Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Asystentka stomatologiczna
  • Kwalifikacja: MED.01 - Asystowanie lekarzowi dentyście i utrzymanie gabinetu w gotowości do pracy
  • Data rozpoczęcia: 8 marca 2025 19:59
  • Data zakończenia: 8 marca 2025 20:10

Egzamin niezdany

Wynik: 17/40 punktów (42,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jakie właściwości lecznicze wykazują preparaty wodorotlenkowo-wapniowe?

A. mumifikowanie tkanek miękkich
B. działanie odontotropowe i bakteriobójcze
C. długotrwałe i silne działanie kariostatyczne
D. działanie przeciwkrwotoczne
Preparaty wodorotlenkowo-wapniowe charakteryzują się działaniem odontotropowym oraz bakteriobójczym, co czyni je niezwykle ważnymi w stomatologii, szczególnie w kontekście leczenia kanałowego. Działanie odontotropowe oznacza, że substancje te sprzyjają regeneracji tkanek zęba, stymulując procesy gojenia i odbudowy. Dodatkowo, ich właściwości bakteriobójcze pozwalają na skuteczne eliminowanie drobnoustrojów, co jest kluczowe w leczeniu zapaleń miazgi zębowej oraz w przypadku zakażeń endodontycznych. W praktyce, preparaty te są stosowane jako materiał wypełniający kanały korzeniowe, a także przy leczeniu perforacji zębów. Warto zaznaczyć, że zgodnie z wytycznymi Międzynarodowej Federacji Stomatologicznej, stosowanie wodorotlenku wapnia w terapii endodontycznej jest standardem, który zapewnia wysoką skuteczność oraz bezpieczeństwo terapii. Ponadto, ich długotrwałe działanie umożliwia skuteczne kontrolowanie zakażeń, co jest kluczowe dla utrzymania zdrowia jamy ustnej pacjentów.
Pytanie 2

W systemie FDI numer 55 odnosi się do drugiego górnego zęba mlecznego

A. przedtrzonowiec prawy
B. trzonowiec prawy
C. trzonowiec lewy
D. przedtrzonowiec lewy
Odpowiedź 'trzonowiec prawy' jest poprawna, ponieważ w systemie FDI (Fédération Dentaire Internationale) symbol 55 oznacza drugi górny ząb mleczny, który jest klasyfikowany jako trzonowiec. W systemie FDI zęby oznaczane są dwucyfrowymi numerami, gdzie pierwsza cyfra wskazuje na ćwiartkę jamy ustnej, a druga cyfra na konkretny ząb. Ząb mleczny drugi górny znajduje się w prawej ćwiartce jamy ustnej, stąd jego przyporządkowanie do numeru 55. W praktyce, znajomość tego systemu klasyfikacji jest kluczowa dla dentystów i ortodontów, ponieważ ułatwia komunikację między specjalistami oraz dokładne dokumentowanie stanu uzębienia pacjentów. Na przykład, podczas planowania leczenia ortodontycznego istotne jest precyzyjne określenie, które zęby wymagają interwencji. Dzięki systemowi FDI specjaliści mogą szybko i efektywnie wymieniać się informacjami o zębach pacjentów, co zwiększa jakość świadczonej opieki stomatologicznej.
Pytanie 3

Zgodnie z przepisami prawa, dokumentacja medyczna gabinetu stomatologicznego w postaci zdjęć rentgenowskich powinna być przechowywana przez co najmniej

A. 15 lat
B. 5 lat
C. 20 lat
D. 10 lat
Zgodnie z przepisami prawa, dokumentacja medyczna, w tym zdjęcia rentgenowskie z gabinetu stomatologicznego, powinna być przechowywana przez co najmniej 10 lat. Taki okres ochrony wynika z regulacji prawnych, które mają na celu zapewnienie pacjentom możliwości dostępu do informacji o ich stanie zdrowia przez odpowiednio długi czas. Przechowywanie dokumentacji przez 10 lat umożliwia również lekarzom rzetelne prowadzenie historii leczenia pacjentów, co jest kluczowe w przypadku długoterminowych terapii czy nawracających problemów zdrowotnych. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być przypadek pacjenta, który po kilku latach wraca z problemami, które mogą być powiązane z wcześniejszymi leczeniami. Wówczas dostęp do zdjęć rentgenowskich sprzed lat pozwala na dokładną analizę i diagnozę. Ponadto, dobrymi praktykami branżowymi jest nie tylko przestrzeganie minimalnych wymagań, ale także dbanie o archiwizację dokumentacji w sposób, który zapewnia odpowiednie warunki przechowywania i zabezpieczenia przed ich utratą lub zniszczeniem, co jest równie istotne w kontekście prowadzenia gabinetu stomatologicznego.
Pytanie 4

Okres przechowywania dokumentacji medycznej zaczyna się od

A. daty, w której sporządzono dokument
B. momentu, gdy zakończono leczenie
C. 1 stycznia roku, w którym dokument został sporządzony
D. 31 grudnia roku, w którym dokument został sporządzony
Wybierając inne odpowiedzi, można wpaść w pułapki myślowe związane z interpretacją czasu przechowywania dokumentacji medycznej. Na przykład, uznanie, że czas ten zaczyna się od dnia, w którym dokument został sporządzony, ignoruje istotny aspekt regulacji prawnych, które wskazują, że formalny termin liczy się od końca roku, a nie od konkretnej daty. Takie myślenie prowadzi do pomyłek w planowaniu archiwizacji dokumentów, co może skutkować niezgodnością z przepisami. Z kolei uznanie, że czas przechowywania zaczyna się od 1 stycznia roku, w którym dokument został sporządzony, pomija fakt, że regulacje wyraźnie wskazują na koniec roku jako punkt odniesienia. Również wybór 31 grudnia roku sporządzenia dokumentu może być mylący, jeśli nie wiemy, że odnosi się to do bieżącego roku kalendarzowego, a nie do daty sporządzenia. Ostatecznie, właściwe zrozumienie zasad przechowywania dokumentacji medycznej jest kluczowe dla każdej instytucji medycznej, aby uniknąć konsekwencji prawnych związanych z niewłaściwym zarządzaniem danymi osobowymi pacjentów oraz zapewnić ich bezpieczeństwo i prywatność.
Pytanie 5

Jaki rodzaj cementu można wykorzystać jako trwałe wypełnienie w ubytku zęba V klasy Blacka?

A. Polikarboksylowy
B. Cynkowo-fosforanowy
C. Tlenkowo-cynkowo-eugenolowy
D. Glasjonomerowy
Cement polikarboksylowy, mimo że jest materiałem o szerokim zastosowaniu w stomatologii, nie jest optymalnym wyborem do wypełnień V klasy. Jego właściwości mechaniczne są ograniczone w porównaniu do glasjonomeru. Choć polikarboksylowy może dobrze współpracować z tkankami zębowymi, to jednak nie oferuje takich korzyści jak uwalnianie fluoru, co jest kluczowe dla długoterminowej ochrony zębów. Cement cynkowo-fosforanowy, chociaż ma swoje miejsce w stomatologii, jest bardziej odpowiedni do wypełnień tymczasowych lub podkładów, a jego właściwości nie są idealne dla ubytków V klasy. W przypadku tego materiału istnieje ryzyko nadwrażliwości oraz trudności w osiągnięciu odpowiedniej estetyki. Tlenkowo-cynkowo-eugenolowy, z kolei, zazwyczaj stosuje się w przypadku wypełnień tymczasowych i ma ograniczone zastosowanie w ubytkach stałych, głównie ze względu na właściwości, które nie zapewniają trwałości i estetyki wymaganej w wypełnieniach V klasy. Dlatego wybór odpowiedniego materiału jest kluczowy dla sukcesu leczenia i zdrowia jamy ustnej pacjenta.
Pytanie 6

Aby na stałe osadzić korony metalowe, należy przygotować cement o takiej konsystencji

A. plasteliny
B. gęstej śmietany
C. kitu
D. twardej pasty
Odpowiedź ,gęstej śmietany' jest całkiem dobra! Konsystencja cementu, jak gęsta śmietana, to kluczowy element, bo dzięki temu uzyskujemy lepszą przyczepność i stabilność. Wypełniając przestrzeń między koroną a zębem, mamy większą pewność, że wszystko dobrze się trzyma i nie będą się pojawiały jakieś nieszczelności. Takie cementy ułatwiają kontrolę nad aplikacją materiału, a w praktyce to naprawdę ułatwia pracę. A według wytycznych w protetyce, ważne jest, żeby cement trzymał się zarówno metalu, jak i szkliwa zęba. Użycie gęstej śmietany to super wybór, bo zapewnia równowagę między płynnością a gęstością, co przyczynia się do długotrwałego sukcesu w leczeniu stomatologicznym.
Pytanie 7

Dentysta prosi o sporządzenie wkładki wybielającej z preparatu Peroxidon do zęba po leczeniu endodontycznym. Asystentka ma wymieszać proszek

A. z solą fizjologiczną
B. z eugenolem
C. z gliceryną
D. z wodą destylowaną
Mieszanie preparatu Peroxidon z wodą destylowaną, eugenolem czy solą fizjologiczną nie jest właściwe w kontekście przygotowania wkładki wybielającej dla zęba przeleczonego endodontycznie. Woda destylowana, choć czysta, nie posiada właściwości Wiążących, które są niezbędne do osiągnięcia stabilnej konsystencji mieszanki. Mieszanka bez dodatku substancji wiążącej może prowadzić do trudności w aplikacji, a także obniżyć skuteczność wybielania, ponieważ składniki aktywne mogą nie penetrować odpowiednio w strukturę zęba. Eugenol, znany ze swoich właściwości znieczulających i przeciwbólowych, nie jest odpowiednim medium dla preparatu wybielającego, gdyż może zmieniać jego skuteczność i prowadzić do nieprzewidywalnych reakcji. Z kolei sól fizjologiczna, mimo że jest stosowana w różnych procedurach medycznych, nie współdziała z Peroxidonem w sposób zapewniający efektywne wybielanie zębów. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wyboru tych substancji, to niedostateczna znajomość właściwości chemicznych składników oraz nieprawidłowe rozumienie ich zastosowania w kontekście stomatologicznym. Każdy z tych błędów może skutkować nie tylko nieefektywnym zabiegiem, ale także dyskomfortem pacjenta oraz niepożądanymi skutkami ubocznymi.
Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Przed przystąpieniem do zakupu klamry Fiesta na ząb, asystentka stomatologiczna powinna

A. osuszyć miejsce zabiegu
B. poprosić pacjenta o przepłukanie ust płynem dezynfekującym
C. usunąć z zęba pacjenta płytkę nazębną
D. wykonać otwór w gumie koferdamu
Przygotowanie do założenia klamry Fiesta na ząb wymaga zastosowania odpowiednich procedur technicznych, a wybór niewłaściwych kroków może prowadzić do obniżenia jakości zabiegu. Przykładowo, poproszenie pacjenta o przepłukanie jamy ustnej płynem odkażającym, choć wydaje się być korzystne, nie zastępuje kluczowego etapu, jakim jest wykonanie otworu w gumie koferdamu. Przepłukanie ma na celu jedynie eliminację drobnoustrojów, jednak nie rozwiązuje problemu wilgoci, co jest istotne dla skuteczności leczenia. Z kolei osuszenie pola zabiegowego, choć istotne w kontekście zabiegów stomatologicznych, powinno być przeprowadzone po założeniu koferdamu. Oczyszczanie zęba z płytki nazębnej przed nałożeniem klamry również nie jest priorytetowe w tym etapie, ponieważ klamra powinna być zakładana na czysty ząb, który został już przedtem odpowiednio przygotowany. Typowym błędem myślowym jest także przekonanie, że te czynności mogą zastąpić izolację, co prowadzi do nieodpowiedniego przygotowania i ryzykownych sytuacji klinicznych. W praktyce stosowanie koferdamu powinno być zawsze pierwszym krokiem, a jego brak może skutkować problemami z trwałością klamry i ogólnym wynikiem leczenia. Dlatego tak ważne jest, aby asystentka stomatologiczna miała pełną świadomość znaczenia każdego etapu procedury, aby zapewnić najwyższe standardy opieki stomatologicznej.
Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Czym jest ortodontyczny cyrkiel?

A. uruchamiania płytki przedsionkowej.
B. określenia szerokości łuków zębowych.
C. formowania klamer w aparatach ruchomych.
D. wyrównania zamka aparatu ortodontycznego.
Odpowiedzi sugerujące użycie cyrkiela ortodontycznego do wypoziomowania zamka aparatu stałego, aktywacji płytki przedsionkowej oraz doginania klamer w aparatach ruchomych nie są poprawne, ponieważ każdy z tych procesów wymaga innych narzędzi i metod. Cyrkiel nie jest narzędziem do wypoziomowania zamków - ten proces opiera się na precyzyjnym umiejscowieniu zamków na zębach, co powinno być wykonane przy użyciu właściwych technik i narzędzi, takich jak ściągacze czy szczypce. Aktywacja płytki przedsionkowej polega na manipulacji jej elementami, co również wymaga innych narzędzi, skonstruowanych specjalnie do takiej pracy. Doginanie klamer w aparatach ruchomych to proces, który wymaga użycia specjalnych szczypiec ortodontycznych, a nie cyrkiela. W takich przypadkach, stosowanie cyrkiela może prowadzić do nieprecyzyjnych działań oraz potencjalnych błędów w leczeniu ortodontycznym. Zrozumienie właściwego zastosowania cyrkiela i innych narzędzi ortodontycznych jest kluczowe dla efektywnego i skutecznego leczenia pacjentów, a wszelkie nieprawidłowe interpretacje mogą prowadzić do nieoptymalnych wyników klinicznych.
Pytanie 12

Cement ZnO z eugenolem powinien być przygotowywany na

A. płytkach papierowych za pomocą szpatułki kościanej
B. matowej powierzchni szklanej płytki przy użyciu metalowej szpatułki
C. gładkiej powierzchni szklanej płytki z użyciem plastikowej szpatułki
D. płytkach papierowych przy pomocy szpatułki z plastiku lub metalowej
Cement ZnO z eugenolem jest materiałem stosowanym w stomatologii, który wykazuje korzystne właściwości, takie jak biokompatybilność i zdolność do tworzenia trwałej wiązki z tkankami. Zarabianie cementu na matowej powierzchni płytki szklanej za pomocą metalowej szpatułki jest zalecane, ponieważ zapewnia równomierne rozprowadzenie składników oraz optymalną konsystencję mieszanki. Matowa powierzchnia zmniejsza ryzyko ślizgania się materiału, co pozwala na lepszą kontrolę nad procesem mieszania. Metalowa szpatułka umożliwia uzyskanie gładkiej i jednorodnej konsystencji, co jest kluczowe dla właściwości mechanicznych cementu po stwardnieniu. W praktyce, technika ta jest zgodna z zaleceniami wielu protokołów stomatologicznych, które podkreślają znaczenie precyzyjnego przygotowania materiałów w celu osiągnięcia ich optymalnych właściwości. Przykładowo, zastosowanie tej metody pozwala na zminimalizowanie porowatości cementu, co przekłada się na lepszą odporność na działanie czynników zewnętrznych i dłuższą żywotność wypełnień stomatologicznych.
Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Promieniowanie UV, które wydobywa się z lampy bakteriobójczej, powinno być używane w metodzie dezynfekcji

A. biologicznej
B. chemicznej
C. mechanicznej
D. fizycznej
Wybór odpowiedzi związanej z metodą mechaniczną, chemiczną lub biologiczną w kontekście dezynfekcji lampą bakteriobójczą jest błędny, ponieważ każda z tych metod ma swoje specyficzne mechanizmy działania, które nie są odpowiednie w kontekście promieniowania UV. Metoda mechaniczna polega na usuwaniu zanieczyszczeń przez filtrację lub inne fizyczne procesy, które nie inaktywują mikroorganizmy, a jedynie je zatrzymują. Z kolei metoda chemiczna polega na stosowaniu substancji chemicznych, takich jak detergenty czy środki dezynfekcyjne, które mogą wprowadzać dodatkowe ryzyko dla zdrowia, niektóre z nich mogą także prowadzić do powstawania oporności wśród patogenów. Metoda biologiczna, opierająca się na wykorzystaniu mikroorganizmów do eliminacji innych patogenów, jest mało efektywna w przypadku natychmiastowej dezynfekcji, jaką zapewniają lampy UV. Promieniowanie UV działa na zasadzie zniszczenia struktury genetycznej mikroorganizmów, co sprawia, że nie tylko są one inaktywowane, ale również nie mają możliwości reprodukcji. Z tego powodu, takie podejścia, jak chemiczne czy biologiczne, mogą być niewystarczające w sytuacjach wymagających szybkiej i skutecznej dezynfekcji, zwłaszcza w warunkach szpitalnych, gdzie ryzyko zakażeń szpitalnych jest podwyższone. Dlatego promieniowanie UV jako metoda fizyczna pozostaje jedną z najskuteczniejszych form dezynfekcji w nowoczesnych systemach sanitarnych.
Pytanie 15

Zjawisko związane z utratą twardej struktury zębów podczas żucia pokarmu między zębami przeciwstawnymi oraz formowaniem kęsa pokarmowego określa się mianem

A. abfrakcji
B. demastykacji
C. erozji
D. atrycji
Demastykacja to proces, który odnosi się do mechanicznego usuwania twardych tkanek zęba w trakcie żucia pokarmu. Podczas tego procesu, zęby przeciwstawne ścierają się, co prowadzi do tworzenia kęsa pokarmowego. W kontekście stomatologii, demastykacja jest naturalnym zjawiskiem, które zachodzi podczas normalnego funkcjonowania narządu żucia. Warto zaznaczyć, że demastykacja jest zjawiskiem różnym od atrycji, erozji czy abfrakcji, które mają inne mechanizmy i przyczyny. Przykładowo, atrycja dotyczy ścierania się zębów w wyniku ich kontaktu ze sobą, a erozja odnosi się do chemicznego niszczenia szkliwa zębowego przez kwasy. W praktyce, zrozumienie demastykacji ma znaczenie przy projektowaniu protez i innych form leczenia stomatologicznego, które muszą uwzględniać naturalne procesy zachodzące w jamie ustnej, aby zapewnić długoterminowe efekty leczenia i komfort pacjenta. Warto również monitorować wszelkie zmiany w zgryzie pacjenta, ponieważ mogą one wskazywać na nieprawidłowości spowodowane nadmierną demastykacją.
Pytanie 16

Jaką powinien mieć konsystencję fleczer stosowany do tymczasowego mocowania korony protetycznej?

A. Plastycznej masy
B. Kitu
C. Zagęszczonej śmietany
D. Gęstej masy
Konsystencje zaproponowane w pozostałych odpowiedziach nie odpowiadają wymaganiom dla fleczera stosowanego do czasowego umocowania korony protetycznej. Gęsta masa, choć może wydawać się odpowiednia, w rzeczywistości może prowadzić do trudności w aplikacji i modelowaniu, co w efekcie utrudnia osiągnięcie stabilnego i precyzyjnego mocowania. Przesadnie gęsta konsystencja może ograniczać zdolność materiału do wypełnienia wszystkich przestrzeni pomiędzy koroną a zębem, co zwiększa ryzyko powstawania luzów i mikroprzecieków, które są niepożądane w protetyce. Z kolei plastyczna masa, mimo że wykazuje pewne cechy odpowiednie, może być zbyt luźna, co prowadzi do niemożności uzyskania odpowiedniej sztywności po utwardzeniu. Taki fleczer nie zapewnia stabilizacji, co jest kluczowe dla długoterminowego sukcesu protetycznego. Kitu używa się w zupełnie innych aplikacjach, głównie jako materiał uszczelniający, i nie nadaje się do tymczasowego mocowania koron, ponieważ jego właściwości nie odpowiadają wymaganiom dla precyzyjnego i łatwego usuwania, które jest istotne w przypadku protetyki. W związku z powyższym, wybór odpowiedniej konsystencji fleczera jest kluczowy dla sukcesu terapeutycznego, a zrozumienie tych różnic pozwala na podejmowanie lepszych decyzji w praktyce klinicznej.
Pytanie 17

Prawa sekcja żuchwy jest oznaczona cyfrą

A. IV
B. VI
C. III
D. V
Wybór niewłaściwych oznaczeń dla sektorów żuchwy może prowadzić do poważnych nieporozumień w diagnostyce oraz leczeniu, co jest szczególnie istotne w kontekście precyzyjnych procedur chirurgicznych. Na przykład, oznaczenie IV odnosi się do innego sektora anatomicznego, co może skutkować błędną lokalizacją zmian patologicznych. W praktyce klinicznej, lekarze muszą mieć pewność, że posługują się poprawną terminologią oraz oznaczeniami, aby zminimalizować ryzyko błędów. Wiele osób myli oznaczenia w wyniku nieznajomości standardów anatomicznych lub z powodu przyzwyczajenia do różnych systemów klasyfikacji. Niezrozumienie tych zasad prowadzi do typowych pułapek, takich jak nadmierne uproszczenie informacji o anatomii lub mylenie podobnie brzmiących terminów. To może mieć poważne konsekwencje, zwłaszcza w sytuacjach, w których dokładność jest kluczowa, jak w przypadku zabiegów chirurgicznych czy planowania terapii ortodontycznej. Dlatego znajomość poprawnych oznaczeń, takich jak VI dla sektora prawego żuchwy, jest niezbędna dla każdego specjalisty w dziedzinie medycyny stomatologicznej i chirurgii szczękowo-twarzowej. Warto również zauważyć, że w niektórych systemach edukacyjnych mogły zaistnieć różnice w oznaczeniach, co jeszcze bardziej podkreśla znaczenie jasności i jednolitości w komunikacji medycznej.
Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

Stomatolog wypełnił ubytek w zębie pacjenta, przyjmując go w pozycji leżącej. Aby dostosować materiał wypełniający do zgryzu, asystentka stomatologiczna powinna ustawić fotel z pacjentem w pozycji

A. półleżącej
B. siedzącej
C. półsiedzącej
D. leżącej
Wybór pozycji leżącej na etapie dopasowywania wypełnienia do zgryzu jest niewłaściwy, ponieważ w tej pozycji trudniej jest ocenić naturalne ułożenie zębów. Występują wówczas zniekształcenia w relacji zgryzowej, co może prowadzić do nieprawidłowego ustawienia wypełnienia i późniejszych problemów ze zgryzem. Pozycje półleżąca i półsiedząca również nie są optymalne, ponieważ mogą wprowadzać dodatkowe napięcia w obrębie szyi i kręgosłupa pacjenta, co wpływa na jego komfort oraz precyzję pracy lekarza. W zależności od stopnia odchylenia fotela, zęby mogą znaleźć się w innej płaszczyźnie, co utrudnia prawidłowe ustawienie wypełnienia. W praktyce stomatologicznej, ocena zgryzu wymaga maksymalnej precyzji, a wszelkie nieprawidłowości mogą skutkować koniecznością dalszych korekt, co zwiększa czas leczenia i obciążenie pacjenta. Dlatego tak istotne jest, aby stosować się do uznawanych standardów, które zalecają fotel w pozycji siedzącej na etapie oceny zgryzu oraz dopasowywania wypełnienia. Wybór niewłaściwej pozycji prowadzi nie tylko do trudności w pracy, ale również stwarza ryzyko urazów i dyskomfortu dla pacjenta.
Pytanie 20

Jakie narzędzie jest wykorzystywane do wypełniania kanału korzeniowego zęba?

A. igła Lentulo.
B. wyciągacz.
C. narzędzie do usuwania miazgi.
D. pilnik H.
Ekskawator to narzędzie, które w stomatologii służy do usuwania zainfekowanej miazgi i tkanki zębiny. Ale tak szczerze mówiąc, nie nadaje się do wypełniania kanałów korzeniowych. Jego główna rola to mechaniczne usuwanie materiału, co nie ma nic wspólnego z samym wypełnieniem. Kiedy mówimy o miazgociągu, to on też służy do wyjmowania miazgi z komory zęba, więc też nie wchodzi w zagadnienie wypełnienia. A pilnik typu H, choć ważny w endodoncji, to bardziej zajmuje się poszerzaniem i kształtowaniem kanału, a nie wprowadzaniem materiału. Często można mylić narzędzia do opracowywania kanałów z tymi, którymi je wypełniamy, co jest typowym błędem. Warto mieć świadomość, że każde z tych narzędzi ma swoje zadanie, a ich niewłaściwe użycie może przynieść problemy w leczeniu. W praktyce, żeby leczenie kanałowe było skuteczne, trzeba mieć zarówno odpowiednie narzędzia do opracowania, jak i dobre techniki wypełniania, dlatego igła Lentulo jest taka istotna w endodoncji.
Pytanie 21

Jakie genetyczne konsekwencje wywołuje promieniowanie rentgenowskie?

A. nowotwory złośliwe
B. zmętnienie soczewek oraz zaćma
C. aberracje chromosomowe w komórkach rozrodczych
D. miejscowe uszkodzenia skóry
Nowotwory złośliwe, zmętnienie soczewek i zaćma oraz miejscowe uszkodzenia skóry to objawy efektywnych skutków promieniowania, jednak nie są one bezpośrednio związane z aberracjami chromosomowymi w komórkach rozrodczych. Nowotwory złośliwe mogą być wynikiem długotrwałej ekspozycji na promieniowanie, ale nie są one bezpośrednim skutkiem genetycznym, a raczej efektem kumulacji mutacji w komórkach somatycznych. Zmętnienie soczewek i zaćma są bardziej związane z wpływem promieniowania na tkanki miękkie oraz ich degenerację, a nie na modyfikacje genetyczne. Miejscowe uszkodzenia skóry, takie jak poparzenia, również nie mają charakteru genetycznego, a ich mechanizm jest bardziej związany z uszkodzeniem komórek w wyniku działania promieniowania. W kontekście błędnego rozumienia tych skutków, często występuje mylne przekonanie, że każdy efekt szkodliwy związany z promieniowaniem ma charakter genetyczny. Kluczowe jest rozróżnienie między skutkami somatycznymi a genetycznymi, ponieważ te dwa rodzaje uszkodzeń mają różne mechanizmy działania i konsekwencje zdrowotne. Przykłady te pokazują, jak istotna jest wiedza na temat różnic w skutkach promieniowania, aby skutecznie minimalizować ryzyko i podejmować odpowiednie środki ochrony zdrowia.
Pytanie 22

Raspator jest elementem wyposażenia gabinetu

A. pedodontycznego
B. protetycznego
C. ortodontycznego
D. chirurgicznego
Raspator to narzędzie chirurgiczne wykorzystywane w praktyce chirurgicznej, szczególnie w dziedzinie stomatologii. Jego główną funkcją jest separacja tkanek oraz umożliwienie dostępu do obszarów anatomicznych, które wymagają interwencji. Raspatory są niezbędne podczas różnego rodzaju zabiegów chirurgicznych, takich jak ekstrakcje zębów, operacje na tkankach miękkich czy implantacje. Dzięki ergonomicznemu kształtowi i różnym rozmiarom, raspatory pozwalają na precyzyjne działanie, co zwiększa bezpieczeństwo oraz skuteczność przeprowadzanych procedur. Przykładowo, podczas ekstrakcji zęba, raspator umożliwia odpowiednie odciągnięcie błony śluzowej i tkanek, co ułatwia chirurgowi dostęp do korzenia zęba. Współczesne standardy chirurgiczne wymagają używania ergonomicznych narzędzi, a raspatory są projektowane zgodnie z tymi standardami, co sprawia, że ich stosowanie jest integralną częścią zabiegów operacyjnych w stomatologii. Ponadto, znajomość użycia raspatorów jest kluczowa w szkoleniach dla przyszłych chirurgów stomatologicznych, co podkreśla ich wagę w edukacji medycznej.
Pytanie 23

W technice oburęcznej przekazywania narzędzi

A. lewa dłoń przekazuje narzędzia, prawa dłoń je przyjmuje
B. prawa dłoń jest zarówno podającą, jak i odbierającą
C. lewa dłoń pełni rolę podającą i odbierającą
D. prawa dłoń podaje narzędzia, lewa dłoń je przyjmuje
Wybór niewłaściwej odpowiedzi może sugerować brak zrozumienia fundamentalnych zasad dotyczących przekazywania instrumentów w kontekście medycznym. Na przykład, stwierdzenie, że lewa ręka podaje narzędzia, a prawa odbiera, jest sprzeczne z przyjętymi standardami, które jasno określają rolę poszczególnych rąk. Prawa ręka, będąc dominującą u większości ludzi, jest zazwyczaj wykorzystywana do precyzyjnych ruchów, takich jak podawanie narzędzi, co zwiększa efektywność działania. Ponadto, pomylenie ról rąk prowadzi do nieefektywnego zarządzania instrumentami, co może wydłużać czas operacji oraz zwiększać ryzyko błędów. Przykładem błędnego myślenia jest przekonanie, że obie ręce mogą pełnić tę samą funkcję jednocześnie; w rzeczywistości, taki system nie tylko wprowadza chaos, ale także utrudnia współpracę w zespole. Dlatego kluczowe jest doskonalenie umiejętności oburęcznego przekazywania instrumentów zgodnie z ustalonymi procedurami, aby zapewnić płynność i bezpieczeństwo w trakcie operacji. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do krytycznych sytuacji, w których nieprawidłowe przekazanie narzędzia może zagrażać życiu pacjenta.
Pytanie 24

Po aplikacji wytrawiacza na przygotowaną powierzchnię zęba pacjenta, co powinna zrobić asystentka po pewnym czasie?

A. wysuszyć
B. wypłukać
C. spolimeryzować
D. zdjąć
Wypłukanie wytrawiacza to naprawdę ważny krok, jeśli chodzi o przygotowanie zęba do dalszego leczenia, zwłaszcza gdy używamy materiałów kompozytowych. Wytrawiacz, zazwyczaj na bazie kwasu fosforowego, ma za zadanie usunąć warstwę szkliwa oraz stworzyć mikroszczeliny, co pozwala lepiej trzymać się materiałowi wypełniającemu. Po jego nałożeniu i działaniu przez wyznaczony czas, kluczowe jest, żeby dokładnie go wypłukać. Jeśli zostawimy wytrawiacz, to może to osłabić strukturę zęba i negatywnie wpłynąć na jakość połączenia z wypełnieniem. W praktyce stomatologicznej warto też zwracać uwagę na zalecenia producentów materiałów kompozytowych, które mówią o potrzebie wypłukania po określonym czasie. W moim doświadczeniu dobrze jest również mieć na oku pacjenta w tym momencie, żeby upewnić się, że żadne substancje, jak alkohol używany do płukania, nie zostaną na zębie. Takie podejście nie tylko poprawia trwałość leczenia, ale i zmniejsza ryzyko problemów z zębem później.
Pytanie 25

Jaką grupę zajmują odpady medyczne?

A. 20
B. 16
C. 18
D. 14
Odpady medyczne klasyfikowane są w grupie 18 według Polskiej Klasyfikacji Odpadów (PKO), która bazuje na regulacjach Unii Europejskiej. Klasyfikacja ta zakłada podział odpadów na różne grupy, co jest niezbędne dla ich odpowiedniego zarządzania oraz utylizacji. Odpady medyczne to materiały, które powstają w wyniku działalności leczniczej, takie jak zużyte narzędzia chirurgiczne, materiał biologiczny oraz odpady z laboratoriów. Kluczowym celem takiej klasyfikacji jest zapewnienie, że odpady te będą traktowane zgodnie z obowiązującymi przepisami, co wpływa na bezpieczeństwo zdrowotne ludzi i ochronę środowiska. Praktycznym przykładem jest segregacja tych odpadów w placówkach medycznych, co pozwala na ich bezpieczne przechowywanie i transport do odpowiednich instalacji utylizacyjnych. Właściwe procedury postępowania z odpadami medycznymi są kluczowe, aby zminimalizować ryzyko zakażeń oraz zanieczyszczenia środowiska.
Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Pomiędzy końcem uchwytu kleszczy znajdujących się wewnątrz papierowo-foliowego rękawa a zgrzewem należy pozostawić przestrzeń wynoszącą

A. 10 cm
B. 3 cm
C. 5 cm
D. 1 cm
Odpowiedź 3 cm jest poprawna, ponieważ zachowanie odpowiedniego odstępu pomiędzy końcem rękojeści kleszczy a zgrzewem rękawa papierowo-foliowego jest kluczowe dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania narzędzi oraz bezpieczeństwa operacji. Zbyt mały odstęp może prowadzić do zacięcia lub uszkodzenia kleszczy, co z kolei może powodować niekontrolowane wycieki lub inne niepożądane zdarzenia w trakcie procedury. Norma PN-EN 868-5, która dotyczy materiałów opakowaniowych do sterylizacji, zaleca, aby narzędzia były umieszczane z odpowiednim luzem, co umożliwia cyrkulację pary lub innych czynników sterylizujących. W praktyce, odstęp 3 cm jest również często spotykany w procedurach medycznych i laboratoryjnych, gdzie precyzyjna manipulacja narzędziami jest niezbędna dla zachowania sterylności oraz efektywności zabiegu. W związku z tym, stosowanie się do tego wymogu nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale także poprawia efektywność procesów sterylizacji oraz czas ich trwania.
Pytanie 29

Przechowywanie odpadów medycznych z kodem 18 01 03 w temperaturze nieprzekraczającej 10°C może trwać maksymalnie

A. 48 godzin
B. 14 dni
C. 30 dni
D. 72 godziny
Odpowiedzi, które sugerują krótsze czasy przechowywania, takie jak 72 godziny, 14 dni czy 48 godzin, są mylne i mogą prowadzić do nieprawidłowego zarządzania odpadami medycznymi. Zbyt krótki czas przechowywania może doprowadzić do sytuacji, w której odpady nie zostaną odpowiednio schłodzone, co sprzyja ich szybkiemu psuciu się oraz rozwojowi patogenów. W praktyce oznacza to, że personel medyczny może być narażony na kontakt z niebezpiecznymi mikroorganizmami, co jest niezgodne z zasadami BHP oraz normami dotyczącymi ochrony zdrowia. Ponadto, nieprzestrzeganie wytycznych dotyczących czasu przechowywania może prowadzić do naruszeń przepisów prawa, co z kolei skutkuje sankcjami dla placówek medycznych. Typowym błędem jest niedocenianie wpływu temperatury i czasu na bezpieczeństwo odpadów medycznych. Właściwe procedury zarządzania odpadami medycznymi powinny zawsze opierać się na dowodach i najlepszych praktykach, które jasno określają wymagania dotyczące przechowywania, co ma na celu ochronę zdrowia ludzi oraz środowiska naturalnego.
Pytanie 30

W endoboksie ustawia się narzędzia w kolejności: K-Reamer żółty, czerwony, zielony oraz czarny. Wskaź zapis, który obrazuje tę sekwencję rozmieszczenia narzędzi.

A. 20, 25, 35, 40
B. 20, 25, 30, 40
C. 15, 20, 25, 30
D. 15, 20, 30, 40
Odpowiedzi, które nie są poprawne, mogą wynikać z nieporozumień dotyczących klasyfikacji narzędzi K-Reamer oraz ich odpowiedników kolorystycznych. Na przykład, w przypadku odpowiedzi, które podają sekwencje takie jak 15, 20, 30, 40, można zauważyć, że nie uwzględniają one rzeczywistego rozkładu kolorów i ich przypisanych rozmiarów. W stomatologii, kolor narzędzi jest standardem, który nie tylko ułatwia identyfikację, ale także zapewnia poprawne użycie w odpowiednich etapach procedury. Typowym błędem myślowym w takich przypadkach jest pomijanie znaczenia systematyczności w organizacji narzędzi; wybierając narzędzia losowo, można łatwo popełnić błąd w ich zastosowaniu. Kolejnym problemem jest nieprawidłowe zrozumienie zakresu i wartości rozmiarów K-Reamer, co prowadzi do błędnych wyborów. W końcu, dobre praktyki w endodoncji wskazują, że organizacja narzędzi według kolorów i rozmiarów jest kluczowa dla efektywności leczenia oraz bezpieczeństwa pacjenta. Dobrze zorganizowany zestaw narzędzi nie tylko przyspiesza pracę, ale również zwiększa dokładność działań, co jest niezmiernie istotne w kontekście zabiegów stomatologicznych, gdzie nawet najmniejsze pomyłki mogą prowadzić do poważnych konsekwencji.
Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 32

Podczas prowadzenia rejestru zużycia leków i materiałów, asystentka stomatologiczna dostrzegła, że kończy się preparat do usuwania warstwy mazistej, który jest stosowany w trakcie opracowywania kanału korzeniowego, a mianowicie

A. nadtlenek karbamidu o stężeniu 40%
B. nadtlenek wodoru o stężeniu 40%
C. kwas cytrynowy o stężeniu 40%
D. kwas ortofosforowy o stężeniu 37%
Wybór innych substancji jako środków do usuwania warstwy mazistej w trakcie opracowania kanału korzeniowego może prowadzić do nieefektywnych rezultatów i zagrażać sukcesowi leczenia endodontycznego. Nadtlenek karbamidu o stężeniu 40% jest głównie stosowany w wybielaniu zębów, nie ma właściwości chelatujących ani zdolności do skutecznego usuwania zanieczyszczeń z powierzchni zębów, co czyni go niewłaściwym wyborem w kontekście opracowywania kanałów korzeniowych. Nadtlenek wodoru o stężeniu 40% również jest powszechnie używany w wybielaniu, jednak jego stosowanie w endodoncji może prowadzić do podrażnień tkanek okołowierzchołkowych. Dodatkowo, jego działanie może być ograniczone w porównaniu do kwasu cytrynowego, który z łatwością odrywa warstwy maziste. Kwas ortofosforowy o stężeniu 37% jest często stosowany w stomatologii do etchingu, ale jego działanie nie jest ukierunkowane na usuwanie warstwy mazistej, co sprawia, że nie jest optymalnym rozwiązaniem. Dlatego ważne jest, aby asystentki stomatologiczne oraz dentyści byli świadomi właściwych substancji chemicznych do użycia w różnych procedurach, co ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia efektywności i bezpieczeństwa leczenia. Zrozumienie chemicznych właściwości tych substancji jest fundamentalne dla prawidłowego wyboru i zastosowania w praktyce klinicznej.
Pytanie 33

Kauter powinien być przygotowany do zabiegu

A. ekstyrpacji miazgi
B. ekstrakcji zęba
C. wybielania zębów
D. plastyki dziąsła
Odpowiedzi takie jak wybielanie zębów, ekstrakcja zęba czy ekstyrpacja miazgi nie mają związku z zastosowaniem kautera. Wybielanie zębów to proces, który koncentruje się na usuwaniu przebarwień z powierzchni zębów, a nie ingeruje w tkanki dziąseł, gdzie kauter byłby użyteczny. Ekstrakcja zęba wiąże się z usuwaniem zęba z zębodołu, co także nie wymaga zastosowania kautera, chociaż w niektórych przypadkach może być użyty do kontrolowania krwawienia, jednak nie jest to jego podstawowe zastosowanie. Z kolei ekstyrpacja miazgi, czyli usunięcie miazgi z komory zęba, ma na celu leczenie zęba z martwą miazgą, co również nie jest związane z kauteryzacją tkanki dziąsłowej. Częstym błędem myślowym jest przypisywanie narzędzi o specyficznych zastosowaniach do zabiegów, które tej specyfiki nie wymagają. Każdy z wymienionych zabiegów ma swoje unikalne procedury oraz techniki, które nie powinny być mylone. Kauter pełni funkcję, która jest kluczowa głównie w kontekście chirurgicznych procedur związanych z tkankami miękkimi, jak w przypadku plastyki dziąsła. Zrozumienie różnych wskazań dla zastosowania konkretnych narzędzi w stomatologii jest niezbędne dla prawidłowego prowadzenia terapii oraz zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta.
Pytanie 34

Po przeprowadzonym zabiegu lekarz zalecił asystentce, by dokonała następującego wpisu do karty pacjenta: <br> - ząb: siódemka górna prawa, <br> - rozpoznanie: próchnica średnia. <br><br> Rozpoznanie powinno być zapisane przy użyciu terminologii łacińskiej. Odpowiedni zapis to

A. 37 macula caries
B. 47 gangrena pulpae
C. 17 caries media
D. 27 pulpitis
Odpowiedź "17 caries media" jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z terminologią stomatologiczną, rozpoznanie "próchnica średnia" w języku łacińskim należy zapisać jako "caries media". Pełna informacja o zębie, czyli numerację w systemie FDI, wskazuje na ząb 17, który odpowiada górnej prawej siódemce. W praktyce klinicznej kluczowe jest stosowanie terminologii łacińskiej, nie tylko z uwagi na precyzję, ale także z powodów standardyzacyjnych, co umożliwia komunikację między specjalistami na całym świecie. Terminy takie jak "caries media" są powszechnie uznawane w międzynarodowych standardach, takich jak klasyfikacje ICD-10 oraz systemy nomenklatury stomatologicznej. Przykładowo, "caries media" odnosi się do próchnicy, która nie przekroczyła jeszcze części miazgi zęba, co ma znaczenie dla dalszego leczenia. Poprawne dokumentowanie i terminologia mają kluczowe znaczenie w praktyce stomatologicznej, ponieważ wpływają na późniejsze decyzje terapeutyczne oraz monitorowanie stanu zdrowia pacjenta. Prawidłowe zapisy pomagają także w analizie danych klinicznych oraz w edukacji medycznej.
Pytanie 35

Do zewnętrznej dokumentacji pomocniczej, tworzonej w stomatologii, zalicza się

A. książka dotycząca materiałów i leków w poradni
B. opinie lekarza
C. książka o kontroli sanitarnej
D. książka eksploatacji aparatu rtg
Opinia lekarska stanowi kluczowy element dokumentacji zewnętrznej w praktyce stomatologicznej. Jest to dokument, który potwierdza diagnozę oraz zalecenia dotyczące dalszego leczenia pacjenta. W kontekście praktyki stomatologicznej, opinia lekarska ma na celu nie tylko ułatwienie komunikacji pomiędzy lekarzami, ale również zapewnienie pacjentowi kompleksowej opieki zdrowotnej. Wiele instytucji zdrowotnych oraz ubezpieczycieli wymaga posiadania takiej opinii, aby móc finansować określone procedury medyczne. Przykładem zastosowania opinii lekarskiej może być przypadek pacjenta wymagającego specjalistycznego leczenia ortodontycznego, gdzie dentysta może potrzebować opinii ortodonty, aby uzasadnić potrzebę interwencji. Dobrze sporządzona opinia jest zgodna z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego oraz innymi regulacjami prawnymi, co podkreśla jej znaczenie w systemie ochrony zdrowia.
Pytanie 36

Zabiegiem, który polega na oczyszczaniu głębokich kieszonek dziąsłowych po nacięciu i odsunięciu dziąsła, jest

A. polishing
B. kiretaż zamknięty
C. repolishing
D. kiretaż otwarty
Kiretaż otwarty to zabieg, który w sumie nie jest najprostszy, ale bardzo przydatny. Polega na tym, że chirurg robi nacięcie w dziąśle, żeby dobrze oczyścić kieszonki, które są za głębokie. Często stosuje się go, gdy zapalenie przyzębia jest już na poważnym etapie i nie da się tego ogarnąć tylko kiretą w metodzie zamkniętej. Jak chirurg ma pełen dostęp, to może wszystko dokładnie wyczyścić – łącznie z martwą tkanką i kamieniem nazębnym. Po zabiegu zszywa się dziąsła, żeby wszystko wróciło do normy. To ważne, szczególnie dla pacjentów z ciężką paradontozą, gdzie inne metody zawodzą. Dobrze jest też zrobić kiretaż otwarty, gdy są torbiele lub inne problemy w obrębie przyzębia, bo to może znacznie zwiększyć skuteczność leczenia.
Pytanie 37

Wprowadzenie powietrza do tkanek miękkich spowoduje pojawienie się

A. odmy
B. zakrzepicy
C. krwiaka
D. niedodmy
Wstrzyknięcie powietrza do tkanek miękkich nie prowadzi do zakrzepicy. No bo zakrzepica to zupełnie inny proces, tam chodzi o rosnące skrzepy krwi w naczyniach. Muszą być do tego spełnione konkretne warunki, jak uszkodzenie ściany naczynia czy zastoje krwi. Powietrze nie wpływa na te procesy, więc w przypadku odmy nie ma mowy o zakrzepicy. Krwiak to z kolei zbiór krwi, który powstaje, gdy naczynia są uszkodzone. I chociaż może być reakcja zapalna, to nie znaczy, że powietrze wywołuje krwiaka. Niedodma to zjawisko, kiedy płuco się zapada i też nie jest wynikiem wstrzyknięcia powietrza. Odma może prowadzić do niedodmy, ale to nie działa w drugą stronę. Warto zrozumieć różnicę między tymi stanami, bo łatwo się pomylić i źle zdiagnozować pacjenta.
Pytanie 38

Aby przygotować 4 litry płynu dezynfekującego o stężeniu 2% potrzebne są

A. 3980 ml wody oraz 20 ml koncentratu
B. 4000 ml wody oraz 80 ml koncentratu
C. 3910 ml wody oraz 90 ml koncentratu
D. 3920 ml wody oraz 80 ml koncentratu
Odpowiedź 3920 ml wody i 80 ml koncentratu jest prawidłowa, ponieważ aby otrzymać 2% roztwór dezynfekcyjny, musimy obliczyć ilość koncentratu w 4 litrach płynu. 2% oznacza, że na 100 ml roztworu przypada 2 ml substancji czynnej. Zatem w 4000 ml płynu dezynfekcyjnego potrzebujemy 80 ml koncentratu, co można zweryfikować w następujący sposób: 4000 ml * 0,02 = 80 ml. Pozostała ilość to woda, zatem 4000 ml - 80 ml = 3920 ml wody. Taki sposób przygotowania roztworu jest zgodny z zaleceniami i standardami, które podkreślają znaczenie precyzyjnych proporcji w przygotowywaniu roztworów chemicznych. Prawidłowe przygotowanie roztworu dezynfekcyjnego jest kluczowe w kontekście zapewnienia skuteczności działania produkcji oraz bezpieczeństwa użytkowników. W praktyce, stosowanie dezynfekcyjnych roztworów o odpowiednim stężeniu pozwala na skuteczną eliminację patogenów, co jest istotne w różnych branżach, w tym medycynie, gastronomii i środowiskach przemysłowych.
Pytanie 39

Masy wykorzystywane do pobierania wycisków pod wkłady inlay/onlay to:

A. alginatowe
B. woskowe
C. hydrokoloidalne
D. silikonowe
Masy hydrokoloidalne, alginatowe i woskowe są stosowane w różnych kontekstach stomatologicznych, ale nie są odpowiednie do pobierania wycisków pod wkłady inlay/onlay. Masy hydrokoloidalne, na przykład, wykorzystywane są głównie w protetyce do wycisków przyporowych, ale ich dokładność i stabilność wymiarowa są gorsze w porównaniu do silikonów. Ich zdolność do odwzorowywania detali jest ograniczona, co może prowadzić do nieprawidłowego dopasowania wkładów. Masy alginatowe, chociaż popularne z uwagi na łatwość użycia i niską cenę, również nie zapewniają odpowiedniej stabilności wymiarowej. Alginaat jest materiałem, który szybko ulega odwodnieniu, co negatywnie wpływa na jakość wycisku po pewnym czasie od jego pobrania. W rezultacie, alginatowe wyciski mogą być nieodpowiednie do precyzyjnych zastosowań, takich jak wkłady inlay/onlay, gdzie wymagana jest wysoka dokładność. Z kolei woskowe masy są używane głównie do formowania i modelowania w protetyce, ale ich zastosowanie w kontekście wycisków jest ograniczone, ponieważ wosk nie ma właściwości potrzebnych do uzyskania dokładnych odcisków, które są niezbędne w przypadku wkładów. Te różne podejścia do pobierania wycisków mogą prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak przekonanie, że materiały używane w innych aplikacjach będą równie skuteczne w kontekście wkładów inlay/onlay. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy materiał ma swoje specyficzne właściwości, które mogą wpływać na jakość i precyzję wycisków, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich mas do danego zastosowania w stomatologii.
Pytanie 40

Utrata tkanki twardej zęba wskutek działania kwasów obecnych w diecie codziennej to

A. atrycja
B. erozja
C. resorpcja
D. abrazja
Erozja zębów to dość ciekawy proces, w którym nasze twarde tkanki zęba ulegają uszkodzeniu przez kwasy. Te kwasy mogą pochodzić z różnych źródeł, jak chociażby dieta, napoje czy nawet problemy zdrowotne, takie jak refluks. Kiedy jemy rzeczy kwaśne, na przykład cytrusy czy pijemy napoje gazowane, to może to prowadzić do powolnej utraty szkliwa, a w efekcie do erozji. Dlatego warto dbać o zdrowie jamy ustnej i starać się ograniczać spożycie takich produktów. Dobrze jest też używać past z fluorem, regularnie chodzić do dentysty i unikać mycia zębów tuż po jedzeniu kwaśnych pokarmów, bo to może jeszcze bardziej zaszkodzić zębom. Moim zdaniem, edukowanie pacjentów o skutkach erozji i znaczeniu właściwej diety to kluczowy krok, który każdy dentysta powinien podejmować, żeby pomóc innym w dbaniu o zdrowie jamy ustnej.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej