Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
  • Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 11:19
  • Data zakończenia: 7 czerwca 2025 11:48

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Ile równych podsieci można utworzyć z sieci o adresie 192.168.100.0/24 z wykorzystaniem maski 255.255.255.192?

A. 16 podsieci
B. 2 podsieci
C. 8 podsieci
D. 4 podsieci
Wszystkie inne odpowiedzi są błędne z kilku powodów, które wynikają z niepełnego zrozumienia pojęć związanych z adresowaniem IP i maskowaniem sieci. Odpowiedzi sugerujące 2 podsieci lub 8 podsieci wynikają z błędnych obliczeń dotyczących liczby dostępnych adresów w danej masce. Na przykład, w przypadku wskazania 2 podsieci myśli się o masce /25, co z kolei daje 128 adresów na każdą z podsieci, co jest niewłaściwe w kontekście tego pytania. Podobnie, wybór 8 podsieci sugerowałby zastosowanie maski /27, co nie jest zgodne z podanymi wartościami. Każdy błąd w myśleniu o podziale na podsieci często wynika z nieścisłości w zrozumieniu, jak działa binarne liczenie oraz jak maski wpływają na liczbę dostępnych adresów. Ważne jest, aby dobrze zrozumieć podstawowe zasady, takie jak to, że każdy bit w masce sieciowej może wpływać na podział sieci, a także, że każdy przydzielony adres w podsieci musi być traktowany z uwagą, aby zachować poprawną strukturę. Stosowanie kreacji podsieci jest kluczowym elementem zarządzania zasobami sieciowymi, a nieprawidłowe podejście może prowadzić do problemów z wydajnością sieci oraz rozproszeniem ruchu. Zrozumienie, jak prawidłowo dzielić sieci, jest niezbędne dla każdego specjalisty w dziedzinie IT.
Pytanie 2

Jak nazywa się komunikacja w obie strony w sieci Ethernet?

A. Duosimplex
B. Simplex
C. Halfduplex
D. Fuli duplex
Odpowiedź "Fuli duplex" odnosi się do trybu transmisji, w którym dane mogą być przesyłane w obu kierunkach jednocześnie, co znacząco zwiększa efektywność komunikacji w sieci Ethernet. W przeciwieństwie do trybu half-duplex, gdzie dane mogą być przesyłane tylko w jednym kierunku w danym czasie, fuli duplex umożliwia pełne wykorzystanie dostępnej przepustowości łącza. Jest to szczególnie istotne w nowoczesnych sieciach komputerowych, gdzie szybkość i płynność przesyłania danych mają kluczowe znaczenie dla usług wymagających dużej ilości transferu, takich jak strumieniowe przesyłanie wideo czy telekonferencje. W praktyce, urządzenia sieciowe wspierające fuli duplex, takie jak przełączniki i routery, zapewniają lepszą wydajność i mniejsze opóźnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi w zakresie projektowania sieci. Uznanie tego trybu jako standardowego w sieciach Ethernet przyczyniło się do rozwoju technologii, takich jak Ethernet 10G i wyższe, które wymagają efektywnej i szybkiej komunikacji.
Pytanie 3

W trakcie konfiguracji serwera DHCP administrator przypisał zbyt małą pulę adresów IP. Jakie mogą być skutki tej sytuacji w sieci lokalnej?

A. Nowe urządzenia nie otrzymają adresu IP i nie połączą się z siecią
B. Urządzenia będą otrzymywać adresy IPv6 zamiast IPv4
C. Serwer DHCP automatycznie powiększy zakres adresów IP
D. Każde urządzenie otrzyma dwa różne adresy IP
Jeśli serwer DHCP ma zbyt małą pulę adresów IP, nowe urządzenia próbujące dołączyć do sieci nie otrzymają wolnego adresu IP. W efekcie nie będą mogły poprawnie komunikować się w ramach tej sieci lokalnej, bo tylko urządzenia z przydzielonym ważnym adresem IP mogą korzystać z usług sieciowych. To bardzo powszechny problem w środowiskach firmowych, gdzie liczba urządzeń dynamicznie rośnie, a administrator zapomni powiększyć zakres. Z mojego doświadczenia wynika, że objawia się to np. błędami przy próbie połączenia Wi-Fi, komunikatami o braku adresu IP albo automatycznym ustawianiem przez urządzenie adresu z zakresu APIPA (169.254.x.x), co jest jasnym sygnałem, że DHCP nie przydzielił adresu. Standardy, takie jak RFC 2131, jasno określają, że serwer DHCP nie może przydzielić więcej adresów, niż jest dostępnych w puli. Dobrą praktyką jest monitorowanie liczby dzierżaw i odpowiednie planowanie zakresu adresów, tak aby zapewnić zapas na nowe urządzenia oraz rezerwować adresy dla ważnych zasobów sieciowych. W przypadku przekroczenia limitu pula wymaga powiększenia lub lepszego zarządzania adresacją (np. przez wydłużenie czasu dzierżawy lub segmentację sieci). To podstawa stabilnej pracy każdej sieci lokalnej, zarówno w małych biurach, jak i w dużych firmach.
Pytanie 4

W strukturze hierarchicznej sieci komputery należące do użytkowników znajdują się w warstwie

A. dostępu
B. dystrybucji
C. szkieletowej
D. rdzenia
Wybór odpowiedzi dotyczącej warstwy rdzenia, dystrybucji lub szkieletowej pokazuje pewne nieporozumienia związane z hierarchiczną strukturą sieci komputerowych. Warstwa rdzenia, będąca najwyższą warstwą w modelu, jest odpowiedzialna za szybkie przesyłanie danych między różnymi segmentami sieci oraz zapewnianie wysokiej przepustowości i niezawodności. Jej głównym zadaniem jest transportowanie ruchu danych, a nie bezpośrednia obsługa użytkowników. Z kolei warstwa dystrybucji pełni funkcję pośrednią, agregując ruch z warstwy dostępu i kierując go do rdzenia, co również nie jest jej głównym zadaniem. W kontekście szkieletowej warstwy, można zauważyć, że odnosi się ona do infrastruktury, która wspiera połączenia na dużą skalę, a nie do podłączenia użytkowników. Często popełnianym błędem jest mylenie funkcji i zadań poszczególnych warstw, co prowadzi do nieprawidłowego zrozumienia struktury sieci. Dlatego istotne jest zrozumienie, że to warstwa dostępu jest miejscem, gdzie użytkownicy fizycznie łączą się z siecią, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania całego systemu. Niezrozumienie różnic między tymi warstwami może skutkować nieefektywnym projektowaniem sieci oraz problemami z wydajnością i bezpieczeństwem.
Pytanie 5

W protokole FTPS litera S odnosi się do ochrony danych przesyłanych przez

A. autoryzację
B. uwierzytelnianie
C. logowanie
D. szyfrowanie
Odpowiedź 'szyfrowanie' jest prawidłowa, ponieważ litera 'S' w protokole FTPS (FTP Secure) odnosi się do zabezpieczania danych przesyłanych przez protokół FTP za pomocą szyfrowania. FTPS rozszerza klasyczny protokół FTP o metody zapewniające bezpieczeństwo, w tym SSL (Secure Sockets Layer) i TLS (Transport Layer Security). Szyfrowanie danych to kluczowy element, który chroni przed przechwyceniem informacji przez nieautoryzowane osoby. Dzięki tym technologiom, dane są kodowane podczas transmisji, co sprawia, że nawet w przypadku ich przechwycenia, są one nieczytelne dla intruzów. W praktyce, FTPS jest często stosowany w scenariuszach wymagających przesyłania wrażliwych danych, takich jak dane osobowe, finansowe czy medyczne, zgodnie z regulacjami prawnymi, takimi jak RODO. Zastosowanie protokołu FTPS pozwala nie tylko na szyfrowanie, ale również na zachowanie integralności danych, co jest niezbędne w kontekście współczesnych standardów bezpieczeństwa informacyjnego.
Pytanie 6

Aby zrealizować ręczną konfigurację interfejsu sieciowego w systemie LINUX, należy wykorzystać komendę

A. ipconfig
B. eth0
C. route add
D. ifconfig
Odpowiedź 'ifconfig' jest poprawna, ponieważ jest to klasyczne polecenie używane w systemach Linux do konfigurowania i zarządzania interfejsami sieciowymi. Umożliwia ono nie tylko wyświetlenie szczegółowych informacji o aktualnych ustawieniach interfejsów, takich jak adres IP, maska podsieci czy stan interfejsu, ale także pozwala na zmianę tych ustawień. Przykładem użycia może być wydanie polecenia 'ifconfig eth0 192.168.1.10 netmask 255.255.255.0 up', które ustawia adres IP dla interfejsu eth0. Pomimo że 'ifconfig' był standardowym narzędziem przez wiele lat, od czasu wprowadzenia narzędzia 'ip' w pakiecie iproute2, zaleca się używanie polecenia 'ip' do zarządzania interfejsami sieciowymi. Niemniej jednak, 'ifconfig' pozostaje w użyciu w wielu systemach oraz w starszych instrukcjach i dokumentacjach, co czyni go istotnym elementem wiedzy o administracji sieciami w systemach Linux.
Pytanie 7

Standardowa sekwencja przetwarzania zasad grupowych w systemie Windows jest następująca:

A. domena – lokacja – jednostka organizacyjna – lokalny komputer
B. jednostka organizacyjna – domena – lokacja – lokalny komputer
C. lokalny komputer – lokacja – domena – jednostka organizacyjna
D. lokacja – domena – jednostka organizacyjna – lokalny komputer
Domyślna kolejność przetwarzania zasad grupy w systemie Windows jest kluczowym elementem zarządzania konfiguracją i bezpieczeństwem w infrastrukturze IT. Zasadniczo, system operacyjny Windows przetwarza zasady grupy w określonej kolejności, która zaczyna się od lokalnego komputera, a następnie obejmuje lokację, domenę oraz jednostkę organizacyjną. Oznacza to, że lokalne zasady mają pierwszeństwo i mogą nadpisywać zasady na wyższych poziomach, takich jak domena czy jednostka organizacyjna. Przykładem zastosowania tej kolejności może być sytuacja w dużej organizacji, gdzie lokalny komputer jest skonfigurowany z pewnymi politykami bezpieczeństwa, które muszą być egzekwowane przed zastosowaniem szerszych zasad na poziomie domeny. W praktyce, administratorzy powinni dobrze rozumieć tę hierarchię, aby efektywnie zarządzać konfiguracją i zapewnić zgodność z politykami organizacji, jednocześnie minimalizując ryzyko kolizji zasad. Sposób, w jaki te zasady są przetwarzane, jest zgodny z najlepszymi praktykami branżowymi, które sugerują, aby najpierw stosować zasady lokalne, a następnie stopniowo rozszerzać je na szersze zbiory, co umożliwia bardziej precyzyjne zarządzanie i kontrolę bezpieczeństwa.
Pytanie 8

Podczas przetwarzania pakietu przez ruter jego czas życia TTL

A. ulega zwiększeniu
B. przyjmuje przypadkową wartość
C. ulega zmniejszeniu
D. pozostaje bez zmian
Czas życia pakietu (TTL - Time To Live) jest kluczowym parametrem w protokole IP, który decyduje o tym, jak długo pakiet może przebywać w sieci, zanim zostanie odrzucony. Każdy ruter, przez który przechodzi pakiet, zmniejsza wartość TTL o 1. Dzieje się tak, ponieważ TTL ma na celu zapobieganie nieskończonemu krążeniu pakietów w sieci, które mogą być spowodowane błędami w routingu. Przykładowo, jeśli pakiet ma początkową wartość TTL równą 64, to po przejściu przez 3 rutery, jego wartość TTL spadnie do 61. W praktyce, administratorzy sieci powinni być świadomi wartości TTL, ponieważ może to wpływać na wydajność sieci oraz na czas, w którym pakiety docierają do celu. Dobrą praktyką jest monitorowanie TTL w celu optymalizacji tras i diagnozowania problemów z łącznością. W standardach protokołu IP, zmniejszanie TTL jest istotne, ponieważ zapewnia, że pakiety nie będą krążyły w sieci bez końca, co może prowadzić do przeciążenia i degradacji jakości usług.
Pytanie 9

Adres sieci 172.16.0.0 zostanie podzielony na równe podsieci, z których każda obsługiwać będzie maksymalnie 510 użytecznych adresów. Ile podsieci zostanie stworzonych?

A. 252
B. 128
C. 32
D. 64
Adres 172.16.0.0 jest adresem klasy B, co oznacza, że domyślnie ma maskę podsieci 255.255.0.0. W celu podziału tego adresu na mniejsze podsieci, musimy zwiększyć liczbę bitów przeznaczonych na identyfikację podsieci. Zauważmy, że dla uzyskania co najmniej 510 użytecznych adresów w każdej podsieci, potrzebujemy co najmniej 9 bitów, ponieważ 2^9 - 2 = 510 (musimy odjąć 2 adresy: jeden dla adresu sieci i jeden dla adresu rozgłoszeniowego). To oznacza, że musimy poświęcić 9 bitów z części hosta. W adresie klasy B mamy 16 bitów przeznaczonych na hosty, więc po odjęciu 9 bitów, pozostaje nam 7 bitów. Tak więc liczba możliwych podsieci wynosi 2^7 = 128. Przykładowe zastosowanie tej wiedzy ma miejsce w dużych organizacjach, gdzie potrzebne jest tworzenie wielu podsieci dla różnych działów lub lokalizacji, co pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz poprawę bezpieczeństwa. Dobrą praktyką jest przemyślane planowanie podziału adresów IP, aby uniknąć przyszłych problemów z dostępnością adresów.
Pytanie 10

Jakie urządzenie sieciowe pozwoli na przekształcenie sygnału przesyłanego przez analogową linię telefoniczną na sygnał cyfrowy w komputerowej sieci lokalnej?

A. Access point.
B. Switch.
C. Media converter.
D. Modem.
Modem to urządzenie, które pełni kluczową rolę w komunikacji między analogowymi a cyfrowymi systemami. Jego podstawową funkcją jest modulkacja i demodulkacja sygnałow, co oznacza przekształcanie danych cyfrowych z komputera na sygnał analogowy, który może być przesyłany przez tradycyjną linię telefoniczną. Kiedy dane z komputera są przesyłane do modemu, modem przekształca je w sygnał analogowy, co pozwala na ich transmisję. Po drugiej stronie, gdy sygnał analogowy wraca do modemu, proces jest odwracany - sygnał analogowy jest demodulowany i przekształcany z powrotem do formatu cyfrowego. Przykładami zastosowania modemów są domowe połączenia internetowe przez DSL lub dial-up, gdzie modem jest niezbędny do uzyskania dostępu do sieci internetowej. Modemy są zgodne z różnymi standardami, takimi jak V.90 dla połączeń dial-up, co pokazuje ich znaczenie i szerokie zastosowanie w branży telekomunikacyjnej i informatycznej.
Pytanie 11

Jakie miejsce nie powinno być używane do przechowywania kopii zapasowych danych z dysku twardego komputera?

A. Pamięć USB
B. Płyta CD/DVD
C. Zewnętrzny dysk
D. Inna partycja dysku tego komputera
Inna partycja dysku tego komputera nie powinna być miejscem przechowywania kopii bezpieczeństwa danych, ponieważ w przypadku awarii systemu operacyjnego lub problemów z dyskiem twardym, zarówno oryginalne dane, jak i kopie zapasowe mogą zostać utracone. Zgodnie z zasadą 3-2-1, która jest powszechnie stosowana w zarządzaniu danymi, zaleca się posiadanie trzech kopii danych na dwóch różnych nośnikach, z jedną kopią przechowywaną w innym miejscu. Przykładowo, jeśli wszystkie kopie zapasowe znajdują się na tej samej partycji, usunięcie systemu operacyjnego lub uszkodzenie sektora dysku prowadzi do utraty zarówno danych, jak i ich kopii. W praktyce, właściwym podejściem jest przechowywanie kopii na zewnętrznym dysku twardym lub w chmurze, co zapewnia większe bezpieczeństwo. Takie działanie zabezpiecza przed jednoczesnym usunięciem danych i kopii zapasowych, co jest kluczowe w kontekście zachowania integralności danych.
Pytanie 12

Jaką maksymalną liczbę komputerów można zaadresować adresami IP w klasie C?

A. 255 komputerów
B. 252 komputery
C. 256 komputerów
D. 254 komputery
Wybór 256 komputerów jako maksymalnej liczby hostów w sieci klasy C jest błędny z kilku istotnych powodów. Liczba ta wynika z niepełnego zrozumienia struktury adresu IP. Klasa C, zgodnie z definicją, przeznacza 8 bitów na identyfikację hostów, co teoretycznie rzeczywiście daje 256 adresów. Jednak w praktyce dwa z tych adresów są zarezerwowane. Adres sieci, który jest używany do identyfikacji samej sieci, oraz adres rozgłoszeniowy, który służy do komunikacji z wszystkimi hostami w sieci, nie mogą być przydzielane do urządzeń. To fundamentalna zasada w projektowaniu sieci, która często bywa pomijana przez osoby nieposiadające doświadczenia w tej dziedzinie. Wybierając 255 komputerów, również można popełnić błąd w myśleniu, gdyż znów nie uwzględnia to rezerwacji adresu rozgłoszeniowego, a zatem wciąż nie jest to prawidłowa liczba. Podobnie, 252 komputery mogą wydawać się logicznym wyborem, ale nie uwzględnia to pełnej możliwości wykorzystania adresów zarezerwowanych wyłącznie dla hostów. W praktyce, skuteczne zarządzanie adresacją IP wymaga zrozumienia tych zasad oraz ich konsekwencji dla projektowania i operacyjności sieci. Brak tej wiedzy może prowadzić do problemów z komunikacją i zarządzaniem siecią, co jest krytyczne w każdym środowisku IT.
Pytanie 13

Użycie na komputerze z systemem Windows poleceń ```ipconfig /release``` oraz ```ipconfig /renew``` umożliwia weryfikację działania usługi w sieci

A. serwera DNS
B. Active Directory
C. serwera DHCP
D. routingu
Wykonanie poleceń 'ipconfig /release' oraz 'ipconfig /renew' jest kluczowe w procesie uzyskiwania dynamicznego adresu IP z serwera DHCP. Pierwsze polecenie zwalnia aktualnie przydzielony adres IP, co oznacza, że komputer informuje serwer DHCP o zakończeniu korzystania z adresu. Drugie polecenie inicjuje proces uzyskiwania nowego adresu IP, wysyłając zapytanie do serwera DHCP. Jeśli usługa DHCP działa poprawnie, komputer otrzyma nowy adres IP, co jest kluczowe dla prawidłowej komunikacji w sieci. Praktyczne zastosowanie tych poleceń jest widoczne w sytuacjach, gdy komputer nie może uzyskać dostępu do sieci z powodu konfliktu adresów IP lub problemów z połączeniem. W dobrych praktykach sieciowych, administratorzy często wykorzystują te polecenia do diagnozowania problemów z siecią, co podkreśla znaczenie usługi DHCP w zarządzaniu adresacją IP w lokalnych sieciach komputerowych. Działanie DHCP zgodne jest z protokołem RFC 2131, który definiuje zasady przydzielania adresów IP w sieciach TCP/IP.
Pytanie 14

Ransomware to rodzaj szkodliwego oprogramowania, które

A. używa zainfekowanego komputera do rozsyłania wiadomości spam.
B. szyfruje lub blokuje dane w celu wyłudzenia okupu.
C. rejestruje naciskane przez użytkownika klawisze.
D. ukrywa pliki lub procesy, aby wspierać kontrolę nad zainfekowanym komputerem.
Zrozumienie zagrożeń związanych z cyberbezpieczeństwem wymaga szczegółowego przemyślenia różnych typów złośliwego oprogramowania, w tym ransomware, które nie należy mylić z innymi formami ataków. Oprogramowanie, które wykorzystuje zainfekowany komputer do rozsyłania spamu, to typ malware znany jako botnet, który działa na zupełnie innych zasadach, koncentrując się na wykorzystaniu mocy obliczeniowej zainfekowanych urządzeń do masowych ataków, takich jak spamowanie lub przeprowadzanie ataków DDoS. Z kolei rejestrowanie sekwencji klawiszy, czyli keylogging, to technika stosowana przez niektóre rodzaje złośliwego oprogramowania, ale nie jest to związane z ransomware. Keyloggerzy zbierają dane osobowe użytkowników, takie jak hasła, co prowadzi do kradzieży tożsamości, ale nie blokują ani nie szyfrują danych. Ukrywanie plików lub procesów w celu utrzymania kontroli nad zainfekowanym systemem jest z kolei charakterystyczne dla rootkitów, które mają na celu ukrywanie obecności złośliwego oprogramowania w systemie, co także jest różne od działania ransomware. Warto zrozumieć, że każdy typ złośliwego oprogramowania ma swoje unikalne cele oraz metody działania, co podkreśla znaczenie zróżnicowanego podejścia do zabezpieczeń. Aby skutecznie bronić się przed zagrożeniami, organizacje powinny przyjąć kompleksowe strategie oparte na aktualnych standardach branżowych, takich jak NIST Cybersecurity Framework, oraz wprowadzić wielowarstwowe zabezpieczenia.
Pytanie 15

W wtyczce 8P8C, zgodnie z normą TIA/EIA-568-A, w sekwencji T568A, para przewodów biało-pomarańczowy/pomarańczowy jest przypisana do styków

A. 4 i 6
B. 1 i 2
C. 3 i 5
D. 3 i 6
Odpowiedź wskazująca na styki 3 i 6 dla pary przewodów biało-pomarańczowy i pomarańczowy jest poprawna, ponieważ zgodnie z normą TIA/EIA-568-A, w standardzie T568A to właśnie te styki są przypisane do tej pary. W standardzie T568A, para biało-pomarańczowy/pomarańczowy zajmuje miejsca odpowiednio na stykach 3 i 6, co jest kluczowe dla prawidłowego przesyłania danych w sieciach Ethernet. W praktycznych zastosowaniach, poprawne podłączenie jest niezbędne dla zachowania pełnej funkcjonalności sieci, a także dla minimalizacji zakłóceń. Stosowanie właściwych standardów przy instalacji okablowania strukturalnego nie tylko zwiększa efektywność transmisji, ale także ułatwia diagnostykę ewentualnych problemów w przyszłości. Prawidłowe wykonanie połączeń zgodnych z T568A jest istotne dla zapewnienia stabilności i jakości przesyłanej sygnały.
Pytanie 16

Do zdalnego administrowania stacjami roboczymi nie używa się

A. pulpitu zdalnego
B. programu TeamViewer
C. programu UltraVNC
D. programu Wireshark
Program Wireshark to narzędzie służące do analizy ruchu sieciowego, a nie do zdalnego zarządzania stacjami roboczymi. Umożliwia on przechwytywanie i analizowanie pakietów danych przesyłanych w sieci, co jest kluczowe w diagnostyce problemów sieciowych oraz zabezpieczaniu infrastruktury IT. Wireshark pozwala na zrozumienie ruchu sieciowego, wykrywanie nieprawidłowości czy analizowanie wydajności, jednak jego funkcjonalność nie obejmuje zdalnego dostępu do komputerów. W praktyce, narzędzie to jest używane przez administratorów sieci, specjalistów ds. bezpieczeństwa oraz inżynierów do monitorowania i analizowania komunikacji w sieci. Przykładowo, przy użyciu Wireshark można zidentyfikować potencjalne ataki, sprawdzić, jakie dane są przesyłane między urządzeniami, a także analizować protokoły sieciowe. W kontekście dobrych praktyk, korzystanie z Wiresharka powinno odbywać się zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz przepisami prawa, szczególnie w odniesieniu do prywatności użytkowników.
Pytanie 17

W lokalnej sieci stosowane są adresy prywatne. Aby nawiązać połączenie z serwerem dostępnym przez Internet, trzeba

A. ustawić sieci wirtualne w obrębie sieci lokalnej
B. przypisać adres publiczny jako dodatkowy adres karty sieciowej na każdym hoście
C. skonfigurować translację NAT na ruterze brzegowym lub serwerze
D. dodać drugą kartę sieciową z adresem publicznym do każdego hosta
Wszystkie niepoprawne odpowiedzi odnoszą się do koncepcji, które nie są zgodne z zasadami działania adresacji IP oraz praktykami zarządzania siecią. Konfiguracja sieci wirtualnych w sieci lokalnej nie ma wpływu na komunikację z Internetem, ponieważ VLSM (Variable Length Subnet Mask) i sieci VLAN (Virtual Local Area Network) służą jedynie do strukturyzacji lokalnej sieci, a nie do umożliwienia dostępu do Internetu. Ponadto, przypisanie adresu publicznego jako drugiego adresu karty sieciowej na każdym hoście jest niepraktyczne i może prowadzić do konfliktów adresowych, a także zwiększa ryzyko bezpieczeństwa, ponieważ każdy host byłby bezpośrednio dostępny z Internetu. Dodatkowo, dodawanie drugiej karty sieciowej z adresem publicznym do każdego hosta narusza zasady efektywnego zarządzania adresami IP, ponieważ publiczne adresy są ograniczone i kosztowne, a ich użycie na każdym urządzeniu w sieci lokalnej jest nieekonomiczne. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każdy host musi mieć unikalny adres publiczny, co jest sprzeczne z zasadami NAT, które umożliwiają wielu urządzeniom korzystanie z jednego adresu publicznego. Całościowe podejście do projektowania sieci powinno obejmować NAT jako kluczowy element, co pozwala na optymalne wykorzystanie zasobów adresacji IP, jak również zwiększa bezpieczeństwo dostępu do zasobów w Internecie.
Pytanie 18

Protokół pomocniczy do kontroli stosu TCP/IP, który odpowiada za identyfikację oraz przekazywanie informacji o błędach podczas działania protokołu IP, to

A. Internet Control Message Protocol (ICMP)
B. Address Resolution Protocol (ARP)
C. Reverse Address Resolution Protocol (RARP)
D. Routing Information Protocol (RIP)
W odpowiedziach, które nie dotyczą ICMP, można dostrzec szereg typowych nieporozumień związanych z funkcją i zastosowaniem różnych protokołów w sieciach komputerowych. Routing Information Protocol (RIP) jest protokołem routingu, który służy do wymiany informacji o trasach w sieci, ale nie zajmuje się błędami ani diagnostyką, co czyni go niewłaściwym wyborem w kontekście pytania. Adres Resolution Protocol (ARP) jest natomiast używany do mapowania adresów IP na adresy MAC w lokalnej sieci; nie ma związku z wykrywaniem awarii, a jego głównym zadaniem jest zapewnienie prawidłowej komunikacji na poziomie łącza danych. Reverse Address Resolution Protocol (RARP) działa w odwrotną stronę niż ARP, pomagając urządzeniom zidentyfikować swój adres IP na podstawie adresu MAC. Żaden z tych protokołów nie spełnia funkcji diagnostycznych, które są kluczowe dla ICMP. Zrozumienie specyfiki każdego z tych protokołów jest niezbędne, aby skutecznie zarządzać sieciami i optymalizować ich działanie. Zatem błędne przypisanie funkcji diagnostycznych do protokołów routingu lub mapowania adresów prowadzi do nieprawidłowych wniosków, co jest powszechnym problemem w edukacji z zakresu sieci komputerowych.
Pytanie 19

Firma Dyn, której serwery DNS zostały zaatakowane, potwierdziła, że część ataku … miała miejsce dzięki różnym urządzeniom podłączonym do sieci. Ekosystem kamer, czujników oraz kontrolerów, określany ogólnie jako "Internet rzeczy", został wykorzystany przez przestępców jako botnet − sieć zainfekowanych maszyn. Do tej pory tę funkcję pełniły głównie komputery. Jakiego rodzaju atak jest opisany w tym cytacie?

A. mail bombing
B. DDOS
C. DOS
D. flooding
Odpowiedzi takie jak DOS, flooding oraz mail bombing są niepoprawne w kontekście opisanego ataku. Atak DOS, czyli Denial of Service, odnosi się do sytuacji, w której pojedyncze źródło generuje nadmierny ruch, aby zablokować dostęp do usługi, co nie zgadza się z opisem ataku przeprowadzonego przez botnet. Różnica polega na tym, że DDOS wykorzystuje wiele maszyn, co czyni go znacznie trudniejszym do obrony. Flooding to technika, która może być częścią ataku DDOS, ale sama w sobie nie określa źródła ataku, dlatego nie jest precyzyjna w tym kontekście. Z kolei mail bombing odnosi się do zjawiska, w którym wiele e-maili jest wysyłanych do jednego adresata w celu zablokowania jego skrzynki pocztowej, co nie ma żadnego związku z atakami na serwery DNS. W rezultacie, mylenie tych terminów może prowadzić do nieefektywnego zarządzania ryzykiem i błędnego wnioskowania o zagrożeniach, co jest kluczowe w kontekście bezpieczeństwa informacyjnego. Zrozumienie właściwych typów ataków oraz ich charakterystyk jest niezbędne do efektywnego wdrażania strategii ochrony i odpowiedzi na incydenty.
Pytanie 20

Jaką komendę wykorzystuje się do ustawiania interfejsu sieciowego w systemie Linux?

A. ifconfig
B. ipconfig
C. netsh
D. netstate
Wybór jednej z innych opcji, takich jak 'netsh', 'netstate' lub 'ipconfig', pokazuje pewne nieporozumienia dotyczące narzędzi dostępnych w środowisku Linux. 'Netsh' jest narzędziem używanym w systemie Windows do konfigurowania i monitorowania ustawień sieciowych. Umożliwia między innymi zarządzanie połączeniami, ustawieniami zapory i parametrami IP, jednak nie ma zastosowania w systemach Linux, co sprawia, że jego wybór w kontekście tego pytania jest błędny. 'Netstate' z kolei nie jest standardowym narzędziem w żadnym z popularnych systemów operacyjnych i prawdopodobnie jest wynikiem pomyłki z innym poleceniem. 'Ipconfig' to z kolei polecenie znane z systemu Windows, które służy do wyświetlania informacji o konfiguracji IP i przypisanych adresach, ale, podobnie jak 'netsh', nie ma zastosowania w Linuxie. Warto pamiętać, że w kontekście administracji systemem Linux, zastosowanie właściwych narzędzi jest kluczowe dla efektywnego zarządzania siecią. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi narzędziami a ich zastosowaniem w różnych systemach operacyjnych pomoże uniknąć błędów i poprawić efektywność pracy w środowisku IT.
Pytanie 21

Co oznacza skrót WAN?

A. miejską sieć komputerową
B. lokalną sieć komputerową
C. rozległą sieć komputerową
D. prywatną sieć komputerową
Skrót WAN oznacza Wide Area Network, co w tłumaczeniu na polski oznacza rozległą sieć komputerową. WAN to typ sieci, który łączy komputery i urządzenia w dużym zasięgu geograficznym, obejmującym miasta, regiony, a nawet kraje. Zastosowanie WAN jest powszechne w dużych organizacjach oraz korporacjach, które potrzebują komunikować się między oddziałami rozrzuconymi na dużym obszarze. Przykłady zastosowania WAN obejmują sieci bankowe, które łączą różne placówki, oraz systemy informatyczne w przedsiębiorstwach międzynarodowych. W kontekście standardów, WAN zazwyczaj korzysta z protokołów takich jak MPLS (Multi-Protocol Label Switching) i Frame Relay, które zapewniają efektywną transmisję danych na dużą skalę. Dobrą praktyką w zarządzaniu WAN jest wykorzystanie rozwiązań typu SD-WAN (Software-Defined Wide Area Network), które umożliwiają lepsze zarządzanie ruchem sieciowym oraz zwiększają bezpieczeństwo połączeń. Zrozumienie koncepcji WAN jest kluczowe dla projektowania nowoczesnych, rozproszonych architektur sieciowych, które odpowiadają na potrzeby globalnych organizacji.
Pytanie 22

Adres IP (ang. Internet Protocol Address) to

A. indywidualny numer produkcyjny urządzenia.
B. logiczny adres komputera.
C. jedyną nazwą symboliczną urządzenia.
D. fizyczny adres komputera.
Wybór odpowiedzi, która definiuje adres IP jako unikatową nazwę symboliczną urządzenia, jest nieprecyzyjny, ponieważ w rzeczywistości adres IP nie jest nazwą, lecz adresem logicznym, który przypisywany jest w sposób numeryczny. Nazwy symboliczne są związane z systemami DNS (Domain Name System), które przekształcają zrozumiałe dla ludzi nazwy domen w zrozumiałe dla maszyn adresy IP. Kolejna błędna koncepcja to uznawanie adresu IP za adres fizyczny komputera; w rzeczywistości adres fizyczny odnosi się do adresu MAC (Media Access Control), który jest przypisany do sprzętu sieciowego i nie zmienia się w trakcie jego użytkowania. Adres IP jest zmienny i może być przypisany dynamicznie przez serwer DHCP. Z kolei uznawanie adresu IP za unikatowy numer fabryczny urządzenia wprowadza w błąd, ponieważ taki numer odnosi się do konkretnego sprzętu, a nie do jego interakcji w sieci. Te pomyłki często wynikają z nieporozumień dotyczących różnicy między koncepcjami adresowania logicznego i fizycznego. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami i poprawnego interpretowania funkcji adresów IP w komunikacji internetowej. Współczesne praktyki sieciowe opierają się na zrozumieniu, jak adresy IP są wykorzystywane w routingach, co jest niezbędne do optymalizacji wydajności i bezpieczeństwa sieci.
Pytanie 23

Jakie jest standardowe port do przesyłania poleceń (command) serwera FTP?

A. 110
B. 21
C. 25
D. 20
Port 21 to ten standardowy port, z którego korzysta FTP, czyli protokół do przesyłania plików. Służy on do nawiązywania połączeń oraz wymiany poleceń między klientem a serwerem. FTP jest super popularny, czy to przy małych transferach między znajomymi, czy w dużych firmach. Według dokumentacji, port 21 jest określony w dokumencie RFC 959 jako port, na którym wszystko się zaczyna. Żeby przesyłać pliki, musisz najpierw połączyć się z serwerem na tym porcie, żeby się autoryzować i uzyskać dostęp do plików. Gdy już połączenie jest nawiązane przez port 21, prawdziwe dane lecą na innym porcie, zazwyczaj 20, bo to port do przesyłania danych. Dobrze jest to wiedzieć, bo to pomaga przy ustawianiu zapór ogniowych i serwerów FTP, co jest ważne dla bezpieczeństwa transferów.
Pytanie 24

W systemie Linux BIND funkcjonuje jako serwer

A. DHCP
B. DNS
C. FTP
D. http
Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do serwera DNS, może prowadzić do nieporozumień dotyczących podstawowej funkcji, jaką pełni BIND w infrastrukturze sieciowej. Na przykład DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) to protokół, który przydziela adresy IP oraz inne ustawienia sieciowe komputerom w sieci. Choć jest to istotny komponent w zarządzaniu siecią, nie ma związku z funkcją tłumaczenia nazw domenowych, jaką realizuje BIND. FTP (File Transfer Protocol) to z kolei protokół służący do przesyłania plików między komputerami, który również nie ma zastosowania w kontekście zarządzania nazwami domen. Protokół HTTP (Hypertext Transfer Protocol) jest używany do przesyłania dokumentów hipertekstowych w Internecie, co również nie jest związane z funkcją DNS. Rozumienie różnic pomiędzy tymi protokołami a funkcją DNS jest kluczowe dla poprawnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi. Często, błędne przypisanie tych protokołów do funkcji DNS wynika z braku zrozumienia architektury sieci oraz zasad działania poszczególnych protokołów. Dlatego istotne jest, aby przed podjęciem decyzji dotyczących wyboru technologii, dokładnie zapoznać się z ich funkcjami oraz zastosowaniami w praktyce.
Pytanie 25

Które urządzenie w sieci lokalnej nie segreguje obszaru sieci komputerowej na domeny kolizyjne?

A. Ruter.
B. Przełącznik.
C. Koncentrator.
D. Most.
Mosty, przełączniki i routery mają różne funkcje w sieciach i pomagają zarządzać ruchem, w tym dzielić sieć na różne domeny kolizyjne. Most działa na drugiej warstwie OSI, a jego zadaniem jest segmentowanie ruchu, co zmniejsza liczbę kolizji, bo tworzy oddzielne segmenty. Przełączniki, które też działają na tej samej warstwie, są jeszcze bardziej zaawansowane, bo używają MAC adresów do wysyłania danych tylko do właściwego urządzenia, co zmniejsza ryzyko kolizji. Z kolei routery działają na trzeciej warstwie i zarządzają ruchem między różnymi sieciami, co czyni je bardzo ważnymi w sieciach IP. Często ludzie myślą, że wszystkie te urządzenia są podobne do koncentratorów, ale tak nie jest. Koncentrator przesyła dane do wszystkich urządzeń, a mosty, przełączniki i routery robią to znacznie lepiej, co poprawia wydajność sieci. Dlatego, wybierając urządzenia do sieci, warto mieć na uwadze te zasady segmentacji ruchu i efektywności według nowoczesnych standardów.
Pytanie 26

Adres IPv6 pętli zwrotnej to adres

A. FE80::
B. ::1
C. ::
D. FC80::
Adres IPv6 pętli zwrotnej, czyli ::1, to coś jak lokalny adres, którego używamy, kiedy chcemy, żeby nasze urządzenie gadało samo ze sobą. Jest to standardowy sposób testowania różnych aplikacji czy usług, bez potrzeby łączenia się z innymi urządzeniami w sieci. Jak wysyłasz coś na ten adres, to tak jakbyś rzucał piłkę do lustra - to wraca do ciebie, a to przydaje się, kiedy chcesz sprawdzić, czy coś działa. Widać, że zgodnie z RFC 4291, ten adres ma swoje miejsce w strukturze IPv6. Z mojej perspektywy, zrozumienie tego adresu jest naprawdę ważne, zwłaszcza jeśli programujesz sieciowe aplikacje albo konfigurujesz serwery. Używanie lokalnego testowania przez ten adres pozwala szybko diagnozować usterki, nie bawiąc się w zewnętrzne połączenia. Można nawet ustawić serwery baz danych, żeby słuchały tylko na ::1, co poprawia bezpieczeństwo. To naprawdę fajne rozwiązanie!
Pytanie 27

Firma zamierza stworzyć lokalną sieć komputerową, która będzie obejmować serwer, drukarkę oraz 10 stacji roboczych bez kart Wi-Fi. Połączenie z Internetem zapewnia ruter z wbudowanym modemem ADSL oraz czterema portami LAN. Które z wymienionych urządzeń sieciowych jest wymagane, aby sieć mogła prawidłowo funkcjonować i uzyskać dostęp do Internetu?

A. Wzmacniacz sygnału bezprzewodowego
B. Przełącznik 16 portowy
C. Access Point
D. Przełącznik 8 portowy
Przełącznik 8 portowy, wzmacniacz sygnału bezprzewodowego oraz access point to urządzenia, które w pewnych sytuacjach mogą być przydatne, ale w tym kontekście nie spełniają podstawowych wymagań dla budowy lokalnej sieci komputerowej z dostępem do Internetu. Przełącznik 8 portowy, mimo że wydaje się na pierwszy rzut oka wystarczający, nie zapewnia potrzebnej liczby portów do podłączenia wszystkich 10 stacji roboczych, serwera oraz drukarki, co prowadziłoby do sytuacji, w której nie wszystkie urządzenia mogłyby być podłączone jednocześnie. W przypadku takiej konfiguracji, musiałbyś albo zrezygnować z podłączenia niektórych urządzeń, albo zastosować dodatkowy przełącznik, co zwiększałoby złożoność i koszty całej instalacji. Wzmacniacz sygnału bezprzewodowego oraz access point są urządzeniami używanymi w sieciach bezprzewodowych, które służą do rozszerzania zasięgu sygnału Wi-Fi. W tej sytuacji, ponieważ wszystkie stacje robocze są podłączone przewodowo i nie mają kart bezprzewodowych, te urządzenia są zbędne. Należy pamiętać, że tworzenie sieci lokalnych wymaga starannego planowania i wykorzystania odpowiednich komponentów, aby zapewnić ich efektywność oraz przyszłą rozbudowę. Zastosowanie niewłaściwych urządzeń może prowadzić do problemów z komunikacją w sieci, utraty wydajności oraz nieoptymalnego wykorzystania zasobów.
Pytanie 28

Jakie ograniczenie funkcjonalne występuje w wersji Standard systemu Windows Server 2019?

A. Brak interfejsu graficznego
B. Wirtualizacja maksymalnie dla dwóch instancji
C. Licencjonowanie na maksymalnie 50 urządzeń
D. Obsługuje najwyżej dwa procesory
Odpowiedź dotycząca wirtualizacji maksymalnie dla dwóch instancji w Windows Server 2019 w wersji Standard jest poprawna, ponieważ ta edycja systemu operacyjnego rzeczywiście ogranicza użytkownika do uruchamiania maksymalnie dwóch instancji systemu wirtualnego na maszynach wirtualnych. Przykładowo, jeśli przedsiębiorstwo decyduje się na wdrożenie środowiska testowego oraz produkcyjnego, to z użyciem edycji Standard ma możliwość stworzenia dwóch różnych instancji, co jest wystarczające dla mniejszych środowisk. Warto zaznaczyć, że w odróżnieniu od edycji Datacenter, która pozwala na nieograniczoną wirtualizację, edycja Standard została zaprojektowana z myślą o małych i średnich przedsiębiorstwach, które nie potrzebują rozbudowanej infrastruktury wirtualizacji. To ograniczenie skłania do przemyślenia architektury IT oraz planowania dalszego rozwoju, ponieważ w miarę rozwoju organizacji może być konieczne przeszkalanie na wyższą edycję. Zgodnie z najlepszymi praktykami, przedsiębiorstwa powinny ocenić swoje potrzeby w zakresie wirtualizacji przed podjęciem decyzji o wyborze wersji systemu.
Pytanie 29

Zastosowanie połączenia typu trunk między dwoma przełącznikami umożliwia

A. zwiększenie przepustowości dzięki wykorzystaniu dodatkowego portu
B. zablokowanie wszystkich nadmiarowych połączeń na danym porcie
C. przesyłanie ramek z różnych wirtualnych sieci lokalnych w jednym łączu
D. konfigurację agregacji portów, co zwiększa przepustowość między przełącznikami
Analizując różne odpowiedzi, można zauważyć, że niektóre z nich bazują na mylnych założeniach dotyczących funkcji trunków. Zwiększenie przepustowości połączenia przez wykorzystanie kolejnego portu, choć wydaje się logiczne, odnosi się do agregacji portów, a nie do trunkowania. Połączenia trunkowe nie zwiększają fizycznej przepustowości, lecz umożliwiają przesyłanie różnych VLAN-ów przez to samo łącze. Z kolei sugestia dotycząca zablokowania wszystkich nadmiarowych połączeń na konkretnym porcie wskazuje na mylne rozumienie funkcji trunków; te nie służą do blokowania, lecz do przesyłania danych. Trunkowanie nie ma na celu eliminacji połączeń, ale efektywne przesyłanie danych z różnych źródeł. Ostatnia odpowiedź, dotycząca skonfigurowania agregacji portów, również wprowadza w błąd, ponieważ agregacja portów to osobna technika, która pozwala na połączenie wielu fizycznych interfejsów w jeden logiczny w celu zwiększenia przepustowości oraz redundancji, a nie jest to funkcjonalność trunków. W każdej z tych odpowiedzi widać typowe błędy myślowe, polegające na myleniu różnych terminów i funkcji w kontekście sieci komputerowych, co często prowadzi do nieporozumień w zakresie zarządzania siecią i jej konfiguracji.
Pytanie 30

Jakie dane należy wpisać w adresie przeglądarki internetowej, aby uzyskać dostęp do zawartości witryny ftp o nazwie domenowej ftp.biuro.com?

A. http://ftp.biuro.com
B. ftp://ftp.biuro.com
C. ftp.ftp.biuro.com
D. http.ftp.biuro.com
Jak się przyjrzymy błędnym odpowiedziom, to widać, że często wynikają z nieporozumienia z tymi wszystkim protokołami. Na przykład 'http.ftp.biuro.com' to dość dziwny pomysł, bo nie ma czegoś takiego jak 'http.ftp'. HTTP i FTP to inne bajki - HTTP jest do stron internetowych, a FTP do przesyłania plików. Z kolei 'ftp.ftp.biuro.com' to znowu nie to, bo nie ma potrzeby powtarzać 'ftp'. Takie błędy mogą się zdarzać, szczególnie gdy myślimy, że coś powinno być zrobione inaczej, niż jest. Jeszcze 'http://ftp.biuro.com' nie zadziała, bo przeglądarka będzie próbowała użyć HTTP zamiast troszkę bardziej odpowiedniego FTP. Takie nieporozumienia mogą frustrować, gdy nie do końca rozumie się różnice między tymi protokołami. Ważne jest, żeby wiedzieć, że każdy protokół ma swoje zadania i używanie ich w niewłaściwy sposób może prowadzić do problemów z dostępem do zasobów w internecie.
Pytanie 31

Jak nazywa się usługa, która pozwala na przekształcanie nazw komputerów w adresy IP?

A. DNS (Domain Name System)
B. WINS (Windows Internet Name Service)
C. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol)
D. NIS (Network Information Service)
Wybór odpowiedzi innych niż DNS (Domain Name System) odzwierciedla nieporozumienia dotyczące różnych usług sieciowych. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest protokołem używanym do automatycznego przydzielania adresów IP urządzeniom w sieci, ale nie zajmuje się tłumaczeniem nazw na adresy IP. Może to prowadzić do zamieszania, ponieważ DHCP i DNS współpracują ze sobą, ale ich funkcje są różne. NIS (Network Information Service) z kolei służy do centralnego zarządzania informacjami o użytkownikach i zasobach w sieciach UNIX-owych, ale nie ma związku z tłumaczeniem nazw domenowych. WINS (Windows Internet Name Service) to usługa specyficzna dla systemów Windows, która umożliwia rozwiązywanie nazw NetBIOS na adresy IP, jednak jest coraz rzadziej stosowana i nie jest standardem w Internecie. Te usługi nie mają na celu funkcji, którą pełni DNS; zrozumienie ich specyfiki i zastosowań jest kluczowe w budowaniu efektywnej sieci. Typowe błędy myślowe mogą wynikać z mylenia funkcjonalności DHCP i DNS, co prowadzi do przypisania im niewłaściwych ról w kontekście zarządzania nazwami i adresami IP w sieciach komputerowych.
Pytanie 32

Atak mający na celu zablokowanie dostępu do usług dla uprawnionych użytkowników, co skutkuje zakłóceniem normalnego działania komputerów oraz komunikacji w sieci, to

A. Brute force
B. Denial of Service
C. Ping sweeps
D. Man-in-the-Middle
Atak typu Denial of Service (DoS) polega na uniemożliwieniu dostępu do usług i zasobów sieciowych dla legalnych użytkowników poprzez przeciążenie systemu, co prowadzi do jego awarii lub spowolnienia. Tego rodzaju atak może być realizowany na różne sposoby, na przykład poprzez wysyłanie ogromnej liczby żądań do serwera, co skutkuje jego zablokowaniem. W praktyce, ataki DoS są szczególnie niebezpieczne dla organizacji, które polegają na ciągłej dostępności swoich usług, takich jak bankowość internetowa, e-commerce czy usługi chmurowe. Aby chronić się przed takimi atakami, organizacje powinny stosować różnorodne strategie, takie jak filtry ruchu, mechanizmy wykrywania intruzów oraz odpowiednie konfiguracje zapór sieciowych. Dobrą praktyką jest także implementacja systemów przeciwdziałania atakom DDoS (Distributed Denial of Service), które są bardziej skomplikowane i wymagają współpracy wielu urządzeń. Standardy branżowe, takie jak ISO/IEC 27001, podkreślają znaczenie zarządzania ryzykiem i wdrażania polityk bezpieczeństwa, aby zminimalizować skutki ataków DoS.
Pytanie 33

Jednostką przenikania zdalnego FEXT, dotyczącego okablowania strukturalnego, jest

A. s
B. Ω
C. V
D. dB
Wybór jednostki dla przeniku zdalnego FEXT jako Ω (om), V (wolt) lub s (sekunda) jest nieprawidłowy, ponieważ każda z tych jednostek odnosi się do zupełnie innych właściwości fizycznych, które nie mają bezpośredniego związku z zakłóceniami sygnałów w systemach okablowania. Om jest jednostką oporu elektrycznego, która odnosi się do zdolności materiałów do opierania się przepływowi prądu. W kontekście okablowania strukturalnego opór ma znaczenie, ale nie jest bezpośrednio związany z pomiarem przeniku FEXT. Volt jest jednostką napięcia i również nie odnosi się do analizy zakłóceń, które zachodzą w torach kablowych. Napięcie jest ważnym parametrem w obwodach elektrycznych, ale jego pomiar nie dostarcza informacji o przenikaniu sygnałów między torami, ani o ich zakłóceniach. Z kolei sekunda jako jednostka czasu służy do pomiaru zdarzeń w czasie, takich jak czas trwania sygnału, co również nie jest właściwe w kontekście oceny przeniku zdalnego. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do tych niepoprawnych odpowiedzi, często polegają na myleniu jednostek miary i ich zastosowań w różnych kontekstach. Właściwe zrozumienie znaczenia i zastosowania jednostki dB w kontekście FEXT pozwala na lepszą interpretację wyników pomiarów oraz skuteczniejsze projektowanie i eksploatację systemów okablowania strukturalnego, co jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości komunikacji w sieciach. Znajomość standardów branżowych, takich jak ANSI/TIA-568, może również pomóc w uniknięciu tych błędów.
Pytanie 34

Aby uzyskać sześć podsieci z sieci o adresie 192.168.0.0/24, co należy zrobić?

A. zmniejszyć długość maski o 3 bity
B. zmniejszyć długość maski o 2 bity
C. zwiększyć długość maski o 2 bity
D. zwiększyć długość maski o 3 bity
Zwiększenie długości maski o 2 bity nie jest wystarczające do wydzielenia sześciu podsieci. W takim przypadku, przy dodaniu dwóch bitów do maski /24, otrzymujemy maskę /26. Zastosowanie maski /26 pozwala na uzyskanie jedynie 4 podsieci, co nie spełnia wymagań. Ponadto, zmniejszenie długości maski o 2 lub 3 bity prowadzi do zwiększenia liczby dostępnych hostów w każdej podsieci, co w przypadku potrzeby stworzenia większej ilości podsieci jest niewłaściwe. Zmniejszenie maski z /24 powoduje, że część adresów sieciowych zostaje użyta na identyfikację hostów, co ogranicza liczbę generowanych podsieci. Prawidłowe planowanie adresacji IP wymaga zrozumienia, że każda zmiana maski wpływa na liczbę dostępnych podsieci oraz hostów. Przy tworzeniu sieci, należy stosować standardowe praktyki, takie jak rozważenie liczby przyszłych podsieci oraz potencjalnych potrzeb w zakresie adresacji. Niepoprawne podejścia mogą prowadzić do nagromadzenia adresów IP i problemów z zarządzaniem siecią, co jest sprzeczne z zasadami efektywnej administracji sieci.
Pytanie 35

Przed przystąpieniem do podłączania urządzeń do sieci komputerowej należy wykonać pomiar długości przewodów. Dlaczego jest to istotne?

A. Aby określić, ile urządzeń można podłączyć do jednego portu switcha.
B. Aby ustalić parametry zasilania zasilacza awaryjnego (UPS) dla stanowisk sieciowych.
C. Aby nie przekroczyć maksymalnej długości przewodu zalecanej dla danego medium transmisyjnego, co zapewnia prawidłowe działanie sieci i minimalizuje ryzyko zakłóceń.
D. Aby zapobiec przegrzewaniu się okablowania w trakcie pracy sieci.
Pomiar długości przewodów sieciowych to naprawdę kluczowy etap przy planowaniu i montażu sieci. Chodzi przede wszystkim o to, żeby nie przekraczać zalecanej długości dla wybranego medium transmisyjnego, np. skrętki czy światłowodu. Standardy, takie jak TIA/EIA-568, jasno określają, że dla skrętki UTP Cat.5e/Cat.6 maksymalna długość jednego odcinka to 100 metrów – wliczając w to patchcordy. Gdy przewód jest dłuższy, sygnał potrafi się mocno osłabić, pojawiają się opóźnienia, błędy transmisji, a nawet całkowite zerwanie połączenia. W praktyce, jeśli ktoś o tym zapomni, sieć potrafi działać bardzo niestabilnie – szczególnie przy wyższych przepływnościach lub w środowiskach o dużych zakłóceniach elektromagnetycznych. Z mojego doświadczenia wynika, że nieprzemyślane prowadzenie kabli to jeden z najczęstszych powodów reklamacji u klientów. Prawidłowy pomiar i stosowanie się do limitów to po prostu podstawa profesjonalnego podejścia i gwarancja, że sieć będzie działać zgodnie z założeniami projektowymi. Branżowe dobre praktyki zawsze zakładają uwzględnienie tych długości już na etapie projektowania, żeby uniknąć problemów w przyszłości.
Pytanie 36

Standard Transport Layer Security (TLS) stanowi rozwinięcie protokołu

A. Network Terminal Protocol (telnet)
B. Session Initiation Protocol (SIP)
C. Security Shell (SSH)
D. Secure Socket Layer (SSL)
Protokół Security Shell (SSH) jest narzędziem używanym do zdalnego zarządzania systemami komputerowymi, zapewniającym bezpieczną komunikację poprzez szyfrowanie danych. Nie jest on jednak związany z protokołem TLS, który jest przeznaczony przede wszystkim do zabezpieczania komunikacji w sieci, szczególnie w kontekście aplikacji internetowych. Protokół SSH skupia się na zdalnym dostępie i weryfikacji użytkowników, co różni go od zastosowania TLS. Inna odpowiedź, Session Initiation Protocol (SIP), dotyczy zarządzania sesjami komunikacyjnymi, takimi jak połączenia VoIP. SIP nie jest związany z zabezpieczaniem danych ani z transmisją ich w sposób zaszyfrowany, co czyni go nieodpowiednim w kontekście pytania o TLS. Network Terminal Protocol (telnet), z kolei, to stary protokół, który nie oferuje żadnych mechanizmów szyfrowania, przez co jest uznawany za niebezpieczny w nowoczesnych zastosowaniach. Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z mylenia różnych protokołów komunikacyjnych oraz ich zastosowań. Kluczowym błędem jest brak zrozumienia, że TLS, jako protokół bezpieczeństwa, koncentruje się na ochronie danych podczas ich transmisji, a nie na zarządzaniu sesjami czy zdalnym dostępie. Wiedza o właściwym zastosowaniu tych protokołów oraz ich funkcjach jest zasadnicza w kontekście bezpieczeństwa w sieci.
Pytanie 37

W systemie Windows narzędzie do zarządzania skryptami wiersza poleceń, które pozwala na przeglądanie lub zmianę konfiguracji sieciowej komputera, który jest włączony, to

A. netstat
B. nslookup
C. netsh
D. ipconfig
Wybór 'ipconfig' jest dość częstym błędem. To narzędzie, co prawda, pokazuje, jakie mamy aktualne ustawienia IP, ale nie da się nimi zarządzać, co może być mylące. Ludzie często myślą, że skoro widzą konfigurację, to mogą ją modyfikować, ale to nie tak działa. Z drugiej strony, 'netstat' to narzędzie do monitorowania połączeń, które jest fajne do diagnostyki, ale też niczego nie zmieni. I jeszcze 'nslookup' – to służy głównie do sprawdzania nazw domen, ale też nie ma opcji modyfikacji. Ważne, żeby zrozumieć, do czego służą te narzędzia, bo jak się pomyli, to można narobić sobie kłopotów i to może być frustrujące. Przy wyborze narzędzi trzeba brać pod uwagę ich funkcje, bo to podstawa w administrowaniu systemami.
Pytanie 38

Aby umożliwić jedynie urządzeniom z określonym adresem fizycznym połączenie z siecią WiFi, trzeba ustawić w punkcie dostępowym

A. bardziej zaawansowane szyfrowanie
B. firewall
C. strefę o ograniczonym dostępie
D. filtrację adresów MAC
Filtrowanie adresów MAC to technika, która pozwala na ograniczenie dostępu do sieci WiFi jedynie do urządzeń posiadających określone adresy MAC (Media Access Control). Każde urządzenie sieciowe ma unikalny adres MAC, który identyfikuje je w sieci lokalnej. Konfigurując filtrację adresów MAC w punkcie dostępowym, administrator może wprowadzić listę dozwolonych adresów, co zwiększa bezpieczeństwo sieci. Przykład zastosowania tej technologii może obejmować małe biuro lub dom, gdzie właściciel chce zapewnić, że tylko jego smartfony, laptopy i inne urządzenia osobiste mogą łączyć się z siecią, uniemożliwiając dostęp nieznanym gościom. Choć filtracja adresów MAC nie jest niezawodna (ponieważ adresy MAC mogą być spoofowane), jest jednym z elementów strategii bezpieczeństwa, współpracując z innymi metodami, takimi jak WPA2 lub WPA3, co zapewnia wielowarstwową ochronę przed nieautoryzowanym dostępem do sieci.
Pytanie 39

NAT64 (Network Address Translation 64) to proces, który przekształca adresy

A. prywatne na publiczne adresy
B. adresy MAC na adresy IPv4
C. adresy IPv4 na adresy MAC
D. adresy IPv4 na adresy IPv6
Pierwsza odpowiedź sugeruje, że NAT64 mapuje adresy prywatne na publiczne, co jest mylnym założeniem. NAT64 nie jest stworzony do konwersji adresów prywatnych (np. z zakresu 192.168.x.x) na publiczne, ale do transformacji adresów IPv4 na adresy IPv6. Proces translacji adresów, jakim jest NAT, ma na celu umożliwienie komunikacji między różnymi rodzajami adresacji, a nie ich zamiany w kontekście prywatności czy publiczności. Z kolei odpowiedź dotycząca translacji adresów IPv4 na adresy MAC jest również niepoprawna. Adresy MAC są przypisane do interfejsów sieciowych na poziomie warstwy 2 (łącza danych) w modelu OSI, podczas gdy NAT64 operuje na warstwie 3, czyli warstwie sieciowej. Oznacza to, że NAT64 nie ma bezpośredniej interakcji z adresami MAC, a jego funkcjonalność koncentruje się wokół translacji między protokołami adresowymi, a nie adresami sprzętowymi. Ostatnia odpowiedź dotycząca translacji adresów MAC na IPv4 również zawiera błędne zrozumienie tego procesu. Adresy MAC nie są mapowane na adresy IPv4, ponieważ pełnią zupełnie inną rolę w architekturze sieciowej. Adresy MAC są wykorzystywane do komunikacji lokalnej w sieci Ethernet, podczas gdy adresy IPv4 są używane do komunikacji w większych sieciach, w tym Internecie. Kluczowym błędem w tych odpowiedziach jest nieodróżnienie różnych warstw modelu OSI i niewłaściwe powiązanie funkcji NAT64 z innymi procesami sieciowymi.
Pytanie 40

Najbardziej efektywnym sposobem dodania skrótu do danego programu na pulpitach wszystkich użytkowników w domenie jest

A. ponowna instalacja programu
B. mapowanie dysku
C. użycie zasad grupy
D. pobranie aktualizacji Windows
Użycie zasad grupy, czyli Group Policy, to świetna metoda na dodanie skrótu do programu na pulpitach wszystkich użytkowników w domenie. Dzięki narzędziu GPO, administratorzy mogą w łatwy sposób zarządzać ustawieniami komputerów i użytkowników w sieci. Na przykład, można stworzyć GPO, które automatycznie doda skrót do aplikacji na pulpicie dla wszystkich w danej jednostce organizacyjnej. To naprawdę ułatwia życie, bo zautomatyzowanie tego procesu zmniejsza ryzyko błędów i sprawia, że wszyscy mają spójne środowisko pracy. No i warto zauważyć, że zasady grupy są zgodne z tym, co najlepiej się praktykuje w zarządzaniu IT, bo pozwalają efektywnie wdrażać polityki bezpieczeństwa i standaryzować konfiguracje w organizacji. A to wszystko jest kluczowe, żeby utrzymać porządek w infrastrukturze IT i zadbać o bezpieczeństwo.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej