Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi
Data rozpoczęcia: 30 maja 2025 17:46
Data zakończenia: 30 maja 2025 18:03

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ile niezależnych analogowych aparatów telefonicznych można podłączyć do bramki VoIP przedstawionej na rysunku?

A. 2

B. 4

C. 1

D. 3

Odpowiedź "2" jest poprawna, ponieważ bramka VoIP, jak przedstawiono na zdjęciu, dysponuje dwoma portami RJ-11, które są dedykowane do podłączania analogowych aparatów telefonicznych. Każdy port RJ-11 obsługuje jeden aparat telefoniczny, co oznacza, że maksymalna liczba aparatów, jakie można podłączyć do bramki, wynosi dokładnie dwa. W praktyce, przy podłączaniu telefonów do bramki VoIP, warto zwrócić uwagę na to, że jakość połączenia oraz jego stabilność mogą być uzależnione od właściwego zarządzania pasmem i konfiguracją sieci. W standardach branżowych, takich jak ITU-T G.711, określono, jakie parametry powinny być spełnione, aby uzyskać optymalną jakość połączeń głosowych. Warto również pamiętać, że bramki VoIP często wspierają dodatkowe funkcje, takie jak automatyczna konfiguracja, co ułatwia zarządzanie wieloma urządzeniami w sieci. Zrozumienie architektury bramki VoIP oraz jej ograniczeń jest kluczowe dla prawidłowego wdrażania rozwiązań komunikacyjnych w nowoczesnych środowiskach biurowych.

Pytanie 2

Jaką maksymalną liczbę komputerów da się bezpośrednio połączyć z modemem ADSL2+?

A. osiem

B. cztery

C. dwa

D. jeden

Czasem użytkownicy mylą modem ADSL2+ z routerem i myślą, że da się podłączyć więcej niż jeden komputer bezpośrednio. To może prowadzić do sporych nieporozumień. Wiele odpowiedzi, które mówią o możliwości podłączenia dwóch, czterech czy ośmiu komputerów, bazuje na mylnym przekonaniu, że modem działa jak router. Tak naprawdę ADSL2+ został stworzony, żeby dostarczać sygnał tylko do jednego urządzenia. W praktyce, jeżeli chcesz podłączyć kilka komputerów, musisz mieć router, który podzieli ten sygnał dla różnych sprzętów. Niektórzy myślą też, że modem z dodatkowymi portami Ethernet to coś, co pozwala na podłączenie wielu komputerów, ale te porty zwykle są przeznaczone tylko dla jednego urządzenia. Tak więc, nawet jeśli masz modem z kilkoma portami, to nie zmienia fundamentalnych zasad działania ADSL2+. W przypadku domowej sieci, zawsze warto pomyśleć o routerze, żeby mieć lepsze połączenie i większe bezpieczeństwo.

Pytanie 3

Jaki skrót definiuje format kodowania wykorzystywany w przesyłaniu wideo przy użyciu protokołu RTP (ang.
Real-time Transport Protocol)?

A. MP3

B. H.264

C. G.711

D. GSM 06.10

H.264 to taki standard kompresji wideo, który jest super popularny w różnych mediach, szczególnie w przesyłaniu strumieniowym, np. przez protokół RTP. To, co go wyróżnia, to naprawdę dobra efektywność kompresji, dzięki czemu możemy oglądać wideo w niezłej jakości nawet przy niskiej przepustowości. H.264 działa z różnymi rozdzielczościami i bitrate'ami, więc jest bardzo uniwersalny, co jest fajne zarówno dla telewizji, jak i platform online. Na co dzień, H.264 znajdziesz w aplikacjach jak YouTube, Skype czy w systemach do wideokonferencji. To, co jest ważne, to że z H.264 można przesyłać wideo bez dużych opóźnień, co jest kluczowe, zwłaszcza gdy musisz komunikować się w czasie rzeczywistym. I jeszcze jedno - H.264 dobrze współpracuje z różnymi urządzeniami i platformami, co tylko podbija jego popularność w branży. Ciekawostką jest to, że H.264 jest częścią większego systemu standardów, jak MPEG-4, które obejmują różne aspekty kodowania i transmisji wideo.

Pytanie 4

Jaką wartość ma zysk energetyczny dla anteny izotropowej?

A. 1dBi

B. 0dBi

C. 0,1 dBi

D. 3dBi

Anteny izotropowe są teoretycznymi źródłami promieniowania, które emitują energię równomiernie we wszystkich kierunkach. Zysk energetyczny anteny izotropowej wynosi 0 dBi, co oznacza, że nie wzmacnia ona sygnału w żadnym kierunku w porównaniu do źródła o idealnie jednorodnym promieniowaniu. Przykładem zastosowania anteny izotropowej jest określenie zysku anteny w odniesieniu do standardowych anten przy pomiarach. W praktyce, zysk 0 dBi jest wykorzystywany jako punkt odniesienia do porównania rzeczywistych anten, które zazwyczaj mają zyski wyrażone w dBi, czyli decybelach w stosunku do anteny izotropowej. Dzięki temu możemy ocenić efektywność różnych typów anten oraz ich zastosowanie, na przykład w systemach komunikacji bezprzewodowej, gdzie wybór anteny o odpowiednim zysku jest kluczowy dla jakości sygnału i zasięgu komunikacji. Standardy takie jak IEEE 802.11 definiują wymagania dotyczące anten, co sprawia, że zrozumienie pojęcia zysku energetycznego jest niezbędne dla inżynierów pracujących w dziedzinie telekomunikacji.

Pytanie 5

Standard telefonii komórkowej, który jest uznawany za rozwinięcie GSM1 i GSM2, stanowiący system szerokopasmowy z wdrożoną technologią WCDMA (Wideband Code Division Multiple Access), to

A. EDGE (Enhanced Data Rates for Global Evolution)

B. GPRS (General Packet Radio Service)

C. UMTS (Universal Mobile Telecommunications System)

D. HSDPA (High Speed Downlink Packet Access)

HSDPA, GPRS i EDGE to technologie związane z telefonii komórkowej, które są często mylone z UMTS, jednak różnią się one w istotny sposób. HSDPA, czyli High Speed Downlink Packet Access, jest technologią, która została wprowadzona jako uzupełnienie UMTS, mająca na celu zwiększenie prędkości pobierania danych. Nie jest samodzielnym standardem, lecz rozszerzeniem UMTS, co sprawia, że nie może być traktowana jako jego następca. GPRS, General Packet Radio Service, to technologia, która umożliwia przesyłanie danych pakietowych w sieciach GSM. GPRS zapewnia znacznie niższe prędkości transmisji w porównaniu do UMTS, co czyni go mniej efektywnym w kontekście nowoczesnych zastosowań. Z kolei EDGE, Enhanced Data Rates for Global Evolution, jest technologią ulepszającą GPRS, która również nie osiąga wydajności UMTS. Kluczowym błędem jest więc mylenie tych technologii z UMTS oraz zrozumienie ich roli w szerszym kontekście ewolucji usług mobilnych. W rzeczywistości, UMTS wprowadza znaczące innowacje w zakresie jakości i prędkości komunikacji, które nie są osiągalne przy użyciu samodzielnych technologii, takich jak HSDPA, GPRS czy EDGE.

Pytanie 6

Maska blankietowa odpowiadająca notacji kropkowo dziesiętnej 255.255.255.0 to

A. 0.0.0.255

B. 0.255.255.255

C. 0.0.0.0

D. 0.0.255.255

Odpowiedź 0.0.0.255 jest poprawna, ponieważ maska podsieci odpowiadająca notacji kropkowo dziesiętnej 255.255.255.0 w formacie binarnym ma 24 bity ustawione na 1, co oznacza, że maska ta pozwala na 256 adresów IP w danej podsieci. Właściwa maska w formacie kropkowo-dziesiętnym odpowiadająca temu zakresowi to 0.0.0.255, co w praktyce oznacza, że adresy hostów w tej podsieci mogą mieć wartości od 0.0.0.1 do 0.0.0.254. Jest to często stosowane w małych sieciach lokalnych, gdzie wystarczająca liczba adresów jest potrzebna do podłączenia urządzeń, takich jak komputery, drukarki czy inne złącza sieciowe. Przykładowo, w sieciach domowych i małych biurach, taka maska pozwala na skuteczne zarządzanie i organizowanie zasobów sieciowych, zapewniając jednocześnie odpowiednią izolację i bezpieczeństwo. Użycie standardów takich jak CIDR (Classless Inter-Domain Routing) umożliwia efektywne zarządzanie adresacją IP i pozwala na elastyczne przypisywanie adresów do podsieci, co jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie sieci komputerowych.

Pytanie 7

Impuls wysłany do jednorodnej linii transmisyjnej powrócił po odbiciu od jej końca po czasie 100 μs. Jaka jest długość linii, jeśli prędkość propagacji sygnału w linii wynosi 2 · 10⁸ m/s?

A. 10 km

B. 20 km

C. 5 km

D. 50 km

Aby obliczyć długość linii transmisyjnej, możemy skorzystać ze wzoru na prędkość propagacji sygnału oraz czasu, w którym impuls przebył całą drogę do końca linii i powrócił. Prędkość propagacji sygnału w linii wynosi 2 · 10⁸ m/s, a czas, w którym impuls zrealizował tę trasę, wynosi 100 μs (czyli 100 · 10^-6 s). Ponieważ impuls przebył drogę w obie strony (do końca linii i z powrotem), rzeczywista długość linii wynosi: długość = prędkość × czas / 2. Zatem obliczamy: długość = 2 · 10⁸ m/s × 100 · 10^-6 s / 2 = 10 km. Tego rodzaju obliczenia są fundamentalne w inżynierii telekomunikacyjnej, gdzie długość linii ma znaczenie dla projektowania systemów komunikacyjnych, zwłaszcza w kontekście opóźnień sygnałów oraz jakości transmisji. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest projektowanie sieci telekomunikacyjnych, gdzie inżynierowie muszą uwzględniać czasy propagacji sygnałów w różnych typach linii transmisyjnych.

Pytanie 8

Jaki symbol reprezentuje kabel światłowodowy?

A. W-NOTKSd

B. TKMXn

C. F/UTP 4x2x0,5

D. YTKZYekw

Odpowiedź W-NOTKSd jest trafna, bo ten symbol jasno wskazuje, że mamy do czynienia z kablem światłowodowym, co jest zgodne z obowiązującymi normami. Krótko mówiąc, W-NOTKSd oznacza Kabel światłowodowy, który może mieć zarówno włókna jednomodowe jak i wielomodowe. To naprawdę ważne w kontekście nowoczesnych systemów telekomunikacyjnych. W praktyce kable światłowodowe świetnie sprawdzają się w przesyłaniu danych na dużą odległość, co jest istotne zarówno w sieciach lokalnych, jak i rozległych. Ich konstrukcja pozwala na znacznie większą przepustowość oraz mniejsze straty sygnału niż te tradycyjne, miedziane kable. Warto również dodać, że kable światłowodowe nie są podatne na zakłócenia elektromagnetyczne, więc idealnie nadają się do miejsc, gdzie jest dużo interferencji. W branży telekomunikacyjnej i IT światłowody stały się normą, a ich prawidłowe oznaczenie jest kluczowe dla zapewnienia efektywności systemów komunikacyjnych.

Pytanie 9

Która forma sygnalizacji cyfrowej wyróżnia się tym, że w oktecie przesyła jeden bit informacji sygnalizacyjnej, a pozostałe bity są wykorzystywane do transmisji informacji abonenta?

A. Poza szczeliną czasową

B. Skojarzona z kanałem

C. We wspólnym kanale

D. W szczelinie czasowej

Skojarzona z kanałem sygnalizacja cyfrowa to technika, w której jeden bit jest wykorzystywany do przesyłania informacji sygnalizacyjnej, podczas gdy pozostałe bity są zarezerwowane na dane użytkownika. Przykładami zastosowania tej metody są systemy telefoniczne i sieci komunikacyjne, w których istotne jest efektywne zarządzanie pasmem i minimalizacja opóźnień. W praktyce oznacza to, że każda sesja komunikacyjna może być efektywnie kontrolowana, co pozwala na bardziej elastyczne przydzielanie zasobów. W kontekście standardów branżowych, takie podejście może być związane z protokołami, które optymalizują wykorzystanie dostępnych kanałów komunikacyjnych, pozwalając na jednoczesne przesyłanie wielu rozmów w ramach jednego łącza. Techniki takie jak multiplexing często opierają się na tym modelu, co umożliwia efektywną transmisję danych w złożonych systemach telekomunikacyjnych.

Pytanie 10

Który protokół routingu jest stosowany w ramach systemu autonomicznego?

A. EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol)

B. BGP (Border Gateway Protocol)

C. EGP (Exterior Gateway Protocol)

D. CIDR (Classless Inter-Domain Routing)

CIDR (Classless Inter-Domain Routing) to technika, która pomaga w efektywnym wykorzystaniu adresów IP w Internecie, ale nie jest protokołem rutingu. CIDR pozwala na agregację tras i optymalizację przestrzeni adresowej, co jest kluczowe dla zmniejszenia liczby wpisów w tablicach rutingu, ale jego zastosowanie nie dotyczy wewnętrznego routingu w systemach autonomicznych. EGP (Exterior Gateway Protocol) to z kolei protokół, który jest używany do wymiany informacji o trasach pomiędzy różnymi systemami autonomicznymi, co również czyni go nieodpowiednim do zastosowania wewnętrznego. BGP (Border Gateway Protocol), mimo że jest protokołem rutingu zewnętrznego, jest skonstruowany do obsługi wymiany informacji pomiędzy systemami autonomicznymi na poziomie globalnym, a nie do zarządzania trasami wewnątrz jednego AS. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych odpowiedzi to zrozumienie roli, jaką pełnią różne protokoły w kontekście architektury sieci. Użytkownicy mogą mylić protokoły z metodami i technikami zarządzania trasami, co prowadzi do wyboru opcji, które nie odpowiadają rzeczywistym zastosowaniom. Aby skutecznie zarządzać ruchem wewnętrznym w sieci, kluczowe jest zrozumienie różnic pomiędzy protokołami rutingu wewnętrznego a zewnętrznego oraz ich odpowiednich zastosowań w praktyce.

Pytanie 11

Błąd przesunięcia zera w konwerterze A/C definiowany jest przez wartość napięcia

A. wyjściowego, niezbędną do przekształcenia od zerowej wartości słowa wejściowego do kolejnej większej wartości

B. wejściowego, niezbędną do przekształcenia od zerowej wartości słowa wejściowego do kolejnej większej wartości

C. wyjściowego, niezbędną do przekształcenia od zerowej wartości słowa wyjściowego do kolejnej większej wartości

D. wejściowego, niezbędną do przekształcenia od zerowej wartości słowa wyjściowego do kolejnej większej wartości

Odpowiedź wskazująca na napięcie wejściowe, które jest potrzebne do przejścia od zerowej wartości słowa wyjściowego do następnej większej wartości, jest poprawna, ponieważ definiuje błąd przesunięcia zera w kontekście pracy przetworników A/C. Błąd ten odnosi się do różnicy między rzeczywistym poziomem napięcia wejściowego a teoretycznym, który powinien odpowiadać zerowej wartości wyjściowej. W praktyce, jeśli przetwornik A/C ma błąd przesunięcia zera, wymaga on wprowadzenia określonego napięcia wejściowego, aby osiągnąć wyjście na poziomie zerowym. Takie sytuacje często występują w aplikacjach pomiarowych, gdzie precyzyjność jest kluczowa, na przykład w systemach automatyki przemysłowej. W standardach takich jak IEC 61000-4-2 (odnoszących się do odporności na zakłócenia elektryczne) podkreśla się znaczenie dokładności pomiarów, co czyni eliminację błędów przesunięcia zera kluczowym elementem projektowania systemów pomiarowych. Właściwe zrozumienie tego błędu i jego wpływu na końcowe wyniki pomiarowe jest niezbędne, aby zapewnić wysoką jakość i wiarygodność danych.

Pytanie 12

Funkcjonowanie plotera sprowadza się do drukowania

A. obrazów wektorowych poprzez zmianę pozycji pisaka w kierunku poprzecznym oraz wzdłużnym.

B. tekstów przy użyciu głowicy składającej się z mikrogrzałek na dedykowanym papierze termoczułym.

C. obrazów w technice rastrowej z wykorzystaniem stalowych bolców, które uderzają w papier przy pomocy taśmy barwiącej.

D. tekstów poprzez nanoszenie ich na bęben półprzewodnikowy za pomocą lasera.

Odpowiedź, którą wybrałeś, jest jak najbardziej trafna. Mówi o ploterach, które tworzą obrazy wektorowe. Fajnie, że to wiesz! Te urządzenia działają, poruszając pisakiem w dwóch kierunkach - poziomym i pionowym. Są naprawdę popularne w projektowaniu graficznym oraz architekturze, bo pomagają w tworzeniu dokładnych rysunków technicznych. Z tego co się orientuję, wektory, które są zestawem punktów połączonych liniami, to kluczowy element w ich pracy. Przykładowo, ploter może stworzyć super dokładny plan budynku albo schemat elektroniczny. Co ciekawe, można je używać z różnymi materiałami, jak papier czy folia, a nawet bardziej sztywnymi rzeczami. To sprawia, że są bardzo uniwersalne w różnych dziedzinach. Warto też wiedzieć, że normy jakości druku, takie jak ISO 12647, mówią o tym, jak ważna jest dokładność i odwzorowanie kolorów, co przydaje się w profesjonalnych zastosowaniach.

Pytanie 13

W celu ochrony urządzeń teleinformatycznych przed nagłymi skokami napięcia wykorzystuje się

A. wyłącznik nadprądowy

B. bezpiecznik

C. wyłącznik różnicowoprądowy

D. ogranicznik przepięć

Ogranicznik przepięć (OVR) jest urządzeniem zaprojektowanym do ochrony instalacji elektrycznych i podłączonych do nich urządzeń przed gwałtownymi skokami napięcia, które mogą być wynikiem wyładowań atmosferycznych lub nagłych zmian obciążenia w sieci. Działa poprzez odprowadzenie nadmiaru energii do ziemi, co znacząco redukuje ryzyko uszkodzenia sprzętu. Przykłady zastosowania obejmują instalacje w budynkach mieszkalnych, biurach oraz w obiektach przemysłowych. Zgodnie z normami PN-EN 61643-11 oraz IEC 61643, wykorzystanie ograniczników przepięć jest zalecane w celu zwiększenia bezpieczeństwa i trwałości instalacji elektrycznych. Warto również zauważyć, że ograniczniki przepięć powinny być właściwie dobrane do specyfiki instalacji oraz zainstalowane w odpowiednich miejscach, takich jak rozdzielnice elektryczne, aby skutecznie chronić urządzenia przed impulsywnymi przepięciami.

Pytanie 14

Technologia umożliwiająca automatyczną identyfikację oraz instalację sprzętu to

A. PnP

B. AGP

C. NMI

D. HAL

HAL, czyli Hardware Abstraction Layer, to warstwa oprogramowania, która umożliwia systemowi operacyjnemu interakcję z różnymi komponentami sprzętowymi w sposób niezależny od konkretnego sprzętu. Choć HAL jest istotnym elementem architektury systemu operacyjnego, jego główną rolą nie jest automatyczna identyfikacja i instalacja urządzeń, a raczej umożliwienie programom dostępu do sprzętu w sposób ujednolicony. W wyniku tego, HAL może wprowadzać pewne uproszczenia w programowaniu, ale nie odpowiada za automatyczne rozpoznawanie i konfigurowanie urządzeń, co jest kluczowe w kontekście PnP. AGP to z kolei interfejs służący do podłączania kart graficznych, który był kluczowy w rozwoju wydajności graficznej komputerów, ale również nie odnosi się do automatyzacji rozpoznawania urządzeń. NMI, czyli Non-Maskable Interrupt, jest natomiast przerwaniami, które nie mogą być zignorowane przez procesor, a ich celem jest obsługa krytycznych sytuacji w systemie, takich jak błędy sprzętowe. Te koncepcje, choć ważne w swoim kontekście, nie mają związku z automatyczną identyfikacją i instalacją urządzeń, co prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowym błędem jest mylenie funkcji tych technologii; HAL, AGP i NMI odnoszą się do różnych aspektów interakcji sprzętu i oprogramowania, niekoniecznie związanych z automatycznym rozpoznawaniem urządzeń, co jest istotą działania PnP.

Pytanie 15

W sieciach z komutacją pakietów transmisja może odbywać się w dwóch trybach: wirtualnej koneksji oraz w trybie datagramowym. Wskaż twierdzenie, które jest niezgodne z zasadami transmisji w trybie datagramowym?

A. Złożenie wiadomości jest skomplikowane i kosztowne

B. Istnieje ryzyko, że odbiorca otrzyma pakiety w innej kolejności niż zostały one wysłane przez nadawcę

C. Każdy pakiet zawiera w swoim nagłówku numer kanału wirtualnego, z którego korzysta

D. Trasa dla każdego pakietu jest ustalana oddzielnie

Pojęcie transmisji w trybie datagram odnosi się do sposobu, w jaki pakiety danych są przesyłane w sieciach, a kluczową cechą tego trybu jest brak stałej ścieżki komunikacyjnej. W związku z tym, nie ma potrzeby, aby każdy pakiet miał zapisany w swoim nagłówku numer kanału wirtualnego. Taki numer byłby charakterystyczny dla połączenia wirtualnego, które zapewnia ustaloną trasę i gwarantuje porządek dostarczania. W trybie datagram, pakiety mogą podróżować różnymi trasami, co sprawia, że ich odbiór może nastąpić w różnej kolejności. Inne stwierdzenia, takie jak ryzyko dostarczenia pakietów w innej kolejności czy indywidualne ustalanie tras, są zgodne z zasadami działania tego trybu. W praktyce, błędne rozumienie protokołów transmisji może prowadzić do nieefektywnego projektowania systemów sieciowych, gdzie niewłaściwy wybór trybu transmisji może wpłynąć na jakość usług, takie jak opóźnienia czy utrata danych. Projektując systemy oparte na protokołach, warto kierować się zasadami doboru odpowiednich metod transmisji do charakterystyki danej aplikacji oraz wymogów dotyczących jakości i wydajności przesyłania danych.

Pytanie 16

Jaką rolę odgrywa parametr boot file name w serwerze DHCP?

A. Określa nazwę pliku, w którym mają być rejestrowane zdarzenia związane z uruchomieniem serwera DHCP

B. Określa nazwę pliku z oprogramowaniem do załadowania przez PXE (Preboot Execution Environment)

C. Określa nazwę pliku na partycji rozruchowej komputera MBR (Master Boot Record)

D. Określa nazwę pliku konfiguracyjnego serwera DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol)

Parametr boot file name w kontekście serwera DHCP odgrywa kluczową rolę w procesie uruchamiania systemów operacyjnych w sieci. Jego głównym zadaniem jest wskazanie lokalizacji pliku, który ma być załadowany przez urządzenia korzystające z PXE (Preboot Execution Environment). PXE umożliwia automatyczne uruchamianie i pobieranie systemu operacyjnego bezpośrednio z serwera przez sieć, co jest szczególnie przydatne w środowiskach wirtualnych i w dużych organizacjach, gdzie zarządzanie wieloma stacjami roboczymi może być wyzwaniem. Przykładowo, w przypadku komputerów bez systemu operacyjnego, administrator może skonfigurować serwer DHCP, aby wskazywał na plik pxelinux.0, co pozwala na załadowanie środowiska startowego. Warto również zauważyć, że zgodnie z protokołem RFC 2131, serwery DHCP powinny obsługiwać ten parametr, aby zapewnić elastyczność w uruchamianiu systemów operacyjnych i umożliwić administrowanie stacjami roboczymi zdalnie, co wpisuje się w najlepsze praktyki zarządzania IT.

Pytanie 17

Jaki program jest używany do monitorowania ruchu w sieci?

A. Port knocking

B. ConfigMan

C. Wireshark

D. TeamViewer

Wireshark to jeden z najpopularniejszych programów do analizy ruchu sieciowego, który umożliwia przechwytywanie i szczegółowe analizowanie pakietów danych przesyłanych w sieci. Działa na różnych systemach operacyjnych, w tym Windows, macOS oraz Linux. Program ten jest niezwykle ceniony w środowisku IT, ponieważ pozwala na diagnostykę problemów sieciowych, monitorowanie wydajności oraz zabezpieczeń. Użytkownicy mogą korzystać z filtrów do wyszukiwania interesujących ich informacji, a także analizować protokoły, co jest pomocne w identyfikacji zagrożeń i wykrywaniu anomalii. Wireshark jest zgodny z wieloma standardami, takimi jak RFC, co sprawia, że jego wyniki są wiarygodne i stosowane w branżowych audytach i badaniach. Przykładem zastosowania Wiresharka może być analiza ruchu w celu wykrycia nieautoryzowanego dostępu do sieci lub badanie wydajności aplikacji sieciowych. Umożliwia to administratorom lepsze zrozumienie przepływu danych oraz podejmowanie odpowiednich działań zaradczych.

Pytanie 18

Który z adresów IPv4 należy do grupy C?

A. 125.91.83.40

B. 219.82.91.20

C. 189.93.85.30

D. 232.75.92.10

Adres IPv4 219.82.91.20 należy do klasy C, która obejmuje zakres adresów od 192.0.0.0 do 223.255.255.255. Klasa C jest często wykorzystywana w sieciach lokalnych oraz w mniejszych firmach, gdzie liczba urządzeń nie przekracza 254. Adresy z tej klasy charakteryzują się tym, że ostatni bajt adresu jest używany do identyfikacji hostów, co umożliwia wydzielenie do 256 adresów, z czego 254 jest dostępnych dla urządzeń. Przykładowo, w przypadku, gdy firma posiada 50 komputerów, można przypisać im adresy w zakresie 192.168.1.1 do 192.168.1.50. Klasa C pozwala również na wykorzystanie techniki subnettingu, co umożliwia podział większej sieci na mniejsze segmenty, co z kolei poprawia zarządzanie ruchem oraz bezpieczeństwo. Znajomość klasyfikacji adresów IP jest niezbędna dla administratorów sieci, aby odpowiednio zaplanować infrastrukturę sieciową oraz przydzielać adresy w zgodzie z najlepszymi praktykami branżowymi oraz standardami, takimi jak RFC 791.

Pytanie 19

Który z wymienionych adresów IPv4 jest poprawny?

A. 171.125.76.30

B. 134.256.67.85

C. EA:CC:7:43

D. 276.154.13.12

Adres IPv4 171.125.76.30 jest prawidłowy, ponieważ spełnia wszystkie wymagania dotyczące formatu tego typu adresów. Adresy IPv4 składają się z czterech oktetów, z których każdy jest reprezentowany przez liczby całkowite w zakresie od 0 do 255. W przypadku 171.125.76.30, każdy oktet jest w tym zakresie, co oznacza, że jest to poprawny adres. W praktyce takie adresy są używane do identyfikacji urządzeń w sieciach komputerowych, umożliwiając komunikację w Internecie. Dobry przykład zastosowania to przypisywanie adresów IP do urządzeń w danej sieci lokalnej, co ułatwia zarządzanie i kontrolę nad ruchem sieciowym. Stosowanie poprawnych adresów IP jest kluczowe w kontekście protokołów internetowych, takich jak TCP/IP, które są fundamentem współczesnej komunikacji sieciowej. Ponadto, wiedza na temat adresacji IPv4 jest niezbędna dla administratorów sieci oraz specjalistów IT, którzy muszą zapewnić bezpieczeństwo i efektywność w zarządzaniu adresami IP.

Pytanie 20

Funkcja BIOS Setup Load Fail-Safe Options umożliwia

A. sprawdzenie temperatury CPU

B. optymalizację wydajności systemu

C. zarządzanie zasilaniem

D. odzyskanie ustawień fabrycznych

Opcja BIOS Setup Load Fail-Safe Options jest kluczowym elementem w procesie konfiguracji sprzętowej komputera. Jej głównym celem jest przywrócenie ustawień domyślnych, które są zaprogramowane przez producenta płyty głównej. Ustawienia te są zazwyczaj bardziej stabilne, ale mniej optymalne pod względem wydajności. Przykładowo, w sytuacji, gdy użytkownik zmienił parametry takie jak częstotliwość procesora czy napięcia, a system operacyjny przestał się uruchamiać, zastosowanie opcji załadowania ustawień fail-safe umożliwia powrót do stabilnych konfiguracji. Praktycznie oznacza to, że komputer będzie działał w trybie minimalnym, co pozwala na dalsze diagnozowanie problemów, a także umożliwia użytkownikowi bezpieczne ponowne wprowadzenie zmian. Zgodnie z najlepszymi praktykami, zaleca się stosowanie tej opcji, gdy występują problemy z uruchamianiem systemu, co może być wynikiem nieodpowiednich ustawień w BIOS.

Pytanie 21

Jak określa się pole komutacyjne, w którym liczba wyjść przewyższa liczbę wejść?

A. Pole z rozdziałem

B. Pole z detekcją

C. Pole z ekspansją

D. Pole z kompresją

Właściwie, te inne odpowiedzi jak pole z kompresją, detekcją czy ekspansją w kontekście pól komutacyjnych to nie za bardzo trafione. Pole z kompresją to bardziej o zmniejszaniu informacji, a to raczej nie ma związku z kierowaniem sygnałów. W telekomunikacji kompresja służy do lepszego przesyłania danych, ale nie chodzi o to, żeby redukować wyjścia. Pole z detekcją to bardziej o identyfikacji sygnałów, a nie o zarządzaniu połączeniami, więc też nie pasuje. A pole z ekspansją? To znaczy, że wyjść miałoby być więcej, co w przypadku pola z rozdziałem nie ma sensu. Kluczowy błąd to mylenie funkcji pól komutacyjnych z ich technicznymi właściwościami. Zrozumienie tych różnic jest ważne, gdy projektuje się systemy telekomunikacyjne, bo każde pole musi mieć konkretne wymagania i rolę w sieci.

Pytanie 22

Wskaź metodę kodowania informacji w warstwie fizycznej łączy ISDN, która polega na zastosowaniu czterech poziomów napięcia?

A. AMI II

B. 2B1Q

C. HDB-3

D. 1B2B

HDB-3, 1B2B oraz AMI II to metody kodowania, które różnią się od 2B1Q pod względem liczby poziomów napięcia oraz sposobu reprezentacji danych. HDB-3, czyli High-Density Bipolar 3, stosuje kody bipolarne, które używają trzech poziomów napięcia, aby zredukować błędy w trakcie transmisji oraz zapewnić synchronizację. Ta metoda kodowania nie jest zoptymalizowana dla zastosowania czterech poziomów napięcia, co czyni ją nieodpowiednią w kontekście pytania. Z kolei 1B2B, co oznacza 1 bit na 2 bity, ponieważ koduje jeden bit informacji na dwóch bitach sygnału, również nie wykorzystuje czterech poziomów napięcia, a zamiast tego skupia się na prostszej reprezentacji danych. AMI II to rozszerzenie kodowania AMI (Alternating Mark Inversion), które także nie spełnia warunków dotyczących czterech poziomów napięcia, a jego zastosowanie koncentruje się na uproszczeniu przesyłu danych poprzez eliminację długich sekwencji zer. Istnieje wiele typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do pomyłek przy wyborze odpowiedniej metody kodowania, takich jak nieodpowiednie porównanie efektywności różnych systemów czy mylenie liczby używanych poziomów napięcia. Zrozumienie tych podstaw jest kluczowe dla skutecznej implementacji rozwiązań komunikacyjnych oraz optymalizacji transferu danych w złożonych sieciach.

Pytanie 23

Jakie rodzaje zakończeń sieciowych ISDN są oferowane przez operatora sieci?

A. LT, NT2

B. TE2, TE1 oraz TA

C. TE2, TE1 oraz ET

D. ET i LT

Niepoprawne odpowiedzi bazują na różnych pojęciach i terminach, które są mylone z rzeczywistymi zakończeniami sieciowymi ISDN. Odpowiedzi takie jak TE2, TE1 i TA sugerują błędne zrozumienie struktury ISDN. TE1 i TE2 to nieformalne określenia, które w kontekście ISDN nie odnoszą się do rzeczywistych zakończeń sieciowych, lecz do typów urządzeń terminalowych, które mogą być używane w sieciach ISDN. Typowe błędne myślenie polega na utożsamianiu tych pojęć z zakończeniami sieciowymi, co jest niezgodne z rzeczywistością. Ponadto, odpowiedzi zawierające NT2 są również mylące; NT2 to sieć terminalowa, która odnosi się do bardziej złożonych systemów telekomunikacyjnych, a nie do zakończenia sieciowego. Skupienie się na terminach technicznych bez zrozumienia ich definicji i zastosowania w kontekście ISDN może prowadzić do błędnych wniosków. Zrozumienie, że ISDN opiera się na standardach, które wyraźnie definiują typy zakończeń i ich funkcje, jest kluczowe, aby uniknąć takich pomyłek. Wiedza o tym, jak działają zakończenia ET i LT, oraz jakie są ich różnice w stosunku do innych terminów, jest podstawą dla każdego, kto pracuje w dziedzinie telekomunikacji.

Pytanie 24

Modulacja, która polega na kodowaniu przy użyciu dwóch bitów na czterech ortogonalnych przesunięciach fazy, to modulacja

A. kluczowana częstotliwości

B. kwadraturowa fazy

C. kwadraturowa amplitudy

D. impulsowa amplitudy

Modulacja kwadraturowa fazy (QPSK) jest techniką, która pozwala na kodowanie dwóch bitów informacji w jednym symbolu za pomocą czterech ortogonalnych przesunięć fazy. W przeciwieństwie do modulacji amplitudowej, która wykorzystuje zmiany amplitudy sygnału, QPSK zmienia fazę sygnału, co czyni ją bardziej odporną na zakłócenia i szumy. Przykładem zastosowania QPSK jest komunikacja satelitarna oraz systemy bezprzewodowe, gdzie efektywność pasma jest kluczowa. Dzięki zastosowaniu QPSK można przesyłać dane z wyższą prędkością, co jest zgodne z zasadami efektywności wykorzystywania pasma według standardów takich jak IEEE 802.11. W praktyce QPSK pozwala na zwiększenie przepustowości i jednoczesne zminimalizowanie błędów transmisji, co czyni ją standardem w nowoczesnych systemach telekomunikacyjnych.

Pytanie 25

W węzłach sieci do wtórnego źródła sygnałów synchronizacyjnych wykorzystuje się

A. PRC (Primary Reference Clock)

B. SSU (Synchronization Supply Unit)

C. SDU (Synchronization Distribution Unit)

D. SEC (Synchronous Equipment Clock)

SSU (Synchronization Supply Unit) odgrywa kluczową rolę w systemach synchronizacji sieci telekomunikacyjnych, dostarczając sygnały synchronizacyjne do różnych urządzeń w sieci. Jako wtórne źródło sygnałów, SSU wykorzystuje sygnały z głównych źródeł, takich jak PRC (Primary Reference Clock), i przekształca je w odpowiednie sygnały synchronizacyjne dla węzłów sieciowych. W praktyce oznacza to, że SSU stabilizuje i rozprowadza sygnały czasowe, co jest niezbędne dla zapewnienia odpowiedniej synchronizacji w takich systemach jak SDH (Synchronous Digital Hierarchy) czy SONET (Synchronous Optical Networking). W branży telekomunikacyjnej standardy takie jak ITU-T G.8262 określają wymagania dotyczące jakości sygnałów synchronizacyjnych, co podkreśla znaczenie SSU w utrzymaniu wysokiej jakości danych i minimalizacji opóźnień. Dobrą praktyką jest również monitorowanie i zarządzanie sygnałami synchronizacyjnymi w czasie rzeczywistym, co pozwala na szybką identyfikację i eliminację potencjalnych problemów z synchronizacją.

Pytanie 26

Który z poniższych adresów można wykorzystać do adresacji w sieci o zasięgu publicznym?

A. 10.32.242.1

B. 172.32.1.242

C. 172.16.242.1

D. 10.242.1.32

Adresy 10.242.1.32 oraz 10.32.242.1 są częścią klasy A, która jest zarezerwowana dla zastosowań prywatnych. Adresy te, podobnie jak inne z zakresu 10.0.0.0 do 10.255.255.255, nie mogą być stosowane w sieci publicznej, co jest kluczowym aspektem zarządzania adresami IP. Zrozumienie, które adresy są dozwolone w sieciach prywatnych, a które w publicznych, jest niezbędne, aby uniknąć problemów z komunikacją pomiędzy urządzeniami w Internecie. Podobna sytuacja dotyczy adresu 172.16.242.1, który również należy do klasy B i znajduje się w zakresie zarezerwowanym dla sieci prywatnych (172.16.0.0 do 172.31.255.255). Takie adresy mogą być używane w sieciach lokalnych, ale nie mogą być routowane w Internecie. Często błędne wnioski dotyczące adresacji IP mogą wynikać z niepełnego zrozumienia klasyfikacji adresów oraz ich zastosowania. W praktyce, do internetowych komunikacji konieczne jest korzystanie z adresów publicznych, które są przypisywane przez dostawców usług internetowych i muszą być unikalne w skali globalnej. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do trudności w komunikacji i dostępie do zasobów w sieci globalnej.

Pytanie 27

Jaką funkcję pełni przetwornik C/A?

A. zamiana sygnału cyfrowego na sygnał analogowy

B. generowanie odpowiedniego ciągu binarnego, który zależy od wartości danego parametru fizycznego

C. przekształcanie sygnału analogowego na format cyfrowy

D. konwersja napięcia lub prądu na określoną liczbę binarną

Przetwornik C/A, czyli cyfrowy przetwornik analogowy, to bardzo ważny element, który zamienia sygnały cyfrowe na analogowe. Takie sygnały mogą być używane w różnych urządzeniach, jak głośniki czy instrumenty muzyczne. W praktyce to działa tak, że ciąg bitów, który reprezentuje sygnał cyfrowy, jest przekształcany w napięcie lub prąd. Przykładowo, kiedy odtwarzasz muzykę z komputera, sygnał cyfrowy jest przekształcany w taki sposób, żeby głośniki mogły go odtworzyć. W telekomunikacji też są wykorzystywane przetworniki C/A, żeby zamieniać dane z cyfrowych systemów na analogowe sygnały, które przechodzą przez linie telefoniczne. Istnieją różne normy, jak I²S czy CENELEC EN 60065, które mówią o tym, jak powinny być projektowane i używane te przetworniki, żeby były bezpieczne i funkcjonalne.

Pytanie 28

Komunikat S.M.A.R.T.: Harddisk failure is imminent wskazuje, że

A. dysk twardy komputera nie funkcjonuje prawidłowo i może ulec awarii

B. na dysku twardym komputera kończy się dostępna przestrzeń

C. należy jak najszybciej przeprowadzić defragmentację dysku twardego

D. system plików na dysku jest przestarzały i wymaga aktualizacji

Niepoprawne odpowiedzi wynikają z nieporozumień dotyczących funkcji i znaczenia komunikatu S.M.A.R.T. System plików na dysku twardym nie ma bezpośredniego związku z jego wydolnością fizyczną, więc stwierdzenie, że jest on przestarzały i wymaga konwersji do nowszego, jest chybione. W rzeczywistości problemy z systemem plików mogą wystąpić z innych powodów, ale nie są one równoznaczne z komunikatem o nadchodzącej awarii sprzętowej. Wyczerpanie miejsca na dysku twardym również nie odnosi się do samej awarii dysku; jest to kwestia zarządzania danymi i systemami operacyjnymi, a nie fizycznego stanu dysku. Z kolei defragmentacja, choć może poprawić wydajność systemu w przypadku tradycyjnych dysków twardych, nie eliminuje problemów związanych z uszkodzeniami mechanicznymi czy elektronicznymi. Takie podejścia są mylące, ponieważ mogą prowadzić do niepotrzebnych działań, gdy w rzeczywistości kluczowe jest monitorowanie zdrowia dysku oraz reakcja na jego sygnały ostrzegawcze. Kluczowe jest zrozumienie, że S.M.A.R.T. jest narzędziem diagnostycznym, a nie zarządzającym, i jego zadaniem jest informowanie o stanie dysku, a nie o organizacji danych czy systemu plików.

Pytanie 29

Zainstalowanie usługi infolinii w centrali abonenckiej wymaga właściwej konfiguracji

A. karty PRA (30B+D) w tej centrali

B. funkcji automatycznej dystrybucji ruchu ACD

C. funkcji DISA w tej centrali

D. czasów realizacji upgrade karty SYS

Ustawienie usługi infolinii w centrali abonenckiej jest kluczowe dla zapewnienia efektywnej komunikacji z klientami. Funkcja DISA (Direct Inward System Access) umożliwia dzwoniącym na infolinię dostęp do wewnętrznych zasobów systemu telekomunikacyjnego bezpośrednio z zewnątrz. Dzięki tej funkcji abonenci mogą korzystać z wielu opcji, takich jak przekierowanie połączeń czy uzyskiwanie dostępu do odpowiednich działów. Przykładowo, klient dzwoniący na infolinię może wprowadzić swój numer PIN, aby uzyskać dostęp do swojego konta, co znacząco usprawnia proces obsługi. DISA jest stosowana w standardach telekomunikacyjnych, takich jak ISDN, a jej konfiguracja powinna być zgodna z dobrymi praktykami, aby zapewnić bezpieczeństwo oraz niezawodność systemu. Właściwe wdrożenie DISA nie tylko poprawia wrażenia użytkowników, ale również optymalizuje wewnętrzne procesy obsługi klienta.

Pytanie 30

Z zamieszczonego fragmentu dokumentacji technicznej modułu ISDN centrali abonenckiej wynika, że pracuje on w standardzie

DANE TECHNICZNE

Nominalne napięcie zasilania	12V DC
Maksymalny pobór prądu	500mA
Złącza:	złącze cyfrowe 2B+D
Złącza:	złącze analogowe do podłączenia analogowego urządzenia abonenckiego
Protokoły:	DSS1 (Euro ISDN) V.110
Zakres temperatur pracy:	+5° do +35°C
Masa	1,03kg

A. BRI, a jego przepływność bitowa w kanale sygnalizacyjnym wynosi 64 kbps

B. BRI, a jego przepływność bitowa w kanale sygnalizacyjnym wynosi 16 kbps

C. PRI, a jego przepływność bitowa w kanale sygnalizacyjnym wynosi 16 kbps

D. PRI, a jego przepływność bitowa w kanale sygnalizacyjnym wynosi 64 kbps

Analizując dostępne odpowiedzi, można zauważyć, że wiele z nich opiera się na mylnych założeniach dotyczących standardów ISDN. Przede wszystkim, opcja wskazująca na standard PRI (Primary Rate Interface) jest nieprawidłowa, ponieważ PRI jest przeznaczone dla dużych organizacji, które potrzebują większej liczby kanałów B. W tym standardzie mamy do czynienia z 30 kanałami B, co znacznie przewyższa oferowane możliwości BRI. Zatem, gdyby moduł pracował w standardzie PRI, nie byłby w stanie efektywnie obsłużyć syganlizacji i danych jednocześnie w opisanej konfiguracji. Kolejnym błędnym założeniem jest podanie przepustowości kanału sygnalizacyjnego jako 64 kbps, co jest niemożliwe w kontekście BRI, gdyż kanał D w tym standardzie zawsze ma przepustowość 16 kbps. To prowadzi do nieporozumień dotyczących architektury ISDN, ponieważ zrozumienie różnicy pomiędzy BRI a PRI jest kluczowe dla prawidłowego zaprojektowania systemów telekomunikacyjnych. Dlatego też, mylące jest wnioskowanie, że wszystkie kanały w BRI mają równą przepustowość, gdyż w rzeczywistości istnieją istotne różnice w sposobie, w jaki są one zorganizowane i wykorzystywane w praktyce. Właściwe podejście do tej problematyki wymaga znajomości standardów branżowych oraz ich zastosowań w różnych scenariuszach telekomunikacyjnych.

Pytanie 31

Jeśli moc sygnału na początku łącza wynosi 1 000 mW, a na końcu 100 mW, to jaka jest tłumienność tego łącza?

A. 40 dB

B. 30 dB

C. 10 dB

D. 20 dB

Tłumienność łącza oblicza się na podstawie różnicy poziomów mocy sygnału na wejściu i wyjściu łącza. W tym przypadku moc sygnału na wejściu wynosi 1 000 mW, a na wyjściu 100 mW. Tłumienność (L) oblicza się ze wzoru: L = 10 * log10(Pin/Pout), gdzie Pin to moc na wejściu, a Pout to moc na wyjściu. Podstawiając wartości: L = 10 * log10(1000/100) = 10 * log10(10) = 10 * 1 = 10 dB. Tłumienność o wartości 10 dB oznacza, że sygnał został osłabiony dziesięciokrotnie w porównaniu do jego pierwotnej mocy. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w telekomunikacji, gdzie tłumienie sygnału wpływa na jakość transmisji. Przykłady zastosowania obejmują projektowanie systemów komunikacyjnych, w których kluczowe jest utrzymanie tłumienia na akceptowalnym poziomie, aby zapewnić odpowiednią jakość sygnału. W branży telekomunikacyjnej standardy, takie jak ITU-T G.652, określają maksymalne wartości tłumienia dla różnych typów światłowodów, aby zapewnić wydajną transmisję danych.

Pytanie 32

Jakie jest główne zadanie protokołu DHCP w sieci komputerowej?

A. Przesyłanie plików pomiędzy serwerem a klientem

B. Umożliwienie zdalnego zarządzania urządzeniami sieciowymi

C. Szyfrowanie danych przesyłanych w sieci

D. Automatyczne przypisywanie adresów IP urządzeniom w sieci

Protokoł DHCP, czyli Dynamic Host Configuration Protocol, jest kluczowym elementem w zarządzaniu sieciami komputerowymi. Jego głównym zadaniem jest automatyczne przypisywanie adresów IP do urządzeń w sieci, co znacznie upraszcza proces zarządzania adresami w dużych sieciach. Bez DHCP, administratorzy musieliby ręcznie konfigurować adresy IP dla każdego urządzenia, co jest nie tylko pracochłonne, ale i podatne na błędy ludzkie. Dzięki DHCP, nowe urządzenia mogą szybko i łatwo połączyć się z siecią, otrzymując nie tylko adres IP, ale także inne istotne informacje konfiguracyjne, takie jak adresy serwerów DNS czy brama domyślna. DHCP wspiera automatyzację i standaryzację w sieciach, co jest zgodne z nowoczesnymi praktykami zarządzania infrastrukturą IT. Automatyczne przypisywanie adresów IP jest nie tylko wygodne, ale i niezbędne w dynamicznie zmieniającym się środowisku sieciowym, gdzie urządzenia mogą często dołączać i opuszczać sieć. Dzięki temu, DHCP jest fundamentem efektywnego zarządzania zasobami w sieci.

Pytanie 33

Wskaż aplikację, która w systemie operacyjnym Windows sprawdza logiczną integralność systemu plików na dysku twardym.

A. chkdsk

B. df

C. regedit

D. fsck

Odpowiedź "chkdsk" jest poprawna, ponieważ jest to narzędzie systemowe w systemie operacyjnym Windows, którego głównym celem jest weryfikacja i naprawa logicznej spójności systemu plików na twardym dysku. Program ten analizuje struktury danych na dysku, identyfikuje błędy, takie jak uszkodzone sektory, błędne wskaźniki oraz inne problemy, które mogą wpłynąć na integralność danych. Przykładem zastosowania narzędzia chkdsk może być sytuacja, gdy użytkownik zauważa, że system operacyjny działa wolno lub niektóre pliki nie są dostępne. W takich przypadkach, uruchomienie polecenia chkdsk z odpowiednimi parametrami może pomóc w zidentyfikowaniu przyczyny problemów i ich naprawie. Dobre praktyki sugerują regularne korzystanie z tego narzędzia, aby zapobiegać gromadzeniu się błędów w systemie plików i zapewnić optymalną wydajność systemu. Chkdsk można uruchomić z poziomu wiersza poleceń, co umożliwia użytkownikom łatwe monitorowanie stanu dysków oraz ich naprawę bez potrzeby stosowania dodatkowego oprogramowania.

Pytanie 34

Jak określa się kopię zapasową, która zabezpiecza tylko te pliki, które zostały zmienione od ostatniego utworzenia kopii?

A. Przyrostowa

B. Różnicowa

C. Pełna

D. Normalna

Odpowiedzi, które wskazują na inne rodzaje kopii zapasowych, takie jak 'przyrostowa', 'normalna' czy 'pełna', nie odzwierciedlają właściwej definicji kopii różnicowej. Przyrostowa kopia zapasowa, jak sama nazwa wskazuje, gromadzi tylko dane, które zostały zmienione od ostatniej wykonanej kopii zapasowej, niezależnie od tego, czy była to kopia pełna, czy różnicowa. Oznacza to, że każdy kolejny backup przyrostowy opiera się na ostatnim wykonanym backupie, co w dłuższym okresie może skomplikować proces przywracania danych. Normalna kopia zapasowa najczęściej odnosi się do pełnej kopii zapasowej, która zawiera wszystkie dane, co stanowi odmienny proces od różnicowego, ponieważ zajmuje więcej miejsca i czasu. Pełna kopia zapasowa tworzy zatem kompletny obraz danych w danym momencie, co jest mniej efektywne, gdy potrzebne są tylko zmienione pliki. Wybór odpowiedniej strategii backupu powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb organizacji i w oparciu o standardy branżowe, takie jak poziomy RPO (Recovery Point Objective) i RTO (Recovery Time Objective), co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej ochrony danych.

Pytanie 35

Wskaż typ modulacji, w której przy stałej amplitudzie sygnału nośnego o charakterze harmonicznym każdemu poziomowi logicznemu przyporządkowana jest inna częstotliwość nośna.

A. QAM

B. ASK

C. PSK

D. FSK

Modulacja FSK (Frequency Shift Keying) to technika, w której różnym poziomom logicznym przyporządkowane są różne częstotliwości nośne, przy stałej amplitudzie sygnału nośnego. W praktyce oznacza to, że podczas transmisji cyfrowych informacji, sygnał nośny zmienia swoją częstotliwość w zależności od przesyłanych bitów, co zwiększa odporność na zakłócenia i błędy transmisji. FSK jest często stosowana w systemach komunikacyjnych, takich jak radiokomunikacja, modemy oraz w transmisji danych w technologii bezprzewodowej. Dobrze zaprojektowane systemy FSK mogą z powodzeniem działać w złożonych warunkach, takich jak silne zakłócenia elektromagnetyczne, co czyni je preferowanym wyborem w aplikacjach wymagających wysokiej niezawodności. Przykładowo, FSK jest często używana w systemach identyfikacji radiowej (RFID) oraz w telemetrii. Warto również zauważyć, że FSK jest zgodna z wieloma standardami, takimi jak ITU-T G.703, co potwierdza jej szerokie zastosowanie i uznanie w branży.

Pytanie 36

W jakiej chwili pracownik serwisu może odłączyć kabel światłowodowy od urządzenia w pomieszczeniu, w którym są inne osoby, aby nie stworzyć ryzyka związanego z laserowym światłem?

A. Po wyłączeniu urządzeń emitujących światło laserowe, do których był podłączony

B. Nigdy nie należy tego robić ze względu na ryzyko uszkodzenia kabla

C. W każdej sytuacji przy zachowaniu podstawowych zasad bezpieczeństwa

D. Gdy wszystkie obecne w pomieszczeniu osoby opuszczą je

Odłączenie kabla światłowodowego w sytuacjach, gdy nie wyłączono wcześniej urządzeń emitujących światło laserowe, stwarza poważne zagrożenie dla zdrowia osób przebywających w pomieszczeniu. Wiele osób może mieć błędne przekonanie, że zastosowanie podstawowych środków ostrożności, takich jak noszenie okularów ochronnych czy stosowanie osłon, wystarczy do zminimalizowania ryzyka. Jednak te środki nie eliminują całkowicie zagrożenia, gdyż intensywne światło laserowe może spowodować trwałe uszkodzenia wzroku. Kolejnym nieporozumieniem jest przekonanie o możliwości odłączenia kabla w pomieszczeniu, w którym przebywają inni, co jest niezgodne z zasadami bezpieczeństwa. Nawet w przypadku, gdy osoby znajdujące się w pomieszczeniu są świadome potencjalnego niebezpieczeństwa, nie można mieć pewności, że będą one w stanie odpowiednio zareagować na nagłą sytuację. Standardy takie jak IEC 60825-1 wskazują, że każda interakcja z urządzeniami laserowymi musi być przeprowadzana zgodnie z odpowiednimi procedurami, co obejmuje wyłączanie lasera przed jakąkolwiek zmianą w jego konfiguracji. Błędne są także stwierdzenia o możliwości odłączenia sprzętu bez żadnych konsekwencji, co może prowadzić do uszkodzeń kabli, sprzętu, a także poważnych wypadków. Uznawanie, że można odłączyć kabel w jakiejkolwiek sytuacji bez wyłączenia urządzenia, ignoruje fundamentalne zasady pracy z technologią laserową oraz nie uwzględnia ryzyk związanych z bezpieczeństwem.

Pytanie 37

Sygnał, który w każdym momencie jest określany zmienną losową posiadającą znane statystyki, jest sygnałem

A. harmonijnym

B. stochastycznym

C. deterministycznym

D. stacjonarnym

Sygnał harmoniczny to okresowy sygnał, który można wyrazić jako sumę funkcji sinusoidalnych. Chociaż sygnały harmoniczne mogą być łatwo analizowane i prognozowane, nie mają one charakterystyki zmienności losowej, co czyni je niewłaściwym wyborem w kontekście pytania. Z kolei sygnał stacjonarny charakteryzuje się tym, że jego statystyki nie zmieniają się w czasie, co również nie odnosi się do koncepcji sygnału stochastycznego, który zakłada pewną losowość i zmienność. Sygnał deterministyczny jest całkowicie przewidywalny i nie zawiera elementów losowości. Decydująca różnica między sygnałami deterministycznymi a stochastycznymi polega na tym, że w przypadku sygnałów deterministycznych możemy z góry określić ich kształt na podstawie równania matematycznego, co nie jest możliwe w przypadku sygnałów stochastycznych, gdzie zachowanie jest losowe i opisane rozkładem prawdopodobieństwa. Typowym błędem w myśleniu prowadzącym do wyboru niewłaściwej odpowiedzi jest pomylenie sygnałów deterministycznych z stochastycznymi. W praktyce, aby poprawnie klasyfikować sygnały w inżynierii, należy zrozumieć różnice pomiędzy tymi kategoriami oraz ich statystyczne właściwości, co jest zgodne z normami analizy sygnałów i teorii systemów.

Pytanie 38

Jakim materiałem jest liniowo związane napięcie elektryczne z natężeniem prądu elektrycznego?

A. Polietylen

B. Miedź

C. Szkło

D. Krzem

Miedź jest materiałem, który wykazuje liniową zależność pomiędzy napięciem elektrycznym a natężeniem prądu elektrycznego, co odzwierciedla prawo Ohma. Zgodnie z tym prawem, dla idealnego przewodnika, napięcie (U) jest proporcjonalne do natężenia prądu (I) według wzoru U = R * I, gdzie R to opór elektryczny. Miedź, jako jeden z najlepszych przewodników elektryczności, ma niską rezystancję, co sprawia, że jest powszechnie używana w przewodach elektrycznych, kablach oraz różnych komponentach elektronicznych. W praktyce, zastosowanie miedzi w instalacjach elektrycznych, takich jak okablowanie domowe czy przemysłowe, umożliwia efektywne przesyłanie energii elektrycznej, co jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i niezawodności systemów energetycznych. Dodatkowo, stosowanie miedzi w elektronice, w tym w produkcji układów scalonych, jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, co wpływa na wydajność i długowieczność urządzeń. Dzięki tym właściwościom, miedź jest materiałem o kluczowym znaczeniu w inżynierii elektrycznej oraz elektronice.

Pytanie 39

Wskaź na kluczową właściwość protokołów trasowania, które stosują algorytm wektora odległości (ang. distance-vector)?

A. Ruter tworzy logiczną strukturę topologii sieci w formie drzewa, w którym on sam jest "korzeniem".

B. Decyzja dotycząca marszruty opiera się głównie na obciążeniu poszczególnych segmentów.

C. Rutery przesyłają komunikaty LSA do wszystkich ruterów w danej grupie.

D. Decyzja dotycząca marszruty zależy od liczby ruterów prowadzących do celu.

Wybierając trasę w protokołach trasowania, które działają na zasadzie wektora odległości, kluczowe jest to, jak wiele ruterów muszą przejść nasze pakiety, żeby dotrzeć tam, gdzie chcemy. Protokoły, takie jak RIP, korzystają z metryk, które wskazują liczbę przeskoków między źródłem a celem. Każdy ruter ma tablicę routingu, która zawiera najbliższe znane odległości do różnych sieci. Dzięki tym informacjom ruterzy mogą na bieżąco aktualizować swoje tablice, co pozwala im dostosować trasy, gdy coś w sieci się zmienia, na przykład przy awariach lub dodawaniu nowych ruterów. W praktyce, w większych sieciach, wybór trasy na podstawie liczby ruterów ma ogromne znaczenie dla efektywności trasowania, ponieważ pozwala zredukować opóźnienia i poprawia wydajność przesyłu danych. Ruterzy powinni być skonfigurowani tak, żeby regularnie wymieniać informacje o trasach, co wspiera lepszą komunikację w sieci.

Pytanie 40

Który rodzaj adresowania jest obecny w protokole IPv4, ale nie występuje w IPv6?

A. Anycast

B. Broadcast

C. Unicast

D. Multicast

Wybór odpowiedzi innej niż broadcast wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące podstawowych różnic między protokołami IPv4 a IPv6. Anycast, multicast i unicast to trzy metody adresowania, które są obecne w IPv6, jednak różnią się one od broadcastu. Anycast polega na kierowaniu pakietów do najbliższego odbiorcy spośród grupy potencjalnych odbiorców, co jest przydatne w aplikacjach wymagających szybkiej reakcji, takich jak usługi DNS. Z kolei multicast umożliwia przesyłanie informacji do wielu odbiorców jednocześnie, co jest korzystne w przypadku transmisji multimedialnych lub konferencji online. Unicast, z drugiej strony, to najbardziej podstawowy typ komunikacji, polegający na wysyłaniu danych bezpośrednio do jednego odbiorcy. Te metody mają swoje zastosowania i są zgodne z nowoczesnym podejściem do projektowania sieci. Warto zauważyć, że wiele osób myli broadcast z multicastem, myśląc, że obie techniki działają w ten sam sposób. To prowadzi do błędnych wniosków, takich jak przekonanie, że multicast może zastąpić broadcast w każdej sytuacji, co nie jest prawdą. Multicast jest bardziej wydajny, ponieważ ogranicza obciążenie sieci, ale nie jest w stanie w pełni zastąpić broadcastu, który pozwala na dotarcie do wszystkich urządzeń bez potrzeby informowania ich o tym wcześniej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej