Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik wiertnik
Kwalifikacja: GIW.12 - Wykonywanie prac wiertniczych
Data rozpoczęcia: 15 kwietnia 2025 11:37
Data zakończenia: 15 kwietnia 2025 11:38

Egzamin niezdany

Wynik: 8/40 punktów (20,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jak przeprowadza się ciśnieniową próbę szczelności kolumny rur okładzinowych, które są wprowadzane do otworu i następnie cementowane?

A. w trakcie cementowania po umiejscowieniu górnego klocka

B. po związaniu mieszanki cementowej i przewierceniu końca rur

C. po wprowadzeniu każdego 100 m rur

D. w czasie płukania po wprowadzeniu rur do dna

Ciśnieniowa próba szczelności kolumny rur okładzinowych wykonana w czasie cementowania, po posadowieniu górnego klocka, jest kluczowym etapem w procesie wiercenia i cementowania otworów wiertniczych. Podczas tego procesu, ciśnienie jest stosowane, aby upewnić się, że cement wypełnia wszystkie szczeliny i przestrzenie pomiędzy rurą a otworem, co jest niezbędne dla zapewnienia całkowitej szczelności. Prawidłowo przeprowadzona próba ciśnieniowa pozwala na wczesne wykrycie potencjalnych nieszczelności, które mogłyby prowadzić do wycieków płynów wiertniczych, a także do niekontrolowanego wypływu gazu lub ropy naftowej. W praktyce, jest to zalecane w standardach branżowych, takich jak API (American Petroleum Institute) oraz SPE (Society of Petroleum Engineers), które podkreślają znaczenie monitorowania i testowania systemów podczas cementacji w celu zapewnienia ich integralności oraz bezpieczeństwa eksploatacji otworów. Przykładem zastosowania jest procedura cementowania wiertni, gdzie każda sekwencja cementowania jest starannie kontrolowana, aby zminimalizować ryzyko nieszczelności.

Pytanie 2

Drugi etap tzw. metody wiertniczej, wykorzystywanej podczas eliminacji erupcji wstępnej, polega na wprowadzaniu do otworu wiertniczego

A. mieszanki cementowej

B. wody pitnej

C. płuczki cyklicznej

D. płuczki obciążonej

Wybór innych opcji zamiast płuczki obciążonej pokazuje, że może słabo rozumiesz, jak działają metody wiertnicze. Zastosowanie wody słodkiej, mimo że wydaje się proste, nie wystarczy do kontrolowania erupcji wstępnej, bo nie ma odpowiedniej gęstości, żeby stabilizować otwór wiertniczy. Płuczka obiegowa ma swoje zadanie, ale nie spełnia roli płuczki obciążonej w kontekście kontrolowania ciśnienia. Zaczyn cementowy to zupełnie inna sprawa, bo on jest używany później, żeby uszczelnić otwory i wzmocnić strukturę geologiczną, a nie by stabilize otwór podczas erupcji. Typowym błędem jest myśleć, że każda płuczka zadziała w każdej sytuacji, co może być mylące i prowadzić do wielu problemów. Ważne jest, żeby wiedzieć, że różne etapy wiercenia wymagają różnych rozwiązań, a ich niewłaściwy dobór może prowadzić do poważnych konsekwencji jak niekontrolowane erupcje czy uszkodzenia sprzętu.

Pytanie 3

Montaż podzespołów w urządzeniu wiertniczym oraz elementów zaplecza wiertni odbywa się zgodnie z planem lokalizacji wiertni, który stanowi część

A. projektu prac geologicznych

B. planu ruchu zakładu

C. projektu wiercenia

D. projektu rurowania

Wybór odpowiedzi związanej z projektem wiercenia, projektem rurowania lub projektem prac geologicznych nie jest poprawny, gdyż każdy z tych dokumentów ma inny cel i zakres. Projekt wiercenia to dokument, który koncentruje się na technicznych aspektach samego wiercenia, takich jak dobra praktyka technologiczna, dobór narzędzi, parametry wiercenia oraz metody kontroli jakości. To nie jest jednak plan rozmieszczenia obiektów i urządzeń, co jest kluczowe w kontekście organizacji wiertni. Projekt rurowania dotyczy natomiast planowania i realizacji instalacji rurowych, co również nie odnosi się bezpośrednio do fizycznej lokalizacji sprzętu wiertniczego. Z kolei projekt prac geologicznych obejmuje analizy i badania geologiczne, które również nie mają na celu regulacji aspektów logistycznych w ruchu zakładu. Rozumienie, że plan ruchu zakładu jest kluczowy dla organizacji i bezpieczeństwa wiertni, a także minimalizacji kosztów operacyjnych, jest ważnym krokiem w rozwoju profesjonalnym w branży naftowej. Ignorowanie tego aspektu prowadzi do błędnych wniosków i może skutkować poważnymi problemami w trakcie realizacji projektów wiertniczych.

Pytanie 4

Rury płuczkowe z gwintem lewostronnym stosowane są do

A. wiercenia w studniach

B. instrumentacji przewodu

C. generowania przypływu

D. pobierania próbek z otworu

Niepoprawne odpowiedzi dotyczące zastosowania rur płuczkowych z lewym gwintem wskazują na pewne nieporozumienia dotyczące ich funkcji. Wiercenie studni, wspomniane w jednym z wariantów, faktycznie wymaga użycia specjalnych narzędzi i sprzętu, ale rury płuczkowe nie są projektowane głównie do tego celu. Są one używane bardziej jako elementy wspierające w procesie wiertniczym, a nie do samego wiercenia. Opróbowanie otworu również nie jest zadaniem, do którego byłyby idealnie przystosowane rury płuczkowe. Używa się do tego specjalistycznych narzędzi, które pozwalają na pobieranie próbek gruntu lub skał w sposób kontrolowany. W kontekście wywołania przypływu, należy zwrócić uwagę, że jest to proces związany z hydrauliką i hydrauliką wiertniczą, który nie ma bezpośredniego związku z rurami płuczkowymi. Wreszcie, instrumentacja przewodu to termin, który w pełni oddaje funkcjonalność rur płuczkowych z lewym gwintem, co wskazuje na ich rolę w instalacji i obsłudze czujników oraz innych urządzeń pomiarowych. Wybór niewłaściwych odpowiedzi może wynikać z niepełnej wiedzy na temat zastosowań rur oraz ich specyfikacji technicznych, co prowadzi do błędnych wniosków dotyczących ich funkcji w kontekście wiertnictwa.

Pytanie 5

Co może sugerować obniżenie ciśnienia tłoczenia płuczki?

A. O przejściu świdra w obszar o wyższej twardości skał

B. O przejściu świdra w obszar o niższej twardości skał

C. O zablokowaniu dysz świdra

D. O wypięciu dyszy świdra

Zarówno zatkanie dysz świdra, jak i to, że świder przechodzi w twardsze skały, mogą wpływać na spadek ciśnienia płuczki, ale to nie jest pełny obraz. Zatkanie dysz świdra może faktycznie obniżyć ciśnienie, ale zazwyczaj jest to efekt, a nie przyczyna. Czasami, gdy dysze są zablokowane, ciśnienie w innych częściach systemu może nawet wzrosnąć, co może prowadzić do różnych uszkodzeń. A jak świder wchodzi w twarde skały, to zazwyczaj opór rośnie i ciśnienie też idzie w górę. Przykładowo, wiercąc w twardych skałach, można zauważyć wzrost ciśnienia, bo świder musi płacić wyższą cenę za przełamanie oporów. Zmiana na twardsze skały może stabilizować ciśnienie, ale to nie znaczy, że to spadek płuczki związany. Często mylone są efekty wtórne z przyczynami, co prowadzi do błędnych wniosków o działaniu ciśnienia w systemie. Dlatego trzeba szczegółowo badać zmiany ciśnienia i ich powody, żeby dobrze zarządzać całym procesem wiercenia.

Pytanie 6

Jak dostarczana jest energia potrzebna do działania nożyc hydraulicznych, które są zainstalowane w zestawie przewodu wiertniczego?

A. Tłocząc płuczkę pod dużym ciśnieniem

B. Napinając przewód wiertniczy

C. Poprzez obracanie przewodem wiertniczym w stronę prawą

D. Poprzez obracanie przewodem wiertniczym w stronę lewą

Wybierając inne odpowiedzi, można napotkać na różnorodne błędne koncepcje dotyczące zasilania nożyc hydraulicznych w systemie wiertniczym. Tłoczenie płuczki pod wysokim ciśnieniem, choć jest istotnym procesem w wiertnictwie, nie jest metodą bezpośredniego zasilania nożyc hydraulicznych. Płuczka służy przede wszystkim do unoszenia urobku oraz chłodzenia narzędzi, ale nie dostarcza energii mechanicznej niezbędnej do działania nożyc. Kolejne podejście, jakim jest obracanie przewodu wiertniczego w lewo lub w prawo, również nie wpływa bezpośrednio na zasilanie hydrauliczne. Obrót przewodu ma na celu głównie wprowadzenie narzędzi wiertniczych w głąb gruntu oraz może wpływać na proces wiertniczy, lecz nie generuje niezbędnej energii do pracy nożyc. Napinanie przewodu wiertniczego jest kluczowe, ponieważ to napięcie wytwarza ciśnienie hydrauliczne, które jest wykorzystywane przez nożyce. Przyczyną błędnych rozumowań jest często mylenie różnych funkcji operacyjnych, które występują podczas wiertnictwa. Optymalne wykorzystanie tych procesów wymaga znajomości sprzętu i jego zakresu działania, co jest fundamentem efektywnej pracy w branży wiertniczej. Zrozumienie różnic między tymi metodami oraz ich zastosowaniem jest kluczowe dla bezpieczeństwa i skuteczności prac wiertniczych.

Pytanie 7

Jakie jest kluczowe zadanie obciążników?

A. Wywieranie nacisku na świder

B. Stabilizacja przewodu wiertniczego w osi otworu

C. Generowanie momentu obrotowego

D. Umożliwienie rozłączenia przewodu wiertniczego w sytuacji przychwycenia

Analiza zastosowania obciążników wiertniczych ujawnia kilka typowych nieporozumień związanych z ich funkcjami. Użytkownicy mogą błędnie postrzegać stabilizowanie przewodu wiertniczego w osi otworu jako kluczową rolę obciążników. Chociaż stabilizacja jest ważnym aspektem wiercenia, odpowiedzialność za ten proces spoczywa głównie na systemach stabilizujących oraz na odpowiednim doborze narzędzi wiertniczych, a nie na obciążnikach, które mają inną funkcję. Wytwarzanie momentu obrotowego również nie jest głównym zadaniem obciążników. Moment obrotowy generowany jest przez silniki wiertnicze i systemy napędowe, a obciążniki jedynie wspierają ten proces poprzez dodawanie nacisku. Kolejna często pojawiająca się mylna koncepcja to rola obciążników w umożliwieniu rozłączenia przewodu wiertniczego, co jest bardziej związane z konstrukcją sprzętu oraz systemów bezpieczeństwa niż z funkcją obciążników. Te błędne interpretacje często wynikają z niepełnego zrozumienia złożoności procesów wiertniczych i roli, jaką odgrywają różne elementy systemu. Dla efektywnego wykonywania prac wiertniczych istotne jest zrozumienie, że każdy element ma swoją specyfikę i odpowiedzialność, a obciążniki pełnią jedynie funkcję wspomagającą wytwarzanie odpowiedniego nacisku na świder.

Pytanie 8

Ostatnim etapem prac montażowych jest testowy rozruch urządzenia, w trakcie którego należy przeprowadzić między innymi

A. weryfikację montażu konstrukcji rurowej

B. sprawdzenie poziomu oleju napędowego

C. próbę szczelności rurociągów

D. próbę szczelności zestawu prewenterów

Wybór odpowiedzi, który wskazuje na kontrolę montażu więźby rurowej, nie jest odpowiedni w kontekście próby rozruchowej. Kontrola montażu więźby rurowej jest istotnym etapem, lecz nie odnosi się bezpośrednio do próbnego rozruchu, który ma na celu przetestowanie funkcjonalności systemów rurociągowych. Kontrola zapasu oleju napędowego również nie jest kluczowym elementem na tym etapie, gdyż nie dotyczy bezpośrednio funkcjonalności rurociągów, a raczej aspektów związanych z zasilaniem urządzeń. Próba szczelności zestawu prewenterów, mimo że jest ważna, nie jest tak fundamentalna jak testy szczelności rurociągów, które muszą być wykonane przed rozpoczęciem eksploatacji. Niezrozumienie priorytetów w procesie montażu i uruchamiania instalacji może prowadzić do pominięcia kluczowych działań, które są niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności systemów. Użytkownicy powinni mieć na uwadze, że każda faza montażu ma swoje specyficzne zadania i wymagania, które powinny być ściśle przestrzegane w celu uniknięcia późniejszych problemów technicznych oraz kosztownych napraw.

Pytanie 9

Podczas realizacji prac montażowych z wykorzystaniem dźwigów zabronione jest

A. przeprowadzanie wylewek wokół bodni

B. znajdowanie się pod unoszonym ładunkiem

C. montowanie systemów elektrycznych

D. instalowanie systemów napędowych

Wybór odpowiedzi związanej z montowaniem systemów napędowych czy robieniem wylewek może wydawać się odpowiedni, ale nie dotyczy najważniejszych zasad bezpieczeństwa związanych z dźwigami. Montaż systemów napędowych to normalna część budowy, ale wszystko musi być zgodne z zasadami bezpieczeństwa. Wylewki i instalacje elektryczne też są ważne, ale mogą być robione w bezpiecznych warunkach. Często popełniamy błąd, myśląc, że to samo ryzyko co przy przebywaniu pod ciężarem. Żeby dobrze ocenić bezpieczeństwo, zawsze trzeba patrzeć na kontekst pracy, a nie tylko na to, co robimy. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w unikaniu zagrożeń na placu budowy.

Pytanie 10

Wyznacz gęstość płuczki, którą należy użyć podczas dowiercania do warstwy złożowej na głębokości 2 000 m, biorąc pod uwagę, że gradient ciśnienia złożowego wynosi 0,012 MPa/m oraz wymagany naddatek ciśnienia ma wartość 1 MPa/1 000 m. W obliczeniach przyjmij przyspieszenie ziemskie wynoszące 10 m/s2.

A. 1200 kg/m3

B. 1300 kg/m3

C. 1250 kg/m3

D. 1350 kg/m3

Zrozumienie gęstości płuczki wymaga znajomości kilku kluczowych zasad dotyczących ciśnienia złożowego oraz naddatku ciśnienia, które są często błędnie interpretowane. Obliczenia dotyczące ciśnienia złożowego powinny bazować na gradientach ciśnienia, które w tym przypadku wynoszą 0,012 MPa/m. Pomijając ten krok, nieprawidłowo oszacowane wartości mogą prowadzić do stosowania nieodpowiednich gęstości płuczki, co skutkuje problemami w trakcie wiercenia. Na przykład, jeśli ktoś oblicza gęstość płuczki, ignorując naddatek ciśnienia, może dojść do wniosku, że gęstość powinna wynosić 1250 kg/m³ lub inne wartości, co jest niewłaściwe, ponieważ nie uwzględnia to pełnego ciśnienia, jakie musi być generowane przez płuczkę. Ważne jest, aby pamiętać, że płuczki wiertnicze muszą być odpowiednio dobrane, aby przeciwdziałać ciśnieniu złoża i zapobiegać ich wypchnięciu, co można osiągnąć jedynie przez dokładne obliczenia i dobranie odpowiednich parametrów. Wiele osób może zatem pomylić się w obliczeniach, zapominając, że naddatek ciśnienia jest niezbędny dla bezpieczeństwa i efektywności operacji wiertniczych. Praktyka dowodzi, że nieodpowiednia gęstość płuczki może prowadzić do poważnych problemów operacyjnych, takich jak kolaps otworu wiertniczego lub utrata kontroli nad wydobyciem. Dlatego kluczowe jest podejście oparte na precyzyjnych obliczeniach, które uwzględniają wszystkie czynniki wpływające na ciśnienie w złożu.

Pytanie 11

Jakie działanie powinno być przeprowadzone przed uruchomieniem i zalewaniem kolumny rur okładzinowych?

A. Pomiary geofizyczne

B. Tłoczkowanie

C. Wytłoczenie płuczki jednostką azotową

D. Zapięcie wieszaka z pakerem uszczelniającym

Pomiary geofizyczne są kluczowym krokiem przed zapuszczaniem i cementowaniem kolumny rur okładzinowych, ponieważ pozwalają na dokładne zrozumienie warunków geologicznych w danym obszarze. Te dane są niezbędne do oceny właściwości skał, ich struktury oraz obecności wód gruntowych, co wpływa na dalsze etapy wiercenia i cementowania. Pomiary te mogą obejmować różne techniki, takie jak tomografia sejsmiczna, pomiary oporu elektrycznego czy pomiary grawimetryczne, które dostarczają informacji o zgodności warstw geologicznych. Przykład zastosowania to sytuacje, w których przed rozpoczęciem wiercenia w obszarach o skomplikowanej geologii, wykonuje się analizy geofizyczne, co przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa operacji oraz minimalizacji ryzyka wystąpienia nieprzewidzianych problemów, takich jak zawalenie się ścian otworów. Standardy branżowe, takie jak normy ISO, podkreślają znaczenie przeprowadzania szczegółowych badań geofizycznych przed rozpoczęciem prac wiertniczych, co zapewnia zgodność z najlepszymi praktykami i przyczynia się do efektywności procesów wydobywczych.

Pytanie 12

Podczas wykonywania otworu, elementem dużego obiegu płuczki jest zbiornik

A. roboczy

B. wodny

C. marszowy

D. zrzutowy

Zbiornik zrzutowy, choć jest częścią układu płuczki, to nie ma nic wspólnego z funkcją zbiornika roboczego. Służy głównie do zbierania zużytej płuczki, która już nie jest aktywnie wykorzystywana w procesie wiercenia. To prowadzi do nieefektywności, bo wyrzucenie użytej płuczki nie przyczynia się do jej ponownego użycia. Często ludzie mylą te zbiorniki z innymi, co może wynikać z tego, że nie do końca rozumieją, po co one są w systemie wiertniczym. Zbiornik wodny przechowuje wodę, ale nie jest to jego główne zadanie w kontekście wiercenia, gdzie kluczowa jest płuczka. Zbiornik marszowy, który transportuje płuczkę, też nie spełnia roli zbiornika roboczego. Typowym błędem jest myślenie, że wszystkie zbiorniki robią to samo, co prowadzi do nieporozumień w całym procesie wiercenia. Każdy zbiornik ma swoją określoną funkcję i jeśli się to pomiesza, może to źle wpłynąć na efektywność i bezpieczeństwo wiercenia.

Pytanie 13

Jaką rolę odgrywa stół wiertniczy podczas procesu wiercenia dna otworu wiertniczego przy użyciu przewodu wiertniczego z graniatką?

A. Dostarczają płuczkę wiertniczą do przewodu wiertniczego

B. Wywiera nacisk na wiertło wiertnicze za pośrednictwem przewodu wiertniczego

C. Przenosi ciężar przewodu wiertniczego

D. Przekazuje moment obrotowy na przewód wiertniczy

Zrozumienie, jak działa stół wiertniczy, to nie taka prosta sprawa i wymaga trochę analizy. Czasem można pomylić jego funkcję. Ludzie mogą myśleć, że stół wiertniczy służy głównie do doprowadzania płuczki wiertniczej do przewodu lub przenoszenia ciężaru przewodu, ale to nie do końca tak działa. Rzeczywiście, płuczka jest kluczowa, bo chłodzi i smaruje wiertło, oraz transportuje urobek, ale stół nie jest bezpośrednio odpowiedzialny za jej doprowadzenie. A przenoszenie ciężaru to bardziej zadanie systemu zawieszenia niż samego stołu. Jeszcze innym błędem jest mylenie momentu obrotowego z naciskiem wywieranym na świder. Choć stół bierze udział w tym nacisku, to jego głównym zadaniem jest właśnie ten moment obrotowy. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do błędnych interpretacji procesów, a to z kolei może sprawić kłopoty techniczne i ekonomiczne w przyszłości.

Pytanie 14

Eksplozymetr jest urządzeniem do pomiaru

A. zawartości tlenu w atmosferze

B. poziomu górnej granicy wybuchowości mieszaniny gazów łatwopalnych

C. zawartości metanu w atmosferze

D. poziomu dolnej granicy wybuchowości mieszaniny gazów łatwopalnych

Wybór odpowiedzi dotyczących stężenia tlenu lub metanu w powietrzu wskazuje na nieporozumienie dotyczące działania eksplozymetru. Zastosowanie eksplozymetru nie obejmuje bezpośredniego pomiaru stężenia tlenu, ponieważ nie jest to substancja palna, ale utleniacz. Tlen jest niezbędny do procesu spalania, jednak jego stężenie nie determinuje bezpośrednio ryzyka wybuchu. Co więcej, odpowiedź dotycząca stężenia metanu również jest myląca, ponieważ eksplozymetr nie mierzy stężenia konkretnego gazu, a jego zdolność do wywołania wybuchu w danej mieszaninie. Zrozumienie pojęcia górnej i dolnej granicy wybuchowości jest kluczowe, ale pomylenie tych dwóch wartości z pomiarem stężenia konkretnego gazu jest typowym błędem. Górna granica wybuchowości (GGW) odnosi się do maksymalnego stężenia, przy którym mieszanka jest zdolna do wybuchu, co oznacza, że zbyt wysokie stężenie gazu nie doprowadzi do zapłonu. Pominięcie tych kluczowych informacji prowadzi do niewłaściwego rozumienia ryzyka związanego z gazami palnymi. Dlatego, aby właściwie ocenić ryzyko wybuchu, niezbędne jest zrozumienie zarówno dolnej, jak i górnej granicy wybuchowości, a nie tylko skupianie się na stężeniu konkretnego gazu.

Pytanie 15

Jakim gazem dokonuje się usunięcia płuczki lub cieczy roboczej z odwiertu, aby uzyskać przypływ płynu złożowego?

A. Tlenem

B. Azotem

C. Wodorem

D. Siarkowodorem

Odpowiedzi wskazujące na tlen, siarkowodór i wodór nie są jednak zbyt dobre. Tlen jest gazem reaktywnym, a to może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, jak ryzyko pożaru czy nawet eksplozji, szczególnie w okolicy łatwopalnych materiałów. Jeśli chodzi o siarkowodór, to może być toksyczny, więc to już stwarza zagrożenie dla zdrowia ludzi. Wiesz, w przemyśle wiertniczym trzeba unikać takich gazów, bo mogą one wprowadzać toksyczność do otoczenia. Z kolei wodór to gaz, który jest łatwopalny, więc w kontekście usuwania płuczek robi się niebezpiecznie, bo istnieje ryzyko eksplozji. Generalnie, niezrozumienie tych właściwości chemicznych tych gazów może prowadzić do złych decyzji, a to w kontekście bezpieczeństwa operacji i zdrowia ludzi jest naprawdę niepokojące. Dlatego tak ważne jest, żeby inżynierowie i operatorzy znali się na chemii gazów i rozumieli ich właściwości, żeby podejmować dobre decyzje w branży naftowej.

Pytanie 16

Jaki gaz jest wykorzystywany do inicjowania przepływu gazu ziemnego do otworu wiertniczego?

A. Oxygen.

B. Nitrogen.

C. Atmosfera.

D. Acetylene.

Wybór powietrza jako gazu do wywołania przypływu gazu ziemnego do otworu wiertniczego jest błędny, ponieważ powietrze składa się głównie z azotu i tlenu, co czyni je niewłaściwym medium do takich operacji. Wprowadzenie powietrza do systemu wiertniczego może prowadzić do ryzyka pożaru lub eksplozji, zwłaszcza w obecności łatwopalnych gazów. Z kolei tlen, będący jednym z głównych składników powietrza, nie tylko nie wspomaga procesu wydobycia, ale może także stwarzać dodatkowe zagrożenia, ponieważ zwiększa ryzyko zapłonu. Acetylen, gaz palny, również nie nadaje się do takiego zastosowania, gdyż jego właściwości chemiczne powodują, że jest niebezpieczny w kontekście kontaktu z łatwopalnymi gazami, co zwiększa ryzyko niekontrolowanych reakcji. Wybór niewłaściwego gazu może prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak utrata kontroli nad ciśnieniem wiertniczym, co może skutkować awarią sprzętu. W przemyśle naftowym i gazowym kluczowe jest przestrzeganie standardów bezpieczeństwa oraz stosowanie odpowiednich mediów, co podkreśla wagę właściwych wyborów technologicznych.

Pytanie 17

Który z poniższych elementów powinien być użyty do głębokiego uzbrojenia kolumny rur okładzinowych?

A. Głowicę cementacyjną

B. Więźbę rurową

C. Klocek cementacyjny

D. Pierścień oporowy

Wybór innych elementów, takich jak więźba rurowa, głowica cementacyjna czy klocek cementacyjny, wskazuje na kilka nieporozumień dotyczących funkcji i zastosowania poszczególnych komponentów w procesie uzbrajania kolumny rur okładzinowych. Więźba rurowa to konstrukcja, która wspiera rury, ale nie pełni roli stabilizatora głębokości oraz nie zapobiega ich przemieszczeniu w trakcie wiercenia. Jej zastosowanie może być ograniczone do specyficznych warunków, gdzie nie ma dużego ryzyka ruchu rurociągu. Głowica cementacyjna z kolei jest elementem używanym do wprowadzenia cementu do przestrzeni między rurą okładzinową a otworem, ale sama w sobie nie zapewnia wsparcia dla kolumny podczas procesu wiercenia, co jest kluczowe na wczesnych etapach. Klocek cementacyjny również pełni funkcję pomocniczą, ale nie jest odpowiedni jako główny element stabilizujący kolumnę. Wybór niewłaściwego komponentu do wgłębnego uzbrojenia może prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak uszkodzenie otworu lub utrata integralności strukturalnej, co w konsekwencji może skutkować zwiększonym ryzykiem awarii w trakcie eksploatacji. Zrozumienie roli i funkcji każdego z tych elementów jest kluczowe dla poprawnego projektowania systemów wierceń, co powinno być zgodne z obowiązującymi standardami branżowymi oraz praktykami inżynieryjnymi.

Pytanie 18

Który z wymienionych gazów służy do inicjacji przepływu płynu złożowego do otworu wiertniczego?

A. Metan.

B. Azot.

C. CO2.

D. H2S.

Siarkowodór, metan i dwutlenek węgla nie są odpowiednimi gazami do wywoływania przypływu płynu złożowego do odwiertu z powodu ich specyficznych właściwości oraz potencjalnych zagrożeń. Siarkowodór, będący gazem toksycznym, stanowi poważne ryzyko dla zdrowia ludzi oraz środowiska. Jego stosowanie w procesach wydobycia może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, takich jak zatrucia lub eksplozje, z uwagi na jego łatwopalność oraz działanie drażniące. Metan, choć jest nośnikiem energii, nie ma właściwości, które mogłyby efektywnie wspierać proces wydobycia płynów w odwiertach. Zamiast tego, metan mógłby utrudniać procesy, zwiększając ryzyko eksplozji w zamkniętych przestrzeniach. Dwutlenek węgla, choć używany w niektórych technologiach, takich jak wzmacnianie wydobycia ropy (CO2 flooding), nie jest idealnym gazem do napowietrzania odwiertów w kontekście ogólnego zarządzania ciśnieniem płynów złożowych. Wskazówki dotyczące stosowania tych gazów w praktyce mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków i są sprzeczne z aktualnymi standardami, które zalecają wykorzystanie azotu jako najbezpieczniejszego i najbardziej efektywnego rozwiązania w tym kontekście.

Pytanie 19

Jakie cechy posiada grubościenna rura płuczkowa?

A. Kształtem spiralnym na całej długości

B. Złączem mufa x mufa

C. Złączem czop x czop

D. Zgrubieniem w centralnej części

Wybór odpowiedzi związanej z spiralnym kształtem na całej długości rury płuczkowej jest nieprawidłowy, ponieważ grubościenne rury płuczkowe mają zazwyczaj prostą geometrię. Spiralny kształt mógłby sugerować inny typ rury, na przykład rury spiralne, które są wykorzystywane do transportu materiałów sypkich. Połączenia mufa x mufa oraz czop x czop odnoszą się do różnych metod łączenia rur, które nie są charakterystyczne dla grubościennych rur płuczkowych. Mufa x mufa oznacza, że oba końce rury są zakończone mufą, co jest bardziej typowe dla instalacji, gdzie wymagane jest łatwe łączenie elementów. Z kolei czop x czop odnosi się do połączenia, gdzie oba końce rury są zakończone czopem, co jest również nieadekwatne do opisanego zastosowania rur płuczkowych. W przypadku rur płuczkowych kluczowe jest nie tylko połączenie, ale również ich struktura i materiały, które muszą wytrzymywać wysokie ciśnienia i obciążenia. Zrozumienie tych różnic jest istotne dla prawidłowego doboru rur do określonych zastosowań inżynieryjnych, co ma bezpośredni wpływ na efektywność oraz bezpieczeństwo w procesach wydobywczych.

Pytanie 20

Jakie jest ciśnienie denotacyjne w otworze wiertniczym o głębokości 2 900 m, wypełnionym płuczką o gęstości 1 200 kg/m3, zakładając, że przyspieszenie ziemskie to 10 m/s2?

A. 34,8 MPa

B. 3,48 MPa

C. 348 000 kPa

D. 3 480 kPa

Warto zauważyć, że odpowiedzi, które nie są zgodne z obliczonym ciśnieniem dennym, mogą wynikać z nieprawidłowego zrozumienia podstawowych zasad fizyki oraz zastosowania wzoru na ciśnienie. Odpowiedzi z zakresu 3 480 kPa, 3,48 MPa oraz 348 000 kPa, podczas gdy mogą wydawać się logiczne na pierwszy rzut oka, nie uwzględniają dokładnych jednostek oraz parametrów użytych w obliczeniach. Często pojawiającym się błędem jest mylenie jednostek ciśnienia; dla przykładu, 3 480 kPa to zaledwie 3,48 MPa, co jest znacznie różne od faktycznego wyniku. Tego typu nieporozumienia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w projektach związanych z wierceniem, gdyż niewłaściwe obliczenia mogą skutkować nieodpowiednim doborem płuczek oraz materiałów, co z kolei wpływa na wydajność i bezpieczeństwo operacji. Oprócz tego, zrozumienie zależności między głębokością otworu, gęstością płuczki a ciśnieniem dennym pozwala lepiej przewidzieć warunki panujące w otworze oraz zapobiegać problemom związanym z ciśnieniem, takim jak zjawisko 'blowout', które może mieć katastrofalne skutki. Kluczowe jest więc stosowanie poprawnych jednostek oraz precyzyjne przeprowadzanie obliczeń, aby zapewnić bezpieczeństwo i efektywność w procesach wiertniczych.

Pytanie 21

W którą z podanych sytuacji nie stosuje się perforacji rur okładzinowych?

A. Uszczelniania uszkodzonego płaszcza cementowego

B. Udostępniania horyzontu produktywnego zawierającego siarkowodór

C. Przeprowadzania drugiego etapu cementowania otworu wiertniczego

D. Usunięcia przepływu międzypoziomowego wód złożowych poza rurami

Odpowiedź 'wykonywania drugiego stopnia cementowania otworu wiertniczego' jest poprawna, ponieważ w tym procesie nie stosuje się zabiegu perforacji rur okładzinowych. Drugi stopień cementowania ma na celu zapewnienie dodatkowego uszczelnienia i stabilizacji otworu wiertniczego, co jest kluczowe w kontekście zapobiegania migracji płynów z jednego poziomu geologicznego do drugiego. W praktyce, proces ten często polega na wtłaczaniu cementu w przestrzeń pomiędzy rurą okładzinową a otworem, co eliminuje potrzebę perforacji. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami wiertniczymi, które podkreślają znaczenie efektywnej izolacji poziomów. W przypadku, gdyby perforacja została zastosowana, mogłoby to prowadzić do niekontrolowanego przepływu płynów, co byłoby niebezpieczne zarówno dla struktury otworu, jak i dla środowiska. Użycie drugiego stopnia cementowania jest standardową procedurą w sytuacjach, gdy wcześniejsze cementowanie nie było wystarczająco skuteczne, co podkreśla znaczenie tego etapu w całym procesie wiertniczym.

Pytanie 22

Na urządzeniu wiertniczym sita wibracyjne zamocowuje się za pomocą

A. odlewą

B. odpiaszczaczem

C. lejami płuczkowymi

D. odmulaczem

Gdy wybierasz coś innego niż 'odlewą', to widocznie nie do końca rozumiesz, jak te elementy działają w systemie wiertniczym. Mówienie, że sita wibracyjne montuje się za odmulaczem, może wynikać z błędnego przekonania, że te dwa mają coś ze sobą wspólnego. A tak nie jest, bo odmulacz zajmuje się usuwaniem wszelkich zanieczyszczeń z cieczy, a nie separowaniem stałych. Widać, że to prowadzi do mylnych wniosków o tym, jak wygląda struktura całego procesu wiertniczego. Również odpowiedzi odnoszące się do lejów płuczkowych czy odpiaszczaczy są mylące, bo mają one zupełnie inne funkcje. Leje służą do dostarczania płuczki do otworu, a odpiaszczacze usuwają piasek z płynów. Więc najważniejsze jest, żeby zrozumieć, co każdy z tych elementów robi, bo to wpływa na efektywność operacji. Często myli się filtrację z usuwaniem zanieczyszczeń, co jest dużym błędem w doborze odpowiednich komponentów.

Pytanie 23

W którym z poniższych dokumentów znajduje się opis procedury montażu i demontażu maszyn, urządzeń oraz instalacji?

A. Protokole kolaudacyjnym

B. Dokumentacji Techniczno-Ruchowej

C. Programie wiercenia

D. Dziennym raporcie wiertniczym

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na niepełne zrozumienie roli poszczególnych dokumentów w procesie montażu i demontażu urządzeń. Protokół kolaudacyjny jest dokumentem formalnym, który potwierdza zakończenie budowy lub montażu i nie zawiera szczegółowych instrukcji dotyczących instalacji maszyn. Jego głównym celem jest potwierdzenie, że dostarczone urządzenia spełniają określone normy i wymagania techniczne, jednak nie dostarcza praktycznych wskazówek dotyczących ich montażu. Z kolei program wiercenia odnosi się do planowania działań związanych z wierceniem otworów, co jest zupełnie innym procesem, który nie obejmuje instrukcji montażowych. W kontekście maszyn i instalacji, program ten mógłby być używany do planowania działań w trakcie wiercenia, ale nie ma związku z demontażem czy montażem urządzeń. Dzienny raport wiertniczy, choć zawiera dane dotyczące przebiegu prac wiertniczych, nie jest dokumentem, który opisuje procedury montażowe. Często wprowadza to w błąd, gdyż raport ten ma charakter podsumowujący i dokumentuje wyniki prac, a nie szczegółowe instrukcje. W kontekście montażu i demontażu urządzeń kluczowe jest posiadanie odpowiedniej dokumentacji technicznej, która nie tylko zapewnia zgodność z normami i przepisami, ale także minimalizuje ryzyko wystąpienia awarii oraz poprawia bezpieczeństwo pracy.

Pytanie 24

Pomiar zmiany poziomu cieczy w zbiorniku operacyjnym systemu płuczkowego przy pomocy poziomowskazu umożliwia rozpoznanie

A. zmiany gęstości cieczy.

B. wzrostu oporów przepływu cieczy.

C. zmiany lepkości cieczy.

D. zaniku cieczy wiertniczej.

Pomiar zmiany poziomu płuczki w zbiorniku roboczym systemu płuczkowego jest kluczowym elementem monitorowania operacji wiertniczych. Zanik płuczki wiertniczej może prowadzić do poważnych problemów, takich jak uszkodzenie narzędzi wiertniczych lub utrata kontroli nad odwiertem. Dlatego poziomowskaz, jako urządzenie pomiarowe, pozwala na bieżąco śledzić zmiany w poziomie płuczki, co umożliwia szybką reakcję w przypadku wykrycia spadku jej poziomu. W praktyce, jeśli poziom płuczki gwałtownie się obniża, zespół wiertniczy powinien niezwłocznie zareagować, aby zminimalizować ryzyko zatorów w odwiertach i zapewnić ciągłość operacji. Standardy branżowe, takie jak API (American Petroleum Institute), zalecają regularne monitorowanie poziomu płuczki wiertniczej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w celu zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności pracy. Przykładowo, w sytuacji, gdy wykryty zostaje zanik płuczki, można podjąć działania naprawcze, takie jak ponowne napełnienie zbiornika czy analiza przyczyn tego zjawiska, co jest kluczowe dla utrzymania stabilności i bezpieczeństwa procesu wiertniczego.

Pytanie 25

Dodanie preparatów skrobiowych do płuczki wiertniczej ma na celu przede wszystkim

A. podwyższenie gęstości

B. zmniejszenie gęstości

C. redukcję filtracji

D. zwiększenie lepkości

Pojęcia związane z obniżeniem gęstości oraz zwiększeniem lepkości są często mylone w kontekście zastosowania preparatów skrobiowych w płuczkach wiertniczych. Obniżenie gęstości płuczki nie jest głównym celem stosowania skrobi; wręcz przeciwnie, w wielu przypadkach gęstość płuczki jest dostosowywana w celu zrównoważenia ciśnienia hydrostatycznego w otworze wiertniczym. Gęstość jest kluczowa dla zapobiegania nawrotom fluidów z formacji, a preparaty skrobiowe nie są odpowiednie do jej obniżania. Z kolei zwiększenie lepkości w płuczkach wiertniczych jest istotne w kontekście transportu wierteł i ułatwienia przewozu urobku, ale preparaty skrobiowe mają bardziej złożony wpływ na właściwości reologiczne. Lepkość nie jest jedynym czynnikiem decydującym o skuteczności płuczki; równie ważne są właściwości filtracyjne i stabilność chemiczna. Ponadto, przeciwnie do niektórych przekonań, stosowanie skrobi jako środka zwiększającego gęstość jest błędnym podejściem, ponieważ skrobia nie wpływa na ciężar płuczki. Typowe błędy myślowe obejmują niepełne zrozumienie roli, jaką różne składniki płuczki odgrywają w procesie wiertniczym, co prowadzi do podejmowania nieoptymalnych decyzji podczas wyboru materiałów. Dlatego kluczowe jest stosowanie skrobi w odpowiednich warunkach, by poprawić właściwości filtracyjne, a nie mylić jej zastosowań z innymi funkcjami płuczek.

Pytanie 26

Który z poniższych łączników powinien być użyty do połączenia świdra 81/2"MTZ2X cz 4 1/2" WP z obciążnikiem 6" x 21/2" cz 4 1/2 SPx m4 "SP?

A. 6m81/2WPxcz2 1/4SP

B. 6m81/2WPxm2 1/4SP

C. 6m41/2SPxcz41/2WP

D. 6*m41/2WP xm4SP

Wybór innego łącznika niż 6*m41/2WP xm4SP prowadzi do wielu potencjalnych problemów związanych z niewłaściwym dopasowaniem komponentów. W przypadku zastosowania łącznika o niewłaściwych wymiarach, na przykład 6m81/2WPxm2 1/4SP, może dojść do sytuacji, gdzie elementy nie będą ze sobą kompatybilne, co prowadzi do awarii systemu. Błędne odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia wymagań technicznych dotyczących średnic i długości świdrów oraz obciążników. Ponadto, wiele osób nie uwzględnia specyfikacji materiałowej, co jest kluczowe w przypadku elementów narażonych na duże obciążenia. Zastosowanie komponentów o nieodpowiednich właściwościach mechanicznych prowadzi do ich szybszej degradacji, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo operacji oraz koszty eksploatacji. Dlatego też, zrozumienie właściwych standardów oraz praktyk branżowych jest niezbędne, aby uniknąć kosztownych błędów, które mogą wynikać z nieodpowiedniego doboru łączników i złączy. Warto również zaznaczyć, że ignorowanie instrukcji producentów może prowadzić do naruszenia gwarancji oraz dodatkowych kosztów związanych z naprawami i wymianą uszkodzonych części.

Pytanie 27

Jakie jest bezpośrednie źródło obniżenia przepuszczalności strefy wokół otworu w czasie wiercenia?

A. Przenikanie gazów z złoża

B. Zapadanie się ściany otworu

C. Wnikanie filtratu z płuczki w ścianę otworu

D. Działanie stabilizatorów na ściankach otworu

Wnikanie w ścianę otworu filtratu z płuczki jest bezpośrednią przyczyną zmniejszenia przepuszczalności strefy przyodwiertowej, ponieważ filtrat, w którym znajdują się cząstki stałe, reaguje z uformowanymi warstwami w ścianie otworu, tworząc cienką warstwę osadu. Ta warstwa, znana jako filtracyjny lub filtratowy osad, działa jako bariera, ograniczając przepływ cieczy z otoczenia do wnętrza otworu. W praktyce, podczas wiercenia, płuczka ma za zadanie nie tylko chłodzić wiertło, ale również stabilizować ściany otworu oraz transportować urobek na powierzchnię. Zastosowanie standardowych procedur, takich jak kontrola właściwości płuczki i odpowiedni dobór jej komponentów, jest kluczowe. Przykładowo, jeżeli filtrat jest zbyt gęsty, może przyczynić się do nadmiernego osadzania się cząstek na ścianach otworu, co prowadzi do zmniejszenia przepuszczalności. W branży wiercenia naftowego i gazowego, zarządzanie przepuszczalnością strefy przyodwiertowej stanowi istotny element w celu minimalizowania problemów związanych z zapchaniem otworów i zwiększania efektywności operacji.

Pytanie 28

Podczas wciągania i wyciągania kabla przeprowadza się

A. bilans płuczki

B. modyfikację właściwości płuczki

C. zmianę płuczki

D. odgazowanie płuczki

Wymiana płuczki, odgazowanie i regulacja jej właściwości to różne rzeczy i w sumie nie bardzo pasują do tego, co się dzieje przy zapuszczaniu i wyciąganiu przewodu. Wymiana to jakby zmiana starej mieszanki na nową i według mnie, nie zawsze jest potrzebna w trakcie bilansowania płuczki. To może podnieść koszty i czas przestojów, co w ogóle nie jest fajne, bo wiertnictwo to w końcu ciągłe działanie i monitorowanie. Odgazowanie płuczki to proces usuwania gazów rozpuszczonych w cieczy, co czasami jest ważne, ale nie do końca łączy się z tym, co robimy przy bilansie. I ta regulacja właściwości płuczki jest istotna, ale powinna być częścią większego systemu zarządzania. W kontekście tych odpowiedzi, to błąd myślowy myśleć, że te procesy są na równi z bilansowaniem. Tak naprawdę każdy z nich ma swoją rolę w odpowiednich sytuacjach, w zależności od tego, co akurat robimy.

Pytanie 29

Ile obiegów jest potrzebnych do likwidacji erupcji wstępnej w otworze wiertniczym przy użyciu metody wiertacza?

A. Cztery obiegi

B. Trzy obiegi

C. Jeden obieg

D. Dwa obiegi

Odpowiedzi sugerujące niewłaściwą liczbę obiegów w procesie likwidacji erupcji wstępnej mogą wynikać z nieporozumień dotyczących dynamiki ciśnienia i metod zarządzania płynami wiertniczymi. Na przykład, twierdzenie, że erupcja wstępna jest likwidowana w jednym obiegu, pomija istotne aspekty dotyczące zarządzania równowagą ciśnienia. Wiertniczy proces obiegu ma na celu nie tylko usunięcie nadmiaru ciśnienia, ale także dostarczenie odpowiednich płynów, by zrekompensować ich utratę, co jest kluczowe dla zachowania integralności otworu. Z kolei przypuszczenia dotyczące trzech lub czterech obiegów mogą sugerować nadmiarowe podejście, które nie jest zgodne z rzeczywistą praktyką i wymogami branżowymi. W rzeczywistości, zbyt wiele obiegów może prowadzić do nieefektywności operacyjnej, a nawet zwiększonego ryzyka awarii systemu. Dlatego zrozumienie roli i liczby obiegów jest kluczowe w kontekście bezpieczeństwa operacji wiertniczych. Właściwe zarządzanie ciśnieniem, zgodnie z najlepszymi praktykami, polega na precyzyjnym dostosowywaniu liczby obiegów do specyficznych warunków geologicznych oraz technologicznych, aby zapewnić skuteczność i bezpieczeństwo procesu wiertniczego.

Pytanie 30

Jakim ułamkiem cala, zgodnie z wymaganiami IADC, określa się zużycie średnicy wiertła?

A. 1/14 cala

B. 1/10 cala

C. 1/12 cala

D. 1/16 cala

Odpowiedź 1/16 cala jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z wymaganiami Międzynarodowego Stowarzyszenia Wierceń (IADC), zużycie średnicy świdra powinno być określane z dokładnością do 1/16 cala. Dokładność w pomiarach jest istotna dla zapewnienia optymalnej wydajności i trwałości narzędzi wiertniczych. Przykład praktycznego zastosowania tej wiedzy można zauważyć w procesach monitorowania i oceny stanu świdrów, gdzie regularne pomiary zużycia pozwalają na wczesne wykrycie problemów, takich jak nadmierne zużycie, co może prowadzić do nieefektywności operacyjnej. W branży wiertniczej, gdzie precyzja jest kluczowa dla efektywności kosztowej, znajomość standardów IADC pozwala na lepsze zarządzanie zasobami oraz planowanie serwisowania i wymiany narzędzi. Dążenie do zachowania odpowiednich tolerancji w zakresie zużycia narzędzi wiertniczych wspiera również zwiększenie bezpieczeństwa operacji w warunkach ekstremalnych.

Pytanie 31

Wartość ciśnienia, którą należy ustawić na zaworze bezpieczeństwa pompy płuczkowej, jest uzależniona od

A. wytrzymałości tulei.

B. głębokości otworu.

C. gęstości płuczki wiertniczej.

D. wydajności pompy.

Wybór ciśnienia, na które należy ustawić zawór bezpieczeństwa pompy płuczkowej, nie powinien być w żaden sposób uzależniony od głębokości otworu, gdyż nie wpływa to bezpośrednio na wytrzymałość elementów konstrukcyjnych. Głębokość otworu związana jest z różnymi aspektami operacyjnymi, takimi jak ciśnienie hydrostatyczne, ale nie determinuje wartości ciśnienia, które powinno być ustawione na zaworze bezpieczeństwa. Podobnie, wydajność pompy, chociaż istotna w kontekście przepływu płuczki, nie ma bezpośredniego wpływu na maksymalne ciśnienie, które mogą wytrzymać elementy systemu. Ustawienie zaworu tylko na podstawie wydajności mogłoby prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, gdzie ciśnienie przekraczałoby dopuszczalne wartości. Z kolei gęstość płuczki wiertniczej ma wpływ na ciśnienie hydrostatyczne w otworze, co może być istotne w kontekście doboru płuczki, ale nie powinno być brane pod uwagę przy ustalaniu wartości ciśnienia na zaworze bezpieczeństwa. Ważne jest zrozumienie, że kluczowym aspektem jest wytrzymałość tulei, która determinuje maksymalne ciśnienie, jakie może ona znieść, a nie parametry związane z głębokością otworu, wydajnością pompy czy gęstością płuczki.

Pytanie 32

Do przenoszenia oraz opuszczania rur okładzinowych, rur płuczkowych i obciążników najbardziej odpowiednie będzie użycie zawiesia linowego

A. trzycięgnowe

B. czterocięgnowe

C. jednocięgnowe

D. dwucięgnowe

Kiedy myślisz o zawiesiach jednocięgnowych do załadunku i rozładunku rur, to raczej nie jest to dobry pomysł. Mają one jeden punkt zaczepienia, co sprawia, że obciążenie nie jest rozłożone równomiernie. To może prowadzić do niestabilności, a w efekcie do przewrócenia lub wypadnięcia ładunku. W przypadku ciężkich i długich rur stabilność jest mega ważna, żeby wszystko było ok. Zawiesia trzycięgnowe i czterocięgnowe są bardziej stabilne, ale przy standardowych operacjach mogą być zbytnim luksusem i czasami kosztować więcej. Jak źle wybierzesz zawiesie, to możesz narazić się na problemy z bezpieczeństwem i uszkodzenia sprzętu. Ważne, żeby znać zasady dotyczące podnoszenia i transportu, bo to wpływa na normy branżowe, które promują bezpieczeństwo. I pamiętaj, że przy trudniejszych manewrach, zawiesia dwucięgnowe nie tylko zapewniają bezpieczeństwo, ale także pomagają w efektywnym rozkładzie ciężaru.

Pytanie 33

Jak często należy przeprowadzać wizualną kontrolę stanu technicznego liny wielokrążkowej?

A. wyłącznie podczas odbioru technicznego

B. jednokrotnie na tydzień

C. przynajmniej raz na zmianie

D. jednokrotnie na dobę

Wybór odpowiedzi, która mówi o kontrolach tylko podczas odbioru technicznego, wcale nie pokazuje, jak ważne są te regularne inspekcje. Kontrola stanu technicznego to powinien być ciągły proces, a nie coś, co robimy raz na jakiś czas. Odbiór techniczny to tylko moment, kiedy sprzęt może spełniać normy, ale to nie znaczy, że będzie w dobrym stanie na dłużej. Zgadzam się, że sprawdzanie raz na tydzień czy raz na dobę może się wydawać ok, ale w praktyce to może być za mało, szczególnie przy intensywnym użytkowaniu. Na przykład, w trudnych warunkach, gdzie liny są narażone na niekorzystną pogodę z obciążeniem, ich stan może się pogarszać znacznie szybciej. Dlatego najlepiej jest kontrolować je co najmniej raz na zmianie, żeby na bieżąco wiedzieć, co się dzieje i móc w porę zareagować, jak coś nie tak. Wiedza o bezpieczeństwie sprzętu jest mega ważna, żeby minimalizować ryzyko i zapewnić ciągłość pracy w każdej branży, gdzie używa się lin wielokrążkowych.

Pytanie 34

Jak likwiduje się odwierty eksploatacyjne ropy naftowej?

A. poprzez zapięcie pakera eksploatacyjnego

B. przez wykonanie korków cementowych

C. przy użyciu korków iłowych

D. poprzez zamontowanie zamkniętej zasuwy na wylocie otworu

Wykorzystanie korków iłowych w likwidacji odwiertów eksploatacyjnych nie jest zalecane, ponieważ ił, choć ma pewne właściwości uszczelniające, nie zapewnia tak trwałego i szczelnego zamknięcia jak cement. Ił może ulegać erozji lub rozpuszczeniu w obecności płynów, co prowadzi do ryzyka wycieku i zanieczyszczenia. Zapięcie pakera eksploatacyjnego również nie jest właściwą metodą likwidacji odwiertu, ponieważ jego głównym zadaniem jest kontrola przepływu fluidów w trakcie eksploatacji, a nie trwałe zamknięcie otworu. Pakery mają zastosowanie w trakcie eksploatacji w celu oddzielania różnych warstw formacji, ale nie eliminują ryzyka kolonizacji otworu po zakończeniu produkcji. Zamontowanie zamkniętej zasuwy na wylocie otworu także nie rozwiązuje problemu, ponieważ zasuwy są elementami tymczasowymi, które mogą być podatne na uszkodzenia. Ostatecznie, niewłaściwe podejście do likwidacji odwiertów może prowadzić do poważnych konsekwencji środowiskowych oraz do łamania przepisów regulujących branżę naftową, co podkreśla znaczenie stosowania odpowiednich standardów i procedur w tym zakresie.

Pytanie 35

Jaką średnicę powinien mieć stabilizator, który znajduje się w przewodzie wiertniczym, jeśli wiercenie otworu będzie się odbywać przy użyciu świdra o średnicy ϕ 8½"?

A. 147,5 mm

B. 309,5 mm

C. 443,0 mm

D. 214,5 mm

Wybór średnicy stabilizatora do przewodu wiertniczego jest kluczowy dla efektywności procesu wiercenia. Odpowiedzi takie jak 443,0 mm, 147,5 mm i 309,5 mm nie są zgodne z zasadami doboru stabilizatorów. Odpowiedź 443,0 mm przekracza średnicę wiertła ϕ 8½ cala, co prowadziłoby do nieefektywnego przepływu płynów wiertniczych oraz zwiększenia oporów hydraulicznych, co z kolei może prowadzić do problemów z wierceniem, takich jak zakleszczenia czy uszkodzenia świdra. Z kolei średnica 147,5 mm jest zbyt mała w stosunku do wymagań stabilizacji, co mogłoby wpłynąć negatywnie na kontrolę kierunku wiercenia. Z kolei 309,5 mm, mimo że nieco zbliżona do średnicy otworu, jest również zbyt duża w kontekście standardów dobrego praktyki. Typowe błędy w takich przypadkach wynikają z niedostatecznej analizy wymagań hydraulicznych oraz nieznajomości norm dotyczących doboru średnic stabilizatorów do średnic wiertła. Odpowiednia wiedza na temat tych parametrów jest kluczowa dla profesjonalnego podejścia do wiercenia i minimalizowania ryzyk, co ma bezpośredni wpływ na efektywność prac wiertniczych.

Pytanie 36

Jakie niebezpieczeństwo niesie ze sobą obecność metanu w powietrzu w stężeniu 9,5%?

A. Pożarowe

B. Wybuchowe

C. Wodne

D. Toksyczne

Zagrożenia związane z obecnością metanu w powietrzu często są mylone z innymi rodzajami zagrożeń, co prowadzi do niewłaściwych wniosków. Odpowiedzi sugerujące, że metan stwarza zagrożenie pożarowe, toksyczne czy wodne, są nieprawidłowe i nie uwzględniają specyfiki chemicznej tego gazu. Pożarowe zagrożenie może dotyczyć metanu, ale kluczowym problemem w przypadku stężeń 9,5% jest jego potencjał do wybuchu. Metan, jako gaz palny, może zapalić się w odpowiednich warunkach, ale nie jest to jego jedyna cecha – najważniejsze jest to, że tworzy mieszanki wybuchowe, co jest podstawowym zagrożeniem w pracach związanych z gazami. Toksyczność metanu nie jest jego właściwością, ponieważ jest on stosunkowo niegroźny dla zdrowia w kontekście chemicznym – nie jest trucizną, jednak w zamkniętych pomieszczeniach może powodować duszności z powodu wypierania tlenu. Ponadto, nie istnieje zagrożenie wodne związane z metanem, gdyż jego obecność w wodzie w formie rozpuszczonej nie stwarza zagrożenia wybuchowego. Błędem jest nieuznawanie metanu za gaz wysokiego ryzyka wybuchowego, co powinno być kluczowym punktem w szkoleniach BHP w branży wydobywczej oraz energetycznej, gdzie jego obecność jest powszechna. Właściwe zrozumienie tych zagrożeń jest fundamentalne dla zapewnienia bezpieczeństwa pracowników i minimalizacji ryzyka incydentów przemysłowych.

Pytanie 37

Co może oznaczać zwiększona mechaniczna prędkość wiercenia podczas przewiercania skały leżącej bezpośrednio nad strefą złożową?

A. Zbyt niska lepkość płuczki

B. Zbyt duża wartość nacisku na świder

C. Zbliżanie się do skały zbiornikowej

D. Spadająca porowatość skał

Widać, że rozumiesz, jak to działa! Kiedy prędkość wiercenia rośnie, to zazwyczaj oznacza, że zbliżasz się do skały zbiornikowej. To dość ważne, bo jak wiertło dociera do warstwy, która jest bardziej porowata i przepuszczalna, to opór się zmniejsza. Dzięki temu prędkość wiercenia wzrasta. I to jest kluczowe, bo jeśli operator zauważy tę zmianę, może zmniejszyć nacisk na świder, co pozwala na jeszcze łatwiejsze wiercenie w kierunku warstwy zbiornikowej. To takie praktyczne podejście, które pozwala lepiej zarządzać wydobyciem i zmniejsza koszty. Jak się wierci w takich rejonach, to znajomość geologii oraz właściwości skał ma ogromne znaczenie. Wiedza o tym, co jest pod ziemią, pomaga planować wiercenie i unikać niepotrzebnych problemów.

Pytanie 38

W jaki sposób dodanie bentonitu do mieszaniny cementowej wpływa na jej właściwości?

A. Zmniejsza gęstość

B. Wydłuża czas wiązania

C. Zwiększa gęstość

D. Skraca czas wiązania

Wydłużenie czasu wiązania cementu jest wynikiem błędnego zrozumienia wpływu bentonitu na właściwości zaczynu cementowego. Bentonit, jako materiał absorbujący wodę, nie tylko nie wydłuża czasu wiązania, ale może wpływać na jego skrócenie, ze względu na poprawę plastyczności mieszanki, co ułatwia proces wiązania. Zwiększenie gęstości zaczynu cementowego również nie jest zgodne z właściwościami bentonitu. W rzeczywistości, dodatek bentonitu do zaczynu prowadzi do zmniejszenia jego gęstości, co jest efektem jego struktury i zdolności do wchłaniania wody. Skrócenie czasu wiązania, choć teoretycznie mogłoby wydawać się korzystne, w praktyce może prowadzić do niepożądanych skutków, takich jak osłabienie struktury czy obniżenie trwałości materiału. Często występuje mylne przekonanie, że dodanie jakiegokolwiek materiału do cementu zawsze poprawia jego właściwości. Istotne jest, aby pamiętać, że każdy dodatek powinien być starannie dobrany i przetestowany pod kątem specyficznych zastosowań, zgodnie z normami branżowymi, które zalecają prowadzenie badań nad właściwościami mieszanki przed jej zastosowaniem w budownictwie. Wynikające z tego błędne myślenie może prowadzić do zastosowania niewłaściwych materiałów, co z kolei może wpłynąć na jakość i trwałość konstrukcji.

Pytanie 39

Jakie z wymienionych rodzajów skał można poddać działaniu kwasu?

A. Sól kamienna

B. Wapienie

C. Iłowce

D. Węgiel brunatny

Wapienie to skała, która powstaje z węglanu wapnia, czyli CaCO3. Jest dosyć ciekawym materiałem, bo pod wpływem kwasów, na przykład kwasu solnego, rozpuszcza się. To zjawisko jest wykorzystywane w geologii oraz budownictwie, gdzie wapienie są popularne jako surowiec do produkcji cementu. Z punktu widzenia badań geologicznych, kwasowanie wapieni daje nam szansę na zbadanie ich właściwości fizycznych i chemicznych, a także na odkrycie procesów, które miały miejsce, gdy się formowały. Dodatkowo, wapienie mają sporo do powiedzenia w naturalnych cyklach węglowych, bo ich rozkład generuje dwutlenek węgla, który może mieć wpływ na nasz klimat. Warto też wiedzieć, że wapienie są ważne w ekosystemach wodnych, bo ich rozpuszczanie wpływa na alkaliczność tych wód, co jest kluczowe dla żyjących tam organizmów. Dlatego znajomość reakcji wapieni z kwasami to coś, co powinno interesować zarówno geologów, jak i ekologów.

Pytanie 40

W jakich sytuacjach najczęściej wykorzystuje się lewy obieg płuczki?

A. Po zainstalowaniu rur okładzinowych

B. Po przeprowadzeniu zabiegu cementowania

C. W trakcie rdzeniowania

D. Podczas urabiania skały za pomocą świdra

Inne odpowiedzi związane z lewym obiegiem płuczki nie uwzględniają kluczowego etapu, jakim jest cementowanie. Odpowiedź wskazująca na rdzeniowanie nie bierze pod uwagę, że głównym celem tego etapu jest uzyskanie rdzeni skały, a nie efektywne usuwanie cementu. W trakcie rdzeniowania, celem jest zdobycie próbki skały, co nie wymaga aplikacji płuczki w obiegu lewym, który działa bardziej efektywnie po zakończeniu cementowania. Odpowiedzi dotyczące zapuszczenia rur okładzinowych zazwyczaj nie są związane z lewym obiegiem, ponieważ to etap ten wymaga innego rodzaju płuczki, celem jest przygotowanie otworu dla dalszych operacji, takich jak cementowanie. Na koniec, błędne jest wskazanie urabiania skały przez świder, ponieważ to proces skoncentrowany na usuwaniu materiału, a nie na zapewnieniu czystości przestrzeni po cementowaniu. W rzeczywistości, stosowanie lewego obiegu płuczki w tych momentach nie tylko nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, ale może także prowadzić do komplikacji w całym procesie wydobycia. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla bezpiecznego i efektywnego przeprowadzenia operacji wiertniczych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej