Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Opiekun w domu pomocy społecznej
  • Kwalifikacja: SPO.03 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie podopiecznej
  • Data rozpoczęcia: 11 czerwca 2025 22:00
  • Data zakończenia: 11 czerwca 2025 22:10

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jakie środki powinno się zastosować do pielęgnacji skóry wokół przetoki jelitowej?

A. naparu z rumianku
B. zimnej wody z mydłem
C. nadmanganianu potasu
D. ciepłej wody z mydłem
Ciepła woda z mydłem jest najbezpieczniejszym i najbardziej zalecanym sposobem na pielęgnację skóry wokół przetoki jelitowej. Ciepła woda pomaga w rozpuszczeniu zanieczyszczeń oraz złogów, co ułatwia ich usunięcie. Mydło, najlepiej o neutralnym pH, działa jako środek czyszczący, który delikatnie eliminuje bakterie i nieprzyjemne zapachy. W kontekście przetok, szczególnie istotne jest unikanie podrażnień skóry, dlatego wybór ciepłej wody z mydłem jest zgodny z najlepszymi praktykami w pielęgnacji, które podkreślają znaczenie zachowania higieny w okolicach ran oraz przetok. Warto dodać, że po umyciu skórę należy dokładnie osuszyć i nawilżyć, co pomoże zapobiec podrażnieniom i zapewni lepsze gojenie. W przypadku pielęgnacji przetok ważne jest także stosowanie odpowiednich opatrunków, które nie tylko chronią ranę, ale również pozwalają skórze oddychać, co jest kluczowe dla jej zdrowia.
Pytanie 2

Podopieczny z demencją może mieć trudności z rozpoznawaniem opiekuna. Aby zminimalizować stres, opiekun powinien:

A. unikać nawiązywania kontaktu i szybko odchodzić
B. regularnie przedstawiać się i nawiązywać kontakt wzrokowy
C. zmieniać swoje ubrania codziennie, aby ukryć swoją tożsamość
D. zawsze grozić konsekwencjami za brak rozpoznania
W przypadku pracy z osobami z demencją, niezwykle ważne jest, aby opiekunowie przyjęli podejście pełne empatii i zrozumienia. Regularne przedstawianie się i nawiązywanie kontaktu wzrokowego to kluczowe metody minimalizowania stresu u osób z demencją. Takie działania pomagają budować zaufanie i zapewniają poczucie bezpieczeństwa. Kontakt wzrokowy jest jednym z podstawowych sposobów komunikacji niewerbalnej, który wzmacnia więź i pomaga w nawiązywaniu relacji. Dodatkowo, regularne przedstawianie się pozwala osobie z demencją na stopniowe, wielokrotne przypominanie sobie, kim jest opiekun, co może zmniejszać poczucie zagubienia i dezorientacji. Warto również pamiętać, że osoby z demencją mogą mieć chwile lepszego i gorszego funkcjonowania, dlatego cierpliwość i powtarzalność są kluczowe. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi i chorymi na demencję, podkreślanymi w wielu branżowych standardach, jak na przykład wytyczne Alzheimer's Society czy innych organizacji zajmujących się opieką nad seniorami. Ważne jest, aby opiekunowie byli świadomi, że ich rola wymaga nie tylko fizycznego wsparcia, ale również emocjonalnego zaangażowania i troski.
Pytanie 3

Opiekun ma możliwość zwiększenia niezależności podopiecznego z niedosłuchem, jeśli zaproponuje mu skorzystanie

A. z identyfikatora kolorów
B. z budzika z alarmem wibracyjnym
C. z powiększalnika
D. z naklejek brajlowskich na klawiaturę komputera
Wybór budzika z alarmem wibracyjnym jako narzędzia do zwiększenia samodzielności podopiecznego niedosłyszącego jest zasadny z kilku powodów. Po pierwsze, osoby z niedosłuchem często mają trudności z odbieraniem dźwięków, co może wpływać na ich zdolność do wczesnego spania czy reagowania na inne dźwięki w otoczeniu. Budzik z alarmem wibracyjnym skutecznie rozwiązuje ten problem, ponieważ zamiast dźwięku wydaje silne wibracje, które są odczuwalne nawet przez osobę z ograniczonym słuchem. Takie urządzenia można umieszczać pod poduszką lub na materacu, co dodatkowo podnosi ich efektywność. Wykorzystanie technologii wspierającej, takiej jak budziki wibracyjne, jest zgodne z zaleceniami organizacji zajmujących się wspieraniem osób z niepełnosprawnościami, które podkreślają ważność dostosowywania środowiska do ich potrzeb. Warto również wspomnieć, że budzik taki może pomóc w kształtowaniu samodzielności, ucząc podopiecznego zarządzania czasem i obowiązkami. Przykłady zastosowania obejmują codzienne wstawanie do pracy lub szkoły, co zwiększa niezależność w życiu codziennym.
Pytanie 4

Jakie informacje dotyczące sytuacji rodzinnej pacjenta po udarze mózgu z afazją ruchową może uzyskać opiekun od

A. terapeuty zajęciowego
B. lekarza
C. psychologa
D. pracownika socjalnego
Pracownik socjalny jest kluczowym członkiem zespołu ds. rehabilitacji osób po udarze mózgu, ponieważ jego zadania obejmują ocenę sytuacji rodzinnej pacjenta oraz zapewnienie odpowiednich zasobów wspierających. W przypadku podopiecznego z afazją ruchową, pracownik socjalny może pomóc rodzinie w zrozumieniu, jak dostosować swoje środowisko do potrzeb osoby z niepełnosprawnością, a także w kontaktach z różnymi instytucjami, takimi jak ośrodki rehabilitacyjne czy domy pomocy społecznej. Pracownik socjalny ma również wiedzę na temat dostępnych świadczeń socjalnych, programów wsparcia oraz grup wsparcia, które mogą być istotne dla rodziny pacjenta. Dzięki współpracy z pracownikiem socjalnym, rodzina ma szansę na lepsze zrozumienie wyzwań, przed którymi stają, oraz uzyskanie pomocy w radzeniu sobie z tymi wyzwaniami, co jest zgodne z zaleceniami opieki personocentrycznej, gdzie nacisk kładzie się na holistyczne podejście do pacjenta i jego otoczenia.
Pytanie 5

20-letnia osoba z istotną niepełnosprawnością intelektualną nie umie korzystać ze sztućców, przygotować herbaty ani zrobić kanapki. Aby zwiększyć jej niezależność, opiekun powinien zastosować w swojej pracy

A. demonstracje czynności.
B. rozmowy.
C. warsztaty.
D. gry edukacyjne.
Podejmowanie decyzji dotyczących sposobów nauczania osób z niepełnosprawnością intelektualną wymaga głębokiego zrozumienia ich specyficznych potrzeb. Wybór metod dydaktycznych, takich jak pogadanki, gry dydaktyczne czy seminaria, choć może być użyteczny w innych kontekstach, nie jest odpowiedni w przypadku podopiecznej z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Pogadanki polegają na przekazywaniu informacji w formie werbalnej, co wymaga aktywnego przetwarzania treści przez ucznia. Osoby z takim stopniem niepełnosprawności mogą mieć trudności w zrozumieniu oraz zapamiętaniu informacji, co czyni tę metodę mało efektywną. Gry dydaktyczne, mimo że mogą stymulować interakcję i motywację, często wymagają zrozumienia zasad oraz umiejętności logicznego myślenia, co może być wyzwaniem dla niektórych osób z podobnymi trudnościami. Seminaria, z kolei, skupiają się na dyskusji i wymianie myśli, co również wymaga umiejętności komunikacyjnych oraz abstrakcyjnego myślenia. W kontekście pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną kluczowe jest stosowanie strategii, które pozwalają na bezpośrednie doświadczenie oraz praktyczne uczenie się. Pokazy czynności są w tym przypadku najlepszą metodą, ponieważ umożliwiają uczniowi obserwację, naśladowanie oraz praktyczne przyswajanie umiejętności, co jest niezbędne do zwiększenia ich samodzielności.
Pytanie 6

Przy przeprowadzaniu kąpieli całego ciała u pacjenta leżącego w łóżku, który jest narażony na odleżyny, opiekun powinien wybierać mydło o pH

A. 8,5
B. 7,5
C. 5,5
D. 6,5
Wybór mydła o pH powyżej 5,5 lub poniżej 5,5 może prowadzić do poważnych problemów z pielęgnacją skóry podopiecznego. Na przykład mydło o pH 8,5 jest zbyt zasadowe i może naruszyć naturalną równowagę skóry, co z kolei prowadzi do jej wysuszenia i zwiększa ryzyko podrażnień. Takie mydła często zawierają silne składniki czyszczące, które mogą usunąć naturalne oleje skórne, co czyni skórę bardziej podatną na urazy. Z kolei mydło o pH 6,5 może być nieco bardziej neutralne, ale wciąż nie jest wystarczająco dostosowane do potrzeb skóry wrażliwej, szczególnie u osób leżących, gdzie skóra jest narażona na długotrwały ucisk. Warto również zauważyć, że stosowanie mydeł o pH 7,5, które są lekko zasadowe, może prowadzić do podobnych problemów, ponieważ nie wspierają one odpowiedniej ochrony skóry. Wybór niewłaściwego pH może być wynikiem niepełnego zrozumienia potrzeb pielęgnacyjnych osób leżących, co jest kluczowe dla zapobiegania odleżynom oraz innym problemom dermatologicznym. Właściwe praktyki obejmują także używanie dodatków nawilżających po myciu oraz stałe monitorowanie stanu skóry, aby szybko reagować na jakiekolwiek zmiany.
Pytanie 7

Jakie zajęcia umożliwiają przygotowanie mieszkańca ośrodka pomocy społecznej do aktywnego udziału w kulturze?

A. z dogoterapii
B. z ergoterapii
C. z teatroterapii
D. z hipoterapii
Teatroterapia to forma terapii, która wykorzystuje sztukę teatralną jako narzędzie do wsparcia osób w trudnej sytuacji życiowej, w tym mieszkańców domów pomocy społecznej. Dzięki zajęciom teatralnym uczestnicy mają możliwość rozwijania umiejętności interpersonalnych, wyrażania emocji oraz aktywnego uczestnictwa w kulturze. Teatroterapia może obejmować różnorodne formy ekspresji, takie jak gry aktorskie, improwizacje czy prace nad scenariuszami, co pozwala mieszkańcom na wspólne tworzenie i dzielenie się swoimi doświadczeniami. Przykładem zastosowania teatroterapii w domach pomocy społecznej może być organizacja spektakli, w których biorą udział mieszkańcy, co nie tylko integruje ich, ale także buduje poczucie wspólnoty i przynależności. Zgodnie z najlepszymi praktykami w pracy z osobami starszymi i z niepełnosprawnościami, teatroterapia wspiera rozwój osobisty oraz aktywność społeczną, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia.
Pytanie 8

Podopieczna licząca 45 lat zmaga się z stwardnieniem rozsianym. Z powodu osłabienia kończyn dolnych, częściowego niedowładu obu rąk oraz zaburzeń widzenia napotyka znaczne trudności w samodzielnym poruszaniu się i wykonywaniu codziennych czynności. Jaką formę aktywności w czasie wolnym zaleca się dla tej podopiecznej?

A. czytanie książki
B. słuchanie muzyki
C. szydełkowanie
D. oglądanie filmu
Słuchanie muzyki jest zalecaną formą spędzania wolnego czasu dla podopiecznej z powodu stwardnienia rozsianego, ponieważ nie wymaga dużego wysiłku fizycznego, a jednocześnie może dostarczać licznych korzyści emocjonalnych i poznawczych. Badania wykazują, że muzyka ma pozytywny wpływ na nastrój, zmniejsza uczucie bólu oraz może stymulować pamięć i koncentrację. Osoby z ograniczeniami ruchowymi często doświadczają izolacji społecznej, a muzyka może służyć jako narzędzie do łagodzenia tego stanu. Dodatkowo, różne gatunki muzyczne mogą wspierać procesy relaksacyjne, co jest niezwykle istotne w kontekście rehabilitacji neurologicznej. Warto również wspomnieć, że muzyka stwarza możliwości interakcji społecznych, na przykład poprzez wspólne słuchanie i analizowanie utworów z rodziną czy przyjaciółmi, co sprzyja integracji społecznej. W praktyce, opiekunowie powinni zachęcać podopiecznych do eksplorowania różnych rodzajów muzyki oraz do korzystania z aplikacji muzycznych, które mogą ułatwić dostęp do ulubionych utworów.
Pytanie 9

Podopieczny czuje się dobrze, gdy jest w centrum uwagi. Rozkwita, gdy opiekun interesuje się jego bogatą kolekcją znaczków oraz kart pocztowych. Zachowanie podopiecznego może wskazywać

A. na niezaspokojoną potrzebę przynależności
B. na problemy z osobowością
C. na trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych
D. na niezaspokojoną potrzebę uznania
Podopieczny, który ożywia się w sytuacjach, gdy jego hobby, jak zbieranie znaczków i kart pocztowych, staje się przedmiotem zainteresowania opiekuna, może świadczyć o niezaspokojonej potrzebie uznania. Teoria potrzeby uznania, stworzona przez psychologa Abrahama Maslowa, wskazuje, że ludzie mają fundamentalną potrzebę, aby być docenianymi i akceptowanymi przez innych. W praktyce, takie zachowanie może mieć kluczowe znaczenie w kontekście opieki nad osobami z różnymi potrzebami. Uznanie ich pasji i zaangażowania w hobby może prowadzić do zwiększenia poczucia własnej wartości i zadowolenia z życia. To również może być zastosowane w kontekście pracy z dziećmi, młodzieżą czy osobami starszymi, gdzie regularne okazanie uznania dla ich osiągnięć, nawet tych małych, może znacznie poprawić jakość relacji i wspierać pozytywne emocje. Dobre praktyki w pracy z podopiecznymi często kładą nacisk na tworzenie atmosfery akceptacji i docenienia, co wpływa na rozwój osobisty oraz emocjonalny.
Pytanie 10

Po zbadaniu jamy ustnej pacjentki, która zgłaszała ból błony śluzowej spowodowany uciskiem protezy zębowej, opiekun zauważył na dziąśle dwie płytkie zmiany pokryte białawym nalotem i otoczone zapalnym, rumieniowatym obrzeżem. Jakie zmiany powinien on zidentyfikować jako

A. opryszczkę
B. zajady
C. pleśniawki
D. afty
Afty, znane również jako owrzodzenia aftowe, to bolesne zmiany na błonie śluzowej jamy ustnej, które mają charakter płytkich owrzodzeń. W opisywanym przypadku zmiany pokryte białym nalotem oraz otoczone rumieniowatym zapalnym obrzeżem są typowe dla aft, które często występują w wyniku urazów mechanicznych, stresu, niedoborów żywieniowych lub zmian hormonalnych. Afty mogą być wywołane także noszeniem protez zębowych, które uwierają i podrażniają tkanki, co prowadzi do ich powstawania. W praktyce medycznej ważne jest, aby rozpoznać afty jako zmiany, które mogą wpływać na jakość życia pacjenta, w tym jego zdolność do jedzenia i mówienia. Leczenie aft zazwyczaj polega na łagodzeniu objawów, stosując leki przeciwbólowe, płyny do płukania jamy ustnej oraz preparaty przyspieszające gojenie. Wiedza o tym, jak rozpoznawać i leczyć afty jest niezbędna w pracy opiekuna zdrowotnego, aby skutecznie wspierać pacjentów z dolegliwościami jamy ustnej.
Pytanie 11

Przed przystąpieniem do wymiany jednoczęściowego worka stomijnego u pacjenta leżącego w łóżku, opiekun powinien zgromadzić jednorazowe rękawiczki oraz fartuch, nowy worek stomijny, miskę z ciepłą wodą, jednorazowy ręcznik, miarkę do pomiaru otworu stomii i:

A. mydło o pH 7,5, gazę, waciki, spirytus salicylowy
B. myjkę, mydło o pH 6,5, spirytus etylowy, suszarkę do włosów
C. gąbkę, podkład ceratowy, mydło o pH 7,5, nożyczki
D. gazę, mydło o pH 5,5, podkład ochronny, nożyczki
Wybór odpowiedzi, która nie zawiera gazę, mydło o pH 5,5, podkład ochronny i nożyczki, może prowadzić do licznych problemów w praktyce. Propozycja użycia mydła o pH 7,5, które jest zbyt zasadowe, może skutkować podrażnieniem skóry pacjenta, ponieważ pH skóry wynosi około 5,5. Użycie podkładu ceratowego zamiast ochronnego ogranicza absorpcję wilgoci, co zwiększa ryzyko odparzeń i podrażnień. Gąbka również nie jest zalecana, ponieważ nie jest wystarczająco sterylna i może wprowadzać bakterie do okolicy stomii. Nożyczki są użyteczne, jednak ich brak w zestawie przygotowawczym może prowadzić do trudności w dostosowaniu materiałów do indywidualnych potrzeb pacjenta. W przypadku spirytusu salicylowego lub etylowego, ich stosowanie na skórze wokół stomii nie jest zalecane, gdyż mogą prowadzić do jej wysuszenia i podrażnień, co jest sprzeczne z zasadami pielęgnacji pacjentów z wyłonioną stomią. Przygotowanie do zabiegu wymiany worka stomijnego wymaga staranności i znajomości zasad higieny oraz pielęgnacji, aby minimalizować ryzyko powikłań i zapewniać komfort osobie z stomią.
Pytanie 12

Pacjentka skarży się na osłabienie, senność, zwiększone oddawanie moczu oraz pragnienie. Poziom glukozy zmierzony wynosił 320 mg/dl. Taki objaw może sugerować wystąpienie

A. hiperglikemii
B. hipokalemii
C. hiperkalemii
D. hipoglikemii
Hiperglikemia jest stanem charakteryzującym się podwyższonym poziomem glukozy we krwi, co ma kluczowe znaczenie w diagnostyce oraz zarządzaniu cukrzycą. Objawy, takie jak osłabienie, senność, wzmożone oddawanie moczu oraz nadmierne pragnienie, są typowe dla tego stanu. W przypadku podopiecznej, zmierzony poziom cukru wynoszący 320 mg/dl przekracza normy, co wskazuje na hiperglikemię. W praktyce klinicznej, monitorowanie poziomu glukozy jest kluczowe dla oceny stanu pacjentów z cukrzycą, ponieważ długotrwała hiperglikemia może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak neuropatia, retinopatia czy choroby sercowo-naczyniowe. Zarządzanie hiperglikemią obejmuje odpowiednie dostosowanie terapii insulinowej, dietetycznej oraz edukację pacjenta w zakresie samokontroli glikemii. Należy także uwzględnić zalecenia dotyczące aktywności fizycznej oraz monitorowania objawów, co jest zgodne z wytycznymi American Diabetes Association.
Pytanie 13

Postawa opiekuna, która ujawnia szacunek dla godności innych osób, tolerancję, empatię oraz poszanowanie zdrowia i życia swoich podopiecznych, odzwierciedla zastosowanie zasady

A. podmiotowości
B. subiektywizmu
C. przedmiotowości
D. obiektywizmu
Wybór innych odpowiedzi, takich jak obiektywizm, subiektywizm czy przedmiotowość, opiera się na błędnym zrozumieniu relacji opiekuńczej oraz wartości, które powinny ją charakteryzować. Obiektywizm zakłada, że decyzje opiekuna powinny być podejmowane w oparciu o neutralne, uniwersalne zasady, co może prowadzić do pomijania indywidualnych potrzeb podopiecznych i ignorowania ich unikalnych doświadczeń. Przykładowo, opiekun, kierując się obiektywnymi kryteriami, może nie dostrzegać emocjonalnych potrzeb osoby, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do poczucia alienacji i braku wsparcia. Z kolei subiektywizm, który koncentruje się wyłącznie na osobistych odczuciach opiekuna, może skutkować stronniczością oraz brakiem obiektywnej oceny sytuacji, co również nie sprzyja efektywnej opiece. Przedmiotowość z kolei, sugerując traktowanie podopiecznych jako przedmiotów, a nie podmiotów, prowadzi do dehumanizacji i naruszenia ich godności, co jest absolutnie sprzeczne z etyką zawodową. W kontekście opieki, kluczowe jest zrozumienie, że każdy człowiek ma prawo do aktywnego uczestnictwa w swoim własnym życiu, a postawa opiekuna powinna być oparta na wzajemnym szacunku i partnerstwie, które jest fundamentem podmiotowości.
Pytanie 14

Tworząc indywidualny plan pomocy dla mieszkańca, opiekun powinien szczególnie stosować się do zasad

A. subiektywizmu, autonomii
B. poszanowania godności, podmiotowości
C. akceptacji, oceniania
D. współczucia, przedmiotowości
Wybór odpowiedzi dotyczącej poszanowania godności oraz podmiotowości mieszkańca jest kluczowy w kontekście opracowywania indywidualnego planu wsparcia. Poszanowanie godności oznacza, że każdy mieszkaniec powinien być traktowany z szacunkiem i uznawany za osobę z własnymi prawami oraz potrzebami. To podejście sprzyja budowaniu zaufania oraz otwartej komunikacji między opiekunem a mieszkańcem, co jest fundamentalne dla efektywnej opieki. Z kolei podmiotowość odnosi się do traktowania mieszkańca jako aktywnego uczestnika procesu wsparcia, który ma prawo do wyrażania swoich preferencji i decyzji dotyczących własnego życia. Przykładem może być angażowanie mieszkańca w rozmowy na temat jego oczekiwań dotyczących opieki oraz słuchanie jego pomysłów na ciekawe zajęcia. W praktyce zgodność z tymi zasadami jest zgodna z etyką zawodową opiekunów, a także z wytycznymi organizacji zajmujących się opieką nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia oraz poszanowania praw człowieka.
Pytanie 15

W trakcie pionizowania pacjenta po długotrwałym leżeniu w łóżku, należy zachować następującą sekwencję działań:

A. siedzenie na krawędzi łóżka, opuszczenie nóg, podniesienie z poduszek, stanie przy łóżku, spacer
B. opuszczenie nóg, podniesienie z poduszek, siedzenie na krawędzi łóżka, spacer
C. podniesienie z poduszek, siedzenie na krawędzi łóżka, spacer, stanie przy łóżku
D. podniesienie z poduszek, opuszczenie nóg, siedzenie na krawędzi łóżka, stanie przy łóżku, spacer
Podniesienie z poduszek, opuszczenie nóg, siedzenie na brzegu łóżka, stanie obok łóżka, a następnie spacer to prawidłowa sekwencja działań przy pionizacji pacjenta po długotrwałym leżeniu. Zaczynamy od podniesienia pacjenta z poduszek, co stabilizuje jego pozycję oraz umożliwia organizmowi adaptację do zmiany. Następnie opuszczenie nóg na bok łóżka pozwala na stopniowe przyzwyczajenie pacjenta do obciążenia kończyn dolnych, co jest kluczowe dla utrzymania równowagi i zapobiegania upadkom. Siedzenie na brzegu łóżka jest kolejnym krokiem, który daje pacjentowi czas na przyzwyczajenie się do nowej pozycji, a także umożliwia obserwację, czy nie występują objawy ortostatyczne, takie jak zawroty głowy. Stanie obok łóżka jest istotne dla dalszego wsparcia pacjenta w równowadze, a na końcu spacer angażuje całe ciało w ruch, co poprawia krążenie i wspiera rehabilitację. Taka kolejność działań jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi bezpiecznej opieki nad pacjentem oraz zmniejsza ryzyko urazów.
Pytanie 16

Jak często należy zmieniać pozycję podopiecznego, który ma problemy z samodzielnym przekształceniem pozycji?

A. 1 godzinę
B. 4 godziny
C. 2 godziny
D. 3 godziny
Zarządzanie pozycją pacjenta w kontekście profilaktyki odleżyn jest kluczowym aspektem opieki nad osobami z ograniczoną mobilnością. Odpowiedzi sugerujące zmianę pozycji co 3, 4 lub 1 godzinę są niewłaściwe i mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Odpowiedź mówiąca o 3 godzinach wydaje się zbyt długa, biorąc pod uwagę, że już po 2 godzinach bez ruchu ryzyko wystąpienia odleżyn znacząco wzrasta. Z kolei opcja zmiany pozycji co 4 godziny jest zdecydowanie zbyt rzadko, co w praktyce może prowadzić do rozwoju odleżyn, co z kolei powoduje ból, dyskomfort oraz zwiększa ryzyko powikłań zdrowotnych. Natomiast zmiana pozycji co 1 godzinę może być zbyt częsta i niepraktyczna w niektórych przypadkach, co może prowadzić do zbędnego stresu u pacjenta oraz nieefektywnego wykorzystania czasu opiekuna. Właściwe podejście polega na dostosowaniu częstotliwości zmiany pozycji do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz oceny ryzyka, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece domowej i szpitalnej. Należy pamiętać, że każda sytuacja jest inna i wymaga indywidualnej oceny przez specjalistów, co powinno opierać się na wytycznych i standardach branżowych.
Pytanie 17

U osoby, która jest przytomna, tętno najczęściej mierzy się na tętnicy

A. łokciowej
B. udowej
C. ramiennej
D. promieniowej
Chociaż można badać tętno na innych tętnicach, takich jak łokciowa, ramienna czy udowa, to podejścia te mają swoje ograniczenia i nie są zalecane w codziennej praktyce klinicznej dla osób przytomnych. Tętno na tętnicy łokciowej, które znajduje się na wewnętrznej stronie łokcia, jest trudniejsze do wyczucia i może być mniej stabilne ze względu na położenie tętnicy w stosunku do kości i mięśni. W przypadku tętnicy ramiennej, która znajduje się w okolicy zgięcia łokcia, chociaż również można ją wykorzystać do oceny tętna, jest to mniej komfortowe dla pacjenta oraz bardziej czasochłonne i skomplikowane w praktyce. Tętno na tętnicy udowej, z kolei, jest stosowane zazwyczaj w stanach krytycznych lub przy urazach, gdy inne miejsca są niedostępne, co sprawia, że jego zastosowanie w przypadku przytomnych pacjentów jest niewłaściwe. Wybór tętnicy do pomiaru tętna powinien być oparty na łatwości dostępu, dokładności oraz komforcie zarówno dla badacza, jak i dla pacjenta. Dlatego też, stosowanie tętnicy promieniowej jako standardowej lokalizacji dla pomiaru tętna jest zgodne z najlepszymi praktykami klinicznymi.
Pytanie 18

Codzienna poranna pielęgnacja podopiecznego, który leży, zaspokaja jego potrzebę

A. czystości
B. bezpieczeństwa
C. samorealizacji
D. szacunku
Wykonywanie codziennej toalety porannej u podopiecznego leżącego zaspokaja przede wszystkim potrzebę czystości. Czystość jest fundamentalnym elementem higieny osobistej, który ma kluczowe znaczenie dla zdrowia fizycznego i psychicznego osoby. Utrzymanie odpowiedniego poziomu higieny nie tylko zapobiega rozwojowi infekcji i chorób skórnych, ale również wpływa na samopoczucie pacjenta. Przykładowo, regularne mycie ciała, zmiana bielizny oraz pielęgnacja skóry mogą znacznie poprawić komfort życia osoby leżącej. Ponadto, zgodnie z zaleceniami Zespołu ds. Higieny Osobistej w opiece długoterminowej, higiena osobista powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz prowadzona w sposób, który zachowuje jego godność. W praktyce, personel medyczny powinien wykorzystywać techniki zapewniające intymność pacjenta, co zwiększa jego poczucie bezpieczeństwa oraz komfortu.
Pytanie 19

Jakie aktywności powinien zaplanować opiekun, aby spowolnić proces otępienia u osoby cierpiącej na chorobę Alzheimera?

A. Trening umiejętności interpersonalnych i biblioterapię
B. Trening umiejętności rozwiązywania problemów i ergoterapię
C. Trening funkcji poznawczych i terapię zajęciową
D. Trening pamięci i psychoterapię
Zastosowanie treningu interpersonalnego i biblioterapii, chociaż wartościowe w innych kontekstach, nie jest dostatecznie efektywne w kontekście opóźnienia procesu otępienia u osób z chorobą Alzheimera. Trening interpersonalny skupia się na umiejętnościach społecznych i komunikacyjnych, co może być pomocne w poprawie interakcji międzyludzkich, ale nie bezpośrednio wpływa na funkcje poznawcze, które są kluczowe w przypadku demencji. Z drugiej strony, biblioterapia, polegająca na wykorzystaniu literatury jako formy terapii, może wspierać emocjonalne i psychiczne aspekty życia pacjentów, ale nie jest skutecznym narzędziem w stymulacji procesów poznawczych. W przypadku choroby Alzheimera, najistotniejsze jest skoncentrowanie się na treningu umiejętności, które bezpośrednio wpływają na zachowanie i funkcjonowanie poznawcze, co czyni te opcje mniej adekwatnymi. Kolejne podejście, takie jak trening umiejętności rozwiązywania problemów i ergoterapia, również ma swoje miejsce, ale nie zaspokaja wszystkich potrzeb w kontekście otępień, ponieważ nie uwzględnia wszechstronnej stymulacji poznawczej, jaka jest niezbędna dla pacjentów z demencją. To prowadzi do typowego błędu myślowego, polegającego na myleniu aktywności społecznych i kreatywnych z kluczowymi wymogami w zakresie trenowania funkcji poznawczych, co w dłuższej perspektywie może skutkować niewystarczającym wsparciem dla tych pacjentów.
Pytanie 20

Jakie formy przymusu bezpośredniego są dozwolone w placówkach opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi?

A. Podanie leku bez zgody podopiecznego, unieruchomienie
B. Izolacja, zakaz przyjmowania gości przez 2 tygodnie
C. Podanie leku bez zgody podopiecznego, przeniesienie do innej instytucji
D. Unieruchomienie, zakaz wysyłania korespondencji przez 2 tygodnie
Odpowiedź 'podanie leku bez zgody podopiecznego, unieruchomienie' jest poprawna, ponieważ w sytuacjach kryzysowych, gdy zdrowie psychiczne podopiecznego może być zagrożone, personel domów pomocy społecznej ma prawo stosować środki przymusu bezpośredniego. Izolacja i unieruchomienie są zgodne z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego oraz regulacjami dotyczącymi stosowania leków psychotropowych. W praktyce, unieruchomienie jest często stosowane w celu zapewnienia bezpieczeństwa zarówno podopiecznego, jak i innych osób w placówce. Przykładem może być sytuacja, w której osoba z zaburzeniami psychicznymi staje się agresywna - unieruchomienie może pomóc w opanowaniu sytuacji. Podanie leku bez zgody jest również akceptowalne, jeśli pacjent znajduje się w stanie, który uniemożliwia mu wyrażenie zgody, a leki te są niezbędne do stabilizacji jego stanu zdrowia. Ważne jest, aby te działania były dokumentowane oraz aby personel postępował zgodnie z procedurami, aby zapewnić przejrzystość i bezpieczeństwo.
Pytanie 21

Mieszkaniec informuje opiekuna o palącym bólu w rejonie mostka, który promieniuje do żuchwy, a także o duszności, nudnościach i drętwieniu rąk. Te objawy mogą sugerować

A. przewlekłą niewydolność krążenia
B. ostre zapalenie przełyku
C. zawał serca
D. atak astmy oskrzelowej
Objawy zgłaszane przez mieszkańca, takie jak piekący ból w okolicy mostka, promieniujący do żuchwy, duszność, nudności oraz drętwienie rąk, są klasycznym zestawem symptomów sugerujących zawał serca. Ból w klatce piersiowej, który może promieniować do innych części ciała, jest szczególnie charakterystyczny dla choroby wieńcowej i innych schorzeń serca. Duszność i nudności są często doświadczane przez pacjentów z problemami kardiologicznymi, co dodatkowo wskazuje na poważność stanu zdrowia. W przypadku podejrzenia zawału serca, niezbędna jest natychmiastowa interwencja medyczna, a więc wezwanie pogotowia lub szybkie skierowanie pacjenta do szpitala. Standardowe procedury postępowania w takich sytuacjach zalecają stosowanie tlenoterapii oraz monitorowanie parametrów życiowych pacjenta. Znajomość objawów zawału serca oraz umiejętność szybkiego reagowania mogą uratować życie, dlatego każdy powinien być świadomy tych znaków i wiedzieć, jak postępować w sytuacjach zagrożenia zdrowia. Wiadomo, że zawał serca wymaga szybkiej diagnozy i leczenia, a im szybciej pacjent otrzyma pomoc, tym większe są jego szanse na przeżycie.
Pytanie 22

70-letni pacjent po udarze mózgu jest sprawny w zakresie ruchu. Przygotowując podopiecznego do samodzielnej opieki, opiekun powinien między innymi nauczyć go, jak wykonywać pomiar

A. temperatury ciała
B. ciśnienia tętniczego krwi
C. poziomu glukozy we krwi
D. poziomu glukozy w moczu
Pomiar ciśnienia tętniczego krwi jest kluczowym elementem monitorowania stanu zdrowia pacjentów, zwłaszcza po udarze mózgu. Udar może wpływać na regulację ciśnienia krwi, co zwiększa ryzyko kolejnych incydentów naczyniowych. Nauczenie podopiecznego samodzielnego pomiaru ciśnienia krwi pozwala na bieżąco śledzenie jego stanu i szybką reakcję na niepokojące zmiany. Przykładowo, pacjent powinien znać prawidłową technikę pomiaru oraz w jaki sposób interpretować wyniki, aby móc zgłosić się do lekarza w przypadku wykrycia nadciśnienia. W praktyce, regularne monitorowanie ciśnienia krwi sprzyja również przestrzeganiu zalecanej terapii farmakologicznej oraz stylu życia, co jest zgodne z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego. Wprowadzenie pacjenta w temat samokontroli ciśnienia krwi zwiększa jego poczucie bezpieczeństwa oraz zaangażowanie w proces leczenia.
Pytanie 23

Z jaką grupą opiekun powinien skontaktować się, aby zapewnić wsparcie pierwotne podopiecznej z wyłonioną przetoką jelita grubego?

A. Z grupą charytatywną
B. Z sąsiadami
C. Ze znajomymi
D. Z rodziną
Dobrze jest, że nawiązałeś kontakt z rodziną pacjentki po wyłonieniu przetoki jelita grubego. To niesamowicie ważne, bo rodzina to kluczowy element w takim wsparciu. Z tego, co widzę, to oni znają pacjentkę najlepiej i mogą podzielić się istotnymi informacjami o jej potrzebach i samopoczuciu. Myślę, że warto, aby opiekunowie razem z rodziną stworzyli plan opieki, który uwzględni nie tylko aspekty fizyczne, ale też emocjonalne. Na przykład, jeśli nauczą się, jak dbać o przetokę i jak zarządzać dietą pacjentki, to może to naprawdę poprawić jej jakość życia. Rodzina może być też ogromnym wsparciem emocjonalnym, co jest nieocenione w takim trudnym czasie. Regularne spotkania z rodziną, żeby monitorować postępy i dostosowywać opiekę do potrzeb pacjentki, na pewno mają sens. Takie podejście rzeczywiście może pozytywnie wpłynąć na całe leczenie.
Pytanie 24

Która z poniższych aktywności jest klasyfikowana w skali Katza?

A. Zarządzanie finansami
B. Korzystanie z toalety
C. Realizowanie prac domowych
D. Używanie telefonu
Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do korzystania z toalety, prowadzi do nieporozumienia na temat zastosowania skali Katza, która jest dedykowana ocenie podstawowych czynności życiowych. Odpowiedzi takie jak gospodarowanie pieniędzmi, wykonywanie prac domowych czy korzystanie z telefonu nie są elementami, które podlegają ocenie w tej skali. Skala Katza koncentruje się przede wszystkim na takich czynnościach jak kąpiel, ubieranie się, jedzenie, korzystanie z toalety oraz mobilność, co jest kluczowe dla oceny niezależności pacjenta. W przypadku gospodarowania pieniędzmi, choć jest to istotna umiejętność życiowa, nie mieści się w zakresie tej specyficznej oceny, a jej brak nie wpływa bezpośrednio na zdolność do samodzielnego funkcjonowania w codziennym życiu. Podobnie, wykonywanie prac domowych czy korzystanie z telefonu, mimo że są to czynności ważne w życiu codziennym, nie są częścią oceny w kontekście niezależności fizycznej i funkcjonalnej, na której skupia się ta skala. Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z mylnego przekonania, że wszystkie aktywności życiowe są równo ważne w kontekście niezależności, podczas gdy skala Katza specyfikuje konkretne obszary, które mają bezpośrednie znaczenie dla samodzielności pacjenta.
Pytanie 25

Jaką skalę wykorzystuje się do oceny poziomu wydolności samoobsługowej pacjenta?

A. Sheldona
B. Douglasa
C. Barthel
D. Apgar
Moim zdaniem, skala Sheldona, Apgar i Douglasa nie nadają się do oceniania, jak dobrze ktoś radzi sobie z codziennymi czynnościami. Skala Sheldona jest często mylona z innymi narzędziami, ale tak naprawdę nie dotyczy tego tematu. Skala Apgar, z kolei, służy do szybkiej oceny noworodków zaraz po urodzeniu, więc nie ma tu zastosowania dla dorosłych. A skala Douglasa, choć o niej się czasem mówi, nie jest raczej używana w kontekście oceny samoobsługi. Często popełniamy błąd, próbując przekształcać narzędzia oceny zdrowia na coś, do czego nie są one przeznaczone. Ważne jest, aby wiedzieć, kiedy każda z tych skal może być użyta, bo źle dobrane narzędzie może wprowadzić w błąd, jeśli chodzi o potrzeby pacjenta.
Pytanie 26

Pacjent z zaawansowaną postacią choroby Alzheimera potrzebuje przede wszystkim wsparcia opiekuna w zakresie zaspokojenia potrzeby

A. bezpieczeństwa
B. przynależności
C. oddychania
D. wypoczynku
Wybór dotyczący bezpieczeństwa jako najważniejszej potrzeby osoby z chorobą Alzheimera jest całkowicie trafny. Ludzie z tą chorobą mogą często czuć się zagubieni i nie wiedzą, co się dzieje wokół nich. To sprawia, że są bardziej narażeni na różne niebezpieczeństwa. Dlatego to zadanie opiekuna, żeby zadbać o ich bezpieczeństwo. Można to zrobić na przykład przez usunięcie wszelkich niebezpiecznych rzeczy z domu, postawienie barier ochronnych czy po prostu obserwowanie, co się dzieje, aby uniknąć wypadków. Jak podkreślają organizacje zajmujące się opieką nad starszymi, stworzenie bezpiecznego miejsca to klucz do tego, by zminimalizować ryzyko urazów. Warto, aby opiekunowie przeszli szkolenie z pierwszej pomocy oraz umieli rozpoznać, kiedy coś się dzieje, bo to też wpływa na bezpieczeństwo. W obecnej sytuacji, ważne jest, żeby podopieczny czuł się bezpiecznie, bo to pozwala mu zająć się innymi potrzebami, jak na przykład przynależnością czy odpoczynkiem.
Pytanie 27

Osoba niewidoma z powodu swojej niepełnosprawności napotka przede wszystkim trudności

A. w komunikacji z pracownikami domu pomocy społecznej
B. w dokonywaniu zakupów w sklepie z obsługą sprzedawcy
C. w uruchamianiu sprzętu RTV
D. w samodzielnym wypełnianiu formularzy urzędowych
Osoba niewidoma napotyka szereg wyzwań związanych z codziennymi czynnościami. Wypełnianie druków urzędowych wymaga nie tylko umiejętności czytania i pisania, ale także zdolności do interpretacji skomplikowanej terminologii oraz zrozumienia kontekstu prawnego. Formularze urzędowe często zawierają małe czcionki, złożone pytania i różnorodne instrukcje, co staje się szczególnie problematyczne w przypadku osób niewidomych, które nie mają możliwości zapoznania się z treścią wzrokowo. Standardy dostępności, takie jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines), podkreślają wagę dostępności informacji i konieczność wprowadzenia rozwiązań, które umożliwiają osobom z niepełnosprawnościami skuteczne wypełnianie dokumentów. Na przykład wykorzystanie programów do odczytu ekranu oraz technik brajlowskich może wspierać osoby niewidome w nauce i samodzielnym wypełnianiu takich formularzy. Ponadto, inicjatywy społeczne i wsparcie ze strony instytucji publicznych zwiększają szanse na pełne uczestnictwo osób niewidomych w życiu społecznym.
Pytanie 28

Uczestnik odbył przejażdżkę rowerową na dystansie 7 kilometrów. Po zakończeniu tej wycieczki opiekun zobowiązany jest do pomiaru ciśnienia tętniczego krwi podopiecznego najwcześniej po

A. 45 minutach
B. 1 godzinie
C. 2 godzinach
D. 30 minutach
Wybór odpowiedzi sugerującej dłuższy czas, na przykład 45 minut, 1 godzinę lub 2 godziny, wynika z nieporozumienia dotyczącego wpływu wysiłku fizycznego na ciśnienie tętnicze oraz czasu potrzebnego do jego stabilizacji. Osoby nieznające zasad pomiaru ciśnienia mogą sądzić, że dłuższy czas odpoczynku jest korzystny, jednak w rzeczywistości zbyt długie oczekiwanie może prowadzić do uzyskania nieaktualnych danych. Ciśnienie krwi naturalnie obniża się po zakończeniu wysiłku, dlatego zbyt długi czas oczekiwania może zniekształcić realny obraz sytuacji zdrowotnej podopiecznego. Dodatkowo, wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że ciśnienie tętnicze jest dynamicznym parametrem, który zmienia się pod wpływem aktywności fizycznej, a kluczowe jest uchwycenie jego wartości w czasie, gdy organizm wykazuje oznaki stabilizacji. Standardy pomiaru ciśnienia krwi, w tym zalecenia dotyczące czasu odpoczynku, są istotne dla zapewnienia dokładności i rzetelności wyników. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla utrzymania zdrowia oraz dla skutecznego monitorowania stanu zdrowia osób aktywnych fizycznie. W praktyce, opiekunowie powinni być świadomi, że niewłaściwy czas pomiaru ciśnienia może prowadzić do niepotrzebnych niepokoju lub błędnych decyzji zdrowotnych.
Pytanie 29

Zagwarantowanie intymności pacjentki leżącej w łóżku podczas przeprowadzania zabiegów higienicznych ma na celu zaspokojenie potrzeby

A. czystości
B. estetyki
C. wygody
D. godności
Zapewnienie intymności podopiecznej leżącej w łóżku podczas czynności higienicznych ma na celu przede wszystkim zaspokojenie jej potrzeby godności. Godność osobista jest fundamentalnym elementem, który należy uwzględniać w opiece nad osobami zależnymi. W trakcie wykonywania czynności higienicznych, takich jak kąpiel czy zmiana bielizny, istotne jest, aby podopieczna czuła się komfortowo i szanowana. Przykładem dobrych praktyk jest stosowanie zasłon lub kotar, które oddzielają przestrzeń, a także porozumiewanie się z podopieczną w sposób delikatny i pełen szacunku. Warto również dbać o to, aby czynności te były przeprowadzane w sposób jak najbardziej intymny, co wzmocni poczucie autonomii i kontroli nad własnym ciałem. W kontekście standardów opieki, organizacje takie jak WHO oraz lokalne stowarzyszenia opieki zdrowotnej promują podejście oparte na poszanowaniu godności pacjenta, co jest kluczowe dla jego psychicznego i fizycznego samopoczucia.
Pytanie 30

Młoda osoba z ograniczeniami w sferze intelektualnej ma zalecaną dietę o niskiej wartości energetycznej. Opiekun powinien zapewnić, aby ta osoba nie jadła produktów zawierających

A. warzywa
B. białko
C. tłuszcze nasycone
D. błonnik
W przypadku diety niskoenergetycznej kluczowym aspektem jest ograniczenie spożycia tłuszczów nasyconych, które są kaloryczne i mogą przyczyniać się do nadwagi oraz innych problemów zdrowotnych, zwłaszcza u osób z niepełnosprawnością intelektualną. Tłuszcze nasycone, obecne w produktach takich jak tłuste mięsa, pełnotłuste nabiały oraz przetworzone przekąski, mają tendencję do podnoszenia poziomu cholesterolu we krwi, co zwiększa ryzyko chorób sercowo-naczyniowych. Na przykład, wprowadzając do diety zdrowe alternatywy, takie jak tłuszcze nienasycone zawarte w oliwie z oliwek, awokado czy orzechach, można nie tylko poprawić ogólny stan zdrowia, ale także zaspokoić potrzeby energetyczne organizmu w sposób bardziej zrównoważony. Dobrą praktyką jest także regularne monitorowanie postępów w zakresie diety oraz dostosowywanie jej komponentów w zależności od reakcji organizmu podopiecznej, co powinno być zgodne z zaleceniami dietetyków oraz lekarzy. Taka świadoma kontrola diety wspiera nie tylko zdrowie fizyczne, ale również samopoczucie psychiczne, co jest niezwykle ważne w przypadku osób z niepełnosprawnościami.
Pytanie 31

Opiekując się osobą zdiagnozowaną z chorobą Alzheimera, należy przede wszystkim skupić się na zaspokojeniu potrzeby

A. ruchu
B. miłości
C. szacunku
D. bezpieczeństwa
Odpowiedź 'bezpieczeństwa' jest poprawna, ponieważ jedna z najważniejszych potrzeb osób z chorobą Alzheimera dotyczy poczucia bezpieczeństwa zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego. Posiadanie jasno określonych zasad i rutyn w otoczeniu podopiecznego może znacznie zredukować lęk i niepokój, które często towarzyszą osobom z demencją. Przykładem może być stworzenie bezpiecznego środowiska, gdzie wszystkie przedmioty są uporządkowane, a potencjalnie niebezpieczne elementy są usunięte. Ponadto, zapewnienie stałej obecności opiekuna, który jest w stanie reagować na nagłe potrzeby podopiecznego, przyczynia się do budowania zaufania. Zgodnie z zasadami opieki nad osobami z demencją, należy również pamiętać o regularnym monitorowaniu stanu podopiecznego, co wpisuje się w praktyki związane z opieką geriatryczną. W kontekście standardów WHO w opiece długoterminowej, kluczowe jest, aby osoby z demencją czuły się chronione oraz miały zapewnioną stabilność, co znacznie poprawia ich jakość życia.
Pytanie 32

Opiekun ma obowiązek poinformować podopiecznego, który posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności (spełnia wymagania do uzyskania dofinansowania), że istnieje możliwość otrzymania dofinansowania na nabycie sprzętu komputerowego ze środków

A. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
B. Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
C. miejskiego lub gminnego ośrodka pomocy społecznej
D. wydziału zdrowia i spraw społecznych urzędów miasta
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) jest instytucją, która została powołana do wspierania osób z niepełnosprawnościami, w tym w zakresie zakupu sprzętu komputerowego. Dofinansowanie z PFRON może obejmować koszty związane z nabyciem technologii wspierających, co jest szczególnie istotne dla osób, które mają ograniczone możliwości samodzielnego funkcjonowania. Przykładowo, osoby z niepełnosprawnościami mogą ubiegać się o dofinansowanie na zakup laptopów czy oprogramowania, które umożliwia im komunikację oraz dostęp do informacji. Warto podkreślić, że korzystanie z takich funduszy jest zgodne z europejskimi standardami wsparcia osób z niepełnosprawnościami, w tym Konwencją ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, która promuje ich integrację i samodzielność. Zrozumienie, jakie wsparcie można uzyskać, pozwala na skuteczniejsze wykorzystanie dostępnych środków, co w praktyce przyczynia się do poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami.
Pytanie 33

Opiekun powinien podjąć działania w przypadku niesamodzielnego podopiecznego, który ma afty, jakie to działania?

A. płukanie jamy ustnej Aphtinem
B. pędzlowanie jamy ustnej 3% wodą utlenioną
C. płukanie jamy ustnej naparem z pokrzywy
D. pędzlowanie jamy ustnej Aphtinem
Wybór nieprawidłowych metod działania w przypadku aft w jamie ustnej może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta. Płukanie jamy ustnej naparem z pokrzywy, choć jest naturalnym remedium, nie ma potwierdzonej skuteczności w leczeniu aft. Pokrzywa zawiera substancje, które mogą działać przeciwzapalnie, jednak nie są one wystarczające do zwalczania bólu i przyspieszania gojenia się owrzodzeń. Płukanie jamy ustnej Aphtinem według tej odpowiedzi, chociaż jest związane z właściwym preparatem, jest nieefektywne, gdyż Aphtin powinien być stosowany w formie pędzlowania, aby efektywnie dotrzeć do zmienionych tkanek. Woda utleniona, choć stosowana w różnych przypadkach do dezynfekcji, może podrażniać delikatną błonę śluzową jamy ustnej i prowadzić do nasilenia bólu, co jest całkowicie niepożądane w sytuacji aft. Powszechnym błędem jest przekonanie, że wszystkie metody naturalne są bezpieczne i skuteczne, co nie zawsze jest prawdą. W przypadku zmian w jamie ustnej kluczowe jest stosowanie sprawdzonych i zalecanych przez specjalistów preparatów, jak Aphtin, które skoncentrowane są na głównych objawach aft oraz zapewniają szybsze i bardziej komfortowe leczenie.
Pytanie 34

Wśród najefektywniejszych metod poprawy stanu fizycznego osoby z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa znajduje się

A. balneoterapia oraz psychoterapia
B. dogoterapia i fizykoterapia
C. kinezyterapia oraz fizykoterapia
D. ergoterapia i fizykoterapia
Kinezyterapia i fizykoterapia są kluczowymi elementami w procesie rehabilitacji osób z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa (ZZSK). Kinezyterapia, czyli terapia ruchem, ma na celu poprawę zakresu ruchomości stawów, zwiększenie siły mięśniowej oraz poprawę ogólnej funkcji układu ruchu. Przykładowe ćwiczenia obejmują rozciąganie, ćwiczenia wzmacniające, oraz techniki relaksacyjne, które pomagają w redukcji napięcia mięśniowego. Fizykoterapia, z kolei, wykorzystuje różnorodne metody, takie jak elektroterapia, ultradźwięki czy ciepłolecznictwo, co wspiera procesy regeneracyjne w obrębie tkanki stawowej i mięśniowej. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji, integracja tych dwóch metod przyczynia się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zmniejszenie bólu, poprawę mobilności oraz funkcji codziennych. Regularne stosowanie kinezyterapii i fizykoterapii, zgodnie z indywidualnym programem rehabilitacyjnym, jest kluczowe dla osiągnięcia długotrwałych efektów terapeutycznych oraz zapobiegania postępowi choroby.
Pytanie 35

Worek w kolorze czerwonym powinien być przygotowany do segregacji

A. opakowań po produktach higienicznych
B. opatunków
C. narzędzi chirurgicznych
D. resztek jedzenia
Odpowiedź, która wskazuje na opatrunki jako właściwy materiał do segregacji w worku koloru czerwonego, jest zgodna z aktualnymi standardami dotyczącymi zarządzania odpadami medycznymi. Worek czerwony jest przeznaczony na odpady infekcyjne, w tym odpady, które mogą być skażone krwią lub innymi płynami ustrojowymi. Opatrunki, jako elementy medyczne, często mają kontakt z takimi substancjami, co czyni je niebezpiecznymi dla zdrowia publicznego. Zgodnie z wytycznymi WHO oraz krajowymi regulacjami, należy je zbierać w odpowiednich pojemnikach, aby zminimalizować ryzyko zakażeń. Przykłady zastosowania obejmują szpitale, gdzie odpady opatrunkowe są regularnie segregowane na miejscu, co zapewnia bezpieczeństwo personelu medycznego oraz pacjentów. Odpady te są następnie przekazywane do wyspecjalizowanych firm zajmujących się ich utylizacją, co jest kluczowe dla ochrony zdrowia publicznego oraz środowiska.
Pytanie 36

Jakie narzędzie należy zastosować do czyszczenia podłogi w pomieszczeniu, w którym przebywa pacjentka leżąca w łóżku i zmagająca się z silnym bólem głowy?

A. mopa
B. szczotki
C. odkurzacza
D. froterki
Odkurzacz, choć skuteczny w usuwaniu zanieczyszczeń z podłóg, jest niewłaściwym narzędziem w sytuacji, gdy podopieczna leży w łóżku i zmaga się z bólem głowy. Zastosowanie odkurzacza generuje znaczący hałas, co może pogarszać samopoczucie osoby cierpiącej na migreny czy inne dolegliwości bólowe. Dodatkowo, odkurzanie wiąże się z potrzebą podnoszenia i przesuwania mebli, co może być nieodpowiednie w przypadku osoby o ograniczonej mobilności. Froterka, z kolei, jest narzędziem do szorowania, które może być zbyt agresywne dla delikatnych powierzchni i wymaga więcej wysiłku fizycznego. Może to również prowadzić do niepotrzebnego zmęczenia osoby sprzątającej. Wreszcie, szczotka, mimo że może wydawać się odpowiednia do zbierania większych zanieczyszczeń, wymaga znacznego ruchu, co w kontekście osoby leżącej w łóżku jest niepraktyczne. Wybór odpowiedniego narzędzia do sprzątania powinien zawsze uwzględniać komfort i zdrowie podopiecznego oraz efektywność i praktyczność pracy osoby sprzątającej.
Pytanie 37

Jakie czynniki zwiększają ryzyko choroby niedokrwiennej serca?

A. Podwyższony poziom cholesterolu, nadciśnienie tętnicze, palenie tytoniu
B. Siedzący sposób życia, młody wiek, większe spożycie tłuszczów roślinnych
C. Wyższa aktywność fizyczna, złe nawyki żywieniowe, nadciśnienie tętnicze
D. Niski poziom cholesterolu, otyłość, przewlekły stres
Odpowiedź wskazująca na podwyższony poziom cholesterolu, nadciśnienie tętnicze oraz palenie tytoniu jest prawidłowa, ponieważ wszystkie te czynniki stanowią istotne ryzyko wystąpienia choroby niedokrwiennej serca. Podwyższony cholesterol, zwłaszcza LDL (lipoproteiny o niskiej gęstości), prowadzi do odkładania się blaszek miażdżycowych w naczyniach krwionośnych, co może prowadzić do ich zwężenia i zwiększa ryzyko zatorów. Nadciśnienie tętnicze dodatkowo obciąża serce i naczynia krwionośne, co potęguje ryzyko wystąpienia epizodów sercowych. Palenie tytoniu z kolei jest jednym z najważniejszych modyfikowalnych czynników ryzyka, który wpływa na rozwój chorób sercowo-naczyniowych poprzez zwiększenie stanu zapalnego oraz uszkodzenie śródbłonka naczyń. W praktyce, kontrola poziomu cholesterolu oraz ciśnienia tętniczego, a także zaprzestanie palenia tytoniu, są kluczowymi działaniami w profilaktyce choroby niedokrwiennej serca, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz wytyczne towarzystw kardiologicznych.
Pytanie 38

Który z poniższych czynników ryzyka wystąpienia odleżyn nie jest brany pod uwagę w skali Norton?

A. Funkcja zwieraczy cewki moczowej i odbytu
B. Natężenie bólu
C. Stan orientacji
D. Możliwość poruszania się
Odpowiedzi wskazujące na "Stan świadomości", "Czynność zwieraczy cewki moczowej i odbytu" oraz "Zdolność przemieszczania się" są błędne, ponieważ każdy z tych czynników jest integralną częścią oceny ryzyka wystąpienia odleżyn według skali Norton. Stan świadomości pacjenta ma kluczowe znaczenie, gdyż osoby z obniżonym poziomem świadomości są bardziej narażone na rozwój odleżyn z powodu ograniczonej zdolności do zmiany pozycji. Czynność zwieraczy również odgrywa istotną rolę, ponieważ nietrzymanie moczu czy stolca znacznie zwiększa ryzyko podrażnień skóry, co z kolei sprzyja powstawaniu odleżyn. Zdolność do poruszania się jest kolejnym czynnikiem, który bezpośrednio wpływa na ryzyko odleżyn; pacjenci z ograniczoną mobilnością są narażeni na dłuższe przebywanie w tej samej pozycji, co zwiększa ciśnienie na określone obszary ciała. Często występującym błędem jest niedocenianie wpływu tych czynników na zdrowie pacjenta, co może prowadzić do zaniedbania działań profilaktycznych. W praktyce klinicznej, personel medyczny musi stosować holistyczne podejście do oceny stanu pacjenta, aby skutecznie identyfikować i minimalizować ryzyko wystąpienia odleżyn. Właściwe zrozumienie i wykorzystanie skali Norton w kontekście wszystkich jej komponentów jest niezbędne dla zapewnienia optymalnej opieki nad pacjentami znajdującymi się w grupie ryzyka.
Pytanie 39

Tworząc plan żywieniowy dla osoby, która często zmaga się z zaparciami, warto uwzględnić w diecie zwiększenie ilości

A. błonnika
B. białka
C. soli mineralnych
D. tłuszczów
Zwiększenie podaży błonnika w diecie osób cierpiących na zaparcia jest kluczowym elementem w opracowywaniu planu opieki. Błonnik pokarmowy, występujący w owocach, warzywach, orzechach oraz produktach pełnoziarnistych, odgrywa istotną rolę w regulacji pracy jelit. Działa on jako środek wypełniający, co sprzyja zwiększeniu objętości stolca, a tym samym ułatwia jego wydalanie. W praktyce, można zalecać podopiecznym spożywanie większej ilości owoców takich jak jabłka czy gruszki oraz warzyw jak brokuły czy marchew. Ponadto, włączenie do diety zbóż pełnoziarnistych, jak owsianka czy brązowy ryż, może znacząco poprawić funkcje jelitowe. Zgodnie z wytycznymi żywieniowymi dla populacji, zaleca się, by dorośli spożywali od 25 do 30 g błonnika dziennie. Odpowiednia podaż błonnika jest również zgodna z zasadami leczenia i zapobiegania chorobom układu pokarmowego, co podkreśla znaczenie tej substancji w diecie osób z problemami trawiennymi.
Pytanie 40

Osoba cierpiąca na chorobę Parkinsona ma ograniczoną płynność ruchową, zauważalne są u niej drżenia spoczynkowe kończyn, lecz nie ma problemów z połykaniem. Jakie rozwiązanie można zastosować, aby ułatwić jej jedzenie?

A. karmienie przez opiekuna
B. talerz z przyssawką
C. dietę papkowatą
D. zgłębnik
Rozważając inne dostępne odpowiedzi, warto zauważyć, że karmienie przez opiekuna, choć może być pomocne w niektórych sytuacjach, nie jest najlepszym rozwiązaniem w przypadku osób, które nie mają trudności z połykaniem. Wprowadzenie zależności od opiekuna może prowadzić do obniżenia samodzielności podopiecznego, co jest sprzeczne z zasadami wspierania osób z niepełnosprawnościami. Zamiast tego, kluczowe jest umożliwienie im jak największej niezależności w zakresie spożywania posiłków. Zgłębnik, z kolei, jest narzędziem medycznym przeznaczonym do podawania pokarmów osobom, które nie mogą jeść drogą naturalną. W przypadku opisanego pacjenta, który nie ma problemów z połykaniem, stosowanie zgłębnika byłoby nadmiernym i nieodpowiednim rozwiązaniem, które wprowadzałoby ryzyko powikłań, takich jak infekcje czy uszkodzenia przełyku. Dieta papkowata, choć może być stosowana w przypadku trudności w przełykaniu, nie jest odpowiednia dla podopiecznego, który nie doświadcza takich problemów. Wprowadzenie diety papkowatej może również prowadzić do obniżenia jakości odżywiania i zaniku chęci do jedzenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest, aby rozwiązania były dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co w przypadku tego pytania jednoznacznie wskazuje na talerz z przyssawką jako najkorzystniejszą opcję.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej