Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 20:21
Data zakończenia: 14 maja 2025 20:35

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podaj nazwę funkcji przełącznika, która pozwala na przypisanie wyższego priorytetu dla przesyłania VoIP?

A. SNMP

B. STP

C. VNC

D. QoS

Wybór odpowiedzi, które nie są związane z mechanizmem priorytetyzacji ruchu VoIP, wskazuje na niewłaściwe zrozumienie roli i funkcji poszczególnych technologii w kontekście zarządzania ruchem sieciowym. SNMP (Simple Network Management Protocol) jest protokołem używanym do monitorowania i zarządzania urządzeniami w sieci, ale nie ma bezpośredniego wpływu na priorytetyzację ruchu. Pomimo że SNMP pozwala na zbieranie informacji o stanie sieci i urządzeń, nie ma zdolności do przydzielania różnym typom ruchu różnych poziomów jakości. Z kolei VNC (Virtual Network Computing) to protokół służący do zdalnego dostępu do komputerów. Nie ma on nic wspólnego z zarządzaniem jakością usług czy priorytetyzacją ruchu sieciowego. Użycie VNC do transmisji VoIP nie tylko nie wpłynie na jakość połączenia, ale może wręcz wprowadzać dodatkowe opóźnienia i utrudnienia w komunikacji. STP (Spanning Tree Protocol) jest z kolei protokołem używanym do zapobiegania pętli w sieciach Ethernet, co również nie ma związku z priorytetyzacją ruchu. Kluczowym błędem myślowym jest zakładanie, że różne protokoły i usługi pełnią tę samą rolę w kontekście zarządzania ruchem sieciowym. Zrozumienie ról poszczególnych technologii oraz ich zastosowania w kontekście jakości usług jest niezbędne do prawidłowego konfigurowania sieci i zapewnienia odpowiednich parametrów działania dla aplikacji wrażliwych na opóźnienia, takich jak VoIP.

Pytanie 2

Ikona z wykrzyknikiem, pokazana na ilustracji, która pojawia się obok nazwy sprzętu w Menedżerze urządzeń, wskazuje, że to urządzenie

A. działa prawidłowo

B. zainstalowane na nim sterowniki są w nowszej wersji

C. zostało dezaktywowane

D. nie działa poprawnie

W menedżerze urządzeń ikona z wykrzyknikiem wskazuje na problem z urządzeniem. Odpowiedź sugerująca, że urządzenie działa poprawnie, jest błędna, gdyż to oznaczenie zawsze sygnalizuje konflikt lub błąd. Jeśli chodzi o sugestię, że sterowniki na nim zainstalowane mają nowszą wersję, to nie jest to prawidłowe określenie, ponieważ aktualizacja sterowników nie jest wskazywana przez wykrzyknik. Zazwyczaj brak zgodności lub nieaktualność sterowników prowadzi do tego typu alertów. W praktyce, gdy nowa wersja sterowników jest zainstalowana, a urządzenie działa poprawnie, nie pojawia się żaden symbol ostrzegawczy. W odniesieniu do opcji, że urządzenie zostało wyłączone, system zazwyczaj wskazuje to poprzez inny typ ikony, często w postaci strzałki skierowanej w dół. Wyłączenie urządzenia w menedżerze powoduje jego dezaktywację, co skutkuje brakiem jego funkcjonalności, ale nie jest to oznaczane wykrzyknikiem. Typowe błędy myślowe prowadzące do błędnej interpretacji to mylenie ikon i błędne rozpoznanie sygnałów wizualnych w systemie operacyjnym. Wiedza o tym, jak interpretować te oznaczenia, jest kluczowa dla rozwiązywania problemów ze sprzętem i zapewnienia jego prawidłowego działania w środowisku komputerowym.

Pytanie 3

Jeżeli szybkość pobierania danych z sieci wynosi 8 Mb/s, to w ciągu 6 s możliwe jest pobranie pliku o maksymalnej wielkości równej

A. 4 MB

B. 2 MB

C. 8 MB

D. 6 MB

Prędkość pobierania danych wynosząca 8 Mb/s oznacza, że urządzenie jest w stanie pobrać 8 megabitów danych w ciągu jednej sekundy. Aby obliczyć, ile danych można pobrać w czasie 6 sekund, należy pomnożyć prędkość przez czas: 8 Mb/s * 6 s = 48 Mb. Ponieważ jednostki są w megabitach, przeliczenie megabitów na megabajty jest kluczowe, gdyż 1 bajt to 8 bitów. Zatem 48 Mb / 8 = 6 MB. To pokazuje, że w ciągu 6 sekund można pobrać plik o maksymalnej wielkości 6 MB. Warto zaznaczyć, że w praktyce rzeczywista prędkość pobierania może być mniejsza z powodu różnych czynników, takich jak przeciążenie sieci, ograniczenia serwera czy jakość połączenia. Dlatego znajomość tych podstawowych obliczeń i możliwości jest kluczowa, zwłaszcza przy planowaniu pobierania dużych plików z internetu, co jest często praktykowane w codziennym użytkowaniu lub podczas pracy z dużymi zbiorami danych.

Pytanie 4

Drukarka, która zapewnia zdjęcia o wysokiej jakości to drukarka

A. termiczna

B. termotransferowa

C. sublimacyjna

D. igłowa

Wybór nieodpowiednich technologii druku do uzyskania wysokiej jakości fotografii może prowadzić do rozczarowujących rezultatów. Drukarki termiczne, mimo że używane w różnych zastosowaniach, takich jak druk etykiet czy paragonów, nie są przeznaczone do fotografii. Ich mechanizm oparty na podgrzewaniu termicznych elementów, co prowadzi do reakcji z papierem termoczułym, nie zapewnia odpowiedniej jakości kolorów ani szczegółowości, jaką wymaga fotografia. Z kolei drukarki termotransferowe, chociaż mogą oferować lepszą jakość niż drukarki termiczne, wciąż nie dorównują technologii sublimacyjnej w zakresie reprodukcji kolorów i gładkości tonalnej. Metoda ta polega na przenoszeniu barwnika z taśmy na papier, co ogranicza głębię kolorów i może prowadzić do efektu „ziarnistości” w porównaniu do sublimacji. Drukarki igłowe, znane z użycia w drukowaniu dokumentów oraz formularzy, także nie są odpowiednie do fotografii. Ich zasada działania bazuje na mechanizmie uderzeniowym, co skutkuje mniejszą precyzją i jakością wydruków. W przypadku druku fotograficznego, kluczowe jest zrozumienie, że technologie muszą być dostosowane do specyfiki materiałów oraz oczekiwań w zakresie jakości, co wyjaśnia, dlaczego inne technologie druku nie są w stanie spełnić wymagań fotografii wysokiej jakości.

Pytanie 5

Aby monitorować przesył danych w sieci komputerowej, należy wykorzystać program klasy

A. kompilator.

B. firmware.

C. sniffer.

D. debugger.

Podejmowanie próby monitorowania transmisji danych przy użyciu firmware'u, debuggera lub kompilatora jest niewłaściwe, ponieważ te narzędzia mają zupełnie inne zastosowania w obszarze technologii informacyjnej. Firmware to oprogramowanie wbudowane w sprzęt, które zarządza jego funkcjami na poziomie sprzętowym. Choć jest kluczowe dla działania urządzeń, nie ma zastosowania w kontekście analizy i monitorowania ruchu sieciowego. Debugger to narzędzie do analizy kodu programu w celu znajdowania błędów; służy programistom do wykonywania kodu krok po kroku, ale nie jest przeznaczone do monitorowania ruchu w sieci. Ostatnim z wymienionych narzędzi jest kompilator, który przekształca kod źródłowy programu na kod maszynowy, co jest procesem fundamentalnym dla programowania, a nie dla analizy ruchu. Powszechnym błędem jest mylenie funkcji tych narzędzi, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. W rzeczywistości do monitorowania transmisji danych niezbędny jest sniffer, który jest zaprojektowany specjalnie w tym celu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania narzędzi w branży IT oraz dla zapewnienia odpowiedniego bezpieczeństwa i efektywności sieci.

Pytanie 6

Czym wyróżniają się procesory CISC?

A. niewielką ilością trybów adresowania

B. ograniczoną wymianą danych pomiędzy pamięcią a procesorem

C. wysoką liczbą instrukcji

D. prostą i szybką jednostką kontrolną

Wybór odpowiedzi, które sugerują, że procesory CISC mają prostą i szybką jednostkę sterującą, jest mylący. W rzeczywistości, procesory CISC są zaprojektowane z myślą o złożoności zestawu instrukcji, co często prowadzi do bardziej skomplikowanej jednostki sterującej. Złożoność ta wynika z konieczności dekodowania wielu różnych instrukcji, co może wprowadzać opóźnienia w wykonaniu. W kontekście architektury CISC, jednostka sterująca jest znacznie bardziej złożona niż w architekturze RISC (Reduced Instruction Set Computing), gdzie skupia się na prostocie i szybkości. Ponadto, stwierdzenie o niewielkiej liczbie trybów adresowania nie odnosi się do rzeczywistości, gdyż procesory CISC często oferują wiele trybów adresowania, co zwiększa ich elastyczność w operacjach na danych. Ograniczona komunikacja pomiędzy pamięcią a procesorem jest również niepoprawnym założeniem, ponieważ w architekturze CISC, ilość danych przesyłanych pomiędzy pamięcią a procesorem może być znacząca, biorąc pod uwagę złożoność instrukcji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego rozpoznawania zalet i wad różnych architektur procesorów oraz ich zastosowań w praktyce, co jest istotne w kontekście projektowania systemów komputerowych.

Pytanie 7

Co należy zrobić w pierwszej kolejności, gdy dysza w drukarce atramentowej jest zaschnięta z powodu długotrwałych przestojów?

A. przeprowadzić oczyszczenie dyszy za pomocą odpowiedniego programu

B. wymienić cały mechanizm drukujący

C. oczyścić dyszę wacikiem nasączonym olejem syntetycznym

D. ustawić tryb wydruku ekonomicznego

Wymiana mechanizmu drukującego jest drastycznym krokiem, który zazwyczaj nie jest konieczny w przypadku problemów z zaschniętymi dyszami. Taki proces wiąże się z wysokimi kosztami oraz czasem przestoju urządzenia, co czyni go mało praktycznym rozwiązaniem w sytuacjach, które można z łatwością naprawić przy użyciu prostszych metod. Z kolei ustawienie wydruku ekonomicznego nie ma bezpośredniego wpływu na problem z zasychającymi tuszami, a jedynie może zmniejszyć ilość zużywanego tuszu podczas druku, co w przypadku problemów z jakością druku nie przyniesie pożądanych rezultatów. Kiedy nie wykorzystuje się drukarki przez dłuższy czas, tusz może wysychać w dyszach, co skutkuje słabszą jakością wydruków. Użycie wacika nasączonego olejem syntetycznym jest również niewłaściwą koncepcją, ponieważ olej nie jest substancją przeznaczoną do czyszczenia elementów drukujących. W rzeczywistości, może on zatykać dysze i pogarszać sytuację, prowadząc do uszkodzeń, które mogą być trudne i kosztowne do naprawienia. Kluczowym błędem myślowym jest więc założenie, że można rozwiązać problem z zaschniętymi tuszami w sposób, który może wprowadzić dodatkowe komplikacje lub koszty, zamiast skorzystać z dostępnych, efektywnych metod konserwacji i czyszczenia.

Pytanie 8

Aby otworzyć konsolę przedstawioną na ilustracji, należy wpisać w oknie poleceń

A. eventvwr

B. gpedit

C. gpupdate

D. mmc

Polecenie gpedit jest używane do otwierania Edytora Zasad Grup (Group Policy Editor), który pozwala na modyfikowanie zasad bezpieczeństwa i ustawień komputerów w sieci. Nie jest ono odpowiednie do uruchamiania konsoli pokazanej na rysunku, gdyż gpedit dotyczy tylko zarządzania politykami grupowymi. Z kolei gpupdate służy do odświeżania ustawień zasad grupowych na komputerze lokalnym lub w domenie, a nie do uruchamiania konsol zarządzania. To polecenie jest użyteczne w przypadku, gdy wprowadzone zmiany w zasadach grupowych muszą być szybko zastosowane bez konieczności restartu systemu. Polecenie eventvwr otwiera Podgląd Zdarzeń, który pozwala na monitorowanie i analizowanie zdarzeń systemowych, aplikacyjnych czy związanych z bezpieczeństwem, ale nie jest ono związane z uruchamianiem konsoli zarządzania przedstawionej na rysunku. Częstym błędem jest zakładanie, że wszystkie narzędzia zarządzania systemem Windows mogą być dostępne za pomocą jednego polecenia. Różne funkcje zarządzania są rozdzielone na różne narzędzia i polecenia, każde z określonym zakresem działania i przeznaczeniem. Rozumienie specyfiki i zastosowań każdego z tych poleceń jest kluczowe w efektywnym zarządzaniu systemami operacyjnymi, co pozwala na lepsze wykorzystanie dostępnych zasobów i narzędzi.

Pytanie 9

Na ilustracji ukazano narzędzie systemowe w Windows 7, które jest używane do

A. konfiguracji preferencji użytkownika

B. naprawiania problemów z systemem

C. tworzenia kopii zapasowych systemu

D. przeprowadzania migracji systemu

Ten rysunek, który widzisz, to część panelu sterowania Windows 7, a dokładniej sekcja Wygląd i personalizacja. Zajmuje się ona ustawieniami, które mają wpływ na to, jak wygląda nasz system. Możesz dzięki temu zmieniać różne rzeczy, jak kolory okien czy dźwięki. Gdy zmieniasz tło pulpitu, to naprawdę nadajesz swojemu miejscu pracy osobisty charakter – każdy lubi mieć coś, co mu się podoba. Poza tym, ta sekcja pozwala też dostosować rozdzielczość ekranu, co jest ważne, żeby dobrze widzieć, a przy okazji chronić wzrok. Takie opcje są super przydatne, zwłaszcza w pracy, bo kiedy system jest zgodny z naszymi oczekiwaniami, to praca idzie lepiej. Windows, przez te różne funkcje, daje nam sporą kontrolę nad tym, jak wygląda interfejs, co w dzisiejszych czasach jest naprawdę ważne.

Pytanie 10

Proces zapisywania kluczy rejestru do pliku określamy jako

A. kopiowaniem rejestru

B. edycją rejestru

C. eksportowaniem rejestru

D. modyfikacją rejestru

Edycja rejestru to proces, w którym użytkownicy zmieniają istniejące wartości kluczy i wartości w rejestrze systemowym. To działanie nie polega jednak na zapisywaniu tych wartości do pliku, co różni je od eksportowania. W praktyce edytowanie rejestru może prowadzić do modyfikacji ustawień systemowych, które mogą wpływać na działanie oprogramowania i samego systemu operacyjnego. Modyfikacja rejestru, z kolei, odnosi się do procesu zmiany jego struktury lub wartości, co również nie jest tożsame z eksportowaniem. Niezrozumienie tych różnic może prowadzić do poważnych problemów, takich jak usunięcie kluczowych wartości, co może skutkować niestabilnością systemu czy nawet jego awarią. Kopiowanie rejestru, jako termin, nie jest używane w kontekście operacji związanych z rejestrem w systemie Windows, co może wprowadzać w błąd. Użytkownicy często mylą kopiowanie z eksportowaniem, zapominając o tym, że proces eksportu tworzy plik, który można zaimportować w przyszłości. Typowym błędem myślowym jest także zakładanie, że modyfikacje i edycje rejestru są bezpieczne bez wcześniejszego wykonania kopii zapasowej, co jest fundamentalnym błędem w zarządzaniu systemem operacyjnym. Dlatego tak istotne jest, aby przed jakimikolwiek zmianami zawsze wykonywać eksport rejestru, co stanowi kluczową praktykę w administracji systemami operacyjnymi.

Pytanie 11

Adres MAC (Medium Access Control Address) to sprzętowy identyfikator karty sieciowej Ethernet w warstwie modelu OSI

A. drugiej o długości 32 bitów

B. trzeciej o długości 32 bitów

C. trzeciej o długości 48 bitów

D. drugiej o długości 48 bitów

Wszystkie błędne odpowiedzi zawierają istotne nieścisłości dotyczące położenia adresu MAC w modelu OSI oraz jego długości. Adres MAC jest przypisany do drugiej warstwy modelu OSI, co oznacza, że jest odpowiedzialny za komunikację pomiędzy urządzeniami w sieci lokalnej na poziomie łącza danych. Wprowadzenie błędnej warstwy, takiej jak trzecia, jest mylne, ponieważ to właśnie warstwa trzecia, czyli warstwa sieci, obsługuje protokoły takie jak IP, które są odpowiedzialne za kierowanie pakietów w sieci rozległej. Ponadto, długość adresu MAC wynosi 48 bitów, co jest zgodne ze standardem IEEE 802, a nie 32 bity, jak sugerują niektóre odpowiedzi. W przypadku 32-bitowego adresu, użytkownicy mogą mylić adres MAC z adresem IP w wersji IPv4, który rzeczywiście jest 32-bitowy. To mylące może prowadzić do błędnych wniosków na temat infrastruktury sieciowej i sposobu, w jaki urządzenia się komunikują. Ważne jest, aby zrozumieć, że adresy MAC są kluczowe do poprawnego działania lokalnych sieci Ethernet i Wi-Fi, a ich struktura oraz funkcjonalność są ustalone przez standardy branżowe. W kontekście praktycznym, błędne zrozumienie adresów MAC i ich roli może prowadzić do problemów w konfiguracji sieci, w tym problemów z dostępnością urządzeń i przekazywaniem danych.

Pytanie 12

Jaką przepustowość określa standard Ethernet IEEE 802.3z?

A. 1Gb

B. 10Mb

C. 1GB

D. 100Mb

Standard Ethernet IEEE 802.3z definiuje przepływność 100 Mb/s, co oznacza, że jest to technologia stosunkowo szybka, umożliwiająca przesyłanie danych z prędkościami odpowiednimi dla wielu aplikacji sieciowych. Standard ten, znany również jako Fast Ethernet, został wprowadzony w latach 90. XX wieku i jest fundamentalnym elementem infrastruktury sieciowej. Przykłady zastosowań obejmują sieci lokalne (LAN) w biurach, gdzie wymagane jest szybkie przesyłanie danych pomiędzy komputerami oraz serwerami. Warto również zauważyć, że 100 Mb/s to wystarczająca prędkość dla wielu aplikacji, takich jak przesyłanie plików, strumieniowanie wideo czy korzystanie z usług internetowych. Technologie te wciąż są wykorzystywane w wielu przedsiębiorstwach, a ich zrozumienie jest kluczowe dla inżynierów sieciowych.

Pytanie 13

Główny punkt, z którego odbywa się dystrybucja okablowania szkieletowego, to punkt

A. dostępowy

B. dystrybucyjny

C. pośredni

D. abonamentowy

Punkt dystrybucyjny to kluczowy element w infrastrukturze okablowania szkieletowego, pełniący rolę centralnego punktu, z którego rozprowadzane są sygnały do różnych lokalizacji. Przy jego pomocy można efektywnie zarządzać siecią, co obejmuje zarówno dystrybucję sygnału, jak i zapewnienie odpowiedniej organizacji kabli. W praktyce, punkt dystrybucyjny zazwyczaj znajduje się w pomieszczeniach technicznych lub serwerowych, gdzie zainstalowane są urządzenia aktywne, takie jak przełączniki czy routery. Zgodnie z normami ANSI/TIA-568, efektywne planowanie i instalacja infrastruktury okablowania szkieletowego powinny uwzględniać lokalizację punktów dystrybucyjnych, aby minimalizować długość kabli oraz optymalizować ich wydajność. Dobrze zaprojektowany punkt dystrybucyjny umożliwia łatwy dostęp do urządzeń, co jest istotne podczas konserwacji i rozbudowy sieci.

Pytanie 14

W schemacie logicznym okablowania strukturalnego, zgodnie z terminologią polską zawartą w normie PN-EN 50174, cechą kondygnacyjnego punktu dystrybucyjnego jest to, że

A. łączy okablowanie pionowe oraz międzybudynkowe

B. obejmuje zasięgiem cały budynek

C. łączy okablowanie budynku z centralnym punktem dystrybucyjnym

D. obejmuje zasięgiem całe piętro budynku

Jak się zastanawialiśmy nad kondygnacyjnym punktem dystrybucyjnym, to sporo odpowiedzi może wprowadzać w błąd. Jeśli wybrałeś opcję, która mówi, że ten punkt łączy okablowanie pionowe z międzybudynkowym, to niestety, nie jest to precyzyjne. Głównym celem tego punktu jest dystrybucja sygnału na danym piętrze, a nie mieszanie różnych rodzajów okablowania. Często też można spotkać stwierdzenie, że punkt ten obejmuje cały budynek, co też jest mylące, bo te punkty są zaprojektowane dla jednego piętra. A jak ktoś twierdzi, że łączy on okablowanie budynku z centralnym punktem dystrybucyjnym, to również nie oddaje to rzeczywistości. Tutaj chodzi o to, że to lokalny punkt, który łączy urządzenia na piętrze, a nie cały budynek. Ważne, żeby to zrozumieć, bo mylące informacje mogą prowadzić do złego projektowania sieci, a to na pewno nie jest dobre dla wydajności ani kosztów eksploatacyjnych.

Pytanie 15

Osoba korzystająca z systemu operacyjnego Linux pragnie przypisać adres IP 152.168.1.200 255.255.0.0 do interfejsu sieciowego. Jakie polecenie powinna wydać, mając uprawnienia administratora?

A. netsh interface IP 152.168.1.200/16 /add

B. ip addr add 152.168.1.200 255.255.0.0 dev eth1

C. ip addr add 152.168.1.200/16 dev eth1

D. netsh interface IP 152.168.1.200 255.255.0.0 /add

Wszystkie inne podane odpowiedzi zawierają istotne błędy w kontekście administracji systemami Linux. W pierwszej z błędnych odpowiedzi, 'netsh interface IP 152.168.1.200/16 /add', wykorzystywane jest polecenie 'netsh', które jest dedykowane dla systemów Windows, a nie Linux. Tego rodzaju podejście prowadzi do nieporozumień, ponieważ administratorzy mogą mylnie sądzić, że polecenia są uniwersalne, co jest dalekie od prawdy. Drugą błędną koncepcją jest użycie formatu adresu IP z maską w tradycyjny sposób, jak w trzeciej odpowiedzi 'ip addr add 152.168.1.200 255.255.0.0 dev eth1'. Choć polecenie 'ip addr add' jest poprawne, sposób zdefiniowania maski jest przestarzały i niezgodny z praktykami używania notacji CIDR, co może prowadzić do błędów konfiguracji w bardziej złożonych sieciach. W czwartej odpowiedzi z kolei, również wykorzystano narzędzie 'netsh', co ponownie wskazuje na niewłaściwe zrozumienie dostępnych narzędzi w systemie operacyjnym Linux. Przykłady te ilustrują typowe błędy w myśleniu, takie jak założenie, że znajomość jednego systemu operacyjnego automatycznie przekłada się na umiejętności w innym, co może prowadzić do poważnych problemów w zarządzaniu infrastrukturą IT.

Pytanie 16

Przyglądając się przedstawionemu obrazkowi, można dostrzec, że deklarowany limit pamięci wynosi 620976 KB. Zauważamy również, że zainstalowana pamięć fizyczna w badanym systemie jest mniejsza niż pamięć zadeklarowana. Który typ pamięci wpływa na podniesienie limitu pamięci zadeklarowanej powyżej rozmiaru zainstalowanej pamięci fizycznej?

A. Pamięć RAM

B. Pamięć jądra

C. Pamięć pliku stron

D. Pamięć cache procesora

Pamięć RAM jest podstawowym rodzajem pamięci, w której przechowywane są dane i programy będące aktualnie w użyciu. Choć jest szybka, jej rozmiar jest ograniczony do fizycznie zainstalowanej ilości, co może prowadzić do problemów, gdy wymagania systemowe przewyższają dostępne zasoby pamięci. Pamięć jądra odnosi się do tej części pamięci operacyjnej, która jest wykorzystywana przez system operacyjny do zarządzania sprzętem i wykonywania podstawowych funkcji systemowych. Choć jest kluczowa dla działania systemu, jej rozmiar i zarządzanie nie wpływają bezpośrednio na zwiększenie limitu pamięci zadeklarowanej. Pamięć cache procesora jest szybkim rodzajem pamięci umieszczonym blisko procesora, co pozwala na szybki dostęp do często używanych danych. Nie wpływa jednak na całkowity limit pamięci zadeklarowanej w systemie. Błędne przypisanie roli którejkolwiek z tych pamięci do zwiększenia dostępnej pamięci wynika z nieporozumienia co do ich funkcji. Pamięć pliku stron jest w rzeczywistości jedynym mechanizmem, który pozwala na rozszerzenie pamięci operacyjnej poza fizyczne ograniczenia, dzięki wykorzystaniu przestrzeni dyskowej jako rozszerzenia pamięci RAM. Zrozumienie różnic i specyfiki każdej z tych pamięci pozwala na efektywne zarządzanie zasobami systemowymi i unikanie typowych błędów w rozumieniu architektury komputerowej. Doświadczenie wskazuje, że znajomość podstaw działania pamięci wirtualnej jest niezbędna dla każdego specjalisty IT, szczególnie przy optymalizacji systemów o ograniczonych zasobach sprzętowych.

Pytanie 17

Który z wymienionych protokołów przekształca 48-bitowy adres MAC na 32-bitowy adres IP?

A. TCP

B. ARP

C. IP

D. RARP

Protokół IP jest podstawowym protokołem komunikacyjnym w sieci Internet i odpowiedzialny jest za przesyłanie pakietów danych między urządzeniami. Nie ma on jednak funkcji odwzorowywania adresów MAC na adresy IP. Jego głównym zadaniem jest fragmentacja i trasowanie pakietów, co czyni go nieodpowiednim do roli, którą pełni RARP. TCP natomiast jest protokołem transportowym, który działa na wyższej warstwie modelu OSI i odpowiada za zapewnienie niezawodnej, uporządkowanej i kontrolowanej transmisji danych między aplikacjami. Nie zajmuje się on mapowaniem adresów. Możliwe nieporozumienia mogą wynikać z faktu, że TCP współpracuje z IP, a nie z adresami MAC. ARP, z kolei, to protokół, który odwzorowuje adresy IP na adresy MAC, co jest przeciwnością funkcji RARP, co może prowadzić do dezorientacji. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że każdy protokół związany z adresowaniem w sieciach działa w obie strony, podczas gdy w rzeczywistości istnieją protokoły o różnych funkcjach, a ich zgodność z określonymi wymaganiami nie zawsze jest jednoznaczna. Dlatego zrozumienie zakresu działania każdego z protokołów jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi.

Pytanie 18

Urządzenie peryferyjne pokazane na ilustracji to skaner biometryczny, który do autoryzacji wykorzystuje

A. brzmienie głosu

B. rysowanie twarzy

C. linie papilarne

D. kształt dłoni

Skanery biometryczne z wykorzystaniem linii papilarnych to naprawdę ciekawe urządzenia, które grają ważną rolę, zwłaszcza jeśli chodzi o bezpieczeństwo i potwierdzanie tożsamości. W zasadzie działają na zasadzie rozpoznawania unikalnych wzorów twoich odcisków, co sprawia, że są one jedyne w swoim rodzaju. Takie skanery są super bezpieczne, dlatego nadają się do różnych zastosowań, na przykład do logowania się do komputerów, korzystania z bankomatów czy dostępu do zamkniętych pomieszczeń. Muszę przyznać, że skanowanie odcisków palców jest ekspresowe i nie sprawia większych problemów, co jest dużą zaletą w porównaniu do innych metod biometrycznych. Do tego istnieją normy, jak ISO/IEC 19794-2, które określają, jak zapisuje się dane o liniach papilarnych, co ułatwia współpracę różnych systemów. Jeśli chodzi o wprowadzanie tych skanerów do firm czy instytucji, robi się to zgodnie z najlepszymi praktykami, takimi jak regularne aktualizacje oprogramowania i szkolenie pracowników w zakresie zabezpieczeń.

Pytanie 19

W usłudze Active Directory, konfigurację składającą się z jednej lub więcej domen, które dzielą wspólny schemat i globalny wykaz, nazywamy

A. gwiazdą

B. siatką

C. liściem

D. lasem

Odpowiedź 'lasem' jest poprawna, ponieważ w kontekście Active Directory termin 'las' odnosi się do struktury składającej się z jednej lub więcej domen, które dzielą wspólny schemat i globalny wykaz. Las jest fundamentalnym elementem architektury Active Directory, który umożliwia zarządzanie różnymi domenami w zintegrowany sposób. Przykładem zastosowania może być organizacja, która posiada różne oddziały w różnych lokalizacjach geograficznych; każda z tych lokalizacji może stanowić odrębną domenę w ramach tego samego lasu. Dzięki temu, administratorzy mogą centralnie zarządzać kontami użytkowników i zasobami w całej organizacji. Dobrą praktyką jest zapewnienie, aby wszystkie domeny w lesie miały odpowiednie relacje zaufania, co pozwala na efektywne udostępnianie zasobów oraz usług. Ponadto, lasy mogą być wykorzystywane do implementacji polityk Group Policy, co umożliwia egzekwowanie zasad bezpieczeństwa i konfiguracji na poziomie całej organizacji.

Pytanie 20

Wartość sumy liczb binarnych 1010 i 111 zapisana w systemie dziesiętnym to

A. 18

B. 16

C. 19

D. 17

Odpowiedź 17 jest poprawna, ponieważ suma liczb binarnych 1010 i 111 wymaga najpierw przekształcenia tych liczb do systemu dziesiętnego. Liczba binarna 1010 odpowiada liczbie dziesiętnej 10, a liczba 111 to 7 w systemie dziesiętnym. Dodając te dwie wartości, otrzymujemy 10 + 7 = 17. W praktyce, zrozumienie konwersji między systemami liczbowymi jest kluczowe w programowaniu oraz inżynierii komputerowej, gdzie często operujemy na danych w różnych formatach. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest programowanie niskopoziomowe, gdzie manipulacje bitami są powszechne. Warto również zauważyć, że w kontekście standardów branżowych, umiejętność dokładnego obliczania wartości w różnych systemach liczbowych jest fundamentalna, np. w systemach cyfrowych lub podczas projektowania algorytmów w językach niskiego poziomu, takich jak assembler. Dlatego umiejętność ta jest niezwykle cenna w codziennej pracy programisty.

Pytanie 21

W jakiej logicznej topologii funkcjonuje sieć Ethernet?

A. rozgłaszania

B. siatki i gwiazdy

C. siatkowej

D. pierścieniowej i liniowej

Topologia pierścieniowa i liniowa to nie jest coś, co spotkasz w sieciach Ethernet. W pierścieniowej urządzenia tworzą zamknięty krąg i dane płyną w jednym kierunku przez wszystkie urządzenia. To rozwiązanie może się czasem przydać, ale nie pasuje do Ethernecie. Z kolei topologia liniowa, chociaż czasem może być mylona z rozgłaszaniem, nie przynosi takich korzyści, bo mogą wystąpić kolizje i wydajność spadnie, zwłaszcza w dużych sieciach. Zwróć uwagę, że siatka i gwiazda to też nie najlepsze porównania w kontekście EtherNetu. Siatka, gdzie każde urządzenie łączy się z wieloma innymi, zwiększa niezawodność, ale to nie jest typowy model dla standardowego EtherNetu. Gwiazda, choć popularna w sieciach lokalnych, też nie oddaje istoty działania EtherNeta w kontekście rozgłaszania. Kluczowe jest, żeby zrozumieć, że te alternatywy nie tylko nie odpowiadają na pytanie, ale mogą też prowadzić do nieporozumień w projektowaniu i zarządzaniu sieciami, co jest ważne dla efektywności i niezawodności komunikacji w nowoczesnych systemach IT.

Pytanie 22

Określ, jaki jest rezultat wykonania powyższego polecenia.

netsh advfirewall firewall add rule name="Open" dir=in action=deny protocol=TCP localport=53

A. Zaimportowanie konfiguracji zapory sieciowej z folderu in action

B. Blokowanie działania usługi DNS opartej na w protokole TCP

C. Zlikwidowanie reguły o nazwie Open w zaporze sieciowej

D. Umożliwienie dostępu do portu 53 dla protokołu TCP

Polecenie netsh advfirewall firewall add rule name='Open' dir=in action=deny protocol=TCP localport=53 dodaje regułę zapory sieciowej, która blokuje ruch przychodzący na porcie 53 dla protokołu TCP. Port 53 jest standardowo używany przez usługi DNS, które mogą działać zarówno w oparciu o protokół TCP, jak i UDP. Blokowanie portu 53 dla TCP może być częścią strategii bezpieczeństwa sieci mającej na celu zapobieganie nieautoryzowanym połączeniom DNS, które mogłyby być wykorzystywane do ataków typu DNS tunneling lub innych rodzajów nadużyć. Zgodnie z dobrymi praktykami bezpieczeństwa sieci, kontrola nad ruchem DNS jest kluczowym elementem ochrony infrastruktury IT. W środowiskach korporacyjnych często stosuje się taką kontrolę, aby uniemożliwić nieautoryzowanym aplikacjom nawiązywanie połączeń z zewnętrznymi serwerami DNS, co mogłoby prowadzić do przecieków danych. Warto również zaznaczyć, że blokowanie TCP na porcie 53 nie wpływa na typowe zapytania DNS, które w większości przypadków używają protokołu UDP, chyba że dane zapytanie przekracza limity rozmiaru dla UDP.

Pytanie 23

Po podłączeniu działającej klawiatury do jednego z portów USB nie ma możliwości wyboru awaryjnego trybu uruchamiania systemu Windows. Klawiatura działa prawidłowo dopiero po wystartowaniu systemu w trybie standardowym. Co to sugeruje?

A. uszkodzony zasilacz

B. nieprawidłowe ustawienia BIOS-u

C. uszkodzone porty USB

D. uszkodzony kontroler klawiatury

Analizując niepoprawne odpowiedzi, warto zauważyć, że uszkodzony kontroler klawiatury stanowi mało prawdopodobną przyczynę problemów, jeśli klawiatura działa w trybie normalnym. Kontroler odpowiada za komunikację pomiędzy klawiaturą a systemem operacyjnym, a jeśli klawiatura działa po uruchomieniu systemu, kontroler jest prawdopodobnie sprawny. Przechodząc do uszkodzonych portów USB, ich uszkodzenie mogłoby skutkować brakiem możliwości korzystania z klawiatury w ogóle, co jest sprzeczne z danymi przedstawionymi w pytaniu. Wreszcie, kwestia uszkodzonego zasilacza wydaje się być nieadekwatna, ponieważ nieprawidłowe działanie zasilacza zwykle prowadzi do większych problemów, takich jak niestabilność systemu czy problemy z uruchamianiem, a nie do specyficznych problemów z klawiaturą w trybie awaryjnym. Użytkownicy często mylą objawy i przyczyny, co prowadzi do niewłaściwej diagnozy. Kluczowe jest, aby nie tylko identyfikować problemy sprzętowe, ale również brać pod uwagę zmienne konfiguracyjne, takie jak ustawienia BIOS-u, które mogą mieć kluczowy wpływ na funkcjonalność urządzeń peryferyjnych podczas uruchamiania systemu. Ważne jest zrozumienie, że system BIOS jest pierwszym interfejsem, który komunikuje się z dostępnym sprzętem, dlatego niewłaściwe ustawienia mogą blokować rozpoznawanie urządzeń, nawet gdy są one sprawne.

Pytanie 24

Przerzutnik bistabilny pozwala na przechowywanie bitu danych w pamięci

A. SDRAM

B. DRAM

C. SRAM

D. DDR SDRAM

SRAM, czyli statyczna pamięć RAM, jest rodzajem pamięci, która przechowuje bity informacji w strukturze opartej na przerzutnikach bistabilnych. Przerzutniki te umożliwiają utrzymanie stanu logicznego (0 lub 1) tak długo, jak długo zasilanie jest dostarczane. To sprawia, że SRAM jest znacznie szybszy od innych typów pamięci, takich jak DRAM (dynamiczna pamięć RAM), która wymaga okresowego odświeżania, aby utrzymać dane. SRAM jest szeroko stosowany w aplikacjach wymagających wysokiej wydajności, takich jak pamięci cache procesorów, gdzie szybkość dostępu do danych ma kluczowe znaczenie. Stosowanie SRAM w cache'u procesora wynika z jego zdolności do szybkiego przechowywania i odbierania danych, co przyczynia się do zwiększenia ogólnej wydajności systemu. W kontekście standardów branżowych, SRAM znajduje zastosowanie w systemach, które wymagają niskiego opóźnienia i wysokiej niezawodności, co czyni go preferowanym wyborem w krytycznych aplikacjach.

Pytanie 25

ping 192.168.11.3 Jaką komendę należy wpisać w miejsce kropek, aby w systemie Linux wydłużyć domyślny odstęp czasowy między pakietami podczas używania polecenia ping?

A. -s 75

B. -c 9

C. -a 81

D. -i 3

Wybór parametrów -c 9, -a 81 oraz -s 75 nie jest adekwatny do zadania, które dotyczy zwiększenia odstępu czasowego między transmisjami pakietów w poleceniu ping. Parametr -c 9 jest używany do określenia liczby wysyłanych pakietów, co oznacza, że po 9 odpowiedziach ping zatrzyma się. Nie wpływa to na odstęp czasowy, a jedynie na ogólną liczbę wysyłanych zapytań, co może być mylące, gdy celem jest dostosowanie interwału. Z kolei parametr -a 81 nie istnieje w dokumentacji polecenia ping; może on sugerować zamiar użycia opcji, która nie jest związana z przesyłaniem pakietów, co pokazuje nieznajomość podstawowych opcji tego narzędzia. Parametr -s 75 określa rozmiar wysyłanego pakietu i również nie ma związku z odstępem czasowym. Istotnym błędem myślowym jest mylenie parametrów dotyczących liczby, rozmiaru i interwałów pakietów w kontekście ich funkcji. Zrozumienie różnicy między tymi parametrami jest kluczowe w prawidłowym korzystaniu z polecenia ping, a niewłaściwe przypisanie funkcji do opcji może prowadzić do nieefektywnego testowania i analizy połączeń sieciowych.

Pytanie 26

Ustanowienie połączenia pomiędzy dwoma oddalonymi hostami za pomocą publicznej sieci, takiej jak Internet, w sposób, że węzły tej sieci nie wpływają na przesyłane pakiety, to

A. VM (Virtual Machine)

B. VLAN (Virtual Lan Area Network)

C. VoIP (Voice over Internet Protocol)

D. VPN (Virtual Private Network)

Wybór innej opcji może być wynikiem nieporozumienia co do funkcji i zastosowania różnych technologii sieciowych. Maszyna wirtualna (VM) odnosi się do oprogramowania, które emuluje działanie komputera. Umożliwia ona uruchamianie wielu systemów operacyjnych na jednym fizycznym hoście, ale nie ma nic wspólnego z tworzeniem bezpiecznego połączenia w sieci. Bardzo różni się to od funkcji VPN, która koncentruje się na szyfrowaniu danych w ruchu sieciowym. VoIP, czyli technologia przesyłania głosu przez Internet, również nie jest związana z połączeniami sieciowymi, które zapewniają prywatność i bezpieczeństwo. Jej celem jest umożliwienie komunikacji głosowej, a nie zapewnienie tunelu dla danych. VLAN, czyli Wirtualna Sieć Lokalna, służy do segmentacji sieci lokalnych w celu zarządzania ruchem i zwiększenia bezpieczeństwa, ale nie jest projektowana do nawiązywania połączeń przez publiczną sieć. Problemy w zrozumieniu różnic między tymi technologiami mogą wynikać z braku wiedzy na temat ich specyficznych zastosowań oraz celów. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych technologii ma inną funkcję i przeznaczenie, co może prowadzić do błędnych wniosków, gdy są mylone ze sobą w kontekście bezpieczeństwa sieci.

Pytanie 27

Na rysunku ukazany jest diagram blokowy zasilacza

A. impulsowego matrycy RAID

B. impulsowego komputera

C. awaryjnego (UPS)

D. analogowego komputera

Schemat blokowy przedstawiony na rysunku ilustruje budowę zasilacza awaryjnego, czyli systemu UPS (Uninterruptible Power Supply). UPS jest kluczowym urządzeniem w infrastrukturze IT, ponieważ zapewnia ciągłość zasilania w przypadku zaniku napięcia sieciowego. Główne komponenty UPS to ładowarka akumulatorów, zestaw akumulatorów, falownik oraz tłumik przepięć. Ładowarka odpowiada za utrzymanie akumulatorów w stanie pełnego naładowania, co jest kluczowe dla zapewnienia gotowości do pracy. W momencie zaniku zasilania sieciowego energia z akumulatorów jest przekształcana za pomocą falownika z prądu stałego na przemienny, dostarczając zasilanie do podłączonych urządzeń. Tłumik przepięć chroni przed nagłymi skokami napięcia, co jest zgodne ze standardami bezpieczeństwa IEC. Praktyczne zastosowanie UPS obejmuje ochronę sprzętu komputerowego, serwerów oraz aparatury medycznej, gdzie nawet krótkotrwała przerwa w zasilaniu może prowadzić do utraty danych lub uszkodzenia sprzętu. UPSy są powszechnie stosowane w centrach danych, szpitalach i przedsiębiorstwach wymagających niezawodności zasilania.

Pytanie 28

Jaki akronim oznacza program do tworzenia graficznych wykresów ruchu, który odbywa się na interfejsach urządzeń sieciowych?

A. CDP

B. MRTG

C. ICMP

D. SMTP

MRTG, czyli Multi Router Traffic Grapher, jest narzędziem stworzonym do monitorowania i wizualizacji ruchu w sieciach komputerowych. Umożliwia zbieranie danych o obciążeniu interfejsów sieciowych i generowanie graficznych wykresów, co jest niezwykle przydatne dla administratorów sieci. Dzięki MRTG można zidentyfikować trendy w ruchu danych, co pozwala na przewidywanie potrzeb związanych z rozbudową infrastruktury sieciowej. Na przykład, jeśli administrator zauważy, że dany interfejs zbliża się do maksimum swojej przepustowości, może podjąć decyzję o dodaniu kolejnego łącza lub zmodyfikowaniu konfiguracji sieci. MRTG jest zgodny z wieloma standardami branżowymi i wspiera różne protokoły, co czyni go uniwersalnym narzędziem w zarządzaniu sieciami. Jego popularność i zastosowanie w praktyce sprawiają, że jest to jedno z podstawowych narzędzi w arsenale każdego inżyniera sieciowego.

Pytanie 29

W systemie operacyjnym Fedora foldery domowe użytkowników znajdują się w folderze

A. /bin

B. /home

C. /users

D. /user

Katalog domowy użytkowników w systemie operacyjnym Fedora znajduje się w katalogu /home. Jest to standardowa praktyka w wielu dystrybucjach systemu Linux, co umożliwia łatwe zarządzanie danymi użytkowników. Katalogi domowe służą jako osobiste przestrzenie dla użytkowników, gdzie mogą przechowywać swoje pliki, dokumenty oraz konfiguracje aplikacji. Na przykład, po utworzeniu nowego użytkownika w systemie, jego katalog domowy będzie automatycznie tworzony jako /home/nazwa_użytkownika. Dobrą praktyką jest również nadawanie odpowiednich uprawnień do tych katalogów, co zapewnia prywatność i bezpieczeństwo danych użytkowników. Oprócz tego, katalog /home może być konfigurowany na osobnej partycji, co zwiększa bezpieczeństwo danych w przypadku, gdy system operacyjny wymaga reinstalacji. Poznanie struktury katalogów w systemie Linux jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem i optymalizacji codziennych zadań administracyjnych.

Pytanie 30

Jaką postać ma liczba dziesiętna 512 w systemie binarnym?

A. 1000000000

B. 10000000

C. 1000000

D. 100000

Odpowiedź 1000000000 jest poprawna, ponieważ 512 w systemie dziesiętnym jest równoważne z 1000000000 w systemie binarnym. Aby to zrozumieć, można posłużyć się konwersją liczby dziesiętnej na binarną, co polega na dzieleniu liczby przez 2 i zapisywaniu reszt. Proces ten wygląda następująco: 512 dzielimy przez 2, co daje 256 i resztę 0. Następnie 256 dzielimy przez 2, otrzymując 128 z resztą 0, i kontynuujemy ten proces, aż dojdziemy do 1. Gdy zarejestrujemy reszty w odwrotnej kolejności, uzyskujemy 1000000000. System binarny jest podstawą działania nowoczesnych komputerów i urządzeń cyfrowych. W praktyce wiedza ta jest niezbędna przy programowaniu, inżynierii oprogramowania i sieciach komputerowych. Zrozumienie konwersji między systemami liczbowymi jest kluczowe dla efektywnego rozwiązywania problemów w obszarze technologii informacyjnej.

Pytanie 31

Wykonanie polecenia tar –xf dane.tar w systemie Linux spowoduje

A. skopiowanie pliku dane.tar do folderu /home

B. utworzenie archiwum dane.tar zawierającego kopię folderu /home

C. wyodrębnienie danych z archiwum o nazwie dane.tar

D. pokazanie informacji o zawartości pliku dane.tar

A więc polecenie tar –xf dane.tar w Linuxie jest czymś, co bardzo często się przydaje. Opcja -x oznacza, że chcemy coś wyciągnąć z archiwum, a -f to tak, jakbyś mówił systemowi, z jakiego pliku chcesz to robić. Fajnie to działa, zwłaszcza jak mamy do czynienia z kopiami zapasowymi czy różnymi paczkami oprogramowania. Na przykład, jeżeli ściągasz archiwum tar z plikami konfiguracyjnymi dla jakiejś aplikacji, to to polecenie pozwoli Ci szybko wrzucić te pliki tam, gdzie są potrzebne. Dobrą praktyką jest dodanie opcji -v, żeby widzieć, co się dzieje podczas rozpakowywania, bo czasami mogą być problemy, a tak to łatwiej je zauważyć. Wiedza, jak działa tar, jest ważna dla każdego, kto pracuje z Unixem czy Linuksem, bo wtedy możemy naprawdę sprawnie zarządzać swoimi danymi.

Pytanie 32

Do konwersji kodu źródłowego na program wykonywalny używany jest

A. emulator

B. debuger

C. interpreter

D. kompilator

Wybór interpreterów, emulatorów czy debugerów jako narzędzi do zamiany kodu źródłowego na program wykonywalny jest mylny i oparty na nieporozumieniu dotyczącym ich funkcji. Interpreter to narzędzie, które wykonuje kod źródłowy linia po linii, co oznacza, że nie generuje samodzielnych plików wykonywalnych. Umożliwia to szybką kontrolę i testowanie kodu, jednak nie zapewnia wydajności, jaką oferuje kompilacja. Emulator z kolei jest symulatorem innego systemu, który uruchamia programy tak, jakby były na oryginalnym sprzęcie. To narzędzie jest używane głównie w kontekście testowania i uruchamiania aplikacji na różnych platformach, ale również nie przekształca kodu źródłowego w pliki wykonywalne. Debuger to narzędzie do analizy i naprawy kodu, które pomaga programistom identyfikować i naprawiać błędy w kodzie źródłowym. Choć jest niezwykle ważnym elementem procesu programowania, jego funkcja nie obejmuje kompilacji kodu, a jedynie wspiera programistów w poprawie istniejącego kodu. Wybór tych narzędzi zamiast kompilatora może prowadzić do nieefektywności w procesie programowania oraz utrudniać tworzenie wydajnych aplikacji. Ważne jest, aby programiści rozumieli różnice między tymi narzędziami i wybierali odpowiednie rozwiązania w zależności od swoich potrzeb i celów związanych z rozwojem oprogramowania.

Pytanie 33

Wtyczka zaprezentowana na fotografii stanowi element obwodu elektrycznego zasilającego

A. stację dysków

B. procesor ATX12V

C. napędy CD

D. wewnętrzne dyski SATA

Przedstawiona na zdjęciu wtyczka to typowy złącze zasilania ATX12V stosowane w nowoczesnych komputerach osobistych. ATX12V jest kluczowym elementem niezbędnym do zasilania procesora, dostarczającym dodatkowe 12V niezbędne do jego poprawnego działania. Wtyczka ta jest zazwyczaj czteropinowa, jak na zdjęciu, i jest podłączana bezpośrednio z zasilacza do gniazda na płycie głównej obok procesora. Ten typ złącza jest standardem w branży komputerowej i jego zastosowanie jest istotne ze względu na rosnące zapotrzebowanie energetyczne nowoczesnych procesorów. Obecność takiego złącza pozwala na stabilną i efektywną pracę komputera, zwłaszcza w zadaniach wymagających dużej mocy obliczeniowej, jak gry komputerowe czy obróbka wideo. W praktyce, instalacja złącza ATX12V jest jednym z fundamentalnych kroków podczas montażu zestawu komputerowego, a jego poprawne podłączenie zapewnia niezawodność i trwałość systemu.

Pytanie 34

Zgodnie z normą PN-EN 50173, minimalna liczba punktów rozdzielczych, które należy zainstalować, wynosi

A. 1 punkt rozdzielczy na cały wielopiętrowy budynek

B. 1 punkt rozdzielczy na każde 100 m2 powierzchni

C. 1 punkt rozdzielczy na każde piętro

D. 1 punkt rozdzielczy na każde 250 m2 powierzchni

Wybór opcji sugerujących inne kryteria rozdziału punktów rozdzielczych, takie jak jeden punkt na każde 100 m2 czy 250 m2 powierzchni, jest mylny i nieodpowiedni w kontekście normy PN-EN 50173. Przede wszystkim, standardy te koncentrują się na zapewnieniu odpowiedniego dostępu do infrastruktury telekomunikacyjnej na poziomie piętra, co znacznie poprawia jakość usług oraz zasięg sygnału. Argumentacja oparta na powierzchni może prowadzić do niedoszacowania wymagań dotyczących liczby punktów rozdzielczych w budynkach o większej liczbie pięter, co w rezultacie ograniczy efektywność systemu. Ponadto, projektowanie systemów okablowania strukturalnego powinno uwzględniać nie tylko powierzchnię, ale także układ i przeznaczenie przestrzeni, co jest kluczowe dla optymalizacji wydajności sieci. Postrzeganie wielopiętrowych budynków jako całości, gdzie jeden punkt rozdzielczy na cały budynek ma spełniać potrzeby wszystkich użytkowników, jest błędne, ponieważ nie uwzględnia różnorodności wymagań i intensywności użytkowania w różnych strefach budynku. Właściwe podejście to takie, które równoważy liczbę punktów z ich lokalizacją i funkcjonalnością, zapewniając użytkownikom łatwy dostęp do sieci oraz umożliwiając skuteczną obsługę infrastruktury telekomunikacyjnej.

Pytanie 35

Martwy piksel, będący defektem monitorów LCD, to punkt, który trwa niezmiennie w kolorze

A. czarnym

B. żółtym

C. szarym

D. fioletowym

Martwy piksel to problem, który dotyczy wyświetlaczy LCD i oznacza punkt na ekranie, który nie reaguje na sygnały z karty graficznej. W przypadku martwego piksela, najczęściej pozostaje on w jednym, niezmiennym kolorze, a najczęściej jest to kolor czarny. Oznacza to, że piksel nie emituje światła, co sprawia, że jest widoczny jako ciemny punkt na tle jaśniejszego obrazu. Martwe piksele mogą występować z różnych przyczyn, w tym uszkodzeń mechanicznych, błędów w produkcji lub problemów z oprogramowaniem. W branży standardem jest, że producenci monitorów klasyfikują martwe piksele jako defekty, jeżeli ich liczba przekracza określony próg, który zazwyczaj wynosi kilka pikseli na milion. Użytkownicy mogą spotkać się z tym problemem podczas codziennego użytku, np. w grach komputerowych czy podczas pracy z grafiką, gdzie jakość obrazu ma kluczowe znaczenie. Dobrą praktyką jest regularne sprawdzanie monitorów pod kątem martwych pikseli, aby zminimalizować wpływ takich defektów na doświadczenia użytkowników.

Pytanie 36

Firma zamierza zrealizować budowę lokalnej sieci komputerowej, która będzie zawierać serwer, drukarkę oraz 10 stacji roboczych, które nie mają kart bezprzewodowych. Połączenie z Internetem umożliwia ruter z wbudowanym modemem ADSL oraz czterema portami LAN. Które z poniższych urządzeń sieciowych jest konieczne, aby sieć działała prawidłowo i miała dostęp do Internetu?

A. Access Point

B. Przełącznik 8 portowy

C. Przełącznik 16 portowy

D. Wzmacniacz sygnału bezprzewodowego

Wybór innych urządzeń sieciowych, takich jak Access Point, wzmacniacz sygnału bezprzewodowego czy przełącznik 8 portowy, nie odpowiada na warunki przedstawione w pytaniu, co prowadzi do nieporozumień w zakresie budowy lokalnej sieci komputerowej. Access Point jest urządzeniem przeznaczonym do tworzenia sieci bezprzewodowej, a w opisywanym przypadku wszystkie stacje robocze są podłączone za pomocą kabli, co czyni to urządzenie zbędnym. Wzmacniacz sygnału bezprzewodowego również nie jest odpowiedni, ponieważ nie ma w tej sieci elementów bezprzewodowych do wzmocnienia. Z kolei przełącznik 8 portowy, mimo że może teoretycznie podłączyć wszystkie urządzenia, nie pozostawia miejsca na przyszłe rozszerzenia, co jest istotne w planowaniu sieci. Dobrą praktyką w budowie sieci jest wybieranie urządzeń z odpowiednią ilością portów oraz funkcjami, które pozwolą na łatwe dostosowywanie się do zmieniających się potrzeb organizacji. Zastosowanie niewłaściwych urządzeń może prowadzić do ograniczonej przepustowości, problemów z wydajnością oraz trudności w zarządzaniu siecią, co może wpłynąć negatywnie na codzienne funkcjonowanie firmy. Warto zatem dokładnie rozważyć wymagania sieci oraz przyszłe potrzeby przed dokonaniem wyboru sprzętu.

Pytanie 37

Które z metod szyfrowania wykorzystywanych w sieciach bezprzewodowych jest najsłabiej zabezpieczone przed łamaniem haseł?

A. WPA TKIP

B. WPA AES

C. WEP

D. WPA2

WEP, czyli Wired Equivalent Privacy, to protokół bezpieczeństwa, który pojawił się w 1997 roku jako część standardu IEEE 802.11. Jego głównym celem było zabezpieczenie sieci bezprzewodowych na poziomie, który byłby porównywalny z sieciami przewodowymi. Niestety, po czasie okazało się, że WEP ma sporo słabości. Największym problemem jest krótki klucz szyfrujący, który można łatwo złamać. Ataki statystyczne, jak np. atak IV, pozwalają napastnikom przechwycić dane i odszyfrować klucze, co sprawia, że WEP jest naprawdę łatwy do złamania. Jest sporo narzędzi, jak Aircrack-ng, które potrafią to zrobić w praktyce. Dlatego dzisiaj WEP uznaje się za przestarzały i nie powinno się go stosować w nowych sieciach. Lepiej skorzystać z nowszych standardów, jak WPA2, które korzystają z lepszych algorytmów szyfrowania, takich jak AES, co znacznie poprawia bezpieczeństwo.

Pytanie 38

Co jest głównym zadaniem protokołu DHCP?

A. Zarządzanie bazami danych w sieci

B. Konfiguracja zapory sieciowej

C. Szyfrowanie danych przesyłanych w sieci

D. Automatyczne przydzielanie adresów IP w sieci

Protokół DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest kluczowym elementem współczesnych sieci komputerowych. Jego głównym zadaniem jest automatyczne przydzielanie adresów IP urządzeniom w sieci lokalnej. Dzięki temu proces konfiguracji sieci jest znacznie uproszczony, ponieważ ręczne przypisywanie adresów IP każdemu urządzeniu staje się zbędne. DHCP nie tylko przydziela adresy IP, ale także dostarcza inne istotne informacje, takie jak maska podsieci, brama domyślna czy adresy serwerów DNS. Automatyzacja tego procesu zmniejsza ryzyko konfliktów adresów IP, które mogą wystąpić w przypadku ręcznej konfiguracji. Protokół ten wspiera standardy i dobre praktyki branżowe, takie jak RFC 2131, które definiują jego działanie. W praktyce DHCP jest niezastąpionym narzędziem w administracji sieciami, zwłaszcza w większych środowiskach, gdzie liczba urządzeń jest znaczna. Administratorzy sieci często korzystają z serwerów DHCP, aby zapewnić spójność i efektywność działania sieci.

Pytanie 39

Na podstawie wskazanego cennika oblicz, jaki będzie łączny koszt brutto jednego podwójnego natynkowego gniazda abonenckiego w wersji dwumodułowej?

Lp.	Nazwa	j.m.	Cena jednostkowa brutto
1.	Puszka natynkowa 45x45mm dwumodułowa	szt.	4,00 zł
2.	Ramka + suport 45x45mm dwumodułowa	szt.	4,00 zł
3.	Adapter 22,5x45mm do modułu keystone	szt.	3,00 zł
4.	Moduł keystone RJ45 kategorii 5e	szt.	7,00 zł

A. 25,00 zł

B. 28,00 zł

C. 32,00 zł

D. 18,00 zł

Odpowiedź 28,00 zł jest jak najbardziej trafna. Koszt jednego dwumodułowego podwójnego gniazda abonenckiego składa się z kilku części, które musimy zliczyć. Z cennika wynika, że potrzebujemy puszki natynkowej 45x45mm oraz ramki z supportem w tych samych wymiarach. Każda z tych części kosztuje 4,00 zł, więc już mamy 8,00 zł. Następnie dochodzą dwa moduły keystone RJ45 kategorii 5e, które kosztują po 7,00 zł za sztukę, czyli razem 14,00 zł. Dodatkowo, nie możemy zapomnieć o dwóch adapterach 22,5x45mm, które są po 3,00 zł, co daje kolejne 6,00 zł. Łącznie to wszystko daje nam 28,00 zł. W praktyce, przy takich instalacjach warto pamiętać o normach branżowych, jak ANSI/TIA-568, które gwarantują, że wszystko działa jak należy. Wiadomo, w sieciach ważne jest, by dobrać odpowiednie komponenty, żeby to miało ręce i nogi.

Pytanie 40

Najwyższą prędkość przesyłania danych w sieci bezprzewodowej można osiągnąć używając urządzeń o standardzie

A. 802.11 a

B. 802.11 g

C. 802.11 n

D. 802.11 b

Standardy 802.11a, 802.11b oraz 802.11g, mimo że wciąż są używane, mają znacznie niższe maksymalne prędkości transmisji danych w porównaniu do 802.11n. Standard 802.11a, wprowadzony w 1999 roku, oferuje prędkość do 54 Mbps, co może być niewystarczające w przypadku intensywnego korzystania z sieci. Z kolei 802.11b, który również powstał w latach 90-tych, zapewnia prędkość do 11 Mbps, co czyni go nieodpowiednim dla współczesnych standardów użytkowania. Chociaż 802.11g, odpowiednik 802.11b działający w paśmie 2,4 GHz, zwiększa prędkość do 54 Mbps, nadal nie dorównuje możliwościom 802.11n. Często użytkownicy mogą błędnie sądzić, że standardy te są wystarczające do nowoczesnych zastosowań, jednak w praktyce prowadzi to do frustracji związanej z niską jakością połączenia, opóźnieniami oraz zrywanym sygnałem. W przypadku aplikacji wymagających dużej przepustowości, takich jak streaming wideo czy gry online, starsze standardy nie są w stanie sprostać wymaganiom użytkowników. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że wybór odpowiedniego standardu bezprzewodowego ma ogromne znaczenie dla jakości i stabilności połączenia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej