Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.14 - Organizacja i kontrola robót budowlanych oraz sporządzanie kosztorysów
Data rozpoczęcia: 16 czerwca 2025 20:36
Data zakończenia: 16 czerwca 2025 20:44

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zagospodarowanie obszaru budowy powinno rozpocząć się od realizacji

A. pomieszczeń dla zarządu budowy

B. ogrodzenia terenu budowy

C. miejsc składowych i magazynów budowy

D. czasowych dróg

Ogrodzenie terenu budowy jest kluczowym elementem zagospodarowania, ponieważ ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa zarówno pracowników, jak i osób postronnych. Zgodnie z przepisami BHP oraz normami budowlanymi, ogrodzenie powinno być solidne i widoczne, aby zminimalizować ryzyko wypadków. Przykładowo, ogrodzenia tymczasowe, takie jak siatki ogrodzeniowe, są często stosowane w celu wyznaczenia granic terenu budowy oraz ochrony przed nieautoryzowanym dostępem. Dodatkowo, odpowiednie oznakowanie ogrodzenia jest istotne dla informowania o zagrożeniach i zasadach bezpieczeństwa obowiązujących na placu budowy. Oprócz funkcji ochronnych, ogrodzenia mogą również pełnić rolę estetyczną i wspierać porządek przestrzenny na budowie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania projektami budowlanymi. Właściwe zagospodarowanie terenu, rozpoczęte od ogrodzenia, sprzyja efektywnemu przebiegowi prac budowlanych.

Pytanie 2

Zgodnie z dokumentacją projektową rozstaw prętów głównych w płycie żelbetowej powinien wynosić 160 mm. Który z wymienionych wymiarów rozstawu prętów głównych nie spełnia warunku określonego w specyfikacji technicznej?

Specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót zbrojarskich (fragment)

[...]
– Dopuszczalne odchylenia strzemion od linii prostopadłej do zbrojenia głównego nie powinno przekraczać 3%.
– Różnice rozstawu prętów głównych w płytach nie powinny przekraczać ±1 cm, a w innych elementach ±0,5 cm.
– Różnice w rozstawie strzemion w stosunku do wymagań określonych w projekcie nie powinny przekraczać ±2 cm.
[...]

A. 162 mm

B. 158 mm

C. 168 mm

D. 172 mm

Wybór nieprawidłowych rozstawów prętów głównych, takich jak 162 mm, 172 mm, 168 mm czy 158 mm, może wyniknąć z błędnego zrozumienia dokumentacji projektowej oraz specyfikacji technicznej. Istotne jest, aby nie tylko znać wartości liczbowe, ale również umieć je interpretować w kontekście wymogów projektowych. Na przykład rozstaw 162 mm jest tylko nieznacznie większy od wartości docelowej 160 mm, lecz nie przekracza dopuszczalnego zakresu. Takie podejście może prowadzić do założenia, że jest to akceptowalne, ale nie uwzględnia faktu, że projektowanie konstrukcji wymaga ścisłego przestrzegania ustalonych norm, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa. Rozstaw 168 mm, choć również bliski, wciąż nie może być traktowany jako poprawny, ponieważ granice tolerancji są ściśle określone. W przypadku 158 mm, chociaż jest on mniejszy od wymaganego, może to wydawać się teoretycznie akceptowalne, ale w praktyce każdy milimetr poniżej dolnej granicy może prowadzić do niedostatecznego wsparcia dla obciążeń działających na płytę. Te błędne wybory wynikają często z niedostatecznego zrozumienia specyfikacji oraz ich praktycznego zastosowania, co może skutkować poważnymi konsekwencjami w realizacji projektów budowlanych. Zrozumienie zasad projektowania konstrukcji żelbetowych jest kluczowe dla unikania takich pomyłek, a ich konsekwencje mogą być nie tylko kosztowne, ale także niebezpieczne.

Pytanie 3

Jakie elementy obejmuje plan bezpieczeństwa i zdrowia na terenie budowy (BiOZ)?

A. strona tytułowa, część obliczeniowa, część opisowa

B. część obliczeniowa, część projektowa, część rysunkowa

C. część projektowa, część obliczeniowa, część opisowa

D. strona tytułowa, część opisowa, część rysunkowa

Plan bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na budowie (BiOZ) jest kluczowym dokumentem, który ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa pracowników oraz ochrony zdrowia w trakcie realizacji prac budowlanych. Składa się on z trzech głównych części: strony tytułowej, części opisowej oraz części rysunkowej. Strona tytułowa zawiera informacje identyfikujące projekt, takie jak nazwa inwestycji, lokalizacja oraz dane kontaktowe wykonawcy. Część opisowa przedstawia szczegółowe informacje dotyczące zagrożeń występujących na budowie, strategii ich eliminacji oraz procedur bezpieczeństwa, które należy stosować. Część rysunkowa zawiera schematy i plany dotyczące organizacji pracy na budowie, w tym lokalizację urządzeń ochronnych, dróg ewakuacyjnych oraz innych istotnych elementów. Dobrze przygotowany BiOZ jest zgodny z normami prawnymi, takimi jak Ustawa o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz normy PN-EN, i stanowi podstawę do prowadzenia bezpiecznych prac budowlanych.

Pytanie 4

Który z podanych komponentów systemu odwodnienia dachu łączy rynnę z rurą spustową, umożliwiając swobodny przepływ wody deszczowej?

A. Kolano spustowe

B. Narożnik rynnowy

C. Lej spustowy (sztucer)

D. Denko rynnowe

Wybór błędnych odpowiedzi wynika z niewłaściwego zrozumienia funkcji poszczególnych elementów systemu odwodnienia dachu. Narożnik rynnowy, choć ważny, służy do łączenia dwóch odcinków rynny pod kątem, a nie do kierowania wody z rynny do rury spustowej. Jego rola ogranicza się do zmian kierunku przepływu wody, nie zapewniając bezpośredniego połączenia z rurą spustową. Denko rynnowe jest elementem, który zamyka rynnę na końcu, zatrzymując wodę, ale nie ma bezpośredniego wpływu na jej przepływ do systemu rur spustowych. Z kolei kolano spustowe, odpowiedzialne za zmianę kierunku rury spustowej, nie łączy rynny z systemem odprowadzania wody, a jedynie zmienia kierunek już odprowadzonej wody. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwego projektowania i montażu systemów odwodnienia, co ma bezpośredni wpływ na ich efektywność oraz trwałość. Nieprawidłowe przypisanie funkcji tym elementom może prowadzić do poważnych problemów z zarządzaniem wodą opadową, co może skutkować uszkodzeniem budynku, a w skrajnych przypadkach – do kosztownych remontów.

Pytanie 5

Pęknięcia w konstrukcji, które wystąpiły w betonowej podstawie podłogi, powinny być po poszerzeniu zagruntowane, a następnie uzupełnione

A. żywicą epoksydową z dodatkiem tiksotropowym

B. zaprawą cementowo-wapienną

C. kitem polimerowym trwale plastycznym

D. masą asfaltową z wypełniaczami

Masa asfaltowa z dodatkami to nie jest najlepszy materiał do wypełnienia pęknięć w betonowych podłogach. Jej właściwości mechaniczne i adhezyjne są tak sobie, więc naprawa długo nie wytrzyma. Asfalt jest co prawda elastyczny, ale nie trzyma się dobrze betonu, co może prowadzić do dalszych pęknięć z powodu różnicy w rozszerzalności cieplnej. W praktyce często w miejscach, gdzie używa się masy asfaltowej, znów pojawiają się pęknięcia i odspojenia, co raczej nie sprzyja trwałości podłogi. Kity polimerowe są w porządku w niektórych zastosowaniach, ale nie mają wystarczającej twardości, żeby poradzić sobie z dużymi obciążeniami. Ich plastyczność może prowadzić do deformacji pod ciężarem, co w przypadku podłóg przemysłowych to kiepski pomysł. Zaprawa cementowo-wapienna, chociaż używana w budownictwie, ma problem z przyczepnością do betonu w wąskich szczelinach, co skutkuje nowymi pęknięciami. Dlatego lepiej nie stosować tych materiałów przy pęknięciach konstrukcyjnych, bo może to tylko pogorszyć sytuację i prowadzić do częstszych napraw.

Pytanie 6

Jaką czynność należy wykonać przed nałożeniem warstwy kontaktowej z zaprawy w trakcie remontu stropu?

A. Wyrównać powierzchnię stropu gipsem

B. Pomalować strop farbą podkładową

C. Zwilżyć powierzchnię stropu wodą

D. Pomalować strop farbą nawierzchniową

Pomalowanie stropu farbą podkładową lub nawierzchniową przed nałożeniem warstwy kontaktowej z zaprawy jest błędnym podejściem, które może znacząco obniżyć efektywność remontu stropu. Farby, zarówno podkładowe, jak i nawierzchniowe, mają różne właściwości, które nie sprzyjają adhezji zapraw. Farba podkładowa, chociaż poprawia przyczepność kolejnych warstw, jest zaprojektowana z myślą o współpracy z innymi typami farb, a nie z zaprawami budowlanymi. Z kolei farba nawierzchniowa tworzy gładką, często błyszczącą powłokę, która może całkowicie zablokować przyczepność zaprawy, stwarzając ryzyko jej odspojenia od podłoża. Wyrównywanie powierzchni stropu gipsem, choć ważne w kontekście uzyskania odpowiedniej równości, nie powinno bezpośrednio wyprzedzać nawilżania przed zastosowaniem zaprawy. Bezpośrednie nakładanie zaprawy na suchą powierzchnię, niezależnie od wcześniejszego malowania, prowadzi do osłabienia połączenia, co jest typowym błędem w praktyce budowlanej. Dlatego kluczowe jest przestrzeganie zasad kolejności prac oraz odpowiednie przygotowanie podłoża, zamiast stosowania wymienionych wcześniej technik, które mogą przynieść odwrotne efekty od zamierzonych.

Pytanie 7

Jakie jest maksymalne dozwolone natężenie wiatru, w którym można wykonywać prace z użyciem robotów rozbiórkowych?

A. 5,5 m/s

B. 10 m/s

C. 7,5 m/s

D. 15 m/s

Odpowiedzi wskazujące na maksymalne prędkości wiatru mniejsze niż 10 m/s opierają się na błędnym założeniu, że roboty rozbiórkowe mogą być prowadzone w bezpiecznych warunkach przy niższych prędkościach. W rzeczywistości, prace rozbiórkowe są obarczone dużym ryzykiem, a niskie prędkości wiatru nie gwarantują bezpieczeństwa. Przykładowo, przy prędkości 5,5 m/s lub 7,5 m/s, obiekt może być już narażony na działania wiatru, co w połączeniu z innymi czynnikami, takimi jak konstrukcja czy stan techniczny budynku, może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Kolejnym typowym błędem jest przecenienie zdolności sprzętu oraz zabezpieczeń stosowanych w czasie rozbiórki. Nawet przy prędkościach w granicach 7,5 m/s, silne porywy wiatru mogą stwarzać nieprzewidywalne warunki, wpływając na stabilność maszyn, a także bezpieczeństwo pracowników. Oprócz tego, wiele osób nie bierze pod uwagę wpływu wiatru na prace montażowe i demontażowe, gdzie elementy konstrukcyjne mogą być podatne na ruchy wywołane podmuchami. Dlatego też kluczowe jest przestrzeganie ustalonych norm oraz kierowanie się zasadami bezpieczeństwa, aby zminimalizować ryzyko wypadków i nieprzewidzianych zdarzeń.

Pytanie 8

Kto powinien przeprowadzać czynności kontrolne w ramach rocznej okresowej inspekcji stanu technicznego budynku?

A. osoba z uprawnieniami budowlanymi

B. zarządca budynku

C. mistrz murarski

D. właściciel budynku

Robienie rocznej kontroli stanu technicznego budynku to naprawdę ważna sprawa. Powinno się to robić przez kogoś z uprawnieniami budowlanymi. Tylko taki fachowiec zna się na rzeczy i wie, jak dokładnie ocenić, co się dzieje z budynkiem. Na przykład, inżynier budowlany, który ma odpowiednie uprawnienia, potrafi dobrze sprawdzić stan konstrukcji, instalacji czy wykończenia. Bez tego, można by było narazić ludzi, którzy tam pracują czy mieszkają, na niebezpieczeństwo. Osoby te muszą też przestrzegać ogólnych norm budowlanych, co zapewnia, że kontrola będzie na poziomie. Jeśli taką kontrolę zrobi ktoś bez odpowiednich kwalifikacji, mogą pojawić się poważne problemy, zarówno prawne, jak i finansowe dla właściciela. Dlatego właśnie tak istotne jest, by kontrole przeprowadzali wykwalifikowani specjaliści, którzy umieją dostrzegać potencjalne usterki i zaproponować, co dalej z tym zrobić.

Pytanie 9

Jeśli nie ma dodatkowych wskazówek projektowych, jak murujemy ściany z bloczków silikatowych posiadających profilowane powierzchnie czołowe (pióra i wpusty)?

A. tylko na spoiny pionowe, z użyciem zaprawy murarskiej zwykłej lub klejowej

B. na spoiny poziome i pionowe, jedynie z użyciem zaprawy murarskiej zwykłej

C. na spoiny poziome i pionowe, jedynie z użyciem zaprawy murarskiej klejowej

D. tylko na spoiny poziome, z użyciem zaprawy murarskiej zwykłej lub klejowej

W odpowiedziach, które zaznaczyłeś, jest trochę nieporozumień, jeśli chodzi o murowanie ścian z bloczków silikatowych. Murowanie na spoiny pionowe, jak niektórzy sugerują, jest po prostu niezgodne z regułami budownictwa. Bloczki z profilowanymi powierzchniami wymagają użycia spoin poziomych, inaczej obciążenia są rozłożone niewłaściwie i struktura może się osłabić. Murowanie na spoiny poziome i pionowe jednocześnie również nie jest dobrą praktyką, ponieważ złącza nie będą stabilne i to przekłada się na trwałość całej konstrukcji. Zauważyłem też, że niektórzy sugerują użycie zaprawy klejowej tam, gdzie wymagana jest zwykła zaprawa, co może prowadzić do różnych problemów. Materiały budowlane mają swoje specyfikacje i niewłaściwe dopasowanie zaprawy do techniki murowania to prosta droga do obniżonej jakości. W budownictwie ważne jest, by metody i materiały były dostosowane do wymagań i warunków, jakie mamy na miejscu. Ignorowanie tych zasad prowadzi często do błędów, jak pęknięcia czy inne zniekształcenia, które mogą być później poważnym problemem w użytkowaniu budynku.

Pytanie 10

Remont ściany murowanej z cegły, w której wzdłuż spoin występują pojedyncze pęknięcia o szerokości do 4 mm, niezagrażające stabilności konstrukcji, polega na

A. torkretowaniu spękanej ściany mieszanką betonową

B. zastosowaniu ściągów z prętów stalowych zamocowanych w narożach ścian i sprężonych nakrętką rzymską

C. rozbiórce spękanej ściany i ponownym jej wymurowaniu

D. oczyszczeniu powierzchni, poszerzeniu pęknięć, wypełnieniu ich zaprawą cementową

Podejścia związane z rozebraniem spękanej ściany i jej ponownym wymurowaniem, torkretowaniem oraz zastosowaniem ściągów z prętów stalowych są nieodpowiednie w kontekście naprawy niewielkich pęknięć. Rozbieranie całej ściany jest kosztowne i czasochłonne, co w przypadku drobnych uszkodzeń nie jest uzasadnione. Ponowna budowa ściany może prowadzić do niepotrzebnych strat materiałowych oraz naruszenia stabilności innych elementów konstrukcyjnych. Torkretowanie, czyli pokrywanie powierzchni mieszanką betonową, jest bardziej odpowiednie w przypadku poważnych uszkodzeń ścian, które wymagają wzmocnienia, a nie w przypadku drobnych pęknięć, które można skutecznie naprawić prostszymi metodami. Dodatkowo, stosowanie ściągów z prętów stalowych jest przeznaczone głównie dla konstrukcji, które wykazują problemy z nośnością lub stabilnością, co nie jest konieczne przy pęknięciach o szerokości do 4 mm, nie zagrażających stabilności. Kluczowe jest zrozumienie, że różne metody naprawy są odpowiednie w różnych sytuacjach, a dobór odpowiedniej technologii powinien być uzależniony od analizy stanu konstrukcji oraz charakteru uszkodzeń.

Pytanie 11

Jaką ilość mieszanki betonowej trzeba zamówić do zabetonowania płyty fundamentowej o wymiarach 8,0×12,0×0,5 m w systemowym deskowaniu drobnowymiarowym, jeśli norma zużycia wynosi 1,02 m³/m³?

A. 96,00 m3

B. 97,92 m3

C. 48,96 m3

D. 48,00 m3

Aby obliczyć, ile mieszanki betonowej należy zamówić do zabetonowania płyty fundamentowej o wymiarach 8,0×12,0×0,5 m, najpierw obliczamy objętość płyty. Objętość V można obliczyć ze wzoru V = długość × szerokość × wysokość, co w tym przypadku daje: 8,0 m × 12,0 m × 0,5 m = 48,0 m³. Z uwagi na normę zużycia mieszanki, która wynosi 1,02 m³/m³, należy pomnożyć objętość płyty przez tę normę. Ostatecznie obliczenie wygląda następująco: 48,0 m³ × 1,02 = 48,96 m³. W praktyce, uwzględniając normy zużycia materiałów budowlanych, jest to kluczowe, ponieważ wszelkie niedobory mogą prowadzić do przestojów w budowie, a nadmiar może generować dodatkowe koszty. Dlatego istotne jest precyzyjne obliczenie i planowanie zamówień, co wpisuje się w dobre praktyki zarządzania projektami budowlanymi oraz normy branżowe dotyczące efektywności materiałowej.

Pytanie 12

W technologii wykonuje się ściany fundamentowe z cegły pełnej na zaprawie cementowej w sposób

A. wielkoblokowy

B. wielkopłytowy

C. uprzemysłowiony

D. tradycyjny

Ściany fundamentowe z cegły pełnej stawiamy na zaprawie cementowej i robimy to w tradycyjny sposób. To znaczy, że cegły układa się ręcznie, co daje dużą precyzję. Dzięki temu możemy lepiej dopasować wszystko do tego, co mamy w lokalnych warunkach, tak geologicznych jak i klimatycznych. W praktyce ta technologia pozwala na użycie różnych zapraw, co z kolei wpływa na to, jak mocne i trwałe będą fundamenty. Poza tym, ręczne układanie cegieł zapewnia lepsze połączenia, a to znowu przekłada się na wytrzymałość ścian. W budownictwie mieszkalnym i publicznym, tradycyjne metody są wciąż popularne, bo są łatwe w naprawie i ogólnie dostępne.

Pytanie 13

W którym z podanych stropów gęstożebrowych żebra wykonuje się monolitycznie na placu budowy?

A. W stropie DZ

B. W stropie Teriva

C. W stropie Akermana

D. W stropie Fert

Inne stropy gęstożebrowe wymienione w pytaniu, takie jak Fert, Teriva czy DZ, charakteryzują się odmiennymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi, które nie przewidują monolitycznej realizacji żeber na terenie budowy. W przypadku stropu Fert, żebra są prefabrykowane i montowane na budowie, co oznacza, że są łączone z płytą stropową za pomocą spoin. To rozwiązanie sprawia, że pomiędzy prefabrykatami mogą powstawać szczeliny, które w późniejszym czasie mogą prowadzić do problemów z izolacyjnością akustyczną i termiczną. Z kolei strop Teriva również opiera się na prefabrykacji, gdzie żebra są wytwarzane w fabryce, a następnie transportowane na budowę. Podobnie jak w przypadku stropu Fert, zastosowane połączenia mogą nie być wystarczająco wytrzymałe, co prowadzi do obniżenia nośności całego stropu. Strop DZ, choć również jest stropem gęstożebrowym, w tym przypadku nie przewiduje monolitycznego wylewania żeber, co ogranicza jego zastosowanie w budynkach wymagających wysokiej trwałości i odporności na obciążenia. W praktyce, wybór stropu gęstożebrowego powinien być uzależniony od specyfiki projektu, jednak strop Akermana, dzięki swoim monolitycznym żebrom, oferuje wyraźnie lepsze parametry użytkowe i trwałość w porównaniu do wymienionych rozwiązań.

Pytanie 14

Na podstawie instrukcji producenta oblicz, ile gotowej mieszanki należy zakupić do wykonania 30 m² posadzki cementowej w postaci warstwy wyrównawczej o grubości 3 cm.

Instrukcja producenta
Dane techniczne
Nazwa produktu:	Posadzka cementowa FLOOR 1000 WEBER
Opakowanie	25 kg
Średnie zużycie	20 kg / m2 / cm
Wytrzymałość	24 MPa
Właściwości	wysoka wytrzymałość na ściskanie, doskonałe właściwości robocze, obniżony skurcz, do stosowania jako podkład podłogowy lub posadzka, mrozoodporny, wodoodporny
Ogrzewanie podłogowe	tak
Miejsce przeznaczenia	pokój, korytarz, kuchnia, łazienka, schody, garaż, balkon, taras
Dalsze prace wykończeniowe	od 14 dni do 21 dni
Użytkowanie podkładu	24 h
Nadaje się pod	płytki, kamień naturalny, parkiet, panele, wykładziny PVC i dywanowe

A. 20 kg

B. 1800 kg

C. 600 kg

D. 90 kg

Jak wybierasz niewłaściwą odpowiedź na pytanie o mieszankę do posadzki, zazwyczaj wynika to z błędnych obliczeń. Powiedzmy, że zaznaczasz 600 kg, bo myślisz, że to będzie wystarczająco, ale nie bierzesz pod uwagę całej objętości. Pamiętaj, że jak masz 3 cm grubości, to potrzebujesz trzy razy więcej niż przy 1 cm. I odpowiedź 90 kg? No, to też nie jest dobra droga, bo to za mało. Z normami branżowymi to wszystko jest jasne. A jak masz 30 m² i grubość 3 cm, to przy 20 kg na m² to nam wychodzi 1800 kg. Więc takie odpowiedzi jak 20 kg są zdecydowanie zaniżone i pokazują, że nie do końca rozumiesz, jak to wszystko działa. W branży budowlanej szczegóły są mega ważne, a błędy w obliczeniach mogą naprawdę namieszać w jakości posadzki.

Pytanie 15

Gładź w tynkach trójwarstwowych z kategorii IVf należy wygładzać packą

A. drewnianą, na ostro

B. stalową, na ostro

C. stalową obłożoną gąbką, na gładko

D. stalową obłożoną filcem, na gładko

Stalowa packa obłożona filcem jest zalecanym narzędziem do zacierania gładzi w tynkach trójwarstwowych doborowych kategorii IVf, ponieważ filc zapewnia równomierne rozłożenie i wygładzenie materiału. Działa on jak delikatny filtr, który niweluje drobne nierówności, co pozwala uzyskać gładką powierzchnię, gotową do malowania lub innej obróbki. Użycie stalowej packi zapewnia odpowiednią sztywność i kontrolę nad naciskiem, co jest niezbędne do prawidłowego zacierania. W praktyce, po nałożeniu gładzi, zaleca się wykonać zaciągnięcie w kierunku przeciwnym do wcześniejszego nakładania, co pozwala na zminimalizowanie widoczności śladów. Zgodnie z dobrymi praktykami, kluczowym elementem pracy jest również utrzymanie packi w odpowiednim stanie, regularne czyszczenie po użyciu oraz kontrola, aby zapewnić, że nie ma na niej resztek tynku, które mogłyby wpłynąć na jakość końcowego efektu. Taki proces minimalizuje ryzyko pojawienia się pęknięć i innych defektów, co jest szczególnie istotne przy gładziach przeznaczonych do wykończeń.

Pytanie 16

Zgodnie z regułami zagospodarowania obszaru budowy, kolejność realizacji obiektów zaplecza budowy powinna być następująca:

A. wykonanie przyłączy, budowa pomieszczeń socjalnych, ogrodzenie obszaru budowy, budowa magazynów

B. ogrodzenie obszaru budowy, budowa pomieszczeń socjalnych, wykonanie przyłączy, budowa magazynów

C. budowa pomieszczeń socjalnych, wykonanie przyłączy, ogrodzenie obszaru budowy, budowa magazynów

D. budowa magazynów, budowa pomieszczeń socjalnych, wykonanie przyłączy, ogrodzenie obszaru budowy

Ogrodzenie terenu budowy jest kluczowym pierwszym krokiem w procesie zagospodarowania terenu, ponieważ zabezpiecza obszar przed dostępem osób nieupoważnionych oraz chroni przed kradzieżami materiałów budowlanych. Następnie, wykonanie pomieszczeń socjalnych jest istotne, aby zapewnić pracownikom odpowiednie warunki do odpoczynku oraz obsługi sanitarno-higienicznej. Po zorganizowaniu przestrzeni dla pracowników, należy przystąpić do wykonania przyłączy, które są niezbędne dla zapewnienia dostępu do mediów, takich jak woda, prąd i gaz. Ostatnim krokiem w realizacji zaplecza budowy jest wykonanie magazynów, które służą do przechowywania materiałów i narzędzi. Te działania są zgodne z praktykami budowlanymi, które uwzględniają bezpieczeństwo, efektywność operacyjną oraz zapewnienie ciągłości pracy na placu budowy.

Pytanie 17

W zimowych warunkach pielęgnacja nowo położonego betonu w deskowaniu polega na

A. nawadnianiu jego powierzchni wodą

B. pokryciu jego powierzchni środkiem hydrofobowym

C. osłonięciu jego powierzchni folią z tworzywa sztucznego

D. przykrywaniu jego powierzchni matami izolacyjnymi

Zraszanie powierzchni świeżego betonu wodą, choć może wydawać się korzystne w kontekście jego pielęgnacji, jest niewłaściwym podejściem w warunkach zimowych. Woda na powierzchni betonu w niskich temperaturach szybko zamarza, co prowadzi do powstawania lodu i może skutkować uszkodzeniami strukturalnymi, takimi jak rysy czy pęknięcia. Ponadto, pokrycie powierzchni folią z tworzywa sztucznego nie zapewnia odpowiedniej izolacji termicznej. Tego typu działania mogą prowadzić do uwięzienia wilgoci, co sprzyja rozwojowi pleśni oraz korozji stali zbrojeniowej. Ochrona betonu przed wilgocią jest istotna, jednak środki hydrofobowe nie są rekomendowane jako jedyny sposób pielęgnacji. Mogą one ograniczać dostęp powietrza do betonu, co jest istotne dla procesu utwardzania. W kontekście pielęgnacji betonu w zimie kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie techniki, takie jak przykrywanie matami izolacyjnymi, są nie tylko zgodne z normami, ale i pełnią praktyczną funkcję ochronną. Wybór niewłaściwej metody pielęgnacji prowadzi do zwiększonego ryzyka uszkodzeń w materiale, co może negatywnie wpłynąć na jego wytrzymałość i żywotność budowli.

Pytanie 18

Jakie jest główne źródło spękań w monolitycznych posadzkach betonowych?

A. Brak dylatacji przeciwskurczowych

B. Brak izolacji przeciwwilgociowej

C. Niska wilgotność podłoża

D. Zbyt duża grubość posadzki

Brak odpowiedniej izolacji przeciwwilgociowej, zbyt gruba posadzka czy niska wilgotność podłoża mogą wpływać na jakość posadzki, ale nie są głównymi powodami pęknięć w betonie. Tak, izolacja przeciwwilgociowa ma znaczenie, bo jak nie ma ochrony przed wilgocią, to beton może się psuć, ale to nie zawsze prowadzi do pęknięć termicznych. Nadmierna grubość posadzki nie zawsze jest problemem, czasem taka grubość bywa ok, o ile reszta rzeczy jest dobrze zaplanowana, jak dylatacje i technologia wykonania. Z niską wilgotnością też trzeba uważać, bo może to wpłynąć na to, jak beton się trzyma, ale to nie jest od razu przyczyna do pęknięć. Pamiętaj, że projektując posadzki, najważniejsze jest uwzględnienie naturalnych ruchów materiału i dobrze zaprojektowane dylatacje. Często ludzie myślą, że sama izolacja czy grubość posadzki wystarczą, a to zupełnie nie tak – to wszystko musi ze sobą współpracować.

Pytanie 19

Weryfikację poprawności zawieszenia prefabrykowanego elementu na urządzeniu montażowym przeprowadza się po jego

A. próbnym ustawieniu w miejscu zaplanowanym do wbudowania

B. próbnym uniesieniu na niewielką wysokość

C. uniesieniu na wysokość pierwszej kondygnacji

D. ustawieniu nad miejscem zaplanowanym do wbudowania

Wybór odpowiedzi związanych z podniesieniem elementu prefabrykowanego do wysokości pierwszej kondygnacji, ustawieniem nad miejscem przewidzianym do wbudowania lub próbnym ustawieniem w miejscu wbudowania nie uwzględnia kluczowego aspektu, jakim jest weryfikacja stabilności i bezpieczeństwa elementu prefabrykowanego. Podniesienie na wysokość pierwszej kondygnacji nie tylko nie pozwala na dokładne sprawdzenie podwieszenia, ale także wprowadza element ryzyka, ponieważ na tak dużej wysokości wszelkie nieprawidłowości mogłyby prowadzić do poważnych wypadków. Ustawienie nad miejscem wbudowania nie zapewnia natomiast wystarczającej informacji o tym, jak element zachowa się w trakcie montażu oraz w późniejszym użytkowaniu. Próba ustawienia w miejscu przewidzianym do wbudowania, mimo że może wydawać się sensowna, również nie dostarcza pełnej informacji o stabilności i równowadze prefabrykatu, co jest kluczowe przed jego ostatecznym umiejscowieniem. Kluczowym błędem myślowym w tych przypadkach jest zaniżenie znaczenia wczesnej kontroli stabilności, co może prowadzić do poważnych konsekwencji w realizacji projektu budowlanego. W branży budowlanej przestrzeganie zasad dotyczących weryfikacji podwieszenia elementów prefabrykowanych jest nie tylko praktyką, ale także wymogiem bezpieczeństwa, dlatego podejście oparte na próbnym podniesieniu na niewielką wysokość pozostaje najlepszym rozwiązaniem.

Pytanie 20

Wyniki przeglądu technicznego rusztowań muszą być za każdym razem

A. przekazywane inspektorowi nadzoru budowlanego

B. wpisywane do dziennika budowy

C. przekazywane pracownikom korzystającym z rusztowania

D. zapisywane w książce obmiarów

Wyniki przeglądu technicznego rusztowań powinny być odpowiednio dokumentowane, jednak niektóre z przedstawionych opcji są niewłaściwe. Przekazywanie wyników robotnikom używającym rusztowania, choć może wydawać się logiczne, nie jest odpowiednią praktyką, ponieważ nie zapewnia trwałej dokumentacji, co jest kluczowe w kontekście kontroli i odpowiedzialności. Wpisywanie wyników do książki obmiarów również jest nieadekwatne, ponieważ ten dokument służy głównie do rejestrowania ilościowo-wartościowych danych dotyczących robót budowlanych, a nie do dokumentacji technicznej przeglądów. Przekazywanie wyników inspektorowi nadzoru budowlanego, mimo że może być częścią ogólnego procesu inspekcji, nie powinno być jedynym miejscem, gdzie dokumentacja przeglądów jest przechowywana. Inspektorzy nadzoru budowlanego mają swoje procedury i wymagania dotyczące dokumentacji, ale to na wykonawcy spoczywa obowiązek prowadzenia dziennika budowy, który jest podstawowym narzędziem do zarządzania projektami budowlanymi. W rezultacie, kluczowe jest, aby wyniki przeglądów technicznych były wpisywane do dziennika budowy, gdzie będą dostępne dla wszystkich zainteresowanych stron, a także ułatwią przyszłe audyty oraz inspekcje. Brak zrozumienia tych zasad może prowadzić do nieprawidłowego zarządzania bezpieczeństwem na placu budowy oraz narażać na ryzyko zdrowie i bezpieczeństwo pracowników.

Pytanie 21

Ilość materiałów uzyskanych w wyniku rozbiórki, które mają być użyte ponownie, ustala się na podstawie

A. projektu budowlanego

B. inwentaryzacji wykonanej przed przystąpieniem do rozbiórki

C. planu robót rozbiórkowych

D. pomiarów z natury dokonanych po zakończeniu rozbiórki

Inwentaryzacja przeprowadzona przed rozbiórką, projekt robót rozbiórkowych oraz projekt architektoniczny mogą być mylnie postrzegane jako podstawy do ustalania ilości materiałów przeznaczonych do dalszego wykorzystania. Jednakże każda z tych metod ma swoje ograniczenia i nie może zapewnić dokładnego obrazu rzeczywistej ilości materiałów po zakończeniu rozbiórki. Inwentaryzacja przed rozbiórką ma na celu zidentyfikowanie elementów konstrukcyjnych, ale nie uwzględnia zmian, które mogą wystąpić podczas samego procesu rozbiórkowego. Często materiały są uszkadzane lub marnowane, co sprawia, że dane zgromadzone przed rozpoczęciem prac są niekompletne. Projekt robót rozbiórkowych dostarcza jedynie ogólnych wytycznych dotyczących procesu, ale nie zawiera informacji o rzeczywistych ilościach materiałów, które będą dostępne po zakończeniu robót. Podobnie, projekt architektoniczny ma na celu przedstawienie wizji nowej konstrukcji, a nie oceny materiałów z istniejącego obiektu. Wiele błędów myślowych pojawia się, gdy osoby biorące udział w procesie zakładają, że dane te są wystarczające do oszacowania ilości materiałów do ponownego wykorzystania. W praktyce, aby uzyskać wiarygodne informacje, konieczne jest przeprowadzenie dokładnych pomiarów z natury po zakończeniu rozbiórki.

Pytanie 22

Jakie czynniki powinny być brane pod uwagę przy doborze średnicy rynien i rur spustowych?

A. typ pokrycia dachowego

B. powierzchnia połaci dachowej

C. metoda ich mocowania do konstrukcji dachu

D. ich forma oraz umiejscowienie

Podczas ustalania średnicy rynien i rur spustowych, niektóre osoby mogą błędnie sądzić, że kształt i lokalizacja rynien mają kluczowe znaczenie. Choć ich kształt może wpływać na estetykę oraz na to, jak woda będzie kierowana, nie jest to czynnik determinujący średnicę, która powinna być określona przez rzeczywiste potrzeby hydrologiczne. Z kolei rodzaj pokrycia dachowego, choć ma wpływ na współczynnik spływu, nie jest bezpośrednim czynnikiem przy doborze średnicy rynien. W praktyce, pokrycia dachowe różnią się pod względem zdolności do zatrzymywania wody, ale to sama powierzchnia dachu, a nie materiał, jest kluczowym czynnikiem w obliczeniach. Ponadto, sposób mocowania rynien do konstrukcji dachu wprawdzie ma znaczenie w kontekście stabilności systemu, jednak nie wpływa na decyzję dotyczącą średnicy rur. Właściwe podejście do doboru średnicy polega na dokładnym oszacowaniu ilości wody, która może spływać w danym czasie, co jest kluczowe dla uniknięcia ewentualnych problemów z zalaniem czy uszkodzeniem systemu. W związku z tym, ignorowanie podstawowych zasad obliczeniowych na rzecz powierzchownych czynników może prowadzić do poważnych błędów w projektowaniu systemu odprowadzania wody deszczowej.

Pytanie 23

Jakiego materiału należy użyć do nałożenia warstwy wykończeniowej podczas ocieplania zewnętrznej ściany budynku metodą lekką-mokrą?

A. tynk cienkowarstwowy

B. panele z PVC

C. blachy fałdowe

D. płyty styropianowe

Zastosowanie blach fałdowych, płyt styropianowych lub paneli z PVC jako wykończenia w systemach dociepleń nie odpowiada wymaganiom i standardom, które powinny być spełnione w kontekście warstwy wykończeniowej. Blachy fałdowe, choć atrakcyjne wizualnie i stosunkowo trwałe, nie stanowią efektywnego rozwiązania w przypadku dociepleń, ponieważ nie izolują termicznie w taki sam sposób jak tynki. Ich stosowanie w kontekście wykończenia warstwy izolacyjnej może prowadzić do powstawania mostków termicznych, co obniża efektywność energetyczną budynku. Płyty styropianowe są używane jako materiał izolacyjny, a nie wykończeniowy, a ich aplikacja na zewnętrznej warstwie budynku powinna być przykryta odpowiednim tynkiem, aby zabezpieczyć je przed uszkodzeniami mechanicznymi i wpływem warunków atmosferycznych. Z kolei panele z PVC, choć łatwe w montażu i konserwacji, nie są zalecane dla warstwy wykończeniowej, ponieważ mogą sprzyjać gromadzeniu się wilgoci i grzybów, co negatywnie wpływa na zdrowie mieszkańców. W praktyce stosowanie niewłaściwych materiałów wykończeniowych może prowadzić do problemów z izolacyjnością oraz trwałością, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami budowlanymi oraz zaleceniami producentów systemów ociepleń.

Pytanie 24

Miejsce składowania dużych prefabrykowanych elementów na placu budowy powinno być zlokalizowane

A. w sąsiedztwie biura budowy oraz obiektów socjalnych

B. w bliskiej odległości od węzła betoniarskiego oraz zakładu produkującego zaprawy

C. jak najbliżej budowanego obiektu

D. bezpośrednio w zasięgu urządzeń montażowych

Lokalizacja stanowiska składowania wielkowymiarowych elementów prefabrykowanych w pobliżu wznoszonego obiektu budowlanego, biura budowy, budynków socjalnych czy w pobliżu węzła betoniarskiego i wytwórni zapraw nie jest optymalnym rozwiązaniem. Choć te lokalizacje mogą wydawać się wygodne, nie uwzględniają kluczowych czynników wpływających na efektywność i bezpieczeństwo procesu budowlanego. Umieszczanie składowiska zbyt daleko od maszyn montażowych prowadzi do wzrostu czasu transportu, co może skutkować opóźnieniami w harmonogramie budowy. Ponadto, transport dużych prefabrykatów wiąże się z ryzykiem uszkodzenia elementów oraz zwiększa niebezpieczeństwo wypadków, co jest sprzeczne z zasadami BHP. Ustawienie składowiska w pobliżu biura budowy czy budynków socjalnych, chociaż zwiększa dostępność dla pracowników, nie uwzględnia praktycznych aspektów montażu, takich jak konieczność szybkiego dostępu do elementów prefabrykowanych. Podobnie, umiejscowienie w pobliżu węzła betoniarskiego może być nieefektywne, jeśli głównym celem jest sprawny montaż prefabrykatów. Takie podejście do lokalizacji może prowadzić do komplikacji logistycznych, zwiększonego zużycia sprzętu oraz kosztów operacyjnych, co w dłuższej perspektywie wpływa negatywnie na rentowność projektu budowlanego.

Pytanie 25

Ile 8-godzinnych dni roboczych należy zaplanować na realizację żelbetowych belek o łącznej objętości 15 m³, jeśli jednostkowe nakłady robocizny wynoszą 20,41 r-g/m³, a prace będą prowadzone przez 3 pracowników?

A. 38 dni roboczych

B. 12 dni roboczych

C. 39 dni roboczych

D. 13 dni roboczych

Podczas rozwiązywania tego typu problemów kluczowe jest zrozumienie podstawowych zasad obliczania nakładów robocizny oraz wydajności zespołu. Wiele osób, które udzieliły błędnych odpowiedzi, mogło nie uwzględnić, że wydajność robotników jest sumą ich indywidualnych wkładów, co prowadzi do nieporozumień w zakresie obliczeń. Przykładowo, niektórzy mogą myśleć, że wystarczy podzielić całkowity nakład robocizny przez jednostkowy nakład robocizny, co prowadzi do błędnych wniosków. W rzeczywistości, istotne jest uwzględnienie liczby robotników oraz ich wydajności, co w znaczący sposób wpływa na czas realizacji zadania. Inny typowy błąd to nieprawidłowe zaokrąglanie wyników – w przypadku tego zadania, zaokrąglenie w dół do 12 dni roboczych, mimo że rzeczywisty czas to 12,76, prowadzi do niedoszacowania czasu potrzeby na wykonanie prac. Istotne jest również, aby przy planowaniu uwzględnić dodatkowe czynniki, takie jak przerwy w pracy czy nieprzewidziane okoliczności, które mogą wydłużyć czas realizacji. Znajomość i stosowanie dobrych praktyk z zakresu kalkulacji robót budowlanych pozwala na bardziej precyzyjne planowanie i zwiększa efektywność projektów budowlanych.

Pytanie 26

Przed rozpoczęciem prac związanych z wykonaniem wykopu na placu budowy należy

A. rozłożyć biowłókninę

B. nawieźć ziemię urodzajną

C. usunąć warstwę humusu

D. utwardzić grunt

Użycie biowłókniny, utwardzanie podłoża czy nawieżenie ziemi urodzajnej to koncepcje, które mogą wydawać się użyteczne, jednak w kontekście przygotowania terenu pod wykopy są niewłaściwe. Biowłóknina, stosowana głównie do ochrony gleby przed erozją, nie rozwiązuje kluczowego problemu, jakim jest niestabilność gruntu spowodowana obecnością humusu. Utwardzanie podłoża może być zasadne w niektórych warunkach, lecz nie eliminuje ono problemu związanego z warstwą organiczną, która jest często źródłem problemów w procesie budowlanym. Można wówczas napotkać na nieoczekiwane osiadania lub przesunięcia gruntu, co prowadzi do uszkodzeń konstrukcji. Nawiezienie ziemi urodzajnej może z kolei być mylnie postrzegane jako sposób na poprawę jakości podłoża, podczas gdy w rzeczywistości takie działania mogą tylko pogorszyć sytuację, jeżeli nie usunięto wcześniej humusu. W praktyce, nieodpowiednie podejście do przygotowania terenu może prowadzić do poważnych problemów inżynieryjnych, a także zwiększa ryzyko wystąpienia kosztownych napraw w przyszłości. Zatem kluczowym krokiem przed rozpoczęciem jakichkolwiek robót budowlanych jest zawsze odpowiednie przygotowanie terenu poprzez usunięcie warstwy humusu.

Pytanie 27

Demontaż budynku jednorodzinnego murowanego z cegły oraz dachu o konstrukcji drewnianej należy rozpocząć od usunięcia

A. ścianek działowych, okładzin podłóg i ścian

B. rynien, rur spustowych, blacharskiej obróbki oraz drewnianej konstrukcji dachu

C. stolarki okiennej i drzwiowej oraz zabudowanych mebli

D. urządzeń oraz instalacji sanitarnych, gazowych, elektrycznych

Rozpoczęcie rozbiórki od innych elementów budynku, takich jak stolarka okienna i drzwiowa, czy ściany działowe, jest niewłaściwe z kilku powodów. Po pierwsze, demontaż elementów architektonicznych bez wcześniejszego usunięcia instalacji sanitarnych, gazowych i elektrycznych stwarza poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa. Takie podejście może prowadzić do przypadkowego usunięcia przewodów elektrycznych pod napięciem, co zwiększa ryzyko porażenia prądem. Ponadto, pozostawienie instalacji podczas usuwania okien czy drzwi może prowadzić do uszkodzeń tych elementów, co wiąże się z dodatkowymi kosztami ich wymiany. Użytkownicy często nie zdają sobie sprawy z tego, że demontaż konstrukcji dachu, rynien czy rur spustowych bez wcześniejszego odłączenia gazu i elektryczności jest równie niebezpieczny, ponieważ może prowadzić do niekontrolowanego wycieku gazu. Z kolei kolejność demontażu ścian działowych i okładzin również nie uwzględnia aspektów bezpieczeństwa oraz przepisów BHP, które zalecają najpierw uprzątnąć wszelkie instalacje, aby zminimalizować ryzyko wypadków. Dlatego kluczowe jest, aby przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac budowlanych czy rozbiórkowych zawsze przestrzegać ustalonych procedur i standardów branżowych, co pozwala na bezpieczne i efektywne przeprowadzenie całego procesu.

Pytanie 28

Jaką rolę pełni wieniec stropowy w budynku?

A. Ochroni ściany działowe przed destabilizacją

B. Zwiększa izolacyjność termiczną ścian zewnętrznych

C. Powiększa rozpiętość konstrukcji stropu

D. Usztywnia konstrukcję budynku wspólnie ze stropem

Wielu może myśleć, że wieniec stropowy zwiększa rozpiętość konstrukcyjną stropu, jednak to nieprawda. Rozpiętość stropu jest określona przez jego projekt i zastosowane materiały, a wieniec stropowy nie wpływa na tę wartość. Nie jest on również odpowiedzialny za ochronę ścian działowych przed utratą stateczności. W rzeczywistości ściany działowe powinny być odpowiednio zaprojektowane i wykonane, aby mogły samodzielnie utrzymać swoje właściwości statyczne. Wieniec stropowy ma za zadanie integrować elementy konstrukcyjne w jeden zespół, a nie działać jako bariera dla ścian działowych. Ponadto, wiele osób może sądzić, że wieńce stropowe podwyższają izolacyjność termiczną ścian zewnętrznych. W rzeczywistości izolacyjność termiczna zależy przede wszystkim od materiałów użytych do budowy ścian oraz od detali konstrukcyjnych, a nie od obecności wieńca stropowego. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wniosków, to mylenie funkcji usztywniającej z funkcją izolacyjną oraz brak zrozumienia podstawowych zasad projektowania konstrukcji budowlanych. Właściwe zrozumienie roli wieńca stropowego jest kluczowe dla prawidłowego projektowania i budowy obiektów budowlanych.

Pytanie 29

Remont modernizacyjny przeprowadza się w celu

A. przywrócenia pierwotnego stanu budowy

B. podniesienia standardu obiektu budowlanego

C. usunięcia drobnych uszkodzeń powstałych w trakcie użytkowania obiektu

D. ochrony elementów budynku przed zniszczeniem

Wybór odpowiedzi, że remont modernizacyjny ma na celu usunięcie niewielkich uszkodzeń, przywrócenie pierwotnego stanu obiektu budowlanego lub zabezpieczenie elementów obiektu przed niszczeniem, wskazuje na niepełne zrozumienie różnicy między różnymi typami prac budowlanych. Remont modernizacyjny nie jest tożsamy z konserwacją czy naprawą, które koncentrują się na utrzymaniu istniejącego stanu obiektu bądź przywróceniu go do stanu pierwotnego. Odpowiedzi te są związane bardziej z pracami remontowymi, które mają na celu jedynie naprawę uszkodzeń powstałych podczas eksploatacji, co nie wiąże się z wprowadzeniem nowoczesnych rozwiązań. Przywracanie pierwotnego stanu może być związane z konserwacją zabytków, gdzie kluczowe jest zachowanie autentyczności obiektu, a nie jego modernizacja. Ponadto, zabezpieczanie elementów budynku przed niszczeniem może być realizowane w ramach prac konserwacyjnych, które mają na celu przedłużenie życia obiektu, jednak nie wpisuje się w ideę modernizacji, która zakłada znaczące podniesienie standardów i funkcjonalności. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego klasyfikowania prac budowlanych i ich celów. Niezrozumienie tych koncepcji może prowadzić do błędnych decyzji w zakresie planowania i realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 30

Aby zapobiec deformacji belek stropu gęstożebrowego typu FERT, w trakcie montażu oraz betonowania stropu

A. podeprzeć belki podpierającymi montażowymi co najwyżej co 2 m

B. połączyć sąsiednie belki drutem stalowym o średnicy ø3

C. przymocować końce belek w ścianie przy użyciu 2 kotew stalowych

D. zainstalować dodatkowe zbrojenie o średnicy ø12 na dolnej części belek

Pomysł umocowania końców belek w murze za pomocą dwóch kotew stalowych wydaje się logiczny, ale nie odnosi się do kluczowych kwestii związanych z ugięciem belek. Kotwy mogą stabilizować belki, ale to nie wystarcza, bo podczas montażu i betonowania potrzebujesz lepszego wsparcia. Dodatkowe zbrojenie o średnicy ø12 na dolnej stopce belek też nie pomoże w tej kwestii, bo to tylko wzmacnia belkę, nie daje wsparcia w trakcie montażu. A powiązanie belek drutem stalowym o średnicy ø3 to nie jest standardowa praktyka i może prowadzić do problemów w przyszłości. Takie podejście do podparcia belek może nie tylko uszkodzić konstrukcję, ale i narazić cały budynek na poważne problemy. Dlatego ważne, żeby wszystkie działania były zgodne z przepisami i standardami budowlanymi, które nakazują stosowanie odpowiednich podpór montażowych podczas budowy stropów.

Pytanie 31

Zgodnie z normą czasu pracy, ręczne usunięcie warstwy ziemi urodzajnej (humusu) wymaga 21,90 r-g/100 m². Jak wiele 8-godzinnych dni roboczych powinno być zaplanowanych w harmonogramie prac na odspojenie humusu z działki o powierzchni 300 m², jeśli prace będą prowadzone przez 3 robotników?

A. 9 dni roboczych

B. 3 dni robocze

C. 8 dni roboczych

D. 2 dni robocze

Obliczenia dotyczące czasu pracy na usunięcie warstwy humusu z działki o powierzchni 300 m² opierają się na normie wynoszącej 21,90 roboczogodzin na 100 m². Aby obliczyć całkowity czas potrzebny na wykonanie zadania, najpierw należy obliczyć, ile roboczogodzin potrzebujemy dla całej działki. Wzór to: (300 m² / 100 m²) * 21,90 r-g = 65,7 roboczogodzin. Następnie, biorąc pod uwagę, że prace będą wykonywane przez 3 robotników, dzielimy całkowity czas przez liczbę robotników: 65,7 r-g / 3 = 21,9 r-g na osobę. Przy 8-godzinnym dniu roboczym, czas pracy jednego robotnika wynosi 21,9 r-g / 8 h = 2,74 dni roboczych. Ponieważ nie możemy mieć częściowego dnia, zaokrąglamy do 3 dni roboczych. W praktyce, planując harmonogram, uwzględniamy również możliwe opóźnienia i problemy, co czyni te 3 dni bardziej realistycznym i stosunkowo bezpiecznym rozwiązaniem. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką w zarządzaniu projektami budowlanymi, gdzie dokładne planowanie i kalkulacje są kluczowe dla osiągnięcia sukcesu.

Pytanie 32

Aby przygotować podłoże przed nałożeniem samopoziomującego podkładu, należy je odpowiednio przygotować przez

A. osuszenie

B. zagruntowanie

C. zmatowienie

D. oczyszczenie

Odpowiedź 'oczyszczenie' jest kluczowym etapem w przygotowaniu podłoża przed nałożeniem podkładu samopoziomującego. Oczyszczone podłoże zapewnia lepszą przyczepność materiałów budowlanych, co znacząco wpływa na ich trwałość i stabilność. Zanieczyszczenia, takie jak kurz, olej, resztki zaprawy czy inne substancje, mogą zakłócić interakcję między podkładem a podłożem, prowadząc do osłabienia struktury i w konsekwencji do uszkodzeń. Przykładem dobrych praktyk w tym zakresie jest stosowanie odkurzaczy przemysłowych do usuwania pyłu oraz środków chemicznych przeznaczonych do czyszczenia podłoża, które mogą pomóc w eliminacji tłuszczu lub smarów. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN 13813, wskazują, że odpowiednie przygotowanie podłoża jest niezbędne dla osiągnięcia wymaganego poziomu jakości i bezpieczeństwa. Oczyszczenie powinno być zawsze dostosowane do specyfiki podłoża oraz zastosowanego materiału, co dodatkowo podkreśla znaczenie tego etapu w procesie budowlanym.

Pytanie 33

W kosztorysach na inwestycje koszty pośrednie są wyliczane jako procent od wartości kosztów bezpośrednich

A. robocizny i pracy sprzętu

B. materiałów i kosztów ich zakupu

C. robocizny i materiałów

D. materiałów i pracy sprzętu

Koszty pośrednie w kosztorysach są naprawdę ważne, bo to wydatki, które nie są bezpośrednio związane z konkretnym zadaniem, ale są potrzebne do ogólnego działania projektu. Twoja odpowiedź "robocizny i pracy sprzętu" jest w porządku, bo koszty pośrednie obejmują zarówno płace pracowników, jak i koszty eksploatacji sprzętu, który używamy na budowie. Na przykład, przy budowie hali sportowej, koszty pośrednie mogą dotyczyć wynagrodzeń osób, które nadzorują prace, oraz kosztów związanych z maszynami. Zazwyczaj, przy kosztorysowaniu, przyjmuje się, że koszty pośrednie to jakiś procent wartości kosztów bezpośrednich. Dzięki temu można dokładniej określić, ile naprawdę będzie kosztować cała inwestycja. Dlatego dobry kosztorys powinien zawierać nie tylko wydatki bezpośrednie, ale też rzetelnie obliczone koszty pośrednie, żeby inwestorzy mieli lepszy obraz finansowy projektu.

Pytanie 34

Na jakiej powierzchni należy układać panele podłogowe?

A. na siatce z włókna szklanego

B. na warstwie kleju

C. na piance polietylenowej

D. na folii tłoczonej

Układanie paneli podłogowych na folii tłoczonej, warstwie kleju czy siatce z włókna szklanego to podejścia, które są niezgodne z najlepszymi praktykami w branży. Folia tłoczona nie tylko nie zapewnia odpowiednich właściwości izolacyjnych, ale także może prowadzić do problemów z wilgocią, co z kolei wpływa na trwałość paneli. Wilgoć, gromadząca się na powierzchni folii, może spowodować odkształcenia i deformacje paneli. Użycie warstwy kleju, z drugiej strony, ogranicza możliwość wymiany paneli, co w przypadku uszkodzeń staje się problematyczne. Klejenie paneli podłogowych skutkuje również dłuższym czasem schnięcia oraz większymi kosztami materiałów i robocizny. Siatka z włókna szklanego nie jest przeznaczona do stosowania jako warstwa podkładowa pod panele, ponieważ nie zapewnia odpowiedniego poziomu amortyzacji ani ochrony przed wilgocią. Takie podejście może prowadzić do nieprzewidywalnych skutków, takich jak pękanie paneli lub ich unieruchomienie. Prawidłowe układanie paneli podłogowych powinno uwzględniać normy oraz zalecenia producentów, które jasno wskazują, że pianka polietylenowa jest najlepszym rozwiązaniem, zapewniającym trwałość i komfort użytkowania. Właściwe przygotowanie podłoża oraz wykorzystanie odpowiednich materiałów podkładowych jest kluczowe dla zachowania estetyki i funkcjonalności podłogi przez długi czas.

Pytanie 35

Zastosowanie akrylowej masy szpachlowej wynosi 1,5 kg/m2 przy aplikacji warstwy o grubości 1 mm. Ile masy będzie potrzebne do szpachlowania 10 m2 ściany warstwą o grubości 2 mm?

A. 30,0 kg

B. 1,5 kg

C. 3,0 kg

D. 15,0 kg

Obliczenia związane z wydajnością masy szpachlowej akrylowej mogą prowadzić do mylnych wniosków, jeśli nie uwzględni się proporcji grubości warstwy. W przypadku błędnych odpowiedzi, często występuje myślenie o wydajności masy bez uwzględnienia grubości nakładanej warstwy. Na przykład, odpowiedzi sugerujące 3,0 kg lub 1,5 kg ignorują kluczowy fakt, że grubość warstwy wpływa bezpośrednio na ilość materiału potrzebnego do pokrycia danej powierzchni. Przy założeniu, że wydajność wynosi 1,5 kg na 1 mm, liczby te nie mogą być zastosowane w kontekście grubości wynoszącej 2 mm. Typowym błędem jest także pomijanie wielkości powierzchni, co prowadzi do nieprecyzyjnych obliczeń. Użytkownicy często zapominają, że zwiększenie grubości wymaganej warstwy podwaja ilość masy, co w przypadku szpachlowania 10 m2 skutkuje zapotrzebowaniem na 30 kg. Niewłaściwe podejście do planowania i obliczeń może prowadzić do nieefektywności w zakupie materiałów oraz opóźnień w realizacji projektów, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w branży budowlanej. Właściwe zrozumienie tego zagadnienia jest kluczowe dla zapewnienia jakości i efektywności procesów budowlanych.

Pytanie 36

Weryfikacja jakości nałożonej powłoki malarskiej na ścianie działowej obejmuje ocenę

A. wyglądu powłoki, zgodności jej kolorystyki z projektem oraz odporności na ścieranie

B. odchyleń powierzchni i krawędzi ściany od poziomu

C. spójności i jakości materiału malarskiego oraz jego okresu ważności

D. odchyleń powierzchni i krawędzi ściany od pionu

Wygląd powłoki malarskiej, zgodność jej barwy z projektem oraz odporność na wycieranie są kluczowymi aspektami kontroli jakości powłok. Wygląd odnosi się do estetyki i jednolitości pokrycia, co ma znaczenie nie tylko dla wizualnych walorów pomieszczenia, ale także dla oceny poprawności nałożenia farby. Zgodność barwy z projektem jest istotna, ponieważ niewłaściwy dobór kolorystyczny może prowadzić do rozczarowania klientów oraz wymagać dodatkowych kosztów związanych z ponownym malowaniem. Odporność na wycieranie jest z kolei kryterium funkcjonalnym, które wskazuje na trwałość powłok malarskich w warunkach użytkowych, co jest szczególnie ważne w miejscach o intensywnym ruchu. Przykładem może być kontrola jakości w pomieszczeniach użyteczności publicznej, gdzie estetyka i funkcjonalność odgrywają kluczową rolę. Ponadto, zgodnie z normami branżowymi, kompleksowa ocena powłok malarskich powinna obejmować wszystkie te aspekty, aby zapewnić ich trwałość oraz spełnienie oczekiwań inwestora.

Pytanie 37

Która z poniższych tapet, ze względu na swoją wysoką zdolność do izolacji akustycznej, jest używana do wykończenia ścian w pomieszczeniach, które wymagają wygłuszenia?

A. Korkowa

B. Papierowa

C. Winylowa

D. Akrylowa

Akrylowa tapeta, chociaż popularna, nie jest najlepszym wyborem w kontekście izolacji akustycznej. Materiały akrylowe charakteryzują się niską gęstością i małą zdolnością do tłumienia dźwięków, co sprawia, że nie są one skuteczne w redukcji hałasu w pomieszczeniach. Z kolei tapety winylowe, choć oferują pewną odporność na wilgoć i łatwość w czyszczeniu, również nie cechują się odpowiednimi właściwościami akustycznymi. Ich struktura nie jest przystosowana do absorpcji dźwięku, co czyni je niewłaściwym rozwiązaniem dla przestrzeni wymagających ciszy. Papierowe tapety, mimo że są estetyczne i dostępne w różnych wzorach, również nie zapewniają odpowiedniego wygłuszenia. Papier nie ma gęstości ani strukturalnych właściwości, które mogłyby hamować rozprzestrzenianie się dźwięków. Często błędnie zakłada się, że grubość materiału wystarczy do poprawy izolacji akustycznej, co prowadzi do nieefektywnych rozwiązań. W kontekście odpowiednich materiałów do wygłuszania, należy zawsze kierować się wytycznymi dotyczącymi akustyki przestrzeni oraz charakterystyką używanych materiałów.

Pytanie 38

Jakie parametry techniczne wpływają na obowiązek opracowania planu BIOZ przez kierownika budowy?

A. Kubatura budynku oraz powierzchnia zabudowy

B. Ilość maszyn i urządzeń pracujących jednocześnie na budowie

C. Powierzchnia miejsc składowych i magazynów

D. Czas realizacji robót oraz liczba zatrudnionych pracowników

Kiedy mówimy o sporządzaniu Planu BIOZ, często można spotkać się z mylnym przekonaniem, że inne dane techniczne, takie jak powierzchnia placów składowych czy liczba maszyn jednocześnie pracujących na budowie, są decydujące. Powierzchnia placów składowych i magazynów, choć istotna dla organizacji przestrzennej budowy, nie ma bezpośredniego wpływu na bezpieczeństwo operacyjne. Należy pamiętać, że odpowiednie zarządzanie przestrzenią jest ważne, ale nie wystarczy do określenia ryzyka, które może się pojawić w kontekście pracy ludzi. Podobnie, liczba maszyn pracujących równocześnie nie jest decydującym czynnikiem, ponieważ samo istnienie maszyn nie określa zagrożeń. Kluczowe jest, jak te maszyny są używane i jak wpływają na interakcje między pracownikami. Kubatura obiektu budowlanego czy jego powierzchnia zabudowy również nie dostarczają jednoznacznych informacji o potrzebach w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, ponieważ mogą być projekty o różnej złożoności i ryzyku, mimo podobnych wymiarów. Zrozumienie, które czynniki wpływają na bezpieczeństwo na budowie, jest kluczowe dla kierowników budowy, aby skutecznie zarządzać ryzykiem i wprowadzać skuteczne środki ochrony. W rzeczywistości, błędne podejście do tych kwestii może prowadzić do niedoszacowania zagrożeń i niewłaściwego planowania działań prewencyjnych.

Pytanie 39

Kiedy teren, na którym są prowadzone prace budowlane z użyciem rusztowań, znajduje się obok szerokiej ulicy i zajmuje chodnik, co utrudnia przechodniom poruszanie się, to konieczne jest wykonanie ogrodzenia

A. z balustradami z żółtymi migającymi lampkami ostrzegawczymi

B. żurowego i umieścić tablicę ostrzegawczą dla przechodniów

C. pełne i zamknąć ruch pieszy na czas wykonywania prac budowlanych

D. pełne oraz daszek ochronny nad tymczasowo ułożonym chodnikiem

Twoja odpowiedź dotycząca ogrodzenia budowy i daszka nad chodnikiem jest na miejscu. To naprawdę ważne, bo takie rozwiązanie gwarantuje bezpieczeństwo zarówno ludzi na budowie, jak i przechodniów. Pełne ogrodzenie ogranicza dostęp do terenu budowy - a to klucz do ochrony życia i zdrowia. A ten daszek nad chodnikiem to już w ogóle super sprawa, bo chroni pieszych przed deszczem czy spadającymi rzeczami. Takie rozwiązania są zgodne z normami, które mówią, jak powinno się zabezpieczać place budowy. Wiem, że wiele firm budowlanych już tak robi, bo to nie tylko kwestia przepisów, ale i dbałości o bezpieczeństwo. Widać, że myślałeś o tym na serio!

Pytanie 40

Demontaż budynku wykonanego z prefabrykowanych elementów żelbetowych powinien rozpocząć się od rozbiórki

A. ścian zewnętrznych

B. stropodachu

C. stropów

D. schodów

Rozpoczynanie rozbiórki budynku od demontażu ścian zewnętrznych, schodów czy stropów jest niezalecane z kilku powodów technicznych. Demontując ściany zewnętrzne jako pierwszy krok, ryzykujemy destabilizację całej konstrukcji, co może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Ściany zewnętrzne pełnią funkcję nośną, a ich usunięcie bez wcześniejszego zdemontowania stropodachu może prowadzić do zniszczenia integralności strukturalnej budynku. Dodatkowo, demontaż schodów na początku prac nie tylko nie przynosi korzyści, ale również utrudnia dostęp do innych części budynku, co może spowolnić cały proces rozbiórkowy. Z kolei usunięcie stropów jako pierwszego elementu jest również niewłaściwe, ponieważ może prowadzić do niekontrolowanego opadania materiałów i odpadów, co stwarza zagrożenie dla pracowników i przechodniów. W praktyce, każdy etap rozbiórki powinien być dokładnie zaplanowany zgodnie z zasadami inżynierii, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz zapewnić płynność całego procesu. Niezbędne jest przeprowadzenie szczegółowej analizy konstrukcji oraz zastosowanie odpowiednich technik, które pozwolą na bezpieczne i efektywne przeprowadzenie rozbiórki, z zachowaniem norm i standardów bezpieczeństwa. Właściwe podejście do planowania i realizacji prac rozbiórkowych jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa oraz wydajności całego procesu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej