Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 15 czerwca 2025 09:19
Data zakończenia: 15 czerwca 2025 09:37

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

B. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

C. ustalenie celów działań terapeutycznych

D. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

Wybór odpowiedzi dotyczącej metod i technik terapii zajęciowej wskazuje, że może być pewne nieporozumienie co do procesu terapeutycznego. Dobieranie metod powinno nastąpić po diagnozie terapeutycznej. Bez pełnego zrozumienia stanu pacjenta ciężko jest efektywnie dobrać odpowiednie formy terapii. Prowadzenie terapii zgodnie z planem to założenie, że plan bazuje na dokładnych informacjach, które dostarcza diagnoza. W praktyce może się zdarzyć, że terapeuta zastosuje uniwersalne metody, które nie odpowiadają indywidualnym potrzebom pacjenta, co może ograniczyć efekty rehabilitacji. Ustalanie celów terapii powinno również następować po diagnozie, bo cele powinny być dostosowane do zidentyfikowanych potrzeb pacjenta. Tak więc, przyjęcie strategii bez wcześniejszego zrozumienia pacjenta może prowadzić do błędnych decyzji terapeutycznych, a to koliduje z zasadami opartymi na dowodach, które mówią, jak ważna jest dokładna ocena w rehabilitacji.

Pytanie 2

Jakie materiały mogą wspierać realizację zajęć z wykorzystaniem metody komunikacji alternatywnej?

A. Książki naukowe

B. Piktogramy

C. Aparat fotograficzny

D. Instrumenty muzyczne

Piktogramy są istotnym narzędziem w zakresie komunikacji alternatywnej, ponieważ stanowią wizualne reprezentacje pojęć, które ułatwiają zrozumienie i współpracę. Używanie piktogramów w zajęciach edukacyjnych wspiera osoby, które mają trudności z werbalnym wyrażaniem swoich myśli, co jest kluczowe w kontekście edukacji specjalnej. Piktogramy mogą być stosowane do przedstawiania codziennych czynności, emocji czy wcześniejszych doświadczeń, co umożliwia uczniom lepsze zrozumienie i przyswajanie informacji. W praktyce, nauczyciele mogą używać piktogramów podczas prezentacji materiału, aby zwiększyć zaangażowanie uczniów oraz ułatwić im interakcję z otoczeniem. Zgodnie z zasadami komunikacji alternatywnej, piktogramy powinny być jasno zdefiniowane i powszechnie zrozumiałe, co sprzyja ich skuteczności. Ponadto, ich integracja z innymi metodami, takimi jak AAC (Augmentative and Alternative Communication), może znacząco poprawić jakość nauczania oraz umożliwić bardziej zindywidualizowane podejście do potrzeb uczniów. Warto zauważyć, że piktogramy są szeroko stosowane w różnych środowiskach edukacyjnych i terapeutycznych, co potwierdza ich użyteczność i efektywność w praktyce.

Pytanie 3

Do metod neurofizjologicznych używanych w kinezyterapii, które umożliwiają przyswajanie nowych wzorców ruchowych, zaliczają się

A. Sherborne, Silvy

B. Vojty, NDT Bobath

C. Domana, Pilatesa

D. Klappa, Tomatisa

Wybór metod Klappa, Tomatisa, Domana, Pilatesa oraz Sherborne i Silvy nie jest zgodny z wymaganiami neurofizjologicznych podejść do kinezyterapii, które koncentrują się na nauce nowych wzorców ruchowych. Metody Klappa i Tomatisa są związane z terapią słuchową oraz neurofizjologią, jednak ich głównym celem nie jest bezpośrednie kształtowanie wzorców ruchowych, a raczej stymulacja sensoryczna i percepcyjna. Podobnie, metoda Domana, oparta na stymulacji intelektualnej i rozwoju kognitywnym dzieci, nie ma na celu przywracania funkcji ruchowych. Natomiast Pilates, choć skuteczny w poprawie ogólnej sprawności fizycznej i postawy, nie jest podejściem neurofizjologicznym, a jego głównym celem jest wzmocnienie mięśni oraz zwiększenie elastyczności, a nie korekcja patologicznych wzorców ruchowych. W kontekście metod Sherborne i Silvy, są one z kolei ukierunkowane na wspieranie rozwoju społecznego i emocjonalnego przez ruch, a nie na rehabilitację neurologiczną. Warto zwrócić uwagę, że wybór odpowiedniej metody terapeutycznej powinien opierać się na solidnych podstawach merytorycznych oraz aktualnych standardach branżowych, co pozwala uniknąć typowych błędów myślowych związanych z dezorientacją w zakresie stosowanych technik rehabilitacyjnych, które mogą nie odpowiadać rzeczywistym potrzebom pacjentów z zaburzeniami ruchowymi.

Pytanie 4

Po etapie zbierania informacji o pacjencie oraz jego rodzinie w diagnozie terapeutycznej następuje

A. sformułowanie diagnozy

B. etap terapii zajęciowej

C. ich analizowanie

D. faza ewaluacji

Odpowiedź 'ich analizowanie' jest poprawna, ponieważ na etapie diagnozy terapeutycznej kluczowym zadaniem po zebraniu danych jest ich szczegółowa analiza. Proces ten pozwala terapeucie na zrozumienie potrzeb pacjenta oraz identyfikację potencjalnych problemów, które mogą wymagać interwencji. Analiza danych obejmuje przegląd informacji uzyskanych z wywiadów, obserwacji oraz testów diagnostycznych, co jest zgodne z obowiązującymi standardami w praktyce terapeutycznej. W praktyce terapeutycznej analiza danych prowadzi do formułowania wniosków, które są podstawą do dalszych działań, takich jak opracowanie planu terapeutycznego. Na przykład, w terapii zajęciowej analiza danych dotyczących umiejętności i ograniczeń pacjenta pozwala na dostosowanie programów zajęciowych do indywidualnych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii. Warto również dodać, że zgodnie z zasadami evidence-based practice, analiza danych powinna być systematyczna i oparta na dowodach, co przyczynia się do podniesienia jakości świadczonych usług.

Pytanie 5

Wyposażenie pracowni powinno obejmować stół do ping-ponga, aparat fotograficzny oraz zestaw instrumentów muzycznych?

A. organizację czasu wolnego

B. chromoterapię

C. umiejętności interpersonalne

D. silwoterapię

Poprawna odpowiedź to organizacja czasu wolnego, gdyż stół do ping-ponga, aparat fotograficzny i zestaw instrumentów muzycznych są narzędziami, które przyczyniają się do rozwijania różnorodnych form aktywności w ramach wolnego czasu. Organizacja czasu wolnego odnosi się do planowania i wdrażania działań, które mają na celu efektywne wykorzystanie wolnych chwil, sprzyjające zarówno relaksacji, jak i rozwojowi osobistemu. Na przykład, gry w ping-ponga wspierają aktywność fizyczną oraz poprawiają umiejętności współpracy i rywalizacji, natomiast fotografia rozwija kreatywność oraz umiejętności techniczne. Zestaw instrumentów muzycznych może służyć nie tylko do nauki gry, ale również do wspólnego muzykowania, co sprzyja integracji i budowaniu relacji międzyludzkich. W kontekście standardów wychowania i edukacji, takie podejście do organizacji czasu wolnego sprzyja wszechstronnemu rozwojowi jednostki, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, a także społeczne.

Pytanie 6

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. alternatywnych metod komunikacji

B. nawiązywania relacji społecznych

C. zaakceptowania własnej niepełnosprawności

D. wykonywania codziennych czynności

W opcji akceptacji własnej niepełnosprawności kładzie się nacisk na aspekt psychologiczny, który jest istotny, ale nie stanowi głównego celu ergoterapii w kontekście schorzeń układu krążenia. Ergoterapia ma na celu przede wszystkim przywrócenie funkcji i niezależności pacjentów poprzez naukę i adaptację do codziennych aktywności, które są kluczowe dla ich jakości życia. Nawiązywanie kontaktów społecznych jest ważnym aspektem rehabilitacji, jednak ergoterapia koncentruje się głównie na praktycznych umiejętnościach, które umożliwiają pacjentom aktywne funkcjonowanie w społeczeństwie. Alternatywne formy komunikacji, choć istotne w rehabilitacji osób z trudnościami w komunikacji, nie są głównym celem ergoterapii wobec pacjentów z schorzeniami układu krążenia. W efekcie, koncentrowanie się na tych obszarach może prowadzić do błędnego rozumienia zakresu i funkcji ergoterapii. Przy wyborze interwencji kluczowe jest zrozumienie, że ergoterapia skupia się na aspektach praktycznych, które pozwalają pacjentom na swobodne i niezależne uczestnictwo w życiu codziennym, co jest niezbędne w przypadku niewydolności układu krążenia.

Pytanie 7

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną napotykają trudności w identyfikowaniu przedmiotów oraz w wydobywaniu elementów z całości, co dotyczy zaburzeń

A. myślenia

B. wyobraźni

C. spostrzegania

D. pamięci

Wybór odpowiedzi dotyczących myślenia, pamięci czy wyobraźni nie trafia w sedno sprawy, kiedy mówimy o problemach z rozpoznawaniem przedmiotów u osób z niepełnosprawnością intelektualną. Myślenie to coś, co obejmuje analizowanie i ocenianie informacji, ale nie jest tym, co bezpośrednio wpływa na to, jak identyfikujemy obiekty. Jasne, trudności w myśleniu mogą wpływać na wnioskowanie, ale nie wyjaśniają, dlaczego rozpoznawanie czy segregowanie elementów to wyzwanie. Pamięć odnosi się do przechowywania informacji, ale nie mówi nam, jak wyodrębniać elementy w otoczeniu. Choć pamięć jest ważna w nauce, nie załatwia sprawy z percepcją. Wyobraźnia to tworzenie mentalnych obrazów, ale sama nie dostarcza nam informacji o prawdziwych przedmiotach. Właściwie, postrzeganie jest kluczowe tutaj i brak umiejętności spostrzegawczych może naprawdę utrudniać rozumienie świata. Często ludzie mylą trudności w spostrzeganiu z innymi procesami kognitywnymi, co prowadzi do nieporozumień i stosowania niewłaściwych metod wsparcia.

Pytanie 8

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. koców, olejków zapachowych

B. tapczanów, projektora

C. materaców, instrumentów muzycznych

D. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych

Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 9

Które materiały są potrzebne w technice makramy?

A. Klej, drut, bejca

B. Arkusze szarego papieru, flamastry, kolorowa kreda

C. Sznurki, nici, mulina, koraliki

D. Puszki szmerowe, dzwonki melodyczne

W technice makramy kluczowymi elementami są sznurki, nici, mulina oraz koraliki, które służą do tworzenia różnorodnych wzorów i projektów. Sznurki, najczęściej bawełniane lub syntetyczne, stanowią podstawowy materiał, z którego powstają różnorodne sploty i węzły. Nici i mulina mogą być używane do bardziej skomplikowanych detali i wykończeń, dodając estetyczne akcenty do projektów. Koraliki z kolei są wykorzystywane do ozdabiania, co pozwala na stworzenie unikalnych i efektownych prac. Makrama, jako technika rękodzielnicza, ma długą historię i jest stosowana do tworzenia ozdób do wnętrz, biżuterii oraz akcesoriów. Zastosowanie właściwych materiałów jest kluczowe dla trwałości i estetyki końcowego produktu. Warto również przestrzegać dobrych praktyk, takich jak dobór odpowiedniej grubości sznurków do planowanego projektu oraz testowanie różnych węzłów w celu osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 10

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. kodeksu

B. statutu

C. regulaminu

D. harmonogramu

Regulamin jest dokumentem, który precyzyjnie określa zasady funkcjonowania instytucji, w tym prawa i obowiązki jej uczestników oraz szczegółowe przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp). Jako narzędzie zarządzania, regulamin powinien być dostępny dla wszystkich pracowników oraz uczestników, co zapewnia przejrzystość i zgodność z obowiązującymi przepisami prawa. Przykładowo, w regulaminie mogą być zawarte informacje dotyczące organizacji pracy, zasad postępowania w sytuacjach awaryjnych czy wymagania dotyczące używania odzieży ochronnej. W kontekście nowo otwartej pracowni, dobrze sformułowany regulamin stanowi fundament dla budowania kultury bezpieczeństwa oraz odpowiedzialności w miejscu pracy. Warto również podkreślić, że regulamin powinien być zgodny z wewnętrznymi standardami oraz regulacjami krajowymi, co podnosi jego wiarygodność i skuteczność jako narzędzia komunikacji z pracownikami.

Pytanie 11

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Aprobowanie

B. Ocenianie

C. Ignorowanie

D. Rozkazywanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 12

Mieszkanka ośrodka pomocy społecznej w przeszłości zajmowała się pracą na roli i ceniła sobie pielęgnację przydomowego ogrodu. Jaką z poniższych form terapii zajęciowej powinien jej zaproponować terapeuta zajęciowy?

A. Talasoterapię

B. Ludoterapię

C. Hortikuloterapię

D. Silwoterapię

Silwoterapia to forma terapii, która koncentruje się na wykorzystaniu lasów i natury w celu poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. Choć ma swoje zalety, nie jest bezpośrednio związana z doświadczeniami mieszkanek, które miały do czynienia z ogrodnictwem. Ludoterapia, z kolei, skupiłaby się na zabawie jako sposobie na poprawę zdrowia psychicznego, co może być atrakcyjne, ale w przypadku osoby, która ma konkretne zainteresowania związane z uprawą roślin, nie stanowi najodpowiedniejszego rozwiązania. Talasoterapia, która bazuje na leczniczym działaniu wody morskiej, również nie odnosi się do doświadczeń związanych z ogrodnictwem, co czyni ją mniej adekwatną dla tej konkretnej osoby. Wybór terapii powinien uwzględniać zainteresowania i wcześniejsze doświadczenia pacjentów, a w tym przypadku odpowiednia terapia to ta, która wykorzystuje pasję do pielęgnacji roślin, co jest kluczowym aspektem w podejściu do terapii zajęciowej. Niewłaściwy dobór formy terapii może prowadzić do braku zaangażowania oraz zniechęcenia, co podkreśla znaczenie dostosowania terapii do indywidualnych potrzeb i preferencji uczestnika.

Pytanie 13

Na liście problemów dotyczących funkcjonowania psychicznego i społecznego uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A terapeuta zanotował: częste zakupy, zwłaszcza odzieży oraz kosmetyków, mimo braku dostępnych środków finansowych, pożyczanie pieniędzy od innych osób oraz narastające zadłużenie. Jakie w pierwszej kolejności działania powinien zaplanować terapeuta?

A. higieniczny

B. mieszkaniowy

C. budżetowy

D. asertywności

Odpowiedź budżetowy jest prawidłowa, ponieważ w opisanym przypadku uczestniczka zajęć wykazuje zachowania związane z niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy oraz zadłużeniem. Stąd, trening budżetowy jest kluczowy, aby nauczyć ją zarządzania finansami osobistymi. Tego typu trening pomoże w zrozumieniu podstawowych zasad budżetowania, takich jak planowanie wydatków, oszczędzanie oraz umiejętność rozpoznawania potrzeb i pragnień. W praktyce, terapeuta może wprowadzić ćwiczenia polegające na tworzeniu budżetu domowego, aby uczestniczka mogła zobaczyć, jak jej wydatki wpływają na jej sytuację finansową. Dobrze zaplanowany trening budżetowy powinien również obejmować techniki zarządzania długiem i sposoby uniknięcia impulsowego zakupoholizmu. W przeszłości, wiele programów terapeutycznych skoncentrowanych na poprawie sytuacji finansowej uczestników wykazało, że edukacja w zakresie finansów osobistych znacząco poprawia ogólne samopoczucie i stabilność emocjonalną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii społecznej.

Pytanie 14

Test Rysowania Zegara służy do identyfikacji

A. poziomu niepełnosprawności intelektualnej u dzieci.

B. zdolności manualnej u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym.

C. zaburzeń o podłożu demencyjnym u osób starszych.

D. umiejętności społecznych u dorosłych z autyzmem.

Test Rysowania Zegara jest narzędziem diagnostycznym, które jest szczególnie skuteczne w ocenie zaburzeń o charakterze demencji u seniorów. Narzędzie to jest oparte na zadaniu polegającym na narysowaniu zegara, co pozwala na ocenę zdolności poznawczych pacjenta, takich jak pamięć, orientacja przestrzenna oraz zdolność do planowania i organizacji. Na przykład, podczas testu wykrywa się problemy z rozpoznawaniem cyfr, ich rozmieszczeniem na tarczy zegara oraz poprawnym wskazaniem godziny, co może wskazywać na problemy neurologiczne związane z demencją. Test ten jest często wykorzystywany w praktyce klinicznej, a jego wyniki mogą być zestawiane z innymi narzędziami diagnostycznymi, co pozwala na dokładniejsze rozpoznanie stanu zdrowia pacjenta. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), stosowanie takich testów jest fundamentem w procesie diagnostycznym i monitorowania pacjentów z demencją.

Pytanie 15

Stosowanie przez terapeutę terminologii, która jest niezrozumiała dla pacjenta, w trakcie rozmowy na temat zdrowego stylu życia, stanowi barierę komunikacyjną?

A. psychologiczną

B. fizyczną

C. kulturową

D. semantyczną

Podejście do problemu komunikacji w kontekście zdrowego trybu życia często prowadzi do nieporozumień, jeżeli nie uwzględnimy specyficznych typów barier. Użycie terminologii, która jest niezrozumiała dla podopiecznego, nie odnosi się do barier fizycznych, które dotyczą aspektów materialnych lub środowiskowych, takich jak dostęp do miejsca spotkania czy zasobów. Bariera kulturowa również nie jest właściwa w tym kontekście, ponieważ odnosi się do różnic w wartościach, normach i przekonaniach między różnymi grupami kulturowymi, które mogą wpływać na interpretację komunikacji, ale niekoniecznie na zrozumienie terminologii. Z drugiej strony, bariera psychologiczna dotyczy czynników emocjonalnych, które mogą wpływać na zdolność jednostki do przetwarzania informacji, takich jak stres czy lęk, co również nie jest w pełni opisane przez ten przypadek. Właściwe rozpoznanie barier semantycznych jest kluczowe, ponieważ umożliwia terapeutom dostosowanie swojego języka i podejścia, co może prowadzić do lepszej interakcji i zrozumienia ze strony pacjenta. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do nieefektywnej komunikacji oraz obniżenia jakości usług terapeutycznych.

Pytanie 16

Jakie działanie powinno być priorytetem w terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Alzheimera?

A. Intensywne zajęcia grupowe

B. Trening nowych technologii

C. Zaawansowane zajęcia edukacyjne

D. Utrzymanie jak największej samodzielności pacjenta

Pozostałe odpowiedzi, choć na pierwszy rzut oka mogą wydawać się sensowne, nie spełniają priorytetowego celu w terapii zajęciowej dla osób z chorobą Alzheimera. Intensywne zajęcia grupowe, mimo że mogą być korzystne w innych kontekstach, nie zawsze są optymalne dla pacjentów z Alzheimera. Osoby te często zmagają się z utratą pamięci i zmniejszoną zdolnością koncentracji, co może sprawić, że zajęcia grupowe będą dla nich przytłaczające i dezorientujące. Z kolei trening nowych technologii, choć ma swoje miejsce w nowoczesnej terapii zajęciowej, może nie być odpowiedni dla pacjentów w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera, którzy mogą mieć trudności z przyswajaniem nowych umiejętności. Wreszcie, zaawansowane zajęcia edukacyjne, choć wartościowe dla ogólnego rozwoju poznawczego, mogą przewyższać możliwości pacjentów z Alzheimera, którzy potrzebują bardziej praktycznych i dostosowanych do ich poziomu zajęć. Warto pamiętać, że priorytetem w terapii zajęciowej dla tej grupy pacjentów jest przede wszystkim wspieranie ich samodzielności i jakości życia poprzez dostosowane do ich potrzeb i możliwości działania.

Pytanie 17

Metoda, która opiera się na odwzorowywaniu rzeczywistości oraz przyjmowaniu określonych ról zgodnie z zasadami panującymi w rzeczywistym życiu, to gra

A. konstrukcyjna

B. towarzyska

C. sytuacyjna

D. symulacyjna

Odpowiedź "symulacyjna" jest poprawna, ponieważ odnosi się do metody edukacyjnej, w której uczestnicy naśladują rzeczywistość, wykorzystując scenariusze i role, które odzwierciedlają realne sytuacje. Symulacje są powszechnie stosowane w różnych dziedzinach, takich jak medycyna, zarządzanie czy edukacja, gdzie kluczowe jest rozwijanie umiejętności praktycznych w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku. Na przykład, w symulacjach medycznych studenci mogą ćwiczyć procedury kliniczne na manekinach, co pozwala im na naukę i doskonalenie swoich umiejętności bez ryzyka dla pacjentów. W kontekście zarządzania, symulacje mogą przybierać formę gier decyzyjnych, gdzie uczestnicy podejmują decyzje strategiczne w zmieniających się warunkach rynkowych. Standardy takie jak te opracowywane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) podkreślają znaczenie symulacji jako narzędzia edukacyjnego, które może wspierać rozwój kompetencji i przygotowanie do realnych wyzwań. Symulacje nie tylko zwiększają zaangażowanie uczestników, ale również umożliwiają analizę wyników i wprowadzenie korekt w strategiach edukacyjnych.

Pytanie 18

Terapeuta zajęciowy, który podczas swobodnej rozmowy z uczestnikami zajęć poprzez właściwe jej kierowanie zdobywa interesujące go informacje, wykorzystuje wywiad

A. pogłębiony

B. jawny

C. skategoryzowany

D. ukryty

Podejścia do wywiadu jawnego czy skategoryzowanego działają inaczej, niż to, co warto zastosować w terapii zajęciowej. Wywiad jawny często wiąże się z zadawaniem bezpośrednich pytań, a to może sprawić, że uczestnicy poczują się zestresowani i niechętni do dzielenia się swoimi myślami. Kiedy czują presję do odpowiadania, to rozmowa staje się inna, a to może prowadzić do mniej szczerych odpowiedzi. Wywiad skategoryzowany jest z kolei dość sztywny, bo opiera się na zamkniętych pytaniach. Takie podejście może ograniczyć uzyskiwanie nowych, zaskakujących informacji, które są ważne, by zrozumieć potrzeby uczestników. A wywiad pogłębiony, choć ma na celu uzyskanie głębszych informacji, może być zbyt męczący dla niektórych osób i spowodować, że będą unikały rozmowy. W końcu te metody mogą nie dać pełnego obrazu, co jest dość problematyczne w terapii, gdzie autentyczność i komfort uczestników są kluczowe.

Pytanie 19

Potrzeba bycia docenianym, uznawanym oraz podziwianym przez innych zalicza się do potrzeb

A. podstawowych

B. niższego rzędu

C. wyższego rzędu

D. poznawczych

Pragnienie bycia szanowanym, uznanym i podziwianym przez innych jest klasyfikowane jako potrzeba wyższego rzędu według teorii hierarchii potrzeb Abrahama Maslowa. Maslow podzielił potrzeby ludzi na pięć poziomów, przy czym potrzeby wyższego rzędu obejmują te związane z samorealizacją, uznaniem i szacunkiem. Potrzeby te są istotne w kontekście osobistego rozwoju i motywacji, a ich zaspokojenie prowadzi do większej satysfakcji życiowej. Uznanie i szacunek od innych mogą wpływać na nasze poczucie wartości i kompetencji, co jest kluczowe w wielu obszarach życia, takich jak praca, relacje interpersonalne czy rozwój osobisty. Przykłady zastosowania tej wiedzy można znaleźć w miejscach pracy, gdzie organizacje stosują programy uznawania pracowników, co zwiększa ich zaangażowanie i efektywność. Zrozumienie tej hierarchii pozwala na lepsze zarządzanie ludźmi i budowanie pozytywnej kultury organizacyjnej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi.

Pytanie 20

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. projekcyjne.

B. otwarte.

C. zamknięte.

D. sugerujące.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 21

W ośrodku terapii zajęciowej, osoba z łagodnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej wykazuje zainteresowanie zajęciami związanymi z komputerami. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, aby wspierać jego społeczną integrację?

A. Ćwiczenia utrzymujące umiejętności czytania i pisania w trybie online

B. Obejrzenie ulubionego serialu fabularnego na serwisie telewizyjnym

C. Tworzenie profilu na platformie społecznościowej

D. Rozwiązywanie puzzli w trybie online

Układanie puzzli online, oglądanie ulubionego serialu obyczajowego na platformie telewizyjnej oraz ćwiczenia podtrzymujące umiejętności czytania i pisania online, mimo że mogą być atrakcyjnymi formami zajęć, nie zapewniają wystarczającej integracji społecznej. Układanie puzzli online to aktywność, która przede wszystkim koncentruje się na zadaniach indywidualnych, ograniczając interakcje z innymi ludźmi. Choć może rozwijać umiejętności poznawcze, nie sprzyja budowaniu relacji społecznych ani komunikacji. Oglądanie seriali, będące formą pasywnej konsumpcji treści, także nie angażuje uczestnika w interakcje społeczne, co jest kluczowe dla rozwoju umiejętności społecznych. Ćwiczenia z zakresu czytania i pisania, mimo że mogą być użyteczne w podtrzymywaniu kompetencji językowych, również nie stawiają uczestnika w sytuacjach wymagających wymiany myśli i emocji z innymi. Te formy aktywności mogą prowadzić do izolacji i ograniczenia możliwości interakcji z rówieśnikami, co stałoby w sprzeczności z celami terapii zajęciowej, które powinny koncentrować się na wspieraniu integracji społecznej oraz rozwijaniu kompetencji interpersonalnych. Warto wskazać, że kluczowym elementem terapii zajęciowej jest promowanie aktywności, które zachęcają do interakcji i współpracy, co jest niezbędne dla rozwoju zdrowych relacji społecznych.

Pytanie 22

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. realizowanych zadań

B. poniesionych kosztów

C. uczestnictwa w zajęciach

D. rodzajów terapii zajęciowej

Wydaje mi się, że Twoja odpowiedź trochę mija się z celem, jak chodzi o dokumentację w dziennych placówkach. Oczywiście, dokumentacja jest ważna, ale wybranie elementów jak prace, formy terapii czy wydatki jako kluczowe nie jest najlepszym podejściem. Każdy z tych punktów ma swoje miejsce, ale nie są one tak podstawowe jak dokumentowanie obecności. Moim zdaniem, to właśnie monitorowanie tego, kto przychodzi na zajęcia, jest najważniejsze i bezpośrednio wpływa na to, jak skuteczna jest terapia. Forma terapii oczywiście jest istotna, ale nie daje pełnego obrazu uczestnictwa. Z kolei dokumentowanie wydatków jest ważne przy budżetowaniu, ale nie ma wpływu na to, jak terapia działa na uczestników. Jeśli nie zwraca się uwagi na frekwencję, może to prowadzić do problemów w ocenie postępów uczestników. Krótko mówiąc, obecność powinna być w centrum zainteresowania każdej placówki, a jej zignorowanie nie przynosi dobrych skutków.

Pytanie 23

U pacjenta po amputacji kończyn dolnych, który obawia się, że nie będzie w stanie kontynuować swojej pasji związanej z podróżowaniem i fotografowaniem, występuje deprywacja potrzeby

A. przynależności

B. miłości

C. samorealizacji

D. szacunku

Odpowiedź "samorealizacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do najważniejszej potrzeby jednostki w kontekście psychologii humanistycznej, zgodnie z teorią Abrahama Maslowa. Samorealizacja wiąże się z dążeniem do osiągnięcia pełni swojego potencjału oraz realizacji osobistych pasji i celów. W przypadku osoby po amputacji kończyn dolnych, obawy o niemożność podróżowania i fotografowania wskazują na obawę o brak możliwości spełnienia siebie w ważnych dla niej dziedzinach. Aby wspierać tę osobę, istotne jest stworzenie warunków, które umożliwią jej adaptację do nowej sytuacji i znalezienie alternatywnych sposobów na realizację pasji. Przykłady wsparcia obejmują rehabilitację, której celem jest wypracowanie nowych umiejętności mobilności, oraz programy edukacyjne, które uczą technik fotografowania przy użyciu dostosowanego sprzętu. Wsparcie środowiskowe i psychologiczne również odgrywa kluczową rolę w procesie samorealizacji, umożliwiając jednostce dążenie do celów, które są dla niej znaczące.

Pytanie 24

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

B. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

C. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

D. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

Planowanie terapii zajęciowej powinno być skoncentrowane na pacjencie, a nie na preferencjach terapeuty. Chociaż terapeuta ma swoje metody pracy i preferencje, to jednak potrzeby i cele pacjenta są najważniejsze. W przeciwnym razie terapia może być nieefektywna i demotywująca dla pacjenta. Aktualne trendy w terapii zajęciowej mogą być inspirujące, jednak nie zawsze są one odpowiednie dla każdego pacjenta. Terapia powinna bazować na dowodach naukowych i być dostosowana do konkretnej sytuacji klinicznej pacjenta. Zbyt duże poleganie na trendach może prowadzić do zignorowania unikalnych potrzeb pacjenta. Dostępność sprzętu w placówce jest istotna, ale nie powinna dyktować kierunku terapii. Terapeuci powinni być elastyczni i umieć adaptować swoje metody do dostępnych zasobów, zawsze z myślą o korzyściach dla pacjenta. Warto pamiętać, że skuteczna terapia nie zawsze wymaga zaawansowanego sprzętu – często najważniejsze są umiejętności terapeuty i jego zdolność do pracy z tym, co jest dostępne. Wszystkie te aspekty pokazują, że planowanie terapii wymaga głębokiego zrozumienia potrzeb pacjenta, a nie skupiania się na preferencjach terapeuty, trendach czy ograniczeniach sprzętowych.

Pytanie 25

W trakcie zajęć z hipoterapii dzieci z autyzmem zdobywają umiejętność

A. asertywności

B. nawiązywania kontaktu emocjonalnego

C. opanowania reakcji fizjologicznych

D. okazywania złości

Hipoterapia, będąca formą terapii wspomagającej, ma na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności społecznych i emocjonalnych dzieci z autyzmem. Nawiązywanie kontaktu emocjonalnego jest kluczowym celem tych zajęć, ponieważ dzieci z autyzmem często mają trudności w nawiązywaniu relacji interpersonalnych. Używanie koni podczas terapii pozwala na rozwój empatii i zrozumienia emocji, zarówno własnych, jak i innych osób. Dzieci uczą się rozpoznawania sygnałów emocjonalnych od koni, co przekłada się na ich umiejętność interpretacji emocji u ludzi. Na przykład, poprzez głaskanie konia, dzieci mogą doświadczyć pozytywnych reakcji, co wspiera ich zdolności do okazywania uczuć i nawiązywania relacji. W praktyce, hipoterapia dostosowuje się do indywidualnych potrzeb każdego dziecka, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii integracyjnej. Wiele badań potwierdza, że hipoterapia znacząco poprawia kompetencje społeczne dzieci z autyzmem, co jest niezbędne do ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Pytanie 26

Podopieczny z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, który porusza się samodzielnie, powinien możliwie jak najczęściej uczestniczyć

A. w chromoterapii

B. w grach i zabawach ruchowych

C. w treningach interpersonalnych

D. w terapii Snoezelen

Wybór chromoterapii jako formy wsparcia dla otyłego podopiecznego z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną jest nieadekwatny. Chromoterapia, oparta na działaniu kolorów, może być pomocna w kontekście terapii relaksacyjnych, ale nie ma dowodów na jej efektywność w kontekście wsparcia motorycznego czy społecznego rozwoju. Osoby z umiarkowanymi zaburzeniami intelektualnymi wymagają bardziej dynamicznych form aktywności, które angażują zarówno ciało, jak i umysł. Zajęcia w terapii Snoezelen, choć mogą przynieść ulgę w stresie i poprawić samopoczucie poprzez stymulację zmysłów, nie są wystarczające do rozwijania umiejętności motorycznych czy społecznych. Z kolei treningi interpersonalne, skupiające się na rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, są istotne, ale w przypadku podopiecznych z obniżoną sprawnością fizyczną, aktywność ruchowa jest kluczowa dla ich wszechstronnego rozwoju. Dlatego aktywności związane z grami i zabawami ruchowymi lepiej odpowiadają na potrzeby osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, łącząc aspekty ruchowe, społeczne i emocjonalne, co jest zgodne z zaleceniami instytucji zajmujących się rehabilitacją osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 27

Ataksja móżdżkowa jest zdecydowanym przeciwwskazaniem do uczestniczenia w zajęciach

A. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

B. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

C. wyplatania kosza z wikliny naturalnej

D. malowania na sztalugach w pozycji siedzącej

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej spowodowane uszkodzeniem móżdżku, co czyni wykonywanie precyzyjnych zadań, takich jak witrażowanie z użyciem szlifierki, potencjalnie niebezpiecznym. Osoby z ataksją mogą mieć problemy z utrzymaniem równowagi oraz kontrolowaniem ruchów, co w przypadku pracy z narzędziami elektrycznymi, jak szlifierka, stwarza ryzyko urazów. Praca z tego typu narzędziami wymaga nie tylko precyzji, ale również pewności w ruchach, co jest trudne do osiągnięcia w przypadku ataksji. W praktyce, osoby z takimi schorzeniami powinny unikać zajęć, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w przypadku witrażu, zaleca się korzystanie z technik, które są bardziej bezpieczne i mniej wymagające pod względem koordynacji, jak np. malowanie na szkle bez użycia szlifierki. Zgodnie z standardami BHP oraz zasadami ergonomii, wszelkie prace z narzędziami powinny być dostosowane do możliwości fizycznych wykonawcy, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z dysfunkcjami ruchowymi.

Pytanie 28

Wynik 6 punktów w skali Katza zapisany w dokumentacji osoby korzystającej z domu pomocy społecznej dla seniorów wskazuje, że

A. podopieczny ma znaczące trudności w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych

B. podopieczny ma zdolności do wykonywania podstawowych czynności życiowych

C. u podopiecznego występuje duże ryzyko upadków podczas samodzielnego poruszania się

D. podopieczny zmaga się z poważnymi odleżynami

Wynik 6 punktów w skali Katza jest wskaźnikiem, który sugeruje, że podopieczny jest sprawny w zakresie podstawowych czynności życiowych. Skala Katza ocenia zdolności osób starszych do samodzielnego funkcjonowania w codziennych czynnościach, takich jak kąpiel, ubieranie się, korzystanie z toalety, przemieszczanie się oraz jedzenie. Osiągnięcie 6 punktów oznacza, że podopieczny ma zapewnioną niezależność w tych obszarach, co jest kluczowe dla jego samopoczucia psychicznego i fizycznego. W praktyce, osoby, które zachowują sprawność w codziennych czynnościach, są mniej narażone na izolację społeczną i mają większe możliwości aktywności fizycznej i społecznej, co przyczynia się do ich lepszego zdrowia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami WHO, które podkreślają znaczenie aktywności i jakości życia w starzejących się populacjach. Warto dążyć do utrzymania i wspierania sprawności podopiecznych, co przekłada się na ich poczucie autonomii i satysfakcji z życia.

Pytanie 29

Hipersomnia jest klasyfikowana jako zaburzenie

A. snu

B. spostrzegania

C. treści myślenia

D. nastroju

Zaburzenia treści myślenia, spostrzegania i nastroju są różnymi kategoriami zaburzeń psychicznych, które nie mają bezpośredniego związku z hipersomnią, a ich mylne powiązanie z tym zaburzeniem snu prowadzi do nieporozumień. Zaburzenia treści myślenia, takie jak urojenia czy iluzje, dotyczą interpretacji rzeczywistości przez jednostkę i nie mają wpływu na cykl snu ani na jego jakość. Podobnie, spostrzeganie odnosi się do sposobu, w jaki jednostka interpretuje bodźce zewnętrzne, co również nie ma związku z hipersomnią. Z kolei nastroje, które mogą być zaburzone w depresji czy zaburzeniach lękowych, mogą wpływać na sen, ale hipersomnia sama w sobie nie jest klasyfikowana jako zaburzenie nastroju. Posługiwanie się terminami zaczerpniętymi z innych obszarów psychiatrii w kontekście hipersomnii prowadzi do zamieszania i utrudnia prawidłowe diagnozowanie oraz leczenie pacjentów. W praktyce klinicznej istotne jest, aby specjaliści potrafili oddzielić różne typy zaburzeń, co pozwoli na precyzyjniejsze podejście terapeutyczne oraz skuteczniejsze leczenie. Zrozumienie, że hipersomnia jest zaburzeniem snu, a nie nastroju, treści myślenia czy spostrzegania, jest kluczowe dla skutecznego wsparcia pacjentów oraz ich rehabilitacji.

Pytanie 30

W osobistym planie terapii zajęciowej dla osoby z przykurczem palców ręki oraz mającej trudności z orientacją w przestrzeni, terapeuta powinien uwzględnić

A. Wycieczki rowerowe, modelarstwo

B. Prace manualne w masie solnej, wspólne spacery

C. Rozwiązywanie krzyżówek, malarstwo

D. Wyszywanie, zajęcia relaksacyjne

Prace manualne w masie solnej oraz wspólne spacery są doskonałymi metodami terapeutycznymi, które wszechstronnie wspierają osobę z przykurczem palców dłoni i problemami z orientacją przestrzenną. Prace manualne angażują zarówno zdolności motoryczne, jak i sensoryczne, co jest kluczowe w rehabilitacji osób z ograniczoną sprawnością ręki. Umożliwiają one rozwijanie precyzyjnych ruchów palców oraz wzmacniają mięśnie, co może prowadzić do poprawy funkcji manualnych. Wspólne spacery natomiast dostarczają nie tylko stymulacji fizycznej, ale także szansy na rozwój umiejętności orientacji w przestrzeni oraz integracji społecznej. Takie działania są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. Przykładowo, wprowadzenie do terapii zajęć z masą solną może ułatwić pacjentowi wyrażanie emocji oraz kreatywności, co jest niezmiernie ważne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 31

Zdecydowane obniżenie zdolności intelektualnych oraz umiejętności funkcjonowania w społeczeństwie u osoby starszej stanowi symptom

A. schizofrenii

B. demencji

C. amnezji

D. manii

Demencja to zespół objawów charakteryzujących się stopniowym pogarszaniem się zdolności poznawczych, które wpływają na codzienne funkcjonowanie jednostki. W przypadku osób starszych, demencja jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych, związanym z postępującym uszkodzeniem komórek nerwowych w mózgu. Objawy demencji obejmują nie tylko znaczne obniżenie sprawności intelektualnej, ale także trudności w zarządzaniu codziennymi zadaniami, problemy z pamięcią, dezorientację oraz zmiany w zachowaniu. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest wczesne rozpoznawanie demencji, które pozwala na wprowadzenie interwencji terapeutycznych, takich jak terapia zajęciowa czy wsparcie psychologiczne, co może poprawić jakość życia pacjentów oraz ich rodzin. Warto również zaznaczyć, że wczesna diagnoza może prowadzić do lepszego zrozumienia oraz przygotowania się na nadchodzące zmiany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece geriatrycznej oraz neurologicznej.

Pytanie 32

Faza poszukiwania rozwiązań w negocjacjach między stronami powinna koncentrować się przede wszystkim na

A. tworzeniu różnych koncepcji

B. dokładnym zdefiniowaniu tematu sporu

C. przekształceniu stanowisk na potrzeby

D. analizie zaproponowanych koncepcji

Odpowiedzi, które koncentrują się na zamianie stanowisk na interesy, jasnym określeniu przedmiotu sporu oraz ocenie zaproponowanych pomysłów, przedstawiają niepełny obraz procesu negocjacji. Zamiana stanowisk na interesy, choć istotna w kontekście zrozumienia realnych potrzeb stron, nie może stanowić głównego celu etapu poszukiwania rozwiązań. To narzędzie, które powinno być wykorzystywane w trakcie analizy, a nie w fazie kreatywnej. Jasne określenie przedmiotu sporu jest również ważne, lecz to zdefiniowanie, co jest przedmiotem dyskusji, należy przeprowadzić na wcześniejszym etapie negocjacji, zanim dojdzie do generowania rozwiązań. Ocena zaproponowanych pomysłów, choć może wydawać się sensowna, powinna odbywać się po ich wytworzeniu, a nie równolegle. Typowym błędem w myśleniu o procesie negocjacyjnym jest postrzeganie go jako liniowego, podczas gdy jest to cykliczny proces, który wymaga elastyczności i otwartości na różne rozwiązania. Ignorowanie etapu burzy mózgów ogranicza możliwość odkrywania nowych opcji, które mogą być korzystne dla wszystkich stron. Dlatego kluczowe jest, aby w czasie negocjacji koncentrować się na wytwarzaniu różnych pomysłów, co może prowadzić do bardziej owocnych i zrównoważonych rezultatów.

Pytanie 33

Metoda radzenia sobie z konfliktami, polegająca na osiągnięciu rozwiązania poprzez częściowe ustępstwo ze swoich potrzeb na rzecz odpowiednich kompromisów ze strony drugiej osoby, nazywana jest

A. kompromisu

B. rywalizacji

C. współpracy

D. unikaniu

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu porozumienia, gdzie obie strony rezygnują częściowo ze swoich potrzeb i oczekiwań. W praktyce oznacza to, że każda ze stron może zyskać coś, ale także musi zaakceptować pewne ustępstwa. Przykładem może być sytuacja w zespole projektowym, gdzie dwóch członków ma różne wizje dotyczące podejścia do zadania. Zamiast trwać w sporze, decydują się połączyć swoje pomysły, tworząc nową, lepszą koncepcję, która w pełni zaspokaja ich obie potrzeby. Kompromis jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdzie czas jest ograniczony, a szybkie osiągnięcie porozumienia jest kluczowe. W literaturze przedmiotu, takim jak modele rozwiązywania konfliktów Thomasa-Kilmann, kompromis jest uznawany za jedną z pięciu głównych strategii, obok rywalizacji, unikania, współpracy i dostosowania. Dobrą praktyką w zastosowaniu kompromisu jest dążenie do zrozumienia drugiej strony, co może prowadzić do lepszych wyników i zwiększenia satysfakcji z rozwiązania konfliktu.

Pytanie 34

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. strach przed wysokościami

B. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

C. epilepsja dźwięko- i fotogenna

D. uczulenie na ślinę i skórę kota

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 35

Praworęczny uczestnik zajęć w pracowni rękodzielniczej ma nałożony gips na palec prawej dłoni. Jaką cechę powinien mieć indywidualny plan terapii, aby w tej sytuacji możliwe było osiągnięcie zaplanowanych celów terapeutycznych?

A. Komunikatywność

B. Skuteczność

C. Terminowość

D. Elastyczność

Elastyczność w indywidualnym planie terapii jest kluczowym elementem, szczególnie w przypadku uczestników z ograniczeniami, takimi jak opatrunek gipsowy na palcu. Taki plan powinien być dostosowywany do zmieniających się potrzeb pacjenta, a także uwzględniać jego aktualne możliwości i ograniczenia. Przykładem może być dostosowanie ćwiczeń manualnych do funkcji pozostałych palców oraz rąk, co pozwala na kontynuację terapii pomimo kontuzji. Elastyczność w tym kontekście oznacza również gotowość do wprowadzania zmian w celu zwiększenia efektywności terapii. Zgodnie z zasadami terapii zajęciowej, takie podejście sprzyja nie tylko osiąganiu konkretnych celów terapeutycznych, ale też zwiększa motywację pacjenta, co jest kluczowe dla sukcesu terapeutycznego. Warto podkreślić, że elastyczność w planowaniu terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie zawsze należy brać pod uwagę stan pacjenta oraz jego potrzeby.

Pytanie 36

Na jakim etapie dokonuje się analizy wyników badań przeprowadzonych u osoby zamieszkującej dom pomocy społecznej w kontekście kompleksowej oceny geriatrycznej?

A. ustalenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

B. określenia celów terapeutycznych dla podopiecznego

C. nawiązania kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

D. uzyskania informacji o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

Odpowiedzi związane z etapami analizy wyników badań, takie jak zbieranie informacji o podopiecznym, wyznaczanie celów terapeutycznych czy nawiązywanie kontaktu terapeutycznego, są nieprawidłowe, ponieważ nie odnoszą się bezpośrednio do konkretnego etapu oceny geriatrycznej. Zbieranie informacji, chociaż fundamentalne, jest jedynie wstępem do procesu oceny. Faza ta koncentruje się na gromadzeniu danych, ale nie prowadzi do konkretnej analizy. Wyznaczanie celów terapeutycznych może być efektywne tylko wówczas, gdy wcześniej zrozumie się problemy i potrzeby pacjenta, co jest kluczowe dla ich realności i skuteczności. Nawiązywanie kontaktu terapeutycznego, choć istotne w relacji z podopiecznym, nie jest etapem analizy wyników, lecz częścią procesu interakcji, który powinien mieć miejsce równolegle z poznawaniem potrzeb pacjenta. Te błędne koncepcje wynikają często z myślenia o procesie oceny jako o liniowym podejściu, podczas gdy w rzeczywistości wymaga ono złożonej i iteracyjnej analizy, gdzie każdy z etapów wpływa na pozostałe. Właściwe zrozumienie procesu geriatrycznej oceny holistycznej, zgodnie z aktualnymi standardami, podkreśla znaczenie analizy w kontekście problemów i potrzeb pacjenta, co pozwala na skuteczniejsze planowanie interwencji.

Pytanie 37

Pierwszy krok w zajęciach w pracowni haftu zaczyna się od edukacji

A. splotu gobelinowego

B. haftu krzyżykowego

C. ściegu przed igłą

D. haftu richelieu

Nauka ściegu przed igłą jest kluczowym etapem w pracowni hafciarskiej, ponieważ stanowi fundament wielu technik haftu. Ścieg przed igłą, znany również jako ścieg prosty, jest podstawowym ruchem, który pozwala na precyzyjne umieszczanie nici na kanwie. W praktyce, opanowanie tego ściegu umożliwia przyszłym hafciarzom realizację bardziej skomplikowanych wzorów, które wykorzystują różnorodne techniki haftu. Ścieg ten ułatwia także naukę innych ściegów, takich jak haft krzyżykowy, gdzie podstawowe umiejętności są wykorzystywane w bardziej zaawansowanych technikach. Dobry hafciarz powinien w pierwszej kolejności skupić się na opanowaniu ściegu przed igłą, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie materiałów, narzędzi oraz technik, które są niezbędne w pracy z haftem. W wielu programach edukacyjnych, ścieg przed igłą jest podstawą, od której zaczyna się naukę, co potwierdzają również standardy branżowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 38

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. wyjście do kina

B. spacery

C. rozwiązywanie krzyżówek

D. przygotowanie posiłku

Wybór przygotowania posiłku jako aktywności terapeutycznej dla Agnieszki jest niezwykle trafny. Tego rodzaju zajęcia pozwalają na rozwijanie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla samodzielnego życia. Przygotowanie posiłku angażuje wiele zmysłów i wymaga wykorzystania różnych umiejętności, takich jak planowanie, organizacja, a także umiejętności motoryczne. Praca w kuchni daje możliwość nauki prostych przepisów, co nie tylko rozwija zdolności kulinarne, ale także przyczynia się do zwiększenia pewności siebie w codziennych czynnościach. Zgodnie z założeniami terapii zajęciowej, aktywności takie jak gotowanie powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co wspiera ich rozwój na wielu płaszczyznach. Przykładowo, terapeuta może wprowadzić elementy edukacji żywieniowej, ucząc Agnieszkę o wartościach odżywczych różnych składników, co dodatkowo wzmacnia jej umiejętności w zakresie zdrowego stylu życia. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną, które kładą nacisk na kształtowanie umiejętności przydatnych w codziennym życiu."

Pytanie 39

Przekazywanie negatywnej informacji zwrotnej, które polega na formułowaniu wypowiedzi składającej się z trzech elementów, a mianowicie: pozytywnego, negatywnego i pozytywnego, jest typowe dla

A. zasady jestem słoniem

B. metody zacznij, przestań, kontynuuj

C. metody kanapki

D. modelu Pendeltona

Techniki udzielania informacji zwrotnej są różnorodne, jednak nie każda z nich jest dostosowana do skutecznego zarządzania relacjami w zespole. Na przykład, technika zacznij, przestań, kontynuuj, choć przydatna, skupia się na konkretnych działaniach, a nie na całościowym obrazie komunikacji. Z kolei model Pendeltona, który koncentruje się na wspólnym ustalaniu celów i oczekiwań, jest bardziej złożoną metodą, która niekoniecznie polega na strukturze pozytyw-negatyw-pozytyw. Zasada jestem słoniem, która odwołuje się do metafory, jest jeszcze bardziej niejasna i niekonwencjonalna w kontekście udzielania informacji zwrotnej, co może wprowadzać w błąd w praktycznych zastosowaniach. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie metody są równie efektywne w każdej sytuacji. W rzeczywistości, skuteczność technik zależy od kontekstu i specyficznych potrzeb komunikacyjnych. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi metodami oraz ich zastosowanie w odpowiednich okolicznościach jest kluczowe dla efektywnej komunikacji, a wybór odpowiedniego podejścia powinien być przemyślany, oparty na praktycznych doświadczeniach i aktualnych standardach komunikacyjnych w organizacji.

Pytanie 40

Pielęgnacja i nawożenie roślin w ramach warsztatów terapii zajęciowej należy do dziedziny

A. silwoterapii

B. hortikuloterapii

C. estetoterapii

D. chromoterapii

Estetoterapia, silwoterapia oraz chromoterapia to różne formy terapii, które, choć również dążą do pozytywnego wpływu na zdrowie psychiczne i fizyczne pacjentów, nie skupiają się na roślinach oraz pracach ogrodniczych, jak ma to miejsce w hortikuloterapii. Estetoterapia opiera się na wpływie sztuki i estetyki na samopoczucie uczestników, co może obejmować różne formy sztuki, takie jak malarstwo, rzeźba czy muzyka. Choć estetyka ma swoje miejsce w terapii, nie wykorzystuje ona bezpośrednio interakcji z roślinami czy ich pielęgnacją, co jest kluczowe w hortikuloterapii. Silwoterapia, z kolei, koncentruje się na terapeutycznym wpływie lasów i środowiska leśnego na ludzi, wykorzystując spacery w lesie jako formę leczenia, ale nie obejmuje działań związanych z uprawą roślin w kontekście ogrodniczym. Chromoterapia, definiowana jako terapia kolorem, bazuje na założeniu, że kolory mają wpływ na nasz nastrój i zdrowie, lecz nie ma w niej miejsca na praktyczne działania związane z uprawą roślin. Wszystkie te metody mogą być korzystne, jednak nie odpowiadają na pytanie o przesadzanie i nawożenie roślin, które jest specyficznie związane z hortikuloterapią. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego stosowania odpowiednich metod terapii w zależności od potrzeb uczestników.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej