Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 9 maja 2025 10:24
Data zakończenia: 9 maja 2025 10:58

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Po tym, jak pacjentka leżąca w łóżku samodzielnie wykona mycie okolic intymnych, co powinien zrobić asystent w pierwszej kolejności?

A. przynieść pacjentce wodę do umycia rąk

B. upewnić się, że spodnia część pościeli jest poprawnie ułożona

C. zanieść basen do łazienki

D. pomóc pacjentce założyć czystą bieliznę

Podanie podopiecznej wody do umycia rąk jest naprawdę ważnym krokiem po tym, jak sama umyje swoje intymne miejsca. Dzięki temu możemy zadbać o jej higienę osobistą. W opiece nad osobami leżącymi to niezwykle istotne, bo czyste ręce pomagają uniknąć rozprzestrzeniania się różnych zarazków. Kiedy podopieczna korzysta z rąk do mycia, koniecznie trzeba je umyć. W ten sposób zmniejszamy ryzyko infekcji, zarówno dla niej, jak i dla nas, opiekunów. Organizacje zdrowotne, jak WHO, mocno podkreślają, jak ważna jest higiena rąk w zapobieganiu zakażeniom. Fajnie jest też mieć pod ręką środki do dezynfekcji, szczególnie kiedy nie ma dostępu do wody i mydła. Przed i po każdym kontakcie z pacjentem warto pamiętać o dokładnym myciu rąk, żeby nie przenosić drobnoustrojów. Takie działanie zapewnia bezpieczeństwo i komfort podopiecznej, a do tego zmniejsza ryzyko infekcji w szpitalu.

Pytanie 2

Podczas pierwszej wizyty u podopiecznego asystent zauważył, że w pokojach panuje nieporządek, a domowe sprzęty są niesprawne. Po tej obserwacji asystent zidentyfikował sytuację podopiecznego jako?

A. dotyczącą zdrowia

B. materialną

C. związaną z mieszkaniem

D. związaną z rodziną

Odpowiedź 'mieszkaniową' jest poprawna, ponieważ opis sytuacji podopiecznego wskazuje na problemy związane z warunkami życia w jego miejscu zamieszkania. Bałagan oraz niesprawne urządzenia domowe to czynniki, które bezpośrednio wpływają na jakość życia i komfort w przestrzeni mieszkalnej. W pracy asystentów społecznych, a także w kontekście oceny sytuacji życiowej podopiecznych, kluczowe jest zrozumienie, że mieszkanie powinno spełniać podstawowe standardy, takie jak bezpieczeństwo, funkcjonalność i higiena. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce może być organizowanie wsparcia dla osób, które nie są w stanie samodzielnie zadbać o porządek w swoim miejscu zamieszkania, co może wymagać interwencji służb społecznych, sprzątania, czy naprawy sprzętów. Dobry asystent powinien również znać lokalne przepisy dotyczące minimalnych standardów mieszkaniowych, aby móc skutecznie wspierać swoich podopiecznych w poprawie ich sytuacji. Zrozumienie kontekstu mieszkaniowego jest kluczowe dla efektywnego działania na rzecz poprawy warunków życia.

Pytanie 3

Pacjentka odczuwa trudności z oddychaniem, jest niespokojna i odczuwa palący, intensywny ból w klatce piersiowej, promieniujący w kierunku lewego barku. Jakie schorzenie mogą sugerować te objawy?

A. zapalenie płuc

B. zapalenie osierdzia

C. udar mózgu o charakterze niedokrwiennym

D. zawał serca

Objawy opisane przez podopieczną, takie jak trudności w oddychaniu, niepokój oraz ból w klatce piersiowej promieniujący do lewego barku, są charakterystyczne dla zawału mięśnia sercowego. Zawał jest wynikiem niedokrwienia mięśnia sercowego, co prowadzi do uszkodzenia jego komórek. Ból promieniujący do lewego barku jest częstym objawem, ponieważ nerwy, które zaopatrują serce, mogą wywoływać ból w innych częściach ciała. Ważne jest szybkie rozpoznanie tych objawów, ponieważ czas jest kluczowy w leczeniu zawału serca. Zaleca się, aby osoby z takimi symptomami natychmiast wezwały pomoc medyczną. W praktyce, w takich sytuacjach wykonuje się EKG oraz badania krwi, aby potwierdzić diagnozę. Znajomość objawów zawału serca pozwala na szybką interwencję, co znacznie zwiększa szanse na uratowanie życia pacjenta. W kontekście standardów medycznych, American Heart Association zaleca edukację społeczeństwa w zakresie rozpoznawania i reagowania na objawy zawału serca.

Pytanie 4

W jaki sposób asystent może wspierać osobę z niepełnosprawnością w integracji społecznej?

A. Zalecać unikanie miejsc publicznych

B. Ograniczać kontakty z rodziną

C. Krytykować decyzje podopiecznego

D. Zachęcać do udziału w lokalnych wydarzeniach i grupach zainteresowań

Wspieranie osób z niepełnosprawnościami w integracji społecznej jest kluczowym zadaniem asystenta. Zachęcanie do udziału w lokalnych wydarzeniach i grupach zainteresowań to doskonały sposób na rozwijanie umiejętności społecznych i budowanie sieci wsparcia. Daje to osobom z niepełnosprawnościami możliwość nawiązywania nowych znajomości i uczestniczenia w życiu społecznym, co jest nie tylko korzystne dla ich zdrowia psychicznego, ale także zwiększa ich poczucie przynależności i wartości. Praktyczne przykłady mogą obejmować wspólne uczestnictwo w klubach sportowych, zajęciach artystycznych czy warsztatach tematycznych, które nie tylko rozwijają zainteresowania, ale również sprzyjają integracji z innymi członkami społeczności. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują również dostosowanie środowiska do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co pozwala na pełniejsze uczestnictwo w życiu społecznym. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które promują inkluzję i równość szans dla wszystkich osób, niezależnie od stopnia ich niepełnosprawności. W praktyce oznacza to otwartość na różnorodność i zapewnienie odpowiedniego wsparcia, aby każda osoba mogła w pełni korzystać z możliwości, jakie daje społeczeństwo.

Pytanie 5

Jakiego rodzaju wsparcia należy najpierw udzielić osobie z ograniczoną sprawnością ruchową, która nie zawsze jest w stanie kontrolować funkcje zwieraczy cewki moczowej i odbytu?

A. aktywności

B. poruszania się

C. niezależności

D. higieny

Odpowiedź "czystości" jest jak najbardziej na miejscu. Kiedy mamy do czynienia z osobami, które nie mogą się samodzielnie poruszać, opiekun ma ogromną rolę do odegrania w dbaniu o ich higienę. To naprawdę ważne, żeby zapewnić im odpowiednie warunki, bo to wpływa na ich komfort psychiczny i fizyczny. Pamiętaj, że zaniedbanie takiej podstawowej kwestii jak czystość może prowadzić do wielu problemów, takich jak odparzenia czy infekcje. Dlatego opiekunowie powinni regularnie zmieniać pieluchy, zapewniać dostęp do toalety w sposób, który jest dostosowany do możliwości podopiecznych, a także używać odpowiednich środków pielęgnacyjnych. Z doświadczenia wiem, że dbałość o higienę to podstawa opieki, i to potwierdzają wytyczne WHO oraz inne organizacje zdrowotne.

Pytanie 6

Jaka przeszkoda architektoniczna sprawia, że osoba poruszająca się tylko na wózku inwalidzkim nie może działać samodzielnie?

A. obrotowe drzwi wejściowe

B. poręcze na ścieżce komunikacyjnej

C. drzwi wejściowe na fotokomórkę

D. rampa przed budynkiem

Wahadłowe drzwi wejściowe stanowią istotną barierę architektoniczną dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, ponieważ wymagają od użytkownika siły i umiejętności otwierania ich ręcznie. Osoby z ograniczoną mobilnością mogą napotkać trudności w samodzielnym pokonywaniu takich drzwi, co może prowadzić do sytuacji, w których są one wykluczone z danego budynku. W kontekście norm budowlanych i standardów dostępności, takich jak PN-EN 16584:2015 dotyczący dostępności budynków, istotne jest, aby drzwi były dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Przykładem lepszego rozwiązania są automatyczne drzwi, które otwierają się samodzielnie po zbliżeniu osoby, co umożliwia swobodne poruszanie się w przestrzeniach publicznych i prywatnych bez konieczności użycia siły. Warto również zaznaczyć, że projektanci budynków powinni uwzględniać normy dostępności już na etapie planowania, aby uniknąć tworzenia barier architektonicznych, które ograniczają samodzielność osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 7

Jak nazywają się ćwiczenia, które podopieczna wykonuje samodzielnie pod nadzorem asystenta i które polegają na zginaniu oraz prostowaniu nadgarstków i krążeniu głowy?

A. samodzielnych nieograniczonych

B. samodzielnych odciążonych

C. z oporem

D. wspomaganych własnoręcznie

Podczas analizy błędnych odpowiedzi, warto zauważyć charakterystykę każdego z podejść, które nie odpowiadają definicji ćwiczeń czynnych wolnych. Można zacząć od ćwiczeń oporowych, które wymagają zewnętrznego oporu, co nie jest zgodne z koncepcją wolnego ruchu, gdzie pacjent samodzielnie kontroluje intensywność i zakres ruchu. Ćwiczenia oporowe są zazwyczaj wykorzystywane w kontekście zwiększania siły mięśniowej poprzez dodanie ciężarów lub stosowanie urządzeń, co nie jest stosowane w przypadku nadgarstków i krążenia głowy, które powinny odbywać się w sposób naturalny i bez obciążeń. Kolejnym podejściem są ćwiczenia czynne w odciążeniu, które z założenia mają na celu redukcję obciążenia na stawy, na przykład poprzez wykonywanie ruchów w wodzie lub przy użyciu specjalnych urządzeń. Natomiast ćwiczenia samowspomagane, w których pacjent korzysta z zewnętrznych elementów wsparcia, również nie są zgodne z ideą ruchów wolnych, ponieważ wprowadzają dodatkowe elementy, które mogą zaburzać naturalny przebieg rehabilitacji. Każde z tych podejść ma swoje miejsce w terapii, ale w kontekście pytania najważniejsze jest zrozumienie, że ćwiczenia czynne wolne pozwalają na rozwój sprawności fizycznej w bezpieczny i naturalny sposób.

Pytanie 8

Jakie aktywności asystent powinien zaproponować 12-letniemu chłopcu z lekką niepełnosprawnością intelektualną, który ma trudności w kontaktach społecznych?

A. czytanie książek i czasopism we dwoje

B. wycieczki do lasu z asystentem i rozrywki komputerowe

C. zajęcia grupowe z rówieśnikami

D. spacery i słuchanie ulubionych utworów

Zajęcia grupowe z rówieśnikami stanowią kluczowy element wsparcia dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Współpraca z rówieśnikami może pomóc w przełamywaniu barier komunikacyjnych i zwiększaniu pewności siebie. Grupa rówieśnicza stwarza naturalne środowisko do nauki interakcji, rozwiązywania konfliktów i rozwijania empatii. Przykładem zastosowania takich zajęć mogą być warsztaty artystyczne, gdzie dzieci wspólnie tworzą dzieła sztuki, co promuje współpracę i integrację. Takie podejście znajduje potwierdzenie w licznych badaniach pokazujących, że dzieci z niepełnosprawnością intelektualną lepiej rozwijają umiejętności społeczne poprzez interakcje w grupach. Dobre praktyki w pracy z dziećmi tego typu podkreślają znaczenie dostosowywania aktywności do ich indywidualnych potrzeb, co pozwala na osiągnięcie optymalnych efektów w nauce i rozwoju."

Pytanie 9

Asystent, podając basen osobie leżącej, która ma kontrolę nad wydalaniem, czego nie powinien robić?

A. pytać podopiecznego o jego samopoczucie

B. poprawiać pościel

C. zakładać rękawic ochronnych

D. zbędnie obnażać podopiecznego

Obnażanie podopiecznego podczas podawania basenu to coś, czego powinno się unikać, zwłaszcza w kontekście etyki i dobrego podejścia do opieki. Chodzi o to, żeby pacjent czuł się komfortowo i miał zapewnioną prywatność. Kiedy pomagamy w wydalaniu, powinniśmy robić wszystko, by nie narazić go na jakieś krępujące sytuacje, które mogą wywołać dyskomfort czy wstyd. Każdy pacjent zasługuje na to, żeby jego intymność była szanowana. Fajnie jest przystosować nasze działania do indywidualnych potrzeb – na przykład użyć zasłony czy koca, żeby pacjent czuł się lepiej. Poza tym, obnażanie bez potrzeby może też łamać różne zasady dotyczące ochrony danych osobowych i intymności, co jest dość ważne w opiece zdrowotnej.

Pytanie 10

Jakie materiały powinien przygotować asystent, aby poprowadzić zajęcia z ludoterapii dla podopiecznej?

A. Farby i pędzle

B. Książki i czasopisma

C. Bierki i gry planszowe

D. Włóczkę i druty

Gry planszowe i bierki stanowią doskonałe materiały do prowadzenia zajęć z ludoterapii, ponieważ angażują uczestników w interakcje społeczne oraz rozwijają różnorodne umiejętności. Ludoterapia, jako forma terapii zajęciowej, wykorzystuje zabawę jako narzędzie do leczenia i rehabilitacji. Gry planszowe poprawiają zdolności poznawcze, takie jak myślenie strategiczne, planowanie oraz podejmowanie decyzji. Dodatkowo, angażują uczestników w relacje międzyludzkie, co jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego. Bierki, jako gra wymagająca precyzji i koncentracji, wspierają rozwój zdolności motorycznych oraz koordynacji, co jest szczególnie ważne dla osób z ograniczeniami ruchowymi lub neurologicznymi. Przykłady zastosowania tych materiałów pokazują, że terapia przez zabawę nie tylko przynosi korzyści zdrowotne, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników oraz ich zdolność do współpracy w grupie. Warto zwrócić uwagę, że dobra praktyka terapeutyczna zaleca dobieranie gier odpowiednich do wieku oraz poziomu sprawności podopiecznych, co zwiększa efektywność terapeutyczną zajęć.

Pytanie 11

Jaki sprzęt ortopedyczny jest zalecany dla osoby po udarze mózgu, która doświadcza zaburzeń równowagi i znacznego niedowładu po jednej stronie ciała, aby umożliwić jej poruszanie się na większe odległości?

A. wózek inwalidzki

B. gorset na odcinek piersiowo-lędźwiowy

C. chodzik

D. kula na łokieć

Wybór nieodpowiedniego sprzętu do rehabilitacji osób po udarze mózgu z niedowładem połowiczym i zaburzeniami równowagi może prowadzić do dalszych komplikacji i nieefektywnej rehabilitacji. Kule łokciowe, choć mogą być przydatne w niektórych sytuacjach, nie są optymalnym rozwiązaniem dla pacjentów z dużym niedowładem. Przede wszystkim wymagają one znacznej siły ramion i dobrego poczucia równowagi, co w przypadku omawianej grupy pacjentów jest często problematyczne. Możliwość upadku jest znacznie zwiększona, co może prowadzić do dodatkowych urazów. Gorset piersiowo-lędźwiowy, choć wspomaga stabilizację kręgosłupa, nie jest przeznaczony do wspomagania mobilności. Jego głównym celem jest ograniczenie ruchomości w obrębie kręgosłupa, co w przypadku potrzeby przemieszczania się nie przynosi korzyści. Balkonik, z kolei, może być użyteczny w rehabilitacji, jednak nie jest idealnym rozwiązaniem dla osób z poważnymi problemami z równowagą. Wymaga on od użytkownika pewnej sprawności fizycznej i stabilności, której osoby po udarze często nie mają. W konsekwencji, wybierając nieodpowiedni sprzęt, możemy nie tylko utrudnić pacjentowi codzienne funkcjonowanie, ale także opóźnić efekty rehabilitacji, co jest sprzeczne z nowoczesnymi standardami opieki nad pacjentami z udarami mózgu.

Pytanie 12

Jaką zasadę powinien stosować asystent pracujący z osobą z niepełnosprawnością, aby prawidłowo traktować swojego podopiecznego?

A. instrumentalny

B. dominujący

C. podmiotowy

D. dyktatorski

Nieodpowiednie metody zarządzania osobą z niepełnosprawnością, takie jak apodyktyczność, podejście przedmiotowe czy autokratyzm, prowadzą do marginalizacji indywidualnych potrzeb podopiecznego. Apodyktyczne podejście oznacza dominację i brak przestrzeni na swobodę wyboru, co może skutkować poczuciem bezsilności i braku kontroli nad własnym życiem. Z kolei przedmiotowe traktowanie skupia się na osobie jako obiekcie, a nie jako aktywnym uczestniku procesu wsparcia, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami etyki pracy z osobami niepełnosprawnymi. Autokratyzm ogranicza możliwość samodzielnego podejmowania decyzji, co jest kluczowe dla rozwoju osobistego i społecznego. Takie podejścia są nie tylko nieefektywne, ale także mogą prowadzić do pogorszenia stanu psychicznego oraz fizycznego podopiecznego. Kierowanie się tymi błędnymi koncepcjami często wynika z braku zrozumienia zasady, że każda osoba ma prawo do bycia traktowaną z szacunkiem i godnością, a asystent powinien być przewodnikiem, a nie narzucającym swoje decyzje liderem. Wspieranie osób z niepełnosprawnościami w ich dążeniu do samodzielności i aktywnego życia w społeczeństwie wymaga podejścia opartego na dialogu i współpracy.

Pytanie 13

Jaką aktywność powinien zaproponować asystent 11-letniemu chłopcu z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności intelektualnej, aby poprawić jego kondycję fizyczną?

A. oglądanie w telewizji programów o zdrowych nawykach

B. wspólne uczestnictwo w strategicznych grach komputerowych

C. aktywności ruchowe

D. partie szachów

Zabawy ruchowe są kluczowym elementem w procesie poprawy sprawności fizycznej u dzieci, szczególnie u tych z niepełnosprawnościami intelektualnymi. Oferują one nie tylko możliwość aktywności fizycznej, ale także sprzyjają rozwojowi motoryki oraz umiejętności społecznych. W przypadku otyłego 11-letniego chłopca, takie formy aktywności mogą obejmować różnorodne gry i zabawy na świeżym powietrzu, które angażują całe ciało, jak biegi, skakanie, czy zabawy w chowanego. Warto zwrócić uwagę na to, że dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi mogą szczególnie potrzebować wsparcia w zakresie motywacji i integracji społecznej, co zabawy ruchowe mogą zaspokoić, tworząc przyjazne i wspierające środowisko. Dodatkowo, regularna aktywność fizyczna ma korzystny wpływ na zdrowie psychiczne, obniżając poziom stresu i poprawiając samopoczucie. Dlatego włączenie zabaw ruchowych do codziennej rutyny chłopca jest zgodne z zaleceniami WHO dotyczącymi aktywności fizycznej dla dzieci, które podkreślają znaczenie różnorodności i zabawy w procesie nauki i rozwoju.

Pytanie 14

Asystent wspiera osobę z niepełnosprawnością zamieszkującą w domu opieki, która jest na wczesnym etapie choroby Alzheimera. Z jakimi ekspertami powinien się skonsultować, tworząc plan wszechstronnej pomocy?

A. Urologiem, lekarzem rodzinnym, specjalistą od terapii zajęciowej, kardiologiem

B. Lekarzem ogólnym, onkologiem, specjalistą ds. rehabilitacji, logopedą

C. Lekarzem ogólnym, specjalistą geriatrą, rehabilitantem, pracownikiem socjalnym

D. Ratownikiem medycznym, specjalistą geriatrą, laryngologiem, opiekunką środowiskową

Odpowiedź zawierająca lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, geriatrę, rehabilitanta oraz pracownika socjalnego jest prawidłowa, ponieważ każdy z tych specjalistów odgrywa kluczową rolę w kompleksowej opiece nad osobami z chorobą Alzheimera. Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej jest odpowiedzialny za ogólną opiekę medyczną oraz monitorowanie stanu zdrowia pacjenta. Geriatra specjalizuje się w diagnostyce i leczeniu schorzeń u osób starszych, co czyni go nieocenionym źródłem wiedzy w kontekście choroby Alzheimera. Rehabilitant ma za zadanie wspierać pacjenta w utrzymaniu sprawności fizycznej oraz funkcji poznawczych poprzez terapię ruchową i zajęciową. Pracownik socjalny z kolei odgrywa istotną rolę w zapewnieniu wsparcia ze strony rodziny oraz włączaniu pacjenta w życie społeczne. Przykładem dobrych praktyk jest model współpracy między tymi specjalistami, który zakłada regularne spotkania w celu wymiany informacji o postępach pacjenta oraz dostosowywania planu terapeutycznego do jego potrzeb. Współpraca ta przyczynia się do poprawy jakości życia osób z demencją oraz ich rodzin, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia dotyczących integracji różnych form wsparcia w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 15

Przy zmianie jednoczęściowego worka stomijnego pacjentowi, od której strony asystent powinien zacząć przyklejać nowy worek?

A. z boku w kierunku środka brzucha

B. od dołu w górę

C. od środka brzucha w stronę boku

D. od góry w dół

Odpowiedź "dołu do góry" jest jak najbardziej trafna. Ważne jest, żeby worek stomijny był przyklejony w sposób, który dobrze przylega i zmniejsza ryzyko wycieków. Przyklejanie od dołu do góry lepiej dopasowuje się do kształtu ciała pacjenta, szczególnie gdy chodzi o osoby z wrażliwą skórą przy stomii. Kiedy worek jest przyklejony odwrotnie, może pojawić się problem z napięciem materiału, co zwiększa ryzyko uszkodzenia i może być niewygodne dla pacjenta. Z mojego doświadczenia, istotne jest też, żeby skóra wokół stomii była czysta i sucha przed nałożeniem nowego worka. To naprawdę zwiększa komfort i bezpieczeństwo. Warto trzymać się tych metod, bo są zgodne z wytycznymi specjalistów i towarzystw stomijnych.

Pytanie 16

Osoba z niepełnosprawnością ruchową, żyjąca samotnie, planuje złożyć wniosek o wsparcie finansowe na zakup wózka inwalidzkiego z funduszy PFRON. Asystent powinien przekazać jej, że dofinansowanie będzie możliwe, jeżeli jej miesięczne zarobki nie przekraczają

A. 50% średniej krajowej pensji

B. 75% średniej krajowej pensji

C. 60% średniej krajowej pensji

D. 65% średniej krajowej pensji

Odpowiedzi, które mówią, że dochód do dostania dofinansowania to 50%, 60% czy 75% przeciętnego wynagrodzenia, są po prostu błędne. PFRON ustalił, żeby było to 65%, bo to ma sens w kontekście wsparcia finansowego dla ludzi z niepełnosprawnościami, którzy często mają trudności z zarabianiem. Może się wydawać, że niższe progi umożliwiają więcej osób, ale nie bierze się pod uwagę, że osoby z niepełnosprawnościami często muszą stawać czoła wyższym kosztom życia i mają problemy z dostępem do pracy. Z kolei gdyby progi były wyższe, na przykład 75%, fundusze PFRON mogłyby być za mocno obciążone, a pomoc dla potrzebujących by spadła. Ważne jest, żeby te fundusze trafiały do tych, co naprawdę ich potrzebują, a efektywne ich rozdysponowanie jest kluczowe. Dobrze jest znać regulacje i warunki przyznawania dotacji, bo to pozwoli Ci lepiej się ubiegać o pomoc.

Pytanie 17

Co należy zrobić, gdy dorosły poszkodowany jest nieprzytomny i nie oddycha?

A. Wykonać 5 wdechów ratowniczych, a potem 30 ucisków klatki piersiowej

B. 30 razy ucisnąć klatkę piersiową i wykonać 2 wdechy ratownicze

C. Wykonać 1 wdech ratowniczy, a następnie 20 razy ucisnąć klatkę piersiową

D. 15 razy ucisnąć klatkę piersiową i wykonać 2 wdechy ratownicze

Odpowiedź 30 uciśnięć klatki piersiowej : 2 oddechy ratownicze jest zgodna z obecnymi wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji. W przypadku dorosłego, który jest nieprzytomny i nie oddycha, natychmiastowe rozpoczęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) jest kluczowe dla zwiększenia szans na przeżycie. Sekwencja 30 uciśnięć klatki piersiowej, a następnie 2 oddechy ratownicze stosowana jest, aby efektywnie utrzymać krążenie i dostarczenie tlenu do mózgu. W praktyce oznacza to wykonanie 30 uciśnięć klatki piersiowej w tempie około 100-120 uciśnięć na minutę, co jest optymalne dla zapewnienia odpowiedniego przepływu krwi. Po uciśnięciach wykonuje się 2 oddechy ratownicze, które powinny być skuteczne, aby zminimalizować ryzyko uszkodzenia mózgu spowodowanego brakiem tlenu. W przypadku braku wykształcenia w zakresie RKO, zaleca się jak najszybsze wezwanie profesjonalnej pomocy medycznej.

Pytanie 18

30-letnia osoba z niepełnosprawnością intelektualną poprzez swoje zachowanie oczekuje od asystenta uznania jej decyzji dotyczących codziennego rytmu dnia i form spędzania czasu wolnego. Jaką potrzebę wyraża ta osoba?

A. Uzyskania prestiżu

B. Połączenia

C. Akceptacji

D. Uczuć miłości

Odpowiedź "Akceptacji" jest prawidłowa, ponieważ zachowanie podopiecznego wskazuje na jego potrzebę uzyskania uznania i akceptacji dla podejmowanych przez niego decyzji dotyczących codziennego życia. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną często dążą do samodzielności i chcą, aby ich wybory były szanowane, co jest kluczowe w kontekście ich rozwoju osobistego. Wspierając taką akceptację, asystenci mogą pomóc w budowaniu poczucia wartości i tożsamości podopiecznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z niepełnosprawnościami. Przykładowo, umożliwienie podopiecznemu wyboru aktywności w czasie wolnym lub ustalenie rytmu dnia z jego udziałem, nie tylko wspiera jego autonomię, ale także pomaga rozwijać umiejętności podejmowania decyzji. Z perspektywy teorii Maslowa, potrzeba akceptacji i przynależności jest fundamentalna dla rozwoju psychicznego, co podkreśla znaczenie włączania podopiecznych w procesy decyzyjne.

Pytanie 19

Jakiego rodzaju problemy z układem pokarmowym mogą szczególnie dotyczyć osoby długotrwale leżącej w łóżku?

A. biegunki

B. zatrucia pokarmowego

C. zaparć

D. braku apetytu

Osoba unieruchomiona w łóżku jest szczególnie narażona na zaparcia z kilku kluczowych powodów. Przede wszystkim, brak aktywności fizycznej powoduje spowolnienie perystaltyki jelit, co prowadzi do trudności w wydalaniu. U osób leżących często dochodzi również do zmian w diecie, takich jak niska podaż błonnika i płynów, co dodatkowo przyczynia się do występowania zaparć. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentem unieruchomionym, zaleca się regularne monitorowanie funkcji jelit oraz wprowadzanie odpowiednich działań zapobiegawczych, takich jak mobilizacja pacjenta w miarę możliwości, zapewnienie odpowiedniego nawodnienia oraz dostosowanie diety. Dobre praktyki obejmują także wykorzystanie środków wspomagających perystaltykę, takich jak suplementy błonnika, które mogą być zalecane przez dietetyków lub lekarzy. Regularne oceny stanu pacjenta są kluczowe dla zapobiegania powikłaniom związanym z zaparciami, takimi jak hemoroidy czy niedrożność jelit.

Pytanie 20

Które z poniższych działań jest kluczowe w profilaktyce odleżyn u pacjenta leżącego?

A. użycie dużych ilości talku, pudru i zasypki

B. umieszczenie pacjenta w pozycji półsiedzącej lub siedzącej

C. zmiana pozycji ciała co 2 godziny

D. korzystanie z podkładów gumowych

Zmiana pozycji ciała co 2 godziny jest kluczowym elementem w zapobieganiu odleżynom u osób obłożnie chorych. Regularne przestawianie pacjenta zmniejsza ryzyko ucisku na ciertas partie ciała, co może prowadzić do powstawania odleżyn. Długotrwałe przebywanie w jednej pozycji prowadzi do niedokrwienia tkanek, a tym samym do ich uszkodzenia. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami obłożnie chorymi, zaleca się nie tylko zmianę pozycji, ale także korzystanie z odpowiednich poduszek i materacy, które pomagają rozłożyć ciężar ciała. Przykładowo, ułożenie pacjenta w pozycji bocznej z użyciem poduszek do podparcia może wspierać prawidłowe krążenie krwi. Warto również monitorować stan skóry pacjenta, aby wcześnie zauważyć ewentualne oznaki początkowych odleżyn, takie jak zaczerwienienia czy zmiany w teksturze skóry. Dbanie o regularne zmiany pozycji jest zatem nie tylko praktycznym działaniem, ale także zgodnym z najlepszymi praktykami w opiece zdrowotnej.

Pytanie 21

Komu świadczą wsparcie środowiskowe domy samopomocy?

A. osobom z niepełnosprawnością psychiczną oraz ruchową

B. osobom z niepełnosprawnością psychiczną oraz intelektualną

C. osobom z niepełnosprawnością fizyczną oraz intelektualną

D. osobom z niepełnosprawnością psychiczną oraz sensoryczną

Odpowiedź "psychiczną i intelektualną" jest prawidłowa, ponieważ środowiskowe domy samopomocy są instytucjami, które koncentrują się na wsparciu osób z niepełnosprawnością, szczególnie w obszarach zdrowia psychicznego oraz intelektualnego. Osoby z tymi rodzajami niepełnosprawności często wymagają zindywidualizowanego wsparcia, które umożliwia im funkcjonowanie w społeczeństwie oraz uczestnictwo w życiu codziennym. Przykładowo, takie domy oferują zajęcia terapeutyczne, które mają na celu rozwijanie umiejętności społecznych oraz wsparcie emocjonalne. Standardy obsługi osób z niepełnosprawnością intelektualną i psychiczną są określone w dokumentach takich jak Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz w krajowych programach wsparcia. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują także edukację i aktywizację zawodową, co pozwala na zwiększenie niezależności i poprawę jakości życia tych osób. Wsparcie w takich domach jest dostosowane do indywidualnych potrzeb, co czyni je istotnym elementem systemu wsparcia społecznego.

Pytanie 22

Jakie źródło finansowania można wykorzystać na likwidację barier architektonicznych dla osób z niepełnosprawnościami?

A. z oddziałów Narodowego Funduszu Zdrowia

B. z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

C. z oddziałów terenowych Warsztatów Terapii Zajęciowej

D. z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

Fajnie, że zaznaczyłeś odpowiedź, która mówi, że można uzyskać dofinansowanie na likwidację barier architektonicznych z PFRON. To naprawdę dobra informacja, bo PFRON rzeczywiście wspiera osoby z niepełnosprawnościami i pomaga w różnych projektach, takich jak budowa podjazdów czy dostosowywanie toalet w budynkach. Dzięki temu nasze otoczenie staje się bardziej dostępne dla wszystkich. Warto też wiedzieć, że PFRON działa zgodnie z Konwencją ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, co pokazuje, jak bardzo im na tym zależy. Jeśli kiedykolwiek będziesz chciał aplikować o takie dofinansowanie, pamiętaj, żeby dobrze zrozumieć wszystkie wymagania i dokładnie przygotować papierki. To naprawdę ma znaczenie.

Pytanie 23

Asystent powinien zaproponować 40-letniej kobiecie z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną uczestnictwo w zajęciach, które pomogą jej w rozwijaniu umiejętności społecznych i zawodowych. Jakie zajęcia byłyby odpowiednie?

A. na warsztatach terapii zajęciowej

B. w placówce opiekuńczo-leczniczej

C. w ośrodku rehabilitacji medycznej

D. w klubie dla seniorów

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) są dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością intelektualną, co czyni je idealnym miejscem dla 40-letniej kobiety z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. WTZ oferują różnorodne programy mające na celu rozwijanie umiejętności społecznych i zawodowych, co sprzyja integracji społecznej oraz zwiększa szanse na zatrudnienie. Uczestnicy mają możliwość pracy w grupach, co rozwija umiejętności interpersonalne, a także uczy współpracy i komunikacji. Przykłady zajęć w WTZ obejmują warsztaty plastyczne, kulinarne czy rękodzielnicze, które nie tylko rozwijają zdolności manualne, ale także pozwalają na naukę zarządzania czasem i odpowiedzialnością. W kontekście standardów branżowych, WTZ są zgodne z Ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób z niepełnosprawnościami, co zapewnia ich wysoką jakość i adekwatność do potrzeb uczestników.

Pytanie 24

W jakim najdłuższym czasie od wystawienia skierowania, można je zarejestrować w placówce rehabilitacyjnej, jeśli lekarz zalecił zabiegi fizjoterapeutyczne?

A. 30 dni od dnia wystawienia skierowania

B. 7 dni od dnia wystawienia skierowania

C. 20 dni od dnia wystawienia skierowania

D. 14 dni od dnia wystawienia skierowania

Wydane przez lekarza skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne należy zarejestrować w przychodni rehabilitacyjnej w terminie 30 dni od daty wystawienia skierowania. Taki termin jest określony w przepisach dotyczących świadczeń zdrowotnych i ma na celu zapewnienie pacjentom dostępu do niezbędnej rehabilitacji w odpowiednim czasie. Rejestracja skierowania w odpowiednim terminie jest kluczowa, ponieważ opóźnienia mogą wpłynąć na efektywność terapii oraz czas powrotu do zdrowia pacjenta. Na przykład, w przypadku pacjentów po urazach ortopedycznych, szybkie rozpoczęcie rehabilitacji może znacząco przyspieszyć proces rekonwalescencji. Dodatkowo, przestrzeganie tego terminu pozwala na efektywne zarządzanie zasobami w placówkach ochrony zdrowia, co jest istotne z perspektywy organizacyjnej i ekonomicznej.

Pytanie 25

Na podstawie Ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. dotyczącej rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami, pani Magda posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Jaka forma wsparcia jest jej potrzebna?

A. tymczasowej

B. ciągłej

C. krótkookresowej

D. długookresowej

Wybór odpowiedzi dotyczącej czasowej, krótkoterminowej lub długoterminowej pomocy może wynikać z niepełnego zrozumienia specyfiki potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Czasowa pomoc sugeruje, że wsparcie jest udzielane jedynie w określonych sytuacjach lub przez ograniczony czas, co jest niewłaściwe w przypadku osób z orzeczonym znacznym stopniem niepełnosprawności. Takie osoby często nie są w stanie samodzielnie funkcjonować przez dłuższe okresy, a ich potrzeby opiekuńcze mogą być bardzo złożone i wymagają stałej interwencji. Krótkoterminowa pomoc również nie odpowiada rzeczywistości, ponieważ nie obejmuje długofalowych potrzeb, które mogą obejmować różne formy rehabilitacji, terapii oraz wsparcia psychologicznego. Długoterminowa pomoc mogłaby wydawać się właściwym wyborem, ale jej definicja nie powinna być mylona z pojęciem stałej opieki, która jest kluczowa dla osób z dużym stopniem niepełnosprawności. W praktyce, pomoc stała ma na celu nie tylko zaspokojenie bieżących potrzeb, ale także zapewnienie stabilności i bezpieczeństwa w życiu codziennym, co jest fundamentalne dla jakości życia osób z niepełnosprawnościami. Dlatego ważne jest, aby wszelkie decyzje dotyczące wsparcia były oparte na gruntownej wiedzy o specyfice niepełnosprawności oraz na zasadach, które wyraźnie określają potrzeby osób wymagających wsparcia.

Pytanie 26

Jakie jest najlepsze podejście do przyrządzenia posiłku mięsnego dla osoby z problemami trawiennymi, nad którą opiekuje się asystent?

A. usmażyć mięso na oleju z oliwek

B. przygotować gotowane mięso

C. przygotować pieczone mięso w piekarniku

D. przyrządzić duszone mięso

Ugotowanie mięsa to naprawdę dobry sposób na przygotowanie czegoś dla kogoś, kto ma problemy z trawieniem. Gdy gotujemy, ryzyko powstawania tłuszczów trans jest mniejsze, a samo mięso łatwiej się trawi. Woda, w której gotujemy, pomaga rozpuścić odżywcze składniki, przez co nasze ciało lepiej je przyswaja. Dodatkowo, gotując mięso w wodzie, możemy lepiej kontrolować temperaturę i czas, co jest mega ważne, żeby zachować wartości odżywcze. Na przykład, gotując kurczaka, ograniczamy ryzyko podrażnienia żołądka. Fajnie też zauważyć, że metody gotowania polecane przez dietetyków, jak gotowanie w wodzie, naprawdę wspierają zdrowie osób z problemami trawiennymi.

Pytanie 27

Który z wymienionych objawów jest typowym oznaką starzenia się ciała?

A. istotny wzrost łaknienia

B. okresowe wypadanie włosów

C. obniżenie ostrości widzenia i słuchu

D. częste zapalenia stawów

Pogorszenie ostrości wzroku i słuchu jest jednym z najbardziej typowych objawów starzenia się organizmu, które zazwyczaj zaczyna się w średnim wieku i staje się bardziej wyraźne w miarę upływu lat. Zmiany te są związane z naturalnymi procesami degeneracyjnymi, które wpływają na struktury oka i ucha. Na przykład, w przypadku wzroku, siatkówka może tracić zdolność do prawidłowego przetwarzania światła, co prowadzi do problemów takich jak zaćma czy zwyrodnienie plamki żółtej. W przypadku słuchu, dochodzi do degradacji komórek rzęsatych w ślimaku, co prowadzi do utraty zdolności do rozróżniania dźwięków, szczególnie w wyższych rejestrach. Praktycznie, osoby starsze powinny regularnie poddawać się badaniom wzroku i słuchu, aby możliwe było wczesne wykrycie i leczenie tych schorzeń. Zaleca się też stosowanie odpowiednich korekcji, takich jak okulary czy aparaty słuchowe, co może znacznie poprawić jakość życia tych osób. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w opiece zdrowotnej, warto brać pod uwagę profilaktykę poprzez odpowiednią dietę bogatą w antyoksydanty oraz regularną aktywność fizyczną, co może spowolnić tempo tych zmian.

Pytanie 28

Jak często asystent powinien myć każdą część ciała pacjenta, który samodzielnie nie wykonuje codziennej toalety i pozostaje w pozycji leżącej?

A. dwa razy dziennie

B. jeden raz w tygodniu

C. dwa razy tygodniowo

D. codziennie

Odpowiedź "raz na dobę" jest prawidłowa, ponieważ zapewnienie odpowiedniej higieny osobistej niesamodzielnym pacjentom leżącym w łóżku jest kluczowe dla ich zdrowia i komfortu. Regularne wykonywanie zabiegów higienicznych, co najmniej raz dziennie, minimalizuje ryzyko wystąpienia odleżyn, infekcji skórnych oraz innych problemów zdrowotnych. Każda część ciała powinna być myta z naciskiem na obszary narażone na gromadzenie się zanieczyszczeń, takie jak miejsca w fałdach skórnych, intymne oraz okolice cewki moczowej. W praktyce, taki zabieg powinien być przeprowadzany z zastosowaniem odpowiednich preparatów do mycia, które nie podrażniają skóry, oraz z zachowaniem zasad bezpieczeństwa, aby nie powodować dyskomfortu pacjenta. Dobre praktyki wskazują na konieczność dostosowania częstotliwości i metod higieny do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz wskazań medycznych, co podkreśla znaczenie przeszkolenia personelu w zakresie pielęgnacji. Uwzględnienie tych zasad w codziennej pracy asystenta jest niezbędne dla utrzymania zdrowia podopiecznego.

Pytanie 29

Do jakiego rodzaju dokumentacji zobowiązany jest asystent w formie dziennika?

A. działań z podopiecznym

B. przygotowań materiałów do zajęć z podopiecznym

C. monitorowania podopiecznego

D. współpracy z rodziną podopiecznego

Wybór odpowiedzi dotyczącej prowadzenia dokumentacji w postaci dziennika pracy z podopiecznym jest całkowicie uzasadniony i zgodny z najlepszymi praktykami w obszarze wsparcia osób w potrzebie. Asystenci mają kluczową rolę w monitorowaniu postępów oraz potrzeb swoich podopiecznych, a systematyczne dokumentowanie działań i obserwacji pozwala na rzetelną ewaluację skuteczności podejmowanych interwencji. Przykładowo, prowadzenie dziennika może obejmować rejestrowanie postępów w terapii, zmiany zachowań oraz reakcje na różne formy wsparcia. Tego rodzaju dokumentacja stanowi nie tylko podstawę do dalszego rozwoju strategii pomocowych, ale także jest ważnym narzędziem w komunikacji z innymi specjalistami, którzy mogą być zaangażowani w pomoc danemu podopiecznemu. Kwestia ta jest podkreślona w standardach branżowych, które zalecają dokumentowanie każdej interakcji z podopiecznym, aby zapewnić ciągłość opieki oraz dostosować wsparcie do zmieniających się potrzeb. Dodatkowo, systematyczne prowadzenie dokumentacji sprzyja także refleksji asystenta nad własną pracą, umożliwiając identyfikację obszarów do poprawy.

Pytanie 30

Podopieczna poparzyła sobie dłoń gorącą herbatą, co spowodowało zaczerwienienie i niewielki obrzęk. Jak powinien postąpić asystent w tej sytuacji?

A. nałożyć krem nawilżający

B. przemyć roztworem nadtlenku wodoru

C. owinąć bandażem

D. opłukać zimną wodą

Schłodzenie oparzonej dłoni wodą jest kluczowym krokiem w pierwszej pomocy po oparzeniach. Woda, zwłaszcza w temperaturze pokojowej lub chłodnej, działa na kilka sposobów. Po pierwsze, natychmiastowa reakcja w postaci schłodzenia zmniejsza ból i zapobiega dalszym uszkodzeniom tkanek poprzez obniżenie temperatury uszkodzonego miejsca. Po drugie, schładzanie pomaga zmniejszyć obrzęk oraz zaczerwienienie, co jest istotne w procesie gojenia. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi pierwszej pomocy, należy schładzać oparzenia przez co najmniej 10-20 minut, co wpływa na ograniczenie uszkodzeń skóry i przyspiesza regenerację. Dodatkowo, ważne jest, aby unikać stosowania lodu bezpośrednio na skórze, ponieważ może to prowadzić do odmrożeń. W sytuacji oparzenia, kluczowe jest również monitorowanie stanu pacjenta i w razie potrzeby zasięgnięcie porady medycznej. Dobrą praktyką jest także informowanie pacjenta o potrzebie unikania kolejnych kontaktów z gorącymi substancjami oraz o konieczności odpowiedniej pielęgnacji miejsca oparzenia w późniejszym czasie.

Pytanie 31

Które z poniższych przedmiotów asystent powinien polecić osobie niewidomej, by ułatwić jej samodzielne przygotowywanie posiłków?

A. kubka z podwójnymi uchwytami, talerza z barierką

B. sztućców z grubszymi uchwytami, talerza z funkcją podgrzewania

C. czujnika do mierzenia poziomu cieczy, urządzenia do krojenia warzyw, separatora do jajek

D. głębokiej miski, antypoślizgowej tacy, ostrego noża

Czujnik poziomu cieczy, maszynka do krojenia warzyw oraz separator do żółtek są kluczowymi narzędziami, które znacząco ułatwiają osobom z dysfunkcją wzroku samodzielne przygotowywanie posiłków. Czujnik poziomu cieczy to innowacyjne urządzenie, które pozwala na bezpieczne nalewanie płynów, eliminując ryzyko przelania. Dzięki wibracjom lub sygnałom dźwiękowym informuje użytkownika o osiągnięciu określonego poziomu, co jest niezwykle istotne w kontekście bezpieczeństwa i niezależności. Maszynka do krojenia warzyw umożliwia precyzyjne i bezpieczne krojenie, co jest nieocenione dla osób, które mogą mieć trudności z używaniem tradycyjnych noży. Ułatwia to także uzyskanie równych kawałków, co jest istotne przy gotowaniu. Separator do żółtek pozwala na szybkie i bezpieczne oddzielanie żółtek od białek, co przyspiesza proces przygotowywania potraw. W kontekście standardów dotyczących dostępności i wsparcia osób z niepełnosprawnościami, wykorzystanie takich narzędzi jest zgodne z dobrymi praktykami, które promują samodzielność i integrację społeczną.

Pytanie 32

Przy opracowywaniu indywidualnego planu współpracy z 32-letnim mężczyzną po amputacji nóg, mającym pełną sprawność umysłową, na co powinien zwrócić szczególną uwagę asystent?

A. możliwości i potrzeby podopiecznego zebrane podczas rozmowy z jego rodziną

B. finanse i możliwości podopiecznego zebrane podczas rozmowy z jego rodziną

C. finanse i możliwości podopiecznego zebrane podczas rozmowy z nim

D. możliwości i potrzeby podopiecznego zebrane podczas rozmowy z nim

Wybór odpowiedzi dotyczącej możliwości i oczekiwań podopiecznego, uzyskanych podczas wywiadu przeprowadzonego z nim samym, jest kluczowy w kontekście tworzenia indywidualnego planu współdziałania. Klient, jako główny uczestnik procesu, powinien mieć możliwość wyrażenia swoich potrzeb i aspiracji, co pozwala na skonstruowanie planu, który będzie zgodny z jego rzeczywistymi oczekiwaniami. Praktyczne podejście do tego zagadnienia opiera się na założeniu, że osoby z niepełnosprawnościami powinny być aktywnie zaangażowane w proces podejmowania decyzji dotyczących ich życia. W badaniach nad rehabilitacją i wsparciem osób po amputacjach podkreśla się znaczenie holistycznego podejścia, które uwzględnia aspekty psychologiczne, emocjonalne i społeczne, co znajduje odzwierciedlenie w standardach organizacji zajmujących się tymi zagadnieniami. Na przykład, według wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia, uwzględnianie potrzeb pacjenta w procesie rehabilitacji prowadzi do lepszych rezultatów terapeutycznych i poprawy jakości życia.

Pytanie 33

Jakie wyposażenie należy zamontować w kuchni dla osoby na wózku inwalidzkim, aby była samodzielna?

A. blat kuchenny umieszczony na poziomie około 80 cm oraz wysuwaną deskę do krojenia

B. wiszące szafki i jednolity blat w kuchni

C. blat na wyspie o wysokości około 110 cm

D. uchylne szafki stojące oraz dodatkową deskę do krojenia

Blat kuchenny na wysokości około 80 cm jest zgodny z rekomendacjami dotyczącymi projektowania przestrzeni kuchennych dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Tego rodzaju wysokość blatu umożliwia wygodne korzystanie z niego zarówno w pozycji siedzącej, jak i stojącej, co jest kluczowe dla samodzielności użytkowników. Dodatkowo, wysuwana deska do krojenia to innowacyjne rozwiązanie, które zwiększa funkcjonalność przestrzeni roboczej, oferując bardziej dostępne miejsce do przygotowywania posiłków. W praktyce, odpowiednie dostosowanie kuchni może wymagać również zastosowania specjalnych uchwytów oraz wyposażenia, które ułatwia dostęp do sprzętów i akcesoriów kuchennych. Standardy projektowe, takie jak zasady dostępności określone w normach ISO 21542, podkreślają istotność dostosowywania przestrzeni do różnych potrzeb użytkowników, co przyczynia się do zachowania ich niezależności i komfortu w codziennym życiu. Przy prawidłowym zaprojektowaniu kuchni, osoby z ograniczeniami ruchowymi mogą efektywnie uczestniczyć w przygotowywaniu posiłków, co ma pozytywny wpływ na ich samopoczucie i jakość życia.

Pytanie 34

Które z poniższych należą do środków ochrony osobistej używanych przez asystenta osoby niepełnosprawnej?

A. preparaty na odleżyny

B. jednorazowe rękawiczki

C. pieluchy dla dorosłych

D. urządzenia ortopedyczne

Rękawiczki jednorazowe są kluczowym elementem środków ochrony indywidualnej (ŚOI) w pracy asystenta osoby niepełnosprawnej, ponieważ zapewniają ochronę zarówno asystenta, jak i osoby podopiecznej. Ich stosowanie jest niezbędne w sytuacjach, gdy istnieje ryzyko kontaktu z płynami ustrojowymi, co może prowadzić do zakażeń. Rękawiczki jednorazowe minimalizują ryzyko przenoszenia patogenów oraz chronią skórę przed szkodliwymi substancjami. W kontekście pracy z osobami niepełnosprawnymi, które mogą wymagać pomocy w codziennych czynnościach, takich jak higiena osobista, ich zastosowanie staje się jeszcze bardziej istotne. W wielu placówkach medycznych oraz domach opieki stosowanie rękawiczek jednorazowych jest standardem, co potwierdzają wytyczne dotyczące zapobiegania zakażeniom. Dodatkowo, zwracanie uwagi na odpowiedni dobór rękawiczek, zarówno pod względem materiału, jak i rozmiaru, ma kluczowe znaczenie dla skuteczności ochrony. Praktyczne przykłady zastosowania obejmują pomoc w zmianie pieluch, codziennej toalecie pacjentów, a także w sytuacjach, które mogą wiązać się z ryzykiem kontaktu z potencjalnie niebezpiecznymi substancjami, co potwierdza znaczenie tych środków w zapewnieniu bezpieczeństwa zarówno asystentów, jak i osób, którym pomagają.

Pytanie 35

Jaką formę aktywności powinien zaproponować asystent, aby osoba 45-letnia z niepełnosprawnością ruchową, która przed wypadkiem cieszyła się towarzystwem przyjaciół, grami planszowymi, szachami i łamigłówkami, mogła nawiązać kontakty, być aktywna i zorganizować swój wolny czas?

A. uczestnictwo w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy

B. uczestnictwo w spotkaniach z psychologiem społecznym

C. uczestnictwo w klubie osiedlowym dla seniorów

D. uczestnictwo w zajęciach w dziennym domu pomocy społecznej

Udział w zajęciach w dziennym domu pomocy społecznej jest właściwym rozwiązaniem dla osoby z niepełnosprawnością ruchową, która pragnie nawiązać kontakty towarzyskie oraz aktywnie spędzać czas. Dzienny dom pomocy społecznej oferuje szereg różnorodnych zajęć, które są dostosowane do potrzeb i możliwości osób z ograniczeniami ruchowymi, co sprzyja integracji społecznej. Przykłady takich zajęć to gry planszowe, warsztaty plastyczne czy zajęcia muzyczne, które są idealne dla osób o zróżnicowanych zainteresowaniach. Osoby uczestniczące w takich programach mogą budować więzi, co jest kluczowe dla ich dobrostanu psychicznego oraz fizycznego. Ponadto, w dziennych domach pomocy społecznej pracują wykwalifikowani specjaliści, którzy potrafią dostosować formy wsparcia do indywidualnych potrzeb podopiecznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami. Tego typu placówki mają na celu nie tylko pomoc w codziennych obowiązkach, ale również stworzenie przestrzeni do rozwoju osobistego i społecznego, co czyni je idealnym miejscem dla osób szukających aktywności i kontaktów społecznych."

Pytanie 36

Objawy takie jak problemy z równowagą, trudności z mową, zmienne nastroje, epizody depresji, osłabienie dolnych kończyn oraz spastyczność w górnych kończynach mogą wskazywać na?

A. reumatoidalne zapalenie stawów

B. stwardnienie rozsiane

C. zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa

D. chorobę Alzheimera

Stwardnienie rozsiane (SM) to choroba autoimmunologiczna, która prowadzi do uszkodzenia osłonek mielinowych w ośrodkowym układzie nerwowym. Objawy, takie jak zaburzenia równowagi, problemy z mową, zmienność nastrojów, stany depresyjne, niedowłady kończyn dolnych oraz spastyczność kończyn górnych, wskazują na degenerację i uszkodzenie nerwów w mózgu oraz rdzeniu kręgowym. Te symptomy mogą wynikać z uszkodzenia obszarów mózgu odpowiedzialnych za koordynację ruchową i regulację emocji. W praktyce, wczesne rozpoznanie SM jest kluczowe, ponieważ umożliwia wprowadzenie odpowiednich terapii, takich jak leki immunomodulujące i rehabilitacja, co może znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Dobre praktyki w leczeniu stwardnienia rozsianego obejmują multidyscyplinarne podejście, włączające neurologów, terapeutów zajęciowych oraz psychologów, co pozwala na kompleksowe wsparcie pacjenta. Warto również pamiętać o edukacji pacjentów na temat choroby, co może przyczynić się do lepszego zarządzania objawami i adaptacji do życia z SM.

Pytanie 37

Pacjent z miażdżycą tętnic wieńcowych odczuwa stan podgorączkowy, ma katar i skarży się na złe samopoczucie oraz bóle stawowe. Na co mogą wskazywać te symptomy?

A. infekcję grzybiczą

B. nasilenie się choroby

C. ustąpienie objawów choroby

D. infekcję wirusową

Objawy takie jak stan podgorączkowy, katar, złe samopoczucie oraz ból stawów są charakterystyczne dla zakażeń wirusowych. W przypadku podopiecznego z miażdżycą tętnic wieńcowych, istnieje ryzyko, że wirusowe infekcje mogą dodatkowo obciążyć organizm, prowadząc do pogorszenia stanu zdrowia. Zakażenia wirusowe, takie jak grypa czy przeziębienie, często manifestują się objawami ogólnoustrojowymi, które mogą być mylnie interpretowane jako zaostrzenie choroby podstawowej. Ważne jest, aby w takich sytuacjach monitorować stan pacjenta i podjąć odpowiednie kroki, takie jak odpoczynek, nawodnienie oraz, w razie potrzeby, stosowanie leków przeciwwirusowych lub objawowych. Zrozumienie, że te objawy mogą być wynikiem infekcji wirusowej, a nie zaostrzenia miażdżycy, pomoże w uniknięciu zbędnych interwencji medycznych i skierowaniu pacjenta na odpowiednie leczenie.

Pytanie 38

Pacjentka zgłasza opiekunce dokuczliwe zgagi, odbijanie oraz ból w górnej części brzucha pojawiający się 1-2 godziny po jedzeniu. Jakie schorzenie mogą wskazywać te objawy?

A. wrzód żołądka

B. rak krtani

C. odwodnienie

D. zapalenie otrzewnej

Zgaga, odbijanie oraz ból w nadbrzuszu, które występują 1-2 godziny po posiłku, są klasycznymi objawami wrzodu żołądka. Wrzody żołądka powstają w wyniku nadmiaru kwasu żołądkowego, który uszkadza błonę śluzową żołądka. Objawy mogą być nasilane przez spożywanie pikantnych potraw, alkoholu czy palenie papierosów. W diagnostyce wrzodów istotne jest przeprowadzenie endoskopii, która pozwala na dokładne zbadanie błony śluzowej oraz ewentualne pobranie materiału do analizy. W leczeniu wrzodów stosuje się leki zmniejszające wydzielanie kwasu, takie jak inhibitory pompy protonowej, oraz antybiotyki w przypadku zakażenia Helicobacter pylori. W praktyce, ważne jest również wprowadzenie zmian w stylu życia, takich jak unikanie stresu, przestrzeganie zasad zdrowej diety oraz regularna kontrola stanu zdrowia pacjenta, co jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia w zakresie leczenia chorób przewodu pokarmowego.

Pytanie 39

25-letnia podopieczna z ciężką niepełnosprawnością intelektualną mieszka na stałe z matką, która zapewnia jej opiekę. Obecnie matka jest w sanatorium. Podczas jej nieobecności dziewczyna pozostaje pod opieką starszej siostry. Od chwili wyjazdu matki podopieczna jest niespokojna, wydaje się być lękliwa, a w nocy poci się. Te objawy sugerują niezaspokojoną potrzebę jakiej?

A. snu

B. poczucia bezpieczeństwa

C. utrzymania odpowiedniej temperatury ciała

D. oddychania

Wybór odpowiedzi 1, czyli bezpieczeństwa, jest uzasadniony, ponieważ objawy, które obserwujemy u podopiecznej, są typowe dla sytuacji, w której jednostka czuje się zagrożona lub niepewna. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną często mają trudności z przetwarzaniem zmian w otoczeniu, co może prowadzić do lęku i niepokoju, szczególnie gdy ich podstawowa figura opiekuńcza, jak matka, jest nieobecna. W takiej sytuacji potrzeba bezpieczeństwa staje się kluczowa. Przykładem może być sytuacja, w której osoba z niepełnosprawnością intelektualną szuka pocieszenia w znanych przedmiotach lub rutynach, które dają jej poczucie stabilności. Ogólnie rzecz biorąc, potrzeba bezpieczeństwa jest jednym z fundamentalnych elementów teorii Maslowa, gdzie zaspokojenie tej potrzeby jest niezbędne do osiągnięcia kolejnych poziomów rozwoju psychicznego i emocjonalnego. W praktyce, zapewnienie stabilnego i bezpiecznego środowiska, w tym utrzymania znanych rutyn oraz stałego kontaktu z opiekunem, może znacząco pomóc w redukcji objawów lęku i niepokoju u osób z niepełnosprawnościami intelektualnymi.

Pytanie 40

Co asystent powinien przygotować, planując pielęgnację stóp osoby pod opieką?

A. produkty higieniczne, ciepłą wodę, nożyczki, tarkę do zrogowaciałego naskórka

B. produkty higieniczne, cążki do skórek, tarkę do zrogowaciałego naskórka, nożyczki

C. ciepłą wodę, produkty higieniczne, cążki do skórek, tarkę do zrogowaciałego naskórka

D. ciepłą wodę, produkty higieniczne, nożyczki, cążki do skórek

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór drugiej odpowiedzi jest właściwy, ponieważ obejmuje wszystkie kluczowe elementy potrzebne do przeprowadzenia skutecznego zabiegu pielęgnacyjnego stóp. Środki higieniczne są niezbędne do zapewnienia odpowiedniej higieny podczas całego zabiegu, zmniejszając ryzyko infekcji. Ciepła woda odgrywa fundamentalną rolę w relaksacji podopiecznego oraz w zmiękczeniu skórek i zrogowaciałego naskórka, co ułatwia ich usunięcie. Nożyczki oraz tarka są kluczowe w precyzyjnym usuwaniu nadmiaru skórek i zrogowaciałego naskórka. Dobre praktyki pielęgnacyjne wymagają, aby zabiegi przeprowadzane były w sposób systematyczny i zgodny z aktualnymi standardami. Na przykład, nożyczki powinny mieć odpowiednią długość i ostrość, a tarka powinna być dostosowana do grubości zrogowaciałej skóry, co pozwoli na skuteczne, a zarazem bezpieczne działanie. Użycie odpowiednich narzędzi oraz technik nie tylko poprawia efektywność zabiegu, ale również zwiększa komfort podopiecznego, co jest kluczowe w pracy z osobami wymagającymi szczególnej uwagi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej