Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 09:52
Data zakończenia: 7 czerwca 2025 10:22

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta, pragnąc zachęcić podopiecznego do dokładnego wykonania pracy rękodzielniczej, powinien

A. regularnie przypominać podopiecznemu o mijającym czasie zajęć

B. ciągle porównywać pracę podopiecznego z dziełami rówieśników

C. nagradzać podopiecznego słodyczami w trakcie zajęć

D. zaproponować podopiecznemu, aby przedstawił swoje prace na wystawie

Propozycja zaprezentowania prac podopiecznego na wystawie jest skutecznym sposobem na zmotywowanie go do starannego wykonania rękodzieła. Takie przedsięwzięcie nie tylko daje podopiecznemu poczucie wartości i uznania, ale także stwarza okazję do osobistego rozwoju oraz refleksji nad własnymi umiejętnościami. W kontekście terapii zajęciowej, umiejętność prezentacji swoich osiągnięć sprzyja poprawie samooceny i zachęca do dążenia do coraz wyższych standardów jakości. Organizacja wystawy może być również doskonałą okazją do integracji społecznej, co jest kluczowe w kontekście terapeutycznym. Przykłady dobrych praktyk w tym zakresie obejmują arteterapię, gdzie prezentacje prac artystycznych są integralną częścią procesu terapeutycznego. Takie działania są zgodne z uznawanymi standardami w dziedzinie terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie stawiania przed podopiecznym wyzwań oraz kreowania pozytywnych doświadczeń, co z kolei sprzyja ich dalszemu rozwojowi.

Pytanie 2

Afonia to brak

A. napięcia mięśniowego.

B. celowości ruchów.

C. dźwięczności głosu.

D. umiejętności mówienia.

Afonia to stan charakteryzujący się całkowitą utratą dźwięczności głosu, co może być wynikiem różnych czynników, takich jak infekcje, nadmierne napięcie strun głosowych, alergie czy urazy. Jest to istotny problem, który może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjenta, w szczególności w kontekście codziennych interakcji i komunikacji. W przypadku osób pracujących w zawodach wymagających intensywnego użycia głosu, takich jak nauczyciele, aktorzy czy śpiewacy, a także w sytuacjach zawodowych, gdzie komunikacja ustna jest kluczowa, afonia może prowadzić do poważnych trudności. W takiej sytuacji zaleca się konsultację z laryngologiem oraz specjalistą od terapii mowy, którzy mogą pomóc w diagnostyce i wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Ważne jest również, aby stosować techniki ochrony głosu, takie jak unikanie krzyku, dbanie o odpowiednie nawilżenie i unikanie substancji drażniących. W kontekście rehabilitacji głosu, terapie logopedyczne mogą okazać się niezbędne do przywrócenia dźwięczności i funkcji mowy.

Pytanie 3

Technika interakcji, która polega na tworzeniu emocjonalnych więzi z zwierzętami, wykorzystywana do wspierania aktywności osób starszych, to

A. estetoterapia

B. animaloterapia

C. talasoterapia

D. hortikuloterapia

Animaloterapia, znana również jako terapia ze zwierzętami, to metoda terapeutyczna, która polega na nawiązywaniu emocjonalnej więzi pomiędzy ludźmi a zwierzętami. Jest to szczególnie skuteczne w pracy z osobami starszymi, które mogą odczuwać samotność i izolację. W praktyce animaloterapia wykorzystuje interakcje z różnymi zwierzętami, takimi jak psy, koty, a nawet ptaki, aby wspierać zdrowie psychiczne i fizyczne. Przykłady zastosowania obejmują wizyty psów terapeutycznych w domach opieki, gdzie pacjenci mogą głaskać zwierzęta, co pozytywnie wpływa na ich nastrój oraz obniża poziom stresu. Animaloterapia jest zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która uznaje znaczenie interakcji ze zwierzętami w kontekście poprawy jakości życia osób starszych. W ramach dobrej praktyki w terapii zaleca się dostosowanie programu do indywidualnych potrzeb pacjentów, co może obejmować dobór odpowiednich zwierząt oraz formy interakcji.

Pytanie 4

Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce

A. mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną

B. samodzielnego spożywania posiłków przez osobę niewidomą

C. ubierania dziecka z autyzmem

D. prania odzieży dla osoby z problemami psychicznymi

Przyjrzyjmy się innym odpowiedziom, które nie są zgodne z założeniami terapii zajęciowej i zastosowaniem metod terapeutycznych w kontekście osób z różnymi potrzebami. W przypadku prania odzieży dla podopiecznej z zaburzeniami psychicznymi, warto zauważyć, że chociaż może to być istotna umiejętność, to nie wymaga ona specyficznych technik orientacyjnych w przestrzeni, jak w przypadku osób niewidomych. Podobnie, ubieranie dla dziecka z autyzmem, choć również istotne, nie korzysta z metody zegarowej w sposób tak bezpośredni, jak podczas spożywania posiłków, gdzie precyzyjna lokalizacja jest kluczowa. W przypadku mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, również nie mamy do czynienia z koniecznością zastosowania technik określających przestrzeń, gdyż czynności te mogą być mniej skomplikowane i nie wymagają stałej orientacji w przestrzeni. Błędne przypisanie tych czynności do metod terapeutycznych świadczy o zrozumieniu ich kontekstu oraz o niedostatecznym uwzględnieniu specyficznych potrzeb osób z dysfunkcjami wzrokowymi. Zrozumienie koncepcji związanych z orientacją w przestrzeni oraz odpowiednim wsparciem w nauce samodzielnych czynności życia codziennego jest kluczowe dla skuteczności terapii zajęciowej.

Pytanie 5

Do realizacji terapii wobec pacjenta należy dobrać sztalugę z elektrycznym mechanizmem oraz pędzle wyposażone w uchwyty do trzymania ustami

A. z metaplazją

B. z dysplazją

C. z tetraplegią

D. z hemiparezą

Sztaluga z mechanizmem elektrycznym oraz pędzle z uchwytami do trzymania ustami są niezbędne w terapii pacjentów z tetraplegią, ponieważ ta grupa osób boryka się z poważnymi ograniczeniami ruchowymi w kończynach górnych i dolnych. Tetraplegia, wynikająca zazwyczaj z urazów rdzenia kręgowego, powoduje całkowitą lub częściową utratę funkcji ruchowych, co znacząco wpływa na zdolności manualne. Zastosowanie sztalugi z elektrycznym mechanizmem umożliwia pacjentowi łatwiejszą kontrolę nad narzędziami artystycznymi, co wspiera proces rehabilitacji poprzez aktywne uczestnictwo w twórczości. Użycie pędzli z uchwytami do trzymania ustami pozwala na dalsze zwiększenie niezależności i możliwości ekspresji artystycznej, co może być nie tylko formą terapii zajęciowej, ale również sposobem na poprawę samopoczucia psychicznego pacjenta. W terapii zajęciowej dąży się do włączenia pacjenta w różnorodne aktywności, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z aktualnymi standardami rehabilitacyjnymi.

Pytanie 6

Osłabienie ruchu, chód z drobnymi krokami, skłonność postawy do przodu oraz drżenie w stanie spoczynku to symptomy, które mogą wskazywać na obecność schorzenia

A. metabolicznego

B. Alzheimera

C. nowotworowego

D. Parkinsona

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szorujący drobnymi krokami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurologicznych. Parkinsonizm związany jest z degeneracją neuronów dopaminergicznych w mózgu, co prowadzi do zakłócenia równowagi neuroprzekaźników. Kluczowe jest zrozumienie, że te objawy wpływają na jakość życia pacjenta, a ich wczesne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla wdrożenia odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki, rehabilitację oraz terapie wspomagające. W praktyce, do diagnostyki choroby Parkinsona stosuje się zarówno badania neurologiczne, jak i obrazowe, a także testy oceniające sprawność ruchową pacjenta. Zrozumienie symptomów i ich związku z patofizjologią choroby Parkinsona jest kluczowe dla skutecznego zarządzania terapią i poprawy jakości życia chorych, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 7

Czym jest chromoterapia?

A. tańcem oraz ekspresyjnym ruchem przy muzyce

B. świadomymi i nieświadomymi oddziaływaniami opartymi na śmiechu

C. ekspozycją zmysłu wzroku na odpowiednie barwy

D. kontaktem osoby uczestniczącej w terapii z kotem

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, polega na wykorzystaniu zmysłu wzroku poprzez eksponowanie pacjenta na różne kolory, co ma na celu wspieranie leczenia różnych schorzeń fizycznych i psychicznych. Kolory mają różne właściwości i mogą wpływać na nastrój oraz samopoczucie osoby. Na przykład, kolor niebieski jest często kojarzony z uspokojeniem i relaksem, podczas gdy czerwony może być stymulujący i energizujący. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, stosowanie kolorowych filtrów czy barwne kąpiele. Współczesne podejście do terapii kolorami często łączy się z psychologią oraz terapią sztuką, co daje terapeucie dodatkowe narzędzie do pracy z pacjentem. Badania naukowe sugerują, że chromoterapia może mieć pozytywny wpływ na redukcję stresu i poprawę samopoczucia, co czyni ją wartościowym uzupełnieniem terapii konwencjonalnych w różnych dziedzinach zdrowia. Warto zaznaczyć, że chromoterapia powinna być stosowana jako wspomagająca metoda w terapii, a nie jako jedyne rozwiązanie w leczeniu chorób.

Pytanie 8

W jakiej fazie scenariusza lekcji powinien być zaplanowany instruktaż dotyczący stanowiska pracy uczestnika?

A. Na początku przebiegu zajęć

B. W spisie celów szczegółowych

C. Na końcu przebiegu zajęć

D. W zestawieniu metod oraz technik terapii zajęciowej

We wstępnej części przebiegu zajęć przeprowadzenie instruktażu stanowiskowego ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności pracy uczestników. Przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności zawodowej ważne jest, aby uczestnicy byli dokładnie zaznajomieni z zasadami obowiązującymi w danym miejscu pracy, co pozwala na minimalizację ryzyka wypadków i nieporozumień. Instruktaż wstępny powinien obejmować takie aspekty jak procedury bezpieczeństwa, obsługa sprzętu oraz obowiązki związane z danym stanowiskiem. Tego rodzaju trening jest zgodny z normami BHP, które wymagają, aby pracownicy byli informowani o zasadach działania oraz potencjalnych zagrożeniach jeszcze przed przystąpieniem do pracy. Efektywny instruktaż odbywa się najczęściej w formie interaktywnej, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy. Przykładem może być omawianie zasad pracy z narzędziami podczas symulacji na stanowisku, co daje uczestnikom możliwość zadawania pytań i rozwiewania wątpliwości przed przystąpieniem do realnych zadań.

Pytanie 9

Osoba, która doświadczyła silnych traum związanych z przemocą w rodzinie, zapomina o swojej tożsamości oraz o wybranych zdarzeniach z przeszłości. Pojawienie się takich symptomów oznacza amnezję

A. słowną

B. globalną

C. psychogenną

D. następową

Amnezja psychogenna, znana również jako amnezja dysocjacyjna, to forma utraty pamięci, która jest często wynikiem silnych przeżyć emocjonalnych, takich jak trauma. W tym przypadku podopieczna doświadczyła przemocy domowej, co mogło wywołać reakcję obronną organizmu, prowadząc do zapomnienia zarówno o tożsamości, jak i o konkretnych zdarzeniach. Ta forma amnezji jest często związana z mechanizmami obronnymi, które mają na celu ochronę jednostki przed psychicznym bólem związanym z traumatycznymi wspomnieniami. W praktyce terapeutycznej, kluczowe jest zrozumienie, że pacjent nie jest świadom swoich lęków i wspomnień, co wymaga zastosowania delikatnych i empatycznych metod leczenia, takich jak terapia poznawczo-behawioralna czy terapia EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). Takie podejścia są zgodne z aktualnymi standardami w psychologii i psychiatrii, które uznają znaczenie pracy z traumą oraz jej wpływu na pamięć.

Pytanie 10

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. silwoterapię

B. plastyczną terapię

C. filmoterapię

D. talasoterapię

Silwoterapia, plastykoterapia, talasoterapia i filmoterapia to różne podejścia terapeutyczne, ale tylko jedno z nich jest właściwe w kontekście obniżonej sprawności manualnej i zaburzeń koordynacji wzrokowo-ruchowej. Silwoterapia, opierająca się na terapiach związanych z lasem, stawia na kontakt z naturą, co ma swoje zalety w aspektach psychicznych i emocjonalnych, jednak nie koncentruje się bezpośrednio na rozwijaniu zdolności manualnych. Podobnie talasoterapia, która wykorzystuje właściwości wody morskiej, jest formą terapii, która może być korzystna dla zdrowia ogólnego, ale nie adresuje specyficznych potrzeb dzieci z problemami manualnymi. Filmoterapia, używająca filmów jako narzędzia terapeutycznego, również nie ma bezpośredniego wpływu na rozwój zdolności manualnych czy koordynacji, a jej głównym celem jest raczej wywoływanie refleksji i emocji. W kontekście terapii dzieci z zaburzeniami koordynacyjnymi, kluczowe jest stosowanie metod, które angażują zdolności manualne, co znajduje swoje odzwierciedlenie w plastykoterapii, gdzie dzieci rozwijają swoje umiejętności poprzez praktyczne działania. Nieprawidłowy wybór metod terapeutycznych może prowadzić do niewłaściwego rozwoju umiejętności, co może negatywnie wpłynąć na postępy dziecka w terapii.

Pytanie 11

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. samorealizacji i wiedzy

B. twórczości i ekspresji

C. przynależności i miłości

D. szacunku i uznania

Odpowiedź "szacunku i uznania" jest poprawna, ponieważ potrzeby godności i prestiżu są elementami hierarchii potrzeb, które zostały opisane przez Abrahama Maslowa. W jego teorii te potrzeby znajdują się na wyższym poziomie, gdzie jednostka pragnie być szanowana przez innych oraz dąży do uzyskania uznania za swoje osiągnięcia. Przykładem zastosowania tych potrzeb w praktyce może być środowisko pracy, w którym pracownicy, otrzymując pozytywne opinie i nagrody za swoje osiągnięcia, czują się doceniani i zmotywowani do dalszego rozwoju. Wartościowanie godności i prestiżu w organizacji prowadzi do zwiększonej satysfakcji pracowników i lepszej atmosfery w miejscu pracy, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi. Dążenie do stworzenia środowiska, w którym potrzeby szacunku są zaspokajane, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej wydajności i lojalności pracowników, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do sukcesu całej organizacji.

Pytanie 12

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. psa

B. osła

C. konia

D. kota

Felinoterapia, to jest coś super, bo głównym bohaterem w tej terapii jest kot. Te zwierzaki mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia, że ludzie czują się lepiej. Wiesz, koty potrafią w niesamowity sposób wpływać na nasze emocje, co jest mega ważne dla osób, które borykają się z różnymi problemami, jak depresja lub lęki. Kiedy ludzie spędzają czas z kotem, często czują ulgę i radość, co naprawdę może poprawić ich samopoczucie psychiczne. I fajnie, że koty są dużo łatwiejsze w opiece niż inne zwierzęta, więc idealnie nadają się do miejsc, takich jak domy opieki czy szpitale. Felinoterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w wykorzystaniu zwierząt w terapii, bo wiadomo, że kontakt ze zwierzętami wpływa pozytywnie na nasz stan zdrowia psychicznego i fizycznego. Co więcej, badania pokazują, że koty mogą pomóc obniżyć stres i ciśnienie krwi, więc naprawdę mają terapeutyczne właściwości.

Pytanie 13

Rodzaj wsparcia przeznaczonego dla osób z trudnościami w zachowaniu, który ma formę zorganizowanych spotkań grupowych, mających na celu osiągnięcie rezultatów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych, to

A. socjoterapia

B. hortikuloterapia

C. rewalidacja

D. resocjalizacja

Socjoterapia to forma wsparcia, która koncentruje się na pracy z grupami osób borykających się z trudnymi zachowaniami lub problemami społecznymi. Spotkania grupowe są ustrukturalizowane i mają na celu osiągnięcie konkretnych celów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych. W praktyce socjoterapia wykorzystuje różnorodne metody, takie jak dyskusje, ćwiczenia interaktywne czy techniki arteterapeutyczne, które pozwalają uczestnikom na wyrażanie swoich emocji oraz zdobywanie umiejętności niezbędnych do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykładem zastosowania socjoterapii mogą być grupy wsparcia dla młodzieży z problemami emocjonalnymi, które mają na celu poprawę ich umiejętności społecznych oraz redukcję zachowań ryzykownych. Dobrą praktyką w socjoterapii jest dostosowywanie metod pracy do specyficznych potrzeb grupy, co pozwala na maksymalizację efektów terapeutycznych oraz zapewnienie bezpieczeństwa emocjonalnego uczestników.

Pytanie 14

Aby wspierać terapię mowy u osoby po udarze mózgu, zaleca się stosowanie

A. estetoterapii

B. biblioterapii

C. silwoterapii

D. hilaroterapii

Biblioterapia, jako forma wspomagania terapii mowy, polega na wykorzystaniu literatury i tekstów pisanych w celu poprawy zdolności komunikacyjnych pacjentów. U osób po udarze mózgu, które często doświadczają zaburzeń mowy i języka, biblioterapia może okazać się nieocenionym narzędziem. W ramach tej metody, terapeuta może dobierać odpowiednie książki, opowiadania czy wiersze, które są dostosowane do poziomu umiejętności pacjenta. Przykłady zastosowania obejmują wspólne czytanie i omawianie treści, co sprzyja nie tylko poprawie artykulacji, ale także rozwijaniu słownictwa oraz zdolności rozumienia tekstu. Biblioterapia wspiera również aspekt emocjonalny, oferując pacjentom możliwość identyfikacji z bohaterami literackimi, co może prowadzić do zwiększenia ich motywacji do terapii. W kontekście rehabilitacji neurologicznej, podejście to zyskuje uznanie w literaturze fachowej jako skuteczna forma wsparcia, zgodna z zaleceniami standardów terapii logopedycznej, które podkreślają potrzebę holistycznego podejścia do pacjenta.

Pytanie 15

Na liście wyzwań związanych z funkcjonowaniem psychicznym i społecznym uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A, terapeuta odnotował: częste zakupy, w szczególności odzieży oraz kosmetyków, mimo braku funduszy, zaciąganie pożyczek od innych osób oraz rosnące długi. Jakie działania terapeuta powinien najpierw zaplanować dla niej?

A. asertywności

B. higieniczny

C. mieszkaniowy

D. budżetowy

Odpowiedź "budżetowy" jest poprawna, ponieważ uczestniczka zajęć wykazuje cechy typowe dla problemów z zarządzaniem finansami, co manifestuje się w częstym kupowaniu rzeczy, mimo braku dostępnych środków finansowych. Tego rodzaju zachowanie może być symptomem zaburzeń kontroli impulsów lub kompulsywnych zakupów. Warto w takim przypadku przeprowadzić trening budżetowy, który pozwoli uczestniczce lepiej zrozumieć zasady zarządzania osobistymi finansami, w tym planowania wydatków, oszczędzania oraz racjonalnego podejścia do zakupów. Przykładowe ćwiczenia mogą obejmować prowadzenie dziennika wydatków, tworzenie miesięcznego budżetu oraz analizę potrzeb i pragnień. Dobrą praktyką jest również wprowadzenie elementów edukacji finansowej, które uczą uczestników podejmowania świadomych decyzji oraz unikania zadłużenia, co jest istotnym elementem zdrowia psychicznego i stabilności społecznej. Takie podejście wpisuje się w ogólne standardy pracy terapeutycznej, które kładą nacisk na rozwijanie umiejętności życiowych oraz wspieranie samodzielności uczestników.

Pytanie 16

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. medium suszące

B. terpentynę

C. fiksatywę

D. grunt malarski

Fiksatywa to specjalny środek ochronny, który pozwala na utrwalenie rysunków wykonanych pastelami suchymi. Działa poprzez tworzenie cienkiej, przezroczystej powłoki, która wiąże cząsteczki pigmentu, chroniąc je przed ścieraniem oraz działaniem wilgoci. Użycie fiksatywy jest szczególnie istotne w przypadku prac artystycznych, gdzie zabezpieczenie efektów pracy ma kluczowe znaczenie dla ich trwałości. Przykładowo, po zakończeniu rysunku, artysta może delikatnie spryskać pracę fiksatywą z odległości około 30 cm, co zapobiega rozmazywaniu i pozwala na zachowanie intensywności kolorów. W praktyce jednak ważne jest, aby stosować fiksatywę w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby uniknąć wdychania oparów. Ponadto, w zależności od producenta, różne fiksatywy mogą mieć różne właściwości – niektóre są matowe, inne połyskujące, co daje artystom możliwość wyboru odpowiedniego środka do ich stylu pracy. Zgodnie z dobrymi praktykami, warto także przeprowadzić test na niewielkim fragmencie pracy, aby upewnić się, że fiksatywa nie zmienia koloru lub nie wpływa negatywnie na efekt końcowy.

Pytanie 17

Terapeuta, który powiedział do podopiecznego: Rozumiem, że według ciebie organizacja wystawy prac to świetny pomysł, użył metody aktywnego słuchania zwanej

A. motywacją

B. docenieniem

C. reprezentowaniem

D. parafrazą

Wybór odpowiedzi sugerującej dowartościowanie, zachętę lub odzwierciedlenie, nie oddaje dokładnie natury technik aktywnego słuchania. Dowartościowanie polega na wzmacnianiu pozytywnych aspektów wypowiedzi rozmówcy, co może prowadzić do zniekształcenia pierwotnej treści oraz pomijania kluczowych emocji wyrażanych przez pacjenta. Zachęta natomiast to bardziej ogólne wsparcie, które może niekoniecznie skupiać się na precyzyjnym zrozumieniu myśli rozmówcy, a raczej na motywowaniu go do działania. Z kolei odzwierciedlenie, choć zbliżone do parafrazowania, oznacza przekazanie emocji i uczuć rozmówcy z użyciem podobnych słów lub tonu, a nie ich przekształcanie. Te podejścia, mimo że mogą być pomocne w komunikacji, nie są idealnymi technikami w kontekście aktywnego słuchania, ponieważ mogą nie sprzyjać pełnemu zrozumieniu intencji i emocji pacjenta. Często prowadzi to do błędnych wniosków, gdy terapeuta nie uchwyci pełni kontekstu wypowiedzi, co z kolei może osłabić relację terapeutyczną oraz efektywność pomocy udzielanej pacjentowi. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik, takich jak parafrazowanie, aby zbudować silne i zaufane relacje z klientami.

Pytanie 18

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Przygotowanie raportu finansowego

B. Organizacja grupy wsparcia

C. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego

D. Opracowanie programu żywieniowego

Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 19

Przygotowując formularz karty informacyjnej dla osób ubiegających się o uczestnictwo w zajęciach ośrodka wsparcia, należy koniecznie uwzględnić w nim

A. klauzulę wyrażającą zgodę na przetwarzanie danych osobowych zawartych w formularzu

B. szczegółowe dane na temat struktury rodziny uczestnika

C. informację o historii hospitalizacji z ostatnich lat oraz dawkowanie stosowanych leków

D. wskazania do terapii zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności

Wprowadzanie do kwestionariusza takich informacji jak historia hospitalizacji czy dawkowanie przyjmowanych leków, choć istotne, nie jest obligatoryjne z punktu widzenia przepisów dotyczących przetwarzania danych osobowych. Wiele osób myli znaczenie danych zdrowotnych z danymi osobowymi, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Historia hospitalizacji i dawkowanie leków mogą być użyteczne dla terapeutów w celu dostarczenia odpowiedniej opieki, ale powinny być zbierane tylko w kontekście terapii, a nie jako element obowiązkowy kwestionariusza. W przypadku wskazań do terapii na podstawie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, są one również ważne, ale nie dotyczą aspektów związanych z ochroną danych osobowych. Ponadto szczegółowe informacje o strukturze rodziny kandydata są bardziej związane z tłem społecznym i rodzinnym, co nie jest kluczowe przy zbieraniu danych do celów przetwarzania. Takie niepoprawne podejścia mogą prowadzić do naruszenia prywatności oraz zagrażać zgodności z RODO, które wymaga ograniczenia przetwarzania danych do zakresu niezbędnego dla realizacji konkretnego celu. Dlatego kluczowe jest, aby skupić się na odpowiednich aspektach ochrony danych, a nie na zbieraniu nadmiarowych informacji, które mogą naruszać wolność i prawa osób, których dane dotyczą.

Pytanie 20

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną najlepiej rozwija swoje umiejętności zawodowe poprzez

A. samodzielne próby na stanowisku pracy

B. praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy

C. udział w teoretycznych wykładach

D. czytanie podręczników akademickich

Praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy to najlepsza metoda rozwijania umiejętności zawodowych dla osoby z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Tego typu podejście pozwala na naukę poprzez działanie, co jest szczególnie ważne dla osób, które mogą mieć trudności z przyswajaniem wiedzy teoretycznej. W kontrolowanym środowisku pracy uczestnicy mają możliwość bezpiecznego popełniania błędów i natychmiastowego otrzymywania informacji zwrotnej. To z kolei umożliwia lepsze zrozumienie procesów i mechanizmów wykonywania zadań zawodowych. Dodatkowo, praktyczne treningi mogą być indywidualnie dostosowane do potrzeb i umiejętności uczestnika, co jest kluczowe w przypadku osób z różnym poziomem sprawności. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie kładzie się nacisk na praktyczne umiejętności i samodzielność uczestników. Praktyczne przykłady pokazują, że osoby, które uczą się w ten sposób, zyskują większą pewność siebie i są lepiej przygotowane do podjęcia pracy w rzeczywistych warunkach zawodowych.

Pytanie 21

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z logopedą

B. Z pedagogiem specjalnym

C. Z pracownikiem socjalnym

D. Z fizjoterapeutą

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa, ponieważ obydwie te profesje mają na celu wspieranie osób w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w procesie usamodzielnienia się. Pracownik socjalny dysponuje wiedzą na temat dostępnych zasobów społecznych, programów wsparcia i instytucji, które mogą pomóc uczestnikom w załatwianiu spraw urzędowych. Na przykład, pracownik socjalny może pomóc w uzyskaniu zasiłków, mieszkań czy pomocy w sytuacjach kryzysowych, co jest niezwykle ważne dla osób korzystających z usług środowiskowego domu samopomocy. Dzięki współpracy terapeuta może zyskać dostęp do istotnych informacji oraz narzędzi, które ułatwią uczestnikom budowanie ich własnej sieci wsparcia społecznego. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami holistycznego wsparcia, gdzie uwzględnia się różne aspekty życia klienta i dąży do jego pełnej integracji w społeczności lokalnej. Dobrą praktyką jest także organizowanie wspólnych spotkań i warsztatów, które umożliwiają wymianę doświadczeń i lepsze zrozumienie potrzeb uczestników.

Pytanie 22

Terapeuta zajęciowy, kalkulując wydatki na trening ekonomiczny dla swojego podopiecznego w ciągu miesiąca, powinien użyć programu

A. Power Point

B. Word

C. Publisher

D. Excel

Microsoft Excel to zaawansowane narzędzie do obliczeń i analizy danych, które doskonale sprawdza się w zarządzaniu kosztami. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Excela, można precyzyjnie obliczyć koszty treningu ekonomicznego, tworząc arkusze kalkulacyjne, które umożliwiają łatwe sumowanie wydatków, porównywanie cen oraz prognozowanie przyszłych kosztów. Excel oferuje funkcje takie jak SUMA, ŚREDNIA, czy bardziej zaawansowane narzędzia analityczne, które pozwalają na efektywne zarządzanie budżetem. Dzięki możliwości tworzenia wykresów i tabel przestawnych, można wizualizować wydatki i lepiej zrozumieć, na co są wydawane fundusze. Dobre praktyki w branży wskazują na wykorzystanie Excela do tworzenia zautomatyzowanych raportów, co oszczędza czas i zwiększa dokładność obliczeń. Warto również pamiętać o szablonach budżetowych, które mogą być dostępne w Excelu, co ułatwia pracę terapeuty zajęciowego oraz przyspiesza proces kalkulacji.

Pytanie 23

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

B. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

C. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

D. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 24

W trakcie działań terapeutycznych, selekcja materiałów i narzędzi potrzebnych do realizacji zajęć, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb oraz ograniczeń pacjenta, ma miejsce na etapie

A. prowadzenia zaplanowanych zajęć

B. ustalania celów terapii

C. planowania działań terapeutycznych

D. diagnozy terapeutycznej

Planowanie działań terapeutycznych to kluczowy etap w procesie terapeutycznym, podczas którego terapeuta uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia podopiecznego. Na tym etapie dokonuje się wyboru materiałów i narzędzi, które będą najefektywniejsze w pracy z danym pacjentem. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeanalizować i dobrać odpowiednie metody, techniki oraz materiały wspierające konkretne cele terapeutyczne. Przykładem może być dobór gier edukacyjnych dla dzieci z trudnościami w nauce, które mogą wspierać zarówno rozwój motoryki, jak i umiejętności społecznych. Dobre praktyki w obszarze terapii zalecają, aby dobór narzędzi opierał się na aktualnych badaniach oraz profesjonalnych standardach, co zwiększa efektywność terapii. Warto również pamiętać o dokumentacji postępów oraz regularnym dostosowywaniu planu terapeutycznego w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby pacjenta, co jest zgodne z podejściem opartym na dowodach.

Pytanie 25

W klasyfikacji potrzeb wyższego rzędu, opracowanej przez Abrahama Maslowa w modelu piramidy, mieszczą się potrzeby

A. uznania, przynależności

B. snu, szacunku

C. snu, opieki

D. bezpieczeństwa, uczuć

Dobra robota z odpowiedzią! Odpowiedź o uznaniu i przynależności jest rzeczywiście na miejscu. Maslow w swojej piramidzie mówi, że te potrzeby są wyżej, czyli przychodzą dopiero po tym, jak zaspokoimy te podstawowe, jak jedzenie czy bezpieczeństwo. Potrzeby uznania to nie tylko szacunek, ale też kwestia statusu i tego, jak nas postrzegają inni. Z kolei przynależność to wszystko to, co wiąże się z relacjami i akceptacją w grupie. Zaspokajanie tych potrzeb jest mega ważne dla naszego rozwoju. W pracy np. ludzie, którzy czują się doceniani, pracują lepiej i chętniej się angażują. Przykładowo, firmy powinny dbać o to, żeby stworzyć fajną atmosferę, gdzie każdy czuje się doceniony i akceptowany — takie programy zespołowe, to naprawdę działa.

Pytanie 26

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. trening umiejętności higienicznych

B. socjoterapię

C. trening umiejętności technicznych

D. psychoterapię

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Pytanie 27

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Gry komputerowe

B. Samotność w lesie

C. Ćwiczenia fizyczne

D. Drama

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 28

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Orffa

B. Sherborne

C. Dennisona

D. Klanzy

Odpowiedzi wskazujące na metody Orffa, Sherborne oraz Klanzy nie są poprawne, ponieważ każda z tych metod ma inne cele terapeutyczne i edukacyjne. Metoda Orffa opiera się na muzykoterapii i nauczaniu poprzez muzykę oraz ruch. Jej głównym celem jest rozwijanie kreatywności oraz wyrażanie emocji poprzez dźwięki i rytm, co nie jest bezpośrednio związane z poprawą koncentracji poprzez ruchowe ćwiczenia, takie jak leniwe ósemki. Metoda Sherborne z kolei kładzie nacisk na rozwój osobisty i komunikację poprzez ruch oraz interakcję z innymi, ale jej fundamenty nie opierają się na systematycznych ćwiczeniach mających na celu poprawę zdolności poznawczych. Klanza, będąca metodą pracy z dziećmi, koncentruje się na edukacji w zakresie umiejętności społecznych i emocjonalnych poprzez zabawę oraz interaktywność, lecz nie ma na celu bezpośredniego wspierania integracji sensorycznej, jak to ma miejsce w metodzie Dennisona. Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z mylenia celów i założeń różnych metod terapeutycznych. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z metod ma swoje unikalne podejście i zastosowania, co sprawia, że nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia ich specyfiki oraz celów, które chcemy osiągnąć w pracy z uczestnikami.

Pytanie 29

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

B. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

C. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

D. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

Indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika oraz formy kontaktu z opiekunami stanowią kluczowe elementy dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej. Indywidualny plan terapii jest fundamentalnym narzędziem w pracy z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ jest dostosowany do specyficznych potrzeb i celów danego uczestnika. W ramach tego dokumentu określa się cele terapeutyczne, metody pracy oraz sposób monitorowania postępów. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczeniami ruchowymi, plan może zawierać szczegółowe zadania mające na celu poprawę motoryki i samodzielności. Dane osobowe uczestnika są niezbędne do prawidłowej identyfikacji i zapewnienia odpowiedniej opieki, a formy kontaktu z opiekunami są niezbędne, aby zapewnić ciągłość terapii i wsparcie w domu. W praktyce, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz organizacji zajmujących się rehabilitacją, dokumentacja powinna być regularnie aktualizowana, aby odzwierciedlała zmiany w stanie uczestnika oraz jego postępy.

Pytanie 30

Jakie schorzenia stanowią bezwzględne przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach w warsztacie stolarskim?

A. Stan po urazie mózgu z afazją motoryczną.

B. Stan po amputacji nogi lub jej niedowład.

C. Przykurcze dłoni oraz ograniczona ruchomość w stawach barkowych.

D. Uczulenie na kleje i problemy z równowagą.

Odpowiedź wskazująca na uczulenie na kleje i zaburzenia równowagi jest poprawna, ponieważ stanowi bezwzględne przeciwwskazanie do uczestnictwa w zajęciach w pracowni stolarskiej. Uczulenie na kleje, które często zawierają substancje chemiczne, może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych, w tym obrzęków, trudności w oddychaniu czy wysypek skórnych. Pracownia stolarska generuje wiele pyłów oraz wydzielin chemicznych, co w połączeniu z uczuleniem może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia. Z drugiej strony, zaburzenia równowagi mogą prowadzić do niebezpieczeństwa w pracy z narzędziami oraz maszynami, które wymagają precyzyjnych ruchów i stabilności. Przykładowo, praca z piłą czy wiertarką elektryczną wymaga pełnej kontroli nad ciałem i zdolności do utrzymania równowagi, co w przypadku zaburzeń równowagi może prowadzić do wypadków. Standardy BHP w miejscu pracy nakładają na pracowników obowiązek posiadania zdolności do bezpiecznego wykonywania swoich zadań, co w tym przypadku nie jest spełnione.

Pytanie 31

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

B. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

C. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

D. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

Analizując inne zestawy narzędzi, można zauważyć, że nożyce do cięcia blachy, szczypce, młotek, klepadła oraz modelatory, choć użyteczne w innych kontekstach, nie odpowiadają specyfice techniki Tiffaniego. Nożyce do cięcia blachy są bardziej przeznaczone do pracy z metalowymi elementami w dużych projektach, a ich zastosowanie w witrażach ogranicza się do sytuacji, w których konieczne jest cięcie blachy miedzianej, co nie jest typowe w technice Tiffaniego. Z kolei młotek i klepadła mogą być używane w bardziej tradycyjnych metodach pracy ze szkłem, ale w technice Tiffaniego, gdzie lutowanie i precyzyjne łączenie są kluczowe, stają się zbędne. Modelatory mogą być przydatne do formowania elementów, ale ich zastosowanie nie jest standardem w tej konkretnej technice. Dziurkacze obrotowe, kostka ołowiana, szydła, przycinaki i modelarki również nie są podstawowymi narzędziami dla tej metody. Dziurkacze obrotowe są bardziej użyteczne w rzemiośle papierniczym lub przy tworzeniu unikalnych wzorów, kostka ołowiana nie jest standardowym materiałem używanym w technice Tiffaniego, a szydła i przycinaki mają swoje miejsce w innych technikach obróbczych. Natomiast dłuta, ścisk żelazny, kątownik czy wiertarka są narzędziami, które mogą być użyte w ogólnym rzemiośle, ale nie odpowiadają one wymaganiom techniki Tiffaniego, która kładzie większy nacisk na precyzję oraz odpowiednie przygotowanie i łączenie szklanych elementów. Wybór niewłaściwych narzędzi może prowadzić do nieefektywności pracy oraz obniżenia jakości finalnego produktu, co jest istotnym błędem w podejściu do tworzenia witraży.

Pytanie 32

Hipersomnia jest klasyfikowana jako zaburzenie

A. treści myślenia

B. snu

C. spostrzegania

D. nastroju

Hipersomnia jest zaburzeniem snu, które charakteryzuje się nadmierną sennością w ciągu dnia oraz przedłużonym czasem snu w nocy. Zrozumienie tego zaburzenia jest kluczowe dla specjalistów zdrowia psychicznego oraz osób pracujących w medycynie snu. Hipersomnia może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, w tym zaburzeniami neurologicznymi, metabolicznymi oraz psychiatrycznymi. Przykłady zastosowania wiedzy dotyczącej hipersomnii obejmują identyfikację objawów przez lekarzy, co pozwala na wdrożenie odpowiednich metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralna czy farmakoterapia. Istotne jest także monitorowanie jakości snu pacjentów, które można przeprowadzać za pomocą polisomnografii, co jest standardem w diagnostyce zaburzeń snu. Warto pamiętać, że hipersomnia, jako odrębne zaburzenie, nie jest związana z treścią myślenia, spostrzeganiem czy nastrojem, chociaż te obszary mogą być również wpływane przez zaburzenia snu. Zrozumienie hipersomnii umożliwia lepsze wsparcie pacjentów i ich rodzin w codziennym funkcjonowaniu oraz poprawia jakość życia.

Pytanie 33

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

B. organizację wyjść do kina

C. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

D. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 34

Która kategoria ćwiczeń rozwija chwyt pęsetkowy?

A. Wyżymanie gąbki i naciskanie piszczącej zabawki

B. Granie na instrumentach, wycinanie oraz malowanie palcami

C. Przesuwanie koralików na drucie, sortowanie małych korali oraz guzików

D. Przesypywanie sypkich materiałów, głaskanie futer i aksamitu

Odpowiedź wskazująca na przesuwanie koralików na drucie oraz sortowanie małych korali i guzików jest poprawna, ponieważ te czynności bezpośrednio angażują chwyt pęsetkowy, który jest kluczowy w rozwoju motoryki małej u dzieci. Chwyt pęsetkowy polega na precyzyjnym trzymaniu drobnych przedmiotów między kciukiem a palcem wskazującym, co jest rozwijane poprzez manipulację małymi obiektami. Praktyczne zastosowanie tego rodzaju ćwiczeń można obserwować w kontekście terapii zajęciowej, gdzie rozwój zdolności manualnych jest istotny dla niezależności i codziennych czynności. Usprawnienie chwytu pęsetkowego wprowadza dzieci w świat precyzyjnych działań, jak pisanie, rysowanie czy korzystanie z narzędzi. Zgodnie z zaleceniami pedagogiki i psychologii rozwojowej, regularne ćwiczenie manipulacji małymi przedmiotami wspiera rozwój koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zwiększa zdolność koncentracji, co jest niezbędne w procesie uczenia się. Przy wykorzystaniu kolorowych koralików dzieci mogą również rozwijać zdolności kreatywne, co w połączeniu z technikami terapeutycznymi prowadzi do wszechstronnego rozwoju.

Pytanie 35

Przygotowując indywidualny plan dla podopiecznego, terapeuta powinien uwzględnić w zajęciach działania takie jak: malowanie, rysowanie, lepienie oraz rzeźbienie

A. z arteterapii

B. z kinezyterapii

C. z socjoterapii

D. z ergoterapii

Arteterapia to forma terapii, która wykorzystuje proces twórczy jako narzędzie do wyrażania emocji, poprawy samopoczucia oraz rozwijania umiejętności interpersonalnych. W kontekście sporządzania indywidualnego planu terapeutycznego dla podopiecznego, działania takie jak malowanie, rysowanie, lepienie i rzeźbienie są kluczowe dla umożliwienia klientom wyrażania siebie w sposób artystyczny. Te techniki nie tylko angażują umysł i ciało, ale również stymulują procesy terapeutyczne, pomagając w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi. Przykładowo, rysowanie może być użyteczne w przypadku osób z problemami w komunikacji, ponieważ pozwala na niewerbalne wyrażenie myśli i uczuć. Arteterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i psychologicznej, gdzie terapeuci są zachęcani do włączania elementów twórczych w swoje sesje, aby dostosować się do indywidualnych potrzeb pacjentów oraz ich preferencji twórczych. Ostatecznie, wykorzystanie arteterapii w indywidualnym planie terapeutycznym jest zgodne z podejściem holistycznym, które uwzględnia całościowy rozwój podopiecznego.

Pytanie 36

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. metaloplastycznej

B. ceramicznej

C. stolarskiej

D. wikliniarskiej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 37

Warsztat introligatorski przeznaczony do terapii zajęciowej powinien być wyposażony

A. w stół, kuchenkę elektryczną, obcinarkę, tłoczarkę do liter, kątownik

B. w stół stolarski, narzędzia do obróbki drewna, szkło płaskie oraz wypukłe

C. w obszerny stół, przybory krawieckie, maszyny do szycia, żurnale

D. w stoły, krzesła, sztalugi, instrumenty muzyczne oraz materiały malarskie

Wybór złego wyposażenia do pracowni introligatorskiej, jak stół do obróbki drewna czy narzędzia, które się używa do drewna, to nie jest najlepsza decyzja. Introligatorstwo skupia się głównie na papierze, nie na drewnie. Stół stolarski sugeruje, że prace z drewnem są ważne, a to nieprawda w kontekście tej dziedziny. Narzędzia do obróbki drewna, jak piły czy wkrętaki, w ogóle się nie przydadzą. Szkło może być używane w niektórych artystycznych projektach, ale to nie jest typowe wyposażenie do terapii związanej z introligatorstwem. Ważne jest, żeby koncentrować się na narzędziach i materiałach, które rzeczywiście pomogą rozwinąć umiejętności manualne i kreatywność uczestników. Dlatego odpowiedzi, które dotyczą niewłaściwych materiałów, prowadzą do strat czasu i zasobów oraz ograniczają rozwój w introligatorstwie. Dobre wyposażenie powinno być dostosowane do celów terapeutycznych i sprzyjać rozwijaniu praktycznych umiejętności oraz kreatywności.

Pytanie 38

Jaką metodę komunikacji alternatywnej może wykorzystać terapeuta zajęciowy, aby porozumieć się z dzieckiem, które nie mówi i ma zdiagnozowany autyzm wczesnodziecięcy?

A. Piktogramy

B. Fonogesty

C. Alfabet Lorma

D. Znaki daktylograficzne

Piktogramy to graficzne przedstawienia obiektów, działań lub idei, które mogą być używane do wspierania komunikacji w przypadku dzieci z trudnościami w mówieniu, takich jak te zdiagnozowane z autyzmem wczesnodziecięcym. Użycie piktogramów w terapii zajęciowej ma na celu ułatwienie dziecku wyrażania potrzeb, emocji i myśli w sposób, który jest dla niego bardziej przystępny. Przykładowo, dziecko może użyć piktogramu przedstawiającego jedzenie, aby zakomunikować pragnienie posiłku. Takie podejście zmniejsza frustrację, która może wystąpić, gdy dziecko nie może się porozumieć werbalnie. Piktogramy są również zgodne z teorią komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC), która zaleca stosowanie obrazów, symboli i innych narzędzi wizualnych dla osób, które mają trudności w komunikacji mówionej. Standardy i dobre praktyki w terapii zajęciowej często wskazują na wykorzystanie wizualnych form komunikacji, co czyni piktogramy skutecznym narzędziem w pracy z dziećmi z autyzmem.

Pytanie 39

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

B. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

C. Telewizor, komputer, projektor

D. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

Wybór zestawów pomocy dydaktycznych, takich jak telewizor, komputer i projektor, choć mogą być użyteczne w niektórych kontekstach edukacyjnych, nie są optymalne do treningu pamięci dla seniorów. Głównym argumentem jest to, że te urządzenia sprzyjają bardziej pasywnemu odbiorowi informacji, co niekoniecznie angażuje aktywnie umysł seniorów. W przypadku seniorów, którzy często zmagają się z problemami pamięciowymi, istotne jest, aby ćwiczenia były interaktywne i wymagały aktywnego myślenia oraz działania. Z drugiej strony, zestaw gier planszowych, mas plastycznych i bierek, chociaż również może być wartościowy, nie skupia się bezpośrednio na ćwiczeniu pamięci. Gry planszowe mogą wspierać rozwój umiejętności strategicznych i społecznych, ale niekoniecznie stymulują pamięć w taki sposób, jak to robią krzyżówki czy zadania wymagające korzystania z kalendarzy i zegarów. Dodatkowo, korzystanie z płyt CD, radioodtwarzaczy i mikrofonów może sprzyjać działaniom artystycznym i akustycznym, ale znowu, nie wspiera aktywnego angażowania pamięci w sposób, który jest niezbędny w przypadku seniorów. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że technologia sama w sobie może zastąpić tradycyjne metody nauczania, które są bardziej właściwe i dostosowane do potrzeb osób starszych. Dlatego ważne jest, aby dobierać narzędzia dydaktyczne z uwagą na specyfikę grupy docelowej oraz ich potrzeby rozwojowe.

Pytanie 40

Podopieczny cieszy się oglądaniem programów telewizyjnych. Jak terapeuta może wpłynąć na polepszenie jego umiejętności społecznych?

A. wspólne przeglądanie oferty programowej telewizji

B. zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych

C. zaproszenie do udziału w projekcjach filmowych

D. okazanie wartości programów telewizyjnych

Zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych jest skutecznym podejściem do poprawy uspołecznienia podopiecznego, ponieważ umożliwia on aktywne uczestnictwo w interakcji z innymi osobami, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wspólne oglądanie programów telewizyjnych oraz dyskusje na ich temat sprzyjają wymianie myśli i doświadczeń, co może wzmacniać poczucie przynależności do grupy. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii grupowej, które kładą nacisk na współpracę i wzajemne wsparcie. Dodatkowo, grupowe dyskusje mogą pomóc w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, krytycznego myślenia oraz empatii. Przykładami takich spotkań mogą być regularne sesje, podczas których omawiane są różne aspekty poruszane w oglądanych programach, co dodatkowo motywuje uczestników do aktywności i dzielenia się własnymi spostrzeżeniami. Takie wydarzenia mogą być doskonałą okazją do nauki współpracy w zespole oraz budowania relacji interpersonalnych, co ma ogromne znaczenie w kontekście rehabilitacji społecznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej