Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 15 kwietnia 2025 11:37
Data zakończenia: 15 kwietnia 2025 11:40

Egzamin niezdany

Wynik: 11/40 punktów (27,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch różnych położeniach lunety?

A. Miejsca zera

B. Kolimacja

C. Inklinacja

D. Libelli rurkowej

Błędy kolimacji, inklinacji oraz miejsca zera to typowe problemy związane z precyzją pomiarów teodolitowych, które można zredukować poprzez odpowiednie metody, takie jak pomiar kąta w dwóch położeniach lunety. Kolimacja odnosi się do błędu wynikającego z niewłaściwego ustawienia osi optycznej lunety, co można skorygować przez zrównoważenie pomiarów w różnych pozycjach lunety, co pozwala na uzyskanie dokładnych wyników. Inklinacja dotyczy błędów związanych z nachyleniem lunety, które również można kompensować przez odpowiednie ustawienia podczas pomiarów. Z kolei miejsce zera to punkt, w którym rozpoczynamy pomiary, i jego błąd można zniwelować przez dodatkowe wskazania kątów w różnych pozycjach. Dążenie do eliminacji tych błędów często prowadzi do mylnego przekonania o ich bezbłędnym pomiarze, gdyż ich wpływ na wyniki może być znaczny. Dlatego ważne jest, aby geodeci stosowali najlepsze praktyki, takie jak wielokrotne pomiary i odpowiednie kalibracje, aby zredukować błędy i zwiększyć precyzję swoich prac. W kontekście teodolitu, każde pomiarowe zaniedbanie, szczególnie w zakresie kolimacji, inklinacji i miejsca zera, powinno być traktowane bardzo poważnie, aby uniknąć systematycznych błędów w pomiarach.

Pytanie 2

Wartość punktu na profilu podłużnym 2/4+27 wskazuje, że znajduje się on w odległości od początku trasy wynoszącej

A. 2742 m

B. 2724 m

C. 2472 m

D. 2427 m

W przypadku błędnych odpowiedzi, takich jak 2472 m, 2724 m lub 2742 m, występują istotne niedopatrzenia w interpretacji zapisu punktu na profilu podłużnym. Często zdarza się, że osoby mylą odczytywanie wartości metrycznych, co prowadzi do zastosowania niewłaściwych jednostek do określenia odległości. Odpowiedź 2472 m sugeruje, że dodano 200 metrów do wartości kilometra, co nie znajduje uzasadnienia w standardzie zapisu. Analogicznie, w przypadku 2724 m i 2742 m błędne założenia dotyczą dodania lub odjęcia metrów od wartości podstawowej. W praktyce, takie błędne interpretacje mogą prowadzić do znacznych problemów przy planowaniu i realizacji projektów, jednocześnie zwiększając ryzyko wypadków i opóźnień. Istotne jest zrozumienie, że zapisy takie jak 2/4+27 są ściśle ustalone i każdy element ma swoje znaczenie, które należy respektować, aby uniknąć pomyłek. W branży budowlanej i transportowej kluczowe jest przestrzeganie standardów geodezyjnych, które definiują zasady dotyczące oznaczania i identyfikacji punktów na trasach. Właściwe interpretowanie profilu podłużnego jest niezbędne nie tylko w pracach inżynieryjnych, ale również w zarządzaniu ruchem drogowym, co podkreśla znaczenie rzetelnej edukacji w zakresie geodezji i inżynierii.

Pytanie 3

Jakiego urządzenia należy użyć do określenia wysokości punktów osnowy realizacyjnej?

A. Dalmierza i łaty

B. Taśmy i tyczki

C. Niwelatora i łaty

D. Teodolitu i tyczki

Wybór dalmierza i łaty do pomiaru wysokości punktów osnowy realizacyjnej jest nieodpowiedni, ponieważ dalmierz, mimo że dobrze sprawdza się w pomiarach odległości, nie jest odpowiedni do określania różnic wysokości. Dalmierze najczęściej operują w płaszczyźnie poziomej i nie są zaprojektowane do pomiaru kątów, co jest kluczowe w procesie niwelacji. Ponadto, korzystanie z taśmy i tyczek również nie prowadzi do dokładnych pomiarów wysokości, ze względu na zmienność wyników związanych z możliwością błędów w odczycie i ustawieniu. Taśmy są bardziej odpowiednie do pomiarów liniowych w poziomie, gdzie nie ma potrzeby precyzyjnego wyznaczania różnic wysokości. Użycie teodolitu i tyczki również jest błędne, ponieważ teodolit służy do pomiaru kątów, a nie wysokości. Chociaż teoretycznie można wykorzystać teodolity do określenia wysokości w pewnych warunkach, w praktyce jest to proces bardziej skomplikowany i mniej precyzyjny niż zastosowanie niwelatora. W geodezji kluczowe jest stosowanie odpowiednich narzędzi do konkretnych zadań, a w tym przypadku niwelator i łata są jedynym właściwym zestawem do precyzyjnego pomiaru wysokości.

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Błąd w osi celowej niwelatora o charakterze niepoziomym zalicza się do kategorii błędów

A. systematycznych

B. średnich

C. pozornych

D. przypadkowych

Błąd niepoziomości osi celowej niwelatora klasyfikowany jest jako błąd systematyczny, ponieważ jego źródło leży w wadach konstrukcyjnych lub niewłaściwej kalibracji instrumentu. Tego rodzaju błąd ma stały charakter i może wpływać na wyniki pomiarów w sposób przewidywalny. Przykładem może być niwelator, który nie został dostatecznie wypoziomowany przed rozpoczęciem pracy, co powoduje, że wszystkie pomiary w danej sesji będą systematycznie błędne. Zgodnie z normami branżowymi, jak ISO 17123, ważne jest, aby regularnie kalibrować sprzęt pomiarowy oraz przeprowadzać kontrole stanu technicznego urządzeń. Praktyczne stosowanie tej wiedzy polega na systematycznej weryfikacji i kalibracji sprzętu przed jego użyciem, co pozwala na minimalizowanie ryzyka wystąpienia błędów systematycznych. Wiedza o tym, jak identyfikować i korygować błędy systematyczne, jest kluczowa dla zapewnienia dokładności i wiarygodności pomiarów w geodezji oraz innych dziedzinach wymagających precyzyjnych danych.

Pytanie 7

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Który południk jest osiowym w odwzorowaniu Gaussa-Krugera w systemie współrzędnych PL-2000?

A. 25°

B. 23°

C. 24°

D. 22°

Poprawna odpowiedź to 24°, który jest południkiem osiowym odwzorowania Gaussa-Krugera w układzie współrzędnych PL-2000. W tym systemie geodezyjnym stosuje się odwzorowanie, które jest oparte na koncepcji południków osiowych. Południk 24° jest szczególnie istotny dla obszarów geograficznych w Polsce, ponieważ zapewnia poprawne odwzorowanie dla większości terytorium kraju, co jest niezbędne w geodezji i kartografii. Dzięki temu odwzorowaniu możemy dokładnie określić położenie punktów w przestrzeni geograficznej, co jest kluczowe w zastosowaniach takich jak inżynieria lądowa, planowanie urbanistyczne oraz analiza przestrzenna. Odwzorowanie Gaussa-Krugera jest szeroko stosowane w praktyce, ponieważ umożliwia przekształcenie współrzędnych geograficznych (szerokości i długości geograficznej) na współrzędne prostokątne, co ułatwia obliczenia i analizę danych. Dodatkowo, dzięki zastosowaniu lokalnych układów odniesienia, uzyskuje się większą dokładność w pomiarach, co jest istotne dla profesjonalnych prac geodezyjnych.

Pytanie 12

Fragment łączący dwa sąsiadujące punkty sytuacyjne tego samego obiektu określa się mianem

A. czołówką

B. rzędną

C. podpórką

D. odciętą

Wybór odciętej jako odpowiedzi jest nieporozumieniem związanym z terminologią geodezyjną. Odcięta odnosi się do poziomego lub pionowego skoku wartości w kontekście pomiarów, na przykład, w analizach funkcji w przestrzeni, ale nie jest terminem odnoszącym się do połączenia punktów sytuacyjnych obiektu. W praktyce, odcięta jest często używana w kontekście obliczeń różnicowych, gdzie analizuje się zmiany w wartościach pomiędzy różnymi punktami, jednak nie ma zastosowania w bezpośrednim łączeniu dwóch sąsiednich punktów. Podpórka z kolei odnosi się do wsparcia dla konstrukcji, a nie do geodezyjnego opisu relacji między punktami. W kontekście geodezji, podpórki mogą być używane w konstrukcjach, ale nie w sensie odnoszącym się do punktów sytuacyjnych. Rzędna, choć również związana z poziomem, odnosi się do wartości wysokości punktu w kontekście terenu, a nie do łączenia dwóch punktów. Zrozumienie tych terminów jest kluczowe, aby uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do niepoprawnych wniosków w analizach przestrzennych. Kluczowe jest, aby zastosować właściwą terminologię w każdym kroku procesu pomiarowego, aby zapewnić klarowność i precyzję w dokumentacji oraz analizach geodezyjnych. Właściwe rozumienie czołówki i jej roli w łączeniu punktów sytuacyjnych jest fundamentem dla profesjonalnego podejścia w geodezji.

Pytanie 13

Jaką precyzję graficzną można osiągnąć dla mapy o skali 1:2000, jeśli średni błąd lokalizacji elementu terenowego na tej mapie wynosi ±0,1 mm w skali mapy?

A. ±0,2 m

B. ±2 m

C. ±0,002 m

D. ±0,02 m

Odpowiedź ±0,2 m jest prawidłowa, ponieważ w skali 1:2000, błąd średni położenia szczegółu terenowego wynoszący ±0,1 mm w skali mapy przekłada się na rzeczywiste wymiary w terenie. Aby obliczyć błąd w rzeczywistości, należy przeliczyć błąd w milimetrach na metry. W tym przypadku, przeliczenie polega na pomnożeniu wartości błędu na mapie przez odwrotność skali: ±0,1 mm * 2000 = ±200 mm, co w przeliczeniu na metry daje ±0,2 m. Zastosowanie precyzyjnych pomiarów i obliczeń jest kluczowe w geodezji, a ta wiedza jest niezbędna w praktycznych zastosowaniach, takich jak tworzenie map topograficznych czy planowanie przestrzenne. W geodezji obowiązują określone standardy dotyczące dokładności, a rozumienie skali i błędów pomiarowych to fundament, na którym opiera się cała dziedzina. Większość profesjonalnych projektów geodezyjnych uznaje dokładność na poziomie ±0,2 m jako akceptowalną dla map w tej skali, co podkreśla znaczenie precyzyjnych pomiarów i wiedzy w tej branży.

Pytanie 14

Jaką osnowę powinno się założyć do geodezyjnej obsługi dużego zakładu przemysłowego, którego realizacja przebiegać będzie w etapach?

A. Realizacyjną jednorzędową

B. Realizacyjną typu A

C. Realizacyjną wydłużoną

D. Realizacyjną dwurzędową

Osnowa realizacyjna dwurzędowa to świetny wybór, jeśli chodzi o geodezję w dużych zakładach. Szczególnie, gdy prace są podzielone na etapy. Taka osnowa jest bardzo precyzyjna i elastyczna, a to naprawdę ważne przy inwestycjach, które rozwijają się w tempie błyskawicy. W praktyce to oznacza, że geodeci mogą szybko dostosować pomiary do zmieniających się warunków na budowie, co ułatwia kontrolowanie postępu w różnych częściach projektu. Dzięki osnowie dwurzędowej, możliwe jest równoczesne robienie kilku pomiarów, co znacząco przyspiesza realizację inwestycji. Na przykład w trakcie budowy fabryki można jednocześnie zajmować się pomiarami pod fundamenty, instalacjami technicznymi i rozmieszczaniem sieci infrastrukturalnych. To zdecydowanie zwiększa efektywność całego przedsięwzięcia. I co ważne, zgodne z normami, takimi jak PN-EN ISO 17123, użycie takiej osnowy w dużych projektach to klucz do zachowania wysokich standardów dokładności i rzetelności pomiarów.

Pytanie 15

Jaką wartość ma rzędna Hp dla pokrywy studzienki kanalizacyjnej, gdy zmierzona wysokość osi celowej Hc wynosi 202,21 m, a odczyt wartości podziału łaty niwelacyjnej z kreski środkowej lunety niwelatora to s = 1,140?

A. Hp = 202,32 m

B. Hp = 203,35 m

C. Hp = 201,07 m

D. Hp = 202,01 m

Poprawna odpowiedź to Hp = 201,07 m, co wynika z zastosowania prawidłowej metody obliczania rzędnej pokrywy studzienki kanalizacyjnej. Rzędna pokrywy studzienki (Hp) jest obliczana na podstawie wysokości osi celowej (Hc) oraz odczytu wartości podziału łaty (s). Wzór na obliczenie rzędnej pokrywy studzienki można zapisać jako: Hp = Hc - s. W naszym przypadku, podstawiając wartości, otrzymujemy: Hp = 202,21 m - 1,140 m = 201,07 m. Jest to standardowa metoda stosowana w geodezji, zapewniająca dokładność pomiarów oraz zgodność z normami branżowymi. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe, szczególnie w kontekście projektowania infrastruktury oraz prac budowlanych, gdzie precyzyjne pomiary mają fundamentalne znaczenie dla bezpieczeństwa i funkcjonalności obiektów. Przykładem zastosowania takiej wiedzy w praktyce może być wyznaczanie poziomów wód gruntowych czy projektowanie systemów odwadniających, gdzie dokładne rzędne mają istotny wpływ na efektywność działania tych systemów.

Pytanie 16

W terenie zmierzono odcinek AB o długości DAB = 33,00 m. Na mapie odległość pomiędzy punktami AB wynosi dAB = 66,00 mm. Jaką skalę ma mapa?

A. 1:2000

B. 1:250

C. 1:500

D. 1:1000

Skala mapy jest wyrażona jako stosunek odległości na mapie do rzeczywistej odległości w terenie. W tym przypadku zmierzone odcinki to DAB = 33,00 m (rzeczywista długość) oraz dAB = 66,00 mm (odległość na mapie). Aby obliczyć skalę, musimy przeliczyć odległość z milimetrów na metry. 66 mm to 0,066 m. Następnie, skala obliczana jest jako DAB / dAB, co daje: 33,00 m / 0,066 m = 500. Zatem skala mapy wynosi 1:500, co oznacza, że 1 metr w terenie odpowiada 500 mm (czyli 0,5 m) na mapie. Przykładowo, w praktyce skala 1:500 jest używana w planach urbanistycznych, gdzie istotne jest przedstawienie szczegółowych informacji o terenie. Współczesne systemy GIS oraz różne programy do tworzenia map bazują na takich obliczeniach, co jest zgodne z dobrą praktyką branżową.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

W jakiej Bazie Danych są przechowywane dane dotyczące wysokości studzienek kanalizacyjnych?

A. Szczegółowych Osnów Geodezyjnych

B. Obiektów Topograficznych

C. Geodezyjnej Ewidencji Sieci Uzbrojenia Terenu

D. Ewidencji Gruntów i Budynków

Ewidencja Gruntów i Budynków (EGB) to inny typ bazy danych, która gromadzi informacje dotyczące własności gruntów oraz obiektów budowlanych, ale nie zawiera szczegółowych danych na temat infrastruktury technicznej, takiej jak studzienki kanalizacyjne. Głównym celem EGB jest zapewnienie przejrzystości w zakresie własności nieruchomości oraz umożliwienie dokonywania transakcji związanych z nieruchomościami. Z tego powodu, korzystanie z EGB w kontekście rzędnych studzienek kanalizacyjnych może prowadzić do nieporozumień, ponieważ nie zawiera informacji o ich lokalizacji, a tym bardziej o ich rzędnych, co jest kluczowe dla inżynierów i projektantów. Obiekty Topograficzne również nie są odpowiednie do tego celu, ponieważ koncentrują się głównie na przedstawianiu ukształtowania terenu, a nie na infrastrukturze uzbrojenia terenu. Z kolei Szczegółowe Osnowy Geodezyjne dotyczą precyzyjnych pomiarów geodezyjnych, które są używane do tworzenia map i pomiarów terenowych, ale nie zawierają informacji o elementach infrastruktury, takich jak studzienki kanalizacyjne. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do tych niepoprawnych odpowiedzi, to utożsamianie różnych baz danych z podobnymi funkcjami, co prowadzi do mylenia ich zastosowań. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych baz ma swoje specyficzne przeznaczenie i nie należy ich stosować zamiennie.

Pytanie 19

Średni błąd pomiaru długości odcinka 200 m wynosi ±5 cm. Jaki jest błąd względny tego pomiaru?

A. 1:4000

B. 1:40

C. 1:4

D. 1:400

Obliczanie błędu względnego wymaga zrozumienia, na czym polega ten termin oraz jak odpowiednio zinterpretować wartości błędu. Nieprawidłowe odpowiedzi sugerują błędne podejście do obliczeń lub do zrozumienia zasadności stosowania błędu względnego. Na przykład, odpowiedzi 1:40, 1:4 i 1:400 mogą wynikać z nieprawidłowego podziału błędu na jednostki lub pomijania istotnych przeliczeń. Często błąd myślowy polega na mylnym przyjęciu, że błąd pomiaru jest bezpośrednio porównywalny z całkowitym wynikiem bez uwzględnienia, że błąd ten powinien być proporcjonalny do faktycznej wielkości mierzonych. Dodatkowo, może to być wynik nieumiejętności przekształcania jednostek lub błędnego przyjęcia, że im mniejszy błąd pomiaru, tym większy błąd względny. Prawidłowe podejście do tego zagadnienia wymaga umiejętności analizy i przemyślenia powiązań pomiędzy wartością pomiaru a jego błędem, co ma kluczowe znaczenie w kontekście praktycznych zastosowań pomiarowych. Warto zatem zwrócić uwagę na metody analizy błędów oraz ich wpływ na końcowe wyniki pomiarów w różnych dziedzinach nauki i techniki.

Pytanie 20

Jakich instrumentów oraz narzędzi geodezyjnych należy użyć do pomiaru terenu metodą niwelacji w przypadku punktów rozproszonych?

A. Tachimetr, statyw, pion sznurkowy, taśma geodezyjna

B. Niwelator, statyw, łaty niwelacyjne, pion sznurkowy

C. Niwelator, statyw, węgielnica, szpilki geodezyjne

D. Tachimetr, statyw, żabki geodezyjne, ruletka geodezyjna

W analizie dostępnych odpowiedzi na pytanie dotyczące pomiaru terenu metodą niwelacji, istnieje kilka nieprawidłowych koncepcji. Odpowiedzi odwołujące się do tachimetrów nie są adekwatne w kontekście niwelacji, ponieważ tachimetr służy do pomiarów kątów i odległości w trójwymiarowej przestrzeni, a nie do precyzyjnego określania różnic wysokości w sposób, który jest wymagany w niwelacji. W przypadkach, gdzie podano użycie statywu, węgielnicy czy szpilek geodezyjnych, należy zaznaczyć, że węgielnica jest narzędziem wykorzystywanym głównie do określenia kąta prostego, a nie do pomiarów wysokości, co czyni ją nieodpowiednią dla metody niwelacji. Szpilki geodezyjne mogą być używane do oznaczania punktów, ale nie są kluczowe w samym procesie niwelacji. Odpowiedzi te sugerują, że projektant pomiarów nie dostrzega różnicy pomiędzy różnymi technikami i narzędziami geodezyjnymi, co może prowadzić do nieprecyzyjnych wyników oraz zafałszowania danych. Zastosowanie niewłaściwych narzędzi do określania wysokości skutkuje nieefektywnymi pomiarami, co w konsekwencji wpływa na jakość całego projektu budowlanego. Dlatego kluczowe jest, aby posiadać odpowiednią wiedzę na temat zastosowania konkretnych narzędzi w określonych metodach pomiarowych oraz być świadomym standardów branżowych, które kierują tymi wyborami.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

Ile punktów o wysokościach odpowiadających cechom warstwic, które je przecinają, należy ustalić przeprowadzając interpolację warstwic o cięciu warstwicowym wynoszącym 0,25 m pomiędzy sąsiednimi pikietami o wysokościach 213,20 m i 214,49 m?

A. 3 punkty

B. 5 punktów

C. 4 punkty

D. 2 punkty

Twoja odpowiedź jest na pewno ok! Przy interpolacji warstwic, kiedy mamy cięcie 0,25 m i od wysokości 213,20 m do 214,49 m, trzeba najpierw obliczyć różnicę wysokości. Wychodzi 1,29 m. Jak podzielisz to przez 0,25 m, dostaniesz prawie 5,16. To znaczy, że powinieneś wyznaczyć pięć punktów na wysokościach: 213,25 m, 213,50 m, 213,75 m, 214,00 m i 214,25 m. Ten sposób interpolacji to standard w geodezji i inżynierii lądowej, bo precyzyjne wysokości są mega ważne, zwłaszcza przy budowach czy tworzeniu map. Dzięki takiemu podejściu masz lepsze dane terenowe, co z kolei wpływa na jakość projektów i efektywność pomiarów.

Pytanie 25

Jakie oznaczenie literowe powinno znaleźć się na szkicu inwentaryzacji powykonawczej budynku, który ma być przekształcony w bibliotekę?

A. b

B. e

C. f

D. k

Oznaczenia literowe w inwentaryzacji są ważne, bo pomagają w klasyfikacji i organizacji pomieszczeń w budynkach. Odpowiedzi jak 'f', 'b' czy 'e' pokazują różne pomieszczenia, ale w kontekście biblioteki mogą być mylące. Oznaczenie 'f' może się kojarzyć z funkcjami, które w ogóle nie są związane z przestrzeniami publicznymi, takimi jak jakieś nagrody czy pomieszczenia techniczne. No i 'b' jest często używane w kontekście budynków publicznych, ale nie mówi nic konkretnego o funkcji biblioteki. A 'e' odnosi się do przestrzeni edukacyjnych, które też nie zawsze są w bibliotece. Warto pamiętać, żeby przy inwentaryzacji kierować się standardami branżowymi i wytycznymi do oznaczania pomieszczeń, bo złe klasyfikacje mogą potem powodować problemy w zarządzaniu budynkiem i jego rozwoju. Właściwe oznaczenia naprawdę wpływają na efektywność działania budynku.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

W jakim rodzaju ciągu niwelacyjnym zakłada się, że teoretyczna suma różnic wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Zamkniętym

B. Obliczeniowym

C. Otwarty

D. Zawieszonym

Podczas rozważania innych typów ciągów niwelacyjnych, warto zrozumieć, dlaczego nie prowadzą one do teoretycznej sumy różnic wysokości wynoszącej 0 mm. W przypadku ciągu wyliczeniowego, pomiary są wykonywane w sposób bardziej elastyczny, często bez powrotu do punktu początkowego. W związku z tym, istnieje większe ryzyko, że różnice wysokości będą kumulować się, co może prowadzić do błędów. Dodatkowo, w ciągu wiszącym, gdzie punkty pomiarowe są zawieszone w powietrzu, również istnieje ryzyko błędów wynikających z niewłaściwego zamocowania sprzętu. Z kolei ciąg otwarty, który podobnie jak wyliczeniowy, nie zamyka pętli pomiarowej, może prowadzić do znacznych różnic w wysokości końcowej w porównaniu do punktu początkowego. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że w każdym przypadku, bez względu na metodę, suma różnic wysokości będzie wynosić 0 mm. Elementy takie jak zmiany w terenie, błędy instrumentów i nieprecyzyjne pomiary mogą znacząco wpłynąć na wyniki. Dlatego istotne jest stosowanie ciągu zamkniętego, który zapewnia dodatkowe zabezpieczenie poprzez możliwość weryfikacji i korekty pomiarów w przypadku wystąpienia nieprawidłowości.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

W bazie danych dotyczącej obiektów topograficznych BDOT500 opisano sieć kanalizacyjną sanitarną oznaczeniami ksX300. Jakie jest źródło danych dotyczących lokalizacji tej sieci?

A. pochodzi z materiałów archiwalnych

B. jest trudne do ustalenia

C. jest nieokreślone

D. pochodzi z materiałów nieaktualnych

Odpowiedź "jest nieokreślone" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście danych o sieci kanalizacyjnej sanitarnej w bazie BDOT500 brak jest jednoznacznych informacji na temat źródła pochodzenia tych danych. W praktyce, w przypadku sieci inżynieryjnych, takich jak kanalizacja, istotne jest, aby dane były zaktualizowane oraz pochodziły z wiarygodnych źródeł, co często jest trudne do ustalenia w obiektach archiwalnych czy nieaktualnych. Właściwe podejście do zarządzania danymi topograficznymi wymaga weryfikacji ich pochodzenia oraz aktualności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w infrastrukturze. Na przykład, w przypadku projektowania nowych instalacji sanitarnych, kluczowe jest posiadanie precyzyjnych i aktualnych danych, aby uniknąć kolizji z istniejącą infrastrukturą. Przykłady zastosowań takich jak GIS (Geographic Information Systems) polegają na zintegrowaniu danych o sieciach z danymi demograficznymi i przestrzennymi, co pozwala na lepsze planowanie i zarządzanie zasobami.

Pytanie 32

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 35

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

Aby ułatwić lokalizację zmierzonych szczegółów danego obszaru na odpowiednim szkicu terenowym, tworzy się szkic

A. tachimetryczny

B. dokumentacyjny

C. podstawowy

D. przeglądowy

Odpowiedzi "podstawowy", "dokumentacyjny" i "tachimetryczny" nie są właściwe w kontekście wskazania szkicu, który ma służyć do łatwego odnalezienia pomierzonych szczegółów fragmentu terenu. Szkic podstawowy to dokument, który zazwyczaj zawiera dane referencyjne używane do opracowywania bardziej szczegółowych planów oraz projektów. Jego zakres i dokładność są często niewystarczające do przedstawienia ogólnego układu terenu. Z kolei szkic dokumentacyjny służy do archiwizacji zdarzeń geodezyjnych i jest bardziej szczegółowy, ale jego celem nie jest ułatwienie bieżącej orientacji w terenie, lecz raczej dokumentacja stanu na dany moment. Natomiast szkic tachimetryczny jest narzędziem wykorzystywanym do bardziej precyzyjnych pomiarów, w tym obliczeń kątów i odległości, co jest istotne w geodezji, jednak nie odpowiada on na potrzeby szybkiego odnalezienia danych w terenie. Wybór odpowiedniego rodzaju szkicu jest kluczowy; niewłaściwe podejście do tej kwestii może prowadzić do nieefektywności w procesie zbierania i analizowania danych. Ważne jest zrozumienie, że każdy z tych szkiców ma swoje specyficzne zastosowanie i nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia kontekstu operacyjnego.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej