Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 17 maja 2025 10:13
Data zakończenia: 17 maja 2025 10:44

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Pacjent po endoprotezoplastyce stawu kolanowego korzysta z jednej kuli łokciowej podczas wchodzenia po schodach. Jakiej wskazówki powinien udzielić asystent, dotyczącej strony, po której pacjent powinien trzymać kulę?

A. operowanej

B. niezabiegowej

C. lewej

D. prawej

Poprawna odpowiedź to 'operowanej', ponieważ trzymanie kuli łokciowej po stronie operowanej kończyny podczas wchodzenia po schodach jest zgodne z zasadami biomechaniki i rehabilitacji. Umożliwia to skuteczniejsze wsparcie i równocześnie zmniejsza ryzyko upadków oraz obciążenia stawów. Kula łokciowa działa jako dodatkowe wsparcie, co jest szczególnie istotne w przypadku pacjentów po wszczepieniu endoprotezy stawu kolanowego, którzy mogą mieć ograniczoną stabilność oraz siłę kończyny operowanej. Podczas wchodzenia po schodach zaleca się, aby pacjent najpierw postawił zdrową nogę na stopniu, a następnie przesuwał kulę łokciową na wyższy stopień, co zapewnia lepszą kontrolę ruchu i równowagę. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi rehabilitacji ortopedycznej, pacjenci powinni unikać przenoszenia ciężaru na stronę zdrową, co mogłoby prowadzić do dysbalansu mięśniowego oraz przeciążenia. Dlatego ważne jest, aby osoba asystująca instruowała podopiecznego w taki sposób, aby wspierać go w odzyskiwaniu pełnej funkcji kończyny operowanej.

Pytanie 2

Jakie zaburzenie psychiczne najczęściej występuje u pacjenta z rozpoznanym stwardnieniem rozsianym?

A. zaburzenia psychotyczne

B. demencja

C. zaburzenia histeryczne

D. depresja

Depresja jest najczęściej występującym zaburzeniem psychicznym u osób z stwardnieniem rozsianym (SM). Badania wykazują, że nawet 50% pacjentów z SM doświadcza objawów depresyjnych w ciągu swojego życia. Przyczyny tego zjawiska są złożone i wynikają zarówno z biologicznych, jak i psychologicznych aspektów choroby. Uszkodzenia układu nerwowego, które występują w SM, mogą wpływać na neuroprzekaźniki odpowiedzialne za regulację nastroju, co zwiększa ryzyko depresji. Ponadto, diagnoza SM i związane z nią ograniczenia funkcjonalne mogą prowadzić do poczucia bezradności i izolacji, co również sprzyja rozwojowi depresji. Znajomość tego związku jest kluczowa dla terapeutów i lekarzy, którzy powinni regularnie oceniać stan psychiczny pacjentów z SM i w razie potrzeby wdrażać odpowiednie interwencje psychologiczne i farmakologiczne. Zastosowanie skali oceny depresji, takich jak skala Becka, może pomóc w identyfikacji objawów depresyjnych i monitorowaniu postępów w leczeniu.

Pytanie 3

Do jakiej grupy treningów, rozwijających umiejętności, należy trening budżetowy w terapii zajęciowej?

A. społecznych

B. dotyczących samorealizacji

C. o charakterze edukacyjnym

D. z zakresu samoobsługi

Trening budżetowy w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem treningów kształtujących umiejętności społecznych, ponieważ umożliwia osobom z różnymi ograniczeniami rozwijanie kompetencji niezbędnych do efektywnego funkcjonowania w społeczeństwie. Umiejętności te obejmują zarządzanie finansami, podejmowanie decyzji oraz planowanie, które są niezbędne w codziennym życiu. Przykładowo, osoby uczące się zarządzania budżetem mogą lepiej radzić sobie z zakupami, planowaniem wydatków czy oszczędzaniem na przyszłość. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz standardami terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest fundamentem dla integracji społecznej i poprawy jakości życia. W praktyce, trening budżetowy może obejmować symulacje zakupowe, tworzenie planów finansowych, a także naukę rozwiązywania problemów związanych z wydatkami, co pozwala uczestnikom lepiej przygotować się do realnych wyzwań. W kontekście terapii zajęciowej, umiejętności te są niezbywalne dla osiągania samodzielności i aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym.

Pytanie 4

Jak asystent powinien rozmawiać z podopiecznym niesłyszącym, który odczytuje słowa z ust?

A. Mówić wolno, zachowując naturalną głośność, stojąc naprzeciwko podopiecznego

B. Mówić spokojnie, używając gestów, stojąc w odległości około 3 m od podopiecznego

C. Mówić bardzo głośno i wolno, pozostając obok podopiecznego

D. Mówić głośno, używając prostych zdań, stojąc około 3 m od podopiecznego

Asystent powinien komunikować się z podopiecznym niesłyszącym, który czyta z ruchu warg, w sposób, który maksymalizuje zrozumienie i komfort. Mówienie powoli, z normalną głośnością i stawanie naprzeciwko podopiecznego pozwala na lepsze odczytywanie mimiki oraz ruchu warg. W tej konfiguracji podopieczny ma możliwość uchwycenia pełnego obrazu komunikacji, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Ponadto, takie podejście jest zgodne z zasadami komunikacji wspierającej w pracy z osobami niesłyszącymi. To nie tylko zwiększa skuteczność wymiany informacji, ale także buduje zaufanie i komfort psychiczny podopiecznego. W praktyce, asystent może zastosować tę metodę w codziennych rozmowach, prezentacjach czy spotkaniach, co pomaga osobie z uszkodzeniem słuchu czuć się bardziej zaangażowaną i zrozumianą. Warto również pamiętać o dostosowywaniu języka do poziomu zrozumienia podopiecznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji z osobami z niepełnosprawnościami.

Pytanie 5

Osobie z niską samooceną, jaką potrzebę należy szczególnie uwzględnić?

A. docenienia

B. grupowej akceptacji

C. ochrony

D. relaksu

Odpowiedź 'uznania' jest poprawna, ponieważ zaspokojenie potrzeby uznania jest kluczowe dla osób z niskim poczuciem własnej wartości. Potrzeba ta, według teorii Maslowa, znajduje się na wyższym poziomie hierarchii potrzeb, co oznacza, że musi być zaspokojona, aby jednostka mogła rozwijać się psychicznie i emocjonalnie. Osoby z niskim poczuciem własnej wartości często dążą do akceptacji i uznania ze strony innych, co przyczynia się do wzrostu ich samooceny. Przykłady zastosowania tej wiedzy w praktyce obejmują działania takie jak udzielanie pozytywnej informacji zwrotnej, docenianie osiągnięć oraz wspieranie w dążeniu do celów. Takie podejście nie tylko wspiera ich emocjonalny rozwój, ale także buduje pozytywne relacje interpersonalne, co jest zgodne z standardami wsparcia psychologicznego i rozwoju osobistego. Warto również zauważyć, że zaspokojenie tej potrzeby ma długoterminowy wpływ na motywację i zaangażowanie jednostki w różne działania.

Pytanie 6

Asystent, podczas wymiany zdań z podopieczną, dowiedział się o jej trudnościach z wychowywaniem niepełnoletniego syna. Zasugerował, by skontaktowała się z pedagogiem szkolnym. Jakiego rodzaju pomoc zaproponował asystent podopiecznej?

A. Pomoc informacyjna

B. Pomoc rzeczowa

C. Pomoc instrumentalna

D. Pomoc motywacyjna

Motywujące wsparcie powinno inspirować do zmian, ale w tej sytuacji ważniejsze było konkretne informowanie. Zachęcanie podopiecznej do działania bez podania konkretnych narzędzi czy wskazówek może prowadzić do frustracji i wrażenia zagubienia. Z drugiej strony, wsparcie instrumentalne oznacza dostarczenie konkretnej pomocy materialnej, a tego tu zabrakło. Asystent nie dał żadnych fizycznych zasobów, które mogłyby pomóc w wychowywaniu syna. Rzeczowe wsparcie, czyli dostarczanie konkretnych przedmiotów lub informacji technicznych, też się nie pojawiło. Zrozumienie różnych form wsparcia jest kluczowe, bo błędne przypisanie wsparcia do konkretnej sytuacji może prowadzić do kłopotów i niezaspokojenia potrzeb. Często myli się wsparcie informacyjne z innymi rodzajami wsparcia, co może powodować nieporozumienia w roli asystenta w pomocy społecznej. Dobrze jest wybierać odpowiednie strategie, co w tym przypadku się udało, ale widzenie innych form wsparcia jako ważniejszych może wprowadzać zamieszanie w pracy socjalnej.

Pytanie 7

65-letnia podopieczna, niepełnosprawna w zakresie ruchowym, cierpi na zwyrodnienia stawów biodrowych i kolanowych oraz cukrzycę typu II. Mimo regularnego zażywania przepisanych doustnych leków przeciwcukrzycowych, ma trudności z utrzymaniem optymalnej wagi i poziomu cukru we krwi. Jakie działania powinien podjąć asystent wspierający ją w nabywaniu umiejętności samoopieki?

A. przekazać podopiecznej wiedzę na temat zdrowego odżywiania

B. zachęcić podopieczną do regularnego wysiłku fizycznego

C. przeprowadzić szkolenie w zakresie prawidłowego dawkowania leków

D. nauczyć podopieczną, jak samodzielnie podawać insulinę

Myślę, że racjonalne odżywianie jest mega ważne, zwłaszcza dla osób z cukrzycą typu II i ograniczoną mobilnością. Utrzymanie stabilnego poziomu glukozy to nie tylko branie leków, ale też mądre wybory żywieniowe i pilnowanie, co i ile się je. Jak asystent, możesz pomóc swojej podopiecznej zrozumieć zasady diety dla cukrzyków. Nie chodzi tylko o to, żeby ograniczać węglowodany proste, ale też warto wprowadzać więcej błonnika i dopasowywać porcje do jej potrzeb. Na przykład, pełnoziarniste produkty i regularne jedzenie owoców i warzyw mogą naprawdę poprawić kontrolę glikemii. Dobrze jest też pomagać jej w planowaniu posiłków, bo to pomoże unikać złych nawyków i zadbać o wagę. Współpraca z dietetykiem też mogłaby być świetnym pomysłem, bo pomoże stworzyć spersonalizowany plan żywieniowy, który będzie jej odpowiadał.

Pytanie 8

W jakim zakresie osoba z niepełnosprawnością może korzystać ze wsparcia oferowanego przez ośrodek pomocy społecznej?

A. świadczenia usług rehabilitacyjnych w domu

B. pomocy w postaci usług opiekuńczych świadczonych w miejscu zamieszkania

C. usuwania przeszkód architektonicznych i technologicznych w domu

D. opieki medycznej oraz działań rehabilitacyjnych

Usługi opiekuńcze w miejscu zamieszkania są kluczowym elementem wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami, zapewniającym im wszechstronną pomoc w codziennych czynnościach. Te usługi mogą obejmować pomoc w higienie osobistej, przygotowywaniu posiłków, sprzątaniu oraz asystowaniu w załatwianiu spraw urzędowych. Wspierają one nie tylko samodzielność osób z niepełnosprawnościami, ale także ich jakość życia poprzez ograniczenie izolacji społecznej. Standardy dotyczące usług opiekuńczych, np. te określone przez Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, wskazują, że usługi te powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, co zapewnia ich efektywność. Przykładem może być oferta ośrodków pomocy społecznej, które organizują te usługi, biorąc pod uwagę specyfikę potrzeb osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności, co jest zgodne z zasadą osobistego podejścia oraz wsparcia w naturalnym środowisku.

Pytanie 9

Od jakiego miejsca asystent powinien zacząć oklepywanie pleców pacjentki?

A. od podstawy klatki piersiowej, kontynuując wzdłuż przebiegu żeber aż do szczytu płuc

B. od szczytu płuc, kontynuując wzdłuż przebiegu żeber aż do nerek

C. od szczytu płuc, kontynuując wzdłuż przebiegu żeber aż do podstawy klatki piersiowej

D. od nerek, kontynuując wzdłuż przebiegu żeber aż do szczytu płuc

Wybór niewłaściwych punktów rozpoczęcia zabiegu oklepywania pleców, takich jak nerki czy szczyt płuc, prowadzi do nieefektywnego drenażu wydzielin z układu oddechowego. Startowanie od nerek lub szczytu płuc nie uwzględnia anatomicznych zasad funkcjonowania układu oddechowego. Nerki nie mają związku z procesem oddychania i jakiekolwiek uderzenia w tym rejonie nie przysłużą się pomocy w usuwaniu wydzieliny z dróg oddechowych. Co więcej, zaczynając od szczytu płuc i przemieszczając się w dół, można spowodować, że wydzielina będzie przemieszczać się w sposób, który utrudnia jej usunięcie, a nie wspomaga. Techniki te mogą prowadzić do nadmiernego zmęczenia pacjenta i zmniejszenia efektywności terapii. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, że proces drenażu powinien być zgodny z fizjologią układu oddechowego oraz z zasadami optymalizującymi wydalanie wydzielin. Przy wyborze prawidłowej techniki rozpoczęcia, kluczowe jest uwzględnienie zarówno wygody pacjenta, jak i efektywności działania, co powinno wynikać z aktualnych badań i wytycznych w zakresie pielęgniarstwa i opieki zdrowotnej.

Pytanie 10

Jaki sposób może zasugerować asystent, aby osoba z zaburzeniami pamięci mogła regularnie przyjmować zalecone medykamenty?

A. z użyciem budzika z funkcją alarmu

B. ze stosowaniem dziennego dozownika leków z funkcją alarmu

C. z wykorzystaniem planu dawkowania leków na piśmie

D. z poleganiem na informacjach widocznych na opakowaniach leków

Korzystanie z dziennego dozownika leków z alarmem to najbardziej efektywna metoda, która wspiera osoby z zaburzeniami pamięci w regularnym przyjmowaniu przepisanych leków. Taki dozownik nie tylko segreguje leki na poszczególne pory dnia, ale także sygnalizuje ich porę przyjmowania za pomocą alarmu. Dzięki temu, podopieczny ma większą szansę na przestrzeganie ustalonego schematu dawkowania, co jest kluczowe w leczeniu wielu chorób, w tym schorzeń neurologicznych, gdzie regularność przyjmowania leków może znacząco wpłynąć na ich skuteczność. W praktyce, dzienne dozowniki są dostosowane do różnych potrzeb, co umożliwia łatwe zarządzanie lekami, a także minimalizuje ryzyko pomyłek. Warto zwrócić uwagę na standardy Asystencji Medycznej, które rekomendują stosowanie takich rozwiązań dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, zastosowanie dozowników z alarmem jest zgodne z najlepszymi praktykami opieki zdrowotnej, które podkreślają znaczenie zaangażowania pacjenta w proces leczenia.

Pytanie 11

Asystent, podając basen osobie leżącej, która ma kontrolę nad wydalaniem, czego nie powinien robić?

A. pytać podopiecznego o jego samopoczucie

B. poprawiać pościel

C. zbędnie obnażać podopiecznego

D. zakładać rękawic ochronnych

Obnażanie podopiecznego podczas podawania basenu to coś, czego powinno się unikać, zwłaszcza w kontekście etyki i dobrego podejścia do opieki. Chodzi o to, żeby pacjent czuł się komfortowo i miał zapewnioną prywatność. Kiedy pomagamy w wydalaniu, powinniśmy robić wszystko, by nie narazić go na jakieś krępujące sytuacje, które mogą wywołać dyskomfort czy wstyd. Każdy pacjent zasługuje na to, żeby jego intymność była szanowana. Fajnie jest przystosować nasze działania do indywidualnych potrzeb – na przykład użyć zasłony czy koca, żeby pacjent czuł się lepiej. Poza tym, obnażanie bez potrzeby może też łamać różne zasady dotyczące ochrony danych osobowych i intymności, co jest dość ważne w opiece zdrowotnej.

Pytanie 12

Jaki jest cel działania warsztatów terapii zajęciowej?

A. świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych

B. przygotowanie do rozpoczęcia pracy zarobkowej

C. świadczenie specjalistycznych usług pielęgnacyjnych

D. udzielanie wsparcia materialnego w likwidacji przeszkód architektonicznych

Warsztaty terapii zajęciowej mają na celu przygotowanie uczestników do podjęcia zatrudnienia, co stanowi kluczowy element wspierania osób z niepełnosprawnościami w ich integracji społecznej oraz zawodowej. Przez różnorodne aktywności, takie jak zajęcia manualne, artystyczne czy komputerowe, uczestnicy rozwijają niezbędne umiejętności i kompetencje. Takie podejście sprzyja nie tylko zdobywaniu nowych kwalifikacji, ale również zwiększa pewność siebie i niezależność osób biorących udział w warsztatach. W praktyczny sposób, osoby te uczą się pracy w zespołach, co jest niezwykle ważne w środowisku zawodowym. Warto zaznaczyć, że zgodnie z ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych, warsztaty terapii zajęciowej powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co pozwala na efektywne wsparcie ich rozwoju. Działania te wpisują się w ideę społecznej rehabilitacji, która dąży do pełnej integracji osób z niepełnosprawnościami w życie społeczne i zawodowe.

Pytanie 13

Przy myciu oczu osoby niesamodzielnej, w którym miejscu asystent powinien rozpocząć?

A. kącika wewnętrznego oka

B. kącika zewnętrznego oka

C. dolnej powieki

D. górnej powieki

Mycie oka niesamodzielnej podopiecznej od kącika zewnętrznego oka jest zgodne z praktykami medycznymi i standardami higieny. Rozpoczynanie od tego miejsca minimalizuje ryzyko przenoszenia zanieczyszczeń i drobnoustrojów z obszarów bardziej zainfekowanych do wnętrza oka. Kącik zewnętrzny jest zazwyczaj mniej narażony na kontakt z wydzielinami i innymi substancjami, które mogą powodować podrażnienia. W praktyce, podczas mycia oka, asystent powinien stosować jednorazowe chusteczki lub gaziki nasączone solą fizjologiczną, co dodatkowo zapewnia aseptyczność. Technika mycia powinna być delikatna, aby nie wywołać dyskomfortu u podopiecznego. Ponadto, warto pamiętać o tym, że właściwe mycie oczu to element pielęgnacji, który ma na celu nie tylko usunięcie zanieczyszczeń, ale również zapobieganie infekcjom, dlatego ważne jest, aby stosować się do wytycznych dotyczących higieny oraz używać odpowiednich materiałów. W sytuacjach, gdy podopieczny ma problemy z oczami, należy zawsze skonsultować się z lekarzem, co jest kolejną dobrą praktyką.

Pytanie 14

Podopieczna z ograniczeniem wzroku, korzystająca z wózka inwalidzkiego, poinformowała asystenta, że ma nieuregulowane płatności i otrzymuje wezwania z naliczonymi odsetkami. Co asystent powinien jej zaproponować, aby ta sytuacja się nie powtórzyła?

A. praktyczne

B. psychologiczne

C. doraźne

D. materialne

Odpowiedź instrumentalna jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji podopiecznej, która ma zaległe rachunki i otrzymuje wezwania do zapłaty, kluczowe jest zaoferowanie jej konkretnego wsparcia w zakresie zarządzania finansami. Wsparcie instrumentalne może obejmować pomoc w organizacji płatności, ustaleniu priorytetów wydatków czy stworzeniu planu budżetowego. Asystent mógłby również pomóc w nawiązaniu kontaktu z instytucjami, które mogą udzielić wsparcia finansowego lub doradztwa. Przykładem może być współpraca z fundacjami, które oferują pomoc w spłacie długów czy w uzyskiwaniu zasiłków. Ważne jest, aby podejść do problemu kompleksowo, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, zgodnie z wytycznymi standardów wsparcia. Takie działania nie tylko rozwiązują bieżący problem, ale także pomagają w budowaniu umiejętności finansowych, co jest kluczowe w dłuższej perspektywie.

Pytanie 15

Jaką metodę powinien zastosować asystent, aby wspierać funkcje poznawcze osoby będącej w umiarkowanym stadium choroby Alzheimera?

A. reminiscencyjną terapię

B. szkolenie w zakresie orientacji przestrzennej

C. szkolenie dotyczące wiedzy o chorobie

D. narracyjną terapię

Terapia reminiscencyjna jest podejściem opartym na przywoływaniu wspomnień z przeszłości, które ma na celu aktywizację funkcji poznawczych pacjentów z chorobą Alzheimera. W umiarkowanym stadium choroby, kiedy pacjenci często tracą zdolność do samodzielnego przypominania sobie informacji, terapia ta może być szczególnie korzystna. Asystent może wykorzystać różnorodne materiały, takie jak zdjęcia, filmy, muzykę czy przedmioty codziennego użytku, aby pomóc podopiecznym w przywołaniu pozytywnych wspomnień. Przykładowo, sesje mogą obejmować rozmowy o ważnych momentach w życiu pacjenta, co nie tylko wspiera pamięć, ale również poprawia samopoczucie poprzez przywołanie pozytywnych emocji. Badania pokazują, że terapia reminiscencyjna zwiększa zaangażowanie i zadowolenie z życia osób z demencją, a także poprawia ich zdolności komunikacyjne. Z tego powodu jest ona rekomendowana w wielu standardach opieki nad osobami z chorobą Alzheimera, jako skuteczna metoda wsparcia ich funkcji poznawczych i emocjonalnych.

Pytanie 16

Aby uzyskać dofinansowanie na udział w turnusie rehabilitacyjnym, gdzie asystent powinien poinstruować podopiecznego, aby złożył wniosek?

A. Powszechny Zakład Ubezpieczeń

B. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie

C. Zakład Ubezpieczeń Społecznych

D. Narodowy Fundusz Zdrowia

Wniosek o dofinansowanie do uczestnictwa w turnusie rehabilitacyjnym powinien być składany do Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie (PCPR), które jest odpowiedzialne za realizację usług wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami. PCPR pełni kluczową rolę w lokalnych społecznościach, umożliwiając dostęp do różnych form wsparcia, w tym dofinansowań do rehabilitacji. W praktyce, osoba podopieczna powinna skonsultować się z pracownikiem PCPR w celu uzyskania szczegółowych informacji o dostępnych programach oraz niezbędnych dokumentach do złożenia wniosku. Dobre praktyki wskazują, że współpraca z PCPR może ułatwić proces ubiegania się o pomoc, a także pozwolić na skorzystanie z innych form wsparcia, takich jak szkolenia czy doradztwo zawodowe. Należy również pamiętać, że terminy składania wniosków i wymogi mogą się różnić w zależności od lokalizacji, dlatego warto na bieżąco sprawdzać informacje na stronie internetowej odpowiedniego PCPR."

Pytanie 17

Podopieczna pisze krótkie artykuły o tematyce społecznej, które są publikowane w lokalnych gazetach. Asystent wspiera ją w spełnianiu której potrzeby, pomagając w wyborze książek z biblioteki lub w zakupie nowych?

A. samorealizacji

B. bezpieczeństwa

C. przynależności

D. kontaktu

Odpowiedź 'samorealizacji' jest w porządku. Działalność podopiecznej, która pisze i czyta felietony, to świetny przykład na to, jak można się rozwijać i wyrażać siebie. Samorealizacja to w końcu to, co wszyściutkim nam w duszy gra, czyli spełnianie wewnętrznych potrzeb, które pchają nas do osiągania czegoś, twórczości i odkrywania swojego potencjału. W przypadku podopiecznej, jej pomocnik rzeczywiście daje jej możliwość dostępu do książek i materiałów, które inspirują ją do działania. Na przykład, organizowanie czasopism z analizami społecznymi to fajny pomysł na zdobywanie wiedzy, a przy okazji może też motywować do pisania. Z pomocą asystenta, podopieczna ma szansę brać udział w warsztatach literackich, co zdecydowanie pozwala jej jeszcze lepiej rozwijać swoje umiejętności. Warto wiedzieć, że w branży wsparcia osób z niepełnosprawnościami, istotne jest, żeby promować aktywność tych ludzi w kierunku ich celów rozwojowych, a to naprawdę poprawia jakość życia. Fajnie, że wspieranie samorealizacji jest nie tylko korzystne, ale i zgodne z dobrymi praktykami pracy z osobami, które potrzebują pomocy.

Pytanie 18

Podczas mycia twarzy pacjenta w łóżku, asystent powinien przestrzegać właściwej kolejności, zaczynając od:

A. przecierania oczu od strony wewnętrznej do zewnętrznej

B. najpierw umycia twarzy, a na końcu oczu

C. najpierw umycia uszu, potem całej twarzy

D. przecierania oczu od strony zewnętrznej do wewnętrznej

Mycie oczu od kącika wewnętrznego do zewnętrznego jest błędną praktyką, ponieważ może prowadzić do przenoszenia zanieczyszczeń, które gromadzą się w kąciku wewnętrznym, na zewnętrzne okolice oka. To podejście narusza zasady aseptyki i zwiększa ryzyko zakażeń, co jest szczególnie istotne w przypadku pacjentów z osłabionym układem odpornościowym lub o ograniczonej zdolności do samoobrony przed infekcjami. Ponadto, mycie uszu przed umyciem twarzy sugeruje, że higiena uszu jest bardziej priorytetowa niż higiena oczu, co jest sprzeczne z logiką kolejności mycia, gdzie oczy powinny być traktowane z najwyższą ostrożnością. Dodatkowo, mycie twarzy przed oczami może przynieść efekt odwrotny do zamierzonego, prowadząc do rozprzestrzenienia zanieczyszczeń. Ważne jest, aby podczas toalety twarzy nie zapominać o tym, że oczy są szczególnie wrażliwe i wymagają delikatnych działań. Przyjęcie nieprawidłowych technik mycia może prowadzić do podrażnień, a nawet uszkodzeń strukturalnych oczu, co podkreśla potrzebę stosowania standardów opieki, które promują bezpieczeństwo i skuteczność zabiegów pielęgnacyjnych. W związku z tym praktycy opieki medycznej powinni być dobrze przeszkoleni w zakresie metod mycia twarzy, aby zapobiegać niepożądanym konsekwencjom zdrowotnym.

Pytanie 19

Jakie aktywności asystent powinien zaproponować 12-letniemu chłopcu z lekką niepełnosprawnością intelektualną, który ma trudności w kontaktach społecznych?

A. wycieczki do lasu z asystentem i rozrywki komputerowe

B. czytanie książek i czasopism we dwoje

C. zajęcia grupowe z rówieśnikami

D. spacery i słuchanie ulubionych utworów

Zajęcia grupowe z rówieśnikami stanowią kluczowy element wsparcia dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Współpraca z rówieśnikami może pomóc w przełamywaniu barier komunikacyjnych i zwiększaniu pewności siebie. Grupa rówieśnicza stwarza naturalne środowisko do nauki interakcji, rozwiązywania konfliktów i rozwijania empatii. Przykładem zastosowania takich zajęć mogą być warsztaty artystyczne, gdzie dzieci wspólnie tworzą dzieła sztuki, co promuje współpracę i integrację. Takie podejście znajduje potwierdzenie w licznych badaniach pokazujących, że dzieci z niepełnosprawnością intelektualną lepiej rozwijają umiejętności społeczne poprzez interakcje w grupach. Dobre praktyki w pracy z dziećmi tego typu podkreślają znaczenie dostosowywania aktywności do ich indywidualnych potrzeb, co pozwala na osiągnięcie optymalnych efektów w nauce i rozwoju."

Pytanie 20

Kiedy podczas udzielania pierwszej pomocy należy zastosować pozycję bezpieczną?

A. jest nieprzytomny i brak mu oddechu

B. odczuwa ból w klatce piersiowej

C. ma kłopoty z oddychaniem

D. jest nieprzytomny, lecz oddycha

Odpowiedź, że pozycję bezpieczną należy zastosować w przypadku, gdy poszkodowany jest nieprzytomny, ale oddycha, jest prawidłowa i zgodna z najlepszymi praktykami w udzielaniu pierwszej pomocy. Pozycja bezpieczna, znana również jako pozycja boku, ma na celu zabezpieczenie drożności dróg oddechowych oraz zapobieganie aspiracji (zassaniu) treści pokarmowej lub płynów, co jest kluczowe w przypadku nieprzytomnego pacjenta, który samodzielnie oddycha. W tej pozycji ciężar ciała poszkodowanego jest rozłożony w taki sposób, aby ułatwić swobodny przepływ powietrza, a także umożliwić odpływ płynów z jamy ustnej. Praktyka ta jest szczególnie istotna w kontekście urazów głowy, gdzie niewłaściwa pozycja może prowadzić do dodatkowych uszkodzeń. W sytuacjach, gdy pacjent jest nieprzytomny, ale ma oznaki oddychania, kluczowe jest, aby go nie pozostawiać w pozycji leżącej na plecach, co mogłoby prowadzić do zatorów dróg oddechowych. Warto zaznaczyć, że stosowanie pozycji bezpiecznej powinno odbywać się szybko, aby nie doprowadzić do pogorszenia stanu zdrowia poszkodowanego. Standardy wytyczane przez organizacje takie jak Europejska Rada Resuscytacji podkreślają znaczenie tej interwencji jako podstawowego elementu działań w sytuacjach zagrożenia życia.

Pytanie 21

Jakie kroki powinien podjąć asystent, aby poprawić jakość życia mężczyzny, który był nauczycielem wychowania fizycznego przed wypadkiem i obecnie korzysta z wózka inwalidzkiego?

A. Zorganizować wizytę rodziny dla podopiecznego

B. Nawiązać kontakt podopiecznego z Fundacją Aktywnej Rehabilitacji

C. Spędzać dużo czasu z podopiecznym

D. Umówić podopiecznego na wizytę u psychologa

Skontaktowanie podopiecznego z Fundacją Aktywnej Rehabilitacji to kluczowy krok w poprawie jakości jego życia. Fundacje tego typu oferują szeroki wachlarz programów rehabilitacyjnych, które obejmują zarówno aspekty fizyczne, jak i psychospołeczne. Dzięki profesjonalnie przygotowanym programom podopieczny może uzyskać wsparcie w adaptacji do nowej rzeczywistości, co jest szczególnie ważne w kontekście rehabilitacji po wypadkach. Działania takie jak terapia zajęciowa, fizjoterapia, a także wsparcie psychologiczne mogą znacząco wpłynąć na rozwój umiejętności radzenia sobie w codziennym życiu. Przykładowo, poprzez organizowane w fundacjach kursy czy warsztaty, osoby z niepełnosprawnościami mają szansę na naukę nowych umiejętności oraz integrację społeczną, co bezpośrednio przekłada się na poprawę ich samopoczucia oraz jakości życia. Takie działania są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wsparcia ze strony wyspecjalizowanych instytucji.

Pytanie 22

Osoba z reumatoidalnym zapaleniem stawów i zmianami chorobowymi w kończynach górnych napotka największe trudności w wykonywaniu których czynności?

A. wydalania i wstawania z miejsca

B. podnoszenia się z łóżka i chodzenia

C. jedzenia posiłków i zakładania odzieży

D. czytania i przemieszczania się

Odpowiedź "spożywania posiłków i ubierania się" jest prawidłowa, ponieważ reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) głównie wpływa na stawy, co w znaczący sposób ogranicza ruchomość kończyn górnych. Osoby z RZS często doświadczają bólu oraz sztywności stawów, co wpływa na wykonywanie codziennych czynności. Na przykład, chwytanie sztućców, podnoszenie talerza czy zakładanie ubrań wymaga precyzyjnych ruchów, których osoby z ograniczoną sprawnością mogą nie być w stanie wykonać. W praktyce, wsparcie w tych obszarach może obejmować dostosowanie narzędzi kuchennych, takich jak sztućce z ergonomicznymi uchwytami, oraz pomoc przy ubieraniu się, na przykład poprzez używanie odzieży z zapięciami na rzepy zamiast guzików. W kontekście opieki nad osobami z RZS, ważne jest, aby stosować się do zasad w zakresie rehabilitacji i dostosowywania środowiska, co może wspierać ich samodzielność. Warto również zwrócić uwagę na praktyki i rozwiązania, które mogą ułatwić codzienne czynności, jak na przykład organizowanie przestrzeni mieszkalnej tak, aby zminimalizować konieczność wykonywania zbyt skomplikowanych ruchów.

Pytanie 23

Jak nazywają się ćwiczenia, które wykonuje się samodzielnie, polegające na zginaniu i prostowaniu stawów nadgarstkowych oraz wykonywaniu obrotów głową?

A. z odciążeniem

B. samopomocne

C. swobodnie czynne

D. z oporem

Odpowiedź 'czynne wolne' jest poprawna, ponieważ te ćwiczenia są wykonywane samodzielnie przez podopiecznego, co oznacza, że osoba wykonuje ruchy bez dodatkowego oporu zewnętrznego. Ćwiczenia czynne wolne są fundamentalne w rehabilitacji oraz w programach treningowych, ponieważ pozwalają na rozwijanie świadomości ciała oraz poprawę zakresu ruchu. Przykładem takiego podejścia jest rehabilitacja po urazach nadgarstków, gdzie pacjenci wykonują zgięcia i prostowania nadgarstków, co przyczynia się do poprawy ich funkcji. Dobrym standardem w terapii jest wprowadzanie takich ćwiczeń w początkowej fazie rehabilitacji, aby stopniowo zwiększać intensywność i zakres ruchu, co wspiera proces powrotu do pełnej sprawności. W praktyce terapeuci często zalecają wykonywanie ćwiczeń czynnych wolnych w różnorodnych pozycjach oraz z wykorzystaniem różnorodnych materiałów, co może zwiększyć ich skuteczność i uatrakcyjnić proces rehabilitacji.

Pytanie 24

Który dokument zapewnia obywatelom Polski dostęp do opieki zdrowotnej finansowanej z środków publicznych?

A. Dziennik Urzędowy Ministerstwa Zdrowia

B. Zarządzenie Rady Ministrów

C. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej

D. Monitor Polski

Dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych obywatelowi polskiemu jest gwarantowany przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej, która w art. 68 stwierdza, że "Każdemu zapewnia się dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych". To fundamentalne prawo jest kluczowym elementem systemu zdrowotnego w Polsce i podkreśla zobowiązanie państwa do zapewnienia obywatelom dostępu do niezbędnej opieki medycznej. Praktycznymi przykładami zastosowania tego prawa są systemy ubezpieczeń zdrowotnych, w ramach których obywatele mają prawo do korzystania z różnych form pomocy medycznej, takich jak wizyty u lekarzy specjalistów, leczenie szpitalne czy rehabilitacja. Ponadto, zapewnienie tego dostępu jest zgodne z międzynarodowymi standardami ochrony zdrowia, takimi jak zasady WHO, które promują prawo do zdrowia jako fundamentalne prawo człowieka. Zrozumienie roli Konstytucji w kontekście ochrony zdrowia jest kluczowe dla każdego obywatela, aby mógł egzekwować swoje prawa i korzystać z dostępnych świadczeń medycznych.

Pytanie 25

W jaki sposób asystent powinien oklepywać plecy pacjenta leżącego w łóżku, wykonując zabieg na klatce piersiowej?

A. od podstawy klatki piersiowej, wzdłuż żeber ku szczytom płuc

B. od szczytów płuc, pionowo w dół do podstawy klatki piersiowej

C. od kręgosłupa, poziomo w stronę boków klatki piersiowej

D. od kręgosłupa, wzdłuż żeber w kierunku mostka

Pojęcia zawarte w niepoprawnych odpowiedziach nie odzwierciedlają właściwego podejścia do techniki oklepywania klatki piersiowej. Oklepywanie od kręgosłupa poziomo do boków klatki piersiowej nie sprzyja efektywnemu przesuwaniu wydzielin ku górze, będącym celem tej techniki. Takie działanie jest mniej skuteczne, ponieważ nie wykorzystuje naturalnej anatomii klatki piersiowej, co może prowadzić do gromadzenia się flegmy i utrudnienia oddychania. Z kolei opcja oklepywania od szczytów płuc pionowo do podstawy klatki piersiowej może powodować, że wydzieliny zostaną zepchnięte w dół, co jest sprzeczne z zamierzeniem drenażu oskrzelowego. Oklepywanie od kręgosłupa wzdłuż żeber do mostka także nie uwzględnia zasady efektywności techniki, ponieważ nie kieruje wydzielin w stronę górnych dróg oddechowych, co jest kluczowe dla ich usunięcia. W ramach standardów dbania o pacjentów, istotne jest nie tylko przestrzeganie poprawnych technik, ale także zrozumienie ich fizjologicznych podstaw. Właściwe oklepywanie powinno zawsze być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz jego stanu zdrowia, co jest kluczowe w kontekście opieki zdrowotnej.

Pytanie 26

Jaki poziom niepełnosprawności intelektualnej według skali Weschlera odpowiada wynikowi w przedziale 55-69 punktów?

A. umiarkowanym

B. głębokim

C. łagodnym

D. znaczącym

Wybór innej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego klasyfikacji niepełnosprawności intelektualnej. Na przykład, stwierdzenie, że wynik 55-69 punktów wskazuje na niepełnosprawność intelektualną w stopniu umiarkowanym, jest błędne ze względu na definicje zawarte w aktualnych klasyfikacjach medycznych. Niepełnosprawność intelektualna w stopniu umiarkowanym zazwyczaj przypisana jest osobom z wynikami w przedziale 40-54 punkty. Kluczowym błędem jest nieznajomość zakresów pomiarowych, które określają różne stopnie niepełnosprawności. Wartości te są rezultatem badań naukowych oraz konsensusu w dziedzinie psychologii i psychiatrii, które precyzują, jak różne poziomy IQ wpływają na zdolności adaptacyjne jednostki. Podobnie, wybór odpowiedzi dotyczącej stopnia znaczącego czy głębokiego również nie jest właściwy, ponieważ osoby z wynikami w tych przedziałach mają poważniejsze ograniczenia w zakresie funkcjonowania społecznego i samodzielności. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym nie są w stanie prowadzić samodzielnego życia i wymagają stałej opieki, co jest diametralnie różne od sytuacji osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Tego rodzaju nieporozumienia mogą wynikać z braku znajomości kryteriów diagnostycznych oraz ich praktycznych implikacji w codziennym życiu osób z niepełnosprawnością intelektualną.

Pytanie 27

Jaką zasadą powinien kierować się asystent, tworząc plan współpracy z osobą z niepełnosprawnością, uwzględniając jej zainteresowania, umiejętności oraz potencjał?

A. obiektywności

B. dyskrecji

C. indywidualizacji

D. akceptacji

Odpowiedź "indywidualizacja" jest poprawna, ponieważ w procesie planowania współdziałania z osobą z niepełnosprawnością kluczowe jest uwzględnienie jej unikalnych zdolności, zainteresowań i możliwości. Indywidualizacja oznacza dostosowywanie działań do specyficznych potrzeb i preferencji każdej osoby, co jest fundamentalnym aspektem pracy asystenta. Przykładem może być stworzenie programu aktywności dostosowanego do umiejętności artystycznych podopiecznego, co nie tylko zwiększa jego zaangażowanie, ale również sprzyja rozwojowi osobistemu. Standardy takie jak Wytyczne współczucia i zrozumienia w pracy z osobami z niepełnosprawnościami podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia, które prowadzi do efektywniejszej i bardziej satysfakcjonującej interakcji. Istotne jest również, aby asystent regularnie monitorował postępy i dostosowywał plan w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby podopiecznego, co jest zgodne z podejściem zorientowanym na klienta.

Pytanie 28

Jakie przedmioty powinien zapewnić asystent, aby umyć włosy pacjentowi w łóżku, poza wanienką do mycia włosów, wiadrem, grzebieniem i szamponem?

A. podkład z płótna i jednorazowy oraz trzy ręczniki

B. dwa podkłady, jeden duży ręcznik i odżywkę do włosów

C. podkład przeciwprzemakalny, cztery małe ręczniki i odżywkę do włosów

D. ochronną folię, dwa ręczniki oraz dwa dzbanki

Odpowiedź dotycząca folii ochronnej, 2 ręczników oraz 2 dzbanków jest poprawna, ponieważ te elementy są kluczowe w procesie mycia włosów podopiecznego leżącego w łóżku. Folia ochronna zabezpiecza pościel i ubrania przed przemoczeniem, co jest szczególnie istotne w kontekście komfortu podopiecznych oraz utrzymania higieny. Ręczniki są niezbędne do osuchania włosów po ich umyciu, a także mogą być używane do podparcia karku i zabezpieczenia powierzchni, na której odbywa się mycie. Dzbanki natomiast służą do dozowania wody, co umożliwia precyzyjne nawilżenie włosów oraz ich spłukanie, co jest kluczowe w zapewnieniu skuteczności szamponu i odżywki. W praktyce, podczas mycia włosów, ważne jest również, aby asystent stosował techniki delikatnego masażu skóry głowy, co nie tylko poprawia efektywność mycia, ale także wspiera relaksację podopiecznego. Zastosowanie tych elementów w procesie pielęgnacyjnym jest zgodne z obowiązującymi standardami opieki oraz dobrymi praktykami w pracy z osobami zależnymi.

Pytanie 29

W jakiej pozycji powinien ustawić się asystent pomagający osobie z niedowładem lewej nogi w trakcie jej wstawania z krzesła, aby zapobiec upadkowi?

A. z lewej strony, patrząc w tym samym kierunku co osoba.

B. z lewej strony, patrząc w przeciwną stronę niż osoba.

C. z prawej strony, patrząc w tym samym kierunku co osoba.

D. z prawej strony, patrząc w przeciwną stronę niż osoba.

Asystent asekurujący podopiecznego z niedowładem lewej kończyny dolnej powinien stać po lewej stronie krzesła i być zwrócony w tym samym kierunku, co podopieczny, aby zapewnić optymalną stabilność oraz wsparcie. Taka pozycja pozwala na skuteczniejsze wykorzystanie siły asystenta w przypadku, gdy podopieczny zacznie tracić równowagę. Umożliwia to również lepszy chwyt i kontrolę nad sytuacją, ponieważ asystent ma bezpośredni dostęp do lewej strony ciała podopiecznego, co jest kluczowe w kontekście rehabilitacji i wsparcia osób z ograniczeniami ruchowymi. Przykładem zastosowania tej techniki może być pomoc w wstawaniu z krzesła, gdzie asystent może szybko zareagować na ewentualne upadki, stabilizując sylwetkę podopiecznego przed ich wystąpieniem. Ponadto, zgodnie z zasadami pracy z osobami z niepełnosprawnościami, kluczowym aspektem jest dbanie o poczucie bezpieczeństwa podopiecznego, co w dużej mierze zależy od prawidłowej pozycji asystenta. Te praktyki są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się rehabilitacją i opieką nad osobami z ograniczeniami ruchowymi.

Pytanie 30

Od czego zaczyna się proces tworzenia indywidualnego planu współpracy z osobą z niepełnosprawnością?

A. analiza uzyskanych informacji

B. zbieranie danych

C. badanie historii rodziny osoby potrzebującej

D. opracowanie diagnozy społecznej

Gromadzenie danych to kluczowy pierwszy krok w projektowaniu indywidualnego planu współpracy z osobą z niepełnosprawnością, ponieważ zapewnia solidną podstawę do dalszych działań. W tej fazie zbierane są informacje dotyczące potrzeb, możliwości, a także ograniczeń podopiecznego oraz jego środowiska rodzinnego i społecznego. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy można zauważyć w tworzeniu kompleksowego obrazu sytuacji, co umożliwia adekwatne dopasowanie interwencji i wsparcia. W dobrych praktykach branżowych gromadzenie danych obejmuje wykorzystanie narzędzi diagnostycznych, wywiadów z rodziną oraz analizę dokumentacji medycznej i edukacyjnej. Standardem w pracy z osobami z niepełnosprawnościami jest podejście holistyczne, które uwzględnia różnorodne aspekty życia podopiecznego, co sprawia, że gromadzenie informacji jest niezbędne do skutecznego planowania wsparcia. Zbieranie danych przed rozpoczęciem jakiejkolwiek interwencji pozwala zrozumieć unikalne potrzeby osoby oraz wyznaczyć realne cele, które mogą być osiągnięte poprzez odpowiednio dobrane działania.

Pytanie 31

Jak asystent powinien postępować w sytuacji kryzysowej u osoby z niepełnosprawnością?

A. Czekać na przybycie specjalistycznych służb bez podejmowania działań

B. Panika i natychmiastowe wezwanie pomocy bez myślenia o procedurach

C. Zignorować sytuację i nie podejmować działań

D. Zachować spokój i postępować zgodnie z procedurami bezpieczeństwa

Zachowanie spokoju i postępowanie zgodnie z procedurami bezpieczeństwa to fundament skutecznej interwencji w sytuacjach kryzysowych. Asystent osoby z niepełnosprawnością powinien być dobrze zaznajomiony z procedurami bezpieczeństwa, co umożliwia mu szybką i właściwą reakcję. Spokój pozwala na racjonalne myślenie i podejmowanie decyzji, które mogą zminimalizować zagrożenie zarówno dla osoby wymagającej pomocy, jak i dla samego asystenta. Procedury bezpieczeństwa są opracowane tak, by zapewniać jak największe bezpieczeństwo w sytuacjach ekstremalnych, dlatego ich przestrzeganie jest kluczowe. Przykładowo, w przypadku ataku padaczkowego, asystent powinien wiedzieć, jak zabezpieczyć osobę przed urazami, nie próbując na siłę powstrzymywać drgawek. Z mojego doświadczenia wynika, że znajomość i przestrzeganie procedur zwiększa pewność siebie i skuteczność działań asystenta, co jest nieocenione w kryzysowych momentach. Dlatego, moim zdaniem, to najlepsze podejście w takich sytuacjach.

Pytanie 32

W trakcie zmiany piżamy u podopiecznego z prawostronnym niedowładem, od którego rękawa asystent powinien rozpocząć zdejmowanie rozpinanej bluzy piżamy?

A. z prawej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia do rękawa prawej ręki

B. z prawej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia lewej ręki do rękawa

C. z lewej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia do rękawa lewej ręki

D. z lewej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia prawej ręki do rękawa

Odpowiedź polegająca na rozpoczęciu zdejmowania rozpinanej bluzy od lewej ręki jest prawidłowa, ponieważ w przypadku pacjenta z niedowładem połowiczym prawostronnym, konieczne jest unikanie dodatkowego obciążenia strony osłabionej. Zdejmowanie rękawa z lewej strony umożliwia pacjentowi zachowanie większej stabilności i komfortu, a także minimalizuje ryzyko kontuzji. Kiedy rękaw lewej ręki zostaje zdjęty, pacjent ma możliwość lepszego samodzielnego włożenia prawej ręki do nowego rękawa, co jest korzystne z psychologicznego punktu widzenia, ponieważ pozwala na zachowanie poczucia autonomii. W praktyce, asystent powinien także zwrócić uwagę na sposób wspierania pacjenta w całym procesie, oferując mu nie tylko fizyczną pomoc, ale również słowne wsparcie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami z niepełnosprawnościami. Dobrze przeprowadzony proces zmiany odzieży powinien uwzględniać zasady ergonomiczne, aby zminimalizować stres fizyczny na stronie dotkniętej niedowładem.

Pytanie 33

Asystent proponujący pacjentowi z trudnościami w zaakceptowaniu stomii jelitowej udział w spotkaniach grupy wsparcia w klubie dla osób ze stomią kieruje się zasadą?

A. niestronniczości

B. wspólnoty

C. dyskrecji

D. bezstronności

Odpowiedzi związane z poufnością, neutralnością i obiektywizmem, mimo że są istotnymi zasadami w pracy z pacjentami, nie odnoszą się bezpośrednio do zaproponowanego działania asystenta. Poufność jest kluczowa w kontekście ochrony prywatności pacjenta, ale nie odnosi się bezpośrednio do organizacji grup wsparcia, które mają na celu wspólne dzielenie się doświadczeniami i wzajemne wsparcie. Neutralność, jako zasada, zakłada, że asystent nie powinien faworyzować żadnych poglądów czy emocji pacjenta, ale w przypadku proponowania grupy wsparcia, asystent wykazuje zaangażowanie w pomoc pacjentowi w trudnym okresie, co nie jest sprzeczne z tą zasadą, ale jej nie realizuje. Obiektywizm polega na przedstawianiu faktów i umożliwieniu pacjentowi samodzielnego podejmowania decyzji. W kontekście oferowania grup wsparcia, asystent nie narzuca pacjentowi wyboru, lecz wspiera go w dostępie do zasobów, które mogą być pomocne w trudnej sytuacji. Często pominięcie tych subtelnych różnic prowadzi do błędnej interpretacji działań wsparcia, co może ograniczyć skuteczność podejmowanych działań terapeutycznych i wzmacniających relacje interpersonalne. Kluczowe jest zrozumienie, że solidarność w kontekście grup wsparcia jest bardziej adekwatnym podejściem, które sprzyja zdrowieniu i integracji pacjentów w trudnych sytuacjach życiowych.

Pytanie 34

Co trzeba zrobić w pierwszej kolejności po wezwaniu pogotowia ratunkowego, jeśli podejrzewamy złamanie kończyny dolnej?

A. umieścić kończynę poniżej serca

B. zabezpieczyć kończynę w pozycji, w jakiej się znajduje

C. podawać środki przeciwbólowe

D. zastosować szynę Browna

Unieruchomienie kończyny w zastanej pozycji jest kluczowym krokiem w przypadku podejrzenia złamania kończyny dolnej. Taki sposób postępowania ma na celu zapobieżenie dalszym uszkodzeniom tkanek, a także ograniczenie bólu oraz ryzyka wystąpienia powikłań, takich jak wstrząs lub krwawienie. W praktyce, unieruchomienie kończyny pomaga stabilizować złamaną część, co jest zgodne z zasadami pierwszej pomocy, które zalecają minimalizowanie ruchu w obrębie urazu. W sytuacji, gdy nie można zastosować profesjonalnych środków unieruchamiających, można wykorzystać dostępne materiały, takie jak deski, poduszki lub inne przedmioty, które pozwolą w miarę bezpiecznie ustabilizować uszkodzoną kończynę. Warto również pamiętać, że włączenie unieruchomienia do działań pierwszej pomocy jest zgodne z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji oraz innych organizacji zajmujących się medycyną ratunkową, które podkreślają znaczenie szybkiego działania w przypadku urazów mechanicznych, aby zapewnić pacjentowi jak najszybszą pomoc i zmniejszyć ryzyko długoterminowych konsekwencji zdrowotnych.

Pytanie 35

Jakie rozwiązanie można zastosować, aby ułatwić opuszczanie domu mężczyźnie na wózku inwalidzkim, który mieszka na parterze domu jednorodzinnego?

A. użyć podnośnika dla noszy

B. zainstalować poręcze przy stopniach

C. skorzystać z podnośnika transportowego

D. zlecić budowę podjazdu

Zlecenie wykonania pochylni jest najbardziej odpowiednią odpowiedzią, ponieważ zapewnia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich bezpieczny i wygodny sposób opuszczania oraz wchodzenia do budynku. Pochylnie, zgodnie z normami budowlanymi oraz wytycznymi dotyczącymi dostępności, powinny mieć odpowiedni kąt nachylenia, aby umożliwić łatwe pokonywanie różnicy wysokości. Zazwyczaj zaleca się, aby kąt nachylenia nie przekraczał 5-8%, co zapewnia komfortowe manewrowanie wózkiem. Dobrze zaprojektowana pochylna powinna być również wyposażona w antypoślizgowe powierzchnie oraz odpowiednie poręcze, co zwiększa bezpieczeństwo użytkowników. Pochylnie mogą być dostosowane do różnych warunków, a ich wykonanie z materiałów odpornych na warunki atmosferyczne zapewnia trwałość i funkcjonalność. Przykładem zastosowania pochylni są budynki użyteczności publicznej, gdzie zapewnienie dostępu dla osób niepełnosprawnych jest obowiązkowe, zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz normami dotyczącymi dostępności obiektów. Wprowadzenie takich rozwiązań przyczynia się do integracji osób z niepełnosprawnościami w społeczeństwie oraz poprawia ich jakość życia.

Pytanie 36

Co powinien przygotować asystent dla podopiecznej na zajęcia z ludoterapii?

A. książki i czasopisma

B. druty i włóczkę

C. pędzle i farby

D. bierki i gry planszowe

Wybór gier planszowych i bierek jako odpowiedzi na pytanie o przygotowanie zajęć z ludoterapii jest uzasadniony, ponieważ te aktywności wspierają rozwój społeczny, emocjonalny i poznawczy uczestników. Gry planszowe angażują uczestników w interakcje, co sprzyja budowaniu relacji międzyludzkich oraz rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych. Ludoterapia, wykorzystując gry jako narzędzie, pozwala na wprowadzenie elementów rywalizacji i współpracy, co jest istotne w nauce rozwiązywania konfliktów i uczy zdrowej rywalizacji. Przykładowo, gra w bierki kształtuje zdolności manualne oraz koordynację ruchową, a zarazem uczy cierpliwości i strategii. Standardy pracy z dziećmi w ramach zajęć terapeutycznych podkreślają znaczenie gier jako sposobu na naukę poprzez zabawę, co zwiększa motywację do uczestnictwa i poprawia samopoczucie psychiczne. Warto zatem wprowadzać do programu zajęć różnorodne gry, by maksymalizować korzyści płynące z terapii.

Pytanie 37

Jaką czynność powinien wykonać asystent osoby z niepełnosprawnością, aby bezpiecznie przenieść podopieczną z łóżka na wózek inwalidzki?

A. Ustawić łóżko na najniższej wysokości.

B. Zamontować barierki na wózku.

C. Odbezpieczyć kółka łóżka.

D. Zabezpieczyć kółka wózka przed ruchem.

Zablokowanie kółek wózka inwalidzkiego jest kluczowym krokiem w procesie transferu osoby niepełnosprawnej z łóżka na wózek. Ta czynność zapewnia stabilność i bezpieczeństwo wózka, co jest niezwykle istotne w kontekście ograniczonej mobilności. Jeśli kółka wózka są zablokowane, minimalizuje to ryzyko przypadkowego przesunięcia wózka, co mogłoby prowadzić do upadku podopiecznego. Zaleca się, aby przed przystąpieniem do transferu asystent upewnił się, że wózek znajduje się w odpowiedniej pozycji, a jego uchwyty są łatwo dostępne. W praktyce, asystenci powinni także być przeszkoleni w zakresie prawidłowych technik przenoszenia, aby zminimalizować ryzyko kontuzji zarówno dla podopiecznych, jak i dla siebie. Zablokowanie kółek jest jedną z podstawowych zasad bezpieczeństwa, które są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się rehabilitacją osób z niepełnosprawnościami, podkreślając znaczenie wsparcia i ostrożności w codziennych czynnościach.

Pytanie 38

Aby zapobiec problemom skórnym wokół stomii u pacjenta, ważne jest, żeby worki były wymieniane

A. po tym jak się napełnią

B. rano przed śniadaniem

C. zaraz po posiłku

D. jedynie wieczorem

Prawidłowa odpowiedź to "po wypełnieniu", ponieważ zmiana worka stomijnego po jego wypełnieniu jest kluczowa dla zachowania zdrowia skóry wokół stomii. Worki powinny być zmieniane, gdy są pełne, aby uniknąć ich przeciekania i podrażnień, które mogą prowadzić do zmian skórnych, takich jak odparzenia czy infekcje. Warto zauważyć, że odpowiednia technika wymiany worka oraz jego odpowiednie dopasowanie do stomi mogą znacząco wpłynąć na komfort pacjenta oraz zapobiec powikłaniom. Dobrym przykładem praktyki jest codzienna kontrola poziomu napełnienia worka i zmienianie go w odpowiednim czasie, co zapobiega nieprzyjemnym sytuacjom. Warto również pamiętać, że dobrym standardem jest monitorowanie stanu skóry wokół stomii i reagowanie na jakiekolwiek nieprawidłowości. Regularne rozmowy z pacjentami na temat ich komfortu i doświadczeń są kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości opieki.

Pytanie 39

Opiekun wyszedł na spacer z osobą z niedowładem połowiczym, poruszającą się samodzielnie. Jakie działanie powinien podjąć opiekun, aby zapewnić podopiecznemu bezpieczeństwo?

A. iść przed podopiecznym, aby go asekurować

B. kroczyć po stronie, po której podopieczny ma niedowład

C. kroczyć po stronie zdrowej podopiecznego

D. iść za podopiecznym, aby go asekurować

Poruszanie się po stronie chorej podopiecznego jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i wsparcia w przypadku osób z niedowładem połowiczym. Działania te są zgodne z zasadami ergonomii oraz bezpieczeństwa, które kładą nacisk na zapobieganie upadkom i minimalizowanie ryzyka kontuzji. Przemieszczając się po stronie osłabionej, asystent może reagować na ewentualne trudności w równowadze podopiecznego, oferując wsparcie w każdej chwili. Na przykład, jeżeli podopieczny zaczyna tracić równowagę, asystent ma bezpośredni dostęp do jego ramienia, co pozwala na szybką interwencję. Dodatkowo, poruszanie się po stronie chorej umożliwia asystentowi lepsze monitorowanie postawy podopiecznego oraz dostosowywanie tempa spaceru, co jest istotne w kontekście rehabilitacji i zwiększania pewności siebie. Współczesne standardy opieki nad osobami z niepełnosprawnościami zalecają bliską współpracę z podopiecznymi, co podkreśla znaczenie takiego podejścia w praktyce. Prowadzenie podopiecznego w taki sposób pozwala również na stworzenie atmosfery zaufania oraz komfortu, co jest niezbędne w procesie rehabilitacji.

Pytanie 40

Podczas nauki chodzenia z osobą z niedowładem jednostronnym, gdzie powinna stanąć osoba wspierająca?

A. po stronie dotkniętej niedowładem pacjenta

B. przed pacjentem

C. po stronie zdrowej pacjenta

D. za pacjentem

Odpowiedź 'po porażonej stronie pacjenta' jest poprawna, ponieważ podczas chodzenia z osobą z niedowładem połowiczym wsparcie ze strony towarzyszącego jest niezwykle istotne. Ustawienie się po porażonej stronie pacjenta pozwala na zapewnienie stabilności oraz ułatwia pomoc w razie wystąpienia trudności w poruszaniu się. Osoba towarzysząca powinna być przygotowana na to, aby w razie potrzeby szybko zareagować i asystować pacjentowi w trudnych momentach, co jest kluczowe dla jego bezpieczeństwa. Przykładowo, w sytuacji, gdy pacjent straci równowagę, towarzyszący może łatwiej zareagować, stabilizując jego ciało. Dobre praktyki rehabilitacyjne zalecają, aby osoba towarzysząca szczególnie zwracała uwagę na sygnały płynące od pacjenta, a także na jego rytm chodu, co może pomóc w dostosowaniu pomocy do indywidualnych potrzeb. Warto również pamiętać, że odpowiednie ustawienie zwiększa komfort psychiczny pacjenta, który czuje się pewniej, mając wsparcie w bezpośrednim sąsiedztwie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej