Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik stylista
Kwalifikacja: MOD.03 - Projektowanie i wytwarzanie wyrobów odzieżowych
Data rozpoczęcia: 15 kwietnia 2025 11:27
Data zakończenia: 15 kwietnia 2025 11:38

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Tabele rozmiarów odzieży dla dzieci i młodzieży stworzone na podstawie pomiarów antropometrycznych przeprowadzonych w XX wieku dla polskiej populacji są zorganizowane według

A. wielkości

B. wymiarów ciała

C. typów figur

D. grup wiekowych

Organizowanie tabel wielkości odzieży według typów figur, wielkości czy wymiarów ciała, chociaż może wydawać się logiczne, nie jest zgodne z rzeczywistością potrzeb dziecięcej i młodzieżowej odzieży. Typy figur są zbyt subiektywne i zmienne, a ich klasyfikacja może prowadzić do problemów z dopasowaniem ubrań, szczególnie w przypadku szybko rosnących dzieci. Używanie kategorii wielkości, takich jak S, M, L, może być mylące, gdyż nie odzwierciedla faktycznych wymiarów ciała, co może skutkować niewłaściwym doborem ubrań. Wymiarowanie oparte na wymiarach ciała, takich jak obwód klatki piersiowej, talii i bioder, mimo że jest istotne, nie uwzględnia dynamiki rozwoju dzieci, która jest kluczowa w tym wieku. W praktyce, ignorowanie grup wiekowych w tabelach rozmiarów prowadzi do błędów w zakupach, co może wywołać frustrację zarówno u rodziców, jak i u dzieci, których odzież nie spełnia ich oczekiwań w zakresie komfortu i estetyki. Dobrą praktyką jest zatem opracowywanie rozmiarów odzieży w oparciu o połączenie wszystkich tych czynników, z naciskiem na specyfikę wieku, aby zapewnić optymalne dopasowanie i satysfakcję użytkowników.

Pytanie 2

Jaki rodzaj układu szablonów powinien być użyty do sukienki wykonanej z jednolitej tkaniny bawełnianej?

A. Łączony

B. Wielokierunkowy

C. Mieszany

D. Dwukierunkowy

Wybierając odpowiedzi 'łączony', 'mieszany' czy 'wielokierunkowy', łatwo można wpaść w pułapkę błędnych myśli na temat projektowania sukienek z jednobarwnych tkanin bawełnianych. Układ łączony, który zazwyczaj dotyczy różnych tkanin lub wzorów, nie nadaje się dla sukienki z jednolitego materiału. Co gorsza, taki wybór może prowadzić do nieładnych efektów wizualnych, co przeczy zasadzie, że jednolita tkanina powinna wyglądać elegancko. Mieszany układ, który łączy różne style, wprowadza jeszcze większe zamieszanie, a jednokolorowa sukienka nie potrzebuje dodatkowych komplikacji. W przypadku wielokierunkowego układu, który sugeruje stosowanie różnych kierunków, też nie pasuje, bo jednobarwna tkanina ma na celu podkreślenie prostoty. Mieszanie różnych kierunków w jednolitym materiale raczej nie jest okej, bo można uzyskać dość niechciane efekty w minimalistycznej modzie. Gdy decydujemy o szablonie, musimy pamiętać, że jednobarwna bawełna najlepiej współpracuje z układem dwukierunkowym, co pozwala tworzyć ładne i estetyczne kreacje.

Pytanie 3

Aby zapobiec rozpruciu szwów na początku i końcu przeszycia, należy nitki

A. związać

B. obciąć

C. przymocować przez szycie do tyłu

D. pozostawić w szwie

Szycie do tyłu, czyli ta technika, o której tu mówimy, to naprawdę ważna sprawa w krawiectwie. Dzięki niej, szwy są dużo bardziej trwałe, bo pierwsze i ostatnie przeszycia są lepiej zabezpieczone. To trochę jak zabezpieczanie nitki, żeby się nie pruła, co ma ogromne znaczenie szczególnie w odzieży, która często jest narażona na duże naprężenia, jak np. ubrania robocze czy sportowe. Warto o tym pamiętać w każdym swoim projekcie, bo nie tylko przedłuża to żywotność, ale też sprawia, że wszystko wygląda lepiej. Fajnie jest też wiedzieć, że są standardy, jak ISO 4916, które mówią o tych technikach i ich znaczeniu dla wytrzymałości szwów. Dobre wykończenie nie tylko wygląda estetycznie, ale i wpływa na funkcjonalność, więc warto to przemyśleć w trakcie szycia.

Pytanie 4

Montaż części bluzki damskiej z tkaniny bawełnianej powinien być realizowany ściegiem maszynowym?

A. łańcuszkowym prostym jednoigłowym jednonitkowym

B. stębnowym zygzakowym jednoigłowym dwunitkowym

C. stębnowym prostym jednoigłowym dwunitkowym

D. łańcuszkowym pokrywającym dwuigłowym czteronitkowym

Wybór łańcuszkowego prostego jednoigłowego jednonitkowego jako ściegu do montażu elementów bluzki jest niewłaściwy z kilku powodów. Ścieg łańcuszkowy, choć stosunkowo elastyczny, nie zapewnia takiej samej wytrzymałości jak ścieg stębnowy, co może prowadzić do szybkiego uszkodzenia szwów pod wpływem napięcia materiału. W kontekście szycia odzieży, szczególnie z tkanin bawełnianych, jednym z kluczowych wymagań jest trwałość szwów, a łańcuszkowy prosty nie spełnia tych norm. Podobnie, stębnowy zygzakowy jednoigłowy dwunitkowy, mimo że oferuje pewną elastyczność, może nie być wystarczająco stabilny dla szwów prostych, które są narażone na przeciążenia podczas użytkowania. Z kolei łańcuszkowy pokrywający dwuigłowy czteronitkowy, choć daje bardzo estetyczny efekt, jest bardziej skomplikowany i nie zawsze praktyczny w kontekście prostych elementów bluzki. Wybór niewłaściwego ściegu może prowadzić do problemów z trwałością, co w dłuższej perspektywie wpływa na jakość odzieży. Ponadto, niektóre z tych ściegów wymagają bardziej zaawansowanych maszyn oraz technik szycia, co może być niepraktyczne w standardowym szyciu bluzek. Kluczowym błędem w rozumieniu tego zagadnienia jest często skupienie się na wyglądzie ściegów, zamiast na ich funkcjonalności oraz wytrzymałości, co jest decydujące dla jakości wykonania odzieży.

Pytanie 5

Do przyszywania guzików należy wykorzystać specjalną maszynę szyjącą, która używa ściegu

A. pokrywającego.

B. prostego.

C. obrzucającego.

D. zygzaka.

Wybór innych ściegów do przyszywania guzików, takich jak ścieg prosty, pokrywający czy obrzucający, wiąże się z pewnymi ograniczeniami, które mogą wpływać na trwałość oraz funkcjonalność przyszywanych guzików. Ścieg prosty, chociaż popularny w wielu zastosowaniach, charakteryzuje się brakiem elastyczności, co czyni go nieodpowiednim wyborem w sytuacjach, gdy materiał ma tendencję do rozciągania. Taki ścieg nie zabezpiecza guzika przed odpadnięciem, zwłaszcza w odzieży noszonej w trudnych warunkach. Ścieg pokrywający, z kolei, jest bardziej stosowany w technikach ozdobnych, a jego struktura nie zapewnia odpowiedniej siły mocowania guzików. Końcowo, ścieg obrzucający, który jest wykorzystywany głównie do wykańczania brzegów materiałów, nie jest dostosowany do przyszywania guzików, gdyż jego funkcją jest zapobieganie strzępieniu się tkanin. Często mylnie uważa się, że kombinacja tych ściegów może zastąpić ścieg zygzakowy, co prowadzi do błędnych wniosków o ich skuteczności. Osoby szyjące powinny być świadome, że wybór odpowiedniego ściegu jest kluczowy dla jakości wykonania i trwałości odzieży, a niewłaściwe zastosowanie technik szycia może prowadzić do uszkodzeń produktów.

Pytanie 6

Zastosowanie apretury przeciwgniotliwej dotyczy tkaniny

A. jedwabnej

B. poliestrowej

C. wiskozowej

D. wełnianej

Apretura przeciwgniotliwa to specjalny proces wykończeniowy stosowany w przypadku tkanin wiskozowych, który ma na celu zwiększenie ich odporności na zagniecenia oraz poprawę ogólnej estetyki. Wiskozowa tkanina charakteryzuje się dużą podatnością na gniecenie, co ogranicza jej zastosowanie w odzieży codziennej i eleganckiej. Wprowadzenie apretury przeciwgniotliwej poprawia te właściwości, sprawiając, że materiały zachowują ładny wygląd przez dłuższy czas. Tkaniny te nadają się idealnie do produkcji odzieży, która wymaga utrzymania estetycznego wyglądu, jak sukienki, koszule, czy eleganckie bluzki. W standardach branżowych, jak ISO 307, podkreśla się znaczenie wykończenia tkanin, co jest szczególnie istotne w przypadku materiałów wiskozowych ze względu na ich zastosowanie w modzie i odzieży wysokiej jakości. Dzięki zastosowaniu apretury można także zmniejszyć ilość prasowania, co przekłada się na oszczędność czasu i energii.

Pytanie 7

Obliczając zużycie materiału na żakiet damski, należy wziąć pod uwagę długość żakietu oraz wymiary ciała oznaczone symbolami

A. opx, obt, RvNv

B. obt, ot, opx

C. RvNv, obt, os

D. RvRv, or, obt

Odpowiedzi, które podałeś, jak 'RvRv, or, obt' czy 'RvNv, obt, os', nie są poprawne. To dlatego, że nie mają wszystkich niezbędnych wymiarów, które są kluczowe, żeby dobrze obliczyć zużycie materiału. Na przykład, 'RvRv' i 'os' - pierwszy symbol 'Rv' w ogóle nie pasuje tutaj. To nie jest standardowy wymiar i może wprowadzić w błąd przy projektowaniu. Brak 'opx' w tych odpowiedziach też jest problemem, bo to znaczy, że nie wiesz, ile materiału będzie potrzebne, a to może skutkować złym dopasowaniem. 'obt' jest ważne, ale samo w sobie to za mało, żeby całość była w porządku. Kiedy źle interpretuje się wymiary ciała, finalny produkt może nie spełniać oczekiwań klientów, a to może poważnie zaszkodzić marce. W branży odzieżowej liczy się dokładność, więc warto przywiązywać do tego dużą wagę.

Pytanie 8

Wielkości dodatków na szwy są uzależnione, między innymi, od

A. kształtu wzoru.

B. rodzaju materiału.

C. wielkości produktu.

D. rodzaju wzoru.

Rozważając inne odpowiedzi, warto zrozumieć, że rodzaj szablonu nie wpływa bezpośrednio na wielkości dodatków na szwy. Szablon służy jako narzędzie do wycinania tkaniny, a jego kształt czy rozmiar nie determinuje, ile materiału należy dodać na szwy. Właściwe wymiary dodatków powinny być zawsze dopasowane do rodzaju tkaniny, a nie do samego szablonu. Ponadto, przyjęcie założenia, że rodzaj tkaniny nie ma znaczenia, prowadzi do potencjalnych błędów w szyciu, ponieważ różne materiały wymagają różnych technik i dodatków. Kształt szablonu również nie jest czynnikiem decydującym w kontekście dodatków, a jedynie może wpływać na estetykę i funkcjonalność wyrobu końcowego. Podobnie, rozmiar wyrobu, choć ważny, nie ma bezpośredniego związku z prawidłowym doborem dodatków, ponieważ każdy materiał, niezależnie od rozmiaru, ma swoje specyficzne wymagania. Typowe błędy myślowe polegają na myleniu wpływu szablonu i rozmiaru z kwestią wyboru tkaniny, co może prowadzić do niepoprawnych praktyk w procesie szycia i obniżenia jakości wyrobów końcowych.

Pytanie 9

Jakie maszyny powinny być wykorzystane w procesie szycia sukienki damskiej z bawełny?

A. Overlock i stębnówkę

B. Fastrygówkę i stębnówkę

C. Stębnówkę oraz podszywarkę

D. Stębnówkę oraz zygzakówkę

Wybór overlocka i stębnówki w procesie konfekcjonowania sukienki damskiej z bawełny jest uzasadniony ich specyficznymi funkcjami. Stębnówka, znana również jako maszyna do szycia, jest kluczowa do łączenia materiałów, co pozwala na uzyskanie mocnych i estetycznych szwów. W przypadku sukienek, gdzie liczy się zarówno funkcjonalność, jak i wygląd, stębnówka zapewnia odpowiednią jakość szycia. Overlock natomiast, służy do obrębiania krawędzi materiałów, co jest istotne, aby zapobiec strzępieniu się tkaniny. Dzięki zastosowaniu overlocka uzyskujemy także elastyczne i estetyczne wykończenie, co jest szczególnie ważne w przypadku ubranek z elastycznych materiałów. Użycie obu tych maszyn w procesie konfekcjonowania sukienki nie tylko zwiększa trwałość produktu, ale również poprawia jego walory estetyczne, co jest zgodne z dobrymi praktykami w branży odzieżowej. Warto również przytoczyć standardy jakościowe, które nakładają obowiązek stosowania odpowiednich technologii szycia w celu uzyskania wysokiej jakości odzieży.

Pytanie 10

Co powoduje powstawanie nieregularnego ściegu stębnowego podczas szycia na maszynie?

A. Uszkodzona dziura w płytce ściegowej

B. Pozostałości nici górnej w chwytaczu

C. Nieodpowiednie zamocowanie igły w uchwycie

D. Błędny transport materiału

Uszkodzony otwór w płytce ściegowej oraz źle zamocowana igła w uchwycie to kłopoty, które mogą się zdarzyć podczas szycia. Ale nie wpływają one bezpośrednio na to, czy ścieg jest regularny, jeśli chodzi o transport materiału. Rzeczywiście, uszkodzenia w płytce mogą sprawić, że igła nie wchodzi gładko w materiał, co prowadzi do zacięć, ale niekoniecznie do nieregularnych ściegów. Z kolei, źle zamocowana igła może pogarszać jakość szycia, ale częściej powoduje łamanie nici czy uszkadzanie materiału, a nie właśnie nieregularność ściegów. Często użytkownicy koncentrują się na takich zewnętrznych rzeczach, a zapominają o tym, jak ważny jest sam mechanizm transportu materiału. Zrozumienie, jak to działa i jak grubość materiału wpływa na ustawienia maszyny, to klucz do udanego szycia. W praktyce, każdy szyjący powinien zwracać uwagę na wszystko – stan maszyny, rodzaj materiału i techniki, jakie stosuje, żeby uniknąć błędów i mieć dobre ściegi.

Pytanie 11

Aby pozbyć się zagnieceń szwów bocznych, które pojawiły się w spodniach podczas prasowania, należy szwy poddać

A. ponownemu prasowaniu w wyższej temperaturze

B. ponownemu prasowaniu z wyższym naciskiem

C. ponownemu prasowaniu w tych samych warunkach

D. wyłącznie działaniu pary

Wybór metody ponownego sprasowania przy zwiększonym nacisku lub przy podwyższonej temperaturze może wydawać się logiczny, jednak obie te techniki mogą prowadzić do dalszego uszkodzenia tkaniny. Zastosowanie większego nacisku na tkaninę w przypadku wyświecenia szwów może spowodować jeszcze głębsze wcięcia w szwy, co intensyfikuje ich widoczność oraz może prowadzić do zniekształcenia materiału. Wysoka temperatura natomiast, szczególnie w przypadku delikatnych tkanin, takich jak jedwab czy poliester, może prowadzić do trwałego uszkodzenia włókien, co skutkuje topnieniem lub zniekształceniem struktury materiału. W kontekście standardów branżowych, najlepszym podejściem jest unikanie metod, które wymagają bezpośredniego kontaktu z gorącą powierzchnią żelazka, zwłaszcza w przypadku tkanin wrażliwych. Co więcej, odpowiedź sugerująca działanie wyłącznie pary podkreśla znaczenie technologii parowej w nowoczesnej pielęgnacji tkanin. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak założenie, że bardziej intensywne działanie zawsze przynosi lepsze rezultaty. Rzeczywiście, umiejętność doboru właściwych metod prasowania, które uwzględniają specyfikę materiałów, stanowi klucz do sukcesu w dbaniu o odzież.

Pytanie 12

W procesie końcowego prasowania płaszczy produkowanych w zakładzie odzieżowym można wykorzystać

A. prasę specjalistyczną

B. manekin do prasowania

C. żelazko z generatorem pary

D. automat do prasowania

Żelazko z wytwornicą pary, choć powszechnie stosowane w domach i małych zakładach krawieckich, w kontekście końcowego prasowania płaszczy nie znajduje zastosowania w profesjonalnej produkcji. Wytwornica pary generuje dużą ilość pary, co może być przydatne do wygładzania materiałów, jednak nie zapewnia odpowiedniego kształtu i struktury odzieży, co jest kluczowe w produkcji płaszczy. Prasowanie przy użyciu żelazka nie pozwala na uformowanie odzieży zgodnie z jej przeznaczeniem, co często prowadzi do powstania zagnieceń podczas noszenia. Automat prasowalniczy z kolei może być używany do prostszych elementów odzieży, ale w kontekście bardziej skomplikowanych form, jak płaszcze, nie jest w stanie zapewnić precyzyjnego kształtowania. Prasa specjalna, mimo że jest narzędziem używanym w niektórych zakładach, nie jest dedykowana do końcowego prasowania płaszczy, ponieważ jej działanie opiera się na dużym nacisku, co może prowadzić do deformacji materiału. Typowym błędem w myśleniu jest przekonanie, że każde urządzenie do prasowania sprawdzi się w każdej sytuacji; kluczowe jest dobranie narzędzia do specyficznych wymagań odzieży, co w przypadku płaszczy najlepiej realizuje manekin prasowalniczy.

Pytanie 13

Co może być przyczyną łamania igły w maszynie do szycia?

A. uszkodzony otwór w płytce ściegowej

B. nieodpowiedni nacisk na zszywane warstwy materiału

C. zbyt niskie napięcie nici dolnej

D. zbyt wysokie napięcie nici górnej

Wybór niewłaściwego docisku zszywanych warstw materiału, zbyt dużego naprężenia nici górnej oraz zbyt małego naprężenia nici dolnej to koncepcje, które nie prowadzą do zrozumienia rzeczywistych przyczyn łamania się igły. Niewłaściwy docisk materiałów może wpłynąć na jakość zszycia, ale nie jest bezpośrednią przyczyną uszkodzenia igły. W przypadku zbyt dużego naprężenia nici górnej, może to prowadzić do problemów z równym ściegiem lub nawet do zacięcia się materiału, jednak nie ma to bezpośredniego związku z łamaniem igły, które najczęściej jest efektem mechanicznych uszkodzeń, takich jak uszkodzony otwór w płytce ściegowej. Z kolei zbyt małe naprężenie nici dolnej może prowadzić do nieprawidłowego zszywania, ale nie wpływa na trwałość igły. Niezrozumienie charakterystyki mechanizmu szycia oraz niewłaściwe przypisywanie winy za uszkodzenia igły do nieprawidłowego napięcia nici może prowadzić do błędnych diagnoz i powtarzających się problemów. W praktyce, kluczowe jest, aby technicy zajmujący się serwisem maszyn szwalniczych odpowiednio diagnozowali źródło problemów i stosowali właściwe procedury konserwacyjne, co jest zgodne z zaleceniami producentów i normami branżowymi.

Pytanie 14

Jak należy przeprowadzić pomiar krawiecki, aby uzyskać wymiar ciała oznaczony symbolem RvRv?

A. W poziomie pomiędzy punktami pachowymi przednim i tylnym

B. W pionie od bocznego punktu szyjnego do brodawkowego

C. W poziomie pomiędzy ramionami od strony tylnej

D. W pionie od punktu ramiennego do bocznego punktu rylcowego

Pomiar krawiecki jest techniką wymagającą precyzyjnych i odpowiednich metod, aby uzyskać właściwe wyniki. Niestety, koncepcje zawarte w niepoprawnych odpowiedziach często opierają się na nieprawidłowym zrozumieniu anatomii i wymagań dotyczących pomiarów. Wykonywanie pomiaru w kierunku poziomym pomiędzy punktami pachowymi nie uwzględnia specyfiki budowy ciała, co może prowadzić do niedokładnych rezultatów, szczególnie w przypadku osób o różnorodnej sylwetce. Użycie punktów pachowych do określenia wymiaru RvRv jest niewłaściwe, ponieważ te punkty nie dają pełnego obrazu geometrii ramion. Podobnie, pomiar w kierunku pionowym od punktu szyjnego bocznego do punktu brodawkowego związany jest z innymi wymiarami, które nie są zgodne z wymaganiami dla RvRv. To podejście mogłoby być użyteczne w innych kontekstach, ale nie w tym konkretnym przypadku. Analogicznie, pomiar od punktu ramiennego do punktu rylcowego bocznego również nie jest odpowiedni, ponieważ koncentruje się na zupełnie innych częściach ciała, co może prowadzić do błędnych wniosków na temat potrzebnych wymiarów. Typowym błędem myślowym w takich sytuacjach jest skupienie się na punktach, które są nieistotne w kontekście konkretnego wymiaru, co skutkuje nieprawidłowym dopasowaniem odzieży.

Pytanie 15

Jaką maszynę wykorzystuje się do łączenia elementów odzieży roboczej wykonanej z drelichu?

A. Overlock

B. Pikówkę

C. Stębnówkę

D. Fastrygówkę

Stębnówka to maszyna służąca do wykonywania jednoigłowych szwów, co czyni ją idealnym narzędziem do łączenia elementów ubrania roboczego z drelichu. Drelich, jako materiał o dużej wytrzymałości, wymaga zastosowania odpowiedniego rodzaj szwu, który zapewni solidność i trwałość połączeń. Szwalnie często wykorzystują stębnówki do szycia szwów prostych, co pozwala na uzyskanie estetycznych i jednocześnie mocnych szwów. Przykładem zastosowania stębnówki może być szycie spodni roboczych, gdzie konieczne jest połączenie różnych części materiału w sposób, który nie tylko wizualnie się prezentuje, ale także wytrzyma intensywne użytkowanie. Stębnówki są zgodne z normami ISO dotyczącymi jakości szwów w odzieży roboczej, co podkreśla ich kluczową rolę w branży. Dobre praktyki wskazują również na regularną konserwację tych maszyn, co wpływa na ich długowieczność oraz niezawodność w produkcji.

Pytanie 16

Jaką maszynę do szycia wykorzystuje się do połączenia części z jeansu w operacji technologicznej przedstawionej na ilustracji?

A. Stębnówkę łańcuszkową trzyigłową

B. Stębnówkę płaską dwuigłową

C. Stębnówkę płaską jednoigłową

D. Stębnówkę łańcuszkową jednoigłową

Wybór stębnówki płaskiej jednoigłowej na pierwszy rzut oka może wydawać się poprawny, jednak ma on istotne ograniczenia w kontekście szycia jeansu. Stębnówka płaska jednoigłowa, chociaż powszechnie stosowana w przemyśle odzieżowym, zazwyczaj nie zapewnia wystarczającej wytrzymałości na szwy, które są niezbędne w przypadku grubego materiału, jakim jest jeans. Ta maszyna wykonuje tylko jeden szew na raz, co może prowadzić do osłabienia struktury łączenia elementów odzieżowych. Z tego powodu, jest ona rzadziej używana w produkcji odzieży dżinsowej, gdzie wymagana jest większa odporność na różne obciążenia. Stębnówka łańcuszkowa jednoigłowa również nie jest najlepszym wyborem, ponieważ jej konstrukcja oparta na szwie łańcuszkowym, chociaż elastyczna, nie oferuje takiej samej wytrzymałości jak szew stębnówkowy. Ponadto, łańcuszkowe połączenia są bardziej podatne na rozrywanie, co w przypadku jeansu, który jest narażony na duże siły, może prowadzić do szybszego zużycia. W przypadku stębnówki łańcuszkowej trzyigłowej można zauważyć, że wieloigłowe maszyny są bardziej skomplikowane i wymagają większej precyzji w obsłudze, a ich zastosowanie w jeansie niekoniecznie przekłada się na wytrzymałość, a raczej na dekoracyjność szwu. Dlatego wybór odpowiedniej maszyny do szycia jeansu wymaga zrozumienia zarówno właściwości materiału, jak i techniki szycia, co w konsekwencji może prowadzić do błędów w produkcji, powodując osłabienie jakości finalnego produktu.

Pytanie 17

Jakie będzie zapotrzebowanie na tkaninę w groszki o szerokości 150 cm, potrzebnej do uszycia spódnicy podstawowej o długości 70 cm, dla klientki o obwodzie bioder wynoszącym 96 cm?

A. 70 cm

B. 154 cm

C. 77 cm

D. 140 cm

Odpowiedź 77 cm jest poprawna, ponieważ uwzględnia zarówno długość spódnicy, jak i potrzebną szerokość tkaniny na obwód bioder. Przy szerokości tkaniny wynoszącej 150 cm, niezbędne jest obliczenie, ile tkaniny potrzeba na spódnicę. Długość spódnicy wynosi 70 cm, jednak nie możemy zapomnieć o zapasach na szwy oraz ewentualne marszczenia. Typowo, aby uzyskać odpowiednią objętość dla bioder, należy dodać co najmniej 7 cm na szwy i zapasy. Dlatego całkowita długość tkaniny potrzebnej na spódnicę wynosi 70 cm + 7 cm = 77 cm. W przypadku tkanin o szerokości 150 cm, taki wymiar pozwala na efektywne wykorzystanie materiału, co jest zgodne z zasadami optymalizacji wykorzystania tkaniny w krawiectwie. W praktyce także można wykorzystać tę wiedzę przy planowaniu zakupów tkanin, aby uniknąć marnotrawstwa i oszczędzić koszty produkcji. W przypadku większych obwodów bioder, zasady pozostają podobne, jednak długość tkaniny może się zmieniać w zależności od stylu i kroju spódnicy.

Pytanie 18

Jakie materiały najczęściej wykorzystuje się do usztywnienia paska w spódnicy?

A. wkład klejowy z włókniteksu

B. taśmę tkaną

C. taśmę elastyczną

D. kamel

Zastosowanie taśmy tkanej, elastycznej lub kamela do usztywnienia paska spódnicy może wydawać się praktyczne, ale w rzeczywistości obarczone jest istotnymi ograniczeniami. Taśma tkana, choć może zapewnić pewną stabilność, nie przyczyni się do uzyskania odpowiedniej struktury, jaką oferuje wkład klejowy. Tkaniny, z których wykonane są taśmy tkane, często nie są w stanie utrzymać formy w dłuższej perspektywie czasu, co prowadzi do deformacji paska i niezadowolenia z efektu końcowego. Taśma elastyczna, z kolei, jest projektowana do zastosowań, gdzie ruch i elastyczność są kluczowe, ale nie zapewnia odpowiedniej sztywności wymaganej w przypadku pasków spódnicy, co może skutkować ich nieestetycznym opadaniem lub nieadekwatnym dopasowaniem. Kamel, używany w kontekście usztywnienia, również nie spełnia wymogów technicznych, ponieważ jego struktura nie pozwala na uzyskanie trwałego efektu stabilizacji, co jest kluczowe w przypadku odzieży, gdzie estetyka oraz komfort są priorytetami. Wybór niewłaściwego materiału do usztywnienia może prowadzić do problemów z jakością wykonania oraz funkcjonalnością odzieży, co jest sprzeczne z obowiązującymi standardami w krawiectwie. Kluczowe jest więc, aby przy projektowaniu odzieży kierować się sprawdzonymi rozwiązaniami, które zapewnią optymalny efekt końcowy, co w tym przypadku najlepiej osiąga się stosując wkład klejowy z włókniteksu.

Pytanie 19

Do wykonania spódnicy damskiej w warsztacie krawieckim wykorzystano
0,80 m gabardyny w cenie 50,00 zł za 1 mb
0,50 m podszewki w kosztach 10,00 zł za 1 mb
1 zamek w cenie 5,00 zł za 1 szt.
Całkowity koszt szycia spódnicy na podszewce wynosi 100 zł.
Jaka jest wartość kosztów bezpośrednich, która obejmuje wydatki na materiały, akcesoria krawieckie oraz koszt robocizny dla tej usługi?

A. 150,00 zł

B. 165,00 zł

C. 140,00 zł

D. 145,00 zł

Aby obliczyć koszt bezpośredni usługi szycia spódnicy, należy uwzględnić wszystkie składniki kosztowe, w tym materiały, dodatki krawieckie oraz koszt robocizny. Koszt materiałów to: gabardyna (0,80 m x 50,00 zł/mb = 40,00 zł), podszewka (0,50 m x 10,00 zł/mb = 5,00 zł) oraz zamek (1 szt. x 5,00 zł = 5,00 zł). Łączny koszt materiałów wynosi 40,00 zł + 5,00 zł + 5,00 zł = 50,00 zł. Następnie dodajemy koszt robocizny, który wynosi 100,00 zł. Sumując koszty, otrzymujemy: 50,00 zł (materiały) + 100,00 zł (robocizna) = 150,00 zł. Taka metoda kalkulacji kosztów jest zgodna z przyjętymi standardami w branży odzieżowej, gdzie dokładne określenie kosztów materiałów i robocizny jest kluczowe dla ustalenia rentowności projektu. Zrozumienie tej kalkulacji jest istotne nie tylko dla właścicieli zakładów krawieckich, ale również dla osób zarządzających finansami w branży odzieżowej, co pozwala na lepsze planowanie budżetów i kontrolowanie wydatków.

Pytanie 20

Śpioszki dla niemowląt powinny być wykonane z rozciągliwej dzianiny

A. poliamidowej

B. bawełnianej

C. jedwabnej

D. poliestrowej

Śpioszki niemowlęce powinny być wykonane z materiałów, które zapewniają komfort i bezpieczeństwo dla delikatnej skóry dziecka. Bawełna jest naturalnym włóknem, które charakteryzuje się wysoką przepuszczalnością powietrza oraz zdolnością do pochłaniania wilgoci, co jest kluczowe dla utrzymania optymalnej temperatury ciała malucha. Materiały bawełniane są również hipoalergiczne, co zmniejsza ryzyko wystąpienia podrażnień skórnych. Wybór bawełny w produkcji odzieży dziecięcej jest zgodny z zaleceniami pediatrów oraz standardami branżowymi, które zalecają stosowanie naturalnych materiałów w celu zapewnienia maksymalnej wygody. Przykładem zastosowania bawełny są różne rodzaje odzieży dziecięcej, w tym body, które łączą funkcjonalność z komfortem. Wybierając śpioszki wykonane z bawełny, rodzice mogą być pewni, że inwestują w produkt, który jest zarówno praktyczny, jak i bezpieczny dla ich dziecka.

Pytanie 21

W trosce o bezpieczeństwo osoby obsługującej, maszyna stębnowa powinna być wyposażona w

A. stopkę z szerokimi płozami

B. płytkę lateksową

C. ochraniacz palców

D. śrubkę mocującą igłę

Ochraniacz palców jest kluczowym elementem wyposażenia maszyny stębnowej, który zapewnia bezpieczeństwo operatora. Jego głównym celem jest ochrona palców przed przypadkowym kontaktem z igłą i częściami ruchomymi maszyny. W przypadku szycia z intensywnym wykorzystaniem, na przykład w produkcji odzieży, ryzyko urazu wzrasta, dlatego stosowanie ochraniaczy palców jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Ochraniacze powinny być dostosowane do specyfiki maszyny oraz typu szycia, co może znacznie zwiększyć komfort i bezpieczeństwo pracy. Przykładowo, w zakładach krawieckich, gdzie operacje są wykonywane w szybkim tempie, wszelkie elementy zwiększające bezpieczeństwo, takie jak ochraniacze, są kluczowe dla minimalizacji ryzyka wypadków. Normy BHP w przemyśle tekstylnym wskazują na konieczność używania takich zabezpieczeń, co potwierdza ich znaczenie w kontekście dbałości o zdrowie pracowników.

Pytanie 22

Zbyt niski nacisk stopki skutkuje nieprawidłowościami występującymi podczas szycia, które polegają na

A. zrywaniu nitki dolnej

B. nieprawidłowym przesuwie materiału

C. łamaniu igły

D. zrywaniu nici górnej

Zrywanie nitki dolnej albo górnej czy łamanie igły to problemy, które czasem się zdarzają podczas szycia, ale one nie mają bezpośredniego związku z tym, że stopka nie dociska wystarczająco. Zrywanie nitki dolnej najczęściej wynika z błędnego nawleczenia maszyny lub znapinacza, który jest zbyt luźny. To prowadzi do zatorów i przerywania nici. Natomiast zrywanie nici górnej może pochodzić z nieodpowiedniego ustawienia napięcia, a także z użycia złych igieł czy nici. Łamanie igły też nie jest bezpośrednio związane z dociskiem stopki, tylko często z niewłaściwym doborem igły do materiału lub szyciem przez zbyt grubą warstwę. To nie jest dobre myślenie, żeby wszystkie problemy z szyciem przypisywać tylko jednemu czynnikowi, jakim jest docisk. Ważne jest, żeby rozumieć, jak te wszystkie rzeczy ze sobą współpracują i pamiętać o regularnej kontroli maszyny. To naprawdę dobra praktyka, żeby maszyna zawsze działała jak należy.

Pytanie 23

Jakiego materiału odzieżowego powinno się użyć do stworzenia kurtki sportowo-rekreacyjnej, która zapewnia wysoką wodoodporność i wiatroszczelność?

A. Ortalion.

B. Kodurę.

C. Tkaninę Gore-Tex.

D. Materiał softshellowy.

Wybór ortalionu jako materiału na kurtkę sportowo-rekreacyjną może wydawać się kuszący ze względu na jego niską cenę i lekką konstrukcję. Niemniej jednak, ortalion nie jest materiałem, który skutecznie odprowadza wilgoć, co prowadzi do przegrzewania się ciała podczas intensywnego wysiłku. Materiał ten, choć wodoodporny, nie zapewnia tak wysokiej oddychalności, jak tkanina Gore-Tex. Z kolei kodura, znana z wysokiej odporności na przetarcia i uszkodzenia mechaniczne, jest bardziej przeznaczona do zastosowań przemysłowych lub militarnych, a jej właściwości wodoodporne są ograniczone. Materiał softshellowy, choć elastyczny i komfortowy, nie zawsze oferuje odpowiednią ochronę przed deszczem i wiatrem, co czyni go mniej adekwatnym wyborem na warunki ekstremalne. Wybór niewłaściwego materiału może skutkować dyskomfortem w trakcie aktywności fizycznej oraz zwiększonym ryzykiem przeziębienia lub innych problemów zdrowotnych w trudnych warunkach pogodowych. W praktyce oznacza to, że dobór odpowiednich tkanin jest kluczowy dla skuteczności odzieży sportowej, a ignorowanie właściwości materiałów może prowadzić do negatywnych konsekwencji dla użytkownika.

Pytanie 24

Aby ręcznie wykonać dziurki w bawełnianej bluzce dla dziewczynki, należy użyć ściegu

A. stębnowy

B. pętelkowy

C. dziergany

D. zakopiański

Odpowiedzi zakopiański, stębnowy oraz pętelkowy nie są odpowiednie do odszycia dziurek w bawełnianej bluzce dziewczęcej, ponieważ każda z tych technik ma swoje specyficzne zastosowanie, które nie zgadza się z wymaganiami tego zadania. Ścieg zakopiański, znany głównie z haftu, jest bardziej dekoracyjny i nie jest przeznaczony do tworzenia dziurek, które muszą być funkcjonalne oraz wytrzymałe. Użycie tego ściegu do dziurek mogłoby prowadzić do ich niestrukturalności oraz łatwego uszkodzenia. Ścieg stębnowy jest z kolei techniką wykorzystywaną do szycia szwów, ale nie ma on odpowiednich właściwości elastycznych, co czyni go niewłaściwym wyborem do odszycia dziurek, które wymagają pewnej swobody ruchu, aby umożliwić łatwe wciąganie guzika. Z kolei ścieg pętelkowy, mimo że używany w niektórych technikach szycia, również nie nadaje się do tego celu, ponieważ nie zapewnia odpowiedniej struktury ani wytrzymałości, które są niezbędne w przypadku dziurek. Powszechnym błędem jest mylenie funkcji estetycznej i funkcjonalnej podczas wyboru ściegu, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że dziurki powinny być zarówno praktyczne, jak i estetyczne, a odpowiedni ścieg, jak dziergany, spełnia te wymagania.

Pytanie 25

Szerokość przodu w połowie wylicza się na podstawie

A. łuku długości przodu do obszaru piersi

B. wzrostu oraz obwodu klatki piersiowej

C. łuku szerokości przodu w obrębie piersi

D. obwodu klatki piersiowej

Zastosowanie łuku szerokości przodu przez piersi lub łuku długości przodu do piersi jest nieprawidłowe, ponieważ opiera się na innych wymiarach, które nie oddają rzeczywistej szerokości górnej części ciała. Łuk szerokości przodu przez piersi mógłby być mylnie interpretowany jako miara szerokości górnej części klatki piersiowej, ale nie uwzględnia on pełnego obwodu, co jest kluczowe dla precyzyjnych pomiarów. Z kolei łuk długości przodu do piersi, chociaż może dostarczać informacji o długości od ramienia do dolnej części klatki piersiowej, nie ma związku z jej szerokością. Takie podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków, ponieważ koncentrują się na pojedynczych wymiarach, zamiast na całościowym obrazie sylwetki. Błąd myślowy polega na założeniu, że pojedyncze pomiary są wystarczające do określenia właściwego dopasowania odzieży, co jest sprzeczne z praktykami projektowania odzieży, które wymagają holistycznego podejścia do wymiarów ciała. Warto pamiętać, że obwód klatki piersiowej jest najbardziej reprezentatywnym wymiarem, który zapewnia właściwe dopasowanie i komfort noszenia, podczas gdy inne pomiary mogą jedynie wprowadzać w błąd lub tworzyć nieodpowiednie proporcje.

Pytanie 26

Kontroli podlega gotowy produkt odzieżowy

A. wyrywkowej

B. pełnej

C. międzyoperacyjnej

D. ostatecznej

Niekiedy pojawiają się nieporozumienia dotyczące różnych rodzajów kontroli jakości w procesie produkcji odzieży. Kontrola międzyoperacyjna, na przykład, dotyczy etapów pośrednich w produkcji, takich jak kontrola jakości materiałów czy półproduktów. Jej celem jest identyfikacja ewentualnych problemów na wczesnym etapie, zanim produkt zostanie ukończony. Ta forma kontroli jest istotna, ale nie zastępuje ostatecznej kontroli gotowego wyrobu, gdyż nie ocenia całościowego efektu końcowego. Z kolei kontrola wyrywkowa, która polega na sprawdzeniu tylko części wyrobów, może prowadzić do pominięcia defektów, co jest ryzykowne, zwłaszcza w branży odzieżowej, gdzie standardy jakości są kluczowe. Używanie kontroli pełnej, która zakłada szczegółowe sprawdzenie każdego elementu, może być niepraktyczne i kosztowne w dużych produkcjach. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że ostateczna kontrola nie tylko kończy proces produkcyjny, ale również stanowi ważny krok w zapewnieniu jakości i zgodności z oczekiwaniami rynku. Często błędne interpretacje dotyczące zakresu i celu różnych typów kontroli mogą prowadzić do nieefektywnych praktyk oraz obniżenia standardów jakości, co w dłuższej perspektywie wpływa na wizerunek marki.

Pytanie 27

Przeróbka polega na skróceniu długich rękawów w sukience dla kobiet oraz na wykończeniu krótkich rękawów. Jakie działania należy podjąć przed skracaniem rękawów?

A. Wypruć długie rękawy, wyprasować, zmierzyć długość rękawa krótkiego, zaznaczyć linię dołu rękawa krótkiego, obciąć rękawy długie

B. Rozpruć szwy do poziomu łokcia w rękawach, zmierzyć długość rękawa krótkiego, zaznaczyć linię dołu rękawa krótkiego, obciąć rękawy długie

C. Zmierzyć długość rękawa krótkiego, zaznaczyć linię do podwinięcia, obliczyć wielkość dodatku na podwinięcie dołu, obciąć długie rękawy, wyprasować

D. Zmierzyć długość rękawa krótkiego, zaznaczyć linię dolną, zmierzyć i oznaczyć wielkość dodatku na wykończenie dołu, obciąć rękaw długie

Wybór innych odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące kolejności oraz znaczenia poszczególnych kroków w procesie skracania rękawów. Rozprucie szwów do linii łokcia czy wypruwanie rękawów długich, jak również wyprasowanie materiału przed przystąpieniem do dalszych działań, są krokami, które mogą być zbędne lub nieodpowiednie w kontekście standardowych praktyk krawieckich. Ważne jest, aby zrozumieć, że przed każdym cięciem kluczowe jest odpowiednie przygotowanie, a więc skupienie się na dokładnych pomiarach i zaznaczeniu linii dołu. Podejmowanie decyzji o wypruciu rękawów długich bez wcześniejszych pomiarów może prowadzić do nieodwracalnych błędów, takich jak zbyt krótkie rękawy. Również, brak obliczenia dodatku na podwinięcie dołu skutkuje niewłaściwym wykończeniem, co wpływa na estetykę i funkcjonalność odzieży. Dobrą praktyką jest przeprowadzanie każdej operacji w uzasadnionej kolejności, bazując na przemyślanych krokach, co zapewnia nie tylko lepszy efekt wizualny, ale i trwałość przeróbki. Kluczowym błędem jest także ignorowanie potrzeby zaznaczenia linii podwinięcia, co powoduje trudności w uzyskaniu równego i estetycznego wykończenia.

Pytanie 28

Do cięcia na sekcje materiału o wysokości 300 mm należy użyć krajarki z ostrzem

A. pionowym

B. wielokątnym

C. tarcowym

D. taśmowym

Wybór krajarki taśmowej, wielokątnej lub tarczowej do rozkroju na sekcje o wysokości 300 mm nie jest optymalny z kilku powodów. Krajarki taśmowe, choć znane z dużej szybkości cięcia i zdolności do cięcia długich, cienkich materiałów, mogą nie zapewnić wymaganej precyzji w przypadku grubszych surowców, co prowadzi do nierównych krawędzi i marnotrawstwa materiału. Z kolei krajarki wielokątne, przeznaczone głównie do cięcia w nietypowe kształty, nie nadają się do standardowego rozkroju, gdzie istotna jest jednolitość i prostota cięcia. Natomiast krajarki tarczowe, mimo że są skuteczne w cięciu wzdłużnym, mają ograniczenia przy cięciu na wysokość, szczególnie przy materiałach o dużej grubości, co może skutkować niską jakością cięcia oraz zwiększonym ryzykiem uszkodzenia materiału. Wybierając odpowiednie narzędzie do cięcia, należy kierować się nie tylko jego parametrami technicznymi, ale także charakterystyką przetwarzanego materiału oraz wymogami produkcyjnymi. Zastosowanie niewłaściwego sprzętu może prowadzić do wysokich kosztów produkcji, a także problemów z jakością końcowego produktu, co z kolei może wpłynąć na satysfakcję klienta oraz reputację firmy.

Pytanie 29

Jaką ilość materiału bawełnianego o szerokości 150 cm będzie potrzebował krawiec do uszycia damskich spodni rybaczek o długości 80,0 cm, dla osoby o obwodzie bioder 96,0 cm?

A. 160 cm

B. 80 cm

C. 88 cm

D. 176 cm

Odpowiedzi 80 cm, 160 cm i 176 cm są błędne z paru powodów. Jak wybierzesz 80 cm, to może wyglądać na to, że to wystarczająca długość dla spodni o długości 80 cm. Ale nie bierzesz pod uwagę zapasów materiału na szwy i podłożenie, co jest kluczowe. Typowy zapas na szwy to jakieś 1-1,5 cm na stronę, więc w przypadku nóg spodni to może być dodatkowe 4-6 cm. Z kolei 160 cm to za dużo, bo powoduje marnowanie materiału i wyższe koszty. No i nadmiar tkaniny bywa niewygodny, więc nie ma sensu. Odpowiedź 176 cm jest jeszcze gorsza z tej samej przyczyny - robi jeszcze większe straty w materiale. Problem w tym, że nie rozumiesz zasad doboru tkaniny i źle liczysz, co powinno opierać się na dokładnych pomiarach i specyfice kroju. Jak szyjesz spodenki rybaczki, trzeba wszystko przemyśleć i zastosować zasady optymalizacji, co jest ważne w produkcji.

Pytanie 30

Jakie materiały tekstylne i izolacyjne powinny być wykorzystane do szycia damskiego płaszcza typu dyplomatka?

A. < Kresz, laminat

B. Madera, futro syntetyczne

C. Flausz, watolina

D. Popelina, włóknina puszysta

Wybór materiałów do szycia płaszcza damskiego to niełatwy temat, bo trzeba rozumieć, jak każdy z nich działa i do czego się nadaje. Madera i sztuczne futro, mimo że czasami mogą wyglądać fajnie, to w tym wypadku niezbyt się sprawdzą. Madera jest ciężka i mało elastyczna, co ogranicza ruchy, a futro sztuczne, choć modne, nie daje dobrej izolacji, co ważne w zimie. Kresz i laminat też nie są najlepszymi wyborem. Kresz to materiał bardziej sportowy, a do eleganckich płaszczy się nie nadaje. Laminat natomiast jest raczej do odzieży wodoodpornej, co do elegancji płaszcze nie pasuje. Popelina i włóknina puszysta też nie są odpowiednie. Popelina jest za cienka i bardziej do bluzek, a włóknina puszysta, choć może służyć jako podszewka, to nie zapewnia odpowiedniej izolacji w zimie. Ważne, żeby dobrze znać materiały, które się nadają do płaszczy, bo niewłaściwy wybór może skutkować kiepskim efektem i użytkownik może być niezadowolony.

Pytanie 31

W normach dotyczących konstrukcji odzieży damskiej, do obliczenia połowy obwodu klatki piersiowej można wykorzystać pomiar ciała oznaczony symbolem XcXc, który wskazuje na

A. łuk szerokości tyłu na poziomie piersi

B. łuk długości przodu do piersi

C. łuk szerokości przodu na poziomie piersi

D. łuk długości przodu przez piersi

Odpowiedź 'łuk szerokości tyłu na wysokości piersi' to strzał w dziesiątkę! Wiesz, to ważny pomiar w konstrukcji odzieży damskiej. Mówiąc prościej, chodzi o obwód klatki piersiowej, który jest mega ważny, żeby bluzki czy sukienki dobrze leżały. Jeśli zmierzysz od jednego ramienia do drugiego na wysokości piersi, to dostajesz dokładny wynik potrzebny do dopasowania. Dzięki temu projektanci i krawcy mogą robić ubrania, które naprawdę siedzą jak ulał. No i to wszystko jest zgodne z zasadami komfortu i estetyki, co jest strasznie ważne w szyciu i projektowaniu.

Pytanie 32

Do zaznaczenia korekt ustalonych podczas pomiaru damskiego płaszcza z materiału wełnianego używa się symboli umownych, które oznacza się

A. kredą

B. ołówkiem

C. markerem

D. długopisem

Długopis, marker i ołówek to narzędzia, które w kontekście oznaczania poprawek na tkaninach wełnianych nie są odpowiednie. Użycie długopisu może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń materiału, gdyż wiele długopisów zawiera tusze, które przenikają przez włókna i mogą zostawić trwałe plamy, co czyni je niedopuszczalnymi w krawiectwie. Podobnie, marker, chociaż może wydawać się praktycznym rozwiązaniem, często używa atramentów, które również mogą być trudne do usunięcia. W przypadku markerów tkaninowych, istnieje ryzyko, że jego kolor może nie być zgodny z kolorem tkaniny, co dodatkowo utrudnia proces krawiecki. Ołówek, mimo że jest bardziej uniwersalny, pozostawia rysunki, które mogą być trudne do usunięcia z niektórych tkanin oraz mogą powodować uszkodzenia w przypadku tkanin delikatnych, takich jak wełna. W kontekście branżowych norm i dobrych praktyk, wybór odpowiedniego narzędzia do oznaczania jest kluczowy, a stosowanie kredy jest uznawane za preferowaną metodę, ze względu na jej łatwość w usuwaniu oraz minimalne ryzyko uszkodzenia materiału.

Pytanie 33

Spódnica prosta zapinana z tyłu na zamek błyskawiczny, która jest wykończona paskiem, ma nadmiar materiału w pasie o 3 cm oraz w biodrach o 4 cm. Jakie kroki należy podjąć, aby dostosować spódnicę do sylwetki klientki?

A. odpruć pasek, zwężyć spódnicę w szwach bocznych od linii talii do linii bioder, przyszyć pasek do spódnicy

B. odpruć pasek, pogłębić zaszewki z przodu i z tyłu, skrócić pasek, przyszyć pasek do spódnicy

C. odpruć pasek, zwężyć spódnicę w szwach bocznych na całej długości, skrócić pasek i przyszyć pasek do spódnicy

D. odpruć pasek z tyłu spódnicy, wypruć zamek błyskawiczny, zwężyć spódnicę w szwie środkowym tyłu, przyszyć zamek i pasek do spódnicy

W przypadku pierwszej niepoprawnej odpowiedzi, pomysł na zwężenie spódnicy w szwach bocznych jedynie na odcinku od linii talii do linii bioder nie jest wystarczający, ponieważ w rezultacie może nie uzyskać się optymalnego dopasowania w całym obwodzie spódnicy. Taki zabieg może prowadzić do nierównomiernego układu tkaniny, co może powodować nieestetyczne fałdy i nieprzyjemne odczucia podczas noszenia. Dodatkowo, w odpowiedziach, które sugerują jedynie pogłębianie zaszewek lub modyfikacje przy zamku błyskawicznym, pomijają kluczowy krok, jakim jest odprucie paska, co uniemożliwia precyzyjne dopasowanie w obszarze talii. Zmiany w zaszewkach mogą nie wystarczyć do skorygowania nadmiaru materiału, zwłaszcza gdy spódnica jest szersza w pasie lub biodrach. Niepoprawne podejście do kwestii skracania paska, które nie bierze pod uwagę zmiany obwodu spódnicy po jej zwężeniu, może prowadzić do dalszych problemów z dopasowaniem. W krawiectwie kluczowe jest, aby każdy element odzieży był harmonijnie zintegrowany, a wszelkie modyfikacje powinny być ze sobą spójne, aby uniknąć dyskomfortu i zapewnić estetyczny efekt finalny.

Pytanie 34

Jaką czynność powinien zrealizować krawiec w pracowni krawieckiej po umiejscowieniu szablonów na materiale?

A. Oznaczyć rozmiary dodatków na szwy i podwinięcia

B. Oznaczyć linie środkowe elementów

C. Obrysować kontury szablonów na tkaninie

D. Naciągnąć materiał

Oznaczenie linii środka elementów, oznaczenie wielkości dodatków na szwy i podwinięcia oraz naciągnięcie tkaniny to ważne czynności w procesie szycia, ale powinny one być wykonane w odpowiedniej kolejności i kontekście. Oznaczenie linii środka jest przydatne do zachowania symetrii, jednak bez wcześniejszego obrysowania konturów szablonów, te oznaczenia mogą okazać się bezcelowe, ponieważ nie będą miały na czym się opierać. Oznaczanie dodatków na szwy i podwinięcia jest również istotne, ale jeśli nie mamy jeszcze zdefiniowanych konturów, trudno będzie określić, jak duże powinny one być. Naciąganie tkaniny jest często konieczne, aby uniknąć rozciągania materiału podczas szycia, ale nie jest pierwszym krokiem po ułożeniu szablonów. W rzeczywistości, najpierw należy obrysować kontury szablonów, aby mieć wyraźne odniesienie dla wszystkich kolejnych działań. W krawiectwie kluczowe jest, aby każdy krok był dokładnie zaplanowany i wykonywany w logicznej kolejności, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości wykonania. W praktyce brak obrysowania szablonów skutkuje potencjalnymi pomyłkami i niedopasowaniem elementów, co może prowadzić do frustracji i marnotrawienia materiału. Dlatego kluczowym jest, aby zrozumieć, że każdy krok w procesie ma swoje miejsce i znaczenie w kontekście całej produkcji odzieży.

Pytanie 35

Jak należy ocenić jakość wykonania usługi skrócenia spódnicy z koła?

A. rozłożoną płasko na stole

B. na sylwetce klientki

C. na manekinie

D. na wieszaku

Ocena jakości usługi skrócenia spódnicy z koła na manekinie, wieszaku lub płasko na stole nie oddaje rzeczywistego efektu końcowego, który klientka zobaczy na sobie. Przymierzanie na manekinie, choć może wydawać się wygodne, nie uwzględnia unikalnych kształtów i proporcji sylwetki klientki, co może prowadzić do błędnych wniosków i niedopasowania. Manekiny zwykle mają standardowe wymiary i nie są w stanie odwzorować niuansów, takich jak różnice w biuście, talii czy biodrach, które mają znaczący wpływ na ostateczny wygląd spódnicy. Z kolei ocena na wieszaku nie daje w ogóle informacji o tym, jak materiał się układa i jak spódnica współdziała z ruchami ciała. Wieszaki ograniczają percepcję struktury materiału i jego zachowania podczas noszenia. Metoda oceny na płasko na stole również jest niewłaściwa, ponieważ nie pokazuje, jak spódnica układa się w ruchu, a także jak reaguje na indywidualne cechy sylwetki. Właściwe podejście powinno uwzględniać realne warunki, w jakich odzież będzie użytkowana, a także indywidualne preferencje klientki, co jest kluczowe w branży modowej, gdzie personalizacja i dostosowanie do klienta odgrywają zasadniczą rolę w osiąganiu wysokiej jakości usług.

Pytanie 36

Co może być przyczyną przerywania się górnej nici podczas szycia na maszynie do szycia z zygzakiem?

A. nieprawidłowo zamocowany bębenek

B. niewłaściwy nacisk materiału

C. zbyt mocno zanieczyszczony transporter

D. uszkodzony otwór w płytce ściegowej

Podczas analizy odpowiedzi, które nie prowadzą do poprawnej diagnozy problemu zrywającej się nici górnej, można zauważyć kilka nieporozumień. Nadmiernie zanieczyszczony transporter sugeruje, że brud lub resztki materiałów mogą być przyczyną problemów, jednak w rzeczywistości transportery mają na celu jedynie przesuwanie materiału, a ich zanieczyszczenie rzadko prowadzi do zerwania nici. Zamiast tego, może powodować nieregularne przesuwanie materiału, co wiąże się z innymi problemami, ale nie bezpośrednio z zerwaniem nici. Niewłaściwie osadzony bębenek to kolejna nieprawidłowa odpowiedź; chociaż bębenek ma kluczowe znaczenie w działaniu maszyny, jego złe osadzenie częściej skutkuje problemami z nawlekaniem nici, a nie ich zerwaniem. Wreszcie, niewłaściwy docisk materiału również nie jest bezpośrednią przyczyną zrywania się nici, lecz może prowadzić do nieprawidłowego prowadzenia materiału oraz wpływać na jakość szwu. Wszystkie te koncepcje prowadzą do mylnego wniosku, że problem z zerwaniem nici górnej można rozwiązać poprzez ich eliminację, podczas gdy kluczowym czynnikiem pozostaje stan techniczny płytki ściegowej, który w tym przypadku jest na pierwszym miejscu w kontekście prewencji problemów z szyciem.

Pytanie 37

Jaki wymiar ciała uzyskuje się, gdy dokonuje się pomiaru na sylwetce kobiety od siódmego kręgu szyjnego do tylnego punktu talii?

A. SyTy

B. SySvXpTp

C. XpXp

D. SySvXp

Wybór odpowiedzi niepoprawnych wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące pomiarów antropometrycznych i ich zastosowań. Odpowiedzi takie jak XpXp, SySvXp i SySvXpTp wydają się sugerować inne wymiary lub kombinacje wymiarów, które nie odpowiadają rzeczywistym pomiarom od siódmego kręgu szyjnego do tylnej talii. XpXp nie odnosi się do żadnego standardowego pomiaru, co może prowadzić do dezorientacji. SySvXp sugeruje, że uwzględnione są dodatkowe punkty pomiarowe, jednak nie są one zgodne z normami, które definiują konkretne wymiary ciała. SySvXpTp dodaje do tego dodatkowy wymiar, ale również nie jest oparty na rzeczywistych standardach pomiarowych. Typowe błędy myślowe przy wyborze tych odpowiedzi mogą wynikać z nadinterpretacji definicji wymiarów ciała oraz braku zrozumienia ich praktycznego zastosowania. W rzeczywistości, aby uzyskać miarodajne wyniki w projektowaniu odzieży, konieczne jest dokładne zrozumienie, które wymiary mają znaczenie i w jaki sposób powinny być stosowane w praktyce. Niepoprawne odpowiedzi mogą prowadzić do zastosowań, które nie uwzględniają indywidualnych cech sylwetki, co w konsekwencji może wpływać na jakość i komfort gotowych produktów.

Pytanie 38

Podczas szycia męskiej marynarki użyto łatwego do prucia jednonitkowego ściegu maszynowego do

A. montażu szwów bocznych

B. stębnowania krawędzi kołnierza

C. fastrygowania rękawów

D. odszywania kieszeni ciętej

Fastrygowanie rękawów to technika, która polega na tymczasowym połączeniu elementów odzieży, w tym przypadku rękawów, za pomocą łatwo prującego ściegu maszynowego jednonitkowego. Tego typu ścieg charakteryzuje się prostotą i szybkością wykonania, co sprawia, że jest idealny do tymczasowego łączenia materiałów, zanim zostaną one na stałe zszyte. W praktyce, fastrygowanie umożliwia łatwe dopasowanie rękawów do armatury oraz sprawdzanie ich długości i dopasowania do sylwetki przed ostatecznym szyciem. Technika ta jest szczególnie istotna w kontekście szycia marynarek, ponieważ pozwala na korekty w trakcie procesu krawieckiego. W branży odzieżowej stosowanie łatwo prujących ściegów, takich jak ścieg jednonitkowy, jest zgodne z najlepszymi praktykami, które promują efektywność oraz jakość wykończenia odzieży. Dzięki temu, krawcowie mogą eliminować błędy w układzie elementów i modyfikować konstrukcje, co wpływa na finalną jakość produktu.

Pytanie 39

Jaką metodę obróbki tkanin należy wykorzystać, aby chronić odzież przed deszczem i wilgocią?

A. Impregnowanie

B. Krochmalenie

C. Dekatyzowanie

D. Kalandrowanie

Dekatyzowanie to proces, który ma na celu usunięcie naprężeń z tkanin po ich wyprodukowaniu, co zapewnia stabilność wymiarową materiału. Jest to istotna metoda w kontekście poprawy jakości tkanin, jednak nie ma ona zastosowania w zabezpieczaniu odzieży przed deszczem czy wilgocią. Podobnie, kalandrowanie to technika wykończania tkanin, polegająca na ich prasowaniu między gorącymi walcami, co prowadzi do uzyskania gładkiej powierzchni. Ta metoda jest często stosowana w produkcji tkanin o wysokiej gęstości, ale nie zapewnia ochrony przed wodą. Krochmalenie natomiast, polegające na aplikacji skrobi na tkaniny, ma na celu usztywnienie ich, co jest przydatne w przypadku niektórych typów odzieży, jak koszule czy obrusy, ale również nie zabezpiecza przed wilgocią. Wybór niewłaściwej metody wykończania tkanin może prowadzić do nieadekwatnej ochrony użytkownika w zmiennych warunkach atmosferycznych. Dlatego ważne jest, aby przy wyborze odpowiednich technik uwzględniać specyfikę zastosowania oraz oczekiwania dotyczące funkcjonalności odzieży.

Pytanie 40

Jaką metodę klejenia wykorzystuje się do połączenia paska spodniowego z wkładem klejowym?

A. Wielkopowierzchniowego klejenia

B. Wkładów sztywnikowych

C. Małych wklejek

D. Wkładów konstrukcyjnych

Odpowiedzi wskazujące na inne techniki klejenia, takie jak wkłady sztywnikowe, wielkopowierzchniowe klejenie czy wkłady konstrukcyjne, opierają się na błędnych założeniach dotyczących zastosowania i funkcji tych metod. Wkłady sztywnikowe są zazwyczaj używane w projektowaniu odzieży, gdzie wymagane jest wzmocnienie strukturalne, ale nie są odpowiednie do łączenia pasków z wkładami klejowymi. Z kolei wielkopowierzchniowe klejenie to technika, która sprawdza się przy dużych powierzchniach, gdzie wymagane jest silne połączenie, lecz w przypadku detali takich jak paski do spodni, staje się to niepraktyczne i nieefektywne. Wkłady konstrukcyjne, chociaż mogą oferować stabilność, z reguły są stosowane w większych projektach, gdzie struktura materiału odgrywa kluczową rolę w funkcjonalności odzieży. Powszechny błąd to mylenie specyfiki zastosowania różnych technik klejenia, co prowadzi do niewłaściwego doboru metody w stosunku do wymagań danego produktu. Każda z wymienionych technik ma swoje specyficzne zastosowanie, lecz w kontekście łączenia paska z wkładem klejowym, małe wklejki okazują się najbardziej efektywne, łącząc wytrzymałość z estetyką, co jest kluczowe w produkcji odzieży.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej