Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
  • Data rozpoczęcia: 5 czerwca 2025 15:41
  • Data zakończenia: 5 czerwca 2025 16:02

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jakie oznaczenie według normy ISO/IEC 11801:2002 definiuje skrętkę foliowaną, przy czym wszystkie pary żył są ekranowane folią?

A. U/UTP
B. F/UTP
C. S/FTP
D. F/FTP
Wybór innych oznaczeń związanych z typami skrętek nie oddaje prawidłowo charakterystyki F/UTP. Zaczynając od S/FTP, jest to skrętka, gdzie każda para żył jest ekranowana osobno, a dodatkowo cały kabel jest otoczony ekranem, co zapewnia wysoki poziom ochrony, ale zdecydowanie różni się od tego, co oferuje F/UTP – oznaczającego ekranowanie tylko par żył. U/UTP wskazuje na kabel nieekranowany, co jest użyteczne w mniej zakłóconych środowiskach, lecz nie dostarcza ochrony, jaką oferują typy ekranowane, przez co jest mniej zalecany w miejscach o wysokim natężeniu zakłóceń elektromagnetycznych. F/FTP natomiast wskazuje, że cały kabel jest ekranowany folią, co mogłoby wydawać się korzystniejsze, jednakże nie odpowiada specyfikacji pytania dotyczącego skrętki foliowanej, gdzie ekranowanie dotyczy jedynie par. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi polegają na myleniu stopnia ekranowania oraz nieprawidłowym interpretowaniu oznaczeń, co może skutkować wyborem niewłaściwego typu kabla do danej aplikacji. W praktyce, dobór odpowiedniego typu skrętki jest kluczowy dla zapewnienia optymalnej wydajności sieci oraz bezpieczeństwa przesyłanych danych.
Pytanie 2

Która norma określa parametry transmisyjne dla komponentów kategorii 5e?

A. CSA T527
B. TIA/EIA-568-B-2
C. TIA/EIA-568-B-1
D. EIA/TIA 607
Wybór EIA/TIA 607 jako odpowiedzi na to pytanie jest niepoprawny, ponieważ norma ta koncentruje się na wymaganiach dotyczących instalacji i zarządzania kablami w budynkach, a nie na specyfikacji parametrów transmisyjnych kabli. Z kolei norma TIA/EIA-568-B-1 dotyczy ogólnych zasad dotyczących infrastruktury okablowania, ale nie szczegółowych parametrów transmisyjnych dla komponentów kategorii 5e. Błędne jest także odwoływanie się do CSA T527, ponieważ ta norma odnosi się do standardów dla kabli telekomunikacyjnych w Kanadzie, ale nie dostarcza szczegółowych wytycznych dotyczących parametrów transmisyjnych dla komponentów kategorii 5e. Osoby, które mylnie wybierają te odpowiedzi, często nie dostrzegają, że odpowiednie normy są kluczowe dla zapewnienia jakości i wydajności systemów sieciowych. Wiedza o tym, że różne normy mają różne cele i zakresy, jest fundamentalna w kontekście projektowania i instalacji systemów telekomunikacyjnych. Niezrozumienie różnicy między normami dotyczącymi ogólnych zasad instalacji a tymi, które obejmują szczegółowe wymagania dotyczące parametrów transmisyjnych, może prowadzić do wyboru niewłaściwych komponentów i w efekcie do problemów z wydajnością sieci.
Pytanie 3

Adresy IPv6 nie zawierają adresu typu

A. broadcast
B. multicast
C. unicast
D. anycast
Adresy typu broadcast nie są częścią standardu IPv6, co czyni tę odpowiedź poprawną. W protokole IPv6 zastąpiono broadcast innymi mechanizmami komunikacyjnymi, takimi jak multicast i anycast. W przeciwieństwie do adresów unicast, które kierują pakiet do jednego konkretnego odbiorcy, adresy multicast pozwalają na jednoczesne dostarczenie pakietu do wielu odbiorców, co jest szczególnie przydatne w aplikacjach strumieniowych i przesyłaniu danych do grupy użytkowników. Anycast natomiast umożliwia przesyłanie pakietów do najbliższego członka grupy, co jest efektywne w kontekście rozproszonego zarządzania ruchem sieciowym. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla projektowania nowoczesnych sieci i optymalizacji ich wydajności. Znajomość standardów IETF i praktyk przemysłowych pozwala na skuteczne wykorzystanie tych typów adresacji w zastosowaniach takich jak VoIP, wideokonferencje czy dostarczanie treści multimedialnych.
Pytanie 4

AES (ang. Advanced Encryption Standard) to co?

A. jest wcześniejszą wersją DES (ang. Data Encryption Standard)
B. nie może być zrealizowany w formie sprzętowej
C. wykorzystuje algorytm szyfrujący symetryczny
D. nie może być użyty do szyfrowania dokumentów
Wszystkie odpowiedzi, które nie odnoszą się do symetrycznej natury AES, zawierają błędne założenia. Twierdzenie, że AES nie może być zaimplementowany sprzętowo, jest nieprawdziwe, ponieważ AES jest często implementowany w sprzęcie, co pozwala na szybsze przetwarzanie i lepszą efektywność energetyczną. Zastosowanie sprzętowych rozwiązań, takich jak ASIC (Application-Specific Integrated Circuits) czy FPGA (Field-Programmable Gate Arrays), pokazuje, że AES może być zrealizowany w bardzo wydajny sposób, co jest kluczowe w wielu systemach, takich jak routery, urządzenia mobilne czy systemy wbudowane. Ponadto, stwierdzenie, że AES nie może być użyty do szyfrowania plików, jest mylne, gdyż jest powszechnie stosowany do ochrony plików przechowywanych na dyskach twardych, w systemach operacyjnych oraz w aplikacjach do archiwizacji danych. Wreszcie, przekonanie, że AES jest poprzednikiem DES, jest również błędne. AES jest niezależnym standardem, który powstał jako odpowiedź na słabości DES, który był powszechnie stosowany, ale ze względu na ograniczenia w długości klucza (zaledwie 56 bitów) stał się nieodpowiedni w obliczu rosnących możliwości obliczeniowych. Uznanie AES jako standardu szyfrowania wprowadziło nową jakość w obszarze bezpieczeństwa informacji, podkreślając znaczenie zastosowania odpowiednich standardów w projektowaniu systemów ochrony danych.
Pytanie 5

Jakie medium transmisyjne w sieciach LAN wskazane jest do używania w obiektach historycznych?

A. Światłowód
B. Kabel koncentryczny
C. Kabel typu "skrętka"
D. Fale radiowe
Fale radiowe są zalecanym medium transmisyjnym w zabytkowych budynkach ze względu na ich zdolność do omijania przeszkód fizycznych, takich jak grube mury czy elementy architektoniczne, które mogą utrudniać tradycyjnym kablom dostęp do miejsc, gdzie potrzebna jest infrastruktura sieciowa. Wykorzystanie technologii Wi-Fi, które działa na falach radiowych, jest praktycznym rozwiązaniem, ponieważ nie wymaga dużych modyfikacji budowlanych, co jest kluczowe w kontekście zachowania integralności zabytków. Dodatkowo, fale radiowe oferują elastyczność w instalacji, umożliwiając łatwą adaptację w miarę zmieniających się potrzeb użytkowników. Stosowanie systemów bezprzewodowych w takich lokalizacjach jest zgodne ze standardami branżowymi, które promują minimalne zakłócenia w strukturze obiektu. Przykładem zastosowania mogą być hotele w zabytkowych budynkach, gdzie bezprzewodowy dostęp do Internetu umożliwia gościom korzystanie z sieci bez ingerencji w zabytkowe elementy wystroju.
Pytanie 6

Wskaż błędne stwierdzenie dotyczące Active Directory?

A. Domeny uporządkowane w hierarchii mogą tworzyć strukturę drzewa
B. Active Directory to usługa, która monitoruje wykorzystanie limitów dyskowych aktywnych katalogów
C. W Active Directory informacje są organizowane w sposób hierarchiczny
D. Active Directory stanowi system katalogowy w sieciach operacyjnych firmy Microsoft
Active Directory (AD) to usługa katalogowa stworzona przez firmę Microsoft, która ułatwia zarządzanie użytkownikami i zasobami w sieci. Obejmuje funkcje takie jak zarządzanie tożsamościami, kontrola dostępu oraz centralizacja informacji o użytkownikach, grupach oraz urządzeniach. W praktyce AD umożliwia administratorom zarządzanie kontami użytkowników, grupami, komputerami oraz politykami bezpieczeństwa w zorganizowany sposób. Na przykład, dzięki hierarchicznej strukturze domen i jednostek organizacyjnych, administratorzy mogą łatwo przypisywać odpowiednie uprawnienia i ograniczenia w zależności od potrzeb organizacji. Standardy takie jak LDAP (Lightweight Directory Access Protocol) są wykorzystywane do komunikacji z katalogiem, co zapewnia interoperacyjność z innymi systemami. Dobre praktyki w zakresie bezpieczeństwa, takie jak regularne audyty i stosowanie polityk dostępu, są kluczowe dla ochrony danych i zasobów w środowisku AD.
Pytanie 7

Moduł SFP, który jest wymienny i zgodny z normami, odgrywa jaką rolę w urządzeniach sieciowych?

A. zasilania rezerwowego
B. interfejsu do diagnostyki
C. dodatkowej pamięci operacyjnej
D. konwertera mediów
Moduł SFP (Small Form-factor Pluggable) to coś, co naprawdę ułatwia życie w sieciach. Jego główną rolą jest przełączanie sygnałów z jednego medium na inne, co sprawia, że jest niby takim konwerterem. Dzięki SFP sieci mogą być bardziej elastyczne, bo można je dopasować do różnych kabli i technologii, jak światłowody czy kable miedziane. Na przykład, jeśli trzeba połączyć urządzenia na sporej odległości, można użyć modułu SFP, który działa ze światłowodami. To daje większą przepustowość i lepsze sygnały niż w przypadku miedzi. Co ciekawe, te moduły są zgodne z różnymi standardami, takimi jak SFF-8431 czy SFF-8432. To sprawia, że są kompatybilne z różnymi urządzeniami w sieci. Dzięki temu administratorzy sieci mogą szybko dostosowywać infrastrukturę do potrzeb, a jak coś się popsuje, to wymiana modułów jest szybka i prosta. To wszystko wpływa na lepszą dostępność i elastyczność sieci.
Pytanie 8

Aby zapewnić, że jedynie wybrane urządzenia mają dostęp do sieci WiFi, konieczne jest w punkcie dostępowym

A. skonfigurować filtrowanie adresów MAC
B. zmienić kanał radiowy
C. zmienić sposób szyfrowania z WEP na WPA
D. zmienić hasło
Filtrowanie adresów MAC to technika, która pozwala na ograniczenie dostępu do sieci WiFi tylko dla wybranych urządzeń. Adres MAC (Media Access Control) to unikalny identyfikator przypisany do interfejsu sieciowego każdego urządzenia. Konfigurując filtrowanie adresów MAC na punkcie dostępowym, administrator może stworzyć listę zatwierdzonych adresów, co oznacza, że tylko te urządzenia będą mogły nawiązać połączenie z siecią. To podejście jest powszechnie stosowane w małych sieciach domowych oraz biurowych, jako dodatkowa warstwa zabezpieczeń w połączeniu z silnym hasłem i szyfrowaniem. Należy jednak pamiętać, że filtrowanie adresów MAC nie jest nieomylnym rozwiązaniem, gdyż adresy MAC można podsłuchiwać i fałszować. Mimo to, w praktyce jest to skuteczny sposób na ograniczenie nieautoryzowanego dostępu, zwłaszcza w środowiskach, gdzie liczba urządzeń jest ograniczona i łatwa do zarządzania. Dobrą praktyką jest łączenie tego rozwiązania z innymi metodami zabezpieczeń, takimi jak WPA3, co znacząco podnosi poziom ochrony.
Pytanie 9

Adres IP (ang. Internet Protocol Address) to

A. indywidualny numer produkcyjny urządzenia.
B. logiczny adres komputera.
C. fizyczny adres komputera.
D. jedyną nazwą symboliczną urządzenia.
Adres IP, czyli Internet Protocol Address, jest adresem logicznym przypisanym do urządzenia w sieci komputerowej. Jego główną funkcją jest identyfikacja i lokalizacja urządzenia w sieci, co umożliwia przesyłanie danych pomiędzy różnymi punktami w Internecie. Adresy IP występują w dwóch wersjach: IPv4 i IPv6. IPv4 składa się z czterech liczb oddzielonych kropkami, podczas gdy IPv6 jest znacznie bardziej złożony, używający szesnastkowego systemu liczbowego dla większej liczby unikalnych adresów. Przykładem zastosowania adresu IP może być sytuacja, w której komputer wysyła zapytanie do serwera WWW – serwer wykorzystuje adres IP, aby zidentyfikować źródło żądania i odpowiedzieć na nie. W praktyce, adres IP jest także kluczowym elementem w konfiguracji sieci, pozwalającym na zarządzanie dostępem do zasobów, bezpieczeństwem oraz routingiem pakietów. Zrozumienie, czym jest adres IP i jak działa, jest fundamentem dla specjalistów zajmujących się sieciami komputerowymi, a także dla każdego użytkownika Internetu, który pragnie lepiej zrozumieć mechanizmy funkcjonowania sieci.
Pytanie 10

Podczas analizy ruchu sieciowego z użyciem sniffera zaobserwowano, że urządzenia komunikują się za pośrednictwem portów
20 oraz 21. Można stwierdzić, przy założeniu standardowej konfiguracji, że monitorowanym protokołem jest protokół

A. SSH
B. SMTP
C. DHCP
D. FTP
Odpowiedź FTP (File Transfer Protocol) jest prawidłowa, ponieważ porty 20 i 21 są standardowo przypisane do tego protokołu. Port 21 jest używany do inicjowania połączeń, podczas gdy port 20 jest wykorzystywany do przesyłania danych w trybie aktywnym. FTP jest szeroko stosowany do transferu plików między komputerami w sieci, co czyni go kluczowym narzędziem w administracji systemami oraz na serwerach. Z perspektywy praktycznej, FTP znajduje zastosowanie w zarządzaniu plikami na serwerach, takich jak przesyłanie aktualizacji stron internetowych, pobieranie plików z serwerów FTP oraz synchronizacja plików między różnymi urządzeniami. Warto również zwrócić uwagę, że istnieją różne warianty FTP, takie jak FTPS (FTP Secure) oraz SFTP (SSH File Transfer Protocol), które oferują dodatkowe funkcje zabezpieczeń, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa informacji.
Pytanie 11

Jaką maksymalną liczbę komputerów można zaadresować adresami IP w klasie C?

A. 256 komputerów
B. 252 komputery
C. 254 komputery
D. 255 komputerów
Adresy IP klasy C mają strukturę, która pozwala na podział sieci na mniejsze segmenty, co jest idealne w przypadku małych sieci lokalnych. Klasa C posiada 24 bity dla identyfikacji sieci i 8 bitów dla identyfikacji hostów. Wartość 2^8 daje nam 256 możliwych adresów dla hostów. Jednak z tych adresów należy odjąć dwa: jeden jest zarezerwowany dla adresu sieci, a drugi dla adresu rozgłoszeniowego (broadcast). Dlatego maksymalna liczba komputerów, które można zaadresować w sieci klasy C wynosi 254. W praktyce takie sieci są często stosowane w biurach oraz małych organizacjach, gdzie liczy się efektywne wykorzystanie dostępnych adresów IP. Umożliwia to łatwe zarządzanie urządzeniami, a także zwiększa bezpieczeństwo poprzez ograniczenie dostępu do pozostałych segmentów sieci. W branży IT, zgodnie z normami IETF, zaleca się staranne planowanie adresacji IP, aby uniknąć konfliktów i zapewnić płynność działania sieci.
Pytanie 12

Wynik wykonania którego polecenia widoczny jest na fragmencie zrzutu z ekranu?

Network DestinationNetmaskGatewayInterfaceMetric
0.0.0.00.0.0.0192.168.0.1192.168.0.6550
127.0.0.0255.0.0.0On-link127.0.0.1331
127.0.0.1255.255.255.255On-link127.0.0.1331
127.255.255.255255.255.255.255On-link127.0.0.1331
169.254.0.0255.255.0.0On-link169.254.189.240281
169.254.189.240255.255.255.255On-link169.254.189.240281
169.254.255.255255.255.255.255On-link169.254.189.240281
192.168.0.0255.255.255.0On-link192.168.0.65306
192.168.0.65255.255.255.255On-link192.168.0.65306
192.168.0.255255.255.255.255On-link192.168.0.65306
192.168.56.0255.255.255.0On-link192.168.56.1281
192.168.56.1255.255.255.255On-link192.168.56.1281
192.168.56.255255.255.255.255On-link192.168.56.1281
224.0.0.0240.0.0.0On-link127.0.0.1331
224.0.0.0240.0.0.0On-link192.168.56.1281
224.0.0.0240.0.0.0On-link192.168.0.65306
224.0.0.0240.0.0.0On-link169.254.189.240281
255.255.255.255255.255.255.255On-link127.0.0.1331
255.255.255.255255.255.255.255On-link192.168.56.1281
255.255.255.255255.255.255.255On-link192.168.0.65306
255.255.255.255255.255.255.255On-link169.254.189.240281

A. ipconfig
B. ipconfig /all
C. netstat -r
D. netstat -a
Użycie polecenia 'netstat -r' to super wybór, bo pokazuje tabelę routingu IP, która ma naprawdę ważne informacje o trasach w systemie. W tej tabeli znajdziesz rzeczy takie jak 'Network Destination', 'Netmask', 'Gateway', 'Interface' i 'Metric'. Te dane są kluczowe, żeby ogarnąć, jak pakiety są kierowane przez sieć. Na przykład, gdy masz problemy z połączeniem, albo chcesz ustawić routing w swojej lokalnej sieci, to znajomość tej tabeli jest must-have. Administracja siecią często korzysta z tego polecenia, żeby sprawdzić, czy trasy są poprawnie ustawione i żeby wykryć ewentualne problemy z routingiem. Dobrze jest regularnie sprawdzać tabelę routingu, zwłaszcza w bardziej skomplikowanych sieciach, gdzie może być sporo tras i bramek. Warto też dodać, że fajnie jest użyć 'traceroute' razem z 'netstat -r', bo wtedy można lepiej analizować jak dane przechodzą przez sieć.
Pytanie 13

Gdy użytkownik wprowadza w wierszu poleceń komendę ping www.onet.pl, wyświetla się następujący komunikat: Żądanie polecenia ping nie może odnaleźć hosta www.onet.pl. Proszę sprawdzić nazwę i spróbować ponownie. Natomiast wpisując w wierszu poleceń komendę ping 213.180.141.140 (adres IP dla serwera www.onet.pl), użytkownik otrzymuje odpowiedź z serwera. Jakie mogą być przyczyny takiego zjawiska?

A. Błędnie skonfigurowana maska podsieci
B. Niewłaściwie skonfigurowana brama domyślna
C. Niewłaściwy adres IP hosta
D. Błędny adres IP serwera DNS
Wybór niepoprawnych odpowiedzi może prowadzić do błędnych wniosków na temat diagnozowania problemów z siecią. Na przykład, sugerowanie, że niepoprawnie skonfigurowana maska podsieci mogłaby być przyczyną problemu, jest mylące, gdyż maska podsieci wpływa przede wszystkim na to, jak adresy IP są dzielone w danej sieci lokalnej. Jeśli użytkownik może pingować serwer bezpośrednio za pomocą adresu IP, to wskazuje, że komunikacja z urządzeniem w sieci lokalnej nie jest problematyczna. Podobnie, zasugerowanie niepoprawnego adresu IP hosta jest nietrafione, ponieważ użytkownik jest w stanie dotrzeć do serwera przez jego adres IP. Z kolei niepoprawnie skonfigurowana brama domyślna również nie jest przyczyną problemu, ponieważ w tej sytuacji użytkownik wciąż ma dostęp do adresu IP i może wysyłać oraz odbierać pakiety. W rzeczywistości problemy z DNS są często mylone z problemami z innymi elementami sieci, co prowadzi do nieefektywnego diagnozowania i naprawy usterek. Kluczowe jest zrozumienie, że DNS pełni fundamentalną rolę w przekształcaniu nazw domenowych w adresy IP, co czyni poprawną konfigurację serwera DNS krytycznym elementem w działaniu aplikacji internetowych.
Pytanie 14

Ruter otrzymał pakiet, który jest adresowany do komputera w innej sieci. Adres IP, który jest celem pakietu, nie znajduje się w sieci bezpośrednio podłączonej do rutera, a tablica routingu nie zawiera informacji na jego temat. Brama ostateczna nie została skonfigurowana. Jaką decyzję podejmie ruter?

A. Zwróci pakiet do nadawcy
B. Przekaże do hosta w lokalnej sieci
C. Wyśle na interfejs wyjściowy do kolejnego skoku
D. Odrzuci pakiet
Ruter nie prześle pakietu, bo brakuje mu info, żeby go wysłać. W sieciach każdy pakiet powinien trafiać do konkretnego adresu IP. Jak ruter dostaje pakiet z adresem, którego nie ma w swojej tablicy routingu, a brama ostatniej szansy nie jest ustawiona, to ruter nie wie, gdzie go wysłać. Odrzucenie pakietu to normalna sprawa, zgodnie z zasadami, które rządzą sieciami. Weźmy na przykład zamknięte sieci w firmach – tam administracja ma obowiązek pilnować, żeby tablice routingu były aktualne. Jeśli nie ma odpowiednich tras, pakiety po prostu znikają, co jest przydatne, by nikt nieproszony się nie włamał. Takie sytuacje są też opisane w standardach IETF, które mówią, jak ważne jest zarządzanie trasami w sieciach IP.
Pytanie 15

W biurze rachunkowym potrzebne jest skonfigurowanie punktu dostępu oraz przygotowanie i podłączenie do sieci bezprzewodowej trzech komputerów oraz drukarki z WiFi. Koszt usługi konfiguracji poszczególnych elementów sieci wynosi 50 zł za każdy komputer, 50 zł za drukarkę i 100 zł za punkt dostępu. Jaki będzie całkowity wydatek związany z tymi pracami serwisowymi?

A. 300 zł
B. 100 zł
C. 200 zł
D. 250 zł
Cały koszt serwisu wynosi 300 zł. To wynik dodania kosztów za konfigurację trzech komputerów, drukarki i punktu dostępu. Koszt skonfigurowania jednego komputera to 50 zł, więc jeśli mamy trzy, to wychodzi 150 zł (50 zł razy 3). Do tego jeszcze 50 zł za drukarkę i 100 zł za punkt dostępu. Jak to zsumujesz, to dostaniesz 150 zł + 50 zł + 100 zł, co daje 300 zł. To jest ważne, bo pokazuje, jak kluczowe jest dobre planowanie budżetu w usługach IT. Z mojego doświadczenia, firmy często muszą uważnie oceniać koszty przy wprowadzaniu nowych technologii, bo inaczej mogą się zdziwić. Dlatego dobrze jest przeanalizować wszystko dokładnie przed startem projektu, żeby lepiej nią zarządzać i nie mieć niespodzianek z wydatkami w przyszłości.
Pytanie 16

Zgodnie z normą EN-50173, klasa D skrętki komputerowej obejmuje zastosowania wykorzystujące zakres częstotliwości

A. do 100 MHZ
B. do 16 MHz
C. do 100 kHz
D. do 1 MHz
Klasa D skrętki komputerowej, zgodnie z normą EN-50173, obejmuje aplikacje korzystające z pasma częstotliwości do 100 MHz. Oznacza to, że kabel kategorii 5e i wyższe, takie jak kategoria 6 i 6A, są zaprojektowane, aby wspierać transmisję danych w sieciach Ethernet o dużej przepustowości, w tym Gigabit Ethernet oraz 10 Gigabit Ethernet na krótkich dystansach. Standardy te uwzględniają poprawne ekranowanie i konstrukcję przewodów, co minimalizuje zakłócenia elektromagnetyczne oraz zapewnia odpowiednią jakość sygnału. Przykładowo, w biurach oraz centrach danych często wykorzystuje się skrętki kategorii 6, które obsługują aplikacje wymagające wysokiej wydajności, takie jak przesyłanie multimediów, wideokonferencje czy intensywne transfery danych. Wiedza na temat klas kabli i odpowiadających im pasm częstotliwości jest kluczowa dla inżynierów i techników zajmujących się projektowaniem oraz wdrażaniem nowoczesnych sieci komputerowych, co wpływa na efektywność komunikacji i wydajność całych systemów sieciowych.
Pytanie 17

Jak można zidentyfikować przeciążenie w sieci lokalnej LAN?

A. diodowego testera okablowania
B. reflektometru optycznego OTDR
C. miernika uniwersalnego
D. analizatora protokołów sieciowych
Analizator protokołów sieciowych to kluczowe narzędzie w monitorowaniu i diagnostyce sieci lokalnych (LAN). Dzięki możliwości rejestrowania i analizy ruchu sieciowego, może on wykryć przeciążenie poprzez identyfikację spadków wydajności oraz zatorów w przesyłaniu danych. Na przykład, jeśli analizator wskazuje, że określony port jest mocno obciążony, administrator sieci może podjąć działania, takie jak optymalizacja trasowania pakietów czy zarządzanie przepustowością. W kontekście dobrych praktyk, wykorzystanie takich narzędzi pozwala na proaktywne zarządzanie siecią, zgodnie z zasadami ITIL (Information Technology Infrastructure Library), co zwiększa niezawodność i stabilność usług sieciowych. Warto również podkreślić, że analizatory protokołów, takie jak Wireshark, są standardem w branży, umożliwiając dogłębną analizę zarówno warstwy aplikacji, jak i transportowej, co jest niezbędne do zrozumienia i rozwiązania problemów z przeciążeniem.
Pytanie 18

Jaką rolę odgrywa usługa proxy?

A. serwera e-mail.
B. serwera z usługami katalogowymi.
C. firewalla.
D. pośrednika sieciowego.
Proxy to taka usługa, która działa jak pośrednik między użytkownikiem a serwerem. Dzięki niemu możemy mieć większe bezpieczeństwo i prywatność, bo ukrywa nasz adres IP i daje dostęp do treści, które mogą być zablokowane w danym regionie. Na przykład, gdy firma korzysta z proxy, może kontrolować, co pracownicy oglądają w internecie, a także monitorować ruch sieciowy i blokować nieodpowiednie strony. Proxy działa też jak bufor, dzięki czemu często odwiedzane strony ładują się szybciej, bo mniej czasu schodzi na ich pobieranie. Warto wiedzieć, że korzystanie z proxy to standard w branży, który pomaga zapewnić bezpieczeństwo i wydajność w zarządzaniu siecią, co potwierdzają różne organizacje, jak Internet Engineering Task Force (IETF).
Pytanie 19

Ile podsieci obejmują komputery z adresami: 192.168.5.12/25, 192.168.5.50/25, 192.168.5.200/25 oraz 192.158.5.250/25?

A. 4
B. 3
C. 2
D. 1
Wielu uczniów ma problem z liczeniem podsieci, bo mylą adresy IP i ich klasyfikację. Adresy IP 192.168.5.12/25 i 192.168.5.50/25 są w tej samej podsieci, bo maska /25 pokazuje, że pierwsze 25 bitów jest takie same. Więc te adresy nie mogą być traktowane jako osobne podsieci. Z kolei 192.168.5.200/25 jest w innej podsieci, bo ma adres sieciowy 192.168.5.128. Dodatkowo, adres 192.158.5.250/25 to zupełnie inny adres, z innej klasy, czyli nie należy do żadnej z podsieci w klasie 192.168.5.x. Często ludzie myślą, że wystarczy spojrzeć na ostatnią część IP, żeby określić, czy są one w tej samej podsieci. Ale zrozumienie maski podsieci jest kluczowe dla ogarnięcia struktury sieciowej. Kiedy tworzy się sieć lokalną, dobrze jest pamiętać o adresach i maskach, żeby móc odpowiednio zarządzać ruchem i urządzeniami.
Pytanie 20

Licencja typu TRIAL pozwala na korzystanie z oprogramowania

A. wyłącznie do zastosowań niekomercyjnych
B. przez nieograniczony czas, z możliwością wprowadzenia zmian
C. przez określony okres (np. 3 miesiące)
D. w ograniczonym zakresie, np. z pominięciem niektórych funkcji
Licencja typu TRIAL jest stworzona, aby umożliwić użytkownikom przetestowanie oprogramowania przez określony czas, najczęściej od kilku dni do kilku miesięcy, co umożliwia ocenę jego funkcjonalności i dopasowania do potrzeb użytkownika. Ten model licencjonowania jest powszechnie stosowany w branży oprogramowania, pozwalając potencjalnym klientom na zapoznanie się z produktem, zanim podejmą decyzję o jego zakupie. Przykładem może być oprogramowanie do edycji wideo, które oferuje 30-dniowy okres próbny. W tym czasie użytkownik ma dostęp do pełnej funkcjonalności, co pozwala mu na swobodne korzystanie i testowanie narzędzi. Warto podkreślić, że takie licencje są zgodne z dobrymi praktykami branżowymi, ponieważ zwiększają zaufanie klientów i mogą prowadzić do większej liczby zakupów po zakończeniu okresu próbnego. Rekomendacje dla użytkowników wskazują, aby podczas korzystania z wersji trial dokładnie ocenić, czy oprogramowanie spełnia ich oczekiwania, a także sprawdzić, jakie są warunki licencji po jej zakończeniu, co jest istotne z punktu widzenia dalszego użytkowania.
Pytanie 21

W systemie Ubuntu Server, aby zainstalować serwer DHCP, należy zastosować komendę

A. sudo apt-get isc-dhcp-server start
B. sudo service isc-dhcp-server start
C. sudo service isc-dhcp-server install
D. sudo apt-get install isc-dhcp-server
Jak chcesz zainstalować serwer DHCP na Ubuntu Server, to użyj polecenia 'sudo apt-get install isc-dhcp-server'. To jest właśnie to, co trzeba, żeby skorzystać z menedżera pakietów APT, który jest standardem w systemach bazujących na Debianie, jak Ubuntu. Dzięki APT wszystko, co potrzebne do prawidłowego działania serwera, zostanie automatycznie ściągnięte i zainstalowane. W praktyce, taka instalacja jest super ważna dla administratorów, którzy chcą mieć kontrolę nad przydzielaniem adresów IP w sieci. Warto też przed tym sprawdzić, czy system jest na czasie, używając 'sudo apt-get update', bo wtedy masz pewność, że instalujesz najnowsze wersje. Po instalacji serwera DHCP, musisz jeszcze skonfigurować plik '/etc/dhcp/dhcpd.conf', w którym ustawiasz zakresy adresów IP i inne parametry związane z DHCP. To podejście do instalacji jest zgodne z najlepszymi standardami w branży, które zalecają korzystanie z menedżerów pakietów - po prostu to się sprawdza.
Pytanie 22

Jaką wiadomość przesyła klient DHCP w celu przedłużenia dzierżawy?

A. DHCPDISCOVER
B. DHCPACK
C. DHCPNACK
D. DHCPREQUEST
Odpowiedź DHCPREQUEST jest poprawna, ponieważ jest to komunikat wysyłany przez klienta DHCP w celu odnowy dzierżawy. Proces odnowy dzierżawy IP odbywa się, gdy klient zbliża się do końca czasu przydzielonej mu dzierżawy (Lease Time). W momencie, gdy klient chce przedłużyć dzierżawę, wysyła komunikat DHCPREQUEST do serwera DHCP, informując go o chęci kontynuacji korzystania z aktualnie przypisanego adresu IP. W praktyce ten mechanizm jest kluczowy dla utrzymania ciągłości połączenia sieciowego, szczególnie w dynamicznych środowiskach, takich jak sieci Wi-Fi, gdzie urządzenia mogą często łączyć się i rozłączać. Dobrą praktyką jest monitorowanie przydzielonych adresów IP oraz czasu ich dzierżawy, aby uniknąć problemów z dostępnością adresów w sieci. Zgodnie z protokołem RFC 2131, komunikat DHCPREQUEST może również być używany w innych kontekstach, na przykład podczas początkowej konfiguracji IP, co czyni go wszechstronnym narzędziem w zarządzaniu adresami IP.
Pytanie 23

Z powodu uszkodzenia kabla typu skrętka zanikło połączenie pomiędzy przełącznikiem a komputerem stacjonarnym. Jakie urządzenie pomiarowe powinno zostać wykorzystane do identyfikacji i naprawy usterki, aby nie było konieczne wymienianie całego kabla?

A. Reflektometr TDR
B. Urządzenie do pomiaru mocy.
C. Spektrum analizer.
D. Wielofunkcyjny miernik.
Reflektometr TDR (Time Domain Reflectometer) to urządzenie, które pozwala na lokalizację uszkodzeń w kablach, w tym w kablach typu skrętka. Działa na zasadzie wysyłania impulsów elektrycznych wzdłuż kabla i analizy echa tych impulsów, które powracają po napotkaniu na różne impedancje, takie jak uszkodzenia lub połączenia. Dzięki temu można dokładnie zlokalizować miejsce awarii, co pozwala na szybkie podjęcie działań naprawczych bez konieczności wymiany całego kabla. W praktyce, reflektometr TDR jest niezwykle przydatny w sytuacjach, gdy występują problemy z połączeniem, ponieważ oszczędza czas i koszty związane z wymianą infrastruktury. Tego rodzaju urządzenia są standardem w branży telekomunikacyjnej i IT, gdzie utrzymanie ciągłości działania sieci jest kluczowe. Użycie TDR jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie diagnostyki sieci i pozwala na efektywne zarządzanie zasobami. Warto również zauważyć, że reflektometry TDR są w stanie dostarczyć dodatkowe informacje o kondycji kabla, co może pomóc w zapobieganiu przyszłym awariom.
Pytanie 24

Wskaż właściwy adres hosta?

A. 128.128.0.0/9
B. 192.168.192.0/18
C. 128.129.0.0/9
D. 192.169.192.0/18
Odpowiedź 128.129.0.0/9 jest poprawna, ponieważ adres ten jest zgodny z zasadami przydzielania adresów IP w klasycznej architekturze IPv4. W tym przypadku, adres 128.129.0.0 z maską /9 oznacza, że pierwsze 9 bitów definiuje część sieciową, co daje możliwość zaadresowania wielu hostów w tej samej sieci. Adresy w tej klasie są często wykorzystywane w dużych organizacjach lub instytucjach, które potrzebują obsługiwać znaczne ilości urządzeń. Przykładem może być duża uczelnia, która zarządza setkami komputerów w różnych wydziałach. Warto także wspomnieć, że adresy IP w zakresie 128.0.0.0 do 191.255.255.255 są klasyfikowane jako klasy B, co jest standardem ustalonym przez IETF w dokumencie RFC 791. Poprawne zarządzanie adresami IP jest kluczowe dla zapewnienia efektywności komunikacji w sieci oraz unikania konfliktów adresowych, co czyni tę wiedzę niezbędną dla specjalistów z dziedziny IT.
Pytanie 25

Podczas konfigurowania oraz instalacji serwera DHCP w systemach z rodziny Windows Server można wprowadzać zastrzeżenia dotyczące adresów, które określą

A. adresy początkowy i końcowy zakresu serwera DHCP
B. adresy IP, które będą przydzielane w ramach zakresu DHCP dopiero po ich autoryzacji
C. konkretne adresy IP przydzielane urządzeniom na podstawie ich adresu MAC
D. adresy MAC, które nie będą przydzielane w obrębie zakresu DHCP
Odpowiedzi wskazujące na adresy początkowy i końcowy zakresu serwera DHCP oraz adresy MAC, które nie będą przydzielane, są mylące, ponieważ nie odnoszą się do głównej funkcji zastrzeżeń adresów. Zakres serwera DHCP definiuje pulę adresów IP, które mogą być przydzielane urządzeniom w sieci. Jednak sama definicja tego zakresu nie wystarcza, gdyż nie zapewnia stałości adresów dla kluczowych urządzeń. Z kolei wskazywanie adresów MAC, które nie będą przydzielane, dotyczy blokady niektórych urządzeń, ale nie odpowiada na pytanie o przypisanie konkretnych adresów IP. Takie podejście może prowadzić do nieporozumień, ponieważ zastrzeżenia adresów IP nie oznaczają, że pewne adresy są wyłączone z puli, ale że konkretne adresy są zarezerwowane dla wybranych urządzeń. W kontekście autoryzacji adresów IP, to również nie jest praktyka związana z zastrzeżeniem, ale raczej dotyczy procedur bezpieczeństwa, które mogą być stosowane w bardziej skomplikowanych sieciach. W praktyce, brak zrozumienia tych zagadnień może prowadzić do niesprawności w zarządzaniu siecią oraz problemów z dostępnością usług, co jest szczególnie istotne w środowiskach o wysokich wymaganiach dostępności.
Pytanie 26

Protokół wykorzystywany do wymiany wiadomości kontrolnych pomiędzy urządzeniami w sieci, takich jak żądanie echa, to

A. IGMP
B. SNMP
C. SSMP
D. ICMP
SSMP (Simple Source Management Protocol) nie jest protokołem przeznaczonym do wymiany komunikatów kontrolnych w sieciach komputerowych. Jest to protokół bardziej związany z zarządzaniem źródłami w aplikacjach multimedialnych, co prowadzi do mylnego postrzegania jego funkcji. Użytkownicy często mylą go z protokołami kontrolnymi, ale SSMP nie obsługuje diagnostyki ani komunikacji kontrolnej, jaką oferuje ICMP. IGMP (Internet Group Management Protocol) jest protokołem używanym do zarządzania przynależnością hostów do grup multicastowych, co jest całkowicie inną funkcjonalnością, skoncentrowaną bardziej na efektywnym przesyłaniu danych do grupy odbiorców, a nie na diagnostyce komunikacji sieciowej. SNMP (Simple Network Management Protocol) służy do monitorowania i zarządzania urządzeniami sieciowymi, ale jego funkcje są znacznie bardziej złożone i zorientowane na zarządzanie, a nie na wymianę komunikatów kontrolnych. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków wynikają z niepełnego zrozumienia ról różnych protokołów w architekturze sieciowej. Każdy z tych protokołów ma swoją specyfikę i zastosowanie, a ich mylenie prowadzi do nieefektywnego zarządzania siecią oraz trudności w rozwiązywaniu problemów.
Pytanie 27

W biurze należy zamontować 5 podwójnych gniazd abonenckich. Średnia odległość od gniazda abonenckiego do lokalnego punktu dystrybucyjnego wynosi 10 m. Jaki będzie szacunkowy koszt nabycia kabla UTP kategorii 5e, przeznaczonego do budowy sieci lokalnej, jeśli cena brutto 1 m kabla UTP kategorii 5e to 1,60 zł?

A. 320,00 zł
B. 160,00 zł
C. 800,00 zł
D. 80,00 zł
Poprawna odpowiedź wynika z właściwego obliczenia całkowitej długości kabla potrzebnego do zainstalowania 5 podwójnych gniazd abonenckich. Średnia odległość każdego gniazda od punktu dystrybucyjnego wynosi 10 m. Aby zainstalować 5 gniazd, potrzebujemy 5 x 10 m = 50 m kabla. Cena za 1 m kabla UTP kategorii 5e to 1,60 zł, więc koszt zakupu wyniesie 50 m x 1,60 zł/m = 80,00 zł. Jednak zapewne w pytaniu chodzi o łączną długość kabla, co może obejmować także dodatkowe przewody lub zapas na instalację, co prowadzi do wyższych kosztów. W praktyce zaleca się uwzględnienie 20% zapasu materiału, co w tym przypadku daje dodatkowe 10 m, więc całkowity koszt wyniesie 160,00 zł. Użycie kabla UTP kategorii 5e jest zgodne z aktualnymi standardami, zapewniając efektywność transmisji danych w sieci lokalnej, co jest kluczowe w nowoczesnych biurach. Warto również zaznaczyć, że stosowanie kabli o odpowiednich parametrach jest istotne dla utrzymania jakości sygnału oraz minimalizacji zakłóceń.
Pytanie 28

W jakiej usłudze serwera możliwe jest ustawienie parametru TTL?

A. FTP
B. DHCP
C. HTTP
D. DNS
Wybór odpowiedzi związanej z DHCP, FTP lub HTTP wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowań tych protokołów. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest używany do automatycznego przydzielania adresów IP urządzeniom w sieci lokalnej. Chociaż DHCP odgrywa kluczową rolę w konfiguracji sieci, nie ma on związku z TTL, który dotyczy głównie przechowywania informacji o adresach w systemie DNS. FTP (File Transfer Protocol) jest protokołem służącym do przesyłania plików między komputerami w sieci, a jego mechanizm działania nie obejmuje żadnego zarządzania czasem przechowywania danych, co sprawia, że nie jest on właściwym kontekstem do analizy TTL. Z kolei HTTP (Hypertext Transfer Protocol) to protokół odpowiedzialny za przesyłanie danych w Internecie, szczególnie dla stron WWW i zasobów sieciowych, ale również nie dotyczy bezpośrednio TTL. Wybierając jedną z tych opcji, można łatwo wpaść w błąd, myśląc, że parametry związane z czasem przechowywania danych są dostępne w każdym z protokołów. Każdy z wymienionych protokołów ma swoje konkretne funkcje i zastosowania, które nie obejmują zarządzania pamięcią podręczną w kontekście DNS. Zrozumienie, które protokoły są odpowiedzialne za jakie aspekty komunikacji sieciowej, jest kluczowe dla poprawnego zarządzania infrastrukturą IT oraz dla unikania typowych błędów w konfiguracji usług sieciowych.
Pytanie 29

Aby oddzielić komputery w sieci, które posiadają ten sam adres IPv4 i są połączone z przełącznikiem zarządzalnym, należy przypisać

A. aktywnych interfejsów do różnych VLAN-ów
B. statyczne adresy MAC komputerów do niewykorzystanych interfejsów
C. statyczne adresy MAC komputerów do aktywnych interfejsów
D. niewykorzystane interfejsy do różnych VLAN-ów
Przypisanie używanych interfejsów do różnych VLAN-ów jest kluczowym rozwiązaniem w kontekście separacji komputerów w sieci z tym samym adresem IPv4. VLAN (Virtual Local Area Network) pozwala na logiczne podzielenie jednego fizycznego switcha na wiele segmentów sieciowych, co znacząco zwiększa bezpieczeństwo i organizację ruchu sieciowego. Każdy VLAN działa jak oddzielna sieć, co oznacza, że komputery przypisane do różnych VLAN-ów nie mogą się bezpośrednio komunikować, nawet jeśli są podłączone do tego samego przełącznika. Przykładem mogą być VLAN-y dla różnych działów w firmie, takich jak dział finansowy i dział IT, gdzie odseparowanie ich od siebie pomaga w ochronie wrażliwych danych. W praktyce, aby skonfigurować VLAN-y, administratorzy sieci używają protokołów takich jak IEEE 802.1Q, który dodaje tagi VLAN do ramek Ethernet. Takie podejście jest szeroko stosowane w branży i jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania siecią, zapewniając zarówno wydajność, jak i bezpieczeństwo.
Pytanie 30

Jaki port jest używany przez protokół FTP (File Transfer Protocol) do przesyłania danych?

A. 69
B. 53
C. 20
D. 25
Port 20 jest standardowo wykorzystywany przez protokół FTP do transmisji danych. Protokół FTP działa w trybie klient-serwer i składa się z dwóch głównych portów: 21, który służy do nawiązywania połączenia i zarządzania kontrolą, oraz 20, który jest używany do przesyłania danych. W praktyce oznacza to, że po nawiązaniu połączenia na porcie 21, konkretne dane (pliki) są przesyłane przez port 20. W przypadku transferów aktywnych, serwer FTP nawiązuje połączenie zwrotne z klientem na porcie, który ten ostatni udostępnia. Dobrą praktyką w administracji siecią jest znajomość tych portów, aby móc odpowiednio konfigurować zapory sieciowe i monitorować ruch. Warto również pamiętać, że FTP, mimo swojej popularności, ma swoje ograniczenia w zakresie bezpieczeństwa, dlatego obecnie zaleca się korzystanie z protokołu SFTP lub FTPS, które zapewniają szyfrowanie danych podczas transferu, aby chronić je przed nieautoryzowanym dostępem.
Pytanie 31

Które z poniższych urządzeń sieciowych umożliwia segmentację sieci na poziomie warstwy 3 modelu OSI?

A. Switch
B. Punkt dostępowy (Access Point)
C. Repeater (regenerator sygnału)
D. Router
Router to urządzenie, które działa na warstwie trzeciej modelu OSI, czyli warstwie sieciowej. To właśnie routery odpowiadają za segmentację sieci na poziomie IP – rozdzielają ruch pomiędzy różne podsieci, umożliwiają komunikację między nimi oraz podejmują decyzje o trasowaniu pakietów. Dzięki temu możliwe jest tworzenie złożonych, dobrze zarządzanych i bezpiecznych architektur sieciowych. W praktyce, routery pozwalają np. oddzielić sieć firmową od sieci gościnnej, a także izolować ruch różnych działów w przedsiębiorstwie. Standardowo wykorzystuje się je do łączenia lokalnych sieci LAN z Internetem czy innymi sieciami WAN. Warto pamiętać, że niektóre zaawansowane switche warstwy 3 również mogą pełnić funkcje segmentacji na tym poziomie, ale ich podstawowe zadanie to przełączanie w warstwie drugiej. Routery są jednak dedykowanym rozwiązaniem do segmentacji warstwy trzeciej i trasowania. Moim zdaniem z punktu widzenia praktyka sieciowego, zrozumienie tej roli routera to absolutna podstawa, bo od tego zależy cała logika podziału i bezpieczeństwa sieci w każdej szanującej się organizacji.
Pytanie 32

Aby zrealizować ręczną konfigurację interfejsu sieciowego w systemie LINUX, należy wykorzystać komendę

A. ifconfig
B. eth0
C. route add
D. ipconfig
Odpowiedź 'ifconfig' jest poprawna, ponieważ jest to klasyczne polecenie używane w systemach Linux do konfigurowania i zarządzania interfejsami sieciowymi. Umożliwia ono nie tylko wyświetlenie szczegółowych informacji o aktualnych ustawieniach interfejsów, takich jak adres IP, maska podsieci czy stan interfejsu, ale także pozwala na zmianę tych ustawień. Przykładem użycia może być wydanie polecenia 'ifconfig eth0 192.168.1.10 netmask 255.255.255.0 up', które ustawia adres IP dla interfejsu eth0. Pomimo że 'ifconfig' był standardowym narzędziem przez wiele lat, od czasu wprowadzenia narzędzia 'ip' w pakiecie iproute2, zaleca się używanie polecenia 'ip' do zarządzania interfejsami sieciowymi. Niemniej jednak, 'ifconfig' pozostaje w użyciu w wielu systemach oraz w starszych instrukcjach i dokumentacjach, co czyni go istotnym elementem wiedzy o administracji sieciami w systemach Linux.
Pytanie 33

W trakcie konfiguracji serwera DHCP administrator przypisał zbyt małą pulę adresów IP. Jakie mogą być skutki tej sytuacji w sieci lokalnej?

A. Serwer DHCP automatycznie powiększy zakres adresów IP
B. Urządzenia będą otrzymywać adresy IPv6 zamiast IPv4
C. Każde urządzenie otrzyma dwa różne adresy IP
D. Nowe urządzenia nie otrzymają adresu IP i nie połączą się z siecią
Jeśli serwer DHCP ma zbyt małą pulę adresów IP, nowe urządzenia próbujące dołączyć do sieci nie otrzymają wolnego adresu IP. W efekcie nie będą mogły poprawnie komunikować się w ramach tej sieci lokalnej, bo tylko urządzenia z przydzielonym ważnym adresem IP mogą korzystać z usług sieciowych. To bardzo powszechny problem w środowiskach firmowych, gdzie liczba urządzeń dynamicznie rośnie, a administrator zapomni powiększyć zakres. Z mojego doświadczenia wynika, że objawia się to np. błędami przy próbie połączenia Wi-Fi, komunikatami o braku adresu IP albo automatycznym ustawianiem przez urządzenie adresu z zakresu APIPA (169.254.x.x), co jest jasnym sygnałem, że DHCP nie przydzielił adresu. Standardy, takie jak RFC 2131, jasno określają, że serwer DHCP nie może przydzielić więcej adresów, niż jest dostępnych w puli. Dobrą praktyką jest monitorowanie liczby dzierżaw i odpowiednie planowanie zakresu adresów, tak aby zapewnić zapas na nowe urządzenia oraz rezerwować adresy dla ważnych zasobów sieciowych. W przypadku przekroczenia limitu pula wymaga powiększenia lub lepszego zarządzania adresacją (np. przez wydłużenie czasu dzierżawy lub segmentację sieci). To podstawa stabilnej pracy każdej sieci lokalnej, zarówno w małych biurach, jak i w dużych firmach.
Pytanie 34

Jakie urządzenie pozwala na stworzenie grupy komputerów, które są do niego podłączone i operują w sieci z identycznym adresem IPv4, w taki sposób, aby komunikacja między komputerami miała miejsce jedynie w obrębie tej grupy?

A. Przełącznik zarządzalny
B. Punkt dostępu
C. Konwerter mediów
D. Ruter z WiFi
Przełącznik zarządzalny (ang. managed switch) to urządzenie, które umożliwia tworzenie segmentów sieciowych, co pozwala na wydzielenie grup komputerów pracujących w tej samej sieci lokalnej (LAN), które mogą komunikować się ze sobą bezpośrednio. W przeciwieństwie do przełączników niezarządzalnych, przełączniki zarządzalne oferują szereg zaawansowanych funkcji, takich jak VLAN (Virtual Local Area Network), które umożliwiają izolację grupy w obrębie tej samej fizycznej infrastruktury. Dzięki tym funkcjom, administratorzy sieci mogą zarządzać ruchem danych oraz zwiększyć bezpieczeństwo poprzez ograniczenie komunikacji do wybranych urządzeń. Przykładem zastosowania może być środowisko biurowe, gdzie różne departamenty są odseparowane w swoich VLAN-ach, co zmniejsza ryzyko nieautoryzowanego dostępu do danych. Standardami, które często są stosowane w kontekście przełączników zarządzalnych, są IEEE 802.1Q dla VLAN oraz SNMP (Simple Network Management Protocol) do zarządzania siecią. Te praktyki są kluczowe w nowoczesnych infrastrukturach IT, gdzie zarządzanie ruchem i bezpieczeństwo danych są priorytetami.
Pytanie 35

Stworzenie symulowanego środowiska komputerowego, które jest przeciwieństwem środowiska materialnego, określa się mianem

A. wirtualizacją.
B. modernizacją.
C. aktualizacją.
D. ustawieniem.
Wirtualizacja to proces tworzenia symulowanego środowiska komputerowego, które działa w odseparowanej przestrzeni niż rzeczywiste zasoby fizyczne. Przykładem wirtualizacji jest korzystanie z maszyn wirtualnych, które pozwalają na uruchamianie różnych systemów operacyjnych na jednej fizycznej maszynie. Dzięki wirtualizacji administratorzy mogą efektywnie zarządzać zasobami, zmniejszać koszty operacyjne oraz zwiększać elastyczność i skalowalność infrastruktury IT. W praktyce, wirtualizacja umożliwia tworzenie środowisk testowych, które nie wpływają na działanie produkcyjnych aplikacji, a także pozwala na łatwe przeprowadzanie kopii zapasowych i przywracanie systemów. Ponadto, standardy takie jak VMware vSphere, Microsoft Hyper-V oraz KVM (Kernel-based Virtual Machine) są przykładami dobrych praktyk w zakresie wirtualizacji, które pozwalają na efektywne i bezpieczne zarządzanie wirtualnymi zasobami.
Pytanie 36

Jednostką przenikania zdalnego FEXT, dotyczącego okablowania strukturalnego, jest

A. s
B. dB
C. Ω
D. V
FEXT, czyli far-end crosstalk, to zjawisko zakłócenia sygnału w systemach okablowania strukturalnego, które występuje, gdy sygnał z jednego toru kablowego wpływa na tor inny, znajdujący się w dalszej odległości. Jednostką przeniku zdalnego FEXT jest dB (decybel), co oznacza, że mierzy się go w logarytmicznej skali, co pozwala na łatwiejsze porównanie poziomów sygnału i zakłóceń. W praktyce, zrozumienie i mierzenie FEXT jest kluczowe w projektowaniu i eksploatacji systemów komunikacyjnych, zwłaszcza w sieciach Ethernet oraz w technologii DSL. Przykładowo, w standardach takich jak ISO/IEC 11801, zagadnienia dotyczące FEXT są regulowane, a ich wartości graniczne są określone, aby zapewnić minimalizację zakłóceń i poprawę jakości sygnału. Właściwe projektowanie systemów okablowania, w tym odpowiednia separacja torów kablowych oraz dobór materiałów, przyczynia się do zmniejszenia przeniku FEXT i zwiększenia efektywności komunikacji.
Pytanie 37

Użytkownik, którego profil jest tworzony przez administratora systemu i przechowywany na serwerze, ma możliwość logowania na każdym komputerze w sieci oraz modyfikacji ustawień. Jak nazywa się ten profil?

A. profil mobilny
B. profil tymczasowy
C. profil obowiązkowy
D. profil lokalny
Profil mobilny to rodzaj profilu użytkownika, który jest przechowywany na serwerze i pozwala na logowanie się na różnych urządzeniach w sieci. Taki profil jest szczególnie przydatny w środowiskach, gdzie użytkownicy potrzebują dostępu do tych samych ustawień i danych niezależnie od miejsca, w którym się znajdują. Dzięki temu rozwiązaniu, konfiguracja osobista użytkownika, takie jak preferencje systemowe, tapety, czy zainstalowane aplikacje, są synchronizowane i dostępne na każdym komputerze w sieci. W praktyce, profil mobilny wspiera użytkowników w pracy zdalnej i w biurze, co jest zgodne z obecnymi trendami umożliwiającymi elastyczność pracy. Dobrą praktyką w organizacjach IT jest wdrażanie profili mobilnych, co zwiększa bezpieczeństwo i umożliwia lepsze zarządzanie danymi. Na przykład, w przypadku awarii lokalnego sprzętu, użytkownicy mogą szybko przełączyć się na inny komputer bez utraty swoich ustawień. Tego typu rozwiązania są często stosowane w środowiskach z systemami operacyjnymi Windows, gdzie korzysta się z Active Directory do zarządzania profilami mobilnymi.
Pytanie 38

Jaki prefiks jest używany w adresie autokonfiguracji IPv6 w sieci LAN?

A. 128
B. 32
C. 64
D. 24
Prefiksy 128, 32 oraz 24 bitów są błędnymi odpowiedziami, ponieważ nie odpowiadają standardom autokonfiguracji w sieciach IPv6. Prefiks 128 bitów oznacza pełny adres IPv6, co uniemożliwia podział adresu na różne części, co jest potrzebne w procesie autokonfiguracji. Pełny adres jest wykorzystywany w przypadku jednoznacznej identyfikacji konkretnego urządzenia w sieci, a nie do zarządzania całymi podsieciami. Prefiks 32 bity odnosi się do adresów IPv4, które mają znacznie ograniczoną przestrzeń adresową w porównaniu do IPv6, co czyni je nieprzydatnymi w kontekście nowoczesnych sieci. Z kolei prefiks 24 bity, chociaż stosowany w niektórych konfiguracjach IPv4, również nie ma zastosowania w strukturze adresacji IPv6, w której standardowa długość prefiksu dla autokonfiguracji wynosi 64 bity. Typowym błędem jest mylenie długości prefiksu w IPv4 i IPv6 oraz nieznajomość zasad dotyczących wydawania i zarządzania adresami w nowoczesnych sieciach. To prowadzi do nieprawidłowych wniosków dotyczących implementacji i konfiguracji adresacji, co może skutkować problemami w komunikacji sieciowej oraz zarządzaniu urządzeniami.
Pytanie 39

Proces łączenia sieci komputerowych, który polega na przesyłaniu pakietów protokołu IPv4 przez infrastrukturę opartą na protokole IPv6 oraz w przeciwnym kierunku, nosi nazwę

A. tunelowaniem
B. mapowaniem
C. podwójnego stosu IP
D. translacją protokołów
Mechanizmy integracji sieci komputerowych mogą być mylone, co prowadzi do nieprawidłowych wyborów odpowiedzi. Mapowanie, chociaż istotne w kontekście konwersji adresów IP, nie odnosi się bezpośrednio do transferu pakietów między różnymi wersjami protokołu IP. Mapowanie to proces, który ma miejsce w kontekście translacji adresów, ale nie obejmuje bezpośredniego przesyłania danych w formie tuneli. Z kolei translacja protokołów dotyczy zmiany jednego protokołu na inny, co niekoniecznie oznacza tunelowanie. Takie podejście nie uwzględnia infrastruktury sieciowej, która jest kluczowa w kontekście komunikacji między IPv4 a IPv6. Ponadto, podwójny stos IP to metoda, w której urządzenia obsługują zarówno IPv4, jak i IPv6 równolegle, co również nie jest synonimem tunelowania. W praktyce, pomylenie tych terminów może prowadzić do błędnej konfiguracji sieci oraz problemów z komunikacją między różnymi systemami. Kluczowe jest więc zrozumienie różnicy między tymi mechanizmami i ich zastosowaniem w praktyce, aby uniknąć typowych pułapek związanych z integracją nowoczesnych i starszych systemów sieciowych.
Pytanie 40

W wyniku wykonania przedstawionych poleceń systemu Linux interfejs sieciowy eth0 otrzyma

ifconfig eth0 10.0.0.100 netmask 255.255.255.0 broadcast 10.0.0.255 up
route add default gw 10.0.0.10

A. adres IP 10.0.0.100, maskę /24, bramę 10.0.0.10
B. adres IP 10.0.0.100, maskę /22, bramę 10.0.0.10
C. adres IP 10.0.0.10, maskę /24, bramę 10.0.0.255
D. adres IP 10.0.0.10, maskę /16, bramę 10.0.0.100
Poprawna odpowiedź dotyczy konfiguracji interfejsu sieciowego w systemie Linux, gdzie użyto polecenia ifconfig do przypisania adresu IP, maski podsieci oraz adresu broadcast. W tym przypadku interfejs eth0 otrzymuje adres IP 10.0.0.100 oraz maskę /24, co odpowiada masce 255.255.255.0. Maska ta oznacza, że pierwsze 24 bity adresu IP są używane do identyfikacji sieci, co pozwala na 256 adresów w danej podsieci. Ponadto, dodanie domyślnej bramy poprzez polecenie route add default gw 10.0.0.10 umożliwia komunikację z innymi sieciami oraz dostęp do Internetu. W praktyce, prawidłowa konfiguracja interfejsu sieciowego jest kluczowa dla funkcjonowania aplikacji sieciowych, a także dla bezpieczeństwa, gdyż nieprawidłowe ustawienia mogą prowadzić do problemów z dostępem czy ataków. Warto również zwrócić uwagę na dokumentację techniczną, która wskazuje na najlepsze praktyki w zakresie zarządzania interfejsami sieciowymi i ich konfiguracji.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej