Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 19 czerwca 2025 21:19
Data zakończenia: 19 czerwca 2025 21:36

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

B. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

C. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

D. ustalenie celów działań terapeutycznych

Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.

Pytanie 2

Aby poprawić umiejętności istotne w relacjach międzyludzkich, terapeuta zajęciowy powinien przeprowadzić trening w zakresie

A. budżetowym

B. umiejętności interpersonalnych

C. umiejętności wychowawczych

D. lekowym

Umiejętności interpersonalne są kluczowym elementem w pracy terapeuty zajęciowego z podopiecznymi, szczególnie tymi z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuta powinien dążyć do rozwijania umiejętności komunikacji, empatii i współpracy, co umożliwia mieszkańcom skuteczniejsze interakcje z innymi. Trening umiejętności interpersonalnych obejmuje różnorodne techniki, takie jak odgrywanie ról, ćwiczenia w grupach oraz symulacje sytuacji codziennych, co wspiera rozwój społeczny i emocjonalny uczestników. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta organizuje sesje grupowe, gdzie podopieczni uczą się wyrażania swoich uczuć i myśli w bezpiecznym środowisku. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezbędne dla poprawy jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi. Takie podejście nie tylko poprawia ich zdolności do nawiązywania relacji, ale także zwiększa ich niezależność oraz integrację społeczną.

Pytanie 3

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. psa

B. kota

C. osła

D. konia

Felinoterapia, to jest coś super, bo głównym bohaterem w tej terapii jest kot. Te zwierzaki mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia, że ludzie czują się lepiej. Wiesz, koty potrafią w niesamowity sposób wpływać na nasze emocje, co jest mega ważne dla osób, które borykają się z różnymi problemami, jak depresja lub lęki. Kiedy ludzie spędzają czas z kotem, często czują ulgę i radość, co naprawdę może poprawić ich samopoczucie psychiczne. I fajnie, że koty są dużo łatwiejsze w opiece niż inne zwierzęta, więc idealnie nadają się do miejsc, takich jak domy opieki czy szpitale. Felinoterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w wykorzystaniu zwierząt w terapii, bo wiadomo, że kontakt ze zwierzętami wpływa pozytywnie na nasz stan zdrowia psychicznego i fizycznego. Co więcej, badania pokazują, że koty mogą pomóc obniżyć stres i ciśnienie krwi, więc naprawdę mają terapeutyczne właściwości.

Pytanie 4

Do typowych objawów występujących u osób z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej zaliczamy:

A. zaburzenia pamięci, porywczość oraz trudności w dostosowywaniu się do zasad społecznych

B. obniżona sprawność intelektualna, nadwrażliwość sensoryczna oraz agresywne zachowania

C. zaburzenia koncentracji uwagi, impulsywność w działaniu i nadruchliwość

D. echolalie, problemy z myśleniem i wycofanie w relacjach społecznych

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że nie dotyczą one kluczowych objawów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Na przykład, echolalie oraz zaburzenia toku myślenia są często związane z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, a nie z ADHD. Osoby z ADHD nie doświadczają typowego wycofania w sferze interakcji społecznych, co jest bardziej charakterystyczne dla osób z autyzmem, które mogą mieć trudności z nawiązywaniem kontaktów społecznych. Podobnie, obniżona sprawność intelektualna i nadwrażliwość sensoryczna nie są bezpośrednio związane z ADHD; w rzeczywistości, osoby te mogą mieć różne poziomy inteligencji, a nadwrażliwość sensoryczna dotyczy innego zakresu zaburzeń. Zachowania agresywne mogą występować u niektórych osób z ADHD, jednak nie są one charakterystycznym objawem zespołu, lecz mogą być wynikiem frustracji spowodowanej trudnościami w zarządzaniu uwagą i impulsywnością. W końcu trudności w adaptacji do zasad społecznych mogą występować, ale ich przyczyny są bardziej złożone i nie można ich jednostronnie przypisywać ADHD. Kluczowym błędem myślowym jest uproszczenie problemu i przypisanie objawów ADHD do innych zaburzeń, co prowadzi do mylnych wniosków i nieprawidłowego diagnozowania pacjentów.

Pytanie 5

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. asertywne przyjęcie omyłki

B. zdarta płyta

C. otwarte drzwi

D. zasłona dymna

Odpowiedzi, które nie są prawidłowe, opierają się na błędnych rozumieniach technik asertywnych i ich zastosowania w praktyce terapeutycznej. Asertywne uznanie błędu nawiązuje do sytuacji, w której terapeuta przyznaje, że coś mogło być błędnie zrozumiane lub wykonane, co w kontekście stawiania granic jest nieefektywne. To podejście może prowadzić do niejasności w komunikacji i wzmocnienia presji, zamiast jej eliminacji. Otwarte drzwi to technika, która wiąże się z pozostawianiem przestrzeni na wolne wyrażanie myśli i emocji przez klienta, co w niektórych sytuacjach może być korzystne, ale w konfrontacji z asertywnym odmowieniem żądania mogłoby prowadzić do zwiększenia presji, a nie jej redukcji. Zasłona dymna to strategia dezorientacji, która nie ma zastosowania w kontekście asertywnego odmówienia, ponieważ skupia się na myleniu rozmówcy, co jest przeciwną ideą asertywnej komunikacji. Typowym błędem myślowym jest zatem utożsamianie różnych technik komunikacyjnych i ich zastosowań, co prowadzi do nieefektywnej interakcji terapeutycznej. W praktyce ważne jest, aby zrozumieć, że skuteczna asertywność polega na jasnym i konsekwentnym wyrażaniu swoich granic, co najlepiej realizuje się poprzez technikę „zdartej płyty”, a nie przez poddawanie się innym technikom, które mogą wprowadzać zamieszanie lub osłabiać moc komunikacji.

Pytanie 6

Zajęcia wspierające artykulację i wyrazistość mimiki twarzy u osoby z chorobą Parkinsona powinny obejmować

A. śpiewoterapię

B. chromoterapię

C. relaksację

D. choreoterapię

Relaksacja, choreoterapia i chromoterapia, choć mogą mieć swoje miejsce w terapii osób z chorobą Parkinsona, nie są bezpośrednio ukierunkowane na rozwijanie umiejętności artykulacyjnych i mimicznych. Relaksacja ma na celu odprężenie i redukcję napięcia mięśniowego, co jest ważne, ale nie przyczynia się bezpośrednio do poprawy zdolności mowy. Choreoterapia, będąca formą terapii ruchowej przy użyciu tańca, może wspierać ogólną mobilność i koordynację, ale nie koncentruje się na specyficznych ćwiczeniach związanych z artykulacją. Z kolei chromoterapia, która wykorzystuje kolory do terapeutycznych celów, nie ma naukowych podstaw, które potwierdzałyby jej skuteczność w kontekście mowy i komunikacji. Często mylnie zakłada się, że metody te mogą być stosowane zamiennie lub równolegle z terapia mowy, co prowadzi do zignorowania specyficznych potrzeb pacjentów z chorobą Parkinsona. Ponadto, kluczowe jest stosowanie podejść, które są oparte na dowodach naukowych i uznawane za najlepsze praktyki w terapii zajęciowej oraz logopedycznej. Niezrozumienie roli śpiewoterapii w kontekście działań stymulujących mową może prowadzić do niewłaściwego doboru metod terapeutycznych, co w efekcie może osłabić postępy w rehabilitacji pacjentów.

Pytanie 7

Zajmujący się terapią zajęciową, który ma do czynienia z pacjentką chorującą na stwardnienie rozsiane, w celu poprawy jej motoryki małej powinien zastosować

A. ćwiczenia na równoważni, papieroplastykę

B. ćwiczenia manipulacyjne, prace z użyciem mas plastycznych

C. choreoterapię, zabawy z taśmą i piłką

D. techniki relaksacyjne, muzykoterapię receptywną

Wybór technik terapeutycznych jest kluczowy w pracy z pacjentami, szczególnie z tymi cierpiącymi na stwardnienie rozsiane. Chociaż choreoterapia i muzykoterapia mają swoje miejsce w terapii zajęciowej, ich zastosowanie w kontekście poprawy funkcji motoryki małej nie jest optymalne. Choreoterapia, choć korzystna dla wyrażania emocji i rozwijania umiejętności społecznych, nie angażuje bezpośrednio precyzyjnych ruchów rąk, które są kluczowe w pracy z pacjentami z problemami neurologicznymi. Podobnie, zabawy z taśmą i piłką bardziej koncentrują się na ogólnym rozwoju fizycznym, a nie na szczegółowym rozwijaniu motoryki małej. Jeżeli chodzi o ćwiczenia na równoważni, są one bardziej skoncentrowane na poprawie równowagi i koordynacji, które są również ważne, ale nie bezpośrednio wpływają na motorykę małą. Przy wyborze odpowiednich ćwiczeń, istotne jest, aby uwzględnić specyfikę problemów, z jakimi zmaga się pacjent, a kluczowe są techniki, które angażują precyzyjne ruchy palców oraz dłoni. Techniki relaksacyjne i muzykoterapia receptywna mogą wspierać ogólną dobrostan i redukować stres, jednak nie są one bezpośrednio związane z rozwijaniem motoryki małej, co czyni je mniej odpowiednimi w tym kontekście. W terapii zajęciowej ważne jest, aby podejście było zindywidualizowane i oparte na konkretnych potrzebach pacjenta, co wymaga starannego dobrania metod terapeutycznych.

Pytanie 8

Budowanie pozytywnych relacji między uczestnikiem środowiskowego domu samopomocy a bliskimi oraz sąsiadami odbywa się poprzez udział w treningu

A. umiejętności spędzania czasu wolnego

B. samoobsługi i zaradności życiowej

C. umiejętności praktycznych

D. umiejętności interpersonalnych

Wybór odpowiedzi dotyczącej samoobsługi i zaradności może się wydawać sensowny, ale nie do końca uwzględnia, jak ważne są umiejętności interpersonalne. Oczywiście samoobsługa to ważna sprawa, ale bez umiejętności budowania relacji trudno stworzyć coś głębszego z innymi. Umiejętności praktyczne, takie jak gotowanie czy zarządzanie kasą, są przydatne, ale same w sobie nie poprawiają jakości kontaktów z bliskimi. Z kolei czas wolny może być dobrze wykorzystany, ale jeśli nie ma zdolności do nawiązywania relacji, to ciężko o trwałe więzi. Często myli się praktyczne umiejętności z interpersonalnymi, myśląc, że to, jak dobrze robimy różne rzeczy, przekłada się na nasze relacje. W rzeczywistości jednak, wszystkie te umiejętności się uzupełniają, a kluczem do dobrej komunikacji i budowania pozytywnych relacji są właśnie umiejętności interpersonalne, które uczą nas, jak lepiej rozmawiać i współdziałać z innymi.

Pytanie 9

Przewidywanie przyszłego kierunku zmian danego procesu lub zakłócenia to jaka diagnoza?

A. funkcjonalna

B. prognostyczna

C. genetyczna

D. identyfikacyjna

Odpowiedź prognostyczna jest poprawna, ponieważ diagnoza prognostyczna odnosi się do przewidywania przyszłych kierunków zmian danego procesu lub zaburzenia na podstawie dostępnych danych oraz analizy aktualnego stanu. W praktyce, prognozowanie jest kluczowym elementem w wielu dziedzinach, takich jak medycyna, psychologia czy zarządzanie. Na przykład, w medycynie, lekarze często używają danych z badań klinicznych, aby przewidzieć, jak choroba może się rozwijać u pacjenta, co pozwala na wcześniejsze wdrożenie odpowiednich interwencji i leczenia. Przykładem mogą być badania nad nowotworami, gdzie analiza biomarkerów i innych wskaźników może pomóc ocenić, jakie są szanse na remisję czy nawroty choroby. W kontekście standardów medycznych, diagnoza prognostyczna jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi oceny ryzyka i podejmowania decyzji klinicznych, co podkreśla jej znaczenie w praktyce medycznej.

Pytanie 10

Przed rozpoczęciem pracy z uczestnikami w kuchni, która została wyposażona w nową zmywarkę, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. przygotować harmonogram użytkowania sprzętu

B. zaktualizować regulamin kuchni

C. przebudować przestrzeń roboczą

D. przekazać kierownikowi instrukcję obsługi urządzenia

Zaktualizowanie regulaminu pracowni jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem zajęć z podopiecznymi, szczególnie w kontekście nowego sprzętu, jakim jest zmywarka do naczyń. Regulamin powinien zawierać szczegółowe informacje na temat zasad korzystania z nowego urządzenia, jego obsługi oraz wymagań dotyczących bezpieczeństwa. Przykładowo, regulamin mógłby określać, kto jest odpowiedzialny za uruchamianie zmywarki oraz jakie procedury należy stosować, aby uniknąć uszkodzeń sprzętu. W praktyce, aktualizacja regulaminu zapewnia jasność i bezpieczeństwo, a także ułatwia naukę i współpracę w zespole. Dobrze sformułowany regulamin powinien również odzwierciedlać zmiany w przepisach BHP oraz zasady ochrony środowiska, co jest ważne w kontekście nowoczesnych praktyk kulinarnych. Ustanowienie odpowiednich zasad korzystania z nowego sprzętu wpływa na efektywność pracy oraz komfort uczestników zajęć, co jest niezaprzeczalnie korzystne w pracy terapeutycznej.

Pytanie 11

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Klanzy

B. Sherborne

C. Orffa

D. Dennisona

Odpowiedzi Sherborne, Klanzy i Orffa, choć również związane z edukacją i terapią, nie odnoszą się do metody ruchu dedykowanej poprawie koncentracji w sposób charakterystyczny dla ćwiczeń leniwych ósemek. Metoda Sherborne koncentruje się na rozwoju przez ruch i jest przede wszystkim wykorzystywana w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwojowymi, skupiając się na relacji między dzieckiem a terapeutą oraz na eksploracji przestrzeni w ruchu, co niekoniecznie wpływa na koncentrację w taki sposób jak metoda Dennisona. Z kolei metoda Klanzy, oparta na działaniach artystycznych i dramie, skupia się na wyrażeniu emocji i rozwijaniu kompetencji społecznych, co również nie jest bezpośrednio związane z technikami poprawy koncentracji. Metoda Orffa, z kolei, kładzie nacisk na muzykę i ruch, a jej celem jest rozwijanie zdolności muzycznych dzieci, a niekoniecznie ich zdolności koncentracyjnych w kontekście terapeutycznym. Często błędne przypisanie ćwiczeń leniwych ósemek do tych metod wynika z mylnego założenia, że wszystkie techniki ruchowe mają na celu poprawę funkcji poznawczych. Kluczowym błędem jest niedocenienie specyfiki i celów każdej z tych metod, które powinny być stosowane zgodnie z ich zamierzonymi zastosowaniami w terapii i edukacji.

Pytanie 12

Metoda radzenia sobie z konfliktami, polegająca na osiągnięciu rozwiązania poprzez częściowe ustępstwo ze swoich potrzeb na rzecz odpowiednich kompromisów ze strony drugiej osoby, nazywana jest

A. rywalizacji

B. współpracy

C. unikaniu

D. kompromisu

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu porozumienia, gdzie obie strony rezygnują częściowo ze swoich potrzeb i oczekiwań. W praktyce oznacza to, że każda ze stron może zyskać coś, ale także musi zaakceptować pewne ustępstwa. Przykładem może być sytuacja w zespole projektowym, gdzie dwóch członków ma różne wizje dotyczące podejścia do zadania. Zamiast trwać w sporze, decydują się połączyć swoje pomysły, tworząc nową, lepszą koncepcję, która w pełni zaspokaja ich obie potrzeby. Kompromis jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdzie czas jest ograniczony, a szybkie osiągnięcie porozumienia jest kluczowe. W literaturze przedmiotu, takim jak modele rozwiązywania konfliktów Thomasa-Kilmann, kompromis jest uznawany za jedną z pięciu głównych strategii, obok rywalizacji, unikania, współpracy i dostosowania. Dobrą praktyką w zastosowaniu kompromisu jest dążenie do zrozumienia drugiej strony, co może prowadzić do lepszych wyników i zwiększenia satysfakcji z rozwiązania konfliktu.

Pytanie 13

Które zajęcia mogą być pomocne w redukcji stresu u pacjentów w terapii zajęciowej?

A. Medycyna sztuką

B. Intensywne zajęcia sportowe

C. Zaawansowana matematyka

D. Dietetyka i kontrola wagi

Medycyna sztuką, znana również jako arteterapia, jest uznawana za skuteczne narzędzie w redukcji stresu w terapii zajęciowej. To forma terapii, która wykorzystuje różne dziedziny sztuki, takie jak malarstwo, rysunek, czy rzeźba, jako narzędzie do wyrażania emocji i wspierania zdrowia psychicznego. Uczestnictwo w takich zajęciach pozwala pacjentom na odkrycie i wyrażenie swoich uczuć w sposób kreatywny, co często prowadzi do obniżenia poziomu stresu i poprawy samopoczucia. Arteterapia pomaga również w budowaniu lepszej samoświadomości oraz w rozwijaniu zdolności komunikacyjnych, co jest niezwykle ważne w procesie zdrowienia. Praktyczne zastosowanie tej metody można zauważyć w wielu placówkach zdrowotnych, gdzie pacjenci korzystają z różnych form sztuki, aby radzić sobie z trudnymi emocjami. Dobre praktyki branżowe zalecają włączenie arteterapii jako części kompleksowego podejścia do terapii pacjentów zmagających się ze stresem, ponieważ jest to metoda nieinwazyjna i dostępna dla szerokiej grupy pacjentów. Z mojego doświadczenia, zajęcia z medycyny sztuką są nie tylko efektywne, ale również bardzo lubiane przez pacjentów.

Pytanie 14

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Snu, wypoczynku

B. Odżywiania, szacunku

C. Miłości, odpoczynku

D. Przyjaźni, wiedzy

Wybór odpowiedzi dotyczącej potrzeb takich jak przyjaźń, wiedza, miłość czy szacunek wskazuje na nieporozumienie związane z hierarchią potrzeb. Przyjaźń i miłość należą do kategorii potrzeb społecznych, które są ważne dla budowania relacji międzyludzkich, ale nie są fundamentalne dla fizycznego przetrwania. Wiedza natomiast jest związana z potrzebami poznawczymi, które rozwijają się dopiero po zaspokojeniu potrzeb podstawowych. Szacunek, z kolei, jest potrzebą wyższego rzędu, która odzwierciedla pragnienie uznania i wartości ze strony innych. Przyjęcie, że potrzeby te są na tym samym poziomie co potrzeby fizjologiczne, prowadzi do ignorowania podstawowych zasad funkcjonowania ludzi. W praktyce, osoby, które nie mają zapewnionych podstawowych warunków życiowych, takich jak sen i odżywianie, nie będą w stanie skutecznie dbać o relacje międzyludzkie czy rozwijać się intelektualnie. Dlatego kluczowe jest, aby w procesie uczenia się i rozwoju osobistego pamiętać o hierarchii potrzeb, która wskazuje, że najpierw należy zaspokoić potrzeby podstawowe, zanim przejdziemy do bardziej złożonych aspektów życia społecznego i emocjonalnego.

Pytanie 15

W kontekście zajęć terapeutycznych, w kluczowej części realizacji powinno się uwzględnić

A. dokładne instrukcje dotyczące obsługi urządzeń używanych podczas zajęć

B. komentarze zachęcające uczestników do wzięcia udziału w kolejnych zajęciach

C. opis środków ochrony indywidualnej wymaganych w trakcie zajęć

D. listę osób biorących udział w zajęciach z określeniem rodzaju ich niepełnosprawności

Szczegółowe wskazówki do obsługi sprzętu wykorzystywanego w trakcie zajęć są kluczowym elementem w terapii zajęciowej, ponieważ zapewniają bezpieczeństwo i efektywność działań. Uczestnicy, niezależnie od stopnia sprawności, muszą być dobrze poinformowani o sposobach korzystania z różnych narzędzi, co minimalizuje ryzyko kontuzji i zwiększa komfort pracy. W praktyce, przykłady zastosowania mogą obejmować instrukcje dotyczące obsługi sprzętu artystycznego, urządzeń rehabilitacyjnych czy też narzędzi do rękodzieła. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się terapią zajęciową, każdy terapeuta powinien posiadać umiejętność przekazywania jasnych i zrozumiałych instrukcji, a także powinien monitorować zrozumienie tych wskazówek przez uczestników. Przestrzeganie takich standardów nie tylko zwiększa efektywność zajęć, ale także buduje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa w grupie. Z tego względu, umieszczenie tych wskazówek w zasadniczej części przebiegu zajęć jest absolutnie niezbędne.

Pytanie 16

Pierwszy krok w zajęciach w pracowni haftu zaczyna się od edukacji

A. haftu krzyżykowego

B. haftu richelieu

C. ściegu przed igłą

D. splotu gobelinowego

Nauka ściegu przed igłą jest kluczowym etapem w pracowni hafciarskiej, ponieważ stanowi fundament wielu technik haftu. Ścieg przed igłą, znany również jako ścieg prosty, jest podstawowym ruchem, który pozwala na precyzyjne umieszczanie nici na kanwie. W praktyce, opanowanie tego ściegu umożliwia przyszłym hafciarzom realizację bardziej skomplikowanych wzorów, które wykorzystują różnorodne techniki haftu. Ścieg ten ułatwia także naukę innych ściegów, takich jak haft krzyżykowy, gdzie podstawowe umiejętności są wykorzystywane w bardziej zaawansowanych technikach. Dobry hafciarz powinien w pierwszej kolejności skupić się na opanowaniu ściegu przed igłą, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie materiałów, narzędzi oraz technik, które są niezbędne w pracy z haftem. W wielu programach edukacyjnych, ścieg przed igłą jest podstawą, od której zaczyna się naukę, co potwierdzają również standardy branżowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 17

Na początku zajęć, terapeuta zachęcił grupę uczestników do wyrażenia swoich emocji dnia poprzez spontaniczny ruch w rytm muzyki, wzbogacając to klaskaniem, tupaniem i uderzaniem dłońmi o uda. Wykorzystał przy tym ćwiczenie typowe dla metody

A. Dennisona

B. Orffa

C. Sherborne

D. Klanzy

Wybór odpowiedzi dotyczący metody Sherborne, Dennisona czy Klanzy może być mylący z uwagi na ich różne podejścia do pracy z ciałem i emocjami. Metoda Sherborne skupia się głównie na rozwoju umiejętności motorycznych i społecznych poprzez ruch, ale nie wykorzystuje muzyki w tak kreatywny sposób, jak Orff. Uczestnicy ćwiczeń Sherborne angażują się w działania, które mają na celu budowanie relacji i zaufania, co różni się od rytmicznej i muzycznej ekspresji charakterystycznej dla metody Orffa. Z kolei metoda Dennisona, która bazuje na integracji sensorycznej, również nie kładzie nacisku na muzykę, lecz na różne techniki wspierające koncentrację i naukę. W końcu, metoda Klanzy, chociaż może wykorzystywać elementy ruchowe i gry, koncentruje się bardziej na refleksji i wdrażaniu technik terapeutycznych, a nie na spontanicznej ekspresji przez muzykę. Typowym błędem jest mylenie tych podejść, kiedy uczestnik nie dostrzega, że każda z tych metod ma swoje specyficzne cele i techniki, które niekoniecznie są zgodne z ideą muzykoterapii, jaką oferuje metoda Orffa. W kontekście edukacji i terapii muzykoterapia Orffa jest szczególnie ceniona za swoją zdolność do angażowania uczestników w aktywny sposób, co jest kluczowe dla ich rozwoju emocjonalnego i społecznego.

Pytanie 18

Czym jest chromoterapia?

A. świadomymi i nieświadomymi oddziaływaniami opartymi na śmiechu

B. tańcem oraz ekspresyjnym ruchem przy muzyce

C. ekspozycją zmysłu wzroku na odpowiednie barwy

D. kontaktem osoby uczestniczącej w terapii z kotem

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, polega na wykorzystaniu zmysłu wzroku poprzez eksponowanie pacjenta na różne kolory, co ma na celu wspieranie leczenia różnych schorzeń fizycznych i psychicznych. Kolory mają różne właściwości i mogą wpływać na nastrój oraz samopoczucie osoby. Na przykład, kolor niebieski jest często kojarzony z uspokojeniem i relaksem, podczas gdy czerwony może być stymulujący i energizujący. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, stosowanie kolorowych filtrów czy barwne kąpiele. Współczesne podejście do terapii kolorami często łączy się z psychologią oraz terapią sztuką, co daje terapeucie dodatkowe narzędzie do pracy z pacjentem. Badania naukowe sugerują, że chromoterapia może mieć pozytywny wpływ na redukcję stresu i poprawę samopoczucia, co czyni ją wartościowym uzupełnieniem terapii konwencjonalnych w różnych dziedzinach zdrowia. Warto zaznaczyć, że chromoterapia powinna być stosowana jako wspomagająca metoda w terapii, a nie jako jedyne rozwiązanie w leczeniu chorób.

Pytanie 19

Pacjent po wypadku drogowym, który doprowadził do uszkodzenia rdzenia kręgowego, skarży się na problemy z realizacją aktywności seksualnej. Zgodnie z piramidą potrzeb Maslowa, odczuwa on brak potrzeby

A. fizjologicznej

B. samorealizacji

C. miłości

D. afiliacji

Zgodnie z piramidą potrzeb Maslowa, potrzeby fizjologiczne stanowią fundament wszystkich innych potrzeb w hierarchii. W przypadku osoby, która doznała zerwania rdzenia kręgowego, występują istotne ograniczenia fizyczne, które mogą wpłynąć na zdolność do realizacji aktywności seksualnej. Potrzeba seksualna, jako jedna z podstawowych potrzeb fizjologicznych, jest kluczowa dla zdrowia psychicznego i emocjonalnego. Deprywacja tej potrzeby prowadzi do różnych problemów, takich jak frustracja, poczucie izolacji oraz obniżenie jakości życia. Z perspektywy terapeutycznej ważne jest, aby wspierać pacjentów w adaptacji do nowych okoliczności, co może obejmować edukację na temat alternatywnych form intymności czy technik seksualnych, które są dostosowane do ich sytuacji. Również istotne jest, aby pracować nad komunikacją z partnerem, co może w znacznym stopniu poprawić relacje i zaspokoić ich potrzeby emocjonalne i psychoseksualne.

Pytanie 20

Która z poniższych technik jest używana w terapii zajęciowej do poprawy motoryki małej?

A. Pływanie

B. Szydełkowanie

C. Nordic walking

D. Jazda na rowerze

Szydełkowanie to jedna z technik, która jest często wykorzystywana w terapii zajęciowej, zwłaszcza gdy celem jest poprawa motoryki małej. W trakcie szydełkowania osoba pracuje nad precyzyjnymi ruchami dłoni i palców, co jest kluczowe dla rozwijania koordynacji i siły w rękach. Poprzez manipulację szydełkiem i nicią, pacjent doskonali umiejętności manualne oraz koncentrację. Szydełkowanie angażuje także umysł, ponieważ wymaga planowania i sekwencjonowania ruchów, co wspiera rozwój funkcji poznawczych. W terapii zajęciowej szydełkowanie jest cenione za swoją dostępność i możliwość dostosowania poziomu trudności do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ponadto, praca nad projektem szydełkowym może przynosić satysfakcję z ukończonego dzieła, co wspiera poczucie własnej wartości i motywację do dalszej pracy nad sobą. Dlatego właśnie szydełkowanie jest tak często wybierane jako narzędzie w terapii zajęciowej, oferując wielowymiarowe korzyści dla pacjentów.

Pytanie 21

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przyjmuje przekaz i interpretuje go w kategorie myśli oraz emocji, nazywana jest

A. filtrowanie

B. kodowanie

C. dekodowanie

D. sprzężenie

Wybór odpowiedzi 'kodowanie', 'filtrowanie' lub 'sprzężenie' wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące procesu komunikacji. Kodowanie to etap, w którym nadawca przekształca swoje myśli i uczucia w formę, która może być przekazana odbiorcy, co jest odwrotnością dekodowania. To właśnie w kodowaniu następuje tworzenie komunikatu, a nie jego interpretacja. W kontekście komunikacji, filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które ma być przekazywane, a nie do ich odbioru i interpretacji. Odbiorca może wprowadzać różne filtry percepcyjne, które wpływają na to, co zauważa i jak interpretuje komunikat. Sprzężenie odnosi się do interaktywnego procesu, w którym nadawca i odbiorca wymieniają informacje i reagują na siebie nawzajem, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu dekodowania. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej komunikacji, gdyż każdy z tych aspektów odgrywa inną rolę w budowaniu przekazu. Ignorowanie etapu dekodowania może prowadzić do nieporozumień i utraty istoty przesłania, dlatego warto inwestować czas w naukę jego znaczenia oraz praktyki związane z dekodowaniem komunikatów.

Pytanie 22

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. samorealizacji i wiedzy

B. twórczości i ekspresji

C. szacunku i uznania

D. przynależności i miłości

Odpowiedź "szacunku i uznania" jest poprawna, ponieważ potrzeby godności i prestiżu są elementami hierarchii potrzeb, które zostały opisane przez Abrahama Maslowa. W jego teorii te potrzeby znajdują się na wyższym poziomie, gdzie jednostka pragnie być szanowana przez innych oraz dąży do uzyskania uznania za swoje osiągnięcia. Przykładem zastosowania tych potrzeb w praktyce może być środowisko pracy, w którym pracownicy, otrzymując pozytywne opinie i nagrody za swoje osiągnięcia, czują się doceniani i zmotywowani do dalszego rozwoju. Wartościowanie godności i prestiżu w organizacji prowadzi do zwiększonej satysfakcji pracowników i lepszej atmosfery w miejscu pracy, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi. Dążenie do stworzenia środowiska, w którym potrzeby szacunku są zaspokajane, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej wydajności i lojalności pracowników, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do sukcesu całej organizacji.

Pytanie 23

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. modelowania w masie solnej

B. malowania na podobraziu

C. zwijania włóczki w kłębek

D. klejenia pistoletem na gorąco

Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 24

Na podstawie zdiagnozowanej sytuacji biologicznej, psychicznej oraz społecznej terapeuta zajęciowy zidentyfikował problemy i potrzeby swojego podopiecznego. Jakie działanie wykonał terapeuta zajęciowy?

A. Sformułował diagnozę

B. Wykorzystał projekcję

C. Przeprowadził monitoring

D. Dokonał obserwacji

Sformułowanie diagnozy to kluczowy krok w pracy terapeuty zajęciowego, który wymaga zrozumienia złożoności sytuacji pacjenta poprzez analizę jego stanu biologicznego, psychicznego i społecznego. Diagnoza pozwala na zidentyfikowanie problemów i potrzeb, które są podstawą do opracowania indywidualnego planu terapii. W praktyce, diagnoza może obejmować różnorodne metody, takie jak wywiady, kwestionariusze, oraz różne formy obserwacji. Na przykład, terapeuta może przeprowadzić szczegółowy wywiad z pacjentem oraz jego rodziną, aby lepiej zrozumieć ich codzienne wyzwania. Stosowanie uporządkowanej diagnozy jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, jak zaleca to Światowa Organizacja Zdrowia, co podkreśla, że diagnoza powinna być holistyczna, biorąc pod uwagę wszystkie aspekty życia pacjenta. Dzięki temu terapeuta zajęciowy może dostosować interwencje do specyficznych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii oraz wspiera pacjenta w osiąganiu zamierzonych celów.

Pytanie 25

Aby zachęcić uczestników warsztatów terapii zajęciowej do większego wysiłku i starannego wykonywania zadań w ramach treningu porządkowego, terapeuta powinien

A. doceniać indywidualne zaangażowanie podopiecznych w realizację czynności porządkowych

B. pokazywać filmy edukacyjne ilustrujące negatywne konsekwencje zaniedbań higienicznych

C. ustalać precyzyjny harmonogram czynności porządkowych

D. wprowadzać system kar za niewykonywanie przydzielonych zadań

Wychwalanie indywidualnej aktywności podopiecznych w zakresie czynności porządkowych jest kluczowym elementem motywowania uczestników terapii zajęciowej. Z psychologicznego punktu widzenia, pozytywne wzmocnienie, takie jak pochwała, zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, terapeuta może zauważyć i docenić wysiłki podopiecznego w utrzymaniu porządku w swoim otoczeniu, co nie tylko mobilizuje do dalszej pracy, ale również buduje pewność siebie i poczucie własnej wartości u uczestników. W praktyce, metoda ta jest zgodna z podejściem opartym na pozytywnej psychologii, które podkreśla znaczenie rozwoju osobistego. Rekomendacje w zakresie terapii zajęciowej wskazują, że kluczowe jest tworzenie atmosfery wsparcia i uznania. Wartościowe jest także wdrażanie systemu feedbacku, gdzie terapeuta regularnie informuje podopiecznych o ich postępach oraz osiągnięciach. Tego rodzaju praktyki pomagają w budowaniu długoterminowych nawyków oraz zwiększają zaangażowanie w proces terapeutyczny. W kontekście treningu porządkowego, wychwalanie aktywności może przyczynić się do zmiany perspektywy uczestników i ich podejścia do higieny i organizacji przestrzeni życiowej.

Pytanie 26

Pani Agnieszka ma 39 lat i cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów. Często doświadcza porannych bólów mięśni i stawów, co prowadzi do jej rozdrażnienia i frustracji. Uwielbia śpiewać. Jaką metodę oraz formę aktywności powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, biorąc pod uwagę jej sytuację bio-psycho-społeczną?

A. Muzykoterapię czynną i ćwiczenia oddechowe

B. Choreoterapię i ćwiczenia siłowe

C. Muzykoterapię bierną i ćwiczenia z obciążeniem

D. Choreoterapię i gimnastykę korekcyjną

Muzykoterapia czynna oraz ćwiczenia oddechowe są skutecznymi metodami wspierającymi osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, co znajduje potwierdzenie w badaniach z zakresu rehabilitacji. Muzykoterapia czynna, polegająca na aktywnym uczestnictwie w działaniach muzycznych, może poprawić samopoczucie emocjonalne Pani Agnieszki oraz zwiększyć jej motywację do działania. Śpiewanie, które jest jej pasją, nie tylko angażuje układ oddechowy, ale także sprzyja redukcji stresu i poprawie nastroju. Ćwiczenia oddechowe są z kolei nieocenione w kontekście relaksacji, co przyczynia się do łagodzenia bólu oraz napinania mięśni. Poprzez regularne wykonywanie ćwiczeń oddechowych, Pani Agnieszka może nauczyć się lepszej kontroli nad swoim ciałem, co wpłynie na ogólną poprawę jej jakości życia. Warto zwrócić uwagę, że takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznym podejściem w terapii, które uwzględnia aspekty fizyczne, emocjonalne i społeczne pacjenta.

Pytanie 27

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

B. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

C. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

D. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.

Pytanie 28

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Płyty z muzyką

B. Gry planszowe i stolikowe

C. Igły i nici

D. Bajki oraz wiersze

Gry planszowe i stolikowe są kluczowym narzędziem w ludoterapii, ponieważ umożliwiają rozwijanie wielu umiejętności społecznych i emocjonalnych u uczestników. Terapeuci wykorzystują te formy aktywności, aby wspierać interakcje między dziećmi, co jest niezbędne do budowania relacji oraz poprawy komunikacji. Gry te sprzyjają również rozwijaniu zdolności kognitywnych, takich jak myślenie strategiczne, podejmowanie decyzji czy rozwiązywanie problemów. Na przykład, gra w planszówki może uczyć dzieci zasad fair play, co jest fundamentem zdrowych interakcji społecznych. Warto zauważyć, że gry stolikowe często angażują uczestników w formie współpracy lub rywalizacji, co daje możliwość nauki asertywności i empatii. Zastosowanie takich pomocy dydaktycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują aktywne uczenie się poprzez zabawę, a także wspierają rozwój emocjonalny i społeczny dzieci. W kontekście ludoterapii, dobrze dobrane gry mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co czyni je niezwykle elastycznym narzędziem w pracy terapeutycznej.

Pytanie 29

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

B. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

C. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

D. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

Dokumentacja działań w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem zarówno dla uczestników, jak i dla osób bliskich oraz instytucji zarządzających programami terapeutycznymi. Odpowiedzi sugerujące, że głównym celem dokumentacji jest przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestników procesu terapeutycznego, mimo że jest to istotny aspekt, nie uwzględniają fundamentalnej roli, jaką odgrywa bezpośrednia informacja zwrotna dla samych uczestników. Osoby bliskie mogą mieć swoje oczekiwania i wątpliwości, jednak to uczestnicy powinni być na pierwszym miejscu w procesie terapeutycznym, gdyż to ich rozwój i samopoczucie są najważniejsze. Jeśli chodzi o działania kontrolne wobec realizacji programu placówki, to również jest to ważne, ale nie jest to podstawowy cel dokumentacji. Monitorowanie i ocena programu są niezbędne, aby zapewnić jego efektywność i zgodność z przyjętymi standardami, jednak te działania nie są bezpośrednio związane z indywidualnym rozwojem uczestników. Z kolei ocena kwalifikacji terapeuty zajęciowego, chociaż istotna, nie powinna być głównym powodem dokumentowania działań terapeutycznych. Kluczowe jest, aby dokumentacja koncentrowała się przede wszystkim na postępach i potrzebach uczestników, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne podejście do każdego uczestnika. W praktyce, dokumentacja powinna stanowić narzędzie do wspierania uczestników w ich osobistym rozwoju, a nie tylko narzędzie do oceny pracy terapeuty.

Pytanie 30

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. wykonywania codziennych czynności

B. alternatywnych metod komunikacji

C. nawiązywania relacji społecznych

D. zaakceptowania własnej niepełnosprawności

Ergoterapia w przypadku niewydolności i schorzeń układu krążenia koncentruje się na przystosowywaniu pacjentów do wykonywania czynności codziennych, co jest kluczowe dla ich samodzielności i jakości życia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje różnorodne interwencje, takie jak nauka technik oszczędzania energii, dostosowywanie przestrzeni życiowej czy wprowadzanie systemów wsparcia, które umożliwiają pacjentom bezpieczne i efektywne wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Standardy i dobre praktyki w ergoterapii podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia do pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie ich potencjału oraz adaptację do codziennych wyzwań. Wykorzystując różne narzędzia i techniki, ergoterapeuci mogą wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów, co prowadzi do zwiększenia ich niezależności i poprawy ogólnego stanu zdrowia. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które kładą nacisk na holistyczne rozumienie zdrowia oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami w pełnoprawnym uczestnictwie w życiu społecznym.

Pytanie 31

Jakie szkolenie powinno być przeprowadzone dla pacjenta z chorobą wieńcową, który doświadcza dużego stresu i towarzyszącego mu napięcia emocjonalnego?

A. asertywności

B. kompetencji interpersonalnych

C. aktywnego słuchania

D. relaksacyjny

Odpowiedź "relaksacyjny" jest prawidłowa, ponieważ osoby z chorobą wieńcową, które przeżywają silny stres, znajdują się w sytuacji, gdzie ich zdrowie fizyczne jest bezpośrednio zagrożone przez czynniki psychiczne. Stres może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, dlatego techniki relaksacyjne są niezwykle istotne. Przykłady takich technik obejmują medytację, głębokie oddychanie oraz trening autogenny. Wdrożenie programu relaksacyjnego w codziennej rutynie pacjenta może pomóc w redukcji objawów lękowych oraz poprawie ogólnego samopoczucia. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak wytyczne American Heart Association, wskazują na znaczenie holistycznego podejścia do leczenia chorób serca, które obejmuje nie tylko interwencje medyczne, ale także elementy psychologiczne. W praktyce, wprowadzenie sesji relaksacyjnych do terapii pacjentów z chorobą wieńcową może również zwiększyć ich zaangażowanie w proces rehabilitacji kardiologicznej, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych.

Pytanie 32

Klientka zgłasza silny poziom niepokoju, który towarzyszy napadom paniki. Terapeuta planuje przeprowadzenie sesji relaksacyjnych z zastosowaniem chromoterapii. Jaką technikę powinien zaproponować?

A. Improwizacja taneczna do muzyki

B. Śpiewanie wesołych piosenek

C. Zajęcia z elementami jogi

D. Wizualizację odcieni zieleni i błękitu

Wizualizacja odcieni zieleni i błękitu jest skuteczną techniką relaksacyjną, ponieważ kolory te mają właściwości uspokajające i kojące. Zieleń, związana z naturą, symbolizuje harmonię i równowagę, co może pomóc w redukcji stresu i lęku. Błękit natomiast jest kolorem spokoju, który może wpływać na obniżenie poziomu napięcia emocjonalnego. W praktyce terapeuta może poprowadzić pacjentkę przez proces wizualizacji, prosząc ją o wyobrażenie sobie spokojnego miejsca, w którym dominuje zieleń i błękit. Technika ta może być szczególnie użyteczna w przypadku osób z atakami paniki, ponieważ skupienie na kolorach i ich właściwościach może odwrócić uwagę od lęku. Dobry terapeuta integruje takie techniki w swoje sesje, zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii, podkreślając znaczenie środowiska wizualnego w procesie terapeutycznym.

Pytanie 33

Głównym zadaniem terapeuty zajęciowego, który planuje scenariusz zajęć, jest ustalenie

A. technik realizacji zajęć

B. sposobów oceny zajęć

C. metod przeprowadzania zajęć

D. celów terapeutycznych zajęć

Wyznaczanie metod realizacji zajęć, technik ich przeprowadzania czy sposobów ewaluacji, mimo że istotne, nie stanowi priorytetu na etapie planowania terapii zajęciowej. Metody realizacji zajęć powinny być dobierane na podstawie wcześniej określonych celów terapeutycznych. Oznacza to, że odpowiedni wybór metod i technik, jak np. terapia zajęciowa przez sztukę czy aktywności fizyczne, musi być uzależniony od zamierzonych rezultatów, a nie odwrotnie. Wybierając techniki bez jasno zdefiniowanych celów, terapeuta może nie tylko zniweczyć efektywność interwencji, ale także zniechęcić pacjenta, co negatywnie wpłynie na jego motywację i zaangażowanie w proces terapeutyczny. Sposoby ewaluacji zajęć służą natomiast do analizy efektywności już przeprowadzonych działań, a nie do ich planowania. Niezrozumienie hierarchii działania w terapii zajęciowej może prowadzić do tworzenia chaotycznych i niespójnych programów terapeutycznych, które nie odpowiadają na indywidualne potrzeby pacjentów. Dlatego kluczowe jest, aby na początku każdej interwencji wyznaczyć cele, które będą fundamentem wszelkich późniejszych działań.

Pytanie 34

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

B. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

C. zdolności interpersonalnych i społecznych

D. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Pytanie 35

Która kategoria ćwiczeń rozwija chwyt pęsetkowy?

A. Przesuwanie koralików na drucie, sortowanie małych korali oraz guzików

B. Granie na instrumentach, wycinanie oraz malowanie palcami

C. Przesypywanie sypkich materiałów, głaskanie futer i aksamitu

D. Wyżymanie gąbki i naciskanie piszczącej zabawki

Odpowiedź wskazująca na przesuwanie koralików na drucie oraz sortowanie małych korali i guzików jest poprawna, ponieważ te czynności bezpośrednio angażują chwyt pęsetkowy, który jest kluczowy w rozwoju motoryki małej u dzieci. Chwyt pęsetkowy polega na precyzyjnym trzymaniu drobnych przedmiotów między kciukiem a palcem wskazującym, co jest rozwijane poprzez manipulację małymi obiektami. Praktyczne zastosowanie tego rodzaju ćwiczeń można obserwować w kontekście terapii zajęciowej, gdzie rozwój zdolności manualnych jest istotny dla niezależności i codziennych czynności. Usprawnienie chwytu pęsetkowego wprowadza dzieci w świat precyzyjnych działań, jak pisanie, rysowanie czy korzystanie z narzędzi. Zgodnie z zaleceniami pedagogiki i psychologii rozwojowej, regularne ćwiczenie manipulacji małymi przedmiotami wspiera rozwój koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zwiększa zdolność koncentracji, co jest niezbędne w procesie uczenia się. Przy wykorzystaniu kolorowych koralików dzieci mogą również rozwijać zdolności kreatywne, co w połączeniu z technikami terapeutycznymi prowadzi do wszechstronnego rozwoju.

Pytanie 36

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

B. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

C. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

D. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

Wybór skóry, młotków, dziurkaczy, przycinka i szydeł jako podstawowego wyposażenia pracowni kaletniczej jest trafny, ponieważ te narzędzia i materiały są fundamentalne w procesie tworzenia wyrobów skórzanych. Skóra stanowi najważniejszy materiał, z którego wykonuje się torby, portfele czy obuwie. Młotki są używane do formowania skóry oraz osadzania elementów metalowych, co jest kluczowe w kaletnictwie. Dziurkacze pozwalają na precyzyjne wykonywanie otworów, co jest niezbędne do szycia i mocowania różnych komponentów. Przycinaki służą do precyzyjnego cięcia materiału, zapewniając wysoką jakość wykończenia. Szydła są narzędziami do dziurkowania, które umożliwiają tworzenie otworów do szycia i łączenia różnych kawałków skóry. W kontekście standardów branżowych, te narzędzia są uznawane za niezbędne w każdej profesjonalnej pracowni kaletniczej, co zapewnia wysoką jakość i trwałość produktów. Przykłady zastosowania obejmują produkcję galanterii skórzanej, gdzie każdy z wymienionych elementów odgrywa kluczową rolę w realizacji projektu, od fazy planowania po efektywne wykończenie wyrobu.

Pytanie 37

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Postać móżdżkowa

B. Obustronne porażenie połowicze

C. Obustronne porażenie kurczowe

D. Postać pozapiramidowa

Odmienne postacie mózgowego porażenia dziecięcego, jak postać pozapiramidowa, postać móżdżkowa czy obustronne porażenie połowicze, różnią się znacznie od obustronnego porażenia kurczowego zarówno w zakresie objawów, jak i podejścia terapeutycznego. Postać pozapiramidowa charakteryzuje się zaburzeniami koordynacji i równowagi, a niekoniecznie większą sprawnością kończyn górnych. Przy tym typie porażenia, problemy z tonusem mięśniowym mogą prowadzić do trudności w kontrolowaniu ruchów, co nie jest zgodne z opisanymi objawami w pytaniu. Postać móżdżkowa z kolei skupia się na dysfunkcjach równowagi i precyzji ruchów, a dzieci często nie wykazują preferencji w zakresie sprawności kończyn. Obustronne porażenie połowicze, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy połowy ciała, co również nie odpowiada opisanym cechom. Typowym błędem myślowym w kontekście rozpoznawania postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest utożsamianie różnych objawów z jednym typem schorzenia bez uwzględnienia ich unikalnych cech. Niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi postaciami może prowadzić do niewłaściwego, a tym samym nieskutecznego dobierania terapii, co podkreśla znaczenie precyzyjnej diagnozy i stosowania odpowiednich metod rehabilitacyjnych zgodnych z aktualnymi standardami medycznymi.

Pytanie 38

Terapeuta zajęciowy uzyska informację z orzeczenia wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności?

A. na temat relacji w rodzinie

B. na temat wyników badań diagnostycznych

C. na temat zaleceń dotyczących dalszej rehabilitacji

D. na temat wskazania do ulg i uprawnień

Odpowiedź „o wskazaniach do ulg i uprawnień” jest prawidłowa, ponieważ Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ma na celu wydawanie orzeczeń, które precyzują, jakie ulgi i uprawnienia przysługują osobom z niepełnosprawnościami. W orzeczeniu tym znajdują się informacje na temat dostępnych świadczeń, takich jak zasiłki, ulgi podatkowe czy możliwość uzyskania dodatkowych świadczeń zdrowotnych. Znajomość tych wskazań jest kluczowa dla terapeutów zajęciowych, którzy mogą wykorzystać te informacje w procesie rehabilitacji, dostosowując plan terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, mając wiedzę o przysługujących ulgach, może pomóc pacjentowi w uzyskaniu odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego lub dostępu do specjalistycznych usług medycznych. W praktyce, taka wiedza pozwala na lepsze wsparcie pacjentów w ich codziennym życiu oraz poprawia jakość ich procesu rehabilitacji.

Pytanie 39

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe

B. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji

C. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze

D. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań

Odpowiedź dotycząca trudności w komunikacji, utrudnionych interakcjach społecznych oraz stereotypowych wzorach zachowań jest prawidłowa, ponieważ te aspekty stanowią kluczowe cechy diagnozy autyzmu. Autyzm, jako zaburzenie rozwojowe, objawia się szczególnymi trudnościami w nawiązywaniu relacji społecznych oraz komunikacji. Osoby z autyzmem mogą mieć ograniczone zdolności do rozumienia i reagowania na sygnały społeczne, co może prowadzić do izolacji społecznej. Warto zauważyć, że stereotypowe wzory zachowań, takie jak powtarzające się ruchy czy zachowania, są również istotnym wskaźnikiem autyzmu. Przykładowo, terapeuci często obserwują, że dzieci z autyzmem mogą angażować się w powtarzalne działania, takie jak kręcenie przedmiotami czy ustawianie ich w określony sposób. W praktyce, w procesie diagnostycznym, zastosowanie narzędzi takich jak ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) pozwala na dokładne zidentyfikowanie tych objawów, co jest zgodne z zaleceniami American Psychiatric Association oraz World Health Organization.

Pytanie 40

Gdzie w scenariuszu powinno się zamieścić zalecenie dotyczące użycia fartucha, okularów oraz rękawic ochronnych podczas zajęć z zastosowaniem techniki tworzenia witrażu typu Tiffany?

A. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

B. Na liście celów szczegółowych zajęć

C. W uwagach dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

D. W finalnej części przebiegu zajęć

Umieszczenie wskazania do zastosowania fartucha, okularów i rękawic ochronnych na liście metod i technik terapii zajęciowej, celów szczegółowych zajęć lub w końcowej części przebiegu zajęć jest koncepcją, która nie uwzględnia kluczowego aspektu, jakim jest bezpieczeństwo. Metody i techniki terapii zajęciowej są narzędziami stosowanymi w pracy z uczestnikami, jednak nie dotyczą one bezpośrednio aspektów ochrony zdrowia i życia. Na liście celów szczegółowych zajęć można wskazywać na umiejętności, które uczestnicy mają nabyć, ale nie można umieszczać tam informacji związanych z bezpieczeństwem, ponieważ cele te koncentrują się na rezultatach edukacyjnych, a nie na środkach ostrożności. Podobnie, umieszczenie tych informacji na końcu przebiegu zajęć nie jest uzasadnione, gdyż może prowadzić do sytuacji, w której uczestnicy zajęć będą narażeni na niebezpieczeństwo przed rozpoczęciem pracy. Niezrozumienie, że przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności manualnej kluczowe jest wdrożenie zasad BHP, jest typowym błędem myślowym, który może skutkować poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. W praktyce edukacyjnej, zapewnienie odpowiednich środków ochrony osobistej powinno być priorytetem, a nie dodatkiem. Efektywne wdrożenie zasad bezpieczeństwa wpływa na jakość procesu terapeutycznego, a także na postrzeganie zajęć przez uczestników, którzy czują się bezpieczniej, co sprzyja lepszej koncentracji i zaangażowaniu w wykonywane zadania.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej