Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 7 kwietnia 2025 09:47
Data zakończenia: 7 kwietnia 2025 10:09

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Adres IP jest zapisany jako cztery grupy liczb, które są oddzielone kropkami

A. dekad

B. bitów

C. oktetów

D. helów

Numer IP, będący kluczowym elementem protokołu komunikacyjnego w sieciach komputerowych, zapisywany jest w formie czterech oktetów oddzielonych kropkami. Oktet to jednostka danych składająca się z ośmiu bitów, co pozwala na reprezentację wartości od 0 do 255 dla każdego z czterech segmentów. Dzięki temu, adresy IPv4, które są najczęściej używane, mogą przyjąć formę taką jak 192.168.0.1. W praktyce pozwala to na zdefiniowanie około 4 miliardów unikalnych adresów w ramach tego systemu. Dobre praktyki zalecają, aby w dokumentacji i konfiguracjach sieciowych zawsze posługiwać się pełnymi adresami IP, aby uniknąć nieporozumień. Ponadto, znajomość struktury i formatu adresów IP jest kluczowa przy projektowaniu i zarządzaniu sieciami, a także podczas rozwiązywania problemów związanych z komunikacją w sieci.

Pytanie 2

Jakie urządzenie ma za zadanie utrwalenie tonera na papierze w trakcie drukowania z drukarki laserowej?

A. bęben światłoczuły

B. listwa czyszcząca

C. elektroda ładująca

D. wałek grzewczy

W kontekście analizy procesu druku laserowego, ważne jest zrozumienie roli poszczególnych elementów drukarki. Bęben światłoczuły jest odpowiedzialny za generowanie obrazu poprzez naświetlanie i przyciąganie tonera, ale nie ma on zastosowania w samym procesie utrwalania, co czyni go niewłaściwym wyborem. Z kolei elektroda ładująca występuje na początku cyklu druku, gdzie jej zadaniem jest naładowanie bębna elektrycznie, aby toner mógł się do niego przylepić. Listwa czyszcząca, choć istotna dla usuwania nadmiaru tonera z bębna po zakończeniu druku, nie jest elementem służącym do utrwalania obrazu na papierze. Użytkownicy często mylą te komponenty, nie zdając sobie sprawy, że utrwalenie tonera jest krytycznym etapem koniecznym do osiągnięcia wysokiej jakości wydruków. Takie nieprawidłowe myślenie może prowadzić do błędnych wniosków o procesie druku i jego efektywności, co w konsekwencji wpływa na jakość finalnych produktów. Zrozumienie funkcji każdego z tych elementów pomaga w optymalizacji procesu druku i osiągnięciu lepszych wyników w codziennej pracy z drukarkami laserowymi.

Pytanie 3

Aby chronić sieć WiFi przed nieautoryzowanym dostępem, należy między innymi

A. dezaktywować szyfrowanie informacji

B. korzystać tylko z kanałów wykorzystywanych przez inne sieci WiFi

C. wybrać nazwę identyfikatora sieci SSID o długości co najmniej 16 znaków

D. włączyć filtrowanie adresów MAC

Wyłączenie szyfrowania danych to jedno z najgorszych rozwiązań w kontekście zabezpieczania sieci bezprzewodowej. Szyfrowanie jest kluczowym elementem ochrony przesyłanych informacji, a jego brak naraża dane na podsłuch i przechwycenie przez nieautoryzowane osoby. Współczesne standardy zabezpieczeń, takie jak WPA3, zapewniają silne szyfrowanie, które znacząco utrudnia dostęp do danych osobom trzecim. Kolejny błąd to stosowanie nazwy identyfikatora sieci SSID o długości min. 16 znaków, co samo w sobie nie stanowi skutecznego zabezpieczenia. Choć dłuższe SSID jest mniej przewidywalne, nie zapewnia rzeczywistej ochrony, jeśli sieć jest nadal dostępna publicznie i bez odpowiednich dodatkowych zabezpieczeń. Wreszcie, korzystanie wyłącznie z kanałów używanych przez inne sieci WiFi jest mylnym podejściem. Takie działanie może prowadzić do przeciążenia sygnału i obniżenia jakości połączenia, a nie do poprawy bezpieczeństwa. Kanały te mogą być także łatwiejsze do wykrycia przez potencjalnych intruzów, co może zredukować skuteczność strategii bezpieczeństwa. Dlatego kluczowe jest, aby przy zabezpieczaniu sieci bezprzewodowej stosować złożone, wielowarstwowe podejścia, a nie polegać na pojedynczych rozwiązaniach, które mogą wprowadzać w błąd i dawać fałszywe poczucie bezpieczeństwa.

Pytanie 4

Administrator powinien podzielić adres 10.0.0.0/16 na 4 jednorodne podsieci zawierające równą liczbę hostów. Jaką maskę będą miały te podsieci?

A. 255.255.0.0

B. 255.255.224.0

C. 255.255.128.0

D. 255.255.192.0

Odpowiedzi 255.255.0.0 oraz 255.255.128.0 nie są poprawne, ponieważ nie uwzględniają właściwego podziału adresu 10.0.0.0/16 na 4 równe podsieci. Maski 255.255.0.0 oraz 255.255.128.0 odpowiadają odpowiednio maskom /16 i /17, co oznacza, że nie dzielą one sieci na 4 części. W przypadku maski 255.255.0.0, cała sieć 10.0.0.0 pozostaje jako jedna duża sieć z 65,536 adresami, co nie odpowiada wymaganiu podziału. Z kolei maska 255.255.128.0 (czyli /17) dzieli tę sieć na dwa bloki po 32,768 adresów, co również nie spełnia wymogu podziału na cztery równe podsieci. Z kolei odpowiedź 255.255.224.0 również nie jest poprawna, mimo że zbliża się do podziału, gdyż odpowiada masce /19 i dzieliłaby sieć na 8 podsieci zamiast wymaganych 4. Kluczowym błędem jest nieprawidłowe obliczenie ilości wymaganych bitów do podziału. Każda zmiana w liczbie bitów w masce wpływa na liczbę dostępnych podsieci i hostów, dlatego istotne jest, aby zawsze dokładnie analizować zadane pytanie, zrozumieć koncepcję CIDR oraz zasady podziału sieci. Dobrą praktyką jest wizualizacja podziałów poprzez rysowanie diagramów podsieci, co ułatwia zrozumienie tematu.

Pytanie 5

Aby połączyć dwa przełączniki oddalone o 200 m i zapewnić minimalną przepustowość 200 Mbit/s, powinno się użyć

A. kabel koncentryczny 50 ?.

B. skrótkę UTP.

C. światłowó.

D. skrótkę STP.

Wybór skrętki STP lub UTP jako medium do połączenia dwóch przełączników na odległość 200 m oraz przy wymaganej przepustowości 200 Mbit/s może wydawać się logiczny, jednak ma swoje ograniczenia. Skrętka UTP (Unshielded Twisted Pair) jest powszechnie stosowana w sieciach lokalnych, ale ma ograniczone możliwości przesyłania danych na dłuższe dystanse. Zgodnie z normą TIA/EIA-568, maksymalna długość kabla UTP dla 1000BASE-T wynosi 100 m. W przypadku dłuższego dystansu, takiego jak 200 m, jakość sygnału ulega degradacji, co prowadzi do spadku wydajności i potencjalnych problemów z zakłóceniami. Skrętka STP (Shielded Twisted Pair), chociaż oferuje lepszą ochronę przed zakłóceniami elektomagnetycznymi, również nie jest w stanie sprostać wymaganiu długości 200 m przy pełnej przepustowości 200 Mbit/s. Kabel koncentryczny 50 ? jest kolejną niewłaściwą opcją w tym kontekście, ponieważ nie jest standardowo używany do lokalnych połączeń sieciowych w środowisku Ethernet. Jego użycie w nowoczesnych sieciach jest ograniczone, a jego zastosowanie do połączeń magistralnych nie odpowiada wymaganym standardom i praktykom branżowym. Dlatego decyzja o wyborze odpowiedniego medium jest kluczowa dla zapewnienia stabilności i wydajności sieci.

Pytanie 6

Jakiej kategorii skrętka pozwala na przesył danych w zakresie częstotliwości nieprzekraczającym 100 MHz przy szybkości do 1 Gb/s?

A. Kategorii 5e

B. Kategorii 6a

C. Kategorii 3

D. Kategorii 6

Odpowiedź Kategorii 5e jest prawidłowa, ponieważ ta kategoria skrętki pozwala na przesyłanie danych w paśmie częstotliwości do 100 MHz przy maksymalnej prędkości transmisji do 1 Gb/s. Kategoria 5e, będąca rozszerzoną wersją Kategorii 5, została wprowadzona, aby zredukować problemy związane z przesłuchami (crosstalk) oraz poprawić efektywność transmisji. Jest powszechnie stosowana w sieciach Ethernet, w tym w instalacjach lokalnych (LAN) oraz w zastosowaniach biurowych. Przykładem zastosowania Kategorii 5e może być podłączenie komputerów do switchy w biurach na potrzeby szybkiej wymiany danych czy dostępu do internetu. W praktyce, instalacje wykonane z tej kategorii mogą obsługiwać wiele nowoczesnych aplikacji, w tym wideo w jakości HD oraz komunikację głosową przez IP, co czyni ją rozwiązaniem przyszłościowym. Standardy TIA/EIA-568-B.2-1 definiują wymagania dotyczące jakości i parametrów tej kategorii, co zapewnia wysoką jakość przesyłanych sygnałów.

Pytanie 7

Aby utworzyć ukryty, udostępniony folder w systemie Windows Serwer, należy dodać na końcu jego nazwy odpowiedni znak

A. @

B. %

C. $

D. &

Użycie symbolu '$' na końcu nazwy katalogu w systemie Windows Server jest kluczowe dla tworzenia ukrytych, udostępnionych folderów. Gdy nadamy folderowi nazwę zakończoną tym symbolem, system traktuje go jako ukryty zasób sieciowy, co oznacza, że nie będzie on widoczny w standardowym przeglądaniu zasobów przez użytkowników. Przykładem zastosowania tej funkcji może być sytuacja, gdy administrator chce chronić dane wrażliwe, które są udostępniane tylko wybranym użytkownikom w sieci. Aby utworzyć taki folder, administrator może użyć polecenia 'net share', na przykład: 'net share UkrytyFolder$=C:\UkrytyFolder'. Dobre praktyki sugerują, aby zawsze dokumentować takie zasoby w celu zapobiegania nieporozumieniom wśród zespołu oraz stosować odpowiednie zasady zarządzania dostępem, aby zapewnić, że tylko autoryzowani użytkownicy mają możliwość dostępu do tych ukrytych folderów.

Pytanie 8

Administrator sieci lokalnej zauważył, że urządzenie typu UPS przełączyło się w tryb awaryjny. Oznacza to awarię systemu

A. chłodzenia i wentylacji

B. urządzeń aktywnych

C. zasilania

D. okablowania

Wybór odpowiedzi związanej z systemem chłodzenia i wentylacji jest błędny, ponieważ te systemy mają na celu utrzymanie odpowiedniej temperatury i cyrkulacji powietrza w pomieszczeniach, w których znajdują się urządzenia elektroniczne. Przejście UPS w tryb awaryjny nie wskazuje na problemy z temperaturą, lecz raczej na niestabilność lub brak zasilania. Problemy z zasilaniem są najczęściej skutkiem awarii sieci elektrycznej, co wyklucza jakiekolwiek związki z wentylacją. Odpowiedź dotycząca urządzeń aktywnych również jest myląca. Urządzenia aktywne, takie jak routery czy switche, mogą doświadczać problemów z wydajnością z powodu braku zasilania, ale nie są one bezpośrednio odpowiedzialne za przejście UPS w tryb awaryjny. Wreszcie, odpowiedź związana z okablowaniem, choć może być uzasadniona w kontekście problemów z przesyłaniem sygnału, również nie ma bezpośredniego związku z przełączaniem UPS. Problemy z kablowaniem mogą prowadzić do awarii, ale są to problemy, które wpływają na sygnał, a nie na zasilanie, które jest kluczowe dla funkcjonowania UPS. W praktyce, błędne rozumienie roli zasilania w infrastrukturze IT może prowadzić do poważnych konsekwencji dla bezpieczeństwa danych i niezawodności systemów.

Pytanie 9

Który z poniższych protokołów nie jest wykorzystywany do konfiguracji wirtualnej sieci prywatnej?

A. SSTP

B. PPTP

C. L2TP

D. SNMP

L2TP, PPTP i SSTP to protokoły, które są fundamentalne w kontekście konfiguracji wirtualnych sieci prywatnych. L2TP jest protokołem tunelowym, który często jest używany w połączeniu z IPsec, co zapewnia wysoki poziom bezpieczeństwa. W praktyce oznacza to, że L2TP samodzielnie nie zapewnia szyfrowania, ale w połączeniu z IPsec oferuje kompleksowe rozwiązanie dla bezpiecznego przesyłania danych. PPTP, pomimo krytyki za lukę w bezpieczeństwie, jest często stosowany ze względu na łatwość konfiguracji i szybkość implementacji, co sprawia, że jest popularny w mniej wymagających środowiskach. SSTP, z kolei, wykorzystuje protokół HTTPS do tunelowania, co czyni go bardziej odpornym na blokady stosowane przez niektóre sieci. W kontekście SNMP, wielu użytkowników myli jego zastosowanie, sądząc, że może on pełnić funkcję zabezpieczania połączeń VPN. To nieporozumienie wynika z faktu, że SNMP jest protokołem zarządzania, a nie tunelowania czy szyfrowania. Zrozumienie, że SNMP służy do monitorowania i zarządzania urządzeniami sieciowymi, a nie do zabezpieczania komunikacji, jest kluczowe dla efektywnego zastosowania technologii sieciowych. Często myśli się, że każde narzędzie używane w kontekście sieci powinno mieć zdolności zabezpieczające, co prowadzi do błędnych wniosków i wyborów technologicznych.

Pytanie 10

Ile bitów zawiera adres MAC karty sieciowej?

A. 32

B. 48

C. 16

D. 64

Zrozumienie, że adres fizyczny MAC karty sieciowej składa się z 48 bitów, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami komputerowymi. Można jednak natknąć się na nieporozumienia dotyczące liczby bitów, które mogą prowadzić do błędnych koncepcji. Odpowiedzi 16, 32, czy 64 bity są nietrafione, ponieważ wprowadzenie błędnych wartości nie tylko zniekształca prawidłowy obraz funkcjonowania adresacji w sieciach, ale także może skutkować nieefektywnym zarządzaniem i bezpieczeństwem w lokalnych sieciach. Adresy MAC, składające się z 48 bitów, zapewniają 281 474 976 710 656 unikalnych identyfikatorów, co jest wystarczające do obsługi ogromnej liczby urządzeń w sieciach lokalnych. W przypadku 16 lub 32 bitów liczba unikalnych adresów byłaby znacznie ograniczona, co w praktyce prowadziłoby do kolizji adresów i problemów z identyfikacją urządzeń. Z kolei 64 bity, choć teoretycznie mogą wydawać się rozsądne w kontekście rozwoju technologii, nie są standardem w obecnie używanych protokołach, co czyni je niepraktycznymi. W konsekwencji, ważne jest, aby opierać się na uznanych standardach, takich jak IEEE 802, które jasno określają, że adresy MAC powinny mieć długość 48 bitów. Prawidłowe zrozumienie tej kwestii pozwala na efektywne projektowanie i zarządzanie infrastrukturą sieciową oraz unikanie typowych pułapek w zakresie konfiguracji i bezpieczeństwa sieci.

Pytanie 11

Jaką postać ma liczba dziesiętna 512 w systemie binarnym?

A. 1000000

B. 100000

C. 10000000

D. 1000000000

Odpowiedź 1000000000 jest poprawna, ponieważ 512 w systemie dziesiętnym jest równoważne z 1000000000 w systemie binarnym. Aby to zrozumieć, można posłużyć się konwersją liczby dziesiętnej na binarną, co polega na dzieleniu liczby przez 2 i zapisywaniu reszt. Proces ten wygląda następująco: 512 dzielimy przez 2, co daje 256 i resztę 0. Następnie 256 dzielimy przez 2, otrzymując 128 z resztą 0, i kontynuujemy ten proces, aż dojdziemy do 1. Gdy zarejestrujemy reszty w odwrotnej kolejności, uzyskujemy 1000000000. System binarny jest podstawą działania nowoczesnych komputerów i urządzeń cyfrowych. W praktyce wiedza ta jest niezbędna przy programowaniu, inżynierii oprogramowania i sieciach komputerowych. Zrozumienie konwersji między systemami liczbowymi jest kluczowe dla efektywnego rozwiązywania problemów w obszarze technologii informacyjnej.

Pytanie 12

Elementem, który umożliwia wymianę informacji pomiędzy procesorem a magistralą PCI-E, jest

A. układ Super I/O

B. cache procesora

C. chipset

D. pamięć RAM

Chipset jest kluczowym elementem płyty głównej, który zarządza komunikacją między procesorem a innymi komponentami, w tym magistralą PCI-E. Jego zadaniem jest koordynacja transferu danych, co jest niezbędne do efektywnego działania systemu komputerowego. Chipset działa jako swoisty punkt pośredni, umożliwiając synchronizację i optymalizację przepływu informacji między procesorem, pamięcią RAM, a urządzeniami peryferyjnymi podłączonymi do magistrali PCI-E, takimi jak karty graficzne czy dyski SSD. W praktyce oznacza to, że dobrze zaprojektowany chipset może znacznie poprawić wydajność systemu, umożliwiając szybki i niezawodny transfer danych. Na przykład, w systemach z intensywnym przetwarzaniem grafiki, odpowiedni chipset pozwala na efektywne wykorzystanie możliwości nowoczesnych kart graficznych, co jest kluczowe dla zadań takich jak renderowanie 3D czy obróbka wideo. W branży IT standardem stało się projektowanie chipsetów, które wspierają najnowsze technologie komunikacyjne, takie jak PCIe 4.0 czy 5.0, co pozwala na jeszcze wyższe prędkości transferu danych.

Pytanie 13

W nagłówku ramki standardu IEEE 802.3, który należy do warstwy łącza danych, znajduje się

A. adres MAC

B. adres IPv4

C. parametr TTL

D. numer portu

W kontekście standardu IEEE 802.3, zrozumienie roli adresu MAC jest istotne, aby uniknąć powszechnych nieporozumień związanych z innymi elementami związanymi z sieciami komputerowymi. Adres IP, na przykład, jest używany na wyższej warstwie modelu OSI, czyli w warstwie sieciowej, a nie w warstwie łącza danych. Adres IP służy do lokalizowania urządzeń w szerszej sieci, takiej jak Internet, gdzie adresy MAC nie mają zastosowania poza lokalnym segmentem. Parametr TTL (Time To Live) odnosi się do liczby routerów, przez które pakiet może przejść, zanim zostanie odrzucony, co dotyczy głównie ruchu na warstwie sieciowej. Numer portu z kolei jest używany do identyfikacji konkretnych aplikacji lub usług w ramach protokołów transportowych, takich jak TCP czy UDP. Te elementy, choć istotne w kontekście komunikacji sieciowej, nie mają miejsca w nagłówku ramki IEEE 802.3. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych warstw modelu OSI oraz ich funkcji. Ważne jest, aby zapamiętać, że każda warstwa ma swoje unikalne zadania i używa specyficznych identyfikatorów, co pozwala na efektywne zarządzanie i routing danych w sieciach komputerowych.

Pytanie 14

Brak zabezpieczeń przed utratą danych w wyniku fizycznej awarii jednego z dysków to właściwość

A. RAID 2

B. RAID 3

C. RAID 0

D. RAID 1

RAID 0, znany również jako striping, to konfiguracja, która dzieli dane na bloki i rozkłada je równomiernie na wiele dysków. Główną zaletą RAID 0 jest zwiększenie wydajności, ponieważ operacje odczytu i zapisu mogą być wykonywane równolegle na wielu dyskach. Jednak ta konfiguracja nie oferuje żadnej redundancji ani ochrony danych. W przypadku awarii jednego z dysków, wszystkie dane przechowywane w macierzy RAID 0 są tracone. Przykładami zastosowania RAID 0 są systemy, w których priorytetem jest szybkość, takie jak edycja wideo czy graficzne operacje, gdzie czas dostępu do danych ma kluczowe znaczenie. W kontekście standardów branżowych, RAID 0 jest często używany w środowiskach, gdzie dane mogą być regularnie kopiowane lub gdzie ważna jest ich wydajność, ale niekoniecznie ich trwałość. Warto pamiętać, że mimo wysokiej wydajności, RAID 0 nie jest rozwiązaniem do przechowywania krytycznych danych bez dodatkowych zabezpieczeń.

Pytanie 15

Jaką nazwę powinien mieć identyfikator, aby urządzenia w sieci mogły działać w danej sieci bezprzewodowej?

A. SSID

B. URL

C. IP

D. MAC

Wybór odpowiedzi URL, IP lub MAC może wskazywać na pewne nieporozumienia w zakresie terminologii związanej z sieciami komputerowymi. URL (Uniform Resource Locator) odnosi się do adresu zasobu w Internecie, a jego rola jest zgoła inna niż identyfikowanie lokalnej sieci bezprzewodowej. URL jest używany w kontekście stron internetowych i nie ma zastosowania w identyfikacji sieci Wi-Fi. Z kolei adres IP (Internet Protocol) to unikalny identyfikator przypisany urządzeniom w sieci, który pozwala na komunikację między nimi, jednak nie jest on używany do identyfikacji sieci bezprzewodowych. Adres IP jest kluczowy dla działania sieci internetowych, ale jego funkcjonalność i zastosowanie są izolowane od koncepcji SSID. Adres MAC (Media Access Control) to unikalny identyfikator przypisany do karty sieciowej, pozwalający na identyfikację urządzeń w sieci lokalnej. Choć adres MAC jest istotny w kontekście komunikacji w sieci, to jednak nie pełni roli identyfikatora sieci Wi-Fi, jaką odgrywa SSID. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji i zastosowań tych terminów, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków dotyczących zarządzania oraz konfigurowania sieci bezprzewodowych.

Pytanie 16

Zgodnie z normą EIA/TIA T568B, żyły pary odbiorczej w skrętce są pokryte izolatorem w kolorze

A. brązowym i biało-brązowym

B. zielonym i biało-zielonym

C. niebieskim i niebiesko-białym

D. pomarańczowym i pomarańczowo-białym

Wybór innych kolorów żył pary odbiorczej wskazuje na nieporozumienie związane z obowiązującymi standardami okablowania sieciowego. Odpowiedzi takie jak "brązowym i biało-brązowym", "niebieskim i niebiesko-białym" oraz "pomarańczowym i pomarańczowo-białym" odnoszą się do innych par przewodów w strukturze skrętki. Każda para kolorów ma swoje przyporządkowanie według standardu EIA/TIA T568B, a ich zrozumienie jest kluczowe dla prawidłowego działania sieci. Pary brązowa, niebieska i pomarańczowa są odpowiedzialne za inne funkcje w transmisji danych. Na przykład, para niebieska jest często używana w komunikacji Ethernet do przesyłania sygnałów danych, ale nie pełni roli pary odbiorczej. Powszechnym błędem jest mylenie kolorów par i ich funkcji, co może prowadzić do błędów w instalacji i obniżenia wydajności sieci. Niezrozumienie roli poszczególnych par kolorów może skutkować zakłóceniami sygnału, a w niektórych przypadkach nawet całkowitym brakiem łączności. Dlatego istotne jest, aby osoby zajmujące się instalacjami sieciowymi dokładnie zapoznały się z tymi standardami oraz praktykami ich stosowania, aby uniknąć typowych pułapek i osiągnąć optymalną wydajność sieci.

Pytanie 17

Kluczowy sposób zabezpieczenia danych w sieci komputerowej przed nieautoryzowanym dostępem to

A. autoryzacja dostępu do zasobów serwera

B. realizacja kopii danych

C. użycie macierzy dyskowych

D. tworzenie sum kontrolnych plików

Autoryzacja dostępu do zasobów serwera jest kluczowym mechanizmem ochrony danych w sieci komputerowej, ponieważ zapewnia, że tylko uprawnione osoby mogą uzyskać dostęp do wrażliwych informacji i systemów. Proces ten polega na weryfikacji tożsamości użytkowników oraz przypisywaniu im odpowiednich uprawnień do korzystania z zasobów. W praktyce, autoryzacja często wykorzystuje różne metody, takie jak hasła, kody PIN, tokeny czy biometrię. Na przykład, w wielu organizacjach stosuje się systemy zarządzania tożsamością (IAM), które centralizują proces autoryzacji, umożliwiając kontrolę nad dostępem do różnych systemów i aplikacji. Dobre praktyki branżowe, takie jak stosowanie minimalnych uprawnień (principle of least privilege), pomagają ograniczyć ryzyko nieautoryzowanego dostępu oraz naruszenia danych. Standardy, takie jak ISO/IEC 27001, podkreślają znaczenie zarządzania dostępem w kontekście ogólnej strategii ochrony information security.

Pytanie 18

Który protokół zajmuje się konwersją adresów IP na adresy MAC (kontroli dostępu do nośnika)?

A. SMTP

B. ARP

C. RARP

D. SNMP

Wybór innych protokołów, takich jak SMTP, SNMP czy RARP, nie odzwierciedla ich funkcji i zastosowania w kontekście zamiany adresów IP na adresy MAC. Protokół SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) jest stosowany do przesyłania wiadomości e-mail w internecie. Chociaż jest kluczowy w komunikacji elektronicznej, nie ma żadnego związku z konwersją adresów w sieciach lokalnych. W przypadku SNMP (Simple Network Management Protocol), jest to protokół używany do monitorowania i zarządzania urządzeniami w sieciach IP, co również nie ma związku z konwersją adresów. RARP (Reverse Address Resolution Protocol) z kolei działa w odwrotnym kierunku, zamieniając adresy MAC na adresy IP, co jest procesem odwrotnym do tego, co wykonuje ARP. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych protokołów ze względu na ich podobieństwa w nazwach i zastosowaniach w sieciach. Właściwe zrozumienie funkcji każdego z tych protokołów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami. Ignorowanie tego może prowadzić do problemów w diagnozowaniu błędów i nieefektywnego projektowania sieci.

Pytanie 19

Zintegrowana karta sieciowa na płycie głównej uległa awarii. Komputer nie może załadować systemu operacyjnego, ponieważ brakuje zarówno dysku twardego, jak i napędów optycznych, a system operacyjny jest uruchamiany z lokalnej sieci. W celu przywrócenia utraconej funkcjonalności, należy zainstalować w komputerze

A. najprostszą kartę sieciową wspierającą IEEE 802.3

B. kartę sieciową wspierającą funkcję Preboot Execution Environment

C. napęd DVD-ROM

D. dysk SSD

Wybór karty sieciowej wspierającej funkcję Preboot Execution Environment (PXE) jest prawidłowy, ponieważ ta technologia umożliwia uruchomienie systemu operacyjnego z serwera w sieci lokalnej, co jest szczególnie istotne w przypadku braku lokalnych nośników danych, takich jak dysk twardy czy napęd CD-ROM. PXE to standardowy protokół, który pozwala na załadowanie obrazu systemu operacyjnego do pamięci RAM komputera, co jest niezbędne w opisanej sytuacji. W praktyce, aby komputer mógł skorzystać z PXE, karta sieciowa musi mieć odpowiednie wsparcie w firmware oraz odpowiednie ustawienia w BIOS-ie, które umożliwiają bootowanie z sieci. W zastosowaniach korporacyjnych, PXE jest powszechnie używane do masowego wdrażania systemów operacyjnych w środowiskach, gdzie zarządzanie sprzętem jest kluczowe, co stanowi dobrą praktykę w zakresie administracji IT. Dodatkowo, PXE może być używane do zdalnego rozwiązywania problemów oraz aktualizacji, co zwiększa efektywność zarządzania infrastrukturą IT.

Pytanie 20

Analizując przedstawione wyniki konfiguracji zainstalowanych kart sieciowych na komputerze, można zauważyć, że

A. karta bezprzewodowa nosi nazwę Net11

B. interfejs Bluetooth dysponuje adresem IPv4 192.168.0.102

C. karta przewodowa ma adres MAC 8C-70-5A-F3-75-BC

D. wszystkie karty mogą automatycznie uzyskać adres IP

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ wszystkie karty sieciowe zainstalowane w tym systemie mają włączoną autokonfigurację IP oraz DHCP, co oznacza, że mogą automatycznie uzyskać adresy IP z serwera DHCP. W praktyce oznacza to, że urządzenia te są skonfigurowane zgodnie ze standardami sieciowymi, które promują użycie serwerów DHCP do dynamicznego przydzielania adresów IP. Dzięki temu zarządzanie siecią jest uproszczone, ponieważ administrator nie musi ręcznie przypisywać adresów IP każdemu urządzeniu. Jest to szczególnie korzystne w dużych sieciach, gdzie automatyzacja procesów konfiguracyjnych oszczędza czas i minimalizuje błędy konfiguracyjne. W sieciach korzystających z protokołów takich jak IPv6, autokonfiguracja jest wręcz zalecana, ponieważ umożliwia wykorzystanie różnych metod zarządzania adresacją, w tym stateless address autoconfiguration (SLAAC). Ważne jest również zrozumienie, że autokonfiguracja nie ogranicza się tylko do adresów IP, ale obejmuje także inne parametry jak serwery DNS, co czyni ją wszechstronnym narzędziem w zarządzaniu siecią.

Pytanie 21

Który komponent mikroprocesora odpowiada m.in. za odczytywanie instrukcji z pamięci oraz generowanie sygnałów kontrolnych?

A. IU

B. ALU

C. FPU

D. EU

Wybór odpowiedzi związanych z FPU (Floating Point Unit), ALU (Arithmetic Logic Unit) oraz EU (Execution Unit) często wynika z niepełnego zrozumienia funkcji poszczególnych układów w architekturze mikroprocesora. FPU jest odpowiedzialny za wykonywanie operacji arytmetycznych na liczbach zmiennoprzecinkowych, co czyni go istotnym w obliczeniach wymagających dużej precyzji, ale nie jest odpowiedzialny za pobieranie rozkazów. ALU natomiast zajmuje się wykonywaniem podstawowych operacji arytmetycznych oraz logicznych na danych, ale jego rola nie obejmuje generowania sygnałów sterujących, co czyni go niewłaściwym wyborem w kontekście pytania. EU pełni funkcję wykonawczą, odpowiedzialną za realizację rozkazów, co również nie obejmuje zarządzania przepływem instrukcji ani ich pobierania. Powszechnym błędem jest mylenie tych układów, co wynika z ich współpracy w procesie przetwarzania danych. Każdy z tych układów ma jasno określone zadania w architekturze procesora, a ich pomylenie prowadzi do dezorientacji i nieprawidłowego pojmowania, jak mikroprocesory realizują skomplikowane operacje obliczeniowe. Zrozumienie, że IU pełni kluczową rolę w zarządzaniu instrukcjami, jest fundamentalne dla pełnego zrozumienia architektury mikroprocesorów.

Pytanie 22

Jaką maskę domyślną mają adresy IP klasy B?

A. 255.0.0.0

B. 255.255.0.0

C. 255.255.255.255

D. 255.255.255.0

Domyślna maska dla adresów IP klasy B to 255.255.0.0. Klasa B obejmuje adresy IP od 128.0.0.0 do 191.255.255.255 i jest przeznaczona głównie dla średnich do dużych sieci. Maska 255.255.0.0 pozwala na utworzenie 65 536 adresów IP w jednej sieci (2^16), co czyni ją odpowiednią dla organizacji wymagających dużej liczby hostów. W praktyce, ta maska używana jest w dużych korporacjach, instytucjach edukacyjnych i centrach danych, gdzie zarządzanie dużymi zbiorami urządzeń jest kluczowe. Warto również zauważyć, że zgodnie z konwencją CIDR (Classless Inter-Domain Routing), maska ta może być zapisywana jako /16, co ułatwia zrozumienie zakresu adresów w danej sieci. Odpowiednie przydzielanie i zarządzanie adresami IP jest fundamentalne dla efektywności działania sieci, a znajomość masek podsieci pozwala na lepsze planowanie infrastruktury sieciowej.

Pytanie 23

Jakiego systemu operacyjnego powinien nabyć użytkownik, aby zmodernizowany komputer miał możliwość uruchamiania gier obsługujących DirectX12?

A. Windows 8

B. Windows XP

C. Windows 10

D. Windows 8.1

Windows 10 jest systemem operacyjnym, który w pełni wspiera DirectX 12, co czyni go idealnym wyborem dla graczy poszukujących najnowszych technologii w grach komputerowych. DirectX 12 wprowadza szereg zaawansowanych funkcji, takich jak lepsza obsługa wielordzeniowych procesorów, co pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie zasobów sprzętowych. Dzięki temu, gry mogą działać w wyższej jakości z bardziej szczegółową grafiką oraz płynniejszymi animacjami. W praktyce, korzystanie z Windows 10 umożliwia graczom dostęp do najnowszych tytułów, które wymagają tego standardu, a także do poprawionych wersji starszych gier, które stały się bardziej optymalne po aktualizacjach. Warto również zaznaczyć, że Windows 10 regularnie otrzymuje aktualizacje, co zapewnia wsparcie dla nowych urządzeń i technologii, a także poprawia bezpieczeństwo oraz stabilność. Dla każdego nowoczesnego gracza, wybór Windows 10 jest więc podstawą zapewniającą długoterminowe wsparcie i rozwój w obszarze gier komputerowych.

Pytanie 24

Na ilustracji przedstawiono schemat konstrukcji logicznej

A. myszy komputerowej

B. procesora

C. klawiatury

D. karty graficznej

Ten schemat świetnie pokazuje, jak jest zbudowany procesor, który jest tak naprawdę mózgiem komputera. Procesor, czyli CPU, ma kilka ważnych części, a wśród nich jednostkę arytmetyczno-logiczna (ALU), która robi różne obliczenia, oraz jednostkę sterującą, która dba o to, żeby wszystko działało na swoim miejscu. Widać też rejestry, które przechowują dane na chwilę, oraz pamięć ROM, w której jest ten podstawowy program startowy. Dekoder rozkazów to taki tłumacz, który zmienia instrukcje programu na sygnały, jakie potrzebują inne części procesora, żeby działać odpowiednio. A jednostka adresowa? Ta odpowiada za to, skąd mają być brane dane lub gdzie mają być zapisane. Rozumienie tego, jak działa procesor, jest mega ważne, bo pomaga lepiej programować i projektować systemy komputerowe. W dzisiejszych czasach procesory mogą mieć różne rdzenie, co sprawia, że są szybsze, bo mogą robić więcej rzeczy naraz.

Pytanie 25

Która z licencji ma charakter grupowy i pozwala instytucjom komercyjnym oraz organizacjom edukacyjnym, państwowym i charytatywnym na zakup większej ilości oprogramowania firmy Microsoft na korzystnych zasadach?

A. APSL

B. MPL

C. OEM

D. MOLP

MPL (Mozilla Public License) to licencja open source, która koncentruje się na udostępnianiu kodu źródłowego. Choć promuje współpracę i rozwój wspólnotowy, nie jest przeznaczona dla instytucji, które potrzebują elastyczności licencyjnej dla komercyjnych zastosowań. APSL (Apple Public Source License) również dotyczy oprogramowania open source i jest skierowana głównie do projektów Apple. Oferuje ona zasady korzystania z kodu źródłowego, ale nie zapewnia korzystnych warunków zakupu dla instytucji komercyjnych. Z kolei licencja OEM (Original Equipment Manufacturer) jest przeznaczona dla producentów sprzętu, którzy dostarczają oprogramowanie razem z urządzeniami. Tego typu licencje często wiążą się z ograniczeniami dotyczącymi przenoszenia oprogramowania oraz brakiem możliwości zakupu w dużych ilościach na preferencyjnych warunkach. W kontekście licencjonowania oprogramowania Microsoft, te opcje nie spełniają wymagań instytucji szukających korzystnych warunków zakupu dla grupy użytkowników. Często mylone są przeznaczenie i schematy licencjonowania, co prowadzi do błędnych założeń o możliwościach, jakie oferują poszczególne licencje.

Pytanie 26

Komputer z BIOS-em firmy Award wyświetlił komunikat o treści Primary/Secondary master/slave hard disk fail. Co taki komunikat może sugerować w kontekście konieczności wymiany?

A. klawiatury

B. karty graficznej

C. dysku twardego

D. pamięci operacyjnej

Komunikat "Primary/Secondary master/slave hard disk fail" wskazuje na problem z dyskiem twardym, co może oznaczać, że BIOS nie jest w stanie rozpoznać podłączonego nośnika pamięci. Zwykle jest to spowodowane uszkodzeniem dysku, jego niewłaściwym podłączeniem lub problemem z zasilaniem. W praktyce, jeśli wystąpi ten komunikat, pierwszym krokiem diagnostycznym powinno być sprawdzenie fizycznego połączenia dysku: upewnij się, że kable SATA oraz zasilające są prawidłowo wpięte. W przypadku braku poprawy, należy przetestować dysk na innym komputerze lub użyć dysku diagnostycznego, aby ocenić jego stan. Dobre praktyki w zakresie zarządzania urządzeniami pamięci masowej zalecają regularne tworzenie kopii zapasowych danych, co może zapobiec utracie informacji w przypadku awarii sprzętu. Ponadto, w przypadku potrzeby wymiany dysku, warto rozważyć zakup nowoczesnych dysków SSD, które oferują lepszą wydajność i niezawodność w porównaniu z tradycyjnymi HDD.

Pytanie 27

Złącze umieszczone na płycie głównej, które umożliwia podłączanie kart rozszerzeń o różnych ilościach pinów, w zależności od wersji, nazywane jest

A. PCI

B. ISA

C. PCI Express

D. AGP

PCI Express (PCIe) jest nowoczesnym standardem interfejsu, który służy do łączenia kart rozszerzeń z płytą główną komputera. Jako złącze szeregowe, PCIe oferuje znacznie wyższą przepustowość danych w porównaniu do swoich poprzedników, takich jak PCI czy AGP. Dzięki architekturze punkt-punkt, PCIe pozwala na bezpośrednią komunikację pomiędzy urządzeniami, co znacząco zwiększa efektywność transferu danych. Przykładowo, karty graficzne, SSD NVMe i karty dźwiękowe często wykorzystują ten standard, co zapewnia im optymalną wydajność. Standard PCI Express obsługuje różne warianty, takie jak x1, x4, x8 i x16, co pozwala na elastyczne dostosowanie liczby linii transmisyjnych w zależności od potrzeb danego urządzenia. Dobre praktyki branżowe zalecają korzystanie z PCIe, gdyż jego architektura jest zgodna z przyszłymi wymaganiami technologicznymi oraz umożliwia łatwą aktualizację komponentów bez potrzeby zmiany całej płyty głównej.

Pytanie 28

Który z parametrów czasowych w pamięci RAM określany jest jako czas dostępu?

A. RAT

B. CL

C. RCD

D. CR

RAT, CR i RCD to terminy, które mogą być mylące, jeśli chodzi o pamięć RAM, ale każdy z nich opisuje coś innego. RAT, czyli Read Access Time, nie jest zbyt popularnym terminem w dokumentacji technicznej, a tak naprawdę nie ma go w standardowej mowie. CR, czyli Command Rate, mówi o tym, jak kontroler pamięci zmienia się z modułami RAM i ile cykli zegarowych musi minąć, zanim wyśle kolejne polecenie. Natomiast RCD, czyli Row Column Delay, dotyczy opóźnienia dostępu do wierszy i kolumn w pamięci, ale to tylko część całego czasu dostępu. Często ludzie mylą te pojęcia z CL, ponieważ wszystkie one mają wpływ na wydajność, ale opisują różne rzeczy. Zrozumienie tych różnic jest ważne, zwłaszcza jeśli chcesz zoptymalizować komputer do bardziej profesjonalnych zastosowań.

Pytanie 29

Jakie wartości logiczne otrzymamy w wyniku działania podanego układu logicznego, gdy na wejścia A i B wprowadzimy sygnały A=1 oraz B=1?

A. W=1 i C=0

B. W=1 i C=1

C. W=0 i C=1

D. W=0 i C=0

Wynik działania układu logicznego składającego się z bramek OR i AND dla sygnałów wejściowych A=1 i B=1 można zrozumieć analizując funkcje obu bramek. Bramka OR zwraca wartość 1, gdy choć jedno z wejść jest równe 1. W tym przypadku, zarówno A, jak i B są równe 1, więc wyjście W z bramki OR wynosi 1. Natomiast bramka AND zwraca wartość 1 tylko wtedy, gdy oba jej wejścia mają wartość 1. Dla sygnałów A=1 i B=1 wyjście C z bramki AND również wynosi 1. Jednak ze schematu wynika, że błędnie zinterpretowano działanie całego układu. Stąd poprawna odpowiedź to W=0 i C=1 dla odpowiednich warunków. W praktycznych zastosowaniach takie układy logiczne są używane w projektowaniu cyfrowych systemów sterowania i układach automatyki. Zrozumienie działania poszczególnych bramek jest kluczowe dla analizy bardziej złożonych systemów cyfrowych i jest podstawą przy projektowaniu logiki programowalnej w urządzeniach PLC, gdzie poprawne działanie warunków logicznych decyduje o funkcjonalności całego systemu.

Pytanie 30

Jak nazywa się protokół odpowiedzialny za wysyłkę wiadomości e-mail?

A. Post Office Protocol

B. File Transfer Protocol

C. Simple Mail Transfer Protocol

D. Internet Message Access Protocol

Post Office Protocol (POP) jest protokołem służącym do pobierania poczty e-mail z serwera na lokalne urządzenie, a nie do jej wysyłania. Użytkownicy, którzy mylnie przypisują POP do wysyłania wiadomości e-mail, mogą nie zrozumieć różnicy między pobieraniem a wysyłaniem wiadomości. Protokół ten działa w trybie offline, co oznacza, że wiadomości są pobierane na urządzenie użytkownika i mogą być przeglądane bez dostępu do Internetu, co jest praktyczne, ale nie jest związane z procesem wysyłania e-maili. Internet Message Access Protocol (IMAP) również nie jest odpowiedni do wysyłania wiadomości, ponieważ jest używany głównie do synchronizacji i zarządzania wiadomościami e-mail przechowywanymi na serwerze, umożliwiając użytkownikowi przeglądanie ich na różnych urządzeniach. Z kolei File Transfer Protocol (FTP) jest zupełnie innym protokołem, który służy do przesyłania plików między komputerami, a nie do zarządzania wiadomościami e-mail. Wybór niewłaściwego protokołu do wysyłania poczty często wynika z braku zrozumienia architektury i funkcji protokołów internetowych. Kluczowe w tym kontekście jest zrozumienie, że różne protokoły mają różne zastosowania i są zoptymalizowane do konkretnych zadań. Zrozumienie tych różnic jest niezbędne dla efektywnego korzystania z technologii internetowych oraz zapewnienia właściwej komunikacji w środowisku e-mailowym.

Pytanie 31

Emisja przez BIOS firmy AMI jednego długiego oraz dwóch krótkich sygnałów dźwiękowych oznacza

A. uszkodzenie zegara systemowego

B. błąd karty graficznej

C. uszkodzenie pamięci

D. błąd parzystości pamięci

Zrozumienie diod LED i sygnałów dźwiękowych z BIOS-u jest mega ważne, jak chodzi o diagnozowanie sprzętu. Wiele osób może się pomylić w interpretacji tych dźwięków, co prowadzi do złych wniosków i nieefektywnych napraw. Na przykład, błąd parzystości pamięci może dawać różne sekwencje, które ludzie mylą z problemami z kartą graficzną. Choć błędy pamięci mogą spowolnić system, to standardy BIOS AMI nie przypisują im konkretnej sekwencji dźwięków z jednym długim i dwoma krótkimi tonami. Tak samo uszkodzona pamięć, która zazwyczaj powoduje, że system się nie uruchamia, też nie daje takich sygnałów. Co więcej, problemy z zegarem systemowym, chociaż poważne, nie są bezpośrednio związane z kartą graficzną i nie dają wyraźnych sygnałów w BIOS AMI. Osoby, które nie wiedzą, jakie są różnice między tymi błędami, mogą szukać rozwiązania problemu w złych miejscach, co tylko wydłuża diagnozę i naprawę. Ważne jest, żeby zrozumieć, że każdy dźwięk ma swoje konkretne przypisanie do danej usterki, a to pozwala na skuteczniejsze rozwiązywanie problemów.

Pytanie 32

Podczas wyboru zasilacza do komputera kluczowe znaczenie

A. Ma łączna moc wszystkich komponentów komputera

B. Ma współczynnik kształtu obudowy

C. Ma rodzaj procesora

D. Maję specyfikację zainstalowanego systemu operacyjnego

Wybieranie zasilacza komputerowego na podstawie złych kryteriów, jak typ procesora czy system operacyjny, to całkiem częsty błąd. Typ procesora sam w sobie nie mówi, jaka moc jest potrzebna do zasilania komputera. Procesory różnią się mocą i wydajnością, więc to tylko jeden z wielu aspektów, które trzeba brać pod uwagę. System operacyjny też nie ma nic wspólnego z zapotrzebowaniem na energię, raczej chodzi o to, jak wykorzystuje zasoby sprzętowe. A branie pod uwagę kształtu obudowy zasilacza to też nieporozumienie, ponieważ to, jak zasilacz wygląda, nie wpływa na wymagania energetyczne. Kluczowe jest, żeby zasilacz pasował do ogólnej mocy systemu, a nie do jego objętości. Ignorując te podstawowe zasady, można wybrać niewłaściwy zasilacz, co kończy się problemami, niestabilnością czy nawet uszkodzeniem sprzętu. Lepiej dokładnie policzyć, ile mocy jest potrzebne i wybrać zasilacz, który nie tylko to pokryje, ale i da zapas na przyszłe zmiany.

Pytanie 33

Jakie narzędzie jest używane w systemie Windows do przywracania właściwych wersji plików systemowych?

A. replace

B. sfc

C. debug

D. verifer

Narzędzie 'sfc' (System File Checker) jest kluczowym elementem systemu operacyjnego Windows, które służy do skanowania i przywracania uszkodzonych plików systemowych. Działa poprzez porównanie plików systemowych z oryginalnymi wersjami przechowywanymi w pamięci Windows. Jeśli 'sfc' zidentyfikuje plik, który został zmodyfikowany lub usunięty, automatycznie zastępuje go prawidłową wersją. To narzędzie jest niezwykle przydatne w sytuacjach, gdy system działa niestabilnie, pojawiają się błędy związane z plikami systemowymi, a użytkownik chce przywrócić system do pełnej funkcjonalności bez konieczności reinstalacji. Przykład praktycznego zastosowania 'sfc' to użycie polecenia 'sfc /scannow' w wierszu poleceń z uprawnieniami administratora, co pozwala na szybkie przeprowadzenie skanowania oraz naprawy. W kontekście standardów branżowych, regularne korzystanie z tego narzędzia może być częścią strategii zarządzania systemem, a jego efektywność została potwierdzona przez profesjonalistów IT zajmujących się wsparciem technicznym.

Pytanie 34

Wskaż komponent, który nie jest zgodny z płytą główną o parametrach przedstawionych w tabeli

Podzespół	Parametry
Płyta główna GIGABYTE	4x DDR4, 4x PCI-E 16x, RAID, HDMI, D-Port, D-SUB, 2x USB 3.1, 8 x USB 2.0, S-AM3+

A. Pamięć RAM: Corsair Vengeance LPX, DDR4, 2x16GB, 3000MHz, CL15 Black

B. Procesor: INTEL CORE i3-4350, 3.60 GHz, x2/4, 4 MB, 54W, HD 4600, BOX, s-1150

C. Karta graficzna: Gigabyte GeForce GTX 1050 OC, 2GB, GDDR5, 128 bit, PCI-Express 3.0 x16

D. Monitor: Dell, 34", 1x DisplayPort, 1x miniDP, 2x USB 3.0 Upstream, 4x USB 3.0 Downstream

Procesor INTEL CORE i3-4350 jest niekompatybilny z płytą główną o przedstawionych parametrach, ponieważ używa gniazda LGA 1150, które nie pasuje do gniazda S-AM3+ wspieranego przez płytę główną. Gniazdo procesora to kluczowy element w kompatybilności między płytą główną a procesorem. W przypadku niezgodności nie ma fizycznej możliwości zamontowania procesora w płycie głównej. Dobre praktyki branżowe wskazują na konieczność szczegółowego sprawdzenia kompatybilności przed zakupem części komputerowych, aby uniknąć niepotrzebnych kosztów i opóźnień w montażu. Praktycznie, jeśli użytkownik nie sprawdzi kompatybilności komponentów, może to prowadzić do sytuacji, gdzie cała inwestycja w komputer staje się problematyczna, ponieważ wymiana płyty głównej lub procesora pociąga za sobą dodatkowe koszty. Dlatego zawsze zaleca się konsultację specyfikacji technicznych i ewentualnie kontakt z producentem lub ekspertem, aby upewnić się, że wszystkie części są zgodne. Warto również korzystać z narzędzi online, które pomagają w weryfikacji kompatybilności komponentów komputerowych.

Pytanie 35

Złącze zasilacza ATX12V jest przeznaczone do zasilania

A. procesora

B. stacji dyskietek

C. urządzeń SATA

D. karty graficznej PCI-e 3.0

Złącze zasilacza ATX12V, znane również jako złącze 4-pinowe lub 8-pinowe (w zależności od wersji), jest dedykowane do zasilania procesora w komputerach stacjonarnych. Jego głównym zadaniem jest dostarczenie stabilnego i wysokiego napięcia, które jest niezbędne do prawidłowego działania jednostki centralnej. W zależności od modelu płyty głównej, złącze to może mieć różne konfiguracje, ale zawsze zawiera przewody z napięciem +12V, które są kluczowe dla zasilania procesora. Współczesne procesory wymagają coraz więcej energii, co czyni to złącze kluczowym elementem w budowie wydajnych systemów komputerowych. Przykładem może być sytuacja, gdy użytkownik montuje nową płytę główną z procesorem obsługującym wiele rdzeni, gdzie odpowiednie zasilanie jest niezbędne dla stabilności systemu, zwłaszcza podczas intensywnych obliczeń czy gier. Zgodnie z normami ATX, złącze to powinno być solidnie podłączone, aby zminimalizować ryzyko problemów z zasilaniem, takich jak spadki napięcia czy niestabilność systemu.

Pytanie 36

Jakie urządzenie stosuje technikę polegającą na wykrywaniu zmian w pojemności elektrycznej podczas manipulacji kursorem na monitorze?

A. mysz

B. touchpad

C. joystik

D. trackpoint

Touchpad to urządzenie wejściowe, które wykorzystuje metodę detekcji zmian pojemności elektrycznej, aby zareagować na ruch palca użytkownika. W dotykowych panelach, takich jak touchpad, pod powierzchnią znajdują się czujniki, które monitorują zmiany w polu elektrycznym, gdy palec zbliża się do powierzchni. Działa to na zasadzie pomiaru pojemności elektrycznej, co pozwala na precyzyjne określenie pozycji dotyku. Takie rozwiązanie znajduje zastosowanie w laptopach, tabletach oraz niektórych smartfonach. Z perspektywy ergonomii i interakcji użytkownika, touchpady oferują łatwość nawigacji i możliwość wykonywania gestów, co poprawia komfort pracy. Przykładowo, przesunięcie palcem w górę może zastąpić przewijanie strony, a wykonanie podwójnego stuknięcia może działać jak kliknięcie. W kontekście standardów branżowych, touchpady muszą spełniać określone normy jakości w zakresie detekcji dotyku oraz responsywności, co wpływa na ich popularność w nowoczesnych urządzeniach komputerowych.

Pytanie 37

W specyfikacji procesora można znaleźć informację: "Procesor 32bitowy". Co to oznacza?

A. procesor dysponuje 32 liniami adresowymi

B. procesor dysponuje 32 rejestrami

C. procesor dysponuje 32 bitami CRC

D. procesor dysponuje 32 liniami danych

Wybór odpowiedzi sugerujący, że procesor 32-bitowy ma 32 linie adresowe, jest mylący, ponieważ ilość linii adresowych odnosi się do możliwości adresowania pamięci, a nie do samego rozmiaru bitowego procesora. Procesor z 32-bitową architekturą rzeczywiście potrafi zaadresować 4 GB pamięci, co wynika z ograniczeń technicznych. Jednak liczba linii adresowych nie musi być równoznaczna z ilością bitów w architekturze. Z kolei informacja o 32 liniach danych nie jest adekwatna w kontekście tego pytania, ponieważ linie danych dotyczą transferu danych, a nie operacji obliczeniowych czy adresowania pamięci. W przypadku rejestrów, procesor 32-bitowy nie ma 32 rejestrów, ale zazwyczaj dysponuje ich mniej, a ich rozmiar wynosi 32 bity. Ostatnia niepoprawna odpowiedź sugerująca 32 bity CRC jest w ogóle niepoprawna, ponieważ CRC (cyclic redundancy check) to technika błędów w danych, która nie ma związku z podstawową architekturą procesora. Niezrozumienie tych podstawowych pojęć może prowadzić do mylnych wniosków, co jest częstym problemem w analizie architektury komputerowej. Kluczowe jest zrozumienie, że architektura 32-bitowa odnosi się do sposobu przetwarzania danych i operacji matematycznych w procesorze, a nie do ilości linii adresowych czy danych, co jest fundamentalne dla prawidłowego zrozumienia działania procesorów.

Pytanie 38

Czym jest procesor Athlon 2800+?

A. procesor marki Intel, którego wydajność przypomina procesor Pentium 4 o częstotliwości 2,8 GHz

B. procesor wyprodukowany przez firmę AMD o częstotliwości 2,8 GB

C. procesor stworzony przez firmę AMD, którego wydajność jest zbliżona do wydajności procesora Pentium 4 o częstotliwości 2,8 GHz

D. procesor marki Intel pracujący z częstotliwością 2,8 GB

Nieprawidłowe odpowiedzi sugerują nieścisłości dotyczące producenta procesora oraz jego specyfikacji. Przykładem jest mylne przypisanie procesora Athlon 2800+ do firmy Intel. To fundamentalny błąd, ponieważ Athlon jest produktem AMD, a nie Intela. Takie nieporozumienie może wynikać z ogólnej nieznajomości architektury procesorów, a także ich ewolucji na rynku. Dodatkowo, stwierdzenie o taktowaniu 2,8 GB jest technicznie błędne, ponieważ typowe taktowanie procesora wyrażane jest w gigahercach (GHz), a nie w gigabajtach (GB), co wskazuje na podstawowy brak zrozumienia jednostek miary używanych w kontekście technologii komputerowej. Kolejnym typowym błędem jest nieprawidłowe porównywanie wydajności procesorów bez uwzględnienia różnic w architekturze i technologii produkcji. Procesory AMD i Intel, mimo że mogą mieć podobne oznaczenia, różnią się znacznie w sposobie działania i architekturze, co wpływa na ich rzeczywistą wydajność w aplikacjach. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego rozwiązania sprzętowego w kontekście konkretnych zastosowań, takich jak gry, obróbka wideo czy aplikacje biurowe. W rezultacie, wiedza na temat producentów, architektur oraz specyfikacji procesorów jest niezbędna dla prawidłowego doboru komponentów komputerowych, co jest zgodne z dobrymi praktykami w branży IT.

Pytanie 39

Użytkownik systemu Windows doświadcza problemów z niewystarczającą pamięcią wirtualną. Jak można temu zaradzić?

A. dostosowanie dodatkowego dysku

B. powiększenie rozmiaru pliku virtualfile.sys

C. dodanie kolejnej pamięci cache procesora

D. zwiększenie pamięci RAM

Zamontowanie dodatkowej pamięci cache procesora nie rozwiązuje problemu z pamięcią wirtualną, ponieważ pamięć cache jest używana przez procesor do przechowywania najczęściej używanych danych, aby przyspieszyć ich dostęp. Choć pamięć cache ma kluczowe znaczenie w wydajności procesora, to nie bezpośrednio wpływa na ilość dostępnej pamięci wirtualnej. Zwiększenie rozmiaru pliku virtualfile.sys, czyli pliku wymiany, może wydawać się sensownym rozwiązaniem, ale w praktyce nie eliminuje problemu z brakiem pamięci RAM. Plik wymiany znajduje się na dysku, co oznacza, że dostęp do niego jest znacznie wolniejszy niż do fizycznej pamięci RAM. Zwiększenie jego rozmiaru może jedynie opóźnić wystąpienie problemu, ale nie jest to długoterminowe rozwiązanie. Montaż dodatkowego dysku również nie jest odpowiedni, ponieważ nie wpływa na ilość pamięci RAM, a jedynie na przestrzeń na pliki. Typowym błędem myślowym jest założenie, że zwiększenie zasobów dyskowych czy pamięci podręcznej rozwiąże problemy związane z brakiem pamięci operacyjnej. W rzeczywistości, aby skutecznie rozwiązać problemy z pamięcią wirtualną, konieczne jest zwiększenie pamięci RAM, co zapewnia lepszą wydajność systemu i aplikacji.

Pytanie 40

W trakcie instalacji oraz konfiguracji serwera DHCP w systemach z rodziny Windows Server, można wprowadzić zastrzeżenia dla adresów, które będą definiować

A. adresy MAC, które nie zostaną przypisane w obrębie zakresu DHCP

B. konkretne adresy IP przypisane urządzeniom na podstawie ich adresu MAC

C. adresy początkowy i końcowy puli serwera DHCP

D. adresy IP, które będą przydzielane w ramach zakresu DHCP dopiero po ich zatwierdzeniu

Zastrzeżenia adresów w serwerze DHCP to sposób na przypisywanie konkretnych adresów IP do urządzeń, a robi się to na podstawie adresów MAC, które są unikalne dla każdego urządzenia. To jest ważne, bo dzięki temu administratorzy mogą mieć pewność, że na przykład drukarki czy serwery zawsze dostają ten sam adres IP. To może być kluczowe w pracy, bo jak coś często używasz, to lepiej, żeby to zawsze działało na tym samym adresie. Żeby dodać takie zastrzeżenie, administrator musi wprowadzić w konsoli MAC urządzenia i adres IP, który ma być przypisany. To podejście jest zgodne z dobrymi praktykami, bo zmniejsza ryzyko konfliktów IP i ułatwia zarządzanie siecią. Ważne standardy, jak RFC 2131, określają, jak działa DHCP, a zastrzeżenia adresów to jedna z najlepszych metod na efektywne wykorzystanie tego protokołu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej