Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 3 czerwca 2025 18:24
Data zakończenia: 3 czerwca 2025 18:39

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Taśma drukująca stanowi kluczowy materiał eksploatacyjny w drukarce

A. igłowej

B. termicznej

C. atramentowej

D. laserowej

Odpowiedzi sugerujące, że taśma barwiąca jest podstawowym materiałem eksploatacyjnym w drukarkach laserowych, atramentowych lub termicznych, są błędne z kilku kluczowych powodów. Drukarki laserowe wykorzystują technologię tonerową, w której proszek toneru jest nanoszony na papier przy użyciu lasera i ciepła, co eliminuje potrzebę stosowania taśmy barwiącej. Użycie tonera zapewnia wyższą jakość druku oraz wydajność w porównaniu do tradycyjnych taśm barwiących. Drukarki atramentowe z kolei stosują wkłady z atramentem, które aplikują ciecz na papier przez dysze, co pozwala na tworzenie bardziej szczegółowych obrazów i kolorów. W tej technologii nie ma miejsca na taśmy barwiące, ponieważ atrament jest bezpośrednio nanoszony na powierzchnię papieru. Z kolei drukarki termiczne działają na zasadzie podgrzewania specjalnego papieru, co powoduje, że zmienia on kolor, eliminując potrzebę jakichkolwiek materiałów barwiących. Takie podejście jest szczególnie popularne w druku paragonów i etykiet. Kluczowym błędem jest nieznajomość zasad funkcjonowania tych technologii drukarskich i ich materiałów eksploatacyjnych. Wiedza na temat różnic pomiędzy tymi systemami jest istotna dla efektywnego doboru sprzętu oraz jego eksploatacji, co z kolei wpływa na jakość i koszt druku.

Pytanie 2

Liczba FAFC w systemie heksadecymalnym odpowiada wartości liczbowej

A. 1111101011111100 (2)

B. 64256(10)

C. 175376 (8)

D. 1111101011011101 (2)

Liczba FAFC w systemie heksadecymalnym odpowiada liczbie 1111101011111100 w systemie binarnym. Aby zrozumieć, dlaczego tak jest, warto najpierw przyjrzeć się konwersji pomiędzy systemami liczbowymi. Liczba heksadecymalna FAFC składa się z czterech cyfr, gdzie każda cyfra heksadecymalna odpowiada czterem bitom w systemie binarnym. Zatem, aby przeliczyć FAFC na system binarny, należy przetłumaczyć każdą z cyfr: F to 1111, A to 1010, F to 1111, a C to 1100. Po połączeniu tych bitów otrzymujemy 1111101011111100. Taka konwersja jest powszechnie stosowana w programowaniu i elektronice, zwłaszcza w kontekście adresowania pamięci lub przedstawiania kolorów w systemach graficznych, gdzie heksadecymalne kody kolorów są często używane. Przykładami zastosowań mogą być grafika komputerowa oraz rozwój systemów wbudowanych, gdzie konwersje między różnymi systemami liczbowymi są na porządku dziennym. Zrozumienie tych konwersji jest kluczowe dla efektywnego programowania i pracy z różnymi formatami danych.

Pytanie 3

Na ilustracji, złącze monitora zaznaczone czerwoną ramką, będzie kompatybilne z płytą główną, która ma interfejs

A. DisplayPort

B. DVI

C. HDMI

D. D-SUB

DisplayPort to zaawansowany interfejs cyfrowy stworzony do przesyłu sygnałów wideo i audio. W odróżnieniu od starszych technologii, takich jak DVI czy D-SUB, DisplayPort obsługuje wysoki zakres przepustowości, co pozwala na przesyłanie obrazów o wysokiej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku. Jest powszechnie stosowany w komputerach, monitorach i kartach graficznych nowej generacji. W praktyce, DisplayPort pozwala na połączenie wielu monitorów za pomocą jednego złącza dzięki funkcji Multi-Stream Transport (MST). W porównaniu do HDMI, DisplayPort oferuje wyższą przepustowość, co czyni go idealnym do profesjonalnych zastosowań graficznych i gier. Inżynierowie i projektanci często wybierają DisplayPort do konfiguracji wymagających wysokiej jakości obrazu i dźwięku. Zastosowanie tego interfejsu w praktyce pozwala na pełne wykorzystanie możliwości nowoczesnych płyt głównych i kart graficznych, które często wspierają najnowsze standardy DisplayPort, takie jak wersja 1.4, umożliwiająca przesyłanie obrazu 8K przy 60 Hz. Standaryzacja DisplayPort przez organizację VESA zapewnia jego wszechstronność i kompatybilność z różnymi urządzeniami.

Pytanie 4

Zaprezentowany komunikat jest rezultatem wykonania następującego polecenia

C:\Windows NT_SERVICE\TrustedInstaller:(F)
           NT_SERVICE\TrustedInstaller:(CI)(IO)(F)
           ZARZĄDZANIE NT\SYSTEM:(M)
           ZARZĄDZANIE NT\SYSTEM:(OI)(CI)(IO)(F)
           BUILTIN\Administratorzy:(M)
           BUILTIN\Administratorzy:(OI)(CI)(IO)(F)
           BUILTIN\Użytkownicy:(RX)
           BUILTIN\Użytkownicy:(OI)(CI)(IO)(GR,GE)
           TWÓRCA-WŁAŚCICIEL:(OI)(CI)(IO)(F)

A. icacls C:\Windows

B. path C:\Windows

C. subst C:\Windows

D. attrib C:\Windows

Polecenie path jest używane do wyświetlania lub ustawiania ścieżki dostępu do programów wykonywalnych. Nie zarządza ono uprawnieniami do plików lub katalogów, a jedynie określa, gdzie system Windows będzie poszukiwał plików wykonywalnych. Natomiast polecenie attrib zmienia atrybuty plików lub katalogów, takie jak ukryty czy tylko do odczytu, ale nie zarządza uprawnieniami dostępu, które są widoczne na liście ACL. Subst to polecenie, które tworzy aliasy dla ścieżek katalogów, przypisując im literę dysku. Umożliwia to uproszczenie dostępu do często używanych katalogów poprzez skrócenie ścieżki, co również nie ma związku z zarządzaniem uprawnieniami do katalogów. Typowe błędy to mylenie pojęć związanych z zarządzaniem uprawnieniami z innymi funkcjonalnościami związanymi z plikami i katalogami. Zarządzanie uprawnieniami jest kluczową funkcją w systemach operacyjnych, która wymaga użycia narzędzi takich jak icacls, które umożliwiają modyfikowanie i przeglądanie list kontroli dostępu, co jest istotne dla bezpieczeństwa i ochrony danych w systemie.

Pytanie 5

Adres IP jest przypisywany przełącznikowi warstwy drugiej w celu

A. uzyskania zdalnego dostępu

B. konfiguracji domeny rozgłoszeniowej

C. skonfigurowania portu bezpieczeństwa

D. ograniczenia pasma na portach

Przełączniki warstwy drugiej nie mają na celu ograniczania pasma na portach. Ograniczanie pasma, znane jako rate limiting, jest funkcjonalnością bardziej typową dla przełączników warstwy trzeciej lub urządzeń takich jak routery, które operują na poziomie IP. Przełączniki warstwy drugiej operują głównie na adresach MAC i nie podejmują decyzji o kierunkowaniu pakietów na podstawie informacji zawartych w nagłówkach IP. W kontekście zarządzania pasmem, na portach przełącznika można skonfigurować polityki QoS (Quality of Service), które jednak również wymagają wsparcia ze strony warstwy trzeciej. Kolejną błędną koncepcją jest stwierdzenie, że adres IP jest nadawany w celu konfiguracji domeny rozgłoszeniowej. W rzeczywistości konfiguracja domeny rozgłoszeniowej opiera się na protokole IGMP (Internet Group Management Protocol) na poziomie warstwy trzeciej, a nie na przypisaniu adresu IP przełącznika. Adres IP w kontekście przełącznika nie ma również nic wspólnego z konfiguracją portu bezpieczeństwa, który jest zwykle stosowany w przełącznikach, aby kontrolować, jakie urządzenia mogą komunikować się przez dany port. Bezpośrednio związane z tym jest zrozumienie, że porty bezpieczeństwa operują na warstwie drugiej, podczas gdy adres IP i jego konfiguracja są związane z warstwą trzecią, co czyni te odpowiedzi niepoprawnymi w kontekście pytania.

Pytanie 6

Jakie gniazdo w notebooku jest przeznaczone do podłączenia kamery cyfrowej przez interfejs i.Link?

A. S/PDiF

B. IEEE 1394

C. DB-15F

D. RJ-45

Odpowiedź IEEE 1394 to strzał w dziesiątkę. Ten standard, znany też jako FireWire, stworzono głównie do przesyłania danych wideo i audio na żywo. Dzięki niemu możemy podłączać różne sprzęty, jak kamery cyfrowe czy zewnętrzne dyski twarde, co jest bardzo przydatne. Przykładowo, kiedy przesyłasz materiał z kamery do laptopa, to liczy się czas, a złącze IEEE 1394 to naprawdę fajne rozwiązanie, bo osiąga prędkości do 400 Mb/s (FireWire 400) i 800 Mb/s (FireWire 800). Takie parametry robią różnicę, szczególnie w profesjonalnych zastosowaniach. Warto też dodać, że ten standard pozwala na łańcuchowe podłączanie urządzeń, co daje więcej możliwości na różne konfiguracje. W produkcjach filmowych, wybór odpowiedniego złącza ma ogromny wpływ na cały proces.

Pytanie 7

Podczas instalacji systemu operacyjnego Linux należy wybrać odpowiedni typ systemu plików

A. NTFS 4

B. FAT32

C. NTFS 5

D. ReiserFS

Wybór systemu plików jest kluczowy przy instalacji systemu operacyjnego Linux, a odpowiedzi takie jak FAT32, NTFS 4 oraz NTFS 5 są nieodpowiednie w kontekście używania tego systemu operacyjnego. FAT32, choć szeroko stosowany w systemach Windows oraz urządzeniach przenośnych, nie obsługuje plików większych niż 4 GB, co stawia go w niekorzystnej pozycji, gdy w dzisiejszych czasach potrzeba przechowywania dużych plików jest powszechna. NTFS, będący systemem plików opracowanym przez Microsoft, jest zoptymalizowany dla systemów Windows i nie zapewnia pełnej kompatybilności oraz wsparcia dla funkcji specyficznych dla Linuxa. Choć NTFS 4 i NTFS 5 mogą być technicznie dostępne na platformie Linux, ich użycie jest ograniczone i często wiąże się z problemami z danymi oraz wydajnością. W praktyce, użytkownicy mogą napotkać trudności związane z dostępem do plików lub ich integracją z aplikacjami w Linuxie. Takie podejście może prowadzić do nieefektywnego zarządzania danymi oraz zwiększonego ryzyka utraty informacji, co w dłuższej perspektywie jest niekorzystne. Dobry wybór systemu plików na Linuxa, takiego jak ReiserFS, wpływa na stabilność, szybkość i niezawodność systemu operacyjnego, co jest niezbędne dla wydajnego działania aplikacji i serwerów.

Pytanie 8

Jakie polecenie w systemie Linux jest używane do sprawdzania wielkości katalogu?

A. rm

B. ps

C. cp

D. du

Polecenia 'cp', 'ps' i 'rm' mają zgoła inne cele i funkcje, które nie są związane z analizą rozmiaru katalogów. 'cp' to polecenie do kopiowania plików i katalogów, co oznacza, że jego podstawowym przeznaczeniem jest tworzenie ich kopii w innym miejscu, a nie ocena rozmiaru. Użycie 'cp' w tym kontekście mogłoby prowadzić do mylnego wrażenia, że można w ten sposób monitorować przestrzeń dyskową, co jest nieprawidłowe. 'ps' to narzędzie służące do wyświetlania informacji o działających procesach na systemie, co absolutnie nie ma związku z analizą danych o rozmiarze plików czy katalogów. Użytkownik, który mylnie uznaje 'ps' za narzędzie do sprawdzania rozmiaru katalogu, może nie dostrzegać istotności monitorowania zasobów systemowych w kontekście wydajności. Z kolei 'rm' to polecenie usuwania plików i katalogów, które wprowadza ryzyko nieodwracalnej utraty danych, jeśli jest używane nieostrożnie. Zrozumienie funkcji tych poleceń i ich zastosowania w systemie Linux jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem oraz unikania krytycznych błędów. Użytkownicy powinni być świadomi, że każde z tych poleceń pełni określoną rolę, a mylne ich zastosowanie może prowadzić do poważnych problemów z zarządzaniem danymi.

Pytanie 9

Minimalną wartość długości hasła użytkownika w systemie Windows można ustawić poprzez komendę

A. net computer

B. net config

C. net accounts

D. net user

Odpowiedź 'net accounts' jest prawidłowa, ponieważ to polecenie w systemie Windows służy do zarządzania polityką haseł i kont użytkowników. Używając tego polecenia, administratorzy mogą ustawić różne parametry, takie jak minimalna długość hasła, maksymalny czas, przez jaki hasło może być używane, oraz wymogi dotyczące złożoności haseł. Na przykład, aby ustawić minimalną długość hasła na 8 znaków, administrator może wpisać polecenie 'net accounts /minpwlen:8'. Dzięki temu można zapewnić, że użytkownicy tworzą hasła, które są wystarczająco trudne do złamania, co jest zgodne z najlepszymi praktykami bezpieczeństwa w IT. Dodatkowo, polityki haseł powinny być regularnie przeglądane i aktualizowane w celu dostosowania się do zmieniających się zagrożeń i standardów branżowych, takich jak wytyczne NIST. Stosowanie takich praktyk zmniejsza ryzyko nieautoryzowanego dostępu do systemów i danych.

Pytanie 10

Jak skrót wskazuje na rozległą sieć komputerową, która obejmuje swoim zasięgiem miasto?

A. PAN

B. LAN

C. MAN

D. WAN

Wybór WAN (Wide Area Network) wskazuje na mylne zrozumienie zasięgu sieci. WAN definiuje sieci, które obejmują duże terytoria, takie jak całe kraje lub kontynenty, a nie konkretne obszary miejskie. Aplikacje takie jak wirtualne sieci prywatne (VPN) mogą działać w ramach WAN, jednak nie odpowiadają na wymagania dotyczące zasięgu miejskiego, które są kluczowe dla definicji MAN. PAN (Personal Area Network) odnosi się do minimalnych zasięgów, zazwyczaj obejmujących obszar od kilku centymetrów do kilku metrów, co czyni go zastosowaniem do połączeń między osobistymi urządzeniami, takimi jak smartfony i laptopy, ale nie nadaje się do opisu sieci miejskich. LAN (Local Area Network) natomiast, charakteryzuje się ograniczonym zasięgiem, zwykle w ramach pojedynczego budynku lub kampusu, i nie jest wystarczająco rozbudowany, aby odpowiadać na potrzeby dużej sieci miejskiej. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji i zasięgów różnych typów sieci komputerowych, co prowadzi do niewłaściwego stosowania terminologii oraz koncepcji związanych z infrastrukturą sieciową.

Pytanie 11

Aby zminimalizować główne zagrożenia dotyczące bezpieczeństwa podczas pracy na komputerze podłączonym do sieci Internet, najpierw należy

A. wyczyścić wnętrze obudowy komputera, nie spożywać posiłków ani napojów w pobliżu komputera oraz nie dzielić się swoim hasłem z innymi użytkownikami

B. ustawić komputer z dala od źródeł ciepła, nie zgniatać kabli zasilających komputera i urządzeń peryferyjnych

C. zmierzyć temperaturę komponentów, podłączyć komputer do zasilacza UPS oraz unikać wchodzenia na podejrzane strony internetowe

D. zainstalować program antywirusowy, zaktualizować bazy danych wirusów, uruchomić zaporę sieciową i przeprowadzić aktualizację systemu

Problemy związane z bezpieczeństwem komputerów podłączonych do Internetu nie mogą być zredukowane wyłącznie do fizycznych aspektów ich działania, takich jak czyszczenie wnętrza obudowy czy unikanie jedzenia w pobliżu komputera. Choć te praktyki mogą wpływać na wydajność sprzętu, nie mają one bezpośredniego wpływu na cyberbezpieczeństwo. Również odseparowanie komputera od źródła ciepła czy zachowanie porządku z przewodami zasilającymi jest istotne dla bezpieczeństwa sprzętowego, to nie rozwiązuje problemu zagrożeń związanych z złośliwym oprogramowaniem, atakami hakerskimi czy innymi formami cyberprzestępczości. Właściwe zabezpieczenia muszą być skoncentrowane na programowym aspekcie bezpieczeństwa, a nie tylko na fizycznym. Użytkownicy często popełniają błąd, myśląc, że unikanie niebezpiecznych stron internetowych wystarczy do ochrony przed zagrożeniami. W rzeczywistości, wiele ataków następuje poprzez phishing, złośliwe załączniki e-mailowe, czy exploity, które mogą wykorzystywać luki w systemie lub zainstalowanym oprogramowaniu. Dlatego kluczowe jest stosowanie kompleksowych rozwiązań zabezpieczających, które wykorzystują zarówno techniki zapory, jak i programy antywirusowe, aby zapewnić wielowarstwową ochronę. Wprowadzenie tych niezbędnych praktyk to nie tylko dobry pomysł, ale wręcz standard w każdym odpowiedzialnie zarządzanym środowisku komputerowym.

Pytanie 12

Które z kont nie jest standardowym w Windows XP?

A. administrator

B. admin

C. użytkownik gość

D. asystent

Wybór konta 'gość', 'pomocnik' lub 'administrator' jako nie-wbudowanego w systemie Windows XP jest niepoprawny, ponieważ wszystkie te konta są integralną częścią tego systemu operacyjnego. Konto 'gość' to konto z ograniczonymi uprawnieniami, które pozwala na dostęp do systemu bez konieczności posiadania pełnego konta użytkownika. Konto 'administrator' jest kluczowe, ponieważ zapewnia pełny dostęp do zasobów systemowych oraz możliwość zarządzania innymi kontami użytkowników. Konto 'pomocnik' jest wykorzystywane do wsparcia technicznego i również jest wbudowane. Błędem jest myślenie, że 'admin' to standardowe konto w Windows XP; w rzeczywistości, system stosuje termin 'administrator' maksymalnie. Tego rodzaju pomyłki mogą wynikać z nieznajomości dokumentacji technicznej lub faktu, że wiele osób korzysta z różnych wersji systemów operacyjnych, które mogą mieć różne domyślne konta użytkowników. W praktyce, zrozumienie struktury kont użytkowników w systemie operacyjnym jest kluczowe dla administratorów, aby móc efektywnie zabezpieczać system oraz zarządzać dostępem do zasobów. Dlatego ważne jest, aby zdobywać wiedzę na temat uprawnień użytkowników i najlepszych praktyk w zakresie zarządzania kontami, co w znaczący sposób wpływa na bezpieczeństwo i stabilność całego środowiska IT.

Pytanie 13

Jakie polecenie w systemie operacyjnym Linux umożliwia sprawdzenie bieżącej konfiguracji interfejsu sieciowego na komputerze?

A. ipconfig

B. ping

C. ifconfig

D. tracert

Polecenie 'ifconfig' jest kluczowym narzędziem w systemie Linux, które pozwala na wyświetlenie aktualnej konfiguracji interfejsów sieciowych. Umożliwia ono administratorom i użytkownikom systemów operacyjnych monitorowanie i zarządzanie ustawieniami sieciowymi, takimi jak adresy IP, maski podsieci, adresy MAC oraz statystyki przesyłu danych. Przykładowo, wpisanie komendy 'ifconfig' w terminalu wyświetli listę wszystkich dostępnych interfejsów sieciowych oraz ich aktualne parametry, co jest nieocenione w diagnostyce problemów z połączeniem. Dodatkowo, 'ifconfig' może być używane do konfigurowania interfejsów, na przykład do przypisywania nowych adresów IP, co jest częstą praktyką w zarządzaniu serwerami i urządzeniami sieciowymi. Warto zaznaczyć, że w nowszych dystrybucjach Linuxa zaleca się korzystanie z narzędzia 'ip', które oferuje szersze możliwości zarządzania siecią, zwiększając elastyczność i efektywność konfiguracji.

Pytanie 14

Aby zminimalizować różnice w kolorach pomiędzy zeskanowanymi obrazami prezentowanymi na monitorze a ich wersjami oryginalnymi, należy przeprowadzić

A. modelowanie skanera

B. interpolację skanera

C. kadrowanie skanera

D. kalibrację skanera

Kalibracja skanera to proces, który zapewnia zgodność kolorów między zeskanowanymi obrazami a ich oryginałami. Podczas skanowania, różne urządzenia mogą interpretować kolory w różny sposób z powodu niejednorodności w technologii LCD, oświetlenia czy materiałów użytych do druku. Kalibracja polega na dostosowywaniu ustawień skanera w taki sposób, aby odwzorowywane kolory były jak najbliższe rzeczywistym. Przykładowo, w profesjonalnym środowisku graficznym, kalibracja skanera jest kluczowa, aby uzyskać spójność kolorów w projektach graficznych, szczególnie w druku. Używanie narzędzi kalibracyjnych oraz standardów takich jak sRGB, Adobe RGB lub CMYK przyczynia się do uzyskania wiarygodnych wyników. Regularna kalibracja skanera jest standardową praktyką, która pozwala na utrzymanie wysokiej jakości obrazów oraz zapobiega problemom z odwzorowaniem kolorów, co jest istotne w pracy z fotografią, grafiką i drukiem.

Pytanie 15

Adres IP lokalnej podsieci komputerowej to 172.16.10.0/24. Komputer1 posiada adres IP 172.16.0.10, komputer2 - 172.16.10.100, a komputer3 - 172.16.255.20. Który z wymienionych komputerów należy do tej podsieci?

A. Jedynie komputer3 z adresem IP 172.16.255.20

B. Jedynie komputer1 z adresem IP 172.16.0.10

C. Jedynie komputer2 z adresem IP 172.16.10.100

D. Wszystkie trzy wymienione komputery

Analizując niepoprawne odpowiedzi, warto zauważyć, że komputer1, posiadający adres IP 172.16.0.10, znajduje się w innej podsieci, ponieważ jego adres wskazuje na zakres 172.16.0.0/24. To oznacza, że nie jest on częścią podsieci 172.16.10.0/24. Wiele osób mylnie skupia się na częściach adresu IP, które są zgodne z danym prefiksem sieciowym i zapomina, że każdy kawałek adresu IP reprezentuje różne podsieci w zależności od zastosowanej maski. Co więcej, komputer3 z adresem 172.16.255.20 również nie jest częścią tej podsieci, ponieważ jego adres przekracza zakres 172.16.10.0/24, co może prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Typowym błędem jest mylenie zakresów adresów IP i założeń związanych z ich przynależnością do sieci, szczególnie w kontekście adresacji prywatnej. Warto zwrócić uwagę na znaczenie użycia odpowiednich narzędzi do planowania i zarządzania adresacją IP w sieciach lokalnych, takich jak DHCP czy statyczne przypisanie adresów, aby uniknąć takich nieporozumień. Analiza adresacji IP i masowania jest kluczowym elementem zarządzania siecią, a zrozumienie, jak różne adresy interaktywują ze sobą, ma fundamentalne znaczenie dla efektywnego projektowania architektury sieciowej.

Pytanie 16

Karta sieciowa w standardzie Fast Ethernet umożliwia przesył danych z maksymalną prędkością

A. 100 MB/s

B. 10 Mbps

C. 10 MB/s

D. 100 Mbps

Wybór niepoprawnej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego jednostek miary prędkości transferu danych. Odpowiedzi takie jak 10 Mbps czy 10 MB/s mylą dwie różne jednostki: Mbps (megabitów na sekundę) oraz MB/s (megabajtów na sekundę). Jeden megabajt to równowartość 8 megabitów, co oznacza, że wartości te nie są wymienne. Z tego powodu 10 MB/s przekłada się na 80 Mbps, co wciąż nie jest wystarczające w kontekście standardu Fast Ethernet. Ponadto, wartością 100 MB/s również nie jest odpowiadająca standardowi Fast Ethernet prędkość transferu, ponieważ jest to równowartość 800 Mbps, co jest znacznie powyżej maksymalnych możliwości Fast Ethernet. Często błąd ten powstaje na skutek braku znajomości różnic między jednostkami miary lub nieprecyzyjnych informacji dotyczących standardów sieciowych. Aby zrozumieć, dlaczego Fast Ethernet jest ograniczony do 100 Mbps, należy wziąć pod uwagę specyfikacje techniczne oraz różne technologie sieciowe. Standard ten bazuje na technologii kodowania sygnałów oraz architekturze sieci, co determinuje maksymalne wartości prędkości przesyłania danych. W związku z tym ważne jest, aby zwracać uwagę na jednostki oraz kontekst, w jakim są używane, aby uniknąć nieporozumień i błędnych wniosków.

Pytanie 17

Procesory AMD z gniazdem AM2+ będą prawidłowo funkcjonować na płycie głównej, która ma podstawkę socket

A. AM2

B. AM3

C. AM3+

D. FM2

Wybór odpowiedzi FM2, AM3 i AM3+ ukazuje pewne nieporozumienia dotyczące kompatybilności gniazd procesorów. FM2 reprezentuje zupełnie inną generację gniazd, wprowadzając architekturę Piledriver i Trinity, które nie są wstecznie kompatybilne z procesorami AM2+. Oznacza to, że płyta główna z gniazdem FM2 nie będzie w stanie obsłużyć procesorów AM2+, co może prowadzić do nieprawidłowego działania systemu oraz braku podstawowych funkcji. Z kolei gniazda AM3 i AM3+ były zaprojektowane z myślą o wsparciu dla procesorów w architekturze K10, co również nie obejmuje wstecznej kompatybilności z AM2+. Choć procesory AM3 i AM3+ mogą działać na płytach AM2+, to konwersja w drugą stronę jest niemożliwa z powodu różnic w pinach oraz standardach. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków często wynikają z niepełnego zrozumienia, jak różne generacje procesorów i odpowiednich gniazd współdziałają ze sobą. Warto zawsze konsultować się z dokumentacją techniczną chipsetów oraz producentów płyt głównych, aby uniknąć problemów z kompatybilnością.

Pytanie 18

Który z poniższych mechanizmów zagwarantuje najwyższy poziom ochrony w sieciach bezprzewodowych opartych na standardzie 802.11n?

A. WEP

B. Autoryzacja

C. WPA2

D. WPA

WPA2 (Wi-Fi Protected Access 2) jest bardziej zaawansowanym protokołem bezpieczeństwa, który opiera się na standardzie IEEE 802.11i. Oferuje silniejsze szyfrowanie danych dzięki zastosowaniu algorytmu AES (Advanced Encryption Standard), co sprawia, że jest znacznie bardziej odporny na ataki niż wcześniejsze protokoły, jak WEP czy WPA. WEP (Wired Equivalent Privacy) jest przestarzałym standardem, który zapewnia minimalny poziom ochrony i jest podatny na różne ataki, takie jak ataki na klucz. WPA, będący poprawioną wersją WEP, również nie oferuje wystarczającego poziomu zabezpieczeń, ponieważ opiera się na TKIP (Temporal Key Integrity Protocol), który, choć lepszy od WEP, nadal zawiera luki. Zastosowanie WPA2 jest kluczowe w środowiskach, gdzie bezpieczeństwo danych jest priorytetem, takich jak sieci korporacyjne czy publiczne punkty dostępu. W praktyce, organizacje często wykorzystują WPA2-Enterprise, który dodatkowo integruje uwierzytelnianie oparte na serwerach RADIUS, co zwiększa bezpieczeństwo poprzez wprowadzenie indywidualnych poświadczeń dla użytkowników. Wybierając WPA2, można mieć pewność, że dane przesyłane w sieci bezprzewodowej są odpowiednio chronione, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi w zakresie bezpieczeństwa sieci.

Pytanie 19

Na schemacie procesora rejestry mają za zadanie przechowywać adres do

A. wykonywania operacji arytmetycznych

B. przechowywania argumentów obliczeń

C. kolejnej instrukcji programu

D. zarządzania wykonywanym programem

Rejestry to kluczowe elementy procesora, które pełnią różnorodne funkcje związane z obliczeniami. W kontekście przechowywania argumentów obliczeń rejestry działają jako szybki dostęp do danych potrzebnych w operacjach arytmetycznych i logicznych. Dzięki temu procesor nie musi każdorazowo pobierać danych z pamięci operacyjnej, co znacznie przyspiesza przetwarzanie danych. Przykładem zastosowania mogą być operacje dodawania, gdzie rejestry przechowują liczby do zsumowania, a wynik trafia do kolejnego rejestru. W standardach architektur jak x86 czy ARM rejestry są często używane do tymczasowego przechowywania wyników i parametrów funkcji. Dzięki rejestrom możliwe jest także bezpośrednie adresowanie, co jest kluczowe dla szybkiego wykonywania instrukcji. W branży IT uważa się za dobrą praktykę optymalne wykorzystanie rejestrów, co przekłada się na wydajność aplikacji. Wiedza o tym, jak rejestry przechowują argumenty obliczeń, jest fundamentalna dla każdego, kto chce zrozumieć efektywne działanie procesorów i ich architekturę.

Pytanie 20

Internet Relay Chat (IRC) to protokół wykorzystywany do

A. przesyłania listów do grup dyskusyjnych

B. prowadzenia konwersacji w konsoli tekstowej

C. przesyłania wiadomości e-mail

D. transmisji dźwięku w sieci

IRC, czyli Internet Relay Chat, to całkiem fajny protokół do czatowania w czasie rzeczywistym, używający konsoli tekstowej. W odróżnieniu od e-maila czy wiadomości głosowych, IRC skupia się na interaktywnych rozmowach w kanałach tematycznych, co naprawdę sprzyja dyskusjom i wspólnemu działaniu. Można go spotkać w różnych sytuacjach, na przykład zespoły programistyczne korzystają z niego do szybkiej wymiany pomysłów, a różne społeczności online organizują wydarzenia. Choć może się wydawać staroświecki, to ma nadal swoich zwolenników, bo jest prosty w obsłudze i nie potrzebuje zbyt dużo zasobów. Istnieją też standardy, takie jak RFC 1459, które mówią, jak to wszystko powinno działać, co sprawia, że różne klienty i serwery mogą ze sobą współpracować. Dzięki otwartym standardom, IRC jest elastycznym narzędziem, które można dostosować do wielu różnych zastosowań, zarówno w pracy, jak i w życiu osobistym.

Pytanie 21

Protokół Datagramów Użytkownika (UDP) należy do kategorii

A. bezpołączeniowych warstwy transportowej modelu TCP/IP

B. bezpołączeniowych warstwy łącza danych modelu ISO/OSI

C. połączeniowych warstwy łącza danych ISO/OSI

D. połączeniowych warstwy transportowej modelu TCP/IP

User Datagram Protocol (UDP) jest protokołem bezpołączeniowym warstwy transportowej modelu TCP/IP, co oznacza, że nie ustanawia on trwałego połączenia przed rozpoczęciem komunikacji. UDP pozwala na wysyłanie danych w formie datagramów, co jest korzystne w przypadkach, gdzie szybkość transmisji jest kluczowa, a ewentualne zagubienie pakietów nie jest krytyczne. Przykłady zastosowania UDP obejmują streaming wideo, gry online i VoIP, gdzie opóźnienia są bardziej szkodliwe niż utrata pojedynczych datagramów. Protokół ten umożliwia również działanie w warunkach niskiej przepustowości oraz w sieciach o dużym obciążeniu, co czyni go idealnym dla aplikacji wymagających dużej responsywności. W praktyce, protokół UDP jest używany w wielu popularnych aplikacjach internetowych, takich jak DNS (Domain Name System), co podkreśla jego znaczenie w nowoczesnej komunikacji sieciowej. Ponadto, standardy RFC 768 definiują UDP, zapewniając jasne wytyczne dla jego implementacji i działania w sieciach komputerowych.

Pytanie 22

Rejestr procesora, znany jako licznik rozkazów, przechowuje

A. ilość rozkazów zrealizowanych przez procesor do tego momentu

B. adres rozkazu, który ma być wykonany następnie

C. liczbę rozkazów, które pozostały do zrealizowania do zakończenia programu

D. liczbę cykli zegara od momentu rozpoczęcia programu

Niepoprawne odpowiedzi dotyczące rejestru licznika rozkazów mogą prowadzić do istotnych nieporozumień dotyczących architektury komputerów. Na przykład, stwierdzenie, że licznik rozkazów przechowuje liczbę cykli zegara liczoną od początku pracy programu jest mylące. Cykl zegara jest miarą czasu, w którym procesor wykonuje operacje, ale nie ma bezpośredniego związku z tym, co przechowuje licznik rozkazów. Licznik ten jest odpowiedzialny za wskazywanie adresu następnego rozkazu, a nie za śledzenie czasu wykonania. Kolejna błędna koncepcja, mówiąca o przechowywaniu liczby rozkazów pozostałych do wykonania, także jest nieprawidłowa. Licznik rozkazów nie informuje procesora o tym, ile instrukcji jeszcze czeka na wykonanie; jego rolą jest jedynie wskazanie następnego rozkazu. Zupełnie mylnym podejściem jest też rozumienie licznika rozkazów jako miejsca, które zlicza liczbę rozkazów wykonanych przez procesor. Choć możliwe jest implementowanie liczników wydajności w architekturze procesora, to jednak licznik rozkazów nie pełni tej funkcji. Typowe błędy myślowe to mylenie roli rejestrów i ich funkcji w procesorze. Wiedza o działaniu licznika rozkazów jest kluczowa dla zrozumienia podstaw działania procesorów i ich architektur, a błędne postrzeganie tej kwestii może prowadzić do trudności w programowaniu oraz projektowaniu systemów informatycznych.

Pytanie 23

Podczas uruchamiania komputera ukazuje się komunikat "CMOS checksum error press F1 to continue press DEL to setup". Naciśnięcie klawisza DEL skutkuje

A. przeszukiwaniem zawartości pamięci CMOS

B. przejściem do ustawień systemu Windows

C. wejściem do BIOS-u komputera

D. usunięciem pliku setup

Kiedy patrzymy na niepoprawne odpowiedzi, to warto zwrócić uwagę na parę rzeczy. Opcja skanowania pamięci CMOS w BIOS-ie nie istnieje, bo ta pamięć jest używana przez BIOS do przechowywania ustawień, a nie do jakiegoś skanowania. Wiele osób myli funkcję BIOS-u z innymi rzeczami związanymi z systemem operacyjnym, przez co mają błędne wyobrażenie o tym, jak BIOS działa. Przechodzenie do ustawień Windows z BIOS-u to też zły pomysł, bo BIOS nie zarządza systemem operacyjnym, a jedynie go uruchamia. Często myśli się, że można tam zmieniać ustawienia Windows, ale to nie tak, bo BIOS działa na zewnątrz systemu operacyjnego. Co do usunięcia pliku setup, to też jest błędne, bo BIOS nie pracuje z plikami jak w tradycyjnym sensie, tylko koncentruje się na konfiguracji sprzętu i rozruchu. Ogólnie, takie odpowiedzi pokazują typowe nieporozumienia dotyczące roli BIOS-u i jego związku z systemem operacyjnym, co może prowadzić do poważnych błędów przy rozwiązywaniu problemów z komputerem. Zrozumienie różnic między BIOS-em a systemem operacyjnym jest naprawdę kluczowe dla skutecznego zarządzania komputerem i rozwiązywania problemów.

Pytanie 24

Jakie urządzenie jest używane do mocowania pojedynczych żył kabla miedzianego w złączach?

A. nóż KRONE

B. szukacz kabli

C. zaciskarka RJ45

D. obcinacz izolacji

Zaciskarka RJ45 służy do zarabiania wtyków RJ45, typowo stosowanych w instalacjach sieciowych Ethernet. Proces ten polega na zaciskaniu końcówek przewodów na stykach wtyku, co nie znajduje zastosowania przy mocowaniu pojedynczych żył w złączach typu IDC. Szukacz kabli jest narzędziem diagnostycznym, którego główną funkcją jest identyfikacja i śledzenie przebiegu kabli w ścianach lub innych trudno dostępnych miejscach, co nie ma związku z fizycznym mocowaniem przewodów. Obcinacz izolacji z kolei, jak sama nazwa wskazuje, wykorzystywany jest do usuwania zewnętrznej powłoki izolacyjnej z kabli, nie zaś do ich mocowania w złączach. Błędne postrzeganie funkcji tych narzędzi często wynika z niedostatecznego zrozumienia ich specjalistycznych zastosowań oraz różnych etapów pracy z instalacjami kablowymi. Kluczowe jest rozpoznanie narzędzi właściwych dla danego zadania w telekomunikacji oraz ich prawidłowe użycie, co bezpośrednio wpływa na jakość i trwałość instalacji. Prawidłowe przypisanie narzędzi do ich funkcji operacyjnych jest niezbędne dla efektywnej pracy technicznej w każdej instalacji sieciowej.

Pytanie 25

Który z wymienionych adresów stanowi adres hosta w obrębie sieci 10.128.0.0/10?

A. 10.160.255.255

B. 10.191.255.255

C. 10.192.255.255

D. 10.127.255.255

Odpowiedzi jak 10.127.255.255, 10.191.255.255 i 10.192.255.255 są błędne. Dlaczego? Bo nie mieszczą się w zakresie sieci 10.128.0.0/10. Tak, 10.127.255.255 należy do sieci 10.0.0.0/8, gdzie wszystkie adresy do 10.255.255.255 są zarezerwowane. Potem masz 10.191.255.255, który tak naprawdę jest na granicy i to adres rozgłoszeniowy dla 10.128.0.0/10, a nie hosta. 10.192.255.255 to już całkiem inna historia, bo to kolejna podsieć 10.192.0.0/10, więc też nie pasuje. Często ludzie myślą, że wystarczy patrzeć tylko na część adresu IP bez zwracania uwagi na maskę podsieci, co prowadzi do pomyłek. Ważne, żeby pamiętać, że adres IP zawsze składa się z identyfikatora sieci i hosta, a ich dobre zrozumienie jest mega istotne w projektowaniu i zarządzaniu sieciami komputerowymi. Wiedza o adresach to po prostu podstawa w administracji siecią.

Pytanie 26

Urządzenie z funkcją Plug and Play, które zostało ponownie podłączone do komputera, jest identyfikowane na podstawie

A. specjalnego oprogramowania sterującego

B. lokalizacji sprzętu

C. lokalizacji oprogramowania urządzenia

D. unikalnego identyfikatora urządzenia

Odpowiedź dotycząca unikalnego identyfikatora urządzenia (UID) jest prawidłowa, ponieważ każdy sprzęt Plug and Play, po podłączeniu do komputera, jest identyfikowany na podstawie tego unikalnego identyfikatora, który jest przypisany do danego urządzenia przez producenta. UID pozwala systemowi operacyjnemu na właściwe rozpoznanie urządzenia i przypisanie mu odpowiednich sterowników. Dzięki temu użytkownik nie musi manualnie instalować oprogramowania, a system automatycznie rozpoznaje, co to za urządzenie. Przykładem mogą być drukarki, które po podłączeniu do komputera są automatycznie wykrywane i instalowane dzięki UID. W praktyce oznacza to, że proces dodawania nowych urządzeń do komputera stał się znacznie bardziej intuicyjny i przyjazny dla użytkownika. W celu zapewnienia pełnej zgodności, standardy takie jak USB (Universal Serial Bus) korzystają z unikalnych identyfikatorów, co jest uznawane za dobrą praktykę w projektowaniu nowoczesnych systemów komputerowych.

Pytanie 27

Protokół ARP (Address Resolution Protocol) służy do konwersji adresu IP na

A. adres e-mailowy

B. adres fizyczny

C. domenę

D. nazwa komputera

ARP, czyli Address Resolution Protocol, to naprawdę ważny element w sieciach komputerowych. Jego główne zadanie to przekształcanie adresów IP na adresy MAC, czyli sprzętowe. W lokalnych sieciach komunikacja między urządzeniami odbywa się głównie na poziomie warstwy łącza danych, gdzie te adresy MAC są kluczowe. Wyobraź sobie, że komputer chce przesłać dane do innego urządzenia. Jeśli zna tylko adres IP, to musi wysłać zapytanie ARP, by dowiedzieć się, jaki jest odpowiedni adres MAC. Bez ARP wszystko by się trochę zacięło, bo to on pozwala na prawidłowe połączenia w sieciach lokalnych. Na przykład, gdy komputer A chce wysłać dane do komputera B, ale zna tylko adres IP, to wysyła zapytanie ARP, które dociera do wszystkich urządzeń w sieci. Komputer B odsyła swój adres MAC, dzięki czemu komputer A może skonstruować ramkę i wysłać dane. Jak dobrze rozumiesz, jak działa ARP, to stajesz się lepszym specjalistą w sieciach, bo to dosłownie fundament komunikacji w sieciach TCP/IP. Takie rzeczy są mega istotne w branży, dlatego warto je dobrze ogarnąć.

Pytanie 28

Kluczowe znaczenie przy tworzeniu stacji roboczej dla wielu wirtualnych maszyn ma

A. liczba rdzeni procesora

B. system chłodzenia wodnego

C. mocna karta graficzna

D. wysokiej jakości karta sieciowa

Liczba rdzeni procesora ma kluczowe znaczenie w kontekście wirtualizacji, ponieważ umożliwia równoległe przetwarzanie wielu zadań. W przypadku stacji roboczej obsługującej wiele wirtualnych maszyn, każdy rdzeń procesora może obsługiwać osobny wątek, co znacząco poprawia wydajność systemu. Wysoka liczba rdzeni pozwala na lepsze rozdzielenie zasobów między wirtualne maszyny, co jest kluczowe w środowiskach produkcyjnych i testowych. Przykładowo, w zastosowaniach takich jak serwer testowy czy deweloperski, na którym uruchamiane są różne systemy operacyjne, posiadanie procesora z co najmniej 8 rdzeniami pozwala na płynne działanie każdej z maszyn wirtualnych. W praktyce, zastosowanie procesorów wielordzeniowych, takich jak Intel Xeon czy AMD Ryzen, stało się standardem w branży, co jest zgodne z zaleceniami najlepszych praktyk w obszarze wirtualizacji i infrastruktury IT.

Pytanie 29

W systemie Windows konto użytkownika można założyć za pomocą polecenia

A. users

B. adduser

C. useradd

D. net user

Wybór innych poleceń, takich jak 'adduser' czy 'useradd', jest błędny, ponieważ są to komendy charakterystyczne dla systemów Unix/Linux, a nie Windows. 'adduser' i 'useradd' mają na celu dodawanie użytkowników w środowiskach opartych na Linuxie, gdzie ich składnia oraz opcje różnią się znacznie od tych w systemie Windows. Często dochodzi do zamieszania między tymi systemami operacyjnymi, co prowadzi do niepoprawnych wniosków. Istnieje także błędne przekonanie, że polecenie 'users' jest używane do tworzenia kont, podczas gdy w rzeczywistości służy ono jedynie do wyświetlania aktualnie zalogowanych użytkowników. Takie nieporozumienia mogą wynikać z braku zrozumienia architektury systemów operacyjnych oraz różnic w ich implementacji. Dobre praktyki zarządzania kontami użytkowników w systemie Windows koncentrują się na używaniu właściwych narzędzi i komend, co zapewnia nie tylko efektywność operacyjną, ale również bezpieczeństwo danych. Aby uniknąć takich pułapek, kluczowe jest zrozumienie podstawowych różnic między systemami operacyjnymi oraz właściwe dobieranie narzędzi do zadań, które chcemy wykonać.

Pytanie 30

Które polecenie w systemie Windows Server 2008 pozwala na przekształcenie serwera w kontroler domeny?

A. gpedit

B. gpresult

C. nslookup

D. dcpromo

Odpowiedź 'dcpromo' jest poprawna, ponieważ jest to narzędzie w systemie Windows Server 2008, które służy do promowania serwera do roli kontrolera domeny. Proces ten jest kluczowy w kontekście zarządzania tożsamościami i dostępem w sieci. Użycie dcpromo uruchamia kreatora, który prowadzi administratora przez różne etapy konfiguracji, takie jak wybór strefy czasowej, domeny, a także ustawienie hasła dla konta administratora usługi Active Directory. Umożliwia to serwerowi przyłączenie się do istniejącej domeny lub utworzenie nowej. W praktyce, promowanie serwera do kontrolera domeny oznacza, że zaczyna on zarządzać politykami bezpieczeństwa, autoryzacją użytkowników oraz zasobami w obrębie danej domeny, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania infrastrukturą IT. Użycie dcpromo przyczynia się do bezpieczeństwa i spójności środowiska IT, co jest istotne dla każdej organizacji.

Pytanie 31

Wskaż ilustrację przedstawiającą materiał eksploatacyjny charakterystyczny dla drukarek żelowych?

A. rys. D

B. rys. A

C. rys. B

D. rys. C

Pozostałe opcje przedstawiają materiały eksploatacyjne charakterystyczne dla innych technologii drukowania, które nie są związane z drukarkami żelowymi. Rysunek A pokazuje kartridże z tuszem atramentowym, które są używane w tradycyjnych drukarkach atramentowych. Ten rodzaj tuszu, oparty na wodzie, ma tendencję do rozmazywania się i dłuższego czasu schnięcia, co może być problematyczne w przypadku drukowania dokumentów kolorowych. Rysunek B przedstawia taśmę barwiącą, typową dla drukarek igłowych, które są rzadko używane w nowoczesnych środowiskach ze względu na niską jakość druku i hałas. Taśmy barwiące wymagają fizycznego uderzenia igieł w papier, co ogranicza ich zastosowanie głównie do drukowania faktur lub paragonów. Rysunek D pokazuje filament do drukarek 3D, które drukują trójwymiarowe obiekty poprzez nakładanie kolejnych warstw materiału. Filamenty zazwyczaj są wykonane z tworzyw sztucznych jak PLA lub ABS i nie mają związku z drukiem dokumentów. Częstym błędem jest mylenie różnych technologii druku na podstawie ogólnego wyglądu materiałów eksploatacyjnych bez rozróżnienia ich specyficznych właściwości i zastosowań. Drukarki żelowe są unikalne ze względu na swoje zastosowania i specyfikę tuszu, co odróżnia je od innych rozwiązań drukarskich dostępnych na rynku.

Pytanie 32

Skaner, który został przedstawiony, należy podłączyć do komputera za pomocą złącza

A. Mini USB

B. Micro USB

C. USB-A

D. USB-B

Odpowiedź 'Mini USB' jest prawidłowa, ponieważ wiele urządzeń peryferyjnych starszej generacji, takich jak skanery przenośne, wykorzystuje złącze Mini USB do komunikacji z komputerem. Mini USB to starszy standard złącza, który był powszechnie stosowany w małych urządzeniach elektronicznych. Charakteryzuje się kompaktowym rozmiarem, które umożliwia łatwe podłączenie urządzeń bez potrzeby stosowania dużych portów. Mini USB był popularny zanim został zastąpiony przez Micro USB i USB-C w nowszych urządzeniach. Złącze to oferuje zarówno zasilanie, jak i możliwość przesyłania danych, co czyni je praktycznym wyborem dla przenośnych urządzeń, które potrzebują komunikacji z komputerami. W przypadku podłączenia skanera takim złączem użytkownik może łatwo przesyłać zeskanowane obrazy do komputera, co jest istotne w pracy biurowej lub podczas archiwizowania dokumentów. Mini USB jest także zgodne z wcześniejszymi wersjami standardu USB, co ułatwia integrację z różnymi systemami komputerowymi. Chociaż obecnie Mini USB jest mniej powszechne, jego znajomość jest istotna dla obsługi starszych urządzeń, które wciąż mogą być w użyciu w wielu biurach i aplikacjach specjalistycznych.

Pytanie 33

Zrzut ekranu przedstawiony powyżej, który pochodzi z systemu Windows, stanowi efekt działania komendy

A. ifconfig

B. route

C. netstat

D. ping

Polecenie netstat jest używane do wyświetlania bieżących połączeń sieciowych zarówno przychodzących jak i wychodzących na komputerze z systemem Windows. Generuje ono szczegółowy raport o wszystkich aktywnych połączeniach TCP oraz stanie portów. Jest to kluczowe narzędzie dla administratorów sieci do monitorowania i diagnostyki problemów związanych z siecią. Przykładowo netstat może pomóc w identyfikacji nieautoryzowanych połączeń, które mogą wskazywać na obecność złośliwego oprogramowania. Netstat umożliwia również sprawdzenie stanu połączeń w różnych stanach takich jak ustanowione zamykane czy oczekujące. Ta funkcjonalność jest niezwykle przydatna podczas analizy ruchu sieciowego w celu optymalizacji czy wykrywania nieprawidłowości. Jako dobra praktyka zaleca się regularne korzystanie z netstat w ramach rutynowych audytów bezpieczeństwa sieci by zrozumieć i kontrolować przepływ danych w infrastrukturze sieciowej. Netstat jest również narzędziem zgodnym z zasadami zarządzania konfiguracją sieci co czyni go wszechstronnym wyborem dla profesjonalistów IT. Dzięki jego zastosowaniu można uzyskać całościowy obraz stanu sieci co jest fundamentem skutecznego zarządzania i zabezpieczania środowiska IT.

Pytanie 34

Jakie polecenie należy zastosować w konsoli odzyskiwania systemu Windows, aby poprawić błędne zapisy w pliku boot.ini?

A. bootcfg /rebuild

B. fixmbr

C. diskpart /add

D. fixboot

W przypadku błędnych odpowiedzi istotne jest zrozumienie, dlaczego niektóre polecenia nie są odpowiednie do naprawy pliku boot.ini. Na przykład, 'fixmbr' jest używane do naprawy rekordu głównego rozruchu (MBR) na dysku twardym. MBR zawiera informacje o partycjach i jest kluczowy dla rozruchu systemu, jednak nie zajmuje się on problemami związanymi z plikiem boot.ini, który jest odpowiedzialny za konfigurację rozruchu systemu Windows. Polecenie 'fixboot' również dotyczy naprawy sektora rozruchowego partycji, ale nie wprowadza zmian w pliku boot.ini. Z kolei 'diskpart /add' to niepoprawne podejście, ponieważ diskpart jest narzędziem do zarządzania partycjami, a nie do konfigurowania plików rozruchowych. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych poleceń mogą wynikać z mylenia pojęć dotyczących różnych aspektów procesu rozruchu. Ważne jest, aby zrozumieć, że każdy z tych programów ma swoje specyficzne zastosowania, a ich użycie w niewłaściwych kontekstach może prowadzić do dalszych problemów z systemem, zamiast ich rozwiązania. Wiedza na temat właściwego użycia narzędzi dostępnych w konsoli odzyskiwania jest kluczowa dla efektywnego zarządzania systemami operacyjnymi i unikania potencjalnych awarii.

Pytanie 35

Aby uruchomić edytor rejestru w systemie Windows, należy skorzystać z narzędzia

A. cmd

B. regedit

C. msconfig

D. ipconfig

Odpowiedź 'regedit' jest poprawna, ponieważ jest to narzędzie służące do uruchamiania edytora rejestru w systemie Windows. Edytor rejestru to kluczowe narzędzie, które umożliwia użytkownikom i administratorom systemu modyfikowanie ustawień systemowych oraz konfiguracji aplikacji poprzez bezpośredni dostęp do baz danych rejestru. Rejestr systemowy przechowuje informacje o systemie operacyjnym, zainstalowanych programach, preferencjach użytkownika i wielu innych elementach niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania systemu. Użycie edytora rejestru powinno być jednak przeprowadzane z ostrożnością, ponieważ niewłaściwe zmiany mogą prowadzić do niestabilności systemu. Przykładowe zastosowanie to dodawanie lub modyfikowanie kluczy rejestru w celu dostosowania ustawień systemowych lub rozwiązywania problemów z oprogramowaniem. Warto również pamiętać o tworzeniu kopii zapasowych rejestru przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian, co jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania systemem.

Pytanie 36

Jakie polecenie w systemie operacyjnym Windows służy do wyświetlenia konfiguracji interfejsów sieciowych?

A. ipconfig

B. tracert

C. hold

D. ifconfig

Odpowiedź 'ipconfig' jest prawidłowa, ponieważ jest to polecenie używane w systemach operacyjnych Windows do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych. Dzięki temu poleceniu użytkownik może uzyskać szczegółowe informacje na temat aktywnych połączeń sieciowych, takich jak adresy IP, maski podsieci oraz bramy domyślne. Jest to kluczowe narzędzie dla administratorów systemów oraz użytkowników, którzy chcą diagnozować problemy z siecią. Na przykład, używając polecenia 'ipconfig /all', można uzyskać szczegółowy widok wszystkich interfejsów sieciowych, w tym informacji o serwerach DNS i adresach MAC. Takie informacje są niezbędne w procesie rozwiązywania problemów oraz w konfiguracji złożonych sieci. W branży IT, znajomość narzędzi do zarządzania konfiguracją sieci jest uznawana za standardową umiejętność, co czyni 'ipconfig' jednym z podstawowych poleceń dla każdego specjalisty zajmującego się sieciami komputerowymi.

Pytanie 37

Użytkownik systemu Linux, który pragnie usunąć konto innego użytkownika wraz z jego katalogiem domowym, powinien wykonać polecenie

A. sudo userdel -r nazwa_użytkownika

B. userdel -d nazwa_użytkownika

C. sudo userdel nazwa_użytkownika

D. userdel nazwa_użytkownika

W przypadku odpowiedzi 'userdel nazwa_użytkownika', 'sudo userdel nazwa_użytkownika' czy 'userdel -d nazwa_użytkownika', jest parę poważnych błędów w rozumieniu działania polecenia 'userdel'. Na przykład, wybierając 'userdel nazwa_użytkownika', osoba bez uprawnień superużytkownika nie usunie innego konta. To jest kluczowe, bo w systemach, gdzie jest wielu użytkowników, bezpieczeństwo i kontrola dostępu są mega ważne. Odpowiedź 'sudo userdel nazwa_użytkownika' nie bierze pod uwagę usunięcia katalogu domowego, co może być ryzykowne, gdy konto nie jest już potrzebne. Zostawienie danych użytkownika może stwarzać zagrożenia. Co do 'userdel -d nazwa_użytkownika', to jest zła odpowiedź, bo '-d' nie jest standardowym przełącznikiem dla 'userdel' i nie działa jak powinno. Zrozumienie tych różnic jest naprawdę istotne, gdy działasz w świecie Linux, bo złe użycie poleceń może spowodować sporo kłopotów administracyjnych i narazić system na różne niebezpieczeństwa. Zarządzanie użytkownikami w Linuxie to nie tylko kwestia umiejętności usuwania kont, ale też dbania o bezpieczeństwo i odpowiednie praktyki zarządzania danymi.

Pytanie 38

Na podstawie danych przedstawionych w tabeli dotyczącej twardego dysku, ustal, który z wniosków jest poprawny?

Wolumin (C:)
     Rozmiar woluminu            = 39,06 GB
     Rozmiar klastra             =  4 KB
     Zajęte miejsce              = 31,60 GB
     Wolne miejsce               =  7,46 GB
     Procent wolnego miejsca     = 19 %
     
     Fragmentacja woluminu
     Fragmentacja całkowita       =  9 %
     Fragmentacja plików          = 19 %
     Fragmentacja wolnego miejsca =  0 %

A. Dysk należy zdefragmentować, ponieważ fragmentacja wolnego miejsca wynosi 19%

B. Defragmentacja nie jest potrzebna, całkowita fragmentacja wynosi 9%

C. Wymagana jest defragmentacja dysku, całkowita fragmentacja wynosi 19%

D. Defragmentacja jest niepotrzebna, fragmentacja plików wynosi 0%

Defragmentacja nie jest konieczna w przypadku, gdy fragmentacja całkowita wynosi jedynie 9%. Fragmentacja dysku twardego polega na rozproszeniu danych, co może spowolnić odczyt i zapis. Jednak poziom 9% jest uznawany za niski i nie wpływa znacząco na wydajność. Współczesne systemy operacyjne często mają wbudowane mechanizmy zarządzania fragmentacją, które automatycznie optymalizują strukturę danych. Przy tak niskim poziomie fragmentacji użytkownicy nie zauważą różnicy w działaniu systemu, dlatego zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, defragmentacja nie jest konieczna w tym przypadku. Warto też zrozumieć, że nadmierna defragmentacja może skracać żywotność dysku, szczególnie w przypadku dysków SSD, które działają inaczej niż tradycyjne dyski HDD. W przypadku SSD defragmentacja może być wręcz szkodliwa. Dostosowanie się do standardów, które zalecają przeprowadzanie analizy przed defragmentacją, pozwala na wydłużenie żywotności sprzętu i oszczędność zasobów systemowych. W tym kontekście lepiej skupić się na regularnym monitorowaniu stanu dysku oraz ocenie konieczności działań optymalizacyjnych.

Pytanie 39

Który z poniższych zapisów reprezentuje adres strony internetowej oraz przypisany do niego port?

A. 100.168.0.1:AH1

B. 100.168.0.1:8080

C. 100.168.0.1-8080

D. 100.168.0.1-AH1

Odpowiedź 100.168.0.1:8080 jest poprawna, ponieważ jest to standardowy format zapisu adresu IP z przypisanym portem. W tym przypadku '100.168.0.1' jest adresem IP, który identyfikuje unikalne urządzenie w sieci, a ':8080' to zapis portu, na którym nasłuchuje server. Port 8080 jest często wykorzystywany do działań związanych z aplikacjami webowymi, zwłaszcza gdy standardowy port 80 jest już zajęty. Dzięki zastosowaniu odpowiedniego portu, możliwe jest jednoczesne uruchamianie wielu usług na tym samym adresie IP. W praktyce, zrozumienie tego zapisu jest kluczowe w kontekście administracji sieciami, gdzie często musimy łączyć się z różnymi serwisami działającymi na różnych portach. Poprawny zapis portu umożliwia nie tylko dostęp do danych, ale również pozwala na prawidłowe skonfigurowanie zapory sieciowej, co jest istotne w kontekście bezpieczeństwa. Używając standardów takich jak RFC 793, możemy lepiej zrozumieć funkcjonowanie protokołów komunikacyjnych, co przyczynia się do efektywnego zarządzania siecią.

Pytanie 40

Aby sprawdzić dostępną przestrzeń na dysku twardym w systemie Linux, można wykorzystać polecenie

A. tr

B. cd

C. df

D. ln

Polecenie 'df' (disk free) jest standardowym narzędziem w systemach Linux, które umożliwia użytkownikom sprawdzenie ilości wolnego miejsca na dyskach twardych oraz wszelkich podłączonych urządzeniach pamięci masowej. Działa ono poprzez zbieranie i prezentowanie danych z pliku systemowego /proc/mounts, co pozwala na uzyskanie informacji o dostępnej przestrzeni dyskowej, użytej przestrzeni, a także o systemach plików. Przykładowe użycie polecenia to 'df -h', gdzie '-h' oznacza wyświetlanie rozmiarów w formacie czytelnym dla człowieka (np. w MB lub GB), co ułatwia interpretację wyników. Dobrą praktyką jest regularne monitorowanie przestrzeni dyskowej, aby unikać problemów z brakiem miejsca, co mogłoby prowadzić do błędów w działaniu aplikacji. W kontekście zarządzania systemami, umiejętność korzystania z 'df' jest kluczowa dla administratorów systemów oraz użytkowników, którzy chcą mieć kontrolę nad zasobami swojego systemu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej