Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 1 czerwca 2025 22:45
Data zakończenia: 1 czerwca 2025 23:20

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zbiór punktów o współrzędnych X, Y ustalonych w sieciach geodezyjnych o najwyższej precyzji określamy mianem osnowy

A. dokładną

B. pomiarową

C. podstawową

D. niwelacyjną

Zrozumienie pojęcia osnowy geodezyjnej jest kluczowe dla prawidłowego podejścia do zagadnień pomiarowych. Wybór nieadekwatnych terminów, takich jak osnowa szczegółowa, niwelacyjna, czy pomiarowa, może prowadzić do istotnych nieporozumień. Osnowa szczegółowa odnosi się do lokalnych układów współrzędnych, które są wykorzystywane w bardziej precyzyjnych pomiarach, ale nie mają tego samego znaczenia co osnowa podstawowa. Osnowa niwelacyjna dotyczy pomiarów wysokości, bazując na poziomach referencyjnych, co jest zaledwie jednym z aspektów geodezji, a nie całościowym podejściem do układu współrzędnych. W kontekście osnowy pomiarowej, jest to termin ogólny, który nie odnosi się do specyficznych, precyzyjnych punktów, jak ma to miejsce w przypadku osnowy podstawowej. Typowe błędy myślowe polegają na myleniu tych pojęć i przypisywaniu im rangi, której nie powinny mieć, co może skutkować poważnymi konsekwencjami w zakresie jakości i dokładności pomiarów. W praktyce, niezrozumienie różnic pomiędzy tymi rodzajami osnowy może prowadzić do błędów w projektowaniu i wykonaniu prac geodezyjnych, co z kolei wpływa na dalsze procesy inżynieryjne oraz planistyczne.

Pytanie 2

Kiedy oznaczenia geodezyjne uległy zniszczeniu, rekonstruowanie punktów szczegółowej osnowy poziomej należy przeprowadzić na podstawie zarejestrowanych w opisie topograficznym zmierzonych odległości do

A. elementów terenowych z I kategorii dokładnościowej

B. punktów określanych jako poboczniki

C. najbliższych elementów terenu

D. sąsiednich funkcjonujących punktów osnowy

Odpowiedzi sugerujące korzystanie z sąsiednich istniejących punktów osnowy, najbliższych szczegółów terenowych lub szczegółów terenowych z I grupy dokładnościowej są mylące i mogą prowadzić do nieprecyzyjnych rezultatów w procesie odtwarzania zniszczonych punktów osnowy. Sąsiednie punkty osnowy, choć mogą wydawać się logicznym wyborem, często nie są dostatecznie bliskie, aby zapewnić odpowiednią dokładność geodezyjną. W przypadku, gdy punkty są usunięte lub zniszczone, opieranie się na ich sąsiedztwie może wprowadzać błędy wynikające z niepewności lokalizacji. Najbliższe szczegóły terenowe, chociaż mogą być użyteczne, nie mają często ustalonej geodezyjnej dokładności, co czyni je niewłaściwym odniesieniem. Ponadto, szczegóły terenowe z I grupy dokładnościowej mogą nie być przystosowane do precyzyjnego odtwarzania punktów osnowy, zwłaszcza jeśli nie są to punkty o stabilnej geodezyjnej charakterystyce. W praktyce, niepoprawne podejście do wyboru punktów odniesienia może prowadzić do znacznych błędów w pomiarach, co jest niezgodne z obowiązującymi standardami geodezyjnymi, które nakładają wymóg stosowania precyzyjnych i zweryfikowanych odniesień, takich jak poboczniki. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie punkty odniesienia są fundamentem dokładności w geodezji i powinny być starannie wybrane, aby zapewnić wiarygodność wyników pomiarowych.

Pytanie 3

W jakim dokumencie powinny zostać zapisane wyniki pomiarów liniowych, które nie zostały uwzględnione w dzienniku pomiarowym?

A. Dokumencie topograficznym

B. Raporcie technicznym

C. Mapie zasadniczej

D. Szkicu polowym

Szkic polowy jest właściwym dokumentem do umieszczania wyników pomiarów liniowych, które nie zostały wykazane w dzienniku pomiarowym. W kontekście prac geodezyjnych, szkic polowy służy jako zapis roboczy, w którym technicy oraz geodeci mogą rejestrować szczegółowe wyniki pomiarów oraz obserwacje dotyczące terenu. Taki szkic powinien zawierać nie tylko wyniki pomiarów, ale również opisy lokalizacji, metodyki stosowane podczas pomiarów oraz wszelkie inne istotne informacje, które mogą być przydatne w późniejszych analizach czy sprawozdaniach. Dobrą praktyką jest nanoszenie na szkic polowy wszelkich szczegółów, które mogą być istotne przy późniejszym sporządzaniu dokumentacji geodezyjnej. Warto również pamiętać, że zgodnie z obowiązującymi normami, szkic polowy powinien być starannie wykonany, aby zapewnić jednoznaczność i dokładność przedstawianych danych, co ma kluczowe znaczenie dla dalszych prac związanych z geodezją oraz inżynierią.

Pytanie 4

Dlaczego w geodezji ważna jest kalibracja przyrządów pomiarowych?

A. Aby zapewnić dokładność i wiarygodność pomiarów.

B. Aby przyspieszyć proces wykonywania pomiarów.

C. Aby zredukować zużycie materiałów pomiarowych.

D. Aby ułatwić transport sprzętu na miejsce pomiaru.

Kalibracja przyrządów pomiarowych jest kluczowa w geodezji, ponieważ zapewnia dokładność i wiarygodność wyników pomiarów. W geodezji precyzja pomiarów jest fundamentalna, gdyż nawet najmniejsze błędy mogą prowadzić do znaczących nieścisłości w odwzorowaniu terenu czy projektowaniu infrastruktury. Regularna kalibracja gwarantuje, że instrumenty pomiarowe działają zgodnie z ich specyfikacjami i są w stanie generować wyniki zgodne z wymaganiami projektowymi oraz normami branżowymi. Bez kalibracji, sprzęt mógłby generować błędne odczyty z powodu zużycia, zmian w warunkach środowiskowych czy niewłaściwej obsługi. Praktyczne zastosowanie kalibracji widoczne jest na przykład w budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do prawidłowego wykonania konstrukcji. Ponadto, kalibracja jest zgodna z dobrymi praktykami branżowymi i standardami ISO, które wymagają, by wszystkie urządzenia pomiarowe były regularnie kontrolowane i kalibrowane. Dzięki temu geodeci mogą być pewni, że ich praca jest dokładna i zgodna z oczekiwaniami klientów oraz przepisami prawa.

Pytanie 5

Azymut węzłowy został obliczony na podstawie 4 ciągów poligonowych, w których zarejestrowano:
− ciąg nr I - 5 kątów,
− ciąg nr II - 4 kąty,
− ciąg nr III - 3 kąty,
− ciąg nr IV - 2 kąty.
Który z ciągów ma największą wagę?

A. Ciąg III

B. Ciąg II

C. Ciąg IV

D. Ciąg I

Ciąg IV ma największą wagę, ponieważ zawiera najmniejszą liczbę pomierzonych kątów, co czyni go mniej obciążonym błędami pomiarowymi. W praktyce, im mniejsza ilość kątów w ciągu, tym większa jego waga, ponieważ zyskuje on na precyzji i wiarygodności w kontekście obliczeń azymutów. Ważenie ciągów kątowych opiera się na zasadzie, że każdy pomiar kątowy wprowadza potencjalny błąd, a im więcej pomiarów, tym suma błędów może być większa. Dlatego w geodezji i kartografii, stosując metody takie jak metoda najmniejszych kwadratów, preferuje się mniejsze ciągi pomiarowe dla uzyskania bardziej stabilnych i dokładnych wyników. Ponadto, w kontekście azymutów węzłowych, kluczowe jest także zrozumienie, że każdy pojedynczy kąt ma swoje znaczenie w rozrachunkach, a więc mniejsza ilość pomiarów w ciągu IV wpływa na jego większą wagę w całym procesie wyznaczania azymutów. Takie podejście jest zgodne z normami i dobrymi praktykami w dziedzinie geodezji.

Pytanie 6

Jakiej z wymienionych zasad nie wolno zastosować podczas sporządzania szkicu terenu przy pomiarze sytuacyjnym metodą ortogonalną?

A. Wpisania rzędnych punktów zdejmowanych równolegle do prostokątnej linii domiaru

B. Podania domiarów biegunowych (α, d) punktów, które są zdejmowane

C. Wpisania miar bieżących zdejmowanych punktów prostopadle do linii pomiarowej

D. Podania miary bieżącej (0,00) przy początkowym punkcie linii pomiarowej

Podanie domiarów biegunowych (α, d) zdejmowanych punktów nie jest zasadą stosowaną w metodzie ortogonalnej, ponieważ ta metoda opiera się na pomiarze prostopadłym do linii podstawowej oraz na określeniu odległości w kierunkach prostopadłych do tej linii. Przy pomiarach ortogonalnych kluczowe jest zachowanie prostokątności, co umożliwia precyzyjne wyznaczenie położenia punktów w przestrzeni. W praktyce, jeśli chcemy zmierzyć odległości i kąty, stosuje się metody, które umożliwiają dokładne określenie pozycji w oparciu o rzędne i odległości w kierunkach prostokątnych. Znajomość zasad stosowanych w różnych metodach pomiarowych jest istotna dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników, co jest kluczowe w geodezji i kartografii. Na przykład, w terenie, gdzie niemożliwe jest stosowanie domiarów biegunowych, możemy skupić się na pomiarach ortogonalnych przy pomocy teodolitu lub tachimetru, co zapewnia wysoką precyzję.

Pytanie 7

Jaki wzór powinien być użyty do obliczenia sumy kątów wewnętrznych w zamkniętym poligonie?

A. [β]t = (n + 2) · 200g

B. [β]t = Ap – Ak + n · 200g

C. [β]t = Ak – Ap + n · 200g

D. [β]t = (n - 2) · 200g

Wzór [β]t = (n - 2) · 200g jest kluczowy do obliczenia sumy kątów wewnętrznych w poligonie zamkniętym, gdzie n oznacza liczbę boków. W przypadku wielokątów, suma kątów wewnętrznych wynika z faktu, że każdy dodatkowy bok wprowadza dodatkowe kąty. W praktyce, dla trójkąta, który ma 3 boki, suma kątów wynosi 180°, co odpowiada wzorowi (3 - 2) · 180° = 180°. Dla czworokąta (4 boki) suma kątów wynosi 360° – (4 - 2) · 180° = 360°. Wzór ten jest szeroko stosowany w geometrii i architekturze, a także w inżynierii, gdzie dokładne obliczenia kątów są niezbędne do projektowania struktur. Zrozumienie tego wzoru pozwala na lepsze planowanie i realizację projektów, a także unikanie błędów konstrukcyjnych.

Pytanie 8

Aby ustanowić osnowę pomiarową, należy przeprowadzić terenowy wywiad na podstawie mapy

A. przeglądową

B. zasadniczą

C. klasyfikacyjną

D. topograficzną

Osnowa pomiarowa jest kluczowym elementem w geodezji, a jej zakładanie wymaga precyzyjnej dokumentacji i analizy terenu. Mapa zasadnicza, która jest szczegółowym opracowaniem graficznym terenu, zawiera niezbędne informacje dotyczące ukształtowania terenu, granic działek, istniejącej infrastruktury oraz innych istotnych elementów. Dzięki wykorzystaniu mapy zasadniczej, geodeta może dokładnie zidentyfikować miejsca, które będą wymagały szczegółowego pomiaru oraz ustalić odpowiednie punkty osnowy, które będą podstawą do dalszych prac pomiarowych. Przykładowo, w przypadku planowania budowy obiektu, analiza mapy zasadniczej pozwala na zlokalizowanie punktów referencyjnych oraz ustalenie granic działki. Dobre praktyki w zakresie zakładania osnowy pomiarowej podkreślają znaczenie dokładności i szczegółowości mapy zasadniczej, co ma kluczowe znaczenie dla jakości przeprowadzanych pomiarów oraz późniejszych analiz.

Pytanie 9

Jakie jest przyrost współrzędnej ∆x_1-2, przy pomiarze długości d_1-2 = 100,00 m oraz sinAz_1-2 = 0,7604 i cosAz_1-2 = 0,6494?

A. 64,94 m

B. 6,49 m

C. 76,04 m

D. 7,60 m

Aby obliczyć przyrost współrzędnej ∆x_1-2, możemy wykorzystać równania z zakresu trygonometrii. Długość d_1-2 = 100,00 m jest długością odcinka pomierzonego, a współrzędne ∆x_1-2 są związane z kierunkiem, w którym ten odcinek jest zorientowany. W tym przypadku sinAz_1-2 i cosAz_1-2 reprezentują odpowiednio sinus i cosinus azymutu odcinka. Przyrost współrzędnej ∆x_1-2 oblicza się przy pomocy wzoru: ∆x_1-2 = d_1-2 * cosAz_1-2. Podstawiając wartości: ∆x_1-2 = 100,00 m * 0,6494 = 64,94 m. W praktyce, takie obliczenia są niezwykle istotne w geodezji, inżynierii lądowej czy w kartografii, gdzie precyzyjne pomiary i obliczenia współrzędnych mają kluczowe znaczenie dla realizacji projektów. Stosowanie standardów, takich jak normy ISO w dziedzinie pomiarów, zapewnia dokładność i rzetelność uzyskiwanych wyników.

Pytanie 10

Przybliżone wartości azymutu dla punktu węzłowego W to: 54,2333^g, 54,2331^g, 54,2329^g. Jakia jest najbardziej prawdopodobna wartość azymutu punktu węzłowego W, zakładając, że w każdym z ciągów poligonowych wykonano tę samą liczbę pomiarów kątów, a punkt węzłowy jest ostatnim punktem w każdym z trzech ciągów?

A. 54,2331g

B. 162,6993g

C. 108,4664g

D. 54,2329g

Tak, odpowiedź 54,2331g jest tą, której szukaliśmy! To jest wartość, która najlepiej pasuje do średnich wyników pomiarów azymutu punktu węzłowego W. Jak wiadomo, przy obliczaniu azymutu w geodezji, ważne jest, by mieć na uwadze błędy pomiarowe. Chodzi o to, żeby uzyskać jak najdokładniejszy wynik. Mamy tutaj trzy różne pomiary: 54,2333g, 54,2331g i 54,2329g. Z tych pomiarów środkowa wartość, czyli 54,2331g, jest najbardziej prawdopodobna, bo jest najbliżej średniej arytmetycznej. W geodezji staramy się tak robić, bo to pomaga zredukować wpływ przypadkowych błędów. Tego typu podejście znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach, jak np. inżynieria lądowa czy kartografia, gdzie precyzyjne ustalenie kierunków jest mega istotne w projektowaniu i realizacji prac geodezyjnych.

Pytanie 11

Wykonanie geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego włazu studzienki kanalizacyjnej powinno umożliwiać określenie lokalizacji tego elementu terenowego w odniesieniu do punktów poziomej osnowy geodezyjnej z precyzją nie mniejszą niż

A. 0,30 m

B. 0,20 m

C. 0,10 m

D. 0,50 m

Ocena położenia włazu studzienki kanalizacyjnej z dokładnością nie mniejszą niż 0,10 m jest zgodna z obowiązującymi standardami geodezyjnymi. Tego rodzaju pomiary są kluczowe w kontekście projektowania oraz utrzymania infrastruktury wodno-kanalizacyjnej. W praktyce oznacza to, że pomiar powinien być realizowany z wykorzystaniem precyzyjnych narzędzi geodezyjnych, takich jak tachimetry czy systemy GPS, które umożliwiają osiągnięcie odpowiedniej dokładności. Na przykład, w przypadku budowy nowych sieci kanalizacyjnych, precyzyjne umiejscowienie włazów pozwala na późniejsze łatwiejsze przeprowadzanie prac konserwacyjnych oraz inspekcji. Dodatkowo, warto zauważyć, że w praktyce inżynieryjnej dąży się do minimalizowania błędów pomiarowych, co w konsekwencji przekłada się na większą efektywność i bezpieczeństwo eksploatacji infrastruktury.

Pytanie 12

Godło mapy 6.115.27.25.3.4 w systemie współrzędnych PL-2000 reprezentuje mapę w skali

A. 1:2000

B. 1:1000

C. 1:5000

D. 1:500

Wybór odpowiedzi 1:5000 jako właściwej w kontekście godła mapy 6.115.27.25.3.4 w układzie współrzędnych PL-2000 jest zgodny z powszechnie przyjętymi standardami kartograficznymi. Mapa w skali 1:5000 oznacza, że jeden jednostkowy pomiar na mapie odpowiada 5000 jednostkom w rzeczywistości. Tego rodzaju skala jest często stosowana w planowaniu przestrzennym oraz w dokumentacji budowlanej, co czyni ją niezwykle użyteczną w praktyce. Na przykład, w planowaniu urbanistycznym, mapy w skali 1:5000 pozwalają na dokładną analizę terenu, co jest kluczowe dla projektowania infrastruktury i oceny wpływu na środowisko. Ponadto, w Polsce standardy kartograficzne wskazują, że skale takie jak 1:5000 są odpowiednie dla oznaczania szczegółowych informacji, takich jak granice działek, lokalizacja budynków czy infrastruktura drogowa. Dlatego wiedza na temat skal mapy i ich zastosowania jest niezbędna dla profesjonalistów w dziedzinie geodezji, architektury i planowania przestrzennego.

Pytanie 13

Jaką odległość mają punkty hektometrowe na osi trasy?

A. 100 m

B. 200 m

C. 50 m

D. 150 m

Punkty hektometrowe to standardowe punkty pomiarowe na trasie, które są oddalone od siebie o 100 m. Jest to istotne w kontekście nawigacji, planowania tras oraz w zarządzaniu ruchem drogowym. Umożliwia to precyzyjne określenie lokalizacji pojazdu lub obiektu na danej trasie. W praktyce, punkty te są wykorzystywane w różnych systemach transportowych, w tym w kolejnictwie, gdzie oznaczają konkretne odległości między stacjami. Przy ustalaniu rozkładów jazdy oraz w przypadku monitorowania postępu transportu, dokładne określenie odległości jest kluczowe. Standardy takie jak normy ISO w zakresie transportu i logistyki oraz dobre praktyki związane z oznaczaniem tras uwzględniają właśnie odległości określane w hektometrach, co ułatwia komunikację i zarządzanie procesami logistycznymi.

Pytanie 14

Punkty kontrolne, które są używane w trakcie analizy przemieszczeń obiektów budowlanych, powinny być rozmieszczane

A. jak najdalej od analizowanego obiektu

B. bezpośrednio na analizowanym obiekcie

C. jak najbliżej punktów odniesienia dotyczących badanego obiektu

D. w bezpośredniej bliskości analizowanego obiektu

Umieszczanie punktów kontrolnych jak najbliżej punktów odniesienia, jak również jak najdalej od badanego obiektu, jest koncepcją, która w praktyce prowadzi do poważnych błędów w pomiarach. Bliskie umiejscowienie punktów odniesienia może wpłynąć na ich stabilność, natomiast umiejscowienie z dala od obiektu ogranicza zdolność do precyzyjnego monitorowania jego przemieszczeń. Takie podejście może prowadzić do błędów pomiarowych, które są trudne do zidentyfikowania. W praktyce, kluczowe jest, aby punkty kontrolne były umieszczone w miejscach, które najlepiej oddają rzeczywiste przemieszczenia obiektu, a nie w ich pobliżu, co bywa mylone z dokładnością. Z kolei umieszczanie punktów kontrolnych na badanym obiekcie pozwala na dokładną lokalizację przemieszczeń i umożliwia ich efektywne monitorowanie. Użytkownicy często popełniają błąd, myśląc, że oddalenie punktów kontrolnych od obiektu zwiększa ich niezawodność, co jest nieprawdziwe, gdyż taka praktyka może prowadzić do utraty krytycznych danych o stanie konstrukcji. Również umieszczanie punktów kontrolnych w bezpośredniej bliskości obiektu, ale nie na nim, może prowadzić do nieadekwatnych odczytów w sytuacji, gdy obiekt ulega deformacji w sposób nierównomierny. W związku z tym, przestrzeganie standardów oraz dobrych praktyk branżowych jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości pomiarów i monitorowania obiektów budowlanych.

Pytanie 15

Która z metod pomiarów sytuacyjnych szczegółów terenowych opiera się na pomiarze kątów oraz odległości przy użyciu tachimetru?

A. Biegunowa

B. Wcięć kątowych

C. Ortogonalna

D. Domiarów prostokątnych

Metoda biegunowa to naprawdę podstawowa rzecz w geodezji. Chodzi o to, żeby zmierzyć kąty i odległości przy pomocy tachimetru. Dzięki temu, można dokładnie ustalić, gdzie są punkty w terenie, w odniesieniu do jednego, wybranego punktu. Tachimetr łączy w sobie teodolity i dalmierze, co pozwala na jednoczesne odczyty kątów poziomych i pionowych oraz dystansów do różnych punktów. To wszystko sprawia, że pomiary są efektywniejsze i bardziej precyzyjne. Metoda biegunowa jest szczególnie przydatna, gdy teren jest trudny do ogarnięcia, albo gdy potrzebujemy szybko i dokładnie zarejestrować teren. W branży są też różne normy, jak te ISO dotyczące pomiarów, które mówią, jak ważne jest korzystanie z tej metody w geodezji i inżynierii, czy przy tworzeniu map.

Pytanie 16

Jeśli długość odcinka na mapie w skali 1:500 wynosi 20 cm, to jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 500 m

B. 1000m

C. 100 m

D. 50 m

Odpowiedź 100 m jest poprawna, ponieważ w skali 1:500 każdy 1 cm na mapie reprezentuje 500 cm w rzeczywistości, co odpowiada 5 m. Aby obliczyć rzeczywistą długość odcinka, należy pomnożyć długość odcinka na mapie przez wartość skali. W tym przypadku: 20 cm (długość na mapie) x 500 cm (w rzeczywistości na 1 cm) = 10000 cm, co przelicza się na 100 m. Przykład zastosowania tej wiedzy można znaleźć w geodezji i kartografii, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do tworzenia map i planów. Stosowanie skal w praktyce umożliwia inżynierom, architektom oraz planistom przestrzennym dokładne odwzorowywanie rzeczywistych odległości i powierzchni, co jest kluczowe dla efektywnego projektowania i realizacji inwestycji budowlanych oraz zarządzania przestrzenią. Wiedza ta jest również przydatna w czasie wędrówek czy nawigacji, gdzie umiejętność odczytywania map i przeliczania skal jest niezbędna dla bezpieczeństwa i orientacji w terenie.

Pytanie 17

Jaki jest błąd względny w pomiarze odcinka długości 250,00 m, jeśli jego długość zmierzono z błędem średnim ±5 cm?

A. 1/50

B. 1/500

C. 1/100

D. 1/5000

Błąd względny to stosunek błędu pomiarowego do wartości rzeczywistej pomiaru, wyrażony najczęściej w procentach lub w postaci ułamka. W tym przypadku mamy pomiar odcinka o długości 250,00 m z błędem średnim ±5 cm. Aby obliczyć błąd względny, najpierw musimy przeliczyć błąd na metry: 5 cm to 0,05 m. Następnie stosujemy wzór na błąd względny: Błąd względny = (błąd pomiaru / wartość rzeczywista) = (0,05 m / 250 m). Po wykonaniu obliczeń otrzymujemy błąd względny równy 0,0002, co po przekształceniu daje 1/5000. Ta wiedza jest niezwykle przydatna w praktyce, zwłaszcza w inżynierii i naukach ścisłych, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe. Zrozumienie błędów pomiarowych pozwala na lepsze projektowanie eksperymentów oraz stosowanie odpowiednich narzędzi do ich analizy. Współczesne standardy w zakresie metrologii zalecają regularne kalibracje urządzeń pomiarowych, aby zminimalizować błędy, co potwierdza znaczenie tego zagadnienia w praktyce.

Pytanie 18

Który z poniższych dokumentów jest wymagany przy wykonywaniu inwentaryzacji powykonawczej budowli?

A. Projekt budowlany

B. Instrukcja obsługi tachimetru

C. Mapa zasadnicza

D. Mapa topograficzna

Pozostałe dokumenty wymienione w pytaniu, choć mogą być przydatne w różnych etapach pracy geodezyjnej, nie są kluczowe dla samej inwentaryzacji powykonawczej budowli. Mapa zasadnicza jest używana przede wszystkim do celów ogólnego planowania przestrzennego oraz jako podstawa do tworzenia różnego rodzaju planów miejscowych. Zawiera ona informacje o sieciach uzbrojenia terenu, granicach działek czy ukształtowaniu terenu, ale nie dostarcza szczegółowych danych na temat samej budowli, które są niezbędne do przeprowadzenia inwentaryzacji powykonawczej. Mapa topograficzna natomiast, jest bardziej szczegółowa i obejmuje większe obszary, ale jej głównym celem jest odwzorowanie ukształtowania terenu oraz elementów krajobrazu, co nie jest bezpośrednio związane z dokumentacją budowlaną konkretnej budowli. Instrukcja obsługi tachimetru, choć istotna z punktu widzenia samego procesu pomiarowego, nie odnosi się do dokumentacji budowlanej ani do wymogów formalnych związanych z inwentaryzacją powykonawczą. Jest to raczej techniczny dokument pomocniczy, który zapewnia poprawne użytkowanie sprzętu pomiarowego, ale nie wpływa bezpośrednio na zgodność budowli z projektem budowlanym. W kontekście inwentaryzacji powykonawczej, kluczowe jest porównanie rzeczywistego stanu budowli z zapisami w projekcie budowlanym, co czyni ten dokument niezbędnym, podczas gdy inne mogą być jedynie wspomagające.

Pytanie 19

Na podstawie przedstawionego raportu z wyrównania współrzędnych punktów osnowy realizacyjnej określ, ile wynosi błąd średni położenia punktu 1005.

Lp.	Nr P	X [m]	Y [m]	Mx [m]	My [m]	Mp [m]	KL
1	1000	843729.5930	255814.6326	0.0079	0.0182	0.0198
2	1004	843905.8055	255769.8816	0.0144	0.0183	0.0233
3	1003	843923.6493	255717.1519	0.0166	0.0185	0.0248
4	1002	843906.0657	255712.5892	0.0179	0.0186	0.0258
5	1005	843936.8654	255729.4112	0.0158	0.0185	0.0243
6	1221	843726.5500	255606.6300	0.0000	0.0000	0.0000
7	767	845301.9800	255940.3500	0.0000	0.0000	0.0000	s
8	1336	845312.2400	255012.0300	0.0000	0.0000	0.0000	s
9	1228	844953.2000	257194.2500	0.0000	0.0000	0.0000	s

A. 24,3 mm

B. 23,4 mm

C. 18,5 mm

D. 15,8 mm

Błędne odpowiedzi wskazują na powszechne nieporozumienia dotyczące analizy danych pomiarowych oraz interpretacji raportów z wyrównania współrzędnych. Na przykład, podanie wartości 18,5 mm sugeruje, że pomiar został niedoszacowany, co może wynikać z pomyłki w odczycie lub z nieprawidłowego zrozumienia metodyki obliczeń. W przypadku odpowiedzi 23,4 mm oraz 15,8 mm, można zauważyć, że mogą one być wynikiem błędów w obliczeniach statystycznych, które często są stosowane do oceny precyzji pomiarów. Dobrze jest pamiętać, że błąd średni położenia to nie tylko suma błędów indywidualnych, ale również uwzględnia rozkład błędów w kontekście całego zbioru pomiarowego. Powszechnym błędem myślowym jest skupienie się na pojedynczych wartościach bez szerszej analizy raportu, co prowadzi do niesłusznych wniosków. Odpowiednia interpretacja raportów z wyrównania wymaga znajomości metod statystycznych oraz umiejętności analizy danych, co jest kluczowe w geodezji, aby zapewnić zgodność z przyjętymi standardami jakości oraz dokładności pomiarów.

Pytanie 20

W jaki sposób oraz gdzie są przedstawiane rezultaty wywiadu terenowego?

A. Na szkicach polowych, ołówkiem

B. Na szkicach polowych, kolorem czarnym i czerwonym

C. Na kopii mapy zasadniczej, kolorem zielonym

D. Na kopii mapy ewidencyjnej lub zasadniczej, kolorem czerwonym

Wyniki wywiadu terenowego uwidaczniają się na kopii mapy ewidencyjnej lub zasadniczej, kolorem czerwonym, co jest zgodne z przyjętymi standardami w geodezji i kartografii. Tego rodzaju oznaczenia mają na celu jasne wskazanie obszarów, które zostały zbadane oraz wyników przeprowadzonych analiz. Użycie koloru czerwonego jest powszechnie stosowane w dokumentacji geodezyjnej, co pozwala na łatwe zidentyfikowanie obszarów o podwyższonej istotności lub wymagających szczegółowej analizy. Na przykład, w przypadku inwentaryzacji terenów pod zabudowę, takie oznaczenie może wskazywać na tereny wymagające dodatkowych badań środowiskowych. Praktyka ta nie tylko ułatwia pracę geodetom, ale także zwiększa przejrzystość dokumentacji dla innych zainteresowanych stron, takich jak inwestorzy czy organy administracji publicznej. Dodatkowo, takie podejście jest zgodne z normami ISO i zaleceniami krajowych instytucji zajmujących się geodezją.

Pytanie 21

Punkty umieszczane na powierzchni monitorowanego obiektu, które sygnalizują zmiany lokalizacji elementów obiektu, to punkty

A. kontrolne

B. kontrolowane

C. wiążące

D. odniesienia

Odpowiedź 'kontrolowane' jest poprawna, ponieważ punkty kontrolowane to specyficzne punkty umieszczane na monitorowanym obiekcie, które służą do obserwacji i analizy zmian w ich położeniu. Używane są w różnych dziedzinach, takich jak inżynieria, geodezja czy monitorowanie konstrukcji, aby ocenić deformacje, ruchy czy inne zmiany w czasie. Przykładowo, w budownictwie punkty kontrolowane mogą być wykorzystane do monitorowania osiadania fundamentów budynku po jego wybudowaniu. Zastosowanie takich punktów jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, takimi jak standardy geodezyjne, które sugerują regularne pomiary oraz dokumentację wyników, co ułatwia analizę zmian oraz identyfikację ewentualnych problemów w konstrukcji. W kontekście systemów monitorowania, punkty kontrolowane pozwalają na automatyzację procesów i poprawiają dokładność pomiarów poprzez zastosowanie technologii takich jak GPS czy skanowanie laserowe, które mogą być zintegrowane z systemami zarządzania obiektami.

Pytanie 22

Błąd w osi celowej niwelatora o charakterze niepoziomym zalicza się do kategorii błędów

A. systematycznych

B. przypadkowych

C. pozornych

D. średnich

Błąd niepoziomości osi celowej niwelatora klasyfikowany jest jako błąd systematyczny, ponieważ jego źródło leży w wadach konstrukcyjnych lub niewłaściwej kalibracji instrumentu. Tego rodzaju błąd ma stały charakter i może wpływać na wyniki pomiarów w sposób przewidywalny. Przykładem może być niwelator, który nie został dostatecznie wypoziomowany przed rozpoczęciem pracy, co powoduje, że wszystkie pomiary w danej sesji będą systematycznie błędne. Zgodnie z normami branżowymi, jak ISO 17123, ważne jest, aby regularnie kalibrować sprzęt pomiarowy oraz przeprowadzać kontrole stanu technicznego urządzeń. Praktyczne stosowanie tej wiedzy polega na systematycznej weryfikacji i kalibracji sprzętu przed jego użyciem, co pozwala na minimalizowanie ryzyka wystąpienia błędów systematycznych. Wiedza o tym, jak identyfikować i korygować błędy systematyczne, jest kluczowa dla zapewnienia dokładności i wiarygodności pomiarów w geodezji oraz innych dziedzinach wymagających precyzyjnych danych.

Pytanie 23

Jakie są dozwolone długości rzędnych w trakcie pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy?

A. 80 m

B. 25 m

C. 50 m

D. 75 m

Odpowiedź 25 m jest na pewno dobra. W geodezji i kartografii mamy określone normy, które mówią, że dla pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy maksymalna długość rzędnej to właśnie 25 m. To ważne, bo dzięki temu możemy mieć większą pewność, że pomiary będą dokładne. Na przykład, gdy mierzysz granice działek czy punkty osnowy, trzymanie się tej długości pomaga uniknąć błędów, które mogą się pojawić z powodu różnych zakłóceń, takich jak drgania czy sam sprzęt. A według normy PN-EN ISO 19130, precyzyjność pomiarów jest kluczowa, więc warto się tego trzymać, żeby mieć wiarygodne dane na później.

Pytanie 24

Przyjmując pomiarową osnowę sytuacyjną, należy zrealizować pomiary liniowe z przeciętnym błędem pomiaru odległości

A. md ≤ 0,07 m + 50 mm/km

B. md ≤ 0,05 m + 70 mm/km

C. md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km

D. md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km

Odpowiedzi takie jak md ≤ 0,05 m + 70 mm/km, md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km oraz md ≤ 0,07 m + 50 mm/km nie spełniają wymogów dla precyzyjnych pomiarów liniowych w geodezji. W pierwszej z tych odpowiedzi, błąd systematyczny wynoszący 5 cm jest zbyt wysoki, szczególnie w kontekście projektów wymagających wysokiej dokładności, jak np. budowa infrastruktury. Z kolei błąd na jednostkę długości wynoszący 70 mm/km wskazuje na znaczną deprecjację jakości pomiarów w dłuższych odległościach, co może prowadzić do poważnych nieścisłości w danych pomiarowych. W odpowiedzi md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km, chociaż błąd początkowy jest niski, to dodatkowy błąd na kilometr przekracza akceptowane wartości dla wielu zastosowań, co obniża ogólną precyzję pomiarów. W przypadku ostatniej odpowiedzi, md ≤ 0,07 m + 50 mm/km, gdzie błąd systematyczny sięga 7 cm, również nie jest dopuszczalne w kontekście standardów branżowych. W geodezji kluczowe jest, aby zapewnić odpowiednią jakość pomiarów, a nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do błędnych wyników, które wpływają na dalsze etapy projektów budowlanych. W praktyce, zbyt duże błędy pomiarowe mogą skutkować koniecznością ponownego wykonania prac geodezyjnych, co wiąże się z niepotrzebnymi kosztami i opóźnieniami.

Pytanie 25

Jaki jest błąd wartości wyrównanej, jeśli kąt poziomy został zmierzony 4 razy, a średni błąd pojedynczego pomiaru kąta wynosi ±10^cc?

A. M = ±2cc

B. M = ±4cc

C. M = ±5cc

D. M = ±3cc

Odpowiedź M = ±5cc jest poprawna, ponieważ błąd wartości wyrównanej oblicza się na podstawie błędu pomiaru oraz liczby pomiarów. W tym przypadku, błąd średni pojedynczego pomiaru wynosi ±10cc, a kąt poziomy został zmierzony cztery razy. Aby obliczyć błąd wartości wyrównanej, stosujemy wzór: M = błąd średni pomiaru / √n, gdzie n to liczba pomiarów. W naszym przypadku: M = ±10cc / √4 = ±10cc / 2 = ±5cc. Zastosowanie tej metody pozwala na uzyskanie bardziej precyzyjnych wyników pomiarów, które są kluczowe w inżynierii i geodezji. Umożliwia to nie tylko poprawę dokładności, ale także redukcję ryzyka błędów w dalszych analizach i obliczeniach. W praktyce, znajomość błędów pomiarowych oraz ich poprawne obliczanie jest fundamentalne dla zapewnienia jakości i wiarygodności wyników w takich dziedzinach jak geodezja, inżynieria czy kartografia.

Pytanie 26

Która z metod nie jest przeznaczona do realizacji geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów w terenie?

A. Wcięć kątowych

B. Domiarów prostokątnych

C. Biegunowa

D. Punktów rozproszonych

Odpowiedź "Punktów rozproszonych" jest prawidłowa, ponieważ metoda ta nie służy do geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów terenowych. W geodezji sytuacyjnej wykorzystuje się techniki, które umożliwiają precyzyjne określenie położenia punktów w terenie, co jest kluczowe dla tworzenia map oraz dokumentacji geodezyjnej. Metody takie jak wcięcia kątowe, biegunowa czy domiary prostokątne są standardowymi technikami stosowanymi do precyzyjnego pomiaru kątów i odległości pomiędzy punktami. Przykładowo, metoda biegunowa polega na pomiarze kątów i odległości od jednego punktu do innych, co pozwala na tworzenie dokładnych rysunków sytuacyjnych. Z kolei domiary prostokątne wykorzystują współrzędne prostokątne, co jest szczególnie przydatne w obszarach miejskich. W przypadku punktów rozproszonych, metoda ta nie jest stosowana do pomiarów sytuacyjnych, lecz raczej do określenia lokalizacji punktów w kontekście pomiarów przestrzennych, co nie odpowiada wymaganiom geodezyjnym w analizie sytuacyjnej.

Pytanie 27

Który z obiektów należy do I grupy dokładnościowej detali terenowych?

A. Plac sportowy

B. Słup telekomunikacyjny

C. Skarpa bez umocnień

D. Rura wodociągowa

Przewód wodociągowy nie łapie się do I grupy dokładnościowej, bo jego miejsce może się zmieniać i często jest schowany pod ziemią, co utrudnia jego lokalizację. W porównaniu do słupów telekomunikacyjnych, które są stałe, przewody potrzebują dodatkowych informacji, żeby je znaleźć. Zresztą skarpy, jako coś naturalnego, też nie pasują do tej grupy, bo ich położenie zmienia się przez erozję czy działania ludzi. Boisko sportowe, choć jest widoczne, ma zbyt dużą powierzchnię i różne kształty, przez co nie spełnia wymogów precyzyjnej lokalizacji. Widać, że to mylne podejście do oceny obiektów w geodezji. Wiele osób myśli, że widoczne rzeczy są bardziej precyzyjne, co prowadzi do złych wniosków i problemów przy planowaniu w inżynierii oraz urbanistyce. Ważne jest, żeby rozumieć różnice w dokładności obiektów, bo to jest kluczowe dla dobrego zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 28

Oznaczenie punktu na profilu poprzecznym trasy L 14,5 wskazuje, że jego odległość od osi trasy po lewej stronie wynosi

A. 1,450 m

B. 145,000 m

C. 14,500 m

D. 0,145 m

Odpowiedź 14,500 m jest właściwa, ponieważ w kontekście profilu poprzecznego trasy, oznaczenie L 14,5 wskazuje na odległość od osi trasy w metrach. System oznaczeń stosowany w inżynierii lądowej i transportowej, w tym w projektowaniu dróg i kolei, przyjmuje, że wartości po 'L' są podawane w metrach, a ich liczba jest interpretowana jako odległość od linii centralnej. Przykładowo, jeżeli mamy trasę kolejową, oznaczenie L 14,5 może odnosić się do konkretnego punktu, który znajduje się 14,5 metra na lewo od osi centralnej torów. Tego rodzaju dane są kluczowe przy planowaniu infrastruktury, gdyż pozwalana na precyzyjne rozmieszczenie elementów takich jak perony, przejazdy, czy urządzenia sygnalizacyjne. Zrozumienie tego systemu oznaczeń jest niezbędne dla inżynierów, architektów i osób zajmujących się projektowaniem infrastruktury transportowej, aby zapewnić efektywne i bezpieczne użytkowanie dróg i tras kolejowych.

Pytanie 29

Z jaką precyzją podaje się wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych?

A. 0,1 m

B. 0,5 m

C. 0,05 m

D. 0,01 m

Wiele osób może mieć trudności z zrozumieniem, dlaczego dokładność 0,05 m, 0,5 m czy 0,1 m jest niewystarczająca w kontekście wysokości elementów uzbrojenia terenu. Wysokości podawane z dokładnością do 0,05 m nie uwzględniają wszystkich drobnych, ale krytycznych różnic, które mogą wystąpić w terenie. W inżynierii i geodezji, zwłaszcza w przypadku projektów budowlanych, nawet małe odchylenia mogą prowadzić do znacznych problemów, jak chociażby nieodpowiednie odprowadzenie wód opadowych lub niewłaściwe osadzenie obiektów. Podobnie, dokładność 0,5 m jest zbyt ogólna, aby spełnić wymagania dzisiejszej inżynierii lądowej, gdzie standardy precyzji są znacznie wyższe w związku z rozwojem technologii pomiarowych. Nie można również zapominać, że podanie wysokości z dokładnością do 0,1 m, chociaż zbliża się do wymagań, nadal nie zapewnia wymaganego poziomu precyzji, który jest konieczny w kontekście regulacji prawnych i norm branżowych. Ważne jest, aby rozumieć, że niedoszacowanie wymaganej dokładności może prowadzić do kosztownych błędów w projektowaniu oraz realizacji inwestycji, co podkreśla rolę dbałości o szczegóły w geodezji i inżynierii.

Pytanie 30

Lokalizacja charakterystycznych punktów w terenie w procesie niwelacji punktów rozprzestrzenionych ustalana jest za pomocą metody

A. biegunowej

B. ortogonalnej

C. tachimetrycznej

D. przedłużeń

Odpowiedzi tachimetryczna, ortogonalna oraz przedłużeń wskazują na różne podejścia w pomiarze i niwelacji, które nie są właściwe w kontekście określenia położenia punktów rozproszonych. Metoda tachimetryczna, choć użyteczna do pomiarów kątów i odległości, nie jest optymalna dla precyzyjnego określania lokalizacji punktów w rozproszonym terenie, ponieważ koncentruje się głównie na pomiarach punktów z jednego stanowiska oraz może prowadzić do błędów w przypadku przeszkód terenowych. Z kolei metoda ortogonalna, która zakłada stosowanie prostokątnych układów współrzędnych, jest bardziej odpowiednia dla zadań, gdzie punkty są poukładane w regularny sposób, a nie w sposób rozproszony. Przedłużenia, w swoim podstawowym sensie, polegają na wydłużaniu linii przez konkretne punkty, co nie odpowiada na potrzeby związane z niwelacją punktów rozproszonych. Wybór niewłaściwej metody może prowadzić do znaczących błędów w pomiarach, co jest szczególnie problematyczne w projektach budowlanych, gdzie precyzja jest kluczowa. Zrozumienie, kiedy i jak stosować konkretne techniki pomiarowe, jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu w obszarze geodezji i inżynierii lądowej.

Pytanie 31

Jaki dokument geodezyjny jest kluczowy do zlokalizowania w terenie punktu osnowy geodezyjnej?

A. Szkic przeglądowy

B. Dziennik pomiaru kątów osnowy

C. Opis topograficzny punktu

D. Dziennik pomiaru boków osnowy

Opis topograficzny punktu jest kluczowym dokumentem geodezyjnym, który zawiera wszelkie istotne informacje o lokalizacji punktu osnowy geodezyjnej. Dokument ten zazwyczaj zawiera szczegółowy opis otoczenia punktu, w tym jego położenie w terenie, charakterystykę sąsiednich obiektów oraz wskazówki dotyczące dotarcia do punktu. Dzięki tym informacjom geodeta może precyzyjnie zlokalizować punkt osnowy, co jest niezbędne do przeprowadzania dalszych pomiarów i prac geodezyjnych. W praktyce, opis topograficzny jest często stosowany w projektach, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe, jak w inżynierii lądowej czy planowaniu przestrzennym. Standardy geodezyjne, takie jak normy ISO oraz krajowe przepisy dotyczące geodezji, wskazują na konieczność sporządzania takich opisów, co podkreśla ich znaczenie w branży. Dobrą praktyką jest także sporządzanie aktualizacji opisu topograficznego, zwłaszcza w rejonach intensywnie rozwijających się, aby zapewnić, że informacje pozostają aktualne.

Pytanie 32

Aby ułatwić lokalizację zmierzonych szczegółów danego obszaru na odpowiednim szkicu terenowym, tworzy się szkic

A. przeglądowy

B. tachimetryczny

C. podstawowy

D. dokumentacyjny

Odpowiedzi "podstawowy", "dokumentacyjny" i "tachimetryczny" nie są właściwe w kontekście wskazania szkicu, który ma służyć do łatwego odnalezienia pomierzonych szczegółów fragmentu terenu. Szkic podstawowy to dokument, który zazwyczaj zawiera dane referencyjne używane do opracowywania bardziej szczegółowych planów oraz projektów. Jego zakres i dokładność są często niewystarczające do przedstawienia ogólnego układu terenu. Z kolei szkic dokumentacyjny służy do archiwizacji zdarzeń geodezyjnych i jest bardziej szczegółowy, ale jego celem nie jest ułatwienie bieżącej orientacji w terenie, lecz raczej dokumentacja stanu na dany moment. Natomiast szkic tachimetryczny jest narzędziem wykorzystywanym do bardziej precyzyjnych pomiarów, w tym obliczeń kątów i odległości, co jest istotne w geodezji, jednak nie odpowiada on na potrzeby szybkiego odnalezienia danych w terenie. Wybór odpowiedniego rodzaju szkicu jest kluczowy; niewłaściwe podejście do tej kwestii może prowadzić do nieefektywności w procesie zbierania i analizowania danych. Ważne jest zrozumienie, że każdy z tych szkiców ma swoje specyficzne zastosowanie i nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia kontekstu operacyjnego.

Pytanie 33

Długość odcinka na mapie w skali 1:2 000 wynosi 3 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 6 m

B. 60 m

C. 600 m

D. 0,6 m

Odpowiedź 60 m to dobry strzał! Tutaj skala 1:2000 mówi, że 1 cm na mapie to 2000 cm w rzeczywistości. Jak chcesz obliczyć rzeczywistą długość odcinka, to bierzemy długość na mapie, czyli 3 cm, i mnożymy przez tę wartość skali. Czyli 3 cm razy 2000 cm daje nam 6000 cm. Potem przeliczamy na metry, dzieląc przez 100, co daje 60 m. Takie obliczenia są całkiem standardowe w kartografii i geodezji, co jest ważne, bo precyzyjne pomiary mogą mieć duże znaczenie przy różnych projektach, jak budowy czy tworzenie map turystycznych. Zresztą, bez dokładnych danych ciężko podjąć dobre decyzje.

Pytanie 34

Mapa zasadnicza to rodzaj map

A. sozologicznych

B. społecznych

C. fizjologicznych

D. gospodarczych

Mapa zasadnicza to, krótko mówiąc, bardzo ważny element, jak chodzi o systemy informacji geograficznej. Jest to mapa, która pokazuje najistotniejsze cechy terenu, takie jak granice administracyjne, różne rodzaje dróg czy nawet ukształtowanie powierzchni. Moim zdaniem, to niesamowite, jak wiele zastosowań ma ta mapa. Od planowania miast po rolnictwo – wszędzie się przydaje. Dla inwestycji infrastrukturalnych to wręcz niezbędne narzędzie, bo pomaga zrozumieć, gdzie i jakie tereny są dostępne. Warto też wiedzieć, że takie standardy jak ISO 19101 i wytyczne GUGIK podkreślają znaczenie map zasadniczych. One są jak fundament dla innych, bardziej szczegółowych map. Bez nich trudno by było mówić o jakiejkolwiek mapie w kontekście gospodarczym.

Pytanie 35

Długość boku kwadratowej działki a = 100,00 m została zmierzona z średnim błędem m_a = ±5 cm. Jaką wartość ma średni błąd m_p w obliczeniu pola P tej działki?

A. mp = ±1 m2

B. mp = ±20 m2

C. mp = ±5 m2

D. mp = ±10 m2

Niepoprawne odpowiedzi są rezultatem błędnych interpretacji zależności między błędami pomiarowymi a obliczanym polem. Wartości błędów przedstawione w odpowiedziach, takie jak mp = ±20 m2, mp = ±5 m2 czy mp = ±1 m2, nie są zgodne z zasadami propagacji błędów. Na przykład, mp = ±20 m2 sugeruje, że błąd pomiarowy jest większy niż rzeczywisty wpływ błędu długości boku na pole, co jest sprzeczne z logiką obliczeń. Taki błąd myślowy może wynikać z nieprawidłowego zastosowania wzoru na błąd średni lub nieuwzględnienia, że pole jest funkcją kwadratową. Odpowiedź mp = ±5 m2 z kolei nie uwzględnia całkowitego wpływu błędu pomiarowego na pole, co ogranicza dokładność obliczeń. Wydaje się, że w tym przypadku nie zrozumiano, że należy pomnożyć długość boku przez 2, aby uwzględnić wpływ błędu w obliczeniach. Z kolei mp = ±1 m2 jest zdecydowanie zaniżonym wynikiem, który również ignoruje zasadnicze zasady propagacji błędów. W praktyce, przy obliczeniach inżynieryjnych, niedoszacowanie błędów może prowadzić do poważnych konsekwencji, stąd tak istotne jest stosowanie odpowiednich wzorów i metod w celu uzyskania precyzyjnych wyników. Warto również pamiętać o standardach metrologicznych, które kładą nacisk na odpowiednie traktowanie błędów pomiarowych w każdym etapie pracy. Wysoka dokładność obliczeń jest kluczowa w wielu dziedzinach, w tym w budownictwie, geodezji i inżynierii, gdzie błędy mogą wpływać na bezpieczeństwo i efektywność realizowanych projektów.

Pytanie 36

Jakiej z poniższych czynności nie przeprowadza się podczas wywiadu terenowego?

A. Stabilizacji znaków punktów osnowy geodezyjnej

B. Uzyskania informacji o terenie, który ma być poddany pomiarom

C. Rozpoznania w terenie punktów osnowy geodezyjnej

D. Zestawienia treści materiałów PZG i K ze stanem rzeczywistym

Odpowiedź 'Stabilizacji znaków punktów osnowy geodezyjnej' jest prawidłowa, ponieważ stabilizacja znaków odbywa się w ramach prac geodezyjnych, które są realizowane po przeprowadzeniu wywiadu terenowego. Wywiad terenowy ma na celu zebranie niezbędnych informacji o terenie, a nie bezpośrednią stabilizację punktów. Stabilizacja znaków polega na ich odpowiednim umiejscowieniu oraz zapewnieniu długotrwałej, niezmiennej lokalizacji, co jest kluczowe dla późniejszych pomiarów i obliczeń. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest sytuacja, gdy na obszarze planowanej budowy konieczne jest ustalenie punktów osnowy geodezyjnej, aby zapewnić dokładne pomiary i dokumentację geodezyjną. Takie działania są zgodne z normami i standardami, które określają procedury związane z geodezyjnym pozyskiwaniem danych i ich weryfikacją w terenie. W praktyce, po przeprowadzeniu wywiadu, geodeci mogą planować stabilizację punktów, co pozwala na długoterminowe i precyzyjne monitorowanie zmian w terenie.

Pytanie 37

Zbiór danych o skrócie BDOT500, który służy do tworzenia mapy zasadniczej, oznacza bazę danych

A. geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu

B. obiektów topograficznych

C. szczegółowych osnów geodezyjnych

D. ewidencji gruntów i budynków

Niepoprawne odpowiedzi dotyczą różnych zbiorów danych, które mają inne cele i zastosowania w obszarze geodezji i kartografii. Ewidencja gruntów i budynków, na przykład, koncentruje się na rejestracji praw własności do nieruchomości oraz ich użytkowaniu, co nie jest bezpośrednio związane z obiektami topograficznymi. Z kolei szczegółowe osnowy geodezyjne zorientowane są na precyzyjne ustalanie położenia punktów w przestrzeni, co jest kluczowe dla prac inżynieryjnych, ale nie obejmuje zbioru danych dotyczących obiektów topograficznych. Geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu skupia się na infrastrukturze technicznej, takiej jak wodociągi, kanalizacja czy energetyka, co również jest odrębne od BDOT500. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi mogą wynikać z mylenia różnych systemów ewidencyjnych lub zbiorów danych geograficznych, co podkreśla konieczność znajomości struktury i celu zbiorów danych, a także ich zastosowań w praktyce. Zrozumienie właściwego kontekstu zbiorów danych jest kluczowe dla efektywnego ich wykorzystania w projektach związanych z gospodarką przestrzenną.

Pytanie 38

W jakim zakresie znajduje się wartość azymutu boku AB, gdy różnice współrzędnych między punktem początkowym a końcowym boku AB wynoszą ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0?

A. 0÷100g

B. 100÷200g

C. 300÷400g

D. 200÷300g

Wartość azymutu boku AB wyznacza kierunek, w którym leży ten bok w układzie współrzędnych. Różnice współrzędnych ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0 oznaczają, że zarówno współrzędna X, jak i Y punktu końcowego boku AB są mniejsze niż współrzędne punktu początkowego. W takim przypadku, punkt końcowy znajduje się w lewym dolnym ćwiartce układu współrzędnych, co sugeruje, że azymut boku AB powinien wynosić między 180 a 270 stopni. Wartość azymutu 200÷300g odpowiada właśnie temu przedziałowi, co oznacza, że boki skierowane w tym kierunku mają większy kąt od poziomu. Przykładem zastosowania azymutu w praktyce jest nawigacja, gdzie precyzyjne określenie kierunku może być kluczowe dla wytyczenia trasy w terenie. W inżynierii lądowej czy geodezji, prawidłowe obliczenie azymutu ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów oraz w późniejszym projektowaniu i realizacji budowli.

Pytanie 39

Jakie jest zwiększenie współrzędnej ∆y_1-2, jeśli zmierzona długość d_1-2 = 100,00 m, a sinA_1-2 = 0,8910 oraz cosA_1-2 = 0,4540?

A. 8,91 m

B. 89,10 m

C. 45,40 m

D. 4,54 m

Wybór odpowiedzi innych niż 89,10 m wskazuje na nieporozumienie dotyczące zastosowania funkcji trygonometrycznych w kontekście pomiarów i obliczeń. Na przykład, odpowiedzi wskazujące wartości takie jak 8,91 m, 45,40 m czy 4,54 m są wynikiem błędnych interpretacji wzoru na przyrost współrzędnej. Często zdarza się, że osoby, które nie mają solidnych podstaw w trygonometrii, mogą mylić wartości sinusoidalne z innymi parametrami, co prowadzi do błędnych obliczeń. Zastosowanie funkcji sinusowego w obliczeniach jest kluczowe, ponieważ to właśnie dzięki niemu jesteśmy w stanie określić wysokość w oparciu o długość oraz kąt. Odpowiedzi 8,91 m i 4,54 m mogą sugerować błędne pomnożenie lub podział, natomiast 45,40 m może wynikać z niepoprawnego zastosowania wartości cosinus, co nie ma zastosowania w tym kontekście. Kluczowe jest zrozumienie, że do obliczenia przyrostu wysokości (∆y) potrzebujemy wartości sinus, a nie cosinus, co jest fundamentalnym błędem w myśleniu matematycznym. W praktyce, niepoprawne obliczenia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w inżynierii i architekturze, gdzie precyzja jest niezbędna, a nieprawidłowe dane mogą skutkować niewłaściwym zaprojektowaniem konstrukcji lub systemów nawigacyjnych.

Pytanie 40

W celu ustabilizowania punktu osnowy realizacyjnej można zastosować

A. ceramiczną rurkę

B. znak wykonany z kamienia

C. narysowany znak

D. drewniany palik

Rurki ceramiczne, namalowane znaki czy paliki drewniane mogą wydawać się dobrą alternatywą do stabilizacji punktów osnowy, ale mają sporo ograniczeń, które mogą komplikować życie geodetom. Rurki ceramiczne, mimo że nie rdzewieją, mogą łatwo się zniszczyć mechanicznie, a ich stabilność w gruncie to już inna sprawa. Znaków namalowanych w ogóle nie polecam - znikają szybko pod wpływem deszczu czy słońca, więc trudno je potem znaleźć. Paliki drewniane, chociaż tanie, nie są za bardzo trwałe i łatwo mogą ulec zniszczeniu przez zwierzęta czy po prostu przez pogodę. Wybór niewłaściwych metod do stabilizacji może prowadzić do błędów w pomiarach, a to może skutkować dużymi problemami w projektach budowlanych. W moim odczuciu, lepiej trzymać się sprawdzonych metod, jak znak z kamienia, żeby uniknąć takich sytuacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej