Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Terapeuta zajęciowy
  • Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
  • Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 09:55
  • Data zakończenia: 7 czerwca 2025 10:14

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. autoagresją
B. progresją
C. regresją
D. infantylizmem
Regresja to pojęcie psychologiczne, które odnosi się do powrotu jednostki do wcześniejszych, bardziej prymitywnych lub dziecięcych zachowań pod wpływem stresu lub innych trudnych sytuacji życiowych. Zjawisko to jest często obserwowane w terapii psychologicznej, gdzie pacjenci mogą przejawiać zachowania przypominające te z ich dzieciństwa, takie jak płacz, złość czy skłonność do szukania poczucia bezpieczeństwa w osobach dorosłych. Regresja może być mechanizmem obronnym, który pozwala na chwilowe złagodzenie stresu poprzez ucieczkę do prostszych, bardziej znanych emocji i sposobów reagowania. W praktyce, terapeuci mogą spotkać się z regresją u osób przeżywających kryzysy życiowe, takie jak rozwody, utraty bliskich czy poważne zmiany zawodowe. W takich przypadkach ważne jest, aby terapeuta potrafił zrozumieć i uznać te zachowania, jednocześnie pomagając pacjentowi w powrocie do bardziej adaptacyjnych strategii radzenia sobie. Warto również zaznaczyć, że regresja nie jest zawsze negatywna; w pewnych kontekstach może być naturalnym i zdrowym sposobem na poradzić sobie z trudnościami.
Pytanie 2

Przed rozpoczęciem pracy z uczestnikami w kuchni, która została wyposażona w nową zmywarkę, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. przekazać kierownikowi instrukcję obsługi urządzenia
B. przygotować harmonogram użytkowania sprzętu
C. przebudować przestrzeń roboczą
D. zaktualizować regulamin kuchni
Zaktualizowanie regulaminu pracowni jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem zajęć z podopiecznymi, szczególnie w kontekście nowego sprzętu, jakim jest zmywarka do naczyń. Regulamin powinien zawierać szczegółowe informacje na temat zasad korzystania z nowego urządzenia, jego obsługi oraz wymagań dotyczących bezpieczeństwa. Przykładowo, regulamin mógłby określać, kto jest odpowiedzialny za uruchamianie zmywarki oraz jakie procedury należy stosować, aby uniknąć uszkodzeń sprzętu. W praktyce, aktualizacja regulaminu zapewnia jasność i bezpieczeństwo, a także ułatwia naukę i współpracę w zespole. Dobrze sformułowany regulamin powinien również odzwierciedlać zmiany w przepisach BHP oraz zasady ochrony środowiska, co jest ważne w kontekście nowoczesnych praktyk kulinarnych. Ustanowienie odpowiednich zasad korzystania z nowego sprzętu wpływa na efektywność pracy oraz komfort uczestników zajęć, co jest niezaprzeczalnie korzystne w pracy terapeutycznej.
Pytanie 3

Klientka zgłasza silny poziom niepokoju, który towarzyszy napadom paniki. Terapeuta planuje przeprowadzenie sesji relaksacyjnych z zastosowaniem chromoterapii. Jaką technikę powinien zaproponować?

A. Wizualizację odcieni zieleni i błękitu
B. Improwizacja taneczna do muzyki
C. Zajęcia z elementami jogi
D. Śpiewanie wesołych piosenek
Wizualizacja odcieni zieleni i błękitu jest skuteczną techniką relaksacyjną, ponieważ kolory te mają właściwości uspokajające i kojące. Zieleń, związana z naturą, symbolizuje harmonię i równowagę, co może pomóc w redukcji stresu i lęku. Błękit natomiast jest kolorem spokoju, który może wpływać na obniżenie poziomu napięcia emocjonalnego. W praktyce terapeuta może poprowadzić pacjentkę przez proces wizualizacji, prosząc ją o wyobrażenie sobie spokojnego miejsca, w którym dominuje zieleń i błękit. Technika ta może być szczególnie użyteczna w przypadku osób z atakami paniki, ponieważ skupienie na kolorach i ich właściwościach może odwrócić uwagę od lęku. Dobry terapeuta integruje takie techniki w swoje sesje, zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii, podkreślając znaczenie środowiska wizualnego w procesie terapeutycznym.
Pytanie 4

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z pracownikiem socjalnym
B. Z fizjoterapeutą
C. Z logopedą
D. Z pedagogiem specjalnym
Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa, ponieważ obydwie te profesje mają na celu wspieranie osób w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w procesie usamodzielnienia się. Pracownik socjalny dysponuje wiedzą na temat dostępnych zasobów społecznych, programów wsparcia i instytucji, które mogą pomóc uczestnikom w załatwianiu spraw urzędowych. Na przykład, pracownik socjalny może pomóc w uzyskaniu zasiłków, mieszkań czy pomocy w sytuacjach kryzysowych, co jest niezwykle ważne dla osób korzystających z usług środowiskowego domu samopomocy. Dzięki współpracy terapeuta może zyskać dostęp do istotnych informacji oraz narzędzi, które ułatwią uczestnikom budowanie ich własnej sieci wsparcia społecznego. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami holistycznego wsparcia, gdzie uwzględnia się różne aspekty życia klienta i dąży do jego pełnej integracji w społeczności lokalnej. Dobrą praktyką jest także organizowanie wspólnych spotkań i warsztatów, które umożliwiają wymianę doświadczeń i lepsze zrozumienie potrzeb uczestników.
Pytanie 5

Który z programów komputerowych będzie użyty przez terapeutę do sporządzenia pisemnego podsumowania półrocznej oceny postępów podopiecznego?

A. Movie Maker
B. Excel
C. Power Point
D. Word
Wybór Excel, Movie Maker oraz Power Point jako narzędzi do pisemnego opracowania półrocznego sprawozdania jest nietrafiony z kilku kluczowych powodów. Excel, będąc arkuszem kalkulacyjnym, jest narzędziem głównie przeznaczonym do analizy danych, tworzenia obliczeń oraz wizualizacji informacji w formie wykresów. Choć można tam sporządzić prosty tekst, nie jest to jego główne zastosowanie. W kontekście terapeutycznym, gdzie priorytetem jest klarowność i struktura dokumentu, Excel nie spełnia tych wymagań. Movie Maker z kolei jest programem do edycji wideo, co sprawia, że nie nadaje się do pisemnego sprawozdania z postępów. Jego funkcje skupiają się na montażu filmów i dodawaniu efektów wizualnych, co jest dalekie od potrzeb formalnej dokumentacji. Power Point, mimo że jest aplikacją do tworzenia prezentacji, również nie jest najlepszym wyborem do pisemnych raportów. Chociaż umożliwia tworzenie slajdów z tekstem i grafiką, nie oferuje zaawansowanych narzędzi formatowania dokumentów, jak ma to miejsce w Wordzie. Użytkownicy często popełniają błąd, myśląc, że wszystkie te programy są równoważne w kontekście pisania dokumentów. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że każde z tych narzędzi ma swoje specyficzne przeznaczenie i wybór niewłaściwego programu może prowadzić do nieefektywności oraz trudności w prezentacji wyników pracy terapeutycznej.
Pytanie 6

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Systematyczności
B. Aktywności
C. Poglądowości
D. Przystępności
Wybór zasady aktywności, systematyczności czy poglądowości jako podstawy kształcenia w kontekście przechodzenia od czynności prostszych do trudniejszych nie jest trafny. Zasada aktywności odnosi się do angażowania ucznia w proces nauki poprzez aktywne uczestnictwo w zajęciach, co jest istotne, ale niekoniecznie wiąże się z układaniem treści w porządku trudności. Z kolei zasada systematyczności dotyczy organizacji nauki w sposób uporządkowany, co może obejmować różne aspekty, ale nie wskazuje na specyfikę kolejności trudności zadań. Zasada poglądowości natomiast koncentruje się na wizualizacji materiału oraz uczynieniu go bardziej zrozumiałym przez wykorzystanie odpowiednich środków przekazu, co również nie jest bezpośrednio związane z przechodzeniem od prostszych do trudniejszych czynności. W praktyce, błędne podejście do kształcenia może prowadzić do frustracji uczniów, którzy nie są w stanie zrozumieć bardziej złożonych koncepcji, ponieważ nie mają solidnych podstaw. Dlatego tak ważne jest, aby stosować zasady kształcenia w sposób przemyślany, uwzględniając, że każdy element procesu edukacyjnego powinien wspierać rozwój ucznia w sposób systematyczny i przystępny.
Pytanie 7

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. powtarzalności oddziaływań
B. optymalnej stymulacji
C. wielostronności oddziaływań
D. stopniowania trudności
Odpowiedź "wielostronności oddziaływań" jest prawidłowa, ponieważ w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi istotne jest, aby podejście terapeutyczne obejmowało różne aspekty życia pacjenta. Zasada ta zakłada, że skuteczna terapia powinna działać nie tylko na poziomie psychologicznym, ale także brać pod uwagę inne sfery, takie jak fizyczna, społeczna, czy emocjonalna. Na przykład, w przypadku terapii poznawczo-behawioralnej, terapeuta może równocześnie pracować z pacjentem nad zmianą negatywnych wzorców myślenia, a także zachęcać do aktywności fizycznej oraz angażowania się w interakcje społeczne. Takie holistyczne podejście prowadzi do bardziej złożonego i efektywnego wsparcia, co w praktyce jest zgodne z zaleceniami WHO w zakresie zdrowia psychicznego, które podkreślają potrzebę integracji różnych form wsparcia w leczeniu. Działa to również na zasadzie wzajemnego wspierania się różnych sfer życia, co przyczynia się do lepszej jakości życia pacjenta.
Pytanie 8

Ocena funkcjonalna, mająca na celu ustalenie stopnia funkcjonowania osoby z autyzmem w różnych obszarach rozwojowych, powinna kończyć się

A. ustaleniem liczby osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie diagnozy
B. określeniem skali rozwoju
C. wyznaczeniem planu dnia
D. sformułowaniem wniosków terapeutycznych
Wybór odpowiedzi, czyli ustalenie skali rozwojowej, pomija ważny cel diagnozy, który to jest zastosowanie wyników w praktyce. Ta skala może być przydatna do mierzenia postępów, ale sama w sobie nie daje konkretnych wskazówek do terapeutycznych działań. Liczenie osób odpowiedzialnych za diagnozę nie ma sensu w kontekście końcowego etapu, bo to nie wpływa na praktyczne działania terapeuty. Ustalanie planu dnia, mimo że czasami jest pomocne w życiu na co dzień osoby z autyzmem, nie powinno być efektem diagnozy, to po prostu narzędzie, które pomaga w jej wdrożeniu. Ważne, żeby diagnoza nie kończyła się tylko na opisie i pomiarze, ale przekształcała się w konkretne działania. Warto pamiętać, że diagnoza ma być narzędziem do ustalania efektywnych strategii terapeutycznych, a nie tylko dokumentem. Jak się tego nie rozumie, to diagnoza nie przynosi korzyści osobom z autyzmem oraz ich rodzinom, co jest sprzeczne z celem profesjonalnej i kompleksowej diagnozy funkcjonalnej.
Pytanie 9

Jednym z celów aktywizacji społecznej jest

A. ulepszanie sprawności fizycznej
B. ulepszanie sprawności intelektualnej
C. wsparcie socjalne
D. przygotowanie do pełnienia ról społecznych
Celem aktywizacji społecznej jest przede wszystkim przygotowanie jednostek do pełnienia ról społecznych, co jest kluczowym elementem integracji w życie społeczne. Aktywizacja społeczna ma na celu rozwój umiejętności społecznych, komunikacyjnych oraz zdolności do współpracy z innymi. Przykładem może być program szkoleniowy, który uczy uczestników, jak skutecznie współdziałać w grupach, co jest niezbędne w wielu aspektach życia, zarówno zawodowego, jak i osobistego. W takich programach często wykorzystuje się symulacje sytuacji społecznych, które pomagają uczestnikom w praktycznym zastosowaniu zdobytej wiedzy. W kontekście standardów branżowych, aktywizacja społeczna często odnosi się do wytycznych takich jak Europejska Strategia na Rzecz Niepełnosprawnych oraz wytyczne dotyczące integracji społecznej w ramach polityki społecznej państw członkowskich UE. Dzięki efektywnemu przygotowaniu jednostek do ról społecznych, można zmniejszać wykluczenie społeczne oraz zwiększać ich samodzielność i poczucie wartości.
Pytanie 10

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z muzyką o charakterze rytmicznym
B. z muzyką do relaksacji
C. z przyrodniczymi dźwiękami
D. z nagraniem audiobooka
Wybór dźwięków natury, audiobooków czy muzyki relaksacyjnej nie stanowi optymalnego podejścia do muzykoterapii w kontekście choroby Parkinsona. Dźwięki natury, chociaż mogą być relaksujące, nie oferują odpowiedniego rytmu, który jest kluczowy dla synchronizacji ruchów pacjenta. Muzyka relaksacyjna, podobnie, ma tendencję do wywoływania stanu spokoju, co może prowadzić do spowolnienia reakcji i nie jest dostosowane do aktywizacji ruchowej. Audiobooki, mimo że mogą stymulować umysł, nie angażują ciała w taki sposób, jak muzyka rytmiczna, co może skutkować brakiem postępów w rehabilitacji motorycznej. Osoby z chorobą Parkinsona często zmagają się z problemami takimi jak sztywność mięśni oraz trudności w koordynacji, co wymaga zastosowania strategii terapeutycznych, które stymulują ruch. Muzyka rytmiczna jest w tym kontekście niezbędna, ponieważ kluczowa jest synchronizacja ruchów z rytmem muzyki, co może znacząco poprawić chód i ogólną funkcję motoryczną. Dlatego też, wybór niewłaściwych form muzycznych, takich jak te wymienione, prowadzi do ograniczenia efektywności terapii oraz nie wykorzystuje możliwości, jakie daje muzykoterapia w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona.
Pytanie 11

Który z poniższych elementów stanowi zewnętrzną barierę w komunikacji?

A. Osądzenie.
B. Podejmowanie decyzji za innych.
C. Hałas.
D. Bariera językowa.
Hałas jako bariera komunikacyjna zewnętrzna odnosi się do wszelkich dźwięków z otoczenia, które mogą zakłócać proces wymiany informacji między nadawcą a odbiorcą. W kontekście komunikacji interpersonalnej, hałas może przyjmować różne formy, takie jak głośne rozmowy, dźwięki ulicy, muzyka czy nawet zakłócenia techniczne, które mogą utrudnić zrozumienie przekazu. Przykładowo, w miejscu pracy, podczas spotkań, hałas generowany przez maszyny lub ruch uliczny może prowadzić do nieporozumień i błędów w komunikacji. Dobrą praktyką w sytuacjach, gdzie hałas jest nieunikniony, jest stosowanie zewnętrznych rozwiązań, jak np. słuchawki z funkcją redukcji hałasu lub organizowanie spotkań w bardziej cichych miejscach. Zgodnie z zasadami ergonomii oraz efektywnej komunikacji, eliminowanie zewnętrznych zakłóceń sprzyja zwiększeniu koncentracji oraz skuteczności interakcji międzyludzkich. Stąd, redukcja hałasu w miejscach pracy jest kluczowym elementem strategii poprawy efektywności zespołów.
Pytanie 12

Podopieczny z zapałem uczestniczy w życiu DPS; wspiera organizację wydarzeń, interesuje się kwestiami mieszkańców DPS oraz problemami osób z niepełnosprawnością i ich codziennym funkcjonowaniem. Aby mógł wykorzystać swoje pasje, terapeuta powinien zaproponować mu udział

A. w śpiewaniu na imprezach organizowanych w DPS
B. w biblioterapii biernej i aktywnej
C. w prowadzeniu klubu sportowego dla mieszkańców DPS
D. w redagowaniu gazetki informacyjnej DPS
Wybór udziału w śpiewaniu na organizowanych w DPS zabawach, biblioterapii czy prowadzeniu klubu sportowego może wydawać się atrakcyjny, jednak nie odnosi się bezpośrednio do zaangażowania podopiecznego w sprawy dotyczące mieszkańców oraz problemów osób z niepełnosprawnością. Śpiewanie na zabawach może być przyjemną formą spędzania czasu, ale nie angażuje podopiecznego w sposób, który pozwoliłby mu na realny wpływ na życie społeczności. Takie aktywności są bardziej rozrywkowe i niekoniecznie rozwijają umiejętności krytycznego myślenia czy analizy społecznych potrzeb. Biblioterapia, zarówno w formie biernej, jak i czynnej, może mieć swoje zalety w kontekście terapii i pracy z emocjami, jednak nie odpowiada na potrzebę aktywnego zaangażowania się w sprawy społeczne. Z kolei prowadzenie klubu sportowego to inna forma aktywności, która koncentruje się głównie na fizycznym aspekcie działania, a nie na wsparciu komunikacyjnym czy twórczym, które są kluczowe w budowaniu relacji społecznych. W każdym z tych przypadków, pomijana jest istotna rola, jaką odgrywa komunikacja i wyrażanie swoich opinii, co jest nieodłącznym elementem zaangażowania w życie społeczności. Prawidłowym podejściem w tym przypadku jest stawianie na aktywne formy partycypacji, które promują aktywne uczestnictwo podopiecznych w życiu DPS, co jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z osobami z niepełnosprawnościami.
Pytanie 13

Przygotowując indywidualny plan dla podopiecznego, terapeuta powinien uwzględnić w zajęciach działania takie jak: malowanie, rysowanie, lepienie oraz rzeźbienie

A. z socjoterapii
B. z kinezyterapii
C. z ergoterapii
D. z arteterapii
Arteterapia to forma terapii, która wykorzystuje proces twórczy jako narzędzie do wyrażania emocji, poprawy samopoczucia oraz rozwijania umiejętności interpersonalnych. W kontekście sporządzania indywidualnego planu terapeutycznego dla podopiecznego, działania takie jak malowanie, rysowanie, lepienie i rzeźbienie są kluczowe dla umożliwienia klientom wyrażania siebie w sposób artystyczny. Te techniki nie tylko angażują umysł i ciało, ale również stymulują procesy terapeutyczne, pomagając w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi. Przykładowo, rysowanie może być użyteczne w przypadku osób z problemami w komunikacji, ponieważ pozwala na niewerbalne wyrażenie myśli i uczuć. Arteterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i psychologicznej, gdzie terapeuci są zachęcani do włączania elementów twórczych w swoje sesje, aby dostosować się do indywidualnych potrzeb pacjentów oraz ich preferencji twórczych. Ostatecznie, wykorzystanie arteterapii w indywidualnym planie terapeutycznym jest zgodne z podejściem holistycznym, które uwzględnia całościowy rozwój podopiecznego.
Pytanie 14

Pan Jan w trakcie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc często doświadcza kaszlu, odczuwa duszność w obszarze klatki piersiowej, a także męczy się podczas wykonywania codziennych czynności samoobsługowych oraz wizyt w pobliskim sklepie. Opis ten wskazuje na brak zaspokojenia potrzeb

A. fizjologicznych
B. bezpieczeństwa
C. afiliacji
D. estetycznych
Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb fizjologicznych jest prawidłowa, ponieważ kaszel, duszność oraz męczenie się przy codziennych czynnościach wskazują na fundamentalne problemy zdrowotne. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) wpływa na zdolność organizmu do prawidłowego funkcjonowania, co bezpośrednio osłabia podstawowe potrzeby fizjologiczne, takie jak oddychanie i wydolność organizmu. Osoby z POChP często doświadczają ograniczeń w aktywności fizycznej, co prowadzi do obniżenia jakości życia. W praktyce, istotne jest, aby takie objawy były monitorowane przez specjalistów, a pacjenci mieli dostęp do rehabilitacji oddechowej, której celem jest poprawa wydolności i jakości życia. Dodatkowo, przestrzeganie zasad dotyczących zdrowego stylu życia, takich jak unikanie palenia oraz regularne ćwiczenia fizyczne dostosowane do możliwości pacjenta, mogą znacząco wpłynąć na poprawę stanu zdrowia i zaspokojenie potrzeb fizjologicznych. Zrozumienie tego zagadnienia jest kluczowe dla skutecznego zarządzania chorobą oraz zwiększenia komfortu życia chorych.
Pytanie 15

Pacjent przebywający na dziennym oddziale psychiatrycznym nieustannie obawia się, że może zachorować na poważną chorobę. Zdecydowanie zwiększył częstotliwość mycia dłoni, co na krótko daje mu poczucie kontroli i zmniejsza lęk. Z biegiem czasu czynność ta stała się przymusowa. Pacjent przejawia objawy

A. choroby afektywnej dwubiegunowej
B. osobowości dyssocjalnej
C. zespołu Aspergera
D. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych
Pacjent wykazuje objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD), co jest zgodne z opisanymi symptomami. Zaburzenia te charakteryzują się obecnością obsesji, czyli niechcianych, natrętnych myśli, które wywołują lęk oraz kompulsji, czyli przymusowych czynności, które osoba wykonuje, aby złagodzić ten lęk. W tym przypadku pacjent obawia się zakażenia poważną chorobą, co prowadzi do wzmożonej potrzeby mycia rąk. Mycie rąk staje się czynnością przymusową, co jest typową cechą OCD. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje identyfikację i leczenie pacjentów z OCD, co najczęściej polega na terapii poznawczo-behawioralnej, która skupia się na modyfikacji myślenia oraz zachowań. Terapia ta jest uznawana za skuteczną w redukcji objawów OCD. Dodatkowo, leki, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, mogą być stosowane w celu zmniejszenia objawów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.
Pytanie 16

W regulaminie pracowni artystycznej należy zająć się na początku

A. prawami i obowiązkami uczestników,
B. tematyką zajęć z arteterapii.
C. wykazem narzędzi i materiałów,
D. instrukcjami obsługi urządzeń.
W regulaminie pracowni artystycznej kluczowym elementem są prawa i obowiązki uczestników, ponieważ stanowią one fundament dla bezpiecznego i efektywnego funkcjonowania każdej grupy twórczej. Umożliwiają one uczestnikom zrozumienie swoich ról oraz odpowiedzialności w kontekście zajęć artystycznych. W praktyce, dobrze sformułowane regulacje dotyczące praw uczestników mogą obejmować np. prawo do swobodnego wyrażania siebie, korzystania z narzędzi oraz materiałów oferowanych przez pracownię, jak również prawo do nauki i rozwoju w atmosferze wzajemnego szacunku. Obowiązki natomiast mogą dotyczyć przestrzegania zasad bezpieczeństwa, dbałości o wspólne zasoby oraz poszanowania pracy innych uczestników. Uregulowanie tych kwestii przyczynia się do stworzenia harmonijnej atmosfery, która jest niezbędna dla efektywnego prowadzenia zajęć arteterapii czy innych form sztuki. Warto również pamiętać, że dobre praktyki w zakresie organizacji zajęć artystycznych rekomendują przygotowanie dokumentów, które jasno określają wszystkie aspekty współpracy oraz wzmacniają poczucie odpowiedzialności wśród uczestników.
Pytanie 17

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. łatwości zrozumienia
B. ilustracyjności
C. systematyczności
D. praktyczności
Odpowiedzi takie jak 'poglądowość', 'przystępność' czy 'użyteczność' wskazują na różne aspekty metodologii edukacyjnej, ale nie odnoszą się bezpośrednio do systematyczności, która jest kluczowa dla efektywnego przyswajania wiedzy. Poglądowość odnosi się do wykorzystania zasobów wizualnych w celu ilustrowania informacji, co może wspierać naukę, ale samodzielnie nie zapewnia struktury ani regularności w procesie edukacyjnym. O ile jest to ważny element, to bez systematyczności uczestnicy mogą mieć trudności z utrwaleniem wiedzy. Przystępność z kolei bada, jak łatwo materiały są zrozumiałe dla uczestników; jednak nawet najbardziej przystępna informacja wymaga regularnego przeglądania i powtarzania, aby zbudować trwałe zrozumienie. Użyteczność natomiast odnosi się do praktycznego zastosowania zdobytej wiedzy, ale bez systematycznego przeglądu tematu, uczestnicy mogą nie być w stanie efektywnie wprowadzać nabytych informacji w życie. Brak systematyczności może prowadzić do powierzchownego przyswajania wiedzy, co z kolei ogranicza zdolność do jej późniejszego zastosowania w codziennym życiu, co jest kluczowe w kontekście zdrowego trybu życia. Edukacja i terapie oparte na solidnych fundamentach systematycznych są bardziej skuteczne w długoterminowej perspektywie.
Pytanie 18

Jakie działanie terapeuta zajęciowy powinien podjąć, jeśli podopieczny z zaburzeniami lękowymi wyraża obawy dotyczące uczestnictwa w grupowych zajęciach?

A. Zachęcić do natychmiastowego dołączenia do grupy
B. Zrezygnować z zajęć grupowych
C. Zignorować obawy i kontynuować plan
D. Zaproponować indywidualne spotkania terapeutyczne
Zaproponowanie indywidualnych spotkań terapeutycznych dla podopiecznego z zaburzeniami lękowymi jest działaniem zgodnym z dobrą praktyką w terapii zajęciowej. Indywidualne podejście pozwala terapeucie na lepsze zrozumienie specyficznych obaw pacjenta i dostosowanie terapii do jego potrzeb. Dzięki temu pacjent ma możliwość budowania zaufania do terapeuty w bezpiecznym, kontrolowanym środowisku, co może być kluczowe dla osób z zaburzeniami lękowymi. Indywidualne sesje mogą również pomóc w opracowaniu strategii radzenia sobie z lękiem, które pacjent będzie mógł zastosować później w sytuacjach grupowych. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie zindywidualizowanego planowania i wspierania pacjenta w jego unikalnym procesie zdrowienia. Stawianie pacjenta w centrum procesu terapeutycznego zwiększa jego zaangażowanie i poczucie kontroli, co jest kluczowe dla skutecznej terapii.
Pytanie 19

Komunikat niewerbalny, który jest zgodny z komunikatem werbalnym, jest przekazywany, gdy ton głosu jest zgodny z

A. mimiką twarzy
B. treścią słów
C. gestykulacją
D. postawą ciała
Wybór odpowiedzi związanych z gestykulacją, postawą ciała czy mimiką twarzy wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące natury komunikacji niewerbalnej. Gestykulacja, jako forma niewerbalnego wyrażania myśli, może wspierać komunikat werbalny, ale sama w sobie nie jest bezpośrednio związana z treścią słów. Na przykład, intensywne gesty mogą przyciągnąć uwagę, ale jeśli nie korespondują z tym, co mówimy, mogą wprowadzać w błąd. Postawa ciała również pełni istotną rolę w komunikacji, jednak jej związek z treścią komunikatu nie jest bezpośredni. Postawa może sugerować pewność siebie, ale jeśli treść wypowiedzi jest sprzeczna z postawą, odbiorcy mogą być zdezorientowani. Mimika twarzy z kolei jest kluczowym elementem w odbieraniu emocji, ale nie zastępuje treści słów. Ostatecznie, niewłaściwe zrozumienie tych aspektów może prowadzić do nieporozumień w komunikacji. W komunikacji interpersonalnej istotne jest, aby być świadomym, jak te różne elementy współdziałają, jednak zawsze najważniejsza jest jasność i spójność treści werbalnej. W praktyce, gdy komunikat słowny jest wzmacniany lub osłabiany przez inne formy niewerbalne, może to wpływać na interpretację komunikatu przez odbiorcę, co jest kluczowe w kontekstach, takich jak negocjacje, zarządzanie konfliktami czy budowanie relacji w miejscu pracy.
Pytanie 20

Styl, w którym jedna strona ustępuje drugiej i rezygnuje z własnych potrzeb, aby zachować dobre relacje z partnerem, nazywany jest

A. miękki
B. rzeczowy
C. unikający
D. twardy
Podejścia, które nie są zgodne z miękkim stylem negocjacji, często opierają się na błędnych założeniach dotyczących relacji i osiągania celów. Styl unikający charakteryzuje się tendencją do unikania konfrontacji, co może prowadzić do braku rozwiązania problemu. Osoby, które stosują ten styl, mogą myśleć, że ignorowanie konfliktu pomoże go rozwiązać, jednak w praktyce prowadzi to zazwyczaj do jego pogłębiania. Z kolei styl twardy zakłada dominację i agresywne podejście do negocjacji, co często kończy się konfliktami i zniszczeniem relacji. Przeciwnicy mogą mieć poczucie, że są traktowani jako przeciwnicy, a nie partnerzy w negocjacjach, co z pewnością nie przyczyni się do budowania zaufania. Styl rzeczowy, choć może być bardziej neutralny, nie uwzględnia emocjonalnych aspektów relacji, co jest kluczowe w długoterminowych współpracach. Używanie nieodpowiednich stylów negocjacyjnych może prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak zakładanie, że druga strona nie ma racji lub że osiągnięcie celu wymaga całkowitego zaspokojenia własnych potrzeb kosztem drugiej strony. Utrudnia to proces negocjacji i może prowadzić do sytuacji, w których żadna ze stron nie osiąga satysfakcjonującego rozwiązania.
Pytanie 21

Podopieczny cieszy się oglądaniem programów telewizyjnych. Jak terapeuta może wpłynąć na polepszenie jego umiejętności społecznych?

A. okazanie wartości programów telewizyjnych
B. wspólne przeglądanie oferty programowej telewizji
C. zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych
D. zaproszenie do udziału w projekcjach filmowych
Zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych jest skutecznym podejściem do poprawy uspołecznienia podopiecznego, ponieważ umożliwia on aktywne uczestnictwo w interakcji z innymi osobami, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wspólne oglądanie programów telewizyjnych oraz dyskusje na ich temat sprzyjają wymianie myśli i doświadczeń, co może wzmacniać poczucie przynależności do grupy. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii grupowej, które kładą nacisk na współpracę i wzajemne wsparcie. Dodatkowo, grupowe dyskusje mogą pomóc w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, krytycznego myślenia oraz empatii. Przykładami takich spotkań mogą być regularne sesje, podczas których omawiane są różne aspekty poruszane w oglądanych programach, co dodatkowo motywuje uczestników do aktywności i dzielenia się własnymi spostrzeżeniami. Takie wydarzenia mogą być doskonałą okazją do nauki współpracy w zespole oraz budowania relacji interpersonalnych, co ma ogromne znaczenie w kontekście rehabilitacji społecznej.
Pytanie 22

Tworząc osobisty plan terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Parkinsona, u której występuje mikrografia, terapeuta powinien uwzględnić ćwiczenia polegające na

A. tworzeniu grafiki komputerowej
B. pisaniu z użyciem klawiatury
C. wycinaniu liter za pomocą wyrzynarki
D. zamazywaniu dużych powierzchni
Pisanie przy użyciu klawiatury jest skuteczną metodą terapii zajęciowej dla osób z chorobą Parkinsona, zwłaszcza u tych, u których występuje mikrografia. Mikrografia, objawiająca się stopniowym zmniejszaniem się wielkości pisma odręcznego, może stanowić duże wyzwanie w codziennym życiu. Wykorzystanie klawiatury pozwala na obejście trudności związanych z manualnym pisaniem, umożliwiając jednocześnie zachowanie umiejętności komunikacyjnych. Terapia powinna skupiać się na rozwijaniu zdolności korzystania z technologii, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie dostosowywania metod terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta. Praktycznym przykładem może być wprowadzenie ćwiczeń polegających na pisaniu e-maili, co nie tylko wspiera umiejętności pisarskie, ale również sprzyja interakcji społecznej i może poprawić samopoczucie pacjenta. Dodatkowo, korzystanie z oprogramowania do rozpoznawania mowy może być użytecznym narzędziem wspierającym pacjentów w komunikacji, co stanowi integralną część holistycznego podejścia do terapii zajęciowej.
Pytanie 23

Podopieczny stwierdził: Nie chcę brać udziału w tej wycieczce, gdyż ostatnio czuję się gorzej i nie mam siły na zbyt dużo chodzenia. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę tego, co powiedział podopieczny?

A. Dlaczego Pan narzeka? Z Pana kondycją nie jest tak źle, a ruch jest korzystny dla zdrowia
B. Rozumiem, że nie chce Pan uczestniczyć w wycieczce z powodu obniżonej kondycji
C. Proszę się nie obawiać, podczas tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić
D. Proszę mi wyjaśnić, jakie trudności odczuwa Pan w trakcie chodzenia
Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pan jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób trafny parafrazuje główną myśl podopiecznego. Wskazuje na zrozumienie sytuacji, w której podopieczny odczuwa ograniczenia związane z kondycją fizyczną, co jest kluczowe w pracy terapeutycznej. Parafraza pozwala na potwierdzenie, że terapeuta aktywnie słucha i stara się zrozumieć uczucia oraz zmartwienia podopiecznego. To podejście jest zgodne z zasadami komunikacji empatycznej, która jest istotnym elementem terapii. W praktyce, terapeuci często wykorzystują parafrazowanie jako technikę, aby zbudować zaufanie i otwartość w relacji z podopiecznym. Przykładem może być sytuacja, w której osoba boryka się z lękiem przed nowymi wyzwaniami, a terapeuta, parafrazując, może pomóc jej dostrzec swoje obawy, co sprzyja dalszej pracy nad ich przezwyciężeniem.
Pytanie 24

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. kodeksu
B. regulaminu
C. statutu
D. harmonogramu
Regulamin jest dokumentem, który precyzyjnie określa zasady funkcjonowania instytucji, w tym prawa i obowiązki jej uczestników oraz szczegółowe przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp). Jako narzędzie zarządzania, regulamin powinien być dostępny dla wszystkich pracowników oraz uczestników, co zapewnia przejrzystość i zgodność z obowiązującymi przepisami prawa. Przykładowo, w regulaminie mogą być zawarte informacje dotyczące organizacji pracy, zasad postępowania w sytuacjach awaryjnych czy wymagania dotyczące używania odzieży ochronnej. W kontekście nowo otwartej pracowni, dobrze sformułowany regulamin stanowi fundament dla budowania kultury bezpieczeństwa oraz odpowiedzialności w miejscu pracy. Warto również podkreślić, że regulamin powinien być zgodny z wewnętrznymi standardami oraz regulacjami krajowymi, co podnosi jego wiarygodność i skuteczność jako narzędzia komunikacji z pracownikami.
Pytanie 25

W trakcie zajęć w grupie w pracowni zajmującej się witrażem, uczestnicy posługują się nożycami do szkła. W celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony uczestników, terapeuta zajęciowy powinien zorganizować dla nich

A. okulary ochronne
B. możliwość korzystania z literatury i czasopism fachowych
C. obuwie ochronne
D. wsparcie osób współpracujących
Okulary ochronne są kluczowym elementem wyposażenia w środowiskach, gdzie istnieje ryzyko wystąpienia urazów oczu, szczególnie w takich pracach jak cięcie szkła witrażowego. Noszenie okularów ochronnych podczas zajęć z użyciem narzędzi tnących, takich jak nożyce do szkła, istotnie zmniejsza ryzyko uszkodzenia wzroku, które może być spowodowane odpryskami lub fragmentami szkła. W kontekście standardów bezpieczeństwa, takich jak normy OSHA (Occupational Safety and Health Administration), stosowanie odpowiedniego sprzętu ochrony osobistej (PPE) jest obowiązkowe w celu ochrony zdrowia pracowników. Dodatkowo, okulary ochronne powinny posiadać odpowiednie atesty oraz być dopasowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, aby zapewnić maksymalną ochronę i komfort. Przykładem mogą być okulary z poliwęglanu, które są odporne na uderzenia i oferują wysoki poziom ochrony. Wdrażanie takich praktyk nie tylko chroni uczestników zajęć, ale także promuje kulturę bezpieczeństwa w miejscu pracy.
Pytanie 26

Na liście wyzwań związanych z funkcjonowaniem psychicznym i społecznym uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A, terapeuta odnotował: częste zakupy, w szczególności odzieży oraz kosmetyków, mimo braku funduszy, zaciąganie pożyczek od innych osób oraz rosnące długi. Jakie działania terapeuta powinien najpierw zaplanować dla niej?

A. asertywności
B. higieniczny
C. mieszkaniowy
D. budżetowy
Odpowiedź "budżetowy" jest poprawna, ponieważ uczestniczka zajęć wykazuje cechy typowe dla problemów z zarządzaniem finansami, co manifestuje się w częstym kupowaniu rzeczy, mimo braku dostępnych środków finansowych. Tego rodzaju zachowanie może być symptomem zaburzeń kontroli impulsów lub kompulsywnych zakupów. Warto w takim przypadku przeprowadzić trening budżetowy, który pozwoli uczestniczce lepiej zrozumieć zasady zarządzania osobistymi finansami, w tym planowania wydatków, oszczędzania oraz racjonalnego podejścia do zakupów. Przykładowe ćwiczenia mogą obejmować prowadzenie dziennika wydatków, tworzenie miesięcznego budżetu oraz analizę potrzeb i pragnień. Dobrą praktyką jest również wprowadzenie elementów edukacji finansowej, które uczą uczestników podejmowania świadomych decyzji oraz unikania zadłużenia, co jest istotnym elementem zdrowia psychicznego i stabilności społecznej. Takie podejście wpisuje się w ogólne standardy pracy terapeutycznej, które kładą nacisk na rozwijanie umiejętności życiowych oraz wspieranie samodzielności uczestników.
Pytanie 27

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Peto
B. Vojty
C. Domana
D. Kabata
Wybór innych metod, takich jak metoda Domana, Peto czy Kabata, jest nieprawidłowy z kilku powodów. Metoda Domana, znana z podejścia do nauki czytania i pisania u małych dzieci, nie koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania. Raczej odnosi się do stymulacji poznawczej oraz wizualnej, co nie jest istotą problemu przedstawionego w pytaniu. Z kolei metoda Peto, choć często stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami ruchowymi, skupia się na całościowej terapii poprzez pielęgnację i wsparcie rozwoju, a nie na odruchach motorycznych wyzwalanych przez ucisk. Metoda Kabata koncentruje się na korygowaniu postawy i rozwoju funkcji ruchowych, ale także nie obejmuje specyficznego wyzwalania odruchów pełzania. Wybór tych metod może prowadzić do mylnego przekonania, że wszystkie terapie neurorozwojowe są równoważne, co jest błędnym założeniem. Kluczowym elementem w terapii dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi jest dostosowanie metody do indywidualnych potrzeb dziecka, a także do jego aktualnych umiejętności motorycznych. Użycie nieodpowiednich metod może skutkować brakiem postępów w rehabilitacji oraz frustracją zarówno u dziecka, jak i terapeuty. Dlatego tak ważne jest, aby stosować te techniki, które rzeczywiście odpowiadają na konkretne zaburzenia i są potwierdzone przez badania naukowe.
Pytanie 28

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój
B. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową
C. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby
D. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła
Analizując błędne odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi opierające się na materiałach i narzędziach niezwiązanych z szyciem tkanin są niewłaściwe w kontekście techniki patchwork. Cyna i szlifierka, wskazane w jednej z odpowiedzi, są narzędziami związanymi z obróbką metali, co nie ma zastosowania w tworzeniu patchworków. Fragmenty kolorowego szkła, z kolei, sugerują podejście do techniki witrażowej, które również jest odrębną dziedziną artystyczną, nie mającą związku z szyciem. Wosk ceramiczny, zaprawiacz i angoby to materiały używane w ceramice, co również jest całkowicie nieadekwatne do pracy z tkaninami. Medium do spękań oraz klej wikolowy to techniki związane z malarstwem oraz decoupage'em, które nie są związane z szyciem, a ich zastosowanie w kontekście patchworku jest mylące. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków to brak zrozumienia specyfiki technik rękodzielniczych oraz pomieszanie różnych dziedzin sztuki, co może prowadzić do chaosu w nauczaniu oraz w praktycznych zastosowaniach. Kluczowe jest, aby terapeuta posiadał wiedzę na temat odpowiednich narzędzi i materiałów, co pozwoli mu na skuteczne planowanie zajęć i osiągnięcie zamierzonych celów terapeutycznych.
Pytanie 29

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu
B. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy
C. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne
D. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki
Podejście do wzmocnień pozytywnych powinno być głęboko osadzone w psychologicznych zasadach, które determinują, jak oraz kiedy stosować nagrody. Wzmocnienie oparte na dobrach materialnych i konsumpcyjnych, choć może przynieść chwilowy efekt, nie jest skuteczne w dłuższym okresie. Tego rodzaju nagrody mogą prowadzić do uzależnienia od zewnętrznych motywatorów, co może zubożyć wewnętrzną motywację podopiecznego i wpłynąć negatywnie na jego zaangażowanie w przyszłości. Wzmocnienie odroczone w czasie nie jest efektywne, ponieważ nie pozwala na bezpośrednie skojarzenie nagrody z określonym zachowaniem, co obniża skuteczność uczenia się. Nagradzanie wyłącznie wymiernych efektów ignoruje proces, który jest równie ważny jak rezultaty. W terapii istotne jest docenianie wysiłku i chęci, ponieważ motywacja do działania często wynika z uznania starań, a nie tylko finalnego rezultatu. Błędem jest więc koncentrowanie się tylko na wymiernych osiągnięciach, co może zniechęcać podopiecznych do podejmowania działań z obawy przed porażką. W kontekście dobrych praktyk w terapii, kluczowe jest działanie w oparciu o zasady, które promują natychmiastowe wzmocnienia oraz holistyczne podejście do motywacji, obejmujące zarówno proces, jak i wynik.
Pytanie 30

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. klejenia pistoletem na gorąco
B. malowania na podobraziu
C. zwijania włóczki w kłębek
D. modelowania w masie solnej
Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.
Pytanie 31

Kynoterapia to technika, która zwiększa skuteczność rehabilitacji, w której motywacją jest odpowiednio wyszkolony i dobrany

A. kot
B. pies
C. koń
D. królik
Wybór innego zwierzęcia jako terapeuty w kynoterapii można traktować jako konsekwencję niepełnego zrozumienia roli, jaką odgrywa pies w tym procesie. Koń, kot czy królik, mimo że mogą być użyte w innych formach terapii, nie mają tych samych właściwości, co psy. Psy są zwierzętami społecznymi, które są naturalnie skorelowane z ludźmi i potrafią nawiązywać silne więzi emocjonalne. To właśnie te cechy sprawiają, że są one najczęściej wykorzystywane w pracy terapeutycznej. Na przykład, w kontekście rehabilitacji osób z problemami emocjonalnymi, psy potrafią zrozumieć ludzkie sygnały, co pozwala na lepszą interakcję i wsparcie. Z kolei konie, mimo że mogą być wykorzystywane w terapii, w dużej mierze zależą od umiejętności jeździeckich terapeuty oraz pacjenta, co może ograniczać ich zastosowanie. Koty i króliki z kolei nie są zwierzętami, które potrafią w taki sposób reagować na potrzeby i emocje ludzi. Niezrozumienie specyfiki psów w terapii i ich unikalnych możliwości może prowadzić do mylnych przekonań o zastosowaniu innych zwierząt w kynoterapii. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczność terapii polega na przekroczeniu barier komunikacyjnych i emocjonalnych, co jest znacznie łatwiejsze z psem niż z jakimkolwiek innym zwierzęciem.
Pytanie 32

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przyjmuje przekaz i interpretuje go w kategorie myśli oraz emocji, nazywana jest

A. sprzężenie
B. dekodowanie
C. kodowanie
D. filtrowanie
Wybór odpowiedzi 'kodowanie', 'filtrowanie' lub 'sprzężenie' wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące procesu komunikacji. Kodowanie to etap, w którym nadawca przekształca swoje myśli i uczucia w formę, która może być przekazana odbiorcy, co jest odwrotnością dekodowania. To właśnie w kodowaniu następuje tworzenie komunikatu, a nie jego interpretacja. W kontekście komunikacji, filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które ma być przekazywane, a nie do ich odbioru i interpretacji. Odbiorca może wprowadzać różne filtry percepcyjne, które wpływają na to, co zauważa i jak interpretuje komunikat. Sprzężenie odnosi się do interaktywnego procesu, w którym nadawca i odbiorca wymieniają informacje i reagują na siebie nawzajem, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu dekodowania. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej komunikacji, gdyż każdy z tych aspektów odgrywa inną rolę w budowaniu przekazu. Ignorowanie etapu dekodowania może prowadzić do nieporozumień i utraty istoty przesłania, dlatego warto inwestować czas w naukę jego znaczenia oraz praktyki związane z dekodowaniem komunikatów.
Pytanie 33

Koniecznym warunkiem dla werbalnej komunikacji interpersonalnej jest

A. intonacja oraz gesty odpowiadające treści przekazu
B. rozumienie przez odbiorcę dźwięków lub symboli nadawanych
C. bezpośredni osobisty kontakt pomiędzy nadawcą a odbiorcą
D. możliwość obserwacji mimiki twarzy nadawcy przez odbiorcę
Rozumienie nadawanych dźwięków lub symboli przez odbiorcę jest kluczowym elementem komunikacji werbalnej, ponieważ to właśnie zdolność do interpretacji treści jest fundamentem skutecznej wymiany informacji. W kontekście komunikacji interpersonalnej, nadawca przekształca swoje myśli w dźwięki lub znaki, a odbiorca musi być w stanie rozpoznać i zrozumieć te elementy, aby odpowiednio zareagować. Przykładem może być rozmowa, w której jedna osoba przekazuje swoje uczucia za pomocą słów, a druga, rozumiejąc te słowa, może na nie odpowiedzieć, co prowadzi do dalszej interakcji. W praktyce, efektywna komunikacja opiera się na wspólnym języku lub kodzie, a standardy językowe i gramatyczne są istotne, aby uniknąć nieporozumień. Warto również zwrócić uwagę, że umiejętność słuchania i interpretacji komunikatów jest niezbędna w wielu dziedzinach, takich jak negocjacje, terapia czy edukacja, gdzie zrozumienie komunikatu jest kluczem do sukcesu.
Pytanie 34

Terapeuta zajęciowy zastosował zmysł węchu oraz zapach olejku eterycznego z lawendy, aby uspokoić uczestników po intensywnym wysiłku fizycznym i emocjonalnym w czasie zajęć dramowych. Zaproponował im udział

A. w aromaterapii
B. w chromoterapii
C. w talasoterapii
D. w silwoterapii
Aromaterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne olejki eteryczne w celu poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. W przypadku wykorzystania lawendowego olejku eterycznego, jego działanie relaksacyjne jest dobrze udokumentowane, co czyni go idealnym narzędziem do wyciszenia uczestników po intensywnym wysiłku. Lawenda ma właściwości łagodzące napięcie, redukujące stres oraz wspomagające zasypianie, co jest niezwykle istotne w kontekście terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania aromaterapii obejmują sesje, w których uczestnicy są zachęcani do głębokiego oddychania, co pozwala na lepsze wchłanianie aromatów olejków eterycznych. Warto również wspomnieć o standardach praktyki aromaterapeutycznej, które podkreślają znaczenie dobrego jakościowo olejku oraz odpowiednich technik aplikacji, co zapewnia bezpieczeństwo i skuteczność terapii.
Pytanie 35

Aby zmotywować osoby z problemami emocjonalnymi do wyrażania swoich emocji oraz do angażowania się w aktywność poznawczą i fizyczną, powinno się im zapewnić możliwość uczestnictwa w zajęciach

A. z medytacji
B. z psychoedukacji
C. z dramy
D. z wizualizacji
Chociaż medytacja, wizualizacja i psychoedukacja są wartościowymi podejściami w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, nie są one tak skuteczne jak drama w kontekście zachęcania do aktywnego wyrażania uczuć. Medytacja koncentruje się na wewnętrznym spokoju i obecności w chwili, co może być korzystne dla niektórych osób, ale nie sprzyja aktywnemu wyrażaniu emocji w sposób, który jest wymagany w terapii. Wizualizacja, z drugiej strony, polega na tworzeniu mentalnych obrazów, co może wspierać relaksację, lecz nie angażuje uczestników w proces twórczy, który jest kluczowy dla odkrywania i wyrażania emocji. Psychoedukacja odgrywa istotną rolę w edukowaniu pacjentów o ich stanach i strategiach radzenia sobie, ale często jest bardziej teoretyczna, a mniej praktyczna, co może ograniczać możliwości wyrażania uczuć w praktyce. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że pasywne metody, takie jak medytacja czy wizualizacja, mogą zastąpić aktywne podejścia, które angażują osoby w wyrażanie siebie i interakcję z innymi. Efektywna terapia wymaga dynamicznego działania, a drama dostarcza sposobność do aktywnej eksploracji emocji w grupie, co w końcu prowadzi do lepszych wyników terapeutycznych.
Pytanie 36

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przekształca przekazany komunikat na język, który najlepiej rozumie, nazywana jest

A. filtrowanie
B. kwestionowanie
C. dekodowanie
D. sprzężenie zwrotne
Filtrowanie, sprzężenie zwrotne oraz kwestionowanie to różne procesy związane z komunikacją, jednak nie odpowiadają one na istotę dekodowania. Filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które są postrzegane przez odbiorcę, co może prowadzić do zniekształcenia przekazu. Odbiorca, filtrując komunikaty przez pryzmat własnych przekonań czy emocji, może zignorować istotne elementy, co skutkuje błędnym zrozumieniem. Sprzężenie zwrotne jest procesem, w którym odbiorca reaguje na komunikat nadawcy, co jest kluczowe dla zamknięcia obiegu komunikacji, ale samo w sobie nie dotyczy interpretacji treści. W kontekście procesu komunikacji, sprzężenie zwrotne jest ważne, ale nie jest tym samym co dekodowanie, które koncentruje się wyłącznie na interpretacji. Kwestionowanie z kolei polega na analizie i sprawdzaniu informacji, co jest istotnym krokiem w procesie krytycznego myślenia, ale nie jest bezpośrednio związane z procesem dekodowania komunikatów. Zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe dla skutecznej komunikacji. W praktyce, brak prawidłowego dekodowania może prowadzić do nieporozumień, konfliktów oraz nieefektywności w relacjach interpersonalnych, dlatego istotne jest, aby umieć rozróżniać te procesy oraz świadome uczestnictwo w komunikacji.
Pytanie 37

Nowo zatrudniony terapeuta zdobędzie informacje dotyczące zalecanych metod, technik oraz form pracy z podopiecznym w placówce pomocy społecznej?

A. z dokumentacji o stopniu niepełnosprawności podopiecznego
B. z analizy sytuacji środowiskowej
C. z indywidualnego planu wsparcia mieszkańca
D. z regulaminu instytucji
Wybór odpowiedzi bazującej na statucie instytucji, wywiadzie środowiskowym lub orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności podopiecznego wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące źródeł informacji, jakie są kluczowe w pracy terapeutycznej. Statut instytucji definiuje ramy organizacyjne i zasady funkcjonowania, ale nie zawiera konkretów dotyczących indywidualnych potrzeb mieszkańców. Ponadto, wywiad środowiskowy ma na celu ocenę kontekstu życia podopiecznego i jego relacji z otoczeniem, ale nie dostarcza szczegółowych metod i technik terapeutycznych. Może to prowadzić do błędnych założeń, że ogólne informacje wystarczą do efektywnej pracy. Z kolei orzeczenie o stopniu niepełnosprawności najczęściej odnosi się do aspektów medycznych i prawnych, a nie do specyficznych potrzeb terapeutycznych. Używanie tych dokumentów jako podstawy do wyboru metod pracy może spowodować, że terapeuta będzie działał w oderwaniu od rzeczywistych potrzeb podopiecznego, co jest niezgodne z zasadami pracy w opiece społecznej, które kładą nacisk na indywidualne podejście i dostosowanie działań do specyficznych przypadków. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy, że skuteczna pomoc wymaga znajomości i umiejętności korzystania z dokumentów takich jak indywidualny plan wsparcia, który stanowi podstawę dla podejmowanych działań.
Pytanie 38

Dane dotyczące umiejętności obsługi telefonu przez podopiecznego są zapisane w dokumentacji badania przeprowadzonego przy użyciu skali oceny

A. stanu psychicznego Mini-mental state examination
B. złożonych czynności życia codziennego Lawtona
C. podstawowych czynności życia codziennego Barthel
D. podstawowych czynności życia codziennego Katza
Wybór skali MMSE do oceny umiejętności korzystania z telefonu to trochę chybiona decyzja. MMSE skupia się głównie na takich rzeczach jak pamięć czy orientacja, a nie na tym, jak korzystać z technologii. Te umiejętności mogą mieć wpływ, ale to nie to samo, co ocenianie złożonych czynności w życiu codziennym. Z kolei skala Barthel zajmuje się bardziej podstawowymi czynnościami, jak jedzenie czy poruszanie się, co też nie ma nic wspólnego z obsługą telefonu. Skala Katza działa podobnie, więc wybór tych narzędzi nie za bardzo pasuje do pytania o bardziej złożone umiejętności. Moim zdaniem, może to prowadzić do niezrozumienia, jak naprawdę ktoś radzi sobie z nowoczesnymi technologiami, co jest kluczowe, zwłaszcza dla osób starszych. Niezrozumienie różnicy pomiędzy podstawowymi a bardziej skomplikowanymi czynnościami może doprowadzić do błędnych wniosków o samodzielności pacjenta i jego potrzebach wsparcia.
Pytanie 39

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe
B. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji
C. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze
D. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań
Odpowiedź dotycząca trudności w komunikacji, utrudnionych interakcjach społecznych oraz stereotypowych wzorach zachowań jest prawidłowa, ponieważ te aspekty stanowią kluczowe cechy diagnozy autyzmu. Autyzm, jako zaburzenie rozwojowe, objawia się szczególnymi trudnościami w nawiązywaniu relacji społecznych oraz komunikacji. Osoby z autyzmem mogą mieć ograniczone zdolności do rozumienia i reagowania na sygnały społeczne, co może prowadzić do izolacji społecznej. Warto zauważyć, że stereotypowe wzory zachowań, takie jak powtarzające się ruchy czy zachowania, są również istotnym wskaźnikiem autyzmu. Przykładowo, terapeuci często obserwują, że dzieci z autyzmem mogą angażować się w powtarzalne działania, takie jak kręcenie przedmiotami czy ustawianie ich w określony sposób. W praktyce, w procesie diagnostycznym, zastosowanie narzędzi takich jak ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) pozwala na dokładne zidentyfikowanie tych objawów, co jest zgodne z zaleceniami American Psychiatric Association oraz World Health Organization.
Pytanie 40

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. gry integracyjne z elementami mnemotechniki
B. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji
C. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii
D. grupowe muzykowanie okolicznościowe
Gry integracyjne z elementami mnemotechniki to skuteczna metoda, która łączy naukę z zabawą, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami mającymi trudności z zapamiętywaniem informacji. Mnemotechnika to zbiór technik pamięciowych, które pomagają w łatwiejszym przyswajaniu i przypominaniu sobie informacji, takich jak imiona nowych znajomych. Przykładem takiej gry może być 'Imiona i gesty', gdzie każdy uczestnik przedstawia się, a reszta grupy powtarza imię, wykonując przypisany gest – to nie tylko sprzyja zapamiętywaniu, ale także integruje grupę, tworząc atmosferę wsparcia. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczestników w procesie nauki. W praktyce, wprowadzanie gier mnemotechnicznych pozwala na stworzenie środowiska sprzyjającego nie tylko nauce imion, ale także budowaniu relacji interpersonalnych, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego podopiecznych w ośrodkach dziennego wsparcia.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej