Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Higienistka stomatologiczna
Kwalifikacja: MED.02 - Wykonywanie świadczeń stomatologicznych z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia jamy ustnej oraz współuczestniczenie w procesie leczenia
Data rozpoczęcia: 23 maja 2025 20:04
Data zakończenia: 23 maja 2025 20:21

Egzamin niezdany

Wynik: 17/40 punktów (42,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Fizjologiczne, postępujące z upływem lat, zużycie twardych tkanek zęba wskutek ich kontaktu z innymi zębami to

A. demastykacja

B. atrycja

C. resorpcja

D. abrazja

Demastykacja, abrazja i resorpcja to terminy, które odnoszą się do różnych procesów patologicznych i fizjologicznych związanych z twardymi tkankami zęba, ale żaden z nich nie opisuje poprawnie zjawiska atrycji. Demastykacja, często mylona z atrycją, odnosi się do procesu usuwania twardych tkanek zęba w wyniku niewłaściwej techniki szczotkowania lub stosowania agresywnych środków czyszczących, co prowadzi do uszkodzenia zębów. W przypadku abrazji, mamy do czynienia z mechanicznym ścieraniem powierzchni zęba, które jest wynikiem kontaktu z twardymi materiałami, np. w wyniku nawyków takich jak zgrzytanie zębami. Resorpcja natomiast to proces, w którym tkanka kostna lub tkanka zębowa ulega rozkładowi, co może być wynikiem chorób przyzębia lub innych stanów patologicznych. Typowym błędem jest mylenie tych procesów ze zjawiskiem atrycji, które jest naturalnym, fizjologicznym procesem zachodzącym w jamie ustnej. Ważne jest, aby zrozumieć, że atrycja, w przeciwieństwie do wymienionych procesów, jest zjawiskiem, które może prowadzić do adaptacji zębów do normalnych warunków funkcjonalnych. W kontekście praktyki stomatologicznej, znajomość tych terminów i ich różnic jest kluczowa dla diagnozowania i odpowiedniego leczenia pacjentów.

Pytanie 2

Zewnętrzna kontrola wykonywana przez stacje sanitarno-epidemiologiczne, mająca na celu ocenę efektywności procesu sterylizacji, powinna być realizowana przy pomocy testów

A. fizycznych

B. biologicznych

C. chemicznych

D. kolorymetrycznych

Kontrola zewnętrzna sterylizacji, w szczególności testami biologicznymi, jest kluczowym elementem zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności procesów sterylizacyjnych. Testy te polegają na wykorzystaniu wskaźników biologicznych, najczęściej w postaci żywych mikroorganizmów, które są umieszczane w odpowiednich warunkach sterylizacji. Po zakończeniu cyklu sterylizacji, ich obecność pozwala ocenić, czy proces był skuteczny w eliminacji mikroorganizmów. Przykładem standardu branżowego jest normatyw ISO 11138, który określa wymagania dotyczące wskaźników biologicznych używanych do monitorowania procesów sterylizacji. Regularne stosowanie testów biologicznych pozwala nie tylko na weryfikację skuteczności sterylizacji, ale również na identyfikację ewentualnych problemów w procesie, co jest istotne w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów oraz jakości usług medycznych. Właściwe przeprowadzanie tych testów oraz ich interpretacja stanowią integralną część systemów zarządzania jakością w jednostkach ochrony zdrowia.

Pytanie 3

Ubytek niepochodzenia próchnicowego, przyjmujący formę klinowatego wcięcia, który powstaje w wyniku zginania korony zęba pod wpływem obciążeń zgryzowych działających w sposób ekscentryczny do osi długiej zęba, to

A. abfrakcja

B. demastykacja

C. erozja

D. abrazja

Wybór odpowiedzi dotyczącej erozji, abrazji czy demastykacji jako przyczyny klinowatych ubytków nie oddaje złożoności i specyfiki zjawiska abfrakcji. Erozja zębów to proces chemiczny, który następuje wskutek działania kwasów, np. z napojów gazowanych czy cytrusów, co prowadzi do stopniowego zmiękczania i utraty szkliwa. Abrazja natomiast odnosi się do mechanicznego ścierania zębów, które często jest wynikiem niewłaściwej techniki szczotkowania lub używania twardych szczoteczek, co prowadzi do ścierania tkanki zęba. Demastykacja, jako termin stomatologiczny, nie jest powszechnie używany i nie odnosi się bezpośrednio do mechanizmu powstawania ubytków, a raczej wskazuje na problemy związane z usuwaniem tkanek. Typowym błędem w rozumieniu tych procesów jest mylenie przyczyn ich powstawania. Użytkownicy często nie dostrzegają, że każdy z tych procesów ma odmienną etiologię oraz różne podejścia terapeutyczne. Erozja i abrazja mają charakter bardziej zewnętrzny, podczas gdy abfrakcja związana jest z działaniem sił zgryzowych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznego podejścia do diagnostyki i leczenia problemów stomatologicznych.

Pytanie 4

Oblicz wartość wskaźnika PUWz u pacjenta dorosłego, u którego zdiagnozowano:
- 2 zęby z ubytkami na powierzchni wargowej,
- 2 zęby z ubytkami na powierzchni zgryzowo-dystalnej,
- 2 zęby z niedorozwojem szkliwa,
- 1 ząb usunięty,
- 2 zęby z amalgamatem.

A. 3

B. 9

C. 7

D. 11

W analizowanym pytaniu błędne odpowiedzi wynikają z nieprawidłowego zrozumienia zasad obliczania wskaźnika PUWz, który jest kluczowym narzędziem do oceny stanu zdrowia jamy ustnej. Osoby, które udzieliły błędnych odpowiedzi, mogły nie uwzględnić wszystkich elementów składających się na ostateczną wartość wskaźnika. Na przykład, pominięcie zębów z próchnicą czy nieprawidłowe zliczanie zębów usuniętych może prowadzić do znacznych różnic w obliczeniach. Warto zauważyć, że każdy ząb z próchnicą, z niedorozwojem szkliwa oraz każdy usunięty ząb muszą być uwzględnione w finalnym wyniku, co ma kluczowe znaczenie dla dokładnej oceny zdrowia jamy ustnej pacjenta. Obliczenia powinny być oparte na standardowych kryteriach, które przestrzegają wytycznych WHO w zakresie monitorowania prochnicy i jej wpływu na zdrowie publiczne. Niepoprawne odpowiedzi mogą również wynikać z nieuwzględnienia wypełnień, które również mają wpływ na stan dentalny pacjenta, co może skutkować błędnym postrzeganiem rzeczywistego stanu zdrowia jamy ustnej. W praktyce klinicznej ważne jest, aby lekarze dentyści regularnie przeszkalali się w zakresie stosowania wskaźników zdrowia jamy ustnej oraz uczyli się ich interpretacji, aby skutecznie prowadzić profilaktykę i leczenie chorób zębów.

Pytanie 5

Informacje o pacjencie w poradni ortodontycznej zapisuje się w dokumencie z identyfikatorem

A. Mz/St-10

B. Mz/Ort-10

C. Mz/Ort-1

D. Mz/St-1

Wybór innych odpowiedzi, takich jak Mz/Ort-10, Mz/Ort-1 czy Mz/St-1, jest błędny z kilku powodów. Oznaczenie Mz/Ort-10 może sugerować, że formularz jest przeznaczony do ogólnej dokumentacji ortodontycznej, co nie odpowiada specyfice lokalnych regulacji dotyczących gromadzenia danych pacjentów. Ponadto, Mz/Ort-1 i Mz/St-1 są sygnaturami, które nie są związane z praktykami ortodontycznymi, co może prowadzić do nieprawidłowej klasyfikacji dokumentacji pacjentów. Prawidłowe oznaczenie dokumentów w sektorze ochrony zdrowia ma kluczowe znaczenie, aby uniknąć pomyłek w identyfikacji pacjentów oraz związanych z tym konsekwencji w leczeniu. W praktyce, błędne oznaczenie dokumentów może prowadzić do problemów z zachowaniem poufności danych pacjentów oraz umożliwieniem dostępu do nieodpowiednich informacji. Dobrą praktyką jest również regularne szkolenie personelu w zakresie dokumentacji medycznej, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia takich błędów oraz zapewnić zgodność z wymaganiami prawnymi i standardami branżowymi.

Pytanie 6

Przykładem zewnętrznej dokumentacji wsparcia jest

A. zeszyt operacyjny lampy UV

B. opinia lekarska

C. książka nadzoru sanitarnego

D. książka operacyjna aparatu rtg

Opinia lekarska jest przykładem dokumentacji pomocniczej zewnętrznej, ponieważ stanowi formalny dokument, który jest wydawany przez wykwalifikowanego specjalistę medycznego w celu potwierdzenia stanu zdrowia pacjenta lub konieczności wykonania określonych zabiegów medycznych. W kontekście medycyny i ochrony zdrowia, opinie lekarskie są niezbędne w sytuacjach, gdy pacjent potrzebuje dostępu do specjalistycznych usług, takich jak rehabilitacja czy chirurgia. Zgodnie z najlepszymi praktykami w zarządzaniu dokumentacją medyczną, opinie lekarskie powinny być dokładnie udokumentowane, zawierać szczegółowe informacje o stanie zdrowia pacjenta oraz być przechowywane w jego aktach medycznych. Takie podejście nie tylko wspiera ciągłość opieki, ale także zapewnia zgodność z regulacjami prawnymi dotyczącymi ochrony danych osobowych i zdrowotnych. W praktyce, opinie te mogą być również wykorzystywane w sytuacjach sądowych lub przy ubieganiu się o ubezpieczenie zdrowotne, co podkreśla ich znaczenie.

Pytanie 7

Jaką maksymalną objętość mogą mieć wypełnione narzędziami torebki papierowo-foliowe przed sterylizacją?

A. 3/4

B. 1/4

C. 1/3

D. 1/2

Maksymalne napełnienie torebek papierowo-foliowych do sterylizacji wynosi 3/4 ich objętości. Ta zasada wynika z konieczności zapewnienia odpowiedniego przepływu pary i gazów w procesie sterylizacji, co jest kluczowe dla osiągnięcia skuteczności tego procesu. Praktyczne zastosowanie tej zasady jest widoczne w różnych środowiskach medycznych oraz laboratoriach, gdzie instrumentalne narzędzia muszą być starannie pakowane, aby zminimalizować ryzyko kontaminacji. Przykładem może być pakowanie narzędzi chirurgicznych, które musi uwzględniać nie tylko ich objętość, ale także sposób, w jaki są układane wewnątrz torebki. Napełniając torebki do 3/4 ich objętości, zapewnia się odpowiednią przestrzeń dla pary wodnej, co pozwala na skuteczną penetrację i eliminację drobnoustrojów. W kontekście standardów, organizacje takie jak CDC oraz WHO zalecają przestrzeganie tych zasad, aby zwiększyć bezpieczeństwo pacjenta oraz efektywność sterylizacji.

Pytanie 8

Jak często powinno się wykonywać wewnętrzną kontrolę procesu sterylizacji przy użyciu testu biologicznego oraz zlecać jego ocenę?

A. Jeden raz w roku

B. Raz na miesiąc

C. Co tydzień

D. Dwa razy w roku

Przeprowadzanie wewnętrznej kontroli procesu sterylizacji testem biologicznym w zbyt rzadkich odstępach, takich jak dwa razy w roku, raz w roku czy co tydzień, może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych i prawnych. W przypadku odstępów dłuższych niż jeden miesiąc, ryzyko wykrycia problemów w procesie sterylizacji wzrasta. Procesy sterylizacji muszą być monitorowane regularnie, aby zapewnić, że wszystkie narzędzia i materiały medyczne są w pełni wolne od patogenów, co jest kluczowe w środowiskach medycznych. Z kolei zbyt częste testowanie, takie jak co tydzień, może być nieefektywne i obciążające dla personelu, a także generować zbędne koszty. Niektórzy mogą myśleć, że rzadkie kontrole są wystarczające, jednak brak regularnej weryfikacji może prowadzić do niewykrycia subtelnych, ale poważnych problemów z procesem sterylizacji, co zagraża zdrowiu pacjentów. Ponadto, nieprzestrzeganie wytycznych dotyczących częstotliwości testów biologicznych może prowadzić do negatywnych konsekwencji podczas audytów i kontroli jakości, co może skutkować utratą certyfikacji lub sankcjami ze strony organów regulacyjnych.

Pytanie 9

Który element wyposażenia gabinetu stomatologicznego służy do polerowania powierzchni zębów?

A. Wstrząsarka

B. Lampa polimeryzacyjna

C. Autoklaw

D. Kątnica

Kątnica to niezwykle istotny element wyposażenia gabinetu stomatologicznego, który służy do polerowania powierzchni zębów. Jest to narzędzie, które umożliwia precyzyjne usuwanie osadów i plam z powierzchni szkliwa, co jest kluczowe dla utrzymania zdrowia jamy ustnej. Kątnice są zaprojektowane tak, aby umożliwiały prace z różnymi końcówkami, które mogą być używane do polerowania, szlifowania czy innych zabiegów. Dzięki swoim funkcjom umożliwiają one dentyście pracę w trudno dostępnych miejscach, co jest nieocenione przy kompleksowym czyszczeniu zębów. W praktyce stomatologicznej kątnica jest używana nie tylko do polerowania, ale także do usuwania kamienia nazębnego, co jest jednym z podstawowych zabiegów profilaktycznych. Dobrze utrzymane i regularnie polerowane zęby są mniej podatne na próchnicę i choroby dziąseł, co jest kluczowe w profilaktyce stomatologicznej. Właściwe użycie kątnicy wymaga umiejętności i doświadczenia, aby zapewnić pacjentom najlepsze możliwe wyniki bez uszkodzenia szkliwa.

Pytanie 10

W jakiej metodzie lekarz może samodzielnie pracować przy pacjencie leżącym, pod warunkiem, że nie występuje nadmierne ślinienie, a do leczenia ubytku nie jest potrzebne użycie turbiny?

A. Duo

B. Na 4 ręce

C. Na 6 rąk

D. Solo

Odpowiedź 'Solo' jest prawidłowa, ponieważ w tej metodzie operator stomatologiczny pracuje samodzielnie, co jest szczególnie ważne w przypadku pacjentów, którzy nie wymagają nadmiernego nadzoru oraz w sytuacjach, gdy użycie turbiny nie jest konieczne. Praca w metodzie Solo pozwala na większą precyzję oraz swobodę ruchów, co jest kluczowe w opracowywaniu ubytków. W praktyce, metoda ta jest często stosowana w przypadku niewielkich ubytków, gdzie można skutecznie wykorzystać narzędzia ręczne oraz materiały kompozytowe, takie jak wypełnienia światłoutwardzalne. Operator musi zachować szczególną ostrożność, aby pacjent nie miał problemów z nadmiernym ślinieniem się, co mogłoby wpłynąć na jakość pracy. Dobrą praktyką jest również zapewnienie odpowiedniego komfortu pacjentowi poprzez stosowanie odpowiednich technik znieczulenia oraz minimalizowanie stresu, co umożliwia skuteczną i efektywną pracę w metodzie Solo.

Pytanie 11

W jaki sposób wprowadzić do elektronicznej kartoteki pacjenta następujące informacje: "Ząb drugi przedtrzonowiec dolny prawy, powierzchnia styczna przyśrodkowa oraz żująca"?

A. 24 B/O

B. 45 D/O

C. 85 M/O/D

D. 45 M/O

Wszystkie inne odpowiedzi są błędne z kilku powodów. Odpowiedź 45 D/O niewłaściwie wskazuje na powierzchnię dystalną, której w tym przypadku nie uwzględniono w opisie. Kodowanie powierzchni zębów powinno być precyzyjne, aby uniknąć nieporozumień w trakcie leczenia. Kolejna odpowiedź, 24 B/O, jest niepoprawna, ponieważ odnosi się do innego zęba - dolnego przedtrzonowca lewej strony, co jest niezgodne z danymi przedstawionymi w pytaniu. Odpowiedź 85 M/O/D zawiera różne oznaczenia, które mogą wprowadzać w błąd; w tym przypadku 'D' oznacza powierzchnię dystalną, co również jest sprzeczne z opisem. W stomatologii, precyzyjność i zgodność ze standardami są kluczowe. Stosowanie niewłaściwych kodów lub kwalifikacji może prowadzić do nieprawidłowego leczenia, a tym samym do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, że każdy element w zapisie ma swoje określone znaczenie, a nieprawidłowe użycie może prowadzić do nieporozumień oraz obniżenia jakości świadczonych usług stomatologicznych.

Pytanie 12

Szkorbut jest chorobą dotykającą wielu narządów, która rozwija się w wyniku niedoboru witaminy w diecie

A. PP

B. E

C. C

D. K

Szkorbut to choroba wynikająca z niedoboru witaminy C, która jest niezbędna do syntezy kolagenu, kluczowego białka w organizmie. Witamina C, znana również jako kwas askorbinowy, odgrywa fundamentalną rolę w procesach metabolicznych, wspomagając gojenie ran oraz utrzymanie zdrowia skóry, chrząstek i kości. Przykłady żywności bogatej w witaminę C obejmują owoce cytrusowe, paprykę, truskawki oraz kiwi. Niedobór tej witaminy prowadzi do osłabienia struktury kolagenu, co skutkuje objawami szkorbutu, takimi jak krwawienie dziąseł, osłabienie mięśni oraz problemy ze skórą. W kontekście zdrowia publicznego, świadomość o znaczeniu witaminy C oraz jej spożyciu z dietą jest kluczowa. Obowiązujące zalecenia żywieniowe sugerują, aby dorośli spożywali co najmniej 75-90 mg witaminy C dziennie, co można łatwo osiągnąć przez odpowiednie planowanie diety i włączenie do niej produktów bogatych w tę witaminę. Współczesne badania wskazują również na potencjalne korzyści zdrowotne związane z suplementacją witaminą C, zwłaszcza w kontekście wspierania układu odpornościowego.

Pytanie 13

Endomathasone N – substancja wykorzystywana w leczeniu endodontycznym – jest pastą

A. kortyzonową

B. jodoformową

C. formaldehydową

D. rezorcynową

Chociaż odpowiedzi jodoformowa, rezorcynowa i formaldehydowa mogą zdawać się logicznymi wyborami w kontekście endodoncji, każda z nich ma swoje ograniczenia i nie jest zgodna z aktualnym stanem wiedzy na temat terapii kanałowej. Jodoform, często stosowany w przeszłości jako środek antyseptyczny, ma działanie drażniące i nie ma właściwości przeciwzapalnych, które są kluczowe w przypadku stanów zapalnych miazgi. Rezorcyna, chociaż używana w niektórych preparatach, również nie zapewnia wsparcia w redukcji zapalenia. Ponadto, formaldehyd, znany ze swojego działania bakteriobójczego, jest uznawany za substancję o wysokim ryzyku działań niepożądanych, a jego stosowanie w endodoncji jest obecnie ograniczane ze względu na toksyczność i potencjalne powikłania zdrowotne. Użytkownicy mogą być skłonni myśleć, że te substancje chemiczne będą skuteczne w leczeniu kanałowym, jednak brak świadomości o ich ograniczeniach i potencjalnych szkodliwościach prowadzi do błędnych wniosków. Dlatego kluczowe jest, aby dentysta miał aktualną wiedzę na temat stosowanych leków i ich właściwości, aby zapewnić pacjentom jak najwyższy standard leczenia oraz bezpieczeństwo terapii.

Pytanie 14

Alginate impression powinien zostać przewieziony do pracowni techniki dentystycznej

A. suchy, w plastikowym pojemniku

B. w pojemniku z solą fizjologiczną

C. wilgotny, w torbie strunowej

D. suchy, w torbie strunowej

Odpowiedź, że wycisk alginatowy należy przetransportować wilgotny, w torebce strunowej, jest prawidłowa, ponieważ wilgotność alginatu jest kluczowa dla zachowania jego właściwości fizycznych. Alginat, będący materiałem hydrogeloidowym, jest wrażliwy na wysychanie, co może prowadzić do deformacji i utraty detali anatomicznych, które są niezbędne dla dalszego procesu protetycznego. Przechowywanie wycisku w torebce strunowej minimalizuje kontakt z powietrzem, co dodatkowo hamuje proces parowania wody. W praktyce, jeśli wycisk nie zostanie przetransportowany w odpowiednich warunkach, może to skutkować koniecznością wykonania nowego wycisku, co wiąże się z dodatkowymi kosztami i czasem. Dobrą praktyką jest również umieszczenie wycisku w torebce strunowej w temperaturze pokojowej, aby uniknąć szoków termicznych, które mogą negatywnie wpływać na materiał. W literaturze branżowej zaleca się również, aby alginatowy wycisk był użyty w ciągu 30-60 minut od jego wykonania, co podkreśla znaczenie odpowiedniego transportu i przechowywania.

Pytanie 15

Aby aktywować standardową płytkę przedsionkową, należy

A. nasączyć płytkę zimną wodą

B. zanurzyć płytkę w gorącej wodzie

C. podgrzać płytkę nad palnikiem

D. umieścić płytkę w nadtlenku wodoru

Wrzucone płytki do wody utlenionej to zły pomysł. Ta substancja działa zupełnie inaczej, niż byśmy chcieli, i może wprowadzić dziwne reakcje chemiczne. Można przez to uszkodzić płytkę i zafałszować wyniki. Poza tym, grzanie płytki nad palnikiem to też nie jest dobry pomysł. Może przy tym dojść do nierównomiernego nagrzania, co znowu psuje materiał płytki i robi ryzyko pożaru. A z kolei, moczenie płytki w zimnej wodzie to kompletnie sprzeczne z zasadami aktywacji, bo zimno po prostu nie daje szans na aktywację chemii w płytce. Takie błędy wynikają z braku rozumienia podstawowych zasad chemii, co może prowadzić do dużych pomyłek w wynikach. Używanie złych metod aktywacji to strata czasu i potrafi naprawdę namieszać w danych, co później może mieć poważne skutki w dalszych badaniach.

Pytanie 16

Wczesna utrata mlecznych trzonowców może prowadzić do powstania zgryzu

A. przodozgryzu częściowego

B. krzyżowego całkowitego

C. głębokiego rzekomego

D. otwartego częściowego

Odpowiedź 'głębokiego rzekomego' jest prawidłowa, ponieważ przedwczesna utrata trzonowców mlecznych może prowadzić do nieprawidłowego rozwoju zgryzu, w tym zgryzu głębokiego rzekomego. W sytuacji, gdy mleczne trzonowce są utracone zbyt wcześnie, brakująca powierzchnia żująca może wpływać na pozycjonowanie zębów stałych oraz na rozwój szczęki. To z kolei może prowadzić do nadmiernego zgryzu dolnych zębów, co jest charakterystyczne dla zgryzu głębokiego rzekomego. W praktyce, aby temu zapobiec, zaleca się regularne wizyty u stomatologa dziecięcego, który może monitorować rozwój uzębienia i w razie potrzeby zastosować odpowiednie metody ortodontyczne, takie jak aparat ortodontyczny. Ponadto, zrozumienie, jak wcześniejsze utraty zębów wpływają na układ zgryzu, pozwala specjalistom na wdrożenie skutecznych strategii leczenia, co jest zgodne z aktualnymi standardami w stomatologii dziecięcej.

Pytanie 17

Aby wykonać u pacjenta wycisk orientacyjny do modeli diagnostycznych, jakie materiały należy zastosować?

A. masa alginatowa

B. wosk wyciskowy

C. wosk laboratoryjny

D. masa silikonowa

Masa alginatowa jest najczęściej stosowanym materiałem do pobierania wycisków orientacyjnych ze względu na swoje unikalne właściwości. Przede wszystkim, alginat charakteryzuje się wysoką elastycznością, co pozwala na dokładne odwzorowanie kształtu zębów oraz tkanek miękkich jamy ustnej. W praktyce, alginat ma stosunkowo szybki czas wiązania, co jest istotne, aby zredukować dyskomfort pacjenta podczas zabiegu. Dodatkowo, jego dokładność w odwzorowywaniu detali, takich jak bruzdy i fałdy błony śluzowej, sprawia, że jest to idealny materiał do tworzenia modeli diagnostycznych, które później służą do planowania dalszego leczenia dentystycznego. W kontekście standardów branżowych, alginat znajduje szerokie zastosowanie w stomatologii, a jego właściwości odpowiadają wymaganiom norm EN ISO 4823, które dotyczą materiałów wyciskowych. Dlatego masa alginatowa nie tylko spełnia wymagania techniczne, ale również zyskuje uznanie wśród dentystów jako materiał bezpieczny i efektywny.

Pytanie 18

W zakresie umiejętności zawodowych higienistka stomatologiczna ma możliwość przeprowadzenia zabiegu

A. kiretażu otwartego

B. usunięcia zęba paradontalnego

C. szlifowania guzków zębów mlecznych

D. fluoryzacji kontaktowej

Fluoryzacja kontaktowa to naprawdę fajny zabieg, który może zrobić higienistka stomatologiczna. Polega to na nałożeniu preparatu fluorkowego prosto na zęby pacjenta. Dzięki temu szkliwo się wzmacnia, a ryzyko próchnicy spada, co jest super, zwłaszcza dla dzieci i osób, które mają większe problemy z zębami. Higienistki są dobrze przeszkolone do tego, więc wszystko robią zgodnie z aktualnymi standardami. Polskie Towarzystwo Stomatologiczne zachęca do takiej profilaktyki, co oznacza, że to ważne, by dbać o zęby. Warto robić fluoryzację co sześć miesięcy dla dzieci, a dla dorosłych to już zależy od indywidualnych potrzeb. Taki zabieg to dobra opcja, żeby regularnie chronić zęby przed próchnicą i innymi problemami.

Pytanie 19

Po usunięciu osadów kamienia nazębnego u pacjenta z zapaleniem dziąseł należy zastosować

A. preparat dewitalizujący

B. żywicę

C. wytrawiacz

D. lakier chlorheksydynowy

Środek dewitalizujący, wytrawiacz oraz żywica nie są odpowiednimi rozwiązaniami w kontekście leczenia pacjentów z zapaleniem przyzębia po usunięciu kamienia nazębnego. Środek dewitalizujący, który ma na celu martwicę tkanek, może prowadzić do dodatkowych problemów, powodując uszkodzenia zdrowych tkanek, co jest sprzeczne z celem terapii. Wytrawiacz, zwykle stosowany w przygotowaniu powierzchni zębów do nałożenia wypełnień, nie ma zastosowania w leczeniu stanu zapalnego przyzębia, ponieważ jego działanie jest zbyt agresywne w kontekście tkanki miękkiej. Z kolei żywica, używana w różnych formach w stomatologii, ma zastosowanie głównie w odbudowie zębów i nie jest zalecana w leczeniu stanów zapalnych. Błędem myślowym jest przyjęcie, że substancje stosowane w innym kontekście mogą być efektywnie użyte w leczeniu chorób przyzębia. Prawidłowy wybór terapii powinien być oparty na zrozumieniu specyficznych potrzeb pacjenta oraz aktualnych standardów leczenia, a ich ignorowanie może prowadzić do opóźnienia powrotu do zdrowia lub pogorszenia stanu pacjenta.

Pytanie 20

Czym jest amputacja miazgi?

A. usunięciem miazgi komorowej przy pozostawieniu miazgi w kanałach korzeniowych

B. całkowitym usunięciem miazgi komorowej oraz miazgi z kanałów korzeniowych

C. wykonaniem resekcji wierzchołków korzenia

D. wyleczeniem zęba z zabezpieczeniem zębiny koronowej i w kanale korzeniowym

Usunięcie miazgi komorowej z zabezpieczeniem zębiny koronowej i kanałowej kojarzy się z inną procedurą, która jest bardziej związana z leczeniem zachowawczym zębów. W praktyce, zabezpieczenie zębiny jest stosowane w kontekście leczenia próchnicy, a nie amputacji miazgi. Istotą amputacji jest celowe usunięcie chorej miazgi komorowej, co nie odnosi się do kwestii wyleczenia zęba. Całkowite usunięcie miazgi komorowej i miazgi z kanałów korzeniowych, z kolei, jest klasyfikowane jako leczenie endodontyczne, a często wiąże się z leczeniem kanałowym, a nie amputacją. Tak więc opisane podejście nie jest zgodne z definicją amputacji miazgi, która polega na pozostawieniu zdrowej miazgi w kanałach, co ma na celu zachowanie jak największej jej ilości. Wykonanie resekcji wierzchołków korzenia odnosi się do procedury chirurgicznej, która ma na celu usunięcie wierzchołków korzeni oraz tkanek okołowierzchołkowych, a nie ma związku z amputacją miazgi. W związku z tym, błędne interpretacje tych procedur mogą prowadzić do nieprawidłowych decyzji klinicznych, a co za tym idzie, do nieefektywnego leczenia pacjentów. Wiedza na temat różnic w procedurach endodontycznych jest kluczowa dla praktykujących dentystów, aby mogli skutecznie dobierać odpowiednie metody leczenia w zależności od stanu zęba oraz zdrowia miazgi.

Pytanie 21

Podczas przeprowadzania badania jamy ustnej u pacjenta zauważono, że w 12 z 20 zbadanych przestrzeni międzyzębowych stwierdzono obecność płytki nazębnej. Jaka jest wartość wskaźnika API u tego pacjenta?

A. 65%

B. 60%

C. 55%

D. 50%

Wskaźnik API (Angielski: Approximal Plaque Index) jest miarą obecności płytki nazębnej w przestrzeniach międzyzębowych. W przedstawionym przypadku, w jamie ustnej pacjenta badano 20 przestrzeni międzyzębowych, z czego w 12 stwierdzono obecność płytki nazębnej. Aby obliczyć wskaźnik API, należy podzielić liczbę przestrzeni z płytką przez całkowitą liczbę badanych przestrzeni i pomnożyć przez 100%. Wzór wygląda następująco: API = (liczba przestrzeni z płytką / całkowita liczba przestrzeni) x 100%. Dla naszego pacjenta będzie to: (12 / 20) x 100% = 60%. W praktyce, wskaźnik API jest używany do oceny skuteczności profilaktyki stomatologicznej oraz stanu higieny jamy ustnej pacjentów. Regularne monitorowanie tego wskaźnika może pomóc w dostosowywaniu planu leczenia, aby poprawić zdrowie jamy ustnej. Dlatego jego znajomość i umiejętność obliczania jest kluczowa w codziennej praktyce stomatologicznej oraz w edukacji pacjentów na temat higieny jamy ustnej.

Pytanie 22

Właściwe rozmieszczenie instrumentów stomatologicznych na tacy otwartej polega na

A. umiejscowieniu ich naprzemiennie końcówkami roboczymi zgodnie z kolejnością użycia

B. ustawieniu ich od prawej do lewej zgodnie z kolejnością użycia

C. umiejscowieniu ich w rzędzie końcówkami roboczymi

D. ustawieniu ich od lewej do prawej zgodnie z kolejnością użycia

Nieprawidłowe podejście do układania instrumentów stomatologicznych, takie jak ułożenie ich od prawej do lewej czy w rzędzie końcówkami pracującymi, może prowadzić do istotnych problemów w trakcie zabiegów. Ułożenie instrumentów w sposób niezgodny z kolejnością ich użycia może powodować zamieszanie i opóźnienia, co jest szczególnie niebezpieczne w sytuacjach, gdzie czas reakcji jest kluczowy. Przyjmowanie założenia, że instrumenty mogą być ułożone w dowolnej kolejności, świadczy o braku zrozumienia zasady płynności w pracy stomatologicznej. Ponadto, umieszczanie narzędzi końcówkami pracującymi do siebie może zwiększać ryzyko uszkodzenia zarówno instrumentów, jak i tkanek pacjenta, gdyż w sytuacji awaryjnej czy nieprzewidzianej reakcji lekarza, szybkie ich sięgnięcie staje się trudniejsze. Tego typu podejścia mogą prowadzić do frustracji i obniżenia jakości świadczeń medycznych, co jest sprzeczne z założeniami wysokich standardów opieki zdrowotnej. Właściwe przygotowanie stanowiska pracy przed zabiegiem to kluczowy element, który może znacząco wpłynąć na efektywność i bezpieczeństwo procedur stomatologicznych. Z tego powodu, tak ważne jest przestrzeganie ustalonych norm organizacyjnych.

Pytanie 23

Jakie mikroorganizmy obejmuje działanie substancji dezynfekcyjnej oznaczonej symbolem Tbc na opakowaniu?

A. grzyby

B. paciorkowce ropne

C. prątki gruźlicy

D. wirusy

Odpowiedź "prątki gruźlicy" jest prawidłowa, ponieważ substancje dezynfekcyjne oznaczone symbolem Tbc są specjalnie opracowane w celu zwalczania Mycobacterium tuberculosis, bakterii odpowiedzialnej za gruźlicę. Prątki gruźlicy są wyjątkowo oporne na wiele standardowych środków dezynfekcyjnych, dlatego produkty dedykowane do ich eliminacji muszą mieć potwierdzone spektrum działania. W praktyce, takie środki są wykorzystywane w szpitalach, klinikach oraz innych placówkach medycznych, gdzie istnieje ryzyko zakażenia gruźlicą. Oprócz zastosowania w obiektach medycznych, środki te mogą być również używane w sytuacjach kryzysowych, na przykład w przypadku epidemii. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz lokalnych standardów bezpieczeństwa, należy stosować takie substancje zgodnie z instrukcjami producenta, aby zapewnić maksymalną skuteczność i bezpieczeństwo pracy. Dodatkowo, ważne jest, aby personel był odpowiednio przeszkolony w zakresie użycia tych środków, aby uniknąć przypadkowego narażenia na działanie prątków oraz innych patogenów.

Pytanie 24

W jakiej strefie zespołu stomatologicznego powinien być umieszczony fotel lekarza stosującego metodę duo?

A. Transferowej

B. Operacyjnej

C. Statycznej

D. Demarkacyjnej

Ustawienie fotelika lekarza w strefach statycznej, demarkacyjnej lub transferowej może prowadzić do obniżenia jakości pracy zespołu stomatologicznego oraz do nieefektywnej organizacji przestrzeni. Strefa statyczna jest dedykowana do zadań administracyjnych oraz przygotowawczych, gdzie nie prowadzi się bezpośrednich działań na pacjencie. Umiejscowienie fotelika w tej strefie może ograniczyć dostęp do narzędzi i materiałów, co jest kluczowe podczas zabiegów stomatologicznych, a także prowadzić do niepotrzebnych opóźnień oraz frustracji w zespole. Strefa demarkacyjna, z kolei, jest miejscem określającym granice obszarów roboczych, ale nie jest przeznaczona na ustawienie fotela lekarza, co może powodować zamieszanie i niewłaściwe zrozumienie podziału przestrzeni. Ustawienie fotelika w strefie transferowej, która jest przeznaczona do przenoszenia pacjentów i narzędzi, również może prowadzić do zwiększonego ryzyka wypadków oraz nieefektywności, ponieważ lekarz musiałby ciągle przemieszczać się w trakcie zabiegu. Błędem myślowym jest przekonanie, że wszystkie wymienione strefy mogą służyć jako miejsca pracy dla lekarza, co pokazuje brak zrozumienia dla zasady organizacji i ergonomii w stomatologii.

Pytanie 25

Która z płaszczyzn przechodzi przez punkt glabella i jest równoległa do płaszczyzny oczodołowej Simona?

A. Zgryzowa

B. Strzałkowa

C. Horyzontalna

D. Czołowa

Wybór płaszczyzny poziomej jako odpowiedzi jest mylący, ponieważ ta płaszczyzna, będąca równoległa do poziomu gruntu, nie przechodzi przez punkt glabella. Płaszczyzna pozioma dzieli ciało na część górną i dolną, co ma zastosowanie w badaniach obrazowych takich jak tomografia komputerowa, jednak nie jest skonstruowana w oparciu o specyficzne punkty anatomiczne, takie jak glabella. Również płaszczyzna zgryzowa jest nieodpowiednia w tym kontekście, gdyż odnosi się głównie do pozycji zębów oraz ich relacji w trakcie zgryzania, co nie ma bezpośredniego związku z orientacją glabella. Wybór płaszczyzny strzałkowej jest również błędny, ponieważ płaszczyzna ta dzieli ciało na część lewą i prawą, co nie odpowiada na pytanie dotyczące przebiegu przez punkt glabella. Osoby udzielające tych odpowiedzi mogą nie dostrzegać znaczenia kontekstu anatomicznego i nie mają pełnego zrozumienia tego, jak różne płaszczyzny są wykorzystywane w praktyce klinicznej. Kluczowe jest, aby dokładnie znać i rozumieć relacje między różnymi płaszczyznami, zwłaszcza w dziedzinach takich jak chirurgia plastyczna i ortodoncja, gdzie precyzja ma ogromne znaczenie dla wyników terapeutycznych.

Pytanie 26

Gdy zgryz jest prawidłowy, w miarę otwierania się ust, główki stawowe w stawie skroniowo-żuchwowym poruszają się

A. w górę i w przód

B. w dół i w tył

C. w dół i w przód

D. w górę i w tył

Odpowiedzi 'do góry i do przodu', 'do góry i do tyłu' oraz 'do dołu i do tyłu' są niepoprawne z różnych powodów. Zrozumienie ruchów stawu skroniowo-żuchwowego jest kluczowe dla właściwej diagnostyki i leczenia problemów stomatologicznych. W przypadku odpowiedzi 'do góry i do przodu', sugeruje ona, że główki stawowe przesuwają się w górę podczas otwierania ust, co jest sprzeczne z biomechaniką tego stawu. W rzeczywistości, przy otwieraniu ust, główki stawowe powinny poruszać się w dół, co jest kluczowe dla zapewnienia prawidłowego zgryzu i funkcji żucia. Podobnie, odpowiedź 'do góry i do tyłu' również mylnie zakłada ruch w górę, co nie znajduje potwierdzenia w anatomii stawu. Ruch w tył nie jest typowy dla otwierania ust; zamiast tego, główki stawowe przesuwają się do przodu. Z kolei 'do dołu i do tyłu' nie jest odpowiednie, ponieważ, gdy żuchwa jest opuszczana, główki stawowe przesuwają się do przodu, a nie w tył. Tego rodzaju błędne koncepcje mogą prowadzić do nieprawidłowej interpretacji funkcji stawów żuchwowych, co może skutkować niewłaściwym leczeniem oraz pogłębieniem problemów ze zgryzem. Osoby zajmujące się stomatologią muszą rozumieć te zasady, aby móc skutecznie diagnozować i leczyć pacjentów z zaburzeniami czynności stawów skroniowo-żuchwowych.

Pytanie 27

Przygotowując cement glassjonomerowy, w nazwie którego występuje słowo "AQUA", jakich materiałów należy użyć?

A. wodę, plastikową szpatułkę i papierową płytkę

B. żywicę, metalową szpatułkę i szklaną płytkę

C. bond, plastikową szpatułkę i papierową płytkę

D. wodę, metalową szpatułkę oraz gumową miskę

W odpowiedziach, które sugerują użycie żywicy, szpatułki metalowej oraz płytki szklanej, można dostrzec pewne nieporozumienia dotyczące właściwych komponentów wykorzystywanych przy sporządzaniu cementu glassjonomerowego. Żywice nie są typowym składnikiem tego rodzaju cementu; są one bardziej związane z technologią kompozytów stomatologicznych, gdzie występują w formie materiałów utwardzanych światłem. Szpatułka metalowa, z kolei, może prowadzić do uszkodzenia delikatnych struktur cementu, co jest niepożądane, zwłaszcza gdy mówimy o materiałach, które wymagają precyzyjnego wymieszania. Ponadto użycie płytki szklanej jest niewłaściwe, ponieważ szklane powierzchnie mogą nie zapewniać optymalnych warunków do mieszania cementu, co może prowadzić do jego degradacji. Kolejną nieprawidłową odpowiedzią jest sugerowanie użycia bondów, które są bardziej odpowiednie dla systemów adhezyjnych, a nie dla cementów glassjonomerowych. Wyboru odpowiednich materiałów dokonuje się w oparciu o ich właściwości fizyko-chemiczne oraz zastosowanie w konkretnych sytuacjach klinicznych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla zapewnienia skuteczności i bezpieczeństwa w praktyce stomatologicznej.

Pytanie 28

Zabieg, w wyniku którego dochodzi do usunięcia zębiny próchnicowej i odbudowy zęba, nosi nazwę

A. resekcja

B. lakowanie

C. ekstrakcja

D. wypełnienie

Procedura zwana resekcją polega na chirurgicznym usunięciu wierzchołka korzenia zęba wraz z otaczającą go tkanką zainfekowaną. Jest to zabieg stosowany w sytuacjach, gdy infekcja nie może być wyleczona przez leczenie kanałowe. Celem resekcji jest uratowanie zęba, ale nie ma ona związku z usuwaniem próchnicy i odbudową zęba. Ekstrakcja, z kolei, to całkowite usunięcie zęba z jamy ustnej. Jest to zabieg ostateczny, stosowany, gdy ząb jest tak zniszczony, że nie można go uratować innymi metodami. Ekstrakcja nie obejmuje procesu odbudowy zęba, a wręcz przeciwnie – kończy się usunięciem zęba z jamy ustnej. Lakowanie jest natomiast zabiegiem profilaktycznym stosowanym głównie u dzieci. Polega na wypełnieniu bruzd i szczelin na powierzchniach żujących zębów trzonowych specjalnym materiałem zabezpieczającym przed próchnicą. Lakowanie nie ma na celu usunięcia próchnicy ani odbudowy zęba, jest to działanie zapobiegawcze, a nie lecznicze. Każda z tych procedur ma swoje specyficzne zastosowanie i nie jest zamiennikiem dla wypełnienia, które dotyczy bezpośrednio leczenia skutków próchnicy i odbudowy zęba.

Pytanie 29

Jakie są najczęstsze objawy zapalenia dziąseł?

A. Krwawienie i obrzęk dziąseł

B. Zgrzytanie zębami

C. Przebarwienia zębów

D. Zwiększona produkcja śliny

Zapalenie dziąseł, czyli gingivitis, jest jednym z najczęstszych problemów stomatologicznych, z którym pacjenci zgłaszają się do gabinetu dentystycznego. Charakterystycznymi objawami tej choroby są krwawienie i obrzęk dziąseł. Krwawienie często występuje podczas szczotkowania zębów lub jedzenia twardych pokarmów i jest wynikiem stanu zapalnego wywołanego przez nagromadzenie płytki bakteryjnej. Obrzęk dziąseł, czyli ich nabrzmienie i zaczerwienienie, to z kolei reakcja organizmu na obecność bakterii. Warto zauważyć, że te objawy mogą być początkowo subtelne, ale nieleczone mogą prowadzić do poważniejszych problemów, takich jak paradontoza czy utrata zębów. Regularne mycie zębów, nitkowanie oraz wizyty kontrolne u dentysty są kluczowe w zapobieganiu zapaleniu dziąseł. Profilaktyka i promocja zdrowia jamy ustnej, w tym edukacja pacjentów na temat technik szczotkowania i znaczenia higieny jamy ustnej, są podstawowymi działaniami w pracy stomatologa i higienistki stomatologicznej.

Pytanie 30

Zastosowując kryteria wskaźnika periodontologicznego CPTIN, higienistka odnotowała wyniki dla poszczególnych sekstantów w górnej szczęce. Dla sekstantu I I (13 – 23) uzyskany rezultat to 1. Co ten rezultat oznacza?

A. O zdrowym przyzębiu

B. O kieszonkach dziąsłowych do 6 mm i więcej

C. O krwawieniu przy zgłębnikowaniu

D. O kieszonkach głębokich do 3 mm i obecności kamienia

Niektóre odpowiedzi sugerują błędne zrozumienie znaczenia wyników w badaniach periodontologicznych. Odpowiedzi dotyczące zdrowego przyzębia lub kieszonek głębokich nie mają zastosowania w kontekście wyniku 1. Zdrowe przyzębie to stan, w którym nie występują żadne objawy zapalne ani krwawienia, co wyklucza wynik 1. Warto zauważyć, że wynik 1 wskazuje na krwawienie przy zgłębnikowaniu, co już samo w sobie jest oznaką problemów zdrowotnych. Odpowiedzi wskazujące na kieszonki dziąsłowe do 6 mm i więcej również są mylące, ponieważ wynik 1 nie sugeruje istnienia kieszonek, jedynie obecność krwawienia. Należy pamiętać, że ocena stanu zdrowia przyzębia opiera się na zrozumieniu dynamiki chorób przyzębia, gdzie obecność krwawienia jest jednym z kluczowych wskaźników stanu zapalnego. Dlatego umiejętność właściwej interpretacji wyników i zrozumienie ich znaczenia jest istotna w codziennej praktyce stomatologicznej.

Pytanie 31

Podczas wykonywania odsysania mieszanki piasku z wodą, końcówka ssaka powinna być ustawiona naprzeciwko wylotu dyszy piaskarki, ukierunkowana na oczyszczany ząb oraz w odpowiedniej odległości od niego

A. 16-19 mm

B. 5-15 mm

C. 20-25 mm

D. 0-4 mm

Zachowanie zbyt małej lub zbyt dużej odległości końcówki ssaka od oczyszczanego zęba może prowadzić do poważnych błędów w wykonaniu zabiegu. Utrzymywanie końcówki w odległości 0-4 mm może skutkować niebezpieczeństwem uszkodzenia delikatnych tkanek miękkich w jamie ustnej, co jest szczególnie istotne w przypadku pacjentów z wrażliwym szkliwem. Posiadając zbyt bliską odległość, można również napotkać problemy z efektywnością procesu odsysania, ponieważ niektóre cząstki mogą nie być skutecznie usunięte. Z drugiej strony, odległość powyżej 15 mm, na przykład 20-25 mm, może prowadzić do zmniejszonej efektywności działania ssaka, co przyczynia się do gromadzenia się resztek materiałów i zanieczyszczeń w obrębie pola zabiegowego. Tego rodzaju błędne podejście do techniki odsysania może powodować nie tylko wydłużenie czasu zabiegu, ale także pogorszenie jakości oczyszczania zęba, co jest sprzeczne z założeniami dobrych praktyk stomatologicznych, które kładą duży nacisk na precyzję i bezpieczeństwo. Właściwe zrozumienie i zastosowanie zalecanych odległości jest kluczowe dla osiągnięcia optymalnych rezultatów i zminimalizowania ryzyka dla pacjenta.

Pytanie 32

W procesie odzwyczajania dziecka od ssania palca można wykorzystać płytkę

A. ćwiczebną podniebienną.

B. Schwarza.

C. przedsionkową Schönherra.

D. podniebienną McNeila.

Płytka przedsionkowa Schönherra jest skutecznym narzędziem w odzwyczajaniu dzieci od ssania palca, ponieważ jej konstrukcja umożliwia kontrolę nad nawykami oralnymi oraz stymulację zmysłów w obrębie jamy ustnej. Płytka ta jest umieszczana w jamie ustnej dziecka, co utrudnia dostęp do palca oraz zmienia percepcję ssania. Dzięki temu dziecko zostaje zmuszone do poszukiwania alternatywnych sposobów uspokojenia się, co może sprzyjać redukcji niepożądanego nawyku. Istotnym aspektem jest, że płytka Schönherra jest dostosowywana indywidualnie do potrzeb pacjenta, co w praktyce zwiększa komfort noszenia i efektywność terapii. Zgodnie z zaleceniami specjalistów, stosowanie takiej płytki powinno być wspierane przez odpowiednią edukację rodziców oraz regularne wizyty kontrolne u ortodonty, co zapewnia monitorowanie postępów i modyfikację podejścia terapeutycznego w razie potrzeby. Dodatkowo, terapia powinna obejmować również techniki behawioralne, aby wspierać dziecko w procesie zmiany nawyków.

Pytanie 33

Czym jest zabieg radektomii?

A. dotyczy wyłyżeczkowania zębodołu po przeprowadzeniu ekstrakcji zęba

B. związany jest z usunięciem patologicznych treści z kieszonki dziąsłowej

C. polega na usunięciu jednego z korzeni zęba wielokorzeniowego, bez uszkodzenia jego korony

D. obejmuje odcięcie 1/3 przywierzchołkowej części korzenia zęba wraz z występującymi zmianami okołowierzchołkowymi

Zabiegi, takie jak usunięcie zakażonej tkanki w kieszonkach dziąsłowych czy wyłyżeczkowanie zębodołu po usunięciu zęba, nie są tym samym, co radektomia. Usunięcie tkanki z kieszonki dziąsłowej to w zasadzie walka z infekcją i zapaleniem w miejscu, gdzie ząb styka się z dziąsłem, więc nie ma to nic wspólnego z samym korzeniem. Takie zabiegi są bardziej związane z leczeniem periodontologicznym, a nie endodontycznym, jak w radektomii. Z kolei wyłyżeczkowanie to zabieg robiony po ekstrakcji w celu usunięcia resztek tkanki i zanieczyszczeń, żeby nie doszło do infekcji, co też nie ma związku z zamierzeniem radektomii. Wydaje mi się, że dużo osób ma problem z rozróżnieniem między chirurgią periodontologiczną a endodontyczną. Radektomia to usunięcie zaledwie jednego korzenia, co pozwala na zachowanie reszty zęba, a inne zabiegi koncentrują się bardziej na zapaleniach tkanek wokół zębów lub ich usuwaniu. Zrozumienie tych różnic jest naprawdę kluczowe, żeby dobrze podchodzić do leczenia stomatologicznego i wybierać najlepsze metody w zależności od sytuacji.

Pytanie 34

Podczas piaskowania zębów końcówka dyszy piaskarki powinna znajdować się w odpowiedniej odległości od powierzchni zęba

A. o 2-2,5 mm

B. o 1-1,5 mm

C. o 0,25-0,5 mm

D. o 3-5 mm

Odpowiedzi wskazujące mniejsze odległości, takie jak 'o 2-2,5 mm', 'o 1-1,5 mm' oraz 'o 0,25-0,5 mm', są nieprawidłowe, ponieważ nie uwzględniają kluczowych zasad dotyczących bezpieczeństwa i efektywności piaskowania zębów. Zbyt bliskie umiejscowienie dyszy piaskarki może prowadzić do nadmiernego nacisku na ząb, co skutkuje uszkodzeniem szkliwa. Szkliwo jest najtwardszą substancją w organizmie człowieka, ale przy intensywnym działaniu strumienia piasku z bliskiej odległości może ulec ścieraniu, co prowadzi do osłabienia zęba i zwiększonej wrażliwości na bodźce zewnętrzne, takie jak ciepło czy zimno. Ponadto, zbyt mała odległość powoduje, że piasek nie rozprasza się prawidłowo, co może skutkować nierównomiernym czyszczeniem zębów i pozostawieniem nieusuniętych resztek osadów. W praktyce, wiele osób, które nie stosują się do zaleceń dotyczących odległości, doświadcza problemów zdrowotnych związanych z jamą ustną, takich jak próchnica czy choroby dziąseł. Dlatego niezwykle ważne jest, aby przestrzegać zaleceń dotyczących odległości dyszy od zęba, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie stomatologii i higieny jamy ustnej.

Pytanie 35

Przed ekstrakcją u pacjenta zmierzono ciśnienie krwi i uzyskano wynik zamieszczony w polach oznaczonych znakiem (+). Uzyskany wynik świadczy

wynik	mmgh	mmgh	wynik
	160	160
	140	140
+	120	120
	100	100
	80	80	+

A. o umiarkowanym nadciśnieniu.

B. o podwyższonym ciśnieniu.

C. o znacznym nadciśnieniu.

D. o optymalnym ciśnieniu.

W kontekście pomiarów ciśnienia krwi istotne jest zrozumienie klasyfikacji oraz interpretacji wyników. Podane odpowiedzi, które sugerują nadciśnienie, są mylące i niezgodne z aktualnymi danymi. Na przykład, stwierdzenie o znacznym nadciśnieniu jest nieuzasadnione, ponieważ wartości pomiaru 120/80 mmHg nie przekraczają górnych granic normy. Umiarkowane nadciśnienie również nie znajduje zastosowania w tej sytuacji, gdyż wymagałoby wartości wyższych od 130/80 mmHg. Podobnie, podwyższone ciśnienie oznaczałoby stan, w którym ciśnienie skurczowe osiąga wartości od 120 do 129 mmHg, co również nie odnosi się do analizowanego wyniku. Te nieprawidłowe odpowiedzi mogą prowadzić do błędnych wniosków i niepotrzebnego stresu dla pacjenta. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że ciśnienie krwi należy oceniać w kontekście norm medycznych, które są jasno określone przez wytyczne kardiologiczne. W praktyce medycznej nieprecyzyjne interpretacje mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji klinicznych, dlatego tak ważne jest rzetelne podejście do analizy wyników badań. Niezrozumienie tych podstawowych zasad może skutkować wprowadzeniem w błąd zarówno pacjentów, jak i specjalistów, co w dłuższej perspektywie może zagrażać zdrowiu pacjentów.

Pytanie 36

Stomatolog przeprowadza procedurę rekonstrukcji zęba przy użyciu materiału kompozytowego. Po wytrawieniu ubytku trzeba zastosować

A. primer

B. liner

C. kompozyt

D. lak

Wybór primeru jako materiału do przygotowania ubytku po wytrawieniu jest kluczowy dla zapewnienia trwałości i estetyki odbudowy. Primer jest substancją, która tworzy warstwę pośrednią, łączącą tkankę zęba z materiałem kompozytowym. Jego zadaniem jest poprawa adhezji, co wpływa na stabilność i wytrzymałość wypełnienia. W praktyce, stosowanie primeru pozwala na lepsze wniknięcie materiału kompozytowego w strukturę zęba, co minimalizuje ryzyko powstawania szczelin i przedwczesnego uszkodzenia. Warto zauważyć, że dobór odpowiedniego primeru powinien być zgodny z zaleceniami producenta materiałów kompozytowych oraz procedurami stosowanymi w danej praktyce dentystycznej. Dodatkowo, istnieją różne rodzaje primerów, które mogą być dostosowane do specyficznych potrzeb klinicznych, takich jak sytuacje z ubytkami w zębach mlecznych czy dorosłych. Zastosowanie primeru jest uznawane za standard w nowoczesnej stomatologii, co podkreśla jego istotną rolę w procesie odbudowy zębów.

Pytanie 37

Higienistka, organizując profilaktyczne zajęcia dotyczące higieny jamy ustnej dla przedszkolaków, powinna najpierw

A. opracować scenariusz lekcji dla grupy

B. uzyskać zgodę od lekarza pierwszego kontaktu

C. spotkać się z grupą dzieci

D. przygotować materiały edukacyjne i nagrody za współpracę

Przygotowanie materiałów dydaktycznych i nagród za współpracę to zaledwie uzupełniający element, który nie może stanowić podstawy organizacji zajęć profilaktycznych. Bez wstępnego zaplanowania struktury zajęć, jaką daje scenariusz, materiały te mogą być niewłaściwie wykorzystane, co skutkuje nieefektywnością edukacyjną. Spotkanie się z grupą podopiecznych przed opracowaniem scenariusza może prowadzić do chaosu, ponieważ brak jasnych założeń prowadzi do niespójności w przekazywaniu wiedzy. Z kolei otrzymanie pozwolenia od lekarza pierwszego kontaktu jest krokiem formalnym, który, choć ważny w określonych warunkach, nie jest niezbędny do rozpoczęcia działań edukacyjnych w przedszkolach. Edukacja powinna być dostosowana do poziomu rozwoju dzieci, a jej efektywność zależy od tego, jak dobrze są przemyślane cele i metody. Nieprzygotowanie w tej kwestii może skutkować frustracją zarówno dzieci, jak i prowadzącego, a także zniechęcać dzieci do podejmowania działań w zakresie własnej higieny jamy ustnej w przyszłości. Dlatego kluczowe jest, aby proces planowania był priorytetem przed przystąpieniem do realizacji zajęć.

Pytanie 38

Jakie ćwiczenie powinno być zaproponowane dla starszego dziecka, które nie potrafi oddychać przez nos?

A. Stillmanna

B. Schönherra

C. Schwarza

D. Skalouda

Ćwiczenie Skalouda jest odpowiednie dla dzieci starszych, które mają trudności z oddychaniem przez nos, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności oddechowych w sposób dostosowany do ich potrzeb. W metodzie tej kładzie się nacisk na prawidłową technikę oddychania, co pozwala na lepsze wykorzystanie przepony oraz poprawia wentylację płuc. Przykłady zastosowania obejmują ćwiczenia polegające na świadomym wdychaniu powietrza przez nos oraz wydychaniu przez usta, co sprzyja poprawie elastyczności mięśni oddechowych i ułatwia nawyk oddychania przez nos. Zastosowanie ćwiczeń Skalouda, w zgodzie z rekomendacjami specjalistów w dziedzinie terapii oddechowej, znajduje potwierdzenie w wielu programach rehabilitacyjnych, które mają na celu wspieranie dzieci w nabywaniu prawidłowych wzorców oddychania. Warto również zaznaczyć, że regularne wykonywanie tych ćwiczeń może przyczynić się do poprawy ogólnej wydolności organizmu dziecka oraz jego samopoczucia.

Pytanie 39

W jakiej strefie zespołu dentystycznego powinien być zainstalowany fotel lekarza stosującego metodę trio?

A. Operacyjnej

B. Demarkacyjnej

C. Statycznej

D. Transferowej

Niektóre odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, ale w sumie są niezgodne z tym, jak powinno wyglądać zorganizowanie pracy w gabinecie stomatologicznym. Ustawienie fotelika w strefie statycznej na przykład sugeruje, że lekarz będzie pracował w miejscu, gdzie nie ma potrzeby łatwego dostępu do narzędzi. To mija się z celem metody trio. Ta metoda wymaga, żeby trzech specjalistów blisko współpracowało, a to znaczy, że trzeba mieć trochę więcej elastyczności i ruchu w tej strefie operacyjnej. Strefa demarkacyjna to też nie to miejsce, bo tam wyznacza się granice, co może ograniczać ruch i sprawiać, że dostęp do narzędzi będzie trudniejszy. Z mojego doświadczenia, taka organizacja nie pomaga w pracy zespołu i może nawet spowodować, że coś się opóźni. A strefa transferowa? To miejsce na przenoszenie pacjentów i sprzętu, a nie do pracy. Te błędne pomysły mogą wynikać z niepełnego zrozumienia, jak działają te różne strefy w gabinecie, i to może prowadzić do nieefektywnego korzystania z przestrzeni. Żeby wszystko działało sprawnie i z jakością, fotelik lekarza powinien być w strefie operacyjnej, bo to jest po prostu najlepsza praktyka w stomatologii.

Pytanie 40

Tylko w pozycji siedzącej pacjenta przeprowadza się

A. piaskowanie zębów

B. skaling poddziąsłowy

C. przymiarkę protez woskowych

D. unieruchomienie zębów ligaturą drucianą

Przymiarka protez woskowych jest kluczowym etapem w procesie protetyki stomatologicznej, który powinien być przeprowadzany w pozycji siedzącej pacjenta. Ta pozycja zapewnia lepszą stabilizację głowy i szyi, co jest niezbędne do dokładnej oceny dopasowania protezy. W trakcie przymiarki, dentysta ma możliwość precyzyjnie ocenić, czy proteza woskowa spełnia oczekiwania pacjenta pod względem estetycznym oraz funkcjonalnym. Ponadto, pozycja siedząca umożliwia pacjentowi swobodne otwieranie ust i naturalne żucie, co jest istotne przy ocenie komfortu noszenia protezy. Dobrą praktyką jest również wykonywanie przymiarek w woskowych prototypach, które można łatwo modyfikować na tym etapie, co minimalizuje ryzyko konieczności dalszych korekt w finalnej wersji protezy. Dodatkowo, pozwala to na wczesne wykrycie potencjalnych problemów, takich jak nieodpowiednie podparcie tkanek miękkich czy niewłaściwe rozmieszczenie sił podczas gryzienia, co jest kluczowe dla efektywności funkcjonalnej protezy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej