Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
Data rozpoczęcia: 30 maja 2025 16:55
Data zakończenia: 30 maja 2025 16:56

Egzamin niezdany

Wynik: 6/40 punktów (15,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie urządzenie należy wykorzystać, aby połączyć lokalną sieć z Internetem dostarczanym przez operatora telekomunikacyjnego?

A. Przełącznik warstwy 3

B. Konwerter mediów

C. Punkt dostępu

D. Ruter ADSL

Ruter ADSL jest urządzeniem, które łączy lokalną sieć komputerową z Internetem dostarczanym przez operatora telekomunikacyjnego. Działa on na zasadzie modulacji sygnału ADSL, co pozwala na jednoczesne przesyłanie danych przez linię telefoniczną, bez zakłócania połączeń głosowych. Ruter ADSL pełni funkcję bramy do sieci, umożliwiając podłączenie wielu urządzeń w sieci lokalnej do jednego połączenia internetowego. Zazwyczaj wyposażony jest w porty LAN, przez które można podłączyć komputery, drukarki oraz inne urządzenia. Przykładem zastosowania może być domowa sieć, gdzie ruter ADSL łączy się z modemem telefonicznym, a następnie rozdziela sygnał na różne urządzenia w sieci. Dodatkowo, rutery ADSL często zawierają funkcje zarządzania jakością usług (QoS) oraz zabezpieczenia, takie jak firewall, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa sieci. Warto również zauważyć, że rutery ADSL są standardowym rozwiązaniem w przypadku lokalnych sieci, które korzystają z technologii xDSL i są szeroko stosowane w domach oraz małych biurach.

Pytanie 2

Która para: protokół – warstwa, w której dany protokół funkcjonuje, jest prawidłowo zestawiona według modelu TCP/IP?

A. RARP – warstwa transportowa

B. DNS – warstwa aplikacyjna

C. TCP – warstwa Internetu

D. DHCP – warstwa dostępu do sieci

Odpowiedź "DNS – warstwa aplikacji" jest poprawna, ponieważ DNS (Domain Name System) działa na najwyższej warstwie modelu TCP/IP, czyli warstwie aplikacji. Warstwa ta jest odpowiedzialna za interakcję pomiędzy aplikacjami a protokołami transportowymi. DNS służy do rozwiązywania nazw domenowych na adresy IP, co jest kluczowe dla funkcjonowania Internetu. Dzięki temu użytkownicy mogą korzystać z przyjaznych nazw (np. www.przyklad.com) zamiast trudnych do zapamiętania adresów IP. W praktyce, gdy przeglądarka internetowa wprowadza adres URL, najpierw wysyła zapytanie do serwera DNS, który zwraca odpowiedni adres IP. To sprawia, że DNS jest fundamentalnym protokołem, który wspiera działanie wielu usług internetowych, takich jak e-maile, strony WWW czy serwisy streamingowe. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, wdrażanie odpowiednich serwerów DNS oraz ich konfiguracja z użyciem standardów, takich jak RFC 1035, są kluczowe dla zapewnienia wydajności i dostępności usług sieciowych.

Pytanie 3

Jakie kanały powinno się wybrać dla trzech sieci WLAN 2,4 GHz, aby zredukować ich wzajemne zakłócenia?

A. 1,3,12

B. 2, 5,7

C. 3, 6, 12

D. 1,6,11

Wybór kanałów 1, 6 i 11 dla trzech sieci WLAN 2,4 GHz jest optymalnym rozwiązaniem, ponieważ te kanały są jedynymi, które są od siebie wystarczająco oddalone, aby zminimalizować zakłócenia. W paśmie 2,4 GHz, które jest ograniczone do 14 kanałów, tylko te trzy kanały nie nachodzą na siebie, co pozwala na skuteczną separację sygnałów. Przykładowo, jeśli używamy kanału 1, to jego widmo interferencyjne kończy się w okolicach 2,412 GHz, co nie koliduje z sygnałami z kanału 6 (2,437 GHz) i 11 (2,462 GHz). W praktyce, zastosowanie tych kanałów w bliskim sąsiedztwie, na przykład w biurze z trzema punktami dostępowymi, zapewnia nieprzerwaną komunikację dla użytkowników i redukcję zakłóceń. Warto również pamiętać, że zgodnie z zaleceniami IEEE 802.11, stosowanie tych trzech kanałów w konfiguracji nie tylko poprawia jakość sygnału, ale także zwiększa przepustowość sieci, co jest szczególnie ważne w środowiskach o dużej gęstości użytkowników.

Pytanie 4

W obiekcie przemysłowym, w którym działają urządzenia elektryczne mogące generować zakłócenia elektromagnetyczne, jako medium transmisyjne w sieci komputerowej powinno się wykorzystać

A. światłowód jednomodowy lub kabel U-UTP kategorii 5e

B. kabel U-UTP kategorii 6 lub fale radiowe 2,4 GHz

C. kabel S-FTP kategorii 5e lub światłowód

D. światłowód jednomodowy lub fale radiowe 2,4 GHz

Wybór kabla S-FTP kategorii 5e lub światłowodu jako medium transmisyjnego w środowisku, gdzie występują zakłócenia elektromagnetyczne, jest uzasadniony ze względu na ich wysoką odporność na interferencje. Kabel S-FTP (Shielded Foiled Twisted Pair) ma dodatkowe ekranowanie, które skutecznie redukuje wpływ zakłóceń elektromagnetycznych, co jest kluczowe w budynkach produkcyjnych, gdzie urządzenia elektryczne mogą generować znaczne zakłócenia. Światłowód natomiast, poprzez swoją konstrukcję opartą na transmisji światła, jest całkowicie odporny na zakłócenia elektromagnetyczne, co czyni go idealnym rozwiązaniem w trudnych warunkach. Zastosowanie tych mediów pozwala nie tylko na zapewnienie stabilnej komunikacji w sieci komputerowej, ale również na utrzymanie wysokiej wydajności i jakości przesyłanych danych. Przykładem zastosowania może być sieć komputerowa w fabryce, gdzie różne maszyny generują silne pola elektromagnetyczne, a wybór odpowiedniego medium transmisyjnego zapewnia nieprzerwaną pracę systemów informatycznych. Dodatkowo, zgodność z normami, takimi jak ANSI/TIA-568, podkreśla znaczenie stosowania kabli odpowiedniej kategorii w kontekście jakości i wydajności transmisji danych.

Pytanie 5

W lokalnej sieci stosowane są adresy prywatne. Aby nawiązać połączenie z serwerem dostępnym przez Internet, trzeba

A. przypisać adres publiczny jako dodatkowy adres karty sieciowej na każdym hoście

B. skonfigurować translację NAT na ruterze brzegowym lub serwerze

C. ustawić sieci wirtualne w obrębie sieci lokalnej

D. dodać drugą kartę sieciową z adresem publicznym do każdego hosta

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ translacja adresów sieciowych (NAT) jest kluczowym procesem umożliwiającym komunikację między prywatnymi adresami IP w sieci lokalnej a publicznymi adresami IP w Internecie. NAT działa na routerach brzegowych, które przekształcają adresy prywatne hostów w adresy publiczne, co pozwala na nawiązywanie połączeń z serwerami dostępnymi w sieci globalnej. Przykładem może być sytuacja, gdy użytkownik w domowej sieci lokalnej, korzystając z routera z włączonym NAT, chce uzyskać dostęp do strony internetowej. Router zmienia adres prywatny urządzenia na swój adres publiczny, a odpowiedzi z serwera są następnie kierowane z powrotem do właściwego urządzenia dzięki przechowywaniu informacji o sesji. NAT jest zgodny z protkokłami takimi jak TCP/IP i jest uznawany za standardową praktykę w zarządzaniu adresacją IP, co zwiększa bezpieczeństwo sieci lokalnych poprzez ukrycie rzeczywistych adresów IP. Dodatkowo, NAT umożliwia oszczędność adresów IP, ponieważ wiele urządzeń może korzystać z jednego adresu publicznego.

Pytanie 6

Jaka jest maksymalna liczba adresów sieciowych dostępnych w adresacji IP klasy A?

A. 254 adresy

B. 128 adresów

C. 32 adresy

D. 64 adresy

Adresacja IP klasy A jest jedną z głównych klas adresów w protokole IP, który służy do identyfikacji urządzeń w sieci komputerowej. W klasie A pierwsze bity adresu wynoszą '0', co pozwala na maksymalne stworzenie 2^7 (czyli 128) adresów sieciowych. Każdy adres w tej klasie może mieć do 16,777,216 (2^24) unikalnych adresów hostów, co czyni klasę A odpowiednią do dużych sieci. Przykładem zastosowania adresacji klasy A są duże organizacje, takie jak korporacje międzynarodowe, które potrzebują ogromnej liczby adresów IP do obsługi wielu urządzeń i serwerów. W praktyce, standardy takie jak RFC 791 definiują zasady dotyczące przydzielania adresów, co przyczynia się do efektywnego zarządzania przestrzenią adresową w Internecie. Wiedza o strukturze adresów IP jest kluczowa dla administratorów sieci oraz specjalistów IT, gdyż pozwala na odpowiednie planowanie i projektywanie architektury sieci. Zrozumienie klasy A i jej możliwości jest podstawą w projektowaniu skalowalnych i wydajnych systemów sieciowych.

Pytanie 7

AES (ang. Advanced Encryption Standard) to co?

A. nie może być zrealizowany w formie sprzętowej

B. jest wcześniejszą wersją DES (ang. Data Encryption Standard)

C. nie może być użyty do szyfrowania dokumentów

D. wykorzystuje algorytm szyfrujący symetryczny

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
AES (Advanced Encryption Standard) to standard szyfrowania, który wykorzystuje symetryczny algorytm szyfrujący. Oznacza to, że ten sam klucz jest używany zarówno do szyfrowania, jak i deszyfrowania danych. AES jest powszechnie stosowany w różnych aplikacjach, takich jak zabezpieczenie danych w chmurze, transmisje internetowe, szyfrowanie plików oraz w protokołach takich jak SSL/TLS. Wybór AES jako standardu szyfrowania przez National Institute of Standards and Technology (NIST) w 2001 roku wynikał z jego wysokiego poziomu bezpieczeństwa oraz wydajności. AES obsługuje różne długości kluczy (128, 192 i 256 bitów), co pozwala na dostosowanie poziomu zabezpieczeń do konkretnych potrzeb. W praktyce, stosując AES, można zapewnić bezpieczeństwo danych osobowych, transakcji finansowych oraz komunikacji, co czyni go fundamentem nowoczesnych systemów kryptograficznych.

Pytanie 8

Aby użytkownicy sieci lokalnej mogli przeglądać strony WWW przez protokoły HTTP i HTTPS, zapora sieciowa powinna pozwalać na ruch na portach

A. 80 i 443

B. 90 i 434

C. 90 i 443

D. 80 i 434

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 80 i 443 jest prawidłowa, ponieważ port 80 jest standardowym portem używanym do komunikacji w protokole HTTP, natomiast port 443 jest przeznaczony dla protokołu HTTPS, który zapewnia szyfrowanie danych przesyłanych w sieci. Umożliwiając przepuszczanie ruchu na tych portach, zapora sieciowa pozwala użytkownikom sieci lokalnej na bezpieczne przeglądanie stron internetowych. Przykładem może być środowisko biurowe, w którym pracownicy korzystają z przeglądarek internetowych do dostępu do zasobów online, takich jak platformy chmurowe czy portale informacyjne. W kontekście najlepszych praktyk, wiele organizacji stosuje zasady bezpieczeństwa, które obejmują zezwolenie na ruch tylko na tych portach, aby zminimalizować ryzyko ataków oraz nieautoryzowanego dostępu do sieci. Dodatkowo, stosowanie HTTPS na portach 443 jest zalecane przez organizacje takie jak Internet Engineering Task Force (IETF), co przyczynia się do lepszego zabezpieczenia danych użytkowników.

Pytanie 9

Aby sprawdzić funkcjonowanie serwera DNS w systemach Windows Server, można wykorzystać narzędzie nslookup. Gdy w poleceniu podamy nazwę komputera, np. nslookup host.domena.com, nastąpi weryfikacja

A. strefy przeszukiwania wstecz

B. strefy przeszukiwania do przodu

C. obu stref przeszukiwania, najpierw wstecz, a następnie do przodu

D. aliasu przypisanego do rekordu adresu domeny

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź dotycząca strefy przeszukiwania do przodu jest poprawna, ponieważ narzędzie nslookup, używane do testowania działania serwera DNS, najpierw wykonuje zapytania w kierunku strefy przeszukiwania do przodu. Oznacza to, że kiedy wpisujemy komendę nslookup z nazwą domeny, serwer DNS przekłada tę nazwę na adres IP, korzystając z bazy danych zawierającej mapowania nazw na adresy IP. To podejście jest zgodne z zasadami działania systemu DNS, gdzie pierwszym krokiem jest przetłumaczenie nazwy na adres, co jest kluczowe dla funkcjonowania wielu aplikacji sieciowych. Na przykład, gdy przeglądarka internetowa żąda dostępu do strony, jej działanie polega na najpierw ustaleniu adresu IP serwera, na którym znajduje się ta strona, co realizowane jest właśnie przez zapytania w strefie przeszukiwania do przodu. Dobrą praktyką jest także testowanie różnych rekordów DNS, takich jak A, AAAA czy CNAME, co może pomóc w diagnostyce problemów z połączeniem lub dostępnością usług sieciowych.

Pytanie 10

Z jakiego powodu adres 192.168.100.127 nie może zostać przypisany jako adres komputera w sieci 192.168.100.0/25?

A. To adres pętli zwrotnej danego komputera

B. Nie jest to adres prywatny dla tej sieci

C. Nie wchodzi w skład zakresu adresów tej sieci

D. To adres rozgłoszeniowy w tej sieci

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres 192.168.100.127 jest adresem rozgłoszeniowym dla sieci 192.168.100.0/25, co oznacza, że nie może być przydzielony żadnemu z komputerów w tej sieci. Przy analizie adresów IP, istotne jest zrozumienie, że dla każdej podsieci istnieje jeden adres przeznaczony na rozgłoszenie, który jest zarezerwowany do komunikacji z wszystkimi urządzeniami w danej sieci. W przypadku podsieci 192.168.100.0/25, zakres adresów wynosi od 192.168.100.1 do 192.168.100.126, z 192.168.100.0 jako adresem sieci i 192.168.100.127 jako adresem rozgłoszeniowym. W praktyce, adres rozgłoszeniowy jest wykorzystywany do wysyłania pakietów, które mają dotrzeć do wszystkich urządzeń w lokalnej sieci, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu adresacją IP. Zrozumienie roli adresów rozgłoszeniowych jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi, co umożliwia optymalizację komunikacji oraz efektywne wykorzystanie zasobów sieciowych.

Pytanie 11

Na serwerze Windows udostępniono folder C:\dane w sieci, nadając wszystkim użytkownikom prawa do odczytu i modyfikacji. Użytkownik pracujący na stacji roboczej może przeglądać zawartość tego folderu, lecz nie jest w stanie zapisać w nim swoich plików. Co może być przyczyną tej sytuacji?

A. Zablokowane konto użytkownika na serwerze

B. Zablokowane konto użytkownika na stacji roboczej

C. Brak uprawnień do modyfikacji w ustawieniach udostępniania folderu na serwerze

D. Brak uprawnień do zmiany w zabezpieczeniach folderu na serwerze

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź wskazująca na brak uprawnień do modyfikacji w zabezpieczeniach folderu na serwerze jest prawidłowa, ponieważ dostęp do folderu udostępnionego w sieci opiera się na dwóch poziomach uprawnień: udostępniania (share permissions) oraz zabezpieczeń NTFS. Nawet jeśli folder został udostępniony dla wszystkich użytkowników z prawami do zmiany i odczytu, konieczne jest, aby uprawnienia NTFS na poziomie folderu były również odpowiednio skonfigurowane. W tym przypadku, brak uprawnień do modyfikacji w zabezpieczeniach folderu oznacza, że użytkownik nie ma wystarczających uprawnień na poziomie systemu plików do zapisu danych w tym folderze. Aby to zmienić, administrator systemu musi zaktualizować uprawnienia NTFS na folderze C:\dane, przyznając użytkownikom odpowiednie prawa do modyfikacji. Przykład praktyczny: jeśli folder zawiera pliki, które mają być edytowane przez członków zespołu, administrator powinien upewnić się, że zarówno uprawnienia udostępniania, jak i NTFS są ustawione na "Pełna kontrola" lub przynajmniej "Modyfikacja" dla odpowiednich grup użytkowników, zapewniając płynny dostęp do zasobów. Dobre praktyki zalecają również regularne przeglądanie i aktualizowanie uprawnień, aby zapewnić bezpieczeństwo i kontrolę dostępu do wrażliwych danych.

Pytanie 12

Jakie protokoły sieciowe są typowe dla warstwy internetowej w modelu TCP/IP?

A. HTTP, FTP

B. TCP, UDP

C. DHCP, DNS

D. IP, ICMP

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
IP (Internet Protocol) i ICMP (Internet Control Message Protocol) to protokoły, które odgrywają kluczową rolę w warstwie internetowej modelu TCP/IP. IP odpowiedzialne jest za adresowanie i przesyłanie danych między różnymi urządzeniami w sieci, co umożliwia komunikację między komputerami w różnych lokalizacjach. Kluczowe dla zrozumienia działania IP jest pojęcie adresowania, które wykorzystuje unikalne adresy IP do identyfikacji urządzeń. Z kolei ICMP, wykorzystywane do przesyłania komunikatów kontrolnych, takich jak informowanie o błędach, jest niezbędne do diagnostyki i zarządzania siecią. Przykładami zastosowania protokołów IP i ICMP są operacje ping oraz traceroute, które służą do testowania dostępności hostów oraz analizy ścieżek transmisji danych w sieci. Zrozumienie działania tych protokołów jest zgodne z najlepszymi praktykami w administracji siecią, ponieważ pozwala na efektywne rozwiązywanie problemów i optymalizację ruchu sieciowego.

Pytanie 13

W topologii fizycznej gwiazdy wszystkie urządzenia działające w sieci są

A. podłączone do węzła sieci

B. połączone pomiędzy sobą odcinkami kabla tworząc zamknięty pierścień

C. połączone z dwoma sąsiadującymi komputerami

D. podłączone do jednej magistrali

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
W topologii fizycznej gwiazdy wszystkie urządzenia w sieci są podłączone do centralnego węzła, którym najczęściej jest przełącznik (switch) lub koncentrator (hub). Taki układ pozwala na zorganizowanie komunikacji w sieci w sposób efektywny i przejrzysty. Każde urządzenie ma indywidualne połączenie z węzłem, co umożliwia niezależną komunikację, a także zwiększa odporność na awarie. W przypadku, gdy jedno z urządzeń przestaje działać, pozostałe nie są bezpośrednio dotknięte, co jest kluczowe dla ciągłości działania sieci. Przykładowo, w biurach często stosuje się topologię gwiazdy, aby zapewnić łatwą rozbudowę sieci oraz prostą identyfikację i lokalizację problemów. Dobre praktyki w zakresie projektowania sieci z uwzględnieniem topologii gwiazdy obejmują również stosowanie odpowiednich kabli oraz technologii, aby zminimalizować straty sygnału i zapewnić optymalną wydajność sieci.

Pytanie 14

Jakie medium transmisyjne powinno być użyte do połączenia dwóch punktów dystrybucyjnych oddalonych o 600 m?

A. Skrętkę STP

B. Skrętkę UTP

C. Przewód koncentryczny

D. Światłowód

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór światłowodu jako medium transmisyjnego do połączenia dwóch punktów dystrybucyjnych oddalonych o 600 m jest uzasadniony przede wszystkim jego zdolnością do przesyłania danych na dużych odległościach przy minimalnych stratach sygnału. Światłowody, dzięki swojej konstrukcji opartej na włóknach szklanych, oferują pasmo przenoszenia sięgające gigabitowych prędkości, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla nowoczesnych sieci telekomunikacyjnych. Przykładowo, w przypadku instalacji sieci w dużych biurowcach lub kampusach, światłowody pozwalają na łączenie różnych budynków bez obaw o degradację sygnału, która mogłaby wystąpić, gdyby zastosowano miedź. Dodatkowo, światłowody są odporne na zakłócenia elektromagnetyczne, co czyni je preferowanym wyborem w środowisku intensywnego korzystania z technologii radiowych i elektronicznych. Warto również zaznaczyć, że zgodnie z aktualnymi standardami branżowymi, takie jak 802.3z dla Ethernetu, światłowody są rekomendowane do połączeń wymagających wysokiej wydajności oraz dużej niezawodności. Stanowią one przyszłość komunikacji sieciowej, zwłaszcza w kontekście rosnących potrzeb na szybkość i jakość przesyłu danych.

Pytanie 15

Urządzenie sieciowe, które umożliwia dostęp do zasobów w sieci lokalnej innym urządzeniom wyposażonym w bezprzewodowe karty sieciowe, to

A. przełącznik

B. panel krosowy

C. koncentrator

D. punkt dostępu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Punkt dostępu, czyli access point, to mega ważny element każdej sieci bezprzewodowej. Dzięki niemu urządzenia z bezprzewodowymi kartami mogą się łączyć z siecią lokalną. W praktyce, to taki centralny hub, gdzie wszyscy klienci mogą znaleźć dostęp do różnych zasobów w sieci, jak Internet czy drukarki. Z mojego doświadczenia, punkty dostępu świetnie sprawdzają się w biurach, szkołach i miejscach publicznych, gdzie sporo osób potrzebuje dostępu do sieci naraz. Standardy jak IEEE 802.11 mówią o tym, jak te punkty powinny działać i jakie protokoły komunikacyjne wykorzystują. Żeby dobrze zamontować punkty dostępu, trzeba je odpowiednio rozmieszczać, tak by zminimalizować martwe strefy i mieć mocny sygnał, co jest istotne dla wydajności naszej sieci bezprzewodowej.

Pytanie 16

Punkty abonenckie są rozmieszczone w równych odstępach, do nawiązania połączenia z najbliższym punktem wymagane jest 4 m kabla, a z najdalszym - 22 m. Koszt zakupu 1 m kabla wynosi 1 zł. Jaką kwotę trzeba przeznaczyć na zakup kabla UTP do połączenia 10 podwójnych gniazd abonenckich z punktem dystrybucyjnym?

A. 130 zł

B. 260 zł

C. 80 zł

D. 440 zł

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź, która jest poprawna, to 260 zł. Dlaczego tak? Bo żeby połączyć 10 podwójnych gniazd abonenckich z punktem dystrybucyjnym, trzeba policzyć, jak długo kabli potrzebujemy. Mamy punkty abonenckie w różnych odstępach: najbliższy jest 4 m, a najdalszy 22 m. Średnio, wychodzi nam 13 m na jedno gniazdo. Jak to liczymy? (4 m + 22 m) / 2 daje 13 m. Czyli dla 10 gniazd mamy 10 x 13 m, co daje 130 m. Koszt kabla wynosi 1 zł za metr, więc za 130 m to 130 zł. Ale pamiętaj, że nie wszystkie gniazda będą tyle samo od punktu. Niektóre będą bliżej, inne dalej. To znaczy, że w praktyce koszt może się podnieść, stąd ta kwota 260 zł. Fajnie też zwracać uwagę na standardy kablowe, np. TIA/EIA-568, żeby używać kabli, które spełniają wymagania do danego zastosowania. I dobrze jest przed instalacją zmierzyć odległości i zaplanować trasę kabla – to może też pomóc w obniżeniu kosztów.

Pytanie 17

Czy okablowanie strukturalne można zakwalifikować jako część infrastruktury?

A. dalekosiężnej

B. pasywnej

C. terenowej

D. czynnej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Okablowanie strukturalne jest częścią tzw. infrastruktury pasywnej. Chodzi o te wszystkie fizyczne elementy sieci, które nie potrzebują aktywnego zarządzania, by przechodziły przez nie dane. Mamy tu kable, gniazda, złącza i szafy rackowe – to jak fundament dla całej infrastruktury sieciowej. Dzięki temu urządzenia aktywne, jak switche i routery, mogą ze sobą łatwo komunikować. Na przykład w biurach czy różnych publicznych budynkach dobrze zaprojektowane okablowanie zgodnie z normami ANSI/TIA-568 przyczynia się do wysokiej jakości sygnału oraz zmniejsza zakłócenia. Warto też pamiętać, że dobre projektowanie okablowania bierze pod uwagę przyszłe potrzeby, bo świat technologii zmienia się szybko. Takie podejście nie tylko zwiększa efektywność, ale i umożliwia łatwą integrację nowych technologii w przyszłości, co czyni je naprawdę ważnym elementem każdej nowoczesnej sieci IT.

Pytanie 18

Licencja typu TRIAL pozwala na korzystanie z oprogramowania

A. wyłącznie do zastosowań niekomercyjnych

B. przez nieograniczony czas, z możliwością wprowadzenia zmian

C. przez określony okres (np. 3 miesiące)

D. w ograniczonym zakresie, np. z pominięciem niektórych funkcji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Licencja typu TRIAL jest stworzona, aby umożliwić użytkownikom przetestowanie oprogramowania przez określony czas, najczęściej od kilku dni do kilku miesięcy, co umożliwia ocenę jego funkcjonalności i dopasowania do potrzeb użytkownika. Ten model licencjonowania jest powszechnie stosowany w branży oprogramowania, pozwalając potencjalnym klientom na zapoznanie się z produktem, zanim podejmą decyzję o jego zakupie. Przykładem może być oprogramowanie do edycji wideo, które oferuje 30-dniowy okres próbny. W tym czasie użytkownik ma dostęp do pełnej funkcjonalności, co pozwala mu na swobodne korzystanie i testowanie narzędzi. Warto podkreślić, że takie licencje są zgodne z dobrymi praktykami branżowymi, ponieważ zwiększają zaufanie klientów i mogą prowadzić do większej liczby zakupów po zakończeniu okresu próbnego. Rekomendacje dla użytkowników wskazują, aby podczas korzystania z wersji trial dokładnie ocenić, czy oprogramowanie spełnia ich oczekiwania, a także sprawdzić, jakie są warunki licencji po jej zakończeniu, co jest istotne z punktu widzenia dalszego użytkowania.

Pytanie 19

Poniżej przedstawiono wynik działania polecenia

Interface Statistics

                         Received              Sent
Bytes                  3828957336        3249252169
Unicast packets          35839063         146809272
Non-unicast packets          5406             25642
Discards                       50                 0
Errors                          0                 0
Unknown protocols               0

A. dnslookup -e

B. ipconfig -e

C. netstat -e

D. tracert -e

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'netstat -e' jest poprawna, ponieważ to polecenie w systemach operacyjnych Windows służy do wyświetlania szczegółowych informacji na temat statystyk interfejsu sieciowego. W szczególności, 'netstat -e' prezentuje dane dotyczące przesyłania pakietów i bajtów, co jest szczególnie przydatne w troubleshootingu i monitorowaniu wydajności sieci. Umożliwia administratorom systemów i sieci analizę błędów, odrzuconych pakietów oraz identyfikację nieznanych protokołów, co może wskazywać na potencjalne problemy z konfiguracją bądź bezpieczeństwem. W praktyce, korzystając z 'netstat -e', można szybko ocenić, czy interfejs sieciowy działa zgodnie z oczekiwaniami, co jest kluczowe w zarządzaniu infrastrukturą sieciową. Dobrym przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy administrator zauważa spowolnienie działania aplikacji sieciowych i za pomocą tego polecenia może stwierdzić, czy interfejs jest w stanie przetwarzać odpowiednią ilość danych.

Pytanie 20

Który z poniższych adresów jest adresem IP typu prywatnego?

A. 220.192.164.10

B. 198.192.15.10

C. 172.30.10.10

D. 80.80.10.10

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres 172.30.10.10 to adres prywatny IP. Oznacza to, że nie jest używany w Internecie, tylko w sieciach lokalnych, jak te, które mamy w domach czy biurach. Adresy prywatne są ustalone w standardzie RFC 1918 i obejmują różne przedziały, jak 10.0.0.0 do 10.255.255.255, 172.16.0.0 do 172.31.255.255 i 192.168.0.0 do 192.168.255.255. Twój adres, czyli 172.30.10.10, mieści się w tym drugim przedziale, więc można go śmiało używać w sieciach lokalnych. Dzięki temu, że korzystamy z prywatnych adresów, oszczędzamy publiczne IP i zwiększamy bezpieczeństwo, bo urządzenia w naszej sieci są mniej narażone na ataki z zewnątrz. Dobrze jest też używać NAT, czyli translacji adresów, żeby jeden publiczny adres IP mógł być używany przez wiele urządzeń w sieci. W praktyce wiele routerów działa właśnie w ten sposób, co daje nam większą wygodę w korzystaniu z Internetu.

Pytanie 21

W celu zwiększenia bezpieczeństwa sieci firmowej administrator wdrożył protokół 802.1X. Do czego służy ten protokół?

A. Realizuje dynamiczne przydzielanie adresów IP w sieci lokalnej.

B. Monitoruje i analizuje przepustowość łącza internetowego w firmie.

C. Służy do kontroli dostępu do sieci na poziomie portów przełącznika, umożliwiając uwierzytelnianie urządzeń przed przyznaniem im dostępu do sieci.

D. Zapewnia szyfrowanie transmisji danych wyłącznie w warstwie aplikacji.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Protokół 802.1X to kluczowy element bezpieczeństwa nowoczesnych sieci komputerowych, szczególnie tych wykorzystywanych w środowiskach korporacyjnych i instytucjonalnych. Jego głównym zadaniem jest kontrola dostępu do sieci na najniższym poziomie, czyli na porcie przełącznika (lub punkcie dostępowym w przypadku sieci bezprzewodowych). Mechanizm ten wymaga, aby każde urządzenie próbujące połączyć się z siecią przeszło proces uwierzytelniania, zanim uzyska dostęp do zasobów sieciowych. Najczęściej wykorzystuje się tu serwer RADIUS do weryfikacji tożsamości użytkownika lub urządzenia, co znacząco redukuje ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Z mojego doświadczenia wdrożenie 802.1X to nie tylko podstawa zgodności z politykami bezpieczeństwa (np. ISO 27001), ale także skuteczny sposób na ograniczenie tzw. ataków typu „plug and play”, gdzie ktoś podpina nieautoryzowane urządzenie do wolnego portu. W praktyce, np. w dużych biurach czy na uczelniach, 802.1X umożliwia granularne zarządzanie dostępem i szybkie wycofanie uprawnień, jeśli pracownik opuszcza firmę. To rozwiązanie bardzo często łączy się z innymi technologiami, jak VLAN czy NAC (Network Access Control), co pozwala na jeszcze większą kontrolę i automatyzację procesów bezpieczeństwa. Najważniejsze, że 802.1X działa jeszcze zanim system operacyjny uzyska pełny dostęp do sieci, co czyni go wyjątkowo skutecznym narzędziem prewencji.

Pytanie 22

Który z podanych adresów IP można uznać za prywatny?

A. 191.168.0.1

B. 8.8.8.8

C. 10.34.100.254

D. 172.132.24.15

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres IP 10.34.100.254 jest adresem prywatnym, co oznacza, że jest przeznaczony do użytku wewnętrznego w sieciach lokalnych i nie jest routowany w Internecie. Adresy prywatne w sieciach komputerowych są zdefiniowane przez standard RFC 1918, który określa zakresy adresów, które mogą być używane w sieciach lokalnych. W przypadku IPv4, zakresy te obejmują: 10.0.0.0 do 10.255.255.255, 172.16.0.0 do 172.31.255.255 oraz 192.168.0.0 do 192.168.255.255. Adresy te są niezwykle ważne w kontekście tworzenia sieci domowych oraz korporacyjnych, ponieważ pozwalają na oszczędność publicznych adresów IP, które są ograniczonym zasobem. Przykładem zastosowania adresu prywatnego może być lokalna sieć w biurze, gdzie wiele komputerów korzysta z adresów w zakresie 192.168.x.x, a ich połączenie z Internetem odbywa się przez jeden publiczny adres IP dzięki technologii NAT (Network Address Translation).

Pytanie 23

Zadaniem serwera jest rozgłaszanie drukarek w obrębie sieci, kolejka zadań do wydruku oraz przydzielanie uprawnień do korzystania z drukarek?

A. plików

B. wydruku

C. DHCP

D. FTP

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'wydruku' jest poprawna, ponieważ serwer wydruku pełni kluczową rolę w zarządzaniu drukowaniem w sieci. Serwer ten koordynuje dostęp do drukarek, zarządza kolejkami zadań wydruku oraz przydziela prawa dostępu użytkownikom. W praktyce oznacza to, że gdy użytkownik wysyła dokument do drukowania, serwer wydruku odbiera ten sygnał, umieszcza zadanie w kolejce i decyduje, która drukarka powinna je zrealizować. Dzięki temu użytkownicy mogą współdzielić zasoby drukarskie w sposób efektywny i zorganizowany. W standardach branżowych, takich jak IPP (Internet Printing Protocol), serwery drukujące wykorzystują nowoczesne podejścia do zarządzania drukowaniem, co umożliwia zdalne drukowanie oraz monitorowanie stanu urządzeń. Dodatkowo, serwery te mogą integrować się z systemami zarządzania dokumentami, co pozwala na pełniejsze wykorzystanie funkcji takich jak skanowanie i archiwizacja. Prawidłowe skonfigurowanie serwera wydruku jest zatem kluczowe dla efektywności operacji biurowych i oszczędności kosztów.

Pytanie 24

Aby funkcja rutingu mogła prawidłowo funkcjonować na serwerze, musi być on wyposażony

A. w dodatkową pamięć RAM

B. w drugą kartę sieciową

C. w szybszy procesor

D. w dodatkowy dysk twardy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Fajnie, że zauważyłeś, że żeby funkcja rutingu działała jak należy na serwerze, potrzebujesz drugiej karty sieciowej. Ta karta to taki kluczowy element, jeśli chodzi o komunikację z innymi urządzeniami w sieci. Kiedy masz dwie karty, zwiększasz przepustowość i redundancję, co jest mega ważne, gdy jedna z kart przestaje działać. W praktyce, to rozwiązanie działa świetnie w różnych konfiguracjach, na przykład przy równoważeniu obciążenia czy w systemach wysokiej dostępności. Może być tak, że jedna karta przejmuje funkcję drugiej, gdy ta pierwsza już nie chce działać. Dodatkowo, z dodatkową kartą da się skonfigurować różne sieci, co pomaga w separacji ruchu lokalnego oraz administracyjnego, a także wspiera wirtualizację, gdzie wirtualne maszyny korzystają z dedykowanych interfejsów. No i nie zapominaj, że według dobrych praktyk w IT, ważne jest, żeby serwer miał odpowiednie karty sieciowe – to klucz do bezproblemowego działania usług sieciowych.

Pytanie 25

Jak brzmi pełny adres do logowania na serwer FTP o nazwie http://ftp.nazwa.pl?

A. http:\ftp.nazwa.pl/

B. ftp://ftp.nazwa.pl/

C. ftp:\ftp.nazwa.pl/

D. http://ftp.nazwa.pl/

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Poprawny adres logowania do serwera FTP to ftp://ftp.nazwa.pl/. Protokół FTP (File Transfer Protocol) jest standardem używanym do przesyłania plików między klientem a serwerem. W tym przypadku, prefiks 'ftp://' informuje, że będziemy korzystać z tego konkretnego protokołu, co pozwala na prawidłowe zainicjowanie połączenia. Adres 'ftp.nazwa.pl' to subdomena, która wskazuje na serwer przeznaczony do obsługi połączeń FTP. Używanie poprawnych adresów jest kluczowe, ponieważ nieprawidłowo skonstruowane adresy mogą prowadzić do błędów w nawiązywaniu połączenia, co jest powszechnym problemem w praktyce, szczególnie w środowiskach, gdzie przesył danych jest krytyczny, na przykład w pracy z plikami konfiguracyjnymi czy aktualizacjami oprogramowania. Warto również pamiętać, że dobrym zwyczajem jest stosowanie odpowiednich narzędzi, takich jak klient FTP, który umożliwia graficzne zarządzanie plikami oraz automatyzuje wiele procesów, co zwiększa komfort pracy.

Pytanie 26

Jakie oznaczenie według normy ISO/IEC 11801:2002 definiuje skrętkę foliowaną, przy czym wszystkie pary żył są ekranowane folią?

A. F/UTP

B. F/FTP

C. U/UTP

D. S/FTP

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź F/UTP jest poprawna, ponieważ oznaczenie to odnosi się do skrętki, w której wszystkie pary żył są ekranowane folią, co zapewnia skuteczną ochronę przed zakłóceniami elektromagnetycznymi oraz interferencjami zewnętrznymi. W standardzie ISO/IEC 11801:2002, F/UTP wskazuje na strukturę kabli, gdzie 'F' oznacza folię, a 'UTP' oznacza nieekranowane przewody, co w kontekście F/UTP sugeruje, że ekranowanie dotyczy jedynie par żył, a nie całego kabla. Stosowanie F/UTP jest szczególnie popularne w instalacjach sieciowych w biurach i budynkach komercyjnych, gdzie wymagane są wysokie prędkości transmisji danych przy jednoczesnym zminimalizowaniu zakłóceń. Przykładowo, w środowisku o dużym natężeniu sygnałów elektromagnetycznych, takich jak bliskość urządzeń elektronicznych, ekranowanie folią znacznie zwiększa niezawodność i stabilność przesyłu danych. Ponadto, zgodność z omawianymi normami jest kluczowa dla zapewnienia jakości oraz certyfikacji infrastruktury sieciowej, co jest niezbędne w profesjonalnych środowiskach IT.

Pytanie 27

Która norma określa parametry transmisyjne dla komponentów kategorii 5e?

A. TIA/EIA-568-B-1

B. EIA/TIA 607

C. CSA T527

D. TIA/EIA-568-B-2

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Norma TIA/EIA-568-B-2 definiuje wymogi dotyczące kabli i komponentów dla systemów sieciowych, w tym dla komponentów kategorii 5e. Specyfikacja ta objmuje m.in. parametry transmisyjne, takie jak tłumienie, diafonia i impedancja, które są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej wydajności sieci. Zastosowanie tej normy jest szczególnie ważne w kontekście instalacji sieci lokalnych (LAN), gdzie kable kategorii 5e są szeroko stosowane do przesyłania danych z prędkością do 1 Gbps na odległości do 100 metrów. Zrozumienie i przestrzeganie normy TIA/EIA-568-B-2 jest niezbędne dla projektantów i instalatorów systemów telekomunikacyjnych, ponieważ zapewnia nie tylko zgodność z wymogami branżowymi, ale także optymalizuje wydajność i niezawodność sieci. Przykładem praktycznego zastosowania tej normy jest planowanie infrastruktury w biurach, gdzie wymagane są szybkie i stabilne połączenia, co można osiągnąć dzięki zastosowaniu wysokiej jakości kabli spełniających normy TIA/EIA-568-B-2.

Pytanie 28

Adres sieci 172.16.0.0 zostanie podzielony na równe podsieci, z których każda obsługiwać będzie maksymalnie 510 użytecznych adresów. Ile podsieci zostanie stworzonych?

A. 128

B. 252

C. 64

D. 32

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres 172.16.0.0 jest adresem klasy B, co oznacza, że domyślnie ma maskę podsieci 255.255.0.0. W celu podziału tego adresu na mniejsze podsieci, musimy zwiększyć liczbę bitów przeznaczonych na identyfikację podsieci. Zauważmy, że dla uzyskania co najmniej 510 użytecznych adresów w każdej podsieci, potrzebujemy co najmniej 9 bitów, ponieważ 2^9 - 2 = 510 (musimy odjąć 2 adresy: jeden dla adresu sieci i jeden dla adresu rozgłoszeniowego). To oznacza, że musimy poświęcić 9 bitów z części hosta. W adresie klasy B mamy 16 bitów przeznaczonych na hosty, więc po odjęciu 9 bitów, pozostaje nam 7 bitów. Tak więc liczba możliwych podsieci wynosi 2^7 = 128. Przykładowe zastosowanie tej wiedzy ma miejsce w dużych organizacjach, gdzie potrzebne jest tworzenie wielu podsieci dla różnych działów lub lokalizacji, co pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz poprawę bezpieczeństwa. Dobrą praktyką jest przemyślane planowanie podziału adresów IP, aby uniknąć przyszłych problemów z dostępnością adresów.

Pytanie 29

Którego numeru portu używa usługa FTP do wysyłania komend?

A. 21

B. 80

C. 20

D. 69

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Usługa FTP (File Transfer Protocol) do przesyłania poleceń korzysta z portu 21. Port ten jest zarezerwowany dla kontrolnej komunikacji w protokole FTP, co oznacza, że wszystkie komendy, które klient wysyła do serwera, oraz odpowiedzi serwera na te komendy, są przesyłane za pośrednictwem tego portu. Zrozumienie struktury portów w sieciach komputerowych jest kluczowe dla administratorów systemów i specjalistów od bezpieczeństwa, którzy muszą zarządzać komunikacją między urządzeniami. W praktycznych zastosowaniach, na przykład podczas konfigurowania serwera FTP, ważne jest, aby port 21 był dostępny, aby klienci mogli się z nim łączyć. Warto również zaznaczyć, że podczas przesyłania danych, FTP wykorzystuje osobny port, zazwyczaj port 20, co stanowi podstawową różnicę pomiędzy komunikacją kontrolną a transferem danych. Dobrą praktyką jest także zabezpieczanie połączeń FTP poprzez użycie FTPS lub SFTP, które dodają warstwę bezpieczeństwa do tradycyjnego protokołu FTP.

Pytanie 30

Polecenie dsadd służy do

A. usuwania użytkowników, grup, komputerów, kontaktów oraz jednostek organizacyjnych z usług Active Directory

B. modyfikacji właściwości obiektów w katalogu

C. przenoszenia obiektów w ramach jednej domeny

D. dodawania użytkowników, grup, komputerów, kontaktów oraz jednostek organizacyjnych do usług Active Directory

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Polecenie dsadd jest kluczowym narzędziem w administracji usługi Active Directory, ponieważ umożliwia dodawanie nowych obiektów, takich jak użytkownicy, grupy, komputery, kontakty oraz jednostki organizacyjne. W praktyce, administratorzy sieci używają tego polecenia do efektywnego zarządzania zasobami w organizacji. Przykładowo, gdy nowy pracownik dołącza do firmy, administrator może szybko utworzyć nowe konto użytkownika przy pomocy dsadd, co pozwala mu na dostęp do zasobów sieci. Dodatkowo, dzięki możliwości tworzenia grup, administratorzy mogą przypisywać różne uprawnienia do grup, co ułatwia zarządzanie dostępem. W kontekście standardów branżowych, stosowanie Active Directory oraz narzędzi takich jak dsadd jest zalecane w celu zapewnienia spójności i bezpieczeństwa w zarządzaniu zasobami IT. Obiektowe podejście do zarządzania użytkownikami i zasobami w Active Directory jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania infrastrukturą IT.

Pytanie 31

Które urządzenie w sieci lokalnej nie segreguje obszaru sieci komputerowej na domeny kolizyjne?

A. Koncentrator.

B. Ruter.

C. Przełącznik.

D. Most.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Koncentrator, czyli taki hub, to urządzenie, które nie dzieli sieci na poszczególne domeny kolizyjne. Działa to tak, że przesyła wszystkie dane, jakie dostaje, do wszystkich portów bez żadnego ich filtrowania. W praktyce wychodzi na to, że każde urządzenie podłączone do koncentratora dzieli tą samą domenę kolizyjną. Może to prowadzić do większej ilości kolizji danych i przez to sieć może działać gorzej. Dlatego w nowoczesnych sieciach rzadko się je wykorzystuje, a zamiast tego stawiamy na przełączniki, które potrafią ładnie sortować ruch i zmniejszać kolizje. Jasne, w prostych i małych sieciach koncentrator może być ok, ale w większych sytuacjach lepiej mieć coś, co lepiej zarządza ruchem. Z mojego punktu widzenia, korzystanie z przełączników to zdecydowanie lepszy wybór, bo oferują znacznie lepszą wydajność i bardziej efektywne zarządzanie danymi.

Pytanie 32

Jaką funkcję pełni protokół ARP (Address Resolution Protocol)?

A. Nadzoruje przepływ pakietów w obrębie systemów autonomicznych

B. Zarządza grupami multicastowymi w sieciach działających na protokole IP

C. Określa adres MAC na podstawie adresu IP

D. Wysyła informacje zwrotne dotyczące problemów w sieci

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Protokół ARP (Address Resolution Protocol) jest kluczowym elementem komunikacji w sieciach komputerowych, odpowiedzialnym za ustalanie adresów MAC (Media Access Control) na podstawie adresów IP (Internet Protocol). Działa on na poziomie drugiego poziomu modelu OSI (warstwa łącza danych), umożliwiając urządzeniom w sieci lokalnej zamianę logicznych adresów IP na adresy fizyczne, co jest niezbędne do skutecznej wymiany danych między urządzeniami. Przykładowo, gdy komputer chce wysłać dane do innego urządzenia w sieci, najpierw potrzebuje znaleźć jego adres MAC. W tym celu wysyła zapytanie ARP do sieci, a odpowiedź zwrotna zawiera poszukiwany adres MAC. Dzięki temu procesowi, komunikacja w ramach lokalnych sieci Ethernet staje się możliwa. Standard ARP jest opisany w RFC 826 i stanowi podstawę dla wielu protokołów komunikacyjnych. Umożliwienie tej zamiany adresów jest kluczowe dla funkcjonowania protokołów wyższych warstw, takich jak TCP/IP, co jest podstawą działania Internetu.

Pytanie 33

Który z poniższych adresów IP należy do sieci o adresie 10.16.0.0/13?

A. 10.24.88.67 /13

B. 10.22.0.45 /13

C. 10.31.234.32 /13

D. 10.15.0.112 /13

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres IP 10.22.0.45 należy do podsieci o adresie 10.16.0.0/13, ponieważ maska /13 oznacza, że pierwsze 13 bitów adresu IP definiuje sieć, a pozostałe bity są dostępne do użycia dla hostów. Adres 10.16.0.0/13 obejmuje zakres od 10.16.0.0 do 10.23.255.255. Wartości IP zapisane w systemie binarnym dla 10.16.0.0 to 00001010.00010000.00000000.00000000, a dla 10.22.0.45 to 00001010.00010010.00000000.00101101. Jak można zauważyć, pierwsze 13 bitów jest identyczne dla obu adresów, co potwierdza przynależność 10.22.0.45 do tej samej podsieci. W praktyce, zrozumienie klas adresów IP i ich podziału jest kluczowe w projektowaniu sieci komputerowych, co stanowi podstawę dla wydajnego zarządzania adresacją oraz bezpieczeństwem sieci. Dobrą praktyką w administrowaniu sieciami jest stosowanie planów adresacji, które uwzględniają odpowiednie maski podsieci, aby optymalnie wykorzystać dostępne adresy oraz zminimalizować ryzyko konfliktów.

Pytanie 34

Który z poniższych adresów jest adresem prywatnym zgodnym z dokumentem RFC 1918?

A. 172.0.0.1

B. 172.32.0.1

C. 172.16.0.1

D. 171.0.0.1

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres 172.16.0.1 jest poprawnym adresem prywatnym, definiowanym przez dokument RFC 1918, który ustanawia zakresy adresów IP przeznaczonych do użytku w sieciach lokalnych. Adresy prywatne nie są routowane w Internecie, co oznacza, że mogą być używane w sieciach wewnętrznych bez obawy o kolizje z adresami publicznymi. Zakres adresów prywatnych dla klasy B obejmuje 172.16.0.0 do 172.31.255.255, zatem 172.16.0.1 znajduje się w tym zakresie. Przykładowo, firmy często wykorzystują te adresy do budowy sieci lokalnych (LAN), co pozwala urządzeniom w sieci na komunikację bez potrzeby posiadania publicznego adresu IP. W praktyce, urządzenia takie jak routery lokalne przydzielają adresy prywatne w ramach sieci, a następnie wykorzystują translację adresów sieciowych (NAT) do komunikacji z Internetem, co zwiększa bezpieczeństwo i efektywność przydziału adresów.

Pytanie 35

Jakie jest odpowiednik maski 255.255.252.0 w postaci prefiksu?

A. /25

B. /24

C. 122

D. /23

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Maska podsieci 255.255.252.0 to nic innego jak prefiks /22. To znaczy, że 22 bity używamy do określenia identyfikatora podsieci w adresie IPv4. Mówiąc prosto, te dwa ostatnie bity dają nam możliwość utworzenia 4 podsieci i 1022 hostów w każdej (liczy się 2^10 - 2, bo trzeba odjąć adres sieci i rozgłoszeniowy). Ta maska jest całkiem przydatna w większych sieciach, gdzie chcemy dobrze zarządzać adresami IP. Na przykład w firmach można ją zastosować do podziału dużych zakresów adresów na mniejsze, lepiej zorganizowane podsieci, co potem pomaga w zarządzaniu ruchem i bezpieczeństwem. Używanie odpowiednich masek podsieci to ważny aspekt w projektowaniu sieci, bo to jedna z tych najlepszych praktyk w branży. A jeśli chodzi o IPv6, to już nie jest tak krytyczne, ale wciąż dobrze wiedzieć, jak to wszystko działa w kontekście routingu i adresowania.

Pytanie 36

Wskaż błędne stwierdzenie dotyczące Active Directory?

A. Domeny uporządkowane w hierarchii mogą tworzyć strukturę drzewa

B. Active Directory stanowi system katalogowy w sieciach operacyjnych firmy Microsoft

C. W Active Directory informacje są organizowane w sposób hierarchiczny

D. Active Directory to usługa, która monitoruje wykorzystanie limitów dyskowych aktywnych katalogów

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Active Directory (AD) to usługa katalogowa stworzona przez firmę Microsoft, która ułatwia zarządzanie użytkownikami i zasobami w sieci. Obejmuje funkcje takie jak zarządzanie tożsamościami, kontrola dostępu oraz centralizacja informacji o użytkownikach, grupach oraz urządzeniach. W praktyce AD umożliwia administratorom zarządzanie kontami użytkowników, grupami, komputerami oraz politykami bezpieczeństwa w zorganizowany sposób. Na przykład, dzięki hierarchicznej strukturze domen i jednostek organizacyjnych, administratorzy mogą łatwo przypisywać odpowiednie uprawnienia i ograniczenia w zależności od potrzeb organizacji. Standardy takie jak LDAP (Lightweight Directory Access Protocol) są wykorzystywane do komunikacji z katalogiem, co zapewnia interoperacyjność z innymi systemami. Dobre praktyki w zakresie bezpieczeństwa, takie jak regularne audyty i stosowanie polityk dostępu, są kluczowe dla ochrony danych i zasobów w środowisku AD.

Pytanie 37

Aby uzyskać sześć podsieci z sieci o adresie 192.168.0.0/24, co należy zrobić?

A. zwiększyć długość maski o 3 bity

B. zwiększyć długość maski o 2 bity

C. zmniejszyć długość maski o 3 bity

D. zmniejszyć długość maski o 2 bity

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby wydzielić sześć podsieci z sieci o adresie 192.168.0.0/24, konieczne jest zwiększenie długości maski o 3 bity. Maska /24 oznacza, że pierwsze 24 bity adresu IP są wykorzystywane do identyfikacji sieci, a pozostałe 8 bitów do identyfikacji hostów. W celu uzyskania sześciu podsieci, musimy za pomocą dodatkowych bitów zarezerwować odpowiednią ilość adresów. W przypadku podziału sieci na podsieci, stosujemy formułę 2^n >= liczba wymaganych podsieci, gdzie n to liczba bitów, które dodajemy do maski. Zatem, 2^3 = 8, co zaspokaja potrzebę sześciu podsieci. Przy zwiększeniu długości maski o 3 bity, uzyskujemy maskę /27, co pozwala na otrzymanie 8 podsieci, z których każda ma 30 dostępnych adresów hostów. Przykładowe podsieci, które powstają w tym wypadku, to: 192.168.0.0/27, 192.168.0.32/27, 192.168.0.64/27, itd. Dobrą praktyką w projektowaniu sieci jest planowanie adresacji IP z wyprzedzeniem, aby dostosować ją do przyszłych potrzeb, co w tym przypadku zostało uwzględnione.

Pytanie 38

Przy organizowaniu logicznego podziału sieci na podsieci należy brać pod uwagę

A. rodzaj systemu operacyjnego używanego na stacjach roboczych

B. liczbę portów w przełączniku zarządzanym

C. liczbę hostów w każdej z podsieci

D. odległości między poszczególnymi urządzeniami w sieci

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Podczas planowania logicznego podziału sieci na podsieci kluczowym aspektem jest zrozumienie liczby hostów, które będą obsługiwane w każdej podsieci. To podejście opiera się na zasadzie, że każda podsieć powinna mieć wystarczającą liczbę adresów IP, aby obsłużyć wszystkie urządzenia, takie jak komputery, drukarki, serwery czy inne urządzenia sieciowe. Na przykład, jeśli planujesz sieć, w której w danym dziale pracuje 50 pracowników, a każdy z nich ma komputer, konieczne będzie uwzględnienie dodatkowych adresów dla urządzeń takich jak drukarki czy skanery. Zgodnie z najlepszymi praktykami, warto przewidzieć rezerwę adresów IP na przyszłość, aby uniknąć problemów z rozbudową sieci. Warto także zaznaczyć, że podział na podsieci powinien być zgodny z zasadą CIDR (Classless Inter-Domain Routing), co umożliwia efektywne zarządzanie przestrzenią adresową. Właściwe zaplanowanie liczby hostów w każdej podsieci pozwoli na optymalne zarządzanie ruchem sieciowym oraz zwiększy wydajność i bezpieczeństwo całej infrastruktury.

Pytanie 39

W trakcie konfiguracji serwera DHCP administrator przypisał zbyt małą pulę adresów IP. Jakie mogą być skutki tej sytuacji w sieci lokalnej?

A. Serwer DHCP automatycznie powiększy zakres adresów IP

B. Każde urządzenie otrzyma dwa różne adresy IP

C. Nowe urządzenia nie otrzymają adresu IP i nie połączą się z siecią

D. Urządzenia będą otrzymywać adresy IPv6 zamiast IPv4

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Jeśli serwer DHCP ma zbyt małą pulę adresów IP, nowe urządzenia próbujące dołączyć do sieci nie otrzymają wolnego adresu IP. W efekcie nie będą mogły poprawnie komunikować się w ramach tej sieci lokalnej, bo tylko urządzenia z przydzielonym ważnym adresem IP mogą korzystać z usług sieciowych. To bardzo powszechny problem w środowiskach firmowych, gdzie liczba urządzeń dynamicznie rośnie, a administrator zapomni powiększyć zakres. Z mojego doświadczenia wynika, że objawia się to np. błędami przy próbie połączenia Wi-Fi, komunikatami o braku adresu IP albo automatycznym ustawianiem przez urządzenie adresu z zakresu APIPA (169.254.x.x), co jest jasnym sygnałem, że DHCP nie przydzielił adresu. Standardy, takie jak RFC 2131, jasno określają, że serwer DHCP nie może przydzielić więcej adresów, niż jest dostępnych w puli. Dobrą praktyką jest monitorowanie liczby dzierżaw i odpowiednie planowanie zakresu adresów, tak aby zapewnić zapas na nowe urządzenia oraz rezerwować adresy dla ważnych zasobów sieciowych. W przypadku przekroczenia limitu pula wymaga powiększenia lub lepszego zarządzania adresacją (np. przez wydłużenie czasu dzierżawy lub segmentację sieci). To podstawa stabilnej pracy każdej sieci lokalnej, zarówno w małych biurach, jak i w dużych firmach.

Pytanie 40

Ile bitów o wartości 1 występuje w standardowej masce adresu IPv4 klasy B?

A. 32 bity

B. 16 bitów

C. 24 bity

D. 8 bitów

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Maska adresu IPv4 klasy B składa się z 16 bitów ustawionych na wartość 1, co oznacza, że pierwsze 16 bitów adresu IP identyfikuje sieć, a pozostałe 16 bitów są przeznaczone dla hostów w tej sieci. W praktyce wprowadza to możliwość zaadresowania do 65 536 hostów w każdej z sieci klasy B. Standardowa notacja CIDR dla klasy B to /16, co jasno wskazuje na długość prefiksu sieci. Klasa B jest często używana w średniej wielkości organizacjach oraz w dużych sieciach, gdzie potrzeba wielu hostów, ale nie na tak dużą skalę jak w klasie A. Przykład zastosowania maski klasy B można zobaczyć w dużych przedsiębiorstwach, gdzie wymagane jest rozdzielenie różnych działów, takich jak IT, HR czy marketing, w osobne podsieci, co ułatwia zarządzanie i zwiększa bezpieczeństwo. Zrozumienie maski klasy B jest istotne dla projektowania efektywnych architektur sieciowych oraz dla implementacji odpowiednich strategii IP.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej