Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 15:15
Data zakończenia: 13 maja 2025 15:36

Egzamin zdany!

Wynik: 38/40 punktów (95,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Osoba dorosła z orzeczeniem o sprzężonej niepełnosprawności oraz autyzmie poszukuje ośrodka dziennego, w którym mogłaby rozwijać swoje pasje i nawiązywać przyjaźnie. Jakiego rodzaju środowiskowy dom samopomocy powinien doradzić terapeuta zajęciowy jako miejsce, które zapewni program zgodny z wyrażonymi potrzebami oraz z wydanym orzeczeniem?

A. Typ A

B. Typ B

C. Typ C

D. Typ D

Typ A, Typ B oraz Typ C to różne formy środowiskowych domów samopomocy, które mogą nie spełniać wszystkich wymogów dla osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz autyzmem. W przypadku Typu A, zazwyczaj koncentruje się na wsparciu osób z jednorodnymi potrzebami, co ogranicza możliwości indywidualizacji podejścia do uczestników. W typie B, mimo dostępnych programów, może brakować specjalistycznych działań dostosowanych do osób z autyzmem, co wpływa na jakość wsparcia i zaangażowania uczestników. Typ C z kolei, często skupia się na aspektach rehabilitacyjnych, nie zawsze uwzględniając potrzeby społeczne i emocjonalne osób z autyzmem. Wybierając niewłaściwy typ, można narazić uczestników na sytuacje, które nie sprzyjają ich rozwojowi, co może prowadzić do frustracji i wzrostu izolacji społecznej. Kluczowym błędem jest więc nieuznawanie specyfiki potrzeb osób z autyzmem, co skutkuje niewłaściwym doborem programów i aktywności. Dla osób z takimi wyzwaniami istotne jest, aby placówka mogła oferować zindywidualizowane podejście, które uwzględnia zarówno ich zainteresowania, jak i możliwości rozwoju w środowisku sprzyjającym integracji społecznej.

Pytanie 2

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

B. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

C. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

D. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 3

Podstawowym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną w znacznym stopniu jest

A. uczenie samodzielnego funkcjonowania w codziennym życiu

B. przygotowanie do podjęcia zatrudnienia

C. rozwijanie umiejętności plastycznych

D. usprawnianie manualne

Uczenie samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym jest kluczowym celem terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Terapeuci zajęciowi koncentrują się na rozwijaniu umiejętności, które umożliwiają osobom z takimi wyzwaniami pełniejsze uczestnictwo w społeczeństwie i codziennym życiu. Przykłady działań obejmują naukę podstawowych czynności, takich jak higiena osobista, przygotowywanie posiłków, czy zarządzanie czasem. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami w terapii zajęciowej, takie umiejętności są fundamentem dla budowania niezależności. W praktyce terapeuci często wykorzystują metody oparte na analizie zadań, co pozwala dostosować intensywność i zakres nauki do indywidualnych możliwości uczestników. Dobrą praktyką jest również włączanie rodziny w proces terapeutyczny, co wspiera rozwój umiejętności w naturalnym środowisku.

Pytanie 4

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

B. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

C. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

D. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 5

Jakiego rodzaju biblioterapia jest wskazana w zajęciach socjoterapeutycznych dla dzieci pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych?

A. Kliniczna

B. Instytucjonalna

C. Reminiscencyjna

D. Wychowawcza

Wybór biblioterapii wychowawczej w kontekście zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest uzasadniony, ponieważ ten rodzaj terapii skupia się na rozwijaniu umiejętności społecznych, emocjonalnych oraz poznawczych uczestników. Biblioterapia wychowawcza polega na wykorzystaniu literatury w celu przekazania wartości i norm społecznych, co jest kluczowe dla dzieci, które mogą nie mieć ich stabilnych wzorców w swoim otoczeniu. Przykładowo, poprzez czytanie opowiadań, w których bohaterowie pokonują trudności, dzieci uczą się radzenia sobie z emocjami i nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, terapeuci mogą organizować grupowe dyskusje na temat przeczytanych książek, co pozwala dzieciom wyrażać swoje myśli i uczucia w bezpiecznym środowisku. Tego rodzaju podejście sprzyja integracji grupowej, a także sprzyja budowaniu zaufania i empatii wśród uczestników, co jest niezbędne w pracy z dziećmi z trudnych środowisk. Dodatkowo, biblioterapia wychowawcza jest zgodna z standardami programów interwencyjnych, które podkreślają znaczenie angażowania dzieci w aktywności, które rozwijają ich umiejętności interpersonalne oraz zdolność do samodzielnego myślenia.

Pytanie 6

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Sherborne

B. Dennisona

C. Orffa

D. Klanzy

Zabawy z dużą, kolorową chustą są kluczowym elementem metody Klanzy, która kładzie duży nacisk na aktywność ruchową, kreatywność oraz interakcję w grupie. Duża chusta stanowi doskonałe narzędzie do angażowania uczestników w różnorodne ćwiczenia, które rozwijają koordynację, umiejętności społeczne oraz zdolności motoryczne. Przykłady zastosowania chusty obejmują zabawy, w których uczestnicy poruszają się w rytm muzyki, wykonując różne zadania, takie jak tworzenie fal, tworzenie figur geometrycznych lub współpraca w grupie przy wspólnym trzymaniu chusty. Takie aktywności nie tylko rozwijają umiejętności fizyczne, ale także uczą współpracy i komunikacji, co jest niezwykle ważne w kontekście edukacji i rozwoju społecznego dzieci. Ponadto metoda Klanzy promuje naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami pedagogicznymi, które podkreślają znaczenie angażującego i interaktywnego podejścia do nauczania.

Pytanie 7

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapeuta zajęciowy powinien skupić się na:

A. intensywnych ćwiczeniach fizycznych

B. ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia

C. kompleksowych testach pamięciowych

D. nauczaniu nowych umiejętności

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapia zajęciowa koncentruje się na ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Tego typu podejście, znane jako reminiscencja, polega na wspieraniu pacjenta w przypominaniu sobie przeszłych wydarzeń i doświadczeń, co może pomóc w poprawie samopoczucia i wzmacnianiu tożsamości. Jest to szczególnie ważne dla osób starszych, ponieważ wspomnienia mogą stanowić istotny aspekt ich życia, wpływając na poczucie wartości i przynależności. Praktyczne zastosowanie tej metody może obejmować użycie zdjęć, muzyki, a nawet zapachów, które są powiązane z ważnymi momentami w życiu pacjenta. Wspieranie takiego procesu może prowadzić do poprawy jakości życia i zapewnienia pacjentowi poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Dodatkowo, angażowanie się w takie ćwiczenia może także stymulować relacje społeczne, gdyż często wspomnienia są dzielone z innymi osobami, co jest istotne w kontekście integracji społecznej.

Pytanie 8

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

B. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

C. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

D. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

Poprawna odpowiedź to informowanie podopiecznych o regulaminie pracowni, co ilustruje podejście komunikacji pionowej skierowanej w dół. W tym przypadku terapeuta zajęciowy, przyjmując rolę lidera, przekazuje ważne informacje dotyczące zasad i norm panujących w danym środowisku. Tego rodzaju komunikacja jest niezbędna do zapewnienia bezpieczeństwa oraz efektywności działań w pracowni. Na przykład, podczas informowania o regulaminie terapeuta może wskazać na zasady korzystania z narzędzi, co bezpośrednio wpływa na bezpieczeństwo podopiecznych, a także na organizację pracy. W sytuacjach, gdzie regulacje są kluczowe, jak w pracowniach terapeutycznych, komunikacja w dół jest kluczowa, ponieważ pozwala na jednoznaczne ustalenie oczekiwań oraz norm postępowania. Standardy w obszarze terapii zajęciowej nakładają na terapeutów obowiązek jasnego i zrozumiałego komunikowania zasad, aby zapewnić komfort i bezpieczeństwo podopiecznych oraz skuteczność prowadzonych działań.

Pytanie 9

Podczas rozmowy terapeuta zadaje pytania otwarte, aby

A. skierować podopiecznego ku oczekiwanej odpowiedzi

B. uporządkować przebieg wypowiedzi podopiecznego

C. zmobilizować podopiecznego do rozwinięcia odpowiedzi

D. wyjaśnić podopiecznemu cel zadania przedstawionych pytań

Odpowiedź, że terapeutka stosuje pytania otwarte, aby nakłonić podopiecznego do rozbudowania odpowiedzi, jest prawidłowa. Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w pracy terapeutycznej, ponieważ umożliwiają podopiecznym swobodne wyrażanie myśli oraz emocji, co sprzyja głębszemu zrozumieniu ich problemów. Tego rodzaju pytania nie ograniczają się do prostych odpowiedzi i skłaniają do refleksji, co z kolei pozwala na odkrycie nowych aspektów sytuacji życiowej podopiecznego. Na przykład, pytanie 'Jak się czujesz w związku z ostatnimi wydarzeniami?' zachęca do dłuższej odpowiedzi, w przeciwieństwie do pytania zamkniętego, które mogłoby ograniczyć odpowiedź do 'dobrze' lub 'źle'. W praktyce terapeutycznej wykorzystywanie pytań otwartych jest zgodne z zasadami empatycznego słuchania i wspierania aktywnego uczestnictwa podopiecznego w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że takie podejście jest także zgodne z zaleceniami wielu międzynarodowych standardów, takich jak te przedstawione przez American Psychological Association, które podkreślają znaczenie angażowania pacjentów w terapeutyczne dialogi.

Pytanie 10

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku

B. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał

C. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok

D. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące

Odpowiedź "przy udziale uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na pół roku" jest poprawna, ponieważ zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku, analiza indywidualnych efektów rehabilitacji powinna być przeprowadzana w sposób inkluzyjny, co oznacza, że uczestnik powinien być aktywnie zaangażowany w proces oceny swoich postępów. Taki model współpracy nie tylko umożliwia lepsze zrozumienie własnych postępów przez uczestnika, ale także pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do jego indywidualnych potrzeb. Przykładem praktycznego zastosowania tego podejścia może być organizowanie regularnych spotkań, podczas których uczestnik może dzielić się swoimi odczuciami i doświadczeniami, co dodatkowo motywuje do dalszej pracy. Współpraca z uczestnikiem zwiększa także jego odpowiedzialność za proces rehabilitacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i rehabilitacji społecznej, gdzie aktywne uczestnictwo jest kluczowe dla skuteczności terapii oraz osiągania zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Pytanie 11

Podaj właściwą sekwencję etapów realizacji procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej?

A. Analiza dokumentacji medycznej, ustalenie celów i tematyki zajęć, prowadzenie terapii, monitoring

B. Diagnoza, ustalenie celów, wybór metod, planowanie, prowadzenie terapii, monitoring

C. Planowanie terapii, dobór metod i form, realizacja terapii, ocena efektów

D. Wywiad środowiskowy, diagnoza, realizacja terapii, ocena efektów

Odpowiedź wskazująca na etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej jest prawidłowa, ponieważ podkreśla kluczowe elementy, które są zgodne z aktualnymi standardami praktyki w tym obszarze. Proces terapeutyczny rozpoczyna się od diagnozy, która jest niezbędna do zrozumienia potrzeb klienta oraz obszarów, które wymagają interwencji. Kolejnym krokiem jest określenie celów terapii, co pozwala skupić się na tym, co jest najważniejsze dla pacjenta i jego postępów. Następnie wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz planowanie sesji terapeutycznych zapewnia, że interwencje są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Prowadzenie terapii to moment, w którym teoria jest przekuwana w praktykę, a terapeuta wdraża ustalone metody w pracy z pacjentem. Monitoring postępów jest kluczowy, aby ocenić efekty terapii i w razie potrzeby dostosować plany terapeutyczne. Taki systematyczny i zorganizowany sposób działania jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach oraz wytycznych zawodowych.

Pytanie 12

Terapeuta zajęciowy, który ustala cele dla konkretnego podopiecznego oraz dobiera metody, techniki i środki dydaktyczne do realizowanych działań, tworzy dla niego

A. diagnozę terapeutyczną

B. plan terapii zajęciowej

C. plan edukacyjno-wychowawczy

D. harmonogram pracy

Odpowiedź "plan terapii zajęciowej" jest prawidłowa, ponieważ to właśnie w tym dokumencie terapeuta zajęciowy określa cele terapeutyczne, dobiera metody, techniki oraz środki dydaktyczne dostosowane do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Plan terapii zajęciowej jest kluczowym narzędziem w pracy terapeuty, ponieważ pozwala na systematyczne podejście do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi potrzebami. Przykłady zastosowania tego planu obejmują programy terapeutyczne dla osób z niepełnosprawnościami, które mogą obejmować zajęcia artystyczne, sportowe, czy rehabilitacyjne, a także działania mające na celu rozwijanie umiejętności społecznych i komunikacyjnych. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, a także krajowymi standardami, plan ten powinien być elastyczny i dostosowywany do postępów podopiecznego, co zapewnia jego skuteczność i efektywność. Również, dokumentacja planu terapii jest niezbędna do monitorowania postępów oraz wprowadzania ewentualnych zmian w metodach terapeutycznych w miarę potrzeb.

Pytanie 13

Uczestnik odmawia realizacji zadania, twierdzi, że nie ma możliwości jego wykonania i domaga się, aby ktoś inny to zrobił. W takim przypadku terapeuta powinien

A. samodzielnie zrealizować zadanie, tłumacząc poszczególne etapy działania, a następnie wyznaczyć nowe zadanie

B. zasugerować rezygnację z aktualnych zajęć i ich zastąpienie innymi, zgodnymi z upodobaniami uczestnika

C. uprzejmie, lecz zdecydowanie odmówić, oczekując podjęcia kolejnej próby wykonania zadania i ocenić jej rezultat

D. ponownie przedstawić poszczególne etapy działania, dając po każdym z nich czas uczestnikowi na ich realizację

Wybór odpowiedzi polegającej na zaprezentowaniu kolejnych etapów działania, z uwzględnieniem czasu na ich realizację przez podopiecznego, jest zgodny z podejściem terapeutycznym opartego na wsparciu i empatii. Takie podejście pozwala na stopniowe wprowadzanie podopiecznego w proces samodzielnego wykonywania zadań, co jest kluczowe w terapii zajęciowej oraz w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Dając podopiecznemu możliwość wykonania zadania po każdym etapie instrukcji, terapeuta nie tylko buduje jego pewność siebie, ale także umożliwia mu aktywne uczestnictwo w procesie terapeutycznym. W praktyce, taka metoda może być zastosowana w pracy z dziećmi, osobami starszymi czy osobami z niepełnosprawnościami. Przykładowo, w przypadku osoby, która ma trudności z rysowaniem, terapeuta może najpierw pokazać, jak narysować kontur, a następnie dać podopiecznemu czas na samodzielne narysowanie go, co pozwala na stopniowe nabywanie umiejętności. Taka strategia jest także zgodna z zasadami aktywnego uczenia się, które mówią o tym, że skuteczniejsze jest uczenie przez działanie, a nie tylko przez obserwację.

Pytanie 14

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. typy niepełnosprawności.

B. etapu rozwoju.

C. potencjalnego rozwoju.

D. przyczyny problemu.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 15

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. uznania

C. aktywnosci

D. afiliacji

Poprawna odpowiedź to aktywność, ponieważ literatura przyrodnicza i przygodowa może stanowić doskonałe źródło stymulacji intelektualnej i emocjonalnej, co jest istotne dla pacjentów czasowo unieruchomionych. Aktywność w kontekście rehabilitacji psychicznej i fizycznej odgrywa kluczową rolę w procesie powrotu do zdrowia. Zaspokajanie potrzeby aktywności poprzez angażujące materiały może pomóc pacjentowi w utrzymaniu motywacji oraz zainteresowania, co jest ważne zwłaszcza w sytuacji, gdy nie może on aktywnie uczestniczyć w zajęciach fizycznych. Przykładem może być wykorzystanie książek o tematyce przyrodniczej, które mogą inspirować do rozważań nad światem naturalnym, lub literatury przygodowej, która może pobudzać wyobraźnię i wprowadzać w świat pełen emocji i doświadczeń. Takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznej rehabilitacji, które uwzględniają nie tylko aspekty fizyczne, ale również psychiczne i społeczne, promując kompleksowe podejście do zdrowienia pacjentów.

Pytanie 16

Czterdziestoletni pacjent z ograniczeniem intelektualnym nauczył się samodzielnie podpisywać swoje imię i nazwisko po wzorze. Co to może oznaczać dla jego rozwoju?

A. regresja

B. progresja

C. korekta

D. synergia

Progresja w kontekście nabywania umiejętności oznacza pozytywny rozwój zdolności, co w przypadku 40-letniego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną oznacza, że osiągnął on nowy poziom umiejętności poprzez samodzielne podpisywanie się imieniem i nazwiskiem po śladzie. Taki postęp może być wynikiem systematycznej pracy, rehabilitacji lub terapii artystycznej, w której klient uczy się poprzez naśladowanie oraz ćwiczenie. Progresja jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego i edukacyjnego, ponieważ wskazuje na poprawę, adaptację i rozwój umiejętności, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii oraz dostosowywania metod do możliwości i potrzeb pacjenta. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być terapia zajęciowa, w której pacjenci są zachęcani do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, co buduje ich pewność siebie i samodzielność.

Pytanie 17

Planowanie działań przez terapeutę zajęciowego dla pacjenta po udarze mózgu, który zmaga się z afazją, powinno opierać się głównie na współpracy

A. z pracownikiem socjalnym

B. z logopedą

C. z dietetykiem

D. z psychologiem

Wybór logopedy jako kluczowego specjalisty w procesie rehabilitacji podopiecznego po udarze mózgu z afazją jest uzasadniony z kilku powodów. Afazja, czyli zaburzenie mowy, często występuje w wyniku uszkodzenia ośrodków odpowiedzialnych za język w mózgu, co wymaga interwencji specjalistycznej. Logopeda, jako ekspert w zakresie komunikacji i rehabilitacji mowy, jest niezbędny do opracowania indywidualnego programu terapeutycznego, który pomoże pacjentowi w odzyskaniu umiejętności komunikacyjnych. Przykłady działań logopedycznych to terapia mowy, ćwiczenia mające na celu poprawę umiejętności rozumienia i tworzenia zdań, a także praca nad aspektami nie tylko werbalnymi, ale i pozawerbalnymi komunikacji. Współpraca z logopedą ma na celu nie tylko przywrócenie zdolności mówienia, ale także dostosowanie strategii komunikacyjnych do potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką w rehabilitacji neurologicznej. Takie podejście jest szczególnie ważne, ponieważ efektywna komunikacja wpływa na jakość życia pacjenta i jego zdolność do interakcji z otoczeniem.

Pytanie 18

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. dysforii

B. dystymii

C. euforii

D. cyklotymii

Dysforia to stan charakteryzujący się odczuwaniem dyskomfortu emocjonalnego, który może manifestować się w formie złości, frustracji oraz negatywnego nastroju, jak opisano w pytaniu. Objawy te są zgodne z obserwacjami wskazującymi na negatywne emocje oraz wybuchy agresji słownej. W kontekście pracy z osobami w kryzysie emocjonalnym, istotne jest, aby zrozumieć, że dysforia może być wynikiem wielu czynników, takich jak sytuacje życiowe, traumy czy zaburzenia psychiczne. W praktyce, specjaliści często stosują techniki wsparcia psychologicznego, takie jak terapia behawioralna, aby pomóc podopiecznym w radzeniu sobie z ich emocjami. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie pomocy społecznej, które podkreślają znaczenie empatii oraz dostosowania interwencji do indywidualnych potrzeb. Świadomość stanu dysforii pozwala na właściwe podejście do podopiecznych, co z kolei sprzyja poprawie ich jakości życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 19

W jaki sposób można wyrażać empatię w formie werbalnej i niewerbalnej wobec bliskich pacjenta znajdującego się w hospicjum, stosując odpowiednią technikę?

A. dowartościowania

B. parafrazowania

C. odzwierciedlania

D. potakiwania

Odpowiedź 'odzwierciedlania' jest prawidłowa, ponieważ technika ta polega na aktywnym słuchaniu i odwzorowywaniu emocji oraz myśli pacjenta i jego rodziny. W kontekście hospicjum, gdzie pacjenci i ich bliscy często przeżywają intensywne emocje związane z chorobą i zbliżającą się utratą, odzwierciedlanie staje się kluczowym narzędziem w budowaniu relacji opartych na zrozumieniu i wsparciu. Przykładem może być sytuacja, w której rodzina wyraża lęk i smutek związany z chorobą bliskiego. Opiekun, używając techniki odzwierciedlania, może odpowiedzieć: 'Rozumiem, że czujecie się zaniepokojeni i smutni w tej sytuacji'. Takie podejście nie tylko potwierdza przeżywane uczucia, ale także tworzy przestrzeń do dalszej rozmowy i wsparcia. W standardach opieki paliatywnej, odzwierciedlanie jest zalecane jako metoda wspierająca proces komunikacji oraz budowanie zaufania, co jest niezmiernie istotne w kontekście opieki nad osobami w terminalnym stadium choroby.

Pytanie 20

Aby obserwować zachowanie uczestnika podczas cotygodniowej sesji treningowej umiejętności społecznych, terapeutą zajęciowym powinien zastosować metodę obserwacji

A. sporadyczną i grupową

B. całościową i ciągłą

C. częściową i pośrednią

D. fragmentaryczną i indywidualną

Obserwacja wycinkowa i indywidualna, dorywcza i grupowa oraz częściowa i pośrednia to podejścia, które nie dostarczają pełnego obrazu zachowań podopiecznego w kontekście treningu umiejętności społecznych. Metoda wycinkowa, polegająca na analizie fragmentów interakcji, może prowadzić do niepełnych lub błędnych wniosków, gdyż nie uwzględnia szerszego kontekstu, w jakim te zachowania mają miejsce. Dorywcza obserwacja może ograniczać się do sporadycznych momentów, co znacznie utrudnia zrozumienie ciągłości i dynamiki interakcji społecznych. Z kolei podejście częściowe koncentruje się na wybranych aspektach zachowania, co może prowadzić do pominięcia istotnych elementów, które kształtują całościowy obraz umiejętności społecznych. Obserwacja pośrednia, natomiast, polega na zbieraniu informacji z drugiej ręki, co nie jest wystarczająco wiarygodne i może wprowadzać dodatkowe zniekształcenia w analizie. Kluczowym błędem jest przekonanie, że fragmentaryczne podejścia są wystarczające do oceny złożoności interakcji społecznych, co nie jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Aby skutecznie wspierać rozwój umiejętności społecznych, konieczne jest zastosowanie metodologii, która uwzględnia całość zachowań oraz ich kontekst, co jest osiągalne jedynie przez obserwację całościową i ciągłą.

Pytanie 21

Dla każdej osoby przyjętej do ośrodka wsparcia społecznego tworzony jest indywidualny program działania

A. pielęgnacyjno-opiekuńczego

B. terapeutyczno-leczniczego

C. wspierająco-aktywizującego

D. rewalidacyjno-wychowawczego

Odpowiedź "wspierająco-aktywizującego" jest poprawna, ponieważ indywidualne plany postępowania w środowiskowych domach samopomocy są zaprojektowane w celu wsparcia osób z różnymi potrzebami, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i codziennym. Takie plany uwzględniają nie tylko aspekty zdrowotne i rehabilitacyjne, ale również rozwój umiejętności życiowych oraz integrację z otoczeniem. Na przykład, osoba z niepełnosprawnością intelektualną może potrzebować wsparcia w nauce umiejętności interpersonalnych lub organizacyjnych, co jest kluczowe dla jej samodzielności. Wspierająco-aktywizujący plan postępowania powinien być elastyczny i dostosowywany do zmieniających się potrzeb uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze rehabilitacji i wsparcia społecznego. Standardy dotyczące jakości usług w takich domach wymagają, aby plany były współtworzone z samymi uczestnikami oraz ich rodzinami, co zwiększa ich efektywność i zaangażowanie. To holistyczne podejście nie tylko wspiera rozwój osobisty, ale również przyczynia się do poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami, co jest kluczowe w pracy w sektorze pomocy społecznej.

Pytanie 22

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Płyty z muzyką

B. Bajki oraz wiersze

C. Gry planszowe i stolikowe

D. Igły i nici

Gry planszowe i stolikowe są kluczowym narzędziem w ludoterapii, ponieważ umożliwiają rozwijanie wielu umiejętności społecznych i emocjonalnych u uczestników. Terapeuci wykorzystują te formy aktywności, aby wspierać interakcje między dziećmi, co jest niezbędne do budowania relacji oraz poprawy komunikacji. Gry te sprzyjają również rozwijaniu zdolności kognitywnych, takich jak myślenie strategiczne, podejmowanie decyzji czy rozwiązywanie problemów. Na przykład, gra w planszówki może uczyć dzieci zasad fair play, co jest fundamentem zdrowych interakcji społecznych. Warto zauważyć, że gry stolikowe często angażują uczestników w formie współpracy lub rywalizacji, co daje możliwość nauki asertywności i empatii. Zastosowanie takich pomocy dydaktycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują aktywne uczenie się poprzez zabawę, a także wspierają rozwój emocjonalny i społeczny dzieci. W kontekście ludoterapii, dobrze dobrane gry mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co czyni je niezwykle elastycznym narzędziem w pracy terapeutycznej.

Pytanie 23

Mieszkanka domu pomocy społecznej stwierdziła: Nie chcę jechać na tę wycieczkę, ponieważ ostatnio nie jestem w stanie tak dużo chodzić. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę komunikatu tej mieszkanki?

A. Proszę mi powiedzieć, jakie dokładnie trudności odczuwa Pani podczas chodzenia

B. Rozumiem, że nie chce Pani brać udziału w tej wycieczce z powodu obniżonej kondycji

C. Proszę się nie martwić, w trakcie tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

D. Dlaczego Pani narzeka? Z Panią kondycją nie jest źle, a aktywność fizyczna jest korzystna

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pani jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób dokładny parafrazuje obawy wyrażone przez podopieczną. Terapeuta w tej sytuacji potwierdza uczucia podopiecznej oraz uznaje jej ograniczenia fizyczne. Takie podejście jest zgodne z zasadami aktywnego słuchania, które są kluczowe w pracy z osobami w potrzebie. Praktyczne zastosowanie takiej umiejętności pozwala na budowanie zaufania i empatycznej relacji, co jest istotne w kontekście terapii i wsparcia. Dzięki parafrazowaniu, terapeutka nie tylko pokazuje zrozumienie sytuacji, ale również otwiera przestrzeń do dalszej rozmowy o ewentualnych obawach związanych z kondycją fizyczną, co może być istotne w planowaniu aktywności. W kontekście standardów pracy z osobami starszymi, ważne jest, aby terapeuci uznawali indywidualne ograniczenia swoich podopiecznych i dostosowywali programy do ich potrzeb.

Pytanie 24

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców

B. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem

C. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta

D. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat

Odpowiedź 'Spożywanie posiłku łyżką o pogrubionym trzonku' jest trafna, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności samoobsługowych, które są kluczowe dla niezależności osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym. Umiejętność samodzielnego jedzenia przy użyciu łyżki ma fundamentalne znaczenie dla codziennego funkcjonowania. W przypadku osób z ograniczeniami manualnymi, łyżka o pogrubionym trzonku ułatwia chwyt i stabilizację, co sprzyja nauce i doskonaleniu tej umiejętności. Terapeuci często stosują takie narzędzia, aby zwiększyć komfort i pewność siebie pacjentów. Dodatkowo, trening funkcji motorycznych poprzez spożywanie posiłków może być łączony z innymi aktywnościami, takimi jak rozmowy podczas posiłku, co poprawia nie tylko umiejętności manualne, ale także aspekty społeczne. Warto również zaznaczyć, że rozwijanie umiejętności samoobsługowych jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która podkreśla znaczenie niezależności w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 25

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. gry i zabawy

B. relaksujące działanie śmiechu

C. kulturę i tradycje ludowe

D. kontakt z przyrodą

Ludoterapia jest formą terapii, która wykorzystuje elementy gier i zabaw jako podstawowe narzędzie w procesie terapeutycznym. Jest to podejście szczególnie efektywne w pracy z dziećmi, ale także z młodzieżą i dorosłymi. Gry i zabawy stają się medium, przez które uczestnicy mogą wyrażać swoje emocje, uczyć się nowych umiejętności społecznych oraz radzić sobie z trudnościami. Przykłady zastosowania ludoterapii obejmują użycie gier planszowych do nauki współpracy oraz gier ruchowych do rozwijania umiejętności motorycznych i komunikacyjnych. W kontekście standardów branżowych, ludoterapia często jest integrowana w programach rehabilitacyjnych oraz terapii zajęciowej, co podkreśla jej znaczenie w holistycznym podejściu do zdrowia psychicznego. Badania wykazują, że gry mogą wspierać rozwój osobowy i emocjonalny, a także ułatwiać nawiązywanie relacji interpersonalnych. Korzystanie z tej formy terapii powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest kluczowe w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 26

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić terapeuta, planując scenariusz zajęć z klasycznego decoupage'u?

A. serwetki papierowe, werniks, klej wodny

B. papier ozdobny, lakier, klej w sztyfcie

C. bibułę pergaminową, temperę, wikol

D. papier czerpany, podkładówkę, klajster

Serwetki papierowe, werniks i klej wodny to podstawowe materiały, które powinien wykorzystać terapeuta w scenariuszu zajęć z decoupage klasycznego. Serwetki papierowe oferują dużą różnorodność wzorów i kolorów, co umożliwia uczestnikom rozwijanie kreatywności i wyrażanie siebie. Werniks jest kluczowym składnikiem, który nie tylko zabezpiecza gotowy projekt, ale także nadaje mu estetyczny wygląd, podkreślając kolory i wzory. Klej wodny, najczęściej stosowany w decoupage, jest idealny do łączenia serwetek z różnymi powierzchniami, ponieważ jest łatwy w użyciu i zapewnia dobrą przyczepność. Przykładem praktycznego zastosowania może być tworzenie ozdobnych pudełek czy ram na zdjęcia, gdzie te materiały pozwalają na uzyskanie trwałych i estetycznych efektów. Wystąpienie tych materiałów w zajęciach terapeutycznych wspiera nie tylko rozwój umiejętności manualnych, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników, angażując ich w proces twórczy. Dobrze dobrane materiały zgodne z zaleceniami branżowymi zapewniają bezpieczeństwo i komfort pracy, co jest niezbędne w kontekście terapeutów zajęciowych.

Pytanie 27

Osoba chora na reumatoidalne zapalenie stawów doświadcza intensywnego bólu, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów w obu dłoniach. W trakcie tego etapu choroby należałoby zaproponować jej zajęcia z obszaru

A. biblioterapii

B. arteterapii

C. ergoterapii

D. choreoterapii

Wiesz, biblioterapia to naprawdę ciekawa metoda, która może pomóc w poprawie psychicznego samopoczucia. Zauważ, że w przypadku osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, gdzie pojawia się spory ból i sztywność, właśnie literatura może być dobrym wsparciem. Czytanie książek, czy nawet wierszy, może pozwolić jej zrozumieć, co się dzieje, a także wyrazić swoje emocje. Moim zdaniem, to ważne, żeby w trudnych momentach mieć coś, co nas odciąga od bólu – a fikcja w tym na pewno pomoże. Dodatkowo, biblioterapia jest praktykowana w różnych ośrodkach zdrowia psychicznego, gdzie pomaga w terapii grupowej czy indywidualnej. Warto to wykorzystać, bo takie zajęcia mogą też sprzyjać dzieleniu się doświadczeniami i nawiązywaniu lepszych relacji. Tego rodzaju wsparcie społecznie jest niezwykle istotne w codziennym życiu.

Pytanie 28

Uczeń ma problemy z płynnością mowy i wymawia słowa w sposób nieczytelny oraz bełkotliwy. Terapeuta zajęciowy powinien najpierw podjąć współpracę

A. z laryngologiem

B. z protetykiem słuchu

C. z pedagogiem

D. z logopedą

Wybór logopedy jako specjalisty współpracującego z terapeutą zajęciowym w przypadku podopiecznego z jąkaniem oraz bełkotliwą mową jest trafny, ponieważ logopeda zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji. Specjalista ten ma wiedzę i umiejętności do oceny stopnia nasilenia jąkania, analizy przyczyn problemów mowy oraz do wdrażania odpowiednich metod terapeutycznych, które mogą pomóc pacjentowi w poprawie jakości komunikacji. Przykłady zastosowania obejmują techniki relaksacyjne, ćwiczenia oddechowe oraz programy terapeutyczne oparte na m.in. modyfikacji zachowań mowy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby całościowo wspierać rozwój podopiecznego, umożliwiając mu lepszą integrację społeczną i efektywniejsze funkcjonowanie w codziennym życiu.

Pytanie 29

Jaką technikę arteterapii wybrał terapeuta, sugerując podopiecznemu ozdobienie butelki przy użyciu farb akrylowych, medium do pęknięć oraz serwetek?

A. Sutasz

B. Scrapbooking

C. Decoupage

D. Qulling

Decoupage to technika arteterapeutyczna, która polega na dekorowaniu przedmiotów poprzez naklejanie na nie wycinanek z papieru, zazwyczaj powlekanych warstwą lakieru, co zabezpiecza i nadaje estetykę. W proponowanym zadaniu, terapeuta zaproponował podopiecznemu zdobienie butelki przy użyciu farb akrylowych, medium do spękań oraz serwetek, co idealnie wpisuje się w definicję decoupage. Farby akrylowe mogą być używane jako baza lub element dekoracyjny, a medium do spękań pozwala uzyskać efekt postarzenia, co może wzbogacić estetykę pracy. Serwetki, często wybierane ze względu na bogatą gamę wzorów, są typowym materiałem w tej technice, ponieważ ich delikatna struktura pozwala na łatwe nałożenie i uzyskanie atrakcyjnych efektów wizualnych. Decoupage nie tylko rozwija zdolności manualne, ale także wspiera proces terapeutyczny poprzez wyrażenie emocji, co jest istotnym elementem arteterapii. Przykłady zastosowania tej techniki obejmują nie tylko tworzenie unikalnych dekoracji wnętrz, ale także wykorzystywanie jej w terapii zajęciowej, gdzie uczestnicy mogą lepiej identyfikować swoje uczucia i budować poczucie własnej wartości poprzez twórczość.

Pytanie 30

Głównym zadaniem terapeuty zajęciowego, który planuje scenariusz zajęć, jest ustalenie

A. sposobów oceny zajęć

B. technik realizacji zajęć

C. metod przeprowadzania zajęć

D. celów terapeutycznych zajęć

Pierwszoplanowym zadaniem terapeuty zajęciowego przy opracowywaniu scenariusza zajęć jest wyznaczenie celów terapeutycznych, które stanowią fundament wszystkich działań i interwencji podejmowanych w procesie rehabilitacji. Cele te powinny być zgodne z indywidualnymi potrzebami pacjenta oraz jego możliwościami, co podkreśla znaczenie podejścia opartego na kliencie. Przykładem może być ustalenie celu poprawy umiejętności komunikacyjnych u osoby z afazją, co może prowadzić do zwiększenia jej niezależności w codziennym życiu. Ustalenie celów terapeutycznych umożliwia terapeutom zajęciowym dobór odpowiednich metod i technik oraz ich późniejszą ewaluację. W ten sposób terapeuci mogą monitorować postępy pacjentów i dostosowywać plany terapeutyczne zgodnie z ich osiągnięciami. Dobre praktyki w terapii zajęciowej, takie jak SMART (konkretne, mierzalne, osiągalne, realistyczne i związane z czasem cele), są niezbędne, aby zapewnić skuteczność i efektywność działań terapeutycznych.

Pytanie 31

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

B. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

C. Dla osób uczących się nowych języków

D. Dla osób preferujących zajęcia manualne

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 32

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

B. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

C. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

D. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

Program komputerowy Canva jest narzędziem skoncentrowanym na projektowaniu graficznym, które umożliwia użytkownikom łatwe i intuicyjne tworzenie różnorodnych materiałów wizualnych, takich jak plakaty, zaproszenia oraz dyplomy. Jego prosty interfejs oraz dostępność szablonów sprawiają, że jest szczególnie przydatny dla terapeutów zajęciowych chcących profesjonalnie przygotować materiały promujące wydarzenia, w których biorą udział ich podopieczni. W praktyce, terapeuci mogą za pomocą Canva szybko dostosować szablony do swoich potrzeb, dodając personalizowane teksty czy obrazy. Narzędzie to wspiera również standardy wizualnej komunikacji, przyczyniając się do atrakcyjności wizualnej przedstawianych treści. Warto zauważyć, że Canva oferuje bogaty zasób grafik i ilustracji, które mogą być używane bezpłatnie lub w ramach subskrypcji. Umożliwia to terapeucie tworzenie angażujących materiałów, które mogą zwiększyć zainteresowanie i zaangażowanie uczestników wydarzeń, co jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej i organizacji wydarzeń.

Pytanie 33

W trakcie procesu terapeutycznego, wybór grupy terapeutycznej oraz wskazanie odpowiedniej pracowni dla uczestnika realizowane są na etapie

A. diagnozy terapeutycznej

B. ustalania celów terapii

C. prowadzenia zorganizowanych zajęć

D. planowania działań terapeutycznych

W etapie planowania działań terapeutycznych kluczowe jest zidentyfikowanie odpowiednich grup terapeutycznych oraz pracowni tematycznych, które najlepiej odpowiadają potrzebom podopiecznego. Ten proces wymaga uwzględnienia zarówno specyfiki schorzeń, z jakimi zmaga się pacjent, jak i jego indywidualnych preferencji oraz umiejętności. W praktyce, terapeuci często stosują różnorodne metody, takie jak analiza SWOT (Strengths, Weaknesses, Opportunities, Threats), aby dopasować działania do konkretnego przypadku. Dodatkowo, dobór grupy terapeutycznej powinien być oparty na zasadach inkluzyjności oraz wspieraniu różnorodności, co sprzyja efektywności terapii. Wybór odpowiedniej pracowni tematycznej z kolei powinien bazować na aktualnych badaniach i dowodach naukowych, które wskazują na skuteczność określonych terapii w leczeniu specyficznych problemów zdrowotnych.

Pytanie 34

Zwiększenie autonomii w codziennych czynnościach, zdobycie umiejętności przestrzegania odpowiednich norm społecznych oraz kształtowanie zachowań dostosowanych do płci i wieku osoby podopiecznej, to cele usprawniania

A. społecznego

B. zawodowego

C. fizycznego

D. psychicznego

Wzrost samodzielności w czynnościach życia codziennego, nabycie umiejętności przestrzegania norm obyczajowych oraz odpowiednich zachowań do płci i wieku podopiecznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Usprawnianie społeczne koncentruje się na integracji jednostek z otoczeniem społecznym oraz rozwijaniu umiejętności, które pozwalają na funkcjonowanie w grupach społecznych. Przykładem tego może być praca z osobami z niepełnosprawnościami, gdzie istotne jest, aby nabyły one umiejętności komunikacyjne i społeczne, które umożliwią im nawiązywanie relacji oraz uczestnictwo w życiu społecznym. W kontekście standardów branżowych, korzysta się z podejścia opartego na zindywidualizowanych planach wsparcia, które uwzględniają normy kulturowe i kontekst społeczny podopiecznego. Usprawnianie społeczne ma na celu nie tylko poprawę jakości życia jednostki, ale także zwiększenie jej niezależności i pewności siebie w interakcji z innymi.

Pytanie 35

W planie zajęć terapeutycznych powinny się znaleźć etapy:

A. pierwsza, środkowa, końcowa

B. wstępna, zasadnicza, końcowa

C. początkowa, centralna, końcowa

D. wstępna, kluczowa, końcowa

Odpowiedź 'wstępna, zasadnicza, końcowa' jest poprawna, ponieważ odzwierciedla standardowy model struktury zajęć terapeutycznych. Faza wstępna ma na celu wprowadzenie uczestników w temat, ustalenie celów oraz stworzenie bezpiecznej i komfortowej atmosfery, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Faza zasadnicza to moment, w którym odbywają się główne działania terapeutyczne, takie jak praktykowanie umiejętności czy rozwiązywanie problemów, co wymaga umiejętnego prowadzenia przez terapeutę, aby utrzymać zaangażowanie uczestników. Na końcu, w fazie końcowej, następuje podsumowanie zajęć, refleksja nad osiągniętymi rezultatami oraz przygotowanie do przyszłych działań. Przykładowo, w terapii grupowej, w fazie wstępnej można zaaranżować krótką rundę wprowadzającą, w fazie zasadniczej zrealizować ćwiczenia interakcyjne, a w fazie końcowej przeprowadzić dyskusję, co pomaga w utrwaleniu nabytej wiedzy i umiejętności. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii oraz edukacji dorosłych.

Pytanie 36

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę

B. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze

C. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce

D. Nożyczki, stemple, szablony, farby

Dłuta, przyrznice, ściski i bejce to naprawdę podstawowe narzędzia w stolarce. Dłuta są mega ważne, bo pozwalają na precyzyjne rzeźbienie i wycinanie szczegółów w drewnie. Dzięki nim można naprawdę wyczarować fajne detale. Przyrznice? No, to one pomagają w łączeniu elementów w konstrukcjach i to dosłownie zmienia całą jakość projektu. Ściski z kolei są super przydatne do trzymania wszystkiego w kupie, kiedy kleimy albo montujemy, więc to też niezbędnik. Bejce za to dodają pięknych kolorów do drewna i chronią je przed różnymi uszkodzeniami. Wybierając te narzędzia, robimy to, co najlepsi w stolarstwie robią od lat, bo precyzja i jakość to klucz do udanych projektów.

Pytanie 37

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

B. spacery po parku, biegi oraz skoki

C. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

D. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 38

Osoba z nadmiernym napięciem w mięśniach oraz trudnościami w koordynacji ruchowej interesuje się zwierzętami i pragnie się nimi zajmować. Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w celu wspierania jego aktywności fizycznej?

A. Hilaroterapię

B. Hipoterapię

C. Silwoterapię

D. Ludoterapię

Hipoterapia jest metodą terapeutyczną, w której wykorzystuje się konie w celu poprawy stanu zdrowia psychofizycznego pacjentów. W kontekście podopiecznego z nadmiernym napięciem mięśniowym oraz zaburzeniami w zakresie koordynacji ruchowej, hipoterapia stanowi doskonały wybór. Dzięki kontaktowi z koniem, pacjent angażuje się w różnorodne formy aktywności fizycznej, co przyczynia się do redukcji napięcia mięśniowego oraz rozwijania umiejętności motorycznych. Konie poruszają się w sposób dynamiczny, co wymusza na jeźdźcu dostosowanie swojego ciała do ruchów zwierzęcia, co znacząco wpływa na poprawę równowagi, koordynacji oraz propriocepcji. Ponadto, hipoterapia ma również walory psychiczne – kontakt ze zwierzęciem może przynieść ulgę w stresie oraz poprawić samopoczucie emocjonalne pacjenta. W praktyce terapeuci zajęciowi często łączą hipoterapię z innymi formami terapii, co potęguje efekty terapeutyczne i wspiera szerokie spektrum rozwoju podopiecznego. Warto również zaznaczyć, że hipoterapia jest zgodna z zaleceniami medycznymi oraz standardami terapii zajęciowej, co potwierdza jej skuteczność w pracy z osobami z różnymi niepełnosprawnościami.

Pytanie 39

Podczas interakcji z osobą z znaczną niepełnosprawnością intelektualną, terapeuta powinien

A. rozszerzać swoje wypowiedzi, dostarczając jak najwięcej detali

B. umożliwić mu odczytywanie z ruchu warg

C. korzystać z tablic z zapisem wybranych słów

D. wydawać jasne, powtarzalne polecenia wspierane gestem

Wydawanie prostych, powtarzalnych poleceń popartych gestem jest kluczowe w pracy z osobami z znacznym stopniem niepełnosprawności intelektualnej. Takie podejście opiera się na zrozumieniu, że osoby te mogą mieć trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji oraz zrozumieniem długich wypowiedzi. Używanie prostych i zrozumiałych komunikatów pozwala na lepsze przyswajanie informacji oraz może zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i komfortu podopiecznego. Ponadto, zastosowanie gestów jako wsparcia dla słów wspomaga proces komunikacji, angażując różne zmysły i ułatwiając zrozumienie intencji terapeuty. Przykładowo, wydawanie polecenia "Proszę podnieść rękę" może być wspierane przez jednoczesne uniesienie własnej ręki, co wizualnie pokazuje, co oczekujemy od podopiecznego. Takie techniki są zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnościami, które zalecają stosowanie komunikacji wielozmysłowej oraz maksymalizowanie możliwości zrozumienia poprzez uproszczone komunikaty. Warto również uwzględnić indywidualne możliwości i preferencje podopiecznego, co może przyczynić się do skuteczniejszej komunikacji.

Pytanie 40

Podopieczny wykazuje zmniejszoną sprawność zarówno w motoryce małej, jak i dużej. U niego występują zakłócenia w obszarze

A. duchowej

B. fizycznej

C. społecznej

D. psychicznej

Odpowiedź 'fizycznej' jest poprawna, ponieważ obniżona sprawność w zakresie motoryki małej i dużej odnosi się bezpośrednio do umiejętności ruchowych, które są kluczowym aspektem fizycznej sfery funkcjonowania każdego człowieka. Motoryka mała obejmuje precyzyjne ruchy, takie jak chwytanie, pisanie czy manipulowanie przedmiotami, podczas gdy motoryka duża dotyczy większych grup mięśniowych, co przejawia się w takich aktywnościach jak bieganie, skakanie czy wspinanie się. Zaburzenia w tych obszarach mogą prowadzić do ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, co wpływa na niezależność osoby oraz jej jakość życia. Przykładowo, dzieci z obniżoną sprawnością motoryczną mogą mieć trudności w uczestnictwie w grach zespołowych, co może wpływać na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Dlatego w terapii i rehabilitacji istotne jest wdrażanie ćwiczeń wspierających rozwój motoryki, zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i fizjoterapii, gdzie kluczowym celem jest poprawa funkcji fizycznych, co w konsekwencji przyczynia się do polepszenia jakości życia pacjenta.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej