Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik archiwista
Kwalifikacja: EKA.03 - Opracowywanie materiałów archiwalnych
Data rozpoczęcia: 31 marca 2025 11:40
Data zakończenia: 31 marca 2025 12:03

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Nośniki danych przekazywane z magazynu nośników do archiwum firmowego powinny być uporządkowane

A. chronologicznie

B. rodzajami

C. alfabetycznie

D. formatami

Kiedy przekazujesz nośniki cyfrowe do archiwum, warto to zrobić w porządku chronologicznym. Dlaczego? Bo dzięki temu łatwiej jest później odnaleźć dane, a także zrozumieć, jak przebiegał rozwój projektu. Na przykład, jak archiwizujesz dokumentację, to takie podejście pozwala szybko zobaczyć, co działo się z projektem w czasie. To po prostu dobra praktyka, bo porządek w dokumentach to klucz do ich późniejszego wyszukiwania i audytów. Tutaj przydają się też standardy ISO 15489, które mówią o organizacji dokumentów, żeby wspierały ich późniejsze wykorzystanie. Chronologiczne porządkowanie jest super ważne, bo pozwala także na łatwe pozbywanie się starych danych, co jest zgodne z przepisami.

Pytanie 2

Jaką klasyfikację, w pierwszej kolejności, powinno się nadać dokumentacji opracowanej na nośniku cyfrowym podczas jej organizacji?

A. Geograficzny

B. Strukturalny

C. Logiczny

D. Kancelaryjny

Rozważając inne odpowiedzi, warto zauważyć, że układ geograficzny nie znajduje zastosowania w kontekście dokumentacji elektronicznej, ponieważ koncentruje się na lokalizacji fizycznej dokumentów, co w przypadku nośników elektronicznych jest zbędne. Geograficzne porządkowanie danych mogłoby być stosowane w przypadku zjawisk przestrzennych, jednak w przypadku dokumentacji, gdzie dostępność i przetwarzanie danych są kluczowe, takie podejście nie przynosi żadnych korzyści. Z kolei układ logiczny, mimo że może się wydawać sensowny, w praktyce może prowadzić do złożoności w organizacji dokumentów, zwłaszcza gdy wiele dokumentów ma różne konteksty i znaczenia. Przykładowo, logiczne grupowanie dokumentów według ich treści może skomplikować ich identyfikację w przypadku ich licznej ilości, co zwiększa ryzyko błędów przy wyszukiwaniu. Ostatnim z rozważanych układów jest strukturalny, który z kolei odnosi się do formy i układu dokumentów. Choć ma swoje miejsce, nie jest to podejście preferowane w zarządzaniu dokumentacją, ponieważ nie uwzględnia kontekstu administracyjnego, co jest kluczowe dla efektywnego obiegu informacji. W praktyce, pominięcie układu kancelaryjnego może prowadzić do chaosu w zarządzaniu dokumentacją, zniekształcenia obiegu informacji oraz nieefektywnego wykorzystania zasobów organizacyjnych.

Pytanie 3

Jaką jednostką inwentarzową posługujemy się w dokumentacji kartograficznej?

A. operat geodezyjny

B. atlas geograficzny

C. schemat organizacyjny

D. matryca topograficzna

Atlas geograficzny stanowi jednostkę inwentarzową w kontekście dokumentacji kartograficznej, ponieważ jest zbiorem map, które przedstawiają różne aspekty geografii danego obszaru. W przeciwieństwie do innych dokumentów, atlas jest uporządkowanym zbiorem graficznym, który może być łatwo przeszukiwany i używany w różnych zastosowaniach, takich jak planowanie przestrzenne, badania naukowe, a także edukacja. Przykładowo, w urbanistyce atlasy geograficzne są nieocenione przy projektowaniu infrastruktury, a także w analizach środowiskowych, ponieważ dostarczają istotnych informacji o ukształtowaniu terenu, zagospodarowaniu przestrzennym oraz zasobach naturalnych. W kontekście standardów branżowych, atlasy geograficzne mogą być tworzone zgodnie z normami ISO, które określają wymagania dotyczące jakości danych geograficznych, co zapewnia ich wiarygodność i użyteczność w praktycznych zastosowaniach.

Pytanie 4

Zapis dźwięku w formie mechanicznej na analogowym nośniku lub w postaci elektronicznej na cyfrowym nośniku to rodzaj dokumentacji

A. dźwiękowa

B. aktowa

C. technologiczna

D. elektroniczna

Odpowiedź "dźwiękowa" jest właściwa, ponieważ dokumentacja dźwiękowa odnosi się do wszelkiego rodzaju zapisów dźwięku, zarówno na nośnikach analogowych, jak i cyfrowych. Mechaniczny zapis dźwięku, na przykład na płytach winylowych, oraz elektroniczny zapis dźwięku na cyfrowych nośnikach, takich jak pliki WAV czy MP3, są formami dokumentacji dźwiękowej. W praktyce, dokumentacja dźwiękowa jest niezbędna w wielu dziedzinach, jak archiwizacja, produkcja muzyczna, czy badania naukowe. Zgodnie z międzynarodowymi standardami archiwizacji, dokumentacja dźwiękowa powinna być tworzona z zachowaniem wysokiej jakości próbkowania i bit rate, co zapewnia odpowiednią jakość reprodukcji dźwięku. Przykładem zastosowania dokumentacji dźwiękowej może być archiwizacja koncertów, gdzie audio jest nagrywane i przechowywane dla przyszłych pokoleń. Również w branży mediów, dokumentacja dźwiękowa jest kluczowa dla produkcji radiowych i telewizyjnych, zapewniając, że nagrania są właściwie zarchiwizowane i dostępne w odpowiednich formatach.

Pytanie 5

Mapy, które tworzą serię wydawniczą, powinny być uporządkowane według

A. oznaczeń numerów ewidencyjnych

B. numerów map w serii

C. tematycznej wydania

D. chronologicznej wydania

Odpowiedź "chronologicznej wydania" jest prawidłowa, ponieważ mapy w serii wydawniczej powinny być uporządkowane według daty ich publikacji. Taki sposób organizacji umożliwia użytkownikom śledzenie zmian w danych geograficznych i tematach z biegiem czasu. Na przykład, w atlasie historycznym mapy mogą ilustrować rozwój terytorialny krajów, co jest kluczowe dla zrozumienia przeszłych wydarzeń. Ponadto, czasami wydawcy dołączają do map notatki chronologiczne, które pozwalają badaczom na analizowanie ewolucji danych w kontekście historycznym. Praktyczne zastosowanie tego podejścia w produkcji map obejmuje również zarządzanie zasobami i planowanie przestrzenne, gdzie chronologia wydania map może odzwierciedlać aktualność informacji, co jest istotne dla podejmowania decyzji w zakresie rozwoju urbanistycznego. W związku z tym, uznawanie chronologii wydania jako kluczowego kryterium porządkowania map jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie kartografii i geoinformacji.

Pytanie 6

Aby nadać zespołowi zdjęć zamierzony układ, konieczne jest przeprowadzenie

A. inwentaryzacji

B. systematyzacji

C. scalania

D. skontrum

Podejścia takie jak skontrum, scalanie czy inwentaryzacja, choć mogą wydawać się na pierwszy rzut oka zbliżone do pojęcia systematyzacji, w rzeczywistości mają zupełnie inne cele i metody. Skontrum odnosi się głównie do procesu weryfikacji stanu posiadanych zasobów w kontekście zbiorów, co ma na celu potwierdzenie, że wszystkie elementy są obecne i zgodne z dokumentacją. Nie jest to proces, który wpływa na organizację układu zdjęć, lecz bardziej na potwierdzenie ich ilości i stanu. Scalanie natomiast dotyczy łączenia różnych zbiorów, co może prowadzić do chaosu, jeśli wcześniej nie dokonano odpowiedniej systematyzacji. Bez wdrożenia systematyzacji przed scaleniem, organizacja materiałów może stać się trudna, a możliwość efektywnego wyszukiwania i zarządzania zdjęciami zostaje poważnie ograniczona. Inwentaryzacja jest procesem identyfikacji i rejestracji zasobów, ale także nie odnosi się bezpośrednio do porządkowania i nadawania układu dokumentacji wizualnej. Użytkownicy często mylą te pojęcia, co prowadzi do nieefektywnego zarządzania zasobami fotograficznymi. Bez systematyzacji, wszystkie te procesy mogą być mylące i prowadzić do dezinformacji, a to z kolei osłabia wartość archiwum i wpływa negatywnie na jego użyteczność w przyszłości.

Pytanie 7

Którego etapu opracowania nagrań dotyczy zamieszczony w ramce fragment tekstu?

(...)
2. W ramach jednego nagrania należy skompletować i ustalić kolejność poszczególnych jednostek fizycznych oraz przeprowadzić selekcję wariantów i duplikatów.
(...)

A. Systematyzacji.

B. Kwalifikacji.

C. Inwentaryzacji.

D. Katalogowania.

Odpowiedź "Systematyzacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do kluczowego etapu w procesie opracowania nagrań, który obejmuje organizację i porządkowanie materiałów w logiczny sposób. W ramach systematyzacji dokonuje się selekcji duplikatów oraz ustalania kolejności jednostek fizycznych, co jest istotne dla późniejszej archiwizacji i wyszukiwania materiałów. W praktyce, systematyzacja może obejmować takie działania jak tworzenie metadanych, które wspierają późniejsze zarządzanie zbiorami, a także stosowanie standardów, takich jak Dublin Core lub METS, które definiują sposób opisu materiałów cyfrowych. W kontekście archiwizacji, systematyzacja jest niezbędna do zapewnienia, że wszystkie jednostki są łatwo dostępne i zorganizowane według ustalonych kryteriów. Dzięki dobrze przeprowadzonej systematyzacji, użytkownik ma łatwy dostęp do poszukiwanych nagrań, co znacząco podnosi efektywność pracy z materiałami archiwalnymi.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Podczas organizowania listy wynagrodzeń konieczne jest nadanie dokumentom określonego układu

A. alfabetyczny

B. logiczy

C. strukturalny

D. chronologiczny

Odpowiedź "chronologiczny" to strzał w dziesiątkę! W kontekście porządkowania list płac ważne jest, żeby dokumenty były poukładane według dat. Dzięki temu łatwiej można śledzić wypłaty i wszystko co z tym związane. To ważne zarówno dla pracowników, jak i dla działu księgowości. Jak się uporządkuje dokumenty chronologicznie, to łatwiej się odnajduje konkretne informacje, a to przydaje się przy robieniu raportów rocznych czy kwartalnych. Z własnego doświadczenia wiem, że jak daty są na wierzchu, to można szybko przeanalizować historię zatrudnienia i rozliczeń. Przestrzeganie chronologii to nie tylko dobry pomysł, ale wręcz konieczność, żeby wszystko było jasne i zgodne z przepisami. Jeśli dokumenty są poukładane w czasie, to kontrola wewnętrzna działa lepiej, a to bardzo ważne, żeby unikać błędów i oszustw w płacach.

Pytanie 10

Który z podanych elementów identyfikacyjnych archiwaliów należy do charakterystyk zewnętrznych przy tworzeniu zespołu?

A. Nagłówek pisma

B. Notę marginalną

C. Pieczątkę własnościową

D. Dekretację kierownika

Wybór dekreacji kierownika, nagłówka pisma czy noty marginalnej jako cech zewnętrznych przy opracowaniu zespołu archiwaliów może prowadzić do nieporozumień, które warto wyjaśnić. Dekretacja kierownika jest zazwyczaj oznaczeniem wewnętrznym, które dotyczy decyzji o obiegu dokumentów w organizacji. Choć ważna z perspektywy administracyjnej, nie pełni funkcji identyfikacyjnej dla archiwaliów w szerszym kontekście. Nagłówek pisma, mimo że może dostarczać informacji o dacie i nadawcy, nie jest elementem, który klasyfikuje dokument jako archiwalny ani nie identyfikuje jego właściciela. Nota marginalna, która najczęściej jest komentarzem lub wskazaniem do danego dokumentu, również nie może być traktowana jako cecha zewnętrzna. Typowym błędem myślowym jest skupienie się na wewnętrznych oznaczeniach i interpretacjach, pomijając kluczowe elementy, takie jak pieczątka własnościowa, które służą do identyfikacji i określenia pochodzenia dokumentów. W archiwistyce, zrozumienie różnicy między tymi elementami jest istotne dla prawidłowego opracowania zespołu archiwalnego i zapewnienia jego właściwego zarządzania oraz ochrony.

Pytanie 11

Podczas wprowadzania do systemu ZOSIA informacji z zamkniętych inwentarzy kartkowych do wstępu do inwentarza nie będą odnotowane dane dotyczące

A. schematów i materiałów twórcy zespołu

B. zawartości grupy

C. historii twórcy zespołu

D. charakterystyki archiwalnej grupy

Analiza pozostałych odpowiedzi wskazuje na szereg nieporozumień wynikających z braku zrozumienia roli, jaką pełnią różne elementy dokumentacji w archiwistyce. Dzieje twórcy zespołu są kluczowe dla kontekstu, w jakim tworzono zbiory archiwalne; ich wprowadzenie pozwala na lepsze zrozumienie motywów oraz okoliczności działania twórcy. Z kolei charakterystyka archiwalna zespołu dostarcza istotnych informacji na temat struktury, typu i znaczenia przechowywanych materiałów, co jest fundamentalne dla archiwistów i badaczy. Właściwe zrozumienie i opis tych elementów przyczynia się do lepszego zarządzania zasobami archiwalnymi oraz ich wykorzystania w celach badawczych. Zawartość zespołu również ma kluczowe znaczenie, ponieważ opisuje, jakie konkretnie dokumenty i materiały znajdują się w archiwum, co jest niezbędne do efektywnego poszukiwania i udostępniania zasobów. Wprowadzenie do inwentarza danych dotyczących schematów i materiałów twórcy zespołu, które mogą być postrzegane jako mniej istotne, może prowadzić do nadmiernej szczegółowości w dokumentacji, co z kolei może utrudniać pracę archiwistom, a także użytkownikom, którzy poszukują przystępnych informacji. Zrozumienie tego kontekstu i praktyczne zastosowanie tej wiedzy są kluczowe dla efektywnego zarządzania archiwami oraz ich zgodności z normami i dobrymi praktykami branżowymi.

Pytanie 12

Materiały stworzone po oficjalnej dacie zakończenia działalności jednostki organizacyjnej przez likwidatora lub jego następcę, to

A. anteriora

B. posteriora

C. repetytoria

D. sukcesje

Odpowiedź "posteriora" jest poprawna, gdyż odnosi się do materiałów, które powstają po oficjalnym zakończeniu działalności jednostki organizacyjnej. W kontekście prawa i finansów, termin ten dotyczy dokumentacji oraz akt, które są generowane w procesach likwidacyjnych. W praktyce, dokumenty te mogą obejmować sprawozdania końcowe, zestawienia rozrachunkowe oraz inne materiały, które są niezbędne do zamknięcia działalności jednostki. Znajomość tej terminologii jest kluczowa dla prawników, księgowych oraz specjalistów zajmujących się zarządzaniem zmianami w organizacjach. Odpowiednie klasyfikowanie i archiwizowanie posteriów jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu dokumentacją, co zapewnia przejrzystość i zgodność z przepisami prawa. Ponadto, posługiwanie się właściwymi terminami w kontekście likwidacji przedsiębiorstw jest istotne dla zapewnienia, że wszelkie obowiązki prawne są spełnione, a następstwa finansowe są odpowiednio zarządzane.

Pytanie 13

Aby osiągnąć ostateczny układ zbioru fotografii, wykonuje się

A. klasyfikację

B. indeksację

C. kwalifikację

D. systematyzację

W kontekście organizacji zbiorów fotografii, indeksacja, kwalifikacja i klasyfikacja nie są odpowiednimi terminami, gdyż nie odzwierciedlają one w pełni procesu, który w praktyce polega na systematyzacji. Indeksacja odnosi się głównie do tworzenia spisów i katalogów, co może być przydatne, ale nie zapewnia takiego porządku wizualnego i logicznego, jak systematyzacja. Kwalifikacja natomiast kojarzy się z oceną wartości lub jakości zdjęć, co może być istotne w kontekście selekcji, ale nie z organizowaniem zbioru. Klasyfikacja to termin, który może być mylony z systematyzacją, jednak nie oddaje w pełni jej charakteru; klasyfikacja zazwyczaj odnosi się do podziału na grupy według określonych kryteriów, co nie zawsze prowadzi do optymalnego porządku z perspektywy praktycznej. W rzeczywistości, aby skutecznie zarządzać zbiorem fotografii, kluczowe jest zrozumienie, że systematyzacja nie tylko organizuje materiały, ale także umożliwia ich efektywne przeszukiwanie i wykorzystanie. Użytkownicy często popełniają błąd, myląc te terminy i nie dostrzegają, że każdy z nich ma swoje specyficzne zastosowanie, które może się nie sprawdzić w kontekście archiwizacji zdjęć. Takie rozróżnienie jest istotne dla zapewnienia, że zbiory wizualne są przechowywane w sposób, który maksymalizuje ich użyteczność i dostępność.

Pytanie 14

Ile egzemplarzy należy przygotować dla metryczki nagrania?

A. W pięciu egzemplarzach

B. W trzech egzemplarzach

C. W czterech egzemplarzach

D. W dwóch egzemplarzach

Metryczka nagrania to dokument, który zawiera kluczowe informacje dotyczące nagrania, takie jak tytuł, autor, datę nagrania oraz inne istotne dane. Sporządzenie metryczki w dwóch egzemplarzach wynika z praktyki archiwizacji i ewentualnego użycia w różnych kontekstach, takich jak audyty czy weryfikacje. Taki sposób postępowania jest zgodny z zasadami dobrych praktyk w obszarze zarządzania dokumentacją. W przypadku metryczki nagrania, jedna kopia może być przechowywana w archiwum instytucji zajmującej się nagraniem, a druga może być używana przez zespół odpowiedzialny za dystrybucję lub publikację materiałów. Dodatkowo, w sytuacji wystąpienia jakichkolwiek niejasności dotyczących nagrania, posiadanie dwóch egzemplarzy umożliwia łatwiejsze rozstrzyganie ewentualnych sporów czy wątpliwości. Warto również pamiętać, że w niektórych branżach, takich jak media czy edukacja, właściwe zarządzanie dokumentacją ma kluczowe znaczenie dla zgodności z regulacjami prawnymi oraz standardami branżowymi.

Pytanie 15

W jaki sposób powinien być zorganizowany spis teczek osobowych?

A. dowolny

B. alfabetyczny według działów organizacyjnych

C. chronologiczny w oparciu o daty zakończenia pracy

D. alfabetyczny w ramach całego spisu

Odpowiedź "alfabetyczny w obrębie całego spisu" jest prawidłowa, ponieważ spis teczek osobowych powinien być uporządkowany w sposób, który umożliwia łatwe i szybkie odnajdywanie informacji. Porządek alfabetyczny w obrębie całego spisu zapewnia przejrzystość i organizację, co jest szczególnie ważne w kontekście administracji kadrowej oraz zarządzania dokumentacją. Przykładem praktycznego zastosowania tego podejścia jest sytuacja, gdy pracownik działu HR musi szybko zlokalizować teczkę konkretnego pracownika; alfabetyczne uporządkowanie pozwala na efektywne przeszukiwanie. Dodatkowo, zgodnie z standardami zarządzania dokumentacją, takimi jak ISO 9001, zachowanie systematyczności i porządku w dokumentach wpływa pozytywnie na jakość zarządzania procesami. Umożliwia to nie tylko łatwe odnajdywanie informacji, ale również efektywne audyty i kontrole, które są nieodłącznym elementem zarządzania zgodnością z przepisami prawa pracy.

Pytanie 16

Działanie, które prowadzi do zarejestrowania zespołu archiwalnego oraz opracowania dla każdej jednostki fizycznej opisu informacyjnego w celu udostępnienia tego zespołu, to

A. ekstradycja

B. selekcja

C. inwentaryzacja

D. akcesja

Inwentaryzacja to kluczowy proces w zarządzaniu archiwami, który polega na zewidencjonowaniu zespołu archiwalnego oraz przygotowaniu opisu informacyjnego dla każdej jednostki fizycznej. W praktyce oznacza to, że każda dokumentacja jest systematycznie katalogowana, co umożliwia skuteczne zarządzanie i dostęp do materiałów archiwalnych. Dzięki inwentaryzacji, archiwiści mogą tworzyć bazy danych, które zawierają szczegółowe informacje na temat zawartości zespołów archiwalnych, co jest niezbędne do ich późniejszego udostępniania. W kontekście standardów branżowych, inwentaryzacja powinna być przeprowadzana zgodnie z wytycznymi, takimi jak ISAD(G) (International Standard Archival Description), które określają struktury opisu archiwalnego. Przykładem praktycznego zastosowania inwentaryzacji jest możliwość szybkiego odnalezienia potrzebnych dokumentów przez użytkowników, co zwiększa efektywność pracy w instytucjach archiwalnych oraz pozwala na lepszą ochronę i przechowywanie zasobów archiwalnych.

Pytanie 17

Na jakim etapie porządkowania dokumentacji powinno się zaznajomić ze strukturą organizacyjną aktotwórcy?

A. Etap kwalifikacji archiwalnej

B. Etap studiów wstępnych

C. Etap segregacji dokumentacji

D. Etap systematyzacji materiałów

Zrozumienie struktury organizacyjnej aktotwórcy jest fundamentalne, jednak nie jest to proces, który powinien być realizowany w trakcie kwalifikacji archiwalnej, segregacji dokumentów czy systematyzacji materiałów. Kwalifikacja archiwalna ma na celu określenie wartości dokumentów oraz ich przydatności do zachowania w archiwum. W tym kontekście, niewłaściwe jest zakładać, że można skutecznie przeprowadzić tę ocenę bez wcześniejszej analizy kontekstu organizacyjnego. Przykładowo, nieznajomość struktury organizacyjnej może prowadzić do błędnej klasyfikacji dokumentów, co w przyszłości wpłynie na ich dostępność i użyteczność. Segregacja dokumentacji natomiast zajmuje się podziałem dokumentów na poszczególne grupy, bazując na kryteriach takich jak temat czy typ, co również wymaga wcześniejszego zrozumienia organizacyjnych aspektów działalności. Systematyzacja materiałów to kolejny etap, który opiera się na wcześniejszych decyzjach podjętych podczas kwalifikacji i segregacji, jednak bez kontekstu organizacyjnego, te procesy mogą być chaotyczne i nieefektywne. W praktyce, pominięcie etapu studiów wstępnych może prowadzić do poważnych błędów, które będą miały długofalowy wpływ na zarządzanie dokumentacją w danej organizacji.

Pytanie 18

Klasyfikacja materiałów archiwalnych podczas ich porządkowania na zespoły archiwalne, a w ramach zespołu na komórki organizacyjne, na podstawie cech kancelaryjnych (registraturalnych), to

A. inwentaryzacja

B. systematyzacja

C. segregacja

D. weryfikacja

Weryfikacja, systematyzacja oraz inwentaryzacja to procesy, które różnią się od segregacji, chociaż mogą być mylone ze względu na ich związek z zarządzaniem materiałami archiwalnymi. Weryfikacja polega na potwierdzaniu autentyczności i integralności dokumentów, co jest kluczowe w kontekście zapewnienia wiarygodności materiałów archiwalnych. Można w niej spotkać się z problemami związanymi z dokumentami, które mogą być uszkodzone lub niekompletne. Systematyzacja z kolei odnosi się do organizacji dokumentów w sposób uporządkowany, ale niekoniecznie na podstawie ich cech kancelaryjnych. Często polega na tworzeniu reguł dotyczących klasyfikacji, co może prowadzić do nieprzewidzianych trudności w późniejszym dostępie do informacji. Inwentaryzacja to proces polegający na spisaniu i opisaniu zasobów archiwalnych, mający na celu stworzenie ewidencji, co jest niezbędne dla zarządzania archiwami, jednak nie obejmuje aspektu segregacji. Błędem myślowym jest pomylenie tych pojęć i ich funkcji w archiwistyce; każdy z tych procesów ma swoją unikalną rolę, a ich niewłaściwe zastosowanie może prowadzić do chaosu w systemie archiwalnym. Znajomość tych różnic jest kluczowa dla efektywnego zarządzania dokumentacją oraz zgodności z obowiązującymi standardami archiwalnymi.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

Umieszczone w załączonym opisie teczki aktowej daty nazywa się datami

Ministerstwo Ziem Odzyskanych

Regulaminy organizacyjne
i schematy Ministerstwa

1945 - 1952

AAN
2/121/0/736

A. końcowymi.

B. początkowymi.

C. skrajnymi.

D. całkowitymi.

Odpowiedź "skrajnymi" jest na dobrym tropie, bo dotyczy najwcześniejszych i najpóźniejszych dat w teczce aktowej. W archiwizacji to istotna sprawa, bo te skrajne daty pomagają ustalić, jak długi jest okres, którego dotyczą zgromadzone dokumenty. Na przykład, jeżeli mamy dokumenty z lat 1945 i 1952, to te daty wyznaczają ramy czasowe, które są przydatne do ogarnięcia całego zbioru. W praktyce, wiedza o tych skrajnych datach ułatwia planowanie działań związanych z konserwacją czy digitalizacją archiwów. Przestrzegając dobrych praktyk archiwistycznych, możemy lepiej zorganizować dokumentację, co zdecydowanie ułatwia późniejsze badania i analizy. Warto pamiętać, że w wielu systemach zarządzania dokumentami skrajne daty są wręcz wymagane, więc to pokazuje ich wagę, zwłaszcza w kontekście administracyjnym i prawnym.

Pytanie 22

W jakich jednostkach określa się jakość cyfrowych kopii zapasowych dokumentacji papierowej?

A. dtp

B. dpi

C. pdf

D. dpc

Odpowiedź 'dpi' (dots per inch) jest poprawna, ponieważ jest to jednostka miary stosowana do określenia rozdzielczości obrazu w kontekście skanowania lub cyfrowego przetwarzania dokumentów. W przypadku cyfrowych kopii papierowych, wyższa wartość dpi oznacza lepszą jakość obrazu, co jest kluczowe dla zachowania czytelności i detali dokumentów. Na przykład, skanowanie dokumentu w rozdzielczości 300 dpi jest standardem dla archiwizacji i reprodukcji, zapewniającą czytelność tekstu oraz ostrość grafik. W branży archiwizacji dokumentów, standardy takie jak ISO 19005-1 dotyczące elektronicznego archiwizowania podkreślają znaczenie wysokiej jakości skanowania, co bezpośrednio wiąże się z zastosowaniem odpowiednich ustawień dpi. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy pozwala na zapewnienie, że cyfrowe kopie będą nie tylko zgodne z wymogami prawnymi, ale również użyteczne w długoterminowym przechowywaniu i udostępnianiu dokumentów.

Pytanie 23

Nie stanowi części archiwum

A. katalog zasadniczy

B. sumariusz

C. zespół badawczy

D. wprowadzenie

Wybór odpowiedzi o elementach katalogu archiwalnego może być naprawdę mylący, jeśli nie ogarnie się różnic między nimi. Katalog właściwy jest mega ważny, bo to on organizuje dokumenty według różnych kryteriów, co sprawia, że łatwiej je znaleźć. Wstęp to też istotna rzecz, bo dostarcza kontekstu historycznego, który jest kluczowy dla zrozumienia dokumentów. Aparat naukowy, to już inna sprawa, bo to narzędzia badawcze, jak indeksy czy bibliografie, które pomagają w poszukiwaniach. No i tutaj nie należy mylić tych rzeczy z sumariuszem, bo on jest bardziej opisowy i nie wchodzi w formalną strukturę katalogu. W praktyce, pomyłki w tych kwestiach mogą sprawić, że zarządzanie dokumentacją archiwalną stanie się problematyczne. Z własnego doświadczenia wiem, że często lekceważy się formalne struktury katalogowe i myli je z prostymi opisami, co prowadzi do trudności w efektywnym szukaniu i zarządzaniu danymi archiwalnymi.

Pytanie 24

Archiwista, przygotowując dokumentację audiowizualną, powinien określić długość filmu zarejestrowanego na taśmie 16 mm w

A. megabajtach

B. decibelach

C. minutach

D. metrach

Podawanie długości filmu w decybelach to raczej kompletny nonsens, bo ta jednostka dotyczy poziomu dźwięku, a nie czasu trwania filmu. Decybele to zupełnie inna bajka, a jeśli już mówimy o metrach, to to też nie ma sensu. Filmy nie są mierzony w metrach, to trwanie ma znaczenie. Z tego mogą wyniknąć nieporozumienia, bo nikt nie zrozumie, jak długo trwa film. A megabajty? No cóż, to jest rozmiar plików, a nie długość filmu. Często spotykam się z tym, że ludzie mylą te jednostki i potem wychodzą z tego bałagan, zwłaszcza w archiwizacji. Ważne, by każdy rozumiał, jak właściwie stosować jednostki do konkretnego kontekstu, żeby nie było problemów w komunikacji czy zarządzaniu dokumentacją.

Pytanie 25

Typ skorowidza, który składa się z hasła, odsyłacza oraz krótkiego opisu treści, używany do archiwaliów starszych, korespondencji oraz druków ulotnych, to

A. aneks

B. skoroszyt

C. repertorium

D. spis

Wybór hasła 'skoroszyt' nie jest poprawny, gdyż termin ten odnosi się do formy przechowywania dokumentów, a nie do metodologii organizacji informacji w archiwach. Skoroszyt służy przede wszystkim do zbierania i porządkowania dokumentów w sposób fizyczny, co nie odpowiada specyfikacji repertorium. Z kolei 'aneks' to dodatek lub uzupełnienie do dokumentu, co również nie ma zastosowania w kontekście archiwaliów, gdzie kluczowe jest systematyzowanie treści. Odpowiedź 'spis' natomiast sugeruje ogólny wykaz lub listę przedmiotów, ale nie uwzględnia charakterystyki treści, co jest kluczowym elementem repertoriów. W praktyce, osoby wybierające te odpowiedzi mogą mieć problem z rozróżnieniem pomiędzy różnymi formami organizacji dokumentacji. Często mylą one pojęcia związane z archiwizacją, co prowadzi do nieporozumień i nieprawidłowego stosowania tych terminów w praktyce. Dlatego ważne jest, aby w procesie nauki i praktyki archiwalnej pamiętać o precyzyjnym definiowaniu terminów oraz ich poprawnym zastosowaniu w kontekście zarządzania dokumentami.

Pytanie 26

Przekształcenie tradycyjnych materiałów audiowizualnych (takich jak zdjęcia, filmy czy nagrania muzyczne) w formę elektroniczną, to

A. archiwizacja

B. skanowanie

C. digitalizacja

D. fotokopiowanie

Wybór odpowiedzi związanej z archiwizacją, skanowaniem lub fotokopiowaniem może zdawać się logiczny, lecz niewłaściwie odzwierciedla cel i charakter procesu, o którym mowa. Archiwizacja to praktyka, która obejmuje przechowywanie i zarządzanie materiałami w sposób, który zapewnia ich długotrwałe przechowanie. Choć archiwizacja jest istotna, nie jest tożsama z digitalizacją, ponieważ digitalizacja jest pierwszym krokiem, który umożliwia archiwizację materiałów w formacie elektronicznym. Skanowanie dotyczy jedynie technicznego aspektu przetwarzania obrazów i nie obejmuje konwersji multimediów, takich jak filmy czy muzyka. Fotokopiowanie, z kolei, jest ograniczone do powielania dokumentów papierowych i nie ma zastosowania w kontekście materiałów audiowizualnych. Użytkownicy mogą mylnie utożsamiać te procesy, nie dostrzegając, że digitalizacja to kompleksowa konwersja różnorodnych mediów do postaci elektronicznej, co pozwala na lepsze zarządzanie, ochronę i dostęp do tych zasobów. Przykro mi, ale nie można pomylić tych terminów, ponieważ każdy z nich odnosi się do innego aspektu pracy z materiałami audiowizualnymi.

Pytanie 27

Aby uzyskać cyfrową kopię dokumentu papierowego, należy ten dokument

A. zeskanować

B. wydrukować

C. skserować

D. zafoliować

Zeskanowanie dokumentu papierowego to kluczowy proces, który umożliwia jego przekształcenie w formę cyfrową. Podczas skanowania, urządzenie skanujące rejestruje obrazy dokumentu, a następnie przekształca je na formaty plików, takie jak PDF, JPEG czy TIFF. Ten proces nie tylko pozwala na archiwizację dokumentów, ale również ułatwia ich udostępnianie i przeszukiwanie. W praktyce, skanowanie jest stosowane w biurach, bibliotekach oraz instytucjach, które muszą zarządzać dużymi zbiorami dokumentów. W ramach dobrych praktyk, ważne jest również zapewnienie odpowiedniej jakości skanowania poprzez stosowanie urządzeń o wysokiej rozdzielczości oraz odpowiednich ustawień, co wpływa na czytelność i użyteczność cyfrowych kopii. Zgodnie z normami ISO, dbałość o jakość skanowanych materiałów jest zatem kluczowa, zwłaszcza w kontekście długoterminowego przechowywania i dostępu do informacji.

Pytanie 28

Podstawowym dokumentem ewidencyjnym uporządkowanych akt jest

A. inwentarz kartkowy

B. spis zdawczo-odbiorczy

C. indeks rzeczowy

D. inwentarz książkowy

Spis zdawczo-odbiorczy stanowi kluczowy dokument w procesie ewidencji uporządkowanych akt, służący do udokumentowania przekazania i odbioru określonych zbiorów dokumentów. Jest to formalne narzędzie, które potwierdza, że określone materiały zostały przekazane z jednej jednostki organizacyjnej do drugiej, co jest niezbędne dla zachowania ciągłości i przejrzystości w zarządzaniu dokumentacją. W praktyce, spis ten jest szczególnie ważny w instytucjach publicznych oraz w firmach, gdzie dbałość o dokumentację ma kluczowe znaczenie dla audytów i kontroli. Dzięki niemu możliwe jest szybkie ustalenie, kto odpowiada za dany zbiór akt, co ułatwia identyfikację zagubionych lub nieprawidłowo zarchiwizowanych dokumentów. Standardy archiwizacyjne, takie jak normy ISO i wytyczne krajowe, zalecają stosowanie spisów zdawczo-odbiorczych jako elementu dobrych praktyk w zarządzaniu dokumentacją, co podkreśla ich znaczenie w procesie ewidencyjnym.

Pytanie 29

Materiały archiwalne (kat. A) w aktach konkretnej sprawy powinny być zorganizowane

A. chronologicznie

B. zgodnie z numerami rejestru

C. według kategorii jednolitego wykazu rzeczowego akt

D. w porządku alfabetycznym

Odpowiedź chronologicznie jest prawidłowa, ponieważ dokumentacja archiwalna, w tym materiały w ramach akt sprawy, powinna być uporządkowana według daty, co ułatwia ich przeszukiwanie oraz zapewnia logiczny porządek w procesie archiwizacji. Uporządkowanie chronologiczne pozwala na śledzenie przebiegu sprawy w czasie oraz szybsze odnalezienie informacji związanych z danym wydarzeniem lub decyzją. Zastosowanie takiego podejścia jest zgodne z wytycznymi zawartymi w normach ISO dotyczących zarządzania dokumentacją, które zalecają, aby w przypadku dokumentów archiwalnych utrzymywać porządek, który odzwierciedla ich rozwój. Na przykład, w przypadku sprawy sądowej, uporządkowanie dokumentów chronologicznie może zawierać kolejno datowane pisma, postanowienia oraz inne dowody, co pozwala na łatwe odtworzenie sekwencji zdarzeń. Dzięki temu archiwiści oraz osoby zarządzające dokumentacją mogą skuteczniej prowadzić analizy lub przygotowywać raporty na podstawie zebranych danych.

Pytanie 30

Dokumentacją audiowizualną nie jest przykład

A. film

B. polaroid

C. nagranie dźwiękowe

D. baza danych

Baza danych to w skrócie uporządkowany zbiór danych, który umożliwia ich łatwe przechowywanie i zarządzanie. Jeśli chodzi o dokumentację audiowizualną, to baza danych działa jak narzędzie do katalogowania różnych materiałów, na przykład filmów, nagrań dźwiękowych czy zdjęć. Warto pamiętać, że sama baza danych nie jest dokumentacją, ale raczej platformą, którą używamy do organizowania tych materiałów. W zakładach filmowych na przykład, mogą być wykorzystywane do zarządzania informacjami o filmach, aktorach czy prawach autorskich. Kiedy stosujesz bazy danych zgodnie z normami jak SQL, to naprawdę możesz je efektywnie wykorzystać w różnych aplikacjach. Z mojego doświadczenia, to narzędzie jest mega przydatne w zarządzaniu informacją.

Pytanie 31

W dokumentacji kartograficznej dodatkowa mapa boczna, powiązana z mapą główną i umieszczona w obrębie arkusza mapy, lecz nie będąca samodzielną jednostką archiwalną, określana jest jako

A. plan sytuacyjny

B. operat ewidencyjny

C. karton

D. atlas

Karton to termin używany w kartografii, który odnosi się do mapy bocznej, umieszczonej w obrębie arkusza mapy głównej, ale nie stanowiącej odrębnej jednostki archiwalnej. W praktyce oznacza to, że karton może zawierać dodatkowe informacje, takie jak szczegółowe dane dotyczące terenów, które nie są bezpośrednio przedstawione na mapie głównej, ale są istotne dla jej interpretacji. Przykładem zastosowania kartonu mogą być mapy tematyczne przedstawiające dodatkowe dane, jak na przykład gęstość zaludnienia, które są umieszczane w obrębie mapy głównej, aby dostarczyć użytkownikowi szerszy kontekst. W kontekście standardów kartograficznych, karton odgrywa ważną rolę w zapewnieniu, że mapy są nie tylko informacyjne, ale także użyteczne w różnych zastosowaniach, takich jak planowanie przestrzenne czy zarządzanie zasobami. Dobre praktyki kartograficzne sugerują, aby takie dodatki były jasno oznaczone i opatrzone legendą, co ułatwia ich interpretację przez użytkowników.

Pytanie 32

Podstawą przypisania nagrania do odpowiedniego działu tematycznego nie jest

A. zakres chronologiczny

B. sygnatura nagrania

C. regestr treści nagrania

D. tytuł nagrania

Podczas klasyfikacji nagrań do odpowiednich działów rzeczowych, często myli się rolę sygnatury, tytułu, zakresu chronologicznego oraz rejestru treści. Sygnatura nagrania, mimo że pełni funkcję identyfikacyjną, nie jest wystarczająca do zakwalifikowania nagrania do konkretnego działu. W praktyce, sygnatura jest używana głównie do zarządzania i ewidencjonowania dokumentów, a nie do określania ich zawartości czy kontekstu. Ważnym elementem klasyfikacji jest tytuł nagrania, który dostarcza podstawowych informacji o tym, czego dotyczy nagranie. Z kolei zakres chronologiczny wskazuje na okres, do którego nagranie się odnosi, co jest kluczowe w przypadku archiwów historycznych czy dokumentów czasowych. Regestr treści nagrania, jako szczegółowy opis jego zawartości, jest niezbędny do skutecznej kwalifikacji. Błędne podejście polegające na opieraniu się wyłącznie na sygnaturze może prowadzić do poważnych nieporozumień i utrudnień w pracy archiwisty lub osoby odpowiedzialnej za zarządzanie dokumentacją. W związku z tym, zaleca się stosowanie kompleksowego podejścia do klasyfikacji, uwzględniającego wszystkie wymienione czynniki, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zarządzania informacją i archiwizacji.

Pytanie 33

Na zamieszczonym formularzu spisu zdawczo-odbiorczego ewidencjonowana jest dokumentacja

Lp.	Symbol klasyfikacyjny	Tytuł teczki (nazwa zespołu tematycznego) pzgł.	Nry ewid. wg oznaczeń	Daty skrajne	Liczba ark.	Uwagi (rodzaj materiałów)
1	2	3	4	5	6	7

A. kartograficzna.

B. audiowizualna.

C. techniczna.

D. aktowa.

Dokumentacja techniczna, audiowizualna oraz aktowa różnią się zasadniczo od dokumentacji kartograficznej, co może prowadzić do nieporozumień w kontekście ewidencjonowania. Dokumentacja techniczna obejmuje specyfikacje, schematy, instrukcje obsługi i inne materiały techniczne, które są istotne dla produkcji i utrzymania urządzeń oraz systemów. Tego rodzaju dokumentacja wymaga innego podejścia do ewidencjonowania, które koncentruje się na detalach dotyczących procesu produkcyjnego oraz eksploatacji. Z kolei dokumentacja audiowizualna odnosi się do materiałów wideo, nagrań dźwiękowych i prezentacji multimedialnych, które służą do dokumentacji wydarzeń lub komunikacji wizualnej. W przypadku dokumentacji aktowej, dotyczy ona wszelkiego rodzaju akt, które są prowadzone w sprawach prawnych czy administracyjnych. Każdy z tych rodzajów dokumentacji ma swoje unikalne wymagania i standardy, które muszą być przestrzegane w procesie ewidencjonowania, różnią się także celami, dla których są przechowywane. Błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie rodzaje dokumentacji można traktować w ten sam sposób; różnice w ich zastosowaniu i funkcji są kluczowe dla zrozumienia kontekstu ewidencjonowania. Przykładowo, podczas gdy dokumentacja kartograficzna musi być klasyfikowana z uwagi na jej geograficzne odniesienia, dokumentacja techniczna wymaga organizacji związanej z procesami inżynieryjnymi. W efekcie, odpowiedzi wskazujące na inne rodzaje dokumentacji nie tylko są błędne, ale również nie uwzględniają specyficznych potrzeb związanych z zarządzaniem informacjami przestrzennymi.

Pytanie 34

Każdy wpis w indeksie archiwalnym stworzonym dla grupy dokumentów, po haśle, powinien zawierać

A. dawne sygnatury

B. opis materialny oraz daty skrajne

C. liczbę stron

D. sygnaturę oraz numer karty

Sygnatura i numer karty to kluczowe elementy, które powinny znaleźć się w każdej pozycji indeksu archiwalnego sporządzonego dla zespołu akt. Sygnatura jest unikalnym identyfikatorem dokumentów, który pozwala na ich precyzyjne zlokalizowanie w archiwum. Jest to istotne, aby uniknąć pomyłek w identyfikacji akt oraz umożliwić ich sprawne wydobycie na żądanie użytkowników. Numer karty natomiast odnosi się do konkretnej pozycji w dokumentacji archiwalnej, co jest pomocne podczas przeszukiwania zbiorów oraz przy pracy z dużymi ilościami akt. W praktyce, każdy archiwista powinien dążyć do jak najdokładniejszego opisu akt, aby zapewnić ich łatwe wyszukiwanie oraz dostępność. Posiadanie standardowych formatów indeksowania, w tym sygnatury i numeru karty, jest zgodne z najlepszymi praktykami archiwalnymi, co zwiększa efektywność pracy archiwum oraz satysfakcję jego użytkowników.

Pytanie 35

Badanie oznaczeń pochodzących od autora zespołu archiwalnego, na przykład odcisków pieczęci, to

A. systematyzacja

B. rozpoznanie przynależności zespołowej

C. segregacja

D. sprawdzenie stanu zachowania zbioru (zespołu)

Odpowiedź "rozpoznanie przynależności zespołowej" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do procesu identyfikacji źródła pochodzenia dokumentów archiwalnych na podstawie ich oznaczeń, takich jak odciski pieczęci. W kontekście archiwistyki, skuteczne rozpoznanie przynależności zespołowej jest kluczowe dla właściwej klasyfikacji i przechowywania zbiorów. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest analiza pieczęci na dokumentach historycznych, co może ujawnić informacje o organizacji, instytucji lub osobie, która je stworzyła. Dobrze przeprowadzona analiza pozwala na lepsze zrozumienie kontekstu powstania dokumentu, co jest niezbędne do jego późniejszego badania i wykorzystania. W praktyce archiwalnej, rozpoznanie przynależności zespołowej oparte jest na standardach takich jak ISAD(G), które podkreślają znaczenie dokładnego opisywania źródeł informacji oraz ich kontekstu, co sprzyja lepszej organizacji zbiorów i ich udostępnianiu w przyszłości.

Pytanie 36

Porządkowania jakiego rodzaju dokumentacji archiwalnej dotyczą przedstawione wytyczne?

Fragment wytycznych
(…)
§ 13. 1. (…) Warstwa magnetyczna taśmy powinna znajdować się na wewnętrznej powierzchni zwoju. 2. Na początku i końcu zwoju należy dokleić niemagnetyczny odcinek taśmy. Długość odcinka początkowego i końcowego powinna wynosić po około 1 metr. Jest on niezbędny dla przesuwu taśmy 19 cm/sek. Powinien mieć na początku zwoju kolor żółty, a na końcu czerwony. § 14.1 Zapisaną taśmę magnetofonową przechowuje się w torebce plastikowej oraz w opakowaniu tekturowym (zał. Nr 5). Na grzbiecie opakowania umieszcza się sygnaturę, a na części frontalnej skrócony opis nagrania, na który składają się: 1) nazwa archiwum; 2) tytuł (skrócony); 3) data. W opakowaniu tekturowym taśmy przechowuje się również kartę ewidencyjną korzystających.
(…)

A. Filmowej.

B. Geologicznej.

C. Aktowej.

D. Fonograficznej.

Wybór innej odpowiedzi może wynikać z mylnego zrozumienia różnych typów dokumentacji archiwalnej. Przykładowo, w dokumentacji filmowej to dotyczy przechowywania materiałów filmowych, które wymagają innego traktowania i często niższych temperatur, by nie ulegały degradacji. Z kolei dokumentacja geologiczna ma do czynienia z próbkami z badań geologicznych, co nie ma nic wspólnego z taśmami magnetycznymi. A dokumentacja aktowa obejmuje przechowywanie dokumentów administracyjnych, jak umowy czy protokoły, co również nie dotyczy nagrań dźwiękowych. Moim zdaniem, typowe błędy myślowe, które prowadzą do złych odpowiedzi, to pomylenie nośników danych i nieznajomość specyfiki różnych rodzajów archiwizacji. Warto przy odpowiedziach na pytania o archiwizację zwrócić uwagę na cechy dokumentów oraz techniki ich przechowywania. Zrozumienie różnic w tych kategoriach jest naprawdę ważne, zwłaszcza dla ludzi zajmujących się archiwizacją czy mediami.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

Jakie kryterium jest odpowiednie do klasyfikacji map górniczych?

A. Etap planowania

B. Typ sektora górniczego

C. Typ wydobywanego minerału

D. Kolejność publikacji

Kryteria porządkowania map górniczych mają kluczowe znaczenie dla efektywnego zarządzania zasobami mineralnymi, jednakże wybór nieodpowiednich kryteriów może prowadzić do istotnych błędów w analizach oraz w planowaniu działalności górniczej. Rozważając kolejność wydania map górniczych, można zauważyć, że daty wydania mogą się różnić w zależności od projektów, ale nie są one istotne w kontekście ich praktycznego zastosowania. To podejście nie uwzględnia specyfiki poszczególnych minerałów ani ich wpływu na wybór technologii wydobycia czy metod przetwarzania, co powoduje, że takie kryterium nie odzwierciedla rzeczywistych potrzeb branży. Z kolei stadium planowania, choć ważne z perspektywy zarządzania projektem, również nie odzwierciedla charakterystyki samych zasobów. Mapy górnicze powinny być przede wszystkim ukierunkowane na konkretne złoża, co oznacza, że stadium planowania to zbyt ogólny i nieprecyzyjny sposób na ich porządkowanie. Natomiast rodzaj branży górniczej mógłby być stosowany w pewnych kontekstach, lecz w praktyce różnorodność minerałów w ramach jednej branży czyni to kryterium niewystarczającym do tworzenia użytecznych map. Typowe błędy myślowe związane z tymi podejściami to skupienie się na aspekcie czasowym czy branżowym, co prowadzi do pominięcia fundamentalnych cech minerałów, które są kluczowe dla ich efektywnego wydobycia i przetwarzania.

Pytanie 39

Zasada uznawania związku archiwów z obszarem, na którym powstały to zasada

A. prowieniencji

B. geograficzna

C. pertynencji

D. zespołowa

Odpowiedź 'pertynencji' jest poprawna, gdyż zasada poszanowania związku zespołów archiwalnych z terytorium, na którym powstały, odnosi się do koncepcji, że archiwa nie mogą być oddzielone od kontekstu geograficznego i kulturowego, w którym zostały stworzone. Pertynecja, według definicji archiwalnej, oznacza konieczność uwzględnienia lokalizacji, z której pochodzą dokumenty, co wpływa na ich interpretację, znaczenie i wartość historyczną. Przykładem może być archiwum dokumentujące historię regionu, które ze względu na swoje pochodzenie geograficzne staje się kluczowe dla badań nad lokalnymi tradycjami czy wydarzeniami. W praktyce archiwalnej przestrzeganie zasady pertynencji prowadzi do lepszego zrozumienia zjawisk społecznych oraz ich kontekstu przestrzennego, co jest zgodne z zaleceniami międzynarodowych standardów, takich jak ISAD(G) czy ISO 15489. W związku z tym, uwzględnienie tej zasady w zarządzaniu archiwami jest niezbędne dla zapewnienia autentyczności i rzetelności przechowywanych zbiorów.

Pytanie 40

Porównanie starych i nowych sygnatur archiwalnych to

A. źródło wiedzy.

B. konkordancja.

C. systematyzacja.

D. indeksowanie.

Konkordancja to termin używany w archiwistyce, który odnosi się do zestawienia dawnych i nowych sygnatur archiwalnych. Stanowi ona kluczowe narzędzie w porządkowaniu i identyfikowaniu dokumentacji. W praktyce konkordancja umożliwia zrozumienie, jak zmieniała się klasyfikacja dokumentów na przestrzeni lat, co jest niezbędne do poprawnego zarządzania archiwum. Przykładowo, w sytuacjach, gdy archiwum przeszło reorganizację, konkordancja może służyć jako przewodnik, który łączy stare numery sygnatur z nowymi, eliminując tym samym ryzyko zagubienia informacji. W standardach archiwalnych, takich jak ISAD(G), podkreśla się znaczenie dokumentacji zmian w systemach klasyfikacyjnych, co czyni konkordancję narzędziem zgodnym z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania informacją. Właściwe stosowanie konkordancji przyczynia się do efektywności pracy archiwistów oraz poprawia dostępność danych dla użytkowników.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej