Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.14 - Organizacja i kontrola robót budowlanych oraz sporządzanie kosztorysów
Data rozpoczęcia: 12 czerwca 2025 13:35
Data zakończenia: 12 czerwca 2025 14:23

Egzamin zdany!

Wynik: 33/40 punktów (82,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ściany działowe o grubości % cegły i długości przekraczającej 5 m należy wzmacniać

A. bednarką w spoinach poziomych co 3-4 warstwę

B. bednarką w pionowych spoinach w odstępach mniej więcej co 1 m

C. ciętym włóknem szklanym dodawanym do zaprawy murarskiej

D. siatką z prętów 0 8 w pierwszej oraz ostatniej spoinie poziomej

Zbrojenie ścian działowych bednarką w spoinach poziomych co 3-4 warstwę jest uznawane za właściwe podejście w budownictwie, szczególnie w kontekście ścian o większej długości, co sprzyja ich stabilności i wytrzymałości. Bednarka, jako element zbrojeniowy, zwiększa odporność na działanie sił poziomych, co jest istotne w przypadku długich ścian. Dodatkowo, współczesne normy budowlane, takie jak Eurokod 6 dotyczący projektowania konstrukcji murowych, podkreślają znaczenie zbrojenia w celu zapewnienia odpowiednich właściwości mechanicznych. W praktyce, umieszczając bednarkę w regularnych odstępach, tworzysz warstwy, które rozkładają obciążenia, co jest kluczowe w utrzymaniu integralności konstrukcji. Takie podejście znajduje zastosowanie nie tylko w domach jednorodzinnych, ale również w większych projektach budowlanych, gdzie stabilność ścian ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa całej struktury.

Pytanie 2

Informacje o przeprowadzonych remontach w trakcie korzystania z budynku powinny być zapisane w

A. dzienniku budowy

B. książce obiektu budowlanego

C. projekcie obiektu budowlanego

D. książce obmiarów

Właściwe umiejscowienie zapisu dotyczącego zakresu remontów w książce obiektu budowlanego jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania obiektem. Książka obiektu budowlanego to dokument, który powinien zawierać wszystkie istotne informacje dotyczące eksploatacji i utrzymania budynku. W ramach jej treści powinny znaleźć się dane o przeprowadzonych remontach, ich zakresie, kosztach oraz materiałach wykorzystanych w trakcie prac. Dzięki temu można nie tylko śledzić historię obiektu, ale również planować przyszłe remonty i modernizacje. Przykładowo, w przypadku sprzedaży obiektu, potencjalny nabywca ma dostęp do pełnej historii remontów, co zwiększa wartość nieruchomości. Warto również zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami prawa budowlanego, prowadzenie książki obiektu budowlanego jest obowiązkowe i powinno odbywać się w sposób ciągły, co podkreśla znaczenie tego dokumentu w kontekście dbałości o stan techniczny budynku oraz bezpieczeństwo użytkowników.

Pytanie 3

Ile dni roboczych po 8 godzin potrzeba na zrealizowanie 15 m³ belek żelbetowych, jeśli jednostkowe nakłady pracy wynoszą 20,41 r-g/m³, a prace będą prowadzone przez 5 pracowników?

A. 7 dni

B. 9 dni

C. 6 dni

D. 8 dni

Aby obliczyć liczbę 8-godzinnych dni roboczych potrzebnych do wykonania 15 m³ belek żelbetowych, musimy najpierw ustalić całkowity nakład robocizny. Jeśli jednostkowy nakład robocizny wynosi 20,41 roboczogodzin na metr sześcienny, to dla 15 m³ obliczamy: 15 m³ * 20,41 r-g/m³ = 306,15 roboczogodzin. Następnie, dzielimy sumę roboczogodzin przez liczbę robotników, co daje: 306,15 roboczogodzin / 5 robotników = 61,23 roboczogodzin na jednego robotnika. Ponadto, aby obliczyć liczbę dni roboczych, dzielimy całkowity czas pracy przez liczbę godzin pracy w jednym dniu: 61,23 roboczogodzin / 8 godzin = 7,65 dni. Ponieważ nie możemy mieć ułamkowego dnia roboczego, zaokrąglamy w górę do 8 dni. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu projektami budowlanymi, gdzie precyzyjne oszacowanie czasu pracy jest kluczowe dla efektywności i terminowości realizacji.

Pytanie 4

Spoiwo, które po zmieszaniu z wodą wiąże i twardnieje zarówno na powietrzu, jak i pod wodą, nabywając odpowiednie właściwości wytrzymałościowe, to

A. wapno dolomitowe

B. spoiwo magnezytowe

C. gips budowlany

D. cement portlandzki

Cement portlandzki to spoiwo, które naprawdę ma fajną zdolność twardnienia nie tylko w powietrzu, ale i pod wodą. Ta jego unikalna cecha wynika z reakcji chemicznych, które zachodzą podczas hydratacji. Dzięki temu cement portlandzki jest powszechnie stosowany w budownictwie. W szczególności, jest super ważny w konstrukcjach, które mają kontakt z wilgocią, jak fundamenty, mosty czy wszelkie budowle blisko wody. W praktyce, cement portlandzki jest też stosowany w produkcji betonu, co jest podstawowym materiałem budowlanym na całym świecie. Na przykład, kiedy budujemy coś przy zmiennych warunkach wodnych, na pewno warto używać cementu portlandzkiego, by zapewnić trwałość i wytrzymałość konstrukcji. Normy, takie jak PN-EN 197-1, mówią o wymaganiach dla cementów, w tym cementu portlandzkiego, co pomaga w utrzymaniu ich jakości i bezpieczeństwa użytkowania.

Pytanie 5

Jakie techniki łączenia arkuszy blachy gładkiej są wykorzystywane w konstrukcji pokryć dachowych?

A. Zwidłowanie oraz nakładki

B. Spawanie oraz lutowanie

C. Rąbki stojące oraz leżące

D. Nitowanie oraz zgrzewanie

Rąbki stojące i leżące to jedne z najczęściej stosowanych połączeń w pokryciach dachowych z blachy gładkiej, ponieważ zapewniają one nie tylko estetyczny wygląd, ale także skuteczne zabezpieczenie przed działaniem wody. Rąbki te tworzy się poprzez odpowiednie zagięcie krawędzi blachy, co umożliwia ich szczelne połączenie. Stosowanie rąbków pozwala na skuteczne odprowadzanie wody z dachu, co jest kluczowe dla utrzymania trwałości budynku. W praktyce, rąbki stojące są zazwyczaj umieszczane na krawędziach dachu, a rąbki leżące stosuje się w obrębie połączeń. Warto również zauważyć, że zastosowanie rąbków jest zgodne z normami budowlanymi, które promują rozwiązania minimalizujące ryzyko przecieków. Ponadto, rąbki oferują dobrą odporność na zmiany temperatury i ruchy strukturalne, co czyni je odpowiednim wyborem w polskich warunkach klimatycznych.

Pytanie 6

Gdzie można znaleźć informacje dotyczące procedur postępowania w sytuacji zagrożenia na placu budowy?

A. w planie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia

B. w projekcie zagospodarowania terenu

C. w umowie o roboty budowlane

D. w opisie technicznym do projektu budowlanego

Plan bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (BHP) jest kluczowym dokumentem w zarządzaniu ryzykiem na budowie. Zawiera szczegółowe procedury dotyczące identyfikacji zagrożeń, oceny ryzyka oraz działań, które należy podjąć w przypadku wystąpienia zagrożenia. Przykładowo, plan taki może określać, jak postępować w przypadku wypadków, jak stosować środki ochrony osobistej, czy też jak organizować ewakuację pracowników. Jego zawartość powinna być zgodna z przepisami prawa pracy oraz standardami BHP, takimi jak normy ISO 45001, które podkreślają znaczenie ciągłego doskonalenia procesów bezpieczeństwa. Opracowanie takiego planu wymaga współpracy wszystkich zainteresowanych stron, w tym kierowników budowy, specjalistów BHP oraz przedstawicieli pracowników. Dzięki dobrze przygotowanemu planowi możliwe jest znaczące ograniczenie liczby wypadków oraz sytuacji kryzysowych na placu budowy, co przyczynia się do poprawy ogólnego bezpieczeństwa pracy.

Pytanie 7

Jakie informacje nie są wymagane w tablicy informacyjnej budowy?

A. Adresu i numeru telefonu odpowiedniego organu nadzoru budowlanego

B. Nazwiska oraz numeru telefonu kierownika budowy

C. Rodzaju robót budowlanych oraz miejsca realizacji tych robót

D. Adresu i numeru telefonu wojewódzkiego inspektora sanitarnego

Błędny wybór odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia związane z wymaganiami dotyczącymi tablic informacyjnych budowy. Obowiązek zamieszczenia imienia i nazwiska oraz numeru telefonu kierownika budowy wynika z potrzeby zapewnienia odpowiedzialności i dostępu do informacji o osobach zarządzających projektem. Jest to kluczowe w sytuacjach wymagających szybkiej reakcji, takich jak inspekcje, awarie czy zgłoszenia dotyczące bezpieczeństwa. Z kolei adres i numer telefonu właściwego organu nadzoru budowlanego są równie istotne, ponieważ pozwalają na bieżące monitorowanie zgodności prowadzonych robót z przepisami oraz standardami budowlanymi. Te informacje są niezbędne do zapewnienia transparentności działań na placu budowy oraz możliwości interwencji ze strony nadzoru budowlanego w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości. W kontekście określenia rodzaju robót budowlanych oraz adresu prowadzenia tych robót, te dane są fundamentalne dla identyfikacji prowadzonych działań i ich zakresu, co jest kluczowe dla wszystkich uczestników procesu budowlanego. Wynika stąd, że każdy z tych elementów ma swoje uzasadnienie i jest zdefiniowany przez przepisy prawa, co sprawia, że ich pominięcie może prowadzić do nieefektywnego zarządzania projektem oraz potencjalnych zagrożeń dla bezpieczeństwa i legalności prowadzonych prac budowlanych.

Pytanie 8

Jakie urządzenie pomiarowe powinno być wykorzystane do określania różnic w wysokości punktów na powierzchni ziemi, podczas realizacji prac ziemnych?

A. Dalmierz kreskowy i łaty niwelacyjne

B. Niwelator i łaty niwelacyjne

C. Węgielnicę i dalmierz laserowy

D. Kółko pomiarowe i węgielnica

Niwelator i łaty niwelacyjne to podstawowe narzędzia wykorzystywane do pomiaru różnic wysokości w terenie, zwłaszcza podczas robót ziemnych. Niwelator, jako urządzenie optyczne, umożliwia precyzyjne wyznaczanie poziomu poprzez wskazywanie punktów referencyjnych w różnych lokalizacjach. Łaty niwelacyjne, z kolei, służą do odczytu różnic wysokości, które są wyznaczane przez niwelator. Przykładowo, w czasie budowy drogi, inżynierowie używają niwelatora, aby ustalić odpowiednie nachylenie terenu, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej odwadniania i stabilności konstrukcji. Wykorzystanie tych narzędzi jest zgodne z normami branżowymi, które podkreślają znaczenie precyzyjnych pomiarów w procesach budowlanych i geodezyjnych. W praktyce, aby zwiększyć dokładność pomiarów, często stosuje się techniki takie jak poziomowanie różnicowe, które umożliwiają minimalizację błędów pomiarowych oraz uzyskanie wyników o wysokiej precyzji, co jest niezbędne w każdym projekcie budowlanym.

Pytanie 9

Z przedstawionego zestawienia stali zbrojeniowej wynika, że łączna długość prętów o średnicy 6 mm wynosi

Nr pręta	Średnica pręta [mm]	Długość pręta [m]	Liczba prętów w elemencie [szt.]	Długość prętów [m]
Nr pręta	Średnica pręta [mm]	Długość pręta [m]	Liczba prętów w elemencie [szt.]	StOS-b Ø6	RB400W Ø16
1	16	4,6	8	-	36,8
2	6	1,6	71	113,6	-
3	16	2,2	4	-	8,8
4	16	4,9	20	-	98,0
5	16	1,1	10	-	11,0
6	16	2,5	10	-	25,0
7	6	1,1	70	77,0	-
8	16	2,5	2	-	5,0
9	16	4,9	4	-	19,6
10	16	4,5	4	-	18,0
11	16	1,9	2	-	3,8
Łączna długość prętów wg średnic [m]				190,6	226,0
Masa 1 m pręta [kg/m]				0,222	1,578
Łączna masa prętów wg średnic [kg]				42,3	356,6
Masa całkowita prętów [kg]					398,9

A. 77,0 m

B. 190,6 m

C. 25,0 m

D. 113,6 m

Poprawna odpowiedź to 190,6 m, ponieważ zgodnie z przedstawionym zestawieniem stali zbrojeniowej, ta wartość została bezpośrednio wskazana jako łączna długość prętów o średnicy 6 mm. W praktyce, znajomość łącznej długości prętów zbrojeniowych jest kluczowa w procesie projektowania konstrukcji, ponieważ wpływa na dobór odpowiednich materiałów oraz obliczenia statyczne. W branży budowlanej, niezwykle istotne jest przestrzeganie standardów, takich jak PN-EN 1992-1-1, które określają wymagania dotyczące projektowania konstrukcji żelbetowych. Dzięki znajomości ilości i długości prętów zbrojeniowych, inżynierowie mogą lepiej planować procesy montażowe oraz oszacować koszty materiałowe, co przyczynia się do efektywności i bezpieczeństwa realizacji projektów budowlanych. Dlatego ważne jest, aby dokładnie analizować zestawienia materiałów budowlanych i podejmować decyzje na podstawie wiarygodnych danych.

Pytanie 10

Na podstawie zamieszczonego zestawienia narzutów oraz kosztów bezpośrednich oblicz wartość kosztorysową netto robót ziemnych.

Narzuty kosztorysu
wskaźnik kosztów pośrednich [Kp] od (R+S)60%
wskaźnik zysku [Z] od (R+S+Kp(R+S))10%
Koszty bezpośrednie robót ziemnych [Kb]
robocizna (R)500,00 zł
materiały z kosztami zakupu (M)0,00 zł
sprzęt (S)850,00 zł

A. 1 485,00 zł

B. 2 160,00 zł

C. 2 376,00 zł

D. 2 295,00 zł

W przypadku obliczeń dotyczących wartości kosztorysowej netto robót ziemnych, istotne jest zrozumienie, jak poszczególne składniki kosztów wpływają na ostateczną kwotę. Wiele osób może popełnić błąd, nie uwzględniając odpowiednich kosztów pośrednich, które w tym przypadku wynoszą 60% sumy kosztów bezpośrednich. Odpowiedzi takie jak 2 295,00 zł czy 2 160,00 zł mogą wynikać z niewłaściwego zsumowania kosztów bezpośrednich lub pominięcia zysku, który powinien wynosić 10% od sumy kosztów całkowitych. Kolejnym typowym błędem jest nieprawidłowe zrozumienie, co wchodzi w skład kosztów bezpośrednich. Wiele osób może mylnie zinterpretować te pojęcia, przez co nieprawidłowo obliczają koszty robocizny i sprzętu. To prowadzi do niepoprawnych wyników, które mogą znacząco zafałszować realny obraz finansowy projektu. Ważne jest, aby dokładnie śledzić wszystkie elementy kosztowe i stosować się do zasad rachunkowości w budownictwie, aby uniknąć nieporozumień i błędnych wniosków, które mogą zaszkodzić całemu przedsięwzięciu.

Pytanie 11

Jeśli do pokrycia 100 m2 płytek podłogowych potrzebne jest standardowo 300 kg zaprawy klejowej oraz 25 kg zaprawy do spoin, to ile materiałów należy przygotować do zrealizowania posadzki w pokoju o wymiarach 8 m x 15 m?

A. 360 kg zaprawy klejowej, 30 kg zaprawy do spoinowania

B. 420 kg zaprawy klejowej, 30 kg zaprawy do spoinowania

C. 240 kg zaprawy klejowej, 20 kg zaprawy do spoinowania

D. 300 kg zaprawy klejowej, 20 kg zaprawy do spoinowania

Odpowiedź 360 kg zaprawy klejowej i 30 kg zaprawy do spoinowania jest poprawna, ponieważ do obliczenia zużycia materiałów należy najpierw ustalić powierzchnię pomieszczenia. W tym przypadku, powierzchnia wynosi 8 m x 15 m, co daje 120 m2. Na 100 m2 zaprawy klejowej potrzebne jest 300 kg, więc dla 120 m2 obliczamy: (120 m2 / 100 m2) * 300 kg = 360 kg zaprawy klejowej. Podobnie, dla zaprawy do spoinowania, na 100 m2 potrzebne jest 25 kg, a więc: (120 m2 / 100 m2) * 25 kg = 30 kg zaprawy do spoinowania. Takie obliczenia są zgodne z dobrymi praktykami w branży budowlanej, które zalecają precyzyjne kalkulacje materiałów, aby uniknąć niedoborów podczas realizacji projektu. W praktyce, stosowanie odpowiednich norm zużycia materiałów budowlanych, takich jak PN-EN 12004 dla zapraw klejowych, pozwala na efektywne planowanie i budżetowanie.

Pytanie 12

Jaką kolejność powinny mieć poszczególne etapy robót tynkarskich?

A. przygotowanie podłoża pod tynk, wyznaczenie powierzchni tynku, wykonanie obrzutki

B. wykonanie narzutu, wykonanie obrzutki, wyznaczenie powierzchni tynku

C. przygotowanie podłoża pod tynk, wykonanie narzutu, wyznaczenie powierzchni tynku

D. wykonanie obrzutki, wykonanie narzutu, wyznaczenie powierzchni tynku

Poprawna odpowiedź to 'przygotowanie podłoża pod tynk, wyznaczenie powierzchni tynku, wykonanie obrzutki', ponieważ kolejność ta odzwierciedla standardowe praktyki w branży budowlanej. Przygotowanie podłoża pod tynk jest kluczowym etapem, który zapewnia odpowiednią przyczepność tynku do powierzchni. Przygotowanie obejmuje m.in. oczyszczenie podłoża, usunięcie luźnych fragmentów oraz nawilżenie, co jest istotne dla uzyskania trwałego efektu. Następnie, wyznaczenie powierzchni tynku polega na określeniu granic, co jest ważne dla uzyskania estetycznego i funkcjonalnego wykończenia. W końcowej fazie wykonuje się obrzutkę, czyli pierwszą warstwę tynku, która ma na celu zwiększenie przyczepności kolejnych warstw. Zgodnie z normami PN-EN 13914-1, właściwe przygotowanie i kolejność działań wpływają na jakość oraz trwałość tynków, co jest niezwykle istotne w kontekście bezpieczeństwa budynków i ich estetyki. Przykładem może być zastosowanie tynku gipsowego, który wymaga szczególnej uwagi przy przygotowaniu podłoża, aby uniknąć problemów z jego pęknięciami czy odspajaniem w przyszłości.

Pytanie 13

Z czego wynika stworzenie projektu zagospodarowania terenu budowy?

A. specyfikacja techniczna

B. zapotrzebowanie na materiały

C. harmonogram ogólny budowy

D. dokumentacja przetargowa

Dokumentacja przetargowa, specyfikacja techniczna i zapotrzebowanie na materiały mają swoje zadania w przygotowaniu i realizacji projektu budowlanego. Dokumentacja przetargowa to zbiór informacji i wymagań, które wykonawcy muszą spełniać, żeby w ogóle móc startować w przetargu. Zawiera różne szczegóły dotyczące jakości, terminy, warunki płatności i tak dalej. Ale, jak to mówią, sama dokumentacja nie mówi, w jakiej kolejności i jak długo mają być wykonywane poszczególne prace, przez co nie jest wystarczająca, żeby dobrze zaplanować zagospodarowanie terenu budowy. Specyfikacja techniczna z kolei daje konkretne informacje o materiałach, technologiach i standardach jakości, które powinny być używane. Jest to kluczowe dla zapewnienia, że prace będą robione zgodnie z wymaganiami technicznymi, ale nie pomaga w zarządzaniu czasem i kolejnością działań. No a zapotrzebowanie na materiały to po prostu lista potrzebnych surowców do budowy, co jest istotne przy planowaniu zakupów, ale nie zastąpi harmonogramu ogólnego. Jak się nad tym dłużej zastanowić, zbyt duża uwaga na jeden z tych elementów może prowadzić do niezłych opóźnień, wyższych kosztów, a nawet do problemów z jakością i bezpieczeństwem budowy. Ważne jest zrozumienie, że te dokumenty współpracują ze sobą, a nie, że mogą się zastępować, bo to klucz do sukcesu projektu budowlanego.

Pytanie 14

Aby jednocześnie rozpocząć i zakończyć prace na wszystkich działkach roboczych, należy zastosować metodę

A. pracy równomiernej

B. kolejnego wykonania robót

C. równoległego wykonania robót

D. pracy potokowej

Równoległe wykonanie robót to po prostu realizowanie kilku zadań jednocześnie na różnych działkach. Dzięki temu można lepiej wykorzystać dostępne zasoby i szybciej zakończyć projekt. Na przykład, podczas budowy osiedla, różne ekipy mogą pracować równocześnie przy różnych budynkach. Jak jedna ekipa kończy, to druga już zaczyna przy następnym, co przyspiesza cały proces. Warto pamiętać, żeby wszystko dobrze zaplanować i zorganizować, bo potrzebna jest dobra koordynacja między zespołami, żeby nie było chaosu. Takie podejście naprawdę wpisuje się w zasady efektywnego zarządzania projektami, zwłaszcza w kontekście metod PMI, które mówią, jak ważne jest, żeby zadania były realizowane równocześnie, by osiągnąć zamierzone cele.

Pytanie 15

Jakie są podstawy do sporządzenia obmiaru robót?

A. cen jednostkowych robót podstawowych

B. projektu architektoniczno-budowlanego oraz katalogów nakładów rzeczowych

C. wyników pomiaru z natury zapisanych w książce obmiarów

D. projektu wykonawczego oraz specyfikacji technicznych

Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do pomiaru z natury, może być problematyczny. Projekt wykonawczy oraz specyfikacja techniczna są ważne, ale to nie to, co najlepiej pokazuje rzeczywiste ilości robót. Specyfikacja daje nam info o wymaganiach dotyczących jakości, ale bez pomiaru z natury nie mamy pełnego obrazu nakładów. Również, odnosząc się do projektu architektoniczno-budowlanego oraz katalogów nakładów, nie dostaniemy pełnych informacji, bo to tylko ogólne dane. Te katalogi mogą nam pomóc w oszacowaniu, ale nie uwzględniają specyficznych warunków budowy, które mogą znacząco się różnić w każdym projekcie. Wybór cen jednostkowych robót bez uwzględnienia rzeczywistego stanu robót, no, to może prowadzić do niezłych różnic. W praktyce, dokładne pomiary w terenie są kluczowe, bo tylko wtedy możemy realnie ocenić zasoby i koszty. Ich pomijanie może prowadzić do dużych błędów w planowaniu budżetu i harmonogramu realizacji.

Pytanie 16

Gładź w tynkach trójwarstwowych z kategorii IVf należy wygładzać packą

A. stalową obłożoną filcem, na gładko

B. drewnianą, na ostro

C. stalową, na ostro

D. stalową obłożoną gąbką, na gładko

Stalowa packa obłożona filcem jest zalecanym narzędziem do zacierania gładzi w tynkach trójwarstwowych doborowych kategorii IVf, ponieważ filc zapewnia równomierne rozłożenie i wygładzenie materiału. Działa on jak delikatny filtr, który niweluje drobne nierówności, co pozwala uzyskać gładką powierzchnię, gotową do malowania lub innej obróbki. Użycie stalowej packi zapewnia odpowiednią sztywność i kontrolę nad naciskiem, co jest niezbędne do prawidłowego zacierania. W praktyce, po nałożeniu gładzi, zaleca się wykonać zaciągnięcie w kierunku przeciwnym do wcześniejszego nakładania, co pozwala na zminimalizowanie widoczności śladów. Zgodnie z dobrymi praktykami, kluczowym elementem pracy jest również utrzymanie packi w odpowiednim stanie, regularne czyszczenie po użyciu oraz kontrola, aby zapewnić, że nie ma na niej resztek tynku, które mogłyby wpłynąć na jakość końcowego efektu. Taki proces minimalizuje ryzyko pojawienia się pęknięć i innych defektów, co jest szczególnie istotne przy gładziach przeznaczonych do wykończeń.

Pytanie 17

Jakie parametry techniczne wpływają na obowiązek opracowania planu BIOZ przez kierownika budowy?

A. Kubatura budynku oraz powierzchnia zabudowy

B. Ilość maszyn i urządzeń pracujących jednocześnie na budowie

C. Powierzchnia miejsc składowych i magazynów

D. Czas realizacji robót oraz liczba zatrudnionych pracowników

Odpowiedź dotycząca czasu trwania robót oraz liczby zatrudnionych robotników jest poprawna, ponieważ te dwa czynniki mają kluczowe znaczenie dla konieczności sporządzenia Planu Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia (BIOZ). Czas trwania robót bezpośrednio wpływa na charakterystykę i złożoność projektu budowlanego, co z kolei determinuje ryzyko wystąpienia wypadków. Większy czas trwania robót może wiązać się z długotrwałym narażeniem pracowników na różne zagrożenia, co wymaga szczegółowego rozważenia środków ochrony. Liczba zatrudnionych robotników to drugi kluczowy element, ponieważ większa liczba pracowników zwiększa poziom ryzyka kolizji, upadków i innych incydentów. Na przykład, w przypadku dużych projektów budowlanych, gdzie pracuje wiele ekip, niezbędne jest zdefiniowanie jasnych zasad bezpieczeństwa, a także dostarczenie odpowiednich szkoleń. Standardy dotyczące bezpieczeństwa pracy, takie jak PN-N-18001, podkreślają znaczenie planowania ochrony zdrowia i życia pracowników, dlatego kierownik budowy jest zobowiązany do sporządzenia BIOZ w celu minimalizacji ryzyka.

Pytanie 18

Jaką metodę należy zastosować do wykonania izolacji przeciwwilgociowej dla posadzki z paneli podłogowych?

A. masę asfaltową

B. wełnę mineralną

C. piankę poliuretanową

D. folię polietylenową

Folia polietylenowa jest podstawowym materiałem stosowanym do izolacji przeciwwilgociowej posadzek, szczególnie w przypadku paneli podłogowych. Działa jako bariera, która zapobiega przenikaniu wilgoci z podłoża do warstwy wierzchniej. Zgodnie z normą PN-EN 12667, folia powinna mieć odpowiednią grubość oraz odporność na działanie wody, co czyni ją idealnym rozwiązaniem w różnych warunkach wilgotnościowych. Praktycznym przykładem zastosowania folii jest instalacja podłóg w pomieszczeniach, gdzie ryzyko zawilgocenia jest wysokie, jak piwnice czy parterowe pomieszczenia. Oprócz swoich właściwości przeciwwilgociowych, folia polietylenowa jest stosunkowo łatwa w montażu, co przyspiesza proces budowlany. Warto również zauważyć, że przed zastosowaniem folii, należy upewnić się, że podłoże jest odpowiednio przygotowane, co obejmuje oczyszczenie z zanieczyszczeń oraz wyrównanie, aby zapewnić skuteczną barierę przeciwwilgociową.

Pytanie 19

Podaj prawidłową, odpowiadającą technologii, sekwencję działań przy realizacji monolitycznej żelbetowej stopy fundamentowej?

A. Zainstalowanie deskowania → wykonanie wykopu → ułożenie zbrojenia → betonowanie

B. Zainstalowanie deskowania → wykonanie wykopu → betonowanie → ułożenie zbrojenia

C. Wykonanie wykopu → ułożenie zbrojenia → betonowanie → zainstalowanie deskowania

D. Wykonanie wykopu → zainstalowanie deskowania → ułożenie zbrojenia → betonowanie

Odpowiedź wskazująca na wykonanie wykopu, ustawienie deskowania, ułożenie zbrojenia oraz betonowanie jest zgodna z zaleceniami dotyczącymi technologii budowlanej. Wykop jest pierwszym krokiem w procesie budowy stopy fundamentowej, ponieważ pozwala na usunięcie nadmiaru gruntu oraz przygotowanie odpowiedniego miejsca pod fundament. Następnie, na tym etapie, należy ustawić deskowanie, które ma na celu zabezpieczenie mieszanki betonowej przed jej wypływem oraz nadaniem pożądanych kształtów. Ułożenie zbrojenia to kluczowy moment, w którym wprowadza się stalowe pręty, które zwiększają nośność fundamentu oraz poprawiają jego odporność na działanie różnorodnych obciążeń. Na końcu następuje betonowanie, w którym wypełnia się deskowanie mieszanką betonową. Jest to proces wymagający szczególnej precyzji, aby zapewnić jednorodność materiału i osiągnąć zamierzony efekt konstrukcyjny. Dobrze wykonana stopa fundamentowa jest podstawą dla stabilności całego budynku, dlatego każdy z tych kroków powinien być starannie zaplanowany i zrealizowany zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 20

W zimowych warunkach pielęgnacja nowo położonego betonu w deskowaniu polega na

A. pokryciu jego powierzchni środkiem hydrofobowym

B. nawadnianiu jego powierzchni wodą

C. osłonięciu jego powierzchni folią z tworzywa sztucznego

D. przykrywaniu jego powierzchni matami izolacyjnymi

Przykrywanie świeżego betonu matami izolacyjnymi jest kluczowym krokiem w jego pielęgnacji w warunkach zimowych. Beton w początkowej fazie utwardzania jest niezwykle wrażliwy na zmiany temperatury oraz wystawienie na działanie mrozu. Izolacja matami pozwala na utrzymanie stabilnej temperatury oraz wilgotności, co zapobiega zbyt szybkiemu wysychaniu i pękaniu materiału. Według normy PN-EN 13670 dotyczącej realizacji robót budowlanych, zapewnienie odpowiednich warunków otoczenia dla betonu jest obowiązkowe, szczególnie w trudnych warunkach atmosferycznych. Przykładowo, w przypadku niskich temperatur, brak izolacji może prowadzić do spowolnienia procesu hydratacji cementu, co skutkuje obniżoną wytrzymałością końcową betonu. Użycie mat izolacyjnych, takich jak maty wełniane czy poliestrowe, zapewnia optymalne warunki do utwardzania, co jest istotne dla trwałości budowli. Dobrą praktyką jest także dodatkowe monitorowanie temperatury betonu oraz warunków otoczenia, co może pomóc w podjęciu odpowiednich działań prewencyjnych w razie wystąpienia niekorzystnych warunków atmosferycznych.

Pytanie 21

Podczas realizacji robót ziemnych, do określania różnic w wysokości terenu używa się

A. dalmierza kreskowego

B. węgielnicy

C. kółka pomiarowego

D. niwelatora

Niwelator jest specjalistycznym instrumentem pomiarowym, który służy do określania różnic wysokości terenu. Jego zastosowanie w robotach ziemnych jest nieocenione, ponieważ pozwala na precyzyjne wyznaczenie poziomów, co jest kluczowe przy pracach budowlanych, takich jak budowa dróg, mostów czy fundamentów. Niwelatory działają na zasadzie pomiaru kątów i odległości, a ich użycie umożliwia uzyskanie wyników z dokładnością do kilku milimetrów. Przykładowo, podczas budowy drogi niwelator pozwala zaplanować spadki, które są niezbędne do prawidłowego odwodnienia nawierzchni. W standardach branżowych, takich jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych, niwelator jest wskazany jako podstawowe narzędzie do prac wysokościowych. Zastosowanie niwelatora jest zgodne z najlepszymi praktykami w geodezji, co dodatkowo podkreśla jego istotną rolę w zapewnieniu dokładności i bezpieczeństwa realizowanych inwestycji.

Pytanie 22

Które informacje nie są częścią opisową Planu Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia?

A. Szczegółowy opis zakresu robót

B. Szczegółowy opis lokalizacji pomieszczeń higieniczno-sanitarnych

C. Dane dotyczące potencjalnych zagrożeń dla ludzi

D. Informacje dotyczące miejsca przechowywania dokumentacji budowy

Wybór odpowiedzi dotyczącej opisu zakresu robót, informacji o miejscu przechowywania dokumentacji budowy oraz opisu przewidywanych zagrożeń dla ludzi, wskazuje na nieporozumienie dotyczące struktury Planu Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia. Opis zakresu robót jest istotnym elementem, ponieważ określa konkretną działalność, która będzie wykonywana na placu budowy, co jest kluczowe dla analizy ryzyk i identyfikacji niebezpieczeństw. Informacje o miejscu przechowywania dokumentacji budowy także mają znaczenie, ponieważ dobra organizacja dokumentacji jest niezbędna do zapewnienia przejrzystości i dostępności informacji, co wpływa na bezpieczeństwo całego procesu budowlanego. Jeżeli chodzi o przewidywane zagrożenia dla ludzi, to ich klasyfikacja i analiza są fundamentalne dla skutecznego zarządzania bezpieczeństwem, gdyż umożliwiają wprowadzenie odpowiednich środków ochronnych. Typowym błędem w myśleniu jest przekonanie, że lokalizacja pomieszczeń higieniczno-sanitarnych ma mniejsze znaczenie w kontekście bezpieczeństwa. W rzeczywistości, każde z tych elementów jest integralną częścią całościowego planu, a ich pominięcie może prowadzić do niedoszacowania ryzyk na budowie. Zrozumienie, że wszystkie te elementy muszą współgrać, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania projektem budowlanym.

Pytanie 23

Reparacje w obiekcie polegające na usunięciu dotychczasowego fundamentu z cegły oraz budowie nowego, powinny być przeprowadzane w segmentach o maksymalnej długości

A. 2,5 m

B. 1,2 m

C. 3,2 m

D. 4,5 m

Odpowiedź 1,2 m jest zgodna z zaleceniami dotyczącymi prac naprawczych w budynkach. Przy rozbiórce fundamentów z cegły kluczowe jest zapewnienie stabilności pozostałej struktury budynku. Prace te powinny być prowadzone w odcinkach o maksymalnej długości 1,2 m, co pozwala na kontrolowanie osiadań oraz minimalizację ryzyka uszkodzenia sąsiednich części fundamentów. Taki sposób działania jest zgodny z praktykami inżynieryjnymi, które zalecają stopniowe usuwanie materiału, aby nie destabilizować całej konstrukcji w jednym momencie. Dodatkowo, stosowanie takich odcinków umożliwia dokładniejsze monitorowanie jakości gruntu oraz stanu istniejących elementów budowlanych. W praktyce, w przypadku budynków zabytkowych lub o złożonej strukturze, takie podejście jest szczególnie ważne, by zachować integralność historyczną i konstrukcyjną obiektu. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie odpowiedniego zabezpieczenia wykopów oraz zastosowania tymczasowych podpór, co jest standardem w tego typu pracach.

Pytanie 24

Na podstawie danych zamieszczonych w tabeli, określ wymiary rynny oraz rury spustowej, które należy przyjąć do odwodnienia dachu jednospadowego o powierzchni efektywnej 162 m².

Zalecane wymiary rynien i rur spustowych
Efektywna powierzchnia dachu [m²]	Szerokość rynny [mm]	Średnica rury spustowej [mm]
poniżej 20	70	50
20 ÷ 57	100 lub 125	70
57 ÷ 97	125	100
97 ÷ 170	150	100
170 ÷ 243	180	125

A. Szerokość rynny: 180 mm, średnica rury spustowej: 125 mm

B. Szerokość rynny: 180 mm, średnica rury spustowej: 100 mm

C. Szerokość rynny: 150 mm, średnica rury spustowej: 100 mm

D. Szerokość rynny: 150 mm, średnica rury spustowej: 70 mm

Wybrana odpowiedź jest poprawna, ponieważ zgodnie z danymi zawartymi w tabeli, dla powierzchni efektywnej dachu wynoszącej 162 m², odpowiednie wymiary rynny i rury spustowej powinny wynosić odpowiednio 150 mm i 100 mm. W przypadku dachu jednospadowego, kluczowe jest zapewnienie efektywnego systemu odwodnienia, aby uniknąć problemów związanych z nadmiarem wody, takich jak zalania czy uszkodzenia konstrukcyjne. Szerokość rynny 150 mm jest wystarczająca, aby odprowadzać wodę deszczową z powierzchni dachu w tym przedziale, a średnica rury spustowej 100 mm zapewnia odpowiedni przepływ wody, co jest zgodne z normami i dobrymi praktykami budowlanymi. Przy projektowaniu systemów odwodnienia warto również uwzględnić lokalne warunki klimatyczne i opady deszczu oraz ze względu na efektywność systemu, stosować się do wytycznych dotyczących minimalnych wymiarów rynien i rur spustowych wskazanych przez organizacje branżowe.

Pytanie 25

Najniższa temperatura w pomieszczeniu z tynkiem powinna wynosić

A. 15 °C

B. 5 °C

C. 10 °C

D. 0 °C

Minimalna temperatura w tynkowanym pomieszczeniu powinna wynosić 5 °C, aby zapewnić odpowiednie warunki do schnięcia tynków oraz ich właściwe utwardzenie. Tynki, w szczególności te na bazie gipsu, potrzebują określonej temperatury otoczenia, aby proces chemiczny, który zachodzi podczas wiązania, mógł przebiegać prawidłowo. W temperaturach poniżej 5 °C, tynki mogą nie tylko schnąć wolniej, co może prowadzić do problemów z ich wytrzymałością, ale także mogą nie utwardzać się właściwie, co z kolei może prowadzić do pęknięć oraz odspojenia się tynku od podłoża. W praktyce, w przypadku prac wykończeniowych w budownictwie, szczególnie istotne jest monitorowanie warunków otoczenia. Warto również stosować zabezpieczenia, takie jak nagrzewnice czy osłony, które pomogą utrzymać odpowiednią temperaturę, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie przygotowania powierzchni do tynkowania. Wymagania te są zgodne z normami budowlanymi, które podkreślają znaczenie odpowiednich warunków klimatycznych dla jakości prac budowlanych.

Pytanie 26

Jaką wartość normy dziennej dla cieśli wykonujących rozbiórkę dachu jętkowo-stolcowego należy uwzględnić w ogólnym planie robót budowlanych przy ośmiogodzinnym dniu pracy, jeśli nakład na rozbiórkę 1 m połaci dachu wynosi 0,2 r-g?

A. 60 m2

B. 20 m2

C. 80 m2

D. 40 m2

To świetnie, że trafiłeś w 40 m2! Zgadza się to z podanym nakładem na rozbiórkę dachu, który wynosi 0,2 r-g. Żeby znaleźć normę dzienną, trzeba pomnożyć czas pracy przez wydajność. W tej sytuacji, jak mamy 8 godzin pracy, to obliczamy: 8 godzin podzielić przez 0,2 r-g na m2, co daje nam 40 m2. Takie obliczenia są ważne w planowaniu robót budowlanych, bo pomagają lepiej zarządzać czasem i zasobami. Dobrze ustalone normy dzienne ograniczają przestoje i opóźnienia, co w budownictwie jest kluczowe. W praktyce, to też ma wpływ na wynagrodzenia dla pracowników, co może zwiększać ich motywację.

Pytanie 27

Jakie spoiwo znajduje się w składzie masy do produkcji posadzki chemoodpornej?

A. Wapno gaszone

B. Żywica akrylowa

C. Mleczko cementowe

D. Żywica epoksydowa

Żywica epoksydowa jest kluczowym składnikiem masy do wykonania posadzki chemoodpornej ze względu na swoje wyjątkowe właściwości mechaniczne i chemiczne. Charakteryzuje się wysoką odpornością na działanie substancji chemicznych, takich jak kwasy, zasady i rozpuszczalniki, co czyni ją idealnym rozwiązaniem w środowiskach narażonych na intensywne działanie chemikaliów, na przykład w laboratoriach czy zakładach przemysłowych. Ponadto, żywice epoksydowe zapewniają doskonałą przyczepność do podłoża, co jest kluczowe dla uzyskania trwałej i jednolitej powierzchni. W praktyce, posadzki wykonane z żywic epoksydowych są łatwe do utrzymania w czystości, a ich gładka powierzchnia minimalizuje ryzyko gromadzenia się zanieczyszczeń. Dodatkowo, żywice te można modyfikować, dodając różne dodatki, co pozwala na uzyskanie pożądanych właściwości, takich jak zwiększona odporność na zarysowania czy ulepszona estetyka. Zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi, stosowanie żywic epoksydowych w budownictwie jest powszechnie akceptowane jako najlepsza praktyka w zakresie zabezpieczeń chemicznych.

Pytanie 28

Jaką materiałową izolację powinno się zastosować na połączeniu murłaty ze ścianą?

A. płytę styropianową

B. folię aluminiową

C. warstwę papy

D. wełnę mineralną

Izolacja na styku murłaty ze ścianą jest kluczowym elementem zapewniającym trwałość i efektywność budynku. Wybór warstwy papy jako materiału izolacyjnego jest właściwy, ponieważ papa bitumiczna charakteryzuje się wysoką odpornością na wilgoć oraz stabilnością termiczną, co jest niezbędne w miejscach narażonych na działanie wody gruntowej czy opadów. Stosowanie papy na murłacie zapewnia skuteczną barierę dla wody, co minimalizuje ryzyko powstawania wilgoci w ścianach budynku. W praktyce, warstwę papy należy układać w sposób, który zapewni ciągłość izolacji i brak szczelin, co jest zgodne z zasadami dobrych praktyk budowlanych. Ponadto, ważne jest, aby odpowiednio przygotować podłoże przed nałożeniem papy, co obejmuje oczyszczenie powierzchni z zanieczyszczeń oraz zapewnienie odpowiedniego podparcia. Wybór papy jest również zgodny z normami budowlanymi, które zalecają stosowanie materiałów o wysokiej odporności na czynniki atmosferyczne w krytycznych miejscach budowy.

Pytanie 29

Stan surowy zamknięty budynku oznacza etap, w którym ukończono konstrukcję nośną obiektu oraz

A. pokrycie dachu, stolarkę okienną i drzwiową oraz ściany działowe

B. dach, tynki zewnętrzne i okładziny

C. przyłącza oraz instalacje elektryczne

D. pokrycie dachu, podłogi oraz instalacje sanitarne

Stan surowy zamknięty budynku, określany również jako stan surowy II, oznacza, że konstrukcja budynku jest kompletna i zabezpieczona przed warunkami atmosferycznymi. Obejmuje to nie tylko wykonanie dachu, ale także zainstalowanie stolarki okiennej i drzwiowej oraz podziału przestrzeni poprzez ściany działowe. Te elementy są kluczowe, ponieważ zapewniają integralność strukturalną budynku oraz jego funkcjonalność. Dach chroni wnętrze przed opadami, a okna i drzwi umożliwiają odpowiednią wentylację oraz dostęp do naturalnego światła. Ściany działowe natomiast tworzą przestrzenie użytkowe, co jest istotne w kontekście dalszych prac wykończeniowych. W praktyce, osiągnięcie stanu surowego zamkniętego jest często wymagane przed rozpoczęciem instalacji elektrycznych, sanitarnych czy wykończenia wnętrz, co jest zgodne z zasadami dobrych praktyk budowlanych. Prawidłowe zrozumienie tego etapu budowy jest kluczowe dla efektywnego zarządzania projektem budowlanym oraz zapewnienia jego zgodności z normami budowlanymi.

Pytanie 30

Dodanie roztworu chlorku wapnia do mieszanki betonowej ma na celu

A. usprawnienie rozdeskowania wykonanego elementu betonowego

B. umożliwienie betonowania w warunkach niskich temperatur

C. ochronę zbrojenia betonowanej konstrukcji przed korozją

D. zwiększenie przyczepności betonu do stali zbrojeniowej

Wybór niewłaściwej odpowiedzi często wynika z niepełnego zrozumienia roli, jaką dodatki chemiczne odgrywają w procesie betonowania. Pierwsza z opcji, dotycząca ułatwienia rozdeskowania wykonanego elementu betonowego, myli funkcje dodatków. Chociaż odpowiednia konsystencja mieszanki może ułatwić pracę z deskowaniem, chlorek wapnia nie wpływa bezpośrednio na ten aspekt procesu. Zbrojenie betonu przed korozją to kolejny temat, który odgrywa kluczową rolę w projektowaniu konstrukcji, jednak chlorek wapnia nie jest substancją ochronną, a jego główną funkcją nie jest zabezpieczanie stali zbrojeniowej. Ostatnia z koncepcji, tj. zwiększenie przyczepności betonu do stali zbrojeniowej, również jest myląca. Przyczepność betonu do zbrojenia zależy głównie od właściwego projektu mieszanki i techniki wykonania, a nie od zastosowania chlorku wapnia. Użycie tego dodatku ma na celu przede wszystkim przyspieszenie twardnienia betonu, a nie poprawę przyczepności. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że zastosowanie chlorku wapnia w betonie ma swoje specyficzne cele, które są ściśle związane z warunkami atmosferycznymi, a nie z innymi aspektami pracy z betonem.

Pytanie 31

Jakie pokrycia dachowe są tworzone przy użyciu połączeń na rąbki stojące oraz leżące?

A. Z dachówek ceramicznych

B. Z powłok bezspoinowych

C. Z płyt z tworzyw sztucznych

D. Z blach stalowych ocynkowanych

Pokrycia dachowe z blach stalowych ocynkowanych są jednymi z najczęściej stosowanych w budownictwie, zwłaszcza w kontekście systemów z połączeniami na rąbki stojące i leżące. Rąbek stojący to technika, w której blachy łączone są w pionie, co pozwala na uzyskanie lepszej szczelności oraz estetycznego wyglądu dachu. Blacha ocynkowana charakteryzuje się wysoką odpornością na korozję, co czyni ją idealnym materiałem do użytku na dachach. Przykładowo, w budownictwie przemysłowym, dachy z blachy ocynkowanej z rąbkiem stojącym są powszechnie stosowane ze względu na ich trwałość i niskie koszty eksploatacji. Dodatkowo, technika ta pozwala na łatwe montowanie i demontowanie pokrycia, co jest istotne w przypadku przyszłych remontów lub przeglądów. W kontekście norm branżowych, stosowanie rąbków jest zgodne z wymaganiami zawartymi w europejskich standardach budowlanych, co zapewnia wysoką jakość i bezpieczeństwo konstrukcji dachowych.

Pytanie 32

Zanim na betonowych ścianach fundamentowych zostanie ułożona hydroizolacja z membran samoprzylepnych, co należy zrobić?

A. wykonać na nich okładzinę z płytek klinkierowych

B. zagruntować je masą bitumiczną wskazaną przez producenta membran

C. zamocować do nich mechanicznie warstwę folii polietylenowej

D. wykonać na nich warstwę obrzutki z zaprawy cementowej

Zagruntowanie betonowych ścian fundamentowych masą bitumiczną wskazaną przez producenta membran jest kluczowym etapem w procesie aplikacji hydroizolacji. Gruntowanie poprawia przyczepność membrany do podłoża, co jest niezbędne, aby zapewnić szczelność i trwałość systemu hydroizolacyjnego. W przypadku zastosowania membran samoprzylepnych, właściwe przygotowanie podłoża jest szczególnie ważne, ponieważ wszelkie niedoskonałości mogą prowadzić do odklejania się membrany oraz powstawania nieszczelności. W praktyce, przed nałożeniem masy bitumicznej, powierzchnia betonu powinna być dokładnie oczyszczona z wszelkich zanieczyszczeń, takich jak kurz, oleje czy resztki starych powłok. Grunt, zgodnie z zaleceniami producenta, nie tylko zwiększa adhezję, ale także zabezpiecza przed wilgocią, co jest niezwykle istotne w kontekście długoterminowej trwałości konstrukcji. Użycie masy bitumicznej w tym procesie jest zgodne z normami budowlanymi oraz dobrymi praktykami w zakresie hydroizolacji, co potwierdzają liczne badania oraz doświadczenia inżynierów budowlanych.

Pytanie 33

Czy kierownik budowy może być zwolniony z obowiązku stworzenia planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (BIOZ) podczas realizacji robót budowlanych związanych z?

A. montowaniem rusztowań przy wysokich budynkach

B. naprawą produktów budowlanych zawierających azbest

C. rozbiórką budynków o wysokości przekraczającej 8 m

D. wykonywaniem wykopów o pionowych ścianach bez wsparcia, o głębokości do 1 m

Kierownik budowy może być zwolniony z obowiązku sporządzenia planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (BIOZ) w przypadku robót budowlanych, które obejmują wykopy o ścianach pionowych bez rozparcia, o głębokości do 1 m. Zgodnie z przepisami prawa budowlanego i aktualnymi standardami BHP, takie wykopy są uważane za stosunkowo bezpieczne, pod warunkiem, że są one prowadzone zgodnie z odpowiednimi normami technicznymi. W praktyce oznacza to, że podczas wykonywania wykopów do 1 m, ryzyko dla pracowników jest ograniczone, pod warunkiem, że są zachowane podstawowe zasady bezpieczeństwa, np. odpowiednie oznakowanie terenu, zapewnienie drożności przejść oraz kontrola warunków gruntowych. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest budowa przyłączy wodociągowych, gdzie wykopy wykonywane są na niewielką głębokość, co nie wymaga szczegółowego planu BIOZ, ale nadal wymaga przestrzegania ogólnych zasad BHP.

Pytanie 34

Jaka jest minimalna wysokość ogrodzenia na terenie budowy?

A. 2,0 m

B. 1,8 m

C. 1,5 m

D. 1,1 m

Wysokości ogrodzeń 1,1 m, 1,8 m oraz 2,0 m są niewłaściwe w kontekście minimalnych wymagań dotyczących ogrodzeń terenów budowy, co wynika z przepisów prawa budowlanego i norm bezpieczeństwa. Zbyt niskie ogrodzenie o wysokości 1,1 m nie spełnia wymogów ochrony terenu budowy, co może prowadzić do nieautoryzowanego dostępu oraz zwiększać ryzyko wypadków. Wyższe ogrodzenia, takie jak 1,8 m i 2,0 m, choć mogą wydawać się bardziej bezpieczne, nie są zgodne z ustalonymi normami, które precyzują minimalne wymagania, a ich stosowanie może być kosztowne i niepraktyczne, zwłaszcza w kontekście infrastruktury budowlanej. Typowym błędem myślowym jest przyjmowanie, że wyższe ogrodzenie z automatu zwiększa bezpieczeństwo, podczas gdy rzeczywista ochrona terenu budowy opiera się na odpowiedniej jakości, solidności materiałów oraz właściwym doborze rozwiązań organizacyjnych. Dlatego kluczowe jest, aby osoby odpowiedzialne za zarządzanie placem budowy były dobrze zaznajomione z aktualnymi przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa. Właściwe ogrodzenie powinno być zatem dostosowane do specyfiki placu budowy oraz rodzaju prowadzonych prac, a nie opierać się tylko na intuicyjnych przesłankach dotyczących wysokości.

Pytanie 35

Kto powinien przeprowadzać czynności kontrolne w ramach rocznej okresowej inspekcji stanu technicznego budynku?

A. mistrz murarski

B. zarządca budynku

C. osoba z uprawnieniami budowlanymi

D. właściciel budynku

Robienie rocznej kontroli stanu technicznego budynku to naprawdę ważna sprawa. Powinno się to robić przez kogoś z uprawnieniami budowlanymi. Tylko taki fachowiec zna się na rzeczy i wie, jak dokładnie ocenić, co się dzieje z budynkiem. Na przykład, inżynier budowlany, który ma odpowiednie uprawnienia, potrafi dobrze sprawdzić stan konstrukcji, instalacji czy wykończenia. Bez tego, można by było narazić ludzi, którzy tam pracują czy mieszkają, na niebezpieczeństwo. Osoby te muszą też przestrzegać ogólnych norm budowlanych, co zapewnia, że kontrola będzie na poziomie. Jeśli taką kontrolę zrobi ktoś bez odpowiednich kwalifikacji, mogą pojawić się poważne problemy, zarówno prawne, jak i finansowe dla właściciela. Dlatego właśnie tak istotne jest, by kontrole przeprowadzali wykwalifikowani specjaliści, którzy umieją dostrzegać potencjalne usterki i zaproponować, co dalej z tym zrobić.

Pytanie 36

Jakie instalacje wymagają przeprowadzania okresowej kontroli stanu technicznego przynajmniej co 5 lat?

A. Elektryczna

B. Dymowa

C. Wentylacyjna

D. Gazowa

Instalacje elektryczne podlegają okresowej kontroli stanu technicznego co najmniej raz na 5 lat, zgodnie z normami obowiązującymi w Polsce oraz regulacjami prawnymi. Kontrola ta ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa użytkowników oraz skuteczności działania systemów elektrycznych. Zgodnie z normą PN-IEC 60364, regularne przeglądy instalacji elektrycznej pozwalają na identyfikację potencjalnych zagrożeń, takich jak uszkodzenia przewodów, przeciążenia czy niewłaściwe połączenia, które mogą prowadzić do pożaru lub porażenia prądem. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest konieczność przeprowadzania przeglądów w obiektach użyteczności publicznej, takich jak szkoły, szpitale czy biura, gdzie bezpieczeństwo jest kluczowe. Bezpieczeństwo instalacji elektrycznych jest także potwierdzone przez konieczność uzyskiwania odpowiednich certyfikatów po każdym przeglądzie, co dokumentuje ich zgodność z obowiązującymi normami. Utrzymanie aktualnych przeglądów jest także istotne z perspektywy ubezpieczenia, które może wymagać dowodów na regularne kontrole.

Pytanie 37

Na podstawie danych zawartych w tabeli określ dopuszczalne odchylenie powierzchni i krawędzi muru licowanego od kierunku pionowego.

Warunki techniczne wykonywania i odbioru robót murarskich
Rodzaj pomiaru	Maksymalne dopuszczalne odchyłki
Rodzaj pomiaru	Mury licowane (spoinowane)	Mury pozostałe
Zwichrowanie i skrzywienie powierzchni	3 mm/m i nie więcej niż 10 szt. na całej powierzchni	6 mm/m i nie więcej niż 20 szt. na całej powierzchni
Odchylenie krawędzi od linii prostej	2 mm/m i nie więcej niż 1 szt. na długości 2 m	4 mm/m i nie więcej niż 2 szt. na długości 2 m
Odchylenie powierzchni i krawędzi muru od pionu	3 mm/m i nie więcej niż 6 mm na wysokości kondygnacji oraz 20 mm na całej wysokości budynku	6 mm/m i nie więcej niż 10 mm na wysokości kondygnacji oraz 30 mm na całej wysokości budynku

A. 10 mm/m i nie więcej niż 30 mm na całej wysokości budynku.

B. 2 mm/m i nie więcej niż 20 mm na wysokości kondygnacji.

C. 6 mm/m i nie więcej niż 10 mm na całej wysokości budynku.

D. 3 mm/m i nie więcej niż 6 mm na wysokości kondygnacji.

Odpowiedź dotycząca maksymalnego dopuszczalnego odchylenia powierzchni i krawędzi muru licowanego od kierunku pionowego, wynosząca 3 mm/m i nie więcej niż 6 mm na wysokości kondygnacji, jest zgodna z obowiązującymi normami budowlanymi oraz dobrymi praktykami inżynieryjnymi. Takie odchylenie jest uzasadnione w kontekście zapewnienia estetyki i funkcjonalności konstrukcji. W przypadku murów licowanych, precyzyjne wykonanie jest kluczowe dla trwałości oraz stabilności budynku. Praktycznie oznacza to, że podczas realizacji inwestycji budowlanych, wykonawcy powinni stosować odpowiednie narzędzia pomiarowe, takie jak niwelatory i poziomice, aby kontrolować zgodność wykonania z wymaganiami normatywnymi. Warto również wspomnieć, że normy budowlane, takie jak PN-EN 1991, definiują te wartości w kontekście obciążeń i stabilności konstrukcji, co dodatkowo podkreśla znaczenie precyzyjnego wykonania. Rzetelne pomiary i kontrola jakości w procesie budowlanym są niezbędne, aby uniknąć problemów związanych z krzywiznami i deformacjami, co może prowadzić do kosztownych napraw w przyszłości.

Pytanie 38

Jeśli nie ma dodatkowych wskazówek projektowych, jak murujemy ściany z bloczków silikatowych posiadających profilowane powierzchnie czołowe (pióra i wpusty)?

A. tylko na spoiny pionowe, z użyciem zaprawy murarskiej zwykłej lub klejowej

B. na spoiny poziome i pionowe, jedynie z użyciem zaprawy murarskiej zwykłej

C. tylko na spoiny poziome, z użyciem zaprawy murarskiej zwykłej lub klejowej

D. na spoiny poziome i pionowe, jedynie z użyciem zaprawy murarskiej klejowej

Twoja odpowiedź jest jak najbardziej trafna! Ściany z bloczków silikatowych z profilowanymi powierzchniami, które mają pióra i wpusty, powinny być murowane na spoiny poziome. Dzięki temu bloczki lepiej do siebie pasują, a ryzyko mostków termicznych, które mogą powodować straty ciepła, jest mniejsze. W praktyce oznacza to lepszą izolacyjność cieplną budynku, co jest naprawdę istotne. Jeśli używasz zaprawy murarskiej, to zarówno klejowej, jak i zwykłej, to dobrze. Te metody pomagają utrzymać solidną konstrukcję. Z moich obserwacji wynika, że zaprawa klejowa daje lepszą przyczepność, a przy tym pozwala na cieńsze spoiny, co jest ważne, zwłaszcza w budynkach, które muszą spełniać wysokie normy efektywności energetycznej. I pamiętaj, że zgodnie z normą PN-EN 1996-1-1, każdy element powinien być dobrze wyrobiony i dopasowany do warunków, jakie mamy na budowie. Tego typu podejście do budownictwa naprawdę robi różnicę!

Pytanie 39

Zgodnie z KNR 4-01 norma czasu pracy dla robotników wynosi 7,30 r-g/m³ na rozebranie ścian z cegieł na zaprawie cementowo-wapiennej. Jaką liczbę robotników trzeba zatrudnić do rozbiórki ściany o grubości 1 cegły, długości 6,5 m oraz wysokości 3,0 m, jeśli zgodnie z harmonogramem robót, zadanie to ma być zrealizowane w ciągu dwóch 8-godzinnych dni pracy?

A. 3 robotników

B. 8 robotników

C. 9 robotników

D. 2 robotników

Aby obliczyć liczbę robotników potrzebnych do rozebrania ściany, musimy najpierw wyznaczyć objętość ściany. Ściana ma wymiary: długość 6,5 m, wysokość 3,0 m i grubość 1 cegły, co w przybliżeniu wynosi 0,12 m. Obliczamy objętość: V = długość x wysokość x grubość = 6,5 m x 3,0 m x 0,12 m = 2,34 m³. Zgodnie z KNR 4-01 norma czasu pracy na rozebranie 1 m³ ściany wynosi 7,30 roboczogodzin. Całkowity czas pracy dla 2,34 m³ wynosi: Czas = 2,34 m³ x 7,30 r-g/m³ = 17,062 r-g. Mamy do dyspozycji 2 dni robocze po 8 godzin, co daje 16 godzin. Aby obliczyć liczbę robotników, dzielimy całkowity czas pracy przez dostępny czas: Liczba robotników = 17,062 r-g / 8 g = 2,13. Oznacza to, że potrzebujemy 3 robotników, aby wykonać tę pracę w wyznaczonym czasie. W praktyce, zawsze warto zaokrąglić w górę, aby uwzględnić ewentualne opóźnienia i dodatkowe czynności, co potwierdza zasady zarządzania projektami budowlanymi, które zalecają minimalizowanie ryzyka poprzez odpowiednie planowanie zasobów.

Pytanie 40

Jaka jest maksymalna średnica prętów, dla których nie ma potrzeby stosowania mechanicznych urządzeń do ich odginania?

A. 30 mm

B. 40 mm

C. 20 mm

D. 50 mm

No więc, jeśli chodzi o odginanie prętów, to pamiętaj, że te do 20 mm można giąć ręcznie. To jest ważne, zwłaszcza w budownictwie czy różnych pracach inżynieryjnych. Czyli, jak jesteś na budowie, to lepiej mieć te mniejsze pręty, bo wtedy wszystko idzie sprawniej. Jak masz większe, czyli powyżej 20 mm, to musisz już używać jakichś maszyn, jak prasy czy giętarki. To podnosi koszty i czas pracy, więc lepiej tego unikać, jak się da. W małych warsztatach często trzeba coś szybko dostosować, więc ta wiedza o ręcznym odginaniu prętów jest mega przydatna. Z mojego doświadczenia, to naprawdę ułatwia życie, kiedy nie trzeba czekać na sprzęt, żeby coś zrobić.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej