Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
  • Data rozpoczęcia: 8 czerwca 2025 20:00
  • Data zakończenia: 8 czerwca 2025 20:13

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Przynależność komputera do danej sieci wirtualnej nie może być ustalana na podstawie

A. numeru portu przełącznika
B. adresu MAC karty sieciowej komputera
C. znacznika ramki Ethernet 802.1Q
D. nazwa komputera w sieci lokalnej
Nazwa komputera w sieci lokalnej, znana również jako hostname, jest używana głównie do identyfikacji urządzenia w bardziej przyjazny sposób dla użytkowników. Jednakże, nie ma wpływu na przypisanie komputera do konkretnej sieci wirtualnej, ponieważ przynależność ta opiera się na technicznych aspektach działania sieci, takich jak adresacja i mechanizmy VLAN. Wirtualne sieci lokalne (VLAN) są definiowane na poziomie przełączników sieciowych, które wykorzystują znaczniki ramki Ethernet 802.1Q do identyfikacji i segregacji ruchu. Dlatego, aby przypisać komputer do konkretnej VLAN, kluczowe jest wykorzystanie adresów MAC i numerów portów przełącznika, które są bezpośrednio związane z fizycznym połączeniem urządzenia w sieci. Zastosowanie VLAN-ów pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz zwiększenie bezpieczeństwa i organizacji w dużych środowiskach sieciowych. Zrozumienie tej kwestii jest niezbędne dla skutecznego projektowania i zarządzania infrastrukturą sieciową.
Pytanie 2

Jakie polecenie pozwoli na wyświetlenie ustawień interfejsu sieciowego w systemie Linux?

A. iproute show
B. traceroute
C. ipaddr show
D. ipconfig
Odpowiedzi takie jak 'ipconfig', 'traceroute' i 'iproute show' to powszechne źródła nieporozumień, które mogą prowadzić do błędnych wniosków w kontekście administracji siecią w systemie Linux. 'ipconfig' jest poleceniem, które działa w systemach Windows i służy do wyświetlania konfiguracji sieciowej, co może wprowadzać w błąd użytkowników, którzy są przyzwyczajeni do pracy w tym środowisku. W systemie Linux zamiast tego używa się polecenia 'ip addr' lub 'ip addr show', które jest bardziej wszechstronne i dostarcza szczegółowych informacji o konfiguracji interfejsów. 'Traceroute' to narzędzie do diagnozowania tras pakietów w sieci, które pokazuje, przez jakie węzły przechodzą dane, ale nie dostarcza informacji o konfiguracji lokalnych interfejsów sieciowych, co czyni je nieodpowiednim w tym kontekście. 'Iproute show' to nieco bliższe polecenie, ale również niepoprawne w tym przypadku, ponieważ 'iproute' dotyczy bardziej ogólnych informacji o routingu i nie wyświetla dokładnych informacji o samych interfejsach. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji różnych poleceń, co może prowadzić do nieefektywnego rozwiązywania problemów sieciowych. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, jakie narzędzia są dostępne i jak je prawidłowo wykorzystać w kontekście administracji siecią w systemie Linux.
Pytanie 3

Jakie są właściwe przewody w wtyku RJ-45 według standardu TIA/EIA-568 dla konfiguracji typu T568B?

A. Biało-zielony, zielony, biało-pomarańczowy, pomarańczowy, niebieski, biało-niebieski, biało-brązowy, brązowy
B. Biało-brązowy, brązowy, biało-pomarańczowy, pomarańczowy, biało-zielony, niebieski, biało-niebieski, zielony
C. Biało-pomarańczowy, pomarańczowy, biało-zielony, niebieski, biało-niebieski, zielony, biało-brązowy, brązowy
D. Biało-niebieski, niebieski, biało-brązowy, brązowy, biało-zielony, zielony, biało-pomarańczowy, pomarańczowy
Odpowiedź wskazująca na prawidłową kolejność przewodów we wtyku RJ-45 zgodnie z normą TIA/EIA-568 dla zakończenia typu T568B jest kluczowa w kontekście budowy i konfiguracji sieci lokalnych. Zgodnie z tym standardem, przewody powinny być ułożone w następującej kolejności: biało-pomarańczowy, pomarańczowy, biało-zielony, niebieski, biało-niebieski, zielony, biało-brązowy oraz brązowy. Ta specyfikacja zapewnia prawidłowe połączenia i minimalizuje interferencje elektromagnetyczne, co jest istotne dla stabilności i wydajności transmisji danych. Przykład zastosowania tej normy można zobaczyć w instalacjach sieciowych w biurach, gdzie formowanie kabli zgodnie z T568B jest standardem, umożliwiającym łatwe podłączanie urządzeń. Dodatkowo, w przypadku stosowania technologii PoE (Power over Ethernet), prawidłowa kolejność przewodów jest kluczowa dla efektywnego zasilania urządzeń sieciowych, takich jak kamery IP czy punkty dostępu. Znajomość tych standardów jest niezbędna dla każdego technika zajmującego się sieciami, aby zapewnić maksymalną wydajność oraz bezpieczeństwo w infrastrukturze sieciowej.
Pytanie 4

Narzędzie iptables w systemie Linux jest używane do

A. ustawienia serwera pocztowego
B. ustawienia zapory sieciowej
C. ustawienia karty sieciowej
D. ustawienia zdalnego dostępu do serwera
Konfiguracja karty sieciowej nie jest związana z iptables. To narzędzie służy do zarządzania zaporą sieciową, a kwestie dotyczące konfiguracji karty sieciowej realizowane są za pomocą innych narzędzi, takich jak ifconfig lub ip. Te narzędzia umożliwiają administratorom ustawienie adresów IP, maski podsieci, czy bramy domyślnej, co jest fundamentalne dla poprawnego działania sieci, ale nie ma związku z kontrolą ruchu sieciowego. W przypadku serwera pocztowego, administracja takim serwerem wymaga innego podejścia, korzystającego z aplikacji takich jak Postfix czy Sendmail, które odpowiadają za obsługę protokołów pocztowych, a nie za zarządzanie ruchem sieciowym. Ponadto, konfiguracja zdalnego dostępu do serwera jest realizowana z użyciem protokołów takich jak SSH czy VPN, które nie są bezpośrednio związane z iptables. Często występuje mylne przekonanie, że iptables jest uniwersalnym narzędziem do zarządzania wszelkimi aspektami sieci, podczas gdy jego rzeczywistym zadaniem jest zabezpieczanie i kontrolowanie ruchu przychodzącego i wychodzącego. Zrozumienie tej różnicy jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem i zapewnienia jego bezpieczeństwa.
Pytanie 5

Aby chronić lokalną sieć komputerową przed atakami typu Smurf pochodzącymi z Internetu, należy zainstalować oraz właściwie skonfigurować

A. oprogramowanie antyspamowe
B. zapory ogniowej
C. skaner antywirusowy
D. bezpieczną przeglądarkę internetową
Wybór oprogramowania antyspamowego, skanera antywirusowego lub bezpiecznej przeglądarki nie jest adekwatnym rozwiązaniem w kontekście ochrony lokalnej sieci przed atakami typu Smurf. Oprogramowanie antyspamowe jest skoncentrowane na blokowaniu niechcianej korespondencji e-mailowej i nie ma wpływu na ruch sieciowy, który jest kluczowy w atakach DDoS, do których należy Smurf. Skanery antywirusowe są skuteczne w wykrywaniu i usuwaniu złośliwego oprogramowania, ale nie zabezpieczają infrastruktury sieciowej przed nadmiernym ruchem. Atak Smurf polega na rozsyłaniu dużej ilości zapytań ping, które mogą prowadzić do przeciążenia sieci, co oznacza, że ochrona przed takim atakiem wymaga odpowiednich mechanizmów kontroli ruchu, które nie są związane z funkcjonalnościami skanera antywirusowego. Bezpieczna przeglądarka stron WWW ma na celu ochronę użytkowników podczas przeglądania internetu, ale nie ma żadnego wpływu na ruch sieciowy wewnętrzny, ani na zabezpieczenie przed atakami, które mogą wykorzystać luki w konfiguracji sieci. Właściwym rozwiązaniem jest wdrożenie zapory ogniowej, która będzie w stanie adekwatnie monitorować i kontrolować ruch w sieci, a także blokować niebezpieczne pakiety, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa sieciowego.
Pytanie 6

Na serwerze Windows udostępniono folder C:\dane w sieci, nadając wszystkim użytkownikom prawa do odczytu i modyfikacji. Użytkownik pracujący na stacji roboczej może przeglądać zawartość tego folderu, lecz nie jest w stanie zapisać w nim swoich plików. Co może być przyczyną tej sytuacji?

A. Zablokowane konto użytkownika na stacji roboczej
B. Brak uprawnień do modyfikacji w ustawieniach udostępniania folderu na serwerze
C. Brak uprawnień do zmiany w zabezpieczeniach folderu na serwerze
D. Zablokowane konto użytkownika na serwerze
Analizując inne możliwe przyczyny problemu, warto zauważyć, że brak uprawnień do zmiany w udostępnianiu folderu na serwerze nie powinien być przyczyną problemów z zapisem, pod warunkiem, że uprawnienia NTFS są skonfigurowane poprawnie. W rzeczywistości, jeśli uprawnienia udostępniania są przyznane, użytkownicy powinni mieć możliwość zapisywania plików, o ile mają odpowiednie uprawnienia NTFS. Ponadto, zablokowane konto użytkownika na stacji roboczej nie powinno wpływać na możliwość zapisu w folderze udostępnionym na serwerze, ponieważ sytuacja ta odnosi się do lokalnego dostępu do systemu, a nie do zasobów sieciowych. Z kolei zablokowanie konta użytkownika na serwerze również nie jest bezpośrednią przyczyną problemu, ponieważ powiązanie konta serwera z dostępem do folderu udostępnionego jest istotne tylko w kontekście autoryzacji. W praktyce, typowym błędem w rozumieniu tej sytuacji jest mylenie poziomów uprawnień oraz zakładanie, że jeden typ uprawnień automatycznie wystarcza bez sprawdzenia ustawień NTFS. Ważne jest, aby administratorzy systemów pamiętali, że skuteczne zarządzanie dostępem do zasobów wymaga zrozumienia zarówno uprawnień udostępniania, jak i NTFS, a także regularnego monitorowania i audytowania tych ustawień, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa danych w organizacji.
Pytanie 7

W jakiej warstwie modelu TCP/IP funkcjonuje protokół DHCP?

A. Aplikacji
B. Internetu
C. Transportowej
D. Łącza danych
Protokół DHCP, czyli Dynamic Host Configuration Protocol, działa w warstwie aplikacji w modelu TCP/IP. To oznacza, że zajmuje się tym, co dzieje się na poziomie aplikacji w sieci. Głównym zadaniem DHCP jest automatyczne przydzielanie adresów IP oraz różnych informacji konfiguracyjnych urządzeniom w sieci. Dzięki temu, administratorzy mogą łatwiej zarządzać adresami IP, bo nie muszą ręcznie ustawiać każdego urządzenia. Znajdziesz go w różnych środowiskach - od małych biur do dużych centrów danych, gdzie ręczne zarządzanie setkami adresów IP byłoby totalnie czasochłonne i mogłoby prowadzić do pomyłek. Zresztą, jak wiadomo, standardy IETF mówią, że ten protokół działa w modelu klient-serwer, co sprawia, że zarządzanie adresami jest prostsze i bardziej elastyczne. Co więcej, jeśli coś się zmienia w sieci, to łatwo można wszystko przestawić, a to jest mega ważne w dynamicznych warunkach IT.
Pytanie 8

Która z warstw modelu ISO/OSI określa protokół IP (Internet Protocol)?

A. Warstwa transportowa
B. Warstwa fizyczna
C. Warstwa danych łącza
D. Warstwa sieci
Warstwa sieci w modelu ISO/OSI jest kluczowa dla działania Internetu, ponieważ to tutaj definiowane są protokoły odpowiedzialne za adresowanie oraz przesyłanie danych pomiędzy różnymi sieciami. Protokół IP (Internet Protocol) działa na tej warstwie i ma za zadanie dostarczać dane pomiędzy hostami w sieci, niezależnie od fizycznych połączeń. Przykładem praktycznym zastosowania IP jest routing, gdzie routery wykorzystują adresy IP do określenia najlepszej trasy dla przesyłanych pakietów. Standardy takie jak IPv4 i IPv6, będące wersjami protokołu IP, są fundamentalne w zapewnieniu komunikacji w sieci. Zrozumienie warstwy sieci i działania protokołu IP jest kluczowe dla specjalistów zajmujących się sieciami, ponieważ umożliwia projektowanie i zarządzanie złożonymi architekturami sieciowymi, zapewniającą efektywną wymianę danych.
Pytanie 9

Z powodu uszkodzenia kabla typu skrętka zanikło połączenie pomiędzy przełącznikiem a komputerem stacjonarnym. Jakie urządzenie pomiarowe powinno zostać wykorzystane do identyfikacji i naprawy usterki, aby nie było konieczne wymienianie całego kabla?

A. Urządzenie do pomiaru mocy.
B. Spektrum analizer.
C. Wielofunkcyjny miernik.
D. Reflektometr TDR
Reflektometr TDR (Time Domain Reflectometer) to urządzenie, które pozwala na lokalizację uszkodzeń w kablach, w tym w kablach typu skrętka. Działa na zasadzie wysyłania impulsów elektrycznych wzdłuż kabla i analizy echa tych impulsów, które powracają po napotkaniu na różne impedancje, takie jak uszkodzenia lub połączenia. Dzięki temu można dokładnie zlokalizować miejsce awarii, co pozwala na szybkie podjęcie działań naprawczych bez konieczności wymiany całego kabla. W praktyce, reflektometr TDR jest niezwykle przydatny w sytuacjach, gdy występują problemy z połączeniem, ponieważ oszczędza czas i koszty związane z wymianą infrastruktury. Tego rodzaju urządzenia są standardem w branży telekomunikacyjnej i IT, gdzie utrzymanie ciągłości działania sieci jest kluczowe. Użycie TDR jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie diagnostyki sieci i pozwala na efektywne zarządzanie zasobami. Warto również zauważyć, że reflektometry TDR są w stanie dostarczyć dodatkowe informacje o kondycji kabla, co może pomóc w zapobieganiu przyszłym awariom.
Pytanie 10

Zgodnie z normą EN-50173, klasa D skrętki komputerowej obejmuje zastosowania wykorzystujące zakres częstotliwości

A. do 100 kHz
B. do 16 MHz
C. do 1 MHz
D. do 100 MHZ
Wybierając odpowiedzi wskazujące na niższe pasma częstotliwości, można wpaść w pułapkę błędnych założeń dotyczących standardów skrętek komputerowych. Odpowiedzi do 100 kHz, 1 MHz czy 16 MHz dotyczą przestarzałych technologii, które nie są odpowiednie dla nowoczesnych aplikacji sieciowych. Na przykład, kategoria 5e, która jest standardem dla pasma do 100 MHz, już nie spełnia wymogów wydajnościowych dla standardów Ethernet powyżej 1 Gbps, które są powszechnie używane w nowoczesnych środowiskach biurowych i technologicznych. Wybór parametrów dotyczących pasma częstotliwości jest kluczowy, ponieważ wpływa na przepustowość i jakość transmisji danych. Współczesne zastosowania, takie jak strumieniowanie wideo w wysokiej rozdzielczości, wymagają niezawodnych połączeń, które są możliwe tylko dzięki odpowiedniemu doborowi kabli i ich klas. Używanie przestarzałych standardów może prowadzić do problemów z wydajnością sieci, zakłóceń oraz obniżonej jakości usług, co w dłuższej perspektywie rodzi dodatkowe koszty i frustrację użytkowników.
Pytanie 11

Administrator sieci planuje zapisać konfigurację urządzenia Cisco na serwerze TFTP. Jakie polecenie powinien wydać w trybie EXEC?

A. copy running-config tftp:
B. save config tftp:
C. backup running-config tftp:
D. restore configuration tftp:
Polecenie copy running-config tftp: jest standardowym sposobem zapisywania bieżącej konfiguracji urządzenia Cisco na zewnętrznym serwerze TFTP. Takie rozwiązanie pozwala na wykonanie kopii zapasowej konfiguracji – to jest absolutna podstawa dobrych praktyk administracyjnych. W praktyce wygląda to tak, że po wpisaniu tego polecenia urządzenie pyta o adres serwera TFTP oraz o nazwę pliku, pod którą ma zapisać konfigurację. Co ciekawe, to polecenie można wydać zarówno na routerach, jak i przełącznikach Cisco – jest to uniwersalny mechanizm. Z mojego doświadczenia, regularne archiwizowanie konfiguracji pozwala szybko odtworzyć ustawienia urządzenia po awarii lub błędzie w konfiguracji. Warto pamiętać, że TFTP jest protokołem prostym, niewymagającym logowania – często wykorzystywanym w środowiskach laboratoryjnych i mniejszych sieciach. Polecenie copy running-config tftp: jest zgodne z oficjalną dokumentacją Cisco i spotkasz je niemal w każdym podręczniku do sieci komputerowych. To taki klasyk, który każdy administrator sieci powinien znać na pamięć. Pozwala nie tylko zabezpieczyć się przed utratą konfiguracji, ale także ułatwia migracje ustawień między urządzeniami lub szybkie przywracanie systemu po problemach.
Pytanie 12

Który z poniższych adresów jest adresem IP typu prywatnego?

A. 220.192.164.10
B. 172.30.10.10
C. 80.80.10.10
D. 198.192.15.10
Adres 172.30.10.10 to adres prywatny IP. Oznacza to, że nie jest używany w Internecie, tylko w sieciach lokalnych, jak te, które mamy w domach czy biurach. Adresy prywatne są ustalone w standardzie RFC 1918 i obejmują różne przedziały, jak 10.0.0.0 do 10.255.255.255, 172.16.0.0 do 172.31.255.255 i 192.168.0.0 do 192.168.255.255. Twój adres, czyli 172.30.10.10, mieści się w tym drugim przedziale, więc można go śmiało używać w sieciach lokalnych. Dzięki temu, że korzystamy z prywatnych adresów, oszczędzamy publiczne IP i zwiększamy bezpieczeństwo, bo urządzenia w naszej sieci są mniej narażone na ataki z zewnątrz. Dobrze jest też używać NAT, czyli translacji adresów, żeby jeden publiczny adres IP mógł być używany przez wiele urządzeń w sieci. W praktyce wiele routerów działa właśnie w ten sposób, co daje nam większą wygodę w korzystaniu z Internetu.
Pytanie 13

Standard Transport Layer Security (TLS) stanowi rozwinięcie protokołu

A. Secure Socket Layer (SSL)
B. Security Shell (SSH)
C. Network Terminal Protocol (telnet)
D. Session Initiation Protocol (SIP)
Protokół Security Shell (SSH) jest narzędziem używanym do zdalnego zarządzania systemami komputerowymi, zapewniającym bezpieczną komunikację poprzez szyfrowanie danych. Nie jest on jednak związany z protokołem TLS, który jest przeznaczony przede wszystkim do zabezpieczania komunikacji w sieci, szczególnie w kontekście aplikacji internetowych. Protokół SSH skupia się na zdalnym dostępie i weryfikacji użytkowników, co różni go od zastosowania TLS. Inna odpowiedź, Session Initiation Protocol (SIP), dotyczy zarządzania sesjami komunikacyjnymi, takimi jak połączenia VoIP. SIP nie jest związany z zabezpieczaniem danych ani z transmisją ich w sposób zaszyfrowany, co czyni go nieodpowiednim w kontekście pytania o TLS. Network Terminal Protocol (telnet), z kolei, to stary protokół, który nie oferuje żadnych mechanizmów szyfrowania, przez co jest uznawany za niebezpieczny w nowoczesnych zastosowaniach. Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z mylenia różnych protokołów komunikacyjnych oraz ich zastosowań. Kluczowym błędem jest brak zrozumienia, że TLS, jako protokół bezpieczeństwa, koncentruje się na ochronie danych podczas ich transmisji, a nie na zarządzaniu sesjami czy zdalnym dostępie. Wiedza o właściwym zastosowaniu tych protokołów oraz ich funkcjach jest zasadnicza w kontekście bezpieczeństwa w sieci.
Pytanie 14

Aby aktywować FTP na systemie Windows, konieczne jest zainstalowanie roli

A. serwera DNS
B. serwera Plików
C. serwera DHCP
D. serwera sieci Web (IIS)
Aby uruchomić FTP (File Transfer Protocol) na serwerze Windows, konieczne jest zainstalowanie roli serwera sieci Web (IIS). IIS (Internet Information Services) to natywna technologia Microsoftu, która pozwala na hostowanie aplikacji webowych oraz obsługę protokołów transmisji danych, w tym FTP. Instalacja tej roli umożliwia skonfigurowanie i zarządzanie serwerem FTP, co jest kluczowe w wielu środowiskach biznesowych, gdzie wymagana jest wymiana plików. Przykładowo, wiele organizacji korzysta z FTP do archiwizacji danych, przekazywania dużych plików między działami lub zewnętrznymi partnerami. Warto również zauważyć, że korzystanie z FTP w połączeniu z zabezpieczeniami TLS/SSL (FTPS) jest zgodne z aktualnymi standardami bezpieczeństwa, co chroni dane przed nieautoryzowanym dostępem. Dobra praktyka to również regularne monitorowanie i aktualizowanie konfiguracji FTP, aby zapewnić bezpieczeństwo i wydajność transferu danych.
Pytanie 15

Adresy IPv6 nie zawierają adresu typu

A. anycast
B. multicast
C. unicast
D. broadcast
Wybór innych typów adresów, takich jak unicast, multicast czy anycast, wskazuje na nieporozumienia dotyczące podstawowych zasad adresacji w protokole IPv6. Adres unicast jest najczęściej stosowany i pozwala na bezpośrednie kierowanie pakietów do jednego, konkretnego urządzenia w sieci. Oznacza to, że każdy adres unicast jest unikalny w danym kontekście, co ułatwia identyfikację i komunikację z pojedynczymi hostami. Z drugiej strony, adresy multicast są wykorzystywane do przesyłania danych do grupy odbiorców, co jest szczególnie przydatne w zastosowaniach takich jak transmisje strumieniowe czy konferencje online. Anycast to kolejny typ, który umożliwia wysyłanie pakietów do najbliższego dostępnego węzła z danej grupy, co pozwala na optymalizację trasowania i zwiększenie wydajności sieci. W kontekście IPv6, zastosowanie broadcast zostało wyeliminowane na rzecz bardziej efektywnych metod komunikacji, co przyczynia się do zwiększenia wydajności i redukcji niepotrzebnego ruchu w sieci. Dlatego niepoprawne odpowiedzi wskazują na brak pełnego zrozumienia, jak różne typy adresacji wpływają na architekturę sieci oraz jakie są ich praktyczne zastosowania w nowoczesnych infrastrukturach.
Pytanie 16

Podczas przetwarzania pakietu przez ruter jego czas życia TTL

A. ulega zmniejszeniu
B. pozostaje bez zmian
C. ulega zwiększeniu
D. przyjmuje przypadkową wartość
Czas życia pakietu (TTL - Time To Live) jest kluczowym parametrem w protokole IP, który decyduje o tym, jak długo pakiet może przebywać w sieci, zanim zostanie odrzucony. Każdy ruter, przez który przechodzi pakiet, zmniejsza wartość TTL o 1. Dzieje się tak, ponieważ TTL ma na celu zapobieganie nieskończonemu krążeniu pakietów w sieci, które mogą być spowodowane błędami w routingu. Przykładowo, jeśli pakiet ma początkową wartość TTL równą 64, to po przejściu przez 3 rutery, jego wartość TTL spadnie do 61. W praktyce, administratorzy sieci powinni być świadomi wartości TTL, ponieważ może to wpływać na wydajność sieci oraz na czas, w którym pakiety docierają do celu. Dobrą praktyką jest monitorowanie TTL w celu optymalizacji tras i diagnozowania problemów z łącznością. W standardach protokołu IP, zmniejszanie TTL jest istotne, ponieważ zapewnia, że pakiety nie będą krążyły w sieci bez końca, co może prowadzić do przeciążenia i degradacji jakości usług.
Pytanie 17

Aby umożliwić jedynie urządzeniom z określonym adresem fizycznym połączenie z siecią WiFi, trzeba ustawić w punkcie dostępowym

A. strefę o ograniczonym dostępie
B. bardziej zaawansowane szyfrowanie
C. filtrację adresów MAC
D. firewall
Filtrowanie adresów MAC to technika, która pozwala na ograniczenie dostępu do sieci WiFi jedynie do urządzeń posiadających określone adresy MAC (Media Access Control). Każde urządzenie sieciowe ma unikalny adres MAC, który identyfikuje je w sieci lokalnej. Konfigurując filtrację adresów MAC w punkcie dostępowym, administrator może wprowadzić listę dozwolonych adresów, co zwiększa bezpieczeństwo sieci. Przykład zastosowania tej technologii może obejmować małe biuro lub dom, gdzie właściciel chce zapewnić, że tylko jego smartfony, laptopy i inne urządzenia osobiste mogą łączyć się z siecią, uniemożliwiając dostęp nieznanym gościom. Choć filtracja adresów MAC nie jest niezawodna (ponieważ adresy MAC mogą być spoofowane), jest jednym z elementów strategii bezpieczeństwa, współpracując z innymi metodami, takimi jak WPA2 lub WPA3, co zapewnia wielowarstwową ochronę przed nieautoryzowanym dostępem do sieci.
Pytanie 18

Przy projektowaniu sieci LAN o wysokiej wydajności w warunkach silnych zakłóceń elektromagnetycznych, które medium transmisyjne powinno zostać wybrane?

A. światłowodowy
B. typ U/FTP
C. współosiowy
D. typ U/UTP
Kabel światłowodowy to najlepszy wybór do projektowania sieci LAN w środowiskach z dużymi zakłóceniami elektromagnetycznymi, ponieważ korzysta z włókien szklanych do przesyłania danych, co eliminuje problemy związane z zakłóceniami elektromagnetycznymi. W porównaniu do kabli miedzianych, światłowody są odporne na interferencje i mogą transmitować sygnały na znacznie większe odległości z wyższą przepustowością. Na przykład, w zastosowaniach takich jak centra danych, gdzie wiele urządzeń komunikuje się jednocześnie, stosowanie światłowodów zapewnia niezawodność i stabilność połączeń. Standardy, takie jak IEEE 802.3, promują wykorzystanie technologii światłowodowej dla osiągnięcia maksymalnej wydajności i minimalizacji strat sygnału. Dodatkowo, w miejscach o dużym natężeniu elektromagnetycznym, takich jak blisko dużych silników elektrycznych czy urządzeń radiowych, światłowody zapewniają pełną ochronę przed zakłóceniami, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla nowoczesnych aplikacji sieciowych.
Pytanie 19

Jaki port jest używany przez protokół FTP (File Transfer Protocol) do przesyłania danych?

A. 53
B. 25
C. 69
D. 20
Port 20 jest standardowo wykorzystywany przez protokół FTP do transmisji danych. Protokół FTP działa w trybie klient-serwer i składa się z dwóch głównych portów: 21, który służy do nawiązywania połączenia i zarządzania kontrolą, oraz 20, który jest używany do przesyłania danych. W praktyce oznacza to, że po nawiązaniu połączenia na porcie 21, konkretne dane (pliki) są przesyłane przez port 20. W przypadku transferów aktywnych, serwer FTP nawiązuje połączenie zwrotne z klientem na porcie, który ten ostatni udostępnia. Dobrą praktyką w administracji siecią jest znajomość tych portów, aby móc odpowiednio konfigurować zapory sieciowe i monitorować ruch. Warto również pamiętać, że FTP, mimo swojej popularności, ma swoje ograniczenia w zakresie bezpieczeństwa, dlatego obecnie zaleca się korzystanie z protokołu SFTP lub FTPS, które zapewniają szyfrowanie danych podczas transferu, aby chronić je przed nieautoryzowanym dostępem.
Pytanie 20

W specyfikacji sieci Ethernet 1000Base-T maksymalna długość segmentu dla skrętki kategorii 5 wynosi

A. 250 m
B. 500 m
C. 1000 m
D. 100 m
Odpowiedź 100 m jest prawidłowa, ponieważ w standardzie Ethernet 1000Base-T, który obsługuje transmisję danych z prędkością 1 Gbps, maksymalna długość segmentu dla kabla skrętki kategorii 5 (Cat 5) wynosi właśnie 100 metrów. Ta długość obejmuje zarówno odcinek kabla, jak i wszelkie połączenia oraz złącza, co jest kluczowe dla zapewnienia stabilności i jakości sygnału. W praktyce, dla sieci lokalnych (LAN), stosuje się kable Cat 5 lub lepsze, takie jak Cat 5e czy Cat 6, aby osiągnąć wysoką wydajność przy minimalnych zakłóceniach. Warto zauważyć, że przekroczenie tej długości może prowadzić do degradacji sygnału, co z kolei wpłynie na prędkość i niezawodność połączenia. Standardy IEEE 802.3, które regulują kwestie związane z Ethernetem, podkreślają znaczenie zachowania tych limitów, aby zapewnić efektywne funkcjonowanie sieci. Dlatego też, przy projektowaniu lub rozbudowie infrastruktury sieciowej, należy przestrzegać tych wytycznych, aby uniknąć problemów z wydajnością.
Pytanie 21

Jakie zakresy adresów IPv4 można zastosować jako adresy prywatne w lokalnej sieci?

A. 127.0.0.0 ÷ 127.255.255.255
B. 200.186.0.0 ÷ 200.186.255.255
C. 172.16.0.0 ÷ 172.31.255.255
D. 168.172.0.0 ÷ 168.172.255.255
Zakres adresów IPv4 od 172.16.0.0 do 172.31.255.255 to jeden z trzech zakresów adresów prywatnych, które zostały opisane w normie RFC 1918. Te adresy są używane w sieciach lokalnych, czyli takich jak LAN, i nie mogą być routowane w Internecie. Przykład? W firmach często tworzy się wewnętrzną sieć, gdzie wiele komputerów może korzystać z jednego adresu publicznego. Dzięki tym adresom prywatnym oszczędzamy adresy IP i zwiększamy bezpieczeństwo, bo urządzenia w sieci lokalnej nie są widoczne z Internetu. Kiedy sieć lokalna łączy się z Internetem, stosuje się NAT, czyli Network Address Translation, który zamienia te prywatne adresy na publiczne. Często w organizacjach wykorzystuje się serwery DHCP, które automatycznie przydzielają adresy IP z tego zakresu, co znacznie ułatwia zarządzanie siecią.
Pytanie 22

Pierwsze trzy bity adresu IP w postaci binarnej mają wartość 010. Jaki to adres?

A. klasy B
B. klasy D
C. klasy C
D. klasy A
Odpowiedzi, które sugerują, że adres z wartością najstarszych trzech bitów równą 010 należy do klasy B, C lub D, opierają się na niewłaściwym zrozumieniu struktury adresów IP oraz ich klasyfikacji. Adresy klasy B mają najstarsze bity 10, co powoduje, że ich zakres wynosi od 128.0.0.0 do 191.255.255.255. Oznacza to, że klasy B są przeznaczone dla średniej wielkości sieci, a ich maska podsieci wynosi zazwyczaj 255.255.0.0. Adresy klasy C mają natomiast najstarsze bity 110, z zakresem od 192.0.0.0 do 223.255.255.255, przy czym używają maski 255.255.255.0, co ogranicza liczbę hostów w sieci do 254. Klasa D z kolei jest zarezerwowana dla multicastu, gdzie najstarsze bity to 1110, a zakres obejmuje adresy od 224.0.0.0 do 239.255.255.255. Typowym błędem w myśleniu jest utożsamianie wartości binarnych z adresami, bez zrozumienia, jak te wartości wpływają na klasyfikację adresów IP. Właściwe zrozumienie oraz umiejętność rozróżnienia klas adresów IP jest kluczowe dla projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi.
Pytanie 23

Jakim skrótem oznacza się zbiór zasad filtrujących dane w sieci?

A. ACL
B. QoS
C. PoE
D. VLAN
ACL, czyli Access Control List, to zestaw reguł, które definiują, jakie rodzaje ruchu sieciowego są dozwolone lub zabronione w danej sieci. Jest to kluczowy element w zarządzaniu zabezpieczeniami sieci, umożliwiający administratorom precyzyjne określenie, które urządzenia lub użytkownicy mogą komunikować się z danym zasobem sieciowym. Przykładem zastosowania ACL jest konfiguracja routerów lub przełączników w celu ograniczenia dostępu do krytycznych systemów, takich jak serwery baz danych, tylko dla autoryzowanych użytkowników. Dobre praktyki sugerują, aby ACL były używane w połączeniu z innymi mechanizmami zabezpieczeń, takimi jak firewalle i systemy wykrywania intruzów (IDS), w celu stworzenia wielowarstwowej architektury zabezpieczeń. Znalezienie się w zgodzie z normami branżowymi, takimi jak ISO/IEC 27001, również podkreśla znaczenie zarządzania dostępem w ochronie danych.
Pytanie 24

Jakie urządzenie należy użyć, aby połączyć sieć lokalną z Internetem?

A. most.
B. koncentrator.
C. ruter.
D. przełącznik.
Ruter to urządzenie, które pełni kluczową rolę w komunikacji pomiędzy siecią lokalną a Internetem. Jego głównym zadaniem jest przekazywanie danych pomiędzy różnymi sieciami, co pozwala na wymianę informacji pomiędzy urządzeniami wewnątrz sieci lokalnej a użytkownikami zewnętrznymi. Ruter wykonuje funkcje takie jak kierowanie pakietów, NAT (Network Address Translation) oraz zarządzanie adresami IP. Przykładem zastosowania rutera w praktyce jest sytuacja, gdy mamy w domu kilka urządzeń (komputery, smartfony, tablety), które łączą się z Internetem. Ruter pozwala tym urządzeniom na korzystanie z jednego, publicznego adresu IP, co jest zgodne z praktykami oszczędzania przestrzeni adresowej. Ruter może również zapewniać dodatkowe funkcje, takie jak zapora sieciowa (firewall) oraz obsługa sieci bezprzewodowych (Wi-Fi), co zwiększa bezpieczeństwo i komfort użytkowania. To urządzenie jest zatem niezbędne w każdej sieci, która chce mieć dostęp do globalnej sieci Internet.
Pytanie 25

Na serwerze Windows została włączona usługa DHCP. W trakcie testowania sieci zauważono, że niektóre stacje robocze odbierają adresy IP spoza puli, która została określona w usłudze. Co może być tego przyczyną?

A. W sieci działa inny, dodatkowy serwer DHCP
B. Sieć LAN jest przeciążona
C. Interfejsy sieciowe na komputerach klienckich mają wyłączoną autokonfigurację
D. Na serwerze zostały nieprawidłowo ustawione opcje zapory sieciowej
Odpowiedź dotycząca dodatkowego serwera DHCP jest prawidłowa, ponieważ w typowych konfiguracjach sieciowych jeden serwer DHCP jest odpowiedzialny za przydzielanie adresów IP w danym zakresie. Jeżeli w sieci znajduje się więcej niż jeden serwer DHCP, mogą one przydzielać adresy z różnych pul, co prowadzi do konfliktów adresów IP oraz sytuacji, w której stacje robocze otrzymują adresy spoza zdefiniowanej puli. Standardowa praktyka zaleca, aby w jednej sieci LAN istniał tylko jeden serwer DHCP, aby uniknąć takich problemów. W przypadku konieczności posiadania wielu serwerów DHCP, powinny one być odpowiednio skonfigurowane, aby współdzielić informacje o przydzielonych adresach i nie kolidować ze sobą. Dodatkowo ważne jest, aby w konfiguracji routerów i przełączników zastosować odpowiednie mechanizmy, takie jak DHCP Snooping, które pomagają zabezpieczyć sieć przed nieautoryzowanymi serwerami DHCP. Przykładem może być sytuacja w dużych biurach, gdzie zastosowanie dedykowanych VLAN-ów i centralnego serwera DHCP z odpowiednią konfiguracją może zoptymalizować zarządzanie adresacją IP.
Pytanie 26

Jak dodać użytkownika jkowalski do lokalnej grupy pracownicy w systemie Windows za pomocą polecenia?

A. net group jkowalski pracownicy /ADD
B. net group pracownicy jkowalski /ADD
C. net localgroup jkowalski pracownicy /ADD
D. net localgroup pracownicy jkowalski /ADD
Błędne odpowiedzi na to pytanie wynikają z nieporozumień dotyczących struktury poleceń oraz ich kontekstu w systemie Windows. Odpowiedź "net group jkowalski pracownicy /ADD" jest nieprawidłowa, ponieważ polecenie "net group" nie obsługuje lokalnych grup użytkowników, co czyni je niewłaściwym w tej sytuacji. Typowym błędem jest mylenie lokalnych grup z grupami domenowymi, co prowadzi do użycia nieodpowiednich poleceń. Z kolei "net localgroup jkowalski pracownicy /ADD" również jest błędne, ponieważ nie możemy dodać grupy do grupy, a jedynie użytkownika do grupy. Odpowiedź "net group pracownicy jkowalski /ADD" jest myląca, ponieważ "net group" jest stosowane w kontekście grup domenowych, co również nie ma zastosowania w lokalnych grupach użytkowników. W każdej z tych odpowiedzi brakuje zrozumienia podstawowych zasad zarządzania użytkownikami i grupami w systemach Windows. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że operacje na lokalnych grupach wymagają użycia "localgroup", co jest standardem w administracji systemami operacyjnymi. Właściwe rozpoznanie i wykorzystanie tych poleceń jest niezbędne dla prawidłowego zarządzania uprawnieniami i bezpieczeństwem w środowisku informatycznym.
Pytanie 27

Co oznacza skrót WAN?

A. miejską sieć komputerową
B. lokalną sieć komputerową
C. rozległą sieć komputerową
D. prywatną sieć komputerową
Skrót WAN oznacza Wide Area Network, co w tłumaczeniu na polski oznacza rozległą sieć komputerową. WAN to typ sieci, który łączy komputery i urządzenia w dużym zasięgu geograficznym, obejmującym miasta, regiony, a nawet kraje. Zastosowanie WAN jest powszechne w dużych organizacjach oraz korporacjach, które potrzebują komunikować się między oddziałami rozrzuconymi na dużym obszarze. Przykłady zastosowania WAN obejmują sieci bankowe, które łączą różne placówki, oraz systemy informatyczne w przedsiębiorstwach międzynarodowych. W kontekście standardów, WAN zazwyczaj korzysta z protokołów takich jak MPLS (Multi-Protocol Label Switching) i Frame Relay, które zapewniają efektywną transmisję danych na dużą skalę. Dobrą praktyką w zarządzaniu WAN jest wykorzystanie rozwiązań typu SD-WAN (Software-Defined Wide Area Network), które umożliwiają lepsze zarządzanie ruchem sieciowym oraz zwiększają bezpieczeństwo połączeń. Zrozumienie koncepcji WAN jest kluczowe dla projektowania nowoczesnych, rozproszonych architektur sieciowych, które odpowiadają na potrzeby globalnych organizacji.
Pytanie 28

W metodzie dostępu do medium CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection) stacja, która planuje rozpocząć transmisję, nasłuchuje, czy w sieci występuje ruch, a następnie

A. czeka na przydzielenie priorytetu transmisji przez koncentrator
B. oczekuje na żeton pozwalający na nadawanie
C. po zauważeniu ruchu w sieci czeka, aż medium stanie się wolne
D. wysyła prośbę o rozpoczęcie transmitowania
Wybór odpowiedzi, która mówi o wysyłaniu zgłoszenia żądania transmisji, jest niepoprawny. W metodzie CSMA/CD nie ma czegoś takiego. Stacja, która chce wysłać dane, najpierw sprawdza, co się dzieje w sieci, a nie wysyła jakiegoś żądania. To bardziej przypomina inne metody, jak Token Ring, gdzie stacje mogą prosić o pozwolenie na nadawanie. Oczekiwanie na żeton do nadawania też nie ma miejsca w CSMA/CD, bo ta metoda skupia się na wykrywaniu kolizji, a nie na posiadaniu jakiegoś żetonu. Jeszcze jedna rzecz, co do oczekiwania na nadanie priorytetu przez koncentrator - to też jest mylne, bo w CSMA/CD nie ma centralnego zarządzania jak w przypadku koncentratorów. Myślę, że te błędne informacje mogą wynikać z niezrozumienia, jak naprawdę działa sieć Ethernet i jakie mechanizmy są tam używane. Ważne jest, żeby wiedzieć, że CSMA/CD polega na tym, że każdy w sieci decyduje sam, kiedy może wysłać dane, bazując na tym, co dzieje się w medium, a nie na zewnętrznych sygnałach albo pozwoleniach od innych urządzeń.
Pytanie 29

Do jakiej sieci jest przypisany host o adresie 172.16.10.10/22?

A. 172.16.8.0
B. 172.16.12.0
C. 172.16.16.0
D. 172.16.4.0
Patrząc na twoje odpowiedzi, można zauważyć, że niektóre z nich wynikają z braku pełnego zrozumienia działania subnettingu i struktury adresów IP. Każdy adres IP dzieli się na część, która identyfikuje sieć, i część, która identyfikuje samego hosta. To jest kluczowe, żeby dobrze skonfigurować sieć. W przypadku adresu 172.16.10.10 z maską /22, żeby stwierdzić, do której sieci ten host przynależy, trzeba obliczyć adres sieci i rozumieć, jak działa maska podsieci. Ta maska wskazuje na 4 podsieci, a adres 172.16.8.0 to ta, z którą ma się łączyć nasz host. Odpowiedzi takie jak 172.16.4.0, 172.16.12.0 czy 172.16.16.0 są błędne, bo nie mieszczą się w odpowiednich przedziałach dla tej maski. Szczególnie 172.16.4.0 byłoby z innej podsieci, a 172.16.12.0 to tylko koniec zakresu tej samej podsieci, więc nie może być adresem sieciowym dla hosta 172.16.10.10. Często ludzie myślą, że adresy podsieci to po prostu liczby, a w rzeczywistości są one jasno określone przez maskę podsieci, co trzeba mieć na uwadze przy projektowaniu sieci. Dobrze jest też pamiętać, że stosowanie odpowiednich zasad i praktyk w subnettingu, jak CIDR, jest mega ważne dla efektywnego zarządzania adresami IP w nowoczesnych sieciach.
Pytanie 30

Kabel skrętkowy, w którym każda para przewodów ma oddzielne ekranowanie folią, a wszystkie przewody są umieszczone w ekranie z folii, jest oznaczany symbolem

A. F/UTP
B. S/UTP
C. S/FTP
D. F/FTP
Wybór F/UTP, S/UTP lub S/FTP wiąże się z błędnym zrozumieniem różnic w konstrukcji i zastosowaniu kabli ekranowanych. F/UTP oznacza kabel, w którym tylko cała skrętka jest ekranowana, natomiast poszczególne pary przewodów są nieosłonięte. Działa to dobrze w mniej zakłóconych środowiskach, ale w przypadku silnych źródeł zakłóceń, jak urządzenia elektroniczne, wydajność może być znacznie obniżona. Z kolei S/UTP wskazuje na kabel z ekranowanymi przewodami, ale bez dodatkowego zewnętrznego ekranu, co skutkuje mniejszą ochroną przed zakłóceniami. W środowiskach z dużym natężeniem zakłóceń elektromagnetycznych, takie podejście może prowadzić do utraty jakości sygnału. S/FTP z kolei oznacza, że każda para jest ekranowana, ale cały kabel również ma zewnętrzny ekran, co sprawia, że jest to jedna z lepszych opcji w kontekście ochrony przed zakłóceniami. Niemniej jednak, użycie S/FTP w sytuacjach, gdzie F/FTP jest wystarczający, może prowadzić do niepotrzebnych kosztów i komplikacji w instalacji. Zrozumienie różnic jest kluczowe dla prawidłowego doboru kabli w zależności od warunków eksploatacyjnych oraz wymagań dotyczących przesyłu danych.
Pytanie 31

Aby serwer DNS mógł poprawnie przekształcać nazwy domenowe na adresy IPv6, konieczne jest skonfigurowanie rekordu

A. MX
B. AAAA
C. A
D. CNAME
Rekord AAAA to prawdziwy must-have w DNS, bo pozwala na zamienianie nazw domen na adresy IPv6. To coś innego niż rekord A, który działa tylko z IPv4. Rekord AAAA jest zaprojektowany na długie adresy IPv6, które mają osiem grup po cztery znaki szesnastkowe. Dlaczego to takie ważne? Liczba dostępnych adresów IPv4 się kończy, więc musimy przejść na IPv6. Na przykład, kiedy jakaś firma zakłada nową stronę www obsługującą ruch z IPv6, musi dodać odpowiedni rekord AAAA. Dzięki temu przeglądarki mogą znaleźć ich stronę. Po dodaniu tego rekordu, dobrze jest przetestować, czy wszystko działa, używając narzędzi jak dig czy nslookup. I jeszcze jedno – hadoby dobrze mieć i rekord A, i AAAA, żeby użytkownicy mogą korzystać z obu rodzajów adresów, czyli zarówno IPv4, jak i IPv6.
Pytanie 32

Poniżej przedstawiono wynik działania polecenia

Interface Statistics

                         Received              Sent
Bytes                  3828957336        3249252169
Unicast packets          35839063         146809272
Non-unicast packets          5406             25642
Discards                       50                 0
Errors                          0                 0
Unknown protocols               0

A. ipconfig -e
B. tracert -e
C. netstat -e
D. dnslookup -e
Odpowiedzi takie jak 'ipconfig -e', 'tracert -e' oraz 'dnslookup -e' są nieprawidłowe, ponieważ każde z tych poleceń ma zupełnie inną funkcjonalność i nie dostarcza informacji na temat statystyk interfejsu sieciowego. 'Ipconfig' jest używane do wyświetlania konfiguracji IP, takich jak adresy IP, maski podsieci i bramy domyślnej, ale nie prezentuje szczegółów dotyczących przesyłania danych. Z kolei 'tracert' jest narzędziem służącym do śledzenia trasy pakietów w sieci, co pozwala na identyfikację punktów przerywania połączenia, ale znowu nie odnosi się do statystyk interfejsu. 'Dnslookup' natomiast służy do zapytań o rekordy DNS, używane do tłumaczenia nazw domen na adresy IP. Typowe nieporozumienia związane z tymi poleceniami polegają na myleniu ich funkcjonalności oraz niewłaściwym przypisywaniu ról narzędzi sieciowych. Aby efektywnie zarządzać siecią, kluczowe jest zrozumienie, jakie dane mogą być uzyskiwane z poszczególnych poleceń i w jaki sposób każde z nich przyczynia się do całościowego obrazu stanu sieci. Właściwe wykorzystanie narzędzi diagnostycznych jest fundamentalne w praktykach administracji systemami sieciowymi.
Pytanie 33

Rekord typu MX w serwerze DNS

A. przechowuje nazwę serwera
B. mapuje nazwę domeny na adres IP
C. mapuje nazwę domenową na serwer pocztowy
D. przechowuje alias dla nazwy domeny
Niepoprawne odpowiedzi sugerują różne błędne zrozumienia funkcji, jakie pełnią rekordy DNS. Na przykład, stwierdzenie, że rekord MX przechowuje alias nazwy domenowej, jest mylące, ponieważ aliasowanie jest funkcją rekordów CNAME (Canonical Name), które wskazują na inną nazwę domeny. Rekord MX nie zajmuje się aliasowaniem, lecz jasno i precyzyjnie wskazuje na serwer pocztowy, który ma obsługiwać przychodzące wiadomości. Inna nieprawidłowa koncepcja dotyczy twierdzenia, że rekord MX mapuje nazwę domenową na adres IP. Rekordy DNS, które pełnią tę funkcję, nazywane są rekordami A (Address) lub AAAA (dla adresów IPv6). Rekordy MX nie zawierają adresu IP, lecz wskazują na nazwę hosta, która może być powiązana z adresem IP, ale to oddzielny proces. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla poprawnej konfiguracji usług internetowych i pocztowych. Często pojawia się też nieporozumienie dotyczące tego, co oznacza przechowywanie nazwy serwera. Rekordy typu A lub AAAA odpowiadają za mapowanie nazw domenowych do konkretnych adresów IP, a nie rekordy MX. Dlatego ważne jest, aby w kontekście konfiguracji DNS zrozumieć, jaki typ rekordu jest odpowiedni do danego zadania, co może zapobiec wielu problemom związanym z dostarczaniem e-maili i poprawnym działaniem domeny.
Pytanie 34

Firma zamierza stworzyć lokalną sieć komputerową, która będzie obejmować serwer, drukarkę oraz 10 stacji roboczych bez kart Wi-Fi. Połączenie z Internetem zapewnia ruter z wbudowanym modemem ADSL oraz czterema portami LAN. Które z wymienionych urządzeń sieciowych jest wymagane, aby sieć mogła prawidłowo funkcjonować i uzyskać dostęp do Internetu?

A. Access Point
B. Wzmacniacz sygnału bezprzewodowego
C. Przełącznik 16 portowy
D. Przełącznik 8 portowy
Wybór przełącznika 16 portowego jako niezbędnego urządzenia do budowy lokalnej sieci komputerowej jest uzasadniony z kilku powodów. Przełącznik (switch) to kluczowy element infrastruktury sieciowej, który umożliwia komunikację pomiędzy różnymi urządzeniami w sieci. W tym przypadku, mając 10 stacji roboczych, serwer i drukarkę, potrzebujemy co najmniej 12 portów do podłączenia wszystkich tych urządzeń. Przełącznik 16 portowy zapewnia wystarczającą liczbę portów, co dostosowuje się do przyszłych potrzeb rozbudowy sieci. Standardowe praktyki zalecają stosowanie przełączników w lokalnych sieciach komputerowych, aby zapewnić efektywne zarządzanie ruchem danych oraz zminimalizować kolizje. Dzięki technologii Ethernet, przełączniki są w stanie przesyłać dane z dużą prędkością, co jest kluczowe w przypadku intensywnego korzystania z sieci, np. podczas drukowania lub przesyłania dużych plików. Dodatkowo, przełączniki mogą obsługiwać różne protokoły, co umożliwia integrację z różnymi urządzeniami oraz systemami. Wybór przełącznika jako podstawowego urządzenia podkreśla znaczenie jego roli w zapewnieniu stabilności i wydajności całej sieci, a także umożliwia zarządzanie przepustowością oraz bezpieczeństwem ruchu sieciowego.
Pytanie 35

Norma PN-EN 50174 nie obejmuje wytycznych odnoszących się do

A. uziemień systemów przetwarzania danych
B. realizacji instalacji w obrębie budynków
C. zapewnienia jakości instalacji kablowych
D. montażu instalacji na zewnątrz budynków
Wydaje się, że odpowiedzi związane z wykonaniem instalacji wewnątrz budynków, zapewnieniem jakości instalacji okablowania oraz wykonaniem instalacji na zewnątrz budynków są mylnie interpretowane jako wytyczne ujęte w normie PN-EN 50174. W rzeczywistości, norma ta koncentruje się na aspektach związanych z planowaniem, projektowaniem i wykonawstwem instalacji okablowania strukturalnego w budynkach oraz ich integralności systemowej, co obejmuje zarówno instalacje wewnętrzne, jak i zewnętrzne. W kontekście instalacji wewnętrznych, norma dostarcza wytycznych dotyczących m.in. rozmieszczenia kabli, ich oznaczenia, a także minimalnych odległości między różnymi systemami. Zapewnienie jakości instalacji okablowania odnosi się natomiast do metodyk i praktyk, które powinny być zastosowane w celu zapewnienia, że instalacje spełniają określone standardy wydajności i niezawodności. Takie zagadnienia, jak testowanie i certyfikacja okablowania, są również kluczowe w kontekście zapewnienia jakości, co jest istotne dla funkcjonowania nowoczesnych sieci. Dlatego też, mając na uwadze cel normy PN-EN 50174, należy zrozumieć, że dotyczy ona szerszego zakresu wytycznych w obszarze instalacji okablowania, a nie tylko aspektów uziemienia, które są regulowane innymi standardami.
Pytanie 36

Jak nazywa się protokół, który pozwala na ściąganie wiadomości e-mail z serwera?

A. POP3
B. DNS
C. FTP
D. SMTP
Pojęcie związane z pozostałymi odpowiedziami na to pytanie jest mylące, ponieważ każdy z wymienionych protokołów pełni inną funkcję niż pobieranie poczty e-mail. DNS, czyli Domain Name System, jest odpowiedzialny za tłumaczenie nazw domenowych na adresy IP, co jest kluczowe dla funkcjonowania Internetu, ale nie ma bezpośredniej relacji z pobieraniem wiadomości e-mail. FTP (File Transfer Protocol) jest protokołem stosowanym do przesyłania plików pomiędzy komputerami w sieci, co również nie ma związku z e-mailami. SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) z kolei jest protokołem używanym do wysyłania wiadomości e-mail do serwera pocztowego, a nie do ich pobierania; pełni on rolę w procesie dostarczania wiadomości, ale nie odbierania ich. Wybór niewłaściwego protokołu, jak np. SMTP lub FTP, często wynika z niezrozumienia ich specyficznych funkcji i zastosowań. Aby skutecznie zarządzać pocztą elektroniczną, ważne jest, aby znać różnicę między protokołami odpowiedzialnymi za wysyłanie a tymi, które służą do odbierania wiadomości. To zrozumienie jest kluczowe dla efektywnego korzystania z technologii e-mail oraz zapewnienia właściwego zarządzania danymi.
Pytanie 37

Termin hypervisor odnosi się do

A. oprogramowania kluczowego do zarządzania procesami wirtualizacji
B. wbudowanego konta administratora w systemie Linux
C. głównego katalogu plików w systemie Linux
D. wbudowanego konta administratora w wirtualnym systemie
Hypervisor, znany również jako monitor wirtualizacji, to kluczowy element technologii wirtualizacji, który pozwala na uruchamianie wielu systemów operacyjnych na jednym fizycznym komputerze. Jego główną rolą jest zarządzanie i alokacja zasobów sprzętowych, takich jak procesory, pamięć RAM, a także przestrzeń dyskowa, pomiędzy różnymi maszynami wirtualnymi. Przykłady zastosowania hypervisorów obejmują centra danych, gdzie umożliwiają one efektywne wykorzystanie sprzętu, co prowadzi do oszczędności kosztów oraz zwiększenia elastyczności operacyjnej. Hypervisory mogą działać w trybie typu 1 (bare-metal), gdzie instalowane są bezpośrednio na sprzęcie, lub w trybie typu 2 (hosted), gdzie działają jako aplikacje na istniejącym systemie operacyjnym. W kontekście dobrych praktyk, stosowanie hypervisorów jest zgodne z zasadami efektywności energetycznej i optymalizacji zasobów w środowiskach IT.
Pytanie 38

Aby podłączyć drukarkę, która nie posiada karty sieciowej, do przewodowej sieci komputerowej, konieczne jest zainstalowanie serwera wydruku z odpowiednimi interfejsami

A. USB i RS232
B. Centronics i RJ11
C. USB i RJ45
D. Centronics i USB
Odpowiedzi 'Centronics i USB', 'Centronics i RJ11', oraz 'USB i RS232' są błędne, ponieważ nie uwzględniają praktycznych wymagań dotyczących podłączenia drukarek do sieci komputerowych. Interfejs Centronics, choć historycznie używany w starszych drukarkach, nie jest już standardem w nowoczesnych urządzeniach. Jego zastosowanie ogranicza się głównie do starszych modeli drukarek, które nie są przystosowane do pracy w sieci. Z kolei RJ11 jest interfejsem stosowanym głównie w telefonach i modemach, a nie w drukarkach, co czyni go nieodpowiednim do tego celu. USB i RS232 to interfejsy komunikacyjne, które w przeszłości były popularne, jednak w kontekście współczesnych sieci komputerowych nie zapewniają one możliwości łatwego podłączenia do sieci, jak robi to RJ45. Typowym błędem jest założenie, że wystarczy podłączyć drukarkę bezpośrednio do komputera za pomocą USB, aby umożliwić dostęp innym użytkownikom w sieci, co jest nieprawidłowe. W nowoczesnych środowiskach pracy, kluczowe jest zapewnienie centralnego dostępu do drukarek przez sieć, co pozwala na efektywniejsze zarządzanie zasobami i skrócenie czasu oczekiwania na wydruki. Dlatego zrozumienie roli interfejsów w kontekście sieci lokalnych jest niezbędne dla właściwego podejścia do konfiguracji urządzeń drukujących.
Pytanie 39

Jaką funkcję pełni protokół ARP (Address Resolution Protocol)?

A. Określa adres MAC na podstawie adresu IP
B. Zarządza grupami multicastowymi w sieciach działających na protokole IP
C. Nadzoruje przepływ pakietów w obrębie systemów autonomicznych
D. Wysyła informacje zwrotne dotyczące problemów w sieci
Odpowiedzi 2, 3 i 4 wskazują na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji protokołu ARP oraz jego roli w sieciach komputerowych. Pierwsza z nich sugeruje, że ARP przesyła informacje zwrotne o problemach z siecią, co jest związane bardziej z protokołami diagnostycznymi, jak ICMP (Internet Control Message Protocol). Protokół ARP nie jest zaprojektowany do monitorowania stanu sieci ani przesyłania informacji o błędach. Kolejna odpowiedź, dotycząca zarządzania grupami multicastowymi, odnosi się do protokołów takich jak IGMP (Internet Group Management Protocol), które mają zupełnie inną funkcję w kontekście zarządzania transmisją multicastową, a nie ustalania adresów MAC. Z kolei kontrola przepływu pakietów w systemach autonomicznych odnosi się do protokołów routingu, jak BGP (Border Gateway Protocol), które są odpowiedzialne za wymianę informacji o trasach między różnymi sieciami, a nie do lokalizacji adresów MAC. Odpowiedzi te mogą być mylące, ponieważ łączą różne aspekty działania sieci, ale nie rozumieją podstawowej funkcji ARP. Protokół ten pełni kluczową rolę w komunikacji lokalnej, ale nie ma związku z zarządzaniem błędami, multicastem czy routingiem autonomicznym. Zrozumienie, że ARP jest dedykowany do rozwiązywania problemów związanych z adresami MAC w kontekście lokalnej wymiany danych, jest fundamentalne dla efektywnego projektowania sieci.
Pytanie 40

Usługi na serwerze konfiguruje się za pomocą

A. panel administracyjny
B. serwer kontrolujący domenę
C. role i funkcje
D. Active Directory
Konfiguracja usług na serwerze za pomocą ról i funkcji jest zgodna z najlepszymi praktykami administracyjnymi w środowisku serwerowym. Role i funkcje w tym kontekście oznaczają specyficzne zestawy zadań, które serwer ma realizować, a także pożądane usługi, które mają być dostępne. Na przykład, w systemie Windows Server, administracja serwerem polega na przypisywaniu ról, takich jak serwer plików, serwer aplikacji czy kontroler domeny, co umożliwia skoncentrowanie się na konkretnych zadaniach i ich optymalizacji. Dobrą praktyką jest również korzystanie z Menedżera Serwera, który ułatwia zarządzanie rolami oraz funkcjami, umożliwiając łatwe dodawanie, usuwanie i konfigurowanie. Zrozumienie, jak działają role i funkcje, pozwala administratorom lepiej optymalizować zasoby serwera, a także zadbać o jego bezpieczeństwo i stabilność, co jest kluczowe w każdym środowisku IT.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej