Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
  • Data rozpoczęcia: 9 czerwca 2025 05:58
  • Data zakończenia: 9 czerwca 2025 06:19

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

W obiekcie przemysłowym, w którym działają urządzenia elektryczne mogące generować zakłócenia elektromagnetyczne, jako medium transmisyjne w sieci komputerowej powinno się wykorzystać

A. kabel S-FTP kategorii 5e lub światłowód
B. światłowód jednomodowy lub fale radiowe 2,4 GHz
C. światłowód jednomodowy lub kabel U-UTP kategorii 5e
D. kabel U-UTP kategorii 6 lub fale radiowe 2,4 GHz
Wybór kabla S-FTP kategorii 5e lub światłowodu jako medium transmisyjnego w środowisku, gdzie występują zakłócenia elektromagnetyczne, jest uzasadniony ze względu na ich wysoką odporność na interferencje. Kabel S-FTP (Shielded Foiled Twisted Pair) ma dodatkowe ekranowanie, które skutecznie redukuje wpływ zakłóceń elektromagnetycznych, co jest kluczowe w budynkach produkcyjnych, gdzie urządzenia elektryczne mogą generować znaczne zakłócenia. Światłowód natomiast, poprzez swoją konstrukcję opartą na transmisji światła, jest całkowicie odporny na zakłócenia elektromagnetyczne, co czyni go idealnym rozwiązaniem w trudnych warunkach. Zastosowanie tych mediów pozwala nie tylko na zapewnienie stabilnej komunikacji w sieci komputerowej, ale również na utrzymanie wysokiej wydajności i jakości przesyłanych danych. Przykładem zastosowania może być sieć komputerowa w fabryce, gdzie różne maszyny generują silne pola elektromagnetyczne, a wybór odpowiedniego medium transmisyjnego zapewnia nieprzerwaną pracę systemów informatycznych. Dodatkowo, zgodność z normami, takimi jak ANSI/TIA-568, podkreśla znaczenie stosowania kabli odpowiedniej kategorii w kontekście jakości i wydajności transmisji danych.
Pytanie 2

Czy okablowanie strukturalne można zakwalifikować jako część infrastruktury?

A. czynnej
B. terenowej
C. pasywnej
D. dalekosiężnej
Okablowanie strukturalne jest częścią tzw. infrastruktury pasywnej. Chodzi o te wszystkie fizyczne elementy sieci, które nie potrzebują aktywnego zarządzania, by przechodziły przez nie dane. Mamy tu kable, gniazda, złącza i szafy rackowe – to jak fundament dla całej infrastruktury sieciowej. Dzięki temu urządzenia aktywne, jak switche i routery, mogą ze sobą łatwo komunikować. Na przykład w biurach czy różnych publicznych budynkach dobrze zaprojektowane okablowanie zgodnie z normami ANSI/TIA-568 przyczynia się do wysokiej jakości sygnału oraz zmniejsza zakłócenia. Warto też pamiętać, że dobre projektowanie okablowania bierze pod uwagę przyszłe potrzeby, bo świat technologii zmienia się szybko. Takie podejście nie tylko zwiększa efektywność, ale i umożliwia łatwą integrację nowych technologii w przyszłości, co czyni je naprawdę ważnym elementem każdej nowoczesnej sieci IT.
Pytanie 3

Adres w systemie dziesiętnym 136.168.148.99 ma odpowiadający mu zapis w systemie binarnym

A. 11000010.10001000.00010100.00100011
B. 11000100.10001000.00110100.00100001
C. 10001000.10101000.10010100.01100011
D. 11000000.10101000.00010100.00100011
Adres IP 136.168.148.99 w systemie dziesiętnym odpowiada adresowi 10001000.10101000.10010100.01100011 w binarnym. Aby skonwertować każdy z oktetów adresu dziesiętnego na binarny, należy przekształcić liczby z zakresu 0-255 na ich reprezentację binarną, co jest kluczowe w kontekście sieci komputerowych. Każdy oktet składa się z 8 bitów, co pozwala na przedstawienie 256 różnych wartości. W przypadku 136, konwersja polega na zapisaniu liczby 136 w postaci binarnej, co daje 10001000; dla 168 uzyskujemy 10101000; dla 148 to 10010100, a dla 99 to 01100011. Zrozumienie tej konwersji jest fundamentalne w pracy z protokołami sieciowymi, jak TCP/IP, gdzie adresy IP są niezbędne do routingu i komunikacji w sieciach. Znajomość konwersji adresów IP jest również niezbędna dla specjalistów zajmujących się bezpieczeństwem sieciowym oraz administracją systemów, ponieważ pozwala na diagnostykę i zarządzanie zasobami sieciowymi.
Pytanie 4

Protokół ARP (Address Resolution Protocol) pozwala na konwersję logicznych adresów z poziomu sieci na rzeczywiste adresy z poziomu

A. aplikacji
B. łącza danych
C. transportowej
D. fizycznej
Protokół ARP (Address Resolution Protocol) jest kluczowym elementem w sieciach komputerowych, który umożliwia mapowanie adresów IP (warstwa sieciowa) na adresy MAC (Media Access Control) w warstwie łącza danych. Protokół ten działa w lokalnych sieciach Ethernet, gdzie urządzenia muszą poznać fizyczny adres MAC, aby móc nawiązać połączenie z innym urządzeniem, którego adres IP znają. Przykładem praktycznym zastosowania ARP jest sytuacja, gdy komputer A chce wysłać dane do komputera B. Komputer A, znając adres IP komputera B, wysyła zapytanie ARP w sieci, aby uzyskać odpowiadający adres MAC. Odpowiedź w formie adresu MAC pozwala na zbudowanie ramki Ethernet, którą komputer A może wysłać do komputera B. Zrozumienie działania ARP jest istotne dla administratorów sieci, ponieważ nieprawidłowe konfiguracje lub ataki ARP spoofing mogą prowadzić do problemów z bezpieczeństwem i wydajnością sieci. ARP jest częścią zestawu protokołów TCP/IP, co czyni go fundamentalnym w kontekście komunikacji w sieciach nowoczesnych.
Pytanie 5

Sieć o adresie IP 172.16.224.0/20 została podzielona na cztery podsieci z maską 22-bitową. Który z poniższych adresów nie należy do żadnej z tych podsieci?

A. 172.16.228.0
B. 172.16.240.0
C. 172.16.236.0
D. 172.16.232.0
Adres 172.16.240.0 nie jest adresem jednej z podsieci stworzonych z sieci 172.16.224.0/20. Przy podziale na cztery podsieci z maską /22, każda z podsieci ma 1024 adresy (2^(32-22)), co daje 1022 dostępne adresy hostów. Pierwsza podsieć zaczyna się od 172.16.224.0 i kończy na 172.16.227.255, druga od 172.16.228.0 do 172.16.231.255, trzecia od 172.16.232.0 do 172.16.235.255, a czwarta od 172.16.236.0 do 172.16.239.255. Adres 172.16.240.0 wykracza poza zakres ostatniej podsieci. Zrozumienie podziału sieci IP w kontekście CIDR (Classless Inter-Domain Routing) jest kluczowe dla efektywnego zarządzania adresami IP w dużych środowiskach sieciowych. W praktyce, narzędzia takie jak kalkulatory CIDR ułatwiają obliczenia i wizualizację podsieci, co jest nieocenione w codziennych zadaniach administratorów sieci.
Pytanie 6

Norma PN-EN 50174 nie obejmuje wytycznych odnoszących się do

A. montażu instalacji na zewnątrz budynków
B. realizacji instalacji w obrębie budynków
C. uziemień systemów przetwarzania danych
D. zapewnienia jakości instalacji kablowych
Norma PN-EN 50174 rzeczywiście nie zawiera wytycznych dotyczących uziemień instalacji urządzeń przetwarzania danych, co czyni tę odpowiedź poprawną. Uziemienie jest kluczowym elementem bezpieczeństwa w instalacjach elektrycznych, szczególnie w kontekście urządzeń przetwarzania danych, które są narażone na różne zakłócenia elektromagnetyczne oraz mogą generować potencjalnie niebezpieczne napięcia. W praktyce, dla prawidłowego zabezpieczenia tych instalacji, często stosuje się normy takie jak PN-IEC 60364, które szczegółowo regulują wymagania dotyczące uziemień. Użycie odpowiednich systemów uziemiających minimalizuje ryzyko uszkodzeń sprzętu oraz zapewnia bezpieczeństwo użytkowników. Warto zaznaczyć, że uziemienie powinno być projektowane z uwzględnieniem specyfiki budynku oraz urządzeń, co w praktyce oznacza, że każdy przypadek powinien być analizowany indywidualnie przez specjalistów. Zrozumienie tych kwestii jest niezbędne dla skutecznego projektowania i utrzymania systemów IT.
Pytanie 7

NAT64 (Network Address Translation 64) to proces, który przekształca adresy

A. prywatne na publiczne adresy
B. adresy IPv4 na adresy MAC
C. adresy MAC na adresy IPv4
D. adresy IPv4 na adresy IPv6
NAT64 (Network Address Translation 64) to mechanizm, który umożliwia komunikację między sieciami IPv6 a IPv4 poprzez translację adresów. Jego głównym celem jest umożliwienie urządzeniom w sieci IPv6 komunikację z zasobami dostępnymi tylko w sieci IPv4. W praktyce, NAT64 mapuje adresy IPv4 do adresów IPv6, co jest niezwykle ważne w kontekście rosnącej liczby urządzeń korzystających z IPv6, podczas gdy nadal istnieje wiele usług i systemów operacyjnych opartych na IPv4. Przykładem zastosowania NAT64 może być sytuacja, gdy organizacja migruje z IPv4 na IPv6, a jednocześnie musi zapewnić dostęp do starszych aplikacji działających tylko w IPv4. Dzięki NAT64, użytkownicy mogą korzystać z tych usług bez potrzeby modyfikacji infrastruktury lub aplikacji. Warto także wspomnieć, że NAT64 działa w tandemie z innym protokołem, zwanym DNS64, który przekształca zapytania DNS w taki sposób, aby umożliwić urządzeniom IPv6 odnalezienie zasobów IPv4. Tego rodzaju rozwiązanie jest zgodne z obowiązującymi standardami IETF i jest szeroko stosowane w nowoczesnych architekturach sieciowych.
Pytanie 8

Oblicz całkowity koszt kabla UTP Cat 6, który posłuży do połączenia 5 punktów abonenckich z punktem dystrybucyjnym, wiedząc, że średnia odległość między punktem abonenckim a punktem dystrybucyjnym wynosi 8 m, a cena brutto 1 m kabla to 1 zł. W obliczeniach należy uwzględnić dodatkowe 2 m kabla na każdy punkt abonencki.

A. 40 zł
B. 45 zł
C. 50 zł
D. 32 zł
Koszt brutto kabla UTP Cat 6 dla pięciu punktów abonenckich można obliczyć, stosując się do określonych kroków. Najpierw obliczamy długość kabla potrzebną do połączenia punktów abonenckich z punktem dystrybucyjnym. Dla każdego z pięciu punktów abonenckich mamy średnią odległość 8 m. W związku z tym, całkowita długość kabla wynosi 5 punktów x 8 m = 40 m. Następnie dodajemy zapas 2 m dla każdego punktu abonenckiego, co daje dodatkowe 5 punktów x 2 m = 10 m. Sumując te wartości, otrzymujemy całkowitą długość kabla wynoszącą 40 m + 10 m = 50 m. Cena za 1 m kabla wynosi 1 zł, więc koszt brutto 50 m kabla to 50 zł. Takie podejście uwzględnia nieprzewidziane okoliczności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie instalacji kablowych, gdzie zawsze warto mieć zapas materiałów, aby zminimalizować ryzyko błędów podczas montażu.
Pytanie 9

Zrzut ekranowy przedstawia wynik wykonania w systemie z rodziny Windows Server polecenia

Server:  livebox.home
Address:  192.168.1.1

Non-authoritative answer:
dns2.tpsa.pl    AAAA IPv6 address = 2a01:1700:3:ffff::9822
dns2.tpsa.pl    internet address = 194.204.152.34

A. whois
B. nslookup
C. tracert
D. ping
Odpowiedź 'nslookup' jest poprawna, ponieważ polecenie to służy do wykonywania zapytań do systemu DNS, co jest kluczowe w zarządzaniu sieciami komputerowymi. Zrzut ekranu pokazuje wyniki, które zawierają zarówno adres IPv4, jak i IPv6 dla domeny dns2.tpsa.pl. W praktyce, nslookup jest używane do diagnozowania problemów z DNS, umożliwiając administratorom sieci weryfikację, czy dany rekord DNS jest prawidłowo skonfigurowany i dostępny. Przykładem zastosowania nslookup może być sytuacja, gdy użytkownik napotyka problemy z dostępem do określonej strony internetowej – wówczas administrator może użyć tego polecenia, aby sprawdzić, czy DNS poprawnie tłumaczy nazwę domeny na adres IP. Co więcej, nslookup pozwala na testowanie różnych serwerów DNS, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania ruchem sieciowym i zapewnienia wysokiej dostępności usług. Warto również zaznaczyć, że narzędzie to jest częścią standardowego zestawu narzędzi administratora systemu i znacznie ułatwia pracę w środowisku sieciowym.
Pytanie 10

Urządzenia spełniające standard 802.11 g mogą osiągnąć maksymalną prędkość transmisji danych wynoszącą

A. 108 Mb/s
B. 11 Mb/s
C. 54 Mb/s
D. 150 Mb/s
Odpowiedź 54 Mb/s to strzał w dziesiątkę. Standard 802.11g, który wszedł w życie w 2003 roku, właśnie taką prędkość oferuje. To spory postęp w porównaniu do wcześniejszego 802.11b, które radziło sobie tylko z 11 Mb/s. Prędkość 54 Mb/s osiąga się dzięki technologii OFDM, która lepiej wykorzystuje pasmo. W praktyce, ten standard jest naprawdę przydatny w domowych sieciach i małych biurach, gdzie szybkość i stabilność są ważne, na przykład do oglądania filmów czy grania online. Co ciekawe, 802.11g współpracuje też z urządzeniami 802.11b, co ułatwia korzystanie ze starszych sprzętów w nowych sieciach. Z mojej perspektywy, warto jednak pamiętać, że realna prędkość może być niższa z powodu różnych zakłóceń, odległości od routera i liczby podłączonych urządzeń.
Pytanie 11

Jaką prędkość transmisji określa standard Ethernet IEEE 802.3z?

A. 100 GB
B. 10 Mb
C. 100 Mb
D. 1 Gb
Wybór błędnych odpowiedzi, takich jak 10 Mb, 100 Mb lub 100 GB, wynika z mylnych przekonań na temat standardów Ethernet. Przepływność 10 Mb/s odnosi się do starszej wersji Ethernet, znanej jako 10BASE-T, która była popularna w latach 80. XX wieku. W dzisiejszych czasach jest to zbyt wolne i nieodpowiednie dla nowoczesnych aplikacji, które wymagają znacznie wyższych prędkości transmisji. Przepływność 100 Mb/s, związana z technologią Fast Ethernet, jest również niewystarczająca w kontekście rosnących potrzeb sieciowych, zwłaszcza w środowiskach, gdzie wiele urządzeń jest podłączonych jednocześnie. Wreszcie, 100 GB/s to parametr, który odnosi się do znacznie bardziej zaawansowanej technologii, takiej jak 100 Gigabit Ethernet (100GbE), która została wprowadzona dużo później i jest używana głównie w centrach danych oraz w infrastrukturze szkieletowej. Niezrozumienie różnic między tymi standardami oraz ich zastosowaniem w praktyce prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że rozwój technologii Ethernet następuje w miarę rosnącego zapotrzebowania na szybsze i bardziej efektywne sieci, a każdy standard ma swoje specyficzne zastosowania i ograniczenia.
Pytanie 12

Które z poniższych urządzeń sieciowych umożliwia segmentację sieci na poziomie warstwy 3 modelu OSI?

A. Punkt dostępowy (Access Point)
B. Repeater (regenerator sygnału)
C. Switch
D. Router
Router to urządzenie, które działa na warstwie trzeciej modelu OSI, czyli warstwie sieciowej. To właśnie routery odpowiadają za segmentację sieci na poziomie IP – rozdzielają ruch pomiędzy różne podsieci, umożliwiają komunikację między nimi oraz podejmują decyzje o trasowaniu pakietów. Dzięki temu możliwe jest tworzenie złożonych, dobrze zarządzanych i bezpiecznych architektur sieciowych. W praktyce, routery pozwalają np. oddzielić sieć firmową od sieci gościnnej, a także izolować ruch różnych działów w przedsiębiorstwie. Standardowo wykorzystuje się je do łączenia lokalnych sieci LAN z Internetem czy innymi sieciami WAN. Warto pamiętać, że niektóre zaawansowane switche warstwy 3 również mogą pełnić funkcje segmentacji na tym poziomie, ale ich podstawowe zadanie to przełączanie w warstwie drugiej. Routery są jednak dedykowanym rozwiązaniem do segmentacji warstwy trzeciej i trasowania. Moim zdaniem z punktu widzenia praktyka sieciowego, zrozumienie tej roli routera to absolutna podstawa, bo od tego zależy cała logika podziału i bezpieczeństwa sieci w każdej szanującej się organizacji.
Pytanie 13

Firma Dyn, której serwery DNS zostały poddane atakowi, potwierdziła, że część incydentu …. miała miejsce z wykorzystaniem różnych urządzeń podłączonych do sieci. Ekosystem kamer, czujników oraz kontrolerów, nazywany ogólnie „Internetem rzeczy”, został wykorzystany przez przestępców jako botnet – sieć maszyn-zombie. Dotychczas rolę tę w większości pełniły głównie komputery. Cytat ten opisuje atak typu

A. mail bombing
B. DOS
C. flooding
D. DDOS
Odpowiedź DDOS (Distributed Denial of Service) jest prawidłowa, ponieważ opisany atak polegał na wykorzystaniu rozproszonych urządzeń do przeprowadzania ataku na serwery DNS firmy Dyn. W ataku DDOS, sprawcy używają wielu zainfekowanych urządzeń, tworząc botnet, który jest w stanie generować ogromne ilości fałszywego ruchu. W tym przypadku, Internet rzeczy (IoT) odegrał kluczową rolę, ponieważ przestępcy użyli kamer, czujników i innych podłączonych urządzeń jako maszyny-zombie. Standardy bezpieczeństwa, takie jak NIST SP 800-61, zalecają monitorowanie i zabezpieczanie urządzeń IoT, aby zapobiegać ich wykorzystaniu w atakach DDOS. Przykładami ataków DDOS mogą być sytuacje, w których witryny internetowe przestają działać lub są znacznie spowolnione w wyniku nadmiernego obciążenia. Praktyki zarządzania incydentami bezpieczeństwa, jak współpraca z dostawcami usług internetowych oraz implementacja rozwiązań filtrujących ruch, są kluczowe w przeciwdziałaniu takim atakom.
Pytanie 14

Którego z elementów dokumentacji lokalnej sieci komputerowej nie uwzględnia dokumentacja powykonawcza?

A. Kosztorysu wstępnego
B. Opisu systemu okablowania
C. Wyników pomiarów oraz testów
D. Norm i wytycznych technicznych
Dokumentacja powykonawcza lokalnej sieci komputerowej ma na celu przedstawienie rzeczywistych parametrów oraz stanu zrealizowanej instalacji, które mogą różnić się od planowanych. Kosztorys wstępny nie jest częścią tej dokumentacji, ponieważ dotyczy on fazy projektowej i szacowania kosztów, a nie rzeczywistego stanu inwestycji. W dokumentacji powykonawczej znajdują się wyniki pomiarów i testów, które potwierdzają zgodność z normami oraz wymaganiami technicznymi. Opis okablowania również jest ważnym elementem, gdyż dostarcza szczegółowych informacji o użytych komponentach i ich rozmieszczeniu. Normy i zalecenia techniczne są istotne, aby zapewnić, że instalacja została wykonana zgodnie z obowiązującymi standardami, co gwarantuje jej efektywność i bezpieczeństwo. Przykładem zastosowania dokumentacji powykonawczej może być przygotowanie raportu dla klienta, wskazującego na zgodność instalacji z projektem, co jest istotne przy odbiorze technicznym.
Pytanie 15

Parametr, który definiuje stosunek liczby wystąpionych błędnych bitów do ogólnej liczby odebranych bitów, to

A. Propagation Delay Skew
B. Near End Crosstalk
C. Bit Error Rate
D. Return Loss
Bit Error Rate (BER) to kluczowy parametr w telekomunikacji, który określa stosunek liczby błędnych bitów do całkowitej liczby otrzymanych bitów. Mierzy on jakość transmisji danych oraz niezawodność systemów komunikacyjnych. Niska wartość BER jest pożądana, ponieważ wskazuje na wysoką jakość sygnału i efektywność przesyłania informacji. W zastosowaniach praktycznych, takich jak sieci komputerowe czy systemy satelitarne, monitorowanie BER pozwala na szybką identyfikację problemów związanych z zakłóceniami sygnału, co jest kluczowe dla utrzymania wysokiej jakości usług. Standardy, takie jak ITU-T G.826, definiują sposoby pomiaru BER oraz akceptowalne poziomy w różnych aplikacjach. Zrozumienie i kontrola BER pozwala inżynierom na projektowanie bardziej niezawodnych systemów oraz na świadome podejmowanie decyzji dotyczących wyboru technologii transmisji, co w praktyce przekłada się na lepsze doświadczenia użytkowników końcowych.
Pytanie 16

Aby serwer DNS mógł poprawnie przekształcać nazwy domenowe na adresy IPv6, konieczne jest skonfigurowanie rekordu

A. A
B. AAAA
C. MX
D. CNAME
Wybór rekordu MX, CNAME czy A zamiast AAAA do odwzorowania nazw domen na adresy IPv6 to spora pomyłka. Rekord MX to przecież serwery pocztowe dla danej domeny, więc w ogóle się nie nadaje do adresów IP. Z kolei rekordy CNAME służą do aliasowania nazw, co też nie ma sensu w tym kontekście. Rekord A również nie jest pomocny, bo on działa tylko z IPv4. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, bo brak odpowiedniego rekordu AAAA w DNS sprawi, że użytkownicy z IPv6 nie będą mogli się połączyć z serwisem. To częsty błąd – myślenie, że wszystkie rekordy DNS mają takie same zastosowania. W rzeczywistości każdy typ rekordu ma swój cel, a korzystanie z nich na właściwy sposób to podstawa w administrowaniu siecią.
Pytanie 17

Które z poniższych urządzeń pozwala na bezprzewodowe łączenie się z siecią lokalną opartą na kablu?

A. Modem
B. Media konwerter
C. Przełącznik
D. Punkt dostępowy
Przełącznik, modem i media konwerter to urządzenia, które pełnią różne funkcje w infrastrukturze sieciowej, ale żadna z tych ról nie obejmuje bezprzewodowego dostępu do sieci lokalnej. Przełącznik, zwany również switchem, jest urządzeniem służącym do łączenia różnych urządzeń w sieci lokalnej (LAN) poprzez porty Ethernet. Jego zadaniem jest kierowanie pakietów danych między urządzeniami w oparciu o adresy MAC, ale nie ma zdolności do transmitowania sygnału bezprzewodowego. Modem, natomiast, jest urządzeniem, które łączy sieć lokalną z internetem poprzez dostawcę usług internetowych. Konwertuje sygnał cyfrowy na analogowy i vice versa, ale również nie zapewnia funkcji bezprzewodowego dostępu. Media konwerter działa na zasadzie konwersji sygnału z jednej technologii na inną, na przykład z światłowodowego na Ethernet, i nie ma zdolności do rozsyłania sygnału bezprzewodowego. Często występującym błędem jest mylenie funkcji różnych urządzeń w sieci, co może prowadzić do nieporozumień w zakresie projektowania i wdrażania sieci. Właściwe zrozumienie ról tych urządzeń jest kluczowe dla efektywnego zarządzania infrastrukturą sieciową oraz optymalizacji działania systemów informatycznych.
Pytanie 18

Jaki adres wskazuje, że komputer jest częścią sieci o adresie IP 192.168.10.64/26?

A. 192.168.10.50
B. 192.168.10.200
C. 192.168.10.1
D. 192.168.10.100
Adres 192.168.10.100 pasuje do sieci z maską 26-bitową. To znaczy, że pierwsze 26 bitów określa, która to sieć, a reszta jest dla urządzeń. Dla adresu 192.168.10.64/26, identyfikator sieci to właśnie ten adres, a masz zakres hostów od 192.168.10.65 do 192.168.10.126. Twoje 192.168.10.100 znajduje się w tym zakresie, czyli jest ok. Warto pamiętać, że prywatne adresy IP są super do sieci lokalnych, bo nie są widoczne w Internecie. Maska 26-bitowa daje nam możliwość przydzielenia 62 adresów dla urządzeń, co spokojnie wystarcza w małych sieciach, jak biura czy domy. Zrozumienie, jak działają adresy IP i ich podział, jest mega ważne, gdy projektujesz i konfigurujesz sieci komputerowe.
Pytanie 19

Który ze standardów opisuje strukturę fizyczną oraz parametry kabli światłowodowych używanych w sieciach komputerowych?

A. IEEE 802.11
B. IEEE 802.3af
C. ISO/IEC 11801
D. RFC 1918
Wiele osób może kojarzyć IEEE 802.11 z sieciami komputerowymi, ale ten standard dotyczy wyłącznie bezprzewodowych sieci LAN, czyli popularnego Wi-Fi. Nie ma tam mowy o przewodach, a tym bardziej o światłowodach – to zupełnie inna kategoria technologii. Podobnie IEEE 802.3af odnosi się do Power over Ethernet, czyli przesyłania zasilania wraz z danymi po kablach sieciowych, lecz tylko miedzianych. Światłowody nie przewodzą prądu w ten sposób i nie są ujęte w tym standardzie. RFC 1918 natomiast to dokument dotyczący adresacji prywatnej w sieciach IP – konkretnie przydziela zakresy adresów, które nie są routowane w Internecie. Dotyczy to wyłącznie warstwy sieciowej modelu TCP/IP, nie zaś fizycznych mediów transmisyjnych. Typowym błędem jest mylenie tych standardów, bo ich numery pojawiają się często w materiałach edukacyjnych czy konfiguracji urządzeń, ale w praktyce dotyczą one różnych aspektów działania sieci. Żaden z tych dokumentów nie omawia struktury fizycznej kabli światłowodowych ani ich parametrów – to domena wyłącznie norm takich jak ISO/IEC 11801. Z mojego doświadczenia wynika, że zrozumienie rozdziału kompetencji i zakresu poszczególnych standardów jest kluczowe, żeby unikać chaosu przy projektowaniu czy diagnozie sieci. W skrócie: tylko ISO/IEC 11801 odpowiada na pytanie o światłowody i ich budowę.
Pytanie 20

Jakie polecenie powinno być użyte w systemie Windows, aby uzyskać informacje o adresach wszystkich kolejnych ruterów przekazujących dane z komputera do celu?

A. ipconfig
B. arp
C. tracert
D. ping
Polecenie tracert (trace route) jest narzędziem diagnostycznym używanym w systemie Windows do śledzenia trasy pakietów IP do docelowego adresu. Działa poprzez wysyłanie pakietów ICMP Echo Request z różnymi czasami życia (TTL - Time To Live), co pozwala na identyfikację każdego ruter, przez który przechodzą pakiety. Każdy ruter zmniejsza wartość TTL o 1, a gdy TTL osiąga 0, ruter wysyła z powrotem komunikat ICMP Time Exceeded, co umożliwia identyfikację jego adresu IP. Tracert jest szczególnie przydatnym narzędziem w diagnostyce sieciowej, umożliwiającym administratorom zrozumienie, gdzie mogą występować opóźnienia lub problemy w trasie pakietów. Przykładowo, używając komendy tracert www.example.com, możemy zobaczyć, przez jakie urządzenia przeszły pakiety, co może pomóc w lokalizacji problemów z łącznością lub identyfikacji nieprawidłowości w sieci. Dobrą praktyką jest regularne korzystanie z tracert w celu monitorowania wydajności sieci oraz analizy jej struktury.
Pytanie 21

Jakie urządzenie powinno być użyte do połączenia komputerów, aby mogły działać w różnych domenach rozgłoszeniowych?

A. Koncentratora
B. Mostu
C. Rutera
D. Regeneratora
Ruter jest urządzeniem, które odgrywa kluczową rolę w łączeniu różnych domen rozgłoszeniowych, co pozwala na efektywną komunikację między różnymi sieciami. W przeciwieństwie do mostu czy koncentratora, które operują na warstwie drugiej modelu OSI (warstwie łącza danych), ruter funkcjonuje na warstwie trzeciej (warstwa sieci). Jego zadaniem jest zarządzanie ruchem danych pomiędzy różnymi sieciami, co oznacza, że pakiety danych mogą być kierowane do odpowiednich adresów IP, co jest istotne w przypadku, gdy komputery są w różnych podsieciach. Dzięki temu, ruter potrafi zrozumieć, kiedy dane powinny zostać wysłane do innej sieci, a kiedy pozostają w obrębie tej samej. Przykładowo, w dużych organizacjach, które mają różne lokalizacje geograficzne, rutery umożliwiają komunikację między nimi poprzez sieci WAN. Praktyczne zastosowanie ruterów obejmuje nie tylko łączenie lokalnych sieci, ale także umożliwiają one stosowanie zaawansowanych funkcji, takich jak QoS (Quality of Service), które pomagają w zarządzaniu ruchem sieciowym, co jest kluczowe w przypadku aplikacji wymagających niskich opóźnień, jak np. wideokonferencje. W kontekście standardów, rutery muszą być zgodne z protokołami, takimi jak IP (Internet Protocol) oraz muszą wspierać różnorodne protokoły routingu, co czyni je nieodzownym elementem nowoczesnych infrastruktur sieciowych.
Pytanie 22

Do ilu sieci należą komputery o adresach IPv4 przedstawionych w tabeli?

NazwaAdres IPMaska
Komputer 110.11.161.10255.248.0.0
Komputer 210.12.161.11255.248.0.0
Komputer 310.13.163.10255.248.0.0
Komputer 410.14.163.11255.248.0.0

A. Dwóch.
B. Czterech.
C. Jednej.
D. Trzech.
Poprawna odpowiedź wskazuje na to, że wszystkie komputery z adresami IPv4 w analizowanej tabeli należą do jednej sieci. Aby zrozumieć to zagadnienie, kluczowe jest zrozumienie, jak działa maska sieciowa. W tym przypadku zastosowana maska 255.248.0.0, co odpowiada notacji CIDR /13, oznacza, że pierwsze 13 bitów adresu IP definiuje identyfikator sieci. Adresy IP różnią się jedynie ostatnimi bitami, które odpowiadają unikalnym hostom w tej samej sieci. Oznacza to, że wszystkie komputery mogą komunikować się ze sobą bez konieczności używania routera, co jest zgodne z praktykami opartymi na standardzie TCP/IP. W praktyce, kiedy projektujemy sieci, ważne jest, aby zrozumieć, jak podział na podsieci może pomóc w zarządzaniu ruchem i bezpieczeństwem. W sytuacjach, gdy wiele hostów znajduje się w tej samej sieci, zmniejsza się opóźnienie komunikacji, a także obciążenie routerów, co przyczynia się do bardziej efektywnego wykorzystania zasobów sieci.
Pytanie 23

Stworzenie symulowanego środowiska komputerowego, które jest przeciwieństwem środowiska materialnego, określa się mianem

A. ustawieniem.
B. wirtualizacją.
C. modernizacją.
D. aktualizacją.
Wirtualizacja to proces tworzenia symulowanego środowiska komputerowego, które działa w odseparowanej przestrzeni niż rzeczywiste zasoby fizyczne. Przykładem wirtualizacji jest korzystanie z maszyn wirtualnych, które pozwalają na uruchamianie różnych systemów operacyjnych na jednej fizycznej maszynie. Dzięki wirtualizacji administratorzy mogą efektywnie zarządzać zasobami, zmniejszać koszty operacyjne oraz zwiększać elastyczność i skalowalność infrastruktury IT. W praktyce, wirtualizacja umożliwia tworzenie środowisk testowych, które nie wpływają na działanie produkcyjnych aplikacji, a także pozwala na łatwe przeprowadzanie kopii zapasowych i przywracanie systemów. Ponadto, standardy takie jak VMware vSphere, Microsoft Hyper-V oraz KVM (Kernel-based Virtual Machine) są przykładami dobrych praktyk w zakresie wirtualizacji, które pozwalają na efektywne i bezpieczne zarządzanie wirtualnymi zasobami.
Pytanie 24

Urządzenie sieciowe typu most (ang. Bridge) działa w:

A. jest urządzeniem klasy store and forward
B. pierwszej warstwie modelu OSI
C. nie ocenia ramki pod względem adresu MAC
D. osiemnej warstwie modelu OSI
Praca w zerowej warstwie modelu OSI odnosi się do warstwy fizycznej, która zajmuje się przesyłaniem bitów przez medium transmisyjne. Mosty, jako urządzenia warstwy łącza danych, operują na ramkach, które zawierają adresy MAC, co oznacza, że nie mogą funkcjonować na poziomie zerowym. Przypisywanie mostów do ósmej warstwy modelu OSI jest błędne, ponieważ model OSI definiuje jedynie siedem warstw, a wszelkie odniesienia do ósmej warstwy byłyby niepoprawne z punktu widzenia standardów sieciowych. Warto również zauważyć, że mosty w rzeczywistości analizują ramki pod kątem adresów MAC, co jest kluczowym elementem ich funkcjonalności. To umożliwia im podejmowanie decyzji o przesyłaniu danych do odpowiednich segmentów sieci, w zależności od ich adresacji. Ignorowanie analizy adresów MAC w kontekście pracy mostów prowadzi do nieporozumień co do ich roli w architekturze sieci. Typowym błędem jest mylenie mostów z urządzeniami, które nie analizują danych na poziomie warstwy łącza, co może prowadzić do nieefektywnego zarządzania ruchem i spadku wydajności sieci. Zrozumienie prawidłowych funkcji mostów jest kluczowe dla skutecznego projektowania i zarządzania nowoczesnymi sieciami.
Pytanie 25

Narzędzie z grupy systemów Windows tracert służy do

A. wyświetlania oraz modyfikacji tablicy trasowania pakietów sieciowych
B. śledzenia ścieżki przesyłania pakietów w sieci
C. uzyskiwania szczegółowych informacji dotyczących serwerów DNS
D. nawiązywania połączenia zdalnego z serwerem na wyznaczonym porcie
Narzędzie tracert (traceroute) to naprawdę fajne i przydatne narzędzie, kiedy chodzi o diagnostykę w sieciach komputerowych. Pozwala nam śledzić, jak pakiety danych przemieszczają się przez różne routery. Działa to tak, że wysyła pakiety ICMP echo request, a potem monitoruje odpowiedzi z każdego przeskoku. Dzięki temu możemy zobaczyć, gdzie mogą być opóźnienia albo jakieś problemy na trasie do celu. Na przykład, administratorzy sieci mogą używać tracert do znajdowania problemów z łącznością, co jest super ważne w dużych sieciach (WAN) albo w sytuacjach, kiedy użytkownicy skarżą się na problemy z dostępem do stron. Warto regularnie sprawdzać trasy w sieci i analizować wyniki, żeby poprawić wydajność sieci, to naprawdę działa!
Pytanie 26

Planowana sieć przypisana jest do klasy C. Sieć została podzielona na 4 podsieci, w których każda z nich obsługuje 62 urządzenia. Która z wymienionych masek będzie odpowiednia do realizacji tego zadania?

A. 255.255.255.224
B. 255.255.255.240
C. 255.255.255.192
D. 255.255.255.128
Maska 255.255.255.192 jest odpowiednia do podziału sieci klasy C na cztery podsieci z co najmniej 62 urządzeniami w każdej. Maska ta, zapisana w postaci CIDR, to /26, co oznacza, że 26 bitów jest zarezerwowanych na adresy sieciowe, a pozostałe 6 bitów na adresy hostów. Obliczając liczbę dostępnych adresów hostów w poszczególnych podsieciach, stosujemy wzór 2^(32 - maska) - 2, co w tym przypadku daje 2^(32 - 26) - 2 = 62. Oznacza to, że każda z czterech podsieci może obsłużyć dokładnie 62 urządzenia, co jest zgodne z wymaganiami. W praktyce, podział na podsieci pozwala na lepsze zarządzanie ruchem sieciowym, zwiększenie bezpieczeństwa poprzez izolację podsieci oraz umożliwia efektywne wykorzystanie dostępnego adresowania IP. Standardy, takie jak RFC 950, określają zasady podziału sieci i przypisania adresów, co jest kluczowe w projektowaniu nowoczesnych architektur sieciowych.
Pytanie 27

Licencja typu TRIAL pozwala na korzystanie z oprogramowania

A. w ograniczonym zakresie, np. z pominięciem niektórych funkcji
B. przez określony okres (np. 3 miesiące)
C. wyłącznie do zastosowań niekomercyjnych
D. przez nieograniczony czas, z możliwością wprowadzenia zmian
Licencje TRIAL są często mylone z innymi rodzajami licencji, co prowadzi do nieporozumień. Na przykład licencja, która pozwala na użytkowanie oprogramowania przez dowolny czas z możliwością modyfikacji, jest typowym przypadkiem licencji open source, a nie trial. W przypadku licencji typu TRIAL użytkownicy mają ograniczony czas na testowanie oprogramowania, co jest kluczowym elementem tej formy licencjonowania. Licencje TRIAL nie są również przeznaczone tylko do celów niekomercyjnych, co jest błędnym założeniem. Użytkownicy mogą wykorzystać oprogramowanie trial zarówno w celach osobistych, jak i zawodowych, jednak z zastrzeżeniem, że po zakończeniu okresu próbnego muszą nabyć pełną wersję lub usunąć oprogramowanie. Kolejnym błędnym podejściem jest mylenie ograniczeń funkcjonalnych z całkowitym brakiem dostępu do oprogramowania. Oprogramowanie trial często oferuje pełny zestaw funkcji, ale na ograniczony czas, co pozwala użytkownikom na pełne zapoznanie się z możliwościami przed podjęciem decyzji o zakupie. W związku z tym kluczowe jest zrozumienie, że licencja TRIAL ma na celu umożliwienie użytkownikom oceny oprogramowania w określonym czasie, a nie w formie nieograniczonej lub ograniczonej do funkcji.
Pytanie 28

Jakie oprogramowanie odpowiada za funkcję serwera DNS w systemie Linux?

A. vsftpd
B. samba
C. apache
D. bind
Poprawna odpowiedź to bind, który jest popularnym serwerem DNS w systemach Linux. Bind, czyli Berkeley Internet Name Domain, to oprogramowanie, które implementuje protokół DNS (Domain Name System). Umożliwia to rozwiązywanie nazw domenowych na adresy IP, co jest kluczowe dla funkcjonowania internetu. Bind jest skonfigurowany do pracy zarówno jako serwer nazw autoritarny, jak i serwer rekurencyjny, co oznacza, że może odpowiadać na zapytania o nazwę domeny i jednocześnie przekazywać zapytania do innych serwerów DNS w celu uzyskania odpowiedzi. Przykładowo, gdy użytkownik wpisuje adres www.example.com w przeglądarce, serwer DNS wykorzystujący bind przekształca tę nazwę w odpowiedni adres IP, co pozwala na nawiązanie połączenia z właściwym serwerem. Bind jest zgodny z różnymi standardami, w tym RFC 1035, co czyni go niezawodnym narzędziem w zarządzaniu nazwami domenowymi. Dobrą praktyką jest regularne aktualizowanie konfiguracji serwera DNS oraz monitorowanie jego działania, aby zapewnić bezpieczeństwo i optymalną wydajność.
Pytanie 29

Który z poniższych programów nie służy do zdalnego administrowania komputerami w sieci?

A. Virtualbox
B. Team Viewer
C. UltraVNC
D. Rdesktop
VirtualBox to oprogramowanie do wirtualizacji, które pozwala na uruchamianie wielu systemów operacyjnych na jednym komputerze, ale nie jest przeznaczone do zdalnego zarządzania komputerami w sieci. Oprogramowanie to umożliwia użytkownikom tworzenie i zarządzanie maszynami wirtualnymi w środowisku lokalnym. W praktyce oznacza to, że VirtualBox pozwala na testowanie aplikacji w różnych systemach operacyjnych czy środowiskach bez konieczności posiadania dodatkowego sprzętu. Typowe zastosowania obejmują programistykę, testowanie oraz edukację, gdzie użytkownicy mogą eksperymentować z różnymi konfiguracjami systemowymi. W kontekście zdalnego zarządzania, VirtualBox nie oferuje funkcji umożliwiających kontrolowanie maszyny zdalnie, co jest kluczowe dla narzędzi takich jak UltraVNC, TeamViewer czy Rdesktop, które są specjalnie zaprojektowane do tego celu. Z tego powodu, wybór VirtualBox jako odpowiedzi na to pytanie jest słuszny, ponieważ nie spełnia on kryteriów zdalnego zarządzania.
Pytanie 30

Który z poniższych zapisów określa folder noszący nazwę dane, który jest udostępniony na dysku sieciowym urządzenia o nazwie serwer1?

A. C:\dane
B. \serwer1\dane
C. \dane
D. C:\serwer1\dane
Odpowiedź \serwer1\dane jest okej, bo pokazuje folder 'dane' na serwerze 'serwer1'. W Windowsie zwykle używamy formatu \nazwa_serwera\nazwa_folderu, żeby łatwo dostać się do plików w sieci. Można na przykład w Eksploratorze Windows wpisać tę ścieżkę, żeby zobaczyć, co jest w folderze 'dane'. To super, bo dzięki temu firmy mogą dobrze dzielić się plikami i zasobami. Fajnie też pamiętać o tym, żeby ustawiać odpowiednie uprawnienia, żeby nikt nie miał dostępu do danych, do których nie powinien mieć. Takie praktyki naprawdę pomagają w utrzymaniu porządku w firmach.
Pytanie 31

Jakiego wtyku należy użyć do zakończenia ekranowanej skrętki czteroparowej?

A. RJ-11
B. 8P8C
C. RP-SMA
D. SC
Wtyk 8P8C, znany również jako RJ-45, jest standardowym złączem stosowanym w sieciach Ethernet oraz do zakończeń ekranowanych skrętek, takich jak skrętki czteroparowe. Umożliwia on przesyłanie danych z prędkością do 10 Gbps na odległość do 100 metrów, co czyni go odpowiednim wyborem dla nowoczesnych aplikacji sieciowych. Wtyk 8P8C jest zaprojektowany do obsługi ośmiu żył, które są odpowiednio parowane, co minimalizuje zakłócenia elektromagnetyczne. Użycie wtyku 8P8C w kablach sieciowych zapewnia zgodność z normami TIA/EIA-568, które definiują sposób układania i zakończenia przewodów. W praktyce, właściwe zakończenie kabla skręcanego z użyciem wtyku 8P8C pozwala na osiągnięcie optymalnej wydajności oraz stabilności połączeń, co jest kluczowe w środowiskach biurowych i przemysłowych, gdzie jakość sygnału ma ogromne znaczenie dla pracy systemów informatycznych.
Pytanie 32

W topologii fizycznej gwiazdy wszystkie urządzenia działające w sieci są

A. podłączone do węzła sieci
B. połączone z dwoma sąsiadującymi komputerami
C. połączone pomiędzy sobą odcinkami kabla tworząc zamknięty pierścień
D. podłączone do jednej magistrali
W przypadku połączeń w sieci, które są zorganizowane w inny sposób, jak np. w przypadku podłączenia do magistrali, mamy do czynienia z topologią magistrali. W tej konfiguracji wszystkie urządzenia dzielą wspólne medium transmisyjne, co może prowadzić do kolizji danych oraz zmniejszenia wydajności w miarę wzrostu liczby podłączonych komputerów. Podobnie połączenia w pierścień, gdzie każde urządzenie jest podłączone do dwóch innych, tworząc zamknięty cykl, mogą wiązać się z problemami, takimi jak trudności w diagnostyce oraz potencjalne punkty awarii, które mogą zakłócić funkcjonowanie całej sieci. W praktyce, takie topologie nie zapewniają takiej elastyczności i odporności na awarie jak topologia gwiazdy. Liczne organizacje i standardy branżowe, takie jak IEEE 802.3, promują stosowanie topologii gwiazdy ze względu na jej zalety w zakresie zarządzania ruchem i zwiększonej niezawodności. Warto zauważyć, że nieprawidłowe interpretacje dotyczące struktury sieci mogą prowadzić do błędnych decyzji w projektowaniu, co z kolei może generować dodatkowe koszty oraz problemy z utrzymaniem sieci. Dlatego kluczowe jest zrozumienie podstawowych różnic pomiędzy tymi topologiami oraz ich praktycznych implikacji.
Pytanie 33

W celu zagwarantowania jakości usług QoS, w przełącznikach warstwy dostępu wdraża się mechanizm

A. który zapobiega tworzeniu się pętli w sieci
B. decydujący o liczbie urządzeń, które mogą łączyć się z danym przełącznikiem
C. przydzielania wyższego priorytetu wybranym typom danych
D. pozwalający na używanie wielu portów jako jednego łącza logicznego
Odpowiedzi, które odnoszą się do zapobiegania powstawaniu pętli w sieci, liczby urządzeń mogących łączyć się z przełącznikiem oraz wykorzystywania kilku portów jako jednego łącza logicznego, nie dotyczą bezpośrednio mechanizmu QoS w przełącznikach warstwy dostępu. Zapobieganie powstawaniu pętli, realizowane na przykład przez protokoły STP (Spanning Tree Protocol), ma na celu utrzymanie stabilności i niezawodności sieci, jednak nie wpływa na jakość usług w kontekście priorytetyzacji ruchu. Podobnie, regulowanie liczby urządzeń łączących się z przełącznikiem nie jest metodą poprawy jakości usług, lecz ma bardziej związek z zarządzaniem zasobami sieciowymi i bezpieczeństwem. Przykładowe techniki zarządzania dostępem do sieci, takie jak MAC filtering, nie rozwiążą problemów związanych z ruchem o różnym poziomie krytyczności. Co więcej, łączenie kilku portów w jedno logiczne, zazwyczaj realizowane poprzez LACP (Link Aggregation Control Protocol), służy zwiększeniu przepustowości, lecz nie wpływa na różnicowanie jakości przesyłanych danych. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków mogą obejmować mylenie pojęć związanych z zarządzaniem ruchem oraz nieodróżnianie mechanizmów związanych z bezpieczeństwem i stabilnością sieci od tych, które mają na celu poprawę jakości usług.
Pytanie 34

Jak wiele punktów rozdzielczych, według normy PN-EN 50174, powinno być umiejscowionych w budynku o trzech kondygnacjach, przy założeniu, że powierzchnia każdej z kondygnacji wynosi około 800 m2?

A. 4
B. 1
C. 2
D. 3
Zgodnie z normą PN-EN 50174, która reguluje wymagania dotyczące planowania i instalacji systemów telekomunikacyjnych w budynkach, liczba punktów rozdzielczych w obiekcie zależy od kilku kluczowych czynników, takich jak powierzchnia kondygnacji oraz ilość kondygnacji. W przypadku 3-kondygnacyjnego budynku o powierzchni każdej kondygnacji wynoszącej około 800 m², norma wskazuje na konieczność zainstalowania trzech punktów rozdzielczych. Każdy punkt rozdzielczy powinien być strategicznie rozmieszczony, aby maksymalizować efektywność sieci telekomunikacyjnej oraz zapewnić łatwy dostęp do infrastruktury. Praktyczne zastosowanie tej zasady sprawdza się w obiektach o dużej powierzchni użytkowej, gdzie odpowiednia liczba punktów rozdzielczych ułatwia zarządzanie siecią, a także minimalizuje ryzyko awarii. Zastosowanie normy PN-EN 50174 w projektowaniu sieci telekomunikacyjnych jest istotne dla zapewnienia nieprzerwanego dostępu do usług, co jest kluczowe w obiektach komercyjnych oraz publicznych.
Pytanie 35

Mechanizm ograniczeń na dysku, który umożliwia kontrolowanie wykorzystania zasobów dyskowych przez użytkowników, nazywany jest

A. spool
B. management
C. ąuota
D. release
Odpowiedzi 'release', 'spool' oraz 'management' nie odnoszą się bezpośrednio do mechanizmu limitów dyskowych, co może prowadzić do mylnych przekonań o ich funkcji. Odpowiedź 'release' odnosi się do procesu zwalniania zasobów, co nie ma związku z przydzielaniem i zarządzaniem przestrzenią dyskową. Często myląc te pojęcia, można sądzić, że zwolnienie zasobów oznacza ich ograniczenie, co jest błędne. Z kolei odpowiedź 'spool' dotyczy zarządzania danymi w kolejkach wydruku lub buforach, co znowu nie jest związane z kontrolowaniem przestrzeni dyskowej, a bardziej z tymczasowym przechowywaniem danych. Natomiast 'management' jest terminem ogólnym, który odnosi się do zarządzania zasobami w szerszym kontekście, ale nie wskazuje na konkretne mechanizmy ograniczające dostęp do przestrzeni dyskowej. Prawidłowe zrozumienie tych terminów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemami komputerowymi oraz zasobami w sieciach, a pomylenie ich z mechanizmami cząty może prowadzić do nieefektywnego gospodarowania przestrzenią dyskową.
Pytanie 36

Podaj zakres adresów IP przyporządkowany do klasy A, który jest przeznaczony do użytku prywatnego w sieciach komputerowych?

A. 127.0.0.0-127.255.255.255
B. 10.0.0.0-10.255.255.255
C. 192.168.0.0-192.168.255.255
D. 172.16.0.0-172.31.255.255
Zakres 127.0.0.0-127.255.255.255 to adresy IP klasy A przeznaczone do pętli zwrotnej (localhost), co oznacza, że są one używane do komunikacji lokalnej w obrębie urządzenia. Ich zastosowanie nie ma nic wspólnego z adresacją prywatną w sieciach komputerowych. Użycie tych adresów w kontekście sieci LAN jest niewłaściwe i może prowadzić do nieporozumień w projektowaniu infrastruktury sieciowej. Adresy 172.16.0.0-172.31.255.255 należą do klasy B, a nie A, i również mogą być używane w sieciach prywatnych, ale w innym zakresie. Nieprawidłowe jest również sugerowanie, że adresy z zakresu 192.168.0.0-192.168.255.255, które są adresami prywatnymi klasy C, mogą być używane w tym kontekście jako alternatywa dla klasy A. Często mylenie tych zakresów prowadzi do błędnego projektowania sieci, co może skutkować problemami z routowaniem oraz bezpieczeństwem danych. Kluczowe jest zrozumienie, że każda klasa adresowa ma swoje specyficzne zastosowania, a nieprawidłowe ich użycie może prowadzić do konfliktów adresowych i obniżenia wydajności sieci. W praktyce, projektując sieci, należy się kierować dobrymi praktykami, aby zoptymalizować zarządzanie adresami IP i uniknąć nieefektywności.
Pytanie 37

ARP (Adress Resolution Protocol) to protokół, którego zadaniem jest przekształcenie adresu IP na

A. nazwę urządzenia
B. nazwę domenową
C. adres sprzętowy
D. adres poczty elektronicznej
ARP (Address Resolution Protocol) jest kluczowym protokołem w komunikacji sieciowej, który umożliwia odwzorowanie adresu IP na adres sprzętowy (MAC). Gdy komputer chce wysłać dane do innego urządzenia w sieci lokalnej, musi znać jego adres MAC. Protokół ARP działa na poziomie warstwy 2 modeli OSI, co oznacza, że jest odpowiedzialny za komunikację w obrębie lokalnych sieci Ethernet. Proces rozpoczyna się od wysłania przez komputer zapytania ARP w formie broadcastu, aby dowiedzieć się, kto posiada dany adres IP. Odpowiedź na to zapytanie zawiera adres MAC docelowego urządzenia. Dzięki ARP, protokół IP może skutecznie współdziałać z warstwą sprzętową, co jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania sieci TCP/IP. Przykładem zastosowania ARP jest sytuacja, gdy użytkownik przegląda zasoby w sieci, a jego komputer musi wysłać pakiet do serwera, którego adres IP został wcześniej ustalony, ale adres MAC jest mu nieznany. Poprawne działanie ARP zapewnia, że dane dotrą do właściwego odbiorcy.
Pytanie 38

Wskaż, który z podanych adresów stanowi adres rozgłoszeniowy sieci?

A. 10.255.255.127/25
B. 10.0.255.127/22
C. 10.0.255.127/23
D. 10.0.255.127/24
Adres 10.255.255.127/25 jest adresem rozgłoszeniowym dla sieci, ponieważ w tej konkretnej masce podsieci (/25) ostatni adres w tej podsieci jest używany jako adres rozgłoszeniowy. Maska /25 oznacza, że pierwsze 25 bitów adresu jest używane do identyfikacji sieci, co pozostawia 7 bitów do identyfikacji hostów. W przypadku adresu 10.255.255.0/25, zakres adresów hostów wynosi od 10.255.255.1 do 10.255.255.126, a adres rozgłoszeniowy to 10.255.255.127. W praktyce adresy rozgłoszeniowe są kluczowe dla komunikacji w sieci, umożliwiając wysyłanie danych do wszystkich hostów w danej podsieci jednocześnie, co jest szczególnie przydatne w aplikacjach multicast i w sytuacjach, gdy chcemy przesłać informacje do wielu urządzeń. Rozumienie, jak obliczać adresy rozgłoszeniowe, jest istotne dla inżynierów sieciowych i administratorów IT, ponieważ pozwala na efektywne planowanie i zarządzanie zasobami sieciowymi zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, zgodnymi z normami IETF.
Pytanie 39

Protokół używany do konwertowania fizycznych adresów MAC na adresy IP w sieciach komputerowych to

A. ARP (Address Resolution Protocol)
B. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol)
C. DNS (Domain Name System)
D. RARP (Reverse Address Resolution Protocol)
RARP, czyli Reverse Address Resolution Protocol, to protokół, który służy do przekształcania fizycznych adresów MAC na adresy IP. Działa na poziomie warstwy 2 (łącza danych) oraz warstwy 3 (sieci) modelu OSI. W praktyce, RARP jest używany przez urządzenia, które znają tylko swój adres MAC i potrzebują uzyskać przypisany adres IP w celu komunikacji w sieci. RARP jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy urządzenie uruchamia się i nie ma przypisanego adresu IP, na przykład w przypadku stacji roboczych w sieciach lokalnych. Przykładem wykorzystania RARP może być bootowanie stacji roboczej w sieci bezdyskowej, gdzie urządzenie musi uzyskać adres IP przed kontynuowaniem ładowania systemu operacyjnego. Stosowanie RARP jest zgodne ze standardami IETF i stanowi przykład dobrych praktyk w zakresie dynamiki zarządzania adresacją w sieciach komputerowych, chociaż w nowoczesnych sieciach częściej stosuje się inne protokoły, takie jak DHCP.
Pytanie 40

Jakie polecenie pozwala uzyskać informacje o bieżących połączeniach TCP oraz szczegóły dotyczące portów źródłowych i docelowych?

A. netstat
B. ping
C. ipconfig
D. lookup
Polecenie netstat (od Network Statistics) jest niezwykle przydatnym narzędziem w systemach operacyjnych, które pozwala na uzyskanie szczegółowych informacji o aktualnych połączeniach sieciowych, w tym o połączeniach TCP. Używając tego polecenia, możemy zobaczyć zarówno źródłowe, jak i docelowe porty, co jest kluczowe w analizie ruchu sieciowego oraz diagnozowaniu problemów z połączeniem. Przykładowo, administratorzy sieci mogą użyć netstat, aby sprawdzić, jakie aplikacje korzystają z określonych portów, co pozwala na identyfikację potencjalnych zagrożeń bezpieczeństwa. W praktyce, polecenie netstat -an wyświetli wszystkie aktywne połączenia oraz nasłuchujące porty, co jest standardową praktyką w zarządzaniu sieciami. Ponadto, netstat może być używany do monitorowania wszelkich nieautoryzowanych połączeń, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zabezpieczeń sieciowych, takich jak zarządzanie ryzykiem i ochrona przed atakami DDoS.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej