Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik archiwista
Kwalifikacja: EKA.03 - Opracowywanie materiałów archiwalnych
Data rozpoczęcia: 30 marca 2025 08:58
Data zakończenia: 30 marca 2025 09:13

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Baza danych SEZAM pochodząca z archiwum zawiera dane

A. na temat spisów ludności

B. na temat ksiąg metrykalnych oraz stanu cywilnego

C. na temat dokumentacji kartograficznej

D. o zespołach archiwalnych

Wybór odpowiedzi, które wskazują na dokumentację kartograficzną, księgi metrykalne i stanu cywilnego oraz spisy ludności, nie jest trafny, ponieważ te kategorie nie są bezpośrednio związane z archiwalną bazą danych SEZAM. Dokumentacja kartograficzna zajmuje się mapami i planami, które, chociaż ważne, nie są częścią zespołów archiwalnych w sensie zbioru dokumentów. Księgi metrykalne i stanu cywilnego są zbiorem dokumentów dotyczących narodzin, małżeństw i zgonów, co stanowi istotny element historii społecznej, ale również nie jest klasyfikowane jako zespół archiwalny, lecz jako oddzielna kategoria dokumentacji. Spisy ludności z kolei są zbiorem danych demograficznych, które są ważne dla badań statystycznych i społecznych, jednak także nie mieszczą się w definicji zespołu archiwalnego. Kluczowe jest zrozumienie, że zespoły archiwalne są klasyfikowane jako spójne i zorganizowane kolekcje dokumentów, a nie jako pojedyncze typy dokumentacji. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych opcji mogą wynikać z niepełnego zrozumienia definicji zespołów archiwalnych oraz ich roli w kontekście archiwistyki oraz zmylenia terminologii w obszarze dokumentacji historycznej.

Pytanie 2

Zestawienie kolejnych oznaczeń jednostek inwentarzowych zbioru, które porównuje nowe sygnatury z dawnymi lub dawną z nową to

A. indeks.

B. archiwizacja.

C. spis.

D. konkordancja.

Konkordancja to termin stosowany w archiwistyce i zarządzaniu informacją, oznaczający zestawienie dwóch lub więcej zbiorów danych, które pozwala na porównanie i odnalezienie odpowiadających sobie elementów. W kontekście jednostek inwentarzowych, konkordancja jest nieocenionym narzędziem, które umożliwia organizację oraz zarządzanie dokumentacją. Przykładowo, w sytuacji, gdy archiwum przeszło reorganizację i jednostki inwentarzowe zmieniły swoje sygnatury, konkordancja pozwala na łatwe odnalezienie nowych sygnatur w odniesieniu do dawnych. W praktyce stosuje się ją w archiwach, bibliotekach i wszelkich instytucjach, gdzie istotne jest utrzymanie porządku w dokumentacji. Dobrze zorganizowana konkordancja może również przyczynić się do efektywniejszego przeszukiwania zbiorów oraz oszczędności czasu, co stanowi element dobrych praktyk w archiwistyce i zarządzaniu informacją, zgodnych z normami ISO 15489 dotyczącymi zarządzania dokumentacją.

Pytanie 3

Podczas organizowania akt w ramach danej sprawy dokumenty powinny być uporządkowane

A. alfabetycznie

B. dziesiętnie

C. rzeczowo

D. chronologicznie

Odpowiedź chronologicznie jest poprawna, ponieważ w porządkowaniu teczek aktowych kluczowe jest ustalenie kolejności zdarzeń związanych z daną sprawą. Ułożenie dokumentów w porządku chronologicznym pozwala na łatwiejsze śledzenie postępów w sprawie, a także umożliwia szybki dostęp do informacji na temat dat i kolejności wystąpienia różnych zdarzeń. Przykładowo, w sprawach sądowych lub administracyjnych, dokumenty takie jak pozwy, odpowiedzi, dowody czy decyzje powinny być uporządkowane według dat, co ułatwia pracownikom organów ścigania, prawnikom lub innym specjalistom zrozumienie kontekstu sprawy oraz podejmowanie właściwych decyzji. Ponadto, chronologiczne porządkowanie dokumentów jest zgodne z najlepszymi praktykami archiwizacji i zarządzania dokumentacją, co jest istotne w kontekście przepisów prawa oraz zasad etyki zawodowej.

Pytanie 4

W jakich jednostkach określa się jakość cyfrowych kopii zapasowych dokumentacji papierowej?

A. pdf

B. dtp

C. dpi

D. dpc

Odpowiedź 'dpi' (dots per inch) jest poprawna, ponieważ jest to jednostka miary stosowana do określenia rozdzielczości obrazu w kontekście skanowania lub cyfrowego przetwarzania dokumentów. W przypadku cyfrowych kopii papierowych, wyższa wartość dpi oznacza lepszą jakość obrazu, co jest kluczowe dla zachowania czytelności i detali dokumentów. Na przykład, skanowanie dokumentu w rozdzielczości 300 dpi jest standardem dla archiwizacji i reprodukcji, zapewniającą czytelność tekstu oraz ostrość grafik. W branży archiwizacji dokumentów, standardy takie jak ISO 19005-1 dotyczące elektronicznego archiwizowania podkreślają znaczenie wysokiej jakości skanowania, co bezpośrednio wiąże się z zastosowaniem odpowiednich ustawień dpi. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy pozwala na zapewnienie, że cyfrowe kopie będą nie tylko zgodne z wymogami prawnymi, ale również użyteczne w długoterminowym przechowywaniu i udostępnianiu dokumentów.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Zasada uwzględnienia relacji między archiwaliami a miejscem ich powstania to zasada

A. pertynencji

B. prowieniencji

C. topografii

D. akcesji

Wybór odpowiedzi dotyczącej prowieniencji, topografii lub akcesji może wynikać z mylenia różnych zasad archiwalnych. Zasada prowieniencji odnosi się do pochodzenia dokumentów oraz ich naturalnego miejsca, co jest istotne, ale nie uwzględnia kontekstu lokalnego. Zasada ta kładzie nacisk na to, by zachować dokumenty w ich oryginalnym stanie i porządku, co jest kluczowe dla ich interpretacji, jednak nie odnosi się bezpośrednio do związku z terytorium. Z kolei zasada topografii koncentruje się na fizycznym rozmieszczeniu dokumentów i ich klasyfikacji według lokalizacji geograficznej, ale również nie uwzględnia kulturowego i historycznego kontekstu, który jest kluczowy dla zrozumienia znaczenia archiwów. Zasada akcesji dotyczy natomiast sposobu, w jaki dokumenty trafiają do archiwum, a tym samym nie odnosi się do poszanowania ich związku z terytorium ich powstania. W praktyce, pomijanie zasady pertynencji może prowadzić do utraty wartości dokumentów oraz ich znaczenia w kontekście lokalnym, co jest niezgodne z dobrymi praktykami archiwalnymi. Dlatego ważne jest, aby archiwiści rozumieli różnice między tymi zasadami, aby właściwie zarządzać zasobami archiwalnymi w sposób, który uwzględnia ich historyczne i kulturowe powiązania z terytorium.

Pytanie 7

Czas archiwizacji dokumentacji technicznej w przypadku projektów indywidualnych liczony jest od dnia

A. wprowadzenia projektu do realizacji

B. przekazania obiektu użytkownikowi

C. wycofania projektu z obiegu

D. przeprowadzenia pierwszego remontu obiektu

Poprawna odpowiedź to oddanie obiektu użytkownikowi, ponieważ okres przechowywania dokumentacji technicznej dla projektów indywidualnych zaczyna się od momentu, gdy obiekt został oddany do użytku. W praktyce oznacza to, że dokumentacja musi być dostępna przez określony czas po zakończeniu realizacji projektu, aby zapewnić możliwość jej weryfikacji, audytu oraz wsparcia w przypadku konieczności przeprowadzenia konserwacji lub modyfikacji obiektu. Przykładowo, w przypadku budynków mieszkalnych, dokumentacja taka obejmuje plany architektoniczne, instalacyjne oraz certyfikaty dotyczące wykonania prac. Zgodnie z normami branżowymi, takimi jak PN-ISO 9001, odpowiednia dokumentacja jest kluczowa dla utrzymania jakości i bezpieczeństwa eksploatacji obiektów. Umożliwia to również przyszłym zarządcom lub właścicielom uzyskanie niezbędnych informacji na temat stanu technicznego budynku oraz historii jego użytkowania, co jest istotne dla długoterminowego zarządzania nieruchomością. Długość tego okresu może być różna w zależności od przepisów prawa, jednak zasadniczo wynosi co najmniej 10 lat od momentu oddania obiektu do użytkowania.

Pytanie 8

Aby osiągnąć ostateczny układ zbioru fotografii, wykonuje się

A. kwalifikację

B. indeksację

C. systematyzację

D. klasyfikację

Systematyzacja to proces organizowania i porządkowania danych, który ma na celu nadanie im logicznego i uporządkowanego układu. W kontekście fotografii, systematyzacja polega na klasyfikacji obrazów w taki sposób, aby ułatwić ich późniejsze wyszukiwanie i wykorzystanie. Przykładowo, w archiwach fotograficznych często stosuje się systematyzację według różnych kryteriów, takich jak data, miejsce wykonania zdjęcia, tematyka czy autor. Dobrze zorganizowana baza zdjęć pozwala na efektywne zarządzanie zasobami wizualnymi, co jest kluczowe w branżach takich jak marketing, dziennikarstwo czy sztuka. Warto również odwołać się do standardów archiwizacji i katalogowania, takich jak Metadane EXIF czy IPTC, które wspierają systematyzację zasobów wizualnych poprzez dostarczanie dodatkowych informacji o zdjęciach, co z kolei podnosi ich wartość użytkową i ułatwia pracę z archiwami. Dlatego wybór systematyzacji jako metody nadawania ostatecznego układu fotografiom jest uzasadniony i zgodny z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

W jakiej sekcji inwentarza powinna być zawarta informacja o aktotwórcy?

A. Zawartość zespołu

B. Dzieje ustrojowe twórcy zespołu

C. Historia zespołu archiwalnego

D. Charakterystyka zespołu archiwalnego

Odpowiedź 'Dzieje ustrojowe twórcy zespołu' jest poprawna, ponieważ w tej części inwentarza archiwalnego umieszczane są informacje dotyczące kontekstu prawno-ustrojowego, w jakim działał aktotwórca. Wiedza o ustroju, w którym funkcjonował twórca zespołu archiwalnego, pozwala na lepsze zrozumienie jego działalności oraz charakteru tworzonych dokumentów. Przykładem może być opisanie, jak zmiany w systemie politycznym wpływały na sposób dokumentowania działań instytucji, co z kolei może wpłynąć na interpretację zgromadzonych materiałów. W standardach archiwalnych, takich jak ISAD(G) (Międzynarodowy standard opisu archiwalnego), podkreśla się znaczenie kontekstu w badaniach archiwalnych. Odpowiednia analiza dziejów ustrojowych twórcy zespołu jest kluczowa dla prawidłowego zrozumienia i interpretacji materiałów archiwalnych, a ich umieszczenie w inwentarzu zwiększa wartość informacyjną i badawczą dokumentacji.

Pytanie 11

Jaką jednostkę miary należy użyć do określenia rozmiaru zespołu archiwalnego?

A. kilobajt

B. kilogram

C. metr bieżący

D. metr sześcienny

Metrem bieżącym najlepiej określisz, ile miejsca potrzebujesz na zespół archiwalny. To jednostka długości, która w archiwistyce jest używana do szacowania wielkości dokumentów. Na przykład, jeśli masz 100 teczek, a każda zajmuje 1 metr bieżący, to razem będą potrzebować 100 metrów. Dzięki temu łatwiej zaplanujesz przestrzeń w archiwum. Takie podejście jest zresztą zgodne z tym, co zalecają profesjonaliści w tej branży. Warto dodać, że standardy takie jak ISO 15489 mówią o tym, jak istotne jest dobre zarządzanie przestrzenią dla wszystkich materiałów, które trzymasz.

Pytanie 12

Określ typ dokumentu, którego opis zewnętrzny powinien być uzupełniony o wskazanie nośnika informacji?

A. Audiowizualny

B. Pergaminowy

C. Papierowy

D. Elektroniczny

Wybranie odpowiedzi dotyczącej dokumentów elektronicznych, papierowych lub audiowizualnych pokazuje, że można się pogubić w tym, jak klasyfikujemy różne dokumenty i nośniki. Dokumenty elektroniczne są w formie cyfrowej, przechowywane na różnych nośnikach, jak dyski twarde czy chmury, co sprawia, że są łatwe do przechowywania i szybkiego dostępu. Ale ich opis nie jest taki sam jak w przypadku pergaminu, który jest materiałem fizycznym. Z kolei dokumenty papierowe są generalnie mniej trwałe od pergaminowych i mogą szybciej ulegać zniszczeniu przez warunki atmosferyczne czy chemiczne. A dokumenty audiowizualne, takie jak filmy czy nagrania dźwiękowe, mają jeszcze inną charakterystykę i też wymagają określenia technologii zapisu. Problemy w tej odpowiedzi wynikają z mylenia różnych typów nośników i ich właściwości, co prowadzi do błędnych wniosków. Ważne jest, żeby zrozumieć, że każdy typ dokumentu ma swoje unikalne cechy, co wpływa na sposób zapisu i przechowywania.

Pytanie 13

Sygnatura archiwalna obejmuje numer spisu zdawczo-odbiorczego oraz

A. symbol z repertorium akt.

B. symbol twórcy akt.

C. numer spisu w zestawieniu spisów zdawczo-odbiorczych.

D. numer pozycji w tym spisie.

Sygnatura archiwalna odgrywa kluczową rolę w systemie zarządzania dokumentacją, ponieważ pozwala na jednoznaczną identyfikację akt w archiwum. Poprawna odpowiedź, czyli numer pozycji na spisie zdawczo-odbiorczym, jest istotna, ponieważ ten numer wskazuje na konkretne miejsce w zbiorze dokumentów przekazanych do archiwum. Spis zdawczo-odbiorczy stanowi podstawowy dokument, który rejestruje akta przekazywane do archiwum, a jego numeracja odpowiada poszczególnym pozycjom, co umożliwia efektywne wyszukiwanie. W praktyce oznacza to, że w przypadku potrzeby odnalezienia konkretnego dokumentu, możemy korzystać z sygnatury archiwalnej, aby zlokalizować odpowiednią pozycję. Wiele instytucji archiwalnych stosuje standardy, takie jak ISAD(G) czy ISAAR(CPF), które uwzględniają zasady tworzenia i zarządzania sygnaturami archiwalnymi, co wpływa na spójność i efektywność procesów archiwalnych. Wiedza na temat właściwego użycia sygnatury archiwalnej jest zatem niezbędna dla specjalistów zajmujących się archiwizacją i zarządzaniem dokumentacją.

Pytanie 14

Zespół dokumentów, powstały w wyniku pasji jego autora, można zdefiniować jako

A. zbiorem

B. kolekcją

C. spuścizną

D. kancelarią

Termin "kolekcja" odnosi się do grupy archiwaliów, które zostały zgromadzone przez osobę z powodu jej zainteresowań hobbystycznych. Kolekcje są zazwyczaj wynikiem osobistych pasji, a ich składniki mogą obejmować różnorodne przedmioty, takie jak znaczki, monety, meble, dzieła sztuki czy dokumenty. W ramach archiwistyki, kolekcje są istotne, ponieważ ich twórcy często dbają o to, aby były one odpowiednio przechowywane i udostępniane innym zainteresowanym. Przykładem mogą być archiwa osób, które dokumentują swoje życie przez zbieranie pamiątek, takich jak fotografie czy listy. W przeciwieństwie do kancelarii, która odnosi się do dokumentów formalnych i oficjalnych, kolekcje są bardziej osobiste i subiektywne. W standardach archiwalnych, takich jak ISAD(G) czy ISO 15489, podkreśla się znaczenie dokumentowania kontekstu powstawania kolekcji, co umożliwia przyszłym badaczom zrozumienie ich wartości kulturowej i historycznej.

Pytanie 15

Archiwista, przygotowując dokumentację audiowizualną, powinien określić długość filmu zarejestrowanego na taśmie 16 mm w

A. metrach

B. megabajtach

C. minutach

D. decibelach

Podawanie długości filmu w minutach to coś, co w branży filmowej jest standardem. To ułatwia życie każdemu – producentom, reżyserom, a nawet archiwistom. Dzięki temu szybko można zorientować się, jak długi jest dany materiał i zaplanować na przykład projekcję. Weźmy filmy krótkometrażowe, które zazwyczaj trwają od 10 do 30 minut. Jest to istotne dla organizatorów festiwali filmowych, którzy muszą wiedzieć, jak długo trwa dany film. Z mojego doświadczenia, podanie długości w minutach to super sposób na ułatwienie kategoryzacji i wyszukiwania. Archiwiści mogą wtedy sprawniej zarządzać materiałami i lepiej pomagać użytkownikom w ich dostępności.

Pytanie 16

Jak określa się zorganizowany zbiór nośników danych w informatyce, który zawiera dokumentację w wersji elektronicznej?

A. Rzeczowy skład dokumentów

B. Skład chronologiczny

C. Skład informatycznych nośników danych

D. Zbiór usystematyzowanych dokumentów

Poprawna odpowiedź to "Skład informatycznych nośników danych", ponieważ termin ten odnosi się do zorganizowanego zbioru danych przechowywanych w formie elektronicznej. W kontekście zarządzania informacją, skład informatycznych nośników danych jest kluczowy dla efektywnego przechowywania, przetwarzania oraz archiwizacji informacji. W praktyce, tego rodzaju skład jest stosowany w instytucjach, które muszą zarządzać dużymi ilościami danych, na przykład w firmach zajmujących się badaniami naukowymi, gdzie różnorodne dane są przechowywane na nośnikach cyfrowych. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, organizacje powinny stosować standardy, takie jak ISO 27001, aby zapewnić bezpieczeństwo i integralność danych w takich zbiorach. Ponadto, efektywne zarządzanie składami informatycznych nośników danych przyczynia się do szybszego dostępu do informacji oraz redukcji ryzyka utraty danych, co jest niezbędne w dobie cyfryzacji.

Pytanie 17

Jakiej czynności nie wykonuje się podczas organizowania materiałów ulotnych?

A. Systematyzacji

B. Porządkowania wstępnego

C. Segregacji

D. Brakowania

Systematyzacja, segregacja i porządkowanie wstępne to fundamentalne procesy, które są niezbędne w kontekście zarządzania materiałami ulotnymi. Systematyzacja polega na ustaleniu logicznego porządku, który ułatwia dostęp do informacji. W przypadku materiałów ulotnych, takich jak broszury i katalogi, odpowiednie zorganizowanie ich w oparciu o kategorie tematyczne lub grupy docelowe jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania w kampaniach marketingowych. Segregacja natomiast odnosi się do procesu klasyfikacji materiałów, co pozwala na ich podział na różne grupy w zależności od kryteriów, takich jak rodzaj, cel czy odbiorca. Porządkowanie wstępne to pierwszy krok, który ma na celu przegląd i wstępną organizację materiałów przed ich dalszym przetwarzaniem. Właściwe wykonanie tych czynności jest kluczowe dla efektywności pracy i oszczędności czasu, ponieważ zorganizowane materiały można szybko znaleźć i wykorzystać. W praktyce, nieprawidłowe podejście do porządkowania materiałów ulotnych, takie jak brak ich systematyzacji, może prowadzić do chaosu informacyjnego, utraty ważnych dokumentów oraz wydłużenia czasu potrzebnego na znalezienie konkretnych materiałów, co może negatywnie wpłynąć na działalność firmy. Przy braku segregacji, niektóre materiały mogą być pomijane lub błędnie klasyfikowane, co z kolei prowadzi do nieefektywnej komunikacji i trudności w dotarciu do odpowiednich grup odbiorców.

Pytanie 18

Skorowidz archiwalny nie stanowi

A. sumariusz

B. katalog

C. repertorium

D. indeks

Repertorium, indeks i sumariusz to formy, które w kontekście archiwów pełnią rolę narzędzi wyszukiwawczych, organizujących i klasyfikujących informacje w sposób umożliwiający ich efektywne przetwarzanie i odnajdywanie. Repertorium jest zorganizowanym zbiorem wpisów dotyczących dokumentów archiwalnych, który umożliwia śledzenie wszystkich jednostek w danym archiwum. Indeks z kolei stosuje systematyczne podejście do klasyfikacji, pozwalając na szybkie odnajdywanie informacji według różnych kryteriów, co jest kluczowe w procesie zarządzania dokumentacją. Sumariusz, z drugiej strony, to skrócony opis zawartości dokumentów, który ułatwia ich zrozumienie i identyfikację bez konieczności przeglądania całości materiałów. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji katalogu z funkcją skorowidza. Katalogi są bardziej statyczne i służą głównie do prezentacji zasobów, podczas gdy repertoria, indeksy i sumariusze umożliwiają dynamiczne zarządzanie informacjami, co ma kluczowe znaczenie w archiwistyce i zarządzaniu dokumentami. Współczesne archiwa powinny opierać się na tych zasadach, by skutecznie zarządzać dużymi zbiorami informacji w zgodzie z międzynarodowymi standardami.

Pytanie 19

Jakie elementy składają się na sygnaturę archiwalną map, które nie zostały wszyte do akt?

A. ze skrótu nazwy zespołu i numeru pozycji inwentarzowej

B. ze skrótu nazwy archiwum oraz numeru nabytku

C. z daty przyjęcia mapy do archiwum oraz numeru zespołu

D. z daty uporządkowania oraz skrótu nazwy zespołu

Wiesz, jak to jest z sygnaturą archiwalną? Dla map, które nie są wszyte w akta, używamy skrótu nazwy zespołu oraz numeru pozycji inwentarzowej. To wszystko ma na celu, żeby łatwiej było znaleźć i zidentyfikować dokumenty w archiwach. Skrót zespołu daje nam szybko wiedzieć, z jakiego zbioru pochodzi mapa, co jest super ważne, bo często w archiwum jest mnóstwo materiałów. Z kolei numer pozycji inwentarzowej to taki unikalny identyfikator, który umożliwia śledzenie, gdzie jest dany dokument w naszym systemie. Biorąc na przykład archiwum państwowe – każda mapa musi być zarejestrowana według określonych zasad, co sprawia, że zarządzanie materiałami jest dużo łatwiejsze. Dzięki temu też badacze i historycy mogą szybciej znaleźć to, czego szukają. Jak dla mnie, ten system naprawdę działa, bo ułatwia dostęp do informacji.

Pytanie 20

Który z podanych elementów identyfikacyjnych archiwaliów należy do charakterystyk zewnętrznych przy tworzeniu zespołu?

A. Dekretację kierownika

B. Notę marginalną

C. Pieczątkę własnościową

D. Nagłówek pisma

Pieczątka własnościowa to jeden z kluczowych elementów rozpoznawczych archiwaliów, który zalicza się do cech zewnętrznych przy opracowaniu zespołu. Jej obecność na dokumentach stanowi istotny aspekt identyfikacji źródła ich pochodzenia oraz właściciela. W archiwistyce, pieczątka własnościowa pełni nie tylko funkcję identyfikacyjną, ale także prawno-dokumentacyjną, co jest szczególnie ważne w kontekście zarządzania dokumentacją i ochrony dziedzictwa kulturowego. Przykładem zastosowania pieczątki własnościowej jest sytuacja, gdy archiwista analizuje dokumenty z różnych jednostek organizacyjnych; pieczątka pozwala na szybkie przypisanie dokumentu do konkretnego archiwum, co ułatwia dalsze prace związane z opracowaniem i udostępnianiem materiałów. W standardach archiwalnych, takich jak ISAD(G), podkreśla się znaczenie takich elementów w kontekście opracowywania jednostek archiwalnych oraz zapewnienia ich autentyczności i integralności.

Pytanie 21

Jaką czynność należy przeprowadzić w archiwum państwowym po otrzymaniu prawidłowo uporządkowanego i zewidencjonowanego zbioru fotografii?

A. Brakowanie

B. Skontrum

C. Uporządkowanie

D. Kwalifikacja

Skontrum to kluczowa czynność w zarządzaniu archiwami, polegająca na weryfikacji stanu ewidencji zbiorów. Po przejęciu dobrze uporządkowanego i zewidencjonowanego zespołu fotografii, przeprowadzenie skontrum pozwala na potwierdzenie, że wszystkie elementy zbioru są zgodne z ewidencją oraz na identyfikację ewentualnych braków czy niezgodności. W praktyce skontrum polega na fizycznym porównaniu stanu zbioru z dokumentacją, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki archiwalnej, które zalecają regularne kontrole stanu zbiorów w celu zapewnienia ich integralności oraz bezpieczeństwa. Ważnym elementem skontrum jest również dokumentowanie wyników kontroli, co pozwala na dalsze zarządzanie zbiorami oraz podejmowanie decyzji dotyczących ich przechowywania i konserwacji. Przykładowo, w archiwum państwowym po przeprowadzeniu skontrum można zauważyć, które fotografie wymagają dodatkowej ochrony lub digitalizacji, co jest kluczowe w kontekście zachowania dziedzictwa kulturowego. Skontrum powinno być regularnie wykonywane, aby zapewnić, że zasoby archiwalne są w dobrym stanie oraz dostępne dla przyszłych pokoleń.

Pytanie 22

W jakich odstępach czasowych powinien być wykonywany przegląd informatycznych nośników danych?

A. co roku

B. co dwa lata

C. co pięć lat

D. co dziesięć lat

Przegląd informatycznych nośników danych co pięć lat jest zgodny z zaleceniami najlepszych praktyk w zakresie zarządzania danymi. Regularne przeglądy pozwalają na identyfikację nośników, które mogą być uszkodzone lub mają ograniczoną żywotność, co jest kluczowe dla zapewnienia ciągłości działania systemu informatycznego. Zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak ISO 27001, audyty i przeglądy powinny być wykonywane w określonych odstępach czasowych, co pięć lat to standardowy okres, który pozwala na ocenę stanu nośników oraz wprowadzenie ewentualnych działań naprawczych. Przykładem może być analiza nośników, które przechowują dane krytyczne, takie jak kopie zapasowe systemów operacyjnych czy bazy danych. Niezależnie od tego, czy używamy dysków twardych, SSD czy pamięci flash, ich regularny przegląd pozwala na wcześniejsze wykrycie problemów, co z kolei minimalizuje ryzyko utraty danych. W praktyce, wielu administratorów IT stosuje polityki cyklicznych przeglądów, aby zapewnić wydajność oraz bezpieczeństwo całej infrastruktury informatycznej.

Pytanie 23

Podczas klasyfikacji dokumentacji filmowej do odpowiedniego działu rzeczowego nie bierze się pod uwagę

A. sygnatury filmu

B. nazwy filmu

C. zakresu czasowego

D. spisu treści filmu

Podejmowanie się kwalifikacji dokumentacji filmowej bez uwzględnienia sygnatury filmu jest mylące, ponieważ sygnatura jest istotnym elementem identyfikacji w systemach archiwalnych. Niemniej jednak, to nie sygnatura, a inne elementy, takie jak regest treści, tytuł oraz zakres chronologiczny, decydują o merytorycznym przypisaniu filmu do konkretnego działu rzeczowego. Regest treści filmu pełni funkcję synapsy, łącząc jego tematykę z odpowiednim działem, a tytuł filmu jest pierwszym wskaźnikiem tematycznym dla klasyfikacji. Zakres chronologiczny umożliwia dodatkowe konteksty historyczne, co jest kluczowe w przypadku filmów o tematyce historycznej lub dokumentalnej. Często mylenie sygnatury z kluczowymi elementami merytorycznymi wynika z niepełnego zrozumienia roli, jaką różne informacje odgrywają w archiwizacji. Sygnatura to identyfikator, który wspiera administrację dokumentów, ale to treść, tytuł i kontekst chronologiczny są decydującymi czynnikami przy przypisywaniu filmów do działów. W praktyce, zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej pracy w archiwach i instytucjach zajmujących się dokumentacją filmową.

Pytanie 24

Jakiego inwentarza należy użyć w przypadku, gdy zespół działa w rozproszeniu i następuje integracja informacyjna?

A. Inwentarz kartkowy

B. Inwentarz realny

C. Inwentarz książkowy

D. Inwentarz idealny

Inwentarz kartkowy, choć użyteczny w niektórych kontekstach, nie jest odpowiedni dla sytuacji, w których zespół jest rozproszony i zachodzi potrzeba scalania informacji. Ten rodzaj inwentarza opiera się na fizycznych dokumentach i papierowych kartotekach, co stwarza znaczne utrudnienia w dostępie do danych, zwłaszcza w przypadku pracy zdalnej. W przypadku inwentarza realnego, jego zastosowanie również jest ograniczone, ponieważ koncentruje się na rzeczywistych zasobach i ich stanie w danym momencie. Oznacza to, że w sytuacji rozproszenia zespołu, pozyskiwanie informacji o stanie zasobów może być trudne, wręcz niemożliwe, co skutkuje niepełnymi lub nieaktualnymi danymi. Inwentarz książkowy, który zazwyczaj jest używany do rejestrowania zasobów w sposób zorganizowany, może być pomocny w kontrolowaniu zasobów, jednak również wymaga fizycznej obecności i zakłada jednorazowe wprowadzenie danych, co nie współczesne w kontekście dynamicznych zmian i zdalnego dostępu do informacji. W praktyce, błędem myślowym prowadzącym do wyboru tych niewłaściwych odpowiedzi jest ignorowanie aspektu zdalnego dostępu i konieczności elastycznego podejścia do gromadzenia i zarządzania informacjami w sytuacji rozproszenia zespołu. Właściwe podejście do inwentaryzacji w takich okolicznościach powinno skupiać się na cyfrowych narzędziach i metodach, które umożliwiają bieżącą aktualizację i dostęp do danych.

Pytanie 25

Zespół dokumentów stworzonych przez jedną kancelarię, która nie przeszła zmian organizacyjnych, powinien być określany mianem zespołu archiwalnego?

A. martwym

B. złożonym

C. prostym

D. otwartym

Odpowiedź "prosty" jest poprawna, ponieważ termin ten odnosi się do zespołu archiwalnego składającego się z dokumentów wytworzonych przez jedną kancelarię, które nie podlegały żadnym zmianom organizacyjnym. W archiwistyce zespół archiwalny prosty charakteryzuje się jednolitością źródłową, co oznacza, że wszystkie dokumenty pochodzą z tego samego miejsca i są powiązane ze sobą tematycznie oraz chronologicznie. Istotne jest, że brak zmian organizacyjnych umożliwia łatwiejsze zarządzanie dokumentami, ich klasyfikację oraz udostępnianie. Przykładem mogą być akta sprawy rozwodowej prowadzone w jednej kancelarii prawnej, które zachowują swoją integralność i są przechowywane razem jako spójny zespół. W praktyce, klasyfikacja dokumentów w zespole archiwalnym prostym ułatwia nie tylko proces archiwizacji, ale również późniejsze wyszukiwanie i analizowanie danych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania dokumentami.

Pytanie 26

Ile egzemplarzy należy przygotować dla metryczki nagrania?

A. W czterech egzemplarzach

B. W trzech egzemplarzach

C. W pięciu egzemplarzach

D. W dwóch egzemplarzach

W przypadku metryczki nagrania, kluczowym aspektem jest zrozumienie, jakie są potrzeby związane z jej sporządzaniem. Odpowiedzi sugerujące, że należy wykonać więcej niż dwa egzemplarze, mogą wynikać z mylnego przekonania o potrzebie intensywnej dokumentacji w różnych lokalizacjach lub przez różne zespoły. W praktyce jednak, posiadanie trzech, czterech czy pięciu egzemplarzy metryczki w większości przypadków jest zbędne i może prowadzić do nieefektywności w zarządzaniu dokumentacją. Przechowywanie zbyt wielu kopii może również wprowadzać zamieszanie, utrudniając identyfikację aktualnych i ważnych dokumentów. Warto zauważyć, że w kontekście archiwizacji, najważniejsze jest, aby mieć dostęp do odpowiednich informacji, a nie do ich nadmiaru. Niekiedy zbyt duża liczba egzemplarzy może prowadzić do nieścisłości, gdyż różne wersje mogą wprowadzać niespójności w danych. Ponadto, standardy branżowe wskazują, że kluczowym celem dokumentacji jest zapewnienie jej dostępności oraz łatwości w obiegu, a nie jej nadmiar. Dlatego najrozsądniejszym podejściem jest sporządzanie dwóch egzemplarzy, które są wystarczające dla większości zastosowań.

Pytanie 27

Jednym z formatów odpowiednich dla cyfrowej formy archiwalnej dokumentacji fotograficznej w kontekście plików pozytywowych jest

A. ACM

B. XML

C. PDF

D. TIFF

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest uznawany za jeden z najbardziej odpowiednich dla archiwizacji dokumentacji fotograficznej, zwłaszcza w przypadku plików pozytywowych. TIFF jest formatem bezstratnym, co oznacza, że nie utraci on jakości obrazu podczas zapisów i zapisów ponownych, co jest kluczowe dla długoterminowego przechowywania wartościowych materiałów wizualnych. Umożliwia on również przechowywanie metadanych dotyczących zdjęcia, takich jak informacje o autorze, dacie wykonania czy ustawieniach aparatu. Dzięki wysokiej rozdzielczości oraz wsparciu dla różnych przestrzeni kolorów, TIFF jest często wykorzystywany w profesjonalnych procesach obróbki zdjęć, skanowania oraz druku. W kontekście archiwizacji, wiele instytucji i archiwów zaleca użycie formatu TIFF jako standardowego formatu zapisu dla dokumentacji fotograficznej, co wpisuje się w najlepsze praktyki w dziedzinie zarządzania informacją oraz archiwizacji. Przykłady zastosowania obejmują takie instytucje jak biblioteki narodowe oraz muzea, które archiwizują swoje zbiory w tym formacie, aby zapewnić ich długotrwałą dostępność i integralność.

Pytanie 28

Materiały stworzone po oficjalnej dacie zakończenia działalności jednostki organizacyjnej przez likwidatora lub jego następcę, to

A. sukcesje

B. posteriora

C. repetytoria

D. anteriora

Wybrane odpowiedzi "anteriora", "repetytoria" i "sukcesje" wskazują na brak zrozumienia podstawowych pojęć związanych z likwidacją jednostek organizacyjnych oraz dokumentacją, która jest generowana w tym procesie. Termin "anteriora" odnosi się do dokumentów lub materiałów wytworzonych przed zakończeniem działalności, co jest sprzeczne z definicją materiałów powstających po likwidacji. W praktyce, niechciane dokumenty z tego okresu mogą prowadzić do zamieszania w procesach audytowych czy kontrolnych. "Repetytoria" to pojęcie, które zazwyczaj odnosi się do zbiorów materiałów edukacyjnych lub skrótów, a zatem nie ma bezpośredniego związku z rozważanym kontekstem likwidacyjnym. Z kolei "sukcesje" związane są z prawem spadkowym oraz przekazywaniem praw i obowiązków, co nie jest tożsame z generowaniem dokumentów po zakończeniu działalności jednostki. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wyboru tych odpowiedzi, obejmują mylenie terminów oraz nieznajomość podstawowych zasad dotyczących procedur likwidacyjnych. Zrozumienie właściwej terminologii i zasad działania w takich sytuacjach jest niezbędne, aby skutecznie zarządzać archiwizacją oraz dokumentacją w kontekście zamknięcia działalności przedsiębiorstwa.

Pytanie 29

Jakie kryteria powinny być stosowane do organizacji dokumentacji technicznej projektu budowlanego?

A. tematów

B. metadanych

C. branż

D. formatów

Dokumentacja techniczna projektu budowlanego powinna być porządkowana według branż, ponieważ każda branża posiada swoje specyficzne wymagania, normy oraz zasady, które muszą być przestrzegane w procesie budowy. Na przykład, dokumentacja związana z instalacjami elektrycznymi będzie różnić się od tej dotyczącej systemów wodno-kanalizacyjnych. Porządkowanie dokumentów według branż umożliwia łatwiejsze odnalezienie potrzebnych informacji oraz zapewnia, że wszystkie wymagane dokumenty są zgodne z obowiązującymi przepisami i normami, takimi jak PN-EN czy ISO. Praktycznie rzecz biorąc, jeśli projekt dotyczy budowy nowego obiektu użyteczności publicznej, zgromadzenie dokumentacji w podziale na branże (np. architektura, konstrukcja, instalacje) ułatwia wykonawcom i inspektorom nadzoru szybkie odnalezienie niezbędnych informacji. Dodatkowo, takie podejście zwiększa przejrzystość i efektywność zarządzania dokumentacją, co jest kluczowe w kontekście współpracy wielu specjalistów zaangażowanych w projekt.

Pytanie 30

Tabela według sektorów stosowana jest dla dokumentacji

A. fotograficznej

B. technicznej

C. aktowej

D. kartograficznej

Wybór odpowiedzi odnoszącej się do dokumentacji fotograficznej nie jest trafny. Ta dokumentacja skupia się na zdjęciach i ich estetyce, a nie na technicznych detalach. Dokumentacja aktowa dotyczy zupełnie innego tematu, bo tu chodzi o organizację dokumentów, a nie o ich klasyfikację branżową. Z kolei dokumentacja kartograficzna to temat tworzenia map, co też nijak się ma do układów technicznych. Wiesz, czasem mylimy różne typy dokumentacji i wydaje nam się, że każda z nich ma jakiś systematyczny układ, ale tak naprawdę tylko techniczna wymaga szczegółów dotyczących urządzeń czy procesów. Możliwe, że nieznajomość specyfikacji dokumentacji technicznej jest powodem błędnego wyboru, a to jest ważne, zwłaszcza w kontekście pracy w inżynierii i produkcji.

Pytanie 31

Dokumenty z grupy akt z czasów staropolskich, zazwyczaj wystawiane przez kancelarię królewską, które potwierdzają nadania dla tego samego adresata, to

A. summariusze

B. posteriora

C. regestry

D. transumpty

Wybór odpowiedzi regestry, posteriora lub summariusze nie tylko nie oddaje istoty transumptów, ale także ukazuje pewne błędne zrozumienie terminologii prawnej w kontekście staropolskim. Regestry to zazwyczaj zbiory zapisów lub rejestrów, które mogą obejmować różne rodzaje dokumentów, ale nie są ściśle związane z potwierdzeniem nadania praw. Z kolei posteriora odnosi się do późniejszych potwierdzeń dokumentów czy aktów, co różni się od pierwotnego charakteru transumptów, które są pierwszymi potwierdzeniami nadania. Summariusze to z kolei skrócone wersje dokumentów lub zestawienia, które również nie pełnią funkcji prawnej w podobny sposób jak transumpty. Typowy błąd myślowy prowadzący do tych odpowiedzi może wynikać z mylenia funkcji dokumentów lub ich zastosowania w praktyce prawnej. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, że transumpty mają szczególną rolę w potwierdzaniu konkretnych nadania, co odróżnia je od innych form dokumentacji, które mogą być bardziej ogólne lub administracyjne. Z tego względu, poznanie różnic między tymi terminami jest niezbędne dla prawidłowego zrozumienia systemu prawnego oraz jego historycznego kontekstu.

Pytanie 32

Organizując nagrania, warto wykorzystać metodę

A. strukturalną

B. alfabetyczną

C. rzeczową

D. chronologiczną

Odpowiedź rzeczowa jest poprawna, ponieważ w kontekście porządkowania nagrań kluczowe jest, aby struktura organizacji opierała się na treści merytorycznej, a nie jedynie na formie lub czasie. Metoda rzeczowa pozwala na klasyfikację nagrań według tematów, co ułatwia ich późniejsze wyszukiwanie i analizę. Przykładowo, w archiwizacji materiałów edukacyjnych, nagrania mogą być grupowane według poszczególnych modułów tematycznych, co znacznie zwiększa efektywność nauki. Dobrą praktyką w branży jest także stosowanie odpowiednich etykiet i metadanych, które wspierają systematyzację materiałów według ich zawartości. Warto także zauważyć, że metoda rzeczowa jest zgodna z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania informacją, które zalecają organizowanie treści w sposób logiczny i przejrzysty, co jest kluczowe w kontekście użytkowania narzędzi e-learningowych.

Pytanie 33

Na zamieszczonym formularzu spisu zdawczo-odbiorczego ewidencjonowana jest dokumentacja

Lp.	Symbol klasyfikacyjny	Tytuł teczki (nazwa zespołu tematycznego) pzgł.	Nry ewid. wg oznaczeń	Daty skrajne	Liczba ark.	Uwagi (rodzaj materiałów)
1	2	3	4	5	6	7

A. techniczna.

B. kartograficzna.

C. aktowa.

D. audiowizualna.

Dokumentacja kartograficzna obejmuje wszelkiego rodzaju materiały związane z mapami, planami, atlasami oraz innymi reprezentacjami geograficznymi. W kontekście formularza spisu zdawczo-odbiorczego, analiza zawartości kolumn takich jak "Symbol klasyfikacyjny" i "Tytuł tekstów (nazwa zespołu tematycznego)" wskazuje na potrzebę ewidencjonowania informacji, które są kluczowe dla organizacji i zarządzania dokumentami kartograficznymi. W praktyce, ewidencjonowanie dokumentacji kartograficznej jest istotne w kontekście zarządzania zasobami geoinformacyjnymi, co jest zgodne z normami ISO 19115, które definiują metadane dla danych geograficznych. Ponadto, dobra praktyka w tej dziedzinie obejmuje wykorzystanie standardów takich jak INSPIRE, które mają na celu wspieranie interoperacyjności danych przestrzennych w Europie. Właściwe ewidencjonowanie pozwala na efektywne wykorzystanie zasobów geoinformacyjnych w różnych zastosowaniach, takich jak planowanie przestrzenne, zarządzanie środowiskiem, a także w działaniach ratunkowych i ochrony ludności, co podkreśla znaczenie posiadania dobrze zorganizowanej dokumentacji kartograficznej.

Pytanie 34

Typ skorowidza, który składa się z hasła, odsyłacza oraz krótkiego opisu treści, używany do archiwaliów starszych, korespondencji oraz druków ulotnych, to

A. repertorium

B. skoroszyt

C. spis

D. aneks

Wybór hasła 'skoroszyt' nie jest poprawny, gdyż termin ten odnosi się do formy przechowywania dokumentów, a nie do metodologii organizacji informacji w archiwach. Skoroszyt służy przede wszystkim do zbierania i porządkowania dokumentów w sposób fizyczny, co nie odpowiada specyfikacji repertorium. Z kolei 'aneks' to dodatek lub uzupełnienie do dokumentu, co również nie ma zastosowania w kontekście archiwaliów, gdzie kluczowe jest systematyzowanie treści. Odpowiedź 'spis' natomiast sugeruje ogólny wykaz lub listę przedmiotów, ale nie uwzględnia charakterystyki treści, co jest kluczowym elementem repertoriów. W praktyce, osoby wybierające te odpowiedzi mogą mieć problem z rozróżnieniem pomiędzy różnymi formami organizacji dokumentacji. Często mylą one pojęcia związane z archiwizacją, co prowadzi do nieporozumień i nieprawidłowego stosowania tych terminów w praktyce. Dlatego ważne jest, aby w procesie nauki i praktyki archiwalnej pamiętać o precyzyjnym definiowaniu terminów oraz ich poprawnym zastosowaniu w kontekście zarządzania dokumentami.

Pytanie 35

Do której grupy rzeczowej jednolitego rzeczowego wykazu akt organów gminy i związków międzygminnych oraz urzędów obsługujących te organy i związki, powinna być zaklasyfikowana zamieszczona teczka aktowa?

Urząd Gminy w Wołominie Wydział Prawny
ZA.0007	Kat. A
Uchwały rady gminy
2012

A. Zarządzanie gminą i jej reprezentacja.

B. Kształtowanie i ochrona środowiska.

C. Sprawy kadrowe i administracyjne.

D. Ochrona zdrowia i pomoc społeczna.

Odpowiedź "Zarządzanie gminą i jej reprezentacja" jest zasadna, ponieważ uchwały rady gminy są kluczowym dokumentem w procesie decyzyjnym i administracyjnym gminy. Teczka aktowa, przedstawiona na zdjęciu, dokumentuje uchwały podejmowane przez radę gminy, które dotyczą różnorodnych spraw lokalnych, w tym planowania przestrzennego, budżetu gminy oraz organizacji lokalnych usług. W praktyce, właściwe klasyfikowanie dokumentacji w kontekście jej znaczenia dla zarządzania gminą umożliwia efektywne zarządzanie informacją, co jest zgodne z normami przechowywania dokumentów w administracji publicznej. Zgodnie z dobrą praktyką, każdy organ gminy powinien prowadzić szczegółowy rejestr uchwał, co ułatwia zarówno audyt, jak i dostęp do informacji publicznej. Warto również zwrócić uwagę, że klasyfikacja dokumentów według jednolitego rzeczowego wykazu akt jest niezbędna do zapewnienia przejrzystości w działaniach administracji oraz umożliwia obywatelom lepsze zrozumienie decyzji podejmowanych przez ich przedstawicieli.

Pytanie 36

Którą z podanych metod powinno się wykorzystać do organizacji nagrań?

A. Chronologiczną

B. Strukturalną

C. Rzeczową

D. Alfabetyczną

Metoda rzeczowa jest kluczowym podejściem podczas porządkowania nagrań, ponieważ skupia się na grupowaniu materiałów według ich tematyki lub zawartości. Dzięki temu, użytkownicy mogą łatwiej znaleźć i klasyfikować materiały w kontekście ich zastosowania. Przykładem zastosowania metody rzeczowej może być organizowanie nagrań szkoleń według tematów, takich jak "Bezpieczeństwo Pracy" czy "Zarządzanie Projektem". Tego rodzaju systematyzacja jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania wiedzą, które zalecają, aby materiały były łatwo dostępne i intuicyjnie zorganizowane. W kontekście archiwizacji nagrań, metoda rzeczowa wspiera także procesy wyszukiwania oraz umożliwia szybsze odnajdywanie potrzebnych informacji, co jest nieocenione w pracy w zespole. Ostatecznie, zastosowanie tej metody wpływa również na efektywność pracy i oszczędność czasu, co jest szczególnie istotne w dynamicznych środowiskach biznesowych.

Pytanie 37

Dokumentacja aktowa uporządkowana zgodnie z systemem dziennikowym jest właściwa

A. z numerami dziennika podawczego.

B. z klasami jednolitego wykazu akt.

C. z chronologią.

D. z alfabetem.

Wybór odpowiedzi dotyczący klas jednolitego rzeczowego wykazu akt, chronologii lub alfabetu może prowadzić do nieporozumień, gdyż te systemy organizacyjne różnią się zasadniczo od systemu dziennikowego. Klasy jednolitego rzeczowego wykazu akt skupiają się na klasyfikacji dokumentów według ich treści tematycznej, co nie jest zgodne z porządkiem chronologicznym stosowanym w systemie dziennikowym. W przypadku organizacji chronologicznej dokumenty są porządkowane na podstawie daty ich powstania lub wpływu, co również nie koresponduje z ideą rejestrowania dokumentów za pomocą numerów dziennika podawczego, który jest kluczowy w systemie dziennikowym. Z kolei porządkowanie alfabetyczne, polegające na układaniu dokumentów według nazwisk, terminów czy innych kryteriów alfabetycznych, nie jest praktyką stosowaną w systemach dziennikowych, które opierają się na jednoznacznym numerze identyfikacyjnym. Typowe błędy myślowe polegają na myleniu różnych systemów archiwizacji i organizacji dokumentów, co może prowadzić do chaosu w zarządzaniu dokumentacją, a w konsekwencji do utraty cennych informacji i trudności w ich odnalezieniu. Zrozumienie różnic między tymi systemami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania dokumentacją w każdej organizacji.

Pytanie 38

Podaj jednostkę inwentarzową stosowaną w dokumentacji kartograficznej?

A. Schemat organizacyjny

B. Dokument geodezyjny

C. Matryca topograficzna

D. Atlas geograficzny

Atlas geograficzny stanowi jednostkę inwentarzową dla dokumentacji kartograficznej, ponieważ jest to zorganizowany zbiór map i informacji geograficznych, które ukazują różne aspekty terenu, takie jak ukształtowanie powierzchni, sieć hydrograficzna, granice administracyjne czy zagospodarowanie przestrzenne. Przykładowo, atlas geograficzny może być wykorzystywany w pracach geodezyjnych do analizy przestrzennej danego obszaru lub w planowaniu urbanistycznym, gdzie istotne jest zrozumienie relacji między różnymi elementami środowiska. W kontekście standardów branżowych, atlas geograficzny powinien być zgodny z wytycznymi, takimi jak norma ISO 19110 dotycząca opisu obiektów geograficznych, co zapewnia jego użyteczność i zgodność w szerokim zakresie zastosowań. Atlas jest również ważnym narzędziem w edukacji, umożliwiającym naukę geografii poprzez wizualizację i analizy danych przestrzennych.

Pytanie 39

Podstawowym dokumentem ewidencyjnym uporządkowanych akt jest

A. indeks rzeczowy

B. inwentarz kartkowy

C. inwentarz książkowy

D. spis zdawczo-odbiorczy

Spis zdawczo-odbiorczy stanowi kluczowy dokument w procesie ewidencji uporządkowanych akt, służący do udokumentowania przekazania i odbioru określonych zbiorów dokumentów. Jest to formalne narzędzie, które potwierdza, że określone materiały zostały przekazane z jednej jednostki organizacyjnej do drugiej, co jest niezbędne dla zachowania ciągłości i przejrzystości w zarządzaniu dokumentacją. W praktyce, spis ten jest szczególnie ważny w instytucjach publicznych oraz w firmach, gdzie dbałość o dokumentację ma kluczowe znaczenie dla audytów i kontroli. Dzięki niemu możliwe jest szybkie ustalenie, kto odpowiada za dany zbiór akt, co ułatwia identyfikację zagubionych lub nieprawidłowo zarchiwizowanych dokumentów. Standardy archiwizacyjne, takie jak normy ISO i wytyczne krajowe, zalecają stosowanie spisów zdawczo-odbiorczych jako elementu dobrych praktyk w zarządzaniu dokumentacją, co podkreśla ich znaczenie w procesie ewidencyjnym.

Pytanie 40

Jak nazywa się zasada uznawania relacji między archiwami a obszarem, na którym zostały utworzone?

A. Pertynencji

B. Kancelaryjna

C. Registratury

D. Proweniencji

Odpowiedzi 'kancelaryjna', 'registratury' i 'proweniencji' nie do końca odnoszą się do tej zasady, która mówi o związku między zespołami archiwalnymi a terytorium, gdzie powstały. Zasada kancelaryjna dotyczy raczej tego, jak dokumenty są tworzone i przechowywane w instytucjach, ale nie uwzględnia lokalnych warunków geograficznych czy kulturowych, które są super ważne dla zrozumienia archiwum. Registratura to bardziej system ewidencji dokumentów, więc to też nie ma dużego związku z terytorium. A zasada proweniencji skupia się na tym, skąd dokumenty pochodzą i kto je tworzył, ale nie patrzy na kontekst terytorialny. Jak nie będziemy brać pod uwagę zasady pertynencji, to możemy źle zrozumieć kontekst archiwizacji, co prowadzi do nieodpowiedniego przechowywania informacji i tracenia lokalnych wartości kulturowych. W moim odczuciu, ważne jest, by zrozumieć, jak archiwa i kontekst geograficzny są ze sobą powiązane, bo to klucz do dobrego zarządzania archiwami i ochrony naszego dziedzictwa kulturowego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej