Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 8 czerwca 2025 22:55
Data zakończenia: 8 czerwca 2025 23:06

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakiego rodzaju problemy z układem pokarmowym mogą szczególnie dotyczyć osoby długotrwale leżącej w łóżku?

A. zaparć

B. biegunki

C. braku apetytu

D. zatrucia pokarmowego

Osoba unieruchomiona w łóżku jest szczególnie narażona na zaparcia z kilku kluczowych powodów. Przede wszystkim, brak aktywności fizycznej powoduje spowolnienie perystaltyki jelit, co prowadzi do trudności w wydalaniu. U osób leżących często dochodzi również do zmian w diecie, takich jak niska podaż błonnika i płynów, co dodatkowo przyczynia się do występowania zaparć. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentem unieruchomionym, zaleca się regularne monitorowanie funkcji jelit oraz wprowadzanie odpowiednich działań zapobiegawczych, takich jak mobilizacja pacjenta w miarę możliwości, zapewnienie odpowiedniego nawodnienia oraz dostosowanie diety. Dobre praktyki obejmują także wykorzystanie środków wspomagających perystaltykę, takich jak suplementy błonnika, które mogą być zalecane przez dietetyków lub lekarzy. Regularne oceny stanu pacjenta są kluczowe dla zapobiegania powikłaniom związanym z zaparciami, takimi jak hemoroidy czy niedrożność jelit.

Pytanie 2

Jaką formę wsparcia powinien zaplanować asystent, aby zwiększyć niezależność podopiecznego z zespołem Downa, który nie potrafi samodzielnie zrobić zakupów z powodu nieznajomości wartości pieniędzy i cen?

A. Zorganizowanie grupy wolontariuszy, którzy będą dokonywać zakupów

B. Regularne robienie zakupów dla podopiecznego

C. Zorganizowanie szkolenia z zakresu zarządzania finansami dla podopiecznego

D. Poproszenie sąsiadów o wsparcie podopiecznego

Zorganizowanie podopiecznemu treningu ekonomicznego jest kluczowym krokiem w kierunku zwiększenia jego samodzielności. Tego rodzaju trening powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb oraz możliwości podopiecznego z zespołem Downa, co pozwoli mu na zrozumienie wartości pieniędzy oraz cen produktów. Trening ekonomiczny może obejmować naukę rozpoznawania nominałów banknotów i monet, a także podstawowe zasady zakupów, takie jak porównywanie cen, planowanie budżetu czy korzystanie z listy zakupów. Ważne jest, aby te umiejętności były rozwijane w praktycznym kontekście, na przykład poprzez symulacje zakupów w kontrolowanych warunkach, co sprzyja nauce przez doświadczenie. Dodatkowo, regularne ćwiczenia mogą pomóc w utrwaleniu wiedzy oraz zwiększeniu pewności siebie podopiecznego, co w dłuższej perspektywie przyczyni się do jego większej niezależności. Warto również korzystać z dostępnych materiałów edukacyjnych, takich jak gry czy aplikacje mobilne, które wspierają naukę tych umiejętności. Trening ekonomiczny nie tylko rozwija kompetencje praktyczne, ale także podnosi jakość życia osoby z niepełnosprawnością, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz aktywnej polityki zatrudnienia.

Pytanie 3

68-letnia pacjentka z nadwagą zgłasza uczucie wyczerpania, bóle głowy, wzmożone pragnienie, swędzenie okolic intymnych oraz częste potrzeby oddawania moczu. Jakie schorzenie mogą wskazywać te objawy?

A. niedobór hormonów tarczycy

B. miażdżyca

C. niewydolność serca

D. cukrzyca

Podane objawy, takie jak uczucie osłabienia, bóle głowy, zwiększone pragnienie, świąd sromu oraz częste parcie na mocz, są typowe dla cukrzycy, zwłaszcza w przypadku niekontrolowanej hiperglikemii. Osoby z cukrzycą często doświadczają nadmiernego pragnienia (polidypsja) oraz częstego oddawania moczu (poliuria) z powodu wysokiego poziomu glukozy we krwi, co prowadzi do osmotycznego wydalania wody przez nerki. Dodatkowo, otyłość jest jednym z głównych czynników ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2, co jest szczególnie istotne w przypadku tej kobiety. Świąd sromu może być wynikiem nawracających infekcji drożdżakowych, które są częstsze u osób z cukrzycą z powodu podwyższonego poziomu glukozy w moczu. W praktyce klinicznej, ważne jest, aby przeprowadzać badania przesiewowe w kierunku cukrzycy u pacjentów z otyłością oraz monitorować ich stan zdrowia, stosując odpowiednie interwencje dietetyczne oraz aktywność fizyczną zgodnie z wytycznymi American Diabetes Association.

Pytanie 4

Jaka forma ćwiczeń fizycznych jest rekomendowana dla pacjentki z diagnozą osteoporozy?

A. aerobik wodny

B. narciarstwo

C. bieg na krótkich dystansach

D. kolarstwo

Wybór jazdy na nartach, jazdy na rowerze czy biegania na krótkich dystansach jako formy aktywności fizycznej dla osób z osteoporozą może być problematyczny. Jazda na nartach, mimo że jest ekscytującą aktywnością, niesie ze sobą wysokie ryzyko upadków oraz kontuzji, co w przypadku osób z osteoporozą może prowadzić do poważnych złamań. Obciążenie, jakie narciarz wywiera na stawy oraz kości, może przyczynić się do zwiększenia ryzyka urazów, co jest sprzeczne z celem terapii rehabilitacyjnej. Podobnie, bieganie na krótkich dystansach, chociaż dostarcza korzyści zdrowotnych, wiąże się z intensywnym obciążeniem stawów i kości. Takie obciążenia mogą pogarszać stan zdrowia osób z osteoporozą, zwłaszcza w przypadku braku odpowiedniej techniki biegu czy przygotowania. Jazda na rowerze, mimo że jest mniej kontuzjogenna, również nie jest zalecana w takim stopniu, jak aerobik w wodzie, ponieważ nie zapewnia wystarczającego wsparcia dla wzmocnienia mięśni przy jednoczesnej redukcji obciążenia kości. Istotne jest, aby osoby z osteoporozą wybierały aktywności, które minimalizują ryzyko urazów, a jednocześnie wspierają ich układ kostny, co czyni aerobik w wodzie najbezpieczniejszym i najefektywniejszym wyborem. Wybory te powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb, a ich realizacja powinna opierać się na konsultacjach z lekarzami i terapeutami zajęciowymi, aby maksymalizować korzyści zdrowotne przy minimalizacji ryzyka.

Pytanie 5

Jakie znaczenie ma dla asystenta wywiad jako sposób gromadzenia informacji o podopiecznym?

A. diagnostyczne

B. społecznościowe

C. terapeutyczne

D. socjalizacyjne

Wywiad jako metoda zbierania danych o podopiecznym ma istotne znaczenie diagnostyczne, ponieważ pozwala na uzyskanie szczegółowych informacji na temat stanu zdrowia, potrzeb oraz problemów, z którymi boryka się osoba. Dzięki odpowiednio przeprowadzonemu wywiadowi, asystent może zidentyfikować kluczowe czynniki wpływające na funkcjonowanie podopiecznego, a także ocenić jego zasoby oraz ograniczenia. Na przykład, w pracy z osobami z niepełnosprawnościami intelektualnymi, wywiad może ujawnić ich preferencje, co umożliwia lepsze dostosowanie wsparcia. Standardy branżowe, takie jak te określone przez Międzynarodową Klasyfikację Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF), podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do diagnozy, które obejmuje zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne. W rezultacie, umiejętność przeprowadzania skutecznych wywiadów staje się kluczowym narzędziem w pracy asystenta, umożliwiającym opracowanie spersonalizowanych strategii wsparcia.

Pytanie 6

Jakiego rodzaju trening powinien być priorytetem dla asystenta pracującego z osobą chorującą na Alzheimera?

A. relaksacyjny

B. zdolności do bycia asertywnym

C. ćwiczeń pamięciowych

D. w podejmowaniu decyzji

Odpowiedź, którą wybrałeś, to 'pamięci'. To istotny temat, zwłaszcza w pracy z osobami z Alzheimerem. Wiesz, one często mają problem z pamięcią, więc trening w tym obszarze jest kluczowy. Można tu stosować różne techniki, jak gry pamięciowe, ćwiczenia ze zdjęciami czy przedmiotami, które mają dla nich emocjonalne znaczenie. Z mojego doświadczenia, dobre też jest to, żeby dostosować te ćwiczenia do potrzeb każdej konkretnej osoby. Regularne i systematyczne ćwiczenia mają naprawdę duży wpływ na zachowanie zdolności poznawczych i mogą poprawić jakość życia. Ważne jest też, żeby prowadzić to w miłej atmosferze, gdzie osoba czuje się komfortowo, bo to zwiększa ich chęć do uczestniczenia w takich zadaniach.

Pytanie 7

Pani Joanna, cierpiąca na schizofrenię rezydualną, ma w planie wsparcia uczestnictwo w treningach dotyczących kompetencji i umiejętności społecznych. Jakie szkolenia może prowadzić asystent osoby niepełnosprawnej bez pomocy innych?

A. Trening zarządzania budżetem, trening praktycznych zdolności.

B. Trening radzenia sobie ze stresem, trening finansowy.

C. Trening dotyczący leków, trening konfliktowy.

D. Trening gotowania, trening pewności siebie.

Analizując pozostałe odpowiedzi, zauważamy, że trening lekowy oraz trening rozwiązywania konfliktów nie są odpowiednie dla asystentów osób niepełnosprawnych w kontekście samodzielnego prowadzenia zajęć. Trening lekowy wymaga specjalistycznej wiedzy medycznej i farmakologicznej, ponieważ wiąże się z zarządzaniem lekami, co powinno być prowadzone przez wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia. Ponadto, skuteczne prowadzenie treningów rozwiązywania konfliktów wymaga umiejętności psychologicznych i mediacyjnych, które również przekraczają kompetencje asystentów. W odniesieniu do treningu radzenia sobie ze stresem, jest to złożony proces, który często wymaga interwencji terapeutycznej, a jego skuteczne prowadzenie powinno być zarezerwowane dla wykwalifikowanych specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego. Trening kulinarny oraz trening asertywności, choć mają swoje miejsce w programach wsparcia, mogą wymagać bardziej złożonego podejścia, które również powinno być prowadzone przez osoby z odpowiednim przygotowaniem z zakresu psychologii lub dietetyki. W związku z tym, mylenie tych zakresów prowadzi do nieadekwatnych wniosków o kompetencjach asystentów, co może negatywnie wpływać na jakość wsparcia, jakie otrzymują osoby z niepełnosprawnościami. Podsumowując, kluczowe jest, aby usługi wsparcia były prowadzone zgodnie z odpowiednimi standardami i przepisami, które zapewniają bezpieczeństwo oraz skuteczność w działaniach na rzecz osób z problemami psychicznymi.

Pytanie 8

Fizjoterapeuta zalecił pacjentowi z hemiplegią ćwiczenia poprawiające sprawność w łóżku. Jakie ćwiczenia powinien wykonywać pacjent?

A. z obciążeniem rąk, bierne nóg

B. czynne zdrowych kończyn, bierne chorych kończyn

C. bierne zdrowych kończyn, w odciążeniu chorych kończyn

D. bierne nóg, czynne rąk

Wybór ćwiczeń biernych dla kończyn dolnych oraz czynnych dla kończyn górnych nie jest uzasadniony z punktu widzenia rehabilitacji pacjentów z hemiplegią. Takie podejście może prowadzić do niewłaściwego rozkładu obciążenia, gdzie pacjent nie wykorzystuje potencjału zdrowej strony ciała do stymulacji procesów rehabilitacyjnych. Czynne ćwiczenia dla kończyn dolnych, które nie są bezpośrednio dotknięte hemiplegią, powinny być stosowane z ostrożnością, gdyż mogą prowadzić do nadmiernego obciążenia i kontuzji, zamiast promować równomierne wzmocnienie i powrót do zdrowia. Ponadto, wybór ćwiczeń z obciążeniem dla kończyn górnych, jak w innej niepoprawnej odpowiedzi, może być nieodpowiedni, gdyż osoby z hemiplegią mogą nie być w stanie poradzić sobie z dodatkowymi obciążeniami, co może prowadzić do dyskomfortu, a nawet urazów. Dobrym praktykom w rehabilitacji neurologicznej służy z kolei stawianie na aktywne angażowanie zdrowych kończyn, co wspiera poprawę motoryki i stymuluje neurologiczną plastyczność mózgu. W pracy z pacjentami ważne jest, aby zrozumieć mechanizmy działania neurorehabilitacji, a także uwzględnić indywidualne możliwości i ograniczenia pacjenta.

Pytanie 9

Asystent zaplanował dla niepełnosprawnej miłośniczki kwiatów wizytę w ogrodzie botanicznym. Jakiej techniki wsparcia użył?

A. Terapia estetyczna

B. Terapia tańcem

C. Terapia zabawą

D. Terapia zajęciowa

Choreoterapia, jako podejście terapeutyczne, wykorzystuje ruch i taniec w celu poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. Chociaż może przynosić korzyści osobom z niepełnosprawnościami przez zwiększenie aktywności fizycznej, nie jest to metoda skoncentrowana na estetyce i przyrodzie, jak w przypadku estetoterapii. Należy podkreślić, że choreoterapia wymaga odpowiedniego środowiska do tańca, co może nie być dostępne w każdym przypadku. Ludoterapia, z kolei, opiera się na zabawie jako narzędziu terapeutycznym. Choć zabawa może być skutecznym sposobem na angażowanie osób w różnym wieku, nie adresuje bezpośrednio potrzeby estetyki i kontaktu z naturą, które są kluczowe w omawianej sytuacji. Ergoterapia koncentruje się głównie na poprawie zdolności do wykonywania codziennych czynności i adaptacji do środowiska, co jest istotne, ale nie wiąże się z estetycznym i relaksacyjnym aspektem wizyty w ogrodzie botanicznym. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby skutecznie dopasować formy wsparcia do potrzeb podopiecznych. Błędem jest zatem utożsamianie różnych metod terapeutycznych z jedną, co wprowadza w błąd i ogranicza możliwości wsparcia, jakie można zaoferować osobom z niepełnosprawnościami.

Pytanie 10

Czym uzupełnia się mydło w pielęgnacji skóry w okolicy stomii?

A. wodą

B. wyciągiem z rumianku

C. wyciągiem z szałwii

D. fizjologicznym roztworem soli

Stosowanie naparów z rumianku lub szałwii do pielęgnacji skóry wokół stomii, mimo ich tradycyjnych właściwości łagodzących i przeciwzapalnych, może wiązać się z ryzykiem podrażnienia delikatnej skóry. Napary ziołowe, chociaż naturalne, mogą zawierać substancje, które w połączeniu z wrażliwą skórą wokół stomii mogą prowadzić do niepożądanych reakcji, takich jak alergie czy podrażnienia. Roztwór soli fizjologicznej, będący często stosowanym środkiem w medycynie, również nie jest zalecany do codziennej pielęgnacji, gdyż jego zasolenie może powodować dodatkowe podrażnienia. Skóra wokół stomii wymaga szczególnej troski i nawilżenia, a nadmierne stosowanie substancji o działaniu ściągającym, jak soli, może prowadzić do odwodnienia naskórka. Kluczowe w pielęgnacji jest nie tylko oczyszczenie, ale również zachowanie odpowiedniego pH i nawodnienia skóry. Często występującym problemem jest błędne przekonanie, że naturalne składniki są zawsze bezpieczne; jednak w przypadku osób z wyłonioną stomią, skóra jest znacznie bardziej narażona na podrażnienia i reakcje alergiczne. Dlatego zaleca się stosowanie wyłącznie sprawdzonych, neutralnych środków, takich jak czysta woda, aby zapewnić bezpieczeństwo i komfort pacjenta.

Pytanie 11

Pacjent cierpi na zapalenie w jamie ustnej. Jakie płukanie powinien zaproponować mu asystent?

A. używając 0,9% roztworu soli fizjologicznej

B. korzystając z 5% wody utlenionej

C. stosując wywar z siemienia lnianego

D. płucząc naparem z szałwii

Płukanie jamy ustnej różnymi roztworami, jak sól fizjologiczna czy woda utleniona, to temat dość kontrowersyjny. Mimo że wiele osób to stosuje, nie zawsze to działa tak, jak byśmy chcieli. Roztwór soli fizjologicznej jest popularny, ale nie ma za dużo właściwości przeciwzapalnych i nie ma dużego wpływu na bakterie. Wywar z siemienia lnianego z kolei jest znany z działania łagodzącego, ale nie ma potwierdzonych działań przeciwzapalnych, więc nie jest często polecany przez stomatologów. Co do wody utlenionej, to może być zbyt mocna dla wrażliwej błony śluzowej i powodować podrażnienia. Czasem ludzie stosują te metody, bo nie do końca rozumieją, jak działają różne preparaty. Dlatego ważne jest, żeby trzymać się sprawdzonych informacji i rad specjalistów.

Pytanie 12

Aby zapobiec problemom skórnym wokół stomii u pacjenta, ważne jest, żeby worki były wymieniane

A. rano przed śniadaniem

B. po tym jak się napełnią

C. zaraz po posiłku

D. jedynie wieczorem

Odpowiedzi sugerujące, że worki stomijne powinny być zmieniane o określonych porach dnia, takich jak wieczorem, rano na czczo lub po śniadaniu, opierają się na błędnym założeniu, że czas zmiany worka jest ważniejszy niż sam stan jego napełnienia. Tego typu podejście pomija kluczowy aspekt funkcjonalności worka stomijnego, a mianowicie, że powinien on być zmieniany, kiedy jest pełny. Zmiana worka na czczo nie uwzględnia potrzeby reagowania na rzeczywisty stan napełnienia, co może prowadzić do nieprzyjemnych sytuacji, takich jak przeciekanie. Warto podkreślić, że zmiana worka o określonej porze dnia nie jest zgodna z najlepszymi praktykami w opiece nad pacjentami z stomią, które zalecają elastyczne podejście, oparte na rzeczywistych potrzebach pacjenta oraz na monitorowaniu stanu worka. Właściwa technika zmiany worka, dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta i jego codzienności, powinna być zawsze priorytetem. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do wielu problemów zdrowotnych, które są niepotrzebne i można ich uniknąć poprzez stosowanie się do zaleceń dotyczących zmiany worków stomijnych.

Pytanie 13

Pacjentka zgłasza opiekunce dokuczliwe zgagi, odbijanie oraz ból w górnej części brzucha pojawiający się 1-2 godziny po jedzeniu. Jakie schorzenie mogą wskazywać te objawy?

A. zapalenie otrzewnej

B. rak krtani

C. odwodnienie

D. wrzód żołądka

Zgaga, odbijanie oraz ból w nadbrzuszu, które występują 1-2 godziny po posiłku, są klasycznymi objawami wrzodu żołądka. Wrzody żołądka powstają w wyniku nadmiaru kwasu żołądkowego, który uszkadza błonę śluzową żołądka. Objawy mogą być nasilane przez spożywanie pikantnych potraw, alkoholu czy palenie papierosów. W diagnostyce wrzodów istotne jest przeprowadzenie endoskopii, która pozwala na dokładne zbadanie błony śluzowej oraz ewentualne pobranie materiału do analizy. W leczeniu wrzodów stosuje się leki zmniejszające wydzielanie kwasu, takie jak inhibitory pompy protonowej, oraz antybiotyki w przypadku zakażenia Helicobacter pylori. W praktyce, ważne jest również wprowadzenie zmian w stylu życia, takich jak unikanie stresu, przestrzeganie zasad zdrowej diety oraz regularna kontrola stanu zdrowia pacjenta, co jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia w zakresie leczenia chorób przewodu pokarmowego.

Pytanie 14

Gdzie może się kształcić osoba z głębokim stopniem niepełnosprawności intelektualnej?

A. w szkole specjalistycznej

B. w dowolnej placówce wybranej przez opiekuna

C. w publicznej szkole zawodowej

D. w zwykłej szkole

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim powinna uczęszczać do szkoły specjalnej, co jest zgodne z przepisami prawa oświatowego oraz zaleceniami dotyczącymi kształcenia specjalnego. Szkoły specjalne są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczniów, co sprawia, że oferują odpowiednie wsparcie pedagogiczne, terapeutyczne i psychologiczne. W takich placówkach pracują nauczyciele przeszkoleni w zakresie pracy z dziećmi z różnymi rodzajami niepełnosprawności, co pozwala na skuteczne dostosowanie programów nauczania. Uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim wymagają szczególnego podejścia, które uwzględnia ich możliwości poznawcze oraz potrzeby emocjonalne. Przykładowo, w szkole specjalnej uczniowie mogą uczestniczyć w zajęciach z zakresu terapii zajęciowej oraz rehabilitacji, co sprzyja ich rozwojowi osobistemu i społecznemu. Ponadto, szkoły te współpracują z rodzinami, co pozwala na stworzenie spójnego systemu wsparcia dla ucznia, zarówno w szkole, jak i w domu.

Pytanie 15

Jakie są główne symptomy choroby Parkinsona?

A. niekontrolowane ruchy mięśni, drżenie głowy, sztywność kończyn

B. spowolnienie ruchów, problemy z równowagą, drżenie dłoni

C. trudności z utrzymaniem równowagi, sztywność szyi, kaczy sposób chodzenia

D. wolniejsze ruchy, sztywność w karku, przykurcze palców

Twoja odpowiedź "spowolnienie ruchowe, zaburzenia równowagi, drżenie rąk" jest na pewno trafna. To właśnie te objawy świetnie oddają to, co się dzieje przy chorobie Parkinsona. Spowolnienie ruchowe, czyli bradykinezja, to jeden z głównych symptomów, które mocno wpływają na codzienne życie pacjentów. Z kolei zaburzenia równowagi wynikają z uszkodzenia systemu nerwowego, przez co niełatwo jest utrzymać się na nogach. Drżenie rąk, zwłaszcza gdy pacjent jest w spoczynku, jest na pewno jednym z najbardziej rozpoznawalnych objawów tej choroby. Jak dobrze wiemy, znajomość tych objawów pomaga wczesniej rozpoznać chorobę, a to z kolei daje szansę na skuteczne terapie, jak np. rehabilitacja czy leki, które pomagają poprawić jakość życia. Dla osób zajmujących się neurologią, wiedza o tych objawach to absolutna podstawa, bo dzięki temu lepiej mogą diagnozować i leczyć te zaburzenia ruchowe, co jest ważne dla pacjentów.

Pytanie 16

Który zestaw objawów sugeruje niedoczynność tarczycy u pacjentki?

A. Problemy z pamięcią, uczucie gorąca, nadmierna potliwość, przybieranie na wadze

B. Zwiększona senność, osłabiona aktywność, przyrost masy ciała, wypadanie włosów

C. Wrażliwość na zimno, nadmierna potliwość, utrata masy ciała, tendencja do zaparć

D. Wzmożona nerwowość, ogólne osłabienie, utrata masy ciała, zbyt duża potliwość

Niedoczynność tarczycy, znana również jako hipotyreoza, to stan, w którym gruczoł tarczowy nie produkuje wystarczającej ilości hormonów tarczycy. Objawy, które wskazują na ten stan, obejmują wzmożoną senność, osłabienie aktywności, zwiększenie masy ciała oraz wypadanie włosów. Wzmożona senność jest wynikiem spadku tempa metabolizmu, które obniża energię ciała. Osoby z niedoczynnością tarczycy często skarżą się na brak energii i uczucie zmęczenia, co prowadzi do zmniejszenia aktywności fizycznej. Zwiększenie masy ciała może wynikać z zatrzymywania wody oraz zmniejszonego wydatku kalorycznego, co jest efektem niższego tempa metabolizmu. Wypadanie włosów jest kolejnym symptomem, ponieważ hormony tarczycy mają znaczący wpływ na cykl wzrostu włosów. W praktyce lekarze często zalecają badanie poziomu TSH i hormonów tarczycy, aby potwierdzić diagnozę. W leczeniu hipotyreozy stosuje się syntetyczne hormony tarczycy, co pozwala na przywrócenie równowagi hormonalnej i złagodzenie objawów. Zrozumienie tych objawów jest kluczowe dla wczesnego rozpoznania i skutecznego leczenia tego schorzenia, co jest zgodne z aktualnymi wytycznymi klinicznymi dotyczącymi zarządzania chorobami tarczycy.

Pytanie 17

Jakie działania powinien zaplanować opiekun pacjenta z zaburzeniami rytmu serca, nadciśnieniem tętniczym oraz cukrzycą, aby promować jego niezależną samoobsługę?

A. przeprowadzanie zabiegów kosmetycznych na całym ciele

B. zakup materiałów higienicznych

C. kontrola poziomu glukozy we krwi

D. kontrola poziomu cholesterolu we krwi

Pomiar poziomu glukozy we krwi jest kluczowym działaniem w kontekście opieki nad osobami cierpiącymi na cukrzycę, ponieważ umożliwia monitorowanie stanu ich zdrowia oraz dostosowywanie leczenia. Cukrzyca, w szczególności typ II, wymaga regularnego sprawdzania poziomu glukozy, aby zapobiegać powikłaniom, takim jak neuropatia, nefropatia czy retinopatia. Włączenie do planu działań samodzielnych pomiarów glukozy pozwala pacjentowi lepiej zrozumieć swój stan zdrowia i zwiększa jego zaangażowanie w proces leczenia. Regularne pomiary glukozy mogą być wspierane przez aplikacje mobilne, które pomagają w analizie danych i przypominają o konieczności wykonania testu. Edukacja pacjenta dotycząca interpretacji wyników, a także dostosowywania diety i leczenia w odpowiedzi na te wyniki, stają się istotnymi elementami samoopieki. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, samodzielne monitorowanie poziomu glukozy jest jednym z kluczowych aspektów zarządzania cukrzycą, co potwierdza znaczenie tej odpowiedzi.

Pytanie 18

Jakich specjalistów powinien włączyć asystent w plan wsparcia dla osoby otyłej, która przeszła zawał serca?

A. Psychologa, internistę oraz kardiologa

B. Kardiologa, dietetyka oraz rehabilitanta

C. Neurologa, internistę i kardiologa

D. Kardiologa, logopedę i dietetyka

Odpowiedź wskazująca na kardiologa, dietetyka i rehabilitanta jest prawidłowa, ponieważ każdy z tych specjalistów odgrywa kluczową rolę w kompleksowej opiece nad osobą otyłą, zwłaszcza po przebytym zawale serca. Kardiolog jest niezbędny do monitorowania i zarządzania zdrowiem sercowo-naczyniowym pacjenta, co jest szczególnie istotne po incydencie kardiologicznym. Dietetyk pomaga w opracowaniu zindywidualizowanego planu żywieniowego, co jest kluczowe w redukcji masy ciała i poprawie stanu zdrowia metabolicznego pacjenta. Rehabilitant, mający na celu poprawę sprawności fizycznej oraz wsparcie w powrocie do aktywności fizycznej, jest również niezbędny, szczególnie w kontekście rehabilitacji po zawale serca. Współpraca tych trzech specjalistów jest zgodna z aktualnymi standardami postępowania w kardiologii oraz w zarządzaniu otyłością, które kładą nacisk na interdyscyplinarne podejście do pacjenta. Przykładem takiego działania może być wspólne ustalanie celów terapeutycznych oraz monitorowanie postępów w leczeniu, co zwiększa szanse na skuteczne osiągnięcie poprawy zdrowia.

Pytanie 19

Jakie dane są kluczowe dla osoby zdiagnozowanej z cukrzycą typu I w kontekście zapobiegania hipoglikemii i hiperglikemii?

A. Harmonogram przyjmowania leków oraz ilość posiłków

B. Harmonogram przyjmowania leków, czas i ilość spożywania posiłków oraz planowanie diety

C. Harmonogram podawania insuliny, planowanie diety oraz czas spożywania posiłków

D. Harmonogram przyjmowania insuliny oraz planowanie diety

Czas przyjmowania leków oraz to, co jemy, to mega ważne rzeczy w ogarnianiu cukrzycy typu I. Bez tego ciężko uniknąć hipoglikemii i hiperglikemii. Warto ustalić stały rytm, gdy jemy i kiedy bierzemy insulinę, bo to pomoże w stabilizacji poziomu glukozy. Fajnie jest też dobrze zaplanować jadłospis, żeby mieć dobrą proporcję węglowodanów, białek i tłuszczów. Dzięki temu łatwiej dobrać dawki insuliny do tego, co zjemy. Światowa Organizacja Zdrowia i Polskie Towarzystwo Diabetologiczne mówią, że trzeba edukować pacjentów o tym, jak różne składniki mogą wpłynąć na cukier we krwi. Jak się to wszystko ogarnie, to można lepiej panować nad chorobą i unikać nieprzyjemnych sytuacji zdrowotnych.

Pytanie 20

Jaka jest najlepsza metoda, aby zachęcić podopiecznego do samodzielności w codziennych aktywnościach?

A. korzystanie z karania

B. używanie pochwał i nagród

C. stawianie mu bardzo ambitnych celów

D. stawianie przed nim najniższych możliwych wymagań

Stosowanie pozytywnych wzmocnień jest uznawane za najbardziej efektywną metodę zwiększania motywacji u podopiecznych, zwłaszcza w kontekście rozwijania samodzielności w czynnościach życia codziennego. Pozytywne wzmocnienia polegają na nagradzaniu pożądanych zachowań, co sprzyja ich powtarzalności. Przykłady zastosowania tej metody obejmują chwalebne wypowiedzi, nagrody materialne, a także oferowanie dodatkowych zasobów lub wsparcia, gdy podopieczny podejmuje aktywności samodzielne. Badania wskazują, że takie podejście wpływa nie tylko na wzrost motywacji, ale również na poprawę samooceny oraz zwiększenie poczucia kompetencji. W literaturze dotyczącej psychologii i pedagogiki, podejście oparte na pozytywnych wzmocnieniach jest powszechnie stosowane w terapii behawioralnej i edukacji, zgodnie z zasadami operant conditioning B.F. Skinnera. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują, aby wzmocnienia były dostosowane do indywidualnych potrzeb i oczekiwań podopiecznego, co skutkuje większym zaangażowaniem i lepszymi rezultatami.

Pytanie 21

Jakie dane może uzyskać asystent z analizy orzeczenia o niepełnosprawności?

A. o realizowanej terapii

B. o poziomie niepełnosprawności

C. o przyznaniu środków na remont łazienki

D. o realizowanej rehabilitacji

Poprawną odpowiedzią jest 'o stopniu niepełnosprawności', ponieważ analiza orzeczenia o niepełnosprawności jest kluczowa w celu zrozumienia, jakie są konkretne ograniczenia i możliwości osoby z niepełnosprawnością. Orzeczenie to dostarcza szczegółowych informacji na temat stopnia dysfunkcji, co ma bezpośrednie przełożenie na dostępność różnych form wsparcia i dofinansowania, w tym rehabilitacji i terapii. Przykładowo, osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością może mieć dostęp do innych form pomocy w porównaniu do osoby z ciężką niepełnosprawnością. Ponadto, w wielu kontekstach prawnych i administracyjnych, stopień niepełnosprawności jest kluczowym czynnikiem przy ustalaniu uprawnień do różnych świadczeń społecznych oraz wsparcia finansowego, co zgodne jest z najlepszymi praktykami w obszarze pomocy społecznej. W związku z tym, zrozumienie treści orzeczenia jest niezbędne dla prawidłowego planowania działań wspierających osobę z niepełnosprawnością oraz dla jej integracji w życiu społecznym i zawodowym.

Pytanie 22

Asystent zauważył, że młody pacjent z niepełnosprawnością ruchową po wypadku drogowym odczuwa izolację i tęskni za kontaktami z dawnymi znajomymi oraz rodziną. Jakie działania powinien podjąć asystent, aby zaspokoić jego potrzebę?

A. uzyskania szacunku

B. zdobycia uznania

C. realizacji siebie

D. nawiązania więzi

Odpowiedź 'afiliacji' jest jak najbardziej na miejscu. To właśnie potrzeba budowania relacji z innymi ludźmi jest kluczowa, zwłaszcza dla młodego podopiecznego z niepełnosprawnością ruchową, który czuje się odizolowany. Dobrym pomysłem byłoby, aby asystent zajął się organizowaniem spotkań z rodziną czy przyjaciółmi, a także dostarczał mu możliwości udziału w grupach wsparcia czy różnych aktywności integracyjnych. W literaturze psychologicznej często mówi się, że dobra jakość relacji wpływa na nasze samopoczucie, co tylko potwierdza, jak ważne są te więzi dla naszego zdrowia psychicznego. Zresztą, standardy pracy z osobami z niepełnosprawnościami uwzględniają ich potrzeby społeczne, co jest zgodne z zasadami empatii i wsparcia. Takie działania mogą znacząco zredukować uczucie osamotnienia, a także wspomóc rozwój osobisty i emocjonalny, co jest niezbędne dla ogólnego dobrostanu tego podopiecznego.

Pytanie 23

Jak powinien postępować przewodnik podczas pomagania niewidomemu podopiecznemu przy poruszaniu się po schodach?

A. poruszać się pół kroku za osobą i informować ją o wszelkich zagrożeniach

B. kroczyć pół kroku przed osobą, torując jej drogę swoim ciałem

C. umieścić rękę osoby na poręczy i informować ją o ewentualnych zagrożeniach

D. zaoferować ramię osobie, a jej druga ręką powinna być umieszczona na poręczy, idąc obok niej

Podanie ramienia podopiecznemu oraz umieszczenie jego drugiej ręki na poręczy to skuteczna technika, która zapewnia bezpieczeństwo i komfort niewidomego podczas poruszania się po schodach. Przewodnik idzie obok podopiecznego, co pozwala na lepszą komunikację oraz szybszą reakcję w przypadku potrzeby. Taka metoda w pełni uwzględnia zasady asystencji dla osób z dysfunkcją wzroku, które podkreślają znaczenie fizycznego wsparcia oraz orientacji w przestrzeni. Przykładem może być sytuacja, w której przewodnik, trzymając ramię podopiecznego, może na bieżąco dostosowywać tempo oraz informować o zmianach w terenie, takich jak stopnie czy nierówności. Ponadto, umieszczając rękę podopiecznego na poręczy, zapewniamy mu dodatkowe wsparcie, co może być kluczowe w momentach wymagających większej stabilności. Tego rodzaju podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze asystencji, które kładą nacisk na zaufanie oraz komfort osób niewidomych, co prowadzi do poprawy ich mobilności i niezależności.

Pytanie 24

Jakie aktywności asystent powinien zaproponować 12-letniemu chłopcu z lekką niepełnosprawnością intelektualną, który ma trudności w kontaktach społecznych?

A. spacery i słuchanie ulubionych utworów

B. wycieczki do lasu z asystentem i rozrywki komputerowe

C. zajęcia grupowe z rówieśnikami

D. czytanie książek i czasopism we dwoje

Propozycje takie jak spacery i słuchanie muzyki, wspólne czytanie książek czy wycieczki do lasu z asystentem, choć mogą być wartościowymi doświadczeniami, nie są wystarczające do skutecznego rozwijania umiejętności społecznych u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Spacerowanie może sprzyjać relaksowi, ale nie angażuje dziecka w interakcje społeczne, które są kluczowe dla ich rozwoju. Podobnie, wspólne czytanie książek może być przyjemne, jednak nie tworzy kontekstu do interakcji z rówieśnikami, co ogranicza możliwość ćwiczenia umiejętności komunikacyjnych. Wycieczki do lasu, chociaż ciekawe, często są zorganizowane w sposób, który nie sprzyja nawiązywaniu relacji z innymi dziećmi. Gry komputerowe mogą być wciągające, jednakże są to aktywności indywidualne, które nie wpływają na rozwój umiejętności współdziałania i komunikacji, które są kluczowe w procesie integracji społecznej. Warto zwrócić uwagę, że praca z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną powinna być ukierunkowana na stymulowanie interakcji w grupie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia i integracji społecznej.":

Pytanie 25

Pacjentka z afazją motoryczną, wynikającą z udaru mózgu, napotyka trudności?

A. w swobodnym poruszaniu się

B. w prawidłowym wydawaniu dźwięków

C. w rozumieniu przekazów słownych

D. w samodzielnym jedzeniu

Odpowiedź 'z poprawnym artykułowaniem dźwięków' jest prawidłowa, ponieważ afazja ruchowa, znana również jako afazja motoryczna, jest zaburzeniem komunikacji, które wpływa na zdolność pacjenta do mówienia i formułowania słów. U osób z tą formą afazji występują trudności w artykulacji, co objawia się w problemach z poprawnym wypowiadaniem dźwięków i słów. Pacjenci potrafią zrozumieć język, ale mają kłopoty z jego werbalizowaniem, co w praktyce oznacza, że ich mowa może być zniekształcona lub spowolniona. W terapii zaleca się różnorodne techniki, takie jak ćwiczenia fonetyczne oraz użycie pomocy wizualnych, które mogą wspierać proces rehabilitacji. Dobrą praktyką w pracy z takimi pacjentami jest dostosowanie formy komunikacji do ich potrzeb i możliwości, co może obejmować również naukę prostszych słów i zwrotów. Specjaliści powinni również korzystać z istniejących standardów rehabilitacyjnych, takich jak programy oparte na dowodach naukowych, które wykazały efektywność w pracy z osobami z afazją.

Pytanie 26

Które dokumenty musi posiadać asystent osoby z niepełnosprawnością, aby zorganizować dla niej badania diagnostyczne w szpitalu?

A. Prawo jazdy i orzeczenie o inwalidztwie

B. Skierowanie do szpitala oraz zaświadczenie o dochodach

C. Dowód osobisty i skierowanie do szpitala

D. Dowód osobisty oraz orzeczenie o niepełnosprawności

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, takich jak wskazanie prawa jazdy lub zaświadczenia o dochodach, należy zrozumieć, dlaczego te dokumenty nie są adekwatne do sytuacji związanej z organizacją badań diagnostycznych w szpitalu. Prawo jazdy, mimo że jest dokumentem tożsamości, nie jest standardowym wymogiem przy przyjęciach do placówek medycznych. Nie służy ono celom medycznym i nie jest akceptowane jako dokument, który potwierdza prawo do leczenia. Ponadto, orzeczenie o grupie inwalidzkiej, chociaż może być wartościowe w kontekście dostosowania leczenia do potrzeb pacjenta, nie jest niezbędne do samego przyjęcia do szpitala. Wymagane jest skierowanie, które precyzyjnie wskazuje, jakie badania mają być przeprowadzone oraz jakie są wskazania medyczne do hospitalizacji. Zaświadczenie o dochodach również nie ma znaczenia w kontekście natychmiastowego dostępu do leczenia, a jego wymóg jest związany głównie z kwestiami finansowymi, które mogą dotyczyć innych aspektów opieki zdrowotnej, takich jak uzyskanie pomocy finansowej lub wsparcia socjalnego. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznej pracy asystentów, którzy muszą umieć rozeznawać się w dokumentacji wymaganej do zapewnienia odpowiedniej opieki osobom z niepełnosprawnościami.

Pytanie 27

Jakie miejsce powinien wskazać asystent osobie z niepełnosprawnością, aby mogła uzyskać wsparcie finansowe na zakup sprzętu rehabilitacyjnego?

A. w Regionalnym Ośrodku Pomocy Społecznej

B. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych

C. w Państwowym Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

D. w Powiatowym Ośrodku Pomocy Społecznej

Pomoc finansowa w zakresie sprzętu rehabilitacyjnego nie jest głównie oferowana przez Powiatowy Ośrodek Pomocy Społecznej (POPS), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) ani Regionalny Ośrodek Pomocy Społecznej. Choć te instytucje mogą odgrywać różne role w systemie wsparcia osób z niepełnosprawnościami, nie są odpowiedzialne za dofinansowanie zakupu specjalistycznego sprzętu rehabilitacyjnego. Na przykład, Powiatowy Ośrodek Pomocy Społecznej skupia się głównie na udzielaniu wsparcia społecznego oraz organizacji pomocy w codziennym życiu. Z kolei Zakład Ubezpieczeń Społecznych zajmuje się przede wszystkim ubezpieczeniem społecznym oraz świadczeniami emerytalnymi i rentowymi, a nie zakupem sprzętu rehabilitacyjnego. Regionalny Ośrodek Pomocy Społecznej, w zależności od regionu, może być zaangażowany w różnorodne działania, ale jego głównym celem nie jest finansowanie sprzętu rehabilitacyjnego. Zrozumienie roli tych instytucji jest kluczowe, aby unikać nieprawidłowych założeń dotyczących dostępnych źródeł wsparcia. Błędne rozumienie odpowiedzialności tych organów często prowadzi do sytuacji, w której osoby z niepełnosprawnościami nie otrzymują niezbędnej pomocy, co może opóźnić ich rehabilitację i wpływać na jakość życia.

Pytanie 28

Siedemdziesięciopięcioletnia kobieta, z ograniczoną mobilnością, mieszka samotnie. Jej miesięczna emerytura wynosi 640 zł. Do jakiej instytucji asystent powinien zgłosić jej potrzebę pomocy socjalnej z powodu niskich dochodów i problemów zdrowotnych?

A. komitetu parafialnego

B. miejskiego ośrodka pomocy społecznej

C. powiatowego centrum pomocy rodzinie

D. rodziny i przyjaciół

Skierowanie pomocy do komitetu parafialnego czy powiatowego centrum pomocy rodzinie w tej sytuacji to nie jest najlepszy sposób. Komitet parafialny może coś tam robić, ale nie ma wystarczających zasobów, żeby dobrze zająć się osobą starszą z problemami. Zwykle ich wsparcie jest doraźne, a nie systemowe. A PCPR, choć zajmuje się rodzinami, to nie udziela wsparcia bezpośrednio osobom, które potrzebują pomocy na co dzień. Ich działania są bardziej nastawione na całe rodziny, nie na jedną osobę starszą. Choć rodzina i przyjaciele mogą pomóc, to nie powinniśmy na nich polegać w każdej sytuacji, zwłaszcza gdy ktoś jest w tak złej sytuacji. Często bliscy nie są w stanie zapewnić wszystkiego, co potrzebne, dlatego dobrze, żeby pomogła profesjonalna instytucja, jak MOPS. Pomoc społeczna powinna być kompleksowa, dlatego warto skierować sprawy do miejscu, które ma odpowiednie zasoby.

Pytanie 29

Jakie kroki należy podjąć w przypadku zaobserwowania ataku drgawek u podopiecznego?

A. zabezpieczyć głowę podopiecznego przed uszkodzeniami

B. użyć bandaża, aby otworzyć usta podopiecznego, chroniąc jego język przed urazami

C. unieruchomić kończyny górne i dolne podopiecznego

D. natychmiast zadzwonić po pogotowie ratunkowe

Chronienie głowy podopiecznego przed obrażeniami w trakcie napadu drgawek jest kluczowym działaniem, które może zapobiec poważnym urazom. W trakcie napadu, osoba może przypadkowo uderzać głową o twarde powierzchnie, co wiąże się z ryzykiem urazów czaszki oraz obrażeń mózgu. Dlatego istotne jest, aby podjąć działania mające na celu zminimalizowanie tego rodzaju ryzyka. Jednym z zalecanych działań jest umieszczenie pod głową podopiecznego miękkiego przedmiotu, jak np. poduszka czy kurtka, co pomoże amortyzować ewentualne uderzenia. Ponadto, należy dbać o to, aby otoczenie było wolne od ostrych przedmiotów, które mogłyby dodatkowo zwiększyć ryzyko kontuzji. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz innych instytucji zajmujących się zdrowiem, nie powinno się próbować zmieniać pozycji osoby, ani przytrzymywać jej kończyn, co może prowadzić do dodatkowych kontuzji. W sytuacjach kryzysowych najważniejsze jest zachowanie spokoju i monitorowanie czasu trwania napadu, a także przygotowanie się na ewentualne wezwanie pomocy medycznej, jeśli objawy się przedłużają.

Pytanie 30

Jak nazywa się instytucja, której zadaniem jest pomoc społeczną dla osób wykluczonych lub zagrożonych wykluczeniem, oferująca program z zajęciami terapeutycznymi i praktykami u pracodawców?

A. Centrum Kształcenia Ustawicznego

B. Powiatowy Urząd Pracy

C. Centrum Integracji Społecznej

D. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie

Centrum Integracji Społecznej (CIS) jest specjalistyczną instytucją, której misją jest reintegracja społeczna osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Działa na podstawie przepisów ustawy o zatrudnieniu socjalnym, zapewniając wsparcie w formie zajęć terapeutycznych oraz praktyk zawodowych. Programy realizowane w CIS są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co pozwala na skuteczniejsze włączenie ich w rynek pracy. W ramach aktywności terapeutycznych uczestnicy uczą się umiejętności społecznych, które są kluczowe w codziennym życiu i pracy, a praktyki zawodowe umożliwiają nabywanie doświadczenia w rzeczywistych warunkach zatrudnienia. Przykładem dobrych praktyk jest współpraca CIS z lokalnymi pracodawcami, dzięki czemu uczestnicy mają możliwość zdobycia cennych umiejętności i referencji, co znacznie zwiększa ich szanse na rynku pracy po zakończeniu programu. Tego typu instytucje są kluczowe w budowaniu społeczeństwa inkluzywnego, w którym każdy ma szansę na rozwój i samodzielność.

Pytanie 31

Pani Maria fascynuje się sztuką nowoczesną. W swoich pracach wykorzystuje wycinanie i naklejanie materiałów takich jak tkaniny, papier i zdjęcia. Jaką metodę artystyczną stosuje?

A. Technika monotypii

B. Technika gipsorytu

C. Technika drzeworytnicza

D. Technika kolażu

Kolaż to technika artystyczna, która polega na łączeniu różnych materiałów, takich jak tkaniny, papier, czy fotografie, w jedną kompozycję. Pani Maria, interesując się sztuką współczesną, stosuje tę technikę, co pozwala jej na twórcze eksplorowanie formy i treści. Kolaż może być medium zarówno do tworzenia dzieł wizualnych, jak i jako element instalacji artystycznych. Technika ta zyskuje na popularności, ponieważ umożliwia artystom eksperymentowanie z różnymi teksturami i kolorami. Przykładowo, kolaż może być zastosowany do tworzenia plakatów, okładek książek, czy wizualizacji idei. W praktyce, artyści często łączą te materiały, by uzyskać nowe znaczenia i przekazy, co jest kluczowe w sztuce współczesnej, gdzie interpretacja i kontekst są istotne. Dzięki tej technice, twórcy mogą również wyrażać swoje przemyślenia na temat otaczającego ich świata, co czyni kolaż nie tylko formą sztuki, ale także narzędziem społecznego komentarza.

Pytanie 32

Opiekun zauważył, że pacjentka z zaawansowaną demencją starczą nie chce przyjmować pokarmów doustnie. Jest wyczerpana, ma spierzchnięte i suche usta, suchy język oraz szybki oddech, a jej skóra jest wiotka i mało elastyczna. Jaką potrzebę należy spełnić w pierwszej kolejności?

A. ustabilizowania oddechu

B. zachowania higieny

C. nawodnienia organizmu

D. regulacji funkcji wydalniczych

Odpowiedź 'podaży płynów' jest prawidłowa, ponieważ w przypadku osób z zaawansowaną demencją starczą, zjawisko odmawiania przyjmowania doustnych płynów może prowadzić do odwodnienia. Obserwowane objawy, takie jak suche i popękane usta, suchy język, przyspieszony oddech oraz wiotka, słabo napięta skóra, są klasycznymi oznakami odwodnienia, które wymaga natychmiastowego działania. Praktycznym podejściem w takiej sytuacji jest zapewnienie odpowiedniego nawodnienia, co może być realizowane poprzez podawanie płynów w formie doustnej, jeśli jest to możliwe, lub w sytuacjach krytycznych, poprzez infuzję dożylną. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie monitorowania nawodnienia oraz reagowania na objawy odwodnienia, aby zapobiegać powikłaniom zdrowotnym. W takich przypadkach, regularne oceny stanu nawodnienia oraz dostosowywanie podaży płynów zgodnie z potrzebami pacjenta są kluczowe dla utrzymania jego zdrowia i dobrostanu.

Pytanie 33

Jaką zasadę powinien stosować asystent pracujący z osobą z niepełnosprawnością, aby prawidłowo traktować swojego podopiecznego?

A. podmiotowy

B. dominujący

C. dyktatorski

D. instrumentalny

Nieodpowiednie metody zarządzania osobą z niepełnosprawnością, takie jak apodyktyczność, podejście przedmiotowe czy autokratyzm, prowadzą do marginalizacji indywidualnych potrzeb podopiecznego. Apodyktyczne podejście oznacza dominację i brak przestrzeni na swobodę wyboru, co może skutkować poczuciem bezsilności i braku kontroli nad własnym życiem. Z kolei przedmiotowe traktowanie skupia się na osobie jako obiekcie, a nie jako aktywnym uczestniku procesu wsparcia, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami etyki pracy z osobami niepełnosprawnymi. Autokratyzm ogranicza możliwość samodzielnego podejmowania decyzji, co jest kluczowe dla rozwoju osobistego i społecznego. Takie podejścia są nie tylko nieefektywne, ale także mogą prowadzić do pogorszenia stanu psychicznego oraz fizycznego podopiecznego. Kierowanie się tymi błędnymi koncepcjami często wynika z braku zrozumienia zasady, że każda osoba ma prawo do bycia traktowaną z szacunkiem i godnością, a asystent powinien być przewodnikiem, a nie narzucającym swoje decyzje liderem. Wspieranie osób z niepełnosprawnościami w ich dążeniu do samodzielności i aktywnego życia w społeczeństwie wymaga podejścia opartego na dialogu i współpracy.

Pytanie 34

Jak najlepiej postąpić z osobą mającą problemy z przełykaniem, by zmniejszyć ryzyko refluksu zaraz po posiłku?

A. położyć ją płasko na lewym boku

B. zostawić ją w pozycji siedzącej

C. ustawić ją w pozycji półleżącej na lewym boku

D. położyć ją całkiem płasko na plecach

Pozostawienie podopiecznego w pozycji siedzącej po spożyciu posiłku jest kluczowe dla ograniczenia ryzyka refluksu, zwłaszcza u osób z problemami z przełykaniem. Ta pozycja sprzyja prawidłowemu trawieniu, ponieważ grawitacja wspomaga przemieszczanie się treści pokarmowej w dół przełyku do żołądka. Dodatkowo, siedząca pozycja zmniejsza nacisk na dolny zwieracz przełyku, co może zapobiegać cofaniu się treści żołądkowej. W praktyce, zaleca się utrzymywanie podopiecznego w tej pozycji przez co najmniej 30 minut po jedzeniu, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia refluksu. Ponadto, według wytycznych takich jak te opracowane przez American Speech-Language-Hearing Association, monitoring pozycji ciała pacjenta jest istotnym elementem w terapii zaburzeń połykania. Wprowadzenie tej zasady w codziennej opiece nad pacjentami z trudnościami w przełykaniu może znacznie poprawić komfort i bezpieczeństwo żywienia.

Pytanie 35

Kiedy osoba, która nie ma prawa do emerytury, ma możliwość otrzymania zasiłku pielęgnacyjnego?

A. Mając 60 lat i spełniając kryterium dochodowe

B. Mając 60 lat i kwalifikując się do dodatku pielęgnacyjnego

C. Mając 75 lat i będąc w środowisku domowym

D. Mając 75 lat i przebywając w domu opieki społecznej

Odpowiedzi, które wskazują wiek 60 lat, są nieprawidłowe, ponieważ prawo do zasiłku pielęgnacyjnego dla osób, które nie mają uprawnień do emerytury, zaczyna obowiązywać dopiero po osiągnięciu 75. roku życia. Odpowiedź sugerująca, że wystarczające jest ukończenie 60 lat, ignoruje kluczowe przepisy prawne, które wyraźnie określają minimalny wiek. Ponadto wskazanie przebywania w domu pomocy społecznej jako warunku również jest błędne, ponieważ zasiłek pielęgnacyjny przysługuje osobom przebywającym w środowisku domowym, a nie w instytucjach. Praktyka pokazuje, że wiele osób myli różne formy wsparcia, takie jak dodatek pielęgnacyjny, który jest przyznawany niezależnie od miejsca zamieszkania, z zasiłkiem pielęgnacyjnym. Oparte na tych błędnych założeniach odpowiedzi mogą prowadzić do niewłaściwego zrozumienia systemu wsparcia społecznego, co może skutkować nieprawidłowym ubieganiem się o świadczenia. Kluczowe jest zrozumienie, że ustalając prawo do danego świadczenia, należy uwzględnić zarówno wiek, jak i miejsce zamieszkania, co jest fundamentalną zasadą w polityce społecznej. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do frustracji i błędów w procesach aplikacyjnych, dlatego ważne jest, aby zawsze konsultować się z aktualnymi przepisami prawnymi i wytycznymi dotyczącymi wsparcia społecznego.

Pytanie 36

U pacjenta zauważono symptomy nasilającej się duszności, objawiające się czym?

A. przyjmowaniem dużych ilości napojów

B. uczuciem silnego głodu

C. utratą przytomności

D. niepokojem, kaszlem i uczuciem lęku

Wybór odpowiedzi "niepokojem, kaszlem, lękiem" jest poprawny, ponieważ objawy te są charakterystyczne dla stanu duszności, który może występować w różnych schorzeniach układu oddechowego, takich jak astma, przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) czy zapalenie płuc. Duszność często powoduje reakcje emocjonalne, takie jak lęk i niepokój, które są naturalnymi odpowiedziami organizmu na trudności w oddychaniu. Kaszel może być także odruchem ochronnym, mającym na celu oczyszczenie dróg oddechowych. W praktyce, monitorowanie takich objawów jest kluczowe w ocenie stanu pacjenta i może wymagać natychmiastowej interwencji medycznej. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi oceny i leczenia duszności, ważne jest, aby pracownicy służby zdrowia potrafili identyfikować i odpowiednio reagować na te objawy, co może znacznie poprawić jakość życia pacjentów oraz ich bezpieczeństwo.

Pytanie 37

Pacjent odczuwa intensywny ból w klatce piersiowej, który promieniuje do lewego ramienia, towarzyszy mu niepokój i trudności w oddychaniu. Na co mogą wskazywać te objawy?

A. atak serca

B. zapalenie błony surowiczej opłucnej

C. udar niedokrwienny mózgu

D. infekcję płuc

W tej sytuacji inne opcje, które wymieniłeś, w sumie nie pasują do objawów zawału serca. Zapalenie opłucnej może powodować ból w klatce piersiowej, ale zazwyczaj jest to ostry ból, który nasila się przy oddychaniu. Trudności w oddychaniu mogą się pojawić, ale ból nie jest zazwyczaj promieniujący. A dodatkowe objawy, jak gorączka, są bardziej typowe dla tego stanu. Zapalenie płuc także może generować ból klatki piersiowej, ale przeważnie idzie to w parze z objawami jak kaszel czy gorączka. Objawy te są jednak inne niż te, które widzimy przy zawale. Niedokrwienny udar mózgu zazwyczaj nie jest związany z bólem w klatce piersiowej, bo jego objawy dotyczą bardziej neurologii, jak paraliż czy problemy z mową. Warto też wiedzieć, że mylenie bólu w klatce piersiowej z innymi schorzeniami może prowadzić do opóźnień w diagnozie i poważnych konsekwencji. Więc fajnie by było, aby każdy, kto pracuje w medycynie, znał te objawy, bo w nagłych sytuacjach trzeba być gotowym do szybkiej reakcji.

Pytanie 38

80-letni mężczyzna, będący w trakcie rekonwalescencji po zawale serca, regularnie udaje się sam na długie spacery i ćwiczenia na świeżym powietrzu. Samodzielnie przygotowuje jedzenie, zażywa leki i systematycznie mierzy ciśnienie krwi. Jaką potrzebę demonstruje jego zachowanie?

A. uzyskania szacunku

B. samodzielności

C. utrzymania równowagi

D. bycia akceptowanym

Odpowiedź 'niezależności' jest prawidłowa, ponieważ zachowanie mężczyzny po zawale serca wskazuje na jego dążenie do samodzielności w codziennym życiu. Niezależność jest kluczowym elementem procesu rekonwalescencji, szczególnie w kontekście pacjentów w podeszłym wieku, którzy po przeżytych zawirowaniach zdrowotnych dążą do odzyskania kontroli nad swoim życiem. Samodzielne przygotowywanie posiłków, regularne wychodzenie na spacery oraz kontrolowanie ciśnienia krwi to działania, które świadczą o aktywnym podejściu do zdrowia i chęci do podejmowania odpowiedzialności za swoje samopoczucie. Dobre praktyki w opiece nad pacjentami po zawale serca podkreślają znaczenie aktywności fizycznej oraz zdrowego stylu życia, co sprzyja nie tylko fizycznej, ale i psychicznej niezależności. Niezależność pacjenta przyczynia się również do poprawy jakości życia, a także do redukcji lęku i depresji, co jest szczególnie istotne w procesie zdrowienia. Zrozumienie tej potrzeby może pomóc specjalistom w lepszym wspieraniu pacjentów w ich drodze do samodzielności.

Pytanie 39

Od 5 lat pani Anna żyje ze stwardnieniem rozsianym. Jej stan uległ pogorszeniu, co spowodowało problemy z równowagą i trudności z widzeniem, a samodzielnie porusza się jedynie w pokoju. Jaką formę wsparcia asystent powinien zaproponować jej w pierwszej kolejności?

A. Wsparcie w staraniach o zasiłek okresowy

B. Wsparcie w uzyskaniu sprzętu rehabilitacyjnego

C. Nawiązanie kontaktu z organizacjami pozarządowymi

D. Wsparcie w procesie ubiegania się o świadczenie rehabilitacyjne

Umożliwienie kontaktu z grupami pozarządowymi, pomoc w ubieganiu się o zasiłek okresowy oraz pomoc w ubieganiu o świadczenie rehabilitacyjne to działania, które mogą być istotne w szerszym kontekście wsparcia osób z niepełnosprawnościami, jednak w przypadku Pani Anny, ich priorytetowość jest znacznie niższa. Kontakt z grupami pozarządowymi może przynieść wsparcie emocjonalne i społeczne, ale nie rozwiązuje bezpośrednich problemów zdrowotnych i funkcjonalnych, z jakimi zmaga się pacjentka. Zasiłek okresowy i świadczenie rehabilitacyjne mogą być pomocne w aspekcie finansowym, lecz nie wpływają na poprawę sprawności fizycznej czy samodzielności Pani Anny. Osoby często myślą, że wsparcie o charakterze finansowym jest kluczowe, nie zdając sobie sprawy, że fizyczne wsparcie w postaci odpowiedniego sprzętu ma bezpośredni wpływ na ich codzienne życie. Zatem, koncentrując się na wsparciu w zakresie sprzętu rehabilitacyjnego, można zrealizować bardziej praktyczne i natychmiastowe potrzeby pacjentki, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji osób z przewlekłymi schorzeniami.

Pytanie 40

Opiekun warsztatu terapii zajęciowej bierze udział w zajęciach. Na co zgodnie z programem rehabilitacyjnym, opracowanym razem z uczestnikami, powinny być przeznaczone dochody ze sprzedaży karnetów stworzonych przez uczestników?

A. wsparcie dla potrzeb Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie

B. pensje dla instruktorów prowadzących warsztaty terapii zajęciowej

C. sfinansowanie działań związanych z integracją społeczną uczestników

D. na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

Odpowiedź dotycząca pokrycia wydatków związanych z integracją społeczną uczestników jest prawidłowa, ponieważ środki pozyskane z działalności warsztatów terapii zajęciowej powinny być przede wszystkim skierowane na cele, które wspierają rehabilitację i integrację osób z niepełnosprawnościami. Zgodnie z zasadami funkcjonowania tego typu instytucji, priorytetem jest zapewnienie użytkownikom możliwości aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym oraz rozwijanie umiejętności, które będą sprzyjały ich samodzielności. Przykładem dobrych praktyk może być organizowanie wydarzeń społecznych, które angażują zarówno uczestników warsztatów, jak i lokalną społeczność, co sprzyja integracji. Fundusze mogą być także przeznaczane na szkolenia i kursy, które rozwijają kompetencje uczestników, co bezpośrednio wpływa na ich przyszłe możliwości zatrudnienia i uczestnictwa w życiu zawodowym. Zgodność z zasadami etyki i celami rehabilitacyjnymi, jakie niosą warsztaty terapii zajęciowej, podkreśla znaczenie właściwego zarządzania pozyskanymi środkami.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej