Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik wiertnik
Kwalifikacja: GIW.12 - Wykonywanie prac wiertniczych
Data rozpoczęcia: 15 kwietnia 2025 11:37
Data zakończenia: 15 kwietnia 2025 11:38

Egzamin niezdany

Wynik: 9/40 punktów (22,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Cementowy zaczyn może być używany między innymi do

A. zwiększenia wagi płuczki

B. zlikwidowania otworu

C. inicjowania odwiertu

D. zmniejszenia ciężaru płuczki

Mówi się, że podniesienie czy obniżenie ciężaru płuczki to coś, co nie pasuje do użycia zaczynu cementowego przy likwidacji otworów. Jak chcemy podnieść ciężar płuczki, to dodaje się różne rzeczy, żeby zwiększyć jej gęstość, co ma znaczenie, kiedy kontrolujemy ciśnienie w otworze. Ale zaczyn cementowy nie ma z tym nic wspólnego, bo jego zadanie to bardziej stabilizacja struktury otworu, a nie zmiana płuczki. A obniżenie ciężaru płuczki z kolei może prowadzić do różnych niebezpiecznych sytuacji, jak na przykład zasysanie czy infiltracja wód gruntowych, co w wiertnictwie jest totalnie niedopuszczalne. Poza tym są błędne przekonania, że można zacząć odwiert przez wprowadzenie cementu. W rzeczywistości takie operacje są inicjowane przy użyciu odpowiednich technologii wiertniczych, a nie przez cement. No i pamiętaj, każda decyzja o użyciu materiałów wiertniczych powinna być poprzedzona solidną analizą geologiczną oraz oceną ryzyka, to naprawdę ma ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa i efektywności całej operacji.

Pytanie 2

Jak likwiduje się odwierty eksploatacyjne ropy naftowej?

A. poprzez zapięcie pakera eksploatacyjnego

B. przy użyciu korków iłowych

C. poprzez zamontowanie zamkniętej zasuwy na wylocie otworu

D. przez wykonanie korków cementowych

Wykonanie korków cementowych jest kluczowym procesem w likwidacji odwiertów eksploatacyjnych ropy naftowej, ponieważ zapewnia trwałe i szczelne zamknięcie otworu wiertniczego. Korki cementowe stanowią fizyczną barierę, która zapobiega migracji płynów, takich jak ropa, gaz, czy woda, z otworów do otoczenia. Proces ten polega na wprowadzeniu mieszanki cementowej do otworu wiertniczego, która po stwardnieniu tworzy mocną strukturę. Zastosowanie korków cementowych jest zgodne z międzynarodowymi standardami ochrony środowiska oraz dobrymi praktykami przemysłowymi, co jest istotne w kontekście zapobiegania zanieczyszczeniu gleby i wód gruntowych. Dodatkowo, zastosowanie korków cementowych jest korzystne z perspektywy ekonomicznej, ponieważ umożliwia późniejsze wykorzystanie odwiertu w innych celach, na przykład w geotermalnych systemach grzewczych. W praktyce, proces ten powinien być przeprowadzany przez wykwalifikowany personel, aby zapewnić odpowiednią jakość i skuteczność uszczelnienia.

Pytanie 3

Jaką masę bentonitu oraz CMC należy wykorzystać do przygotowania 60 m3 płuczki wiertniczej, jeśli do uzyskania 1 litra płuczki wymagane jest 50 g bentonitu i 10 g CMC (karboksymetylocelulozy)?

A. 3 t bentonitu oraz 10 t CMC

B. 300 kg bentonitu oraz 60 kg CMC

C. 3 000 kg bentonitu oraz 600 kg CMC

D. 30 t bentonitu oraz 100 t CMC

Patrząc na niepoprawne odpowiedzi, widać, że opierają się na złych przeliczeniach masy składników do sporządzenia płuczki wiertniczej. Taki błąd może później prowadzić do poważnych problemów w praktyce. Często ludzie zapominają, że trzeba przeliczać objętość na masę, biorąc pod uwagę odpowiednie jednostki. Na przykład, jeśli ktoś napisze, że potrzeba 30 ton bentonitu i 100 ton CMC, to łatwo pomylić się sądząc, że to wystarczy, podczas gdy w rzeczywistości to zdecydowanie za mało na 60 m³ płuczki. Podobnie, gdy ktoś zadowoli się jedynie 300 kg bentonitu i 60 kg CMC, to pokazuje, że w ogóle nie zrozumiał, jak dużo składników potrzeba. Dobrą praktyką jest dokładne przeliczenie tych wartości i wiedza, dlaczego są one ważne dla płuczki. Bez tego można nie tylko zmarnować materiały, ale także ryzykować jakość i efektywność prac wiertniczych. Przygotowanie płuczki to nie taka prosta sprawa, potrzeba tu zarówno teorii, jak i praktyki.

Pytanie 4

Jaką wartość ustawia się za pomocą pokręteł w mechanicznym inklinometrze wrzutowym?

A. Czas rozpoczęcia pomiaru

B. Czas opadania

C. Zakres pomiaru krzywizny

D. Prędkość opadania

Wybór odpowiedzi dotyczącej prędkości opadania, zakresu pomiaru krzywizny czy czasu opadania nie jest właściwy w kontekście funkcji inklinometru wrzutowego. Prędkość opadania to parametr, który jest ważny w innych rodzajach pomiarów, takich jak analizy dynamiki ruchu czy oceny bezpieczeństwa materiałów, natomiast inklinometr koncentruje się na kątowych pomiarach nachyleń, a nie na bezpośrednim pomiarze prędkości. Ustawienie zakresu pomiaru krzywizny również odnosi się do innego aspektu pomiarów geodezyjnych, gdzie krzywizny stosuje się w kontekście analizy torów czy dróg, a nie jako parametr w inklinometrze. Czas opadania, choć istotny w niektórych aplikacjach, nie jest fundamentalnym parametrem dla inklinometru, który skupia się na pomiarze wartości kątowych dotyczących stabilności. W praktyce, aby uzyskać precyzyjne wyniki, konieczne jest zrozumienie, że każdy z tych parametrów ma swoje miejsce w różnych technikach pomiarowych i nie stosuje się ich zamiennie. Tym samym, brak znajomości funkcji poszczególnych ustawień inklinometru może prowadzić do nieprawidłowych wniosków i decyzji inżynieryjnych, co w konsekwencji może zagrażać stabilności analizowanych konstrukcji. Dlatego kluczowe jest, aby użytkownicy inklinometrów rozumieli właściwą aplikację czasu rozpoczęcia pomiaru oraz innych parametrów.

Pytanie 5

Jaką rolę odgrywa stół wiertniczy podczas procesu wiercenia dna otworu wiertniczego przy użyciu przewodu wiertniczego z graniatką?

A. Przenosi ciężar przewodu wiertniczego

B. Przekazuje moment obrotowy na przewód wiertniczy

C. Dostarczają płuczkę wiertniczą do przewodu wiertniczego

D. Wywiera nacisk na wiertło wiertnicze za pośrednictwem przewodu wiertniczego

Zrozumienie, jak działa stół wiertniczy, to nie taka prosta sprawa i wymaga trochę analizy. Czasem można pomylić jego funkcję. Ludzie mogą myśleć, że stół wiertniczy służy głównie do doprowadzania płuczki wiertniczej do przewodu lub przenoszenia ciężaru przewodu, ale to nie do końca tak działa. Rzeczywiście, płuczka jest kluczowa, bo chłodzi i smaruje wiertło, oraz transportuje urobek, ale stół nie jest bezpośrednio odpowiedzialny za jej doprowadzenie. A przenoszenie ciężaru to bardziej zadanie systemu zawieszenia niż samego stołu. Jeszcze innym błędem jest mylenie momentu obrotowego z naciskiem wywieranym na świder. Choć stół bierze udział w tym nacisku, to jego głównym zadaniem jest właśnie ten moment obrotowy. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do błędnych interpretacji procesów, a to z kolei może sprawić kłopoty techniczne i ekonomiczne w przyszłości.

Pytanie 6

Ile czasu zajmie inklinometrowi wrzutowemu opadnięcie do gniazda znajdującego się na głębokości 1800 m, jeśli jego prędkość opadania wynosi 5 m/s?

A. 60 min

B. 600 s

C. 60 s

D. 6 min

Wybór odpowiedzi 60 minut, 60 sekund, czy 600 sekund opiera się na błędnych założeniach dotyczących prędkości opadania i czasu. Odpowiedzi te wynikać mogą z niepoprawnych obliczeń lub nieporozumień dotyczących jednostek czasu i odległości. Warto zauważyć, że czas opadania ciała jest bezpośrednio związany z prędkością, a nie z innymi czynnikami, które mogą być rozważane w tym kontekście. Przykładowo, jeśli ktoś pomyliłby prędkość opadania, obliczając czas na podstawie złego założenia, mógłby dojść do mylnych wniosków. Odpowiedź 60 sekund wydaje się zbyt krótka, biorąc pod uwagę wymaganą głębokość 1800 m, co sugeruje brak zrozumienia skali problemu. Z kolei odpowiedź 600 sekund może prowadzić do nieporozumienia, jeśli pomyślimy o prędkości opadania jako o na przykład 3 m/s, co jak się okazuje, jest nieprawidłowe dla tego konkretnego przypadku. Kluczowe w takich obliczeniach jest zrozumienie, że prędkości muszą być prawidłowo zastosowane w odpowiednich równaniach fizycznych. Zastosowanie błędnych wartości może skutkować znacznymi problemami technicznymi w obliczeniach, co jest nie do przyjęcia w profesjonalnych zastosowaniach inżynieryjnych, gdzie precyzja ma ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa i sukcesu operacji.

Pytanie 7

Jak często należy przeprowadzać wizualną kontrolę stanu technicznego liny wielokrążkowej?

A. jednokrotnie na tydzień

B. wyłącznie podczas odbioru technicznego

C. przynajmniej raz na zmianie

D. jednokrotnie na dobę

Wizualna kontrola liny wielokrążkowej to naprawdę ważna sprawa, jeśli chodzi o bezpieczeństwo. Odpowiedź "co najmniej raz na zmianie" jest jak najbardziej na miejscu, bo regularne sprawdzanie pozwala wyłapać wszelkie uszkodzenia czy zużycie, zanim dojdzie do jakiejkolwiek awarii. Z tego, co wiem, normy ISO oraz przepisy BHP nakazują takie kontrole w regularnych odstępach, co ma na celu zmniejszenie ryzyka. Gdyby na przykład lina zaczynała się przetrzeć, to lepiej zareagować wcześniej i wymienić ją, zanim zrobi się większy problem. W branży budowlanej, gdzie liny są mocno eksploatowane, to wręcz konieczność, aby zapewnić bezpieczeństwo i sprawne działanie.

Pytanie 8

Jakie jest kluczowe zadanie obciążników?

A. Umożliwienie rozłączenia przewodu wiertniczego w sytuacji przychwycenia

B. Stabilizacja przewodu wiertniczego w osi otworu

C. Wywieranie nacisku na świder

D. Generowanie momentu obrotowego

Analiza zastosowania obciążników wiertniczych ujawnia kilka typowych nieporozumień związanych z ich funkcjami. Użytkownicy mogą błędnie postrzegać stabilizowanie przewodu wiertniczego w osi otworu jako kluczową rolę obciążników. Chociaż stabilizacja jest ważnym aspektem wiercenia, odpowiedzialność za ten proces spoczywa głównie na systemach stabilizujących oraz na odpowiednim doborze narzędzi wiertniczych, a nie na obciążnikach, które mają inną funkcję. Wytwarzanie momentu obrotowego również nie jest głównym zadaniem obciążników. Moment obrotowy generowany jest przez silniki wiertnicze i systemy napędowe, a obciążniki jedynie wspierają ten proces poprzez dodawanie nacisku. Kolejna często pojawiająca się mylna koncepcja to rola obciążników w umożliwieniu rozłączenia przewodu wiertniczego, co jest bardziej związane z konstrukcją sprzętu oraz systemów bezpieczeństwa niż z funkcją obciążników. Te błędne interpretacje często wynikają z niepełnego zrozumienia złożoności procesów wiertniczych i roli, jaką odgrywają różne elementy systemu. Dla efektywnego wykonywania prac wiertniczych istotne jest zrozumienie, że każdy element ma swoją specyfikę i odpowiedzialność, a obciążniki pełnią jedynie funkcję wspomagającą wytwarzanie odpowiedniego nacisku na świder.

Pytanie 9

W trakcie przywracania równowagi ciśnień w otworze wiertniczym, po zrealizowaniu pierwszego etapu procedury wiertacza i usunięciu poduszki gazu z otworu, przy nieaktywnym pompie, ciśnienie w przewodzie

A. jest wyższe niż ciśnienie w przestrzeni pierścieniowej

B. i w przestrzeni pierścieniowej wynosi zero

C. jest równe ciśnieniu w przestrzeni pierścieniowej

D. jest niższe niż ciśnienie w przestrzeni pierścieniowej

Odpowiedź, że ciśnienie w przewodzie jest równe ciśnieniu w przestrzeni pierścieniowej, jest prawidłowa z uwagi na zasady hydrauliki stosowane w procesie wiercenia. W sytuacji, gdy pompa nie pracuje, nie ma przepływu płynów, co oznacza, że ciśnienia w różnych częściach układu, w tym w przestrzeni pierścieniowej i w przewodzie, powinny się wyrównać. Zasada ta jest podstawą wielu operacji wiertniczych, gdzie stabilizacja ciśnienia jest kluczowa dla zapobiegania wystąpieniu problemów, takich jak wsteczny wyciek płynów wiertniczych. Dobrą praktyką w branży jest monitorowanie ciśnienia w przestrzeni pierścieniowej, aby unikać niekontrolowanych sytuacji, które mogą prowadzić do awarii wież wiertniczych czy przerwania procesu wiercenia. Praktycznym przykładem może być sytuacja, w której ciśnienie w przestrzeni pierścieniowej jest kontrolowane za pomocą manometrów, co pozwala na bieżąco śledzenie warunków podczas wiercenia i podejmowanie odpowiednich działań w celu utrzymania równowagi ciśnień.

Pytanie 10

W którą z podanych sytuacji nie stosuje się perforacji rur okładzinowych?

A. Udostępniania horyzontu produktywnego zawierającego siarkowodór

B. Usunięcia przepływu międzypoziomowego wód złożowych poza rurami

C. Uszczelniania uszkodzonego płaszcza cementowego

D. Przeprowadzania drugiego etapu cementowania otworu wiertniczego

Wybór odpowiedzi związanych z likwidacją przepływu międzypoziomowego wód złożowych, uszczelnianiem uszkodzonego płaszcza cementowego oraz udostępnianiem horyzontu produktywnego zawierającego siarkowodór wskazuje na błędne zrozumienie roli perforacji w kontekście operacji wiertniczych. Likwidacja przepływu międzypoziomowego często wymaga perforacji, aby umożliwić kontrolę nad wodami złożowymi i ich migracją, co jest kluczowe dla ochrony złożek. Uszczelnianie uszkodzonego płaszcza cementowego może również wymagać perforacji, aby naprawić uszkodzenia i zminimalizować ryzyko migracji niepożądanych płynów. Przykładem może być sytuacja, w której dochodzi do nieszczelności w miejscach, gdzie warstwy geologiczne stykają się, co może prowadzić do ucieczki ropy lub gazu, co jest niebezpieczne zarówno z punktu widzenia ekonomicznego, jak i środowiskowego. Natomiast udostępnianie horyzontu produktywnego, który zawiera siarkowodór, wymaga starannego rozważenia aspektów bezpieczeństwa i ochrony środowiska, a perforacja jest częścią tej strategii. Dlatego też mylenie tych operacji z brakiem potrzeby perforacji może prowadzić do poważnych błędów w zarządzaniu otworami wiertniczymi, co podkreśla istotę zrozumienia kluczowych procesów w geoinżynierii.

Pytanie 11

Który komponent przewodu wiertniczego przenosi moment obrotowy ze stołu wiertniczego na zestaw tego przewodu?

A. Rura płuczkowa

B. Obciążnik

C. Łącznik

D. Graniatka

Rura płuczkowa, łącznik i obciążnik, mimo że są ważnymi komponentami w zestawie wiertniczym, nie pełnią roli przekazywania momentu obrotowego. Rura płuczkowa jest odpowiedzialna za transport płuczki wiertniczej, która chłodzi narzędzie wiertnicze oraz transportuje urobek na powierzchnię. Jej funkcja jest zatem ściśle związana z procesami hydrauliki wiertniczej, a nie z przenoszeniem momentu obrotowego. Łącznik, z kolei, służy do łączenia różnych elementów przewodu, jednak jego głównym zadaniem jest zapewnienie szczelności oraz integralności mechanicznej, a nie przekazywanie momentu. Obciążnik jest elementem wykorzystywanym do zwiększenia nacisku na narzędzie wiertnicze, ale nie ma on wpływu na rotację zestawu. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych elementów, co prowadzi do niewłaściwych wniosków na temat ich roli w procesie wiercenia. Zrozumienie, jak każdy z tych komponentów wpływa na ogólną efektywność operacji wiertniczej, jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania technologią wiertniczą. W rezultacie, kluczowe jest posiadanie szczegółowej wiedzy na temat funkcji i zastosowań wszystkich elementów zestawu wiertniczego, aby uniknąć błędnych interpretacji i zapewnić skuteczność operacyjną.

Pytanie 12

Po wyjęciu przewodu wiertniczego z otworu, w celu oceny stanu zużycia stabilizatorów i świdra oraz przygotowania nowego zestawu, należy zatłoczyć płuczkę do góry i zamknąć prewenter szczękowy z zablokowaniem?

A. pełnym

B. ścierającym

C. na przewód 3½"

D. na przewód 5"

Odpowiedź "pełnym" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do konkretnej procedury wiertniczej, która polega na zatłoczeniu płuczki do wierzchu. Zatłoczenie płuczki pełnym oznacza, że płuczka jest stosowana w pełnym obiegu, co jest kluczowe do utrzymania odpowiedniego ciśnienia w otworze wiertniczym oraz zapobiegania zapadaniu się ścian otworu. W praktyce, stosowanie pełnej płuczki pozwala na skuteczne usuwanie urobku i stabilizację otworu, co jest niezbędne podczas oceny zużycia stabilizatorów i świdra. W wielu przypadkach, zgodnie z normami branżowymi, takimi jak API (American Petroleum Institute), w trakcie prac wiertniczych istotne jest, aby płuczka była odpowiednio zatłoczona w celu zapewnienia kontroli nad ciśnieniem i zapobiegania niekontrolowanym wyciekom. Pełne zatłoczenie umożliwia także lepsze monitorowanie stanu narzędzi wiertniczych oraz podejmowanie właściwych decyzji dotyczących ich konserwacji lub wymiany.

Pytanie 13

Gdzie na urządzeniu wiertniczym do głębokich wierceń zamontowane są sita wibracyjne?

A. Bezpośrednio nad kominkiem

B. W szybie wiertniczym

C. Przy lejach hydraulicznych

D. Na zbiornikach płuczkowych

Umiejscowienie sit wibracyjnych w systemie wiertniczym jest kluczowe dla efektywności operacji. Wiele błędnych odpowiedzi wynika z nieporozumienia dotyczącego funkcji i miejsca, w którym sita powinny być zainstalowane. Instalacja sit przy lejach hydraulicznych nie ma sensu, ponieważ to miejsce nie jest odpowiednie do oczyszczania płuczki wiertniczej – głównym celem lejów jest przyjęcie płuczki z otworu wiertniczego. Umiejscowienie sit bezpośrednio nad kominkiem również jest nieodpowiednie, jako że kominek służy do transportu powietrza lub gazu, a nie do separacji cząstek stałych z płuczki. Wreszcie, umiejscowienie sit w szybie wiertniczym jest niemożliwe ze względu na konstrukcję i funkcję tego elementu – to wąski kanał, który nie jest przystosowany do montażu takiego sprzętu. Poprawne umiejscowienie sit wibracyjnych na zbiornikach płuczkowych pozwala na efektywne usuwanie niepożądanych cząstek, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi. Prawidłowe zrozumienie funkcji i lokalizacji sit wibracyjnych jest kluczowe dla efektywnego zarządzania płuczkami w procesach wiertniczych, co wpływa na bezpieczeństwo i wydajność całego przedsięwzięcia.

Pytanie 14

Zawór bezpieczeństwa w pompie płuczkowej powinien być skonfigurowany na ciśnienie odpowiadające ciśnieniu

A. uzyskanemu w trakcie próby chłonności

B. tłoczenia w czasie wiercenia

C. próby szczelności wyposażenia wylotu otworu

D. dopuszczalnemu dla zainstalowanych w pompie tulei

Ustawienie zaworu bezpieczeństwa na podstawie uzyskanych wyników podczas próby chłonności nie jest odpowiednie. Próba chłonności ma na celu ocenić zdolność gruntu do wchłaniania płynu, a nie do określenia maksymalnego ciśnienia, jakie powinno być stosowane w systemie. Wybór ciśnienia na podstawie tej próby może prowadzić do nieadekwatnych wartości, które nie uwzględniają rzeczywistych warunków pracy pompy, co może skutkować jej uszkodzeniem. Inną niepoprawną koncepcją jest ustawienie zaworu na podstawie prób szczelności uzbrojenia wylotu otworu. Próby te służą do weryfikacji hermetyczności systemu, ale nie określają maksymalnych wartości ciśnienia roboczego. Ponadto, ciśnienie tłoczenia podczas wiercenia również nie jest odpowiednią odniesieniem do ustawienia zaworu bezpieczeństwa. Tłoczenie podczas wiercenia może zmieniać się w zależności od różnych czynników, takich jak głębokość otworu czy właściwości płuczek, co czyni takie podejście niewłaściwym. W praktyce, niewłaściwe ustawienie ciśnienia zaworu bezpieczeństwa prowadzi do poważnych zagrożeń dla bezpieczeństwa operacji oraz dla sprzętu, dlatego tak ważne jest, aby opierać się na normach dotyczących materiałów i konstrukcji pompy.

Pytanie 15

Co może oznaczać zwiększona mechaniczna prędkość wiercenia podczas przewiercania skały leżącej bezpośrednio nad strefą złożową?

A. Spadająca porowatość skał

B. Zbliżanie się do skały zbiornikowej

C. Zbyt duża wartość nacisku na świder

D. Zbyt niska lepkość płuczki

Wybór odpowiedzi, która sugeruje za wysoki nacisk na świder albo za niską lepkość płuczki, może być naprawdę mylący. Wysoki nacisk na świder na pewno nie prowadzi do wzrostu prędkości wiercenia, wręcz przeciwnie – zwiększa opór i może to całkowicie zepsuć efektywność. Możesz się spotkać ze spadkiem prędkości, a nawet z uszkodzeniem wiertła. Z kolei niska lepkość płuczki to jeszcze większy problem, bo nie usuwa dobrze urobku, co może prowadzić do zatorów i obniżenia prędkości wiercenia. Ważne jest, żeby pamiętać, że prędkość wiercenia jest mocno związana z geologią. Przykładowo, w skałach o wysokiej porowatości, jak te w złożach ropy, wiercenie idzie znacznie łatwiej. Jeśli wybierzesz niewłaściwą odpowiedź, możesz łatwo wpaść w pułapkę, bagatelizując rolę właściwości geologicznych, które są kluczowe w procesie wiercenia. Skuteczne zarządzanie wierceniem wymaga zrozumienia zarówno technicznych aspektów, jak i tego, co jest w ziemi.

Pytanie 16

Jakie z podanych urządzeń są konieczne do wykonania zabiegu szczelinowania hydraulicznego w otworze wiertniczym?

A. Odmulacze

B. Sita wibracyjne

C. Agregaty pompowe

D. Odpiaszczacze

Agregaty pompowe są kluczowym elementem w procesie szczelinowania hydraulicznego, ponieważ zapewniają odpowiednią siłę i ciśnienie niezbędne do transportu płynów szczelinujących do otworu wiertniczego. W praktyce, te jednostki pompowe są wykorzystywane do podawania mieszanki wody, piasku oraz dodatków chemicznych pod wysokim ciśnieniem, co pozwala na utworzenie szczelin w skałach, co z kolei zwiększa wydajność wydobycia węglowodorów. W zastosowaniach przemysłowych, agregaty pompowe muszą spełniać rygorystyczne normy dotyczące efektywności energetycznej oraz niezawodności, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Warto zaznaczyć, że dobór odpowiednich pomp jest kluczowy dla sukcesu operacji, a ich parametry techniczne, takie jak wydajność, ciśnienie robocze i materiał wykonania, powinny być dostosowane do specyficznych warunków geologicznych oraz technologicznych.

Pytanie 17

Co może sugerować obniżenie ciśnienia tłoczenia płuczki?

A. O przejściu świdra w obszar o niższej twardości skał

B. O przejściu świdra w obszar o wyższej twardości skał

C. O wypięciu dyszy świdra

D. O zablokowaniu dysz świdra

Obniżenie ciśnienia płuczki tłoczonej może być ściśle związane z tym, że dysza świdra wypadła. Taka sytuacja znacznie ogranicza efkektywność całego systemu płuczkowego. Dysza świdra ma naprawdę ważną rolę, bo bez niej płuczka nie dociera tam, gdzie powinna. Jak operator wiertni zauważy, że ciśnienie spada, to pewnie powinien od razu sprawdzić dyszę, bo to znak, że coś jest nie tak. Warto też pamiętać, że według standardów, jak te od API, trzeba regularnie konserwować te dysze, żeby uniknąć problemów. Jak dysza wypadnie, to może to nie tylko obniżyć ciśnienie, ale też wpłynąć na chłodzenie narzędzi wiertniczych, co z kolei może wydłużyć czas wiercenia i zwiększyć koszty. Dlatego istotne jest, żeby nie ignorować zmian w ciśnieniu płuczki i szybko je analizować.

Pytanie 18

Ile obiegów jest potrzebnych do likwidacji erupcji wstępnej w otworze wiertniczym przy użyciu metody wiertacza?

A. Cztery obiegi

B. Jeden obieg

C. Dwa obiegi

D. Trzy obiegi

Odpowiedzi sugerujące niewłaściwą liczbę obiegów w procesie likwidacji erupcji wstępnej mogą wynikać z nieporozumień dotyczących dynamiki ciśnienia i metod zarządzania płynami wiertniczymi. Na przykład, twierdzenie, że erupcja wstępna jest likwidowana w jednym obiegu, pomija istotne aspekty dotyczące zarządzania równowagą ciśnienia. Wiertniczy proces obiegu ma na celu nie tylko usunięcie nadmiaru ciśnienia, ale także dostarczenie odpowiednich płynów, by zrekompensować ich utratę, co jest kluczowe dla zachowania integralności otworu. Z kolei przypuszczenia dotyczące trzech lub czterech obiegów mogą sugerować nadmiarowe podejście, które nie jest zgodne z rzeczywistą praktyką i wymogami branżowymi. W rzeczywistości, zbyt wiele obiegów może prowadzić do nieefektywności operacyjnej, a nawet zwiększonego ryzyka awarii systemu. Dlatego zrozumienie roli i liczby obiegów jest kluczowe w kontekście bezpieczeństwa operacji wiertniczych. Właściwe zarządzanie ciśnieniem, zgodnie z najlepszymi praktykami, polega na precyzyjnym dostosowywaniu liczby obiegów do specyficznych warunków geologicznych oraz technologicznych, aby zapewnić skuteczność i bezpieczeństwo procesu wiertniczego.

Pytanie 19

Jaką maksymalną wagę można unieść za pomocą urządzenia wiertniczego z systemem olinowania 5 x 4, jeśli martwy koniec liny jest przymocowany do podstawy, a siła ciągu bębna wyciągowego wynosi 10 T?

A. 100T

B. 40T

C. 80T

D. 200T

Wybierając inne odpowiedzi, można napotkać na kilka typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Na przykład, odpowiedź 200T sugeruje, że system olinowania mógłby przenieść ciężar czterokrotnie większy niż obliczona siła uciągu bębna. Taki tok myślenia ignoruje kluczowe zasady dotyczące dźwigni oraz równowagi sił w systemach olinowania. W rzeczywistości, niewłaściwe oszacowanie zdolności urządzenia prowadzi do poważnych zagrożeń dla bezpieczeństwa. Odpowiedź 100T również nie uwzględnia struktury systemu olinowania oraz realnych ograniczeń związanych z wytrzymałością materiałów. Oprócz tego, wielu operatorów może błędnie zakładać, że każde przełożenie w systemie wyłącznie mnoży siłę, co jest mylne. Złożoność systemu olinowania oznacza, że musimy uwzględnić różne czynniki wpływające na rzeczywiste obciążenie, takie jak tarcie czy dynamikę ruchu. Odpowiedź 40T, choć bliska poprawnej, także nie uwzględnia pełnego potencjału systemu. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że skuteczne wykorzystywanie systemów dźwigowych wymaga nie tylko znajomości zasad mechaniki, ale także doświadczenia w obliczeniach obciążenia oraz praktycznego zastosowania tych zasad w rzeczywistych operacjach."

Pytanie 20

Na wiertni zainstalowano trzy pompy do płuczków. Każda z tych pomp jest w stanie przepompować maksymalnie 1200 l/min płuczki wiertniczej przy ciśnieniu 30 MPa. Jaką maksymalną efektywność tłoczenia oraz jakie maksymalne ciśnienie tłoczenia można uzyskać, wykorzystując wszystkie zainstalowane pompy połączone równolegle?

A. 3600 l/min i 90 MPa

B. 3600 l/min i 30 MPa

C. 1200 l/min i 30 MPa

D. 1200 l/min i 90 MPa

Wybór odpowiedzi, które sugerują maksymalne ciśnienie tłoczenia większe niż 30 MPa, a także wydajności mniejsze niż 3600 l/min, wskazuje na niedostateczne zrozumienie zasad działania pomp połączonych równolegle. W przypadku połączenia równoległego, kluczową kwestią jest to, że wydajności poszczególnych pomp sumują się, a ciśnienie pozostaje stałe na poziomie maksymalnym jednej z pomp. Dlatego odpowiedzi, które mówią o 1200 l/min, są błędne, ponieważ ignorują fakt, że wykorzystanie trzech pomp w tym układzie powinno zwiększać wydajność do 3600 l/min. Przyjmowanie ciśnienia 90 MPa jako maksymalnego również jest błędne, gdyż nie istnieje techniczna możliwość uzyskania takiego ciśnienia przy połączeniu pomp równolegle. Zwiększenie ciśnienia do 90 MPa mogłoby wystąpić jedynie w przypadku połączenia szeregowego, gdzie całkowite ciśnienie sumuje się, jednak w takim przypadku nie można by osiągnąć takiej samej wydajności, jak w połączeniu równoległym. Dlatego kluczowe jest zrozumienie właściwego zastosowania układów hydraulicznych oraz ich ograniczeń. W branży wiertniczej znajomość tych zasad pozwala na efektywne projektowanie systemów płuczkowych, co jest niezbędne dla zapewnienia wysokiej jakości pracy w trudnych warunkach. Ignorowanie podstawowych zasad hydrauliki może prowadzić do awarii systemów i zwiększenia kosztów operacyjnych.

Pytanie 21

Które z wymienionych urządzeń jest przeznaczone do czyszczenia rur okładzinowych przed wprowadzeniem kolumny eksploatacyjnej z wieszakiem z pakerem uszczelniającym?

A. Skrobak obrotowy

B. Inklinometr przewodowy

C. Wzmocniony intensyfikator

D. Wiercić

Wybór intensyfikatora, perforatora lub inklinometru przewodowego w kontekście oczyszczania rur okładzinowych nie jest właściwy. Intensyfikator jest narzędziem wykorzystywanym w procesach zwiększania wydajności przepływu płynów, jednak nie jest przystosowany do usuwania osadów czy zanieczyszczeń z wnętrza rur. Jego zastosowanie w tym kontekście mogłoby doprowadzić do dalszych zatorów, zamiast je usuwać. Z kolei perforator to narzędzie przeznaczone do wytwarzania otworów w materiałach, co również nie odpowiada potrzebie oczyszczania powierzchni rur. Można sobie wyobrazić, że użycie perforatora w tym przypadku mogłoby spowodować dodatkowe uszkodzenia struktury rury. Inklinometr przewodowy jest natomiast narzędziem służącym do pomiarów kątów nachylenia, co ma zastosowanie w monitorowaniu kierunków rur, ale nie posiada właściwości umożliwiających skuteczne oczyszczanie. Stąd wynika, że wybór tych narzędzi opierał się na błędnym zrozumieniu ich funkcji i właściwego kontekstu, co może prowadzić do nieefektywności oraz problemów w późniejszym etapie eksploatacji, podkreślając znaczenie znajomości narzędzi oraz ich zastosowań w praktyce inżynieryjnej.

Pytanie 22

Który z wierteł gryzowych, według klasyfikacji IADC, ma zęby frezowane?

A. 121

B. 447

C. 627

D. 747

Wybór odpowiedzi na temat świdrów gryzowych może być mylący, szczególnie w kontekście klasyfikacji IADC. Świdry gryzowe 747 i 627 to typowe narzędzia stosowane w różnych scenariuszach wiercenia, ale nie posiadają one zębów frezowanych, które są kluczowe dla skutecznego rozdrabniania twardych formacji. Świder 747, znany z zastosowania zębów węglikowych, jest zaprojektowany do pracy w bardziej jednorodnych materiałach, co ogranicza jego efektywność w trudnych warunkach geologicznych. Podobnie, świder 627, mimo swojej wszechstronności, nie wykorzystuje zębów frezowanych, co ogranicza jego zdolność do penetracji twardych skał. Świder 447 również nie spełnia wymogów dotyczących zębów frezowanych, które są konieczne do osiągnięcia optymalnej wydajności w trudnych warunkach wiercenia. Błędem myślowym, który może prowadzić do wyboru nieodpowiedniej odpowiedzi, jest założenie, że wszystkie świdry gryzowe są na tyle uniwersalne, aby mogły sprostać różnorodnym wymaganiom wiercenia bez względu na zastosowane technologie. W rzeczywistości, zrozumienie różnic między rodzajami świdrów i ich zastosowaniem jest kluczowe dla skuteczności operacji wiertniczych, co podkreśla istotność stosowania odpowiednich narzędzi dostosowanych do specyfiki danego odwiertu.

Pytanie 23

Na rampie można odróżnić rurę płuczkową od rury płuczkowej o grubszych ściankach po

A. zgrubieniu w środkowej części rury

B. powiększonej średnicy zwornika

C. powiększonej średnicy rury

D. wydłużonej długości rury

Długość rury, mimo że może wydawać się istotna, nie ma takiego znaczenia, jeśli mówimy o różnicach między rurami płuczkowymi. Tak naprawdę, długość nie wpływa na to, jak dobrze rura spełnia swoje zadania. Przy eksploatacji to wytrzymałość i stabilność są kluczowe, a to da się osiągnąć tylko przez dobre wzmocnienie. Większa średnica rury też nie jest właściwym wyznacznikiem. Gdyby rura była szersza, mogłoby to stwarzać problemy z montażem w ciasnych miejscach albo z przepływem, co przy projektach inżynieryjnych, gdzie liczy się precyzja, byłoby nieefektywne. Co do zwiększonej średnicy zwornika, to mimo że to ciekawy aspekt, nie ma bezpośredniego związku z identyfikowaniem rury płuczkowej. Często inżynierowie mylą te parametry, co kończy się pomyłkami w doborze materiałów. Dlatego ważne jest, żeby patrzeć na mechaniczne właściwości i zastosowania praktyczne, a nie tylko na łatwe do zauważenia, ale mało istotne cechy konstrukcyjne.

Pytanie 24

W trakcie wiercenia otworu z ciężarowskazu można zaobserwować

A. obciążenie haka wiertniczego

B. ciśnienie w dnie otworu

C. lokalizację wiertła

D. wygięcie otworu

Odczyt położenia świdra, ciśnienia dennego w otworze oraz skrzywienia otworu to dogodnie brzmiące, lecz nieadekwatne informacje w kontekście pytania o pomiary podczas wiercenia z ciężarowskazu. Położenie świdra może być istotne, ale nie jest bezpośrednio mierzone za pomocą obciążenia haka. To pojęcie koncentruje się na fizycznej lokalizacji narzędzia wiertniczego, a nie na jego wydajności czy stanie. Ciśnienie denne w otworze, choć istotne dla oceny warunków geologicznych i hydraulicznych, nie jest bezpośrednio związane z obciążeniem haka, które jest kluczowym wskaźnikiem efektywności procesu wiercenia. Skrzywienie otworu może wpływać na wydajność wiercenia, ale jego pomiar i interpretacja są bardziej skomplikowane i nie są bezpośrednio wyrażane w kategoriach obciążenia haka. W praktyce, zrozumienie tych zjawisk wymaga znajomości dynamiki wiercenia oraz interakcji pomiędzy narzędziem wiertniczym a formacjami geologicznymi. Wiele błędów w odpowiedziach wynika z mylnego postrzegania relacji między tymi parametrami, przez co operatorzy mogą nie dostrzegać najważniejszych wskaźników skuteczności procesu wiercenia.

Pytanie 25

Jaką średnicę powinien mieć stabilizator, który znajduje się w przewodzie wiertniczym, jeśli wiercenie otworu będzie się odbywać przy użyciu świdra o średnicy ϕ 8½"?

A. 443,0 mm

B. 147,5 mm

C. 309,5 mm

D. 214,5 mm

Wybór średnicy stabilizatora do przewodu wiertniczego jest kluczowy dla efektywności procesu wiercenia. Odpowiedzi takie jak 443,0 mm, 147,5 mm i 309,5 mm nie są zgodne z zasadami doboru stabilizatorów. Odpowiedź 443,0 mm przekracza średnicę wiertła ϕ 8½ cala, co prowadziłoby do nieefektywnego przepływu płynów wiertniczych oraz zwiększenia oporów hydraulicznych, co z kolei może prowadzić do problemów z wierceniem, takich jak zakleszczenia czy uszkodzenia świdra. Z kolei średnica 147,5 mm jest zbyt mała w stosunku do wymagań stabilizacji, co mogłoby wpłynąć negatywnie na kontrolę kierunku wiercenia. Z kolei 309,5 mm, mimo że nieco zbliżona do średnicy otworu, jest również zbyt duża w kontekście standardów dobrego praktyki. Typowe błędy w takich przypadkach wynikają z niedostatecznej analizy wymagań hydraulicznych oraz nieznajomości norm dotyczących doboru średnic stabilizatorów do średnic wiertła. Odpowiednia wiedza na temat tych parametrów jest kluczowa dla profesjonalnego podejścia do wiercenia i minimalizowania ryzyk, co ma bezpośredni wpływ na efektywność prac wiertniczych.

Pytanie 26

Eksplozymetr jest urządzeniem do pomiaru

A. zawartości metanu w atmosferze

B. poziomu dolnej granicy wybuchowości mieszaniny gazów łatwopalnych

C. zawartości tlenu w atmosferze

D. poziomu górnej granicy wybuchowości mieszaniny gazów łatwopalnych

Wybór odpowiedzi dotyczących stężenia tlenu lub metanu w powietrzu wskazuje na nieporozumienie dotyczące działania eksplozymetru. Zastosowanie eksplozymetru nie obejmuje bezpośredniego pomiaru stężenia tlenu, ponieważ nie jest to substancja palna, ale utleniacz. Tlen jest niezbędny do procesu spalania, jednak jego stężenie nie determinuje bezpośrednio ryzyka wybuchu. Co więcej, odpowiedź dotycząca stężenia metanu również jest myląca, ponieważ eksplozymetr nie mierzy stężenia konkretnego gazu, a jego zdolność do wywołania wybuchu w danej mieszaninie. Zrozumienie pojęcia górnej i dolnej granicy wybuchowości jest kluczowe, ale pomylenie tych dwóch wartości z pomiarem stężenia konkretnego gazu jest typowym błędem. Górna granica wybuchowości (GGW) odnosi się do maksymalnego stężenia, przy którym mieszanka jest zdolna do wybuchu, co oznacza, że zbyt wysokie stężenie gazu nie doprowadzi do zapłonu. Pominięcie tych kluczowych informacji prowadzi do niewłaściwego rozumienia ryzyka związanego z gazami palnymi. Dlatego, aby właściwie ocenić ryzyko wybuchu, niezbędne jest zrozumienie zarówno dolnej, jak i górnej granicy wybuchowości, a nie tylko skupianie się na stężeniu konkretnego gazu.

Pytanie 27

Jaki jest główny cel szczelinowania hydraulicznego skał?

A. Zwiększenie przepuszczalności skał

B. Usunięcie horyzontu produktywnego

C. Eliminacja miejsca zaniku płuczki wiertniczej

D. Rozpuszczenie skał węglanowych

Niektóre z zaproponowanych odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, jednak nie są one poprawne w kontekście celu szczelinowania hydraulicznego. Przykładowo, likwidacja horyzontu produktywnego, sugeruje, że proces ten ma na celu usunięcie warstw skał, z których można wydobywać surowce. W rzeczywistości jednak, celem szczelinowania jest zwiększenie wydajności produkcji z tych warstw, a nie ich likwidacja. Podobnie, likwidacja miejsca zaniku płuczki wiertniczej nie odnosi się do celu szczelinowania. Płuczka wiertnicza pełni rolę w chłodzeniu i smarowaniu narzędzi wiertniczych oraz w usuwaniu urobku, a nie jest bezpośrednio związana z poprawą przepuszczalności skał. Rozpuszczenie skał węglanowych również nie jest celem szczelinowania, ponieważ proces ten nie ma na celu rozkładu mineralnych składników skał, ale ich mechaniczne pękanie w celu stworzenia nowych ścieżek przepływu. Takie błędne myślenie często wynika z niepełnego zrozumienia procesów geologicznych i inżynieryjnych zachodzących w czasie szczelinowania. Kluczem do efektywnego wykorzystania tej technologii jest znajomość geologii złoża oraz zasad hydrauliki, co pozwala na bardziej świadome podejście do działań wydobywczych.

Pytanie 28

Jaką funkcję pełni przybitka w procesie cementowania rur okładzinowych w otworze wiertniczym?

A. Rozpuszcza osad iłowy na ściankach otworu

B. Ułatwia umiejscowienie dolnego klocka cementacyjnego

C. Służy do wyciskania zaczynu cementowego poza rury

D. Oddziela płuczkę od zaczynu cementowego

Rozpatrując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że rozdzielanie płuczki od zaczynu cementowego jest zadaniem, które w praktyce nie leży w gestii przybitki. Płuczka wiertnicza i zaczyn cementowy mają różne cele, a ich separacja zwykle jest osiągana przez właściwe zaprojektowanie systemu wiertniczego i odpowiedni dobór materiałów. Ponadto, twierdzenie, że przybitka służy do wytłoczenia zaczynu cementowego poza rury, jest w istocie poprawne, ale pozostałe odpowiedzi nie uwzględniają, że przybitka sama w sobie nie jest bezpośrednio odpowiedzialna za takie działania. Ułatwianie posadzenia dolnego klocka cementacyjnego jest również nieprawidłowe, ponieważ klocki cementacyjne wymagają użycia specjalnych narzędzi oraz technik, które nie są związane z funkcją przybitki. Natomiast rozpuszczanie osadu iłowego na ścianie otworu to proces, który nie jest związany z funkcją przybitki. Tego rodzaju zadania realizowane są przy użyciu innych substancji oraz technologii, takich jak dodatki chemiczne w płuczkach wiertniczych, co jest kluczowe w kontekście utrzymania czystości otworu wiertniczego. Podsumowując, błędne odpowiedzi wynikają z niepełnego zrozumienia roli przybitki oraz jej wpływu na proces cementacji w kontekście wiertnictwa.

Pytanie 29

Która z poniższych działań stanowi część przygotowania otworu do procesu rurowania?

A. Wymiana płuczki na azot

B. Dorabianie płuczki

C. Przerobienie i wypłukanie otworu

D. Przeskrobanie otworu skrobakiem

Wszystkie inne odpowiedzi nie są właściwe w kontekście przygotowania otworu do zabiegu rurowania. Wymiana płuczki na azot, mimo iż może być użyteczna w niektórych sytuacjach, nie ma kluczowego znaczenia w kontekście przygotowania otworu do rurowania. Azot stosowany jest zazwyczaj do dekompresji lub w celu obniżenia ryzyka zapłonu, a nie do fizycznego przygotowania otworu. Niewłaściwe przyjęcie tej opcji może prowadzić do zignorowania istotnych kroków, takich jak przerobienie i wypłukanie, które są niezbędne do zapewnienia czystości i stabilności otworu. Przeskrobanie otworu skrobakiem, chociaż może wydawać się działania pomocniczym, nie jest wystarczające, gdyż nie zapewnia kompleksowego oczyszczenia i nie eliminuje wszystkich zanieczyszczeń. Skrobaki służą głównie do usuwania warstwy osadu, ale pozostawiają w otworze wiele cząstek, które mogą wpłynąć na dalsze etapy rurowania. Dorabianie płuczki, z kolei, nie jest bezpośrednio związane z przygotowaniem otworu, a raczej odnosi się do modyfikacji płuczki już stosowanej. Użytkownicy często mylą te czynności z kluczowymi etapami przygotowania, co może wynikać z niedostatecznej wiedzy na temat procesu rurowania. Zrozumienie, że przerobienie i wypłukanie stanowią fundamenty dla sukcesu operacji rurowania, jest kluczowe w kontekście zapewnienia wysokiej jakości i efektywności działań wiertniczych.

Pytanie 30

Wartość ciśnienia, którą należy ustawić na zaworze bezpieczeństwa pompy płuczkowej, jest uzależniona od

A. gęstości płuczki wiertniczej.

B. głębokości otworu.

C. wydajności pompy.

D. wytrzymałości tulei.

Wybór ciśnienia, na które należy ustawić zawór bezpieczeństwa pompy płuczkowej, nie powinien być w żaden sposób uzależniony od głębokości otworu, gdyż nie wpływa to bezpośrednio na wytrzymałość elementów konstrukcyjnych. Głębokość otworu związana jest z różnymi aspektami operacyjnymi, takimi jak ciśnienie hydrostatyczne, ale nie determinuje wartości ciśnienia, które powinno być ustawione na zaworze bezpieczeństwa. Podobnie, wydajność pompy, chociaż istotna w kontekście przepływu płuczki, nie ma bezpośredniego wpływu na maksymalne ciśnienie, które mogą wytrzymać elementy systemu. Ustawienie zaworu tylko na podstawie wydajności mogłoby prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, gdzie ciśnienie przekraczałoby dopuszczalne wartości. Z kolei gęstość płuczki wiertniczej ma wpływ na ciśnienie hydrostatyczne w otworze, co może być istotne w kontekście doboru płuczki, ale nie powinno być brane pod uwagę przy ustalaniu wartości ciśnienia na zaworze bezpieczeństwa. Ważne jest zrozumienie, że kluczowym aspektem jest wytrzymałość tulei, która determinuje maksymalne ciśnienie, jakie może ona znieść, a nie parametry związane z głębokością otworu, wydajnością pompy czy gęstością płuczki.

Pytanie 31

Oblicz ciśnienie denotacyjne w otworze wiertniczym znajdującym się na głębokości 2900 m, wypełnionym płuczką o gęstości 1200 kg/m3 w trakcie cyrkulacji, jeśli opory przepływu w przestrzeni pierścieniowej wynoszą 1,2 MPa. Przyjmij, że przyspieszenie ziemskie g = 10 m/s2.

A. 4 680,0 kPa

B. 36,0 MPa

C. 349 200,0 kPa

D. 3,5 MPa

Wybierając inne wartości, takie jak 3,5 MPa, 349 200,0 kPa lub 4 680,0 kPa, można zauważyć, że nie uwzględniają one pełnej procedury obliczeniowej lub mogą wynikać z niedokładnych założeń. Przykładowo, wartość 3,5 MPa jest znacznie poniżej rzeczywistego ciśnienia, co może sugerować błąd w rozumieniu, jak gęstość płuczki wpływa na ciśnienie hydrostatyczne. Ponadto, nie uwzględnienie strat ciśnienia związanych z oporami przepływu prowadzi do znacznego zaniżenia wartości ciśnienia, co jest kluczowe w kontekście zarządzania ryzykiem w otworze wiertniczym. Prawidłowe obliczenia ciśnienia powinny uwzględniać zarówno ciężar kolumny płuczki, jak i opory przepływu, dlatego też nieprzywiązanie wagi do tych czynników prowadzi do błędnych wniosków. Często błędne odpowiedzi wynikają z przyjmowania uproszczonych modeli zachowań płynów w otworze, co jest niezgodne z wymaganiami standardów branżowych. W praktyce inżynieryjnej kluczowe jest, aby wszystkie obliczenia były zgodne z aktualnymi normami i wiedzą techniczną, aby uniknąć nieprzewidzianych problemów w trakcie wiercenia.

Pytanie 32

Jakie jest bezpośrednie źródło obniżenia przepuszczalności strefy wokół otworu w czasie wiercenia?

A. Zapadanie się ściany otworu

B. Działanie stabilizatorów na ściankach otworu

C. Przenikanie gazów z złoża

D. Wnikanie filtratu z płuczki w ścianę otworu

Przenikanie gazu ze złoża, sypanie ściany otworu oraz praca stabilizatorów na ścianie otworu nie są bezpośrednimi przyczynami zmniejszenia przepuszczalności strefy przyodwiertowej. Przenikanie gazu z złoża może wprawdzie prowadzić do zmiany ciśnienia, ale nie wpływa na zdolność filtratu z płuczki do wnikania w ścianę otworu. Z kolei sypanie ściany otworu jest procesem, który zazwyczaj występuje w wyniku niewłaściwego doboru parametrów wiercenia, takich jak ciśnienie lub rodzaj używanej płuczki, lecz nie jest bezpośrednim czynnikiem zmniejszającym przepuszczalność. Stabilizatory, będące elementami sprzętu wiertniczego, mają na celu wsparcie ścian otworu i zapobieganie ich osypywaniu się, co jest istotne w kontekście wydajności wiercenia, ale ich działanie nie prowadzi do zmniejszenia przepuszczalności w takim znaczeniu, jak to ma miejsce w przypadku osadów filtracyjnych. Błędy w logice wynikają z niepełnego zrozumienia dynamiki procesów zachodzących w czasie wiercenia. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych zjawisk może wpływać na ogólną stabilność otworu, ale to wnikanie filtratu i tworzenie osadów jest bezpośrednią przyczyną zmniejszania przepuszczalności, co wymaga szczególnej uwagi podczas planowania i prowadzenia prac wiertniczych.

Pytanie 33

Jaką metodę cementacji należy wybrać do uszczelnienia kolumny rur okładzinowych o dużej średnicy, która została zapuszczona na niedużą głębokość?

A. Przez przewód

B. Dwustopniową

C. Pod ciśnieniem

D. Jednostopniową

Uszczelnienie kolumny rur okładzinowych o dużej średnicy, zwłaszcza na niewielkiej głębokości, powinno być przeprowadzone z wykorzystaniem metody cementowania przez przewód. Ta technika jest szczególnie efektywna w przypadku dużych średnic rur, ponieważ umożliwia precyzyjne dostarczenie materiału uszczelniającego w odpowiednie miejsce. Metoda ta zyskuje na znaczeniu w praktyce inżynieryjnej, gdyż pozwala na dokładniejsze kontrolowanie procesu cementowania oraz minimalizuje ryzyko zanieczyszczenia wód gruntowych. Dodatkowo, cementowanie przez przewód może być łatwiej dostosowane do konkretnych warunków geologicznych, co jest istotne w kontekście zmiennych właściwości gruntów. Przykładem zastosowania tej metody może być budowa studni głębinowych, gdzie precyzyjne uszczelnienie jest kluczowe dla ochrony zasobów wód gruntowych. W praktyce, metoda ta jest zgodna z normami branżowymi oraz rekomendacjami organizacji zajmujących się ochroną środowiska.

Pytanie 34

Której z wymienionych cieczy należy użyć do wiercenia w pokładach soli kamiennej?

A. Zasolonej

B. Potasowej

C. Bentonitowej

D. Beziłowej

Wybór potasowej, beziłowej lub bentonitowej płuczki w przypadku wiercenia pokładów soli kamiennej jest niewłaściwy ze względu na ich fizykochemiczne właściwości, które nie są dostosowane do trudnych warunków panujących w sólowym środowisku. Płuczka potasowa, choć używana w innych kontekstach wiertniczych, nie oferuje odpowiedniej gęstości ani stabilności, które są kluczowe w procesach związanych z solą. Jej zastosowanie może prowadzić do nieefektywnego kontrolowania ciśnienia oraz osłabienia struktury otworu wiertniczego, co zwiększa ryzyko osuwisk. Płuczka beziłowa, mimo że znajduje zastosowanie w innych procesach wiercenia, nie ma odpowiednich właściwości smarnych ani stabilizujących, co czyni ją nieodpowiednią w kontekście soli kamiennej. Z kolei bentonitowa płuczka, znana ze swojej zdolności do tworzenia żelowych zawiesin, również nie jest idealnym rozwiązaniem; chociaż może zapewnić dobrą stabilizację, nie jest w stanie skutecznie radzić sobie z wysokimi stężeniami soli. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wyboru tych płuczek, wynikają z niepełnego zrozumienia specyfiki geologicznej pokładów soli oraz mechanizmów ich eksploatacji. Właściwy wybór płuczki jest kluczowy dla efektywności procesu wiercenia, a ignorowanie tego aspektu może prowadzić do poważnych problemów operacyjnych oraz zwiększenia kosztów eksploatacji.

Pytanie 35

Jaką wartość stężenia metanu zarejestruje metanomierz w środowisku, gdzie eksplozymetr wskazuje 50% DGW?

A. Zbliżoną do 50%

B. Zbliżoną do 2,5%

C. Zbliżoną do 5,0%

D. Zbliżoną do 25%

Wybór stężenia metanu wynoszącego 50% lub 5,0% może wydawać się logiczny na pierwszy rzut oka, jednak nie uwzględnia podstawowych zasad dotyczących pomiarów i interpretacji wyników w kontekście bezpieczeństwa pracy. W przypadku eksplozymetru, który pokazuje 50% DGW dla metanu, ważne jest zrozumienie, że DGW określa górny limit stężenia, powyżej którego może wystąpić ryzyko wybuchu. W związku z tym, gdy eksplozymetr wskazuje 50% DGW, to faktyczne stężenie metanu w atmosferze wynosi 2,5% - jest to połowa wartości granicznej 5%. Niezrozumienie tego mechanizmu prowadzi do błędnych wniosków i może być niebezpieczne w praktyce, gdyż może skutkować zlekceważeniem zagrożenia. Dodatkowo, odpowiedzi takie jak 25% czy 2,5% mogą wynikać z mylnego przeliczenia lub nieprawidłowego zrozumienia pojęcia DGW. W praktyce, zrozumienie relacji między DGW a rzeczywistym stężeniem gazu jest kluczowe dla zachowania bezpieczeństwa w środowisku pracy. Regularne szkolenia oraz aktualizacja wiedzy w zakresie norm i przepisów dotyczących bezpieczeństwa w pracy z substancjami niebezpiecznymi, takimi jak metan, są niezbędne do prawidłowego i bezpiecznego zarządzania ryzykiem związanym z ich obecnością.

Pytanie 36

Jakiej instrumentacji należy użyć do realizacji w otworze wiertniczym w przypadku zerwanego kabla karotażowego?

A. gwintownika

B. haka instrumentacyjnego

C. korony ssawnej

D. korony magnetycznej

Korony ssawne, koronki magnetyczne oraz gwintowniki to narzędzia wykorzystywane w różnych operacjach wiertniczych, ale w kontekście zerwanego kabla karotażowego ich zastosowanie jest niewłaściwe. Korony ssawne, które są używane do cięcia i łamania materiałów, nie sprawdzają się w przypadku usuwania kabli, ponieważ ich konstrukcja nie pozwala na precyzyjne uchwycenie i wydobycie elementów z wnętrza otworu. Ponadto, stosowanie koron ssawnych w tej sytuacji może prowadzić do dodatkowych uszkodzeń otworu wiertniczego oraz dalszych komplikacji przy próbie wyciągnięcia kabla. Korony magnetyczne są narzędziami przeznaczonymi do zbierania metalowych obiektów, jednak nie są one przystosowane do operacji związanych z wydobywaniem kabli z otworów. Mogą one jedynie przyciągać drobne metalowe elementy, ale nie stanowią skutecznego rozwiązania w przypadku usunięcia całego kabla. Z kolei gwintowniki, które mają na celu tworzenie gwintów w materiałach, są zupełnie nieprzydatne w kontekście naprawy zerwanego kabla, ponieważ ich funkcja nie ma nic wspólnego z uchwyceniem czy wydobyciem. Błędne zastosowanie tych narzędzi wynika często z mylnego przekonania, że każda operacja wiertnicza może być realizowana przy użyciu uniwersalnych narzędzi, co może prowadzić do poważnych problemów operacyjnych oraz strat finansowych.

Pytanie 37

Jaką sprawność ma pompa płuczkowa, jeśli w trakcie testu z teoretycznej wydajności 1000 l/min uzyskano wydajność rzeczywistą 800 l/min?

A. 80%

B. 90%

C. 95%

D. 85%

Wydajność pompy płuczkowej jest kluczowym elementem oceny jej efektywności, a nieprawidłowe zrozumienie tego pojęcia może prowadzić do istotnych błędów operacyjnych. Zastosowanie błędnych wartości do obliczeń sprawności, takie jak 90%, 95% czy 85%, może wynikać z mylnego założenia, że wyższa wydajność oznacza lepsze działanie pompy. Takie podejście zignoruje fakt, że sprawność odnosi się bezpośrednio do rzeczywistego przepływu w porównaniu do teoretycznego, co jest podstawowym założeniem inżynieryjnym. Przyjęcie nieprawidłowych wartości sprawności może prowadzić do nadmiernej eksploatacji pomp, zwiększonego zużycia energii, a także do przedwczesnych awarii. W praktyce, takie błędy mogą wynikać z nieprzemyślanej interpretacji danych z testów lub niewłaściwego zrozumienia różnicy między parametrami teoretycznymi a rzeczywistymi. Dodatkowo, brak uwzględnienia czynników wpływających na efektywność pompy, takich jak opory hydrauliczne, może prowadzić do dalszych nieporozumień. Właściwe obliczenia i analiza sprawności pompy są niezbędne do optymalizacji procesów technologicznych oraz oszczędności energetycznych, co jest zgodne z aktualnymi normami i najlepszymi praktykami branżowymi, które kładą nacisk na efektywność i zrównoważony rozwój.

Pytanie 38

Który z wymienionych materiałów obciążających ma najwyższą gęstość?

A. Marmur

B. Kreda

C. Baryt

D. Hematyt

Hematyt, będący tlenkiem żelaza (Fe2O3), ma jedną z najwyższych gęstości spośród wymienionych materiałów. Jego gęstość wynosi około 5,3 g/cm³, co czyni go materiałem bardzo ciężkim w porównaniu do innych minerałów. W zastosowaniach przemysłowych hematyt jest często wykorzystywany jako surowiec w produkcji stali oraz jako pigment w przemyśle malarskim i ceramicznym. W kontekście geologii i mineralogii, hematyt odgrywa kluczową rolę w procesach wietrzenia i sedymentacji, a jego obecność w skałach może wskazywać na warunki utworzenia i przeszłość geologiczną danego obszaru. W badaniach nad właściwościami materiałów, hematyt jest również analizowany pod kątem swoich właściwości magnetycznych, co czyni go interesującym obiektem badań w dziedzinie geofizyki. Znajomość gęstości hematytu jest istotna w wielu aplikacjach, w tym w przemyśle wydobywczym, gdzie odpowiednie zarządzanie materiałami o dużej gęstości może wpłynąć na efektywność procesu. Zrozumienie właściwości hematytu oraz jego zastosowań praktycznych jest kluczowe dla specjalistów w zakresie geologii oraz inżynierii materiałowej.

Pytanie 39

Jakie czynności należy wykonać z zawiesiem linowym lub łańcuchowym przed jego kontrolą?

A. Usunąć rdzę oraz smary.

B. Pomalować.

C. Naoliwić.

D. Zdemontować tabliczki znamionowe.

Wyczyścić zawiesie linowe lub łańcuchowe przed przeglądem to kluczowy krok w utrzymaniu bezpieczeństwa i efektywności tego sprzętu. Zanieczyszczenia, takie jak rdza, smary czy inne osady, mogą maskować uszkodzenia lub wady konstrukcyjne. Czyste zawiesie ułatwia dokładną inspekcję, pozwalając na wykrycie pęknięć, deformacji czy innych defektów, które mogłyby wpłynąć na jego funkcjonalność i bezpieczeństwo użytkowania. Ponadto, zanieczyszczenia mogą prowadzić do przyspieszonego zużycia elementów mechanicznych, co w dłuższej perspektywie skutkuje wyższymi kosztami napraw i wymiany. Regularne czyszczenie zgodnie z normami branżowymi, takimi jak PN-EN 818 dla łańcuchów, jest również konieczne, aby spełnić wymagania przepisów BHP oraz zapewnić odpowiednią trwałość sprzętu. Przykładem praktycznego zastosowania jest stosowanie specjalnych środków czyszczących oraz narzędzi do usuwania rdzy, co pozwala na skuteczne przygotowanie zawiesia do dalszej eksploatacji.

Pytanie 40

Obniżenie ciężaru przewodu na haku w trakcie zapuszczania, wskazuje na

A. nieszczelności przewodu

B. rozpoczęciu zapuszczania

C. zaciąganiu

D. podstawianiu

Zgłoszone błędne odpowiedzi, takie jak 'zaciąganiu', 'początku zapuszczania' czy 'nieszczelności przewodu', wynikają z nieporozumienia dotyczącego dynamiki działania sprzętu transportowego. Zaciąganie to proces, który zwykle zachodzi po tym, jak ładunek został już podniesiony i jest przesuwany w kierunku operatora lub innej części systemu. W tym kontekście, zaciąganie nie wiąże się ze spadkiem ciężaru, a wręcz przeciwnie - zazwyczaj powoduje wzrost napięcia w przewodzie. Początek zapuszczania to natomiast moment, w którym rozpoczęto proces opuszczania ładunku, ale nie jest to stan, który miałby wpływ na zauważalny spadek ciężaru przewodu na haku. Z kolei nieszczelność przewodu może prowadzić do utraty ciśnienia, co jest problemem technicznym, ale nie jest to sytuacja, w której spadek ciężaru byłby wskaźnikiem. Użytkownicy często mylą te pojęcia, co prowadzi do błędnych interpretacji operacji związanych z transportem i podnoszeniem ładunków. Zrozumienie cyklu pracy dźwigów oraz zachowań materiałów w trakcie obciążenia to kluczowe elementy, które powinny być uwzględnione w procesach szkoleniowych. Utrwalenie tych informacji pozwala na zwiększenie bezpieczeństwa i efektywności operacji, zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej