Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 21 czerwca 2025 17:38
Data zakończenia: 21 czerwca 2025 17:49

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. ceramicznej

B. wikliniarskiej

C. stolarskiej

D. metaloplastycznej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 2

Osoba chora na reumatoidalne zapalenie stawów doświadcza intensywnego bólu, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów w obu dłoniach. W trakcie tego etapu choroby należałoby zaproponować jej zajęcia z obszaru

A. ergoterapii

B. choreoterapii

C. arteterapii

D. biblioterapii

Wiesz, myślenie o terapii w przypadku osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów może być trochę mylne. Arteterapia to fajna rzecz, ale skupia się raczej na emocjach przez sztukę i w tych wypadkach może być niewystarczająca, szczególnie gdy ból jest silny. Ergoterapia, z drugiej strony, stara się poprawić codzienne czynności, ale może być zbyt męcząca, gdy choroba zaostrza się. Choreoterapia, czyli tańce, wymaga sporej sprawności, co może być nieodpowiednie, gdy ktoś ma silny ból. Takie metody mogą nie dawać ulgi i powodować frustracje. Z mojego doświadczenia, w przypadku silnych objawów, lepiej skupić się na takich metodach, które dają psychiczne wsparcie i pozwalają na wyrażenie emocji bez dużego wysiłku. Warto włączyć biblioterapię, bo może naprawdę poprawić jakość życia osobie chorej.

Pytanie 3

W trakcie interakcji międzyludzkiej stosowane są elementy paralingwistyczne, do których zalicza się

A. zapach, rumieńce, łzawienie oczu

B. ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia

C. cechy temperamentu

D. wyraz twarzy

W komunikacji międzyludzkiej czynniki paralingwistyczne są naprawdę ważne, bo mówią nam sporo o tym, co czuje i myśli osoba, z którą rozmawiamy. Odpowiedź "ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia" jest na miejscu, bo to właśnie te rzeczy wchodzą w skład paralingwistyki. Przykładowo, ton głosu może pokazywać różne emocje - od radości po złość, a jego modulacja wpływa na to, jak my odbieramy daną wiadomość. Tempo mowy też ma znaczenie; jeśli ktoś mówi szybko, to może być podekscytowany albo zdenerwowany, natomiast wolniejsze tempo może sugerować, że się nad czymś zastanawia lub nie jest pewny. Te chrząknięcia czy inne dźwięki, które wydajemy podczas mówienia, mogą też oznaczać, że ktoś się zastanawia nad tym, co mówi, albo nie jest do końca przygotowany. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że umiejętność zauważania i rozumienia tych sygnałów może naprawdę pomóc w lepszej komunikacji, szczególnie w pracy, gdzie zrozumienie emocji innych jest kluczowe do budowania dobrych relacji i rozwiązywania problemów. Dlatego warto zwracać uwagę na te szczegóły, żeby być bardziej empatycznym w kontaktach z innymi.

Pytanie 4

Stosowanie przez terapeutę terminologii, która jest niezrozumiała dla pacjenta, w trakcie rozmowy na temat zdrowego stylu życia, stanowi barierę komunikacyjną?

A. semantyczną

B. fizyczną

C. kulturową

D. psychologiczną

Termin "bariera semantyczna" odnosi się do trudności w zrozumieniu komunikacji, które mogą wystąpić, gdy osoba używa terminologii, która jest nieznana lub niezrozumiała dla drugiej strony. W przypadku terapeuty prowadzącego rozmowę na temat zdrowego trybu życia, użycie skomplikowanych terminów medycznych, dietetycznych czy psychologicznych może prowadzić do nieporozumień i utrudniać efektywne przekazywanie informacji. Przykładem może być omawianie pojęcia "indeksu glikemicznego" bez wcześniejszego wyjaśnienia, co to oznacza, co może spowodować, że podopieczny nie zrozumie, jak to wpływa na jego dietę. Aby minimalizować bariery semantyczne, terapeuci powinni stosować jasny, zrozumiały język oraz dążyć do stosowania definicji lub przykładów, które mogą być bardziej przystępne dla osób, z którymi pracują. Dobre praktyki w komunikacji terapeutycznej podkreślają znaczenie aktywnego słuchania oraz dostosowywania stylu komunikacji do potrzeb i poziomu zrozumienia pacjenta, co przekłada się na lepsze wyniki terapii.

Pytanie 5

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. ze schorzeniami reumatycznymi

B. z achromatopsją

C. niewidomych od narodzin

D. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

Wyplatanie koszyka z wikliny jest aktywnością manualną, która w znaczący sposób angażuje mięśnie dłoni i palców. Osoby ze schorzeniami reumatycznymi mogą doświadczać bólu i sztywności stawów, co sprawia, że wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaga znacznie większego wysiłku. W takich przypadkach, intensywne ćwiczenia siłowe, jak wyplatanie, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów, pogorszenia stanu zdrowia oraz ograniczenia ruchomości stawów. Dobrym przykładem jest artretyzm, który wpływa na zdolność chwytania i manipulowania przedmiotami, co czyni tę formę terapii nieodpowiednią. Stosując się do standardów terapii zajęciowej, ważne jest, aby przed wprowadzeniem jakiejkolwiek aktywności fizycznej w programie rehabilitacyjnym, ocenić stan zdrowia pacjenta i dostosować ćwiczenia do jego indywidualnych potrzeb. Alternatywne formy aktywności, takie jak ćwiczenia rozciągające czy zastosowanie narzędzi pomocniczych, mogą być bardziej odpowiednie dla osób z bólem stawów.

Pytanie 6

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Poglądowości

B. Trwałości

C. Systematyczności

D. Przystępności

Wybór odpowiedzi związanych z trwałością, przystępnością oraz systematycznością odzwierciedla typowe nieporozumienia dotyczące zasad terapii zajęciowej. Zasada trwałości koncentruje się na zapewnieniu, że umiejętności i wiedza nabyte przez uczestników pozostają skuteczne w dłuższej perspektywie. W kontekście zajęć z pielęgnacji roślin, trwałość umiejętności mogłaby być istotna, jednak sama teoria nie wystarcza do skutecznego wdrażania praktycznych umiejętności, które wymagają bezpośredniego doświadczenia. Zasadniczo, trwałość odnosi się bardziej do utrzymywania efektów terapii, a nie do samego procesu nauczania. Przystępność w kontekście terapii zajęciowej odnosi się do tego, jak łatwo uczestnicy mogą zrozumieć i zaangażować się w zajęcia. Choć jest to istotny aspekt, nie oddaje ono sedna związku między poznawaniem roślin a praktycznym przesadzaniem. Podobnie, zasada systematyczności odnosi się do metodycznego podejścia do nauki i ćwiczeń, co jest ważne, ale nie obejmuje elementu bezpośredniego doświadczenia, który jest niezbędny w przypadku pracy z roślinami. Te błędne wnioski często wynikają z braku zrozumienia, że efektywne nauczanie i terapia wymagają nie tylko teoretycznych podstaw, ale również praktycznego zaangażowania, które umożliwia uczestnikom aktywne poznawanie i stosowanie nabytych umiejętności.

Pytanie 7

Jakiego rodzaju wywiadu użył terapeuta, aby poinformować pacjenta o celach i charakterze badania oraz zadając zamknięte pytania według ściśle ustalonej kolejności?

A. Indywidualny swobodny

B. Nieformalny uczestniczący

C. Pośredni nieustrukturyzowany

D. Jawny skategoryzowany

Jawny skategoryzowany wywiad to metoda, w której terapeuta jasno określa cele i charakter badania, a także stosuje zamknięte pytania w ściśle ustalonej kolejności. Tego typu wywiad jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy potrzebne są konkretne informacje, które można łatwo zinterpretować i porównać. Na przykład, w kontekście badań psychologicznych, stosowanie jawnego skategoryzowanego wywiadu pozwala na uzyskanie danych, które mogą być analitycznie przetwarzane, co jest istotne w diagnostyce oraz w tworzeniu efektywnych programów terapeutycznych. Dzięki precyzyjnemu podejściu do zadawania pytań, terapeuta może skutecznie zidentyfikować istotne problemy pacjenta, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychologii, gdzie standardowe protokoły wywiadu są kluczowe. Dodatkowo, jawne skategoryzowanie pytań ogranicza subiektywizm w odpowiedziach i zapewnia większą powtarzalność wyników, co jest istotne w badaniach naukowych.

Pytanie 8

Z jakim specjalistą powinien współpracować terapeuta zajęciowy, gdy jego podopieczny w trudnych sytuacjach doświadcza jąkania?

A. Otolaryngologiem

B. Neurologiem

C. Fizjoterapeutą

D. Logopedą

Logopeda jest specjalistą, który zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji, w tym jąkania. W sytuacjach stresowych, które mogą potęgować problemy z płynnością mowy, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby zapewnić wszechstronną pomoc swojemu podopiecznemu. Logopeda może wprowadzić techniki, które pomogą zmniejszyć objawy jąkania, takie jak ćwiczenia oddechowe, techniki relaksacyjne oraz strategie radzenia sobie w trudnych sytuacjach komunikacyjnych. Przykładem może być zastosowanie metody Fluent Speech, która koncentruje się na płynności mowy poprzez naukę rytmu i intonacji. Dobre praktyki terapeutyczne zalecają współpracę interdyscyplinarną, gdzie terapeuta zajęciowy i logopeda łączą swoje kompetencje, aby stworzyć spersonalizowany program terapeutyczny, co w konsekwencji może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Warto również zwrócić uwagę na aspekty emocjonalne związane z jąkaniem oraz włączyć elementy wsparcia psychologicznego, co może być realizowane przez psychologa w ramach zespołu terapeutycznego.

Pytanie 9

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z logopedą

B. Z fizjoterapeutą

C. Z pracownikiem socjalnym

D. Z pedagogiem specjalnym

Wybierając fizjoterapeutę jako współpracownika terapeuty zajęciowego, można skupić się na aspektach fizycznych rehabilitacji, ale nie rozwiązuje to problemów związanych z wsparciem społecznym i usamodzielnieniem w załatwianiu spraw urzędowych. Fizjoterapeuta zajmuje się poprawą sprawności fizycznej pacjentów, co jest niewątpliwie istotne, jednak w kontekście wsparcia społecznego nie jest w stanie zapewnić potrzebnych informacji dotyczących instytucji czy programów wsparcia. Podobnie, współpraca z pedagogiem specjalnym również nie adresuje kluczowych potrzeb związanych z formalnymi sprawami urzędowymi. Pedagog specjalny koncentruje się na edukacji oraz rozwoju dzieci i młodzieży, co może być użyteczne, ale nie w kontekście dorosłych uczestników domów samopomocy. Z kolei logopeda, który zajmuje się terapią mowy, może być bardzo ważnym specjalistą w kontekście komunikacji, jednak jego rola nie obejmuje aspektów związanych z integracją społeczną ani formalnościami urzędowymi. Takie podejścia pomijają złożoność wsparcia, jakie może zapewnić pracownik socjalny, którego kompetencje obejmują zarówno aspekt emocjonalny, jak i praktyczne wsparcie w interakcji z instytucjami oraz w załatwianiu spraw życiowych. W efekcie, wybór niewłaściwych specjalistów może prowadzić do utrwalenia izolacji uczestników oraz ograniczenia ich umiejętności radzenia sobie w społeczeństwie.

Pytanie 10

Trening orientacji w przestrzeni oraz pamięci powinien być szczególnie stosowany w pracy z osobami

A. z chorobą Parkinsona

B. z depresją

C. ze schizofrenią

D. z chorobą Alzheimera

Trening pamięci i orientacji w przestrzeni jest kluczowym elementem rehabilitacji osób z chorobą Alzheimera. Pacjenci z tą chorobą często zmagają się z problemami w zakresie pamięci krótkotrwałej oraz dezorientacji przestrzennej, co znacząco wpływa na ich codzienne funkcjonowanie. Praktyczne zastosowanie takiego treningu obejmuje m.in. ćwiczenia polegające na rozpoznawaniu i nazywaniu przedmiotów w znanym otoczeniu, co wspiera zarówno pamięć, jak i orientację. Warto stosować różnorodne metody, takie jak układanie puzzli, gry planszowe, a także spacery w znanych lokalizacjach, które pomagają w utrzymaniu i poprawie zdolności poznawczych. W zakresie standardów branżowych, różne organizacje, takie jak Alzheimer’s Association, zalecają regularne angażowanie pacjentów w aktywności, które stymulują ich pamięć i orientację, co przyczynia się do opóźnienia progresji objawów. Odpowiednie dostosowanie poziomu trudności ćwiczeń do indywidualnych możliwości pacjenta jest kluczowe dla skuteczności tego typu treningu.

Pytanie 11

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej zgłasza nasilający się ból w klatce piersiowej, który trwa od około 30 minut. Towarzyszą mu uczucie niepokoju, duszność oraz bladość skóry. Podopieczny jest spocony, a tętno jest bardzo przyspieszone, mimo braku aktywności fizycznej. Opis wskazuje na

A. kontuzję rdzenia kręgowego

B. krwotoczny udar mózgu

C. napad toniczno-kloniczny epilepsji

D. zawał mięśnia sercowego

Analizując pozostałe odpowiedzi, należy zauważyć, że toniczno-kloniczny napad epilepsji jest zaburzeniem neurologicznym, które charakteryzuje się gwałtownymi skurczami mięśni i utratą świadomości. Objawy takie jak ból w klatce piersiowej, duszność czy bladość nie są typowe dla tego stanu, co może prowadzić do błędnych wniosków o stanie pacjenta. Uraz rdzenia kręgowego, z drugiej strony, może prowadzić do objawów neurologicznych, takich jak paraliż czy utrata czucia, ale nie jest związany z opisanym bólem w klatce piersiowej i jego towarzyszącymi symptomami. Udar krwotoczny mózgu objawia się najczęściej nagłym bólem głowy, zaburzeniami równowagi i funkcji neurologicznych, a nie dolegliwościami ze strony układu sercowo-naczyniowego. Typowym błędem myślowym przy ocenie objawów jest skupienie się jedynie na jednym aspekcie sygnalizowanym przez pacjenta, bez analizy całości objawów. Właściwe podejście do diagnozy wymaga holistycznego zrozumienia, że wiele stanów zdrowotnych może manifestować się podobnymi symptomami, a ich interpretacja powinna być zgodna z aktualnymi wytycznymi klinicznymi i standardami opieki medycznej. W przypadku pacjenta z opisanymi objawami zawsze należy brać pod uwagę potencjalne zagrożenie życia związane z chorobami serca, a nie wykluczać ich tylko na podstawie innych, nieadekwatnych objawów.

Pytanie 12

Terapeuta stworzył plan terapii zajęciowej, uwzględniając trudności i umiejętności członków grupy terapeutycznej oraz dostępne materiały i narzędzia w pracowni. Jego plan wykazuje zatem cechę

A. celowości

B. terminowości

C. elastyczności

D. wykonalności

Plan terapii zajęciowej przygotowany przez terapeutę, który uwzględnia problemy, możliwości uczestników oraz dostępne zasoby, spełnia kluczową cechę wykonalności. Wykonalność odnosi się do tego, czy zamierzone cele terapeutyczne mogą być osiągnięte przy użyciu dostępnych środków i w określonym czasie. W praktyce oznacza to, że terapeuta musi nie tylko zrozumieć potrzeby swoich pacjentów, ale również ocenić, czy ma odpowiednie materiały oraz narzędzia do skutecznego przeprowadzenia terapii. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta planuje zajęcia plastyczne z osobami z niepełnosprawnością ruchową. Aby plan był wykonalny, powinien uwzględniać narzędzia umożliwiające uczestnictwo tych osób, takie jak specjalne pędzle czy techniki malarskie, które nie wymagają skomplikowanej obsługi. Zgodnie z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, plan powinien być również elastyczny, co pozwala na dostosowanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników. Dlatego kluczowym elementem efektywnego planowania terapii jest zapewnienie jej wykonalności przez analizę zasobów oraz potrzeb pacjentów.

Pytanie 13

Czym jest chromoterapia?

A. tańcem oraz ekspresyjnym ruchem przy muzyce

B. ekspozycją zmysłu wzroku na odpowiednie barwy

C. kontaktem osoby uczestniczącej w terapii z kotem

D. świadomymi i nieświadomymi oddziaływaniami opartymi na śmiechu

Wybór odpowiedzi, które nie odnoszą się do właściwego zastosowania kolorów w terapii, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego samej natury chromoterapii. Odpowiedzi takie jak świadome i nieuświadomione oddziaływania oparte na śmiechu mogą nawiązywać do aspektów psychologicznych terapii, ale nie mają bezpośredniego związku z działaniem kolorów na zmysły. Śmiech jest niewątpliwie korzystny dla zdrowia psychicznego, jednak nie jest to mechanizm, który wykorzystywany jest w chromoterapii. Z kolei kontakt z kotem, choć może przynosić ulgę i radość, nie jest zdefiniowany jako terapia kolorami, a raczej jako forma terapii zwierzęcej, która działa na inne sposoby. Taniec i ruch ekspresyjny przy muzyce to techniki wykorzystywane w terapii ruchowej oraz arteterapii, które wpływają na emocje i ciało, ale znowu nie są związane z koloroterapia. Zrozumienie, że chromoterapia koncentruje się na percepcji barw i ich oddziaływaniu na psychikę człowieka, jest kluczowe do prawidłowego pojmowania tej metody. Problemy w odpowiedzi mogą wynikać z ograniczonej wiedzy na temat różnych form terapii oraz ich specyfiki. Ważne jest, aby dobrze rozróżniać te podejścia, aby stosować odpowiednie metody do leczenia konkretnych dolegliwości.

Pytanie 14

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. klejenia pistoletem na gorąco

B. malowania na podobraziu

C. modelowania w masie solnej

D. zwijania włóczki w kłębek

Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 15

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. poznawaniu języków obcych

B. nauczaniu zaawansowanej matematyki

C. udoskonalaniu umiejętności artystycznych

D. treningu umiejętności codziennych

Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 16

W trakcie działań terapeutycznych, selekcja materiałów i narzędzi potrzebnych do realizacji zajęć, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb oraz ograniczeń pacjenta, ma miejsce na etapie

A. planowania działań terapeutycznych

B. prowadzenia zaplanowanych zajęć

C. diagnozy terapeutycznej

D. ustalania celów terapii

Planowanie działań terapeutycznych to kluczowy etap w procesie terapeutycznym, podczas którego terapeuta uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia podopiecznego. Na tym etapie dokonuje się wyboru materiałów i narzędzi, które będą najefektywniejsze w pracy z danym pacjentem. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeanalizować i dobrać odpowiednie metody, techniki oraz materiały wspierające konkretne cele terapeutyczne. Przykładem może być dobór gier edukacyjnych dla dzieci z trudnościami w nauce, które mogą wspierać zarówno rozwój motoryki, jak i umiejętności społecznych. Dobre praktyki w obszarze terapii zalecają, aby dobór narzędzi opierał się na aktualnych badaniach oraz profesjonalnych standardach, co zwiększa efektywność terapii. Warto również pamiętać o dokumentacji postępów oraz regularnym dostosowywaniu planu terapeutycznego w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby pacjenta, co jest zgodne z podejściem opartym na dowodach.

Pytanie 17

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. zdolności interpersonalnych i społecznych

B. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

C. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

D. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

Niektórzy mogą sądzić, że umiejętności interpersonalne i społeczne są najważniejszymi aspektami do omówienia w kontekście wywiadu środowiskowego terapeuty zajęciowego. Chociaż te umiejętności są istotne w procesie terapeutycznym, zbyt duże skupienie na nich może prowadzić do zignorowania fundamentalnych elementów, takich jak sytuacja osobista, rodzinna i materialna. Przykładowo, osoba z trudnościami w relacjach społecznych może mieć również problemy związane z sytuacją domową, które są źródłem jej trudności. Analogicznie, posiadana wiedza ogólna i sprawność intelektualna, które mogą być rozważane w kontekście wywiadu, są często drugorzędne wobec potrzeby zrozumienia, w jakim środowisku dana osoba funkcjonuje. Zrozumienie tła społecznego oraz materialnego pacjenta jest kluczem do skutecznej interwencji, ponieważ pozwala na identyfikację barier, które mogą ograniczać jego rozwój. Warto również zauważyć, że zwracanie się ku sferze emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości, bez wcześniejszej analizy sytuacji życiowej, może prowadzić do powierzchownego zrozumienia problemów pacjenta. Takie podejście może skutkować nieefektywnym wsparciem, co jest sprzeczne z zasady holistycznego podejścia w terapii, które powinno uwzględniać wszystkie aspekty życia klienta.

Pytanie 18

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego zdanie: Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Odbicie

B. Parafrazowanie

C. Streszczenie

D. Wyjaśnienie

Pojęcia takie jak podsumowanie, parafrazowanie i odzwierciedlenie są również ważnymi technikami aktywnego słuchania, jednak nie są one adekwatne w kontekście przytoczonego pytania. Podsumowanie polega na syntetyzowaniu najważniejszych punktów rozmowy, co jest przydatne, ale nie dostarcza dodatkowych informacji o tym, co osoba ma na myśli. Parafrazowanie z kolei oznacza powtórzenie tego, co powiedziała osoba w nieco zmienionej formie, co może być stosowane do potwierdzenia zrozumienia, ale nie zachęca do dalszej eksploracji myśli. Odzwierciedlenie jest techniką, w której terapeuta naśladuje emocje podopiecznego, co może być pomocne, lecz nie wyjaśnia konkretnych wątpliwości. Użycie tych technik zamiast klaryfikacji może prowadzić do nieporozumień, ponieważ terapeuta może nie uzyskać pełnego zrozumienia, co podopieczny chciał przekazać. Takie podejścia mogą zaburzać komunikację i ograniczać możliwości terapeuty i podopiecznego do głębszego zrozumienia trudności, z jakimi się boryka. Dlatego klaryfikacja, jako technika, jest kluczowa w sytuacjach, gdzie wymagana jest dokładna i szczegółowa informacja. Zrozumienie i dociekanie przyczyn trudności jest fundamentem skutecznej pracy terapeutycznej.

Pytanie 19

Terapeuta zajęciowy, planując działania wspierające pozytywne wzorce i właściwe nawyki ruchowe u pacjenta po udarze mózgu, powinien wziąć pod uwagę wskazówki

A. fizjoterapeuty

B. logopedy

C. protetyka

D. psychiatry

Odpowiedź wskazująca na fizjoterapeutę jako osobę, która powinna być uwzględniona w procesie rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu, jest właściwa. Terapeuta zajęciowy, pracując z pacjentami, powinien ściśle współpracować z fizjoterapeutami, którzy mają kluczową wiedzę na temat mechanizmów ruchowych, rehabilitacji funkcji ruchowych oraz sposobów przywracania sprawności ruchowej. Dobre praktyki w rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie indywidualizacji programu terapeutycznego, co oznacza, że każda czynność powinna być dostosowana do specyficznych potrzeb i ograniczeń pacjenta. Przykładowo, fizjoterapeuta może doradzić, jakie ćwiczenia będą najbardziej efektywne w poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe w procesie powrotu do codziennych aktywności. Integracja zaleceń fizjoterapeutycznego umożliwia również monitorowanie postępów, dostosowywanie terapii oraz wprowadzanie nowych technik terapeutycznych, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji po udarze mózgu.

Pytanie 20

Koniecznym warunkiem dla werbalnej komunikacji interpersonalnej jest

A. bezpośredni osobisty kontakt pomiędzy nadawcą a odbiorcą

B. możliwość obserwacji mimiki twarzy nadawcy przez odbiorcę

C. intonacja oraz gesty odpowiadające treści przekazu

D. rozumienie przez odbiorcę dźwięków lub symboli nadawanych

W kontekście komunikacji interpersonalnej werbalnej, pominięcie kluczowej roli rozumienia nadawanych dźwięków lub symboli przez odbiorcę prowadzi do błędnych wniosków. Intonacja i gestykulacja, mimo że są istotnymi dodatkowymi elementami, nie są fundamentalne dla samego procesu wymiany informacji. Ich rola polega na wzbogaceniu komunikatu, ale bez zrozumienia słów, nawet najbardziej wyrazista intonacja czy gesty nie będą miały znaczenia. Również śledzenie mimiki twarzy może wspierać komunikację, jednak nie jest warunkiem koniecznym, ponieważ wiele interakcji odbywa się na odległość lub za pośrednictwem technologii. Podobnie, bezpośredni osobisty kontakt może ułatwić proces, ale nie jest absolutnie niezbędny, szczególnie w erze komunikacji cyfrowej, gdzie rozmowy telefoniczne czy wideokonferencje stają się coraz powszechniejsze. W rzeczywistości, kluczowy błąd polega na przyjęciu, że tylko fizyczna obecność lub dodatkowe sygnały niewerbalne zapewniają skuteczną komunikację. Dlatego ćwiczenie umiejętności słuchania, krytycznego myślenia i interpretacji treści jest niezbędne, aby unikać nieporozumień i skutecznie przekazywać swoje myśli i emocje. Warto zwrócić uwagę na te aspekty, aby doskonalić swoje zdolności komunikacyjne w różnych kontekstach.

Pytanie 21

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi można wyróżnić dwa etapy: terapię

A. relaksacyjną i usprawniającą

B. aktywującą i resocjalizującą

C. czynnościową i spoczynkową

D. dyrektywną i niedyrektywną

Odpowiedź "aktywizmująca i resocjalizująca" jest poprawna, ponieważ te dwa etapy odzwierciedlają kluczowe elementy pracy terapeutycznej z osobami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne. Terapia aktywizująca skupia się na wspieraniu pacjentów w odkrywaniu i rozwijaniu ich potencjału, co jest niezbędne do poprawy jakości życia oraz zwiększenia samodzielności. W praktyce terapeutycznej może to obejmować różnorodne techniki, takie jak terapia zajęciowa, grupowa oraz metody motywacyjne, które składają się na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie leczenia. Z kolei terapia resocjalizująca ma na celu reintegrację osób z zaburzeniami psychicznymi ze społeczeństwem, co jest niesamowicie istotne w kontekście zapobiegania nawrotom i poprawy funkcjonowania społecznego. Warto odwołać się do standardów, takich jak te zawarte w dokumentach WHO dotyczących zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia oraz współpracy z pacjentami, aby zidentyfikować ich potrzeby i cele. Wspólna praca terapeuty i pacjenta w tych dwóch etapach stanowi fundament skutecznego procesu terapeutycznego, który prowadzi do realnych zmian w życiu pacjentów.

Pytanie 22

Przygotowując formularz karty informacyjnej dla osób ubiegających się o uczestnictwo w zajęciach ośrodka wsparcia, należy koniecznie uwzględnić w nim

A. klauzulę wyrażającą zgodę na przetwarzanie danych osobowych zawartych w formularzu

B. szczegółowe dane na temat struktury rodziny uczestnika

C. wskazania do terapii zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności

D. informację o historii hospitalizacji z ostatnich lat oraz dawkowanie stosowanych leków

Wprowadzanie do kwestionariusza takich informacji jak historia hospitalizacji czy dawkowanie przyjmowanych leków, choć istotne, nie jest obligatoryjne z punktu widzenia przepisów dotyczących przetwarzania danych osobowych. Wiele osób myli znaczenie danych zdrowotnych z danymi osobowymi, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Historia hospitalizacji i dawkowanie leków mogą być użyteczne dla terapeutów w celu dostarczenia odpowiedniej opieki, ale powinny być zbierane tylko w kontekście terapii, a nie jako element obowiązkowy kwestionariusza. W przypadku wskazań do terapii na podstawie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, są one również ważne, ale nie dotyczą aspektów związanych z ochroną danych osobowych. Ponadto szczegółowe informacje o strukturze rodziny kandydata są bardziej związane z tłem społecznym i rodzinnym, co nie jest kluczowe przy zbieraniu danych do celów przetwarzania. Takie niepoprawne podejścia mogą prowadzić do naruszenia prywatności oraz zagrażać zgodności z RODO, które wymaga ograniczenia przetwarzania danych do zakresu niezbędnego dla realizacji konkretnego celu. Dlatego kluczowe jest, aby skupić się na odpowiednich aspektach ochrony danych, a nie na zbieraniu nadmiarowych informacji, które mogą naruszać wolność i prawa osób, których dane dotyczą.

Pytanie 23

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

B. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

C. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

D. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

Wybierając odpowiedzi związane z tempem mowy, tonem głosu, temperamentem nadawcy czy mimiką, można wpaść w pułapkę ograniczonego myślenia o komunikacji interpersonalnej. Tempo mowy oraz ton głosu rzeczywiście wpływają na czytelność komunikatu, ale są to aspekty paralingwistyczne, które nie obejmują proksemiki. Proksemika dotyczy relacji przestrzennych, co oznacza, że koncentruje się na odległości i układzie ciał uczestników komunikacji, a nie na ich sposobie mówienia. Z kolei temperament nadawcy wpływa na sposób, w jaki komunikat jest interpretowany przez odbiorcę, ale nie ma bezpośredniego związku z postrzeganiem przestrzeni. Warto również zauważyć, że zależność mimiki od charakteru komunikatu jest istotna, jednak również nie odnosi się do proksemiki. Osoby często mylą te terminy z powodu ich wspólnego kontekstu w teorii komunikacji, co prowadzi do nieporozumień. Właściwe zrozumienie proksemiki i jej roli w komunikacji jest kluczowe, ponieważ umożliwia lepsze zarządzanie relacjami interpersonalnymi. Użytkownicy powinni skupić się na analizowaniu, jak przestrzeń i odległość mogą wpływać na interakcje, zamiast na aspektach werbalnych, co jest zgodne z normami efektywnej komunikacji w różnych kontekstach społecznych.

Pytanie 24

Podczas pracy nad pamięcią oraz poczuciem tożsamości u osoby na początku choroby Alzheimera, terapeuta powinien przede wszystkim wykorzystać

A. oglądanie programów informacyjnych i codziennych wydarzeń

B. przypominanie imienia, przeglądanie fotografii oraz pamiątek osobistych

C. przeglądanie gazet, czytanie książek i publikacji naukowych

D. pisanie dziennika oraz oglądanie ulubionych filmów z młodzieńczych lat

Wybór odpowiedzi dotyczącej pisania pamiętnika i oglądania ulubionych filmów z lat młodości może wydawać się na pierwszy rzut oka atrakcyjny, ponieważ te aktywności mogą pobudzać emocje i wywoływać wspomnienia. Jednakże, w kontekście osób z chorobą Alzheimera, zwłaszcza w jej początkowych stadiach, istotniejszym elementem jest bezpośrednie zaangażowanie w osobiste wspomnienia i konkretne relacje z bliskimi. Używanie pamiętnika może być wyzwaniem dla osób z osłabioną pamięcią, gdyż wymaga umiejętności pisania, które mogą być zaburzone przez chorobę. Dodatkowo, oglądanie filmów, mimo że może wywoływać przyjemne wspomnienia, często nie angażuje bezpośrednio pacjenta w aktywne przypominanie sobie imion i relacji, co jest kluczowe w utrzymaniu poczucia tożsamości. Z kolei przeglądanie prasy czy czytanie książek i czasopism naukowych, mimo że mogą dostarczać informacji, nie sprzyja osobistemu zaangażowaniu ani emocjonalnym powiązaniom, które są niezwykle ważne w terapii osób z demencją. Warto zatem skupić się na aktywnościach, które bezpośrednio angażują pacjenta w wspomnienia o bliskich i ich historiach, co pozwala na lepsze wsparcie w zachowaniu tożsamości oraz poczucia bezpieczeństwa.

Pytanie 25

W trakcie rozmowy z pacjentem na temat jego pasji terapeuta powinien zadawać pytania

A. zaczynające się od "dlaczego"

B. otwarte

C. sugerujące

D. zamknięte

Zadawanie pytań otwartych jest kluczowym elementem skutecznej komunikacji terapeutycznej. Tego rodzaju pytania pozwalają podopiecznemu na swobodne wyrażanie swoich myśli, uczuć i zainteresowań, co jest niezbędne do zrozumienia jego perspektywy i budowania relacji opartej na zaufaniu. Przykładowo, zamiast pytać 'Czy lubisz sport?', terapeuta może zadać pytanie otwarte 'Jakie sporty lubisz i co w nich najbardziej cię interesuje?'. Takie podejście nie tylko angażuje podopiecznego, ale także umożliwia terapeucie zebranie bogatszych informacji, które mogą być kluczowe w procesie terapeutycznym. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w terapii, otwarte pytania sprzyjają eksploracji, refleksji i samopoznaniu podopiecznego, co jest fundamentalne w każdej formie terapii. Dodatkowo, wykorzystanie tego typu pytań jest zgodne z podejściem humanistycznym, w którym najważniejsze jest zrozumienie jednostki w jej kontekście oraz aktywne uczestnictwo w jej własnym procesie rozwoju.

Pytanie 26

Co jest głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu?

A. Nauczanie języka migowego

B. Zwiększenie masy mięśniowej

C. Przywrócenie samodzielności w życiu codziennym

D. Poprawa zdolności do biegów długodystansowych

Głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu jest przywrócenie samodzielności w życiu codziennym. Udar mózgu może prowadzić do poważnych deficytów funkcjonalnych, które utrudniają pacjentom wykonywanie codziennych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Terapeuci zajęciowi skupiają się na rozwijaniu umiejętności potrzebnych do tych zadań, często poprzez adaptację środowiska, użycie specjalistycznego sprzętu lub naukę alternatywnych metod ich wykonywania. Stosują różnorodne techniki, które mają na celu poprawę koordynacji, siły, zakresu ruchu i zdolności poznawczych pacjentów. Moim zdaniem, skuteczna terapia zajęciowa nie tylko przywraca samodzielność, ale również buduje pewność siebie u pacjenta. To ważne, ponieważ niezależność w codziennym życiu znacząco wpływa na jakość życia i poczucie własnej wartości. Standardy branżowe podkreślają, że terapia zajęciowa powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, co czyni ją niezwykle efektywnym narzędziem w procesie rehabilitacji po udarze.

Pytanie 27

Osoba biorąca udział w warsztacie terapii zajęciowej została skierowana przez radę programową do pracowni krawieckiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. nauki podstawowych ściegów ręcznych oraz fastrygowania

B. omówienia listy materiałów oraz narzędzi używanych w pracowni

C. zapoznania się z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

D. nauki obsługi maszyny do szycia oraz overlocka

Zapoznanie uczestnika warsztatu terapii zajęciowej z regulaminem i zasadami bhp obowiązującymi w pracowni krawieckiej jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności. Zasady bhp są fundamentalne dla zapewnienia bezpieczeństwa i zdrowia osób pracujących w takich środowiskach. Przykładowo, uczestnik powinien być świadomy zagrożeń związanych z używaniem maszyn do szycia, takich jak ryzyko przecięcia czy oparzenia. Praktyczne wprowadzenie do regulaminu może obejmować omówienie właściwego korzystania z narzędzi, zasad utrzymania porządku oraz zachowania się w sytuacjach awaryjnych. Wiedza ta nie tylko wpływa na bezpieczeństwo, ale również na komfort pracy, co jest istotne w kontekście terapii zajęciowej, gdzie uczestnicy mogą mieć różne stopnie sprawności manualnej. Przestrzeganie zasad bhp jest również zgodne z wytycznymi instytucji zajmujących się bezpieczeństwem pracy, co podkreśla znaczenie tego etapu w procesie terapeutycznym.

Pytanie 28

Pierwszy krok w zajęciach w pracowni haftu zaczyna się od edukacji

A. haftu richelieu

B. splotu gobelinowego

C. haftu krzyżykowego

D. ściegu przed igłą

Wybór haftu richelieu, haftu krzyżykowego lub splotu gobelinowego jako pierwszego etapu nauki w pracowni hafciarskiej jest błędny z kilku powodów. Haft richelieu to technika wycinania materiału i aplikowania haftu na kanwie, co wymaga już pewnego poziomu umiejętności i znajomości podstawowych ściegów. Ponadto, haft krzyżykowy, choć popularny, również opiera się na umiejętności precyzyjnego nawlekania igły i kanwy, co czyni go zbyt skomplikowanym dla początkujących. Splot gobelinowy to z kolei technika, która łączy różne ściegi i wymaga wcześniejszej znajomości podstawowych umiejętności, co sprawia, że nie jest to odpowiedni wybór na start. Powszechnym błędem jest więc zakładanie, że bardziej skomplikowane techniki mogą być nauczane bez uprzedniego opanowania podstaw. Bez solidnych podstaw w postaci ściegu przed igłą, trudno jest osiągnąć sukces w bardziej zaawansowanych technikach, co może prowadzić do frustracji i zniechęcenia do nauki. Dlatego kluczowe jest, aby na początku skupić się na prostych, ale fundamentalnych umiejętnościach, które stanowią bazę dla dalszego rozwoju w hafciarstwie.

Pytanie 29

Ataksja móżdżkowa jest zdecydowanym przeciwwskazaniem do uczestniczenia w zajęciach

A. malowania na sztalugach w pozycji siedzącej

B. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

C. wyplatania kosza z wikliny naturalnej

D. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej spowodowane uszkodzeniem móżdżku, co czyni wykonywanie precyzyjnych zadań, takich jak witrażowanie z użyciem szlifierki, potencjalnie niebezpiecznym. Osoby z ataksją mogą mieć problemy z utrzymaniem równowagi oraz kontrolowaniem ruchów, co w przypadku pracy z narzędziami elektrycznymi, jak szlifierka, stwarza ryzyko urazów. Praca z tego typu narzędziami wymaga nie tylko precyzji, ale również pewności w ruchach, co jest trudne do osiągnięcia w przypadku ataksji. W praktyce, osoby z takimi schorzeniami powinny unikać zajęć, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w przypadku witrażu, zaleca się korzystanie z technik, które są bardziej bezpieczne i mniej wymagające pod względem koordynacji, jak np. malowanie na szkle bez użycia szlifierki. Zgodnie z standardami BHP oraz zasadami ergonomii, wszelkie prace z narzędziami powinny być dostosowane do możliwości fizycznych wykonawcy, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z dysfunkcjami ruchowymi.

Pytanie 30

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. prezentuje się jako znana postać

B. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

C. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

D. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

Syndrom Otella, znany również jako 'zazdrość Otella', jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się bezpodstawną, patologiczną zazdrością o partnera. Osoba cierpiąca na ten syndrom jest przekonana, że partnerka (lub partner) jest niewierny, co prowadzi do intensywnych emocji, stresu i często destrukcyjnych zachowań. Tego rodzaju zazdrość nie opiera się na faktach ani rzeczywistych dowodach, a jedynie na wewnętrznych przekonaniach. Syndrom ten ma swoje korzenie w problemach z zaufaniem oraz w niskiej samoocenie. W terapii psychologicznej kluczowe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw tej patologii. Praca z pacjentem obejmuje naukę zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami, rozwijanie umiejętności interpersonalnych oraz techniki wzmacniające poczucie własnej wartości. W praktyce terapeuci mogą stosować podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom identyfikować i modyfikować negatywne myśli, a także uczy ich, jak radzić sobie z lękiem i obawami związanymi z relacjami.

Pytanie 31

Podczas rozmowy z agresywnym mieszkańcem domu opieki terapeuta zajęciowy nie przedstawił dodatkowych wyjaśnień ani nie uzasadnił swojego stanowiska. Wypowiedział jedynie zdanie: Być może ma Pan rację. Jaką technikę asertywnego zachowania zastosował terapeuta?

A. Zdarcie płyty.

B. Otwieranie drzwi.

C. Asertywne odroczenie

D. Zasłona dymna.

Wybór odpowiedzi związanych z innymi technikami asertywnymi wskazuje na nieporozumienie dotyczące ich specyfiki oraz zastosowania w praktyce terapeutycznej. Zdarcie płyty to technika polegająca na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób konsekwentny, co w przypadku agresywnego mieszkańca mogłoby prowadzić do zaostrzenia konfliktu, a nie jego łagodzenia. Z kolei otwarte drzwi oznaczają tworzenie atmosfery przyjaznej i zachęcającej do dialogu, co w sytuacji z agresywnym mieszkańcem również może być nieodpowiednie, ponieważ może prowadzić do dalszego wywoływania negatywnych emocji i frustracji. Technika odroczenia asertywnego polega na odkładaniu podjęcia decyzji lub odpowiedzi na trudne pytania, co w kontekście agresywnej interakcji z mieszkańcem nie byłoby skuteczne. Użycie tej techniki mogłoby być postrzegane jako unikanie konfrontacji, co w niektórych sytuacjach może być błędnie interpretowane przez drugą stronę jako brak zainteresowania lub empatii. Zrozumienie tych technik i ich odpowiednie zastosowanie jest kluczowe w pracy z osobami w trudnych sytuacjach emocjonalnych. Błędna interpretacja ich funkcji prowadzi do niewłaściwego stosowania, co może zagrażać efektywności terapeutycznej i zaufaniu w relacji terapeuta-pacjent.

Pytanie 32

Wskaż pasywną formę teatroterapii?

A. Udział w koncercie muzyki symfonicznej

B. Uczestnictwo w dramie oraz psychodramie

C. Zabawa w przedstawienie pantomimiczne

D. Obserwowanie przedstawień teatralnych

Oglądanie spektakli teatralnych stanowi receptywną formę teatroterapii, ponieważ skupia się na odbiorze działań artystycznych, a nie na ich tworzeniu. Uczestnicy mają możliwość obserwacji i przetwarzania emocji oraz doświadczeń przedstawianych na scenie. Ta forma terapii może pomóc w zrozumieniu własnych emocji poprzez identyfikację z postaciami i sytuacjami przedstawionymi w spektaklach. W praktyce teatroterapeutycznej, oglądanie spektakli może być wykorzystywane do rozwijania empatii oraz komunikacji interpersonalnej. Terapia przez sztukę, w której uczestnik ma do czynienia z dziełem artystycznym, pozwala na głębsze refleksje nad własnym życiem oraz relacjami z innymi ludźmi. Warto zauważyć, że badania wykazały, iż oglądanie przedstawień teatralnych może przyczynić się do poprawy zdrowia psychicznego, redukcji stresu oraz zwiększenia poczucia przynależności społecznej.

Pytanie 33

W osobistym planie terapii zajęciowej dla osoby z przykurczem palców ręki oraz mającej trudności z orientacją w przestrzeni, terapeuta powinien uwzględnić

A. Prace manualne w masie solnej, wspólne spacery

B. Wyszywanie, zajęcia relaksacyjne

C. Wycieczki rowerowe, modelarstwo

D. Rozwiązywanie krzyżówek, malarstwo

Prace manualne w masie solnej oraz wspólne spacery są doskonałymi metodami terapeutycznymi, które wszechstronnie wspierają osobę z przykurczem palców dłoni i problemami z orientacją przestrzenną. Prace manualne angażują zarówno zdolności motoryczne, jak i sensoryczne, co jest kluczowe w rehabilitacji osób z ograniczoną sprawnością ręki. Umożliwiają one rozwijanie precyzyjnych ruchów palców oraz wzmacniają mięśnie, co może prowadzić do poprawy funkcji manualnych. Wspólne spacery natomiast dostarczają nie tylko stymulacji fizycznej, ale także szansy na rozwój umiejętności orientacji w przestrzeni oraz integracji społecznej. Takie działania są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. Przykładowo, wprowadzenie do terapii zajęć z masą solną może ułatwić pacjentowi wyrażanie emocji oraz kreatywności, co jest niezmiernie ważne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 34

Pacjent z oddziału psychiatrycznego jest przekonany, że nieznane siły pragną go pozbawić zdrowia. Jakie objawy psychopatologiczne u niego występują?

A. urojenia

B. natręctwa

C. halucynacje

D. lęki

Odpowiedź "urojenia" jest prawidłowa, ponieważ urojeniowe przekonania są jednym z głównych objawów psychopatologicznych występujących w zaburzeniach psychicznych, szczególnie w schizofrenii i innych psychozach. Urojenia to fałszywe przekonania, które są mocno zakorzenione i niezmienne, mimo że osoby cierpiące na nie nie są w stanie zrozumieć ich irracjonalności. W przypadku pacjenta opisującego obce siły, które mają na celu pozbawienie go zdrowia, mówimy o typowych dla urojeń prześladowczych. Praktyczne podejście do diagnozy i terapii tych objawów wymaga wysoce wyspecjalizowanej wiedzy oraz zastosowania odpowiednich interwencji terapeutycznych, takich jak psychoterapia czy farmakoterapia. Kluczowe jest również zrozumienie, że pacjent wymaga wsparcia w bezpiecznym środowisku, gdzie można skutecznie monitorować jego stan i podejmować działania mające na celu poprawę jakości życia oraz zdrowia psychicznego. W standardach opieki psychiatrycznej kładzie się duży nacisk na zindywidualizowane podejście do pacjenta, które uwzględnia jego unikalne potrzeby oraz kontekst społeczny.

Pytanie 35

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

B. poprawiania zdjęć

C. tworzenia prezentacji multimedialnych

D. odtwarzania plików audio

Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Pytanie 36

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda M. Montessori

B. Metoda V. Vojty

C. Metoda kinesiotapingu

D. Metoda NDT Bobath

Wybór metod M. Montessori, NDT Bobath oraz kinesiotapingu jako odpowiedzi na to pytanie nie jest właściwy w kontekście stymulacji receptorów czucia głębokiego. Metoda M. Montessori, skupiona na nauczaniu poprzez odkrywanie i doświadczenie, nie opiera się na aktywacji odruchów motorycznych w sposób, w jaki czyni to metoda V. Vojty. Chociaż oferuje cenne zasady nauczania i rozwoju, nie ma bezpośredniego związku z terapią ruchową niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym. Metoda NDT Bobath, chociaż skuteczna w rehabilitacji dzieci z MPDz, koncentruje się na hamowaniu patologicznych wzorców ruchowych oraz wspieraniu prawidłowego rozwoju motoryki, lecz nie wykorzystuje stymulacji receptorów czucia głębokiego w takim samym zakresie jak metoda V. Vojty. Kinesiotaping, z kolei, jest techniką terapeutyczną polegającą na aplikacji elastycznych taśm na skórę, co może wspierać funkcje mięśniowe i stawowe, ale nie jest zorientowane na aktywację mózgu do wykonania określonych wzorców ruchowych. Każda z tych metod ma swoje miejsce w rehabilitacji, ale ich podejścia i cele znacząco różnią się od celu terapii, jaką oferuje metoda V. Vojty, co prowadzi do błędnych wniosków w kontekście tego pytania.

Pytanie 37

Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta uczestnikom zajęć w środowiskowym domu samopomocy dla osób z problemami psychicznymi, po intensywnym wysiłku fizycznym?

A. Trening umiejętności społecznych

B. Trening autogenny Schultza

C. Trening umiejętności praktycznych

D. Trening nordic walking

Trening nordic walking, choć korzystny dla zdrowia fizycznego, nie jest odpowiednią formą aktywności po intensywnym wysiłku, gdyż może dodatkowo obciążać organizm. Po wysiłku, celem terapeuty powinno być zminimalizowanie napięcia i stresu, a nie zwiększanie aktywności. Trening umiejętności praktycznych oraz umiejętności społecznych ma swoje miejsce w programach terapeutycznych, jednak nie w bezpośrednim kontekście po intensywnej aktywności fizycznej. Umiejętności praktyczne, takie jak gotowanie czy zarządzanie finansami, są istotne, ale wymagają od uczestników większej uwagi i koncentracji, co może być trudne do osiągnięcia po wysiłku fizycznym, kiedy poziom energii jest obniżony. Z kolei trening umiejętności społecznych, który koncentruje się na interakcjach międzyludzkich i komunikacji, również nie jest odpowiedni w tym kontekście. Wymaga on pełnej koncentracji i zaangażowania emocjonalnego, co może być wyzwaniem dla osób po wysiłku, a więc mniej efektywne. Te podejścia mogą być wprowadzone później, jednak kluczowym krokiem po intensywnym wysiłku jest wprowadzenie technik relaksacyjnych, takich jak trening autogenny, który jest stworzony z myślą o przywracaniu równowagi psychofizycznej.

Pytanie 38

Zmęczenie jest przyczyną zakłóceń w komunikacji o typie

A. zewnętrznym

B. wewnętrznym

C. społecznym

D. kulturowym

Zmęczenie, które często występuje w kontekście komunikacji, jest źródłem zakłóceń o charakterze wewnętrznym. Oznacza to, że wpływa na sposób, w jaki jednostka przetwarza informacje, interpretuje komunikaty oraz reaguje na nie. W kontekście psychologii komunikacji, zrozumienie wpływu zmęczenia na zdolność koncentracji i pamięci jest kluczowe. Na przykład, pracownik zmęczony po długim dniu ma trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji, co może prowadzić do nieporozumień podczas spotkań lub rozmów. Dobre praktyki w środowisku zawodowym sugerują, aby zapewnić regularne przerwy oraz stosować techniki zarządzania stresem, co może pomóc w minimalizacji negatywnych efektów zmęczenia. Warto także zwrócić uwagę na ergonomię miejsca pracy oraz na organizację zadań, aby zminimalizować zmęczenie i poprawić efektywność komunikacji.

Pytanie 39

Terapeuta zajęciowy, kalkulując wydatki na trening ekonomiczny dla swojego podopiecznego w ciągu miesiąca, powinien użyć programu

A. Publisher

B. Power Point

C. Word

D. Excel

Microsoft Excel to zaawansowane narzędzie do obliczeń i analizy danych, które doskonale sprawdza się w zarządzaniu kosztami. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Excela, można precyzyjnie obliczyć koszty treningu ekonomicznego, tworząc arkusze kalkulacyjne, które umożliwiają łatwe sumowanie wydatków, porównywanie cen oraz prognozowanie przyszłych kosztów. Excel oferuje funkcje takie jak SUMA, ŚREDNIA, czy bardziej zaawansowane narzędzia analityczne, które pozwalają na efektywne zarządzanie budżetem. Dzięki możliwości tworzenia wykresów i tabel przestawnych, można wizualizować wydatki i lepiej zrozumieć, na co są wydawane fundusze. Dobre praktyki w branży wskazują na wykorzystanie Excela do tworzenia zautomatyzowanych raportów, co oszczędza czas i zwiększa dokładność obliczeń. Warto również pamiętać o szablonach budżetowych, które mogą być dostępne w Excelu, co ułatwia pracę terapeuty zajęciowego oraz przyspiesza proces kalkulacji.

Pytanie 40

Pacjentka z urazowym uszkodzeniem mózgu ma problemy z przypominaniem sobie zdarzeń po wypadku. Taki typ zaburzeń to amnezja

A. psychogenna

B. wsteczna

C. globalna

D. następcza

Amnezja wsteczna odnosi się do niemożności przypomnienia sobie wydarzeń, które miały miejsce przed urazem, a nie po nim. W przypadku pacjentki z pourazowym uszkodzeniem mózgu, która ma trudności z zapamiętywaniem zdarzeń po urazie, amnezja wsteczna nie jest właściwym terminem. Użytkownicy często mylą amnezję następczą z wsteczną, co może prowadzić do poważnych konsekwencji w diagnozowaniu i leczeniu pacjentów. Amnezja globalna, z kolei, to nagła i przemijająca utrata pamięci, niewłaściwie interpretowana w kontekście tego konkretnego przypadku, ponieważ nie dotyczy ona wyłącznie wydarzeń po urazie, ale całego okresu życia w danym momencie. Psychogenna amnezja odnosi się do utraty pamięci spowodowanej czynnikami psychologicznymi, a nie fizycznymi uszkodzeniami mózgu. Dlatego klasyfikując rodzaje amnezji, istotne jest, aby zrozumieć, że każdy typ ma różne przyczyny i objawy. Ignorowanie tych różnic może prowadzić do błędnej diagnozy i niewłaściwego leczenia, co podkreśla znaczenie precyzyjnej wiedzy na temat zaburzeń pamięci oraz ich klasyfikacji w kontekście klinicznym.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej