Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik geodeta
  • Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
  • Data rozpoczęcia: 1 czerwca 2025 15:45
  • Data zakończenia: 1 czerwca 2025 16:02

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch różnych położeniach lunety?

A. Kolimacja
B. Miejsca zera
C. Inklinacja
D. Libelli rurkowej
Błędy kolimacji, inklinacji oraz miejsca zera to typowe problemy związane z precyzją pomiarów teodolitowych, które można zredukować poprzez odpowiednie metody, takie jak pomiar kąta w dwóch położeniach lunety. Kolimacja odnosi się do błędu wynikającego z niewłaściwego ustawienia osi optycznej lunety, co można skorygować przez zrównoważenie pomiarów w różnych pozycjach lunety, co pozwala na uzyskanie dokładnych wyników. Inklinacja dotyczy błędów związanych z nachyleniem lunety, które również można kompensować przez odpowiednie ustawienia podczas pomiarów. Z kolei miejsce zera to punkt, w którym rozpoczynamy pomiary, i jego błąd można zniwelować przez dodatkowe wskazania kątów w różnych pozycjach. Dążenie do eliminacji tych błędów często prowadzi do mylnego przekonania o ich bezbłędnym pomiarze, gdyż ich wpływ na wyniki może być znaczny. Dlatego ważne jest, aby geodeci stosowali najlepsze praktyki, takie jak wielokrotne pomiary i odpowiednie kalibracje, aby zredukować błędy i zwiększyć precyzję swoich prac. W kontekście teodolitu, każde pomiarowe zaniedbanie, szczególnie w zakresie kolimacji, inklinacji i miejsca zera, powinno być traktowane bardzo poważnie, aby uniknąć systematycznych błędów w pomiarach.
Pytanie 2

Jaki opis, używany na mapie zasadniczej, odnosi się do przewodu kanalizacyjnego sanitarnego o średnicy
20 cm, zmierzonego na osnowę?

A. ks200
B. ksP200
C. ksB20
D. ks20
Odpowiedź ks200 jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami w inżynierii lądowej i wodnej, oznaczenia dla przewodów kanalizacyjnych sanitarno-ściekowych o średnicy 20 cm wskazują na ich średnicę w milimetrach. W przypadku przewodów sanitarnych, standardowe oznaczenie składa się z prefiksu 'ks' (kanalizacja sanitarna), a następnie z liczby wskazującej średnicę w mm. Oznaczenie ks200 odnosi się więc bezpośrednio do przewodu o średnicy 200 mm, co jest zgodne z powszechnie uznawanymi praktykami w branży. W praktyce, takie oznaczenie ułatwia zarówno projektowanie, jak i realizację inwestycji budowlanych, ponieważ inżynierowie i projektanci mogą łatwo identyfikować konkretne elementy systemu kanalizacyjnego. Warto również przypomnieć, że stosowanie jednolitych oznaczeń zgodnych z normami europejskimi poprawia komunikację między różnymi uczestnikami procesu budowlanego.
Pytanie 3

W jakim celu stosuje się metodę biegunową w pomiarach geodezyjnych?

A. Do wyznaczania kątów poziomych pomiędzy punktami w terenie.
B. Do wykonywania pomiarów przemieszczeń w pionie w budownictwie.
C. Do określania kąta nachylenia powierzchni w projektach architektonicznych.
D. Do określania współrzędnych punktów na podstawie jednej odległości i dwóch kątów.
W geodezji istnieje wiele metod pomiarowych, które mają różne zastosowania. Choć metoda biegunowa jest szeroko stosowana do określania współrzędnych punktów, nie jest jedyną techniką w arsenale geodetów. Często błędnie zakłada się, że metoda ta służy do wyznaczania kątów poziomych pomiędzy punktami w terenie. W rzeczywistości, wyznaczanie kątów poziomych jest jednym z etapów, ale sama metoda biegunowa odnosi się do pełnego procesu określania współrzędnych. Podobnie, pomiary przemieszczeń w pionie, choć kluczowe w wielu projektach budowlanych, takich jak monitorowanie osiadania budynków czy ruchów ziemi, wymagają innych technik, takich jak niwelacja precyzyjna. Metoda biegunowa nie jest również bezpośrednio stosowana do określania kąta nachylenia powierzchni. Choć kąty nachylenia mogą być wynikiem analizy współrzędnych uzyskanych metodą biegunową, sama metoda nie jest dedykowana do tego celu. Typowe błędy myślowe polegają na utożsamianiu jednego narzędzia pomiarowego z jego potencjalnymi zastosowaniami bez uwzględnienia kontekstu i specyfiki technik geodezyjnych, co może prowadzić do niewłaściwego wykorzystania metod pomiarowych w praktyce.
Pytanie 4

Jakie jest wartość azymutu odcinka AB, jeśli współrzędne punktów A i B to: YA = 100,00; XA = 100,00; YB = 150,00; XB = 50,00?

A. 45°
B. 225°
C. 315°
D. 135°
W przypadku błędnych odpowiedzi często pojawiają się mylne interpretacje dotyczące kierunków, które mogą prowadzić do nieprawidłowych obliczeń azymutu. Na przykład, wartości 45°, 315° i 225° mogą być wynikiem błędnych obliczeń lub niepoprawnej interpretacji kierunków. Azymut 45° oznaczałby kierunek północno-wschodni, co nie odpowiada rzeczywistemu położeniu punktu B w stosunku do punktu A, ponieważ punkt B leży na południowym zachodzie względem punktu A. Z kolei azymut 225° wskazuje kierunek południowo-zachodni, co również jest niezgodne z danymi współrzędnymi, gdzie B jest w rzeczywistości wyżej w osi Y, ale dalej w osi X. Azymut 315° z kolei sugeruje kierunek północno-zachodni, co jest błędne, gdyż nie uwzględnia faktu, że z punktu A do punktu B należy poruszać się w dół i w lewo. Kluczowym błędem myślowym jest niepoprawne rozumienie różnicy między azymutem a kierunkiem, co może prowadzić do pomyłek w obliczeniach. Ważne jest, aby przed przystąpieniem do obliczeń dokładnie zrozumieć, jak współrzędne wpływają na wyznaczane kierunki oraz aby stosować poprawne metody obliczania, które uwzględniają zarówno wartości X, jak i Y. W geodezji i kartografii, gdzie precyzja i poprawność kierunków są kluczowe, takie błędy mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w analizach przestrzennych.
Pytanie 5

Jakie kryterium musi zostać zrealizowane dla poprawek po wyrównaniu zmierzonych wartości o różnej dokładności, przy założeniu, że v to poprawka, a p to waga zmierzonej wartości?

A. [pv] = min
B. [pvv] = min
C. [pv] = max
D. [pvv] = max
Wybór odpowiedzi [pv] = min. sugeruje zrozumienie pojęcia wag pomiarowych, jednak jest to nieprawidłowe podejście. W kontekście wyrównania pomiarów, minimalizacja wartości wag pomiarowych prowadziłaby do zniekształcenia rzeczywistego obrazu danych, co jest niepożądane. Waga pomiaru (p) odnosi się do poziomu zaufania do danego pomiaru, a nie do jego wartości. W przypadku gdy różne pomiary mają różne stopnie dokładności, ich wpływ na wyniki powinien być uwzględniony w sposób, który odzwierciedla rzeczywistą precyzję tych pomiarów. Zastosowanie zasady minimum dla wag pomiarowych mogłoby prowadzić do nadmiernej redukcji wpływu wartości bardziej wiarygodnych, co jest sprzeczne z zasadami statystyki oraz analizą błędów. Wartości [pvv] = max. oraz [pv] = max. również są mylące. Maksymalizacja wag pomiarowych nie jest zgodna z potrzebą otrzymania najbardziej trafnych i precyzyjnych wyników. Dlatego kluczowym elementem jest zrozumienie, że minimalizowanie błędów wymaga zastosowania odpowiednich poprawek, a nie minimalizacji wag, co jest fundamentem dla każdego analityka danych oraz specjalisty zajmującego się pomiarami, który dąży do uzyskania rzetelnych wyników w swojej pracy.
Pytanie 6

Kontrolę tyczenia, polegającą na weryfikacji długości boków oraz przekątnych pojedynczych prostokątów, kwadratów lub ich zestawień, wykonuje się w trakcie prac niwelacyjnych

A. siatkową
B. profili
C. tras
D. punktów rozproszonych
Odpowiedzi wskazujące na kontrolę tyczenia profili, trasy oraz punktów rozproszonych opierają się na niepełnym zrozumieniu koncepcji niwelacji i jej zastosowań w praktyce inżynieryjnej. Kontrola profili dotyczy najczęściej określenia kształtu i wymiarów elementów konstrukcyjnych, co nie obejmuje szczegółowej weryfikacji geometrii siatki. W przypadku tras, chodzi głównie o wyznaczanie ścieżek dla dróg lub linii kolejowych, a więc kontrola tyczenia nie odnosi się bezpośrednio do geometrycznej dokładności prostokątów czy kwadratów. Z kolei punkty rozproszone są używane do pomiarów lokalizacji różnych obiektów, co również nie przekłada się na kontrolę kształtów i wymiarów prostokątów. Zrozumienie, że kontrola tyczenia w kontekście niwelacji powinno dotyczyć siatki geodezyjnej, a nie pojedynczych elementów, jest kluczowe. Często błędne odpowiedzi wynikają z mylnego interpretowania terminologii oraz niewłaściwego odniesienia do praktycznych zastosowań w geodezji. Właściwe podejście do kontroli tyczenia zapewnia jakość i bezpieczeństwo konstrukcji, dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie metody oraz standardy w tej dziedzinie.
Pytanie 7

Godło mapy 6.115.27.25.3.4 w systemie współrzędnych PL-2000 reprezentuje mapę w skali

A. 1:2000
B. 1:1000
C. 1:5000
D. 1:500
Analizując inne skale, takie jak 1:1000, 1:2000 czy 1:500, warto zauważyć, że każda z nich odnosi się do różnych zakresów szczegółowości odwzorowania terenu. Skala 1:1000 jest znacznie bardziej szczegółowa i jest zazwyczaj stosowana w geodezji i projektowaniu budynków, jednak nie jest typowo używana w kontekście mapy o numerze 6.115.27.25.3.4. Z kolei skala 1:2000, mimo że również może być używana do przedstawiania terenów miejskich, nie odpowiada standardowi wskazanemu w godle. Skala 1:500 jest skrajnie szczegółowa, co czyni ją odpowiednią dla planów zagospodarowania terenu, lecz nie w kontekście ogólnych map topograficznych. Typowym błędem myślowym jest założenie, że im mniejsza liczba w skali, tym większa szczegółowość, co prowadzi do mylnej interpretacji. W rzeczywistości każda skala ma swoje zastosowanie w określonych kontekstach, dlatego kluczowe jest zrozumienie, jak poszczególne skale wpływają na przekazywaną informację. Standardy kartograficzne w Polsce wyraźnie definiują zastosowanie poszczególnych skal w zależności od ich celów i kontekstu, co podkreśla znaczenie znajomości tych zasad w pracy zawodowej.
Pytanie 8

Jakie jest zwiększenie współrzędnej ∆y1-2, jeśli zmierzona długość d1-2 = 100,00 m, a sinA1-2 = 0,8910 oraz cosA1-2 = 0,4540?

A. 45,40 m
B. 4,54 m
C. 8,91 m
D. 89,10 m
Poprawna odpowiedź to 89,10 m, co wynika z zastosowania podstawowych zasad trygonometrii w kontekście obliczeń inżynieryjnych. Przyrost współrzędnej ∆y1-2 można obliczyć, stosując wzór: ∆y = d1-2 * sin(A1-2), gdzie d1-2 to długość między dwoma punktami, a A1-2 to kąt, pod jakim ta długość jest zmierzona. W tym przypadku, mając d1-2 równą 100,00 m oraz sinA1-2 wynoszący 0,8910, obliczenie przyrostu współrzędnej wygląda następująco: ∆y = 100,00 m * 0,8910 = 89,10 m. W praktyce, taka metodologia obliczeń jest kluczowa w geodezji oraz budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary i obliczenia są fundamentem dla prawidłowego prowadzenia prac budowlanych czy projektowych. Zrozumienie, jak wykorzystać funkcje trygonometryczne do obliczeń w przestrzeni, ma również zastosowanie w systemach nawigacyjnych oraz w analizie danych przestrzennych, co czyni tę wiedzę niezwykle przydatną w wielu branżach.
Pytanie 9

Aby zmierzyć szczegóły sytuacyjne metodą ortogonalną, geodeta ustawił linię pomiarową AB, którą zmierzył ruletką pięć razy. Jeśli otrzymał następujące wyniki: 160,10 m; 160,12 m; 180,12 m; 160,11 m; 160,13 m, to długość boku AB jest obarczona błędem

A. przypadkowym
B. grubym
C. pozornym
D. systematycznym
Pomiar długości boku AB obarczony jest błędem grubym, ponieważ w dostarczonych wynikach pomiarów zauważalna jest jedna wartość znacznie odbiegająca od pozostałych. Wynik 180,12 m jest doskonale widocznym wyjątkiem, co sugeruje, że mógł być wynikiem pomyłki, na przykład błędnego odczytu, błędnego ustawienia ruletki, czy też nieprawidłowego pomiaru. W praktyce geodezyjnej, błędy grubym są najczęściej eliminowane przez powtarzanie pomiaru i porównywanie wyników, co może podnieść jakość danych. W takich przypadkach stosuje się również średnią arytmetyczną pozostałych pomiarów, aby uzyskać bardziej wiarygodny wynik. Ważne jest, by geodeci byli świadomi takich anomalii, ponieważ mogą one znacząco wpłynąć na późniejsze analizy geodezyjne i projektowe. Dobrą praktyką jest również stosowanie metod statystycznych do identyfikacji i eliminacji błędów grubych, co jest zgodne z normami ISO 17123 dotyczącymi pomiarów geodezyjnych.
Pytanie 10

Zadania związane z analizą wyników pomiarów nie obejmują sporządzania

A. szkiców polowych
B. wywiadów terenowych
C. sprawozdań technicznych
D. obliczeń
Wywiady terenowe nie są częścią prac związanych z przetwarzaniem wyników pomiarów, ponieważ koncentrują się głównie na zbieraniu danych jakościowych i informacji bezpośrednich od osób lub społeczności. Podczas gdy prace przetwarzające wyniki pomiarów obejmują obliczenia, analizy statystyczne oraz sporządzanie szkiców polowych, wywiady terenowe mają na celu pozyskanie kontekstu oraz opinii, co jest zupełnie innym procesem. Na przykład w badaniach geologicznych, gdy zbierane są dane o składzie gleby, analiza wyników takich jak pH, zawartość wody czy skład chemiczny wymaga precyzyjnych obliczeń. Szkice polowe służą do wizualizacji i dokumentacji zbieranych danych, a sprawozdania techniczne podsumowują wyniki i konkluzje. Dlatego wywiady terenowe, choć cenne, nie są elementem przetwarzania wyników pomiarów, lecz częścią metodologii zbierania danych.
Pytanie 11

Jaki jest błąd względny dla odcinka o długości 150,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±5 cm?

A. 1:30
B. 1:30000
C. 1:3000
D. 1:300
Błąd względny jest kluczowym pojęciem w metrologii, które pozwala ocenić wiarygodność pomiarów. Obliczenie błędu względnego polega na podzieleniu błędu pomiarowego przez wartość zmierzoną, następnie mnożoną przez 100%, aby uzyskać wynik w procentach. W tym przypadku długość odcinka wynosi 150,00 m, a błąd średni wynosi ±5 cm, co jest równoważne ±0,05 m. Obliczamy błąd względny: (0,05 m / 150,00 m) * 100% = 0,0333% (co odpowiada 1:3000). W praktyce, wiedza o błędzie względnym jest niezwykle ważna w inżynierii i naukach przyrodniczych, gdzie precyzja pomiarów ma kluczowe znaczenie. Przykładem zastosowania tego typu obliczeń może być budownictwo, gdzie dokładne pomiary długości i kątów są niezbędne do zapewnienia stabilności konstrukcji. Ustalanie błędów względnych pomaga również w porównywaniu jakości różnych instrumentów pomiarowych oraz ich przydatności w różnych warunkach. Standardy ISO oraz normy krajowe definiują także wymagania dotyczące dopuszczalnych błędów pomiarowych w różnych dziedzinach, co czyni tę wiedzę niezbędną dla profesjonalistów.
Pytanie 12

W regionalnej części zbioru geodezyjnego i kartograficznego przechowywane są mapy topograficzne w skali

A. 1 : 300 000
B. 1 : 10 000
C. 1 : 500 000
D. 1 : 20 000
Odpowiedź 1: 1 : 10 000 jest poprawna, gdyż w wojewódzkiej części zasobu geodezyjnego i kartograficznego gromadzone są przede wszystkim mapy topograficzne w tej skali. Mapy w skali 1 : 10 000 są szczegółowymi przedstawieniami terenu, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie obiektów oraz ich wzajemnych relacji. Tego typu mapy są wykorzystywane w planowaniu przestrzennym, urbanistyce oraz w działalności inwestycyjnej, gdzie niezbędna jest dokładna wiedza o infrastrukturze oraz ukształtowaniu terenu. W polskim prawodawstwie oraz normach geodezyjnych, takich jak „Rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego”, jasno określono, że skala 1 : 10 000 jest standardem, który pozwala na efektywne zarządzanie danymi geodezyjnymi. Dodatkowo, mapy te są kluczowe w sytuacjach kryzysowych, takich jak planowanie akcji ratunkowych czy zarządzanie katastrofami naturalnymi, dzięki czemu można szybko ocenić sytuację i podjąć odpowiednie działania.
Pytanie 13

Jakiej wartości pomiaru w przód z łaty niwelacyjnej należy się spodziewać, jeśli poszukiwany punkt znajduje się w odległości 60,00 m od punktu wyjściowego niwelety drogi o nachyleniu i = -3%, a odczyt w tył z łaty ustawionej na początku niwelety wyniósł w = 1500 mm?

A. p = 3390 mm
B. p = 3000 mm
C. p = 1800 mm
D. p = 3300 mm
Odpowiedź p = 3300 mm jest prawidłowa, ponieważ przy obliczaniu wartości odczytu w przód na podstawie odczytu wstecz oraz pochylenia niwelety należy uwzględnić zarówno odległość, jak i kąt nachylenia. W przypadku, gdy odczyt wstecz wynosi 1500 mm i mamy do czynienia z pochyleniem -3%, obliczenia wykonujemy w następujący sposób: obliczamy spadek, który wynosi 3% z 60 m, co daje 1.8 m lub 1800 mm. Następnie dodajemy to do odczytu wstecz, co daje 1500 mm + 1800 mm = 3300 mm. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie infrastruktury drogowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokościowe są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniego odwodnienia i bezpieczeństwa. W praktyce inżynierskiej stosuje się standardy takie jak PN-EN ISO 17123-1 do pomiarów, które zapewniają dokładność i rzetelność w realizacji tego typu obliczeń.
Pytanie 14

W jakim rodzaju ciągu niwelacyjnym zakłada się, że teoretyczna suma różnic wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Otwarty
B. Zamkniętym
C. Zawieszonym
D. Obliczeniowym
Ciąg niwelacyjny zamknięty to taki, w którym pomiar wysokości rozpoczyna się w punkcie, a po wykonaniu pomiarów wraca się do punktu początkowego. Teoretyczna suma różnic wysokości między punktem początkowym i końcowym wynosi 0 mm, co oznacza, że w idealnych warunkach nie występują błędy pomiarowe ani różnice w terenie, które mogłyby wpłynąć na wyniki. Praktyczne zastosowanie ciągów zamkniętych jest szczególnie widoczne w inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe dla projektów budowlanych i infrastrukturalnych. Wykonywanie niwelacji w cyklu zamkniętym pozwala na wykrycie błędów systematycznych, które mogą wystąpić w trakcie pomiarów, a także na ich korekcję, co jest zgodne z zasadami obowiązującymi w normach takich jak PN-EN ISO 17123. Ważnym aspektem jest również to, że stosowanie ciągów zamkniętych zwiększa wiarygodność uzyskanych wyników, co jest niezbędne w pracach geodezyjnych i w kontekście odpowiedzialności zawodowej geodetów.
Pytanie 15

W celu ustabilizowania punktu osnowy realizacyjnej można zastosować

A. narysowany znak
B. znak wykonany z kamienia
C. drewniany palik
D. ceramiczną rurkę
Znak z kamienia to naprawdę jedna z najlepszych opcji, jeśli chodzi o stabilizację punktu osnowy w geodezji. Kamień jest mega odporny na różne warunki pogodowe, co sprawia, że pomiary są bardziej precyzyjne i trwałe. W praktyce często wykorzystuje się je w miejscach, gdzie punkty odniesienia muszą być stabilne przez dłuższy czas, na przykład w sieciach geodezyjnych. Z tego co wiem, istotne jest, żeby umiejscowienie tych znaków było zgodne z normami, takimi jak PN-EN ISO 19152, które mówią, jak powinno się je zakupywać i instalować. Ważne, żeby były oznaczone tak, żeby łatwo je było znaleźć w przyszłości, co jest kluczowe dla dokładności pomiarów. W realnym świecie, użycie takiego znaku z kamienia ułatwia odnajdywanie punktów podczas kolejnych prac geodezyjnych. Naprawdę warto w to zainwestować.
Pytanie 16

Długość odcinka zmierzonego na mapie w skali 1:500 to 11,1 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 2,22 m
B. 55,5 m
C. 5,55 m
D. 22,2 m
Skala 1:500 oznacza, że 1 cm na mapie odpowiada 500 cm w rzeczywistości. Jak chcesz obliczyć rzeczywistą długość, to wystarczy, że pomnożysz długość odcinka na mapie przez wartość skali. W tym przypadku: 11,1 cm x 500 to 5550 cm. A jak to przeliczymy na metry, to wychodzi 55,5 m. To typowe zadanie w geodezji. Widać, jak ważne jest zrozumienie skali mapy, szczególnie w pomiarach terenowych. Przykładowo, jak inżynierowie planują budowę, to muszą dobrze przeliczać długości, żeby wszystko pasowało do rzeczywistości. Moim zdaniem, zrozumienie skali jest kluczowe w każdej pracy z pomiarami przestrzennymi, w kartografii czy nawigacji.
Pytanie 17

Jaką wartość ma azymut przeciwny do azymutu wynoszącego 327g12c35cc?

A. 127g12c35cc
B. 227g12c35cc
C. 527g12c35cc
D. 27g12c35cc
Wartość azymutu odwrotnego do azymutu wynoszącego 327°12'35'' można obliczyć poprzez dodanie 180° do pierwotnego azymutu. W przypadku azymutów, które są wyrażane w stopniach, minutach i sekundach, dodanie 180° często wymaga konwersji, jeśli suma przekracza 360°. W tym przypadku dodajemy 180° do 327°, co daje 507°. Następnie, musimy odjąć 360°, aby uzyskać wynik w odpowiednim zakresie: 507° - 360° = 147°. Teraz pozostaje nam dodać pozostałe wartości minut i sekund. Ostatecznie zatem uzyskujemy azymut 127°12'35''. W kontekście nawigacji i geodezji, umiejętność obliczania azymutów odwrotnych jest kluczowa, ponieważ pozwala na dokładne śledzenie kierunków i nawigację w terenie. Takie umiejętności są niezbędne w różnych dziedzinach, od turystyki po inżynierię i architekturę.
Pytanie 18

Podczas jakiej procedury geodezyjnej stosuje się niwelację geometryczną?

A. Podczas pomiaru różnic wysokości między punktami.
B. Podczas pomiaru odległości w terenie za pomocą metod geodezyjnych.
C. Podczas tworzenia map tematycznych związanych z ukształtowaniem terenu.
D. Podczas wyznaczania kierunków magnetycznych w terenie.
Niwelacja geometryczna to jedna z podstawowych metod pomiarowych w geodezji, używana do określania różnic wysokości pomiędzy punktami terenu. Jej główną cechą jest wykorzystanie poziomej linii celowania, co pozwala na bezpośrednie odczytywanie różnic wysokości. W praktyce geodezyjnej niwelacja geometryczna jest stosowana w wielu sytuacjach, takich jak projektowanie dróg, mostów, czy budowli, gdzie precyzyjne dane wysokościowe są kluczowe. Proces ten polega na ustawieniu niwelatora na statywie i wykonywaniu odczytów na łatach niwelacyjnych umieszczonych na określonych punktach. Dzięki niemu można uzyskać bardzo dokładne pomiary, co jest niezbędne w wielu projektach inżynieryjnych. Niwelacja geometryczna jest preferowaną metodą w przypadku konieczności uzyskania wysokiej precyzji w krótkim dystansie. Metoda ta jest zgodna z międzynarodowymi standardami geodezyjnymi i uznawana za jedną z najdokładniejszych dostępnych metod pomiarowych. Dlatego jej zastosowanie w pomiarach różnic wysokości jest nie tylko praktyczne, ale i zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi.
Pytanie 19

Na mapie zasadniczej sieci oznaczane są kolorem brązowym?

A. elektroenergetyczne
B. gazowe
C. kanalizacyjne
D. ciepłownicze
Brązowy kolor na mapach zasadniczych jest standardowym oznaczeniem dla sieci kanalizacyjnych. Oznacza to, że wszelkie elementy związane z systemami odprowadzania ścieków oraz ich infrastrukturą są reprezentowane tą barwą. W praktyce, oznaczenie to jest istotne dla planowania przestrzennego oraz realizacji projektów budowlanych, ponieważ umożliwia inżynierom i projektantom łatwe zidentyfikowanie istniejących sieci kanalizacyjnych, co jest kluczowe przy wykopach i innych pracach ziemnych. Ponadto, zgodnie z normą PN-ISO 19115, stosowanie kolorów na mapach powinno być spójne i odzwierciedlać powszechnie przyjęte praktyki, co pozwala uniknąć nieporozumień w interpretacji danych przestrzennych. Zrozumienie systemów kanalizacyjnych jest niezbędne w kontekście zarządzania wodami oraz ochrony środowiska, co podkreśla ich znaczenie w infrastrukturze miejskiej.
Pytanie 20

Mapa zasadnicza to rodzaj map

A. sozologicznych
B. społecznych
C. gospodarczych
D. fizjologicznych
Mapa zasadnicza to, krótko mówiąc, bardzo ważny element, jak chodzi o systemy informacji geograficznej. Jest to mapa, która pokazuje najistotniejsze cechy terenu, takie jak granice administracyjne, różne rodzaje dróg czy nawet ukształtowanie powierzchni. Moim zdaniem, to niesamowite, jak wiele zastosowań ma ta mapa. Od planowania miast po rolnictwo – wszędzie się przydaje. Dla inwestycji infrastrukturalnych to wręcz niezbędne narzędzie, bo pomaga zrozumieć, gdzie i jakie tereny są dostępne. Warto też wiedzieć, że takie standardy jak ISO 19101 i wytyczne GUGIK podkreślają znaczenie map zasadniczych. One są jak fundament dla innych, bardziej szczegółowych map. Bez nich trudno by było mówić o jakiejkolwiek mapie w kontekście gospodarczym.
Pytanie 21

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych z zastosowaniem metody ortogonalnej?

A. Domiary prostokątne
B. Wysokości punktów terenu
C. Numery obiektów budowlanych
D. Szczegóły terenowe sytuacyjne
Poprawną odpowiedzią jest stwierdzenie, że na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną nie zamieszcza się wysokości punktów terenu. Szkic polowy służy do przedstawienia szczegółów sytuacyjnych, takich jak numery budynków czy tereny użytkowe, które są kluczowe dla analizy zagospodarowania przestrzennego. W przypadku pomiaru ortogonalnego skupiamy się na odwzorowaniu kształtów i układów w pionie i poziomie, co ułatwia późniejsze prace geodezyjne i kartograficzne. Wysokości punktów terenu, które są istotne w kontekście modelowania terenu, są zazwyczaj rejestrowane osobno, w ramach pomiarów wysokościowych, a następnie łączone z danymi sytuacyjnymi w procesie tworzenia map. Takie podejście jest zgodne z normami geodezyjnymi, które promują precyzję i efektywność w zbieraniu danych.
Pytanie 22

Który ze sporządzanych w terenie dokumentów geodezyjnych jest wykorzystywany m.in. do zlokalizowania trwale ustalonego punktu osnowy?

A. Opis topograficzny
B. Plan osnowy
C. Szkic polowy
D. Szkic budowlany
Opis topograficzny to dokument geodezyjny, który powstaje w terenie i służy do szczegółowego przedstawienia układu oraz cech obiektów znajdujących się w danym obszarze. Jego podstawowym celem jest umożliwienie odnalezienia trwale stabilizowanych punktów osnowy, co jest kluczowe w procesie geodezyjnego pomiaru oraz w pracach związanych z planowaniem i realizacją inwestycji. Opis ten zawiera zarówno informacje dotyczące lokalizacji punktów osnowy, jak i ich atrybuty, co pozwala na precyzyjne ich odwzorowanie na mapach. W praktyce, opis topograficzny jest wykorzystywany przez geodetów do przeprowadzania pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych, co ma fundamentalne znaczenie w kontekście budowy infrastruktury, jak drogi czy budynki. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, każdy z punktów osnowy powinien być odpowiednio opisany w dokumentacji, co zapewnia ich trwałość i jednoznaczność w identyfikacji. Dodatkowo, standardy geodezyjne, takie jak norma PN-EN ISO 19111, wskazują na potrzebę rzetelnego dokumentowania i opisywania takich punktów, co wpływa na jakość i wiarygodność przeprowadzanych pomiarów.
Pytanie 23

Określ wysokość osi celowej danego instrumentu, jeżeli pomiar na łacie niwelacyjnej umieszczonej na punkcie o wysokości 109,50 m wynosi 1300.

A. 109,37 m
B. 110,80 m
C. 108,20 m
D. 109,63 m
Wysokość osi celowej instrumentu niwelacyjnego można obliczyć, dodając wysokość punktu, na którym wykonano odczyt, do odczytu na łacie. W tym przypadku mamy punkt o wysokości 109,50 m oraz odczyt na łacie wynoszący 1300 mm, co oznacza 1,300 m. Zatem wysokość osi celowej instrumentu wynosi: 109,50 m + 1,300 m = 110,80 m. Taki sposób obliczeń jest stosowany w praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe. Przykładem zastosowania może być niwelacja terenu przed budową, gdzie znajomość wysokości osi celowej umożliwia dokładne określenie wysokości elementów budowlanych. Warto również zwrócić uwagę na standardy geodezyjne, które podkreślają znaczenie dokładnych pomiarów i precyzyjnych obliczeń w procesie niwelacji, co wpływa na jakość i bezpieczeństwo realizowanych projektów.
Pytanie 24

Zmierzoną odległość 120 m określono z błędem średnim ±3 cm. Jaki jest błąd względny tej pomierzonej odległości?

A. 1/4000
B. 1/2000
C. 1/5000
D. 1/1000
Błąd względny jest miarą niepewności pomiaru, określającą jaką część pomiaru stanowi błąd. W tym przypadku mamy pomiar odległości wynoszący 120 m oraz średni błąd pomiaru wynoszący ±3 cm, co w przeliczeniu na metry daje ±0,03 m. Aby obliczyć błąd względny, należy podzielić błąd pomiaru przez wartość zmierzoną. Zatem: błąd względny = błąd / wartość zmierzona = 0,03 m / 120 m = 0,00025. W przeliczeniu na ułamek, błąd względny wynosi 1/4000. Tego rodzaju obliczenia są niezbędne w inżynierii oraz naukach przyrodniczych, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie, zwłaszcza w kontekście kalibracji urządzeń pomiarowych i zapewnienia jakości w procesach produkcyjnych. Należy pamiętać, że błąd względny pozwala na porównanie dokładności różnych pomiarów i jest szeroko stosowany w badaniach naukowych oraz w przemyśle.
Pytanie 25

Wyznacz wysokość reperu końcowego HK, jeśli wysokość reperu początkowego wynosi HP = 325,000 m, różnica wysokości na badanym odcinku wynosi AhP-K = 2500 mm, a poprawka ma wartość v∆h = -10 mm?

A. HK = 322,490 m
B. HK = 327,510 m
C. HK = 322,510 m
D. HK = 327,490 m
Aby obliczyć wysokość reperu końcowego HK, zaczynamy od wysokości reperu początkowego HP, która wynosi 325,000 m. Następnie dodajemy różnicę wysokości mierzonego odcinka, która wynosi AhP-K = 2500 mm, co przekłada się na 2,500 m. Ważnym krokiem jest uwzględnienie poprawki v∆h = -10 mm, co oznacza, że musimy odjąć tę wartość od uzyskanego wyniku. Zatem, obliczenia wyglądają następująco: HK = HP + AhP-K + v∆h = 325,000 m + 2,500 m - 0,010 m = 327,490 m. To podejście jest zgodne z praktykami w geodezji, w których dokładność pomiarów jest kluczowa. Wysokość reperów jest istotna w budownictwie i inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne ustalanie poziomów jest niezbędne dla bezpieczeństwa i funkcjonalności budowli. Rekomenduje się regularne stosowanie takich obliczeń w praktyce inżynieryjnej, aby zapewnić zgodność z normami i standardami branżowymi.
Pytanie 26

Jaką wartość ma kąt, o który trzeba obrócić alidadę przy precyzyjnym poziomowaniu teodolitu, po ustawieniu libelli równolegle do osi dwóch śrub regulacyjnych oraz ustawieniu pęcherzyka w pozycji centralnej?

A. 90°
B. 180°
C. 200°
D. 360°
Obroty o 180°, 360° lub 200° są błędne, ponieważ nie są one zgodne z zasadami dokładnego poziomowania teodolitu. Obrót o 180° oznaczałby, że alidade byłaby ustawiona w przeciwnym kierunku, co nie pozwoliłoby na właściwe sprawdzenie poziomowania w kierunkach prostopadłych. Taki kąt nie przynosi dodatkowych informacji o poziomie, a jedynie przesuwa punkt odniesienia na linię, co jest niepraktyczne w kontekście precyzyjnych pomiarów. Obrót o 360° oznaczałby, że alidade powróciłaby do pierwotnej pozycji, co również jest nieefektywne, gdyż nie wprowadza żadnych nowych danych dotyczących poziomowania. Natomiast wybór 200° jest nieadekwatny, gdyż nie ma uzasadnienia geodezyjnego dla takiego kąta w kontekście wykonywania pomiarów z wykorzystaniem teodolitu. W geodezji, każdy kąt obrotu i jego zastosowanie powinny być dobrze przemyślane i oparte na standardach, które gwarantują dokładność i niezawodność pomiarów. Użytkownicy teodolitu muszą być świadomi, że niepoprawne podejście do poziomowania prowadzi do błędnych wyników, które mogą skutkować poważnymi konsekwencjami w projektach budowlanych i inżynieryjnych.
Pytanie 27

Który południk jest osiowym w odwzorowaniu Gaussa-Krugera w systemie współrzędnych PL-2000?

A. 23°
B. 22°
C. 25°
D. 24°
Wybierając odpowiedzi 25°, 23° lub 22°, można wpaść w pułapkę pomylenia pojęcia południka osiowego z innymi aspektami układu współrzędnych. Południki te nie są przypadkowe i mają swoje konkretne umiejscowienie w kontekście odwzorowania Gaussa-Krugera. W przypadku układu PL-2000, południki te są precyzyjnie wyznaczone, aby zminimalizować zniekształcenia podczas przekształcania danych geograficznych na współrzędne prostokątne. Wybierając 25°, można założyć, że jest to bardziej na zachód, co może wprowadzać w błąd, ponieważ w rzeczywistości ten południk nie jest centralnym południkiem dla omawianego odwzorowania. Odpowiedź 23° i 22° również nie są prawidłowe dla obszaru Polski. Zasadniczo, każdy z tych błędnych wyborów może wynikać z nieporozumień dotyczących regionalnych układów odniesienia i ich zastosowania w praktyce geodezyjnej. Odpowiedzi te wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak zakładanie, że każdy południk reprezentuje równą wartość dla regionalnego odwzorowania, co jest mylne. W rzeczywistości, kluczowe jest zrozumienie koncepcji południka osiowego oraz jego wpływu na dokładność i efektywność odwzorowania, co jest podstawą skutecznego planowania przestrzennego i geodezyjnego.
Pytanie 28

Jakie grupy błędów, mających wpływ na wyniki pomiarów, są wyróżniane w geodezji?

A. Błędy grube, omyłki, błędy stałe
B. Błędy grube, błędy systematyczne, błędy przypadkowe
C. Błędy stałe, omyłki, błędy systematyczne
D. Błędy osobowe, błędy systematyczne, błędy losowe
W geodezji mamy trzy główne grupy błędów, które mogą wpłynąć na to, co zmierzymy. Po pierwsze, są błędy grube, które mocno psują wyniki. Często wynikają z tego, że coś źle odczytaliśmy albo popełniliśmy błąd przy obsłudze sprzętu. Na przykład, zawsze trzeba uważać, żeby dobrze wpisać wartości do systemu, bo jeden zły krok i wszystko się sypie. Potem są błędy systematyczne. To takie błędy, które sobie powtarzają przez to, że narzędzie pomiarowe może być źle kalibrowane. Jak coś jest źle ustawione, to za każdym razem będziemy dostawać ten sam zły wynik. A na końcu mamy błędy przypadkowe. To te, które się zdarzają bez żadnego ostrzeżenia, jak zmiany pogody czy losowe wahania w wynikach. W geodezji ważne jest, żeby te błędy identyfikować i minimalizować, bo w projektach budowlanych czy geodezyjnych precyzyjne pomiary to klucz do sukcesu.
Pytanie 29

Która z podanych prac geodezyjnych nie wymaga zgłoszenia do Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej?

A. Podział działki
B. Inwentaryzacja po zakończeniu budowy
C. Pomiar ilości mas ziemnych
D. Zaktualizowanie mapy zasadniczej
Aktualizacja mapy zasadniczej, inwentaryzacja powykonawcza budynku oraz podział nieruchomości to procesy, które z definicji wiążą się z formalnym zgłaszaniem do Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej. Wynika to z ich wpływu na stan prawny oraz dokumentację gruntów. Aktualizacja mapy zasadniczej jest konieczna, gdy zmiany w terenie (np. nowe zabudowy) wymagają odzwierciedlenia w dokumentacji, co ma kluczowe znaczenie dla planowania przestrzennego i zarządzania nieruchomościami. Inwentaryzacja powykonawcza budynku, której celem jest potwierdzenie zgodności wykonanych prac budowlanych z projektem, również musi być zgłoszona, ponieważ zabezpiecza interesy prawne związane z własnością i użytkowaniem obiektów. Podział nieruchomości, z kolei, to proces, który wpływa na prawa własności i również wymaga zgłoszenia, aby zapewnić, że nowe granice są prawidłowo zarejestrowane w dokumentacji geodezyjnej. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że prace te są nie tylko techniczne, ale również mają istotne konsekwencje prawne i administracyjne, co wymusza ich zgłaszanie do odpowiednich instytucji. Brak zgłoszenia tych prac do ODGiK może prowadzić do nieprawidłowości w księgach wieczystych oraz problemów z uzyskaniem pozwoleń czy realizacją projektów budowlanych.
Pytanie 30

Rezultaty pomiarów kątów i kierunków dotyczące geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych zapisuje się z dokładnością

A. 0,1000g
B. 0,0100g
C. 0,0001g
D. 0,0010g
Pomiar kierunków i kątów w geodezyjnych pomiarach sytuacyjnych i wysokościowych wymaga bardzo wysokiej precyzji, co znajduje odzwierciedlenie w poprawnej odpowiedzi 0,0001g. Taka dokładność jest niezbędna w wielu zastosowaniach geodezyjnych, szczególnie w projektach wymagających precyzyjnego określenia pozycji i wysokości. Standardy takie jak ISO 17123 określają metody oraz wymagania dla pomiarów geodezyjnych, w tym dokładność sprzętu pomiarowego. Przykładem zastosowania precyzyjnych pomiarów jest budownictwo, gdzie nawet najmniejsze odchylenia mogą prowadzić do poważnych błędów w konstrukcji. Geodeci często używają poziomów optycznych i tachimetrów, które umożliwiają uzyskanie wyników z dokładnością do dziesiątych części milimetry. W praktyce, inwestycje w sprzęt o wysokiej precyzji oraz stosowanie normatywnych procedur pomiarowych zwiększa jakość i niezawodność danych geodezyjnych, co jest kluczowe dla sukcesu projektów budowlanych oraz inżynieryjnych.
Pytanie 31

Południkiem osiowym w odwzorowaniu Gaussa-Krügera dla układu współrzędnych PL-2000 jest południk

A. 21°
B. 19°
C. 20°
D. 22°
Wybór jakiegokolwiek innego południka, takiego jak 22°, 20° czy 19°, nie jest zgodny z definicją osiowego południka w układzie PL-2000. Południki te mogą być mylone z innymi południkami, które nie są właściwymi osiowymi w kontekście określonego odwzorowania. Południk 22° z pewnością znajduje się na zachód od południka 21°, co prowadzi do zwiększenia zniekształceń w obszarze, który jest odwzorowywany. Z kolei południk 20° leży na wschód od 21°, co również nie jest odpowiednie w kontekście geodezyjnym. Wybór południka 19° jest jeszcze bardziej odległy od optymalnego, co w praktyce prowadzi do poważnych błędów w pomiarach i analizach przestrzennych. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każdy południk w danej strefie będzie odpowiedni do użycia jako osiowy. W rzeczywistości, tylko konkretne południki są zaprojektowane do minimalizowania zniekształceń na danym obszarze. Dla geodetów, architektów i specjalistów zajmujących się planowaniem przestrzennym niezwykle istotne jest zrozumienie, jak odwzorowanie wpływa na dokładność danych geograficznych, a wybór niewłaściwego południka może prowadzić do błędnych decyzji projektowych i nieefektywnej pracy.
Pytanie 32

Który z wymienionych dokumentów nie należy do operatu technicznego przekazywanego do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego?

A. Dziennik pomiarowy
B. Opis topograficzny punktu osnowy pomiarowej
C. Certyfikat rektyfikacji sprzętu geodezyjnego
D. Sprawozdanie techniczne
Wszystkie inne wymienione dokumenty są kluczowymi składnikami operatu technicznego, a ich znaczenie w geodezji jest nie do przecenienia. Dziennik pomiarowy stanowi podstawowy rejestr wszystkich czynności pomiarowych, które zostały wykonane podczas prac. Zawiera szczegóły dotyczące użytego sprzętu, warunków atmosferycznych oraz dokładności pomiarów. Jego rzetelność jest niezbędna do potwierdzenia wiarygodności wyników, co jest szczególnie ważne w kontekście późniejszej analizy danych. Sprawozdanie techniczne, z kolei, stanowi syntetyczne podsumowanie przeprowadzonych prac, w tym analizy wyników pomiarów oraz ewentualnych problemów napotkanych w trakcie realizacji. Opis topograficzny punktu osnowy pomiarowej dostarcza dodatkowych informacji o lokalizacji oraz charakterystyce punktów, które są kluczowe dla późniejszych prac geodezyjnych. Pominięcie tych dokumentów w operacie technicznym mogłoby prowadzić do luk w dokumentacji, co jest niezgodne z wymaganiami prawnymi oraz standardami branżowymi. W praktyce, brak tych dokumentów może skutkować problemami prawno-technicznymi, w tym odpowiedzialnością za błędne pomiary czy nieprawidłowe dane w systemach ewidencyjnych. Właściwe zrozumienie i stosowanie wszystkich elementów operatu technicznego jest zatem kluczowe dla efektywności pracy w geodezji.
Pytanie 33

Jaką maksymalną liczbę boków może mieć jednostronnie nawiązany wielokąt?

A. 5 boków
B. 4 boki
C. 3 boki
D. 2 boki
Wybór innych opcji, takich jak 5, 3 czy 4 boki, wynika z nieporozumienia odnośnie definicji poligonów jednostronnie nawiązanych. Poligon ten, jak sama nazwa wskazuje, charakteryzuje się tym, że jest formą zamkniętą, której wierzchołki są połączone w sposób umożliwiający ich zamknięcie, jednakże jednocześnie nie może mieć więcej niż dwóch boków ze względu na reguły geometrii. W przypadku odpowiedzi wskazujących na 3 boki, 4 boki czy 5 boków, pojawia się typowy błąd myślowy związany z interpretacją poligonu jako figury wielokątnej, co wprowadza w błąd. Tego typu koncepcje są powszechnie spotykane, szczególnie w kontekście nauczania geometrii, gdzie uczniowie często mylą definicje figur. Aby wyjaśnić, dlaczego te odpowiedzi są nieprawidłowe, warto zaznaczyć, że każdy dodany bok w rzeczywistości przekształca jednostronnie nawiązany poligon w inną klasę figur, co narusza definicję jednostronnych poligonów. Z tego powodu, dla prawidłowego rozumienia koncepcji geometrycznych, kluczowe jest precyzyjne zaznajomienie się z definicjami i regułami rządzącymi poszczególnymi typami figur, co jest istotne w kontekście nauk matematycznych i inżynierskich.
Pytanie 34

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch pozycjach lunety?

A. Libella rurkowa
B. Kolidacja
C. Inklinacja
D. Położenie zera
W przypadku błędu instrumentalnego związanego z miejscem zera, kolimacją oraz inklinacją, pomiar kątów w dwóch położeniach lunety może skutecznie zredukować te błędy. Miejsce zera odnosi się do punktu, w którym teodolit wskazuje zero na skali — jeśli miejsce to jest źle ustawione, można to skorygować przez zmianę ustawienia lunety. Przykładem może być dostosowanie poziomu instrumentu, aby wskazania były zgodne z rzeczywistością. Kolimacja dotyczy poprawności ustawienia osi optycznej lunety w kierunku obiektu. Pomiar kątów z dwóch różnych pozycji pozwala na zniwelowanie błędów związanych z niewłaściwą kolimacją poprzez porównanie wyników z dwóch pomiarów. Inklinacja, czyli kąt nachylenia teodolitu, również może być korygowana przez wykonanie dwóch pomiarów w różnych położeniach, co pozwala na zidentyfikowanie i skorygowanie ewentualnych odchyleń. Powszechnym błędem jest założenie, że wszystkie błędy teodolitu można wyeliminować poprzez pomiar w dwóch położeniach lunety, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. W praktyce, aby uzyskać dokładne wyniki, konieczne jest kompleksowe podejście do kalibracji i regularne sprawdzanie wszystkich aspektów instrumentalnych teodolitu przed wykonaniem pomiarów.
Pytanie 35

Punkty kontrolne, które są używane w trakcie analizy przemieszczeń obiektów budowlanych, powinny być rozmieszczane

A. bezpośrednio na analizowanym obiekcie
B. w bezpośredniej bliskości analizowanego obiektu
C. jak najbliżej punktów odniesienia dotyczących badanego obiektu
D. jak najdalej od analizowanego obiektu
Umieszczanie punktów kontrolnych bezpośrednio na badanym obiekcie budowlanym jest kluczowym aspektem precyzyjnych pomiarów przemieszczeń. Tylko w ten sposób można uzyskać dokładne i wiarygodne wyniki, ponieważ punkty te są bezpośrednio związane z deformacjami obiektu. Przykładem zastosowania tej metody jest monitoring mostów, gdzie punkty kontrolne są instalowane na elementach konstrukcyjnych, co pozwala na bieżące śledzenie ich stanu oraz identyfikację ewentualnych zagrożeń. Stanowisko pomiarowe powinno być zgodne z odpowiednimi normami, takimi jak PN-EN 1992-1-1, które określają wymagania dotyczące projektowania i wykonania konstrukcji. Dzięki umiejscowieniu punktów kontrolnych na obiekcie, możliwe jest również zastosowanie nowoczesnych technologii, takich jak skanowanie laserowe, które pozwala na uzyskanie danych o przemieszczeniach w skali nano. To podejście zwiększa nie tylko dokładność pomiarów, ale także umożliwia przeprowadzanie analizy trendów, co jest niezbędne w zarządzaniu cyklem życia budynków i infrastruktury.
Pytanie 36

Konstrukcja przestrzennego wcięcia w przód opiera się na połączeniu kątowego wcięcia w przód z techniką

A. niwelacji trygonometrycznej
B. biegunową
C. tachimetryczną
D. niwelacji geometrycznej
Przestrzenne wcięcie w przód to ważny element w metodzie niwelacji trygonometrycznej. Chodzi tu o wyznaczanie różnic wysokości pomiędzy różnymi punktami, a robimy to przez pomiar kątów i odległości. Ustawiając instrument w odpowiedni sposób, możemy uzyskać dokładniejsze pomiary. Eliminuje to błędy, które mogą wynikać z krzywizny ziemi czy refrakcji atmosferycznej. Można to zauważyć w projektach budowlanych, gdzie dokładne niwelacje są mega ważne, szczególnie przy ustalaniu poziomów fundamentów. Według norm geodezyjnych, takich jak ISO 17123, metody trygonometryczne mają duże znaczenie przy zbieraniu danych topograficznych, co potem ułatwia planowanie różnych inwestycji. Szczególnie w obszarach górzystych, gdzie inne metody mogą być mniej skuteczne, niwelacja trygonometryczna jest bardzo przydatna.
Pytanie 37

Pierwszy rysunek mapy zasadniczej wykonuje się w kolorze

A. czarnym
B. niebieskim
C. brązowym
D. żółtym
Wykreślanie pierworysu mapy zasadniczej kolorem czarnym jest zgodne z ustalonymi standardami kartograficznymi. Kolor czarny jest używany do przedstawiania elementów trwałych, takich jak granice działek, budynki oraz drogi. Użycie czerni w tym kontekście zapewnia klarowność i czytelność mapy, co jest kluczowe dla jej użytkowników. Przykładem zastosowania tej zasady może być przygotowanie mapy do celów planowania przestrzennego, gdzie precyzyjne oznaczenie granic działek jest niezbędne do podejmowania decyzji inwestycyjnych. W praktyce oznacza to, że podczas tworzenia mapy zasadniczej należy stosować się do wytycznych zawartych w normach PN-EN ISO 19115 dotyczących metadanych i PN-EN ISO 19117 dotyczących wizualizacji geografii. Zastosowanie odpowiednich kolorów oraz symboli ma kluczowe znaczenie w kontekście komunikacji przestrzennej oraz interpretacji danych geograficznych przez różne grupy odbiorców.
Pytanie 38

W której bazie danych państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego można znaleźć informacje o podziemnych przewodach elektroenergetycznych?

A. BDOT500
B. BDSOG
C. EGiB
D. GESUT
GESUT, czyli Geodezyjna Ewidencja Sieci Uzbrojenia Terenu, to super ważna baza danych. Zawiera ona wszystkie info o infrastrukturze technicznej, w tym o podziemnych kablach elektrycznych. Jak się planuje nowe budowy, to istotne, żeby wiedzieć, gdzie co jest. Dzięki temu można uniknąć uszkodzeń sieci energetycznych, co przecież byłoby katastrofą. Projektanci i geodeci mogą korzystać z GESUT, żeby szybko znaleźć lokalizację i szczegóły dotyczące tych podziemnych przewodów, co jest mega pomocne w trakcie projektowania i budowania. Dodatkowo, standardy GESUT są zgodne z międzynarodowymi rozwiązaniami, co sprawia, że jest to naprawdę przydatne w dzisiejszych czasach, kiedy urbanistyka i inżynieria rozwijają się tak szybko.
Pytanie 39

Jakie informacje nie są uwzględniane w szkicu polowym przy pomiarze szczegółów terenowych metodą ortogonalną?

A. Sytuacyjne szczegóły terenowe
B. Domiary prostokątne
C. Wysokości punktów terenu
D. Numery obiektów
Wysokości punktów terenu nie są zazwyczaj umieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten typ szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu układu przestrzennego obiektów oraz ich relacji do siebie. Metoda ortogonalna zazwyczaj wykorzystywana jest do pomiaru szczegółów sytuacyjnych i domiarów prostokątnych, które są kluczowe dla dokładnego odwzorowania terenu na mapie. Wysokości punktów terenu, mimo że są ważnym aspektem w geodezji, są zazwyczaj dokumentowane oddzielnie, na przykład w postaci profili wysokościowych lub na innych rodzajach dokumentów, które bardziej skupiają się na aspektach terenowych. W praktyce oznacza to, że inżynierowie i geodeci muszą być świadomi, jakie informacje są dla nich kluczowe na różnych etapach projektowania, aby odpowiednio dobierać metody pomiarowe i dokumentacyjne.
Pytanie 40

Jakie informacje są konieczne do zlokalizowania w terenie punktu geodezyjnego?

A. Godło odpowiedniego arkusza mapy zasadniczej
B. Szkic polowy wykonania osnowy
C. Opis topograficzny punktu
D. Zestawienie szkiców terenowych
Opis topograficzny punktu geodezyjnego jest kluczowym dokumentem potrzebnym do jego identyfikacji i odnalezienia w terenie. Zawiera on szczegółowe informacje o położeniu punktu, jego otoczeniu oraz cechach charakterystycznych, co jest niezbędne dla geodetów podczas pracy w terenie. Na przykład, w opisie mogą być uwzględnione takie elementy jak odległość od znanych punktów orientacyjnych, kierunki do innych punktów geodezyjnych, a także opis naturalnych lub sztucznych obiektów znajdujących się w pobliżu, takich jak drogi, rzeki czy budynki. Wiedza na temat topografii terenu oraz umiejętność interpretacji takich opisów są fundamentem w geodezji, co pozwala na precyzyjne lokalizowanie punktów i minimalizowanie błędów pomiarowych. Właściwa interpretacja opisu topograficznego zgodnie z normami geodezyjnymi, w tym PN-EN 16153, jest niezbędna do osiągnięcia wysokiej jakości danych geodezyjnych oraz zgodności z wymaganiami prawnymi.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej