Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Stolarz
Kwalifikacja: DRM.04 - Wytwarzanie wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych
Data rozpoczęcia: 21 kwietnia 2025 06:23
Data zakończenia: 21 kwietnia 2025 06:43

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do renowacji powierzchni pokrytych politurą nie powinno się używać

A. wody

B. oleju lnianego

C. żywicy szelakowej

D. alkoholu etylowego

Stosowanie wody do naprawy powierzchni politurowanych wydaje się być atrakcyjną opcją z perspektywy prostoty i dostępności, jednak jest to podejście, które może prowadzić do poważnych uszkodzeń. Woda, będąca rozpuszczalnikiem polarnym, ma zdolność wnikania w mikroskopijne pory powierzchni drewna, co skutkuje rozszerzaniem się i kurczeniem materiału. Takie zmiany mogą powodować deformacje politury, a nawet jej odspajanie, co jest trudne i kosztowne do naprawienia. W kontekście stosowania alkoholu etylowego, należy pamiętać, że jest on rozpuszczalnikiem, który może skutecznie usuwać zanieczyszczenia z powierzchni politurowanych, jednocześnie nie wpływając negatywnie na ich właściwości. Warto również podkreślić, że żywica szelakowa jest szeroko stosowana w konserwacji mebli, ponieważ tworzy trwałą, odporną na uszkodzenia powłokę. Olej lniany z kolei nawilża i wzmacnia drewno, co przyczynia się do jego dłuższej żywotności. Podstawowym błędem, który prowadzi do nieprawidłowych wniosków, jest przekonanie, że proste i powszechnie dostępne substancje, takie jak woda, mogą być stosowane w miejscach, gdzie wymagane są specjalistyczne środki. Właściwe zrozumienie charakterystyki materiałów oraz ich reakcji na różne substancje chemiczne jest kluczem do skutecznej konserwacji i renowacji powierzchni politurowanych.

Pytanie 2

Woda pełni rolę rozcieńczalnika dla różnych substancji

A. akrylowych

B. poliuretanowych

C. olejnych

D. nitrocelulozowych

Wybór olejnych, nitrocelulozowych czy poliuretanowych jako materiałów, w których woda pełniłaby rolę rozcieńczalnika, jest nieprawidłowy, ponieważ te substancje mają całkowicie różne właściwości chemiczne. Farby olejne, na przykład, są rozcieńczane przy użyciu rozpuszczalników organicznych, takich jak terpentyna czy benzyna, które efektywnie rozpuszczają oleje używane w tych farbach. Użycie wody w tym kontekście nie tylko nie przynosi efektów, ale może także prowadzić do poważnych problemów, takich jak zrywanie emulsji i pogorszenie jakości malowania. Podobnie, farby nitrocelulozowe są rozcieńczane specjalnymi rozpuszczalnikami, które rozkładają nitrocelulozę, a woda nie jest w stanie ich skutecznie rozpuścić, co może skutkować uszkodzeniem powierzchni malarskiej. Farby poliuretanowe z kolei, które są często stosowane do zabezpieczania powierzchni, również wymagają specjalistycznych rozpuszczalników, a ich interakcja z wodą może prowadzić do nieprzewidywalnych efektów i osłabienia struktury materiału. Te błędne koncepcje wynikają z pomyłki dotyczącej natury rozcieńczalników i ich wpływu na różne rodzaje farb. Wiedza o odpowiednich rozwiązaniach dla poszczególnych materiałów jest kluczowa, aby uniknąć nieefektywnych praktyk i zapewnić sukces w projektach malarskich.

Pytanie 3

Jakim kolorem identyfikuje się pierwszą klasę jakości tarcicy iglastej przeznaczonej do ogólnego użycia?

A. Zielonym

B. Czerwonym

C. Niebieskim

D. Żółtym

Oznaczenia kolorystyczne tarcicy są istotnym elementem klasyfikacji drewna, jednak nie wszystkie zaproponowane kolory odnoszą się do pierwszej klasy jakości. Czerwony, zielony i żółty to kolory, które w różnych standardach mogą oznaczać inne klasy jakości, co może wprowadzać w błąd. Czerwony kolor często kojarzy się z materiałami o niższej jakości, które mogą zawierać więcej wad, takich jak sęki czy pęknięcia. Użycie drewna o takiej klasyfikacji do konstrukcji nośnych mogłoby skutkować poważnymi problemami strukturalnymi. Zielony kolor w kontekście jakości tarcicy rzadko jest używany i może być mylony z tarcicą przeznaczoną do zastosowań zewnętrznych, co nie zawsze oznacza wysoką jakość. Żółty kolor również nie jest związany z pierwszą klasą jakości, a jego zastosowanie może być związane z tarcicą, która ma pewne ograniczenia w zakresie wytrzymałości. W branży budowlanej niezwykle ważne jest, aby dokładnie rozumieć systemy oznaczania, ponieważ nieprawidłowy wybór materiału może prowadzić do poważnych konsekwencji bezpieczeństwa oraz dodatkowych kosztów związanych z naprawami lub wymianą wadliwych elementów. Dlatego kluczowe jest posługiwanie się aktualnymi normami i standardami, aby zapewnić odpowiednią jakość materiałów budowlanych.

Pytanie 4

Aby wyrównać krawędzie deski o długości 1 m, należy użyć struga

A. zdzierak

B. spust

C. równiak

D. gładzik

Równiak jest narzędziem przeznaczonym do wyrównywania powierzchni drewna, co czyni go idealnym wyborem do strugania krawędzi deski o długości 1 metra. Jego konstrukcja pozwala na precyzyjne usuwanie niewielkich warstw materiału, co jest kluczowe dla uzyskania gładkiej i równej powierzchni. W praktyce, równiak pozwala na skuteczne odtwarzanie prostokątności oraz równoległości krawędzi, co jest istotne w dalszych procesach obróbczych, takich jak klejenie czy montaż. W przemyśle stolarskim oraz w rzemiośle użycie równiaka jest zgodne z standardami jakości, które wymagają starannego wykończenia elementów drewnianych. Warto również dodać, że techniki strugania przy użyciu równiaka mają na celu nie tylko poprawę estetyki, ale także funkcjonalności, co znajduje odzwierciedlenie w długotrwałym użytkowaniu mebli oraz innych konstrukcji drewnianych. Równiak jest zatem narzędziem niezbędnym dla każdego stolarza, który pragnie osiągnąć najwyższą jakość swoich wyrobów.

Pytanie 5

Czynnikiem, który nie spowoduje poluzowania połączeń w meblach, jest

A. niewłaściwe i długotrwałe użytkowanie

B. starzenie się spoin klejowych

C. zmiana koloru wybarwienia elementów

D. częsta zmiana wilgotności powietrza

Zmiana koloru wybarwienia elementów meblowych nie ma bezpośredniego wpływu na stabilność połączeń w meblach. Proces wybarwienia może być spowodowany różnymi czynnikami, takimi jak eksponowanie na światło UV, co powoduje degradację pigmentów, lecz nie wpływa na mechaniczne lub chemiczne właściwości materiałów, z których meble są wykonane. Starzenie się spoin klejowych, zmiany wilgotności powietrza oraz niewłaściwe użytkowanie to czynniki, które mogą doprowadzić do uszkodzenia połączeń. Na przykład, zmiana wilgotności powietrza może powodować pęcznienie lub kurczenie się drewna, co prowadzi do poluzowania połączeń. Dobrą praktyką w produkcji mebli jest użycie wysokiej jakości klejów odpornych na zmiany wilgotności oraz kontrola warunków eksploatacji mebli, aby zminimalizować ryzyko uszkodzeń. Właściwe utrzymanie wilgotności pomieszczenia oraz regularna konserwacja mebli przyczyniają się do ich dłuższej żywotności i stabilności konstrukcji.

Pytanie 6

Aby wykonać meble ogrodowe z drewna, konieczne jest użycie drewna o wilgotności użytkowej

A. od 13% do 22%

B. od 28% do 30%

C. od 9% do 12%

D. od 6% do 8%

Wybór drewna o wilgotności użytkowej poniżej 13% jest niewłaściwy, ponieważ takie drewno jest zbyt suche i skłonne do pękania oraz deformacji na skutek wahań wilgotności otoczenia. Drewno, które ma wilgotność poniżej 9%, może stać się kruche, co bezpośrednio wpływa na jego trwałość i bezpieczeństwo użytkowania mebli ogrodowych. Z kolei drewno o wilgotności powyżej 22% jest zbyt wilgotne, co może prowadzić do rozwoju pleśni, grzybów oraz innych szkodników, co skutkuje poważnym uszkodzeniem mebli. W przemyśle meblarskim istotne jest zrozumienie, że drewno, jako materiał organiczny, w każdym momencie podlega wpływom otoczenia. Odpowiednia wilgotność drewna jest kluczowa dla jego długowieczności i właściwości użytkowych. Dlatego wiele standardów, w tym PN-EN 13381, zaleca stosowanie drewna z odpowiednią wilgotnością, aby meble mogły służyć przez długi czas bez konieczności kosztownych napraw. Często spotykanym błędem jest mylenie wilgotności użytkowej z wilgotnością surowego drewna, co prowadzi do wyboru niewłaściwych materiałów do produkcji mebli ogrodowych. Prawidłowe nawilżenie drewna to klucz do jego funkcjonalności i estetyki, szczególnie w kontekście zastosowania na zewnątrz.

Pytanie 7

Aby zrealizować wyrównanie i wygładzenie dwóch przylegających do siebie powierzchni, należy przeprowadzić struganie?

A. bazujące

B. międzyoperacyjne

C. wstępne

D. końcowe

Wybór odpowiedzi 'międzyoperacyjne' sugeruje, że proces strugania odbywa się pomiędzy różnymi operacjami obróbczy, co w kontekście wyrównania i wygładzenia powierzchni przyległych nie jest adekwatne. Mimo że struganie międzyoperacyjne ma zastosowanie w niektórych procesach, jego celem nie jest bezpośrednie dopasowanie i wyrównanie powierzchni, które będą ze sobą współpracować. Z kolei odpowiedź 'wstępne' odnosi się do działań wykonywanych przed ostatecznym wykończeniem elementów, co może na ogół wprowadzać niepożądane tolerancje, a więc nie spełnia wymagań dotyczących precyzyjnego dopasowania. Odpowiedź 'końcowe' wprowadza dodatkowe nieporozumienia, ponieważ sugeruje, że jest to ostatni etap obróbki, podczas gdy struganie bazujące ma miejsce przed ostatecznym montażem. Te mylne koncepcje mogą wynikać z braku zrozumienia hierarchii operacji w procesie produkcyjnym oraz ich wpływu na ostateczną jakość wyrobu. W praktyce, każde z wymienionych podejść ma swoje miejsce, jednak w kontekście wyrównania powierzchni przyległych, kluczowe jest zrozumienie, że struganie bazujące jest niezbędne do osiągnięcia optymalnego dopasowania i eliminacji luzów, co jest nieosiągalne przez wspomniane inne metody.

Pytanie 8

Aby drewno mogło być prawidłowo osuszone w komorze suszarniczej, konieczna jest podwyższona temperatura oraz

A. wysoka szczelność komory

B. ciągły przepływ powietrza

C. stała wysoka wilgotność

D. duża ilość światła

Wysokiej jakości proces suszenia drewna w suszarniach komorowych opiera się na precyzyjnych parametrach, w tym na odpowiedniej wilgotności, temperaturze i wymianie powietrza. Odpowiedź wskazująca na dużą szczelność komory jako kluczowy element procesu nie uwzględnia faktu, że zbyt wysoka szczelność może ograniczać wymianę powietrza. Optymalne suszenie wymaga bowiem stałego ruchu powietrza, który pozwala na efektywne odprowadzanie wilgoci z drewna. Ponadto, utrzymywanie stałej wysokiej wilgotności jest sprzeczne z ideą suszenia, które powinno dążyć do redukcji wilgotności drewna do pożądanego poziomu. Zbyt duża ilość światła również nie jest czynnikiem sprzyjającym procesowi suszenia, ponieważ może prowadzić do nadmiernego ogrzewania powierzchni drewna, co z kolei może prowadzić do szybkiego odparowywania wilgoci z zewnątrz, a w konsekwencji do wewnętrznych pęknięć. Utrzymanie odpowiedniej wilgotności i temperatury jest kluczowe dla osiągnięcia optymalnej jakości drewna, a ignorowanie tych zasad prowadzi często do nieefektywnego procesu produkcji i wysokich kosztów związanych z reklamacjami oraz naprawami.

Pytanie 9

Który składnik powinien być dodany jako pierwszy do mieszarki, aby przygotować masę klejącą?

A. Wypełniacz

B. Żywicę

C. Rozpuszczalnik

D. Utwardzacz

Wybór niewłaściwego składnika jako pierwszego w procesie mieszania masy klejowej może prowadzić do nieefektywnej reakcji chemicznej oraz obniżenia jakości uzyskanego produktu. Umiejscowienie wypełniacza jako pierwszego często wynika z błędnego zrozumienia roli, jaką odgrywa ten komponent. Wypełniacze, jak ich nazwa wskazuje, mają za zadanie zwiększenie objętości masy klejowej oraz obniżenie kosztów produkcji, ale nie są odpowiednie do rozpoczęcia procesu mieszania. Wprowadzenie ich jako pierwszego może spowodować, że nie będą one skutecznie wchodzić w interakcje z żywicą i utwardzaczem, co prowadzi do powstawania słabych połączeń. Utwardzacz z kolei jest substancją, która aktywuje proces utwardzania kleju, co sprawia, że jego dodanie na początku procesu jest błędne. Bez rozpuszczalnika, który przygotowuje środowisko do reakcji, utwardzacz może nie zadziałać w sposób prawidłowy. Jeśli chodzi o żywicę, jej dodanie na początku jest również niewłaściwe, ponieważ wymaga ona interakcji z rozpuszczalnikiem, aby w pełni zrealizować swoje właściwości. W każdym przypadku kluczowe jest zrozumienie chemii materiałów oraz ich właściwości przed przystąpieniem do mieszania, co jest fundamentem do uzyskania wysokiej jakości klejów, które są trwałe i skuteczne. Właściwe stosowanie składników zgodnie z ich rolą pomoże uniknąć typowych błędów, które mogą prowadzić do niewłaściwej aplikacji oraz nieefektywności.

Pytanie 10

Drewniana okleina uzyskiwana jest dzięki technice obróbczej

A. skrawaniem

B. łupaniem

C. korowaniem

D. rozwarstwianiem

Obróbka drewna to naprawdę złożony proces, który można robić na różne sposoby, ale nie wszystkie metody są dobre do oklein. Na przykład łupanie to technika, która dzieli drewno wzdłuż włókien, głównie do produkcji opału czy konstrukcji, ale nie nadaje się do oklein. Rozwarstwianie też nie jest normą w produkcji oklein, bo nie daje dobrej jakości ani estetyki. Korowanie to z kolei pierwszy krok w przetwarzaniu drewna, gdzie usuwa się korę, ale w produkcji oklein nie ma co się tym zajmować, bo to wymaga innej obróbki. Jak się stosuje złe metody, to można stracić cenne właściwości drewna i nie osiągnąć fajnych efektów. Zrozumienie tych procesów jest kluczowe, żeby nie popełniać podstawowych błędów, takich jak pomylenie różnych technik obróbczych i ich wpływu na to, co na końcu dostajemy.

Pytanie 11

Regularna konserwacja pistoletu natryskowego po malowaniu lakierem nitrocelulozowym polega na

A. zanurzeniu całego pistoletu w pojemniku z rozpuszczalnikiem do momentu kolejnego użycia

B. smarowaniu uszczelki iglicy, dyszy oraz sprężyn zaworu powietrza

C. opróżnieniu pojemnika z lakierem, wlaniu rozpuszczalnika do zbiornika oraz przepłukaniu przewodów i dyszy

D. zdemontowaniu części pistoletu oraz zanurzeniu zaworu i kanałów powietrznych w pojemniku z rozpuszczalnikiem

Zanurzenie całego pistoletu w naczyniu z rozpuszczalnikiem do czasu następnego użycia jest podejściem niewłaściwym. Chociaż może wydawać się to wygodne, taka metoda nie zapewnia skutecznego usunięcia resztek lakieru, co może prowadzić do poważnych problemów przy następnym użyciu pistoletu. Resztki lakieru mogą zasychać i tworzyć osady, które zablokują przewody i dyszę, co w konsekwencji spowoduje trudności w aplikacji lakieru oraz obniży jakość wykończenia. Również smarowanie uszczelnienia iglicy oraz dyszy i sprężyn zaworu powietrza bez wcześniejszego oczyszczenia sprzętu jest niewłaściwe, gdyż na zabrudzonych elementach smar może nie spełniać swojej roli, a brud i resztki lakieru mogą wpływać na precyzję działania pistoletu. Demontowanie elementów pistoletu oraz zanurzenie zaworu i kanałów powietrza w naczyniu z rozpuszczalnikiem to rozwiązanie zbyt czasochłonne i potencjalnie ryzykowne, ponieważ może prowadzić do uszkodzenia delikatnych komponentów sprzętu. Właściwe podejście do konserwacji pistoletu natryskowego powinno być zgodne z najlepszymi praktykami, które zalecają szybkie i skuteczne czyszczenie środkiem odpowiednim do lakierów, co znacząco wpływa na trwałość i funkcjonalność narzędzia.

Pytanie 12

Zidentyfikuj uszkodzenia mebli drewnianych, które mogą wystąpić na skutek oddziaływania czynników biologicznych?

A. Pęknięcia i wykrzywienia

B. Zmatowienie powłoki

C. Chodniki owadzie

D. Oderwanie okleiny

Zmatowienie powłoki, pęknięcia i wykrzywienia, oraz oderwanie okleiny to uszkodzenia, które mogą występować w wyrobach stolarskich, lecz nie są one bezpośrednio związane z czynnikami biologicznymi. Zmatowienie powłoki jest efektem działania czynników fizycznych i chemicznych, takich jak ścieranie, działanie promieni UV czy zmiany temperatury, a nie biologicznych. Pęknięcia i wykrzywienia drewna są zazwyczaj rezultatem zmian wilgotności czy temperatury, co prowadzi do skurczu lub rozszerzania się materiału. Podczas gdy oderwanie okleiny może być spowodowane niewłaściwym klejeniem lub działaniem sił mechanicznych, nie jest to skutkiem biologicznym. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wniosków, polegają na myleniu przyczyn uszkodzeń. Użytkownicy często przypisują zjawiska fizyczne i chemiczne działaniu biologicznemu z powodu braku wiedzy na temat właściwości drewna i mechanizmów jego degradacji. Właściwe zrozumienie tych procesów jest kluczowe dla prawidłowego dbania o wyroby stolarskie oraz ich konserwacji, co w efekcie przyczynia się do ich dłuższej trwałości i użyteczności.

Pytanie 13

Meble rozkładane są przygotowywane do transportu

A. na palety

B. w zwoje

C. w pakiety

D. w sztaple

Pakowanie mebli demontowanych w zwoje, na palety czy w sztaple może wydawać się atrakcyjną alternatywą, jednak każda z tych metod wiąże się z pewnymi istotnymi ograniczeniami i ryzykiem. Zwoje są stosunkowo mało praktyczne w kontekście transportu mebli, ponieważ nie zapewniają odpowiedniej ochrony przed uszkodzeniami i nie są w stanie skutecznie utrzymać stabilności elementów w trakcie transportu. Z kolei pakowanie na palety, mimo że popularne w transporcie innych towarów, nie zawsze jest optymalne dla mebli, które mogą być zbyt duże lub nieliczne, co prowadzi do marnotrawienia przestrzeni. Dodatkowo, palety są przystosowane do transportu produktów w opakowaniach zbiorczych, a nie pojedynczych, co może prowadzić do ich nieodpowiedniego zabezpieczenia. Sztaplowanie mebli może skutkować ich uszkodzeniem, szczególnie w przypadku elementów o delikatnej konstrukcji, ponieważ ciężar górnych elementów może prowadzić do deformacji lub zarysowań. Takie podejścia mogą wynikać z błędnej interpretacji zasad logistyki i ochrony towarów, gdzie kluczowa jest nie tylko efektywność pakowania, ale przede wszystkim bezpieczeństwo i ochrona transportowanych produktów. Niezastosowanie się do najlepszych praktyk w pakowaniu mebli może prowadzić do wysokich kosztów związanych z reklamacjami oraz uszkodzeniami, co jest sprzeczne z oczekiwaniami klientów.

Pytanie 14

Jaką sekwencję działań należy zachować przy realizacji skośnych gniazd wczepowych?

A. Czyszczenie, narzynanie, przycięcie, dłutowanie

B. Narzynanie, trasowanie, dłutowanie, czyszczenie

C. Dłutowanie, czyszczenie, narzynanie, trasowanie

D. Trasowanie, narzynanie, dłutowanie, czyszczenie

Kolejność operacji w tworzeniu gniazd wczepowych jest kluczowa dla osiągnięcia wysokiej jakości połączeń. W przypadku propozycji, które zaczynają od narzynania lub dłutowania, wkradłby się chaos w procesie. Narzynanie przed trasowaniem jest błędne, ponieważ nie mamy wyznaczonych konturów, co prowadzi do nieprecyzyjnych wymiarów. Proces dłutowania bez wcześniejszego trasowania skutkowałby brakiem klarowności co do wymagań technicznych, co może prowadzić do błędnych pomiarów i ostatecznie do nieprawidłowych gniazd. Czyszczenie na początku bądź w dowolnym momencie innym niż końcowy również mija się z celem, ponieważ pozostałości materiału mogą wpływać na dalsze etapy pracy. Najczęściej popełnianym błędem myślowym jest przeświadczenie, że można dowolnie zmieniać kolejność działań, co nie tylko obniża jakość wytworu, ale również zwiększa ryzyko wystąpienia problemów konstrukcyjnych. W branży stolarskiej, gdzie precyzja jest kluczowa, błędne podejście do kolejności operacji może prowadzić do dużych strat materiałowych oraz konieczności ponownego wykonywania pracy, co jest nieefektywne i kosztowne. Dlatego niezwykle ważne jest przestrzeganie ustalonych procedur i standardów branżowych.

Pytanie 15

Kontury widocznych powierzchni oraz krawędzi na rysunkach i przekrojach elementów mebli powinno się przedstawiać linią

A. kreskową cienką

B. ciągłą cienką

C. dwupunktową cienką

D. ciągłą grubą

Wybór linii ciągłej grubej do rysowania zarysów widocznych powierzchni i krawędzi w projektach mebli jest zgodny z powszechnie stosowanymi standardami w rysunku technicznym, takimi jak normy ISO oraz ANSI. Grubsza linia jest bardziej widoczna i pozwala na łatwiejsze zrozumienie kształtu oraz struktury mebla. Przykładowo, w rysunkach technicznych mebli, linie ciągłe grube wyraźnie oddzielają elementy od tła, co minimalizuje ryzyko interpretacyjnych błędów. W praktyce, podczas projektowania mebli, zastosowanie linii ciągłej grubej w rysunkach konstrukcyjnych, wizualizacjach oraz planach roboczych umożliwia projektantom i wykonawcom szybkie i precyzyjne zrozumienie zamysłu projektowego. Warto również zauważyć, że zastosowanie tej metody rysunkowej ułatwia komunikację wizualną pomiędzy różnymi uczestnikami procesu projektowego, co jest kluczowe dla efektywnej współpracy. Dodatkowo, linii ciągłych grubych używa się do oznaczania elementów, które będą widoczne w finalnym produkcie, co podkreśla ich istotną rolę w kontekście estetyki i funkcjonalności mebli.

Pytanie 16

Aby odnowić powierzchnię mebla pokrytą politurą na wysoki połysk, należy zastosować

A. olej lniany

B. lakier olejno-żywiczny

C. roztwór alkoholu z szelakiem

D. wosk pszczeli

Użycie oleju lnianego do renowacji mebli wykończonych politurą na wysoki połysk jest niewłaściwym podejściem. Olej lniany, mimo że jest naturalnym środkiem zabezpieczającym drewno, nie jest w stanie przywrócić blasku ani utworzyć gładkiej powłoki na już polerowanej powierzchni. Jego głównym działaniem jest penetrowanie materiału, co sprawia, że drewno staje się bardziej odporne na działanie wody i zanieczyszczeń, ale nie dostarcza pożądanej estetyki. Z drugiej strony, lakier olejno-żywiczny, mimo że oferuje solidne pokrycie i wzmocnienie powierzchni, może nie być odpowiedni do mebli wykończonych na wysoki połysk, gdyż może wprowadzić matowy efekt, co jest sprzeczne z celem renowacji. Wosk pszczeli również nie jest najodpowiedniejszym rozwiązaniem, ponieważ wosk nie wnika w drewno tak głęboko jak oleje, a jego stosowanie prowadzi do osadzania się zanieczyszczeń oraz może wymagać częstej konserwacji. Zastosowanie niewłaściwych produktów, takich jak olej lniany, lakier olejno-żywiczny czy wosk pszczeli, może prowadzić do zmatowienia powierzchni, co zniekształci pierwotny efekt wykończenia na wysoki połysk. Dobrze jest zawsze kierować się wiedzą na temat specyfikacji materiałów wykończeniowych, aby uniknąć błędów, które mogą być kosztowne w późniejszej renowacji.

Pytanie 17

Do ręcznego nacinania wczepin, podczas montażu złącza wczepowego, najodpowiedniej zastosować piłę

A. otwornicy

B. krawężnicy

C. grzbietnicy

D. płatnicy

Wybór niewłaściwego narzędzia do ręcznego nacinania wczepin może prowadzić do poważnych problemów w procesie tworzenia złączy wczepowych. Krawężnica, choć używana w budownictwie, nie jest przeznaczona do precyzyjnych cięć w drewnie, a jej kształt i grubość zębów mogą powodować niepożądane uszkodzenia materiału. Otornica, z kolei, jest narzędziem do wykonywania otworów, co nie ma zastosowania w kontekście nacinania wczepin. Jej użycie do tego celu może prowadzić do zniszczenia elementów łączonych, a także do problemów z ich późniejszą stabilnością. Płatnica, mimo że wykorzystywana w stolarstwie, jest narzędziem o innej funkcji, przeznaczonym do szlifowania lub wygładzania powierzchni, a nie do precyzyjnego nacinania. Typowe błędy myślowe przy wyborze narzędzia obejmują niedocenienie znaczenia precyzyjnych cięć oraz braki w wiedzy o odpowiednich narzędziach i ich zastosowaniach. Aby osiągnąć wysoką jakość połączeń, warto zwrócić uwagę na odpowiednie techniki i narzędzia, które będą najefektywniejsze w danym zadaniu.

Pytanie 18

Aby przygotować politurę szelakową, konieczne jest użycie alkoholu etylowego o minimum stężeniu

A. 72%

B. 82%

C. 92%

D. 62%

Odpowiedzi 82%, 72% oraz 62% są nieprawidłowe, ponieważ nie zapewniają odpowiedniego stężenia alkoholu etylowego niezbędnego do skutecznego przygotowania politury szelakowej. Alkohol etylowy o stężeniu 82% jest zbyt niskim stężeniem, co ogranicza jego zdolność do rozpuszczania szelaku. W praktyce, efektywność rozpuszczenia żywicy jest kluczowa dla uzyskania pożądanej konsystencji i właściwości aplikacyjnych. Zbyt niskie stężenie alkoholu może prowadzić do powstawania osadów oraz nierównomiernego rozkładu politury na drewnie. Stężenie 72% ma jeszcze większe problemy, gdyż jest niewystarczające do prawidłowego rozpuszczenia szelaku, co może skutkować problemami w aplikacji oraz dłuższym czasem schnięcia. Z kolei alkohol o stężeniu 62% nie tylko ogranicza właściwości rozpuszczające, ale również zwiększa ryzyko powstawania efektu 'płynnej żywicy', co prowadzi do nieestetycznych efektów wizualnych na powierzchni drewna. Typowym błędem jest przekonanie, że alkohol o niższym stężeniu będzie wystarczający, co nie znajduje potwierdzenia w praktyce. Dobór odpowiedniego stężenia alkoholu jest kluczowy dla uzyskania trwałego i estetycznego wykończenia, dlatego zawsze należy stosować alkohol etylowy o stężeniu co najmniej 92%.

Pytanie 19

Aby pozbyć się kołatka domowego z starego mebla, należy

A. wymienić uszkodzone części na nowe.

B. zaokleinować miejsca z otworami po kołatku.

C. wstrzyknąć w otwory środek owadobójczy.

D. zatykać otwory kitem.

Wypełnianie otworów kitem, zaokleinowanie powierzchni z otworami oraz wymiana uszkodzonych elementów to działania, które nie rozwiążą problemu z kołatkiem domowym, a jedynie zatuszują jego obecność. Wypełnianie otworów kitem może dawać złudną nadzieję na eliminację szkodnika, ale nie eliminuje on larw ani dorosłych osobników, które mogą być wciąż obecne w drewnie. Tego typu działania nie są zgodne z zasadami skutecznego zarządzania szkodnikami, które kładą nacisk na zrozumienie biologii owadów oraz ich środowiska. Zaokleinowanie otworów może jedynie ograniczyć widoczność problemu, ale nie zapewnia trwałego rozwiązania, ponieważ owady mogą kontynuować swoje życie wewnątrz mebla. Wymiana uszkodzonych elementów na nowe, mimo że może wydawać się sensownym krokiem, nie rozwiązuje kwestii obecności szkodników. Może to prowadzić do dalszych strat, gdyż nowe elementy również mogą zostać zaatakowane przez kołatka. Efektywne zwalczanie szkodników wymaga zastosowania odpowiednich preparatów chemicznych oraz metod, które są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie ochrony drewna. Właściwe podejście obejmuje systematyczne monitorowanie i analizę stanu infestacji, a nie jedynie usuwanie objawów problemu.

Pytanie 20

Jednym z powodów powstawania wzdłużnych rys na elemencie wykonanym z drewna litego po struganiu grubościowym może być

A. wyszczerbienie noży w wale

B. nadmierna prędkość posuwu

C. zbyt mocny docisk walca rowkowego

D. nieodpowiednie ustawienie walców prowadzących

Zbyt duży docisk walca rowkowatego może wydawać się logiczną przyczyną wystąpienia wzdłużnych rys, jednak w rzeczywistości jego wpływ jest mniej bezpośredni. Nadmierny docisk może prowadzić do deformacji materiału, ale rysy powstają głównie wskutek nieefektywnego usuwania materiału, co jest bezpośrednio związane z stanem noży. Ponadto, niewłaściwe ustawienie walców prowadzących może wpłynąć na stabilność obrabianego elementu, ale nie jest to główna przyczyna wzdłużnych rys. Ustawienie walców wpływa na równomierne prowadzenie materiału, a nie na samą jakość cięcia. Z kolei zbyt duża prędkość posuwu może prowadzić do zjawiska tzw. "przegrzania" noży, co może skutkować ich szybszym zużyciem, ale to również nie jest bezpośrednia przyczyna wystąpienia rys. W praktyce, najważniejsze jest utrzymanie narzędzi w dobrym stanie, ponieważ to właśnie ich zły stan wpływa na efekt końcowy. Zrozumienie interakcji między dociskiem, prędkością posuwu, a stanem narzędzi jest kluczem do jakości obróbki drewna.

Pytanie 21

Jakie narzędzia powinno się użyć do zamocowania obrabianych elementów na strugnicy?

A. Podstawki

B. Podpieraki

C. Imaki

D. Prowadnice

Imaki to naprawdę ważne narzędzia, które używamy do mocowania elementów obrabianych na strugnicy. Ich głównym zadaniem jest stabilizacja, co jest mega istotne, żeby obróbka była dokładna i jakość była na wysokim poziomie. Kiedy używamy imaków, mamy pewność, że nic się nie przesunie podczas strugania. Na przykład, przy obrabianiu drewna, imaki trzymają materiał w odpowiednim miejscu, co daje nam gładką i równą powierzchnię. Co więcej, imaki są regulowane, więc można je dostosować do różnych kształtów i rozmiarów elementów. To sprawia, że są całkiem uniwersalne w warsztacie. Warto też pamiętać, że korzystając z imaków, przestrzegamy najlepszych praktyk branżowych, co zapewnia bezpieczeństwo i efektywność w obróbce.

Pytanie 22

Jakie narzędzie powinno być użyte do łączenia stopni oraz podstopni schodów?

A. giętarki

B. zwornicy

C. zszywarki

D. spajarki

Użycie zszywarki w kontekście sklejania stopni i podstopni schodów jest mylnym podejściem. Zszywarki są narzędziami wykorzystywanymi głównie w tapicerstwie i pracach wykończeniowych, gdzie wymagane jest szybkie i tymczasowe łączenie materiałów. W przypadku schodów, połączenia muszą być nie tylko mocne, ale także trwałe, aby zapewnić bezpieczeństwo użytkowników. Zastosowanie zszywarki mogłoby prowadzić do niestabilności konstrukcji, co jest szczególnie niebezpieczne w miejscach o dużym natężeniu ruchu. Jeśli chodzi o giętarki, ich funkcja jest związana z formowaniem materiałów, a nie ich łączeniem, co sprawia, że nie są one odpowiednie do sklejania schodów. Z kolei spajarki, które są używane głównie do łączenia metali poprzez proces spawania, również nie znajdują zastosowania w budowie schodów, które zwykle wykonane są z drewna lub materiałów kompozytowych. W kontekście budowy schodów kluczowe jest zrozumienie, że wszystkie elementy muszą być właściwie dobrane do materiałów oraz przeznaczenia konstrukcji, co niestety nie zostało uwzględnione w tych odpowiedziach.

Pytanie 23

Aby wypolerować powierzchnię stu drzwi, biorąc pod uwagę czas oraz jakość przeprowadzonej operacji, należy wykorzystać szlifierkę

A. walcową

B. bębnową

C. taśmową

D. oscylacyjną

Wybór szlifierki oscylacyjnej, taśmowej lub bębnowej do obróbki stu drzwi nie jest optymalny z kilku powodów. Szlifierki oscylacyjne, choć skuteczne w szlifowaniu małych powierzchni i do delikatnych prac, nie są przeznaczone do intensywnej obróbki dużych płaszczyzn. Ich ruch oscylacyjny ogranicza efektywność, a czas pracy może się znacznie wydłużyć, co w przypadku obróbki stu drzwi jest niepraktyczne. Szlifierki taśmowe, z drugiej strony, są doskonałym narzędziem do szlifowania dużych powierzchni, lecz wymagają dużej precyzji, aby uniknąć zbyt głębokiego szlifowania, co w praktyce może prowadzić do uszkodzenia materiału i nierównych powierzchni. Ponadto, nie są tak skuteczne w przypadku obróbki detali, co może być istotne przy drzwiach, które często mają różne kształty i wykończenia. Szlifierki bębnowe, mimo że są użyteczne w przypadku dużych elementów, są przeznaczone głównie do szlifowania materiałów o dużej objętości, takich jak deski czy płyty, więc ich zastosowanie w kontekście drzwi może prowadzić do nadmiernego zużycia materiału oraz trudności w precyzyjnym szlifowaniu krawędzi. W wyborze odpowiedniej szlifierki kluczowe jest dopasowanie narzędzia do specyfiki pracy oraz materiału, co sprawia, że każda z wymienionych opcji ma swoje ograniczenia, które w kontekście obróbki stu drzwi mogą prowadzić do nieefektywności i niezadowalających rezultatów.

Pytanie 24

Metoda dekorowania mebli, która polega na pokrywaniu powierzchni drewna cennymi okleinami z różnych rodzajów drewna, klejonymi do podstawy w celu tworzenia wzorów ornamentowych, figuralnych oraz geometrycznych, to

A. inkrustacja

B. fladrowanie

C. imitacja

D. intarsja

Intarsja to technika zdobienia mebli, która polega na wykładaniu powierzchni drewna różnorodnymi okleinami z szlachetnych gatunków drewna. Okleiny te są starannie przycinane i dopasowywane tak, aby tworzyły skomplikowane motywy ornamentalne, figuralne i geometryczne. Ta metoda, popularna w meblarstwie od wielu wieków, pozwala na uzyskanie estetyki i wyjątkowego charakteru przedmiotów. Przykładem zastosowania intarsji jest produkcja ekskluzywnych mebli, takich jak komody, stoły czy krzesła, gdzie wzory intarsjowane mogą przedstawiać sceny z natury, abstrakcyjne formy lub złożone kompozycje. W branży meblarskiej intarsja jest ceniona za możliwość personalizacji produktów, co przyczynia się do ich unikalności. Warto również zaznaczyć, że intarsja wymaga wysokiej precyzji wykonania oraz znajomości technik obróbki drewna, co czyni ją sztuką dostępną jedynie dla wykwalifikowanych rzemieślników. W związku z tym, stosowanie intarsji jest zgodne z najlepszymi praktykami w projektowaniu mebli premium, podkreślając ich wartość i kunszt artystyczny.

Pytanie 25

Główne gatunki twardego drewna to:

A. buk, brzoza, dąb, sosna

B. buk, olcha, topola, jesion

C. dąb, jesion, grab, orzech

D. dąb, brzoza, olcha, orzech

Dobra robota, wskazując dąb, jesion, grab i orzech jako twarde gatunki drewna. Te drewna są naprawdę mocne i odporne na uszkodzenia, dlatego świetnie nadają się tam, gdzie wymagana jest trwałość. Dąb jest super twardy i stabilny, dlatego często znajdziesz go w meblach i podłogach. Jesion z kolei, ma to coś, bo jest elastyczny i estetyczny, co sprawia, że staje się popularny w produkcji instrumentów muzycznych. Grab to z kolei prawdziwy twardziel, idealny na narzędzia czy elementy, które muszą wytrzymać spore obciążenie. A orzech, zwłaszcza ten amerykański, cieszy się dużym uznaniem, bo ma piękną, ciemną barwę i fajny rysunek słojów. Jak widać, twarde gatunki drewna są podstawą, jeśli chodzi o meble czy projekty architektoniczne, a normy jak ISO 3348 pomagają określić ich jakość i przydatność.

Pytanie 26

W jaki sposób należy zabezpieczyć drzwi szafki, która jest przygotowywana do transportu?

A. Zamknąć je na zamek

B. Unieruchomić w korpusie szafki taśmą klejącą

C. Zdemontować i umieścić wewnątrz szafki

D. Włożyć do osobnej paczki

Inne metody zabezpieczania drzwi szafki, takie jak umieszczanie ich w oddzielnej paczce czy unieruchamianie taśmą klejącą, nie są wystarczająco skuteczne. Umieszczanie drzwi w osobnym opakowaniu może prowadzić do ich uszkodzenia, ponieważ nie są one chronione przed uderzeniami lub wstrząsami, które mogą wystąpić podczas transportu. Dodatkowo, taka praktyka może być mniej efektywna, gdyż zwiększa objętość transportu, co generuje dodatkowe koszty. Unieruchomienie drzwi taśmą klejącą, chociaż może wydawać się praktyczne, wiąże się z ryzykiem, że taśma nie zapewni wystarczająco mocnego trzymania, a w trakcie transportu drzwi mogą się poluzować i otworzyć. W takim przypadku może dojść do zniszczenia zawartości szafki lub samego mebla. Zdemontowanie drzwi i umieszczenie ich wewnątrz szafki również nie jest optymalne, ponieważ może prowadzić do uszkodzeń zarówno drzwi, jak i konstrukcji szafki, a także zwiększa czas potrzebny na montaż po dotarciu do miejsca docelowego. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczne zabezpieczenie mebli do transportu wymaga zastosowania sprawdzonych metod, które eliminują ryzyko uszkodzeń, a zamykanie drzwi na zamek jest najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji.

Pytanie 27

Pierwszym krokiem w hydrotermicznej obróbce drewna przeprowadzanej w parnikach jest

A. usuwanie kory z drewna

B. obrabianie drewna

C. podgrzewanie drewna

D. suszenie drewna

Sezonowanie drewna to proces, który polega na kontrolowanym wysychaniu materiału, aby osiągnąć optymalną wilgotność. Choć jest to ważny etap w obróbce drewna, nie jest on pierwszym krokiem hydrotermicznej obróbki, a raczej końcowym procesem przygotowawczym. Sezonowanie, zwłaszcza naturalne, jest czasochłonne i może prowadzić do wystąpienia defektów, takich jak pęknięcia czy wypaczenia, które wynikają z nierównomiernego odparowywania wilgoci. Korowanie drewna, czyli usuwanie kory, jest również niezbędnym procesem, ale odbywa się zazwyczaj przed nagrzewaniem i ma na celu przygotowanie surowca do dalszej obróbki. Z kolei skrawanie to proces mechaniczny, który polega na usuwaniu materiału z drewna w celu nadania mu pożądanego kształtu, ale również nie jest pierwszym etapem hydrotermicznej obróbki. Typowym błędem jest mylenie tych procesów, co często prowadzi do nieefektywnej obróbki. W odpowiedzi na to, ważne jest, aby zrozumieć, że każdy z tych procesów spełnia inną funkcję i należy je stosować zgodnie z ich przeznaczeniem, aby uzyskać najlepsze rezultaty w obróbce drewna.

Pytanie 28

Wykonanie nacięcia w elemencie płytowym z drewna wzdłuż włókien na 3/4 jego grubości oraz umieszczenie w tych miejscach klinów z twardszego drewna stosuje się w trakcie naprawy

A. połączeń

B. ubytek

C. wypaczeń

D. pęknięć

Jak się przyjrzy na inne odpowiedzi, to widać, że odnoszą się one do różnych uszkodzeń drewna, które mają zupełnie inną charakterystykę niż wypaczenia. Ubytki to na przykład braki materiału, które mogą powstać przez uszkodzenia mechaniczne albo ataki owadów. Naprawa ubytków skupia się głównie na wypełnieniu brakującego materiału, więc w tym nie chodzi o nacinanie drewna czy kliny. Pęknięcia z kolei są skutkiem naprężeń wewnętrznych, które mogą wystąpić przez złe warunki użytkowania, takie jak zbyt wysoka wilgotność albo temperatura. Naprawa pęknięć zwykle polega na klejeniu lub używaniu specjalnych żywic, co znowu nie ma nic wspólnego z nacięciami i klinami. Połączenia odnoszą się do miejsc, gdzie różne elementy drewna są ze sobą łączone, co wymaga innych technik, jak złącza na wpust czy wkręty, a nie nacięcia i kliny. Jeśli źle się zrozumie te różnice, to można wybrać niewłaściwą metodę naprawy, co na końcu prowadzi do większych problemów, czy to strukturalnych, czy estetycznych. Dlatego ważne, by wiedzieć, że każde uszkodzenie wymaga innej metody naprawy, a niewłaściwe techniki mogą pogorszyć stan drewna.

Pytanie 29

Drewno z drzew iglastych otrzymuje się z gatunków:

A. orzecha, lipy, jarzębiny

B. olchy, osiki, klonu

C. sosny, świerku, jodły

D. brzozy, grabu, jaworu

Drewno iglaste pochodzi z drzew takich jak sosna, świerk i jodła, które są klasyfikowane jako drzewa iglaste. Te gatunki drzew charakteryzują się dużą odpornością na warunki atmosferyczne oraz mniejszą podatnością na gnicie, co czyni je idealnymi materiałami do budowy i produkcji mebli. Drewno iglaste jest szeroko stosowane w przemyśle budowlanym, gdzie wykorzystuje się je do konstrukcji dachów, ścian czy podłóg. Ponadto, ze względu na swoją lekkość i łatwość obróbki, drewno sosnowe jest popularnym wyborem w meblarstwie. W standardach branżowych, takich jak PN-EN 14081, określono wymagania dotyczące jakości drewna iglastego, co wpływa na jego zastosowanie w różnych dziedzinach. Przykłady zastosowania obejmują zarówno produkcję elementów konstrukcyjnych, jak i wykończeniowych, co podkreśla wszechstronność tego materiału. Rozpoznawanie drewna iglastego jest kluczowe dla profesjonalistów w branży, aby zapewnić odpowiednią jakość i zastosowanie materiałów.

Pytanie 30

Do okleinowania złożonych powierzchni płycin wykorzystuje się prasę

A. wielopółkową

B. półkową

C. membranową

D. wiatrakową

Wybór złej prasy do okleinowania może naprawdę namieszać w kwestii jakości i efektywności produkcji. Prasa wiatrakowa, którą sugeruje jedna z odpowiedzi, zazwyczaj jest używana do mieszania albo transportowania materiałów, a nie do tak precyzyjnego okleinowania. Jej konstrukcja nie pozwala na równomierne dociskanie okleiny, co może prowadzić do nierówności i odklejania się okleiny. Prasa membranowa, choć lepsza do okleinowania płaskich powierzchni, nie sprawdzi się z profilowanymi kształtami, co trochę ogranicza jej zastosowanie w bardziej skomplikowanych projektach. A prasa wielopółkowa, która jest głównie do seryjnej produkcji, może być z kolei nieefektywna przy indywidualnych zamówieniach, gdzie kluczowa jest precyzja i dopasowanie do specyficznych wymagań. Po prostu, w branży meblarskiej warto dobierać sprzęt zgodnie z tym, do czego ma służyć, co może pomóc unikać błędów i zwiększać wydajność produkcji.

Pytanie 31

Jakie jest wyróżniające się właściwość płyty stolarskiej pełnej?

A. spojenie wiórów klejem dzięki użyciu ciśnienia i temperatury

B. warstwa środkowa utworzona z listewek, pokryta fornirem z obu stron

C. średnia gęstość uzyskana z włókien drzewnych połączonych klejem

D. nieparzysta ilość warstw fornirów, sklejonych względem siebie prostopadle

Odpowiedź wskazująca na spojenie wiórów klejem poprzez zastosowanie ciśnienia i temperatury jest prawidłowa, ponieważ opisuje proces produkcji płyty stolarskiej pełnej, który jest kluczowy dla jej charakterystyki. Płyty te, znane również jako płyty kompozytowe, są wytwarzane poprzez połączenie wiórów drzewnych, które są impregnowane klejem i następnie formowane pod wysokim ciśnieniem oraz w odpowiedniej temperaturze. To pozwala na uzyskanie jednorodnej i mocnej struktury, która jest odporna na odkształcenia oraz uszkodzenia mechaniczne. W praktyce, płyty stolarskie pełne znajdują zastosowanie w produkcji mebli, elementów wykończeniowych oraz konstrukcji budowlanych. Dobrze wykonane płyty spełniają standardy jakości, takie jak EN 13986, co pozwala na ich szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach przemysłu. Ponadto, dzięki zastosowaniu odpowiednich technologii, takich jak kleje wodne, możemy uzyskać produkt przyjazny dla środowiska, co jest istotnym aspektem w nowoczesnym stolarstwie.

Pytanie 32

Jakie urządzenie powinno być zastosowane do gięcia warstw drewna przy jednoczesnym ich sklejaniu?

A. Giętarko-suszarki

B. Giętarki z dźwignią dociskową

C. Giętarki ramieniowej

D. Giętarko-sklejarki

Giętarko-sklejarki to specjalistyczne urządzenia, które łączą w sobie funkcje gięcia i sklejania warstw drewna, co czyni je niezwykle użytecznymi w przemyśle meblarskim oraz stolarstwie. Dzięki zastosowaniu odpowiednich materiałów klejących oraz precyzyjnej kontroli temperatury i ciśnienia, giętarko-sklejarki umożliwiają uzyskanie trwałych i estetycznych połączeń. Przykładem zastosowania giętarko-sklejarek jest tworzenie krzywoliniowych elementów meblowych, takich jak oparcia krzeseł, czy blaty stołów. W standardowych praktykach branżowych używa się tego typu urządzeń do produkcji mebli o złożonych kształtach, które wymagają zarówno gięcia, jak i sklejania warstw drewna. Prawidłowe dostosowanie parametrów pracy giętarko-sklejarki do specyfiki używanych materiałów jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości wyrobów. Dodatkowo, w kontekście zdrowia i bezpieczeństwa, stosowanie takich urządzeń zgodnie z normami ISO zapewnia minimalizację ryzyka wypadków przy pracy.

Pytanie 33

Aby przyciąć bale sosnowe do określonej długości, konieczne jest użycie pilarki tarczowej?

A. wzdłużnej

B. rozdzielczej

C. poprzecznej

D. formatowej

Rozważając inne typy pilarek, które mogłyby teoretycznie wydawać się odpowiednie do manipulacji bali sosnowych, warto zauważyć, że pilarka rozdzielcza jest używana przede wszystkim do dzielenia materiału na mniejsze sekcje, co w kontekście cięcia na długość nie jest właściwym zastosowaniem. Z kolei pilarka formatowa jest narzędziem stosowanym do precyzyjnego cięcia dużych płyt materiałów, najczęściej w formacie prostokątnym, ale nie jest ona zaprojektowana z myślą o cięciu bali na długość. Pilarka wzdłużna, choć ma swoje miejsce w obróbce drewna, jest bardziej odpowiednia do cięcia wzdłuż włókien drewna, co w kontekście bali sosnowych może prowadzić do problemów z jakością cięcia, takich jak spękania czy nierówności. Typowe błędy myślowe związane z wyborem niewłaściwej pilarki mogą wynikać z niezrozumienia specyfiki materiału oraz warunków roboczych. Właściwe dobranie narzędzi do konkretnego zadania jest kluczowe, ponieważ każde z nich ma swoje unikalne cechy i zastosowania. Zastosowanie niewłaściwej pilarki nie tylko wpłynie na jakość obróbki, ale także może zagrażać bezpieczeństwu operatora. Dlatego znajomość typów narzędzi oraz ich specyfikacji jest niezbędna w praktyce zawodowej.

Pytanie 34

Jaką grupę wad drewna reprezentuje fałszywa twardziel?

A. Budowy drewna i zabarwień

B. Porażeń wywołanych przez grzyby

C. Pęknięć

D. Wad kształtowych

Wybór odpowiedzi dotyczącej porażeń przez grzyby jest nietrafiony, ponieważ fałszywa twardziel nie jest rezultatem działania grzybów, lecz wynikiem nieprawidłowego rozwoju komórek drewna. Porażenia grzybami prowadzą do degradacji drewna, a nie do pojawienia się jego specyficznych form, jak to ma miejsce w przypadku fałszywej twardzieli. Ponadto, odpowiedź dotycząca wad kształtu jest również nieadekwatna, gdyż fałszywa twardziel nie zmienia kształtu drewna, a jedynie jego wewnętrzną strukturę i kolorystykę. Kształt drewna może być zmieniany przez różne procesy, takie jak skręcanie czy łamanie, ale nie jest to związane z twardzielą. Ostatnia opcja, dotycząca pęknięć, odnosi się do fizycznych uszkodzeń drewna, które mogą wystąpić w wyniku nieodpowiednich warunków przechowywania lub obróbki. Tego rodzaju wady są jednak odrębną kategorią i nie mają związku z fałszywą twardzielą. Właściwe rozumienie wad drewna, w tym odróżnianie między różnymi typami uszkodzeń, jest kluczowe dla zapewnienia jakości produktów drzewnych oraz ich odpowiedniego wykorzystania w przemyśle.

Pytanie 35

Czyszczenie zabytkowych okuć mosiężnych polega na ich odświeżaniu

A. wełną stalową

B. ciepłą wodą z mydłem

C. naftą i pędzlem

D. olejkiem cytrynowym

Ciepła woda z mydłem, mimo iż jest powszechnie stosowana do czyszczenia wielu materiałów, może być niewłaściwa dla mosiężnych okuć. Woda, zwłaszcza w połączeniu z mydłem, może wnikać w szczeliny i zarysowania, prowadząc do utleniania metalu oraz tworzenia rdzy. Co więcej, niektóre detergenty mogą zawierać substancje chemiczne, które mogą uszkodzić patynę i naturalny połysk mosiądzu. Nafta, z drugiej strony, jest substancją chemiczną, która może skutecznie usunąć tłuste zanieczyszczenia, ale jej zastosowanie wiąże się z ryzykiem uszkodzenia powierzchni oraz brakiem właściwości konserwujących. Użycie wełny stalowej jest zdecydowanie niewskazane, gdyż może prowadzić do zarysowań i uszkodzeń powierzchni metalowej. Drobne włókna ze stali mogą także pozostawiać rdzę na powierzchni. W praktyce, wybierając metody czyszczenia okuć mosiężnych, należy kierować się standardami konserwatorskimi, które promują stosowanie łagodnych, naturalnych środków, aby chronić i zachować integralność zabytków. Podczas pielęgnacji mosiężnych przedmiotów, kluczowe jest nie tylko ich oczyszczenie, ale i dbałość o długoterminowe efekty, co czyni stosowanie olejków cytrynowych znacznie bardziej odpowiednim rozwiązaniem.

Pytanie 36

Do naprawy wykorzystuje się fragmenty rogów zwierząt jako materiał alternatywny

A. intarsji

B. inkrustacji

C. zamków

D. tralek

Fragmenty rogów zwierząt są powszechnie stosowane jako materiał do inkrustacji, co polega na zdobieniu powierzchni mebli, instrumentów muzycznych czy innych przedmiotów za pomocą różnych materiałów. Inkrustacja polega na wkomponowywaniu elementów z różnych surowców w jedną całość, co pozwala uzyskać atrakcyjne efekty dekoracyjne i artystyczne. Rogi zwierząt, dzięki swojej unikalnej fakturze i kolorystyce, mogą dodać wartości estetycznej i trwałości do wyrobów. Przykładem zastosowania fragmentów rogów może być intarsjowanie powierzchni stołów czy krzeseł, gdzie fragmenty te są wkomponowywane w drewniane elementy, tworząc bogate wzory. W branży meblarskiej oraz artystycznej stosuje się również standardy, które zapewniają trwałość i odpowiednią jakość wykonania inkrustacji, co jest kluczowe dla zachowania estetyki oraz funkcjonalności produktów. Warto zauważyć, że techniki inkrustacji mają długą historię i są wykorzystywane w różnych kulturach, co czyni je cennym elementem rzemiosła artystycznego.

Pytanie 37

Jaką metodę aplikacji preparatu powinno się wykorzystać do głębokiej impregnacji drewna?

A. Natrysk hydrodynamiczny

B. 20-minutowe zanurzanie

C. Ciśnieniowo-próżniową

D. Natrysk pneumatyczny

Choć natrysk hydrodynamiczny i natrysk pneumatyczny mogą być stosowane w aplikacji preparatów chemicznych, nie są one odpowiednie do głębokiej impregnacji drewna. Metody te polegają głównie na aplikacji cieczy na powierzchnię materiału, co może prowadzić do jedynie powierzchownej ochrony. Takie podejście zazwyczaj nie zapewnia wystarczającego wnikania substancji ochronnych w głąb drewna, co jest niezbędne w przypadku materiałów narażonych na intensywne warunki atmosferyczne lub biologiczne. Z kolei 20-minutowe zanurzanie, mimo że może być skuteczne w niektórych zastosowaniach, nie gwarantuje głębokiego wnikania preparatu, zwłaszcza w dużych elementach drewnianych. Taki proces często nie jest wystarczający do pełnej ochrony drewna przed biodegradacją. W praktyce, te metody mogą być mylone z ciśnieniowo-próżniową, prowadząc do błędnych przekonań o ich skuteczności. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że każda metoda aplikacji preparatów chemicznych może zapewnić ten sam poziom ochrony, co ciśnieniowo-próżniowa. W rzeczywistości, zastosowanie odpowiednich technik impregnacji jest kluczowe dla uzyskania optymalnych efektów ochronnych, co jest istotne zwłaszcza w branży budowlanej oraz przemyśle meblarskim.

Pytanie 38

Podaj właściwą sekwencję działań technologicznych potrzebnych do przeprowadzenia kompleksowej renowacji biurka?

A. Naprawa lub wytworzenie uszkodzonych elementów, demontaż, kitowanie defektów, montaż, odnawianie powierzchni

B. Kitowanie defektów, odnawianie powierzchni, demontaż, naprawa lub wytworzenie uszkodzonych elementów, montaż

C. Demontaż, naprawa lub wytworzenie uszkodzonych elementów, kitowanie defektów, odnawianie powierzchni, montaż

D. Naprawa lub wytworzenie uszkodzonych elementów, kitowanie defektów, demontaż, montaż, odnawianie powierzchni

Poprawna odpowiedź, czyli kolejność czynności technologicznych: demontaż, naprawa lub dorobienie części uszkodzonych, kitowanie uszkodzeń, odnawianie powłoki, a następnie montaż, jest kluczowa dla skutecznej renowacji biurka. Demontaż mebla pozwala na dokładne zbadanie wszystkich elementów, co jest istotne, ponieważ wiele uszkodzeń może być ukrytych. Po demontażu można przystąpić do naprawy lub dorobienia części, co jest niezbędne do zapewnienia integralności strukturalnej mebla. Następnym krokiem jest kitowanie uszkodzeń, które polega na uzupełnieniu ubytków materiałowych, co przygotowuje powierzchnię do dalszej obróbki. Odnawianie powłoki, na przykład poprzez szlifowanie i nałożenie nowego lakieru lub bejcy, pozwala uzyskać estetyczny wygląd oraz ochronę przed przyszłymi uszkodzeniami. Ostateczny montaż kończy proces, zapewniając, że biurko będzie funkcjonalne i estetyczne. Stosowanie tej kolejności czynności jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży renowacji mebli, co przekłada się na długotrwałe efekty i satysfakcję użytkownika.

Pytanie 39

Jaką metodą wykończenia powierzchni drewna z widocznymi siniznami można skutecznie zamaskować tę wadę?

A. Polerowanie.

B. Olejowanie.

C. Malowanie lakierem akrylowym.

D. Malowanie emalią akrylową.

Malowanie emalią akrylową to skuteczna metoda wykończenia powierzchni drewna, która doskonale maskuje wady, takie jak sinizna. Siniak powstaje w wyniku działania grzybów, które powodują przebarwienia drewna. Emalie akrylowe tworzą gęstą, nieprzezroczystą powłokę, która skutecznie zasłania te niedoskonałości zarówno wizualnie, jak i ochronnie. Użycie emalii akrylowej nie tylko pozwala na ukrycie sinizny, ale także zapewnia długotrwałe efekty estetyczne i odporność na czynniki atmosferyczne. W praktyce, przed nałożeniem emalii, należy odpowiednio przygotować powierzchnię drewna, co obejmuje szlifowanie i, jeśli to konieczne, stosowanie podkładu, który zwiększa przyczepność farby. Emalie akrylowe są również bardziej ekologiczne i mniej szkodliwe w porównaniu z innymi typami farb, co sprawia, że są preferowaną opcją w nowoczesnym malowaniu. Dobrą praktyką jest stosowanie kilku warstw emalii, co zapewnia lepsze krycie i trwałość wykończenia. W kontekście standardów branżowych, produkt taki powinien spełniać normy dotyczące emisji lotnych związków organicznych (VOC), co wpływa na zdrowie użytkowników i środowisko.

Pytanie 40

Aby wykonać nacięcie okleiny o grubości 0,8 mm w celu naprawy fragmentu intarsji, jakie narzędzie należy wykorzystać?

A. dłuto

B. piłę

C. skalpel

D. nóż

Wybór piły, dłuta czy noża do nacięcia okleiny o grubości 0,8 mm wskazuje na brak zrozumienia właściwości i zastosowania tych narzędzi w kontekście precyzyjnych prac stolarskich. Piła, mimo że jest skuteczna w cięciu grubych materiałów, w przypadku cienkiej okleiny może prowadzić do szarpania i uszkodzenia struktury, co jest niepożądane w delikatnych operacjach naprawczych. Dłuto, natomiast, jest narzędziem zaprojektowanym głównie do wykuwania i usuwania materiału, co znacznie przekracza potrzeby związane z nacięciem okleiny. Użycie dłuta w tej sytuacji mogłoby skutkować poważnymi uszkodzeniami, zwłaszcza przy nieodpowiednim kącie natarcia. Nóż, choć może wydawać się odpowiednim wyborem, często nie zapewnia takiej precyzji jak skalpel; jego ostrze może być zbyt grube, co uniemożliwia dokładne cięcie w obrębie cienkich warstw materiału. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wybierania tych narzędzi, to przekonanie, że większa siła cięcia jest równoznaczna z lepszymi rezultatami, co w rzeczywistości prowadzi do zniszczenia detali i obniżenia jakości naprawy. W kontekście prac renowacyjnych i konserwatorskich, kluczowe jest stosowanie narzędzi, które pozwalają na jak najdokładniejsze i najmniej inwazyjne operacje, a skalpel zdecydowanie spełnia te kryteria.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej