Pytanie 1
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Wyniki egzaminu
Informacje o egzaminie:
- Zawód: Technik analityk
- Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
- Data rozpoczęcia: 30 maja 2025 16:18
- Data zakończenia: 30 maja 2025 16:54
Egzamin zdany!
Wynik: 24/40 punktów (60,0%)
Wymagane minimum: 20 punktów (50%)
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 2
Na opakowaniu którego odczynnika powinien znaleźć się piktogram przedstawiony na ilustracji?
A. Wodorotlenku sodu.
B. Glukozy.
C. Chlorku sodu.
D. Stearynianu sodu.
Prawidłowa odpowiedź to wodorotlenek sodu, ponieważ piktogram przedstawiony na ilustracji symbolizuje substancje żrące. Wodorotlenek sodu (NaOH) jest silną zasadą, która wykazuje właściwości żrące, co sprawia, że jest niezwykle ważne, aby był odpowiednio oznaczony na opakowaniu. W praktyce, wodorotlenek sodu jest szeroko stosowany w przemyśle chemicznym, w produkcji mydeł oraz jako środek czyszczący w gospodarstwie domowym. Zgodnie z przepisami dotyczącymi substancji niebezpiecznych, takie jak Rozporządzenie (WE) nr 1272/2008, każda substancja żrąca musi być oznaczona odpowiednim piktogramem, aby ułatwić identyfikację zagrożeń i zapewnić bezpieczeństwo użytkowników. Ponadto, stosowanie odpowiednich środków ochrony osobistej, takich jak rękawice i gogle ochronne, jest zalecane przy pracy z wodorotlenkiem sodu, aby zminimalizować ryzyko poważnych obrażeń. Dlatego zrozumienie symboli na etykietach jest kluczowe dla bezpiecznego obchodzenia się z substancjami chemicznymi.
Pytanie 3
Aby przeprowadzić syntezę substancji organicznej w temperaturze 150°C, należy zastosować łaźnię
A. powietrzną
B. wodną
C. parową
D. olejową
Odpowiedź związana z łaźnią olejową jest trafna. Te łaźnie są super użyteczne w laboratoriach, bo umożliwiają dokładne kontrolowanie temperatury, zwłaszcza gdy mówimy o wyższych wartościach, jak 150°C. W przeciwieństwie do innych typów łaźni, łaźnie olejowe potrafią utrzymać stabilną temperaturę przez dłuższy czas, co jest kluczowe dla dobrego przebiegu reakcji. Olej ma wyższą temperaturę wrzenia niż woda, więc można podnieść temperaturę bez obaw, że coś się zagotuje. Przykładowo, w syntezach organicznych, korzystając z łaźni olejowej, unikamy problemów z kondensacją pary wodnej, co mogłoby zanieczyścić naszą reakcję. Podsumowując, łaźnia olejowa daje najlepsze warunki w przypadku przeprowadzania reakcji chemicznych w wysokotorowych warunkach, więc świetny wybór!
Pytanie 4
Jakie proporcje objętościowe powinny być zastosowane do zmieszania roztworu etanolu o stężeniu 30% (V/V) z roztworem o stężeniu 70% (V/V), aby uzyskać roztwór o stężeniu 50% (V/V)?
A. 2:1
B. 1:1
C. 1:2
D. 3:7
Patrząc na błędne odpowiedzi, widać, że spora część osób myli proporcje, co prowadzi do złych obliczeń stężenia. Na przykład przy stężeniu 2:1, można pomyśleć, że większa ilość 30% jakoś zrekompensuje jego mniejsze stężenie, ale to jest w sumie błąd. Mieszanie w takim stosunku da zbyt niskie stężenie etanolu, bo mniejsza ilość roztworu 70% nie podniesie go do 50%. Inny typowy błąd to myślenie, że stosunek 1:2 da dobrego miksu, ale to też za dużo 70%, co sprawi, że końcowe stężenie będzie powyżej 50%. Niektórzy mylą mieszanie z obliczaniem średnich, a to w kontekście stężeń nie ma sensu, bo nie uwzględniają różnicy w stężeniach. Kluczem przy takich obliczeniach jest zrozumienie, że musimy znaleźć równowagę w mieszaniu różnych stężeń, żeby uzyskać pożądaną wartość średnią, a to wymaga znajomości zasad chemii i matematyki. Przygotowywanie roztworów o określonych stężeniach jest codziennością w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle, gdzie precyzja jest mega ważna.
Pytanie 5
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 6
Próbka, której celem jest ustalenie poziomu składników, dla których oznaczenia przygotowane przez różne laboratoria są niezgodne, to próbka
A. jednostkowa
B. rozjemcza
C. do badań
D. laboratoryjna
Wybór odpowiedzi związanych z terminami "do badań", "laboratoryjna" oraz "jednostkowa" wskazuje na nieporozumienie dotyczące specyfiki próbki rozjemczej. Próbka do badań odnosi się ogólnie do materiału, który ma być poddany analizie, bez ukierunkowania na rozwiązywanie problemów związanych z niezgodnością wyników. Termin ten jest zbyt ogólny i nie odnosi się bezpośrednio do sytuacji, w której różne laboratoria mają odmienne wyniki analityczne. Próbka laboratoryjna również nie jest terminem wskazującym na jej charakterystykę rozjemczą, a raczej definiuje, że próbka jest analizowana w warunkach laboratoryjnych, co nie musi mieć związku z jej reprezentatywnością. Z kolei próbka jednostkowa odnosi się do konkretnego, jednorazowego pomiaru lub analizy, co w praktyce nie uwzględnia procesów porównawczych między różnymi wynikami analitycznymi. Często można spotkać się z błędnym myśleniem, że wszystkie próbki stosowane w laboratoriach mają podobne funkcje, co prowadzi do zafałszowanych wniosków i niewłaściwego podejścia do analizy danych. W rzeczywistości, niezgodności wyników mogą wynikać z wielu czynników, takich jak różnice w metodach analitycznych, przygotowaniu próbek czy stosowanych technologiach, co czyni użycie próbki rozjemczej niezbędnym krokiem w procesie zapewniania jakości i zgodności.
Pytanie 7
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 8
Oblicz, jaką ilość węglanu sodu w gramach należy przygotować, aby uzyskać 500 cm3 roztworu tej soli o stężeniu 0,1000 mol/dm3.
MNa = 23 g/mol, MC = 12 g/mol, MO = 16 g/mol
A. 5,0000 g
B. 7,0000 g
C. 7,5000 g
D. 5,3000 g
Aby obliczyć masę węglanu sodu (Na2CO3) potrzebną do przygotowania 500 cm³ roztworu o stężeniu 0,1000 mol/dm³, należy najpierw obliczyć liczbę moli tej soli. Stężenie 0,1000 mol/dm³ oznacza, że w 1 dm³ (1000 cm³) roztworu znajduje się 0,1000 mola Na2CO3. Zatem, w 500 cm³ roztworu znajdować się będzie 0,0500 mola: 0,1000 mol/dm³ * 0,500 dm³ = 0,0500 mol. Następnie, należy obliczyć masę węglanu sodu, stosując wzór: masa = liczba moli * masa molowa. Masa molowa Na2CO3 wynosi: 23 g/mol (Na) * 2 + 12 g/mol (C) + 16 g/mol (O) * 3 = 106 g/mol. Zatem, masa Na2CO3 potrzebna do przygotowania roztworu wynosi: 0,0500 mol * 106 g/mol = 5,3000 g. Takie obliczenia są powszechnie wykorzystywane w laboratoriach chemicznych i są zgodne z zasadami przygotowywania roztworów. Zachowanie precyzji w obliczeniach jest kluczowe dla uzyskania pożądanych stężeń roztworów w praktyce.
Pytanie 9
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 10
Próbka pobrana z próbki ogólnej, która odzwierciedla cechy partii produktu, określa się jako próbka
A. średnia laboratoryjna
B. wtórna
C. jednostkowa
D. pierwotna laboratoryjna
Odpowiedzi, które wskazują wtórną, jednostkową lub pierwotną laboratoryjną próbkę, opierają się na nieprecyzyjnych definicjach i nie są odpowiednie w kontekście analizy reprezentatywności prób. Wtórna próbka odnosi się często do próbki pobranej z próbki, co nie odzwierciedla pojęcia reprezentatywności całej partii produktu. Ponadto, jednostkowa próbka odnosi się do pojedynczego elementu i nie może dostarczyć informacji na temat całej grupy, co czyni ją niewłaściwą w kontekście analizy statystycznej. Z kolei pierwotna laboratoryjna próbka wskazuje na próbkę pobraną bezpośrednio z miejsca produkcji, ale również nie oddaje koncepcji reprezentatywności. W praktyce, stosowanie tych pojęć może prowadzić do błędnych wniosków dotyczących jakości produktów, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w zakresie kontroli jakości i analizy laboratoryjnej. Używanie niewłaściwych terminów może skutkować poważnymi konsekwencjami, w tym błędami w ocenie ryzyka, co jest kluczowe w wielu branżach, zwłaszcza w farmaceutycznej czy spożywczej. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi pojęciami jest istotne dla zapewnienia skutecznych i wiarygodnych analiz oraz zgodności z międzynarodowymi standardami.
Pytanie 11
Analiza technicznego kwasu solnego dała następujące wyniki: 30% HCl, 0,008% H2SO4, 0,04% Fe.
Korzystając z zamieszczonej tabeli wymagań, określ gatunek kwasu, pamiętając, że decyduje o nim najgorszy wskaźnik.
| Wymagania chemiczne dotyczące kwasu siarkowego | ||||
| Wymagania | Gatunki | |||
| I | II | III | IV | |
| Chlorowodór, % | > 33 | > 29 | > 28 | > 27 |
| Kwas siarkowy(VI) w przel. na SO42-, % | < 0,009 | < 0,5 | < 1,6 | < 1,8 |
| Żelazo (Fe3+), % | < 0,005 | < 0,03 | < 0,03 | < 0,05 |
A. III
B. I
C. IV
D. II
Odpowiedź IV jest prawidłowa, ponieważ w analizie kwasu solnego kluczowym wskaźnikiem jest zawartość żelaza (Fe3+), która wynosi 0,04%. W kontekście klasyfikacji kwasów, gatunki są określane na podstawie najgorszego wskaźnika, co w tym przypadku oznacza, że zawartość Fe3+ decyduje o ostatecznym gatunku kwasu. Zgodnie z obowiązującymi normami, gatunek IV dopuszcza zawartość żelaza do 0,05%, co czyni tę odpowiedź poprawną. W praktyce oznacza to, że kwasy klasyfikowane jako IV mogą być stosowane w procesach przemysłowych, gdzie wymagana jest większa tolerancja na zanieczyszczenia metaliczne, takie jak żelazo. W branży chemicznej zrozumienie klasyfikacji kwasów jest istotne dla zapewnienia odpowiedniego doboru materiałów, co wpływa na bezpieczeństwo i efektywność procesów chemicznych.
Pytanie 12
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 13
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 14
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 15
W wyniku analizy sitowej próbki stałej otrzymano frakcję o średnicy ziaren 12 – 30 mm. Jaką masę powinna mieć prawidłowo pobrana próbka pierwotna?
| Tabela. Wielkość próbki pierwotnej w zależności od wielkości ziarna | ||||
|---|---|---|---|---|
| Średnica ziaren lub kawałków [mm] | do 1 | 1 - 10 | 11 - 50 | ponad 50 |
| Pierwotna próbka (minimum) [g] | 100 | 200 | 1000 | 2500 |
A. 100 g
B. 2500 g
C. 1000 g
D. 200 g
Wybór masy próbki innej niż 1000 g może prowadzić do znacznych błędów w analizie sitowej. Odpowiedzi takie jak 2500 g, 200 g czy 100 g są nietrafione, a ich wybór może wynikać z kilku powszechnych nieporozumień dotyczących tego, jak przeprowadza się analizy prób. W przypadku 2500 g, chociaż jest to masa większa niż wymagana, może prowadzić do nieefektywności w badaniach, a także do niezgodności z wymaganiami dotyczącymi minimalnych i maksymalnych mas próbki. Odpowiedź 200 g i 100 g są zdecydowanie zbyt małe, co skutkuje tym, że próbka nie oddaje rzeczywistego obrazu badanej frakcji. Zbyt mała próbka nie jest w stanie uchwycić wszystkich właściwości materiału, co prowadzi do niewłaściwych wniosków o jego charakterystyce, takich jak zróżnicowanie wielkości ziaren czy ich rozkład. W konsekwencji, to może negatywnie wpłynąć na decyzje związane z wykorzystaniem danego materiału, na przykład w budownictwie czy przemyśle, gdzie właściwości fizyczne i mechaniczne surowców mają kluczowe znaczenie. Analiza sitowa wymaga ścisłego przestrzegania norm oraz dobrych praktyk, które obejmują odpowiednie ustalenie masy próbki, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych i powtarzalnych wyników.
Pytanie 16
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 17
W trakcie reakcji estryfikacji opisanej równaniem CH3COOH + C2H5OH ↔ CH3COOC2H5 + H2O użyto molowego stosunku alkoholu do kwasu wynoszącego 1:10. W rezultacie tego
A. uzyskano ester o 100% wydajności
B. alkohol uległ całkowitej reakcji
C. równowaga reakcji została silnie przesunięta w prawo
D. równowaga reakcji została silnie przesunięta w lewo
Analizując alternatywne odpowiedzi, warto zauważyć, że stwierdzenie, iż równowaga reakcji przesunęła się silnie w lewo, jest niepoprawne. Tego typu wnioski mogą wynikać z mylnego zrozumienia dynamiki reakcji chemicznych oraz wpływu stosunku reagentów na równowagę. W sytuacji, gdy stosunek alkoholu do kwasu jest znacznie większy, równowaga nie będzie się przesuwać w lewo, ponieważ dostępność alkoholu w reakcji sprzyja tworzeniu estru. Odpowiedź mówiąca o 100% wydajności również jest błędna, ponieważ w praktyce osiągnięcie takiej wydajności jest niemal niemożliwe z uwagi na różne czynniki, takie jak straty produktu, nieodwracalność reakcji czy obecność innych substancji. Ponadto, twierdzenie, że alkohol przereagował całkowicie, jest również mylne, gdyż nawet przy dużych ilościach alkoholu zawsze pozostaje pewna ilość substratów, które nie przekształcają się w produkty. Kluczowym błędem myślowym jest zakładanie, że zwiększenie jednego z reagentów w układzie reakcyjnym automatycznie prowadzi do całkowitej konwersji, co nie uwzględnia zasad chemii równowagi i możliwości powstawania rewersyjnej reakcji. Zrozumienie tych zasad jest fundamentalne w chemii organicznej oraz w syntezach przemysłowych.
Pytanie 18
Miesięczne zapotrzebowanie laboratorium analitycznego na 2-propanol wynosi 500 cm3. Na jak długo wystarczy ta substancja?
A. 1 miesiąc
B. 7 miesięcy
C. 3 miesiące
D. 5 miesięcy
Odpowiedzi wskazujące na krótszy czas trwania zaopatrzenia w 2-propanol są wynikiem błędnych obliczeń dotyczących zapotrzebowania na tę substancję. Prawidłowe obliczenie czasu, na który wystarczy zapas, wymaga znajomości obu wartości: całkowitej ilości substancji chemicznej oraz miesięcznego zapotrzebowania. Użytkownicy, którzy wskazali okresy takie jak 3, 1 czy 7 miesięcy, nieprawidłowo oszacowali stosunek tych dwóch wartości. Na przykład, założenie, że 2500 cm3 wystarczy na 3 miesiące, sugeruje, że miesięczne zapotrzebowanie wynosiłoby 833,33 cm3, co nie jest zgodne z założonymi wartościami. Innym typowym błędem jest zakładanie, że zapas może trwać dłużej, niż wynika to z rzeczywistego zapotrzebowania, co prowadzi do nieefektywnego zarządzania stanami magazynowymi. W praktyce laboratoryjnej, wiedza o czasie wyczerpania się substancji chemicznej jest kluczowa dla planowania zakupów, aby uniknąć przestojów w pracy oraz zapewnić ciągłość procesów. Dlatego ważne jest, aby dokładnie zrozumieć obliczenia związane z zapotrzebowaniem na materiały i odpowiednio planować ich zakupy.
Pytanie 19
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 20
Na ilustracji oznaczono numery 1 i 4:
A. 1 - ekstraktor, 4 - chłodnicę zwrotną
B. 1 - chłodnicę zwrotną, 4 - kolbę destylacyjną
C. 1 - kolbę destylacyjną, 4 - ekstraktor
D. 1 - kolbę destylacyjną, 4 - chłodnicę zwrotną
Wskazane odpowiedzi zawierają wiele nieporozumień dotyczących funkcji poszczególnych elementów aparatury chemicznej. Ekstraktor, który został wymieniony w niektórych z odpowiedzi, jest urządzeniem służącym do wydobywania substancji czynnych z materiału stałego lub cieczy, ale nie jest używany w kontekście destylacji. W praktyce, pomylenie ekstraktora z kolbą destylacyjną prowadzi do błędnych wniosków na temat procesu separacji, gdyż każdy z tych sprzętów ma odmienny cel i zastosowanie. Ekstrakcja polega na fizycznym wydobywaniu substancji, podczas gdy destylacja opiera się na różnicy temperatur wrzenia. Kolejnym błędem jest mylenie chłodnicy zwrotnej z kolbą destylacyjną. Chłodnica zwrotna jest elementem, który pełni rolę kondensatora, a nie zbiornika reakcji. Jej funkcją jest schładzanie par, co pozwala na ich skroplenie. Zrozumienie właściwych ról tych urządzeń jest kluczowe dla poprawnego przeprowadzenia procesów chemicznych. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków mogą wynikać z braku znajomości podstawowych zasad chemii oraz ze słabego zrozumienia, jak różne urządzenia funkcjonują w układach laboratoryjnych i przemysłowych. Przykłady zastosowania tych technik mogą obejmować przemysł farmaceutyczny, gdzie precyzyjna separacja drogich substancji czynnych jest kluczowa dla sukcesu produkcji, co potwierdza znaczenie znajomości tych narzędzi w zawodach związanych z chemią.
Pytanie 21
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 22
Aby przygotować 0,5 dm3 roztworu HCl o stężeniu 0,2 mol/dm3, jaką kolbę miarową o pojemności należy wykorzystać?
A. 1000 cm3 oraz dwa fiksanale zawierające po 0,1 mola HCl
B. 0,5 dm3 oraz dwa fiksanale zawierające po 0,2 mola HCl
C. 500 cm 3 oraz fiksanal zawierający 0,1 mola HCl
D. 500 cm3 oraz fiksanal zawierający 0,2 mol HCl
Odpowiedź jest poprawna, ponieważ przygotowanie 0,5 dm3 roztworu HCl o stężeniu 0,2 mol/dm3 wymaga zastosowania odpowiednich zasad obliczeń chemicznych. W tym przypadku, aby otrzymać roztwór o pożądanej objętości i stężeniu, musimy najpierw obliczyć liczbę moli kwasu chlorowodorowego potrzebnych do przygotowania takiego roztworu. Liczba moli obliczana jest ze wzoru: n = C × V, gdzie n to liczba moli, C to stężenie, a V to objętość. Dla tego zadania: n = 0,2 mol/dm3 × 0,5 dm3 = 0,1 mola. Zastosowanie kolby miarowej o pojemności 500 cm3, równoważnej 0,5 dm3, jest zatem odpowiednie, ponieważ po rozmieszaniu fiksanalu, który zawiera dokładnie 0,1 mola HCl, uzyskamy wymagane stężenie. Takie przygotowania są zgodne z dobrą praktyką laboratoryjną, zapewniając dokładność oraz powtarzalność wyników, co jest kluczowe w chemii analitycznej.
Pytanie 23
Eliminacja substancji organicznych z próbki poprzez jej spalenie nazywa się
A. mineralizacja sucha
B. ekstrakcja do fazy stałej
C. roztworzenie
D. mineralizacja mokra
Mineralizacja sucha to proces, w którym substancje organiczne w próbce ulegają całkowitemu spaleniu w wysokotemperaturowym piecu, co prowadzi do ich przekształcenia na minerały oraz gazy, takie jak dwutlenek węgla i woda. Metoda ta jest powszechnie stosowana w laboratoriach analitycznych do oznaczania zawartości węgla organicznego w glebie, osadach czy próbkach biologicznych. Proces mineralizacji suchej zapewnia pełne utlenienie materiału organicznego, co umożliwia dokładne pomiary pozostałych składników mineralnych. Przykładem zastosowania tej metody może być analiza gleby w kontekście oceny jej jakości oraz możliwości rolniczych, gdzie istotne jest określenie zawartości substancji organicznych. Mineralizacja sucha jest zgodna z normami ISO, co podkreśla jej znaczenie w standardowych procedurach analitycznych. Wiedza na temat tej techniki jest kluczowa dla specjalistów zajmujących się analizą chemiczną, geologiczną, czy ochroną środowiska, ponieważ pozwala na uzyskanie rzetelnych danych o składzie próbek.
Pytanie 24
Proces oddzielania składników jednorodnej mieszaniny, polegający na eliminacji jednego lub większej ilości składników z roztworu lub substancji stałej przy użyciu odpowiednio wybranego rozpuszczalnika, to
A. destylacja
B. adsorpcja
C. rektyfikacja
D. ekstrakcja
Ekstrakcja to taki proces, w którym oddzielamy składniki z jednorodnej mieszaniny, używając rozpuszczalnika, który potrafi rozpuścić jeden lub więcej z tych składników. To ma dość szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach, jak chemia, farmacja czy przemysł spożywczy. Na przykład, kiedy produkuje się olejki eteryczne, ekstrakcja jest super ważna, żeby uzyskać czyste związki zapachowe z roślin. W laboratoriach chemicznych wykorzystuje się ekstrakcję faz ciekłych, żeby oczyścić różne związki chemiczne z mieszanin, a w analizach środowiskowych też się korzysta z ekstrakcji, żeby wyciągnąć zanieczyszczenia z próbek wód czy gleb. Ekstrakcja jest zgodna z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, co znaczy, że zaleca się używanie odpowiednich rozpuszczalników i ciekawie też dostosowywać warunki temperaturowe oraz ciśnieniowe, żeby uzyskać jak najlepsze wyniki i nie tracić składników. Warto dodać, że ekstrakcja może być przeprowadzana w różnych skalach - od małych eksperymentów w laboratoriach po duże procesy przemysłowe, co czyni ją naprawdę wszechstronnym narzędziem.
Pytanie 25
Laboratoryjny stół powinien być zaopatrzony w instalację gazową oraz
A. elektryczną, próżniową oraz hydrantową
B. elektryczną oraz chłodniczą
C. wodociągową i grzewczą
D. elektryczną i wodociągowo-kanalizacyjną
Odpowiedź wskazująca na wyposażenie stołu laboratoryjnego w instalację elektryczną oraz wodociągowo-kanalizacyjną jest prawidłowa, ponieważ te dwa systemy są kluczowe dla funkcjonowania większości laboratoriów. Instalacja elektryczna zapewnia zasilanie dla urządzeń laboratoryjnych, takich jak mikroskopy, wirówki czy pipety elektroniczne, a także oświetlenie robocze, co jest niezbędne do przeprowadzania precyzyjnych eksperymentów. Z kolei instalacja wodociągowa jest niezbędna do przeprowadzania wielu procesów laboratoryjnych, takich jak mycie sprzętu, przygotowywanie roztworów czy chłodzenie aparatów. W laboratoriach stosuje się także systemy kanalizacyjne, które umożliwiają odprowadzenie zanieczyszczonych cieczy zgodnie z odpowiednimi normami ochrony środowiska. Wymagania te są zgodne z wytycznymi dotyczącymi projektowania i funkcjonowania laboratoriów, które przewidują zapewnienie odpowiednich instalacji, aby zagwarantować bezpieczeństwo i efektywność pracy. Przykładowo, w laboratoriach chemicznych niezwykle istotne jest, aby woda bieżąca była dostępna w łatwy sposób, co ułatwia codzienne czynności oraz zwiększa bezpieczeństwo pracy.
Pytanie 26
Metoda przygotowania próbki do badania, która nie jest
A. miareczkowanie
B. mineralizacja
C. stapianie
D. spopielenie
Miareczkowanie nie jest metodą przygotowania próbki do analizy, ponieważ jest to technika analityczna służąca do określenia stężenia substancji w roztworze. W procesie miareczkowania dodaje się roztwór o znanym stężeniu do próbki, która zawiera substancję analizowaną, aż do osiągnięcia punktu końcowego reakcji. Przykładem zastosowania jest analiza zawartości kwasu w roztworze, gdzie miareczkowanie kwasu solnego roztworem wodorotlenku sodu pozwala na precyzyjne określenie jego stężenia. W praktyce stosuje się miareczkowanie w laboratoriach chemicznych oraz w badaniach jakościowych i ilościowych. Aby miareczkowanie było efektywne, laboratoria powinny stosować odpowiednie metody kalibracji i prowadzić staranną dokumentację, co jest zgodne z wytycznymi ISO 17025 dotyczących akredytacji laboratoriów.
Pytanie 27
Procedura przygotowania roztworu Zimmermana-Reinharda
70 g MnSO4·10H2O rozpuścić w 500 cm3 wody destylowanej, dodając ostrożnie 125 cm3 stężonego H2SO4 i 125 cm3 85% H3PO4, ciągle mieszając. Uzupełnić wodą destylowaną do objętości 1dm3.
Który zestaw ilości odczynników jest niezbędny do otrzymania 0,5 dm3 roztworu Zimmermana-Reinharda, zgodnie z podaną procedurą?
| MnSO4·10H2O [g] | Stężony H2SO4 [cm3] | 85% H3PO4 [cm3] | Woda destylowana [cm3] | |
|---|---|---|---|---|
| A. | 35 g | 62,5 cm3 | 62,5 cm3 | ok. 370 cm3 |
| B. | 35 g | 62,5 cm3 | 62,5 cm3 | ok. 420 cm3 |
| C. | 70 g | 125 cm3 | 125 cm3 | ok. 500 cm3 |
| D. | 70 g | 125 cm3 | 125 cm3 | ok. 800 cm3 |
A. B.
B. C.
C. D.
D. A.
Wybierając inne opcje niż A, można napotkać na typowe błędy związane z proporcjami substancji chemicznych. Wiele osób może błędnie założyć, że wystarczy po prostu dodać mniejszą ilość reagentów, nie uwzględniając przy tym proporcji. Na przykład, zmniejszenie ogólnej objętości roztworu z 1 dm³ do 0,5 dm³ wymaga odpowiedniego zmniejszenia ilości każdego z reagentów o połowę, co jest kluczowe, aby zachować ich stosunek. Kiedy ktoś wybiera inną opcję, często ignoruje fakt, że każdy z reagentów ma swoje specyficzne właściwości chemiczne i ich zmiana może prowadzić do nieprzewidywalnych wyników. Ponadto, niepoprawne ilości reagentów mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji w laboratorium, takich jak nieodpowiednie stężenie kwasów, co może wpłynąć na właściwości roztworu oraz procesy chemiczne. Inny błąd to zbytnia pewność siebie w obliczeniach, co może skutkować pominięciem ważnych szczegółów, takich jak waga molowa reagentów. Mylnie interpretując instrukcje, można również nie zauważyć, że każdy krok w procedurze ma na celu nie tylko przygotowanie roztworu, ale również bezpieczeństwo pracy w laboratorium. Pamiętajmy, że przestrzeganie dokładnych proporcji jest kluczem do sukcesu w chemii, ponieważ nawet niewielkie różnice mogą prowadzić do znaczących zmian w wynikach eksperymentu.
Pytanie 28
Jakiego odczynnika chemicznego, oprócz Na2Cr2O7, należy użyć do sporządzenia mieszaniny chromowej do czyszczenia sprzętu szklarskiego w laboratorium?
A. HCI
B. H2SO4
C. K2CrO4
D. H2CrO4
Wybór HCl lub K2CrO4 jako alternatywnych reagentów do przygotowania mieszaniny chromowej wykazuje kilka istotnych nieporozumień dotyczących zasad działania tych substancji i ich zastosowania w kontekście czyszczenia szkła laboratoryjnego. Kwas solny (HCl), będący mocnym kwasem, nie ma wystarczających właściwości utleniających, aby efektywnie wspomagać proces usuwania zanieczyszczeń z powierzchni szkła. Jego zastosowanie w tym kontekście może prowadzić do nieefektywnego czyszczenia, a w niektórych przypadkach może nawet powodować uszkodzenia szkła, zwłaszcza w obecności metali ciężkich. W przypadku K2CrO4, mimo że jest to źródło chromu, jego działanie w czyszczeniu szkła jest ograniczone w porównaniu do H2SO4. K2CrO4 jest stosunkowo mało reaktywny, a w połączeniu z kwasami nie tworzy tak aktywnych kompleksów, jak w przypadku H2SO4. Niewłaściwe podejście do wyboru reagentu może prowadzić do nieporozumień w laboratoriach, a także do niewłaściwego interpretowania skuteczności czyszczenia. Często błędne myślenie o roli poszczególnych reagentów w reakcjach chemicznych prowadzi do wyboru substancji, które nie są optymalne dla zamierzonego celu. Wiedza na temat chemicznych właściwości substancji oraz ich interakcji jest kluczowa dla prawidłowego doboru reagentów, co powinno być zgodne z najlepszymi praktykami w laboratoriach chemicznych.
Pytanie 29
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 30
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 31
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 32
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 33
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 34
Naważkę NaOH o masie 0,0400 g rozpuścić w małej ilości wody, a następnie przelać ten roztwór do kolby miarowej o pojemności 500 cm3 i uzupełnić kolbę miarową wodą do tzw. kreski. Masa molowa NaOH wynosi 40,0 g/mol. Jakie jest stężenie molowe przygotowanego roztworu?
A. 2,000 mol/dm3
B. 0,002 mol/dm3
C. 0,020 mol/dm3
D. 0,200 mol/dm3
Aby obliczyć stężenie molowe sporządzonego roztworu wodorotlenku sodu (NaOH), należy najpierw obliczyć liczbę moli substancji. Masa wodorotlenku sodu wynosi 0,0400 g, a jego masa molowa to 40,0 g/mol. Liczba moli NaOH wynosi zatem: n = m/M = 0,0400 g / 40,0 g/mol = 0,001 mol. Roztwór został rozcieńczony do objętości 500 cm³, co odpowiada 0,500 dm³. Stężenie molowe (C) obliczamy ze wzoru: C = n/V, gdzie n to liczba moli, a V to objętość roztworu w dm³. Wstawiając wartości, otrzymujemy: C = 0,001 mol / 0,500 dm³ = 0,002 mol/dm³. Takie obliczenia są fundamentalne w chemii analitycznej i stosowane są w laboratoriach do przygotowywania roztworów o znanym stężeniu. Znajomość stężeń molowych jest kluczowa w reakcjach chemicznych, szczególnie w kontekście analizy ilościowej oraz w procesach przemysłowych, gdzie precyzyjne dawkowanie reagentów ma kluczowe znaczenie dla jakości produktów końcowych.
Pytanie 35
Jakie procesy towarzyszy efekt egzotermiczny?
A. rozpuszczanie jodku potasu w wodzie
B. rozcieńczanie stężonego roztworu kwasu siarkowego(VI)
C. rozpuszczanie azotanu(V) amonu w wodzie
D. rozcieńczanie stężonego roztworu tiosiarczanu(VI) sodu
Rozpuszczanie jodku potasu w wodzie, czy azotanu(V) amonu, to przykłady procesów endotermicznych. To znaczy, że wciągają one ciepło z otoczenia. W przypadku jodku potasu, to, że energia potrzebna do przełamania wiązań soli jest większa, powoduje, że temperatura spada. Podobnie jest z azotanem, gdzie też temperatura roztworu spada, bo pochłania energię. Czasem to może być mylące, bo reakcje wyglądają intensywnie, ale ich charakter energetyczny jest inny. Jeśli chodzi o rozcieńczanie stężonych roztworów, takich jak tiosiarczan(VI) sodu, to ten proces nie jest egzotermiczny i nie generuje za dużo energii. W przemyśle chemicznym ważne jest, żeby rozumieć, co się dzieje z energią w reakcjach chemicznych, żeby móc przewidywać i kontrolować, co się stanie. Brak wiedzy o egzotermicznych i endotermicznych procesach może prowadzić do niebezpieczeństw w laboratoriach, gdzie nieodpowiednie rozcieńczanie chemikaliów może skutkować niekontrolowanymi reakcjami. Dlatego ważne, żeby edukować się w kwestiach bezpieczeństwa chemicznego.
Pytanie 36
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 37
Wybierz poprawny zapis jonowy spośród podanych reakcji, w których otrzymywany jest siarczan(VI) baru.
A. BaCl2 + 2H+ + SO42- → BaSO4 + 2H+ + 2Cl-
B. BaCl2 + H2SO4 → BaSO4 + 2HCl
C. Ba2+ + 2Cl- + 2H+ + SO42- → BaSO4 + 2H+ + 2Cl-
D. Ba2+ + 2Cl- + 2H+ + SO42- → BaSO4 + 2H+ + Cl-
Wybór niepoprawnych odpowiedzi wynika często z niepełnego zrozumienia procesu reakcji chemicznych oraz zasad tworzenia zapisów jonowych. Wiele z tych odpowiedzi zawiera nieprawidłowe reprezentacje reagentów i produktów reakcji, co prowadzi do zamieszania w ich interpretacji. Przykładowo, wybór BaCl2 + H2SO4 → BaSO4 + 2HCl błędnie przedstawia fizyczną rzeczywistość zachodzącej reakcji. Nie uwzględnia on stanu jonowego reagentów, co jest kluczowe w analizie reakcji kwas-zasada. W tym przypadku, BaCl2, będący solą, nie jest odpowiednio przetworzony do formy jonowej. Takie błędy prowadzą do nieporozumień, zwłaszcza w kontekście rozróżniania reagentów od produktów, co jest istotnym aspektem w chemii teoretycznej i praktycznej. Dodatkowo, odpowiedzi sugerujące, że jony H+ i Cl- są traktowane jako produkty, wskazują na niewłaściwe zrozumienie równowagi reakcji oraz zachowania jonów w roztworze. Często studenci mylą jony, które reagują, z tymi, które pozostają w roztworze, co może prowadzić do błędnych wniosków w bardziej złożonych reakcjach chemicznych. Konieczne jest, aby zrozumieć różnicę pomiędzy zapisami reakcji cząsteczkowej a zapisem jonowym, który jednoznacznie pokazuje, jakie jony biorą udział w reakcji, eliminując te, które nie zmieniają się i nie wpływają na produkty końcowe.
Pytanie 38
Jakie urządzenie wykorzystuje się do określania lepkości płynów?
A. kolorymetr
B. areometr
C. wiskozymetr
D. piknometr
Wiskozymetr to całkiem fajne urządzenie, które mierzy lepkość cieczy. Lepkość to taki parametr, który mówi nam, jak bardzo ciecz jest 'gęsta' w swoim zachowaniu, co jest istotne w różnych dziedzinach jak chemia, inżynieria materiałowa czy technologie procesów. Lepkość ma ogromne znaczenie, szczególnie gdy myślimy o tym, jak ciecz przepływa przez rury lub jak jest używana w przemyśle i laboratoriach. Wiskozymetry dzielą się na różne typy – mamy na przykład wiskozymetry dynamiczne, które badają lepkość przy różnych prędkościach, albo kinematyczne, które skupiają się na czasie przepływu cieczy przez określoną objętość. Warto wspomnieć, że w przemyśle spożywczym, kontrolowanie lepkości soków czy sosów jest mega ważne, żeby uzyskać dobrą konsystencję i jakość. Dodatkowo, istnieją standardy, jak na przykład ASTM D445, które określają, jak mierzyć lepkość, dzięki czemu wyniki są spójne i wiarygodne w różnych laboratoriach.
Pytanie 39
Aby zebrać próbki gazów, wykorzystuje się
A. miarki cylindryczne
B. aspiratory
C. butelki z plastikowym wieczkiem
D. detektory gazów
Aspiratory są urządzeniami zaprojektowanymi specjalnie do pobierania próbek gazowych w kontrolowanych warunkach. Ich działanie polega na wykorzystaniu podciśnienia do zasysania gazów z określonego otoczenia, co pozwala na zbieranie reprezentatywnych prób do dalszej analizy. W laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle petrochemicznym aspiratory są niezbędne do monitorowania jakości powietrza, a także do wykrywania zanieczyszczeń gazowych. Przykładem zastosowania aspiratorów jest ich użycie w badaniach środowiskowych, gdzie ocenia się stężenie szkodliwych substancji w atmosferze. Standardy, takie jak ISO 16000, określają metody pobierania próbek gazowych, a stosowanie aspiratorów jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie, zapewniając dokładność i wiarygodność wyników analitycznych. Ponadto, aspiratory mogą być używane do analizy gazów wydechowych w przemyśle motoryzacyjnym, co jest kluczowe dla oceny emisji i przestrzegania norm ekologicznych.
Pytanie 40
Aby zregenerować rozpuszczalnik organiczny, należy wykonać proces
A. odparowywania
B. destylacji
C. filtrowania
D. demineralizacji
Destylacja jest procesem separacji substancji na podstawie różnic w ich temperaturze wrzenia, co czyni ją idealnym narzędziem do regeneracji rozpuszczalników organicznych. Działa na zasadzie podgrzewania mieszanki, co powoduje odparowanie składników o niższej temperaturze wrzenia, a następnie skraplanie ich w osobnym naczyniu. Dla przykładu, w przemyśle chemicznym często stosuje się destylację w celu odzyskiwania rozpuszczalników używanych w reakcjach chemicznych, co nie tylko zmniejsza koszty, ale również przyczynia się do zrównoważonego rozwoju przez ograniczenie odpadów. W praktyce, destylacja jest szeroko stosowana w laboratoriach, gdzie należy oczyszczać i regenerować substancje chemiczne. Warto również dodać, że stosowanie destylacji jest zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, które promują minimalizację odpadów oraz efektywne zarządzanie substancjami chemicznymi.