto zauważyć, że błędy w klasyfikacji dokumentów mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, w tym kar finansowych oraz problemów z audytami, co podkreśla wagę właściwego zarządzania dokumentacją zgodnie z obowiązującymi standardami i regulacjami prawnymi. W praktyce, niewłaściwe przypisanie kategorii archiwalnej może generować dodatkowe koszty związane z poszukiwaniem i organizowaniem dokumentów w przyszłości.

Pytanie 27

Ile egzemplarzy powinno się sporządzać dla arkuszy spisu z natury?

A. w dwóch egzemplarzach

B. w co najmniej trzech kopiach

C. tylko w wersji oryginalnej

D. w minimum dwóch egzemplarzach

Odpowiedź 'w dwóch egzemplarzach' jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi oraz standardami rachunkowości, arkusze spisu z natury muszą być sporządzane w co najmniej dwóch egzemplarzach. Taki wymóg ma na celu zapewnienie odpowiedniej dokumentacji oraz możliwość weryfikacji danych. Przykładowo, jeden egzemplarz pozostaje w firmie, a drugi może być przekazany do odpowiednich organów kontrolnych lub służyć jako zabezpieczenie w przypadku ewentualnych sporów. Dodatkowo, sporządzenie arkuszy w dwóch egzemplarzach pozwala na minimalizację ryzyka błędów oraz ułatwia przeprowadzenie audytów. W praktyce, każda firma, która przeprowadza spis z natury, powinna mieć jasno określone zasady dotyczące zarządzania dokumentacją spisową, aby dostosować się do najlepszych praktyk, co z kolei wpływa na transparentność i wiarygodność danych finansowych.

Pytanie 28

Marżę uzyskaną w handlu rejestruje się na kontach księgowych?

A. "Odchylenia od cen ewidencyjnych" Dt i "Towary" Ct

B. "Odchylenia od cen ewidencyjnych" Dt i "Wartość sprzedanych towarów wg cen zakupu" Ct

C. "Wartość sprzedanych towarów wg cen zakupu" Dt i "Odchylenia od cen ewidencyjnych" Ct

D. "Towary" Dt i "Odchylenia od cen ewidencyjnych" Ct

Poprawna odpowiedź wskazuje na zapis marży zrealizowanej w handlu, gdzie "Odchylenia od cen ewidencyjnych" są księgowane po stronie debetowej (Dt), a "Wartość sprzedanych towarów wg cen zakupu" po stronie kredytowej (Ct). Taki zapis odzwierciedla rzeczywisty stan finansowy firmy, uwzględniając różnice między ceną zakupu a ceną sprzedaży towarów. W praktyce, prawidłowe ewidencjonowanie marży jest kluczowe dla analizy rentowności sprzedaży i zarządzania kosztami. Przykładem zastosowania tej zasady może być firma handlowa, która sprzedaje towary po cenach wyższych od ich zakupu. W efekcie, księgowanie odchyleń od cen ewidencyjnych pozwala na monitorowanie i ocenę skuteczności strategii cenowej firmy, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania finansami. Dodatkowo, zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), precyzyjne ujmowanie takich operacji jest niezbędne dla transparentności i prawidłowego raportowania wyników finansowych.

Pytanie 29

Koszty obowiązkowych badań lekarskich wstępnych, okresowych i kontrolnych pracowników działu księgowości pokrywa

A. pracownik z wynagrodzenia netto

B. Narodowy Fundusz Zdrowia

C. pracodawca z własnych funduszy

D. Zakład Ubezpieczeń Społecznych

Wybór odpowiedzi, które wskazują na inne źródła pokrycia kosztów badań lekarskich, wynika z nieprawidłowego zrozumienia przepisów dotyczących ochrony zdrowia pracowników. Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) nie jest odpowiedzialny za pokrycie kosztów badań wstępnych i kontrolnych w pracy. NFZ finansuje usługi medyczne, ale to pracodawca ma ustawowy obowiązek zapewnienia pracownikom odpowiednich badań. W związku z tym, twierdzenie, że NFZ pokryje te koszty, opiera się na błędnym założeniu, które nie jest zgodne z regulacjami prawnymi. Podobnie, twierdzenie, że pracownicy powinni pokrywać te wydatki z wynagrodzenia netto, ignoruje fakt, że takie wydatki są obowiązkowe i powinny być finansowane przez pracodawcę. To podejście nie tylko narusza prawo pracy, ale także może prowadzić do obniżenia jakości zdrowia pracowników, co w dłuższej perspektywie wpływa na wydajność i efektywność organizacji. Z kolei Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) jest odpowiedzialny za różne formy ubezpieczeń społecznych oraz świadczenia, ale nie zajmuje się finansowaniem badań lekarskich, co jest kolejnym powodem, dla którego wybór tej odpowiedzi jest błędny. Te nieporozumienia mogą wynikać z braku wiedzy na temat odpowiedzialności pracodawców wobec pracowników oraz podstawowych zasad dotyczących ochrony zdrowia w miejscu pracy.

Pytanie 30

Kwota zakupu netto towaru obciążonego podatkiem VAT w wysokości 22% wynosi 80 zł, a zysk handlowy to 20%. Jaką wartość osiągnie cena sprzedaży netto obliczona od ceny sprzedaży?

A. 96,00 zł

B. 97,60 zł

C. 122,00 zł

D. 100,00 zł

Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć, że wiele z nich wynika z nieprawidłowego zrozumienia pojęcia marży oraz sposobu kalkulacji ceny sprzedaży netto. Na przykład, odpowiedź sugerująca 97,60 zł mogłaby wynikać z błędnego zastosowania kalkulacji marży czy też uwzględnienia VAT w nieodpowiednim momencie. Należy jednak pamiętać, że marża powinna być obliczana na podstawie ceny zakupu netto, a nie na cenie sprzedaży, co prowadzi do mylnego wniosku. Z kolei kwota 96,00 zł może być interpretowana jako niepoprawne obliczenie marży, które nie uwzględnia dodatkowych kosztów związanych z VAT. Cena 122,00 zł może wynikać z błędnej kalkulacji, w której próbujemy dodać VAT tylko do marży, co jest niezgodne z zasadami rachunkowości. Kluczowe jest, aby przy kalkulacjach cenowych wziąć pod uwagę wszystkie składniki, w tym marżę oraz odpowiednie stawki VAT, a nie tylko jeden z nich. W praktyce, niepoprawne podejście do ustalania cen może prowadzić do strat finansowych oraz problemów z płynnością. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, jak prawidłowo obliczać ceny sprzedaży w oparciu o dokładne wytyczne i standardy branżowe.

Pytanie 31

W tabeli przedstawiono dane dotyczące miesięcznych kosztów zużycia materiałów poniesionych w przedsiębiorstwie produkcyjnym zgodnie z miejscem ich powstawania. Na podstawie wybranych danych z rozdzielnika zużycia materiałów, koszty zużycia materiałów w cenie rzeczywistej według miejsc ich powstawania wynoszą

Wybrane dane z rozdzielnika zużycia materiałów
L.p.	Pozycja kosztów	Koszty razem	Koszty działalności podstawowej w tys. zł	Koszty ogólnego zarządu w tys. zł
1	Koszty materiałów wg cen ewidencyjnych	200	160	40
2	Odchylenia Dt od cen ewidencyjnych materiałów 5%	10

A. koszty działalności podstawowej 216 tys. zł, koszty ogólnego zarządu 44 tys. zł

B. koszty działalności podstawowej 180 tys. zł, koszty ogólnego zarządu 60 tys. zł

C. koszty działalności podstawowej 152 tys. zł, koszty ogólnego zarządu 38 tys. zł

D. koszty działalności podstawowej 168 tys. zł, koszty ogólnego zarządu 42 tys. zł

Poprawna odpowiedź to koszty działalności podstawowej 168 tys. zł oraz koszty ogólnego zarządu 42 tys. zł. Aby dokładnie obliczyć koszty zużycia materiałów w cenie rzeczywistej według miejsc ich powstawania, kluczowe jest zrozumienie sposobu rozdzielania kosztów. Koszty działalności podstawowej obejmują wydatki związane bezpośrednio z produkcją, natomiast koszty ogólnego zarządu dotyczą wydatków na zarządzanie przedsiębiorstwem. Przy obliczeniach należy uwzględnić odchylenia, które są proporcjonalnie rozdzielane zgodnie z udziałem poszczególnych kosztów w kosztach całkowitych. Przykładowo, jeśli całkowite koszty wynoszą 210 tys. zł, a koszty działalności podstawowej stanowią 80% tych kosztów, to w ten sposób można oszacować wpływ kosztów ogólnego zarządu na całkowite wydatki. Dzięki precyzyjnemu obliczeniu kosztów, przedsiębiorstwo może lepiej zarządzać swoimi zasobami oraz podejmować świadome decyzje finansowe, co jest zgodne z dobrą praktyką w zakresie zarządzania finansami przedsiębiorstw.

Pytanie 32

Jakie są zasady wyceny wartości niematerialnych i prawnych w chwili wprowadzenia do użytkowania?

A. cen nabycia pomniejszonych o odchylenia od cen ewidencyjnych

B. cen nabycia powiększonych o odpisy umorzeniowe

C. cen nabycia

D. cen nabycia powiększonych o odchylenia od cen ewidencyjnych

Wartości niematerialne i prawne w momencie przyjęcia do używania wycenia się według cen nabycia, co jest zgodne z wytycznymi zawartymi w Międzynarodowych Standardach Rachunkowości (MSR) oraz Krajowych Standardach Rachunkowości. Cena nabycia obejmuje wszystkie koszty związane z nabyciem aktywów, takie jak cena zakupu, koszty transportu, instalacji oraz inne wydatki, które są niezbędne do doprowadzenia aktywów do stanu używalności. Przykładowo, jeśli firma nabywa oprogramowanie, które będzie używane w działalności operacyjnej, wartość tego oprogramowania powinna być ustalona na podstawie ceny zakupu oraz związanych z nim kosztów transakcyjnych. Prawidłowe wycenianie wartości niematerialnych i prawnych na etapie ich przyjęcia do używania wpływa na dokładność raportów finansowych oraz umożliwia skuteczną kontrolę kosztów i podejmowanie decyzji zarządczych. Ponadto, uznanie wartości niematerialnych zgodnie z ceną nabycia jest kluczowe dla ustalenia przyszłych odpisów amortyzacyjnych, co ma bezpośrednie przełożenie na wynik finansowy firmy.

Pytanie 33

W analizowanym czasie producent wykonał 200 sztuk wyrobów gotowych oraz 100 sztuk produkcji w toku, która została przetworzona w 25%. Całkowity koszt produkcji wyniósł 450 zł. Jaki jest jednostkowy koszt wyprodukowania gotowego wyrobu?

A. 1,50 zł

B. 2,50 zł

C. 2,25 zł

D. 2,00 zł

Jednostkowy koszt wytworzenia wyrobu gotowego oblicza się, dzieląc całkowity koszt wytworzenia przez liczbę wyprodukowanych sztuk. W tym przypadku koszt wytworzenia wyniósł 450 zł, a producent wyprodukował 200 sztuk wyrobów gotowych. Wzór na jednostkowy koszt wytworzenia to: jednostkowy koszt = całkowity koszt / liczba wyrobów gotowych. Po podstawieniu wartości mamy: 450 zł / 200 sztuk = 2,25 zł. Warto jednak zauważyć, że produkcja niezakończona w wysokości 100 sztuk, pomimo że została przerobiona w 25%, nie jest wliczana do jednostkowego kosztu wytworzenia wyrobów gotowych, gdyż nie są to jeszcze wyroby gotowe. Dlatego właściwym podejściem jest skoncentrowanie się na wyrobach gotowych, co potwierdza, że jednostkowy koszt wytworzenia wynosi 2,00 zł, co jest wynikiem podziału całkowitego kosztu na wyroby gotowe. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w procesach produkcyjnych, ponieważ pomagają utrzymać kontrolę nad kosztami oraz skutecznie zarządzać wydajnością produkcji.

Pytanie 34

Ilość towarów i usług, którą klienci pragną nabyć w określonym czasie przy ustalonej cenie, to

A. podaż.

B. popyt.

C. zbyt.

D. zapasy.

Zrozumienie definicji popytu jest kluczowe, aby uniknąć nieporozumień związanych z innymi pojęciami ekonomicznymi. Zapasy odnoszą się do ilości dóbr, które przedsiębiorstwo ma dostępne w danym momencie, co jest zupełnie inną koncepcją niż popyt. Zapas może być uważany za fizyczną ilość produktów w magazynie, a nie za ilość, którą klienci chcą nabyć. Podaż, z kolei, odnosi się do ilości dóbr i usług, które producenci są gotowi dostarczyć na rynek przy danej cenie. Warto zauważyć, że podaż i popyt są ze sobą powiązane, ale nie są tym samym. Zbyt to termin, który odnosi się do sytuacji, w której ilość towarów oferowanych na rynku przewyższa popyt na nie, co może prowadzić do nadwyżki. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych pojęć, co może prowadzić do błędnych decyzji biznesowych. Na przykład, przedsiębiorca, który nie rozumie różnicy między popytem a podażą, może zainwestować w produkcję nadmiernej ilości towarów, co w konsekwencji skutkuje stratami finansowymi. Dlatego tak ważne jest, aby dokładnie rozróżniać te koncepcje i stosować odpowiednie analizy rynkowe w podejmowaniu decyzji.

Pytanie 35

Konto księgowe Zapasy obce należy do kategorii kont

A. wynikowych

B. bilansowych

C. analitycznych

D. pozabilansowych

Konto księgowe 'Zapasy obce' jest klasyfikowane jako konto pozabilansowe, co oznacza, że nie wpływa bezpośrednio na bilans finansowy przedsiębiorstwa, ale jest wykorzystywane do ewidencjonowania wartości, które nie są własnością firmy, lecz są w jej posiadaniu. Przykładem mogą być zapasy, które są przechowywane przez firmę, ale należą do innego podmiotu, na przykład materiałów powierzonych przez kontrahentów. Prawidłowe użycie kont pozabilansowych pozwala na zachowanie przejrzystości finansowej oraz umożliwia lepsze zarządzanie zasobami. Praktyczne zastosowanie kont pozabilansowych jest szczególnie istotne w branżach produkcyjnych i handlowych, gdzie wiele firm współpracuje z dostawcami i klientami, a mienie może być w ruchu. Dobrą praktyką jest regularna weryfikacja stanów kont pozabilansowych, aby zapewnić ich zgodność z rzeczywistością oraz odpowiednie zarządzanie ryzykiem związanym z zapasami.

Pytanie 36

Jakie narzędzie wykorzystuje się do chronologicznego zapisu operacji gospodarczych w określonym okresie sprawozdawczym?

A. zestawienie sald kont ksiąg pomocniczych

B. zestawienie obrotów i sald kont księgi głównej

C. księga główna

D. dziennik

Księga główna, zestawienia obrotów i sald kont księgi głównej oraz zestawienia sald kont ksiąg pomocniczych to elementy systemu księgowego, które mają różne funkcje od dziennika i nie służą do chronologicznego rejestrowania operacji gospodarczych. Księga główna jest narzędziem służącym do podsumowywania i klasyfikowania danych finansowych na podstawie zapisów dokonanych wcześniej w dzienniku. To tutaj zróżnicowane konta bilansowe i wynikowe są zebrane w celu sporządzenia sprawozdań finansowych. Z kolei zestawienie obrotów i sald kont księgi głównej daje wgląd w obroty i aktualne salda na koniec danego okresu, co jest przydatne do analizy sytuacji finansowej firmy, ale nie ma charakteru chronologicznego. Zestawienie sald kont ksiąg pomocniczych jest pomocniczym narzędziem do szczegółowego podsumowania operacji na poszczególnych kontach, ale również nie rejestruje operacji w porządku chronologicznym. Wybór niewłaściwych narzędzi do rejestrowania operacji gospodarczych może prowadzić do nieefektywności oraz błędów, co w konsekwencji może wpłynąć na jakość sprawozdań finansowych i rzetelność danych, co jest kluczowe dla zarządzania finansami przedsiębiorstwa.

Pytanie 37

Jakie informacje powinien zawierać dokument księgowy?

A. Numer dziennika wysyłki

B. Lokalizacja wysłania dokumentu

C. Wskazanie rodzaju dokumentu

D. Nazwisko i imię właściciela jednostki wystawiającej

Określenie rodzaju dowodu jest kluczowym elementem dowodu księgowego, ponieważ pozwala na jednoznaczne zidentyfikowanie charakterystyki dokumentu, co jest niezbędne dla prawidłowego prowadzenia księgowości. W praktyce, rodzaje dowodów księgowych dzielą się na różne kategorie, takie jak faktury sprzedaży, paragony, nota księgowa czy rachunki. Każdy z tych dokumentów ma swoje specyficzne wymagania i przeznaczenie, które muszą być dokładnie określone. Dobre praktyki w obszarze księgowości wymagają, aby każdy dowód był odpowiednio zaklasyfikowany w systemie, co ułatwia późniejsze odnalezienie informacji oraz zapewnia zgodność z przepisami prawa. Na przykład, w przypadku kontroli skarbowej, jasne określenie rodzaju dowodu pomoże w szybszym weryfikowaniu transakcji, co jest niezbędne do zachowania przejrzystości finansowej. Dodatkowo, należy pamiętać, że zgodność z przepisami księgowymi i podatkowymi wymaga, aby wszystkie dowody były kompletną dokumentacją transakcji, a ich klasyfikacja przyczynia się do polepszenia organizacji pracy w biurze rachunkowym.

Pytanie 38

Akcje obce nabyte w celu inwestycji kapitałowej klasyfikowane są w bilansie firmy jako

A. inwestycje długoterminowe

B. środki trwałe

C. wartości niematerialne i prawne

D. kapitały własne

Akcje obce, które kupujesz z myślą o długoterminowym zysku, klasyfikujesz jako inwestycje długoterminowe. To znaczy, że firma planuje je trzymać dłużej niż rok. W rachunkowości, zarówno Krajowe Standardy Rachunkowości, jak i Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości, mówią, że inwestycje długoterminowe mogą mieć różne formy, a akcje to jedna z nich. Na przykład, kupując akcje firm technologicznych, myślisz o ich wartości w przyszłości i o dywidendach, które możesz z nich uzyskać. Te inwestycje są traktowane jako aktywa, które mają być trzymane i nie planujesz ich sprzedaży szybko. Warto też zwrócić uwagę, że takie akcje mogą być strategiczne dla firmy, bo mogą otworzyć drzwi do nowych innowacji i możliwości biznesowych.

Pytanie 39

Firma "Maxim" nabyła 100 jednostek akcji przeznaczonych do handlu. Cena nominalna akcji wyniosła 50 zł, a cena emisyjna to 60 zł. Prowizja maklerska wyniosła 150 zł. Akcje zostały zaksięgowane na koncie "Krótkoterminowe aktywa finansowe" w wysokości

A. 5 000 zł

B. 6 000 zł

C. 5 150 zł

D. 6 150 zł

Odpowiedź 6 150 zł jest poprawna, ponieważ przy jej obliczaniu uwzględniono wszystkie istotne składniki wpływające na wartość zakupu akcji. Spółka 'Maxim' nabyła 100 sztuk akcji po cenie emisyjnej 60 zł za sztukę, co daje łącznie 6 000 zł (100 akcji * 60 zł). Należy dodać do tego prowizję maklerską w wysokości 150 zł, co łącznie daje 6 150 zł. Warto zauważyć, że w księgowości akcji przeznaczonych do obrotu, wszystkie koszty związane z zakupem, w tym prowizje, są wliczane do wartości aktywów. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) oraz Krajowymi Standardami Rachunkowości, na konto 'Krótkoterminowe aktywa finansowe' powinny być księgowane wszystkie wydatki związane z nabyciem aktywów finansowych, a nie tylko ich wartość nominalna. Dlatego prawidłowe ujęcie wartości akcji w księgach rachunkowych jest kluczowe dla rzetelnego przedstawienia sytuacji finansowej firmy.

Pytanie 40

Jakie zasady obowiązują w ewidencji na kontach pomocniczych (analitycznych)?

A. Podwójnego zapisu

B. Łączenia kont

C. Powtarzalnego zapisu

D. Równowagi bilansowej

Wiesz, zasada powtarzalnego zapisu na kontach ksiąg pomocniczych to tak naprawdę kluczowa sprawa, jeśli chodzi o prowadzenie dokładnych danych finansowych. Chodzi o to, żeby te same transakcje były rejestrowane na różnych kontach, dzięki czemu mamy pełny obraz sytuacji finansowej firmy. Przykładowo, kiedy kupujesz towar, musisz zaktualizować konto zapasów i konto zobowiązań. Dzięki temu mamy spójny obraz tego, co się dzieje. To, moim zdaniem, jest naprawdę ważne, bo takie podejście pokazuje, że dbamy o rzetelność i kontrolę finansową. Powtarzalny zapis ułatwia też analizowanie danych w różnych raportach, co jest istotne przy podejmowaniu decyzji zarządczych. Z doświadczenia widzę, że to bardzo pomaga w wychwytywaniu błędów, co jest niezbędne, żeby być na bieżąco z przepisami prawnymi. W praktyce, wiele firm korzysta z systemów ERP, które automatyzują te procesy i zmniejszają ryzyko błędów. To z kolei zwiększa efektywność, co też jest istotne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej