Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 15:03
Data zakończenia: 13 maja 2025 15:35

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Asystent opiekujący się osobą z niepełnosprawnością ruchową z zaniedbanego środowiska zauważa pewne symptomy. Jakie objawy mogą wskazywać na początek gruźlicy płuc u podopiecznego?

A. Bladość i chłód skóry, szybki oddech, przyspieszone tętno

B. Wysoka temperatura ciała, nudności, brak łaknienia, bóle w mięśniach, nadmierne pocenie się

C. Duszność przy wysiłku, świszczący oddech, osłabienie, sinica skóry twarzy

D. Suchy kaszel, utrata wagi, stany podgorączkowe, poty nocne, problemy z oddychaniem

Pojawienie się białej i chłodnej skóry, przyspieszonego oddechu oraz przyspieszonego bicia serca nie jest specyficzne dla gruźlicy płuc. Objawy te mogą sugerować wiele innych stanów medycznych, takich jak wstrząs, niewydolność oddechowa czy inne ciężkie infekcje, co prowadzi do nieprecyzyjnych diagnoz. Skóra blada i chłodna wskazuje zazwyczaj na zaburzenia krążenia lub hipoglikemię, a nie na specyficzną infekcję płuc. Przyspieszony oddech oraz zwiększone tętno mogą być odpowiedzią organizmu na wszelkiego rodzaju stres, wysiłek fizyczny lub choroby, jednak same w sobie są mało informacyjne w kontekście gruźlicy. Ponadto, duszność wysiłkowa, świszczący oddech oraz sinica twarzy, chociaż mogą występować w wielu schorzeniach płucnych, nie są charakterystyczne dla gruźlicy. Sinica twarzy jest oznaką niedotlenienia, które może wystąpić w wyniku wielu różnych stanów, w tym astmy czy przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Takie objawy mogą wprowadzać w błąd, gdyż wskazują na problemy z oddychaniem, które mogą być spowodowane innymi przyczynami, a niekoniecznie gruźlicą. W kontekście opieki zdrowotnej niezwykle istotne jest, aby właściwie interpretować objawy i stosować odpowiednie narzędzia diagnostyczne, aby uniknąć pomyłek w diagnozie oraz leczeniu pacjentów.

Pytanie 2

Jakie są typowe objawy obejmujące zwiększone napięcie mięśni, wolniejsze ruchy, drżenie w stanie spoczynku oraz monotonna i niewyraźna mowa?

A. stwardnienia rozsianego

B. choroby Alzheimera

C. zapalenia opon mózgowych

D. choroby Parkinsona

Choroba Parkinsona to schorzenie neurologiczne charakteryzujące się postępującą degeneracją neuronów dopaminergicznych w substancji czarnej mózgu. Objawy, takie jak wzmożone napięcie mięśniowe (rigidność), spowolnienie ruchowe (bradykinezja), drżenie spoczynkowe oraz zmiany w mowie, są kluczowe dla diagnostyki tej choroby. Wzmożone napięcie mięśniowe prowadzi do trudności w wykonywaniu codziennych czynności, a drżenie spoczynkowe objawia się najczęściej w rękach oraz w nogach, co może znacznie obniżać jakość życia pacjentów. Monotonna mowa, nazywana też mową hipokineticzną, jest wynikiem osłabienia mięśni odpowiedzialnych za artykulację. W diagnostyce choroby Parkinsona wykorzystuje się również skale oceny, takie jak skala UPDRS (Unified Parkinson's Disease Rating Scale), która umożliwia ocenę nasilenia i rodzaju objawów. Wczesne rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniej terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej, są niezwykle istotne, by poprawić funkcjonowanie pacjentów i ich jakość życia.

Pytanie 3

Podczas nauki chodzenia z osobą z niedowładem jednostronnym, gdzie powinna stanąć osoba wspierająca?

A. przed pacjentem

B. za pacjentem

C. po stronie zdrowej pacjenta

D. po stronie dotkniętej niedowładem pacjenta

Odpowiedź 'po porażonej stronie pacjenta' jest poprawna, ponieważ podczas chodzenia z osobą z niedowładem połowiczym wsparcie ze strony towarzyszącego jest niezwykle istotne. Ustawienie się po porażonej stronie pacjenta pozwala na zapewnienie stabilności oraz ułatwia pomoc w razie wystąpienia trudności w poruszaniu się. Osoba towarzysząca powinna być przygotowana na to, aby w razie potrzeby szybko zareagować i asystować pacjentowi w trudnych momentach, co jest kluczowe dla jego bezpieczeństwa. Przykładowo, w sytuacji, gdy pacjent straci równowagę, towarzyszący może łatwiej zareagować, stabilizując jego ciało. Dobre praktyki rehabilitacyjne zalecają, aby osoba towarzysząca szczególnie zwracała uwagę na sygnały płynące od pacjenta, a także na jego rytm chodu, co może pomóc w dostosowaniu pomocy do indywidualnych potrzeb. Warto również pamiętać, że odpowiednie ustawienie zwiększa komfort psychiczny pacjenta, który czuje się pewniej, mając wsparcie w bezpośrednim sąsiedztwie.

Pytanie 4

Opiekun wspiera 75-letnią seniorkę, która z powodu problemów z równowagą nie wychodzi z domu. Odczuwa smutek i tęskni za kontaktami społecznymi. Co powinien zrobić opiekun w tej sytuacji?

A. zaproponować uczestnictwo w zajęciach w domu pomocy środowiskowej oraz rozważyć zakup kul łokciowych

B. towarzyszyć seniorki podczas poruszania się po domu, organizować wycieczki na zewnątrz

C. zasugerować zakup balkonika i wspierać seniorkę podczas wychodzenia z domu

D. polecić zakup ręcznego wózka inwalidzkiego i pomagać przy zakupach

Wszystkie pozostałe odpowiedzi mają pewne niedociągnięcia, które sprawiają, że nie spełniają one wymagań w zakresie zapewnienia odpowiedniej pomocy podopiecznej. Propozycja zakupu ręcznego wózka inwalidzkiego, choć może wydawać się pomocna, nie rozwiązuje problemu ograniczonej mobilności w obrębie mieszkania ani nie sprzyja aktywności na świeżym powietrzu. Wózki inwalidzkie, szczególnie ręczne, mogą być mniej praktyczne dla osób, które potrzebują wsparcia w poruszaniu się, a także mogą zwiększać uczucie zależności i izolacji. Podobnie, asystowanie w robieniu zakupów, chociaż istotne, nie odpowiada na potrzebę poprawy mobilności i niezależności podopiecznej. Z kolei udział w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy oraz zakup kul łokciowych nie uwzględniają konieczności zapewnienia podopiecznej większej niezależności w poruszaniu się. Kule mogą być także bardziej męczące i wymagające, co nie jest korzystne dla osób starszych. Kluczowym aspektem w opiece nad osobami w podeszłym wieku jest dostosowanie środków wsparcia do ich indywidualnych potrzeb oraz stanu zdrowia, a także inspirowanie ich do aktywności, co negatywnie wpływa na ich samopoczucie psychiczne i fizyczne. Brak uwzględnienia tych aspektów w zaproponowanych odpowiedziach prowadzi do potencjalnego powiększenia problemów zdrowotnych oraz społecznych podopiecznej.

Pytanie 5

U pacjenta z zidentyfikowanymi powtarzającymi się epizodami depresji, na co należy zwrócić szczególną uwagę?

A. dysforii oraz problemów z pamięcią

B. myśli samobójczych oraz tendencji do samobójstwa

C. natręctw oraz obniżenia masy ciała

D. fobii oraz natłoku myśli

Odpowiedź dotycząca myśli i tendencji samobójczych jest szczególnie istotna w kontekście pacjentów z nawracającymi stanami depresyjnymi. Osoby z depresją mogą doświadczać przewlekłego uczucia beznadziejności i bezsilności, co często prowadzi do myśli samobójczych. W praktyce klinicznej ważne jest, aby regularnie oceniać ryzyko samobójcze u takich pacjentów, co powinno obejmować rozmowy na temat ich myśli i uczuć. Standardy opieki psychologicznej zalecają korzystanie z narzędzi oceny ryzyka samobójczego, takich jak kwestionariusze, które pomagają zrozumieć, w jakim stanie psychicznym znajduje się pacjent. Ponadto, w przypadku stwierdzenia myśli samobójczych, należy wdrożyć odpowiednie interwencje, takie jak terapie poznawczo-behawioralne, które mogą pomóc pacjentowi w radzeniu sobie z negatywnymi myślami. Przykładem może być włączenie do leczenia metod, które koncentrują się na zmianie myśli, emocji oraz strategii radzenia sobie, co jest kluczowe dla poprawy stanu psychicznego pacjenta.

Pytanie 6

Osoba, która spełnia kryterium dochodowe, nie ma wystarczająco pieniędzy na zakup przepisanych przez lekarza leków. Co w tej sytuacji powinien zrobić asystent?

A. wyrównawczych

B. opiekuńczych

C. celowych

D. chorobowych

Odpowiedź "celowego" jest prawidłowa, ponieważ zasiłek celowy jest formą wsparcia finansowego przyznawanym osobom, które znajdują się w trudnej sytuacji materialnej i potrzebują dodatkowych funduszy na konkretne cele, takie jak zakup leków. W kontekście systemu pomocy społecznej, zasiłek celowy może być przyznawany na pokrycie kosztów leczenia, rehabilitacji czy zakupu niezbędnych leków, co idealnie wpisuje się w sytuację opisaną w pytaniu. Warto dodać, że aby uzyskać zasiłek celowy, należy złożyć odpowiedni wniosek w ośrodku pomocy społecznej, przygotowując dokumentację potwierdzającą potrzebę wsparcia. Przykładem może być sytuacja, w której osoba starsza, żyjąca na minimalnej emeryturze, potrzebuje leków na przewlekłą chorobę, ale nie jest w stanie pokryć kosztów ich zakupu. Asystent, informując ją o możliwości ubiegania się o zasiłek celowy, nie tylko spełnia swoje obowiązki, ale także wspiera podopiecznego w trudnej sytuacji życiowej, wskazując na dostępne dla niego formy pomocy.

Pytanie 7

Jaką metodę spośród podanych powinien użyć asystent, aby zbadać warunki życia osoby z niepełnosprawnością?

A. Obserwację

B. Metody socjometryczne

C. Kwestionariusz

D. Przegląd dokumentów

Obserwacja to naprawdę fajna technika, bo pozwala na zebranie informacji o tym, jak żyje osoba z niepełnosprawnością w naturalny sposób. Widząc, jak osoba funkcjonuje w swoim otoczeniu, można dostrzec nie tylko fizyczne aspekty, ale też to, jak się porozumiewa z innymi i jak radzi sobie na co dzień. Na przykład, asystent może zauważyć, co przeszkadza osobie w poruszaniu się w domu, czy przestrzenie są dobrze zorganizowane i czy mieszkanie jest przystosowane do jej potrzeb. Ważne, żeby robić to z poszanowaniem prywatności i komfortu danej osoby. Fajnie też łączyć obserwację z innymi metodami, jak wywiady czy ankiety, żeby uzyskać pełniejszy obraz sytuacji. Te podejście, które stawia na indywidualne potrzeby osób z niepełnosprawnościami, jest coraz bardziej popularne i zgodne z dzisiejszymi standardami wsparcia społecznego i zdrowotnego.

Pytanie 8

Jaka skala służy do oceny ryzyka wystąpienia odleżyn u osoby stale leżącej w łóżku?

A. Skala Norton

B. Skala Barthel

C. Skala Katza

D. Skala Lawtona

Skala Norton jest narzędziem oceny ryzyka powstawania odleżyn, które jest powszechnie stosowane w praktyce klinicznej. Obejmuje ona pięć kluczowych czynników: stan fizyczny pacjenta, stan psychiczny, aktywność, mobilność oraz odżywianie. Każdy z wymienionych czynników jest oceniany w skali punktowej, co umożliwia określenie ogólnego ryzyka wystąpienia odleżyn. Przykładowo, pacjent z ograniczoną mobilnością i niskim stanem odżywiania otrzyma niższą ocenę, co wskazuje na wyższe ryzyko. Skala ta jest zgodna z aktualnymi standardami opieki zdrowotnej, które podkreślają znaczenie wczesnej identyfikacji pacjentów zagrożonych odleżynami, co jest kluczowe dla wdrażania odpowiednich działań prewencyjnych, takich jak zmiana pozycji ciała, odpowiednia pielęgnacja skóry oraz właściwa dieta. Użycie skali Norton w praktyce pozwala na systematyczne monitorowanie pacjentów oraz dostosowywanie strategii opieki do ich indywidualnych potrzeb, co może znacznie zmniejszyć częstość występowania odleżyn wśród osób leżących w łóżku.

Pytanie 9

Jaka jest zalecana częstotliwość zmiany pozycji ciała osoby leżącej w łóżku w ramach profilaktyki przeciwodleżynowej w ciągu dnia?

A. co 6 godzin

B. co 1 godzinę

C. co 2 godziny

D. co 4 godziny

Odpowiedź "2 godziny" jest prawidłowa, ponieważ zmiana ułożenia ciała pacjenta leżącego w łóżku jest kluczowym elementem profilaktyki przeciwodleżynowej. Zgodnie z rekomendacjami organizacji takich jak National Pressure Injury Advisory Panel (NPIAP) oraz EPUAP (European Pressure Ulcer Advisory Panel), zaleca się, aby pacjenci, którzy są w pozycji leżącej, zmieniali swoje ułożenie przynajmniej co 2 godziny. Takie regularne przekształcanie pozycji ma na celu zminimalizowanie długotrwałego ucisku na określone obszary ciała, co znacząco obniża ryzyko rozwoju odleżyn. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zobaczyć w placówkach medycznych, gdzie pielęgniarki i opiekunowie systematycznie monitorują pozycję pacjentów, aby zapewnić ich komfort oraz zdrowie. Dodatkowo, ważne jest, aby przy każdej zmianie ułożenia ciała, używać odpowiednich technik, które zmniejszają ryzyko urazów zarówno pacjenta, jak i osoby opiekującej się.

Pytanie 10

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną chce podjąć pracę. Jakie działania powinien podjąć asystent?

A. Zalecić kontynuowanie nauki bez rozważania pracy

B. Pomóc w określeniu umiejętności i zainteresowań zawodowych

C. Odwieść osobę od pomysłu podjęcia pracy

D. Zorganizować tylko zajęcia rekreacyjne

Pomoc w określeniu umiejętności i zainteresowań zawodowych osoby z niepełnosprawnością intelektualną to kluczowy krok w procesie wspierania jej w poszukiwaniu pracy. Asystent powinien przeprowadzić szczegółową analizę, aby zrozumieć, w czym dana osoba jest dobra i co sprawia jej przyjemność. Może to obejmować rozmowy, testy umiejętności, a także obserwację w różnych sytuacjach. Dzięki temu można zidentyfikować potencjalne ścieżki zawodowe, które będą odpowiadać jej mocnym stronom i zainteresowaniom. Jest to zgodne z dobrą praktyką w pracy z osobami niepełnosprawnymi, gdzie indywidualne podejście i zrozumienie potrzeb są kluczowe. Ponadto, pomoc w określeniu tych aspektów może zwiększyć motywację i pewność siebie osoby, co jest niezbędne do podjęcia pracy. W ten sposób asystent staje się nie tylko wsparciem w znalezieniu pracy, ale także przewodnikiem w rozwoju osobistym i zawodowym.

Pytanie 11

Jakie jest najlepsze podejście do przyrządzenia posiłku mięsnego dla osoby z problemami trawiennymi, nad którą opiekuje się asystent?

A. usmażyć mięso na oleju z oliwek

B. przyrządzić duszone mięso

C. przygotować pieczone mięso w piekarniku

D. przygotować gotowane mięso

Ugotowanie mięsa to naprawdę dobry sposób na przygotowanie czegoś dla kogoś, kto ma problemy z trawieniem. Gdy gotujemy, ryzyko powstawania tłuszczów trans jest mniejsze, a samo mięso łatwiej się trawi. Woda, w której gotujemy, pomaga rozpuścić odżywcze składniki, przez co nasze ciało lepiej je przyswaja. Dodatkowo, gotując mięso w wodzie, możemy lepiej kontrolować temperaturę i czas, co jest mega ważne, żeby zachować wartości odżywcze. Na przykład, gotując kurczaka, ograniczamy ryzyko podrażnienia żołądka. Fajnie też zauważyć, że metody gotowania polecane przez dietetyków, jak gotowanie w wodzie, naprawdę wspierają zdrowie osób z problemami trawiennymi.

Pytanie 12

Na podstawie jakich czynników ocenia się stan świadomości osoby z niepełnosprawnością?

A. zdolności do nawiązania kontaktu słownego i wzrokowego

B. zdolności do orientacji w czasie i przestrzeni

C. aktualnej pamięci oraz orientacji czasowej

D. sposobu, w jaki osoba porusza się i siada

Ocena stanu świadomości osoby niepełnosprawnej jest kluczowym aspektem w pracy specjalistów z różnych dziedzin, zwłaszcza w rehabilitacji oraz opiece zdrowotnej. Orientacja w czasie i miejscu jest fundamentem dla oceny zdolności poznawczych pacjenta. Standardowa procedura oceny stanu świadomości obejmuje zarówno rozpoznanie, jak i lokalizację w przestrzeni i czasie, co pozwala na zrozumienie, w jakim stopniu osoba jest świadoma swojego otoczenia oraz sytuacji życiowej. Na przykład, pacjent, który potrafi wskazać aktualną datę oraz miejsce, w którym się znajduje, może być uznany za stabilnego w kontekście swojego stanu psychicznego. W praktyce klinicznej takie testy przeprowadza się regularnie, aby monitorować postęp rehabilitacji i dostosowywać strategie terapeutyczne do potrzeb pacjenta. Warto również wspomnieć o narzędziach, takich jak skale oceny świadomości, które są stosowane zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie medycyny i psychologii. Zrozumienie tych aspektów pozwala na wczesne wykrywanie potencjalnych problemów i interwencję w odpowiednim czasie.

Pytanie 13

Jak asystent powinien zareagować, gdy podopieczny uszkodzi staw skokowy?

A. Zabezpieczyć staw i przyłożyć zimny kompres

B. Użyć maści rozgrzewającej i zabandażować staw

C. Ustawić staw na miejsce i podać środek przeciwbólowy

D. Ustawić staw na miejsce i podać środek uspokajający

Odpowiedź dotycząca unieruchomienia stawu skokowego oraz zastosowania zimnego okładu jest poprawna, ponieważ w przypadku skręcenia stawu skokowego kluczowe jest ograniczenie ruchomości oraz zminimalizowanie obrzęku. Zimny okład, stosowany na miejsce urazu, pomaga w redukcji stanu zapalnego oraz łagodzi ból, co jest zgodne z zaleceniami takich organizacji jak American Academy of Orthopaedic Surgeons. Unieruchomienie stawu można osiągnąć poprzez zastosowanie bandaża elastycznego lub innych materiałów stabilizujących, co zabezpiecza uszkodzone tkanki i umożliwia ich regenerację. Pamiętaj, że w przypadku poważniejszych urazów, jak złamania, niezbędne jest natychmiastowe skonsultowanie się z lekarzem. Dobrą praktyką jest także informowanie poszkodowanego o postępowaniu i zapewnienie mu komfortu psychicznego, co przyspiesza proces dochodzenia do zdrowia. W przyszłości warto znać zasadę RICE (Rest, Ice, Compression, Elevation), która jest kluczowa w postępowaniu w przypadku urazów sportowych.

Pytanie 14

Pan Krzysztof, mający 35 lat i cierpiący na zanik mięśni, porusza się na wózku inwalidzkim. Jakie zajęcia pomogą mu zwiększyć swoją aktywność?

A. w dziennym ośrodku pomocy społecznej

B. na spotkaniach socjoterapeutycznych

C. w instytucji socjalizacyjnej

D. w ośrodku wsparcia środowiskowego

Udział w dziennym domu pomocy społecznej jest skutecznym sposobem na zwiększenie aktywności osób z ograniczeniami ruchowymi, takimi jak pan Krzysztof, który zmaga się z zanikiem mięśni. Tego rodzaju placówki oferują różnorodne programy terapeutyczne, które są dostosowane do potrzeb uczestników. Zajęcia te nie tylko wspierają rehabilitację fizyczną, ale także integrację społeczną, co jest niezwykle istotne dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Przykładowe aktywności obejmują zajęcia ruchowe, terapię zajęciową oraz warsztaty artystyczne, które pomagają rozwijać umiejętności manualne i kreatywność. Dodatkowo, w takich placówkach uczestnicy mają możliwość nawiązywania relacji z innymi osobami, co poprawia ich samopoczucie i motywację do działania. Wartościowe jest również to, że dzienne domy pomocy społecznej działają zgodnie z zasadami pracy z osobami z niepełnosprawnościami, zapewniając odpowiednie wsparcie w zgodzie z ich indywidualnymi potrzebami i możliwościami.

Pytanie 15

W ramach zapobiegania odleżynom, jakie działania powinien podejmować opiekun w zakresie pielęgnacji skóry pacjenta oraz przygotowywania posiłków zgodnie z dietą?

A. niskobłonnikową oraz wykonywać masaż miejsc podatnych na odleżyny

B. niskokaloryczną oraz prowadzić z pacjentem ćwiczenia usprawniające

C. wysokobłonnikową oraz zapewniać pacjentowi wygodne pozycje

D. wysokobiałkową oraz zmniejszać nacisk na miejsca podatne na odleżyny

Poprawna odpowiedź dotyczy diety bogatobiałkowej oraz odciążania miejsc narażonych na ucisk, co jest kluczowe w profilaktyce przeciwodleżynowej. Dieta bogatobiałkowa wspiera regenerację tkanek oraz wzmacnia skórę, co jest niezbędne dla osób narażonych na odleżyny. Białko jest kluczowym składnikiem, który wpływa na procesy gojenia oraz odbudowy tkanek, a jego zwiększone spożycie jest rekomendowane w przypadku pacjentów z ograniczoną mobilnością. Dodatkowo, odciążanie miejsc narażonych na ucisk, takich jak kość krzyżowa, pięty czy łokcie, ma na celu zmniejszenie ryzyka rozwoju odleżyn. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest regularne zmienianie pozycji pacjenta w łóżku oraz stosowanie materacy przeciwodleżynowych, które pomagają rozłożyć nacisk na większą powierzchnię ciała. Warto również monitorować kondycję skóry, aby w porę zareagować na pierwsze oznaki podrażnień.

Pytanie 16

Jakiego rodzaju napój powinien przygotować asystent osobie z niepełnosprawnością do popijania przepisanego przez lekarza leku doustnego?

A. ulubiony napój pacjenta

B. napar herbaciany

C. wodę

D. napój owocowy

Woda jest najbezpieczniejszym i najczęściej zalecanym płynem do popijania leków doustnych. W porównaniu do soków owocowych, herbat czy napojów smakowych, woda nie zawiera dodatków, które mogłyby wpływać na wchłanianie substancji czynnych zawartych w lekach. Na przykład, niektóre sok owocowe, takie jak sok grejpfrutowy, mogą wchodzić w interakcje z lekami, co prowadzi do zwiększonego lub zmniejszonego ich działania terapeutycznego. Przygotowując wodę do popijania leków, asystent powinien również upewnić się, że jest ona czysta i świeża, co jest istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa i skuteczności leczenia. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi podawania leków, kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik, aby zapewnić, że pacjent nie ma trudności z połykaniem oraz że lek jest odpowiednio rozpuszczony i wchłonięty. W przypadku pacjentów z problemami z połykaniem, należy rozważyć alternatywne formy leków, takie jak syropy czy tabletki rozpuszczalne. Woda, jako neutralny oraz powszechnie akceptowany napój, jest najlepszym wyborem dla osób z różnymi preferencjami dietetycznymi.

Pytanie 17

Podopieczna poparzyła sobie dłoń gorącą herbatą, co spowodowało zaczerwienienie i niewielki obrzęk. Jak powinien postąpić asystent w tej sytuacji?

A. przemyć roztworem nadtlenku wodoru

B. nałożyć krem nawilżający

C. opłukać zimną wodą

D. owinąć bandażem

Schłodzenie oparzonej dłoni wodą jest kluczowym krokiem w pierwszej pomocy po oparzeniach. Woda, zwłaszcza w temperaturze pokojowej lub chłodnej, działa na kilka sposobów. Po pierwsze, natychmiastowa reakcja w postaci schłodzenia zmniejsza ból i zapobiega dalszym uszkodzeniom tkanek poprzez obniżenie temperatury uszkodzonego miejsca. Po drugie, schładzanie pomaga zmniejszyć obrzęk oraz zaczerwienienie, co jest istotne w procesie gojenia. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi pierwszej pomocy, należy schładzać oparzenia przez co najmniej 10-20 minut, co wpływa na ograniczenie uszkodzeń skóry i przyspiesza regenerację. Dodatkowo, ważne jest, aby unikać stosowania lodu bezpośrednio na skórze, ponieważ może to prowadzić do odmrożeń. W sytuacji oparzenia, kluczowe jest również monitorowanie stanu pacjenta i w razie potrzeby zasięgnięcie porady medycznej. Dobrą praktyką jest także informowanie pacjenta o potrzebie unikania kolejnych kontaktów z gorącymi substancjami oraz o konieczności odpowiedniej pielęgnacji miejsca oparzenia w późniejszym czasie.

Pytanie 18

Podopieczny mimo wielu prób przekonania nie zgadza się na mycie zębów i nie troszczy się o swoją częściową protezę dentystyczną. W celu zapobiegania infekcjom w jamie ustnej, co powinien zaproponować asystent do płukania jamy ustnej?

A. napar z ziela dziurawca

B. wywar z szałwii

C. gliceryną z dodatkiem witaminy C

D. gliceryną z boraksem

Prawidłową odpowiedzią jest napar z szałwii, ponieważ szałwia jest znana z właściwości przeciwzapalnych i antyseptycznych, co czyni ją skutecznym środkiem do płukania jamy ustnej. Regularne stosowanie naparu z szałwii może pomóc w redukcji stanów zapalnych oraz łagodzeniu podrażnień błony śluzowej jamy ustnej. Dodatkowo, szałwia zawiera flawonoidy oraz olejki eteryczne, które wspierają zdrowie jamy ustnej i mogą zmniejszać ryzyko infekcji. W praktyce, zaleca się przygotowanie naparu poprzez zalanie suszonej szałwii wrzątkiem, a następnie odczekanie, aż napar ostygnie do temperatury pokojowej. Płukanie jamy ustnej takim naparem powinno być częścią codziennej higieny, zwłaszcza w przypadkach pacjentów z protezami dentystycznymi, gdzie ryzyko stanów zapalnych jest wyższe. Rekomendacje te są zgodne z zaleceniami towarzystw stomatologicznych, które podkreślają znaczenie naturalnych środków w poprawie stanu zdrowia jamy ustnej.

Pytanie 19

Analizując wysokość renty podopiecznej oraz jej sytuację mieszkaniową, asystent ocenia, jaka jest jej sytuacja?

A. rodzinna podopiecznej

B. zdrowotna podopiecznej

C. psychologiczna podopiecznej

D. materialna podopiecznej

Analiza wysokości renty oraz sytuacji mieszkaniowej podopiecznej jest kluczowym elementem oceny jej sytuacji bytowej. W kontekście socjalnym, sytuacja bytowa odnosi się do warunków życia, które obejmują zarówno aspekty finansowe, jak i materialne. Wysokość renty, która jest świadczeniem pieniężnym, bezpośrednio wpływa na możliwości zabezpieczenia podstawowych potrzeb życiowych, takich jak mieszkanie, wyżywienie czy opieka zdrowotna. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce może być sytuacja, w której asystent ocenia, czy renta wystarcza na pokrycie kosztów wynajmu mieszkania lub opłat za media. W takich sytuacjach, zgodnie z dobrymi praktykami w pracy socjalnej, należy nie tylko zbadać wysokość renty, ale również realne koszty życia podopiecznej. Standardy pracy socjalnej wskazują na konieczność holistycznego podejścia do diagnozowania sytuacji klienta, co pozwala na efektywniejsze wsparcie i opracowanie indywidualnych planów pomocy.

Pytanie 20

Co należy zrobić, gdy dorosły poszkodowany jest nieprzytomny i nie oddycha?

A. 30 razy ucisnąć klatkę piersiową i wykonać 2 wdechy ratownicze

B. Wykonać 1 wdech ratowniczy, a następnie 20 razy ucisnąć klatkę piersiową

C. 15 razy ucisnąć klatkę piersiową i wykonać 2 wdechy ratownicze

D. Wykonać 5 wdechów ratowniczych, a potem 30 ucisków klatki piersiowej

Odpowiedź 30 uciśnięć klatki piersiowej : 2 oddechy ratownicze jest zgodna z obecnymi wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji. W przypadku dorosłego, który jest nieprzytomny i nie oddycha, natychmiastowe rozpoczęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) jest kluczowe dla zwiększenia szans na przeżycie. Sekwencja 30 uciśnięć klatki piersiowej, a następnie 2 oddechy ratownicze stosowana jest, aby efektywnie utrzymać krążenie i dostarczenie tlenu do mózgu. W praktyce oznacza to wykonanie 30 uciśnięć klatki piersiowej w tempie około 100-120 uciśnięć na minutę, co jest optymalne dla zapewnienia odpowiedniego przepływu krwi. Po uciśnięciach wykonuje się 2 oddechy ratownicze, które powinny być skuteczne, aby zminimalizować ryzyko uszkodzenia mózgu spowodowanego brakiem tlenu. W przypadku braku wykształcenia w zakresie RKO, zaleca się jak najszybsze wezwanie profesjonalnej pomocy medycznej.

Pytanie 21

Pacjent odczuwa intensywny ból w klatce piersiowej, który promieniuje do lewego ramienia, towarzyszy mu niepokój i trudności w oddychaniu. Na co mogą wskazywać te objawy?

A. udar niedokrwienny mózgu

B. atak serca

C. infekcję płuc

D. zapalenie błony surowiczej opłucnej

Objawy, które podałeś, jak ten piekący ból w klatce piersiowej, który promieniuje do lewego barku, a do tego trudności w oddychaniu i uczucie niepokoju, to rzeczywiście mogą być typowe oznaki zawału serca. To stan, w którym krew nie dociera do części serca, co może spowodować poważne uszkodzenia. Dlatego w takich sytuacjach ważne jest, żeby szybko działać – czas naprawdę ma kluczowe znaczenie. Powinno się jak najszybciej zrobić EKG i, jeśli to możliwe, podać aspirynę oraz nitroglicerynę. Jak już potwierdzimy zawał, pacjent powinien trafić do szpitala. Wiedza na temat objawów zawału serca jest podstawą, bo może uratować życie, dlatego tak ważne jest, żeby w szkoleniach dla medyków i ratowników to poruszać.

Pytanie 22

W jakiej organizacji asystent współpracujący z osobą z niepełnosprawnością, która większość renty przeznacza na leki i rachunki, lecz potrzebuje wsparcia finansowego na jedzenie, ubrania i środki czystości, może ubiegać się o pomoc?

A. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej

B. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie

C. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

D. Narodowy Fundusz Zdrowia

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej (MOPS) jest instytucją, która zajmuje się wsparciem osób w trudnej sytuacji życiowej, w tym osób z niepełnosprawnościami. W przypadku samotnej osoby, której budżet nie pozwala na pokrycie podstawowych potrzeb, takich jak żywność, odzież czy środki czystości, MOPS ma możliwość zaoferowania różnorodnych form pomocy. Przykładowo, MOPS może przyznać zasiłki celowe na zakup żywności oraz może pomóc w organizacji dostaw żywności. Dodatkowo, MOPS często współpracuje z lokalnymi organizacjami charytatywnymi, które mogą dostarczyć potrzebujące osoby żywnością oraz innymi produktami. Ważne jest również to, że pracownicy MOPS są przeszkoleni w zakresie rozpoznawania i oceny potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co umożliwia im dostosowanie wsparcia do indywidualnych potrzeb podopiecznych. Zgodnie z przyjętymi standardami w pomocy społecznej, kluczowe jest, aby każda osoba w potrzebie mogła liczyć na szybkie i adekwatne wsparcie, co właśnie zapewnia MOPS.

Pytanie 23

Jakie metody nauczania powinien zastosować asystent, aby pomóc kobiecie z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną w nauce samodzielnego przygotowywania śniadania?

A. Wykład, rozmowy wyjaśniające

B. Pokaz, praktyczne ćwiczenia

C. Dyskusje, metody aktywizujące

D. Historie, wyjaśnienia

Wybór metody pokazowej i ćwiczeniowej w kontekście wsparcia osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest szczególnie istotny, ponieważ te metody umożliwiają praktyczne uczenie się poprzez bezpośrednie zaangażowanie. Pokaz jako metoda edukacyjna polega na zademonstrowaniu konkretnego działania, co pozwala na wprowadzenie osoby uczącej się w kontekst i cel danej czynności, w tym przypadku przygotowywania śniadania. Obserwacja przez uczestnika pokazuje mu nie tylko, jakie kroki należy wykonać, ale także jak radzić sobie z ewentualnymi trudnościami, które mogą się pojawić. Następnie, poprzez ćwiczenie, uczestnik ma możliwość samodzielnego wykonania zadań pod okiem instruktora, co sprzyja utrwalaniu nabytych umiejętności oraz zwiększa poczucie pewności siebie. Dobre praktyki w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną zalecają wykorzystywanie zróżnicowanych metod, które aktywizują ucznia, co w tym przypadku w pełni potwierdzają. Efektywność takich metod zwiększa się, gdy uczniowie mogą powtarzać czynności w różnorodnych scenariuszach, co dodatkowo wspiera transfer nabytych umiejętności do codziennego życia.

Pytanie 24

25-letnia podopieczna z ciężką niepełnosprawnością intelektualną mieszka na stałe z matką, która zapewnia jej opiekę. Obecnie matka jest w sanatorium. Podczas jej nieobecności dziewczyna pozostaje pod opieką starszej siostry. Od chwili wyjazdu matki podopieczna jest niespokojna, wydaje się być lękliwa, a w nocy poci się. Te objawy sugerują niezaspokojoną potrzebę jakiej?

A. oddychania

B. poczucia bezpieczeństwa

C. utrzymania odpowiedniej temperatury ciała

D. snu

Wybór odpowiedzi 1, czyli bezpieczeństwa, jest uzasadniony, ponieważ objawy, które obserwujemy u podopiecznej, są typowe dla sytuacji, w której jednostka czuje się zagrożona lub niepewna. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną często mają trudności z przetwarzaniem zmian w otoczeniu, co może prowadzić do lęku i niepokoju, szczególnie gdy ich podstawowa figura opiekuńcza, jak matka, jest nieobecna. W takiej sytuacji potrzeba bezpieczeństwa staje się kluczowa. Przykładem może być sytuacja, w której osoba z niepełnosprawnością intelektualną szuka pocieszenia w znanych przedmiotach lub rutynach, które dają jej poczucie stabilności. Ogólnie rzecz biorąc, potrzeba bezpieczeństwa jest jednym z fundamentalnych elementów teorii Maslowa, gdzie zaspokojenie tej potrzeby jest niezbędne do osiągnięcia kolejnych poziomów rozwoju psychicznego i emocjonalnego. W praktyce, zapewnienie stabilnego i bezpiecznego środowiska, w tym utrzymania znanych rutyn oraz stałego kontaktu z opiekunem, może znacząco pomóc w redukcji objawów lęku i niepokoju u osób z niepełnosprawnościami intelektualnymi.

Pytanie 25

Co powinien przygotować asystent dla podopiecznej na zajęcia z ludoterapii?

A. bierki i gry planszowe

B. książki i czasopisma

C. pędzle i farby

D. druty i włóczkę

Wybór gier planszowych i bierek jako odpowiedzi na pytanie o przygotowanie zajęć z ludoterapii jest uzasadniony, ponieważ te aktywności wspierają rozwój społeczny, emocjonalny i poznawczy uczestników. Gry planszowe angażują uczestników w interakcje, co sprzyja budowaniu relacji międzyludzkich oraz rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych. Ludoterapia, wykorzystując gry jako narzędzie, pozwala na wprowadzenie elementów rywalizacji i współpracy, co jest istotne w nauce rozwiązywania konfliktów i uczy zdrowej rywalizacji. Przykładowo, gra w bierki kształtuje zdolności manualne oraz koordynację ruchową, a zarazem uczy cierpliwości i strategii. Standardy pracy z dziećmi w ramach zajęć terapeutycznych podkreślają znaczenie gier jako sposobu na naukę poprzez zabawę, co zwiększa motywację do uczestnictwa i poprawia samopoczucie psychiczne. Warto zatem wprowadzać do programu zajęć różnorodne gry, by maksymalizować korzyści płynące z terapii.

Pytanie 26

Pani Helena, która jest osobą z niepełnosprawnością fizyczną, mieszka razem z mężem i córką. Bliscy pani Heleny przebywają często poza domem, co sprawia, że czuje się ona samotna i niepotrzebna. Jakie działania powinien podjąć asystent, aby poprawić sytuację rodzinną?

A. zorganizować spotkanie podopiecznej z psychologiem

B. zaproponować rodzinie uczestnictwo w terapii

C. omówić z bliskimi problem, który dotyczy podopiecznej

D. spędzać dużo czasu z panią Heleną

Rozmowa z rodziną o problemach, z jakimi boryka się podopieczna, jest kluczowym krokiem w budowaniu zdrowych relacji oraz wsparciu emocjonalnym. Tego typu interwencja opiera się na zasadach komunikacji interpersonalnej, które wskazują, że otwarte rozmowy mogą przyczynić się do lepszego zrozumienia potrzeb i emocji danej osoby. W przypadku pani Heleny, jej uczucie samotności i nieprzydatności mogą być skutkiem braku zaangażowania bliskich w jej życie. Poprzez zaangażowanie rodziny w rozmowę można zidentyfikować problemy oraz wspólnie poszukiwać rozwiązań, które będą sprzyjały poprawie jej samopoczucia. Przykładowo, po rozmowie rodzina może zacząć planować wspólne aktywności, które będą ukierunkowane na angażowanie pani Heleny oraz dawanie jej poczucia wartości. Zgodnie z praktykami z zakresu psychologii, aktywne słuchanie i empatia w takich rozmowach są kluczowe, co pozwala na stworzenie przestrzeni, w której pani Helena może otworzyć się na wyrażanie swoich emocji. Efektem takiej interwencji może być również zmniejszenie poziomu stresu i poprawa relacji rodzinnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 27

Co nie jest ujęte w Karcie Praw Osób Niepełnosprawnych?

A. regulacje dotyczące czasu pracy osoby niepełnosprawnej

B. uprawnienia osoby niepełnosprawnej do rehabilitacji

C. uprawnienia osoby niepełnosprawnej do zdobywania wiedzy

D. opisanie pojęcia osoby niepełnosprawnej

Wszystkie odpowiedzi, które sugerują, że Karta Praw Osób Niepełnosprawnych mówi o czasie pracy czy rehabilitacji, są mylne. Karta nie reguluje takich rzeczy, bo to jest w innych przepisach, jak Kodeks pracy. Karta koncentruje się na dostępie do rehabilitacji i edukacji, co jest istotne dla integracji. Często ludzie mylą różne kwestie, co prowadzi do nieporozumień. Dobrze jest zrozumieć, że Karta ma inne cele i trzeba znać inne przepisy, które odnoszą się do pracy osób z niepełnosprawnościami. Warto nie mylić ogólnych praw z tym, co dotyczy zatrudnienia, bo to może prowadzić do złych wniosków.

Pytanie 28

Gdzie asystent znajdzie informację o całkowitej niezdolności do pracy podopiecznego?

A. miejscowy ośrodek pomocy społecznej

B. lekarza orzecznika NFZ

C. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie

D. lekarza orzecznika ZUS

Wybór ośrodka pomocy społecznej jako źródła informacji o całkowitej niezdolności do pracy jest błędny, ponieważ ośrodki te zajmują się wsparciem społecznym, a nie medycznym. Nie posiadają one kompetencji do wydawania orzeczeń zdrowotnych czy też stwierdzania niezdolności do pracy. Również Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie, mimo że ma na celu wspieranie rodzin i osób w trudnych sytuacjach życiowych, nie jest uprawnione do przeprowadzania ocen zdrowotnych ani wystawiania orzeczeń w zakresie niezdolności do pracy. Tego rodzaju kompetencje są zarezerwowane dla lekarzy orzeczników, którzy na podstawie obiektywnych analiz medycznych oraz obowiązujących norm prawnych dokonują oceny stanu zdrowia pacjenta. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie pomocy społecznej z oceną zdrowia, co prowadzi do mylnego wyobrażenia o roli różnych instytucji. W rzeczywistości zrozumienie, gdzie skierować się w przypadku potrzeby orzeczenia o niezdolności do pracy, ma kluczowe znaczenie dla uzyskania odpowiedniego wsparcia i ochrony prawnej. Dlatego tak ważne jest, aby osoby zainteresowane tym tematem miały świadomość struktury systemu i kompetencji poszczególnych instytucji.

Pytanie 29

Podczas pielęgnacji pacjenta ważącego 160 kilogramów, który jest unieruchomiony w łóżku, jaki sprzęt powinien zastosować asystent do czynności higienicznych?

A. Urządzenie do pionizacji

B. Ślizgacz

C. Dźwig

D. Transporter

Przenośnik, pionizator oraz łatwoślizg to sprzęty, które mogą być używane w różnych kontekstach, jednak nie są one odpowiednie dla podopiecznego ważącego 160 kilogramów podczas wykonywania higienicznych czynności pielęgnacyjnych. Przenośnik, mimo że może być użyteczny w sytuacjach transportowych, nie zapewnia odpowiedniego wsparcia dla osób o dużej masie ciała, co wiąże się z ryzykiem upadków lub kontuzji zarówno dla pacjenta, jak i pracownika. Pionizator, który ma na celu pomoc w postawie stojącej, może być stosowany u osób, które są w stanie utrzymać pewną stabilność, a u pacjenta leżącego może być nieefektywny, co zwiększa ryzyko urazów. Łatwoślizg, z kolei, to element wspierający przesuwanie pacjentów w łóżku, lecz nie jest wystarczający przy podnoszeniu ich do innej pozycji. Osoby, które wybierają te opcje, mogą nie zrozumieć, że dla osób o wysokiej masie ciała kluczowe jest zastosowanie sprzętu, który został zaprojektowany z myślą o ich bezpieczeństwie. Wybór nieodpowiedniego sprzętu może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych oraz obciążenia fizycznego asystenta, co jest sprzeczne z zasadami ergonomii i bezpieczeństwa w pracy z osobami niepełnosprawnymi.

Pytanie 30

Jakie obszary ciała mogą być narażone na odleżyny u osoby, która długo leży na boku?

A. tył głowy, uszy, pięty

B. kość krzyżowa, kostki boczne, kolana

C. uszy, krętarze kości udowej, kostki boczne

D. nasada kości strzałkowej, łokcie, odcinek lędźwiowy kręgosłupa

Odpowiedź wskazująca na małżowiny uszne, krętarze kości udowych oraz kostki boczne jako miejsca narażone na odleżyny jest prawidłowa, ponieważ te obszary ciała są szczególnie wrażliwe na ucisk, gdy pacjent leży w pozycji bocznej przez dłuższy czas. Odleżyny, znane również jako owrzodzenia odleżynowe, powstają w wyniku przewlekłego ucisku na skórę oraz tkankę podskórną, co prowadzi do upośledzenia krążenia i tlenowania tkanek. Małżowiny uszne mogą być narażone na odleżyny, zwłaszcza u pacjentów leżących na boku, gdyż są one wystawione na bezpośredni kontakt z powierzchnią łóżka. Krętarze kości udowych oraz kostki boczne to również obszary, w których ucisk wywołany przez sztywne podłoże lub niewłaściwe pozycjonowanie ciała może prowadzić do lokalnych uszkodzeń. W praktyce, pielęgniarki i opiekunowie powinni regularnie zmieniać pozycję pacjentów, aby zminimalizować ryzyko powstawania odleżyn. Prawidłowe stosowanie technik profilaktycznych, takich jak zmiany pozycji co dwie godziny, oraz zastosowanie materacy przeciwodleżynowych, są kluczowe w opiece nad pacjentami leżącymi, co potwierdzają wytyczne WHO oraz standardy opieki zdrowotnej.

Pytanie 31

Włączenie osoby z niepełnosprawnością w działalność lokalnej grupy wolontariuszy, to przykład metody pracy?

A. indywidualnego przypadku

B. z rodziną

C. zespołowej

D. w środowisku

Wybór odpowiedzi opartej na indywidualnym przypadku nie uwzględnia kontekstu, w jakim zaangażowanie osoby z niepełnosprawnością w wolontariat ma miejsce. Metoda indywidualnego przypadku skupia się na unikalnych potrzebach i sytuacji jednostki, co może być użyteczne w pracy z osobami, które wymagają specyficznego wsparcia. Jednakże wolontariat wymaga interakcji z szerszym środowiskiem, co czyni tę metodę nieodpowiednią w tym kontekście. Z kolei odniesienie do pracy z rodziną sugeruje, że zaangażowanie w wolontariat dotyczy przede wszystkim relacji w obrębie rodziny, co nie oddaje pełni sytuacji, gdzie kluczowe jest korzystanie z zasobów społecznych i lokalnych. W praktyce, rodzina może odgrywać rolę wspierającą, ale sama w sobie nie jest głównym kontekstem działań wolontariackich. Podejście grupowe również nie odpowiada na specyfikę sytuacji, gdyż wolontariat może obejmować różne grupy osób, a nie tylko te, które są ze sobą ściśle powiązane. Wnioskując, błędne odpowiedzi wynikają z ograniczonego zrozumienia ról, jakie środowisko odgrywa w aktywności osób z niepełnosprawnościami oraz jakie mechanizmy integracji są kluczowe dla ich rozwoju społecznego i osobistego. W kontekście pracy środowiskowej, istotne jest, aby działać w ramach szerszego systemu wsparcia, który uwzględnia interakcje społeczne, a nie tylko indywidualne przypadki.

Pytanie 32

Jaki stopień niepełnosprawności powinien być przypisany osobie zatrudnionej w zakładzie pracy chronionej, która potrzebuje okresowej lub częściowej pomocy w realizacji ról społecznych?

A. lekki

B. przeciętny

C. znaczny

D. umiarkowany

Wybór odpowiedzi "znaczny" nie jest właściwy, ponieważ oznacza on, że osoba z niepełnosprawnością wymaga stałej pomocy w codziennych czynnościach, co znacznie wykracza poza sytuację opisaną w pytaniu. Osoby z znacznym stopniem niepełnosprawności często doświadczają poważnych ograniczeń w zakresie mobilności lub funkcji poznawczych, co nie pasuje do opisanego przypadku, w którym pomoc jest jedynie czasowa lub częściowa. Z kolei odpowiedź "lekki" odnosi się do stopnia, w którym osoba jest w większości samowystarczalna, co również nie odpowiada potrzebom podopiecznego pracującego w zakładzie pracy chronionej, który wymaga wsparcia. Wybór "przeciętny" jest nieodpowiedni, ponieważ nie jest to uznawany stopień niepełnosprawności w polskim systemie klasyfikacji. Typowe błędy myślowe obejmują błędne założenie, że stopień niepełnosprawności można określić jedynie na podstawie widocznych objawów, ignorując szerszy kontekst funkcjonowania osoby w społeczeństwie. Kluczowe jest rozpoznawanie indywidualnych potrzeb oraz poziomu wsparcia, jakie wymagają osoby z różnymi stopniami niepełnosprawności, a także znajomość standardów klasyfikacyjnych, które pozwalają na właściwe określenie stopnia niepełnosprawności.

Pytanie 33

Pan Karol, osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, pracuje w firmie dystrybuującej czasopisma w ramach zatrudnienia wspomaganego. Jaką formę rehabilitacji realizuje przez wykonywanie swoich obowiązków?

A. Rehabilitację zawodową

B. Rehabilitację społeczną

C. Rehabilitację psychiczną

D. Rehabilitację medyczną

Odpowiedź "zawodowej" jest poprawna, ponieważ rehabilitacja zawodowa odnosi się do działań mających na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w zdobywaniu i utrzymaniu pracy. W przypadku pana Karola, który posiada umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, rehabilitacja zawodowa może obejmować różnorodne formy wsparcia, takie jak treningi umiejętności zawodowych, doradztwo zawodowe oraz adaptacja miejsca pracy. Przykładem praktycznego zastosowania rehabilitacji zawodowej może być organizowanie warsztatów, które uczą konkretnej obsługi maszyn lub programów komputerowych niezbędnych w pracy w dystrybucji czasopism. Takie podejście umożliwia nie tylko nabycie niezbędnych umiejętności, ale także zwiększa pewność siebie oraz integrację w środowisku pracy. Standardy i dobre praktyki w rehabilitacji zawodowej, takie jak te określone przez Międzynarodową Organizację Pracy, podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia do potrzeb pracowników z niepełnosprawnościami, co jest kluczowe w kontekście efektywności ich zatrudnienia.

Pytanie 34

Jaki stopień niepełnosprawności jest przypisany 20-latkowi otrzymującemu zasiłek pielęgnacyjny?

A. lekki lub znaczny

B. znaczny lub duży

C. duży lub umiarkowany

D. umiarkowany lub znaczny

Każda z niepoprawnych odpowiedzi opiera się na niepełnym zrozumieniu klasyfikacji stopni niepełnosprawności oraz funkcji zasiłku pielęgnacyjnego. W przypadku odpowiedzi wskazujących stopnie "lekki lub znaczny", sugeruje się, że osoba z lekką niepełnosprawnością mogłaby mieć prawo do zasiłku, co jest błędne. Lekki stopień niepełnosprawności zazwyczaj nie powoduje potrzeby stałej pomocy w codziennym życiu, co jest kluczowym kryterium dla przyznania zasiłku. Odpowiedzi "znaczny lub duży" oraz "duży lub umiarkowany" również nie są zgodne z obowiązującymi regulacjami, ponieważ nie istnieje formalna klasyfikacja stopnia niepełnosprawności określająca "duży" jako oddzielny poziom. W rzeczywistości, najbardziej powszechnie stosowane klasyfikacje, takie jak klasyfikacja WHO, wymieniają tylko trzy stopnie: lekki, umiarkowany i znaczny. Typowym błędem w rozumowaniu jest mylenie pojęć związanych z potrzebą wsparcia oraz samym stopniem niepełnosprawności, co prowadzi do nieprecyzyjnych wniosków. Aby właściwie ocenić potrzebę wsparcia, ważne jest zrozumienie, że zasiłek pielęgnacyjny jest przeznaczony dla osób z wyraźnymi ograniczeniami w funkcjonowaniu, które wymagają pomocy ze strony innych. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie kompleksowej oceny potrzeb osób z niepełnosprawnościami w kontekście ich codziennego życia oraz dostępu do odpowiednich form wsparcia.

Pytanie 35

W jakim dokumencie można znaleźć informacje o stopniu niepełnosprawności oraz symbolu przyczyny związanej z tą niepełnosprawnością?

A. W orzeczeniu dotyczącym konieczności przeprowadzenia rehabilitacji medycznej wydanym przez lekarza rzeczoznawcę z Kasy Ubezpieczenia Rolniczego

B. W orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności wydanym przez Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności

C. W orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego wydanym przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną

D. W orzeczeniu o niezdolności do pracy wydanym przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności jest kluczowym dokumentem w systemie wsparcia osób z niepełnosprawnościami. Zawiera ono szczegółowe informacje na temat stopnia funkcjonowania osoby oraz symbol przyczyny niepełnosprawności, co jest niezbędne do uzyskania odpowiednich świadczeń oraz wsparcia. Przykładowo, taki dokument może być wymagany przy ubieganiu się o dofinansowanie do rehabilitacji czy dostosowania miejsca pracy. Standardy w tej dziedzinie wskazują, że orzeczenie powinno być wydawane na podstawie kompleksowej oceny, która uwzględnia zarówno aspekty medyczne, jak i społeczne. W praktyce, znajomość treści tego orzeczenia jest niezbędna dla asystentów i pracowników socjalnych, aby mogli skutecznie wspierać podopiecznych w ich dążeniu do pełnej integracji społecznej i zawodowej, a także w dostępie do edukacji i ochrony zdrowia.

Pytanie 36

W jaki sposób można pomóc osobie z chorobą Alzheimera w swobodnym poruszaniu się po domu?

A. zdemontować drzwi z poszczególnych pokojów

B. na początku wyjaśnić lokalizację różnych pomieszczeń

C. umieścić oznaczenia na pomieszczeniach (np. napisy lub obrazki na drzwiach)

D. każdorazowo ją prowadzić do kuchni, łazienki i innych pomieszczeń

Oznakowanie poszczególnych pomieszczeń w domu osoby cierpiącej na chorobę Alzheimera to skuteczna metoda, która może znacznie ułatwić jej samodzielne poruszanie się. Dzięki zastosowaniu jasnych i czytelnych oznaczeń, takich jak napisy i obrazki na drzwiach, osoba ta może szybko zidentyfikować, gdzie znajduje się kuchnia, łazienka czy pokój dzienny. Tego rodzaju oznakowanie nie tylko wspiera orientację przestrzenną, ale również podnosi poczucie niezależności i samodzielności. W praktyce, można zastosować kolory, które są łatwe do rozpoznania, a także symbole graficzne, które mogą być bardziej intuicyjne niż tekst. Dodatkowo, standardy projektowania przestrzeni dla osób z demencją zalecają tworzenie środowisk przyjaznych, które uwzględniają potrzeby użytkowników, minimalizując ryzyko dezorientacji. Warto również pamiętać, że regularna zmiana układu pomieszczeń lub ich oznaczeń może prowadzić do stresu, dlatego stałość w oznakowaniu jest kluczowa dla ich komfortu.

Pytanie 37

Asystent powinien zaproponować 40-letniej kobiecie z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną uczestnictwo w zajęciach, które pomogą jej w rozwijaniu umiejętności społecznych i zawodowych. Jakie zajęcia byłyby odpowiednie?

A. w ośrodku rehabilitacji medycznej

B. w placówce opiekuńczo-leczniczej

C. w klubie dla seniorów

D. na warsztatach terapii zajęciowej

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) są dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością intelektualną, co czyni je idealnym miejscem dla 40-letniej kobiety z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. WTZ oferują różnorodne programy mające na celu rozwijanie umiejętności społecznych i zawodowych, co sprzyja integracji społecznej oraz zwiększa szanse na zatrudnienie. Uczestnicy mają możliwość pracy w grupach, co rozwija umiejętności interpersonalne, a także uczy współpracy i komunikacji. Przykłady zajęć w WTZ obejmują warsztaty plastyczne, kulinarne czy rękodzielnicze, które nie tylko rozwijają zdolności manualne, ale także pozwalają na naukę zarządzania czasem i odpowiedzialnością. W kontekście standardów branżowych, WTZ są zgodne z Ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób z niepełnosprawnościami, co zapewnia ich wysoką jakość i adekwatność do potrzeb uczestników.

Pytanie 38

Jakie dane może uzyskać asystent z analizy orzeczenia o niepełnosprawności?

A. o realizowanej terapii

B. o realizowanej rehabilitacji

C. o poziomie niepełnosprawności

D. o przyznaniu środków na remont łazienki

Poprawną odpowiedzią jest 'o stopniu niepełnosprawności', ponieważ analiza orzeczenia o niepełnosprawności jest kluczowa w celu zrozumienia, jakie są konkretne ograniczenia i możliwości osoby z niepełnosprawnością. Orzeczenie to dostarcza szczegółowych informacji na temat stopnia dysfunkcji, co ma bezpośrednie przełożenie na dostępność różnych form wsparcia i dofinansowania, w tym rehabilitacji i terapii. Przykładowo, osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością może mieć dostęp do innych form pomocy w porównaniu do osoby z ciężką niepełnosprawnością. Ponadto, w wielu kontekstach prawnych i administracyjnych, stopień niepełnosprawności jest kluczowym czynnikiem przy ustalaniu uprawnień do różnych świadczeń społecznych oraz wsparcia finansowego, co zgodne jest z najlepszymi praktykami w obszarze pomocy społecznej. W związku z tym, zrozumienie treści orzeczenia jest niezbędne dla prawidłowego planowania działań wspierających osobę z niepełnosprawnością oraz dla jej integracji w życiu społecznym i zawodowym.

Pytanie 39

Jakie działania należy podjąć, aby zapobiegać powstawaniu odleżyn u pacjenta w pozycji leżącej?

A. zmieniać pozycje pacjenta co dwie godziny

B. używać materaca o twardej powierzchni

C. wykorzystywać bieliznę z materiałów syntetycznych

D. wcierać spirytus na całe ciało

Stosowanie profilaktyki przeciwodleżynowej u pacjentów leżących jest kluczowe dla zapobiegania powstawaniu odleżyn. Zmiana pozycji ułożeniowej co dwie godziny jest najskuteczniejszym sposobem na redukcję nacisku na wrażliwe obszary ciała, co ma szczególne znaczenie w przypadku osób unieruchomionych. Regularne zmiany pozycji pomagają poprawić krążenie krwi w miejscach najbardziej narażonych na rozwój odleżyn, takich jak kości krzyżowe, pięty, łokcie i łopatki. Praktyka ta jest zgodna z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz ogólnymi standardami opieki zdrowotnej. W zależności od stanu pacjenta, można stosować różne techniki ułożeniowe, takie jak ułożenie na boku, na plecach czy na brzuchu. Warto również zastosować dodatkowe środki, takie jak poduszki czy wałki, które mogą wspierać pacjenta w utrzymaniu odpowiedniej pozycji. Dbanie o skórę i jej nawilżenie, a także monitorowanie stanu skóry pacjenta powinny być integralną częścią procesu opieki, co wspiera skuteczność profilaktyki przeciwodleżynowej.

Pytanie 40

W jakiej pozycji powinien ustawić się asystent pomagający osobie z niedowładem lewej nogi w trakcie jej wstawania z krzesła, aby zapobiec upadkowi?

A. z lewej strony, patrząc w przeciwną stronę niż osoba.

B. z lewej strony, patrząc w tym samym kierunku co osoba.

C. z prawej strony, patrząc w przeciwną stronę niż osoba.

D. z prawej strony, patrząc w tym samym kierunku co osoba.

Asystent asekurujący podopiecznego z niedowładem lewej kończyny dolnej powinien stać po lewej stronie krzesła i być zwrócony w tym samym kierunku, co podopieczny, aby zapewnić optymalną stabilność oraz wsparcie. Taka pozycja pozwala na skuteczniejsze wykorzystanie siły asystenta w przypadku, gdy podopieczny zacznie tracić równowagę. Umożliwia to również lepszy chwyt i kontrolę nad sytuacją, ponieważ asystent ma bezpośredni dostęp do lewej strony ciała podopiecznego, co jest kluczowe w kontekście rehabilitacji i wsparcia osób z ograniczeniami ruchowymi. Przykładem zastosowania tej techniki może być pomoc w wstawaniu z krzesła, gdzie asystent może szybko zareagować na ewentualne upadki, stabilizując sylwetkę podopiecznego przed ich wystąpieniem. Ponadto, zgodnie z zasadami pracy z osobami z niepełnosprawnościami, kluczowym aspektem jest dbanie o poczucie bezpieczeństwa podopiecznego, co w dużej mierze zależy od prawidłowej pozycji asystenta. Te praktyki są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się rehabilitacją i opieką nad osobami z ograniczeniami ruchowymi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej