Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 22:29
Data zakończenia: 13 maja 2025 22:45

Egzamin zdany!

Wynik: 33/40 punktów (82,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o fundacjach

B. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

C. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

D. Ustawa o spółdzielniach socjalnych

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych stanowi podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie z tą ustawą, warsztaty są zobowiązane do prowadzenia dokumentacji, która obejmuje szczegółowe informacje dotyczące ich działalności rehabilitacyjnej, w tym planów zajęć, metod rehabilitacji oraz postępów uczestników. W praktyce oznacza to, że organizacje te muszą systematycznie monitorować efektywność oferowanych programów oraz dostosowywać je do indywidualnych potrzeb uczestników. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które kładą nacisk na personalizację i ciągłe doskonalenie usług. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują także, aby dokumentacja była regularnie aktualizowana i dostępna dla wszystkich zainteresowanych, co wspiera transparentność i jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę, że zgodność z tymi wymaganiami ma kluczowe znaczenie nie tylko dla zapewnienia efektywności rehabilitacji, ale również dla ewentualnych kontrol i audytów, które mogą być przeprowadzane przez organy nadzorujące.

Pytanie 2

Zarówno osądzanie, jak i podejmowanie decyzji w imieniu innych stanowią przeszkody w komunikacji o charakterze

A. percepcyjnym

B. kulturowym

C. wewnętrznym

D. zewnętrznym

Osądzanie i decydowanie za innych mogą być mylnie klasyfikowane jako bariery zewnętrzne, kulturowe bądź percepcyjne. Zewnętrzne bariery dotyczą zazwyczaj przeszkód fizycznych lub środowiskowych, takich jak hałas czy różnice w dostępności technologii. W kontekście komunikacji, osądzanie innych na podstawie ich wyglądu czy stylu życia może wydawać się związane z kulturą, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu wymiany informacji. Barierami kulturowymi są różnice w normach, wartościach i zachowaniach między różnymi grupami, co powoduje trudności w porozumieniu, jednak osądzanie innych nie jest ich bezpośrednią przyczyną. W odniesieniu do percepcji, choć percepcyjne zniekształcenia mogą wpływać na naszą interpretację komunikatów, to osądzanie i decydowanie za innych jest bardziej związane z naszymi wewnętrznymi emocjami i przekonaniami, które filtrują sposób, w jaki postrzegamy rzeczywistość. Te nieporozumienia wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak tendencja do generalizacji czy personalizacji, które prowadzą do nieprawidłowych wniosków na temat sposobu, w jaki komunikujemy się z innymi.

Pytanie 3

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Estetoterapię

B. Choreoterapię

C. Talasoterapię

D. Silwoterapię

Talasoterapia, jako metoda terapeutyczna, wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy związane z morzem, co czyni ją idealnym wyborem dla osoby, która ceni sobie kontakt z wodą i naturą. Wzbogacenie terapii o dźwięki fal morskich oraz doznania dotykowe związane z piaskiem przyczynia się do relaksacji i poprawy samopoczucia psychicznego. W praktyce terapeutycznej, talasoterapia może obejmować zabiegi takie jak kąpiele w wodzie morskiej, okłady z alg, a także różnorodne formy relaksacji nad morzem. Wprowadzając elementy talasoterapii, terapeuta zajęciowy ma możliwość dostosowania sesji do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja zarówno rehabilitacji fizycznej, jak i psychicznej. Zastosowanie talasoterapii w pracy z osobami, które mają silne emocjonalne związki z morzem, może wspierać ich procesy terapeutyczne poprzez angażowanie zmysłów i stymulowanie pozytywnych emocji związanych z naturą.

Pytanie 4

Część procesu komunikacji osobistej, w której odbiorca okazuje swoją reakcję na przekaz, nazywana jest

A. sprzężenie zwrotne

B. dekodowanie

C. szum komunikacyjny

D. kodowanie

Odpowiedź "sprzężenie zwrotne" jest poprawna, ponieważ odnosi się do kluczowego elementu w procesie komunikacji interpersonalnej. Sprzężenie zwrotne to reakcja odbiorcy na przekaz nadawcy, która pozwala na ocenę efektywności komunikacji. Przykładem może być sytuacja, w której nauczyciel przekazuje wiedzę uczniom, a ich pytania i komentarze są odzwierciedleniem zrozumienia lub braku zrozumienia materiału. Taki feedback pozwala nauczycielowi dostosować sposób przekazywania informacji, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji. W kontekście standardów komunikacyjnych, sprzężenie zwrotne jest niezbędne do utrzymania dialogu, a także do poprawy relacji interpersonalnych. W praktyce, skuteczne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego może prowadzić do lepszego zrozumienia i współpracy w zespołach, co jest wspierane przez różne metody pracy, takie jak metoda 360 stopni w ocenach wydajności.

Pytanie 5

Czterdziestoletni pacjent z ograniczeniem intelektualnym nauczył się samodzielnie podpisywać swoje imię i nazwisko po wzorze. Co to może oznaczać dla jego rozwoju?

A. progresja

B. regresja

C. synergia

D. korekta

Progresja w kontekście nabywania umiejętności oznacza pozytywny rozwój zdolności, co w przypadku 40-letniego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną oznacza, że osiągnął on nowy poziom umiejętności poprzez samodzielne podpisywanie się imieniem i nazwiskiem po śladzie. Taki postęp może być wynikiem systematycznej pracy, rehabilitacji lub terapii artystycznej, w której klient uczy się poprzez naśladowanie oraz ćwiczenie. Progresja jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego i edukacyjnego, ponieważ wskazuje na poprawę, adaptację i rozwój umiejętności, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii oraz dostosowywania metod do możliwości i potrzeb pacjenta. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być terapia zajęciowa, w której pacjenci są zachęcani do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, co buduje ich pewność siebie i samodzielność.

Pytanie 6

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. FUKO

B. Jujitsu

C. Zdarta płyta

D. Jestem słoniem

Pojęcia takie jak "jestem słoniem", "FUKO" czy "zdarta płyta" odnoszą się do innych strategii asertywnych, które nie są adekwatne w kontekście opisanego pytania. "Jestem słoniem" to technika, która skupia się na ignorowaniu ataków lub prowokacji, co może prowadzić do unikania konfrontacji, ale nie sprzyja aktywnemu wyrażaniu i obronie własnego zdania. Natomiast "FUKO" to technika, która ma na celu wyrażenie swoich potrzeb i granic, jednak działa na zasadzie ekspresji, a nie adaptacji do argumentów rozmówcy. "Zdarta płyta" polega na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób kategoryczny, co może być skuteczne w sytuacjach, gdy rozmówca nie ustępuje, ale w przypadku terapeuty może to wydawać się zbyt sztywne i nieelastyczne. W terapii, kluczowe jest balansowanie między zrozumieniem a obroną własnych przekonań, co najlepiej ilustruje technika jujitsu. Warto zauważyć, że podejmowanie decyzji o tym, jak odpowiedzieć na argumenty rozmówcy, wymaga umiejętności analizy sytuacji oraz dostosowania stylu komunikacji do kontekstu, co jest fundamentalne dla skutecznej interakcji interpersonalnej. Ignorowanie tych różnic w technikach asertywnych prowadzi do nieporozumień i braku efektywnej komunikacji w relacjach pomiędzy terapeutą a podopiecznym.

Pytanie 7

Trening orientacji w przestrzeni oraz pamięci powinien być szczególnie stosowany w pracy z osobami

A. z chorobą Parkinsona

B. z chorobą Alzheimera

C. ze schizofrenią

D. z depresją

Trening pamięci i orientacji w przestrzeni jest kluczowym elementem rehabilitacji osób z chorobą Alzheimera. Pacjenci z tą chorobą często zmagają się z problemami w zakresie pamięci krótkotrwałej oraz dezorientacji przestrzennej, co znacząco wpływa na ich codzienne funkcjonowanie. Praktyczne zastosowanie takiego treningu obejmuje m.in. ćwiczenia polegające na rozpoznawaniu i nazywaniu przedmiotów w znanym otoczeniu, co wspiera zarówno pamięć, jak i orientację. Warto stosować różnorodne metody, takie jak układanie puzzli, gry planszowe, a także spacery w znanych lokalizacjach, które pomagają w utrzymaniu i poprawie zdolności poznawczych. W zakresie standardów branżowych, różne organizacje, takie jak Alzheimer’s Association, zalecają regularne angażowanie pacjentów w aktywności, które stymulują ich pamięć i orientację, co przyczynia się do opóźnienia progresji objawów. Odpowiednie dostosowanie poziomu trudności ćwiczeń do indywidualnych możliwości pacjenta jest kluczowe dla skuteczności tego typu treningu.

Pytanie 8

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z przyrodniczymi dźwiękami

B. z muzyką do relaksacji

C. z muzyką o charakterze rytmicznym

D. z nagraniem audiobooka

Muzyka rytmiczna jest kluczowym elementem w terapii pacjentów z chorobą Parkinsona, szczególnie w kontekście muzykoterapii aktywnej, która ma na celu poprawę funkcji motorycznych, w tym chodu. Rytmiczne dźwięki mają zdolność do synchronizacji ruchów, co jest istotne w przypadku pacjentów z zaburzeniami równowagi oraz sztywnością mięśni. Przykładem zastosowania mogą być zajęcia, w których terapeuta wykorzystuje muzykę o stałym i wyraźnym rytmie, aby zachęcić pacjenta do poruszania się w takt muzyki, co może prowadzić do poprawy koordynacji i płynności chodu. Badania pokazują, że rytmiczne bodźce dźwiękowe mogą także pobudzać obszary mózgu odpowiedzialne za kontrolę ruchów, co jest szczególnie korzystne dla pacjentów z Parkinsonem. Wobec tego, wybór muzyki rytmicznej jest zgodny z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, gdzie celem jest nie tylko rehabilitacja fizyczna, ale również wsparcie psychiczne poprzez stymulację sensoryczną.

Pytanie 9

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. dominacji

B. rywalizacji

C. kompromisu

D. unikania

Styl dominacji w negocjacjach to podejście, w którym jedna strona dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem drugiej strony. Osoby wykorzystujące ten styl mogą stosować różne techniki, aby uzyskać przewagę, takie jak silne argumenty, presja czasowa, a nawet manipulacja emocjonalna. Przykładowo, w kontekście sprzedaży, sprzedawca może skupić się na maksymalizacji swojego zysku, ignorując przy tym potrzeby klienta, co może prowadzić do krótkotrwałych korzyści, ale negatywnie wpłynąć na długoterminowe relacje biznesowe. W praktyce, dominacja może być skuteczna w sytuacjach rywalizacyjnych, gdzie jedna strona ma wyraźną przewagę, jednak zazwyczaj skutkuje ona narastaniem konfliktów i frustracji. W standardach prowadzenia negocjacji, takich jak te określone przez organizacje ISO, preferuje się podejścia bardziej współpracy, które uwzględniają interesy obu stron, co prowadzi do bardziej zrównoważonych i trwałych rozwiązań.

Pytanie 10

Podstawowym elementem skutecznie zaplanowanej terapii zajęciowej jest operatywność, która definiuje się jako

A. uwzględnienie wszystkich czynności koniecznych do osiągnięcia celu

B. wyraźnie zdefiniowany termin realizacji celów ogólnych i szczegółowych

C. przejrzystość struktury oraz łatwość w realizacji zgodnie z oczekiwaniami

D. zdolność do wykonania zadań również w zmienionych okolicznościach

Zrozumienie operatywności w terapii zajęciowej wymaga odróżnienia jej od innych koncepcji, takich jak uwzględnianie wszystkich działań, możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach czy jasne określenie terminów. Chociaż te aspekty są istotne w konstruowaniu planu, nie są one równoważne z operatywnością. Przykład, w którym terapeuta uwzględnia wszystkie działania w planie, może prowadzić do nadmiaru informacji, co w praktyce utrudnia jego realizację. Pacjent może poczuć się przytłoczony, co zmniejszy skuteczność terapii. Z kolei możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach, choć ważna, nie odnosi się bezpośrednio do samej struktury planu, lecz do elastyczności w jego wdrażaniu. Wizja jasnego terminu realizacji jest również przydatna, ale nie jest kluczowym elementem operatywności. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest zrozumienie, że operatywność oznacza przede wszystkim umiejętność płynnej adaptacji planu do realiów oraz warunków, co wymaga wyważonego podejścia i prostoty w komunikacji. Operatywny plan powinien być na tyle przejrzysty, aby wszyscy uczestnicy mogli go zrozumieć i efektywnie wdrożyć, co czyni go bardziej skutecznym w dłuższym okresie. Nieprzemyślane podejście do tych aspektów może prowadzić do stagnacji i braku postępów w terapii, co jest niedopuszczalne w profesjonalnej pracy z pacjentami.

Pytanie 11

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

B. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

C. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

D. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 12

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. symulacyjne

B. planszowe

C. dramowe

D. towarzyskie

Odpowiedź "dramowe" jest właściwa, ponieważ metody aktywizujące, o których mowa, są fundamentem dramy jako formy edukacyjnej i terapeutycznej. Gry dramowe wykorzystują naśladowanie, wchodzenie w różne role oraz improwizację, co pozwala uczestnikom na eksplorację emocji, sytuacji społecznych oraz rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Te techniki są szeroko stosowane w edukacji, terapii, a także w treningach biznesowych, gdzie pomocne jest zrozumienie dynamiki grupowej i komunikacji. Przykłady zastosowania to scenki dramowe w klasach, które pomagają uczniom wyrażać siebie oraz rozwijać empatię poprzez odgrywanie ról. Standardy pracy z grupami w edukacji podkreślają znaczenie angażowania uczestników w aktywności, które rozwijają ich zdolności analityczne oraz kreatywne myślenie, co czyni metody dramowe niezwykle efektywnymi w rozwijaniu kompetencji uczniów.

Pytanie 13

Osoba biorąca udział w warsztacie terapii zajęciowej została skierowana przez radę programową do pracowni krawieckiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. zapoznania się z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

B. nauki podstawowych ściegów ręcznych oraz fastrygowania

C. omówienia listy materiałów oraz narzędzi używanych w pracowni

D. nauki obsługi maszyny do szycia oraz overlocka

Zapoznanie uczestnika warsztatu terapii zajęciowej z regulaminem i zasadami bhp obowiązującymi w pracowni krawieckiej jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności. Zasady bhp są fundamentalne dla zapewnienia bezpieczeństwa i zdrowia osób pracujących w takich środowiskach. Przykładowo, uczestnik powinien być świadomy zagrożeń związanych z używaniem maszyn do szycia, takich jak ryzyko przecięcia czy oparzenia. Praktyczne wprowadzenie do regulaminu może obejmować omówienie właściwego korzystania z narzędzi, zasad utrzymania porządku oraz zachowania się w sytuacjach awaryjnych. Wiedza ta nie tylko wpływa na bezpieczeństwo, ale również na komfort pracy, co jest istotne w kontekście terapii zajęciowej, gdzie uczestnicy mogą mieć różne stopnie sprawności manualnej. Przestrzeganie zasad bhp jest również zgodne z wytycznymi instytucji zajmujących się bezpieczeństwem pracy, co podkreśla znaczenie tego etapu w procesie terapeutycznym.

Pytanie 14

Fizjoterapeuta zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, takich jak prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Ich głównym celem jest przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie

A. zmysłu propriocepcji

B. poczucia równowagi

C. ogólnej wydolności fizycznej

D. współpracy półkul mózgowych

Ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, mają na celu przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie współpracy półkul mózgowych. Ruchy te angażują zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co jest kluczowe w rehabilitacji pacjentów po urazach mózgu, ponieważ pomaga w odbudowie połączeń neuronalnych oraz integracji funkcji motorycznych. Przykładem praktycznego zastosowania tych ćwiczeń jest ich użycie w terapii pacjentów z uszkodzeniami neurologicznymi, gdzie istotne jest wspieranie plastyczności mózgu. Współpraca półkul mózgowych jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu, ponieważ pozwala na skoordynowane działania, takie jak chwytanie przedmiotów, czy precyzyjne ruchy rąk. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, takie podejście jest częściowo oparte na neurorehabilitacji, gdzie harmonijna interakcja między półkulami jest kluczowym celem terapeutycznym.

Pytanie 15

Terapeuta zajęciowy, rozmawiając z 12-letnią Anią, która ma niepełnosprawność intelektualną oraz nadpobudliwość emocjonalną, w celu lepszego zrozumienia przez nią prezentowanych informacji, powinien zastosować

A. wyłącznie komunikaty niewerbalne

B. proksemikę

C. wyłącznie komunikaty werbalne

D. gesty oraz mimikę, które towarzyszą słowom

Wybór gestów i mimiki jako towarzyszących słowom komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną oraz nadpobudliwością emocjonalną jest niezwykle istotny dla efektywności terapeutycznej. Dzieci z tego typu wyzwaniami często mają trudności z rozumieniem wyłącznie werbalnych komunikatów, dlatego wizualne wsparcie w postaci gestów i mimiki znacznie ułatwia im zrozumienie przekazywanych treści. Przykładowo, podczas opisywania prostych czynności, takich jak mycie rąk, terapeuta może użyć gestów ilustrujących każdy etap tej czynności, co nie tylko angażuje dziecko, ale również pomaga w zapamiętaniu procedury. Takie podejście jest zgodne z zasadami komunikacji wspierającej, które podkreślają znaczenie wielozmysłowego angażowania w proces dydaktyczny. Użycie mimiki, aby wyrazić emocje, oraz gesty potwierdzające lub ilustrujące daną myśl, mogą również poprawić relacje terapeutyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 16

Jakie jest główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi?

A. Organizacja zajęć rekreacyjnych

B. Utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych

C. Wsparcie w codziennych czynnościach

D. Nauczanie nowych umiejętności manualnych

Organizacja codziennych wycieczek, mimo że może być atrakcyjna dla osób starszych, nie jest głównym zadaniem terapeuty zajęciowego. Takie aktywności mogą być częścią kompleksowego planu terapii zajęciowej, ale ich celem nie jest bezpośrednie wspieranie funkcji poznawczych. Z kolei nauczanie nowych umiejętności manualnych może być przydatne, ale nie jest kluczowym elementem pracy z osobami starszymi, które często skupione są na utrzymaniu już istniejących zdolności. W tym kontekście, nauka nowych zawodów jest również mało istotna, ponieważ seniorzy zazwyczaj nie dążą do zmiany ścieżki zawodowej. Ostatecznie, zarządzanie finansami pacjentów to zadanie bardziej związane z opieką społeczną niż terapią zajęciową. Terapeuta zajęciowy skupia się na aspektach zdrowotnych i rehabilitacyjnych, nie na kwestiach finansowych. Każda z tych odpowiedzi pokazuje typowe błędne rozumienie roli terapeuty zajęciowego, gdzie często przecenia się aspekt rozrywkowy lub zawodowy, a niedocenia się znaczenia wsparcia poznawczego i emocjonalnego, które są kluczowe dla utrzymania zdrowia psychicznego i jakości życia osób starszych.

Pytanie 17

Jakiego rodzaju wywiadu użył terapeuta, aby poinformować pacjenta o celach i charakterze badania oraz zadając zamknięte pytania według ściśle ustalonej kolejności?

A. Nieformalny uczestniczący

B. Pośredni nieustrukturyzowany

C. Jawny skategoryzowany

D. Indywidualny swobodny

Jawny skategoryzowany wywiad to metoda, w której terapeuta jasno określa cele i charakter badania, a także stosuje zamknięte pytania w ściśle ustalonej kolejności. Tego typu wywiad jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy potrzebne są konkretne informacje, które można łatwo zinterpretować i porównać. Na przykład, w kontekście badań psychologicznych, stosowanie jawnego skategoryzowanego wywiadu pozwala na uzyskanie danych, które mogą być analitycznie przetwarzane, co jest istotne w diagnostyce oraz w tworzeniu efektywnych programów terapeutycznych. Dzięki precyzyjnemu podejściu do zadawania pytań, terapeuta może skutecznie zidentyfikować istotne problemy pacjenta, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychologii, gdzie standardowe protokoły wywiadu są kluczowe. Dodatkowo, jawne skategoryzowanie pytań ogranicza subiektywizm w odpowiedziach i zapewnia większą powtarzalność wyników, co jest istotne w badaniach naukowych.

Pytanie 18

Pani Agnieszka ma 39 lat i cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów. Często doświadcza porannych bólów mięśni i stawów, co prowadzi do jej rozdrażnienia i frustracji. Uwielbia śpiewać. Jaką metodę oraz formę aktywności powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, biorąc pod uwagę jej sytuację bio-psycho-społeczną?

A. Choreoterapię i gimnastykę korekcyjną

B. Muzykoterapię bierną i ćwiczenia z obciążeniem

C. Choreoterapię i ćwiczenia siłowe

D. Muzykoterapię czynną i ćwiczenia oddechowe

Muzykoterapia czynna oraz ćwiczenia oddechowe są skutecznymi metodami wspierającymi osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, co znajduje potwierdzenie w badaniach z zakresu rehabilitacji. Muzykoterapia czynna, polegająca na aktywnym uczestnictwie w działaniach muzycznych, może poprawić samopoczucie emocjonalne Pani Agnieszki oraz zwiększyć jej motywację do działania. Śpiewanie, które jest jej pasją, nie tylko angażuje układ oddechowy, ale także sprzyja redukcji stresu i poprawie nastroju. Ćwiczenia oddechowe są z kolei nieocenione w kontekście relaksacji, co przyczynia się do łagodzenia bólu oraz napinania mięśni. Poprzez regularne wykonywanie ćwiczeń oddechowych, Pani Agnieszka może nauczyć się lepszej kontroli nad swoim ciałem, co wpłynie na ogólną poprawę jej jakości życia. Warto zwrócić uwagę, że takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznym podejściem w terapii, które uwzględnia aspekty fizyczne, emocjonalne i społeczne pacjenta.

Pytanie 19

Cechą charakterystyczną osób z zespołem Downa jest

A. mniejsze niż w całym społeczeństwie ryzyko zachorowania na choroby tarczycy

B. wyższe niż w całym społeczeństwie ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera w młodszym wieku

C. niższa niż w całym społeczeństwie częstość występowania wrodzonych wad serca

D. wyższe niż w całym społeczeństwie zdolności poznawcze określone testem IQ

Osoby z zespołem Downa charakteryzują się wyższym ryzykiem wystąpienia choroby Alzheimera o wczesnym początku, co jest wynikiem dodatkowego chromosomu 21. Badania wykazują, że około 30-50% osób z zespołem Downa rozwija demencję w wieku 50 lat lub młodszym, co znacznie wykracza poza ryzyko w populacji ogólnej. Istotnym aspektem jest, że zaburzenia neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera, wiążą się z akumulacją białek beta-amyloidowych i tau, które są również obserwowane u pacjentów z zespołem Downa. W praktyce oznacza to, że opiekunowie oraz specjaliści z zakresu zdrowia psychicznego powinni być świadomi tego ryzyka i monitorować osoby z zespołem Downa pod kątem wczesnych objawów demencji. Wczesna diagnoza i interwencja mogą znacznie poprawić jakość życia tych ludzi. Dobrze jest także wprowadzać terapie wspierające funkcje poznawcze, takie jak stymulacja intelektualna i terapia zajęciowa, by łagodzić objawy i spowalniać postęp choroby.

Pytanie 20

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. kodeksu

B. harmonogramu

C. statutu

D. regulaminu

Regulamin jest dokumentem, który precyzyjnie określa zasady funkcjonowania instytucji, w tym prawa i obowiązki jej uczestników oraz szczegółowe przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp). Jako narzędzie zarządzania, regulamin powinien być dostępny dla wszystkich pracowników oraz uczestników, co zapewnia przejrzystość i zgodność z obowiązującymi przepisami prawa. Przykładowo, w regulaminie mogą być zawarte informacje dotyczące organizacji pracy, zasad postępowania w sytuacjach awaryjnych czy wymagania dotyczące używania odzieży ochronnej. W kontekście nowo otwartej pracowni, dobrze sformułowany regulamin stanowi fundament dla budowania kultury bezpieczeństwa oraz odpowiedzialności w miejscu pracy. Warto również podkreślić, że regulamin powinien być zgodny z wewnętrznymi standardami oraz regulacjami krajowymi, co podnosi jego wiarygodność i skuteczność jako narzędzia komunikacji z pracownikami.

Pytanie 21

Jakie działanie powinno być priorytetem w terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Alzheimera?

A. Zaawansowane zajęcia edukacyjne

B. Intensywne zajęcia grupowe

C. Utrzymanie jak największej samodzielności pacjenta

D. Trening nowych technologii

W terapii zajęciowej dla osób z chorobą Alzheimera priorytetem jest utrzymanie jak największej samodzielności pacjenta. Choroba Alzheimera prowadzi do stopniowej utraty funkcji poznawczych oraz zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dlatego kluczowe jest, aby pacjenci jak najdłużej zachowali swoją niezależność i umiejętności samoobsługowe. Dzięki terapii zajęciowej można spowolnić postęp choroby poprzez indywidualnie dostosowane ćwiczenia, które koncentrują się na utrzymaniu i rozwijaniu umiejętności potrzebnych w codziennym życiu. Terapeuci zajęciowi często pracują nad poprawą funkcji motorycznych, planowaniem i organizacją czynności dnia codziennego czy też nad zwiększeniem świadomości pacjenta na temat jego otoczenia. Warto również wspomnieć o znaczeniu tworzenia przyjaznego i bezpiecznego środowiska, które wspiera samodzielność pacjenta. W praktyce oznacza to np. dostosowanie przestrzeni domowej do potrzeb pacjenta, aby umożliwić mu bezpieczne poruszanie się i wykonywanie podstawowych czynności. Utrzymanie samodzielności ma nie tylko znaczenie dla jakości życia pacjenta, ale także dla jego poczucia własnej wartości i godności.

Pytanie 22

Na jakim etapie dokonuje się analizy wyników badań przeprowadzonych u osoby zamieszkującej dom pomocy społecznej w kontekście kompleksowej oceny geriatrycznej?

A. nawiązania kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

B. ustalenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

C. określenia celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. uzyskania informacji o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

Odpowiedź "określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego" jest prawidłowa, ponieważ stanowi kluczowy etap w procesie całościowej oceny geriatrycznej. W tej fazie przeprowadzane jest systematyczne zidentyfikowanie i zrozumienie różnorodnych potrzeb zdrowotnych, psychospołecznych oraz funkcjonalnych osoby, co jest niezbędne do skutecznego planowania dalszej opieki. Analizując problemy oraz możliwości podopiecznego, opiekunowie i specjaliści mogą lepiej dostosować interwencje terapeutyczne do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z dotychczasowymi standardami opieki geriatrycznej. Przykładami zastosowania tej wiedzy mogą być działania takie jak dostosowanie programu rehabilitacyjnego do stanu zdrowia pacjenta lub zaplanowanie wsparcia w codziennych czynnościach, co może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Zgodnie z wytycznymi WHO dotyczącymi opieki nad osobami starszymi, holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, jest kluczowe dla skutecznej interwencji.

Pytanie 23

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Afiliacji i bezpieczeństwa

B. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

C. Fizjologiczne i samorealizacji

D. Afiliacji i uznania

Podopieczny z chorobą Parkinsona, który ma trudności w połykaniu pokarmów, cierpi na zaburzenia związane z potrzebami fizjologicznymi i bezpieczeństwa. Potrzeby fizjologiczne obejmują podstawowe funkcje życiowe, takie jak prawidłowe odżywianie i zdolność do połykania. Dławienie się i krztuszenie przy jedzeniu wskazują na zaburzenia w tym zakresie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak niedożywienie czy aspiracja pokarmów do dróg oddechowych. Potrzeba bezpieczeństwa natomiast dotyczy poczucia braku zagrożenia i stabilności. Osoba z trudnościami w połykaniu może doświadczać lęku i niepokoju związanych z jedzeniem, co potęguje uczucie zagrożenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest stosowanie strategii, które zwiększają bezpieczeństwo podczas posiłków, takie jak: podawanie pokarmów w odpowiedniej konsystencji, odpowiednia pozycja ciała podczas jedzenia i zapewnienie wsparcia psychologicznego. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami neurologicznymi, ważne jest ciągłe monitorowanie zdolności pacjenta do połykani i dostosowywanie diety do jego możliwości.

Pytanie 24

Praworęczny uczestnik zajęć w pracowni rękodzielniczej ma nałożony gips na palec prawej dłoni. Jaką cechę powinien mieć indywidualny plan terapii, aby w tej sytuacji możliwe było osiągnięcie zaplanowanych celów terapeutycznych?

A. Komunikatywność

B. Elastyczność

C. Terminowość

D. Skuteczność

Elastyczność w indywidualnym planie terapii jest kluczowym elementem, szczególnie w przypadku uczestników z ograniczeniami, takimi jak opatrunek gipsowy na palcu. Taki plan powinien być dostosowywany do zmieniających się potrzeb pacjenta, a także uwzględniać jego aktualne możliwości i ograniczenia. Przykładem może być dostosowanie ćwiczeń manualnych do funkcji pozostałych palców oraz rąk, co pozwala na kontynuację terapii pomimo kontuzji. Elastyczność w tym kontekście oznacza również gotowość do wprowadzania zmian w celu zwiększenia efektywności terapii. Zgodnie z zasadami terapii zajęciowej, takie podejście sprzyja nie tylko osiąganiu konkretnych celów terapeutycznych, ale też zwiększa motywację pacjenta, co jest kluczowe dla sukcesu terapeutycznego. Warto podkreślić, że elastyczność w planowaniu terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie zawsze należy brać pod uwagę stan pacjenta oraz jego potrzeby.

Pytanie 25

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym jest przekonany, że inni wpływają na niego za pomocą Internetu. U niego występują zaburzenia

A. uwagi

B. spostrzegania

C. myślenia

D. pamięci

Pacjent, który jest przekonany, że inni oddziałują na niego za pomocą Internetu, wykazuje zaburzenia myślenia, które są kluczowym elementem w diagnostyce zaburzeń psychicznych. W przypadku tego pacjenta można zauważyć objawy, które mieszczą się w zakresie myślenia paranoidalnego, charakterystycznego dla niektórych schorzeń psychicznych, takich jak schizofrenia. Myślenie to jest zniekształcone, co prowadzi do fałszywych przekonań o prześladowaniach lub manipulacji przez inne osoby. W praktyce klinicznej, rozpoznanie zaburzeń myślenia jest istotne, ponieważ na ich podstawie można opracować odpowiedni plan terapeutyczny. W terapii pacjentów z tego typu zaburzeniami stosuje się różne metody, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga w identyfikacji i modyfikacji negatywnych wzorców myślenia. Zrozumienie i adresowanie tych zaburzeń jest kluczowe dla poprawy jakości życia pacjentów oraz ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Pytanie 26

Jakie są typowe symptomy zespołu Tourette’a?

A. tiki, które przyjmują formę mimowolnych ruchów, powtarzania słów, mrugania oczami oraz pociągania nosem lub chrząkania

B. obsesywne zainteresowanie bardzo wąską tematyką oraz brak odpowiedniego zainteresowania innymi kwestiami z otoczenia

C. trudności w poruszaniu się, tzw. kaczkowaty chód z towarzyszącym powiększeniem mięśni łydek

D. ruchy pląsawicze o właściwościach skręcających i wijących, które utrudniają zachowanie prawidłowej postawy ciała

Zespół Tourette’a to zaburzenie neurologiczne, które charakteryzuje się obecnością tików – mimowolnych, powtarzających się ruchów lub dźwięków. Tiki mogą przyjmować różne formy, w tym mruganie powiekami, pociąganie nosem, chrząkanie oraz powtarzanie słów. Te objawy są wynikiem nieprawidłowego funkcjonowania układu nerwowego i mogą być nasilane przez stres lub zmęczenie. Kluczowe jest zrozumienie, że tiki różnią się od innych ruchów patologicznych, takich jak ruchy pląsawicze, które są bardziej skomplikowane i związane z innymi stanami neurologicznymi. Rozpoznanie zespołu Tourette’a opiera się na obserwacji tych specyficznych tików w czasie, dlatego ważne jest, aby w diagnostyce uwzględniać pełen kontekst objawów. Współczesne podejście do terapii obejmuje zarówno leczenie farmakologiczne, jak i terapie behawioralne, które mogą pomóc pacjentom w radzeniu sobie z objawami. Praktycznym przykładem jest terapia poznawczo-behawioralna, która może zmniejszyć nasilenie tików oraz poprawić jakość życia pacjentów.

Pytanie 27

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. zamknięte.

B. sugerujące.

C. otwarte.

D. projekcyjne.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 28

Podopieczny z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, który porusza się samodzielnie, powinien możliwie jak najczęściej uczestniczyć

A. w chromoterapii

B. w treningach interpersonalnych

C. w terapii Snoezelen

D. w grach i zabawach ruchowych

Wybór chromoterapii jako formy wsparcia dla otyłego podopiecznego z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną jest nieadekwatny. Chromoterapia, oparta na działaniu kolorów, może być pomocna w kontekście terapii relaksacyjnych, ale nie ma dowodów na jej efektywność w kontekście wsparcia motorycznego czy społecznego rozwoju. Osoby z umiarkowanymi zaburzeniami intelektualnymi wymagają bardziej dynamicznych form aktywności, które angażują zarówno ciało, jak i umysł. Zajęcia w terapii Snoezelen, choć mogą przynieść ulgę w stresie i poprawić samopoczucie poprzez stymulację zmysłów, nie są wystarczające do rozwijania umiejętności motorycznych czy społecznych. Z kolei treningi interpersonalne, skupiające się na rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, są istotne, ale w przypadku podopiecznych z obniżoną sprawnością fizyczną, aktywność ruchowa jest kluczowa dla ich wszechstronnego rozwoju. Dlatego aktywności związane z grami i zabawami ruchowymi lepiej odpowiadają na potrzeby osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, łącząc aspekty ruchowe, społeczne i emocjonalne, co jest zgodne z zaleceniami instytucji zajmujących się rehabilitacją osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 29

Terapeuta, który zwrócił się do podopiecznego słowami: Widzę, że czujesz się smutny z powodu braku możliwości wzięcia udziału w konkursie plastycznym, wykorzystał technikę aktywnego słuchania nazywaną

A. klarifikowaniem

B. odzwierciedleniem

C. parafrazowaniem

D. potwierdzeniem

Technika aktywnego słuchania, zwana odzwierciedleniem, polega na tym, że terapeuta potrafi uchwycić i nawiązać do emocji podopiecznego, co w tym przypadku dotyczy smutku związane z brakiem możliwości udziału w konkursie plastycznym. Odzwierciedlenie jest jednym z kluczowych elementów w relacji terapeutycznej, gdyż pozwala klientowi poczuć się wysłuchanym i zrozumianym. Dzięki temu rozwija się zaufanie i bezpieczeństwo w relacji, co jest niezbędne dla skutecznego procesu terapeutycznego. Przykład praktyczny: terapeuta, słysząc o zmartwieniu podopiecznego, może powiedzieć: „Rozumiem, że czujesz się przygnębiony z powodu tego, że nie możesz wziąć udziału w tym konkursie.” Tego typu odpowiedź nie tylko odzwierciedla uczucia klienta, ale również zachęca go do dalszego dzielenia się swoimi myślami i emocjami. Zgodnie z najlepszymi praktykami w psychoterapii, takie techniki są fundamentem skutecznej komunikacji, umożliwiając głębsze zrozumienie problemów, z jakimi zmaga się klient, i wspierając jego proces autoterapii.

Pytanie 30

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

B. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

C. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

D. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 31

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. wielostronności oddziaływań

B. optymalnej stymulacji

C. stopniowania trudności

D. powtarzalności oddziaływań

Odpowiedź "wielostronności oddziaływań" jest prawidłowa, ponieważ w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi istotne jest, aby podejście terapeutyczne obejmowało różne aspekty życia pacjenta. Zasada ta zakłada, że skuteczna terapia powinna działać nie tylko na poziomie psychologicznym, ale także brać pod uwagę inne sfery, takie jak fizyczna, społeczna, czy emocjonalna. Na przykład, w przypadku terapii poznawczo-behawioralnej, terapeuta może równocześnie pracować z pacjentem nad zmianą negatywnych wzorców myślenia, a także zachęcać do aktywności fizycznej oraz angażowania się w interakcje społeczne. Takie holistyczne podejście prowadzi do bardziej złożonego i efektywnego wsparcia, co w praktyce jest zgodne z zaleceniami WHO w zakresie zdrowia psychicznego, które podkreślają potrzebę integracji różnych form wsparcia w leczeniu. Działa to również na zasadzie wzajemnego wspierania się różnych sfer życia, co przyczynia się do lepszej jakości życia pacjenta.

Pytanie 32

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. zdarta płyta

B. asertywne przyjęcie omyłki

C. zasłona dymna

D. otwarte drzwi

Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 33

Czynności realizowane w zakresie ergoterapii obejmują

A. tworzeniu obrazów z użyciem różnych technik malarskich

B. dobieraniu odpowiednich parametrów mebli do zdolności i ograniczeń osoby podopiecznej

C. organizowanie aktywności rekreacyjnych i wycieczek

D. spędzanie czasu na takich pracach jak pielęgnacja roślin czy porządkowanie przestrzeni

Ergoterapia jest dziedziną, która koncentruje się na wspieraniu osób w uczestnictwie w codziennych czynnościach, które są dla nich ważne. Jednym z podstawowych elementów ergoterapii jest wykonywanie różnorodnych prac manualnych, w tym pielęgnowanie roślin czy sprzątanie. Te aktywności nie tylko rozwijają umiejętności motoryczne podopiecznego, ale także wpływają na jego samodzielność i poczucie wartości. W terapii ergoterapeutycznej szczególnie ważne jest dostosowanie zajęć do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co jest zgodne z zasadami terapii skoncentrowanej na kliencie. Przykłady praktyczne mogą obejmować organizowanie zajęć związanych z ogrodnictwem, które nie tylko angażują w codzienne czynności, ale również sprzyjają relaksacji i poprawie samopoczucia psychicznego. Ergoterapeuci stosują takie techniki, aby wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów życiowych i ułatwianiu im powrotu do niezależności. Stosowanie takich prac jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zdrowia, które podkreślają znaczenie aktywnego udziału w życiu społecznym i osobistym.

Pytanie 34

Po amputacji kończyny górnej, pacjentowi w czasie przed zastosowaniem protezy powinno się zalecać pracę w warsztacie tkackim głównie w celu

A. normalizacji czucia powierzchownego i głębokiego

B. rozwijania mięśni obręczy kończyny górnej

C. wzmocnienia i ustabilizowania objętości kikuta

D. polepszenia ogólnej sprawności fizycznej

Zalecenia dotyczące hartowania i ustabilizowania objętości kikuta, poprawy ogólnej sprawności fizycznej oraz normalizacji czucia powierzchownego i głębokiego nie odpowiadają rzeczywistym potrzebom pacjenta po amputacji kończyny górnej w okresie przed zaprotezowaniem. Hartowanie kikuta, choć ważne, koncentruje się na zmniejszeniu obrzęku i zapewnieniu odpowiedniej formy kikuta do przyjęcia protezy, co nie jest celem pracy na warsztacie tkackim. Praca na warsztacie tkackim nie jest skierowana na ogólną sprawność fizyczną, ale na specyficzne rozwijanie umiejętności manualnych i kontrolę nad ruchami, które będą istotne w życiu z protezą. Ponadto, normalizacja czucia zarówno powierzchownego, jak i głębokiego związana jest z innymi technikami rehabilitacyjnymi, takimi jak terapia sensoryczna. Praca manualna, choć może wspierać te procesy, nie jest ich głównym celem. Kluczowym błędem myślowym w tych koncepcjach jest nieprawidłowe zrozumienie roli, jaką odgrywają konkretne aktywności w rehabilitacji pacjentów po amputacjach. Odpowiednia terapia zajęciowa, taka jak tkactwo, powinna być postrzegana jako sposób na kompleksowe przygotowanie pacjenta do życia z protezą, a nie jedynie jako metoda na hartowanie kikuta czy poprawę ogólnej kondycji fizycznej.

Pytanie 35

W trakcie terapii zajęciowej realizowanej z osobą dotkniętą reumatoidalnym zapaleniem stawów, wybór zajęć dla podopiecznego zależy głównie od

A. zdolności podopiecznego i możliwości finansowych terapeuty

B. etapu choroby i miejsca zamieszkania podopiecznego

C. stopnia zaawansowania choroby i pasji podopiecznego

D. etapu choroby i wykonywanego przez podopiecznego zawodu

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla podopiecznych z reumatoidalnym zapaleniem stawów powinien być uzależniony od zaawansowania choroby oraz indywidualnych zainteresowań pacjenta. Zaawansowanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ różne etapy reumatoidalnego zapalenia stawów wiążą się z różnym poziomem sprawności fizycznej i zdolności do wykonywania codziennych aktywności. Na przykład, w początkowej fazie choroby pacjenci mogą bardziej angażować się w aktywności wymagające większej sprawności, natomiast w późniejszych etapach, kiedy ból i sztywność stawów są bardziej nasilone, zajęcia muszą być dostosowane do ich ograniczeń. Zainteresowania podopiecznego również odgrywają znaczącą rolę, ponieważ terapia, która jest zgodna z ich pasjami, zwiększa motywację i zaangażowanie. Przykładem może być organizacja warsztatów plastycznych dla osób, które czerpią radość z malowania, co może także przynieść ulgę w bólu poprzez zachętę do ruchu i poprawę nastroju. W praktyce terapeuci zajęciowi stosują zindywidualizowane plany działania, które uwzględniają profile funkcjonalne pacjentów oraz ich życiowe cele, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji.

Pytanie 36

Która z poniższych zasad dotyczy właściwego formułowania informacji zwrotnej?

A. Buduj informację zwrotną w sposób oceniający, a nie opisowy

B. Udzielaj wielu wskazówek

C. Wyrażaj ocenę bezpośrednio po wystąpieniu danego zachowania

D. Krytykuj osobę, a nie jej negatywne postawy

Wyrażanie oceny bezpośrednio po zaistniałym zachowaniu to kluczowa zasada skutecznego udzielania informacji zwrotnej. Takie podejście pozwala na natychmiastowe skorelowanie zachowań z ich efektami, co sprzyja lepszemu zrozumieniu przez odbiorcę. Na przykład, jeśli menedżer zauważy, że pracownik skutecznie zrealizował projekt, powinien natychmiast po zakończeniu pracy wyrazić swoją pozytywną ocenę. To nie tylko wzmacnia dobre praktyki, ale również motywuje pracowników do kontynuacji efektywnego działania. Zgodnie z zasadami komunikacji interpersonalnej, czas reakcji na zachowanie jest kluczowy dla efektywności feedbacku. Dobre praktyki wskazują, że informacje zwrotne powinny być konkretne, aktualne oraz oparte na obserwacjach, co zwiększa ich wiarygodność i akceptację. Dodatkowo, regularne praktykowanie takiego stylu oceny wspomaga budowanie kultury otwartej komunikacji w zespole, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami zarządzania ludźmi.

Pytanie 37

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. powtarzalności

B. działalności

C. systematyczności

D. poglądowości

Odpowiedź 'poglądowości' jest poprawna, ponieważ odnosi się do zasady, która podkreśla znaczenie zmysłowego poznawania rzeczywistości przez dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi. Ta zasada opiera się na przekonaniu, że zrozumienie i przyswajanie wiedzy przez dzieci przebiega skuteczniej, gdy są one w stanie doświadczyć obiektów i zjawisk bezpośrednio, na przykład poprzez dotyk, węch czy wzrok. Istotne jest, aby terapeuta wykorzystywał materiały i sytuacje, które angażują różne zmysły, co ułatwia dzieciom tworzenie mentalnych obrazów oraz lepsze zapamiętywanie informacji. Przykładem zastosowania tej zasady w pracy terapeutycznej może być organizowanie zajęć, w których dzieci mają możliwość eksperymentowania z różnymi przedmiotami, obserwowania ich właściwości i interakcji, co stymuluje ich rozwój poznawczy. Standardy takie jak 'Zasady pracy z dziećmi z niepełnosprawnościami' wskazują na znaczenie multisensorycznego podejścia w edukacji i terapii, co potwierdza skuteczność zastosowania zasady poglądowości w pracy z dziećmi.

Pytanie 38

Po etapie zbierania informacji o pacjencie oraz jego rodzinie w diagnozie terapeutycznej następuje

A. ich analizowanie

B. etap terapii zajęciowej

C. faza ewaluacji

D. sformułowanie diagnozy

Odpowiedź 'ich analizowanie' jest poprawna, ponieważ na etapie diagnozy terapeutycznej kluczowym zadaniem po zebraniu danych jest ich szczegółowa analiza. Proces ten pozwala terapeucie na zrozumienie potrzeb pacjenta oraz identyfikację potencjalnych problemów, które mogą wymagać interwencji. Analiza danych obejmuje przegląd informacji uzyskanych z wywiadów, obserwacji oraz testów diagnostycznych, co jest zgodne z obowiązującymi standardami w praktyce terapeutycznej. W praktyce terapeutycznej analiza danych prowadzi do formułowania wniosków, które są podstawą do dalszych działań, takich jak opracowanie planu terapeutycznego. Na przykład, w terapii zajęciowej analiza danych dotyczących umiejętności i ograniczeń pacjenta pozwala na dostosowanie programów zajęciowych do indywidualnych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii. Warto również dodać, że zgodnie z zasadami evidence-based practice, analiza danych powinna być systematyczna i oparta na dowodach, co przyczynia się do podniesienia jakości świadczonych usług.

Pytanie 39

Terapeuta zajęciowy, który w trakcie rozmowy z podopiecznym oraz jego bliskimi stara się unikać oceniania, wydawania poleceń i nie narzuca swojego punktu widzenia, posługuje się stylem komunikacji

A. niepartnerski

B. egocentryczny

C. partnerski

D. allocentryczny

Wybór niewłaściwego stylu komunikacji może prowadzić do licznych problemów w pracy terapeutycznej. Na przykład, allocentryczny styl komunikacji, w którym terapeuta koncentruje się głównie na potrzebach innych, może prowadzić do zaniedbania własnych potrzeb pacjenta. Taki styl może wytwarzać presję na podopiecznego, aby spełniał oczekiwania zewnętrzne, co nie sprzyja jego samodzielności i rozwojowi. Niepartnerski styl, w którym terapeuta dominującą rolę przypisuje sobie i narzuca swoje zdanie, może z kolei zniechęcać pacjenta do wyrażania własnych opinii. Taka komunikacja bywa nieefektywna, ponieważ pacjent może czuć się niedoceniany i niechciany, co ogranicza jego chęć do współpracy. Egocentryczny styl, który zakłada, że terapeuta stawia własne potrzeby na pierwszym miejscu, sprawia, że pacjent nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia. Tego rodzaju podejście jest sprzeczne z zasadami etyki w terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie indywidualizacji procesu terapeutycznego. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy nie tylko swojego stanowiska, ale także potrzeb i punktów widzenia swoich pacjentów, co jest podstawą skutecznej terapii. Dlatego ważne jest, aby unikać stylów, które mogą zniekształcać relację terapeutyczną i hamować rozwój pacjenta.

Pytanie 40

Jakie z poniższych źródeł informacji umożliwiają terapeucie zrozumienie sytuacji rodzinnej jego pacjenta?

A. Historia medyczna

B. Dokument o wysokości dochodów

C. Zaświadczenie z ZUS

D. Wywiad środowiskowy

Wywiad środowiskowy to kluczowe narzędzie w pracy terapeutycznej, które umożliwia zrozumienie sytuacji rodzinnej podopiecznego w kontekście jego problemów. Dzięki temu procesowi terapeuta ma możliwość zbadania relacji między członkami rodziny, dynamiki interakcji oraz różnych czynników społecznych, które mogą wpływać na funkcjonowanie jednostki. Wywiad środowiskowy może obejmować rozmowy z członkami rodziny, sąsiadami, nauczycielami, a także z samym podopiecznym. Przykładowo, w sytuacji, gdy klient zmaga się z problemami emocjonalnymi, terapeuta może dowiedzieć się o trudnościach w relacjach rodzinnych, co może być istotnym elementem w terapii. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, przeprowadzanie wywiadów środowiskowych jest niezbędne do uzyskania pełnego obrazu sytuacji życiowej pacjenta, a także do formułowania odpowiednich interwencji terapeutycznych, co podkreśla znaczenie holistycznego podejścia w terapii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej