Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 9 maja 2025 11:32
Data zakończenia: 9 maja 2025 11:45

Egzamin zdany!

Wynik: 35/40 punktów (87,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta zajęciowy, który ustala cele dla konkretnego podopiecznego oraz dobiera metody, techniki i środki dydaktyczne do realizowanych działań, tworzy dla niego

A. harmonogram pracy

B. plan edukacyjno-wychowawczy

C. plan terapii zajęciowej

D. diagnozę terapeutyczną

Odpowiedź "plan terapii zajęciowej" jest prawidłowa, ponieważ to właśnie w tym dokumencie terapeuta zajęciowy określa cele terapeutyczne, dobiera metody, techniki oraz środki dydaktyczne dostosowane do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Plan terapii zajęciowej jest kluczowym narzędziem w pracy terapeuty, ponieważ pozwala na systematyczne podejście do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi potrzebami. Przykłady zastosowania tego planu obejmują programy terapeutyczne dla osób z niepełnosprawnościami, które mogą obejmować zajęcia artystyczne, sportowe, czy rehabilitacyjne, a także działania mające na celu rozwijanie umiejętności społecznych i komunikacyjnych. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, a także krajowymi standardami, plan ten powinien być elastyczny i dostosowywany do postępów podopiecznego, co zapewnia jego skuteczność i efektywność. Również, dokumentacja planu terapii jest niezbędna do monitorowania postępów oraz wprowadzania ewentualnych zmian w metodach terapeutycznych w miarę potrzeb.

Pytanie 2

Dla dziecka cierpiącego na mózgowe porażenie dziecięce, w formie spastycznej czterokończynowej, optymalnym rodzajem zajęć będzie

A. muzykoterapia

B. kurs kulinarny

C. aktywizacja ruchowa

D. terapia zajęciowa

Trening kulinarny, ergoterapia oraz zabawa ruchowa, choć mają swoje miejsce w rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, nie są najlepszymi formami zajęć dla podopiecznej z postacią spastyczną czterokończynową. Trening kulinarny skupia się głównie na umiejętnościach praktycznych związanych z gotowaniem, co może nie angażować pełnego zakresu ruchów ciała, a co za tym idzie, nie przynosić korzyści w zakresie poprawy funkcji motorycznych. Ergoterapia z kolei, choć istotna, często koncentruje się na dostosowaniu środowiska i narzędzi do potrzeb pacjenta, co przy spastyczności może nie wystarczyć, by stymulować pełny rozwój zdolności ruchowych i społecznych. Zabawa ruchowa, mimo że korzystna, często nie dostarcza wystarczającej impulsu do rozwoju zdolności motorycznych, ponieważ nie zawsze uwzględnia indywidualne potrzeby dzieci z spastycznym porażeniem. Kluczowym błędem myślowym jest niedocenienie roli muzyki jako wszechstronnego narzędzia terapeutycznego, które nie tylko angażuje zmysły, ale również stymuluje ruch, koordynację oraz komunikację, co jest niezbędne w kontekście spastyczności.

Pytanie 3

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

B. z ustalonego planu działań

C. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

D. z opracowanych programów zajęć

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 4

Metoda mokre w mokrym polega na malowaniu na wilgotnym papierze?

A. farbami olejnymi

B. pastelami suchymi

C. farbami akwarelowymi

D. pastelami olejnymi

Technika mokre w mokrym odnosi się do malowania na wilgotnym papierze, co jest szczególnie charakterystyczne dla farb akwarelowych. Ta metoda umożliwia artystom uzyskanie płynnych przejść kolorystycznych i delikatnych efektów, które są trudne do osiągnięcia przy użyciu innych mediów. Gdy papier jest nawilżony, farby akwarelowe rozprzestrzeniają się w sposób bardziej swobodny, co pozwala na tworzenie efektów gradientów i mieszania kolorów na powierzchni. Przykładowo, artysta może nanieść niebieski kolor na mokry papier, a następnie dodać żółty, co spowoduje, że oba kolory połączą się w piękny odcień zieleni. Technika ta jest szeroko stosowana w pejzażach, portretach oraz w ilustracjach, gdzie subtelność i przejrzystość kolorów odgrywają kluczową rolę. Dodatkowo, w praktykach artystycznych uznaje się, że wykorzystanie techniki mokre w mokrym w połączeniu z różnymi narzędziami, takimi jak pędzle, gąbki czy nawet palce, może przynieść niespotykane efekty. W związku z tym, aby w pełni wykorzystać potencjał tej techniki, zaleca się eksperymentowanie z różnymi poziomami nawilżenia papieru i intensywności kolorów, co pozwoli na rozwijanie umiejętności malarskich zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki.

Pytanie 5

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. uspokajającą i towarzyską

B. usprawniającą i kształcącą

C. relaksującą i wyciszającą

D. inspirującą i edukacyjną

Wybór zabawek spełniających funkcję usprawniającą i kształcącą jest kluczowy w terapii zajęciowej dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Takie zabawki nie tylko pomagają w rozwijaniu umiejętności motorycznych, ale także wspierają procesy poznawcze i społeczne. Przykłady takich zabawek to układanki, klocki czy gry wymagające współpracy. Zabawki te stymulują rozwój zarówno u dzieci z ograniczeniami ruchowymi, jak i ich rówieśników, co sprzyja integracji społecznej i budowaniu relacji. Zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association (AOTA), zabawki powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, aby maksymalizować ich efektywność w terapii. Usprawniające i kształcące zabawki pomagają również w rozwijaniu umiejętności rozwiązywania problemów, co jest niezbędne dla ich ogólnego rozwoju.

Pytanie 6

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. osła

B. kota

C. psa

D. konia

Felinoterapia, to jest coś super, bo głównym bohaterem w tej terapii jest kot. Te zwierzaki mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia, że ludzie czują się lepiej. Wiesz, koty potrafią w niesamowity sposób wpływać na nasze emocje, co jest mega ważne dla osób, które borykają się z różnymi problemami, jak depresja lub lęki. Kiedy ludzie spędzają czas z kotem, często czują ulgę i radość, co naprawdę może poprawić ich samopoczucie psychiczne. I fajnie, że koty są dużo łatwiejsze w opiece niż inne zwierzęta, więc idealnie nadają się do miejsc, takich jak domy opieki czy szpitale. Felinoterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w wykorzystaniu zwierząt w terapii, bo wiadomo, że kontakt ze zwierzętami wpływa pozytywnie na nasz stan zdrowia psychicznego i fizycznego. Co więcej, badania pokazują, że koty mogą pomóc obniżyć stres i ciśnienie krwi, więc naprawdę mają terapeutyczne właściwości.

Pytanie 7

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. optymalnej stymulacji

B. powtarzalności oddziaływań

C. stopniowania trudności

D. wielostronności oddziaływań

Odpowiedź "wielostronności oddziaływań" jest prawidłowa, ponieważ w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi istotne jest, aby podejście terapeutyczne obejmowało różne aspekty życia pacjenta. Zasada ta zakłada, że skuteczna terapia powinna działać nie tylko na poziomie psychologicznym, ale także brać pod uwagę inne sfery, takie jak fizyczna, społeczna, czy emocjonalna. Na przykład, w przypadku terapii poznawczo-behawioralnej, terapeuta może równocześnie pracować z pacjentem nad zmianą negatywnych wzorców myślenia, a także zachęcać do aktywności fizycznej oraz angażowania się w interakcje społeczne. Takie holistyczne podejście prowadzi do bardziej złożonego i efektywnego wsparcia, co w praktyce jest zgodne z zaleceniami WHO w zakresie zdrowia psychicznego, które podkreślają potrzebę integracji różnych form wsparcia w leczeniu. Działa to również na zasadzie wzajemnego wspierania się różnych sfer życia, co przyczynia się do lepszej jakości życia pacjenta.

Pytanie 8

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. radzenia sobie z napięciem

B. zachowania asertywnego

C. rozwiązywania sporów

D. czynnego słuchania

Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Pytanie 9

Jakiego typu biblioterapię zastosował terapeuta, który w domu pomocy społecznej korzystał z kroniki, aby wspomnieć przeszłość mieszkańców?

A. Reminescencyjną

B. Resocjalizacyjną

C. Relaksacyjną

D. Reedukacyjną

Reminescencyjna biblioterapia jest techniką, która ma na celu wspomaganie osób w przypominaniu sobie ważnych wydarzeń z przeszłości, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia psychicznego. W kontekście terapeutycznym, wykorzystanie kroniki do wspomnień pozwala mieszkańcom domu pomocy społecznej na odnowienie relacji z własną tożsamością oraz historią. Tego rodzaju działania są szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, które mogą zmagać się z problemami związanymi z pamięcią lub poczuciem zagubienia. Przykładem praktycznego zastosowania reminescencyjnej biblioterapii może być organizowanie sesji, w trakcie których uczestnicy wspólnie przeglądają zdjęcia i dokumenty, a następnie dzielą się własnymi wspomnieniami. Takie zajęcia nie tylko stymulują aktywność umysłową, ale także sprzyjają integracji społecznej i budowaniu relacji między uczestnikami. Warto zaznaczyć, że reminescencyjna biblioterapia wpisuje się w standardy pracy z osobami w podeszłym wieku, akcentując znaczenie pamięci i doświadczenia życiowego jako cennych zasobów.

Pytanie 10

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

B. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

C. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

D. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 11

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. alalia

B. ataksja

C. amnezja

D. afonia

Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.

Pytanie 12

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, zwracając się do podopiecznych stwierdzeniem: Innymi słowy, oczekuje Pan, że podczas zajęć skoncentrujemy się na poprawie Pana samodzielności w codziennych czynnościach?

A. Dowartościowanie

B. Podsumowanie

C. Odzwierciedlenie

D. Parafrazę

Wybór nieprawidłowych technik aktywnego słuchania może wynikać z nieporozumienia dotyczącego ich definicji oraz zastosowania w praktyce terapeutycznej. Na przykład, podsumowanie jest techniką, która polega na zebranie i zsyntetyzowaniu kluczowych informacji z dłuższej rozmowy, a nie na powtórzeniu myśli rozmówcy. Przykładem podsumowania byłoby stwierdzenie, które łączy różne aspekty rozmowy w całość, co jednak nie miało miejsca w tym przypadku. Dowartościowanie natomiast ma na celu podkreślenie pozytywnych cech pacjenta lub jego osiągnięć, ale nie odnosi się bezpośrednio do zrozumienia jego oczekiwań. Odzwierciedlenie, jako technika, skupia się na powtarzaniu nie tylko treści, ale i emocji wyrażanych przez rozmówcę. W kontekście podanego przykładu, terapeuta nie odniósł się do emocji pacjenta, lecz jedynie zinterpretował jego prośbę, co czyni te podejścia niewłaściwymi. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do braku efektywności w komunikacji i relacji terapeutycznej. W terapii kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik, aby zarówno terapeuta, jak i pacjent czuli się zrozumiani i komfortowo, co w konsekwencji przekłada się na skuteczność terapii.

Pytanie 13

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Power Point

B. Word

C. Paint

D. Corel

Program Microsoft Word jest narzędziem biurowym, które jest szeroko stosowane w różnych dziedzinach, w tym w terapii zajęciowej. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Worda, można łatwo i efektywnie opracowywać miesięczne plany oddziaływań terapeutycznych. Dzięki bogatym funkcjom edycyjnym, takim jak formatowanie tekstu, wstawianie tabel, bullet pointów oraz możliwości dodawania obrazów, terapeutom łatwiej jest stworzyć czytelne i zorganizowane dokumenty. Przykładem może być stworzenie harmonogramu zajęć, który zawiera szczegółowe informacje na temat celów terapeutycznych, metod pracy oraz terminów. Dodatkowo, Word pozwala na wygodne komentowanie, co umożliwia współpracę z innymi specjalistami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie zespół terapeutyczny często współpracuje nad planami pacjentów. Co więcej, dokumenty stworzone w Wordzie można łatwo udostępniać w formie elektronicznej, co sprzyja transparentności i konsultacjom między terapeutami. W kontekście wymagań branżowych, umiejętność efektywnego korzystania z narzędzi takich jak Word jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług. Współczesne standardy w terapii zajęciowej akcentują znaczenie dokumentacji oraz zorganizowanego podejścia do planowania, co czyni Worda idealnym narzędziem do tych zadań.

Pytanie 14

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić terapeuta, planując scenariusz zajęć z klasycznego decoupage'u?

A. papier ozdobny, lakier, klej w sztyfcie

B. bibułę pergaminową, temperę, wikol

C. serwetki papierowe, werniks, klej wodny

D. papier czerpany, podkładówkę, klajster

Serwetki papierowe, werniks i klej wodny to podstawowe materiały, które powinien wykorzystać terapeuta w scenariuszu zajęć z decoupage klasycznego. Serwetki papierowe oferują dużą różnorodność wzorów i kolorów, co umożliwia uczestnikom rozwijanie kreatywności i wyrażanie siebie. Werniks jest kluczowym składnikiem, który nie tylko zabezpiecza gotowy projekt, ale także nadaje mu estetyczny wygląd, podkreślając kolory i wzory. Klej wodny, najczęściej stosowany w decoupage, jest idealny do łączenia serwetek z różnymi powierzchniami, ponieważ jest łatwy w użyciu i zapewnia dobrą przyczepność. Przykładem praktycznego zastosowania może być tworzenie ozdobnych pudełek czy ram na zdjęcia, gdzie te materiały pozwalają na uzyskanie trwałych i estetycznych efektów. Wystąpienie tych materiałów w zajęciach terapeutycznych wspiera nie tylko rozwój umiejętności manualnych, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników, angażując ich w proces twórczy. Dobrze dobrane materiały zgodne z zaleceniami branżowymi zapewniają bezpieczeństwo i komfort pracy, co jest niezbędne w kontekście terapeutów zajęciowych.

Pytanie 15

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

B. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

C. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

D. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

Wybierając odpowiedzi związane z tempem mowy, tonem głosu, temperamentem nadawcy czy mimiką, można wpaść w pułapkę ograniczonego myślenia o komunikacji interpersonalnej. Tempo mowy oraz ton głosu rzeczywiście wpływają na czytelność komunikatu, ale są to aspekty paralingwistyczne, które nie obejmują proksemiki. Proksemika dotyczy relacji przestrzennych, co oznacza, że koncentruje się na odległości i układzie ciał uczestników komunikacji, a nie na ich sposobie mówienia. Z kolei temperament nadawcy wpływa na sposób, w jaki komunikat jest interpretowany przez odbiorcę, ale nie ma bezpośredniego związku z postrzeganiem przestrzeni. Warto również zauważyć, że zależność mimiki od charakteru komunikatu jest istotna, jednak również nie odnosi się do proksemiki. Osoby często mylą te terminy z powodu ich wspólnego kontekstu w teorii komunikacji, co prowadzi do nieporozumień. Właściwe zrozumienie proksemiki i jej roli w komunikacji jest kluczowe, ponieważ umożliwia lepsze zarządzanie relacjami interpersonalnymi. Użytkownicy powinni skupić się na analizowaniu, jak przestrzeń i odległość mogą wpływać na interakcje, zamiast na aspektach werbalnych, co jest zgodne z normami efektywnej komunikacji w różnych kontekstach społecznych.

Pytanie 16

Motywacja, która polega na podejmowaniu określonych działań dla samej satysfakcji płynącej z ich realizacji, jest określana jako

A. zewnętrzna

B. wewnętrzna

C. wtórna

D. pierwotna

Motywacja wewnętrzna odnosi się do zaangażowania w działania, które same w sobie są źródłem przyjemności lub satysfakcji. Przykładem może być sytuacja, gdy osoba gra na instrumencie muzycznym nie dlatego, że oczekuje nagrody, ale dlatego, że czerpie radość z samego procesu tworzenia muzyki. Takie podejście jest szczególnie cenione w kontekście edukacji, gdzie uczniowie, którzy są wewnętrznie zmotywowani, często osiągają lepsze wyniki. Teoria autodeterminacji, opracowana przez Deciego i Ryan, podkreśla znaczenie wewnętrznej motywacji w kontekście osiągania długofalowych celów i dobrostanu psychicznego. Kiedy działania są zgodne z osobistymi wartościami i zainteresowaniami, zwiększa się zaangażowanie oraz trwałość podejmowanych działań. W praktyce, organizacje i edukatorzy powinni starać się tworzyć środowiska, które sprzyjają wewnętrznej motywacji, takie jak oferowanie wyboru, zachęcanie do eksploracji oraz dostosowywanie wyzwań do umiejętności jednostki.

Pytanie 17

Terapeuta zajęciowy, rozmawiając z 12-letnią Anią, która ma niepełnosprawność intelektualną oraz nadpobudliwość emocjonalną, w celu lepszego zrozumienia przez nią prezentowanych informacji, powinien zastosować

A. proksemikę

B. wyłącznie komunikaty niewerbalne

C. gesty oraz mimikę, które towarzyszą słowom

D. wyłącznie komunikaty werbalne

Zastosowanie wyłącznie jednego z rodzajów komunikacji, takiego jak proksemika, komunikaty werbalne czy komunikaty niewerbalne, w kontekście pracy z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, nie jest wystarczające. Proksemika, czyli badanie przestrzeni interpersonalnej, jest ważna w komunikacji, ale sama w sobie nie dostarcza dziecku klarownych wskazówek do zrozumienia przekazu. W przypadku dzieci z trudnościami w komunikacji, takich jak Ania, who może nie interpretować odległości i przestrzeni w kontekście emocjonalnym, skupienie wyłącznie na proksemice może prowadzić do nieporozumień. Z kolei użycie jedynie komunikatów werbalnych jest niewystarczające, gdyż dzieci z niepełnosprawnością intelektualną mogą mieć problemy z przetwarzaniem i rozumieniem skomplikowanych słów i zdań. Podobnie ograniczenie się do komunikatów niewerbalnych, choć może być pomocne, nie zapewnia pełnego zrozumienia przekazu, ponieważ brak kontekstu werbalnego może prowadzić do niejasności. Kluczowym błędem w myśleniu jest przekonanie, że jedno podejście wystarczy, by skutecznie komunikować się z dzieckiem wymagającym, na co wskazują liczne badania oraz standardy praktyki terapeutycznej, które zalecają integrację różnych form komunikacji. Dlatego najbardziej efektywnym podejściem jest połączenie werbalnych i niewerbalnych metod, co tworzy bardziej zrozumiałe i angażujące środowisko komunikacyjne dla dziecka.

Pytanie 18

Ewaluacja w pracy terapeuty zajęciowego oznacza

A. regularne uzupełnianie wyposażenia pracowni w odpowiedzi na zużycie materiałów

B. ciągłe aktywizowanie zawodowe podopiecznych

C. modyfikację planów terapeutycznych w zależności od ich wyników

D. ustalenie własnych zdolności zawodowych w kontekście podopiecznych

Odpowiedź dotycząca aktualizacji planów terapeutycznych w zależności od ich efektów jest kluczowa w pracy terapeuty zajęciowego. Ewaluacja jest nieodłącznym elementem procesu terapeutycznego, który pozwala na monitorowanie postępów podopiecznych oraz dostosowywanie metod i celów terapeutycznych. Regularna analiza efektów terapii umożliwia identyfikację skutecznych działań oraz wprowadzenie niezbędnych korekt, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia do pacjenta. Przykładowo, jeśli w terapii zajęciowej zauważymy, że dany rodzaj aktywności przynosi pozytywne rezultaty w zakresie motywacji i umiejętności społecznych, możemy zwiększyć jego częstotliwość lub zintensyfikować. Dobre praktyki wskazują na konieczność dokumentowania postępów oraz regularnych spotkań interdyscyplinarnych, w których terapeuta może wymieniać się doświadczeniami z innymi specjalistami, co również wspiera proces ewaluacji. W ten sposób każdy plan terapeutyczny staje się dynamiczny, co zwiększa jego efektywność.

Pytanie 19

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

B. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

C. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

D. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 20

Podopieczna z entuzjazmem bierze udział w zajęciach manualnych w pracowni terapii zajęciowej i pragnie nauczyć się szyć. Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć z nią współpracę od nauki

A. użytkowania maszyny oraz overlocka

B. haftowania oraz nauki ściegów maszynowych

C. podstawowych ściegów ręcznych oraz fastrygowania

D. wszywania zamka i obróbki dziurek

Wybór nauki prostych ściegów ręcznych i fastrygowania jako pierwszego etapu nauki szycia jest zgodny z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Proste ściegi, takie jak ścieg do szycia, są fundamentem, na którym można zbudować bardziej zaawansowane umiejętności szycia. Nauka tych podstawowych technik pozwala podopiecznej zrozumieć, jak materiał zachowuje się podczas szycia oraz jak działa igła i nitka. Fastrygowanie, czyli tymczasowe łączenie materiałów, to kluczowy element w procesie szycia, który ułatwia późniejsze wykonanie bardziej skomplikowanych projektów. Przykładem może być przygotowanie tkaniny do szycia przymiaru lub szwu, co zwiększa precyzję i jakość wykonania pracy. W terapii zajęciowej istotne jest także to, że uczenie się podstawowych technik szycia może wpływać pozytywnie na rozwój motoryki małej, poprawiając zdolności manualne uczestnika oraz zwiększając jego pewność siebie. Dostosowanie stopnia trudności do umiejętności podopiecznej jest kluczowe dla jej motywacji i sukcesu w nauce.

Pytanie 21

Terapeuta powinien zasugerować pracę polegającą na nawijaniu włókien z równoczesnym zliczaniem elementów, aby odwrócić uwagę od omamów słuchowych, w przypadku

A. dziecka z problemami ze słuchem

B. osoby cierpiącej na schizofrenię

C. pacjenta z cukrzycą

D. podopiecznego z zespołem Downa

Nawijanie przędzy i jednoczesne liczenie elementów to naprawdę fajna technika, która może być bardzo pomocna w terapii osób z schizofrenią. W terapii zajęciowej chodzi o to, żeby zaangażować pacjenta w aktywności, które pomogą mu oderwać się od omamów i poprawić jego stan psychiczny. Takie zadania z przędzą i liczeniem mogą wprowadzać porządek i przewidywalność, co jest mega ważne dla osób z problemami psychicznymi. Można tu podać przykłady, jak różne prace rękodzielnicze, gdzie pacjent skupia się na konkretnych zadaniach. To może naprawdę pomóc w radzeniu sobie ze stresem i lękiem. Z tego, co wiem, Światowa Organizacja Zdrowia mówi, że takie podejście jest skuteczne w redukcji lęku i poprawie jakości życia pacjentów. Dobrze opracowane terapie mogą także wspierać rozwój umiejętności społecznych, co jest kluczowe dla osób z schizofrenią, ułatwiając im lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie.

Pytanie 22

Jakie schorzenia stanowią bezwzględne przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach w warsztacie stolarskim?

A. Stan po amputacji nogi lub jej niedowład.

B. Stan po urazie mózgu z afazją motoryczną.

C. Uczulenie na kleje i problemy z równowagą.

D. Przykurcze dłoni oraz ograniczona ruchomość w stawach barkowych.

Odpowiedź wskazująca na uczulenie na kleje i zaburzenia równowagi jest poprawna, ponieważ stanowi bezwzględne przeciwwskazanie do uczestnictwa w zajęciach w pracowni stolarskiej. Uczulenie na kleje, które często zawierają substancje chemiczne, może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych, w tym obrzęków, trudności w oddychaniu czy wysypek skórnych. Pracownia stolarska generuje wiele pyłów oraz wydzielin chemicznych, co w połączeniu z uczuleniem może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia. Z drugiej strony, zaburzenia równowagi mogą prowadzić do niebezpieczeństwa w pracy z narzędziami oraz maszynami, które wymagają precyzyjnych ruchów i stabilności. Przykładowo, praca z piłą czy wiertarką elektryczną wymaga pełnej kontroli nad ciałem i zdolności do utrzymania równowagi, co w przypadku zaburzeń równowagi może prowadzić do wypadków. Standardy BHP w miejscu pracy nakładają na pracowników obowiązek posiadania zdolności do bezpiecznego wykonywania swoich zadań, co w tym przypadku nie jest spełnione.

Pytanie 23

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Choreoterapię

B. Talasoterapię

C. Estetoterapię

D. Silwoterapię

Talasoterapia, jako metoda terapeutyczna, wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy związane z morzem, co czyni ją idealnym wyborem dla osoby, która ceni sobie kontakt z wodą i naturą. Wzbogacenie terapii o dźwięki fal morskich oraz doznania dotykowe związane z piaskiem przyczynia się do relaksacji i poprawy samopoczucia psychicznego. W praktyce terapeutycznej, talasoterapia może obejmować zabiegi takie jak kąpiele w wodzie morskiej, okłady z alg, a także różnorodne formy relaksacji nad morzem. Wprowadzając elementy talasoterapii, terapeuta zajęciowy ma możliwość dostosowania sesji do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja zarówno rehabilitacji fizycznej, jak i psychicznej. Zastosowanie talasoterapii w pracy z osobami, które mają silne emocjonalne związki z morzem, może wspierać ich procesy terapeutyczne poprzez angażowanie zmysłów i stymulowanie pozytywnych emocji związanych z naturą.

Pytanie 24

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Zajęcia grupowe z komunikacji

B. Szkolenia zawodowe

C. Kursy informatyczne

D. Indywidualne lekcje matematyki

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Pytanie 25

Terapeuta, zwracając się do podopiecznej, mówi: Nie podoba mi się, że psujesz tę książkę, ponieważ również inni chcieliby z niej skorzystać, użył

A. komentarza.

B. naganę z ostrzeżeniem.

C. aktywnego słuchania.

D. informacji zwrotnej.

W sytuacji przedstawionej w pytaniu terapeuta zastosował informację zwrotną, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji w terapii. Informacja zwrotna polega na przekazywaniu podopiecznemu konkretnych spostrzeżeń dotyczących jego zachowania, co ma na celu wspieranie jego rozwoju oraz korygowanie niepożądanych działań. W tym przypadku terapeuta zwraca uwagę na niszczenie książki, co negatywnie wpływa na innych użytkowników. Wskazanie, że inne osoby chcą korzystać z tej samej książki, nadaje kontekst temu zachowaniu, co może skłonić podopieczną do refleksji nad konsekwencjami swoich działań. W praktyce informacja zwrotna powinna być konkretna, oparta na obserwacjach oraz związana z emocjami i potrzebami zarówno terapeuty, jak i podopiecznego. Daje to możliwość budowania zaufania oraz otwartości w relacji terapeutycznej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem.

Pytanie 26

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może wspierać osoby z chorobą Parkinsona?

A. Poprzez ćwiczenia poprawiające koordynację i równowagę

B. Ucząc technik relaksacyjnych, takich jak joga

C. Stosując diety odchudzające

D. Poprzez włączanie umiarkowanej aktywności fizycznej, dostosowanej do możliwości pacjenta

Terapeuta zajęciowy odgrywa kluczową rolę w wspieraniu osób z chorobą Parkinsona poprzez prowadzenie ćwiczeń poprawiających koordynację i równowagę. Choroba Parkinsona często prowadzi do problemów z równowagą i koordynacją ruchową, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie. Ćwiczenia ukierunkowane na te obszary pomagają pacjentom lepiej kontrolować swoje ciało, co ma bezpośredni wpływ na ich jakość życia. Praktyczne podejścia mogą obejmować ćwiczenia stabilizacji postawy, które pomagają poprawić propriocepcję oraz ćwiczenia wspomagające utrzymanie równowagi podczas ruchu. Dodatkowo, regularne wykonywanie takich ćwiczeń może opóźniać postęp choroby i przyczyniać się do utrzymania większej niezależności pacjentów. Warto również uwzględnić indywidualne potrzeby i możliwości pacjenta, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie personalizacja planu terapeutycznego jest kluczowa. Moim zdaniem, terapeuta zajęciowy powinien także stale monitorować postępy pacjenta i dostosowywać ćwiczenia w zależności od zmieniających się potrzeb i możliwości, co jest istotnym elementem efektywnej terapii.

Pytanie 27

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. systematyczną

B. fragmentaryczną

C. nadzorowaną

D. kompleksową

Obserwacja częściowa to technika, w której terapeuta zajęciowy skupia się na wybranym aspekcie zachowania podopiecznego, co pozwala na dokładniejszą analizę i zrozumienie potrzeb i wyzwań danej osoby. Tego rodzaju obserwacja jest szczególnie przydatna w pracy z osobami, które mają złożone potrzeby zdrowotne lub edukacyjne, ponieważ umożliwia terapeucie identyfikację specyficznych zachowań, które mogą wymagać interwencji lub wsparcia. Na przykład, jeśli podopieczny ma trudności w komunikacji, terapeuta może skoncentrować się na obserwacji sposobu, w jaki ta osoba wyraża swoje potrzeby, co może pomóc w opracowaniu strategii poprawiających interakcję. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na indywidualne podejście do każdego pacjenta. Daje to terapeutom możliwość dostosowywania działań do unikalnych potrzeb i sytuacji życiowych pacjentów, co jest kluczowe dla skuteczności terapii.

Pytanie 28

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni regularnie informuje terapeutę, że odczuwa ulatniający się gaz, mimo że w budynku nie ma instalacji gazowej. U niego występuje zaburzenie o charakterze

A. urojeń.

B. halucynacji.

C. konfabulacji.

D. amnezji.

Halucynacje to zjawiska percepcyjne, które występują w przypadku, gdy osoba doświadcza zmysłowych wrażeń, które nie mają podstaw w rzeczywistości. W przypadku pacjenta zgłaszającego uczucie ulatniającego się gazu, mimo braku instalacji gazowej, mówimy o halucynacjach węchowych. Halucynacje te mogą być wynikiem różnych stanów psychicznych, takich jak psychozy, zaburzenia afektywne czy schizofrenia. Ważne jest, aby w diagnostyce i terapii halucynacji uwzględniać kontekst medyczny oraz psychospołeczny pacjenta. W praktyce terapeutycznej, rozpoznanie halucynacji węchowych wymaga przeprowadzenia dokładnej oceny stanu zdrowia pacjenta, w tym wywiadu psychiatrycznego oraz obserwacji jego zachowań. Znajomość halucynacji, ich rodzajów i mechanizmów działania jest kluczowa w pracy terapeutycznej, ponieważ może wpłynąć na dobór odpowiednich strategii terapeutycznych, takich jak psychoterapia lub farmakoterapia, zgodnie z obowiązującymi standardami leczenia zaburzeń psychicznych. Warto także pamiętać, że halucynacje mogą być różnie postrzegane w różnych kulturach, co wymaga empatii i zrozumienia w pracy z pacjentami.

Pytanie 29

Który z poniższych elementów stanowi zewnętrzną barierę w komunikacji?

A. Osądzenie.

B. Hałas.

C. Bariera językowa.

D. Podejmowanie decyzji za innych.

Hałas jako bariera komunikacyjna zewnętrzna odnosi się do wszelkich dźwięków z otoczenia, które mogą zakłócać proces wymiany informacji między nadawcą a odbiorcą. W kontekście komunikacji interpersonalnej, hałas może przyjmować różne formy, takie jak głośne rozmowy, dźwięki ulicy, muzyka czy nawet zakłócenia techniczne, które mogą utrudnić zrozumienie przekazu. Przykładowo, w miejscu pracy, podczas spotkań, hałas generowany przez maszyny lub ruch uliczny może prowadzić do nieporozumień i błędów w komunikacji. Dobrą praktyką w sytuacjach, gdzie hałas jest nieunikniony, jest stosowanie zewnętrznych rozwiązań, jak np. słuchawki z funkcją redukcji hałasu lub organizowanie spotkań w bardziej cichych miejscach. Zgodnie z zasadami ergonomii oraz efektywnej komunikacji, eliminowanie zewnętrznych zakłóceń sprzyja zwiększeniu koncentracji oraz skuteczności interakcji międzyludzkich. Stąd, redukcja hałasu w miejscach pracy jest kluczowym elementem strategii poprawy efektywności zespołów.

Pytanie 30

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. egoizm

B. asertywność

C. altruizm

D. allocentryzm

Asertywność to umiejętność swobodnego wyrażania swoich opinii, potrzeb i emocji przy jednoczesnym szanowaniu praw i uczuć innych. Oznacza to, że osoba asertywna potrafi komunikować się w sposób jasny i bezpośredni, unikając zarówno agresji, jak i biernej postawy. Asertywność jest kluczowym elementem zdrowej komunikacji interpersonalnej, ponieważ pozwala na budowanie relacji opartych na wzajemnym szacunku. Przykładem asertywnego zachowania może być sytuacja, w której pracownik wyraża swoją opinię na temat projektu, jednocześnie słuchając i uwzględniając perspektywę kolegów. W kontekście standardów komunikacji w zespołach, asertywność przyczynia się do otwartości na feedback oraz sprzyja tworzeniu atmosfery współpracy. W praktyce asertywność można rozwijać poprzez techniki takie jak „ja komunikaty”, które pozwalają na wyrażanie swoich potrzeb bez oskarżania innych. Dobrze rozwinięta asertywność prowadzi do większej satysfakcji z relacji osobistych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania konfliktem i negocjacji.

Pytanie 31

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

B. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

C. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

D. Telewizor, komputer, projektor

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 32

W programie terapii zajęciowej dla dzieci z ADHD powinny znaleźć się

A. samodzielne ćwiczenia w ciszy

B. długie sesje wykładowe

C. skomplikowane projekty manualne

D. zajęcia ruchowe z elementami koncentracji

Zajęcia ruchowe z elementami koncentracji są niezwykle istotne w terapii zajęciowej dzieci z ADHD. Dzieci te często mają trudności z utrzymaniem uwagi i kontrolą impulsów, co może utrudniać im uczestnictwo w tradycyjnych formach nauki. Ruch i aktywność fizyczna pomagają w regulacji emocji, redukcji stresu oraz poprawie koncentracji. Ćwiczenia, które łączą ruch z zadaniami wymagającymi skupienia, takimi jak na przykład joga, tai chi czy gry zespołowe, mogą wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samokontrolę. Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci z ADHD często lepiej funkcjonują w środowisku, które pozwala im na wyrażenie energii w kontrolowany sposób. Wprowadzenie elementów koncentracji do aktywności ruchowych pomaga im skupić się na zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zalecane przez specjalistów i oparte na badaniach wskazujących na pozytywne efekty ruchu w kontekście zdrowia psychicznego.

Pytanie 33

Kobieta hospitalizowana na oddziale neurologicznym doświadcza trudności w identyfikacji obiektów oraz w opisywaniu ich z pamięci. Jaki rodzaj zaburzeń to wskazuje?

A. afonia

B. agnozja

C. agrafia

D. apraksja

Agnozja jest zaburzeniem poznawczym, które polega na trudności w rozpoznawaniu i identyfikacji przedmiotów, pomimo zachowanej sprawności zmysłowej. W przypadku pacjentki przebywającej na oddziale neurologicznym, trudności w rozpoznawaniu i opisywaniu przedmiotów mogą wynikać z uszkodzenia określonych obszarów mózgu, najczęściej w okolicy potylicznej lub skroniowej. Praktycznym przykładem agnozji może być sytuacja, w której pacjentka nie jest w stanie rozpoznać znanego jej przedmiotu, na przykład kluczy, mimo że może je dotykać i widzieć. W neurologii ważne jest, aby zrozumieć różne typy agnozji, takie jak agnozja wzrokowa, dotykowa czy słuchowa, co ma istotne znaczenie w diagnostyce i terapii. Rekomenduje się stosowanie testów neuropsychologicznych oraz terapię rehabilitacyjną, która może pomóc pacjentom w przezwyciężaniu trudności związanych z agnozją. Współpraca z terapeutami zajęciowymi i neurologami jest kluczowa w opracowywaniu indywidualnych planów leczenia, które uwzględniają specyfikę zaburzeń każdej osoby.

Pytanie 34

Który sposób rozwiązywania sporów polega na częściowej rezygnacji z własnych wymagań na rzecz odpowiednich ustępstw ze strony drugiej osoby?

A. Współpraca

B. Rywalizacja

C. Kompromis

D. Unikanie

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu równowagi pomiędzy własnymi potrzebami a potrzebami drugiej strony. W sytuacji konfliktowej, każda strona dokonuje pewnych ustępstw, co prowadzi do rozwiązania, które, choć może nie w pełni zaspokajać potrzeby obu stron, jest akceptowalne dla każdego. Przykładem zastosowania kompromisu może być sytuacja, w której dwie osoby planują wspólny wyjazd i jedna chciałaby jechać w góry, a druga nad morze. Po rozmowie obie strony mogą się zgodzić na tydzień w górach i tydzień nad morzem, co jest rozwiązaniem, które uwzględnia potrzeby obu. Kompromis jest często zalecany w negocjacjach biznesowych, ponieważ pozwala na szybkie osiąganie porozumienia, co jest kluczowe w dynamicznym środowisku pracy. Warto również zauważyć, że kompromis wymaga od uczestników umiejętności słuchania i otwartości na propozycje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu konfliktem.

Pytanie 35

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. organizację wyjść do kina

B. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

C. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

D. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 36

Znaczna skłonność do kompromisów, łagodne podejście do dyskutanta oraz dążenie do pogodzenia się, nawet jeśli wiąże się to z potencjalnymi osobistymi stratami, definiuje styl prowadzenia negocjacji

A. twardy

B. merytoryczny

C. miękki

D. konkurencyjny

Styl miękki w negocjacjach charakteryzuje się dużą gotowością do ustępstw oraz delikatnym traktowaniem rozmówcy. Osoby stosujące ten styl dążą do osiągnięcia polubownego rozwiązania, co często wiąże się z akceptacją decyzji, które mogą prowadzić do ich własnych strat. Taki sposób negocjacji szczególnie sprawdza się w sytuacjach, gdzie relacje międzyludzkie są ważne lub w przypadkach, gdy strona dążąca do kompromisu chce zbudować długotrwałą współpracę. Przykładem może być negocjacja kontraktu, w której jedna ze stron decyduje się na obniżenie ceny, aby zaspokoić potrzeby drugiej strony, licząc na przyszłe zlecenia. W praktyce, podejście to może prowadzić do wypracowywania innowacyjnych rozwiązań, które mogą zaspokoić interesy obu stron. Warto podkreślić, że w zastosowaniach biznesowych dążenie do win-win jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie budowania relacji oraz współpracy.

Pytanie 37

Gdzie w scenariuszu powinna być umieszczona czynność terapeutyczna, polegająca na ocenianiu oraz udzielaniu wskazówek uczestnikowi w danym miejscu pracy?

A. Na liście celów szczegółowych

B. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

C. W głównej części realizacji zajęć

D. W początkowej części realizacji zajęć

Czynność terapeuty polegająca na sprawdzaniu i udzielaniu wskazówek uczestnikowi na danym stanowisku pracy powinna być umieszczona w zasadniczej części przebiegu zajęć, ponieważ to właśnie w tym etapie realizowane są główne cele terapeutyczne. W tym momencie terapeuta aktywnie angażuje się w proces, monitorując postępy uczestnika, identyfikując trudności oraz dostosowując wskazówki do indywidualnych potrzeb. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zaobserwować w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest, aby uczestnik miał okazję do praktycznego wykorzystania nabytych umiejętności w rzeczywistych warunkach. Przykładowo, podczas zajęć związanych z nauką zawodu, terapeuta może obserwować, jak uczestnik wykonuje określone zadania, a w razie potrzeby wprowadzać modyfikacje, co sprzyja efektywnemu przyswajaniu wiedzy i umiejętności. Standardy praktyki w terapii zajęciowej podkreślają konieczność dostosowywania interwencji do aktualnego poziomu uczestnika oraz kontekstu jego pracy, co jest kluczowe dla osiągnięcia założonych celów terapeutycznych.

Pytanie 38

Jakiego specjalistę powinien zaangażować terapeuta zajęciowy, aby zwiększyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy w kwestii pomocy w rozwiązaniu jego problemów życiowych?

A. Z fizjoterapeutą

B. Z pracownikiem socjalnym

C. Z logopedą

D. Z pedagogiem specjalnym

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa w kontekście poszerzania sieci wsparcia społecznego uczestników środowiskowych domów samopomocy. Pracownik socjalny posiada wiedzę na temat systemu wsparcia społecznego, w tym instytucji i organizacji, które mogą pomóc osobom z problemami życiowymi. Terapeuta zajęciowy, współpracując z pracownikiem socjalnym, może zidentyfikować konkretne potrzeby uczestników, a następnie wspólnie opracować plany interwencji, które będą dostosowane do indywidualnych sytuacji. Przykładowo, jeśli uczestnik zmaga się z trudnościami w dostępie do mieszkań lub potrzebuje wsparcia w zakresie zatrudnienia, pracownik socjalny może pomóc w nawiązaniu kontaktu z odpowiednimi usługami. Dobre praktyki wskazują, że takie zintegrowane podejście, które łączy różne profesjonalne zasoby, zwiększa skuteczność interwencji oraz poprawia jakość życia uczestników. Inny aspekt współpracy to zmniejszenie stygmatyzacji i budowanie pozytywnego obrazu uczestnika poprzez aktywne angażowanie go w życie społeczne, co jest możliwe przy wsparciu różnorodnych specjalistów.

Pytanie 39

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. dystymii

B. euforii

C. cyklotymii

D. dysforii

Dystymia jest przewlekłym stanem depresyjnym o łagodniejszym przebiegu, który nie objawia się tak intensywnymi wybuchami złości czy agresji, jak to ma miejsce w dysforii. Osoby z dystymią często doświadczają ogólnego uczucia smutku, przygnębienia oraz braku energii, co różni się od opisanego stanu konfliktowości i negatywnego nastawienia. Z kolei euforia to stan nadmiernej radości, który jest zupełnym przeciwieństwem emocjonalnego dyskomfortu i konfliktu, co także czyni tę odpowiedź błędną. Cyklotymia, definiowana jako zmiany nastroju pomiędzy okresami depresji a hipomanii, nie odpowiada również na opisany w pytaniu obraz, ponieważ nie koncentruje się na stałym odczuciu dyskomfortu. Typowe błędy myślowe prowadzące do niewłaściwych wyborów wynikają z niepełnej analizy objawów oraz ich kontekstu. Kluczowe jest zrozumienie, że emocje mogą manifestować się w różnorodny sposób i nie zawsze są jednoznaczne, co wymaga od specjalistów umiejętności diagnozowania oraz stosowania odpowiednich metod wsparcia. Znajomość tych różnic jest istotna w praktyce terapeutycznej, aby stosować skuteczne strategie interwencji i wsparcia dla osób z zaburzeniami emocjonalnymi.

Pytanie 40

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. rywalizacji

B. unikania

C. dominacji

D. kompromisu

Styl dominacji w negocjacjach to podejście, w którym jedna strona dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem drugiej strony. Osoby wykorzystujące ten styl mogą stosować różne techniki, aby uzyskać przewagę, takie jak silne argumenty, presja czasowa, a nawet manipulacja emocjonalna. Przykładowo, w kontekście sprzedaży, sprzedawca może skupić się na maksymalizacji swojego zysku, ignorując przy tym potrzeby klienta, co może prowadzić do krótkotrwałych korzyści, ale negatywnie wpłynąć na długoterminowe relacje biznesowe. W praktyce, dominacja może być skuteczna w sytuacjach rywalizacyjnych, gdzie jedna strona ma wyraźną przewagę, jednak zazwyczaj skutkuje ona narastaniem konfliktów i frustracji. W standardach prowadzenia negocjacji, takich jak te określone przez organizacje ISO, preferuje się podejścia bardziej współpracy, które uwzględniają interesy obu stron, co prowadzi do bardziej zrównoważonych i trwałych rozwiązań.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej