Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Opiekun osoby starszej
Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 15:17
Data zakończenia: 13 maja 2025 15:32

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Kto jest specjalistą, do którego powinna się zgłosić pacjentka skarżąca się na palenie przy oddawaniu moczu?

A. Wenerolog

B. Ginekolog.

C. Androlog.

D. Urolog.

Urolog to taki lekarz, który skupia się na problemach związanych z układem moczowym i męskimi sprawami "w łazience". Jak ktoś ma pieczenie podczas sikania, to to może świadczyć o różnych kłopotach zdrowotnych. Na przykład, mogą to być infekcje dróg moczowych albo kamienie nerkowe. Kobiety też mogą mieć podobne objawy, ale w ich przypadku urolog i tak jest tym, kto powinien to ocenić. Urologowie mają potrzebne umiejętności i dostęp do badań jak analiza moczu, USG czy cystoskopia, co pozwala im na postawienie właściwej diagnozy. Dlatego dobrze jest zapisać się do urologa, żeby dostać fachową pomoc i ewentualnie zacząć leczyć problem. Pamiętaj, im szybciej się zareaguje, tym lepiej, bo można uniknąć poważniejszych kłopotów zdrowotnych.

Pytanie 2

Podopieczna z cukrzycą typu 2 samodzielnie przygotowuje posiłki, jednak nie zwraca uwagi na jakość produktów, wybierając tylko te, które jej smakują. Pomiary często wskazują wysoki poziom glukozy we krwi. W takiej sytuacji opiekun powinien przeprowadzić z podopieczną trening

A. kognitywny

B. orientacyjny

C. techniczny

D. kulinarny

Odpowiedź 'kulinarna' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, w której podopieczna cierpi na cukrzycę typu 2 i nie zwraca uwagi na jakość produktów spożywczych, kluczowe jest przeprowadzenie treningu kulinarnego. Taki trening powinien obejmować naukę przygotowywania zdrowych posiłków, które są dostosowane do potrzeb osób z cukrzycą. W praktyce oznacza to zwrócenie uwagi na indeks glikemiczny produktów, składniki odżywcze oraz ich wpływ na poziom cukru we krwi. Na przykład, zamiast białego chleba, można wprowadzić pieczywo pełnoziarniste, bogate w błonnik, który spowalnia wchłanianie glukozy. Dodatkowo, trening kulinarny powinien obejmować techniki gotowania, które zmniejszają zawartość tłuszczu i soli w potrawach. Wsparcie w podejmowaniu zdrowych wyborów żywieniowych jest zgodne z wytycznymi krajowymi oraz zaleceniami dotyczącymi żywienia w chorobach metabolicznych, co może przyczynić się do lepszej kontroli poziomu cukru we krwi.

Pytanie 3

Podopieczna potrzebuje karmienia w łóżku. Jakie czynności należy wykonać w odpowiedniej kolejności według metodyki, aby ją do tego przygotować?

A. zabezpieczenie przed zabrudzeniem, przygotowanie stolika przyłóżkowego, ułożenie jej w pozycji siedzącej, nawiązanie kontaktu słownego z podopieczną

B. ułożenie jej w pozycji siedzącej, przygotowanie stolika przyłóżkowego, zabezpieczenie przed zabrudzeniem, nawiązanie kontaktu słownego z podopieczną

C. poinformowanie o planowanej czynności i uzyskanie zgody, ułożenie jej w pozycji siedzącej, zabezpieczenie przed zabrudzeniem, przygotowanie stolika przyłóżkowego

D. poinformowanie o planowanej czynności i uzyskanie zgody, przygotowanie stolika przyłóżkowego, zabezpieczenie przed zabrudzeniem, ułożenie jej w pozycji siedzącej

Poprawna odpowiedź odnosi się do kluczowych zasad etyki i praktyki w opiece nad pacjentami. Poinformowanie podopiecznej o planowanej czynności oraz uzyskanie jej zgody to pierwszy i najważniejszy krok, który gwarantuje, że czuje się ona komfortowo i szanowana. Zgodnie z zasadami etyki w opiece zdrowotnej, pacjent ma prawo do informacji i wyboru, co jest fundamentem budowania zaufania między opiekunem a podopiecznym. Następnie, ułożenie pacjentki w pozycji siedzącej jest istotne dla zapewnienia jej komfortu oraz ułatwienia procesu karmienia. Zabezpieczenie przed zabrudzeniem jest również kluczowe, aby zachować higienę i estetykę, zarówno dla pacjentki, jak i dla otoczenia. Przygotowanie stolika przyłóżkowego stanowi praktyczny krok, który zwiększa wygodę karmienia, umożliwiając jednocześnie łatwy dostęp do niezbędnych akcesoriów. W standardach opieki zdrowotnej, ważne jest, aby wszystkie czynności były przeprowadzane w sposób systematyczny i zorganizowany, co podnosi jakość świadczonej pomocy oraz satysfakcję pacjentów.

Pytanie 4

Opiekun, pracujący z głuchoniemym podopiecznym, powinien komunikować się z nim za pomocą

A. alfabetu punktowego i wiadomości zapisanych na kartce

B. pismem Braille'a oraz symbolami Blissa

C. piktogramów oraz pisma Braille'a

D. języka migowego i notatek zapisanych na kartce

Język migowy to wizualny sposób komunikacji, który jest kluczowy w interakcji z osobami głuchoniemymi. Umożliwia on pełne wyrażanie myśli, emocji i intencji, co jest niezwykle istotne w codziennym kontakcie. Dodatkowo, komunikaty zapisane na kartce mogą służyć jako wsparcie w sytuacjach, gdzie gesty nie są wystarczające lub wymagają wyjaśnienia bardziej skomplikowanych pojęć. Przykładem zastosowania tej metody może być sytuacja, w której opiekun i podopieczny omawiają plany na dzień – opiekun może używać języka migowego, aby wyrazić różne opcje, a następnie zapisać szczegóły na kartce, aby upewnić się, że podopieczny wszystko zrozumiał. Zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie komunikacji z osobami z niepełnosprawnościami, ważne jest, aby dostosować metody komunikacji do indywidualnych potrzeb i umiejętności podopiecznego, co obejmuje zarówno język migowy, jak i pisemne formy komunikacji, aby zbudować efektywną interakcję.

Pytanie 5

Które z wymienionych działań jest kluczowe w profilaktyce odleżyn?

A. Ograniczenie ruchu

B. Wysoka temperatura otoczenia

C. Stałe nawilżanie skóry

D. Regularna zmiana pozycji ciała

Profilaktyka odleżyn jest kluczowym elementem opieki nad osobami starszymi, zwłaszcza tymi, które są unieruchomione lub mają ograniczoną mobilność. Regularna zmiana pozycji ciała to jedna z podstawowych metod zapobiegania powstawaniu odleżyn. Odleżyny to uszkodzenia skóry i tkanek podskórnych, które powstają wskutek długotrwałego ucisku na skórę, co prowadzi do zaburzeń krążenia i martwicy tkanek. Zmiana pozycji co 2-3 godziny pozwala na odciążenie uciskanych miejsc ciała, poprawę krążenia krwi i dostarczenie tlenu do tkanek. Taki schemat postępowania jest zgodny z wytycznymi wielu organizacji zajmujących się opieką zdrowotną. Dodatkowo, zmiana pozycji pomaga w monitorowaniu stanu skóry, co umożliwia wczesne wykrycie ewentualnych problemów. W praktyce, ta metoda jest uważana za jedną z najskuteczniejszych i najprostszych do wdrożenia środków zapobiegających odleżynom, a jej skuteczność jest potwierdzona wieloma badaniami klinicznymi. Dlatego regularna zmiana pozycji ciała powinna być standardem w opiece nad osobami starszymi i unieruchomionymi.

Pytanie 6

Jak długo powinien opiekun stosować zimny okład (wysychający) dla podopiecznego?

A. Na 0,5-1 godzinę

B. Na 6-8 godzin

C. Na 2-3 godziny

D. Na 4-5 godzin

Odpowiedzi sugerujące dłuższy czas stosowania zimnych okładów, takie jak 4-5 godzin czy 6-8 godzin, są oparte na błędnym założeniu, że dłuższa ekspozycja na zimno przynosi większe korzyści. W rzeczywistości, zbyt długie stosowanie zimnych okładów może prowadzić do działań niepożądanych, takich jak odmrożenia tkanek, które mogą skutkować trwałymi uszkodzeniami. Czas aplikacji zimnych okładów powinien być ściśle kontrolowany, aby uniknąć hipotermii i uszkodzeń skóry. Odpowiedź sugerująca krótki czas, jak 0,5-1 godzina, jest również niewłaściwa, ponieważ nie pozwala na osiągnięcie pełnych korzyści terapeutycznych, takich jak zmniejszenie obrzęku czy złagodzenie bólu. W praktyce, właściwe stosowanie okładów zimnych powinno być zgodne z zaleceniami specjalistów i standardami w terapii bólu. Zrozumienie, jak działa zimno na organizm, jest kluczowe – powinno ono być stosowane w odpowiednich interwałach czasowych, aby zapewnić efektywność i bezpieczeństwo terapii. Dlatego tak istotne jest, aby każdy opiekun był dobrze poinformowany na temat właściwych technik i czasów stosowania zimnych kompresów w procesach rehabilitacyjnych.

Pytanie 7

Kiedy należy ułożyć podopiecznego w pozycji siedzącej?

A. ból w jamie brzusznej.

B. uszkodzenie kręgosłupa.

C. sinica warg.

D. trudności w oddychaniu

Wskazaniem do ułożenia podopiecznego w pozycji wysokiej jest przede wszystkim duszność, ponieważ ta pozycja ułatwia oddychanie poprzez zwiększenie pojemności klatki piersiowej i zmniejszenie oporu oddechowego. Ułożenie osoby w pozycji wysokiej, na przykład siedzącej lub półleżącej, pozwala na lepsze wykorzystanie mechaniki oddechowej. Podczas duszności ważne jest, aby zapewnić pacjentowi jak największy komfort, co może obejmować także wsparcie w postaci tlenoterapii, jeśli jest to konieczne. Przykładowo, pacjenci z chorobami płuc, takimi jak astma czy przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP), często doświadczają duszności i ułożenie ich w pozycji wysokiej może znacznie poprawić ich stan. Zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi opieki nad osobami z problemami oddechowymi, pozycja wysoka jest preferowana, a personel medyczny powinien być przeszkolony w zakresie jej stosowania w praktyce.

Pytanie 8

Pozycja stabilna powinna być używana u osób poszkodowanych

A. świadomych, z urazami kręgosłupa

B. świadomych, z kontuzjami dolnych kończyn

C. nieprzytomnych z zachowanym oddechem

D. nieprzytomnych bezdechowych

W przypadku osób przytomnych z urazami kończyn dolnych, stosowanie pozycji bezpiecznej nie jest właściwe, ponieważ te osoby są w stanie współpracować i informować o swoim stanie. Przytomność wiąże się z możliwością oceny ich potrzeb i podejmowania odpowiednich działań, takich jak zapewnienie wsparcia psychicznego oraz monitorowanie ich stanu. Ułożenie ich w pozycji bezpiecznej mogłoby ograniczyć ich mobilność i zdolność do reagowania na zmiany sytuacji. W przypadku nieprzytomnych bez oddechu, stosowanie pozycji bezpiecznej jest niewłaściwe, ponieważ nie ma ona zastosowania w sytuacjach, kiedy nie ma oddechu. Wymaga to natychmiastowego przystąpienia do resuscytacji krążeniowo-oddechowej, a nie ułożenia w pozycji, która nie zapewni pomocy. Z kolei osoby przytomne z urazami kręgosłupa muszą być traktowane szczególnie ostrożnie, aby uniknąć dodatkowych uszkodzeń. Ułożenie ich w pozycji bezpiecznej może prowadzić do przemieszczenia odcinków kręgosłupa, co jest niebezpieczne. W takich przypadkach, kluczowe jest, aby nie podejmować działań, które mogą pogorszyć stan zdrowia poszkodowanego. W związku z tym, kluczowe jest zrozumienie, że każda sytuacja wymaga indywidualnego podejścia, a nie stosowania jednego, uniwersalnego rozwiązania, co jest typowym błędem myślowym w podejściu do pierwszej pomocy.

Pytanie 9

Podopieczna wróciła do domu po chemioterapii z zapalnymi zmianami w jamie ustnej. W planie działań opiekun osoby starszej powinien uwzględnić podawanie podopiecznej

A. Aphtinu do płukania jamy ustnej

B. gorącej herbaty do wypicia

C. chłodnych napojów do wypicia

D. 5% wody utlenionej do płukania jamy ustnej

Podawanie Aphtinu do płukania jamy ustnej, gorącej herbaty lub 5% wody utlenionej nie jest zalecane w przypadku osób po chemioterapii z zapaleniem jamy ustnej. Aphtin, choć jest preparatem stosowanym w przypadkach owrzodzeń, może zawierać substancje, które mogą dodatkowo podrażniać wrażliwą błonę śluzową, co jest szczególnie niepożądane w tym kontekście. Gorąca herbata, mimo iż może być komfortowa w normalnych warunkach, w przypadku podopiecznych z zapaleniem jamy ustnej może wywołać ból oraz pogorszenie stanu zapalnego, dlatego nie jest dobrym wyborem. Z kolei 5% woda utleniona, ze względu na swoje właściwości utleniające i drażniące, może przyczynić się do dodatkowego uszkodzenia tkanek jamy ustnej. Stosowanie takich substancji może prowadzić do błędnej interpretacji objawów, a w efekcie do przewlekłego dyskomfortu i dalszego uszkodzenia błon śluzowych. W opiece nad pacjentami po chemioterapii należy zawsze kierować się zasadą łagodzenia objawów i unikania substancji, które mogą pogorszyć ich stan, dlatego kluczowe jest, aby opiekunowie byli odpowiednio przeszkoleni w zakresie działań wspierających zdrowie jamy ustnej.

Pytanie 10

Aby zapobiec powstawaniu odleżyn u osoby, która doświadczyła złamania kompresyjnego kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, ma paraplegię i nie kontroluje mikcji, należy

A. zmieniać jej pozycję w łóżku oraz wykonywać masaż klasyczny pleców i pośladków co 12 godzin

B. położyć ją na materacu przeciwodleżynowym i dostosowywać jej pozycję co 2 godziny

C. umieścić ją na materacu przeciwodleżynowym, nie wymagającym zmiany pozycji ciała

D. przeprowadzać masaż klasyczny pleców oraz pośladków, a także zmieniać jej pozycję co 3-4 godziny

Wybór złej metody ochrony przed odleżynami u pacjenta z paraplegią może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Masaż pleców i pośladków, chociaż fajny na wiele sposobów, to jednak nie spełnia podstawowego celu w zapobieganiu odleżynom. Przede wszystkim, masaż nie zastępuje zmiany pozycji ciała, co jest kluczowe w profilaktyce. Zmiana pozycji co 12 godzin to zdecydowanie za długo, bo nie pozwoli to odpowiednio odciążyć tkanek. Poza tym, nawet jak pacjent leży na materacu przeciwodleżynowym, to bez regularnych zmian pozycji może to prowadzić do odleżyn. Ważne jest, żeby zrozumieć, że to jakim materiale pacjent leży i jak często zmieniamy jego pozycję, są kluczowe w zapobieganiu niedokrwieniu tkanek. Używanie materacy przeciwodleżynowych w połączeniu z częstymi zmianami pozycji to standard w opiece nad osobami, które mają ograniczoną mobilność. Ignorowanie tych zasad to typowe błędy, które mogą prowadzić do tego, że nadzieja na efekty masażu przysłoni ważne potrzeby związane z zapobieganiem odleżynom.

Pytanie 11

Jaką formę aktywności fizycznej rekomenduje się osobie z dusznością wysiłkową?

A. Bieganie

B. Trening siłowy

C. Zajęcia fitness

D. Spacery

Spacery są zalecaną formą aktywności fizycznej dla osób z dusznością wysiłkową, ponieważ są one niskointensywne i łatwo dostosowalne do indywidualnych możliwości. Regularne spacery poprawiają wydolność układu oddechowego, co jest kluczowe dla osób z problemami z oddychaniem. Dodatkowo, spacery pozwalają na stopniowe zwiększanie intensywności aktywności fizycznej, co jest istotne w procesie rehabilitacji. Osoby z dusznością mogą zacząć od krótkich dystansów i stopniowo wydłużać czas spaceru, dbając o regularność. Ważne jest także, aby wybierać trasy o umiarkowanym nachyleniu i unikać zanieczyszczonych miejsc, które mogłyby pogorszyć objawy. Wspieranie aktywności fizycznej w formie spacerów jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, które zalecają codzienną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia. Umożliwia to także poprawę samopoczucia psychicznego oraz społecznego.

Pytanie 12

Który z preparatów leczniczych powinien być zastosowany do płukania jamy ustnej u przytomnego pacjenta, który ma zapalenie dziąseł?

A. 5% woda utleniona

B. Napar z mięty

C. Napar z rumianku

D. 1% roztwór wodny gencjany

Napar z rumianku jest uznawany za skuteczny środek w leczeniu stanów zapalnych jamy ustnej, w tym zapaleń dziąseł. Działa przeciwzapalnie, łagodząco oraz przeciwbakteryjnie, co czyni go idealnym rozwiązaniem w przypadku podrażnionych tkanek. Rumianek, dzięki swoim właściwościom, pomaga w redukcji obrzęków i bólu, co jest szczególnie cenione w praktyce stomatologicznej. Preparat można przygotować przez zaparzenie suszonych kwiatów rumianku i ostudzenie naparu do temperatury pokojowej. Płukanie jamy ustnej naparem z rumianku może wspierać proces leczenia oraz przynosić ulgę w bólu. Warto również pamiętać, że stosowanie naturalnych środków, takich jak napar z rumianku, jest zalecane w kontekście holistycznego podejścia do zdrowia jamy ustnej, które wpisuje się w standardy zdrowotne preferujące naturalne metody leczenia przed farmakoterapią. W każdym przypadku, gdy pojawiają się objawy zapalenia dziąseł, zawsze warto zasięgnąć porady specjalisty, aby ustalić optymalne metody leczenia.

Pytanie 13

Opiekun powinien zmierzyć tętno podopiecznego poprzez naciskanie na tętnicę promieniową za pomocą opuszków palca drugiego oraz palców

A. pierwszego i piątego

B. czwartego i piątego

C. pierwszego i trzeciego

D. trzeciego i czwartego

Pomiar tętna poprzez uciskanie tętnicy promieniowej jest standardową procedurą w ocenie stanu zdrowia pacjenta. Użycie opuszków palca drugiego oraz palców trzeciego i czwartego pozwala na dokładne wyczucie pulsu. Palec wskazujący (drugi) oraz palce na następnej pozycji (trzeci i czwarty) mają odpowiednią czułość i umożliwiają precyzyjne wyczucie rytmu tętna. Ważne jest, aby ucisk był odpowiedni – zbyt mocny może zablokować przepływ krwi, a zbyt lekki może uniemożliwić wyczucie tętna. Procedura ta jest szczególnie istotna w sytuacjach nagłych, gdy szybkość reakcji jest kluczowa do oceny stanu pacjenta. Dobrze przeprowadzony pomiar tętna może dostarczyć informacji o ogólnym stanie zdrowia, poziomie aktywności fizycznej oraz obecności ewentualnych zaburzeń sercowo-naczyniowych. Zapewnienie właściwej techniki pomiaru tętna jest zgodne z zaleceniami takich organizacji jak American Heart Association, co podkreśla jej znaczenie w praktyce pielęgniarskiej oraz medycznej.

Pytanie 14

Jaką formę relaksu można zasugerować osobie, która ceni sobie spacery i mieszka w pobliżu morza?

A. Dogoterapię

B. Talasoterapię

C. Silwoterapię

D. Hipoterapię

Talasoterapia to terapia wykorzystująca właściwości wody morskiej oraz innych elementów morza, takich jak błoto czy algi. Osoby, które cenią sobie spacery nad morzem, mogą w szczególności korzystać z talasoterapii jako formy relaksu oraz zdrowotnego wsparcia. Zabiegi talasoterapeutyczne, takie jak kąpiele w wodzie morskiej, inhalacje solankowe oraz aplikacje alg, sprzyjają zdrowiu układu oddechowego, poprawiają krążenie oraz mają działanie przeciwbólowe. W kontekście standardów branżowych, talasoterapia jest szeroko uznawana w medycynie i rehabilitacji jako skuteczna metoda wspierająca zdrowie, a także jako forma prewencji chorób. Przykładem zastosowania talasoterapii mogą być kuracje zdrowotne w ośrodkach nadmorskich, gdzie pacjenci mają dostęp do specjalistycznych zabiegów i konsultacji z terapeutami. Osoby preferujące aktywność fizyczną mogą łączyć spacery wzdłuż plaży z różnymi formami terapii wodnych, co stwarza dodatkowe korzyści zdrowotne i poprawia samopoczucie.

Pytanie 15

Aby przeprowadzić wymianę jednoczęściowego worka stomijnego (bez elastycznej płytki) opiekun osoby starszej powinien między innymi zgromadzić

A. żel do mycia i plaster

B. kleszczyki Peana oraz spirytus salicylowy

C. ligninę oraz oliwkę

D. miarkę i nożyczki

Odpowiedź "miarkę i nożyczki" jest prawidłowa, ponieważ są to niezbędne narzędzia do przeprowadzenia wymiany jednoczęściowego worka stomijnego. Miarka pozwala na precyzyjne odmierzenie odpowiedniej długości materiału, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniego dopasowania worka do ciała pacjenta. Dobrze dobrany worek stomijny zmniejsza ryzyko podrażnień skóry oraz wycieków, co jest szczególnie ważne w opiece nad osobami starszymi, które mogą mieć bardziej wrażliwą skórę. Nożyczki są z kolei niezbędne do precyzyjnego cięcia materiału, co pozwala na dostosowanie worka do indywidualnych potrzeb pacjenta. W praktyce, stosowanie tych narzędzi powinno odbywać się w zgodzie z obowiązującymi standardami higieny oraz bezpieczeństwa, co obejmuje ich dezynfekcję oraz stosowanie rękawiczek ochronnych przez opiekuna. Zgodnie z wytycznymi dotyczących opieki stomijnej, należy również regularnie monitorować stan skóry wokół stomii, co jest ułatwione dzięki właściwemu przygotowaniu i użyciu odpowiednich narzędzi.

Pytanie 16

Podopieczna znajduje się w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Brakuje jej funduszy na leki oraz jedzenie. W takiej sytuacji, opiekun powinien wesprzeć podopieczną w przygotowaniu wniosku o przyznanie pomocy finansowej do

A. Wydziału Socjalnego Urzędu Gminy

B. Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

C. Miejskiego lub Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej

D. Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie

Miejski lub Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej (MGOPS) jest instytucją odpowiedzialną za udzielanie wsparcia finansowego osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej. W przypadku podopiecznej, która zmaga się z problemami finansowymi, MGOPS ma możliwość udzielenia pomocy w formie zasiłków celowych, które mogą pokryć koszty związane z zakupem leków i żywności. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest sytuacja, w której opiekun pomaga podopiecznej w przygotowaniu wniosku, zbierając niezbędne dokumenty, takie jak zaświadczenia o dochodach czy faktury za leki. MGOPS przeprowadza także oceny sytuacji życiowej wnioskodawcy, co może wpłynąć na wysokość przyznawanej pomocy. Ważne jest, aby opiekun znał procedury związane z ubieganiem się o pomoc oraz potrafił wyjaśnić podopiecznej, jakie kryteria muszą być spełnione, aby otrzymać wsparcie. Dobrą praktyką jest również informowanie podopiecznej o innych formach wsparcia, takich jak programy lokalne czy pomoc organizacji pozarządowych, które mogą uzupełnić udzieloną pomoc.

Pytanie 17

Podczas kąpieli podopiecznego, który ma nałożony gips na kończynę dolną, opiekun zauważył zaczerwienienie, obrzęk, stwardnienie oraz pęcherz z płynem surowiczym w rejonie kości krzyżowej. Jak powinien to sklasyfikować?

A. odleżynę II stopnia

B. odleżynę IV stopnia

C. odparzenie

D. odleżynę I stopnia

Odleżyna II stopnia jest definiowana jako uszkodzenie skóry, które obejmuje zarówno naskórek, jak i część skóry właściwej, co objawia się pojawieniem się pęcherzy wypełnionych płynem surowiczym oraz zaczerwienieniem. Obserwowane u podopiecznego objawy, takie jak obrzęk, stwardnienie oraz pęcherz, wskazują na postępujące zmiany w obrębie tkanek pod wpływem ucisku oraz upośledzonego ukrwienia. W przypadku pacjentów z ograniczoną mobilnością, takich jak osoby z gipsowymi opatrunkami, ryzyko powstania odleżyn wzrasta znacząco. W praktyce opiekunowie powinni regularnie oceniać stan skóry pacjenta, szczególnie w miejscach narażonych na ucisk. Warto również stosować odpowiednie techniki zmiany pozycji, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia odleżyn. Standardy opieki pielęgniarskiej zalecają monitorowanie stanu skóry co najmniej raz na dwie godziny oraz edukację opiekunów na temat właściwego dbania o skórę pacjentów, co może znacząco wpłynąć na redukcję ryzyka powstawania odleżyn.

Pytanie 18

Podczas spaceru podopieczny doznał ukąszenia przez pszczołę. Co powinien w pierwszej kolejności zrobić opiekun?

A. podać środek przeciwbólowy

B. aplikować maść przeciwzapalną

C. usunąć żądło

D. nałożyć ciepły kompres

Usunięcie żądła jest kluczowym krokiem w przypadku użądlenia przez pszczołę, ponieważ pozostawienie żądła w skórze może prowadzić do dalszego wprowadzania toksyn do organizmu, co zwiększa ryzyko reakcji alergicznych oraz nasilenia objawów bólowych i obrzęku. W praktyce opiekun powinien użyć płaskiego narzędzia, takiego jak karta kredytowa lub inny przedmiot, aby delikatnie podważyć i usunąć żądło, unikając przy tym nacisku, który mógłby wydobyć więcej jadu. Warto także obserwować stan podopiecznego, zwracając uwagę na objawy, takie jak trudności w oddychaniu, które mogą świadczyć o reakcji anafilaktycznej. W przypadku takich objawów należy niezwłocznie wezwać pomoc medyczną. Dobre praktyki w opiece nad osobami narażonymi na użądlenia sugerują, aby zawsze mieć przy sobie zestaw pierwszej pomocy, który zawiera instrukcje dotyczące postępowania w przypadku użądlenia, co pozwala na szybszą i bardziej efektywną reakcję. Warto również pamiętać, że niektóre osoby mogą być uczulone na jady owadów, co wymaga dodatkowej ostrożności i świadomości ze strony opiekuna.

Pytanie 19

Podopieczna zmaga się z osteoporozą. Aby zagwarantować jej bezpieczeństwo w mieszkaniu, opiekun powinien przede wszystkim

A. usunąć z podłogi wszelkie niepotrzebne przedmioty

B. eliminować wszystkie progi w mieszkaniu

C. wyłożyć podłogi dywanem

D. szerzyć drzwi wejściowe do mieszkania

Usunięcie z podłogi wszystkich zbędnych przedmiotów jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa osoby z osteoporozą. Osteoporoza zwiększa ryzyko złamań kości, co czyni każdy krok w mieszkaniu potencjalnie niebezpiecznym. Zgodnie z zasadami ergonomii i dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi, przestrzeń życiowa powinna być maksymalnie wolna od przeszkód, które mogą prowadzić do upadków. Przykłady zbędnych przedmiotów to: porozrzucane gazety, dekoracje, czy nieużywane meble, które mogą stanowić zagrożenie. Dodatkowo, warto zainwestować w odpowiednie oświetlenie oraz kontrastowe kolory podłóg i ścian, co ułatwi orientację w przestrzeni. Praktyki te nie tylko zmniejszają ryzyko upadków, ale również poprawiają komfort psychiczny podopiecznego, dając mu poczucie bezpieczeństwa w znanym otoczeniu. Dobrze zorganizowana przestrzeń wpływa na jakość życia, co jest niezwykle istotne dla osób z ograniczeniami fizycznymi.

Pytanie 20

Jakie czynności pielęgnacyjne mogą zapobiegać powstawaniu odparzeń u osób otyłych?

A. Talkowanie obszarów narażonych na odparzenia, zakładanie opatrunku

B. Zachowanie higieny w rejonach narażonych na odparzenia, staranne osuszanie skóry

C. Używanie krążka pod pośladki, dokładne talkowanie skóry

D. Częsta wymiana bielizny pościelowej, staranne osuszanie skóry po kąpieli

Częsta zmiana bielizny pościelowej oraz dokładne osuszanie skóry mogą wydawać się odpowiednimi działaniami, jednak same w sobie nie wystarczą do skutecznej prewencji odparzeń. Istotne jest, aby skupić się na bezpośredniej pielęgnacji skóry, a nie tylko na otoczeniu pacjenta. Talkowanie miejsc narażonych na odparzenia oraz nakładanie opatrunków mogą być pomocne w niektórych przypadkach, ale nie powinny być traktowane jako podstawowe metody prewencji. Talk, choć może redukować wilgoć, nie zawsze jest wskazany, gdyż może powodować podrażnienia, a opatrunki powinny być stosowane tylko w sytuacjach, gdy skóra jest już uszkodzona. Ponadto, stosowanie krążka pod pośladki może być pomocne w redukcji nacisku, ale nie rozwiązuje problemu wilgoci ani nie zastępuje podstawowych działań higienicznych. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że najważniejszym aspektem w prewencji odparzeń jest kompleksowa higiena osobista i regularne monitorowanie stanu skóry, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad pacjentami. Zignorowanie tych zasad może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, dlatego każdy pracownik służby zdrowia powinien być świadomy ich znaczenia.

Pytanie 21

Opiekun zauważył, że jego podopieczna często uskarża się na bóle głowy, odczuwa niepokój oraz stany depresyjne. Dodatkowo skarży się na bóle brzucha i ma trudności z oddychaniem. Objawy te mogą sugerować

A. o manii

B. o schizofrenii

C. o psychozie

D. o nerwicy

Objawy wskazujące na nerwicę obejmują bóle głowy, niepokój, przygnębienie, bóle żołądka oraz problemy z oddychaniem. Nerwica to zespół zaburzeń emocjonalnych i somatycznych, które często wynikają z długotrwałego stresu, traumy lub innych czynników psychicznych. W kontekście praktycznym, osoby z nerwicą mogą doświadczać lęków, które objawiają się fizycznie, co może prowadzić do chronicznych bólów głowy i dolegliwości żołądkowych. Warto zwrócić uwagę na standardy diagnostyczne zawarte w DSM-5, które definiują nerwicę jako zaburzenie lękowe, co dokładnie pasuje do opisanych objawów. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest identyfikacja pacjentów z nerwicą w praktyce klinicznej oraz wdrożenie terapii poznawczo-behawioralnej, która jest rekomendowaną metodą leczenia. Wiedza na temat symptomów nerwicy może pomóc opiekunom w szybkiej identyfikacji problemów zdrowotnych i skierowaniu pacjentów na odpowiednią terapię, co jest kluczowe dla ich zdrowia i jakości życia.

Pytanie 22

Jakie objawy mogą wskazywać na zakrzepowe zapalenie żył w obrębie podudzia nogi pacjenta?

A. Ból i mrowienie oraz pęcherze na kończynie

B. Obrzęk, swędzenie i bladość kończyny

C. Ból, obrzęk i zaczerwienienie podudzia

D. Zasinienie oraz mrowienie i swędzenie podudzia

Zakrzepowe zapalenie żył (ZŻG) w obrębie podudzia objawia się zazwyczaj bólem, obrzękiem oraz zaczerwienieniem skóry. Te objawy są wynikiem zapalnej reakcji organizmu na obecność skrzepliny w żyłach, co prowadzi do zwiększonej przepuszczalności naczyń krwionośnych oraz gromadzenia się płynów w tkankach. Ból często lokalizuje się wzdłuż chorej żyły i może mieć charakter pulsujący lub tępym. Obrzęk kończyny dolnej jest spowodowany nagromadzeniem płynu w przestrzeni międzykomórkowej. Zaczerwienienie jest wynikiem zwiększonego przepływu krwi do obszaru objętego zapaleniem. W praktyce klinicznej, przy ocenie pacjentów z podejrzeniem ZŻG, ważne jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu oraz badania fizykalnego. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi, stosuje się ultrasonografię dopplerowską, która pozwala na wizualizację skrzeplin oraz ocenę przepływu krwi. Wczesne rozpoznanie i leczenie ZŻG są kluczowe dla zapobiegania powikłaniom, takim jak zatorowość płucna. Zastosowanie kompresji oraz odpowiednich leków przeciwzakrzepowych to standardowe praktyki w terapii pacjentów z tym schorzeniem.

Pytanie 23

Jaką pozycję powinien zająć opiekun podopiecznego z dusznością spowodowaną przewlekłą obturacyjną chorobą płuc?

A. Fowlera

B. bezpieczną

C. Trendelenburga

D. neutralną

Pozycja Trendelenburga, w której pacjent leży z uniesionymi nogami i obniżoną górną częścią ciała, jest często niewłaściwa w kontekście duszności spowodowanej przewlekłą obturacyjną chorobą płuc. Takie ułożenie może prowadzić do zwiększenia ciśnienia w jamie brzusznej, co z kolei utrudnia pracę przepony oraz naturalny ruch klatki piersiowej podczas oddychania. Długotrwałe utrzymywanie pacjenta w tej pozycji może skutkować pogorszeniem oddychania, co jest szczególnie niepożądane u osób z chorobami płuc. Neutralna pozycja, choć może wydawać się odpowiednia, nie zapewnia wystarczającego wsparcia dla pacjentów z trudnościami w oddychaniu, ponieważ nie zwiększa efektywności wentylacji i może nie sprzyjać optymalnemu rozkładowi masy ciała. Pozycja bezpieczna, która zakłada położenie pacjenta na boku, może być korzystna w innych sytuacjach, jednak nie jest zalecana w przypadku duszności, gdzie ważne jest, aby pacjent mógł lepiej oddychać, co jest osiągane właśnie w pozycji Fowlera. Kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie ułożenie pacjenta ma ogromne znaczenie dla jego komfortu oraz efektywności oddechowej, a wybór niewłaściwej pozycji może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.

Pytanie 24

Osoba z poważną niepełnosprawnością ma trudności w przygotowywaniu posiłków. Jakie działania powinien podjąć opiekun?

A. samodzielnie przyrządzać posiłki

B. przygotowywać posiłki wspólnie z podopiecznym

C. wydrukować przepisy na wybrane dania dla podopiecznego

D. zaproponować podopiecznemu oglądanie programów kulinarnych

Wybór odpowiedzi "przygotowywać wspólnie z podopiecznym posiłki" jest najbardziej adekwatny w kontekście wsparcia osoby z niepełnosprawnością w stopniu znacznym. Wspólne gotowanie nie tylko umożliwia podopiecznemu aktywne uczestnictwo w codziennych czynnościach, co jest istotne dla jego poczucia autonomii i samodzielności, ale także sprzyja poprawie jego umiejętności kulinarnych oraz rozwija więź między opiekunem a podopiecznym. Zgodnie z dobrymi praktykami w zakresie opieki nad osobami z niepełnosprawnościami, kluczowe jest, aby opiekunowie angażowali swoich podopiecznych w procesy, które wzmacniają ich zdolności i wspierają w samodzielności. Przykładem może być wspólne planowanie posiłków, co pozwala na dostosowanie diety do indywidualnych potrzeb zdrowotnych oraz smakowych podopiecznego. Dodatkowo, takie działania mogą mieć pozytywny wpływ na psychikę podopiecznego, wpływając na jego poczucie wartości i przynależności. Warto również pamiętać, że wspólne gotowanie może być formą terapii zajęciowej, sprzyjającą poprawie funkcji motorycznych i koordynacji ruchowej.

Pytanie 25

Izolacja od innych, obniżony nastrój, uczucie zmęczenia, brak radości i zainteresowań, lęki – jakie są to objawy typowe dla

A. udaru mózgu

B. padaczki

C. depresji

D. stwardnienia rozsianego

Depresja to naprawdę poważne zaburzenie psychiczne. Charakteryzuje się głównie obniżonym nastrojem i utratą zainteresowań, co jest chyba dość oczywiste. Często pojawiają się też objawy takie jak zmęczenie, co też nie jest przyjemne. Warto zauważyć, że osoby mogą się izolować i odczuwać lęki – to są typowe objawy. Jak wiadomo, diagnoza depresji według DSM-5 wymaga dokładnego zbadania zarówno emocji, jak i fizycznych objawów. W leczeniu depresji często stosuje się psychoterapię i leki, a także wsparcie od innych ludzi. Na przykład, terapia poznawczo-behawioralna, znana jako CBT, jest naprawdę pomocna – pomaga zmieniać złe nawyki w myśleniu. Ważne jest, żeby monitorować, co się dzieje z sobą i dbać o zdrowy styl życia, czyli ćwiczyć, dobrze się odżywiać i korzystać z różnych technik relaksacyjnych. Zrozumienie, czym jest depresja, to klucz do szybkiej pomocy osobom, które się z tym zmagają.

Pytanie 26

Podczas jedzenia przez osobę z niewielkim niedowładem prawej ręki, jaki błąd będzie popełniony?

A. karmienie osoby przez opiekuna

B. dostarczenie sztućców przystosowanych do ręki

C. ochrona odzieży osoby przed zabrudzeniem

D. motywowanie osoby do samodzielnego jedzenia posiłku

Karmienie podopiecznego przez opiekuna jest nieprawidłowym podejściem, ponieważ w przypadku osób z ograniczeniami, takimi jak niewielki niedowład kończyny górnej, kluczowe jest wspieranie samodzielności. Dobrze jest zapewnić, aby podopieczny mógł korzystać z odpowiednio przystosowanych sztućców, co umożliwia mu uczestniczenie w posiłku na własnych zasadach. Takie podejście wspiera nie tylko fizyczną niezależność, ale również psychiczne samopoczucie pacjenta, pomagając w utrzymaniu jego godności. Przykładowo, sztućce z ergonomicznymi uchwytami ułatwiają chwyt i manipulację, co sprawia, że posiłek staje się bardziej komfortowy. Stosowanie takich rozwiązań jest zgodne z założeniami standardów opieki i rehabilitacji, które kładą nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w codziennych czynnościach.

Pytanie 27

W trakcie posiłku podopieczny zakrztusił się kawałkiem kanapki, kaszlał (bez efektu), chwytając się za gardło, a jego oddech był widocznie trudny. Jakie czynności powinien podjąć opiekun w sytuacji udzielania pierwszej pomocy?

A. przeprowadzić ucisk nadbrzusza oraz prowadzić sztuczne oddychanie

B. przeprowadzić ucisk nadbrzusza i zadzwonić po karetkę

C. namawiać go do kaszlu i wykonać 5 uderzeń w rejonie międzyłopatkowym

D. namawiać go do kaszlu i wykonać ucisk klatki piersiowej

Prawidłowa odpowiedź polegająca na zachęcaniu podopiecznego do kaszlu oraz wykonywaniu 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową jest zgodna z zaleceniami zawartymi w wytycznych dotyczących udzielania pierwszej pomocy w przypadku zadławienia. Kaszel jest naturalnym odruchem, który ma na celu usunięcie ciała obcego z dróg oddechowych. Uderzenia w okolicę międzyłopatkową, wykonywane z odpowiednią siłą, mogą zwiększyć ciśnienie w klatce piersiowej, co również sprzyja wydaleniu przeszkody. Ważne jest, aby w momencie udzielania pomocy nie przerywać tego procesu, gdyż kaszel jest najskuteczniejszym sposobem na usunięcie zatoru. Dodatkowo, w sytuacjach, gdy osoba nie jest w stanie samodzielnie kaszleć, należy przejść do techniki Heimlicha, czyli ucisku nadbrzusza, jednak w tym przypadku kaszel jest pierwszym krokiem. Zgodnie z zasadami pierwszej pomocy, zawsze należy ocenić stan poszkodowanego i działać zgodnie z jego potrzebami, co jest kluczowe w sytuacjach zagrożenia życia.

Pytanie 28

Aby przeprowadzić codzienną higienę twarzy, szyi, uszu i rąk u podopiecznej, która cały czas leży w łóżku, opiekun musi zgromadzić środki ochrony indywidualnej, miskę oraz

A. 2 myjki, mydło w płynie, ręcznik i patyczki do uszu

B. 2 myjki, mydło glicerynowe, ręcznik i waciki do uszu

C. myjkę, ręcznik, mydło o pH 5,5 i szczoteczkę do paznokci

D. myjkę, 2 ręczniki, mydło o pH 6,5 i szczoteczkę do paznokci

Wybrana odpowiedź jest poprawna, ponieważ do codziennej toalety twarzy, szyi, uszu oraz kończyn górnych u osoby przewlekle leżącej kluczowe jest zachowanie odpowiednich standardów higieny. Środki ochrony indywidualnej są niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa zarówno pacjenta, jak i opiekuna. Myjka oraz ręcznik powinny być wykonane z materiałów, które zapewniają skuteczne oczyszczanie bez podrażnienia skóry. Mydło o pH 5,5 jest optymalne, gdyż zbliża się do naturalnego pH skóry, co minimalizuje ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych oraz podrażnień. Szczoteczka do paznokci jest istotna w kontekście higieny rąk i paznokci, co jest szczególnie ważne u osób leżących, gdyż ich higiena osobista jest często zaniedbywana. Przykładem zastosowania powyższych zasad może być sytuacja, w której opiekun codziennie pomaga w myciu pacjenta, co przyczynia się do jego komfortu psychicznego i fizycznego, a także do zapobiegania powikłaniom skórnym wynikającym z braku higieny.

Pytanie 29

Jakie symptomy są typowe dla stanu odwodnienia?

A. Bladość oraz chłodność skóry

B. Zaczerwienienie i obrzęk okolicy twarzy

C. Zaczerwienienie oraz podwyższona temperatura skóry

D. Suchość błon śluzowych w jamie ustnej i na języku

Suchość śluzówek jamy ustnej i języka jest jednym z kluczowych objawów odwodnienia, które może wystąpić w wyniku zbyt małej podaży płynów, nadmiernej utraty wody przez pocenie się, wymioty czy biegunkę. Kiedy organizm traci wodę, śluzówki stają się suche, co często prowadzi do dyskomfortu, trudności w mówieniu i połykaniu. Zgodnie z najlepszymi praktykami medycznymi, monitorowanie stanu nawodnienia pacjentów jest niezwykle ważne, szczególnie w sytuacjach, gdzie ryzyko odwodnienia jest zwiększone, na przykład u dzieci, seniorów oraz pacjentów z chorobami przewlekłymi. W praktyce klinicznej, lekarze często zalecają ocenę stopnia odwodnienia poprzez ocenę elastyczności skóry oraz stan śluzówek jako podstawowe metody diagnostyczne. Znajomość tych objawów oraz umiejętność ich identyfikacji mogą mieć kluczowe znaczenie w profilaktyce i terapii odwodnienia, a także w edukacji pacjentów na temat odpowiedniego nawadniania.

Pytanie 30

Sprzęt używany do pomocy w siadaniu w łóżku dla osoby leżącej to

A. łatwoślizg.

B. drabinka.

C. podnośnik.

D. barierka.

Wydaje mi się, że wybór innych opcji nie oddaje tego, co naprawdę robi sprzęt dla osób leżących. Łatwoślizg jest może i wygląda na przydatny, ale tak naprawdę to służy do przesuwania się po łóżku czy na innych meblach, a nie do siadania. Barierka to z kolei coś, co ma zapobiegać upadkom, ale sama w sobie nie daje wsparcia w siadaniu. A podnośnik? To urządzenie do transportu, które pomaga przenieść pacjenta, ale nie jest zamiennikiem dla drabinki, bo nie wspiera samodzielnego siadania. Wybierając drabinkę, myślimy o ergonomii i bezpieczeństwie, co jest mega ważne, zwłaszcza przy opiece nad osobami z ograniczeniami w ruchu. Tego wsparcia potrzebują, by funkcjonować bardziej samodzielnie.

Pytanie 31

Przepisy dotyczące przyznawania świadczeń finansowych są zawarte w ustawie

A. o pomocy społecznej

B. o ochronie zdrowia psychicznego

C. o działalności leczniczej

D. o zdrowiu publicznym

Ustawa o pomocy społecznej reguluje zasady udzielania świadczeń pieniężnych, które mają na celu wsparcie osób i rodzin w trudnej sytuacji życiowej. Świadczenia te są często niezbędne do zapewnienia podstawowych potrzeb, takich jak mieszkanie, jedzenie czy opieka zdrowotna. Przykładowo, świadczenia te obejmują zasiłki stałe oraz jednorazowe, które są przyznawane na podstawie kryteriów dochodowych oraz sytuacyjnych. Dobre praktyki w obszarze pomocy społecznej obejmują indywidualne podejście do każdej sprawy, co pozwala na lepsze dopasowanie wsparcia do potrzeb osób ubiegających się o pomoc. Warto również zauważyć, że zgodnie z ustawą, organy pomocy społecznej są zobowiązane do ciągłego monitorowania i oceny efektywności udzielanych świadczeń, co stanowi kluczowy element systemu wsparcia społecznego.

Pytanie 32

Opiekunka zauważyła, że jej podopieczna z astmą ma znaczne trudności z oddychaniem. Aby ułatwić jej oddychanie, należy przyjąć pozycję w układzie

A. bezpiecznej

B. wysokiej z odchyleniem do tyłu

C. wysokiej z lekkim nachyleniem do przodu

D. na boku

Właściwe ułożenie pacjenta z problemami z oddychaniem, zwłaszcza w przypadku astmy, ma kluczowe znaczenie dla poprawy komfortu oddychania. Ułożenie w pozycji wysokiej z lekkim pochyleniem do przodu sprzyja rozszerzeniu klatki piersiowej oraz umożliwia lepszy dostęp powietrza do płuc. Taka konfiguracja redukuje ucisk na przeponę i pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie mięśni oddechowych. Kiedy pacjent znajduje się w pozycji z pochyloną do przodu, grawitacja działa na korzyść jego układu oddechowego, co pozwala na łatwiejsze i głębsze wdechy. W praktyce, opiekunki mogą pomóc pacjentom ustawić się w tej pozycji, używając poduszek dla wsparcia dolnej części pleców oraz zachęcając ich do odpoczynku w tej wygodnej konfiguracji. Dobre praktyki wskazują, że pozycjonowanie pacjentów z astmą w sposób sprzyjający rozluźnieniu mięśni oddechowych może znacząco wpłynąć na ich oddychanie. W przypadku nagłych epizodów astmy, ta technika ułatwia również zastosowanie inhalatorów, co może być kluczowe w nagłych sytuacjach.

Pytanie 33

Podopiecznej z intensywnym nietrzymaniem moczu opiekun powinien zasugerować stosowanie

A. podpasek higienicznych, ligniny

B. wkładek urologicznych, pieluchomajtek

C. wkładów anatomicznych, waty

D. pieluch anatomicznych, majtek chłonnych

Prawidłowa odpowiedź, czyli korzystanie z pieluch anatomicznych oraz majtek chłonnych, jest zgodna z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami z nietrzymaniem moczu. Pieluchy anatomiczne są zaprojektowane z myślą o zapewnieniu maksymalnej chłonności oraz komfortu, co jest kluczowe dla osób cierpiących na dużą intensywność nietrzymania moczu. Dzięki ich konstrukcji, idealnie dopasowują się do ciała, co minimalizuje ryzyko podrażnień oraz przecieków. Majtki chłonne oferują dodatkowe wsparcie, a ich dyskretna forma pozwala na swobodne poruszanie się, co jest istotne z perspektywy codziennych aktywności podopiecznej. Przykładowo, osoby korzystające z takich produktów mogą czuć się pewniej podczas udziału w zajęciach społecznych, dzięki czemu ich jakość życia ulega poprawie. Warto również zauważyć, że dobór odpowiednich środków higienicznych powinien być oparty na indywidualnych potrzebach pacjenta oraz zaleceniach specjalistów w dziedzinie urologii i pielęgniarstwa.

Pytanie 34

W trakcie miesiąca po przeprowadzeniu operacji usunięcia zaćmy, pacjentka będzie potrzebować wsparcia opiekuna przy

A. czesaniu włosów

B. wykonywaniu higieny osobistej

C. noszeniu ciężkich zakupów

D. przygotowywaniu kanapek

Odpowiedź dotycząca noszenia ciężkich zakupów jako zadania, w którym podopieczna będzie wymagać pomocy opiekuna, jest prawidłowa. Po operacji usunięcia zaćmy pacjenci często doświadczają tymczasowych ograniczeń w zakresie wzroku oraz ogólnego samopoczucia, co może wpływać na ich zdolność do wykonywania codziennych czynności. Noszenie ciężkich zakupów może stanowić dla nich wyzwanie, ponieważ wymaga zarówno dobrej widoczności, jak i siły fizycznej, co może być ograniczone w okresie rekonwalescencji. Wspieranie pacjentów w takich zadaniach jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece zdrowotnej, które kładą nacisk na bezpieczeństwo i komfort pacjenta. Przykładowo, opiekunowie mogą towarzyszyć pacjentom w robieniu zakupów, pomagając im nosić torby oraz dbając o to, aby nie narażali się na upadki czy kontuzje, co jest kluczowe w okresie pooperacyjnym. Standardy opieki geriatrycznej zalecają wspieranie pacjentów w utrzymaniu autonomii przy jednoczesnym zapewnieniu im bezpieczeństwa, co czyni tę odpowiedź właściwą w kontekście oczekiwań po operacji."}, {

Pytanie 35

Głównym celem rehabilitacji osób, u których zdiagnozowano chorobę Parkinsona, jest utrzymanie aktywności ruchowej, co w początkowej fazie schorzenia będzie w dużej mierze polegało na

A. częstych spacerach z kontrolowaniem chodu i postawy ciała

B. regularnych ćwiczeniach wzmacniających z obciążeniem wynoszącym przynajmniej 2 kg

C. przeprowadzaniu gimnastyki w pozycji stojącej kilka razy w ciągu dnia

D. samodzielnych ćwiczeniach co drugi dzień

Wykonywanie gimnastyki w pozycji stojącej kilka razy dziennie, ćwiczenia samowspomagane co drugi dzień oraz częste ćwiczenia wzmacniające z obciążeniem co najmniej 2 kg to podejścia, które mogą wydawać się korzystne, ale niekoniecznie są najlepsze dla osób z chorobą Parkinsona w jej wczesnym etapie. Gimnastyka w pozycji stojącej, mimo że wspiera równowagę, nie uwzględnia naturalnego rytmu chodu, który jest kluczowy dla pacjentów z tą jednostką chorobową. Tego rodzaju ćwiczenia mogą nie w pełni angażować mięśnie odpowiedzialne za stabilizację ciała w ruchu, co jest niezwykle istotne w kontekście zapobiegania upadkom. Z kolei ćwiczenia samowspomagane co drugi dzień, choć mogą być użyteczne, nie zapewniają regularności, która jest kluczowa dla utrzymania sprawności ruchowej. Dodatkowo, częste ćwiczenia wzmacniające z obciążeniem mogą być zbyt intensywne, zwłaszcza w początkowej fazie choroby, gdzie priorytetem jest raczej poprawa koordynacji oraz nauka prawidłowych wzorców ruchowych. Wszelkie te formy aktywności powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, z uwzględnieniem ich stanu zdrowia oraz specyficznych ograniczeń, jakie niesie choroba Parkinsona. Właściwe podejście do rehabilitacji powinno być skoncentrowane na dynamicznych i funkcjonalnych aspektach ruchu, które wspierają codzienne aktywności, do których zalicza się właśnie chodzenie.

Pytanie 36

Jak należy mierzyć tętno u świadomej osoby dorosłej?

A. trzema środkowymi palcami na tętnicy promieniowej

B. kciukiem na tętnicy ramiennej

C. kciukiem na tętnicy udowej

D. całą dłonią na tętnicy grzbietowej stopy

Badanie tętna na tętnicy promieniowej przy użyciu trzech środkowych palców to uznawana metoda w medycynie, która pozwala na dokładne zmierzenie częstości akcji serca u przytomnej osoby dorosłej. Tętnica promieniowa jest łatwo dostępna na nadgarstku i jej badanie jest proste oraz szybkie. W praktyce klinicznej, wyczuwanie tętna na tej tętnicy jest standardową procedurą. Trzy palce są używane, aby zapewnić większą powierzchnię kontaktu z naczyniem krwionośnym, co zwiększa szanse na dokładne wyczucie tętna. Zgodnie z wytycznymi American Heart Association, badanie tętna powinno być przeprowadzane w spoczynku, aby uzyskać miarodajne wyniki. Ponadto, umiejętność prawidłowego badania tętna ma kluczowe znaczenie w sytuacjach nagłych oraz w codziennej praktyce medycznej, jako że zmiany w częstości tętna mogą wskazywać na różne stany zdrowotne. Należy również pamiętać, że w przypadku pacjentów z problemami krążenia, może być konieczne zastosowanie innych technik lub miejsc do oceny tętna.

Pytanie 37

Przygotowując posiłek dla osoby z cukrzycą, opiekun powinien zwrócić szczególną uwagę na:

A. zawartość witamin

B. ilość białka

C. zawartość węglowodanów

D. kaloryczność posiłku

Opieka nad osobą z cukrzycą wymaga szczególnej uwagi na zawartość węglowodanów w posiłkach, ponieważ mają one bezpośredni wpływ na poziom glukozy we krwi. Węglowodany są głównym źródłem energii, ale w przypadku osób z cukrzycą ich zbyt duża ilość może prowadzić do hiperglikemii. Dlatego ważne jest, aby opiekunowie dokładnie kontrolowali ilość spożywanych węglowodanów, dostosowując je do indywidualnych potrzeb i zaleceń dietetycznych. Praktycznym rozwiązaniem jest stosowanie indeksu glikemicznego, który pomaga ocenić, jak szybko dane jedzenie podnosi poziom cukru we krwi. Wybierając produkty o niższym IG, można lepiej zarządzać glikemią. Dobrym przykładem są pełnoziarniste produkty zbożowe, które uwalniają glukozę do krwi wolniej niż ich przetworzone odpowiedniki. Ponadto, regularne monitorowanie poziomu cukru we krwi i dostosowywanie diety w porozumieniu z dietetykiem może pomóc w utrzymaniu optymalnego poziomu glukozy i poprawić jakość życia osoby starszej.

Pytanie 38

Opiekunka 67-letniej pani Anny spostrzegła, że ma ona trudności z pamięcią. Jaka forma aktywności w czasie wolnym będzie najbardziej odpowiednia dla podopiecznej, aby poprawić jej pamięć?

A. Zajęcia artystyczne

B. Haft krzyżykowy

C. Rozwiązywanie krzyżówek

D. Spacery

Rozwiązywanie krzyżówek to doskonała forma aktywności, która wspiera stymulację pamięci oraz myślenia logicznego, co jest szczególnie istotne w przypadku osób starszych, które mogą doświadczać problemów z pamięcią. Krzyżówki wymagają wysiłku intelektualnego, a ich rozwiązywanie angażuje różne obszary mózgu, co wpływa na poprawę funkcji poznawczych. Badania wykazują, że regularne podejmowanie takich intelektualnych wyzwań może opóźniać procesy degeneracyjne związane z wiekiem. Przykładowo, w programach terapeutycznych dla osób starszych często włącza się krzyżówki jako jedną z form treningu pamięci. Dodatkowo, rozwiązywanie krzyżówek może być także formą interakcji społecznej, co jest równie ważne dla zdrowia psychicznego, zwłaszcza w przypadku osób starszych, które często borykają się z samotnością. Warto korzystać z dostępnych zasobów, takich jak aplikacje mobilne lub książki z krzyżówkami, które można dostosować do indywidualnych potrzeb oraz poziomu zaawansowania uczestnika.

Pytanie 39

Jak objawia się stosowanie zasady akceptacji w pracy z podopiecznym?

A. w zgodzie z nim we wszystkich kwestiach

B. w traktowaniu go jako przedmiotu

C. w podejmowaniu decyzji w imieniu podopiecznego dla jego dobra

D. w szanowaniu jego różnych poglądów

Wiesz, zasada akceptacji to taka podstawa w pracy z kimś, bo to znaczy, że musisz szanować ich zdanie i wartości. Dobrze, żeby profesjonalista był otwarty na różne myśli i przekonania, nawet jeśli są inne niż jego własne. W praktyce, to powinno wyglądać tak, że terapeuta czy opiekun naprawdę słucha, co mówi podopieczny i wspiera go w wyrażaniu swoich myśli. Przykładem może być, kiedy ktoś ma inne zdanie na temat zdrowia czy terapii. Zamiast wpajać mu swoje przekonania, lepiej zrozumieć, jak to widzi ta osoba. To buduje zaufanie i partnerstwo w relacji. Akceptacja różnorodnych poglądów sprzyja też lepszemu zrozumieniu potrzeb podopiecznego, co jest mega ważne przy planowaniu działań. Generalnie, akceptacja w pracy z ludźmi jest zgodna z etyką, która mówi o szacunku dla ich autonomii i godności.

Pytanie 40

Podopiecznej, która doświadcza ataku astmy oskrzelowej, opiekun powinien zapewnić pozycję

A. grzbietową, z lekko uniesionymi kończynami dolnymi

B. siedzącą, pochyloną do przodu, z możliwością wsparcia dla kończyn górnych

C. siedzącą, z możliwością wsparcia dla kończyn dolnych

D. boczną, z uniesionymi kończynami górnymi

Odpowiedź wskazująca na pozycję siedzącą, pochyloną do przodu, z możliwością oparcia dla kończyn górnych jest poprawna, ponieważ ta pozycja sprzyja optymalizacji wentylacji płuc w trakcie ataku astmy oskrzelowej. Pozwala to na rozluźnienie mięśni oddechowych oraz zwiększenie pojemności klatki piersiowej, co jest szczególnie istotne w sytuacji, gdy drogi oddechowe są zwężone. Umożliwienie podopiecznej oparcia rąk na twardej powierzchni, jak stół czy kolana, wspiera proces oddychania poprzez stabilizację tułowia i ułatwienie pracy przepony. W praktyce, taka pozycja zalecana jest przez specjalistów medycznych i uwzględniana w standardach opieki nad pacjentami z chorobami układu oddechowego. Warto pamiętać, że pacjenci cierpiący na astmę mogą reagować różnie w zależności od indywidualnych potrzeb, jednak zasada siedzącej, pochylonej do przodu pozycji jest powszechnie uznawana za najbardziej efektywną w przypadku ataku astmy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej