Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 14:45
Data zakończenia: 7 czerwca 2025 14:57

Egzamin zdany!

Wynik: 37/40 punktów (92,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Planując treningi dotyczące codziennych czynności dla osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, terapeuta powinien mieć na uwadze, że jego rolą jest przede wszystkim nauczenie pacjenta

A. utrzymywania prawidłowej wagi ciała

B. modyfikacji chwytów

C. alternatywnych form komunikacji

D. nowych umiejętności zawodowych

W kontekście rehabilitacji osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, koncentrowanie się na nauce nowych umiejętności zawodowych jest nieadekwatne i może prowadzić do niewłaściwych wniosków. Osoby z tą chorobą często borykają się z ograniczeniami ruchowymi oraz bólem, co utrudnia wykonywanie codziennych czynności, a niekoniecznie skupia się na rozwijaniu nowych umiejętności zawodowych. Ponadto, umiejętności zawodowe mogą nie być użyteczne, jeśli pacjent nie jest w stanie efektywnie funkcjonować w codziennych zadaniach. Alternatywne formy komunikacji są ważne w rehabilitacji, ale w przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów nie są one priorytetem, o ile pacjent nie ma dodatkowych problemów komunikacyjnych. Utrzymywanie prawidłowej wagi ciała jest istotne, ale nie jest bezpośrednio związane z nauką technik ułatwiających wykonywanie codziennych czynności. Skupienie się na modifikacji chwytów jest bardziej trafne, ponieważ wiąże się z poprawą funkcjonalności i radzenia sobie z ograniczeniami wynikającymi z choroby. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków to ignorowanie bezpośrednich potrzeb pacjenta, a także skupienie się na aspektach, które nie przynoszą natychmiastowych korzyści w codziennym życiu, zamiast na praktycznych umiejętnościach, które mogą rzeczywiście poprawić jakość życia pacjenta.

Pytanie 2

W ośrodku terapii zajęciowej, osoba z łagodnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej wykazuje zainteresowanie zajęciami związanymi z komputerami. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, aby wspierać jego społeczną integrację?

A. Rozwiązywanie puzzli w trybie online

B. Ćwiczenia utrzymujące umiejętności czytania i pisania w trybie online

C. Obejrzenie ulubionego serialu fabularnego na serwisie telewizyjnym

D. Tworzenie profilu na platformie społecznościowej

Prowadzenie profilu na portalu społecznościowym jest odpowiednim zajęciem dla uczestnika z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej, ponieważ sprzyja integracji społecznej oraz rozwija umiejętności komunikacyjne. Uczestnik angażuje się w interakcję z innymi, co jest kluczowe dla budowania relacji oraz poczucia przynależności do społeczności. Zajęcia te pozwalają na naukę wyrażania swoich myśli i emocji, co jest istotnym elementem rozwoju osobistego. W praktyce, terapeuta może pobudzić uczestnika do aktywnego uczestnictwa w grupach tematycznych, komentowania postów innych osób lub publikowania własnych treści. Takie działania wspierają rozwój umiejętności cyfrowych, które są niezbędne w dzisiejszym społeczeństwie. Dodatkowo, angażując się w społeczności online, uczestnik może nawiązywać nowe znajomości, co może przełożyć się na realne relacje w życiu codziennym. W kontekście standardów terapii zajęciowej, takie podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych zgodnie z wytycznymi Programu Rozwoju Osób z Niepełnosprawnościami.

Pytanie 3

Pacjent z oddziału psychiatrycznego jest przekonany, że nieznane siły pragną go pozbawić zdrowia. Jakie objawy psychopatologiczne u niego występują?

A. halucynacje

B. lęki

C. urojenia

D. natręctwa

Odpowiedź "urojenia" jest prawidłowa, ponieważ urojeniowe przekonania są jednym z głównych objawów psychopatologicznych występujących w zaburzeniach psychicznych, szczególnie w schizofrenii i innych psychozach. Urojenia to fałszywe przekonania, które są mocno zakorzenione i niezmienne, mimo że osoby cierpiące na nie nie są w stanie zrozumieć ich irracjonalności. W przypadku pacjenta opisującego obce siły, które mają na celu pozbawienie go zdrowia, mówimy o typowych dla urojeń prześladowczych. Praktyczne podejście do diagnozy i terapii tych objawów wymaga wysoce wyspecjalizowanej wiedzy oraz zastosowania odpowiednich interwencji terapeutycznych, takich jak psychoterapia czy farmakoterapia. Kluczowe jest również zrozumienie, że pacjent wymaga wsparcia w bezpiecznym środowisku, gdzie można skutecznie monitorować jego stan i podejmować działania mające na celu poprawę jakości życia oraz zdrowia psychicznego. W standardach opieki psychiatrycznej kładzie się duży nacisk na zindywidualizowane podejście do pacjenta, które uwzględnia jego unikalne potrzeby oraz kontekst społeczny.

Pytanie 4

Zanim terapeuta zajęciowy przystąpi do formułowania diagnozy terapeutycznej, powinien najpierw

A. przeanalizować dokumentację medyczną oraz zgromadzone dane

B. zdobyć i skompletować informacje o podopiecznym oraz jego rodzinie

C. zdefiniować efekty terapeutyczne, które ma zamiar osiągnąć

D. wyznaczyć cele terapeutyczne

Wybór odpowiedzi dotyczącej sformułowania celów terapeutycznych przed zebraniem danych o podopiecznym jest nieadekwatny, ponieważ skuteczne planowanie terapii rozpoczyna się od gruntownego zrozumienia sytuacji pacjenta. Sformułowanie celów terapeutycznych na podstawie niewystarczających informacji prowadzi do nieefektywnych interwencji, które mogą nie odpowiadać rzeczywistym potrzebom pacjenta. Z kolei określenie efektów terapeutycznych przed zgromadzeniem danych również jest niepoprawne, ponieważ efekty powinny być jasno powiązane z celami, które wynikają z analizy zebranych informacji. Ponadto, dokonanie analizy dokumentacji medycznej i danych bez wcześniejszego zrozumienia kontekstu osobistego pacjenta ogranicza zdolność terapeuty do dostosowania podejścia do indywidualnych potrzeb. W praktyce, terapeuci zajęciowi muszą być świadomi, że każdy pacjent jest unikalny, a skuteczność terapii opiera się na umiejętności dostosowania metod do specyficznych okoliczności. Typowym błędem jest zakładanie, że można zastosować uniwersalne cele dla wszystkich pacjentów, co jest niezgodne z zasadami personalizacji terapii, które są kluczowe w pracy z różnorodnymi grupami klientów. Dlatego kluczowe jest, aby terapeuta najpierw zrozumiał, kim jest jego pacjent, jego sytuację rodzinną i społeczną, co pozwoli na właściwe sformułowanie celów i efektów terapeutycznych.

Pytanie 5

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

B. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

C. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

D. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osób z zaburzeniami poznawczymi kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych możliwości i potrzeb pacjenta. Tylko wtedy terapia ma szansę przynieść zamierzone efekty. Każda osoba jest inna i ma unikalne potrzeby, które wynikają z jej stanu zdrowia, poziomu funkcjonowania i osobistych preferencji. Uwzględnienie tych aspektów pozwala terapeucie na opracowanie planu, który będzie nie tylko efektywny, ale także akceptowany przez pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić szczegółową ocenę pacjenta, uwzględniając jego historię choroby, aktualne objawy oraz cele terapeutyczne. Dzięki temu możliwe jest zaprojektowanie działań, które nie tylko wspomagają poprawę funkcji poznawczych, ale także zwiększają motywację pacjenta do uczestnictwa w terapii. Dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i stanowi podstawę skutecznej interwencji terapeutycznej.

Pytanie 6

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

B. utraty czucia po jednej stronie ciała

C. lekceważenia porażonej części ciała

D. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

Zespół zaniedbywania połowiczego (ang. hemispatial neglect) jest deficytem poznawczym, który polega na ignorowaniu bodźców po stronie ciała przeciwnej do uszkodzenia mózgu, najczęściej występującego po udarze mózgu w obszarze prawym. Pacjenci z tym zespołem nie tylko nie zauważają obiektów znajdujących się po stronie porażonej, ale również mają trudności z dotykaniem, patrzeniem czy wykonaniem ruchów w tym kierunku. W praktyce terapeutycznej, zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe, aby skutecznie planować rehabilitację. Przykładowo, terapeuci zajęciowi mogą wprowadzać ćwiczenia, które zwiększają świadomość ciała po stronie porażonej, takie jak wykorzystanie luster do stymulacji percepcji tej strony. Ponadto, zastosowanie strategii redystrybucji uwagi, takich jak techniki skanowania wzrokowego, może pomóc pacjentom w lepszym dostrzeganiu i angażowaniu się w otoczenie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami rehabilitacyjnymi oraz standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 7

Aby przeprowadzić zajęcia plastyczne z wykorzystaniem techniki dekupażu, konieczne jest przygotowanie między innymi

A. folia spożywcza

B. szare mydło

C. tektura karbowana

D. serwetki papierowe

Serwetki papierowe są podstawowym materiałem wykorzystywanym w technice dekupażu, ponieważ ich cienka struktura pozwala na łatwe przenoszenie wzorów na różnorodne powierzchnie. Technika ta polega na naklejaniu wyciętych fragmentów serwetek na przedmioty, a następnie ich zabezpieczaniu poprzez nałożenie odpowiednich warstw lakieru. Wybór serwetek papierowych jest kluczowy, ponieważ oferują one bogaty wachlarz wzorów i kolorów, co pozwala na tworzenie unikalnych i estetycznych projektów. Przykłady zastosowania serwetek w dekupażu obejmują dekorację mebli, tworzenie biżuterii, czy ozdabianie przedmiotów codziennego użytku, takich jak doniczki czy pudełka. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, ważnym jest, aby przed przystąpieniem do pracy zapoznać się z instrukcjami i technikami aplikacji, co pozwala na osiągnięcie optymalnego efektu końcowego i trwałości wykonanych prac. Ponadto, korzystanie z serwetek papierowych jest zgodne z zasadami ekologii, gdyż można wykorzystać do tworzenia dekoracji materiały z recyklingu.

Pytanie 8

Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla

A. podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego

B. podopiecznych po udarach mózgowych

C. pacjentów z schizofrenią

D. osób z cukrzycą

Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 9

Uczestnictwo pacjentów w spotkaniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym stanowi realizację zasady

A. optymalnej stymulacji

B. wieloaspektowości

C. stopniowego zwiększania trudności

D. partnerstwa

Udział pacjentów w zebraniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym jest istotnym wyrazem zasady partnerstwa, która odnosi się do współpracy i współdziałania między pacjentami a personelem medycznym. Partnerstwo w terapii oznacza, że pacjenci są aktywnymi uczestnikami procesu leczenia, co przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz efektywności terapii. W praktyce, organizowanie takich spotkań umożliwia pacjentom wyrażenie swoich potrzeb, opinii oraz doświadczeń, a także wspieranie się nawzajem. Przykładem może być sytuacja, w której pacjenci dzielą się swoimi postępami w terapii, co nie tylko motywuje innych, ale także pozwala na wymianę cennych wskazówek dotyczących radzenia sobie z trudnościami. W ramach standardów opieki psychiatrycznej, takich jak te określone przez Światową Organizację Zdrowia, promuje się aktywne uczestnictwo pacjentów w procesie terapeutycznym, co potwierdza znaczenie zasady partnerstwa w tworzeniu wspierającego środowiska terapeutycznego.

Pytanie 10

W klasyfikacji potrzeb wyższego rzędu, opracowanej przez Abrahama Maslowa w modelu piramidy, mieszczą się potrzeby

A. bezpieczeństwa, uczuć

B. uznania, przynależności

C. snu, opieki

D. snu, szacunku

Dobra robota z odpowiedzią! Odpowiedź o uznaniu i przynależności jest rzeczywiście na miejscu. Maslow w swojej piramidzie mówi, że te potrzeby są wyżej, czyli przychodzą dopiero po tym, jak zaspokoimy te podstawowe, jak jedzenie czy bezpieczeństwo. Potrzeby uznania to nie tylko szacunek, ale też kwestia statusu i tego, jak nas postrzegają inni. Z kolei przynależność to wszystko to, co wiąże się z relacjami i akceptacją w grupie. Zaspokajanie tych potrzeb jest mega ważne dla naszego rozwoju. W pracy np. ludzie, którzy czują się doceniani, pracują lepiej i chętniej się angażują. Przykładowo, firmy powinny dbać o to, żeby stworzyć fajną atmosferę, gdzie każdy czuje się doceniony i akceptowany — takie programy zespołowe, to naprawdę działa.

Pytanie 11

Pani Agnieszka ma 39 lat i cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów. Często doświadcza porannych bólów mięśni i stawów, co prowadzi do jej rozdrażnienia i frustracji. Uwielbia śpiewać. Jaką metodę oraz formę aktywności powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, biorąc pod uwagę jej sytuację bio-psycho-społeczną?

A. Muzykoterapię bierną i ćwiczenia z obciążeniem

B. Choreoterapię i ćwiczenia siłowe

C. Choreoterapię i gimnastykę korekcyjną

D. Muzykoterapię czynną i ćwiczenia oddechowe

Muzykoterapia czynna oraz ćwiczenia oddechowe są skutecznymi metodami wspierającymi osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, co znajduje potwierdzenie w badaniach z zakresu rehabilitacji. Muzykoterapia czynna, polegająca na aktywnym uczestnictwie w działaniach muzycznych, może poprawić samopoczucie emocjonalne Pani Agnieszki oraz zwiększyć jej motywację do działania. Śpiewanie, które jest jej pasją, nie tylko angażuje układ oddechowy, ale także sprzyja redukcji stresu i poprawie nastroju. Ćwiczenia oddechowe są z kolei nieocenione w kontekście relaksacji, co przyczynia się do łagodzenia bólu oraz napinania mięśni. Poprzez regularne wykonywanie ćwiczeń oddechowych, Pani Agnieszka może nauczyć się lepszej kontroli nad swoim ciałem, co wpłynie na ogólną poprawę jej jakości życia. Warto zwrócić uwagę, że takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznym podejściem w terapii, które uwzględnia aspekty fizyczne, emocjonalne i społeczne pacjenta.

Pytanie 12

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

B. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

C. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

D. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 13

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Tworzenie frywolitek.

B. Wypełnianie konturów plasteliną.

C. Jazda na rowerze tandem.

D. Szkolenie w zakresie używania laski.

Wypełnianie konturów plasteliną to skuteczna metoda wspierająca rozwój sprawności manualnej u dzieci niewidomych. Technika ta angażuje zmysł dotyku, co jest kluczowe w przypadku dzieci, które nie mogą polegać na wzroku. Poprzez formowanie plasteliny w konturach, dziecko uczy się precyzyjnych ruchów palców oraz koordynacji ręka-oko, co ma bezpośrednie przełożenie na jego umiejętności manualne. Dodatkowo, praca z plasteliną rozwija zdolności sensoryczne, pozwala na eksplorację tekstur, a także angażuje wyobraźnię i kreatywność. W kontekście standardów i dobrych praktyk, zajęcia oparte na plastelinie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w edukacji dzieci z niepełnosprawnościami. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych kształtów, które dziecko może następnie rozpoznać, co sprzyja rozwijaniu zdolności percepcyjnych i manualnych jednocześnie.

Pytanie 14

Ergoterapia to forma terapii

A. poprzez pracę

B. za pomocą zabawy

C. poprzez śmiech

D. przez ruch

Ergoterapia to terapia, która koncentruje się na wykorzystaniu pracy w celu poprawy funkcjonowania osób w ich codziennym życiu. Głównym celem ergoterapii jest umożliwienie pacjentom angażowania się w czynności, które mają dla nich znaczenie, co sprzyja ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Przykłady zastosowania ergoterapii obejmują pomoc osobom po udarach mózgu w odzyskaniu zdolności do wykonywania codziennych zadań, takich jak ubieranie się czy gotowanie, poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia i zadania. Ergoterapeuci stosują różnorodne metody, w tym techniki rehabilitacyjne oraz adaptacyjne, aby dostosować otoczenie pacjenta do jego potrzeb, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w zakresie zdrowia i jakości życia. Pracując z pacjentami, ergoterapeuci biorą pod uwagę aspekty psychologiczne, społeczne i fizyczne, które wpływają na ich codzienną aktywność, co czyni tę terapię holistycznym podejściem do rehabilitacji.

Pytanie 15

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

B. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

C. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

D. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 16

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Sherborne

B. Orffa

C. Dennisona

D. Klanzy

Zabawy z dużą, kolorową chustą są kluczowym elementem metody Klanzy, która kładzie duży nacisk na aktywność ruchową, kreatywność oraz interakcję w grupie. Duża chusta stanowi doskonałe narzędzie do angażowania uczestników w różnorodne ćwiczenia, które rozwijają koordynację, umiejętności społeczne oraz zdolności motoryczne. Przykłady zastosowania chusty obejmują zabawy, w których uczestnicy poruszają się w rytm muzyki, wykonując różne zadania, takie jak tworzenie fal, tworzenie figur geometrycznych lub współpraca w grupie przy wspólnym trzymaniu chusty. Takie aktywności nie tylko rozwijają umiejętności fizyczne, ale także uczą współpracy i komunikacji, co jest niezwykle ważne w kontekście edukacji i rozwoju społecznego dzieci. Ponadto metoda Klanzy promuje naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami pedagogicznymi, które podkreślają znaczenie angażującego i interaktywnego podejścia do nauczania.

Pytanie 17

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. trening umiejętności higienicznych

B. socjoterapię

C. psychoterapię

D. trening umiejętności technicznych

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Pytanie 18

Aby zmotywować osoby z problemami emocjonalnymi do wyrażania swoich emocji oraz do angażowania się w aktywność poznawczą i fizyczną, powinno się im zapewnić możliwość uczestnictwa w zajęciach

A. z psychoedukacji

B. z wizualizacji

C. z dramy

D. z medytacji

Drama jako metoda terapeutyczna jest niezwykle skuteczna w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, ponieważ angażuje uczestników w proces twórczy, który umożliwia im wyrażanie swoich uczuć w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku. Przez działania dramatyczne, takie jak odgrywanie ról, uczestnicy mogą eksplorować swoje emocje, przeżywać je na nowo, a także nauczyć się sposobów radzenia sobie z nimi. Na przykład, w trakcie zajęć z dramy, osoby mogą wcielać się w różne postacie, co pozwala im na dystans do swoich problemów, a tym samym na lepsze zrozumienie swoich emocji. Ponadto, takie zajęcia sprzyjają rozwojowi umiejętności społecznych, komunikacyjnych oraz zdolności do pracy w grupie, co jest kluczowe w procesie zdrowienia. Uznaje się, że terapia dramą może być zgodna z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie kreatywne podejście do emocji i ekspresji służy jako fundament skutecznej interwencji. To podejście nie tylko wpływa na poprawę stanu psychicznego uczestników, ale również buduje ich pewność siebie i umiejętności interpersonalne.

Pytanie 19

Zgoda na niepełnosprawność, integracja osobowości oraz zwiększenie poczucia własnej wartości poprzez osobiste sukcesy to cele rehabilitacji

A. psychicznego

B. fizycznego

C. zawodowego

D. społecznego

Akceptacja niepełnosprawności i integracja osobowości to bardzo ważne sprawy, jeśli mówimy o psychicznej rehabilitacji. Z mojego doświadczenia, kiedy ludzie zaczynają akceptować to, co ich dotyka, zwykle czują się lepiej ze sobą. To trochę jak budowanie solidnych fundamentów pod dom – bez tego trudno o stabilność. Przykłady to różne terapie zajęciowe, które mogą pomóc osobom z niepełnosprawnościami w odkrywaniu swoich talentów i umiejętności. Techniki psychologiczne, jak terapia poznawczo-behawioralna, naprawdę mogą dać spore korzyści, szczególnie w zakresie emocji i myślenia. Wspieranie akceptacji i integracji osobowości jest zgodne z nowoczesnymi standardami rehabilitacji psychicznej, które uwzględniają potrzeby i cele każdej osoby. W końcu, według WHO, zdrowie psychiczne jest kluczowe dla ogólnego stanu zdrowia, więc to wszystko się łączy.

Pytanie 20

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. plastyczną terapię

B. silwoterapię

C. talasoterapię

D. filmoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 21

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. nauczaniu zaawansowanej matematyki

B. udoskonalaniu umiejętności artystycznych

C. poznawaniu języków obcych

D. treningu umiejętności codziennych

Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 22

Osłabienie ruchu, chód z drobnymi krokami, skłonność postawy do przodu oraz drżenie w stanie spoczynku to symptomy, które mogą wskazywać na obecność schorzenia

A. nowotworowego

B. Alzheimera

C. Parkinsona

D. metabolicznego

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szorujący drobnymi krokami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurologicznych. Parkinsonizm związany jest z degeneracją neuronów dopaminergicznych w mózgu, co prowadzi do zakłócenia równowagi neuroprzekaźników. Kluczowe jest zrozumienie, że te objawy wpływają na jakość życia pacjenta, a ich wczesne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla wdrożenia odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki, rehabilitację oraz terapie wspomagające. W praktyce, do diagnostyki choroby Parkinsona stosuje się zarówno badania neurologiczne, jak i obrazowe, a także testy oceniające sprawność ruchową pacjenta. Zrozumienie symptomów i ich związku z patofizjologią choroby Parkinsona jest kluczowe dla skutecznego zarządzania terapią i poprawy jakości życia chorych, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 23

Które z poniższych działań jest priorytetowe w pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję?

A. Prowadzenie zajęć z matematyki i logiki

B. Skupienie się na intensywnych ćwiczeniach fizycznych

C. Organizowanie wyjazdów zagranicznych

D. Stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego

W pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję kluczowe jest stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego. Osoby starsze często borykają się z poczuciem osamotnienia, utratą bliskich czy zmniejszonymi możliwościami społecznymi, co może nasilać objawy depresji. Terapeuta zajęciowy, tworząc takie programy, pomaga seniorom w budowaniu relacji, odnajdywaniu sensu życia i wzmacnianiu poczucia własnej wartości. Wsparcie emocjonalne i społeczne jest nie tylko podstawowym elementem terapii, ale też stanowi fundament do dalszej pracy nad poprawą jakości życia pacjentów. Programy te mogą obejmować różnorodne aktywności, takie jak grupy wsparcia, terapie sztuką, czy zajęcia integracyjne, które stymulują pozytywne interakcje społeczne. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na konieczność indywidualnego podejścia do każdego pacjenta oraz dostosowania programów do jego specyficznych potrzeb i zainteresowań. Właściwie zorganizowane wsparcie może znacząco poprawić samopoczucie seniorów, zmniejszyć objawy depresji oraz przyczynić się do ich lepszego funkcjonowania w społeczności.

Pytanie 24

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. tapczanów, projektora

B. materaców, instrumentów muzycznych

C. koców, olejków zapachowych

D. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych

Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 25

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić terapeuta, planując scenariusz zajęć z klasycznego decoupage'u?

A. papier czerpany, podkładówkę, klajster

B. papier ozdobny, lakier, klej w sztyfcie

C. bibułę pergaminową, temperę, wikol

D. serwetki papierowe, werniks, klej wodny

Serwetki papierowe, werniks i klej wodny to podstawowe materiały, które powinien wykorzystać terapeuta w scenariuszu zajęć z decoupage klasycznego. Serwetki papierowe oferują dużą różnorodność wzorów i kolorów, co umożliwia uczestnikom rozwijanie kreatywności i wyrażanie siebie. Werniks jest kluczowym składnikiem, który nie tylko zabezpiecza gotowy projekt, ale także nadaje mu estetyczny wygląd, podkreślając kolory i wzory. Klej wodny, najczęściej stosowany w decoupage, jest idealny do łączenia serwetek z różnymi powierzchniami, ponieważ jest łatwy w użyciu i zapewnia dobrą przyczepność. Przykładem praktycznego zastosowania może być tworzenie ozdobnych pudełek czy ram na zdjęcia, gdzie te materiały pozwalają na uzyskanie trwałych i estetycznych efektów. Wystąpienie tych materiałów w zajęciach terapeutycznych wspiera nie tylko rozwój umiejętności manualnych, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników, angażując ich w proces twórczy. Dobrze dobrane materiały zgodne z zaleceniami branżowymi zapewniają bezpieczeństwo i komfort pracy, co jest niezbędne w kontekście terapeutów zajęciowych.

Pytanie 26

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

B. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

C. Ustawa o spółdzielniach socjalnych

D. Ustawa o fundacjach

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych stanowi podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie z tą ustawą, warsztaty są zobowiązane do prowadzenia dokumentacji, która obejmuje szczegółowe informacje dotyczące ich działalności rehabilitacyjnej, w tym planów zajęć, metod rehabilitacji oraz postępów uczestników. W praktyce oznacza to, że organizacje te muszą systematycznie monitorować efektywność oferowanych programów oraz dostosowywać je do indywidualnych potrzeb uczestników. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które kładą nacisk na personalizację i ciągłe doskonalenie usług. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują także, aby dokumentacja była regularnie aktualizowana i dostępna dla wszystkich zainteresowanych, co wspiera transparentność i jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę, że zgodność z tymi wymaganiami ma kluczowe znaczenie nie tylko dla zapewnienia efektywności rehabilitacji, ale również dla ewentualnych kontrol i audytów, które mogą być przeprowadzane przez organy nadzorujące.

Pytanie 27

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

B. ze schorzeniami reumatycznymi

C. z achromatopsją

D. niewidomych od narodzin

Wyplatanie koszyka z wikliny jest aktywnością manualną, która w znaczący sposób angażuje mięśnie dłoni i palców. Osoby ze schorzeniami reumatycznymi mogą doświadczać bólu i sztywności stawów, co sprawia, że wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaga znacznie większego wysiłku. W takich przypadkach, intensywne ćwiczenia siłowe, jak wyplatanie, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów, pogorszenia stanu zdrowia oraz ograniczenia ruchomości stawów. Dobrym przykładem jest artretyzm, który wpływa na zdolność chwytania i manipulowania przedmiotami, co czyni tę formę terapii nieodpowiednią. Stosując się do standardów terapii zajęciowej, ważne jest, aby przed wprowadzeniem jakiejkolwiek aktywności fizycznej w programie rehabilitacyjnym, ocenić stan zdrowia pacjenta i dostosować ćwiczenia do jego indywidualnych potrzeb. Alternatywne formy aktywności, takie jak ćwiczenia rozciągające czy zastosowanie narzędzi pomocniczych, mogą być bardziej odpowiednie dla osób z bólem stawów.

Pytanie 28

Gdzie w scenariuszu powinno się zamieścić zalecenie dotyczące użycia fartucha, okularów oraz rękawic ochronnych podczas zajęć z zastosowaniem techniki tworzenia witrażu typu Tiffany?

A. W uwagach dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

B. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

C. Na liście celów szczegółowych zajęć

D. W finalnej części przebiegu zajęć

Wskazanie do zastosowania fartucha, okularów i rękawic ochronnych powinno być umieszczone w uwagach z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, ponieważ przedmioty te pełnią fundamentalną rolę w ochronie uczestników zajęć przed potencjalnymi zagrożeniami związanymi z techniką tworzenia witrażu typu Tiffany. Witrażowanie wiąże się z używaniem narzędzi takich jak lutownice czy materiały chemiczne, które mogą emitować szkodliwe opary. Fartuch chroni odzież, a jednocześnie może stanowić barierę przed drobnymi odpryskami. Okulary ochronne zabezpieczają oczy przed pyłem i promieniowaniem UV, które mogą występować podczas obróbki szkła. Rękawice natomiast są istotne w kontekście ochrony dłoni przed skaleczeniami oraz działaniem substancji chemicznych. Przykłady zastosowania tych środków ochrony osobistej można zaobserwować w wielu pracowniach artystycznych, gdzie przestrzegane są rygorystyczne standardy BHP, co jest zgodne z wytycznymi Polskiej Normy PN-EN 14021 dotyczącej użycia sprzętu ochronnego. Właściwe podejście do bezpieczeństwa zwiększa komfort pracy i minimalizuje ryzyko wypadków.

Pytanie 29

Osobie z środowiskowego domu samopomocy, która samodzielnie dojeżdża do ośrodka i wykazuje wysoki poziom niezależności w codziennych czynnościach, powinno się umożliwić korzystanie z różnych form wsparcia przez

A. kształtowanie nawyków efektywnej aktywności

B. odpowiednie formy rehabilitacji zawodowej

C. zastosowanie nowatorskich technik terapii zajęciowej

D. przeniesienie do innej pracowni terapeutycznej

Odpowiednie formy rehabilitacji zawodowej są kluczowym elementem wsparcia osób, które osiągnęły wysoki poziom samodzielności w czynnościach życia codziennego. W kontekście uczestnika środowiskowego domu samopomocy, rehabilitacja zawodowa ma na celu nie tylko rozwijanie umiejętności zawodowych, ale również zwiększenie integracji społecznej i zawodowej w lokalnym środowisku. Przykładem może być uczestnictwo w kursach zawodowych, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości uczestnika. Takie podejście wspiera nie tylko jego samodzielność, ale także zwiększa jego szanse na zatrudnienie w przyszłości, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami. Ponadto, rehabilitacja zawodowa może obejmować również doradztwo zawodowe, co pozwala na lepsze zrozumienie rynku pracy oraz wymagań pracodawców. Tego rodzaju działania są fundamentem procesu reintegracji społecznej i zawodowej, przyczyniając się do zwiększenia jakości życia uczestników.

Pytanie 30

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z astmą oskrzelową

B. z zespołem Downa

C. z mózgowym porażeniem dziecięcym

D. z paraplegią

Odpowiedź wskazująca, że zajęcia w pracowni stolarskiej są przeciwwskazane dla podopiecznych z astmą oskrzelową jest poprawna z kilku powodów. Astma oskrzelowa to przewlekła choroba układu oddechowego, która może być wywołana przez różne czynniki, w tym pył, chemikalia oraz inne substancje unoszące się w powietrzu. Pracownia stolarska często wiąże się z dużą ilością pyłu drzewnego, który może spowodować zaostrzenie objawów astmy, prowadząc do trudności w oddychaniu, kaszlu czy duszności. W kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu uczestników zajęć, ważne jest przestrzeganie standardów ochrony zdrowia, które rekomendują unikanie narażenia osób z chorobami układu oddechowego na szkodliwe czynniki. Przykładem może być stosowanie odpowiednich filtrów powietrza oraz wydajnych systemów wentylacyjnych, które minimalizują stężenie alergenów w powietrzu. W obliczu tych zagrożeń, organizowanie zajęć dla osób z astmą w takim środowisku może być nieodpowiedzialne, dlatego ważne jest dostosowanie warunków pracy do potrzeb zdrowotnych uczestników zajęć.

Pytanie 31

Terapia reminiscencyjna polega na

A. stymulowaniu właściwych zachowań społecznych

B. wywoływaniu wspomnień za pomocą stymulujących materiałów

C. tworzeniu przyjaznego środowiska poprzez usunięcie barier architektonicznych

D. ćwiczeniu orientacji w przestrzeni

Terapia reminiscencyjna jest techniką terapeutyczną, która wykorzystuje wspomnienia pacjentów w celu poprawy ich samopoczucia psychicznego oraz społecznego. Poprawna odpowiedź, dotycząca wywoływania wspomnień dzięki stymulującym materiałom, odnosi się do kluczowego aspektu tej terapii. Praktyczne zastosowanie terapii reminiscencyjnej polega na użyciu różnych materiałów, takich jak zdjęcia, muzyka, czy przedmioty z przeszłości, które mogą pobudzić pacjentów do dzielenia się swoimi wspomnieniami. Zastosowanie tej metody jest szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, w tym z pacjentami cierpiącymi na demencję. Badania pokazują, że aktywacja wspomnień może prowadzić do poprawy jakości życia, zwiększenia poczucia tożsamości oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Standardy dobrych praktyk w terapii reminiscencyjnej zalecają indywidualne podejście do pacjenta oraz uwzględnianie jego unikalnych doświadczeń życiowych, co wpływa na efektywność terapii.

Pytanie 32

Terapeuta zauważył u pacjenta w domu pomocy społecznej trudności w zapinaniu guzików, wynikające z dołokciowego skrzywienia palców oraz ich deformacji w formie łabędziej szyi, co sugeruje zmiany charakterystyczne dla

A. choroby Parkinsona

B. dystrofii mięśniowej Duchenne'a

C. stwardnienia rozsianego

D. reumatoidalnego zapalenia stawów

Reumatoidalne zapalenie stawów, to poważna sprawa. To choroba, która nie tylko atakuje stawy, ale też może skutkować ich deformacjami. Objawy, takie jak dołokciowe odchylenie palców czy zniekształcenie w postaci 'łabędziej szyi', są naprawdę charakterystyczne dla tego schorzenia. W praktyce, to niestety może utrudniać codzienne życie – nawet zapinanie guzików staje się wyzwaniem. Dlatego tak ważne jest, by jak najszybciej zauważyć te objawy i zacząć działać, np. przez odpowiednią rehabilitację czy leczenie. Myślę, że projektowanie terapii zajęciowej, która bierze pod uwagę ograniczenia pacjentów, ma sens. Dzięki temu mogą oni lepiej funkcjonować na co dzień. Właściwe rozpoznanie i postępowanie według standardów, jak wytyczne EULAR, naprawdę mogą poprawić jakość życia osób z RZS.

Pytanie 33

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na otępienie starcze

B. na trudności z motoryką małą

C. na chorobę Parkinsona

D. na udar niedokrwienny mózgu

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 34

Podopieczna z entuzjazmem bierze udział w zajęciach manualnych w pracowni terapii zajęciowej i pragnie nauczyć się szyć. Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć z nią współpracę od nauki

A. haftowania oraz nauki ściegów maszynowych

B. podstawowych ściegów ręcznych oraz fastrygowania

C. użytkowania maszyny oraz overlocka

D. wszywania zamka i obróbki dziurek

Wybór nauki prostych ściegów ręcznych i fastrygowania jako pierwszego etapu nauki szycia jest zgodny z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Proste ściegi, takie jak ścieg do szycia, są fundamentem, na którym można zbudować bardziej zaawansowane umiejętności szycia. Nauka tych podstawowych technik pozwala podopiecznej zrozumieć, jak materiał zachowuje się podczas szycia oraz jak działa igła i nitka. Fastrygowanie, czyli tymczasowe łączenie materiałów, to kluczowy element w procesie szycia, który ułatwia późniejsze wykonanie bardziej skomplikowanych projektów. Przykładem może być przygotowanie tkaniny do szycia przymiaru lub szwu, co zwiększa precyzję i jakość wykonania pracy. W terapii zajęciowej istotne jest także to, że uczenie się podstawowych technik szycia może wpływać pozytywnie na rozwój motoryki małej, poprawiając zdolności manualne uczestnika oraz zwiększając jego pewność siebie. Dostosowanie stopnia trudności do umiejętności podopiecznej jest kluczowe dla jej motywacji i sukcesu w nauce.

Pytanie 35

Jakie działanie jest niezbędne i powinno być zawsze realizowane przed przystąpieniem do tworzenia indywidualnego planu terapii zajęciowej przez terapeutę zajęciowego?

A. Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego.

B. Wybór pomocy dydaktycznych.

C. Ustalenie norm planu i ocena.

D. Selekcja metod monitorowania i analiza rezultatów.

Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest kluczowe przed opracowaniem indywidualnego planu terapii zajęciowej, ponieważ umożliwia to terapeucie zrozumienie unikalnych potrzeb i kontekstu życiowego pacjenta. Ta analiza pozwala na zidentyfikowanie obszarów, które wymagają wsparcia, jak również tych, w których podopieczny może odnosić sukcesy. W praktyce, terapeuci mogą przeprowadzać różnorodne oceny, takie jak obserwacje, wywiady z pacjentem i jego rodziną, czy wykorzystanie standardowych narzędzi oceny, które mierzą umiejętności funkcjonalne. Zrozumienie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest zgodne z wytycznymi wielu organizacji, takich jak American Occupational Therapy Association (AOTA), które podkreślają znaczenie spersonalizowanej interwencji. Na przykład, terapeuta może zauważyć, że pacjent ma ograniczenia w zakresie motoryki, ale zachowuje zdolności do komunikacji, co pozwala na dostosowanie terapii, aby skupić się na rozwijaniu umiejętności manualnych w kontekście komunikacyjnym, co sprzyja lepszemu zaangażowaniu w codzienne życie.

Pytanie 36

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

B. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

C. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

D. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

Dobry plan terapii i rehabilitacji powinien być celowy, spójny, elastyczny oraz terminowy, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w skuteczności procesu terapeutycznego. Celowość oznacza, że działania terapeutyczne są zgodne z ustalonymi celami, które powinny być jasno zdefiniowane na początku terapii. Spójność natomiast wskazuje na potrzebę harmonijnego integrowania różnych metod i technik, co pozwala na osiągnięcie synergii w leczeniu. Elastyczność jest niezbędna, aby dostosować plan do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest istotne zwłaszcza w długoterminowych terapiach, gdzie postępy mogą wymagać modyfikacji strategii. Terminowość odnosi się do konieczności realizacji działań w wyznaczonych ramach czasowych, co pozwala na monitorowanie efektów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt. Praktycznym przykładem może być rehabilitacja po urazie, gdzie terapeuta może zaplanować serie ćwiczeń mających na celu odbudowę siły mięśniowej, ale także elastycznie dostosować intensywność i rodzaj ćwiczeń w zależności od reakcji pacjenta, co zwiększa efektywność wsparcia.

Pytanie 37

Aby wspierać terapię mowy oraz stymulować procesy poznawcze u osoby po udarze mózgu, specjalista w indywidualnym planie terapii zajęciowej powinien uwzględnić

A. choreoterapię

B. pantomimę

C. biblioterapię

D. hipoterapię

Biblioterapia to naprawdę fajna metoda, która może pomóc w terapii mowy i stymulować myślenie, zwłaszcza u osób po udarze mózgu. Kiedy używamy książek w terapii, to może to realnie poprawić umiejętności komunikacyjne i językowe. Na przykład terapeuta może zaproponować pacjentowi czytanie tekstów, które są dostosowane do jego możliwości. To pomaga w ćwiczeniu artykulacji i rozumienia, a nawet interpretacji tekstów. Dodatkowo, rozmowy o książkach czy wierszach mogą rozwijać krytyczne myślenie i pamięć, co jest mega ważne w rehabilitacji po udarze. Biblioterapia to też część terapii zajęciowej, gdzie ważne jest całościowe podejście do pacjenta, uwzględniające fizyczne i psychiczne aspekty. Terapeuci mają sporo materiałów literackich, które mogą używać, aby zaangażować pacjentów w działania, co pomaga im się motywować do rehabilitacji i budować poczucie własnej wartości.

Pytanie 38

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Lawtona

B. Folsteina

C. Barthel

D. Katza

Skala Lawtona, czyli Skala Samodzielności w Codziennych Aktywnościach, jest narzędziem, które pomaga ocenić, jak dobrze ktoś radzi sobie z codziennymi, bardziej złożonymi zadaniami. Chodzi o to, żeby zobaczyć, czy dana osoba potrafi sobie poradzić sama w różnych sytuacjach. Na przykład, jeśli ktoś ma dotrzeć do domu kultury, to można obserwować, jak korzysta z transportu publicznego, planuje trasę czy zarządza czasem. To bardzo ważne, bo pokazuje, na ile osoba jest samodzielna. Dzięki tej skali terapeuta może lepiej zrozumieć, co potrzebuje dany uczestnik i jak można mu pomóc, by mógł lepiej funkcjonować w społeczeństwie. Moim zdaniem, to naprawdę przydatne narzędzie, które pozwala na indywidualne podejście do każdego.

Pytanie 39

W pracy z osobą po urazie mózgu, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim skupić się na

A. planowaniu dalekich podróży

B. przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności

C. zwiększaniu masy mięśniowej

D. nauczaniu nowych języków

W pracy z osobą po urazie mózgu terapeuta zajęciowy koncentruje się na przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. To podejście jest kluczowe w terapii zajęciowej, ponieważ celem jest maksymalne zwiększenie niezależności pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta pracuje nad umiejętnościami, które umożliwiają pacjentowi wykonywanie takich czynności jak jedzenie, ubieranie się, higiena osobista czy zarządzanie domem. Terapia zajęciowa jest zorientowana funkcjonalnie, co oznacza, że terapeuta dostosowuje ćwiczenia i aktywności do potrzeb i możliwości pacjenta, jednocześnie dbając o to, by były one praktyczne i związane z codziennym życiem. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na to, że terapeuci powinni stosować podejście holistyczne, uwzględniające zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Przykładowo, mogą wprowadzać techniki kompensacyjne, jeśli pełne przywrócenie funkcji nie jest możliwe, co również wpisuje się w standardy branżowe. Takie podejście nie tylko zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, ale także poprawia jakość życia pacjenta, dając mu większą kontrolę nad własnym życiem.

Pytanie 40

Lekarz pulmonolog zalecił dziecku z astmą oskrzelową aktywność fizyczną. W związku z tym, terapeuta prowadząc zajęcia ruchowe powinien

A. dobierać wyłącznie zabawy w pozycji siedzącej, pamiętając o zamykaniu okien

B. skupiać się głównie na ćwiczeniach oddechowych oraz izometrycznych

C. unikać nadmiernego wysiłku, pamiętać o rozgrzewce i wprowadzać przerwy

D. organizować długodystansowe biegi oraz gry zespołowe na świeżym powietrzu

Zalecenia dotyczące organizacji długodystansowych biegów lub gier zespołowych na świeżym powietrzu w przypadku dzieci z astmą oskrzelową są niewłaściwe z kilku powodów. Długotrwały wysiłek może powodować nadmierne obciążenie układu oddechowego, co w konsekwencji prowadzi do zaostrzenia objawów astmy. Astma charakteryzuje się nadreaktywnością dróg oddechowych, a intensywna aktywność fizyczna może skutkować skurczem oskrzeli, co zagraża bezpieczeństwu dziecka. W kontekście aktywności fizycznej dla dzieci z astmą kluczowe jest uwzględnienie ich stanu zdrowia oraz obserwowanie objawów. Kolejną nieprawidłowością jest pomysł, aby wszystkie zabawy wykonywać wyłącznie w pozycji siedzącej. Takie podejście ogranicza ruchomość i nie wspiera rozwoju motorycznego dziecka. Wskazówki dotyczące zamykania okien są również mylące, ponieważ świeże powietrze jest korzystne dla dzieci, o ile nie występują alergeny. W końcu, koncentrowanie się na ćwiczeniach oddechowych oraz izometrycznych, chociaż ma swoje miejsce w rehabilitacji oddechowej, nie może stanowić jedynej formy aktywności. Kluczowe jest, aby dzieci miały możliwość uczestniczenia w różnorodnej aktywności fizycznej, w tym takich, które są dostosowane do ich możliwości, z zachowaniem zasad bezpieczeństwa i komfortu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej