Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik informatyk
  • Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
  • Data rozpoczęcia: 23 maja 2025 16:52
  • Data zakończenia: 23 maja 2025 17:09

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Które z poniższych twierdzeń nie odnosi się do pamięci cache L1?

A. Znajduje się wewnątrz procesora
B. Jest pamięcią typu SRAM
C. Jej szybkość pracy odpowiada częstotliwości procesora
D. Posiada dłuższy czas dostępu niż pamięć RAM
Pojęcie pamięci cache L1 często jest mylone z pamięcią RAM przez osoby, które nie rozumieją różnic w architekturze komputerowej. W rzeczywistości, pamięć cache L1 jest znacznie szybsza niż pamięć RAM, co wynika z jej lokalizacji i technologii, z jakiej jest zbudowana. Pamięć L1 jest zintegrowana w obrębie rdzenia procesora, co minimalizuje opóźnienia w dostępie do danych. Użytkownicy mogą błędnie sądzić, że pamięć L1, będąc częścią hierarchii pamięci, jest równie wolna jak pamięć RAM, co prowadzi do niewłaściwych wniosków. Ponadto, pamięć L1 działa na zasadzie SRAM, która jest znacznie szybsza i bardziej efektywna energetycznie w porównaniu do DRAM stosowanego w pamięci RAM. Ta różnica w technologii ma kluczowe znaczenie, ponieważ SRAM jest w stanie przechowywać dane przez dłuższy czas bez potrzeby odświeżania, co jest wymagane dla DRAM. W rezultacie, pomiar czasu dostępu do pamięci L1 jest znacznie korzystniejszy, co z kolei ma bezpośredni wpływ na wydajność aplikacji i całego systemu komputerowego. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla każdej osoby pracującej w dziedzinie informatyki, inżynierii komputerowej lub technologii, która chce efektywnie projektować i optymalizować systemy komputerowe.

Pytanie 2

Aby na Pasku zadań pojawiły się ikony z załączonego obrazu, trzeba w systemie Windows ustawić

Ilustracja do pytania
A. obszar Action Center
B. funkcję Pokaż pulpit
C. funkcję Snap i Peek
D. obszar powiadomień
Funkcja Snap i Peek są bardziej związane z zarządzaniem oknami i widocznością pulpitu w systemie Windows. Snap pozwala na szybkie rozmieszczanie okien na ekranie poprzez przeciąganie ich do krawędzi, co zwiększa produktywność poprzez lepszą organizację przestrzeni roboczej. Z kolei Peek umożliwia szybkie podejrzenie pulpitu poprzez ukrycie wszystkich otwartych okien. Mimo że są to przydatne funkcje, nie mają bezpośredniego wpływu na konfigurację ikon w obszarze powiadomień. Pokaż pulpit to funkcja, która minimalizuje wszystkie otwarte okna, umożliwiając szybki wgląd w elementy na pulpicie, ale nie ma związku z ikonami na pasku zadań. Action Center, obecnie znane jako Centrum akcji, jest miejscem, gdzie użytkownik otrzymuje powiadomienia systemowe i z aplikacji oraz dostęp do szybkich ustawień, jednak nie jest miejscem konfiguracji ikon obszaru powiadomień. Typowe błędy myślowe w tym kontekście mogą wynikać z braku znajomości poszczególnych funkcji i ich roli w systemie, co prowadzi do nieprawidłowego przypisywania ich do zarządzania ikonami na pasku zadań. Właściwa wiedza na temat funkcji systemu operacyjnego jest kluczowa dla efektywnego zarządzania środowiskiem pracy i poprawnego rozumienia interfejsu użytkownika w kontekście zadań administracyjnych.

Pytanie 3

W systemie Windows harmonogram zadań umożliwia przypisanie

A. nie więcej niż trzech terminów realizacji dla danego programu
B. nie więcej niż czterech terminów realizacji dla danego programu
C. więcej niż pięciu terminów realizacji dla danego programu
D. nie więcej niż pięciu terminów realizacji dla danego programu
Harmonogram zadań w systemie Windows jest narzędziem, które pozwala na automatyzację uruchamiania programów i skryptów w określonych terminach lub według zdefiniowanych warunków. Umożliwia on przypisanie więcej niż pięciu terminów wykonania dla wskazanego programu, co znacznie zwiększa elastyczność jego użycia. Użytkownicy mogą na przykład zaplanować codzienne, tygodniowe lub miesięczne zadania, takie jak tworzenie kopii zapasowych, uruchamianie skryptów konserwacyjnych lub wykonywanie raportów. Dobrą praktyką jest korzystanie z harmonogramu zadań do automatyzacji rutynowych zadań, co pozwala na oszczędność czasu oraz minimalizację błędów ludzkich. Harmonogram zadań wspiera również funkcje takie jak uruchamianie zadań na podstawie zdarzeń systemowych, co poszerza jego funkcjonalność. W kontekście standardów IT, automatyzacja zadań jest kluczowym elementem efektywnego zarządzania systemami, co jest zgodne z metodykami DevOps i zarządzania infrastrukturą jako kodem (IaC).

Pytanie 4

Jakie pasmo częstotliwości definiuje klasa okablowania D?

A. 10 MHz
B. 500 MHz
C. 250 MHz
D. 100 MHz
Klasa okablowania D, zgodnie z normą ANSI/TIA-568, definiuje pasmo częstotliwości do 100 MHz. Tego typu okablowanie, zazwyczaj w postaci skrętki kategorii 5e lub 6, jest szeroko stosowane w lokalnych sieciach komputerowych (LAN) oraz w połączeniach telefonicznych. Przykładem zastosowania okablowania klasy D są sieci Ethernet, które wykorzystują tę klasę do przesyłania danych. W praktyce, okablowanie to jest wystarczające do obsługi podstawowych aplikacji, takich jak transmisja danych, głosu i wideo w standardach, które wymagają do 100 MHz. Warto również zauważyć, że okablowanie klasy D stanowi fundament dla późniejszych klas, co czyni je kluczowym elementem infrastruktury teleinformatycznej.

Pytanie 5

Jaką funkcję pełni serwer FTP?

A. synchronizacja czasu
B. udostępnianie plików
C. administracja kontami poczty
D. nadzorowanie sieci
Serwer FTP to taki ważny element w IT, który głównie służy do przesyłania plików między różnymi systemami w sieci. Dzięki protokołowi FTP przesyłanie danych jest naprawdę sprawne, a do tego mamy różne mechanizmy bezpieczeństwa, jak SSL czy TLS, które pomagają chronić nasze pliki. Użycie serwera FTP jest naprawdę szerokie – od wymiany plików między serwerami, po udostępnianie zasobów użytkownikom. Przykładowo, w firmach zajmujących się tworzeniem oprogramowania, programiści korzystają z serwera FTP, żeby wymieniać się plikami z zespołem, co naprawdę ułatwia współpracę. Fajnie jest też, jak serwery FTP są odpowiednio skonfigurowane, żeby zmniejszyć ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Regularne aktualizacje to też kluczowa sprawa, żeby mieć pewność, że korzystamy z najnowszych zabezpieczeń. Jak się spojrzy na standardy branżowe, to FTP jest często wspierany przez różne platformy i systemy operacyjne, co czyni go takim uniwersalnym narzędziem do zarządzania plikami.

Pytanie 6

Jakie informacje można uzyskać za pomocą polecenia uname -s w systemie Linux?

A. nazwa jądra systemu operacyjnego.
B. wolnego miejsca na dyskach twardych.
C. ilości dostępnej pamięci.
D. stanu aktywnych interfejsów sieciowych.
Polecenie uname -s w systemie Linux pokazuje nam nazwę jądra. To jakby szybki sposób na dowiedzenie się, z jakiego rdzenia korzysta nasz system. Używa się go często wśród administratorów, żeby wiedzieć, jakie jądro jest zainstalowane, co jest ważne przy aktualizacjach, czy przy instalowaniu nowych programów. Z mojego doświadczenia, czasami warto sprawdzić, jakie jądro mamy, bo to może wpłynąć na to, czy nowy sterownik działa, czy nie. Regularne sprawdzanie wersji jądra to dobry pomysł, żeby utrzymać system stabilnym i bezpiecznym. Zresztą, różne wersje jądra mogą różnie reagować na sprzęt, a to z kolei wpływa na wydajność całego systemu.

Pytanie 7

Aby naprawić wskazaną awarię, należy

  • Dwa komputery pracują w sieci lokalnej.
  • Mają skonfigurowane protokoły TCP/IP.
  • Jednemu z nich przypisano numer IP 192.168.1.1, drugiemu – 192.168.2.1.
  • Komputery „widzą się" w otoczeniu sieciowym, natomiast próba połączenia się z wykorzystaniem protokołu TCP/IP kończy się niepowodzeniem, np. wynik polecenie ping jest negatywny.

A. sprawdzić, czy PROXY jest włączone i ewentualnie je aktywować
B. wyłączyć system NetBIOS przez TCP/IP w zaawansowanych opcjach TCP/IP kart sieciowych
C. zmienić ustawienia adresów IP i/lub masek podsieci odpowiadających im w taki sposób, aby oba komputery były w tej samej podsieci
D. dezaktywować system NetBIOS NWLink w ustawieniach połączeń LAN komputerów
Aby komputery mogły się komunikować w sieci lokalnej, muszą znajdować się w tej samej podsieci. Podsieć jest częścią sieci IP, której identyfikator jest określany przez maskę podsieci. W przypadku adresów IP 192.168.1.1 oraz 192.168.2.1, jeśli używana jest maska podsieci 255.255.255.0, oznacza to, że komputery są w różnych podsieciach, co uniemożliwia ich komunikację przez protokół TCP/IP. Aby rozwiązać ten problem, należy zmienić konfigurację adresów IP lub masek podsieci tak, aby oba komputery znalazły się w tej samej podsieci, na przykład zmieniając adres IP drugiego komputera na 192.168.1.x z maską 255.255.255.0. Dzięki temu adresy IP będą miały ten sam identyfikator sieciowy, co umożliwi skuteczne przesyłanie pakietów TCP/IP między nimi. Taka konfiguracja jest zgodna z dobrą praktyką projektowania sieci lokalnych, gdzie segmentacja sieci odbywa się zgodnie z potrzebami organizacyjnymi i funkcjonalnymi. Ponadto, właściwa konfiguracja podsieci ułatwia zarządzanie ruchem sieciowym i zwiększa jej wydajność.

Pytanie 8

Jaki termin powinien zostać umieszczony w miejscu z kropkami na schemacie blokowym przedstawiającym strukturę systemu operacyjnego?

Ilustracja do pytania
A. Aplikacje użytkowe
B. Powłoka
C. Sterowniki
D. Testy wydajnościowe
Powłoka systemu operacyjnego, znana również jako shell, jest kluczowym elementem pośredniczącym między użytkownikiem a jądrem systemu. Funkcjonuje jako interfejs użytkownika, umożliwiając wprowadzanie komend oraz ich interpretację i przekazywanie do jądra w celu wykonania. Istnieją dwa główne typy powłok: powłoki tekstowe, takie jak Bash w systemach Linux, oraz powłoki graficzne, jak te w Windows. Powłoki pozwalają użytkownikom na uruchamianie programów, zarządzanie plikami, a nawet automatyzację zadań poprzez skrypty. Standardy branżowe podkreślają znaczenie intuicyjności i efektywności powłoki, co wpływa na ogólne doświadczenie użytkownika w interakcji z systemem operacyjnym. Dobrym przykładem praktycznego zastosowania powłoki jest jej wykorzystanie w serwerach, gdzie administratorzy często używają powłok tekstowych do zdalnego zarządzania systemem. Zrozumienie działania powłoki i jej interakcji z jądrem pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie systemu operacyjnego i może prowadzić do optymalizacji procesów w środowisku IT. Dzięki powłokom użytkownicy i administratorzy mogą w pełni wykorzystać możliwości systemu operacyjnego, co jest kluczowe w profesjonalnym środowisku.

Pytanie 9

Jakie materiały są używane w kolorowej drukarce laserowej?

A. podajnik papieru
B. pamięć wydruku
C. kartridż z tonerem
D. przetwornik CMOS
Kartridż z tonerem to naprawdę ważny element w kolorowych drukarkach laserowych. To w nim znajduje się toner, taki proszek, który jest odpowiedzialny za to, jak wygląda wydruk na papierze. Kiedy drukujemy, bęben światłoczuły zostaje naładowany elektrostatycznie, a potem przywiera do niego toner. Potem papier jest podgrzewany, co sprawia, że toner mocno przylega do jego powierzchni. Korzystanie z kartridża z tonerem pozwala na uzyskanie świetnej jakości wydruku, a co więcej, tonery mają dużą wydajność, więc można sporo dokumentów wydrukować, zanim trzeba je zmienić. W mojej opinii, dobrze jest wybierać odpowiednie kartridże, bo to wpływa nie tylko na to, jak drukarka działa, ale też na koszty, szczególnie w firmach. Miej na uwadze, że są też zamienniki kartridży, ale powinny być dobrej jakości, żeby uniknąć problemów z działaniem drukarki i osiągnąć najlepsze rezultaty.

Pytanie 10

Co otrzymujemy po zsumowaniu liczb 33(8) oraz 71(8)?

A. 1100101(2)
B. 1010101(2)
C. 1010100(2)
D. 1001100(2)
Wybór innych odpowiedzi często wynika z nieprawidłowego zrozumienia zasad konwersji liczb między systemami liczbowymi oraz z błędnego dodawania w systemie ósemkowym. Na przykład, przy dodawaniu 33(8) i 71(8), kluczowe jest zrozumienie, że system ósemkowy ogranicza wartości cyfr do zakresu od 0 do 7. W przypadku, gdy użytkownik próbuje dodać te liczby bez wcześniejszej konwersji do systemu dziesiętnego, mógłby popełnić błąd arytmetyczny, myśląc, że cyfry są dodawane tak jak w systemie dziesiętnym. Inną możliwością jest pomylenie wyniku podczas konwersji z systemu dziesiętnego na binarny, co może prowadzić do niepoprawnych wyników, takich jak 1001100(2) lub 1010101(2). Często takie błędy wynikają z braku praktyki w konwertowaniu liczb oraz z niewłaściwego zrozumienia, jak różne systemy liczbowo-arabiczne różnią się między sobą. Użytkownicy mogą także zafałszować wyniki przez błędne dodawanie w systemie ósemkowym, na przykład dodając cyfry w sposób, który nie uwzględnia przeniesienia, co prowadzi do nieprawidłowego wyniku w systemie ósemkowym. Wszystkie te błędy podkreślają znaczenie zrozumienia podstawowych zasad systemów liczbowych oraz praktyki w ich stosowaniu, by uniknąć typowych pułapek w obliczeniach.

Pytanie 11

Menadżer rozruchu, który umożliwia wybór systemu operacyjnego Linux do załadowania, to

A. Boot Magic
B. Smart Boot Manager
C. Ranish Partition Manager
D. Grub
Wybór bootloadera jest istotnym aspektem konfiguracji systemu operacyjnego, a zrozumienie jego funkcji pozwala na lepsze zarządzanie systemem. Smart Boot Manager to narzędzie, które może wspierać uruchamianie systemu, jednak jego głównym celem jest umożliwienie uruchamiania systemów z różnych nośników, a nie zarządzanie ich wyborem na poziomie systemu operacyjnego, jak robi to Grub. Boot Magic jest oprogramowaniem, które również pozwala na wybór systemu operacyjnego, ale jest mniej popularne i nie tak wszechstronne jak Grub, co czyni je rozwiązaniem mniej efektywnym w kontekście nowoczesnych zastosowań. Ranish Partition Manager to narzędzie do zarządzania partycjami, które nie działa jako bootloader. Chociaż pozwala na tworzenie, usuwanie i modyfikację partycji, nie ma funkcji wybierania systemu operacyjnego do uruchomienia. Typowym błędem jest zrozumienie, że wszystkie te narzędzia mają podobną funkcjonalność – jednak każde z nich spełnia inną rolę w zarządzaniu systemem. Aby wybierać system operacyjny, potrzebny jest bootloader, który zarządza procesem uruchamiania, co w pełni realizuje Grub. Właściwe zrozumienie funkcji i różnic pomiędzy tymi narzędziami jest kluczowe dla skutecznej konfiguracji i zarządzania środowiskiem operacyjnym.

Pytanie 12

Karta sieciowa w standardzie Fast Ethernet umożliwia przesył danych z maksymalną prędkością

A. 100 Mbps
B. 100 MB/s
C. 10 Mbps
D. 10 MB/s
Wybór niepoprawnej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego jednostek miary prędkości transferu danych. Odpowiedzi takie jak 10 Mbps czy 10 MB/s mylą dwie różne jednostki: Mbps (megabitów na sekundę) oraz MB/s (megabajtów na sekundę). Jeden megabajt to równowartość 8 megabitów, co oznacza, że wartości te nie są wymienne. Z tego powodu 10 MB/s przekłada się na 80 Mbps, co wciąż nie jest wystarczające w kontekście standardu Fast Ethernet. Ponadto, wartością 100 MB/s również nie jest odpowiadająca standardowi Fast Ethernet prędkość transferu, ponieważ jest to równowartość 800 Mbps, co jest znacznie powyżej maksymalnych możliwości Fast Ethernet. Często błąd ten powstaje na skutek braku znajomości różnic między jednostkami miary lub nieprecyzyjnych informacji dotyczących standardów sieciowych. Aby zrozumieć, dlaczego Fast Ethernet jest ograniczony do 100 Mbps, należy wziąć pod uwagę specyfikacje techniczne oraz różne technologie sieciowe. Standard ten bazuje na technologii kodowania sygnałów oraz architekturze sieci, co determinuje maksymalne wartości prędkości przesyłania danych. W związku z tym ważne jest, aby zwracać uwagę na jednostki oraz kontekst, w jakim są używane, aby uniknąć nieporozumień i błędnych wniosków.

Pytanie 13

DB-25 służy jako złącze

A. VGA, SVGA i XGA
B. portu równoległego LPT
C. portu RS-422A
D. GamePort
DB-25 to standardowe złącze o 25 pinach, które jest często wykorzystywane jako port równoległy LPT (Line Printer Terminal). Port LPT był powszechnie stosowany w komputerach osobistych lat 80. i 90. do podłączania drukarek i innych urządzeń peryferyjnych. Dzięki swojemu protemjawiającemu się, pozwalał na przesyłanie danych równolegle, co zwiększało szybkość transmisji w porównaniu do portów szeregowych. Oprócz zastosowania w drukarkach, porty LPT były wykorzystywane do podłączania skanerów oraz innych urządzeń, które wymagały dużej przepustowości. W kontekście standardów, LPT opiera się na specyfikacji IEEE 1284, która definiuje mechanizmy komunikacji oraz tryby pracy portu. Dzięki temu port równoległy może być używany w różnych trybach, takich jak nibble mode, byte mode i ECP (Enhanced Capabilities Port). Współczesne technologie zdominowały interfejsy USB i sieciowe, ale złącza DB-25 pozostają ważnym elementem historii technologii komputerowej oraz wciąż są spotykane w niektórych zastosowaniach przemysłowych.

Pytanie 14

Jakie polecenie w systemie Windows powinno zostać użyte, aby uzyskać wynik zbliżony do tego na załączonym obrazku?

TCP    192.168.0.14:57989    185.118.124.154:http   ESTABLISHED
TCP    192.168.0.14:57997    fra15s17-in-f8:http    ESTABLISHED
TCP    192.168.0.14:58010    fra15s11-in-f14:https  TIME_WAIT
TCP    192.168.0.14:58014    wk-in-f156:https       ESTABLISHED
TCP    192.168.0.14:58015    wk-in-f156:https       TIME_WAIT
TCP    192.168.0.14:58016    104.20.87.108:https    ESTABLISHED
TCP    192.168.0.14:58022    ip-2:http              TIME_WAIT

A. ipconfig
B. ping
C. netstat
D. tracert
Polecenie netstat w systemie Windows służy do wyświetlania aktywnych połączeń sieciowych oraz tabel routingu i statystyk interfejsów. Jest niezwykle przydatne dla administratorów sieci oraz osób zajmujących się bezpieczeństwem IT, ponieważ pozwala monitorować aktywność sieciową na poziomie systemu operacyjnego. W wyniku działania netstat można uzyskać szczegółowe informacje na temat połączeń TCP i UDP, takich jak adresy IP lokalnych i zdalnych hostów, używane porty oraz stan połączenia. Na przykład stan ESTABLISHED oznacza, że połączenie jest aktywne, podczas gdy TIME_WAIT wskazuje na zakończenie połączenia TCP, które czeka na upływ określonego czasu przed całkowitym zamknięciem. Netstat jest również użyteczny w identyfikacji nieautoryzowanych połączeń lub usług nasłuchujących na nieznanych portach, co może być pierwszym krokiem w analizie potencjalnego naruszenia bezpieczeństwa. Polecenie to można również rozszerzyć o różne przełączniki, takie jak -a do wyświetlania wszystkich połączeń i portów nasłuchujących, -n do prezentowania adresów w formie numerycznej, co może przyspieszyć analizę, oraz -o do pokazania identyfikatorów procesów, co ułatwia identyfikację aplikacji związanych z danym połączeniem. Zrozumienie i wykorzystanie netstat jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu siecią, umożliwiając skuteczne monitorowanie i zabezpieczanie infrastruktury IT.

Pytanie 15

W schemacie logicznym okablowania strukturalnego, zgodnie z terminologią polską zawartą w normie PN-EN 50174, cechą kondygnacyjnego punktu dystrybucyjnego jest to, że

A. obejmuje zasięgiem cały budynek
B. łączy okablowanie pionowe oraz międzybudynkowe
C. łączy okablowanie budynku z centralnym punktem dystrybucyjnym
D. obejmuje zasięgiem całe piętro budynku
Kondygnacyjny punkt dystrybucyjny to naprawdę ważna część architektury sieci. Zgodnie z normą PN-EN 50174, jego głównym zadaniem jest zapewnienie dobrego połączenia sygnałów na danym piętrze budynku. To jakby centrum, które obejmuje całe piętro, co sprawia, że zarządzanie siecią staje się łatwiejsze, a dostęp do różnych urządzeń jest prostszy. Można powiedzieć, że to taka lokalna baza, która umożliwia użytkownikom łączenie się z siecią bez problemów. Co więcej, takie punkty dystrybucyjne są super praktyczne, bo jak trzeba coś zmienić lub dodać, to można to zrobić bez większego bałaganu. Dobrze zorganizowany punkt sprzyja wydajności, bo mniej zakłóceń w sygnale to dłuższa żywotność wszystkich komponentów. Z mojego doświadczenia wynika, że im lepiej to wszystko poukładane, tym mniej problemów w przyszłości.

Pytanie 16

Jakie polecenie należy zastosować, aby zamontować pierwszą partycję logiczną dysku primary slave w systemie Linux?

A. mount /dev/hdb5 /mnt/hdd
B. mount /dev/hda2 /mnt/hdd
C. mount /dev/hdb3 /mnt/hdd
D. mount /dev/hda4 /mnt/hdd
Wybór jakiejkolwiek innej odpowiedzi prowadzi do błędnego wskazania partycji, co jest kluczowe w kontekście zarządzania systemem plików w Linuxie. Odpowiedź 'mount /dev/hdb3 /mnt/hdd' sugeruje, że użytkownik próbowałby zamontować trzecią partycję na tym samym dysku, co nie byłoby odpowiednie w kontekście pytania o pierwszą partycję logiczną. Podobnie, 'mount /dev/hda2 /mnt/hdd' odnosi się do drugiej partycji na pierwszym dysku 'primary master', co także nie jest zgodne z kontekstem pytania. Odpowiedź 'mount /dev/hda4 /mnt/hdd' również nie jest prawidłowa, ponieważ wskazuje na czwartą partycję na tym samym dysku, co może prowadzić do nieporozumień przy organizowaniu przestrzeni dyskowej. Typowe błędy to mylenie partycji fizycznych z logicznymi oraz nieznajomość konwencji nazewnictwa w systemach Linux. Ważne jest, aby przed montowaniem partycji zapoznać się z ich strukturą oraz zrozumieć, jak system plików jest zorganizowany. W praktyce, niepoprawny wybór partycji może prowadzić do utraty danych lub problemów z dostępem do plików, dlatego kluczowe jest stosowanie się do zasad i norm dotyczących zarządzania dyskami oraz partycjami w systemie Linux. Zrozumienie tych zasad jest niezbędne dla efektywnego administrowania systemem operacyjnym.

Pytanie 17

Który z adresów protokołu IP w wersji 4 jest poprawny pod względem struktury?

A. 192.309.1.255
B. 192.0.FF.FF
C. 192.10.255.3A
D. 192.21.140.16
Adres IP w wersji 4 (IPv4) składa się z czterech oktetów oddzielonych kropkami, a każdy oktet jest liczbą całkowitą w zakresie od 0 do 255. Odpowiedź 192.21.140.16 spełnia te kryteria, gdyż wszystkie cztery oktety są w odpowiednich granicach. Przykład ten jest typowym adresem przypisanym do urządzeń w sieci i jest używany w wielu lokalnych oraz globalnych konfiguracjach sieciowych. W praktyce adresy IPv4 są wykorzystywane do routingu pakietów danych w Internecie oraz w sieciach lokalnych. Zgodnie z protokołem Internetowym (RFC 791), ważne jest, aby adresy IP były poprawnie skonstruowane, aby zapewnić ich poprawne przesyłanie i odbieranie w sieci. Dodatkowo, w kontekście bezpieczeństwa i zarządzania siecią, administrowanie adresami IP wymaga ich prawidłowej struktury, co pozwala na skuteczne zarządzanie ruchem sieciowym oraz unikanie konfliktów adresowych.

Pytanie 18

Magistrala PCI-Express do przesyłania danych stosuje metodę komunikacyjną

A. synchroniczną Half duplex
B. synchroniczną Full duplex
C. asynchroniczną Full duplex
D. asynchroniczną Simplex
Odpowiedzi, które wskazują na metodę komunikacji synchronicznej lub półdupleksowej, są nieprawidłowe, ponieważ nie oddają rzeczywistej specyfiki magistrali PCI-Express. Synchroniczna komunikacja wymaga, aby zarówno nadajnik, jak i odbiornik były zsynchronizowane co do czasu, co w praktyce może prowadzić do opóźnień w transmisji, szczególnie w środowisku z wieloma urządzeniami. W przypadku magistrali PCIe, asynchroniczny sposób działania pozwala na większą elastyczność i lepsze wykorzystanie dostępnej przepustowości. Dodatkowo, odpowiedzi sugerujące sposób półdupleksowy, który zezwala na komunikację tylko w jednym kierunku w danym czasie, są nieaktualne i niezgodne z architekturą PCIe. Tego typu podejście ograniczałoby wydajność, co byłoby nieadekwatne do współczesnych potrzeb technologicznych. Również koncepcja simplex, która umożliwia przesył danych tylko w jednym kierunku, jest w kontekście PCIe całkowicie nieadekwatna. Współczesne aplikacje wymagają nieprzerwanego przepływu informacji, co czyni asynchroniczną komunikację Full duplex kluczowym elementem w architekturze PCIe. Typowe błędy myślowe związane z wyborem odpowiedzi mogą wynikać z nieuzupełnionej wiedzy na temat różnicy pomiędzy różnymi metodami komunikacji oraz ich wpływu na wydajność systemów komputerowych. Użytkownicy powinni być świadomi, że zrozumienie tych podstawowych pojęć jest niezbędne do skutecznej oceny nowoczesnych technologii oraz ich odpowiednich zastosowań.

Pytanie 19

Aby naprawić uszkodzony sektor rozruchowy dysku w systemie Windows 7, należy użyć polecenia

A. bootrec /fixmbr
B. nircmd /standby
C. fixmbr /all
D. fixboot /renew
Inne polecenia wymienione w pytaniu są niewłaściwe w kontekście naprawy sektora rozruchowego dysku twardego w systemie Windows 7. Przykładowo, polecenie 'nircmd /standby' nie ma związku z naprawą jakichkolwiek problemów dotyczących rozruchu. Narzędzie nircmd jest używane do wykonywania różnorodnych zadań systemowych, takich jak wprowadzanie systemu w stan wstrzymania, ale nie dotyczy naprawy MBR ani sektora rozruchowego. Z kolei 'fixboot /renew' nie jest poprawnym poleceniem w systemie Windows, ponieważ 'fixboot' jest używane do naprawy sektora rozruchowego, lecz nie ma opcji '/renew'. Użytkownicy mogą się mylić, sądząc, że dodawanie różnych przełączników może zwiększyć skuteczność polecenia, podczas gdy w rzeczywistości użycie niepoprawnych argumentów może prowadzić do błędów. 'fixmbr /all' również jest niepoprawne, ponieważ poprawne polecenie 'fixmbr' nie przyjmuje argumentu '/all'. To nieporozumienie może wynikać z mylnego podejścia do zrozumienia, jak działają polecenia w wierszu poleceń. Kluczowym błędem jest zatem nadmierne skomplikowanie prostych poleceń, co prowadzi do frustracji i niepowodzeń w naprawie systemu. Znajomość poprawnych poleceń oraz ich zastosowań jest fundamentalna dla skutecznej diagnostyki i rozwiązywania problemów związanych z systemem operacyjnym.

Pytanie 20

Jakie oznaczenie wskazuje adres witryny internetowej oraz przypisany do niej port?

A. 100.168.0.1:8080
B. 100.168.0.1:AH1
C. 100.168.0.1-AH1
D. 100.168.0.1-8080
Odpowiedź 100.168.0.1:8080 jest poprawna, ponieważ zgodnie z konwencją adresacji IP, oznaczenie portu realizowane jest poprzez użycie dwukropka. W tym przypadku, 100.168.0.1 to adres IPv4, który identyfikuje konkretne urządzenie w sieci, a 8080 to numer portu, który wskazuje na określony proces lub usługę działającą na tym urządzeniu. Porty są kluczowymi elementami komunikacji sieciowej, pozwalając na równoległe uruchamianie wielu usług na tym samym adresie IP. Na przykład, port 80 zazwyczaj odpowiada za HTTP, podczas gdy port 443 obsługuje HTTPS, a port 8080 bywa używany do aplikacji webowych lub serwerów proxy. Zrozumienie oznaczenia portów jest niezbędne do efektywnego zarządzania sieciami i jest podstawą wielu protokołów komunikacyjnych, takich jak TCP i UDP, zgodnie z standardem IETF (Internet Engineering Task Force).

Pytanie 21

W systemie Linux plik messages zawiera

A. kody błędów systemowych
B. ogólne informacje o zdarzeniach systemowych
C. informacje dotyczące uwierzytelnienia
D. komunikaty odnoszące się do uruchamiania systemu
Plik messages w systemie Linux jest kluczowym komponentem dla monitorowania i analizy zdarzeń systemowych. Przechowuje on wszelkie istotne komunikaty, które mogą być pomocne w diagnostyce i rozwiązywaniu problemów. W praktyce, administratorzy systemów korzystają z tego pliku do zbierania informacji o błędach, ostrzeżeniach oraz innych zdarzeniach, które miały miejsce na poziomie jądra oraz w różnych usługach systemowych. Na przykład, podczas wystąpienia awarii systemu, analiza pliku messages może dostarczyć istotnych wskazówek dotyczących przyczyn problemu. Dobrym nawykiem w administracji systemami Linux jest regularne przeglądanie i archiwizowanie tych logów, co pozwala na utrzymanie historii zmian oraz ułatwia audyt bezpieczeństwa. Stosowanie narzędzi takich jak `logrotate` do zarządzania plikiem messages jest również rekomendowane, aby zapewnić, że logi nie zajmują zbyt dużo miejsca na dysku, a jednocześnie pozostają dostępne do analizy w razie potrzeby.

Pytanie 22

Najszybszym sposobem na dodanie skrótu do konkretnego programu na pulpitach wszystkich użytkowników w domenie jest

A. mapowanie dysku
B. pobranie aktualizacji Windows
C. użycie zasad grupy
D. ponowna instalacja programu
Użycie zasad grupy to naprawdę najlepszy sposób, żeby wstawić skrót do programu na pulpicie wszystkich użytkowników w domenie. Dzięki temu administratorzy mają wszystko pod kontrolą, mogą zarządzać ustawieniami i konfiguracjami systemu oraz aplikacji w całej sieci z jednego miejsca. Takie coś jak Group Policy Management Console (GPMC) pozwala na stworzenie polityk, które automatycznie dodają skróty na pulpicie przy logowaniu. To widać, że ułatwia życie, bo nie trzeba ręcznie tym wszystkim zarządzać. Na przykład, jak firma wprowadza nowy program, to administrator po prostu ustawia politykę w GPMC, definiuje ścieżkę do skrótu i wszyscy mają dostęp bez dodatkowej roboty. A jeśli coś się zmienia, to również łatwo jest to poprawić, co w dzisiejszym świecie IT jest mega ważne.

Pytanie 23

W systemie Blu-ray nośnik przeznaczony do jednokrotnego zapisu jest oznaczany jako

A. BD-ROM
B. BD
C. BD-RE
D. BD-R
BD, BD-RE oraz BD-ROM to różne typy nośników Blu-ray, które pełnią inne funkcje niż BD-R, co często może prowadzić do nieporozumień. BD oznacza po prostu Blu-ray Disc, co jest ogólnym terminem dla wszystkich typów płyt Blu-ray, w tym BD-R, BD-RE i BD-ROM. Użytkownicy mogą pomylić BD z rodzajem nośnika, jednakże BD to termin, który nie definiuje, czy nośnik jest zapisowy, czy odczytowy. Z kolei BD-RE (Blu-ray Disc Rewritable) to nośnik, który umożliwia wielokrotne zapisywanie i usuwanie danych, co sprawia, że jest bardziej elastycznym rozwiązaniem, lecz nie spełnia wymogu „jednokrotnego zapisu”. BD-ROM (Blu-ray Disc Read-Only Memory) to kolejny rodzaj nośnika, który jest fabrycznie zapisany i przeznaczony tylko do odczytu, co oznacza, że użytkownik nie ma możliwości zapisania na nim własnych danych. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do niepoprawnych odpowiedzi, obejmują mylenie funkcji i możliwości tych nośników oraz brak zrozumienia ich zastosowania w praktycznych scenariuszach. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że BD-R jest unikalnym nośnikiem, który umożliwia jednorazowy zapis, co czyni go idealnym do archiwizacji i przechowywania danych, podczas gdy pozostałe typy nośników mają inne przeznaczenie.

Pytanie 24

Włączenie systemu Windows w trybie diagnostycznym umożliwia

A. generowanie pliku dziennika LogWin.txt podczas uruchamiania systemu
B. zapobieganie automatycznemu ponownemu uruchomieniu systemu w razie wystąpienia błędu
C. usuwanie błędów w funkcjonowaniu systemu
D. uruchomienie systemu z ostatnią poprawną konfiguracją
Uruchomienie systemu Windows w trybie debugowania nie służy do uruchamiania systemu z ostatnią poprawną konfiguracją, co jest mylnym przekonaniem związanym z działaniem opcji 'Ostatnia znana dobra konfiguracja'. Ta funkcjonalność jest odrębną metodą przywracania systemu do stanu, w którym działał poprawnie, a nie narzędziem do analizy błędów. Również nie jest prawdą, że tryb debugowania automatycznie tworzy plik dziennika LogWin.txt podczas startu systemu. Takie pliki mogą być generowane w kontekście specyficznych aplikacji lub narzędzi diagnostycznych, ale nie stanowią one standardowego działania trybu debugowania. Ponadto, zapobieganie ponownemu automatycznemu uruchamianiu systemu w przypadku błędu to aspekt związany z mechanizmem odzyskiwania po awarii, a nie bezpośrednio z debugowaniem. Stosowanie trybu debugowania wymaga zrozumienia różnicy pomiędzy diagnostyką a standardowymi procedurami uruchamiania systemu. Często mylone są cele tych trybów, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków oraz niewłaściwego stosowania narzędzi diagnostycznych w procesie rozwiązywania problemów. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemami operacyjnymi.

Pytanie 25

Jakim interfejsem można uzyskać transmisję danych o maksymalnej przepustowości 6 Gb/s?

A. USB 3.0
B. SATA 2
C. SATA 3
D. USB 2.0
USB 2.0, USB 3.0 oraz SATA 2 oferują różne prędkości transmisji danych, które są znacznie niższe niż te, które zapewnia SATA 3. USB 2.0 ma maksymalną prędkość do 480 Mb/s, co jest zdecydowanie niewystarczające w porównaniu z wymaganiami nowoczesnych aplikacji, które potrzebują szybkiego transferu danych. Z kolei USB 3.0, mimo że zapewnia znacznie lepszą wydajność z prędkościami do 5 Gb/s, nadal nie osiąga 6 Gb/s, co czyni go mniej wydajnym rozwiązaniem w kontekście intensywnego użytkowania. SATA 2 jako standard oferuje maksymalną przepustowość 3 Gb/s, co również eliminuje go z możliwości uzyskania wymaganej wydajności. Typowe błędy myślowe związane z wyborem tych interfejsów często wynikają z niepełnej znajomości specyfikacji oraz różnic w zastosowaniach. Użytkownicy mogą zakładać, że nowsze wersje USB zastąpią SATA w zastosowaniach pamięci masowej, lecz w praktyce SATA 3 pozostaje preferowanym rozwiązaniem do podłączania dysków twardych i SSD, zwłaszcza w komputerach stacjonarnych i serwerach. Zrozumienie różnic między tymi interfejsami oraz ich zastosowaniem jest kluczowe dla właściwego doboru komponentów w systemach komputerowych oraz ich wydajności.

Pytanie 26

Jaka jest maska dla adresu IP 192.168.1.10/8?

A. 255.255.255.0
B. 255.0.0.0
C. 255.255.0.0
D. 255.0.255.0
Odpowiedź 255.0.0.0 jest poprawna, ponieważ maska podsieci /8 oznacza, że pierwsze 8 bitów adresu IP jest przeznaczone dla identyfikacji sieci, a pozostałe 24 bity mogą być użyte do identyfikacji hostów w tej sieci. W przypadku adresu IP 192.168.1.10, pierwsza część (192) przypisuje ten adres do sieci klasy A, a maska 255.0.0.0 odzwierciedla to przydzielając 8 bitów na identyfikację sieci. W praktyce oznacza to, że w tej konkretnej sieci mamy możliwość podłączenia do około 16,777,214 hostów (2^24 - 2, aby uwzględnić adresy zarezerwowane na sieć i broadcast). Klasa A, do której należy adres 192.168.1.10, jest często używana w dużych organizacjach, gdzie potrzebna jest rozległa sieć z dużą liczbą urządzeń. Dobre praktyki wskazują, że w przypadku zarządzania siecią warto stosować odpowiednie maski, aby optymalizować wykorzystanie adresów IP oraz zwiększać bezpieczeństwo sieci poprzez segmentację.

Pytanie 27

Ile warstw zawiera model ISO/OSI?

A. 7
B. 5
C. 9
D. 3
Zrozumienie modelu ISO/OSI jest fundamentalne dla efektywnej komunikacji w sieciach komputerowych. Istnieje błędne przekonanie, że model ten składa się z mniejszej liczby warstw, co prowadzi do zubożenia wiedzy na temat złożoności i struktury komunikacji sieciowej. Na przykład, odpowiedzi sugerujące 3 lub 5 warstw nie tylko ignorują pełen zakres modelu, ale także wprowadzają w błąd co do roli, jaką pełnią poszczególne warstwy. Warstwy te są projektowane tak, aby aplikacje mogły komunikować się ze sobą niezależnie od technologii, co pozwala na elastyczne dostosowanie systemów do zmieniających się potrzeb. Ponadto, uproszczenia te prowadzą do niedoszacowania znaczenia warstw pośrednich, które zarządzają takimi procesami jak routing czy sesję komunikacyjną. Koncentracja na zbyt małej liczbie warstw może prowadzić do błędnych diagnoz problemów w sieciach, ponieważ technicy mogą nie rozumieć, jakie funkcje są przypisane każdej warstwie. Dlatego tak ważne jest, aby dokładnie poznać wszystkie aspekty modelu OSI, co ułatwia projektowanie, implementację oraz zarządzanie systemami sieciowymi i ich protokołami.

Pytanie 28

Tryb działania portu równoległego, oparty na magistrali ISA, który umożliwia transfer danych do 2,4 MB/s, przeznaczony dla skanerów oraz urządzeń wielofunkcyjnych, to

A. ECP
B. Bi-directional
C. Nibble Mode
D. SPP
Wybór trybu SPP (Standard Parallel Port) jest częstym błędem w rozumieniu różnorodności portów równoległych. SPP ogranicza transfer do 150 KB/s, co zdecydowanie nie spełnia wymagań nowoczesnych urządzeń, takich jak skanery czy wielofunkcyjne drukarki, które potrzebują szybszego transferu danych. Nibble Mode, z kolei, to metoda, która pozwala przesyłać dane w blokach po 4 bity, co również jest mało efektywne w kontekście nowoczesnych aplikacji. Zastosowanie tej metody może prowadzić do znacznych opóźnień oraz obniżonej wydajności, co jest nieakceptowalne w środowiskach wymagających wysokiej przepustowości. Bi-directional oznacza komunikację w obu kierunkach, co teoretycznie zwiększa możliwości interakcji z urządzeniami, jednak nie jest on dedykowany do osiągnięcia tak wysokich prędkości transferu danych jak ECP. Zrozumienie różnic między tymi trybami jest kluczowe dla efektywnej konfiguracji sprzętu. Użytkownicy często myślą, że różnice są marginalne, podczas gdy w praktyce mogą one znacznie wpłynąć na wydajność systemu oraz czas realizacji zadań. Tego rodzaju błędy w ocenie mogą prowadzić do wyboru niewłaściwego sprzętu, co w dłuższej perspektywie skutkuje dużymi stratami czasowymi i finansowymi.

Pytanie 29

Główną czynnością serwisową w drukarce igłowej jest zmiana pojemnika

A. z tonerem
B. z fluidem
C. z atramentem
D. z taśmą
Wybór odpowiedzi związanych z atramentem, tonerem czy fluidem jest błędny, ponieważ nie odpowiadają one podstawowemu mechanizmowi pracy drukarek igłowych. Drukarki atramentowe używają wkładów z atramentem, które nanoszą kolor za pomocą mikroskopijnych dysz. W przypadku tonerów, są one stosowane w drukarkach laserowych, gdzie obraz jest tworzony na zasadzie elektrostatycznej. Wykorzystywanie fluidów jest bardziej typowe w kontekście niektórych urządzeń do druku sublimacyjnego czy specjalistycznych procesów druku, które są całkowicie różne od technologii igłowej. Typowym błędem myślowym jest mylenie technologii drukowania z różnymi rodzajami drukarek. Każda technologia ma swoje charakterystyczne cechy i zastosowania, a zrozumienie ich różnic jest kluczowe dla prawidłowego doboru sprzętu do zadania. W praktyce, dla osób pracujących z drukarkami, ważne jest, aby znały one rodzaj posiadanego sprzętu i odpowiednie materiały eksploatacyjne, co pozwala uniknąć nieporozumień i zapewnić efektywność pracy. Dlatego fundamentalne jest prawidłowe rozumienie, że igły w drukarkach igłowych nie współpracują z atramentem ani tonerami, lecz z taśmami barwiącymi.

Pytanie 30

Aby zarządzać aplikacjami i usługami uruchamianymi podczas startu systemu operacyjnego w Windows 7, należy skorzystać z programu

A. autorun.inf
B. autoexec.bat
C. config.sys
D. msconfig.exe
Wybierając config.sys, autorun.inf lub autoexec.bat, można wprowadzić znaczące nieporozumienia dotyczące sposobów zarządzania uruchamianiem systemu Windows. Config.sys to plik konfiguracyjny stosowany głównie w systemach DOS oraz we wcześniejszych wersjach Windows, służący do ładowania sterowników i ustawień systemowych, ale nie ma zastosowania w kontekście ich zarządzania w Windows 7. Z kolei plik autorun.inf jest używany do automatyzacji uruchamiania programów z nośników zewnętrznych, takich jak płyty CD czy pamięci USB, ale nie dotyczy on aplikacji startowych systemu. Autoexec.bat to skrypt uruchamiany w systemach DOS oraz wcześniejszych wersjach Windows, który zawierał polecenia do konfigurowania środowiska pracy, jednak również nie jest używany w Windows 7. Te podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków, ponieważ użytkownicy mogą mylić ich funkcjonalności z nowoczesnymi metodami zarządzania startem systemu. Ważne jest, aby zrozumieć, że w Windows 7 zarządzanie uruchamianiem aplikacji i usług odbywa się przede wszystkim poprzez msconfig.exe, co jest zgodne z aktualnymi standardami zarządzania systemem.

Pytanie 31

Na których urządzeniach do przechowywania danych uszkodzenia mechaniczne są najczęściej spotykane?

A. W pamięciach Flash
B. W dyskach HDD
C. W dyskach SSD
D. W kartach pamięci SD
Dyski twarde (HDD) są najbardziej narażone na uszkodzenia mechaniczne ze względu na ich konstrukcję. Wyposażone są w wirujące talerze oraz ruchome głowice, które odczytują i zapisują dane. Ta mechanika sprawia, że nawet niewielkie wstrząsy czy upadki mogą prowadzić do fizycznych uszkodzeń, takich jak zatarcie głowicy czy zgięcie talerzy. W praktyce oznacza to, że użytkownicy, którzy często transportują swoje urządzenia, powinni być szczególnie ostrożni z dyskami HDD. Warto zauważyć, że w przypadku zastosowań, gdzie mobilność jest kluczowa, np. w laptopach czy urządzeniach przenośnych, wiele osób decyduje się na dyski SSD, które nie mają ruchomych części, a więc są bardziej odporne na uszkodzenia mechaniczne. To podejście jest zgodne z branżowymi standardami bezpieczeństwa danych, które zalecają wybór odpowiednich nośników pamięci w zależności od warunków użytkowania.

Pytanie 32

Usterka zaprezentowana na ilustracji, widoczna na monitorze, nie może być spowodowana przez

Ilustracja do pytania
A. przegrzanie karty graficznej
B. uszkodzenie modułów pamięci operacyjnej
C. nieprawidłowe napięcia zasilane przez zasilacz
D. spalenie rdzenia lub pamięci karty graficznej w wyniku overclockingu
Przegrzewanie się karty graficznej jest jedną z najczęstszych przyczyn artefaktów graficznych na ekranie. Wysokie temperatury mogą powodować nieprawidłowe działanie chipów graficznych lub pamięci wideo, co prowadzi do niewłaściwego generowania obrazu. W przypadku przegrzewania, często stosuje się dodatkowe chłodzenie lub pastę termoprzewodzącą, aby poprawić odprowadzanie ciepła. Złe napięcia podawane przez zasilacz mogą wpływać na cały system, w tym na kartę graficzną i pamięć, co może prowadzić do niestabilności. Zasilacz powinien być regularnie sprawdzany pod kątem prawidłowego działania, a jego moc powinna być dostosowana do wymagań sprzętowych komputera. Spalenie rdzenia lub pamięci karty graficznej po overclockingu jest efektem stosowania zbyt wysokich ustawień poza specyfikację producenta. Choć overclocking może zwiększać wydajność, często prowadzi do przegrzania i trwałych uszkodzeń, dlatego zaleca się ostrożne podejście oraz monitorowanie parametrów pracy sprzętu. Dobrym rozwiązaniem jest użycie programów diagnostycznych do monitorowania parametrów pracy karty graficznej, co pozwala na szybkie reagowanie, gdy parametry przekraczają bezpieczne wartości. Obserwowanie artefaktów graficznych wymaga analizy wszystkich tych czynników, aby dokładnie zdiagnozować i rozwiązać problem z wyświetlaniem obrazu na ekranie komputera.

Pytanie 33

Przy użyciu urządzenia przedstawionego na ilustracji można sprawdzić działanie

Ilustracja do pytania
A. płyty głównej
B. dysku twardego
C. procesora
D. zasilacza
Urządzenie przedstawione na rysunku to tester zasilacza komputerowego który jest narzędziem do sprawdzania wydajności i funkcjonalności zasilaczy ATX. Zasilacze są kluczowym komponentem komputera ponieważ dostarczają stabilne napięcia do innych komponentów. Tester zasilacza pozwala na szybkie i efektywne zdiagnozowanie problemów związanych ze zbyt niskim lub zbyt wysokim napięciem co może wpływać na pracę całego systemu. W praktyce tester podłącza się do wtyczek wychodzących z zasilacza i urządzenie to mierzy napięcia na najważniejszych liniach zasilających tj. +3.3V +5V i +12V. Normy ATX definiują akceptowalny zakres napięć i tester wskazuje czy są one zgodne z normami. Poprawne działanie zasilacza jest kluczowe dla stabilności pracy całego komputera a wykrycie odchyleń może zapobiec uszkodzeniu innych komponentów takich jak płyta główna lub procesor. Regularne testowanie zasilacza jest dobrą praktyką w środowisku IT szczególnie w przypadku serwerów czy komputerów o krytycznym znaczeniu dla biznesu gdzie stabilność i niezawodność są priorytetem. Tester zasilacza jest więc nieocenionym narzędziem w rękach techników komputerowych umożliwiając szybką i precyzyjną diagnostykę.

Pytanie 34

Który protokół służy do wymiany danych o trasach oraz dostępności sieci pomiędzy routerami w ramach tego samego systemu autonomicznego?

A. TCP
B. HTTP
C. RARP
D. RIP
TCP (Transmission Control Protocol) to protokół komunikacyjny, który zapewnia niezawodną, uporządkowaną i sprawdzoną dostawę danych między aplikacjami działającymi na różnych urządzeniach w sieci. Jego głównym celem jest zapewnienie transferu danych, a nie wymiana informacji o trasach, co czyni go nieodpowiednim wyborem w kontekście zarządzania trasami w sieciach. HTTP (Hypertext Transfer Protocol) jest protokołem służącym do przesyłania danych w Internecie, głównie do komunikacji między przeglądarkami a serwerami www. Nie jest on zaprojektowany do zarządzania trasami w sieciach, a jego ograniczenia w tym zakresie są oczywiste. RARP (Reverse Address Resolution Protocol) jest protokołem używanym do mapowania adresów IP na adresy MAC w przypadku, gdy urządzenie nie zna swojego adresu IP. To znacznie odbiega od celu wymiany informacji o trasach. Typowym błędem jest mylenie roli tych protokołów; TCP i HTTP są odpowiednie dla przesyłania danych, a RARP dla rozwiązywania adresów, ale żaden z nich nie jest używany do zarządzania trasami w sieciach. Właściwe zrozumienie funkcji poszczególnych protokołów w architekturze sieciowej jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania infrastrukturą sieciową. W kontekście wymiany informacji o trasach w systemie autonomicznym, protokoły takie jak RIP są zdecydowanie bardziej odpowiednie.

Pytanie 35

Który z protokołów umożliwia szyfrowanie połączenia?

A. TELNET
B. DHCP
C. DNS
D. SSH
SSH, czyli Secure Shell, jest protokołem służącym do bezpiecznej komunikacji w sieciach komputerowych. Jego głównym celem jest zapewnienie szyfrowania danych przesyłanych pomiędzy urządzeniami, co chroni przed podsłuchiwaniem i innymi formami ataków. SSH jest szeroko stosowany do zdalnego logowania się na serwery oraz do zarządzania systemami operacyjnymi, w szczególności w kontekście administracji serwerami Linux i Unix. Dzięki zastosowaniu silnych algorytmów szyfrujących, takich jak AES (Advanced Encryption Standard), SSH zapewnia poufność i integralność przesyłanych informacji. Przykładem zastosowania SSH może być zdalne zarządzanie serwerem, gdzie administrator używa komendy 'ssh username@hostname' w celu nawiązania bezpiecznego połączenia. Warto również zaznaczyć, że standardy takie jak RFC 4251 definiują architekturę SSH i zasady jego działania, co czyni go uznawanym standardem w branży IT.

Pytanie 36

Jakie znaczenie ma skrót MBR w kontekście technologii komputerowej?

A. Główny rekord rozruchowy SO
B. Usługę związaną z interpretacją nazw domen
C. Bloki pamięci w górnej części komputera IBM/PC
D. Fizyczny identyfikator karty sieciowej
Odpowiedzi sugerujące bloki pamięci górnej komputera IBM/PC, usługi związane z tłumaczeniem nazw domeny, czy fizyczny adres karty sieciowej, wskazują na błędne zrozumienie terminologii związanej z architekturą komputerową i zasadami działania systemów operacyjnych. Bloki pamięci górnej nie mają związku z MBR, gdyż dotyczą one pamięci RAM i jej organizacji, a nie mechanizmu rozruchu. Usługi tłumaczenia nazw domeny odnoszą się do protokołu DNS, który zarządza adresami IP, a więc jest całkowicie niezwiązany z procesem rozruchu komputera. Z kolei fizyczny adres karty sieciowej, znany jako adres MAC, dotyczy komunikacji sieciowej i nie ma nic wspólnego z procesem uruchamiania systemu operacyjnego. Te nieprawidłowe odpowiedzi wynikają często z mylenia różnych terminów technicznych oraz ich zastosowań. Zrozumienie różnicy między tymi pojęciami jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania w dziedzinie IT, gdzie precyzyjność w używaniu terminologii jest niezbędna. Różne aspekty architektury komputerowej i sieci muszą być rozróżniane i nie mogą być mylone, aby uniknąć poważnych błędów w diagnostyce i konfiguracji systemów komputerowych. Ponadto, znajomość standardów takich jak MBR lub UEFI jest fundamentalna dla każdego, kto chce zrozumieć, jak działa system operacyjny i jak można skutecznie zarządzać rozruchem systemów komputerowych.

Pytanie 37

Do zainstalowania serwera proxy w systemie Linux, konieczne jest zainstalowanie aplikacji

A. Webmin
B. Squid
C. Samba
D. Postfix
Samba to oprogramowanie, które umożliwia interakcję między systemami Windows a Linux, głównie w kontekście udostępniania plików i drukarek. Nie jest to jednak serwer proxy, więc nie może spełniać funkcji związanych z zarządzaniem ruchem internetowym. Webmin to narzędzie administracyjne, które pozwala na zarządzanie systemem Linux poprzez interfejs webowy. Chociaż ułatwia wiele zadań administracyjnych, nie jest projektowane jako serwer proxy i nie służy do kierowania ruchu internetowego. Postfix to serwer pocztowy, który obsługuje wysyłanie i odbieranie wiadomości e-mail, co również nie odnosi się do funkcji proxy. Użytkownicy mogą pomylić te programy z serwerem proxy, ponieważ każdy z nich ma specyficzne zastosowanie w zarządzaniu systemem lub ruchem, ale kluczowe różnice w ich funkcjonalności są istotne. Wybór niewłaściwego oprogramowania może prowadzić do nieefektywnego zarządzania ruchem sieciowym, co z kolei może skutkować wydłużonym czasem ładowania stron oraz zwiększonym zużyciem pasma. Dlatego istotne jest, aby dobrać odpowiednie narzędzia do konkretnych zadań, co w przypadku zarządzania ruchem proxy powinno koncentrować się na rozwiązaniach takich jak Squid.

Pytanie 38

Jakie polecenie w systemie Linux służy do przypisania adresu IP oraz maski podsieci dla interfejsu eth0?

A. ipconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0
B. ipconfig eth0 172.16.31.1 mask 255.255.0.0
C. ifconfig eth0 172.16.31.1 mask 255.255.0.0
D. ifconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0
Odpowiedź 'ifconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0' jest na pewno trafna. Używasz tutaj 'ifconfig', co to jest standardowe narzędzie w systemach Unix do zarządzania interfejsami sieciowymi. Właśnie przypisujesz adres IP 172.16.31.1 do 'eth0' oraz maskę podsieci 255.255.0.0. Słowo 'netmask' też pasuje do składni, więc tylko tak dalej! Wiesz, że poprawne ustawienia adresu IP i maski są kluczowe dla dobrej komunikacji w sieci? W sumie, 'ifconfig' jest wciąż używane, ale nowocześniejszy sposób to 'ip', który ma więcej opcji. Na przykład, do dodania adresu IP w 'ip' można użyć: 'ip addr add 172.16.31.1/16 dev eth0'. Fajnie, że się tym interesujesz!

Pytanie 39

Jaki jest maksymalny transfer danych napędu CD przy prędkości x42?

A. 6000 KiB/s
B. 6300 KiB/s
C. 3600 KiB/s
D. 2400 KiB/s
Wybór innej wartości transferu danych może wynikać z nieporozumienia dotyczącego obliczeń związanych z prędkością odczytu napędu CD. Napędy te operują na określonym standardzie transferu, gdzie prędkość x1 to 150 KiB/s. Dlatego, błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieprawidłowych założeń przy mnożeniu lub błędnego rozumienia, czym jest prędkość przesyłu. Na przykład, odpowiedzi 2400 KiB/s i 3600 KiB/s byłyby poprawne dla znacznie niższych prędkości odczytu, takich jak x16 czy x24, co sugeruje brak znajomości standardowych prędkości transferu napędów optycznych. Natomiast 6000 KiB/s, mimo że jest bliższe poprawnej odpowiedzi, nie uwzględnia rzeczywistej wydajności dla x42. Dlatego, jeśli ktoś przyjąłby, że prędkość ta jest liniowa i pomnożyłby 150 KiB/s tylko przez 40, popełniłby błąd, nie zdając sobie sprawy z tego, że przy x42 rzeczywista wydajność przekracza 6000 KiB/s. Zrozumienie tej zależności jest kluczowe, aby uniknąć pomyłek oraz stosować się do standardów przesyłania danych w branży technologii informacyjnej.

Pytanie 40

Gdy wykonanie polecenia ping 127.0.0.1 nie przynosi żadnej odpowiedzi, to

A. serwer DHCP w sieci nie funkcjonuje
B. system DNS w sieci jest niedostępny lub podano błędny adres
C. karta sieciowa urządzenia, z którego wysłano ping, nie działa, co oznacza błąd w konfiguracji stosu TCP/IP
D. komputer o adresie 127.0.0.1 z lokalnej sieci jest obecnie wyłączony
Rozważając pozostałe odpowiedzi, ważne jest zrozumienie ich nieprawidłowości w kontekście diagnostyki sieci. Pierwsza z opcji, sugerująca, że komputer o adresie 127.0.0.1 jest wyłączony, jest mylącą koncepcją, ponieważ adres ten zawsze odnosi się do lokalnej maszyny. Komputer nigdy nie może być wyłączony, jeśli próbujemy pingować ten adres, ponieważ odnosi się on do samego siebie. W przypadku drugiej odpowiedzi, chociaż problem rzeczywiście może dotyczyć karty sieciowej, to sugerowanie, że występuje błąd konfiguracji stosu TCP/IP, nie uwzględnia faktu, że ping na 127.0.0.1 powinien działać niezależnie od stanu konfiguracji połączeń zewnętrznych. Ostatnie dwie odpowiedzi odnoszą się do problemów z DHCP i DNS, które są nieistotne w kontekście pingowania lokalnego adresu. Serwer DHCP jest odpowiedzialny za dynamiczne przydzielanie adresów IP w sieci, a nie wpływa na lokalną komunikację, natomiast DNS obsługuje translację nazw domenowych, co również nie ma zastosowania w przypadku pingu na 127.0.0.1. Typowe błędy myślowe w tych odpowiedziach to mylenie lokalnych adresów IP z sieciowymi oraz nieprawidłowe łączenie problemów z wydajnością ogólnego połączenia z lokalną komunikacją. Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe dla efektywnej diagnostyki sieci.