Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 28 kwietnia 2025 18:14
Data zakończenia: 28 kwietnia 2025 18:35

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. utrzymania sprawności manualnej

B. zapewnienia odprężenia psychicznego

C. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

D. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

Odpowiedzi związane z opanowaniem nowych technik ergoterapii, odprężeniem psychicznym oraz podtrzymywaniem zdolności rozpoznawania przedmiotów, mimo że mogą być istotnymi elementami terapii zajęciowej, nie odpowiadają głównemu celowi podejmowanych działań w kontekście stwardnienia rozsianego. W terapii zajęciowej kluczowym aspektem jest przede wszystkim zachowanie sprawności manualnej, które stanowi fundament dla innych umiejętności. Skupienie się na opanowywaniu nowych technik ergoterapii, chociaż ważne, może odwrócić uwagę od podstawowego celu, jakim jest utrzymanie sprawności rąk i zdolności manualnych pacjenta. Z kolei odprężenie psychiczne jest z pewnością istotne, ale nie jest to priorytetowa intencja terapeuty, ponieważ ostatecznie sprawność manualna ma kluczowe znaczenie dla codziennego funkcjonowania. Podtrzymywanie zdolności rozpoznawania przedmiotów również jest ważne, aczkolwiek w kontekście terapii zajęciowej najistotniejsze jest, by pacjent mógł aktywnie uczestniczyć w życiu codziennym poprzez wykonywanie różnorodnych czynności manualnych. W rezultacie skupienie się na tych błędnych koncepcjach może prowadzić do niezrozumienia i niewłaściwego kierowania terapii, co nie będzie sprzyjać optymalnemu rozwojowi i rehabilitacji pacjenta.

Pytanie 2

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

B. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

C. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

D. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

Analiza wyników badań w kontekście całościowej oceny geriatrycznej jest kluczowym etapem, który pozwala na zrozumienie indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego. Na etapie określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego, terapeuta ma za zadanie zintegrować dane z różnych źródeł, takich jak wywiady, obserwacje, oraz dostępna dokumentacja medyczna. Dokładne zdefiniowanie tych aspektów jest fundamentalne dla skutecznego zaplanowania interwencji terapeutycznych. Dobrą praktyką jest wykorzystanie narzędzi oceny geriatrystycznej, takich jak skale oceny funkcjonalnej czy narzędzia do oceny jakości życia, co umożliwia dokładniejsze zrozumienie stanu zdrowia podopiecznego. Przykładowo, analiza wyników testów oceny funkcjonalnej może ujawnić ograniczenia w codziennych aktywnościach, co z kolei pozwala na dostosowanie celów terapeutycznych do rzeczywistych potrzeb podopiecznego, a tym samym na lepsze zaplanowanie rehabilitacji oraz wsparcia społecznego. Takie podejście jest zgodne z zasadami zintegrowanej opieki geriatrycznej, która koncentruje się na holistycznym podejściu do zdrowia.

Pytanie 3

Terapeuta zajęciowy, kalkulując wydatki na trening ekonomiczny dla swojego podopiecznego w ciągu miesiąca, powinien użyć programu

A. Publisher

B. Power Point

C. Excel

D. Word

Microsoft Excel to zaawansowane narzędzie do obliczeń i analizy danych, które doskonale sprawdza się w zarządzaniu kosztami. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Excela, można precyzyjnie obliczyć koszty treningu ekonomicznego, tworząc arkusze kalkulacyjne, które umożliwiają łatwe sumowanie wydatków, porównywanie cen oraz prognozowanie przyszłych kosztów. Excel oferuje funkcje takie jak SUMA, ŚREDNIA, czy bardziej zaawansowane narzędzia analityczne, które pozwalają na efektywne zarządzanie budżetem. Dzięki możliwości tworzenia wykresów i tabel przestawnych, można wizualizować wydatki i lepiej zrozumieć, na co są wydawane fundusze. Dobre praktyki w branży wskazują na wykorzystanie Excela do tworzenia zautomatyzowanych raportów, co oszczędza czas i zwiększa dokładność obliczeń. Warto również pamiętać o szablonach budżetowych, które mogą być dostępne w Excelu, co ułatwia pracę terapeuty zajęciowego oraz przyspiesza proces kalkulacji.

Pytanie 4

Aby rozwijać u podopiecznego precyzję chwytu, umiejętność logicznego myślenia i zdolność koncentracji, terapeuta powinien wprowadzić zajęcia obejmujące

A. odciskanie dłoni

B. malowanie palcami

C. składanie origami

D. rysowanie świecą

Składanie origami to niezwykle skuteczna metoda rozwijania precyzji chwytu, logicznego myślenia oraz koncentracji uwagi u podopiecznych. Ta aktywność wymaga od uczestników nie tylko zdolności manualnych, ale także umiejętności planowania i rozwiązywania problemów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wykonywanie origami angażuje zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co sprzyja integracji umiejętności motorycznych z myśleniem analitycznym. Przykładowo, podczas składania prostych modeli origami, uczestnik musi zrozumieć sekwencję kroków, co rozwija zdolności logiczne. Ponadto, manipulacja papierem w celu precyzyjnego wykonania zgięć i kształtów wymaga dużej koncentracji, co dodatkowo stymuluje rozwój uwagi. W praktyce terapeutycznej wykorzystanie origami może być zintegrowane z innymi formami terapii zajęciowej, co zgodne jest z zasadami holistycznego podejścia do rehabilitacji. Terapeuci często stosują origami w pracy z dziećmi oraz osobami starszymi, co czyni tę technikę niezwykle uniwersalnym narzędziem wspierającym rozwój umiejętności manualnych i poznawczych."

Pytanie 5

Która z wypowiedzi terapeuty stanowi przykład konstruktywnej informacji zwrotnej w odniesieniu do podopiecznego, który używa wulgaryzmów wobec innych?

A. Pan ciągle przeklina, co denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan tak się zachowuje?

B. Proszę nie używać brzydkich słów. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, nie zapraszam na kolejne zajęcia.

C. Jest Pan niegrzeczny wobec innych i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić.

D. Obraża Pan innych ludzi, uważam, że to negatywnie wpływa na atmosferę zajęć. Proszę zaprzestać używania wulgarnych wyrażeń.

Wypowiedź "Obraża Pan inne osoby, uważam, że to psuje atmosferę na zajęciach. Proszę przestać używać wulgarnych słów." spełnia warunki konstruktywnej informacji zwrotnej, ponieważ jasno wskazuje na problem, którym jest używanie wulgarnych słów, oraz jego negatywne konsekwencje dla grupy. Zastosowanie zwrotu "uważam, że to psuje atmosferę" dodaje osobistego wymiaru do feedbacku, co może zwiększyć empatię i zrozumienie sytuacji przez podopiecznego. Ważne jest, aby terapeuta nie tylko wskazywał na negatywne zachowania, ale także opisywał ich wpływ na innych, co jest kluczowym elementem budowania samoświadomości u osoby z problemami behawioralnymi. Przykładem zastosowania dobrych praktyk w interwencjach terapeutycznych jest technika „ja” komunikacji, która polega na formułowaniu zdań zaczynających się od „ja”, co minimalizuje defensywność odbiorcy i zachęca do refleksji nad własnym zachowaniem. Tego typu konstruktywna informacja zwrotna jest kluczowa w pracy z osobami, które mogą mieć trudności w rozumieniu społecznych norm i oczekiwań.

Pytanie 6

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. samoświadomości

B. współpracy

C. udziału

D. indywidualizacji

Indywidualizacja w planowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną jest kluczowym elementem skutecznej terapii i wsparcia. Zasada ta polega na dostosowywaniu programów i aktywności do indywidualnych potrzeb, możliwości oraz ograniczeń każdego uczestnika. Przykładem zastosowania indywidualizacji może być przygotowanie różnych wariantów ćwiczeń fizycznych, które uwzględniają poziom sprawności ruchowej uczestników. Terapeuta może na przykład oferować różne formy aktywności – od prostych zadań, takich jak ćwiczenia oddechowe, po bardziej złożone zajęcia, jak grupowe gry zespołowe. Dzięki indywidualizacji, każdy podopieczny ma szansę rozwijać swoje umiejętności w komfortowym dla siebie tempie, co zwiększa motywację i uczestnictwo w zajęciach. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz standardami terapii zajęciowej, indywidualizacja jest niezbędna dla osiągnięcia pozytywnych efektów terapeutycznych, ponieważ pozwala na uwzględnienie zróżnicowanych potrzeb oraz umożliwia lepsze dostosowanie interwencji do konkretnej grupy odbiorców.

Pytanie 7

Aby wspierać podopiecznego środowiskowego domu samopomocy w rozwijaniu zainteresowań literackich oraz internetowych, terapeuta powinien zaplanować serię treningów

A. funkcjonowania w życiu codziennym

B. radzenia sobie w trudnych okolicznościach

C. zdolności interpersonalnych

D. umiejętności organizacji czasu wolnego

Odpowiedzi takie jak umiejętności interpersonalnych, funkcjonowanie w życiu codziennym oraz radzenie sobie w sytuacjach trudnych, mogą wydawać się na pierwszy rzut oka uzasadnione, jednak koncentrują się na aspektach, które nie są kluczowe dla rozwijania konkretnych zainteresowań, jak literatura i internet. Umiejętności interpersonalne, choć istotne, dotyczą przede wszystkim zdolności do komunikacji i nawiązywania relacji, a nie związane są bezpośrednio z organizowaniem czasu na realizację pasji. Z kolei umiejętności funkcjonowania w życiu codziennym są szerszym pojęciem, które obejmuje różnorodne aspekty codziennego życia, ale niekoniecznie wspiera konkretne zainteresowania. Radzenie sobie w sytuacjach trudnych również nie odnosi się do tematu organizacji czasu wolnego, gdyż skupia się na zarządzaniu stresami i problemami, które mogą się pojawić w obliczu nieprzewidywalnych wyzwań, a nie na konstruktywnym wykorzystaniu czasu. Te odpowiedzi mogą wynikać z błędnego zrozumienia celu treningów, które powinny być skoncentrowane na wspieraniu pasji i rozwijaniu umiejętności samodzielnego organizowania czasu, co jest kluczowe dla osiągnięcia satysfakcji życiowej oraz osobistego rozwoju.

Pytanie 8

Wyposażenie pracowni powinno obejmować stół do ping-ponga, aparat fotograficzny oraz zestaw instrumentów muzycznych?

A. silwoterapię

B. chromoterapię

C. organizację czasu wolnego

D. umiejętności interpersonalne

Poprawna odpowiedź to organizacja czasu wolnego, gdyż stół do ping-ponga, aparat fotograficzny i zestaw instrumentów muzycznych są narzędziami, które przyczyniają się do rozwijania różnorodnych form aktywności w ramach wolnego czasu. Organizacja czasu wolnego odnosi się do planowania i wdrażania działań, które mają na celu efektywne wykorzystanie wolnych chwil, sprzyjające zarówno relaksacji, jak i rozwojowi osobistemu. Na przykład, gry w ping-ponga wspierają aktywność fizyczną oraz poprawiają umiejętności współpracy i rywalizacji, natomiast fotografia rozwija kreatywność oraz umiejętności techniczne. Zestaw instrumentów muzycznych może służyć nie tylko do nauki gry, ale również do wspólnego muzykowania, co sprzyja integracji i budowaniu relacji międzyludzkich. W kontekście standardów wychowania i edukacji, takie podejście do organizacji czasu wolnego sprzyja wszechstronnemu rozwojowi jednostki, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, a także społeczne.

Pytanie 9

Które zajęcia mogą być pomocne w redukcji stresu u pacjentów w terapii zajęciowej?

A. Medycyna sztuką

B. Intensywne zajęcia sportowe

C. Dietetyka i kontrola wagi

D. Zaawansowana matematyka

Medycyna sztuką, znana również jako arteterapia, jest uznawana za skuteczne narzędzie w redukcji stresu w terapii zajęciowej. To forma terapii, która wykorzystuje różne dziedziny sztuki, takie jak malarstwo, rysunek, czy rzeźba, jako narzędzie do wyrażania emocji i wspierania zdrowia psychicznego. Uczestnictwo w takich zajęciach pozwala pacjentom na odkrycie i wyrażenie swoich uczuć w sposób kreatywny, co często prowadzi do obniżenia poziomu stresu i poprawy samopoczucia. Arteterapia pomaga również w budowaniu lepszej samoświadomości oraz w rozwijaniu zdolności komunikacyjnych, co jest niezwykle ważne w procesie zdrowienia. Praktyczne zastosowanie tej metody można zauważyć w wielu placówkach zdrowotnych, gdzie pacjenci korzystają z różnych form sztuki, aby radzić sobie z trudnymi emocjami. Dobre praktyki branżowe zalecają włączenie arteterapii jako części kompleksowego podejścia do terapii pacjentów zmagających się ze stresem, ponieważ jest to metoda nieinwazyjna i dostępna dla szerokiej grupy pacjentów. Z mojego doświadczenia, zajęcia z medycyny sztuką są nie tylko efektywne, ale również bardzo lubiane przez pacjentów.

Pytanie 10

Terapeuta zajęciowy, który docenił podopiecznego za wsparcie kolegi przed całą grupą, zastosował nagrodę

A. rzeczową

B. uznaniową

C. pieniężną

D. społeczną

Odpowiedź społeczna jest poprawna, ponieważ terapeuta zajęciowy zastosował formę nagrody, która opiera się na uznaniu i wsparciu społecznym. Pochwała w obecności całej grupy nie tylko wzmacnia pozytywne zachowania podopiecznego, ale także buduje jego poczucie wartości i przynależności do grupy. Praktyki takie są zgodne z zasadami pozytywnego wzmocnienia, które są kluczowe w terapiach zajęciowych. Działania tego typu przyczyniają się do poprawy motywacji i zaangażowania uczestników terapii. Przykładem może być sytuacja, kiedy terapeuta organizuje grupowe sesje, w których podopieczni dzielą się swoimi osiągnięciami, a terapeuta pochwali ich za pomoc innym, co może inspirować do dalszej współpracy i wzajemnego wsparcia. Dobre praktyki w terapii zajęciowej podkreślają znaczenie relacji interpersonalnych i budowania pozytywnej atmosfery, co jest kluczowe dla skutecznego wsparcia rozwoju społecznego podopiecznych.

Pytanie 11

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. chorobę Alzheimera.

B. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

C. udar niedokrwienny w czasie.

D. epileptyczny atak w trakcie.

Udar niedokrwienny jest wynikiem zablokowania przepływu krwi do mózgu, co może prowadzić do wystąpienia szeregu objawów neurologicznych, w tym zespołu Hornera. Zespół ten, charakteryzujący się opadnięciem powieki (ptosis), zwężeniem źrenicy (mioza) oraz zapadnięciem gałki ocznej (enophthalmus), jest wynikiem uszkodzenia nerwów współczulnych, które są odpowiedzialne za kontrolę mięśni oka. Takie objawy mogą wystąpić w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub udaru mózgu, a ich obecność wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. W praktyce klinicznej, rozpoznanie udaru niedokrwiennego opiera się na szybkiej ocenie neurologicznej pacjenta, a także na wykorzystaniu obrazowania medycznego, takiego jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), w celu potwierdzenia diagnozy. Ważne jest, aby personel medyczny szybko zareagował na objawy, co może znacząco wpłynąć na rokowanie pacjenta. W przypadku pacjentów w domach pomocy społecznej, znajomość objawów udaru oraz ich szybkiego rozpoznawania może uratować życie, dlatego ciągłe szkolenie i edukacja w tym zakresie są kluczowe.

Pytanie 12

Motywacja, która polega na podejmowaniu określonych działań dla samej satysfakcji płynącej z ich realizacji, jest określana jako

A. zewnętrzna

B. wewnętrzna

C. wtórna

D. pierwotna

Motywacja zewnętrzna polega na wykonywaniu określonych działań w celu uzyskania zewnętrznych nagród, takich jak pieniądze, uznanie czy inne korzyści. Warto zauważyć, że chociaż zewnętrzne motywatory mogą być skuteczne w krótkoterminowym osiąganiu celów, ich długotrwały wpływ na zaangażowanie i satysfakcję z pracy lub nauki jest często ograniczony. Osoby motywowane zewnętrznie mogą stracić zainteresowanie danym zadaniem, gdy nagrody znikną lub staną się niewystarczające. Ponadto, wtórna motywacja, które tak naprawdę odnosi się do działań podejmowanych w celu uzyskania korzyści, nie wiąże się z wewnętrznym poczuciem spełnienia czy radości z działania. W kontekście pracy zespołowej i liderów ważne jest, aby zrozumieć, że zewnętrzne nagrody mogą wprowadzać ryzyko tzw. efektu przesunięcia motywacji, gdzie pierwotna motywacja do działania zostaje zastąpiona przez chęć zdobywania nagród. Dlatego w podejściu do motywacji warto dążyć do równowagi między motywacją zewnętrzną a wewnętrzną, aby nie tylko osiągać cele, ale również rozwijać pasję i długotrwałe zaangażowanie w wykonywane zadania.

Pytanie 13

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Igły i nici

B. Gry planszowe i stolikowe

C. Bajki oraz wiersze

D. Płyty z muzyką

Gry planszowe i stolikowe są kluczowym narzędziem w ludoterapii, ponieważ umożliwiają rozwijanie wielu umiejętności społecznych i emocjonalnych u uczestników. Terapeuci wykorzystują te formy aktywności, aby wspierać interakcje między dziećmi, co jest niezbędne do budowania relacji oraz poprawy komunikacji. Gry te sprzyjają również rozwijaniu zdolności kognitywnych, takich jak myślenie strategiczne, podejmowanie decyzji czy rozwiązywanie problemów. Na przykład, gra w planszówki może uczyć dzieci zasad fair play, co jest fundamentem zdrowych interakcji społecznych. Warto zauważyć, że gry stolikowe często angażują uczestników w formie współpracy lub rywalizacji, co daje możliwość nauki asertywności i empatii. Zastosowanie takich pomocy dydaktycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują aktywne uczenie się poprzez zabawę, a także wspierają rozwój emocjonalny i społeczny dzieci. W kontekście ludoterapii, dobrze dobrane gry mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co czyni je niezwykle elastycznym narzędziem w pracy terapeutycznej.

Pytanie 14

W trakcie działań terapeutycznych, selekcja materiałów i narzędzi potrzebnych do realizacji zajęć, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb oraz ograniczeń pacjenta, ma miejsce na etapie

A. planowania działań terapeutycznych

B. diagnozy terapeutycznej

C. ustalania celów terapii

D. prowadzenia zaplanowanych zajęć

Planowanie działań terapeutycznych to kluczowy etap w procesie terapeutycznym, podczas którego terapeuta uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia podopiecznego. Na tym etapie dokonuje się wyboru materiałów i narzędzi, które będą najefektywniejsze w pracy z danym pacjentem. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeanalizować i dobrać odpowiednie metody, techniki oraz materiały wspierające konkretne cele terapeutyczne. Przykładem może być dobór gier edukacyjnych dla dzieci z trudnościami w nauce, które mogą wspierać zarówno rozwój motoryki, jak i umiejętności społecznych. Dobre praktyki w obszarze terapii zalecają, aby dobór narzędzi opierał się na aktualnych badaniach oraz profesjonalnych standardach, co zwiększa efektywność terapii. Warto również pamiętać o dokumentacji postępów oraz regularnym dostosowywaniu planu terapeutycznego w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby pacjenta, co jest zgodne z podejściem opartym na dowodach.

Pytanie 15

W ramach komunikacji interpersonalnej, reakcja odbiorcy na przyjęty komunikat określana jest jako

A. dekodowaniem

B. szumem komunikacyjnym

C. kodowaniem

D. sprzężeniem zwrotnym

Sprzężenie zwrotne to kluczowy element procesu komunikacji interpersonalnej, który obejmuje reakcję odbiorcy na przekaz zrozumiany z komunikatu nadawcy. W kontekście komunikacji, sprzężenie zwrotne może przybierać różne formy, takie jak werbalne potwierdzenie, gesty czy mimika, które sygnalizują nadawcy, jak jego komunikat został odebrany. Przykładem może być sytuacja w zespole roboczym, gdzie podczas prezentacji członek zespołu kiwa głową na znak zrozumienia, co informuje prezentera, że jego argumenty są jasne. W praktyce, efektywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego przyczynia się do lepszego zrozumienia i budowania relacji w komunikacji. Odpowiednie udzielanie i interpretowanie feedbacku jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi, które podkreślają znaczenie otwartości w komunikacji, aby tworzyć środowisko sprzyjające współpracy. Sprzężenie zwrotne nie tylko wzmacnia relacje interpersonalne, lecz także przyczynia się do efektywności w pracy zespołowej, dlatego warto zwracać na nie szczególną uwagę w każdej formie interakcji.

Pytanie 16

Propozycja uczestnictwa w treningach umiejętności praktycznych, które rozwijają kompetencje oraz umiejętności społeczne, powinna dotyczyć w szczególności osób z chorobą

A. immunologiczną

B. psychiczną

C. onkologiczną

D. kardiologiczną

Udział w treningach umiejętności praktycznych jest szczególnie istotny w przypadku osób z zaburzeniami psychicznymi. Tego typu treningi pomagają w rozwijaniu kompetencji interpersonalnych, co jest kluczowe dla poprawy funkcjonowania społecznego oraz codziennego życia podopiecznych. Osoby z problemami psychicznymi, takimi jak depresja, lęki czy schizofrenia, często borykają się z trudnościami w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji społecznych. Treningi te mogą obejmować różnorodne aspekty, takie jak umiejętności komunikacyjne, rozwiązywanie konfliktów, asertywność oraz współpracę w grupie. Przykładowo, w programach terapeutycznych stosuje się techniki takie jak role-play, które pozwalają uczestnikom na praktyczne ćwiczenie zachowań w kontrolowanym środowisku. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz standardami terapii zajęciowej, takie podejście ma na celu nie tylko poprawę umiejętności praktycznych, ale także zwiększenie samooceny i poczucia własnej wartości uczestników, co jest niezbędne dla ich dalszego rozwoju.

Pytanie 17

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Indywidualne lekcje matematyki

B. Szkolenia zawodowe

C. Zajęcia grupowe z komunikacji

D. Kursy informatyczne

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Pytanie 18

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

B. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

C. prezentuje się jako znana postać

D. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

Syndrom Otella, znany również jako 'zazdrość Otella', jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się bezpodstawną, patologiczną zazdrością o partnera. Osoba cierpiąca na ten syndrom jest przekonana, że partnerka (lub partner) jest niewierny, co prowadzi do intensywnych emocji, stresu i często destrukcyjnych zachowań. Tego rodzaju zazdrość nie opiera się na faktach ani rzeczywistych dowodach, a jedynie na wewnętrznych przekonaniach. Syndrom ten ma swoje korzenie w problemach z zaufaniem oraz w niskiej samoocenie. W terapii psychologicznej kluczowe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw tej patologii. Praca z pacjentem obejmuje naukę zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami, rozwijanie umiejętności interpersonalnych oraz techniki wzmacniające poczucie własnej wartości. W praktyce terapeuci mogą stosować podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom identyfikować i modyfikować negatywne myśli, a także uczy ich, jak radzić sobie z lękiem i obawami związanymi z relacjami.

Pytanie 19

Do zasobów wewnętrznych, które wspierają uczestnika warsztatu terapii zajęciowej w radzeniu sobie z sytuacjami stresowymi, można zaliczyć

A. wsparcie emocjonalne od przyjaciół uczestnika

B. doświadczenia uzyskane w przeszłości w podobnych okoliczności

C. korzystną sytuację finansową rodziny uczestnika

D. wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego oraz psychologa z warsztatu

Doświadczenia zdobyte w przeszłości w podobnych sytuacjach stanowią ważny zasób wewnętrzny, który może znacząco wspierać uczestników warsztatów terapii zajęciowej w radzeniu sobie z sytuacjami stresowymi. Te wcześniejsze doświadczenia pozwalają na lepsze zrozumienie trudnych sytuacji oraz na opracowanie skutecznych strategii radzenia sobie. Przykładowo, osoba, która wcześniej zmagała się z określonymi problemami, może wykorzystać swoje umiejętności rozwiązywania konfliktów lub techniki relaksacyjne, które okazały się skuteczne. W praktyce terapeutycznej, wykorzystanie zasobów wewnętrznych, takich jak doświadczenia życiowe, jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na rozwiązaniach, które jest cenione w terapii zajęciowej. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują także refleksję nad sukcesami i niepowodzeniami oraz naukę z nich, co może wzmacniać poczucie własnej wartości i samodzielności uczestników. W kontekście terapii zajęciowej, kluczowe jest, by terapeuci pomagali uczestnikom w identyfikacji ich zasobów wewnętrznych i wykorzystaniu ich w sytuacjach stresowych.

Pytanie 20

Aby ocenić postępy podopiecznego na podstawie standaryzowanej obserwacji, terapeuta powinien skorzystać z narzędzia, którym jest

A. arkusza obserwacyjnego

B. plan obserwacyjny

C. formularza obserwacyjnego

D. zeszytu obserwacyjnego

Stosowanie planu obserwacji, dzienniczka obserwacyjnego czy karty obserwacyjnej może wydawać się użyteczne, jednak każdy z tych dokumentów ma swoje ograniczenia, które mogą negatywnie wpłynąć na jakość oceny postępów podopiecznego. Plan obserwacji często przyjmuje formę ogólnego zarysu działań, co może prowadzić do subiektywnej interpretacji sytuacji, a tym samym do zniekształcenia wyników. Dzienniczek obserwacyjny, chociaż przydatny w codziennym rejestrowaniu działań, nie zapewnia standaryzacji, co w efekcie może skutkować niespójnością w rejestrowaniu postępów. Karta obserwacyjna również może być ograniczona w kontekście szczegółowości i elastyczności potrzebnej do dokładnego uchwycenia zmieniających się dynamik w terapiach. Te narzędzia nie uwzględniają również aspektu analizy danych w szerszym kontekście, co jest kluczowe w profesjonalnej ocenie postępów. Właściwe podejście do dokumentacji i oceny postępów powinno opierać się na narzędziach, które są przeznaczone do tego celu, jak arkusze obserwacyjne, które promują obiektywność i systematyczność w gromadzeniu i analizowaniu danych terapeutycznych.

Pytanie 21

Zadaniem zespołu jest stworzenie i wdrożenie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca placówki pomocy społecznej

A. terapeutyczno-opiekuńczego

B. wspierająco-aktywizującego

C. rehabilitacyjno-pielęgnacyjnego

D. leczniczo-usprawniającego

Odpowiedź terapeutyczno-opiekuńcze jest prawidłowa, ponieważ zespół terapeutyczno-opiekuńczy w domach pomocy społecznej odpowiada za opracowanie i realizację indywidualnych planów wsparcia dla mieszkańców. Plan ten powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb i możliwości każdego mieszkańca, uwzględniając zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne. Dobre praktyki wskazują, że efektywność takich planów opiera się na ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także na regularnym monitorowaniu i ewaluacji postępów. Na przykład, w ramach takiego planu mogą być zorganizowane terapie zajęciowe, które nie tylko wspierają rehabilitację fizyczną, ale także poprawiają samopoczucie psychiczne mieszkańców. Celem jest nie tylko opieka, ale również aktywizacja mieszkańców, co prowadzi do poprawy jakości ich życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 22

Zaburzenia i zniekształcenia, które występują w trakcie przekazywania informacji pomiędzy terapeutą a jego podopiecznymi, spowodowane hałasami dochodzącymi z ruchliwej drogi, to

A. zakłócenia emocjonalne

B. sprzężenia zwrotne

C. dekodowanie

D. szumy informacyjne

Szumy informacyjne to pojęcie odnoszące się do wszelkich zakłóceń, które mogą wpłynąć na proces komunikacji, w tym przypadku między terapeutą a podopiecznym. W kontekście terapii, szumy informacyjne mogą obejmować nie tylko dźwięki z zewnątrz, jak hałas uliczny, ale także inne czynniki, które mogą rozpraszać uwagę, takie jak emocjonalne zawirowania, stres czy niewłaściwe warunki otoczenia. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być stworzenie odpowiednich warunków do terapii, takich jak wybór cichego pomieszczenia z minimalnym zakłóceniem dźwiękowym. Dobre praktyki wskazują, że terapeuci powinni być świadomi wpływu szumów informacyjnych na jakość komunikacji i starać się je eliminować, co jest niezbędne do efektywnej pracy terapeutycznej. Szumy informacyjne mają również znaczenie w szerszej perspektywie komunikacji interpersonalnej, co podkreślają standardy etyczne w zawodach związanych z pomocą psychologiczną.

Pytanie 23

Zmęczenie jest przyczyną zakłóceń w komunikacji o typie

A. społecznym

B. kulturowym

C. wewnętrznym

D. zewnętrznym

Zmęczenie, które często występuje w kontekście komunikacji, jest źródłem zakłóceń o charakterze wewnętrznym. Oznacza to, że wpływa na sposób, w jaki jednostka przetwarza informacje, interpretuje komunikaty oraz reaguje na nie. W kontekście psychologii komunikacji, zrozumienie wpływu zmęczenia na zdolność koncentracji i pamięci jest kluczowe. Na przykład, pracownik zmęczony po długim dniu ma trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji, co może prowadzić do nieporozumień podczas spotkań lub rozmów. Dobre praktyki w środowisku zawodowym sugerują, aby zapewnić regularne przerwy oraz stosować techniki zarządzania stresem, co może pomóc w minimalizacji negatywnych efektów zmęczenia. Warto także zwrócić uwagę na ergonomię miejsca pracy oraz na organizację zadań, aby zminimalizować zmęczenie i poprawić efektywność komunikacji.

Pytanie 24

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. psa

B. osła

C. konia

D. kota

Felinoterapia, to jest coś super, bo głównym bohaterem w tej terapii jest kot. Te zwierzaki mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia, że ludzie czują się lepiej. Wiesz, koty potrafią w niesamowity sposób wpływać na nasze emocje, co jest mega ważne dla osób, które borykają się z różnymi problemami, jak depresja lub lęki. Kiedy ludzie spędzają czas z kotem, często czują ulgę i radość, co naprawdę może poprawić ich samopoczucie psychiczne. I fajnie, że koty są dużo łatwiejsze w opiece niż inne zwierzęta, więc idealnie nadają się do miejsc, takich jak domy opieki czy szpitale. Felinoterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w wykorzystaniu zwierząt w terapii, bo wiadomo, że kontakt ze zwierzętami wpływa pozytywnie na nasz stan zdrowia psychicznego i fizycznego. Co więcej, badania pokazują, że koty mogą pomóc obniżyć stres i ciśnienie krwi, więc naprawdę mają terapeutyczne właściwości.

Pytanie 25

Aby poprawić umiejętności istotne w relacjach międzyludzkich, terapeuta zajęciowy powinien przeprowadzić trening w zakresie

A. budżetowym

B. umiejętności interpersonalnych

C. lekowym

D. umiejętności wychowawczych

Umiejętności interpersonalne są kluczowym elementem w pracy terapeuty zajęciowego z podopiecznymi, szczególnie tymi z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuta powinien dążyć do rozwijania umiejętności komunikacji, empatii i współpracy, co umożliwia mieszkańcom skuteczniejsze interakcje z innymi. Trening umiejętności interpersonalnych obejmuje różnorodne techniki, takie jak odgrywanie ról, ćwiczenia w grupach oraz symulacje sytuacji codziennych, co wspiera rozwój społeczny i emocjonalny uczestników. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta organizuje sesje grupowe, gdzie podopieczni uczą się wyrażania swoich uczuć i myśli w bezpiecznym środowisku. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezbędne dla poprawy jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi. Takie podejście nie tylko poprawia ich zdolności do nawiązywania relacji, ale także zwiększa ich niezależność oraz integrację społeczną.

Pytanie 26

Dokumentacja działań związanych z terapią zajęciową ma na celu

A. identyfikację zainteresowań podopiecznego

B. ocenę umiejętności terapeuty

C. spełnienie oczekiwań rodziców

D. śledzenie procesu terapeutycznego

Dokumentowanie działań z zakresu terapii zajęciowej jest kluczowym elementem monitorowania procesu terapeutycznego. Regularne zapisywanie postępów, interwencji oraz reakcji podopiecznego pozwala terapeucie na bieżąco oceniać efektywność podejmowanych działań. Taki dokument może zawierać szczegółowe informacje o zastosowanych technikach, wykorzystanych materiałach oraz zachowaniach pacjenta podczas sesji. Praktyczne zastosowanie dokumentacji obejmuje także identyfikowanie zmian w zachowaniu i umiejętnościach podopiecznego, co daje możliwość dostosowania strategii terapeutycznej do ich indywidualnych potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują na konieczność prowadzenia dokumentacji zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym zgodności z RODO, co zabezpiecza dane osobowe podopiecznych. Współczesne standardy pracy w terapii zajęciowej akcentują również znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, gdzie dokumentowanie działań może być cennym źródłem informacji dla innych specjalistów zaangażowanych w proces rehabilitacji.

Pytanie 27

Uczestnik terapii ma zamiłowanie do oglądania programów telewizyjnych. Terapeuta, aby wspierać jego rozwój w zakresie umiejętności społecznych, powinien

A. zorganizować dla uczestnika grupowe spotkania telewizyjno-dyskusyjne

B. zwrócić uwagę uczestnika na wartości programów telewizyjnych

C. wspólnie z uczestnikiem przeglądać telewizyjną ramówkę

D. zasugerować uczestnikowi udział w pokazach filmowych

Jak dla mnie, organizowanie spotkań grupowych, gdzie można oglądać wspólnie różne programy telewizyjne i potem je omawiać, to super sposób na rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takim dyskusjom nie tylko oglądamy coś razem, ale też dzielimy się swoimi opiniami, co naprawdę pomaga w ćwiczeniu komunikacji. Grupy dyskusyjne to świetna okazja, żeby nawiązać nowe znajomości, a także zwiększyć empatię, bo można zobaczyć, jak różnie inni patrzą na te same tematy. W terapii, takie wspólne chwile mogą bardzo pomóc w poczuciu, że należy się do jakiejś grupy, co jest ważne dla ludzi, którzy mają trudności w nawiązywaniu relacji. Można też wprowadzać różne tematy, które poruszają kwestie społeczne, bo to pomaga rozwijać krytyczne myślenie. Na przykład, fajnie byłoby organizować regularne spotkania, gdzie uczestnicy mogą aktywnie dyskutować o wybranych programach, co świetnie wpisuje się w praktyki terapii grupowej.

Pytanie 28

Terapeuta zajęciowy zastosował zmysł węchu oraz zapach olejku eterycznego z lawendy, aby uspokoić uczestników po intensywnym wysiłku fizycznym i emocjonalnym w czasie zajęć dramowych. Zaproponował im udział

A. w silwoterapii

B. w aromaterapii

C. w chromoterapii

D. w talasoterapii

Aromaterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne olejki eteryczne w celu poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. W przypadku wykorzystania lawendowego olejku eterycznego, jego działanie relaksacyjne jest dobrze udokumentowane, co czyni go idealnym narzędziem do wyciszenia uczestników po intensywnym wysiłku. Lawenda ma właściwości łagodzące napięcie, redukujące stres oraz wspomagające zasypianie, co jest niezwykle istotne w kontekście terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania aromaterapii obejmują sesje, w których uczestnicy są zachęcani do głębokiego oddychania, co pozwala na lepsze wchłanianie aromatów olejków eterycznych. Warto również wspomnieć o standardach praktyki aromaterapeutycznej, które podkreślają znaczenie dobrego jakościowo olejku oraz odpowiednich technik aplikacji, co zapewnia bezpieczeństwo i skuteczność terapii.

Pytanie 29

Dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje znaczne zdolności w naśladowaniu mimiki i ruchów, terapeuta w pierwszej kolejności powinien zaplanować uczestnictwo w zajęciach

A. z ludoterapii

B. z teatroterapii

C. z meloterapii

D. z choreoterapii

Teatroterapia jest formą terapii, która wykorzystuje sztukę teatralną jako narzędzie do rozwoju osobistego, wyrażania emocji i poprawy umiejętności społecznych. Dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, który wykazuje wysokie umiejętności w zakresie naśladowania mimiki i gestów, teatroterapia staje się szczególnie odpowiednia. Umożliwia mu nawiązywanie relacji z innymi uczestnikami, a także eksplorowanie i wyrażanie swoich uczuć poprzez różnorodne formy teatralne. W praktyce terapeutycznej, zajęcia z teatroterapii mogą obejmować improwizacje, tworzenie postaci, czy też odgrywanie scenek, co sprzyja rozwojowi umiejętności komunikacyjnych i społecznych. Metoda ta jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie sztuki w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, teatroterapia wpływa pozytywnie na rozwój emocjonalny uczestników, pomagając im zrozumieć i wyrazić swoje emocje w sposób twórczy.

Pytanie 30

Rejestrowanie faktów oraz zdarzeń w zgodności z rzeczywistością, niezależnie od osobistych przekonań, opinii i oczekiwań, stanowi cechę właściwej obserwacji, którą określamy jako

A. metodyczność

B. intencjonalność

C. obiektywność

D. spostrzegawczość

Obiektywność to naprawdę ważna rzecz, jeśli chodzi o obserwacje. Chodzi o to, żeby zauważyć fakty i zdarzenia takimi, jakie są, bez wpływu swoich emocji czy osobistych przekonań. W badaniach naukowych to szczególnie istotne, bo dzięki temu można uzyskać wiarygodne dane, które inni też mogą sprawdzić. Na przykład, w psychologii, jak chcemy obserwować, jak się ludzie zachowują, to musimy korzystać ze standaryzowanych metod, żeby uniknąć subiektywnych interpretacji. Dobrze jest pamiętać, że obiektywność pomaga w analizie danych, co sprawia, że wyniki są bardziej wiarygodne. Tak samo w dziennikarstwie, musimy przedstawiać fakty w sposób bezstronny, żeby ludzie mogli sami wyciągać wnioski i podejmować decyzje na podstawie przekazanych informacji.

Pytanie 31

Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce

A. samodzielnego spożywania posiłków przez osobę niewidomą

B. prania odzieży dla osoby z problemami psychicznymi

C. mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną

D. ubierania dziecka z autyzmem

Odpowiedź dotycząca samodzielnego spożywania posiłku dla osoby niewidomej jest prawidłowa, ponieważ zastosowanie metody zegarowej oraz technik 'ręce na ręce' i 'ręce pod ręce' jest kluczowe w przypadku pracy z osobami z dysfunkcjami wzrokowymi. Metoda zegarowa pozwala na precyzyjne określenie lokalizacji jedzenia na talerzu, co jest istotne dla osób niewidomych, które nie mają możliwości zobaczenia, gdzie znajduje się jedzenie. Techniki 'ręce na ręce' oraz 'ręce pod ręce' umożliwiają terapeucie bezpośrednie prowadzenie pacjenta w procesie jedzenia, poprawiając jego samodzielność oraz pewność siebie. Przykładem praktycznego zastosowania jest nauczanie pacjenta lokalizacji jedzenia oraz prawidłowego posługiwania się sztućcami, co znacząco wpływa na jakość jego życia oraz poziom niezależności. W kontekście standardów branżowych, ważne jest, aby terapeuci dostosowywali metody pracy do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjentów, co jest zgodne z podejściem person-centered, które kładzie nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie terapeutycznym.

Pytanie 32

Pacjent przebywający na dziennym oddziale psychiatrycznym nieustannie obawia się, że może zachorować na poważną chorobę. Zdecydowanie zwiększył częstotliwość mycia dłoni, co na krótko daje mu poczucie kontroli i zmniejsza lęk. Z biegiem czasu czynność ta stała się przymusowa. Pacjent przejawia objawy

A. osobowości dyssocjalnej

B. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych

C. zespołu Aspergera

D. choroby afektywnej dwubiegunowej

Pacjent wykazuje objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD), co jest zgodne z opisanymi symptomami. Zaburzenia te charakteryzują się obecnością obsesji, czyli niechcianych, natrętnych myśli, które wywołują lęk oraz kompulsji, czyli przymusowych czynności, które osoba wykonuje, aby złagodzić ten lęk. W tym przypadku pacjent obawia się zakażenia poważną chorobą, co prowadzi do wzmożonej potrzeby mycia rąk. Mycie rąk staje się czynnością przymusową, co jest typową cechą OCD. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje identyfikację i leczenie pacjentów z OCD, co najczęściej polega na terapii poznawczo-behawioralnej, która skupia się na modyfikacji myślenia oraz zachowań. Terapia ta jest uznawana za skuteczną w redukcji objawów OCD. Dodatkowo, leki, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, mogą być stosowane w celu zmniejszenia objawów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.

Pytanie 33

Osobie o dużej precyzji w pracach manualnych, umiejącej posługiwać się nożem introligatorskim, która pragnie stworzyć album ze zdjęciami z wakacji, terapeuta powinien zasugerować technikę

A. scrapbookingu

B. origami

C. decoupage’u

D. quillingu

Scrapbooking to technika, która idealnie pasuje do opisanego przypadku. Pozwala na tworzenie unikalnych albumów, w których fotografie są artystycznie umieszczone z dodatkowymi dekoracjami, co sprawia, że każdy album staje się osobistym dziełem sztuki. W scrapbooking można wykorzystać różne materiały, takie jak papier ozdobny, wstążki, naklejki oraz inne dodatki, co daje możliwość pełnej ekspresji twórczej. Dla podopiecznej o wysokim poziomie precyzji, umiejętności posługiwania się nożem introligatorskim są kluczowe, ponieważ dokładne wycinanie i dopasowywanie elementów graficznych jest istotnym aspektem tej techniki. Scrapbooking nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również sprzyja terapii poprzez refleksję nad wspomnieniami, co może przynieść emocjonalne korzyści. Standardy branżowe w tej technice podkreślają wykorzystanie materiałów wysokiej jakości, aby stworzone prace były trwałe i estetyczne, co jest istotne w kontekście tworzenia albumów na dłużej.

Pytanie 34

U uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy występuje triada problemów spowodowanych diagnozą autyzmu jako główną przyczyną niepełnosprawności. Jakie to problemy?

A. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną oraz powtarzające się wzorce zachowań

B. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, trudności z motoryką dużą i małą, problemy z integracją sensoryczną

C. zwiększony poziom zdolności intelektualnych w wybranych obszarach, trudności z motoryką dużą i małą, nadwrażliwość sensoryczna

D. zniżony poziom zdolności intelektualnych, trudności w komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz nadwrażliwość sensoryczna

Poprawna odpowiedź odnosi się do kluczowych objawów autyzmu, które są definiowane przez kryteria diagnostyczne zawarte w DSM-5 oraz ICD-10. Zaburzenia w sferze interakcji społecznych obejmują trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi ludźmi, co może przejawiać się brakiem zainteresowania interakcjami społecznymi, trudnościami w odczytywaniu emocji oraz brakiem empatii. Problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną mogą manifestować się w ograniczonej zdolności do wyrażania myśli oraz emocji, co utrudnia codzienne funkcjonowanie i relacje z otoczeniem. Powtarzalne wzorce zachowań, takie jak rytualne ruchy czy sztywność w nawykach, mogą wpływać na zdolność do adaptacji w zmieniających się sytuacjach. W praktyce, zrozumienie tych problemów jest kluczowe dla osób pracujących z uczestnikami zajęć w domach samopomocy, ponieważ umożliwia to dostosowanie metod terapeutycznych do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami podejścia zindywidualizowanego w terapii autyzmu. Przykładem może być zastosowanie terapii behawioralnej, która koncentruje się na rozwijaniu umiejętności społecznych oraz komunikacyjnych poprzez konkretne techniki, takie jak modelowanie zachowań czy wzmocnienie pozytywne.

Pytanie 35

Gdzie w scenariuszu powinno się zamieścić zalecenie dotyczące użycia fartucha, okularów oraz rękawic ochronnych podczas zajęć z zastosowaniem techniki tworzenia witrażu typu Tiffany?

A. Na liście celów szczegółowych zajęć

B. W uwagach dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

C. W finalnej części przebiegu zajęć

D. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

Wskazanie do zastosowania fartucha, okularów i rękawic ochronnych powinno być umieszczone w uwagach z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, ponieważ przedmioty te pełnią fundamentalną rolę w ochronie uczestników zajęć przed potencjalnymi zagrożeniami związanymi z techniką tworzenia witrażu typu Tiffany. Witrażowanie wiąże się z używaniem narzędzi takich jak lutownice czy materiały chemiczne, które mogą emitować szkodliwe opary. Fartuch chroni odzież, a jednocześnie może stanowić barierę przed drobnymi odpryskami. Okulary ochronne zabezpieczają oczy przed pyłem i promieniowaniem UV, które mogą występować podczas obróbki szkła. Rękawice natomiast są istotne w kontekście ochrony dłoni przed skaleczeniami oraz działaniem substancji chemicznych. Przykłady zastosowania tych środków ochrony osobistej można zaobserwować w wielu pracowniach artystycznych, gdzie przestrzegane są rygorystyczne standardy BHP, co jest zgodne z wytycznymi Polskiej Normy PN-EN 14021 dotyczącej użycia sprzętu ochronnego. Właściwe podejście do bezpieczeństwa zwiększa komfort pracy i minimalizuje ryzyko wypadków.

Pytanie 36

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. pośrednią

B. standaryzowaną

C. ukrytą

D. kontrolowaną

Odpowiedź 'ukrytą' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, gdy uczestnicy zgłaszają agresywne zachowania podopiecznego, a on sam zaprzecza tym zachowaniom, terapeuta powinien zastosować ukrytą obserwację. To podejście pozwala na neutralne zbieranie danych o zachowaniach podopiecznego w naturalnym kontekście, bez jego wiedzy o prowadzonej obserwacji. Dzięki temu można uzyskać bardziej autentystyczne informacje na temat interakcji z innymi uczestnikami warsztatu. Ukryta obserwacja jest szczególnie przydatna, gdy obawy dotyczą zachowań, które nie występują w momencie formalnej oceny. W praktyce terapeuci mogą na przykład obserwować interakcje podczas zajęć grupowych, co pozwala na identyfikację problemów, które mogą nie być widoczne w sytuacjach, gdy podopieczny jest świadomy bycia ocenianym. Dobrą praktyką jest dokumentowanie tych obserwacji w celu późniejszej analizy, co wspiera podejmowanie decyzji terapeutycznych oraz wdrażanie skutecznych strategii interwencji. Ukryta obserwacja, gdy jest stosowana etycznie, zgodnie z zasadami ochrony prywatności, stanowi ważne narzędzie w pracy z osobami z różnymi potrzebami terapeutycznymi.

Pytanie 37

Pan Jan w trakcie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc często doświadcza kaszlu, odczuwa duszność w obszarze klatki piersiowej, a także męczy się podczas wykonywania codziennych czynności samoobsługowych oraz wizyt w pobliskim sklepie. Opis ten wskazuje na brak zaspokojenia potrzeb

A. afiliacji

B. bezpieczeństwa

C. fizjologicznych

D. estetycznych

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb fizjologicznych jest prawidłowa, ponieważ kaszel, duszność oraz męczenie się przy codziennych czynnościach wskazują na fundamentalne problemy zdrowotne. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) wpływa na zdolność organizmu do prawidłowego funkcjonowania, co bezpośrednio osłabia podstawowe potrzeby fizjologiczne, takie jak oddychanie i wydolność organizmu. Osoby z POChP często doświadczają ograniczeń w aktywności fizycznej, co prowadzi do obniżenia jakości życia. W praktyce, istotne jest, aby takie objawy były monitorowane przez specjalistów, a pacjenci mieli dostęp do rehabilitacji oddechowej, której celem jest poprawa wydolności i jakości życia. Dodatkowo, przestrzeganie zasad dotyczących zdrowego stylu życia, takich jak unikanie palenia oraz regularne ćwiczenia fizyczne dostosowane do możliwości pacjenta, mogą znacząco wpłynąć na poprawę stanu zdrowia i zaspokojenie potrzeb fizjologicznych. Zrozumienie tego zagadnienia jest kluczowe dla skutecznego zarządzania chorobą oraz zwiększenia komfortu życia chorych.

Pytanie 38

Pacjent oddziału ortopedycznego po wypadku drogowym uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się jako pierwszą usunąć z jego otoczenia, aby ułatwić mu niezależność w codziennych czynnościach?

A. Kulturowych

B. Społecznych

C. Architektonicznych

D. Edukacyjnych

Odpowiedź na to pytanie wskazuje na kluczową rolę barier architektonicznych w procesie rehabilitacji osób z ograniczeniami ruchowymi, szczególnie w kontekście przystosowania się do korzystania z wózka inwalidzkiego. Barierami architektonicznymi są przeszkody fizyczne w otoczeniu, takie jak schody, wąskie przejścia czy brak ramp, które utrudniają lub uniemożliwiają osobom z niepełnosprawnościami poruszanie się. Usunięcie tych barier powinno być priorytetem, ponieważ zapewnia to możliwość samodzielnego przemieszczania się i wykonywania codziennych czynności. Na przykład, montaż ramp, szerokich drzwi oraz wind w budynkach użyteczności publicznej znacząco poprawia dostępność. Zgodnie z normami budowlanymi, takimi jak PN-EN 16584, zaprojektowane przestrzenie muszą być dostosowane do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi. Dobrą praktyką jest także angażowanie osób z niepełnosprawnościami w proces projektowania, co pozwala lepiej zrozumieć ich potrzeby i ograniczenia.

Pytanie 39

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie oraz odciskanie to zestaw działań wykonywanych podczas zajęć w pracowni

A. stolarskiej

B. graficznej

C. kaletniczej

D. ceramicznej

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie i odciskanie są technikami związanymi z pracą w pracowni graficznej, gdzie tworzenie różnorodnych form graficznych oraz reprodukcja obrazów na papierze lub innych materiałach jest kluczowym aspektem. W pracowni graficznej, rytowanie i grawerowanie polegają na tworzeniu wzorów i tekstów na powierzchniach takich jak metal, drewno czy linoleum, co pozwala na uzyskanie unikalnych odbitek. Techniki te są wykorzystywane w druku wypukłym oraz w procesach produkcji materiałów reklamowych. Tuszowanie to kolejny ważny krok, polegający na aplikacji tuszu na przygotowane formy, co umożliwia przeniesienie obrazu na papier. Odciskanie, w zależności od techniki, może obejmować zarówno zastosowania ręczne, jak i maszynowe, pozwalając na produkcję większej liczby kopii. Zastosowanie tych technik w projektowaniu graficznym, w tym tworzeniu plakatów, albumów artystycznych czy książek, jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki oraz designu, co podkreśla ich znaczenie w dzisiejszym przemyśle kreatywnym.

Pytanie 40

W klasyfikacji terapii zajęciowej do socjoterapii wlicza się

A. biblioterapię

B. hortiterapię

C. animaloterapię

D. ludoterapię

Ludoterapia jest formą socjoterapii, która wykorzystuje zabawę jako narzędzie terapeutyczne w pracy z dziećmi i młodzieżą. Jest to metoda, która umożliwia uczestnikom eksplorację swoich emocji, interakcje społeczne oraz rozwijanie umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach. W ludoterapii wykorzystuje się różnorodne formy zabawy, w tym gry planszowe, zabawy ruchowe oraz sztukę, co pozwala na kreatywne wyrażanie siebie. Ta forma terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie angażowania pacjenta w aktywności, które są zarówno edukacyjne, jak i terapeutyczne. Ludoterapia sprzyja także tworzeniu więzi między terapeutą a uczestnikiem, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. W kontekście dzieci z problemami emocjonalnymi lub społecznymi, zastosowanie ludoterapii może prowadzić do znaczącej poprawy w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w relacjach z rówieśnikami. Warto również wspomnieć, że ludoterapia jest często stosowana jako część szerszego programu terapeutycznego, w którym mogą być uwzględnione inne podejścia, takie jak terapia zajęciowa czy terapia poznawczo-behawioralna.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej