Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 30 maja 2025 00:54
Data zakończenia: 30 maja 2025 01:04

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby zmierzyć szczegóły sytuacyjne metodą ortogonalną, geodeta ustawił linię pomiarową AB, którą zmierzył ruletką pięć razy. Jeśli otrzymał następujące wyniki: 160,10 m; 160,12 m; 180,12 m; 160,11 m; 160,13 m, to długość boku AB jest obarczona błędem

A. systematycznym

B. pozornym

C. grubym

D. przypadkowym

Błędy przypadkowe są wynikiem nieprzewidywalnych fluktuacji, które mogą występować podczas pomiaru. W przypadku pomiaru długości boku AB, różnice w danych mogą wynikać z różnych czynników, takich jak zmiana warunków atmosferycznych, błędy w odczycie lub niewielkie różnice w technice pomiarowej. Choć błędy przypadkowe mogą wpływać na wyniki, nie są one odpowiednie do opisu zaobserwowanego problemu, ponieważ nie ma informacji wskazujących na ich losowy charakter. Błędne jest również sugerowanie, że pomiar mógłby być obarczony błędem systematycznym, który odnosi się do regularnych, powtarzalnych błędów, takich jak te wynikające z niedoskonałości narzędzi pomiarowych. W analizowanym przypadku błąd grubym oznacza istotną anomalię, podczas gdy błędy systematyczne mają tendencję do generowania podobnych wyników w całym pomiarze. Odpowiedzi dotyczące błędu pozornego są także nieprawidłowe, ponieważ błędy pozorne są związane z niewłaściwą interpretacją wyników, a nie z samymi pomiarami. Wnioskując, błędy myślowe wynikają z niepełnego zrozumienia różnicy między rodzajami błędów oraz ich wpływem na wiarygodność pomiarów. Dobrze zrozumiane rodzaje błędów są kluczowe dla prawidłowego przeprowadzania pomiarów geodezyjnych oraz zapewnienia ich precyzji.

Pytanie 2

Jakim południkiem osiowym posługuje się odwzorowanie Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-2000?

A. 20º

B. 21º

C. 19º

D. 22º

Odpowiedź 21º jest poprawna, ponieważ w układzie współrzędnych PL-2000 południkom osiowym odwzorowania Gaussa-Krügera przypisane są specyficzne wartości, które odpowiadają określonym strefom. Południk 21º jest kluczowy dla strefy 3 tego odwzorowania, która obejmuje centralną część Polski. W praktyce, wiedza o południkach osiowych jest niezbędna przy tworzeniu map oraz w systemach informacji geograficznej (GIS), gdzie precyzyjne określenie lokalizacji jest kluczowe. Standardy kartograficzne, takie jak PN-EN ISO 19111, podkreślają znaczenie dokładnych odwzorowań i stosownych współrzędnych w procesie mapowania, co sprawia, że umiejętność ich wykorzystania jest niezbędna w pracy geodetów i kartografów. Ponadto, w kontekście planowania przestrzennego i analizy danych geograficznych, znajomość stref odwzorowania pozwala na lepsze zrozumienie i analizę zjawisk przestrzennych.

Pytanie 3

Lokalizacja charakterystycznych punktów w terenie w procesie niwelacji punktów rozprzestrzenionych ustalana jest za pomocą metody

A. tachimetrycznej

B. przedłużeń

C. biegunowej

D. ortogonalnej

Odpowiedź "biegunową" jest prawidłowa, ponieważ metoda biegunowa w niwelacji polega na określaniu położenia punktów na podstawie kątów i odległości od punktu odniesienia. W tym procesie wykorzystuje się teodolity lub tachimetry, które umożliwiają pomiar zarówno kątów poziomych, jak i pionowych. Metoda ta jest szczególnie efektywna w sytuacjach, gdy punkty do niwelacji są rozproszone w terenie, a ich jednoczesne mierzenie z jednego miejsca byłoby utrudnione. Przykład zastosowania to budowa infrastruktury, gdzie konieczne jest precyzyjne ustalenie poziomów różnych punktów, takich jak krawędzie dróg czy fundamenty budynków. Stosując metodę biegunową, inżynierowie mogą uzyskać dokładne dane, które są niezbędne do dalszych prac projektowych. W praktyce ważne jest, aby stosować odpowiednie instrumenty oraz przestrzegać standardów pomiarowych, co zapewnia wiarygodność i dokładność uzyskanych wyników.

Pytanie 4

Który z podanych wzorów powinien być wykorzystany do obliczenia teoretycznej sumy kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym, dowiązanym z dwóch stron?

A. [β] = AP – AK + n × 200g

B. [β] = AP + AK - n × 200g

C. [α] = AK + AP - n × 200g

D. [α] = AK – AP + n × 200g

Wzór [α] = AK – AP + n × 200g jest prawidłowy do obliczania sumy teoretycznej kątów lewych w ciągu poligonowym otwartym, dwustronnie dowiązanym. Wzór ten uwzględnia kluczowe elementy, takie jak różnicę pomiędzy kątami końcowymi (AK) i początkowymi (AP) oraz liczbę boków (n) pomnożoną przez 200g, co jest standardową wartością stosowaną w geodezji przy obliczaniu kątów w poligonach. Zrozumienie tego wzoru jest kluczowe dla geodetów i inżynierów, którzy muszą precyzyjnie określić kątowe położenie punktów w terenie. Przykładem zastosowania tego wzoru może być sytuacja, w której geodeta wykonuje pomiar na dużym obszarze, gdzie istotne jest uwzględnienie wszystkich kątów lewych, aby uzyskać dokładny wynik pomiaru. Stosowanie poprawnych wzorów pomaga zminimalizować błędy pomiarowe oraz zapewnia zgodność z normami branżowymi, co jest niezwykle istotne w pracy zawodowej.

Pytanie 5

Przeprowadzając pomiar kąta w dwóch pozycjach lunety, możliwe jest zredukowanie błędu

A. urządzenia odczytowego

B. pionu optycznego

C. libelli okrągłej

D. kolimacji

Wybór odpowiedzi dotyczącej "pionu optycznego" jest nietrafiony, ponieważ pion optyczny odnosi się do instrumentu, który wykorzystuje zjawisko grawitacji do ustalenia linii pionowej. Pomiary kątów nie są bezpośrednio związane z pionem optycznym, a jego użycie nie eliminuje błędów związanych z ustawieniem lunety. Używanie libelli okrągłej jest również niewłaściwe w tym kontekście. Libella służy do ustalania poziomu, ale nie ma zastosowania w eliminacji błędów pomiarowych związanych z kolimacją lunety. Kolejną błędną koncepcją jest wskazanie na "urządzenie odczytowe". To pojęcie odnosi się do mechanizmu do odczytu wyników pomiarowych, a jego poprawność nie wpływa na kolimację lunety, która jest kluczowym elementem w precyzyjnych pomiarach kątowych. Często błędne wnioski wynikają z mylnego zrozumienia funkcji różnych instrumentów pomiarowych oraz ich wzajemnych relacji. Ważne jest, aby właściwie rozumieć, w jaki sposób różnorodne narzędzia wspierają proces pomiarowy, aby uniknąć nieporozumień i błędnych interpretacji.

Pytanie 6

Na jakiej nakładce tematycznej mapy zasadniczej powinien być zaznaczony włąz studzienki kanalizacyjnej?

A. Topograficznej

B. Sytuacyjnej

C. Wysokościowej

D. Ewidencyjnej

Wybór błędnych nakładek tematycznych do przedstawienia włązu studzienki kanalizacyjnej na mapie zasadniczej może wynikać z niepełnego zrozumienia ich funkcji oraz przeznaczenia. Nakładka ewidencyjna, która jest często mylona z sytuacyjną, ma na celu dokumentowanie i ewidencjonowanie obiektów w kontekście prawnym oraz administracyjnym. Nie zawiera jednak szczegółowych informacji o lokalizacji i funkcjonowaniu infrastruktury technicznej, co czyni ją nieodpowiednią do przedstawienia elementów takich jak studzienki kanalizacyjne. Nakładka wysokościowa jest stworzona do przedstawiania poziomów terenu i obiektów w kontekście wysokościowym; nie dostarcza informacji dotyczących układu infrastruktury podziemnej. Z kolei nakładka topograficzna, koncentrująca się na ogólnych ukształtowaniach terenu, również nie uwzględnia szczegółowych informacji na temat obiektów, które są kluczowe dla zarządzania infrastrukturą, takich jak studzienki. Zastosowanie niewłaściwej nakładki może prowadzić do nieefektywnego zarządzania infrastrukturą oraz utrudnienia w przeprowadzaniu niezbędnych prac konserwacyjnych, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do poważnych problemów związanych z funkcjonowaniem systemów kanalizacyjnych. Dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie nakładki tematyczne zgodnie z ich przeznaczeniem, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 7

Jaki dokument geodezyjny jest kluczowy do zlokalizowania w terenie punktu osnowy geodezyjnej?

A. Dziennik pomiaru boków osnowy

B. Opis topograficzny punktu

C. Szkic przeglądowy

D. Dziennik pomiaru kątów osnowy

Opis topograficzny punktu jest kluczowym dokumentem geodezyjnym, który zawiera wszelkie istotne informacje o lokalizacji punktu osnowy geodezyjnej. Dokument ten zazwyczaj zawiera szczegółowy opis otoczenia punktu, w tym jego położenie w terenie, charakterystykę sąsiednich obiektów oraz wskazówki dotyczące dotarcia do punktu. Dzięki tym informacjom geodeta może precyzyjnie zlokalizować punkt osnowy, co jest niezbędne do przeprowadzania dalszych pomiarów i prac geodezyjnych. W praktyce, opis topograficzny jest często stosowany w projektach, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe, jak w inżynierii lądowej czy planowaniu przestrzennym. Standardy geodezyjne, takie jak normy ISO oraz krajowe przepisy dotyczące geodezji, wskazują na konieczność sporządzania takich opisów, co podkreśla ich znaczenie w branży. Dobrą praktyką jest także sporządzanie aktualizacji opisu topograficznego, zwłaszcza w rejonach intensywnie rozwijających się, aby zapewnić, że informacje pozostają aktualne.

Pytanie 8

Jakie informacje można uzyskać z mapy zasadniczej?

A. Informacje o rozmieszczeniu fauny w okolicy (mapy zasadnicze nie obejmują takich danych).

B. Informacje o strefach klimatycznych (takie informacje nie są zawarte na mapach zasadniczych).

C. Informacje o gatunkach roślin występujących w regionie (to nie jest zakres map zasadniczych).

D. Informacje o przebiegu infrastruktury technicznej i granicach nieruchomości.

Mapa zasadnicza to kluczowe narzędzie w geodezji i planowaniu przestrzennym, które dostarcza szczegółowych informacji o terenie. Zawiera dane o granicach działek, lokalizacji budynków, sieci uzbrojenia terenu jak kanalizacja, gazociągi, linie energetyczne oraz inne elementy infrastruktury technicznej. Z mojego doświadczenia, szczególnie w projektowaniu urbanistycznym, mapa zasadnicza jest nieocenionym źródłem informacji. Dzięki niej można dokładnie zidentyfikować ograniczenia terenu, co jest niezbędne przy planowaniu nowych inwestycji. Ponadto, mapa zasadnicza często zawiera informacje o ukształtowaniu terenu, co jest kluczowe przy analizie możliwości zagospodarowania przestrzeni. W praktyce zawodowej niejednokrotnie spotkałem się z przypadkami, gdzie błędna interpretacja danych z mapy zasadniczej prowadziła do problemów prawnych lub technicznych. Dlatego tak ważne jest, by umiejętnie korzystać z tego narzędzia i rozumieć, jakie informacje są na niej zawarte. Współczesne mapy zasadnicze są również zintegrowane z systemami informacji przestrzennej (GIS), co umożliwia ich łatwiejszą aktualizację i analizę danych w kontekście większej skali urbanistycznej.

Pytanie 9

Zbiór danych o skrócie BDOT500, który służy do tworzenia mapy zasadniczej, oznacza bazę danych

A. szczegółowych osnów geodezyjnych

B. ewidencji gruntów i budynków

C. obiektów topograficznych

D. geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu

BDOT500, czyli Baza Danych Obiektów Topograficznych 500, jest kluczowym zbiorem danych, który gromadzi informacje o obiektach topograficznych na terenie Polski. Zawiera ona m.in. dane dotyczące rzek, jezior, gór, budynków i innych istotnych elementów krajobrazu. Użycie BDOT500 jest niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak planowanie przestrzenne, ochrona środowiska, a także w geodezji i kartografii. Przykładowo, podczas tworzenia map topograficznych, BDOT500 dostarcza rzetelnych i aktualnych informacji, co jest zgodne z normami określonymi w Polskiej Normie PN-EN ISO 19115, dotyczącej metadanych geograficznych. Dzięki temu użytkownicy mogą podejmować decyzje na podstawie wiarygodnych danych. Przy pracy z systemami GIS, wiedza o strukturze i zawartości BDOT500 umożliwia efektywne włączanie tych danych do różnych analiz przestrzennych, co przyczynia się do lepszego zarządzania zasobami oraz ochrony środowiska.

Pytanie 10

Przy dokonywaniu pomiarów trzeba uwzględnić błąd miejsca zera?

A. rozstawów, przy użyciu dalmierza elektromagnetycznego

B. kątów pionowych

C. rozstawów, stosując taśmę stalową

D. kątów poziomych

Podczas pomiarów odległości, zarówno za pomocą taśmy stalowej, jak i dalmierza elektromagnetycznego, nie uwzględnia się błędu miejsca zera w taki sam sposób jak w pomiarach kątów pionowych. W przypadku odległości, błędy mogą wynikać z innych źródeł, takich jak rozszerzalność taśmy pod wpływem temperatury, błędy w ustawieniu punktów odniesienia czy zakłócenia sygnału w przypadku dalmierzy. Koncentracja na błędzie miejsca zera w tych kontekstach prowadzi do niewłaściwych wniosków, ponieważ pomiar odległości polega na bezpośrednich pomiarach fizycznych, a nie na pomiarze kątów, gdzie błąd ten odgrywa kluczową rolę. Ponadto w pomiarach kątów poziomych również nie występuje błąd miejsca zera w takim zakresie, jak ma to miejsce w przypadku kątów pionowych, gdyż przy pomiarze kątów poziomych można stosować różne metody kalibracji, które eliminują ten problem. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie rodzaje pomiarów są narażone na ten sam rodzaj błędu, co prowadzi do niewłaściwych praktyk pomiarowych i w konsekwencji do nieprawidłowych wyników. W kontekście standardów i dobrych praktyk, ważne jest, aby każdy typ pomiaru był traktowany indywidualnie, w zależności od używanej technologii i metodologii, co pozwala na uniknięcie wielu pułapek związanych z błędami pomiarowymi.

Pytanie 11

Która z metod niwelacji opiera się na określaniu różnic w wysokości pomiędzy punktami terenu za pomocą zmierzonych kątów pionowych oraz odległości poziomych między tymi punktami?

A. Trygonometryczna

B. Geometryczna

C. Punktów rozproszonych

D. Reperów

Metoda niwelacji trygonometrycznej opiera się na wyznaczaniu różnic wysokości pomiędzy punktami terenowymi przy użyciu pomiarów kątów pionowych oraz odległości poziomych. Ta technika jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdzie bezpośredni dostęp do punktów jest utrudniony lub niemożliwy. W praktyce, inżynierowie często wykorzystują niwelację trygonometryczną do tworzenia bardziej skomplikowanych projektów budowlanych, takich jak mosty czy drogi, gdzie precyzyjne określenie różnic wysokości jest kluczowe. Zastosowanie tej metody pozwala na obliczenia przy użyciu wzorów trygonometrycznych, co zwiększa efektywność pomiarów. Standardy branżowe, takie jak normy ISO dotyczące geodezji, wskazują na niwelację trygonometryczną jako jedną z zalecanych metod w skomplikowanych projektach geodezyjnych, co świadczy o jej uznawanej wartości i praktyczności w dziedzinie inżynierii i geodezji.

Pytanie 12

Różnice wysokości oraz poprawki są zapisywane w dzienniku niwelacji z precyzją do

A. 0,0001 m

B. 0,001 m

C. 0,01 m

D. 0,1 m

Różnice wysokości oraz poprawki w niwelacji zapisuje się z dokładnością do 0,001 m, co jest zgodne z normami określającymi precyzję pomiarów geodezyjnych. Taka dokładność jest niezbędna w sytuacjach, gdzie niewielkie zmiany wysokości mogą mieć istotne znaczenie dla wyników pomiarów, jak na przykład w budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe dla stabilności konstrukcji. Standardy geodezyjne, takie jak norma PN-EN ISO 17123-1, wskazują na konieczność stosowania przyrządów pomiarowych o dużej dokładności. W praktyce, zapisując różnice wysokości w dzienniku niwelacji, stosuje się tę wartość, aby zapewnić, że wyniki są wystarczająco precyzyjne do celów projektowych i budowlanych. Wysoka dokładność pomiarów wpływa nie tylko na jakość wyników, ale również na zaufanie do nich w kontekście dalszych analiz oraz podejmowania decyzji.

Pytanie 13

Na jakiej odległości od startu trasy usytuowany jest punkt 1/5+78,00 m?

A. 2578,00 m

B. 1578,00 m

C. 578,00 m

D. 278,00 m

Odpowiedź 1578,00 m jest prawidłowa, ponieważ punkt oznaczony jako 1/5+78,00 m oznacza, że od początku trasy, który jest punktem odniesienia, do punktu 1/5 znajdują się 1578,00 m. Przy obliczeniach można spotkać się z różnymi systemami oznaczania odległości, co w praktyce oznacza, że kluczowe jest zrozumienie konwencji i sposobu, w jaki różne punkty są numerowane lub oznaczane. Standardy branżowe, takie jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych, jasno określają, jak należy interpretować tego typu oznaczenia. Dla inżynierów i specjalistów zajmujących się planowaniem tras, umiejętność prawidłowego odczytywania takich informacji jest niezbędna, zwłaszcza w kontekście projektowania infrastruktury transportowej, gdzie precyzyjne określenie odległości jest kluczowe dla bezpieczeństwa i efektywności ruchu drogowego.

Pytanie 14

W celu ustabilizowania punktu osnowy realizacyjnej można zastosować

A. znak wykonany z kamienia

B. drewniany palik

C. ceramiczną rurkę

D. narysowany znak

Znak z kamienia to naprawdę jedna z najlepszych opcji, jeśli chodzi o stabilizację punktu osnowy w geodezji. Kamień jest mega odporny na różne warunki pogodowe, co sprawia, że pomiary są bardziej precyzyjne i trwałe. W praktyce często wykorzystuje się je w miejscach, gdzie punkty odniesienia muszą być stabilne przez dłuższy czas, na przykład w sieciach geodezyjnych. Z tego co wiem, istotne jest, żeby umiejscowienie tych znaków było zgodne z normami, takimi jak PN-EN ISO 19152, które mówią, jak powinno się je zakupywać i instalować. Ważne, żeby były oznaczone tak, żeby łatwo je było znaleźć w przyszłości, co jest kluczowe dla dokładności pomiarów. W realnym świecie, użycie takiego znaku z kamienia ułatwia odnajdywanie punktów podczas kolejnych prac geodezyjnych. Naprawdę warto w to zainwestować.

Pytanie 15

Przeprowadzono dwa różne pomiary długości odcinka L₁ oraz L₂, które charakteryzują się odmienną precyzją. Każdemu z tych pomiarów nadano inną wagę p:

L₁ = 20,000 m, p₁ = 3
L₂ = 20,050 m, p₂ = 2

Jaką długość można uznać za najbardziej prawdopodobną dla tego odcinka?

A. 20,010 m

B. 20,025 m

C. 20,000 m

D. 20,020 m

Analizując podane odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na przyczyny, dla których inne opcje są niepoprawne. Odpowiedzi 20,010 m oraz 20,000 m ignorują wagi przypisane do pomiarów L1 i L2, co jest kluczowe w procesie wyznaczania najbardziej prawdopodobnej wartości. Przyjmowanie wartości średnich bez uwzględnienia dokładności pomiarów prowadzi do zniekształcenia wyników. Na przykład, 20,000 m to wartość jednego z pomiarów, ale nie bierze pod uwagę, że pomiar L2, mimo że mniej dokładny, jest bliższy rzeczywistej długości odcinka. Z kolei 20,010 m jest bliskie wartości średniej, jednak nie uwzględnia proporcji wag, co jeszcze bardziej oddala tę wartość od dokładnej odpowiedzi. Użytkownicy często popełniają błąd polegający na traktowaniu wszystkich pomiarów jako równoważnych, co jest błędne w kontekście metod statystycznych. Ważenie pomiarów jest fundamentalne dla uzyskania rzetelnych wyników, a w praktyce powinno się zawsze dążyć do uwzględnienia różnorodności w dokładności pomiarów. Ostatecznie, błędne podejścia do analizy danych pomiarowych mogą prowadzić do podejmowania decyzji, które opierają się na nieprzemyślanych lub zniekształconych informacjach, co w kontekście inżynieryjnym może mieć poważne skutki. Dlatego tak istotne jest, aby przy wyznaczaniu wartości średnich stosować metody, które uwzględniają wagi oraz dokładność pomiarów.

Pytanie 16

Która z map przedstawia rozmieszczenie infrastruktury terenu?

A. Sozologiczna

B. Zasadnicza

C. Ewidencyjna

D. Topograficzna

Mapa zasadnicza jest kluczowym narzędziem w inżynierii i planowaniu przestrzennym, które przedstawia szczegółowe informacje o przestrzennym usytuowaniu sieci uzbrojenia terenu, takich jak drogi, sieci wodociągowe, kanalizacyjne i energetyczne. Mapa ta bazuje na normach i standardach geodezyjnych, takich jak PN-ISO 19131, które określają sposób przedstawiania i gromadzenia danych przestrzennych. Przykładem zastosowania mapy zasadniczej może być projektowanie nowych osiedli mieszkalnych, gdzie dokładna wiedza o już istniejącej infrastrukturze jest niezbędna do uniknięcia kolizji z istniejącymi sieciami. Mapa zasadnicza umożliwia także planowanie urbanistyczne oraz prowadzenie działań związanych z ochroną środowiska, ponieważ dostarcza ważnych informacji na temat lokalizacji istniejącej zabudowy oraz infrastruktury, co jest zgodne z dobrą praktyką w zakresie zrównoważonego rozwoju i planowania przestrzennego.

Pytanie 17

Jeśli odcinek o długości 1 cm na mapie odpowiada rzeczywistej odległości 50 m w terenie, to w jakiej skali została stworzona ta mapa?

A. 1:1000

B. 1:5000

C. 1:10 000

D. 1:500

Odpowiedź 1:5000 jest jak najbardziej trafna. Skala mapy to taki ważny temat, bo mówi nam, jak długości na mapie mają się do tych prawdziwych w terenie. Tu mamy 1 cm na mapie, co odpowiada 50 m w rzeczywistości. Jak to przeliczymy, to 50 m to 5000 cm. To znaczy, że 1 cm na mapie to 5000 cm w terenie, co zapisujemy jako 1:5000. Taka informacja jest super ważna przy robieniu map, bo pozwala dobrze oddać to, co mamy w realu. Kiedy korzystasz z mapy w skali 1:5000, łatwo możesz planować różne rzeczy, na przykład budowę czy nawigację. Tego typu mapy są często wykorzystywane w sprawach takich jak urbanistyka czy geodezja, gdzie potrzebujemy przedstawienia terenu w szczegółowy sposób. Rozumienie skali mapy pozwala lepiej czytać dane przestrzenne i podejmować mądrzejsze decyzje na bazie tego, co widzimy na mapie.

Pytanie 18

W jakiej skali według układu PL-2000 wykonany jest arkusz mapy zasadniczej z godłem 7.125.30.10.3?

A. 1:1000

B. 1:5000

C. 1:2000

D. 1:500

Wybór innych odpowiedzi, takich jak 1:5000, 1:500 lub 1:2000, wynika z błędnej interpretacji skali mapy oraz jej zastosowania w kontekście dokumentacji geodezyjnej. Skala 1:5000, na przykład, jest stosunkowo dużą skalą, co oznacza, że odwzorowuje większy obszar, ale z mniejszym poziomem szczegółowości. Użycie takiej skali w arkuszu mapy zasadniczej, który powinien przedstawiać szczegóły lokalizacji oraz granice działek, może prowadzić do nieprecyzyjnych i mylnych informacji. Z kolei skala 1:500, choć również nie jest najwłaściwsza, jest zbyt szczegółowa w kontekście większych obszarów i powinna być stosowana w sytuacjach, gdy konieczne jest ścisłe odwzorowanie bardzo małych przestrzeni. Odpowiedź 1:2000, mimo że zbliżona do poprawnej, nie dostarcza wystarczających detali dla lokalizacji, co również czyni ją niewłaściwą w kontekście arkusza mapy zasadniczej. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wniosków, obejmują niewłaściwe zrozumienie przeznaczenia skali mapy oraz brak znajomości standardów geodezyjnych, które jasno określają, jakie skale są odpowiednie dla różnych rodzajów dokumentacji. Właściwe zapoznanie się z normami geodezyjnymi oraz praktycznym zastosowaniem map w różnych skalach jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i użytecznych informacji przestrzennych.

Pytanie 19

Który z poniższych elementów terenu zalicza się do pierwszej kategorii dokładnościowej?

A. Linia brzegowa jeziora

B. Budynek szkoły

C. Boisko sportowe

D. Drzewo przyuliczne

Budynek szkoły to coś, co możemy spokojnie wrzucić do pierwszej grupy dokładnościowej, jeśli mówimy o analizie terenowej i geodezyjnej. W tej grupie są obiekty, które mają naprawdę wysoką precyzję. To znaczy, że ich lokalizacja jest dokładnie określona i można je wykorzystać w różnych sytuacjach, jak planowanie przestrzenne czy urbanistyka. Jak to z budynkami bywa, zwłaszcza tymi publicznymi, jak szkoły, mają one duże znaczenie dla analizy przestrzennej, bo ich lokalizacja wpływa na to, jak dostępne są usługi dla ludzi w okolicy. Kiedy tworzymy mapy społeczne czy sprawdzamy dostęp do edukacji, precyzyjna lokalizacja szkół jest super ważna, żeby ocenić jakość życia i infrastruktury w danym miejscu. A wiesz, stosowanie standardów jak ISO 19115, które dotyczą metadanych geograficznych, pomaga w tym, żeby te dane były zebrane i użyte tak, jak trzeba. To naprawdę ważne dla dalszych analiz.

Pytanie 20

Jaką precyzję graficzną można osiągnąć dla mapy o skali 1:2000, jeśli średni błąd lokalizacji elementu terenowego na tej mapie wynosi ±0,1 mm w skali mapy?

A. ±0,2 m

B. ±0,002 m

C. ±0,02 m

D. ±2 m

Odpowiedź ±0,2 m jest prawidłowa, ponieważ w skali 1:2000, błąd średni położenia szczegółu terenowego wynoszący ±0,1 mm w skali mapy przekłada się na rzeczywiste wymiary w terenie. Aby obliczyć błąd w rzeczywistości, należy przeliczyć błąd w milimetrach na metry. W tym przypadku, przeliczenie polega na pomnożeniu wartości błędu na mapie przez odwrotność skali: ±0,1 mm * 2000 = ±200 mm, co w przeliczeniu na metry daje ±0,2 m. Zastosowanie precyzyjnych pomiarów i obliczeń jest kluczowe w geodezji, a ta wiedza jest niezbędna w praktycznych zastosowaniach, takich jak tworzenie map topograficznych czy planowanie przestrzenne. W geodezji obowiązują określone standardy dotyczące dokładności, a rozumienie skali i błędów pomiarowych to fundament, na którym opiera się cała dziedzina. Większość profesjonalnych projektów geodezyjnych uznaje dokładność na poziomie ±0,2 m jako akceptowalną dla map w tej skali, co podkreśla znaczenie precyzyjnych pomiarów i wiedzy w tej branży.

Pytanie 21

Który z podanych rodzajów pomiarów powinien być użyty do określenia lokalizacji punktów kolejowej osnowy poziomej podstawowej, korzystając z globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS)?

A. Statyczny pomiar GPS

B. RTK GPS

C. Pomiary w czasie rzeczywistym DGPS

D. "Stop-and-go"

Statyczny pomiar GPS jest uważany za najlepszą metodę wyznaczania położenia punktów kolejowej osnowy poziomej podstawowej przy użyciu globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS). W tym podejściu odbiorniki GPS są pozostawione w jednym miejscu przez dłuższy czas, co pozwala na zebranie danych z satelitów przez wiele epok pomiarowych. Dzięki temu można uzyskać bardzo wysoką precyzję pomiaru, rzędu kilku centymetrów lub nawet milimetrów. Taki styl pomiaru jest szczególnie stosowany w geodezji i inżynierii lądowej, gdzie wymagana jest dokładność danych na potrzeby projektowania, budowy i utrzymania infrastruktury. Przykładem zastosowania statycznych pomiarów GPS jest wyznaczanie punktów osnowy geodezyjnej, co jest kluczowe dla prawidłowego lokalizowania obiektów budowlanych oraz dla prowadzenia dalszych pomiarów i analiz. Ponadto, metody statyczne są zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak te ustanowione przez Międzynarodową Unię Geodezyjną (FIG), co podkreśla ich uznanie w branży.

Pytanie 22

Wyniki przeprowadzonego wywiadu terenowego powinny być oznaczone na kopii mapy zasadniczej przy użyciu koloru

A. czerwonym

B. niebieskim

C. grafitowym

D. czarnym

Zaznaczenie wyników wywiadu terenowego na kopii mapy zasadniczej kolorem czerwonym jest zgodne z powszechnie przyjętymi standardami w dziedzinie geodezji i kartografii. Czerwony kolor jest często używany do oznaczania istotnych informacji, takich jak granice, obszary objęte analizą, a także miejsca o szczególnym znaczeniu. W praktyce, używanie czerwonego koloru pozwala na szybkie i łatwe zidentyfikowanie obszarów, które były przedmiotem badania, co jest niezbędne podczas dalszych analiz oraz planowania. Na przykład, podczas analizy wyników wywiadu terenowego dotyczącego projektów budowlanych, czerwone oznaczenie wskazuje na miejsca, które wymagają szczególnej uwagi, co może być istotne dla inżynierów i planistów. Dzięki temu, efektywnie wspiera się proces podejmowania decyzji, minimalizując ryzyko błędów w interpretacji danych. Stosowanie jednolitych kolorów w dokumentacji geodezyjnej sprzyja również lepszemu zrozumieniu i współpracy pomiędzy różnymi zespołami pracującymi nad projektem.

Pytanie 23

Wartość punktu na profilu podłużnym 2/4+27 wskazuje, że znajduje się on w odległości od początku trasy wynoszącej

A. 2427 m

B. 2742 m

C. 2724 m

D. 2472 m

Punkt na profilu podłużnym zapisany jako 2/4+27 oznacza, że znajduje się on 2427 metrów od początku trasy. Taki zapis jest standardem w dokumentacji inżynieryjnej i geodezyjnej, gdzie '2' to numer odcinka trasy, '4' to numer kilometra, a '+27' to dodatkowe metry. Zrozumienie tego formatu jest kluczowe w pracach związanych z projektowaniem infrastruktury drogowej oraz kolejowej. Na przykład, gdy inżynierowie planują prace remontowe, muszą precyzyjnie określić lokalizację, aby uniknąć błędów i zapewnić bezpieczeństwo. W praktyce, takie zapisy pomagają w identyfikacji miejsc, w których potrzebne są interwencje, a także w komunikacji między różnymi zespołami roboczymi. Dobre praktyki branżowe zalecają stosowanie jednoznacznego systemu numeracji, co ułatwia lokalizację punktów kontrolnych i zarządzanie projektem. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie precyzyjnych zapisów w kontekście zarządzania projektem, co pozwala na dokładne planowanie zasobów i terminów realizacji zadań.

Pytanie 24

Wyniki inwentaryzacji obiektu zaznaczone są kolorem czerwonym na kopii planu

A. zasadniczej

B. glebowo-rolniczej

C. branżowej

D. topograficznej

Odpowiedź 'zasadniczej' jest jak najbardziej trafna! W kontekście inwentaryzacji budynków, wyniki pomiaru zazwyczaj przedstawia się na mapach zasadniczych. Te mapy mają spore znaczenie, bo dokumentują, w jakim stanie są obiekty budowlane oraz ich otoczenie. W pracy architekta czy budowlańca mapy zasadnicze to naprawdę kluczowe narzędzie, które pomaga w precyzyjnym planowaniu i ocenie, jak inwestycje wpływają na otoczenie. Warto też wiedzieć, że zgodnie z normami, wyniki pomiarów inwentaryzacyjnych powinny być jasno przedstawione, a często wykorzystuje się do tego kolor czerwony na tych mapach. Tak każdy od razu wie, które obszary były inwentaryzowane, co jest super ważne przy dalszych pracach projektowych i podejmowaniu decyzji. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że to podejście znacznie zmniejsza ryzyko popełnienia błędów i zwiększa efektywność w projektowaniu.

Pytanie 25

Za zbieranie, zarządzanie i kontrolowanie przyjmowanych dokumentów do centralnego zasobu geodezyjnego i kartograficznego oraz udostępnianie jego informacji odpowiedzialny jest

A. wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego

B. Główny Geodeta Kraju

C. marszałek województwa

D. starosta

Wybór starosty jako organu odpowiedzialnego za gromadzenie i kontrolę zasobów geodezyjnych jest wynikiem nieporozumienia dotyczącego podziału kompetencji w polskim systemie administracyjnym. Starosta rzeczywiście pełni ważną rolę w zarządzaniu lokalnymi zasobami geodezyjnymi, jednak jego zadania są ograniczone do obszaru powiatu i nie obejmują centralnego zasobu geodezyjnego, który zarządzany jest na poziomie krajowym. Marszałek województwa również nie ma kompetencji w tym zakresie, jego odpowiedzialność dotyczy przede wszystkim strategii rozwoju regionów i koordynacji działań na poziomie wojewódzkim. Wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego ma z kolei za zadanie kontrolowanie działalności geodezyjnej na poziomie województwa, co również nie obejmuje zarządzania centralnymi zasobami. Warto zrozumieć, że każdy z wymienionych organów pełni specyficzne funkcje i nie można mylić ich kompetencji. Błędne zrozumienie podziału zadań i zakresu odpowiedzialności między różnymi szczeblami administracji może prowadzić do nieprawidłowego postrzegania roli Głównego Geodety Kraju oraz wpływać na efektywność działań w zakresie geodezji i kartografii.

Pytanie 26

Jakie wartości przyjmują kąty zenitalne (z)?

A. 0° – 300°

B. 0° – 100°

C. 0° – 200°

D. 0° – 400°

Kąty zenitalne, oznaczane jako 'z', to miary kątów, które wskazują położenie obiektów w przestrzeni w stosunku do zenitu, czyli punktu na niebie znajdującego się bezpośrednio nad obserwatorem. Kąty te przyjmują wartości od 0° do 200°. Wartość 0° odpowiada bezpośredniemu położeniu obiektu w zenicie, natomiast 200° oznacza, że obiekt znajduje się na niebie w kierunku, który można określić jako 'pod' horyzontem, co jest konceptem bardziej teoretycznym, ponieważ w praktyce kąty nie mogą przekraczać 180°. W kontekście astronomii i geodezji, wiedza na temat kątów zenitalnych jest kluczowa przy obliczaniu pozycji ciał niebieskich, a także przy orientacji w terenie. Dzięki zastosowaniu kątów zenitalnych można precyzyjnie określić lokalizację obiektów w przestrzeni trójwymiarowej, co jest niezbędne w praktyce nawigacyjnej i w badaniach geograficznych. Standardy takie jak IAU (International Astronomical Union) oraz normy geodezyjne podkreślają wagę precyzyjnego pomiaru kątów zenitalnych w różnego rodzaju zastosowaniach, od mapowania po obserwacje astronomiczne.

Pytanie 27

Jaką długość ma odcinek na mapie o skali 1:40 000, jeśli na mapie w skali 1:20 000 jego długość wynosi 50 cm?

A. 2,5 cm

B. 5 cm

C. 25 cm

D. 50 cm

Odpowiedź 25 cm jest poprawna, ponieważ aby przeliczyć długość odcinka na mapie w nowej skali, należy uwzględnić relację między skalami. W skali 1:20 000, 50 cm na mapie odpowiada 10 000 m w rzeczywistości (50 cm * 20 000). W skali 1:40 000 ten sam 10 000 m w rzeczywistości odpowiada 25 cm na mapie (10 000 m / 40 000). Dlatego długość odcinka w skali 1:40 000 wynosi 25 cm. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest umiejętność przeliczania długości odcinków na mapach w różnych skalach, co jest kluczowe w geodezji, kartografii i planowaniu przestrzennym. W wielu zastosowaniach, takich jak projektowanie infrastruktury lub analiza lokalizacji, precyzyjne przeliczenie długości i powierzchni w różnych skalach jest niezbędne, aby zapewnić zgodność z rzeczywistością i precyzję planów. Warto również dodać, że znajomość konwersji skali jest istotna dla osób pracujących z mapami, które muszą interpretować dane w kontekście różnych zastosowań terenowych.

Pytanie 28

Jakie kryterium musi zostać zrealizowane dla poprawek po wyrównaniu zmierzonych wartości o różnej dokładności, przy założeniu, że v to poprawka, a p to waga zmierzonej wartości?

A. [pv] = min

B. [pvv] = min

C. [pvv] = max

D. [pv] = max

Odpowiedź [pvv] = min. jest prawidłowa, ponieważ przy wyrównywaniu pomierzonych wielkości, które różnią się dokładnością, kluczowym celem jest minimalizacja błędów pomiarowych. Poprawki, oznaczane jako v, powinny być takie, aby całkowita suma ważonych błędów była jak najmniejsza. W praktyce oznacza to, że dla pomiarów o różnych wagach (p), suma ważonych poprawek powinna dążyć do minimum, co pozwala na uzyskanie najbardziej wiarygodnych i precyzyjnych wyników. Na przykład, w laboratoryjnych pomiarach chemicznych, gdzie dokładność pomiarów jest kluczowa, stosuje się metody statystyczne, takie jak metoda najmniejszych kwadratów. Standardy ISO 5725-1 podkreślają znaczenie tego podejścia w ocenie dokładności pomiarów. W sytuacjach, gdy pomiary są obarczone różnymi stopniami niepewności, stosowanie takich poprawek pozwala na lepsze uśrednienie wyników, co jest szczególnie korzystne w badaniach naukowych oraz w procesach przemysłowych, gdzie precyzja ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości produktów.

Pytanie 29

Na podstawie zamieszczonych w tabeli współrzędnych punktów kontrolowanych, wyznaczonych w wyniku pomiarów, oblicz liniowe przemieszczenie punktu nr 21.

Nr punktu	Pomiar pierwotny		Pomiar wtórny
Nr punktu	X^p [m]	Y^p [m]	X^w [m]	Y^w [m]
20	130,220	242,256	130,225	242,255
21	125,212	258,236	125,220	258,240
22	134,515	234,515	134,510	234,510
23	138,310	230,025	138,313	230,026

A. p = 3 mm

B. p = 10 mm

C. p = 5 mm

D. p = 9 mm

Poprawna odpowiedź to p = 9 mm. Aby obliczyć liniowe przemieszczenie punktu nr 21, kluczowe jest zrozumienie, jak różnice w współrzędnych X i Y wpływają na obliczenie przemieszczenia. Najpierw musimy znaleźć różnice pomiędzy współrzędnymi pierwotnymi a wtórnymi. Po ich obliczeniu, korzystamy ze wzoru na odległość między dwoma punktami w układzie kartezjańskim, który oparty jest na twierdzeniu Pitagorasa. Zastosowanie tego podejścia nie tylko pozwala na precyzyjne wyznaczenie przemieszczenia, ale także jest zgodne z międzynarodowymi standardami pomiarów geodezyjnych. W praktyce, takie obliczenia są niezbędne w wielu aplikacjach inżynieryjnych, takich jak monitorowanie deformacji budynków, infrastruktury czy w analizach związanych ze zmianami środowiskowymi. Regularne stosowanie tej metody zapewnia wysoką jakość pomiarów oraz ich wiarygodność.

Pytanie 30

Wykonanie geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego włazu studzienki kanalizacyjnej powinno umożliwiać określenie lokalizacji tego elementu terenowego w odniesieniu do punktów poziomej osnowy geodezyjnej z precyzją nie mniejszą niż

A. 0,20 m

B. 0,50 m

C. 0,10 m

D. 0,30 m

Ocena położenia włazu studzienki kanalizacyjnej z dokładnością nie mniejszą niż 0,10 m jest zgodna z obowiązującymi standardami geodezyjnymi. Tego rodzaju pomiary są kluczowe w kontekście projektowania oraz utrzymania infrastruktury wodno-kanalizacyjnej. W praktyce oznacza to, że pomiar powinien być realizowany z wykorzystaniem precyzyjnych narzędzi geodezyjnych, takich jak tachimetry czy systemy GPS, które umożliwiają osiągnięcie odpowiedniej dokładności. Na przykład, w przypadku budowy nowych sieci kanalizacyjnych, precyzyjne umiejscowienie włazów pozwala na późniejsze łatwiejsze przeprowadzanie prac konserwacyjnych oraz inspekcji. Dodatkowo, warto zauważyć, że w praktyce inżynieryjnej dąży się do minimalizowania błędów pomiarowych, co w konsekwencji przekłada się na większą efektywność i bezpieczeństwo eksploatacji infrastruktury.

Pytanie 31

Jaką osnowę powinno się założyć do geodezyjnej obsługi dużego zakładu przemysłowego, którego realizacja przebiegać będzie w etapach?

A. Realizacyjną dwurzędową

B. Realizacyjną wydłużoną

C. Realizacyjną typu A

D. Realizacyjną jednorzędową

Wybór osnowy typu A, tej wydłużonej i jednorzędowej, często robi się z powodu specyficznych wymagań projektowych, ale w przypadku dużych zakładów, może to przynieść sporo problemów. Osnowa realizacyjna typu A, chociaż sprawdza się w mniejszych inwestycjach, nie jest wystarczająco elastyczna, gdy prace prowadzi się w wielu lokalizacjach równocześnie. Skupianie się na pojedynczych punktach kontrolnych ogranicza możliwości koordynacji działań, co może powodować straty czasowe. Z kolei osnowa wydłużona, mimo że powoduje większy zasięg pomiarów, nie oferuje takiej dokładności, jakiej potrzebujemy w złożonych projektach. W dużych inwestycjach, jak budowa zakładów, ważne jest, aby osnowa dostosowała się do zmieniających się warunków budowlanych, a pomiary były jak najdokładniejsze. Osnowa jednorzędowa, choć łatwa w użyciu, nie spełnia wymagań dotyczących dokładności ani możliwości jednoczesnego prowadzenia różnych prac. Mylenie się, że wybór prostszej osnowy ułatwi sprawę, może prowadzić do sporych komplikacji i wydłużenia czasu realizacji projektu.

Pytanie 32

Jak wielki jest maksymalny dopuszczalny średni błąd lokalizacji punktu w pomiarowej osnowie wysokościowej w odniesieniu do najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej?

A. 0,05 m

B. 0,03 m

C. 0,01 m

D. 0,07 m

Odpowiedzi sugerujące błędne wartości, takie jak 0,07 m, 0,03 m czy 0,01 m, wynikają z niepełnego zrozumienia wymagań dotyczących precyzji pomiarów w geodezji. Wartość 0,07 m jest zbyt duża, co wskazuje na lekceważenie standardów dokładności wymaganych w procesie budowy osnowy geodezyjnej. Tego rodzaju błąd może prowadzić do poważnych nieścisłości w pomiarach, co w praktyce skutkuje błędnymi danymi wysokościowymi, a w konsekwencji problemami w projektach budowlanych. W przypadku wartości 0,03 m i 0,01 m, można zauważyć, że są one zbyt restrykcyjne w kontekście dopuszczalnych błędów w osnowie wysokościowej. Osiągnięcie takiej dokładności w codziennych pomiarach wymagałoby skomplikowanych procedur oraz kosztownego sprzętu, co może być niepraktyczne w wielu zastosowaniach. Dlatego kluczowe jest, aby geodeci rozumieli, jakie są rzeczywiste wymagania dotyczące dokładności oraz jakie wartości są realistyczne i akceptowalne w kontekście wykonywanych prac. Zbyt niska tolerancja na błąd może prowadzić do niepotrzebnego zwiększenia kosztów oraz wydłużenia czasu realizacji projektu bez proporcjonalnych korzyści w dokładności pomiarów.

Pytanie 33

Na podstawie danych zamieszczonych w tabeli, oblicz wartość współczynnika kierunkowego cosA_A-B linii pomiarowej A-B, który jest stosowany do obliczenia współrzędnych punktu pomierzonego metodą ortogonalną.

ΔX_A-B = 216,11 m

ΔY_A-B = 432,73 m

d_A-B = 483,69 m

A. cosAA-B = 2,0024

B. cosAA-B = 0,4994

C. cosAA-B = 2,2382

D. cosAA-B = 0,4468

Wartość współczynnika kierunkowego cosAA-B = 0,4468 jest prawidłowa, ponieważ odpowiada stosunkowi przyrostu współrzędnych w osi X do długości linii pomiarowej A-B. W praktyce, współczynnik ten jest kluczowy w metodzie ortogonalnej, która jest szeroko stosowana w geodezji oraz inżynierii lądowej. Metoda ortogonalna polega na precyzyjnym pomiarze współrzędnych punktów, co jest istotne dla zapewnienia dokładności w planowaniu i realizacji projektów budowlanych. Użycie prawidłowego współczynnika kierunkowego jest fundamentem dla dalszych obliczeń, takich jak określenie położenia punktów w przestrzeni. Dobrze wykonane obliczenia pozwalają na uniknięcie błędów, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w realizacji projektów. Standardy takie jak PN-EN ISO 17123-1:2010 określają metody pomiarowe, które powinny być przestrzegane, aby uzyskać wiarygodne wyniki. Dlatego znajomość i umiejętność obliczania współczynnika kierunkowego jest niezbędna dla profesjonalistów w tej dziedzinie.

Pytanie 34

Jakie grupy błędów, mających wpływ na wyniki pomiarów, są wyróżniane w geodezji?

A. Błędy stałe, omyłki, błędy systematyczne

B. Błędy grube, omyłki, błędy stałe

C. Błędy grube, błędy systematyczne, błędy przypadkowe

D. Błędy osobowe, błędy systematyczne, błędy losowe

W geodezji mamy trzy główne grupy błędów, które mogą wpłynąć na to, co zmierzymy. Po pierwsze, są błędy grube, które mocno psują wyniki. Często wynikają z tego, że coś źle odczytaliśmy albo popełniliśmy błąd przy obsłudze sprzętu. Na przykład, zawsze trzeba uważać, żeby dobrze wpisać wartości do systemu, bo jeden zły krok i wszystko się sypie. Potem są błędy systematyczne. To takie błędy, które sobie powtarzają przez to, że narzędzie pomiarowe może być źle kalibrowane. Jak coś jest źle ustawione, to za każdym razem będziemy dostawać ten sam zły wynik. A na końcu mamy błędy przypadkowe. To te, które się zdarzają bez żadnego ostrzeżenia, jak zmiany pogody czy losowe wahania w wynikach. W geodezji ważne jest, żeby te błędy identyfikować i minimalizować, bo w projektach budowlanych czy geodezyjnych precyzyjne pomiary to klucz do sukcesu.

Pytanie 35

Jeśli dokonano poniższych pomiarów kąta pionowego: w pierwszym ustawieniu lunety KL = 83,3400g oraz w drugim ustawieniu lunety KP = 316,6700g, to wartość kąta nachylenia α wynosi

A. 16,6650g

B. 16,6700g

C. 83,3400g

D. 83,3350g

Analizując błędne odpowiedzi, warto zauważyć, że w kontekście obliczania kąta nachylenia α podstawową zasadą jest prawidłowe zrozumienie, czym jest różnica pomiędzy dwoma odczytami lunety. Wybór wartości 83,3350g sugeruje jedynie nieznaczne obniżenie jednego z odczytów, co nie ma logicznego uzasadnienia w kontekście geodezyjnym. Odczyt 83,3400g odnosi się do położenia I lunety, natomiast w położeniu II mamy wartość 316,6700g. Błędne podejście polega na zignorowaniu właściwej metody obliczania różnicy, co prowadzi do mylnego wniosku. Odpowiedź 16,6700g także wydaje się być bliska prawdy, lecz nie uwzględnia różnicy między wyjściowymi odczytami. Istotnym błędem jest także to, że nie wszyscy uwzględniają, iż kąty nachylenia w geodezji są wyrażane jako różnice między odczytami w odniesieniu do poziomu. Z kolei wartość 83,3400g jest jedynie powtórzeniem odczytu z położenia I, co w żaden sposób nie odnosi się do obliczenia kąta nachylenia. W geodezji, dla poprawności pomiarów i analiz, kluczowe jest stosowanie właściwych formuł i zrozumienie kontekstu, w jakim są używane, dlatego tak ważne jest przyswajanie wiedzy na temat standardów i dobrych praktyk w tej dziedzinie.

Pytanie 36

Jakie oznaczenie literowe powinno znaleźć się na szkicu inwentaryzacji powykonawczej budynku, który ma być przekształcony w bibliotekę?

A. b

B. k

C. e

D. f

Oznaczenia literowe w inwentaryzacji są ważne, bo pomagają w klasyfikacji i organizacji pomieszczeń w budynkach. Odpowiedzi jak 'f', 'b' czy 'e' pokazują różne pomieszczenia, ale w kontekście biblioteki mogą być mylące. Oznaczenie 'f' może się kojarzyć z funkcjami, które w ogóle nie są związane z przestrzeniami publicznymi, takimi jak jakieś nagrody czy pomieszczenia techniczne. No i 'b' jest często używane w kontekście budynków publicznych, ale nie mówi nic konkretnego o funkcji biblioteki. A 'e' odnosi się do przestrzeni edukacyjnych, które też nie zawsze są w bibliotece. Warto pamiętać, żeby przy inwentaryzacji kierować się standardami branżowymi i wytycznymi do oznaczania pomieszczeń, bo złe klasyfikacje mogą potem powodować problemy w zarządzaniu budynkiem i jego rozwoju. Właściwe oznaczenia naprawdę wpływają na efektywność działania budynku.

Pytanie 37

Zastosowanie metody niwelacji służy do pomiaru oraz zagęszczenia osnowy wysokościowej?

A. profilów

B. reperów

C. barometrycznej

D. powierzchniowej

Wybór odpowiedzi niebędącej reperami prowadzi do nieporozumienia w zakresie metod pomiaru wysokości. Odpowiedzi, takie jak "profilów", "powierzchniowej" oraz "barometrycznej", nie są odpowiednie w kontekście konkretnych zastosowań niwelacji. Metoda "profilów" odnosi się do pomiarów, które mogą być wykorzystane do analizy różnic wysokości wzdłuż określonej trasy, ale nie stanowi standardowej metody tworzenia osnowy wysokościowej. W kontekście niwelacji, punkty profilowe są bardziej użyteczne do obserwacji gradientów terenu, a nie do tworzenia systematycznej sieci wysokości. Metoda "powierzchniowa" może sugerować pomiary na powierzchni terenu, ale nie odnosi się bezpośrednio do precyzyjnych pomiarów wysokości wymaganych w geodezji. Z kolei "metoda barometryczna" polega na pomiarze ciśnienia atmosferycznego w celu oszacowania wysokości, co jest mniej dokładne niż niwelacja oparta na reperach. Typowym błędem myślowym jest przypuszczenie, że każda technika pomiarowa związana z wysokością jest równoważna z niwelacją; w rzeczywistości jednak, każde podejście ma swoje zastosowania i ograniczenia. Precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe dla działań inżynieryjnych i geodezyjnych, dlatego stosowanie odpowiedniej metody, zgodnej z obowiązującymi standardami, jest niezbędne dla uzyskania wiarygodnych wyników.

Pytanie 38

Południkiem centralnym odwzorowania Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-1992 jest południk

A. 17°

B. 21°

C. 19°

D. 15°

Odpowiedź 19° jest prawidłowa, ponieważ w układzie współrzędnych PL-1992, który jest polskim systemem odwzorowania kartograficznego, południkiem osiowym dla obszaru Polski jest właśnie południk 19°. To odwzorowanie jest oparte na elipsoidzie GRS80 i ma na celu precyzyjne przedstawienie geometrii powierzchni Ziemi na płaszczyźnie. W praktyce oznacza to, że wszelkie mapy i dane geograficzne w Polsce używają tego południka jako punktu odniesienia, co jest niezbędne dla nawigacji, planowania przestrzennego oraz analizy geograficznej. Współrzędne geograficzne, które są określane w tym systemie, mają zastosowanie w wielu dziedzinach, takich jak geodezja, kartografia, a także w inżynierii lądowej. Przykładem zastosowania jest wyznaczanie granic działek, które wymagają precyzyjnych pomiarów z użyciem współrzędnych geograficznych. Dodatkowo, znajomość południka osiowego jest kluczowa przy pracy z systemami informacji geograficznej (GIS), gdzie dokładne odwzorowanie terenu ma zasadnicze znaczenie dla podejmowania decyzji.

Pytanie 39

Kontrolę tyczenia, polegającą na weryfikacji długości boków oraz przekątnych pojedynczych prostokątów, kwadratów lub ich zestawień, wykonuje się w trakcie prac niwelacyjnych

A. siatkową

B. punktów rozproszonych

C. profili

D. tras

Odpowiedzi wskazujące na kontrolę tyczenia profili, trasy oraz punktów rozproszonych opierają się na niepełnym zrozumieniu koncepcji niwelacji i jej zastosowań w praktyce inżynieryjnej. Kontrola profili dotyczy najczęściej określenia kształtu i wymiarów elementów konstrukcyjnych, co nie obejmuje szczegółowej weryfikacji geometrii siatki. W przypadku tras, chodzi głównie o wyznaczanie ścieżek dla dróg lub linii kolejowych, a więc kontrola tyczenia nie odnosi się bezpośrednio do geometrycznej dokładności prostokątów czy kwadratów. Z kolei punkty rozproszone są używane do pomiarów lokalizacji różnych obiektów, co również nie przekłada się na kontrolę kształtów i wymiarów prostokątów. Zrozumienie, że kontrola tyczenia w kontekście niwelacji powinno dotyczyć siatki geodezyjnej, a nie pojedynczych elementów, jest kluczowe. Często błędne odpowiedzi wynikają z mylnego interpretowania terminologii oraz niewłaściwego odniesienia do praktycznych zastosowań w geodezji. Właściwe podejście do kontroli tyczenia zapewnia jakość i bezpieczeństwo konstrukcji, dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie metody oraz standardy w tej dziedzinie.

Pytanie 40

Do oznaczania lokalizacji punktów sytuacyjnej osnowy geodezyjnej na twardych nawierzchniach dróg i chodników należy użyć

A. palik drewniany

B. bolec żelazny

C. słup betonowy

D. słup granitowy

Bolec żelazny jest właściwym rozwiązaniem do oznakowania położenia punktów sytuacyjnej osnowy pomiarowej na utwardzonych nawierzchniach jezdni i chodników z kilku istotnych powodów. Przede wszystkim, jego solidna konstrukcja zapewnia trwałość oraz stabilność, co jest kluczowe w kontekście długotrwałych pomiarów geodezyjnych. Dzięki swojej metalowej formie, bolec żelazny jest odporny na warunki atmosferyczne oraz uszkodzenia mechaniczne, co czyni go idealnym narzędziem w terenie. Przykładowo, w praktyce geodezyjnej, bolece żelazne są często stosowane do wyznaczania punktów kontrolnych, które są niezbędne podczas budowy dróg oraz innych obiektów infrastrukturalnych. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk, zaleca się, aby punkty te były dobrze widoczne i łatwo dostępne, co w przypadku bolców żelaznych jest zapewnione poprzez ich odpowiednią wysokość i umiejscowienie. Dodatkowo, ich instalacja nie wymaga skomplikowanych procedur, co przyspiesza proces oznakowania i umożliwia szybkie przystąpienie do dalszych prac pomiarowych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej