Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
  • Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 11:28
  • Data zakończenia: 7 czerwca 2025 11:45

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Co oznacza skrót WAN?

A. prywatną sieć komputerową
B. miejską sieć komputerową
C. lokalną sieć komputerową
D. rozległą sieć komputerową
Skrót WAN oznacza Wide Area Network, co w tłumaczeniu na polski oznacza rozległą sieć komputerową. WAN to typ sieci, który łączy komputery i urządzenia w dużym zasięgu geograficznym, obejmującym miasta, regiony, a nawet kraje. Zastosowanie WAN jest powszechne w dużych organizacjach oraz korporacjach, które potrzebują komunikować się między oddziałami rozrzuconymi na dużym obszarze. Przykłady zastosowania WAN obejmują sieci bankowe, które łączą różne placówki, oraz systemy informatyczne w przedsiębiorstwach międzynarodowych. W kontekście standardów, WAN zazwyczaj korzysta z protokołów takich jak MPLS (Multi-Protocol Label Switching) i Frame Relay, które zapewniają efektywną transmisję danych na dużą skalę. Dobrą praktyką w zarządzaniu WAN jest wykorzystanie rozwiązań typu SD-WAN (Software-Defined Wide Area Network), które umożliwiają lepsze zarządzanie ruchem sieciowym oraz zwiększają bezpieczeństwo połączeń. Zrozumienie koncepcji WAN jest kluczowe dla projektowania nowoczesnych, rozproszonych architektur sieciowych, które odpowiadają na potrzeby globalnych organizacji.
Pytanie 2

Zarządzanie uprawnieniami oraz zdolnościami użytkowników i komputerów w sieci z systemem Windows serwerowym zapewniają

A. zasady zabezpieczeń
B. ustawienia przydziałów
C. listy dostępu
D. zasady grupy
Zasady grupy to mechanizm stosowany w systemach operacyjnych Windows, który umożliwia centralne zarządzanie uprawnieniami i dostępem do zasobów sieciowych. Dzięki zasadom grupy administratorzy mogą definiować, które ustawienia dotyczące bezpieczeństwa, konfiguracji systemów i dostępów do aplikacji oraz zasobów mają być stosowane w obrębie całej organizacji. Przykładem zastosowania zasad grupy jest możliwość wymuszenia polityki haseł, która określa minimalną długość haseł oraz wymagania dotyczące ich złożoności. W praktyce, zasady grupy mogą być przypisywane do jednostek organizacyjnych, co pozwala na elastyczne i dostosowane do potrzeb zarządzanie uprawnieniami. Wspierają one również dobre praktyki branżowe, takie jak zasada najmniejszych uprawnień, co oznacza, że użytkownicy oraz komputery mają dostęp tylko do tych zasobów, które są niezbędne do wykonywania ich zadań. Efektywne wykorzystanie zasad grupy przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa sieci oraz uproszczenia zarządzania tymi ustawieniami.
Pytanie 3

Użytkownik korzysta z polecenia ipconfig /all w systemie Windows. Jaką informację uzyska po jego wykonaniu?

A. Listę aktywnych połączeń TCP wraz z numerami portów i adresami zdalnymi.
B. Informacje dotyczące wersji i stanu sterownika karty graficznej zainstalowanej w systemie.
C. Szczegółową konfigurację wszystkich interfejsów sieciowych, w tym adresy IP, maski podsieci, bramy domyślne, adresy serwerów DNS oraz fizyczne adresy MAC.
D. Dane o aktualnym wykorzystaniu miejsca na wszystkich partycjach dysku twardego.
Polecenie ipconfig /all w systemie Windows służy do wyświetlania szczegółowych informacji o wszystkich interfejsach sieciowych zainstalowanych w komputerze. Wynik tego polecenia to nie tylko podstawowy adres IP czy maska podsieci, ale także takie dane jak: adresy fizyczne MAC poszczególnych kart, adresy bram domyślnych, serwerów DNS i WINS, status DHCP, a nawet identyfikatory poszczególnych interfejsów. Dzięki temu narzędziu administrator może w prosty sposób zweryfikować, jak skonfigurowane są poszczególne karty sieciowe, czy komputer korzysta z DHCP, czy adresy przydzielone są statycznie, a także czy nie występują konflikty adresów. Praktycznie – przy rozwiązywaniu problemów z siecią lokalną, właśnie ipconfig /all jest jednym z pierwszych poleceń, po jakie sięga technik czy administrator. Moim zdaniem, każdy, kto chce efektywnie zarządzać sieciami komputerowymi i rozumieć ich działanie, powinien znać szczegóły wyjścia tego polecenia na pamięć. W branży IT to jedna z absolutnych podstaw, a jednocześnie narzędzie, które nie raz potrafi zaoszczędzić godziny żmudnego szukania błędów konfiguracyjnych. Standardy branżowe wręcz zalecają korzystanie z tego polecenia przy każdej diagnozie sieciowej.
Pytanie 4

Aby aktywować FTP na systemie Windows, konieczne jest zainstalowanie roli

A. serwera DNS
B. serwera DHCP
C. serwera Plików
D. serwera sieci Web (IIS)
Aby uruchomić FTP (File Transfer Protocol) na serwerze Windows, konieczne jest zainstalowanie roli serwera sieci Web (IIS). IIS (Internet Information Services) to natywna technologia Microsoftu, która pozwala na hostowanie aplikacji webowych oraz obsługę protokołów transmisji danych, w tym FTP. Instalacja tej roli umożliwia skonfigurowanie i zarządzanie serwerem FTP, co jest kluczowe w wielu środowiskach biznesowych, gdzie wymagana jest wymiana plików. Przykładowo, wiele organizacji korzysta z FTP do archiwizacji danych, przekazywania dużych plików między działami lub zewnętrznymi partnerami. Warto również zauważyć, że korzystanie z FTP w połączeniu z zabezpieczeniami TLS/SSL (FTPS) jest zgodne z aktualnymi standardami bezpieczeństwa, co chroni dane przed nieautoryzowanym dostępem. Dobra praktyka to również regularne monitorowanie i aktualizowanie konfiguracji FTP, aby zapewnić bezpieczeństwo i wydajność transferu danych.
Pytanie 5

Aby funkcja rutingu mogła prawidłowo funkcjonować na serwerze, musi być on wyposażony

A. w szybszy procesor
B. w dodatkowy dysk twardy
C. w dodatkową pamięć RAM
D. w drugą kartę sieciową
Fajnie, że zauważyłeś, że żeby funkcja rutingu działała jak należy na serwerze, potrzebujesz drugiej karty sieciowej. Ta karta to taki kluczowy element, jeśli chodzi o komunikację z innymi urządzeniami w sieci. Kiedy masz dwie karty, zwiększasz przepustowość i redundancję, co jest mega ważne, gdy jedna z kart przestaje działać. W praktyce, to rozwiązanie działa świetnie w różnych konfiguracjach, na przykład przy równoważeniu obciążenia czy w systemach wysokiej dostępności. Może być tak, że jedna karta przejmuje funkcję drugiej, gdy ta pierwsza już nie chce działać. Dodatkowo, z dodatkową kartą da się skonfigurować różne sieci, co pomaga w separacji ruchu lokalnego oraz administracyjnego, a także wspiera wirtualizację, gdzie wirtualne maszyny korzystają z dedykowanych interfejsów. No i nie zapominaj, że według dobrych praktyk w IT, ważne jest, żeby serwer miał odpowiednie karty sieciowe – to klucz do bezproblemowego działania usług sieciowych.
Pytanie 6

Na podstawie jakiego adresu przełącznik podejmuje decyzję o przesyłaniu ramki?

A. Adresu źródłowego IP
B. Adresu źródłowego MAC
C. Adresu docelowego IP
D. Adresu docelowego MAC
Adres docelowy MAC jest kluczowym elementem w procesie przesyłania ramek przez przełączniki w sieci lokalnej (LAN). Przełączniki operują na warstwie drugiej modelu OSI, co oznacza, że ich głównym zadaniem jest przekazywanie ramek na podstawie adresów MAC. Kiedy przełącznik otrzymuje ramkę, analizuje jej nagłówek w celu zidentyfikowania adresu docelowego MAC. Na tej podstawie podejmuje decyzję o tym, na który port powinien przesłać ramkę, aby dotarła do odpowiedniego urządzenia. Przykładem zastosowania tego mechanizmu jest sytuacja, gdy w sieci znajduje się komputer, który wysyła dane do drukarki. Przełącznik, znając adres MAC drukarki, przekierowuje ramki tylko do portu, do którego jest podłączona drukarka. Dzięki temu zwiększa się efektywność przesyłania danych w sieci, minimalizując zbędny ruch. Standardy takie jak IEEE 802.1D regulują działanie przełączników i techniki, takie jak tablice MAC, które przechowują powiązania między adresami MAC a portami, co jeszcze bardziej zwiększa wydajność sieci.
Pytanie 7

Jaki jest adres rozgłoszeniowy dla sieci 172.30.0.0/16?

A. 172.255.255.255
B. 172.0.255.255
C. 172.30.255.255
D. 172.30.0.255
Adres rozgłoszeniowy dla sieci 172.30.0.0/16 jest 172.30.255.255, co wynika z zasad obliczania adresów IP w sieciach klasy C. W przypadku notacji CIDR /16 oznacza to, że pierwsze 16 bitów identyfikuje sieć, a pozostałe 16 bitów mogą być użyte do adresowania urządzeń w tej sieci, co daje maksymalnie 65,536 adresów (od 172.30.0.0 do 172.30.255.255). Adres rozgłoszeniowy jest ostatnim adresem w tej przestrzeni adresowej i jest używany do wysyłania pakietów do wszystkich hostów w danej sieci. W praktyce, rozgłoszenia są często wykorzystywane w protokołach takich jak DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) czy ARP (Address Resolution Protocol), gdzie urządzenia muszą komunikować się z wieloma innymi urządzeniami w danej sieci lokalnej. Zrozumienie tego konceptu jest kluczowe dla projektowania i implementacji efektywnych rozwiązań sieciowych, zgodnych z najlepszymi praktykami branżowymi oraz standardami sieciowymi.
Pytanie 8

Za pomocą polecenia netstat w systemie Windows można zweryfikować

A. ścieżkę połączenia z wybranym adresem IP
B. zapisy w tablicy routingu komputera
C. parametry interfejsów sieciowych komputera
D. aktywną komunikację sieciową komputera
Polecenie 'netstat' jest narzędziem w systemie Windows, które pozwala na monitorowanie aktywnych połączeń sieciowych komputera. Dzięki niemu użytkownicy mogą zobaczyć, jakie porty są otwarte, jakie protokoły są używane oraz z jakimi adresami IP komputer nawiązał połączenia. Przykładowo, administratorzy sieci mogą używać 'netstat' do diagnozowania problemów z połączeniem, monitorowania nieautoryzowanych transmisji danych, a także do audytowania bezpieczeństwa sieci. Narzędzie to dostarcza także informacji o stanie połączeń, co jest kluczowe w kontekście zarządzania ruchem sieciowym. Zastosowanie 'netstat' jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie zabezpieczania środowisk IT, ponieważ umożliwia wczesne wykrywanie potencjalnych zagrożeń oraz nieprawidłowości w komunikacji sieciowej.
Pytanie 9

Podstawowy protokół wykorzystywany do określenia ścieżki i przesyłania pakietów danych w sieci komputerowej to

A. RIP
B. POP3
C. PPP
D. SSL
PPP (Point-to-Point Protocol) to protokół stosowany do bezpośredniego połączenia dwóch komputerów, a nie do wyznaczania tras w sieciach. Jego główną funkcją jest zapewnienie ramki dla przesyłania danych oraz uwierzytelnianie użytkowników. Nie jest on w stanie wymieniać informacji o trasach między wieloma routerami, co czyni go niewłaściwym wyborem dla pytania dotyczącego protokołów trasowania. SSL (Secure Sockets Layer) to protokół używany do zabezpieczania połączeń internetowych przez szyfrowanie, a nie do wyznaczania tras pakietów. Umożliwia on bezpieczne przesyłanie danych między klientem a serwerem, ale nie ma zastosowania w kontekście trasowania w sieciach komputerowych. POP3 (Post Office Protocol 3) to protokół odpowiedzialny za odbieranie wiadomości e-mail z serwera do klienta. Jego funkcjonalność koncentruje się na zarządzaniu pocztą elektroniczną, a nie na wyznaczaniu tras w sieciach. Błędem w myśleniu jest mylenie funkcji protokołów, które są zaprojektowane do różnych celów. Wiele osób może pomylić różne protokoły, uważając, że jeśli są one związane z komunikacją w sieci, to mogą pełnić podobne funkcje. W rzeczywistości jednak każdy z tych protokołów ma swoje specyficzne zastosowania i nie można ich używać zamiennie. Kluczowe jest zrozumienie, które protokoły są odpowiednie dla trasowania, a które służą innym celom w infrastrukturze sieciowej.
Pytanie 10

Protokół pomocniczy do kontroli stosu TCP/IP, który odpowiada za identyfikację oraz przekazywanie informacji o błędach podczas działania protokołu IP, to

A. Reverse Address Resolution Protocol (RARP)
B. Address Resolution Protocol (ARP)
C. Routing Information Protocol (RIP)
D. Internet Control Message Protocol (ICMP)
W odpowiedziach, które nie dotyczą ICMP, można dostrzec szereg typowych nieporozumień związanych z funkcją i zastosowaniem różnych protokołów w sieciach komputerowych. Routing Information Protocol (RIP) jest protokołem routingu, który służy do wymiany informacji o trasach w sieci, ale nie zajmuje się błędami ani diagnostyką, co czyni go niewłaściwym wyborem w kontekście pytania. Adres Resolution Protocol (ARP) jest natomiast używany do mapowania adresów IP na adresy MAC w lokalnej sieci; nie ma związku z wykrywaniem awarii, a jego głównym zadaniem jest zapewnienie prawidłowej komunikacji na poziomie łącza danych. Reverse Address Resolution Protocol (RARP) działa w odwrotną stronę niż ARP, pomagając urządzeniom zidentyfikować swój adres IP na podstawie adresu MAC. Żaden z tych protokołów nie spełnia funkcji diagnostycznych, które są kluczowe dla ICMP. Zrozumienie specyfiki każdego z tych protokołów jest niezbędne, aby skutecznie zarządzać sieciami i optymalizować ich działanie. Zatem błędne przypisanie funkcji diagnostycznych do protokołów routingu lub mapowania adresów prowadzi do nieprawidłowych wniosków, co jest powszechnym problemem w edukacji z zakresu sieci komputerowych.
Pytanie 11

Jakie medium transmisyjne powinno się zastosować do połączenia urządzeń sieciowych oddalonych o 110 m w pomieszczeniach, gdzie występują zakłócenia EMI?

A. Skrętki ekranowanej STP
B. Kabla współosiowego
C. Fal radiowych
D. Światłowodu jednodomowego
Światłowód jednodomowy to świetny wybór, jeśli chodzi o podłączanie różnych urządzeń w sieci, zwłaszcza na dystansie do 110 m. Ma tę przewagę, że radzi sobie w trudnych warunkach, gdzie jest dużo zakłóceń elektromagnetycznych. To naprawdę pomaga, bo światłowody są znacznie mniej wrażliwe na te zakłócenia w porównaniu do tradycyjnych kabli. Poza tym, oferują mega dużą przepustowość – da się przesyłać dane z prędkościami sięgającymi gigabitów na sekundę, co jest kluczowe dla aplikacji, które potrzebują dużo mocy obliczeniowej. Używa się ich w różnych branżach, takich jak telekomunikacja czy infrastruktura IT, gdzie ważne jest, żeby sygnał był mocny i stabilny. Warto też dodać, że światłowody są zgodne z międzynarodowymi standardami, co czyni je uniwersalnymi i trwałymi. Oczywiście, instalacja wymaga odpowiednich technik i narzędzi, co może być droższe na starcie, ale w dłuższej perspektywie na pewno się opłaca ze względu na ich efektywność i pewność działania.
Pytanie 12

Administrator Active Directory w domenie firma.local zamierza ustanowić mobilny profil dla wszystkich użytkowników. Powinien on być przechowywany na serwerze serwer1, w katalogu pliki, który jest udostępniony w sieci jako dane$. Który z parametrów w ustawieniach profilu użytkownika spełnia te wymagania?

A. \serwer1\pliki\%username%
B. \firma.local\dane\%username%
C. \firma.local\pliki\%username%
D. \serwer1\dane$\%username%
Właściwa odpowiedź to \serwer1\dane$\%username%, ponieważ spełnia wszystkie wymagania dotyczące lokalizacji profilu mobilnego. Użytkownicy Active Directory mogą korzystać z profili mobilnych, które definiują, gdzie ich ustawienia i dane są przechowywane. W tym przypadku, profil jest przechowywany na zdalnym serwerze, co jest zgodne z praktykami zarządzania danymi w organizacjach, które korzystają z rozwiązań zdalnych i chmurowych. Użycie symbolu dolara w nazwie folderu (dane$) wskazuje, że jest to folder ukryty, co jest powszechną praktyką w celu zwiększenia bezpieczeństwa danych. Dodatkowo, wykorzystanie zmiennej %username% pozwala na dynamiczne generowanie ścieżki folderu specyficznej dla każdego użytkownika, co ułatwia zarządzanie i organizację plików. Takie podejście jest zalecane w dokumentacji Microsoftu dotyczącej wdrażania profili użytkowników w Active Directory, co czyni tę odpowiedź najlepszym wyborem.
Pytanie 13

Który standard technologii bezprzewodowej pozwala na osiągnięcie przepustowości większej niż 54 Mbps?

A. IEEE 802.11b
B. IEEE 802.11g
C. IEEE 802.11a
D. IEEE 802.11n
Wybór standardu IEEE 802.11b, 802.11a lub 802.11g nie zapewnia osiągnięcia przepustowości powyżej 54 Mbps. Standard 802.11b, wprowadzony w 1999 roku, obsługuje maksymalną prędkość 11 Mbps, co w praktyce jest niewystarczające do nowoczesnych aplikacji wymagających szerokopasmowego dostępu. Standard 802.11g, również popularny, pozwala na szybkości do 54 Mbps, jednak nie umożliwia ich przekroczenia, co stanowi ograniczenie w kontekście rosnącego zapotrzebowania na wydajność sieci. Z kolei 802.11a, który operuje w paśmie 5 GHz, osiąga prędkości do 54 Mbps, ale nie jest w stanie wykorzystać pełnego potencjału technologii MIMO i szerszych kanałów, które oferuje 802.11n. Decydując się na starsze standardy, użytkownicy mogą napotkać problemy z przepustowością w sytuacjach, gdzie wiele urządzeń łączy się z siecią równocześnie, co prowadzi do spadku wydajności. W kontekście najlepszych praktyk, zaleca się wybór najnowszych standardów, takich jak 802.11n lub 802.11ac, aby zapewnić stabilne i szybkie połączenia, szczególnie w środowiskach intensywnie korzystających z technologii bezprzewodowej. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi standardami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami i zaspokajania potrzeb użytkowników.
Pytanie 14

W celu zwiększenia bezpieczeństwa sieci firmowej administrator wdrożył protokół 802.1X. Do czego służy ten protokół?

A. Monitoruje i analizuje przepustowość łącza internetowego w firmie.
B. Realizuje dynamiczne przydzielanie adresów IP w sieci lokalnej.
C. Służy do kontroli dostępu do sieci na poziomie portów przełącznika, umożliwiając uwierzytelnianie urządzeń przed przyznaniem im dostępu do sieci.
D. Zapewnia szyfrowanie transmisji danych wyłącznie w warstwie aplikacji.
Protokół 802.1X to kluczowy element bezpieczeństwa nowoczesnych sieci komputerowych, szczególnie tych wykorzystywanych w środowiskach korporacyjnych i instytucjonalnych. Jego głównym zadaniem jest kontrola dostępu do sieci na najniższym poziomie, czyli na porcie przełącznika (lub punkcie dostępowym w przypadku sieci bezprzewodowych). Mechanizm ten wymaga, aby każde urządzenie próbujące połączyć się z siecią przeszło proces uwierzytelniania, zanim uzyska dostęp do zasobów sieciowych. Najczęściej wykorzystuje się tu serwer RADIUS do weryfikacji tożsamości użytkownika lub urządzenia, co znacząco redukuje ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Z mojego doświadczenia wdrożenie 802.1X to nie tylko podstawa zgodności z politykami bezpieczeństwa (np. ISO 27001), ale także skuteczny sposób na ograniczenie tzw. ataków typu „plug and play”, gdzie ktoś podpina nieautoryzowane urządzenie do wolnego portu. W praktyce, np. w dużych biurach czy na uczelniach, 802.1X umożliwia granularne zarządzanie dostępem i szybkie wycofanie uprawnień, jeśli pracownik opuszcza firmę. To rozwiązanie bardzo często łączy się z innymi technologiami, jak VLAN czy NAC (Network Access Control), co pozwala na jeszcze większą kontrolę i automatyzację procesów bezpieczeństwa. Najważniejsze, że 802.1X działa jeszcze zanim system operacyjny uzyska pełny dostęp do sieci, co czyni go wyjątkowo skutecznym narzędziem prewencji.
Pytanie 15

Jaką metodę należy zastosować, aby chronić dane przesyłane w sieci przed działaniem sniffera?

A. Wykorzystanie antydialera
B. Skanowanie za pomocą programu antywirusowego
C. Zmiana hasła konta użytkownika
D. Szyfrowanie danych w sieci
Szyfrowanie danych w sieci to kluczowy proces, który znacząco zwiększa bezpieczeństwo przesyłanych informacji. Sniffer to narzędzie służące do podsłuchiwania ruchu w sieci, co oznacza, że atakujący może przechwytywać dane takie jak hasła, numery kart kredytowych czy inne wrażliwe informacje. Szyfrowanie danych sprawia, że nawet jeśli te dane zostaną przechwycone, będą nieczytelne dla osób trzecich. Przykładem szyfrowania jest protokół HTTPS, który jest szeroko stosowany w Internecie do zabezpieczania komunikacji między przeglądarką a serwerem. Dzięki zastosowaniu szyfrowania, dane są kodowane za pomocą algorytmów takich jak AES czy RSA, co sprawia, że tylko uprawnione osoby z odpowiednim kluczem mogą je odczytać. Wdrożenie szyfrowania w transmitowanych danych jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które zalecają zabezpieczanie wszystkich wrażliwych informacji w celu ochrony prywatności i integralności danych.
Pytanie 16

Do zakończenia kabla skręcanego wtykiem 8P8C wykorzystuje się

A. zaciskarkę do wtyków RJ-45
B. spawarkę światłowodową
C. narzędzie uderzeniowe
D. zaciskarkę do złączy typu F
Zaciskarka do wtyków RJ-45 jest narzędziem niezbędnym do zakończenia skrętek, które są powszechnie stosowane w sieciach Ethernet. Wtyki RJ-45, znane również jako wtyki 8P8C, mają osiem pinów, które muszą być odpowiednio umieszczone i zabezpieczone w obudowie wtyku. Proces zaciskania polega na wprowadzeniu skrętek do wtyku, a następnie użyciu zaciskarki do trwałego ściśnięcia metalowych styków wtyku, co zapewnia solidne połączenie elektryczne. W branży telekomunikacyjnej i informatycznej, stosowanie zaciskarki do RJ-45 jest standardową praktyką, szczególnie w instalacjach sieciowych. Umożliwia to tworzenie niestandardowych kabli Ethernet o różnych długościach, co znacznie ułatwia konfigurację i organizację sieci. Dobrą praktyką jest również przestrzeganie kolorów okablowania zgodnie z normą T568A lub T568B, co zapewnia spójność i poprawność połączeń. Ponadto, używanie zaciskarki do RJ-45 pozwala na łatwe naprawy kabli oraz ich rekonfiguracje, co jest niezwykle istotne w dynamicznie zmieniającym się środowisku IT.
Pytanie 17

Jakie oznaczenie według normy ISO/IEC 11801:2002 definiuje skrętkę foliowaną, przy czym wszystkie pary żył są ekranowane folią?

A. U/UTP
B. F/FTP
C. S/FTP
D. F/UTP
Wybór innych oznaczeń związanych z typami skrętek nie oddaje prawidłowo charakterystyki F/UTP. Zaczynając od S/FTP, jest to skrętka, gdzie każda para żył jest ekranowana osobno, a dodatkowo cały kabel jest otoczony ekranem, co zapewnia wysoki poziom ochrony, ale zdecydowanie różni się od tego, co oferuje F/UTP – oznaczającego ekranowanie tylko par żył. U/UTP wskazuje na kabel nieekranowany, co jest użyteczne w mniej zakłóconych środowiskach, lecz nie dostarcza ochrony, jaką oferują typy ekranowane, przez co jest mniej zalecany w miejscach o wysokim natężeniu zakłóceń elektromagnetycznych. F/FTP natomiast wskazuje, że cały kabel jest ekranowany folią, co mogłoby wydawać się korzystniejsze, jednakże nie odpowiada specyfikacji pytania dotyczącego skrętki foliowanej, gdzie ekranowanie dotyczy jedynie par. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi polegają na myleniu stopnia ekranowania oraz nieprawidłowym interpretowaniu oznaczeń, co może skutkować wyborem niewłaściwego typu kabla do danej aplikacji. W praktyce, dobór odpowiedniego typu skrętki jest kluczowy dla zapewnienia optymalnej wydajności sieci oraz bezpieczeństwa przesyłanych danych.
Pytanie 18

W sieci o adresie 192.168.0.64/26 drukarka sieciowa powinna uzyskać ostatni adres z dostępnej puli. Który to adres?

A. 192.168.0.94
B. 192.168.0.254
C. 192.168.0.190
D. 192.168.0.126
Wybór adresów takich jak 192.168.0.94, 192.168.0.190 czy 192.168.0.254 wskazuje na brak zrozumienia zasad subnettingu oraz adresacji IP. Adres 192.168.0.94 znajduje się w innym zakresie adresów, a jego przypisanie do podsieci 192.168.0.64/26 jest niemożliwe, ponieważ nie jest on częścią tej samej podsieci, co oznacza, że nie spełnia wymogów związanych z masą /26. Ponadto, adres 192.168.0.190 leży poza zakresem przydzielonym przez maskę /26, co czyni go nieodpowiednim wyborem. Z kolei adres 192.168.0.254 jest zarezerwowany dla innego segmentu sieci i nie jest dostępny w podsieci 192.168.0.64/26. Często popełnianym błędem jest nieprawidłowe obliczanie dostępnych adresów hostów i nieznajomość zasad, jakie rządzą przydzielaniem adresów IP. Aby zrozumieć, dlaczego odpowiedzi te są błędne, warto zaznaczyć, że adresacja IP opiera się na regułach, które określają zakresy dla różnych masek podsieci. Użytkownicy często mogą pomylić, jakie adresy IP są dostępne w danej podsieci, co prowadzi do nieporozumień w praktyce. Zrozumienie, które adresy są dostępne do przydziału, jest kluczowe w zarządzaniu siecią i unikanie konfliktów adresowych, dlatego umiejętność subnettingu i czytania maski podsieci jest niezwykle istotna w pracy administratora sieci.
Pytanie 19

Ransomware to rodzaj szkodliwego oprogramowania, które

A. szyfruje lub blokuje dane w celu wyłudzenia okupu.
B. ukrywa pliki lub procesy, aby wspierać kontrolę nad zainfekowanym komputerem.
C. rejestruje naciskane przez użytkownika klawisze.
D. używa zainfekowanego komputera do rozsyłania wiadomości spam.
Zrozumienie zagrożeń związanych z cyberbezpieczeństwem wymaga szczegółowego przemyślenia różnych typów złośliwego oprogramowania, w tym ransomware, które nie należy mylić z innymi formami ataków. Oprogramowanie, które wykorzystuje zainfekowany komputer do rozsyłania spamu, to typ malware znany jako botnet, który działa na zupełnie innych zasadach, koncentrując się na wykorzystaniu mocy obliczeniowej zainfekowanych urządzeń do masowych ataków, takich jak spamowanie lub przeprowadzanie ataków DDoS. Z kolei rejestrowanie sekwencji klawiszy, czyli keylogging, to technika stosowana przez niektóre rodzaje złośliwego oprogramowania, ale nie jest to związane z ransomware. Keyloggerzy zbierają dane osobowe użytkowników, takie jak hasła, co prowadzi do kradzieży tożsamości, ale nie blokują ani nie szyfrują danych. Ukrywanie plików lub procesów w celu utrzymania kontroli nad zainfekowanym systemem jest z kolei charakterystyczne dla rootkitów, które mają na celu ukrywanie obecności złośliwego oprogramowania w systemie, co także jest różne od działania ransomware. Warto zrozumieć, że każdy typ złośliwego oprogramowania ma swoje unikalne cele oraz metody działania, co podkreśla znaczenie zróżnicowanego podejścia do zabezpieczeń. Aby skutecznie bronić się przed zagrożeniami, organizacje powinny przyjąć kompleksowe strategie oparte na aktualnych standardach branżowych, takich jak NIST Cybersecurity Framework, oraz wprowadzić wielowarstwowe zabezpieczenia.
Pytanie 20

Aby zabezpieczyć system Windows przed nieautoryzowanym dostępem poprzez ograniczenie liczby nieudanych prób logowania, należy ustawić

A. Zasady grup, Opcje zabezpieczeń
B. Zasady grup, Zasady konta
C. Panel Sterowania, Konta użytkowników
D. Panel Sterowania, Zaporę systemu Windows
Niepoprawne odpowiedzi koncentrują się na aspektach, które nie są bezpośrednio związane z właściwym zabezpieczeniem systemu Windows przed włamaniami. W przypadku pierwszej odpowiedzi, panel sterowania i zapora systemu Windows, chociaż są istotne dla ochrony systemu, nie oferują bezpośredniego mechanizmu ograniczania liczby nieudanych prób logowania. Zaporę można wykorzystać do blokowania nieautoryzowanego dostępu do sieci, ale nie radzi sobie z problemem logowania na poziomie użytkownika. Ponadto, w kontekście zabezpieczeń, mało prawdopodobne jest, aby sama konfiguracja zapory mogła skutecznie zapobiec atakom opartym na próbach odgadnięcia haseł. Z drugiej strony, odpowiedzi odnoszące się do kont użytkowników mogą być mylone z innymi aspektami zarządzania kontami, ale nie zawierają kluczowych mechanizmów polityki blokad i audytu, które są wbudowane w zasady grup. Zasady grup są bardziej kompleksowe i zapewniają centralne zarządzanie, co jest krytyczne dla organizacji, które pragną utrzymać wysoki poziom bezpieczeństwa. Nieprawidłowe podejście do zabezpieczeń często wynika z niedostatecznego zrozumienia hierarchii oraz funkcjonalności narzędzi dostępnych w systemie operacyjnym, co prowadzi do błędnych wyborów w kontekście zabezpieczania systemu.
Pytanie 21

Maksymalny promień zgięcia przy montażu kabla U/UTP kategorii 5E powinien wynosić

A. osiem średnic kabla
B. dwie średnice kabla
C. sześć średnic kabla
D. cztery średnice kabla
Wybór odpowiedzi osiem średnic kabla jako minimalnego promienia zgięcia opiera się na kluczowych zasadach dotyczących instalacji kabli. Odpowiedzi takie jak cztery, dwie czy sześć średnic są błędne, ponieważ ignorują fundamentalne zasady dotyczące ochrony kabli przed uszkodzeniami mechanicznymi. Zgięcie kabla w mniejszych promieniach prowadzi do ryzyka naruszenia struktury przewodów, co może skutkować degradacją jakości sygnału i zwiększonymi stratami. Często spotykanym błędem w myśleniu jest przekonanie, że oszczędzanie miejsca lub przyspieszanie instalacji można osiągnąć poprzez zginanie kabli w mniejszych promieniach. Tego rodzaju praktyki mogą być nie tylko niezgodne z zaleceniami producentów kabli, ale również prowadzić do długofalowych problemów z wydajnością sieci. Standardy takie jak TIA/EIA-568-B oraz ISO/IEC 11801 jasno określają minimalne wymagania dotyczące promieni zgięcia, które są niezbędne do zapewnienia niezawodności i długowieczności systemów kablowych. Dlatego kluczowe jest, aby zawsze przestrzegać tych norm, aby uniknąć problemów z instalacją i utrzymaniem kabli, które mogą prowadzić do kosztownych napraw lub wymiany sprzętu.
Pytanie 22

Która z kombinacji: protokół – warstwa, w której dany protokół działa, jest poprawnie zestawiona według modelu TCP/IP?

A. IGMP - warstwa Internetu
B. ICMP - warstwa aplikacji
C. DHCP – warstwa dostępu do sieci
D. RARP – warstwa transportowa
Wybór RARP (Reverse Address Resolution Protocol) jako protokołu warstwy transportowej jest błędny, ponieważ RARP działa na warstwie łącza danych. Służy do mapowania adresów IP na adresy MAC, co jest kluczowe w kontekście lokalnych sieci komputerowych, gdzie urządzenia muszą znać adresy fizyczne dla udanej komunikacji. Przemieszczając się do kolejnej opcji, DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) to protokół używany do automatycznej konfiguracji urządzeń w sieci, jednak działa on na warstwie aplikacji, a nie dostępu do sieci. Wiele osób myli DHCP z operacjami na niższych warstwach, ponieważ jego funkcjonalność wpływa na sposób, w jaki urządzenia związane są z siecią. ICMP (Internet Control Message Protocol) pełni rolę komunikacyjną między węzłami w sieci, jednak również działa na warstwie Internetu, a nie aplikacji. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych nieprawidłowych wniosków mogą obejmować zrozumienie protokołów jako jedynie narzędzi do komunikacji na poziomie użytkownika, podczas gdy wiele z nich operuje na znacznie niższych warstwach, pełniąc różne funkcje w zakresie zarządzania ruchem sieciowym oraz konfiguracji adresów.
Pytanie 23

Jakie jest odpowiednik maski 255.255.252.0 w postaci prefiksu?

A. /23
B. /24
C. /25
D. 122
Czasem ludzie mylą prefiksy takie jak /24, /23 czy /25 z maską 255.255.252.0, ale to trochę inna bajka. Prefiks /24 używa 24 bity do identyfikacji podsieci i daje maksymalnie 256 adresów w danej podsieci (to 2^8), co sprawdza się w małych sieciach. Prefiks /23 to z kolei już 512 adresów (2^9), co może być ok dla nieco większych środowisk, ale nadal to nie jest duża maszynka. A /25 to tylko 128 adresów (2^7) i to już jest za mało dla dużych zastosowań. Dużym błędem jest myślenie tylko o liczbie adresów, a nie o tym, jak sieć ma być zorganizowana. Zrozumienie, jak maski i prefiksy wpływają na organizację adresów IP, jest mega ważne w projektowaniu sieci. Jak coś pomylisz w tej kwestii, to mogą być kłopoty z komunikacją i zarządzaniem ruchem. Ważne, by pamiętać, że wybór odpowiednich masek to nie tylko liczba adresów, ale też ogólna efektywność i bezpieczeństwo w sieci, więc warto się z tym dobrze zapoznać przed podjęciem decyzji.
Pytanie 24

Protokół TCP (Transmission Control Protocol) funkcjonuje w trybie

A. bezpołączeniowym
B. hybrydowym
C. połączeniowym
D. sekwencyjnym
Protokół TCP (Transmission Control Protocol) działa w trybie połączeniowym, co oznacza, że przed przesłaniem danych ustanawia połączenie między nadawcą a odbiorcą. W trakcie tego procesu używany jest mechanizm tzw. trójfazowego uzgadniania, znanego jako 'three-way handshake', który polega na wymianie komunikatów SYN i ACK. Dzięki temu możliwe jest zapewnienie, że dane są przesyłane poprawnie, a w przypadku utraty pakietów, protokół TCP gwarantuje ich retransmisję. To podejście jest szczególnie ważne w aplikacjach wymagających niezawodności, takich jak transfer plików (FTP) czy przeglądanie stron internetowych (HTTP). Połączeniowy charakter TCP sprawia, że protokół ten jest w stanie zarządzać wieloma sesjami jednocześnie, co jest istotne w kontekście współczesnych sieci komputerowych, gdzie wiele urządzeń komunikuje się ze sobą w tym samym czasie. TCP wprowadza także mechanizmy kontroli przepływu oraz kontroli błędów, co czyni go jednym z najważniejszych protokołów w komunikacji internetowej i standardem de facto dla przesyłania danych w Internecie.
Pytanie 25

Aby utworzyć kontroler domeny w środowisku systemów Windows Server na lokalnym serwerze, należy zainstalować rolę

A. usług LDS w Active Directory
B. usług certyfikatów w Active Directory
C. usług domenowej w Active Directory
D. usług zarządzania prawami dostępu w Active Directory
Utworzenie kontrolera domeny w środowisku Windows Server jest kluczowym krokiem w ustanawianiu struktury Active Directory, a odpowiedzialna za to rola to usługi domenowej w usłudze Active Directory. Ta rola pozwala na zarządzanie zasobami sieciowymi, takimi jak komputery, użytkownicy i grupy, w centralny sposób. Kontroler domeny jest odpowiedzialny za autoryzację i uwierzytelnianie użytkowników oraz komputerów w sieci, co jest fundamentalne dla zabezpieczenia dostępu do zasobów. Przykładem zastosowania tej roli może być zbudowanie infrastruktury IT w firmie, gdzie kontroler domeny umożliwia wdrożenie polityk grupowych, co z kolei ułatwia zarządzanie konfiguracjami komputerów i bezpieczeństwem. Standardy branżowe, takie jak ITIL, podkreślają znaczenie posiadania dobrze zorganizowanej struktury zarządzania IT, a usługi domenowe w Active Directory są kluczowym elementem tej struktury, wspierającym zautomatyzowane zarządzanie oraz centralizację usług.
Pytanie 26

Jak wygląda ścieżka sieciowa do folderu pliki, który jest udostępniony pod nazwą dane jako ukryty zasób?

A. \pliki
B. \pliki$
C. \dane$
D. \dane
Odpowiedź \dane$ jest poprawna, ponieważ w systemach Windows oznaczenie znaku dolara ('$') na końcu ścieżki wskazuje, że folder jest udostępniony jako zasób ukryty. Taki sposób oznaczania zasobów jest zgodny z konwencją stosowaną w sieciach Windows, gdzie ukryte zasoby są niewidoczne dla użytkowników, którzy nie mają odpowiednich uprawnień. Umożliwia to większe bezpieczeństwo i kontrolę dostępu do danych, co jest kluczowe w środowiskach z wieloma użytkownikami. Na przykład, jeśli organizacja ma folder z wrażliwymi danymi, udostępnienie go jako zasobu ukrytego uniemożliwia przypadkowe przeglądanie zawartości przez niepowołane osoby. W praktyce, dostęp do ukrytych zasobów wymaga znajomości dokładnej ścieżki do folderu, co minimalizuje ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Warto również zauważyć, że zasoby ukryte są często stosowane do przechowywania plików konfiguracyjnych lub krytycznych danych, które nie powinny być dostępne dla standardowych użytkowników.
Pytanie 27

Które z poniższych urządzeń pozwala na bezprzewodowe łączenie się z siecią lokalną opartą na kablu?

A. Punkt dostępowy
B. Przełącznik
C. Modem
D. Media konwerter
Punkt dostępowy, znany również jako access point, jest kluczowym urządzeniem w kontekście bezprzewodowych sieci lokalnych. Jego głównym zadaniem jest umożliwienie urządzeniom bezprzewodowym, takim jak laptopy, smartfony czy tablety, dostępu do kablowej sieci lokalnej. Punkty dostępowe działają na zasadzie połączenia z routerem lub przełącznikiem za pomocą kabla Ethernet, a następnie transmitują sygnał bezprzewodowy w określonym zasięgu, co pozwala użytkownikom na wygodne korzystanie z internetu bez konieczności używania kabli. Standardy takie jak IEEE 802.11, powszechnie znane jako Wi-Fi, definiują parametry pracy punktów dostępowych, w tym szybkości transmisji danych oraz zakresy częstotliwości. Dzięki implementacji punktów dostępowych w biurach, szkołach czy przestrzeniach publicznych, można zapewnić użytkownikom mobilny dostęp do sieci, co jest niezbędne w dobie pracy zdalnej i mobilności. Przykładem zastosowania punktów dostępowych są sieci hot-spot w kawiarniach lub na lotniskach, gdzie użytkownicy mogą łączyć się z internetem w sposób elastyczny i wygodny.
Pytanie 28

Jaką wartość ma domyślna maska dla adresu IP klasy B?

A. 255.255.255.0
B. 255.0.0.0
C. 255.255.0.0
D. 255.255.255.255
Domyślna maska dla adresu IP klasy B to 255.255.0.0. Oznacza to, że pierwsze dwa oktety adresu IP (16 bitów) są zarezerwowane na identyfikator sieciowy, podczas gdy pozostałe dwa oktety (16 bitów) mogą być wykorzystywane do identyfikacji poszczególnych hostów w tej sieci. Ta struktura pozwala na obsługę dużej liczby hostów, co czyni ją idealną do zastosowań w średnich i dużych sieciach. Na przykład, w sieci klasy B z maską 255.255.0.0 można zaadresować do 65,534 hostów (2^16 - 2, gdzie 2 odejmujemy z powodu adresu sieci oraz adresu rozgłoszeniowego). Użycie klasy B i odpowiedniej maski pozwala na efektywne zarządzanie adresacją IP w organizacjach, które wymagają dużej liczby unikalnych adresów, takich jak uczelnie czy duże przedsiębiorstwa. W praktyce, często wykorzystuje się tę maskę w połączeniu z protokołami routingu, aby zapewnić optymalne przesyłanie danych w sieciach rozległych (WAN).
Pytanie 29

Jak nazywa się topologia fizyczna, w której wszystkie urządzenia sieciowe są połączone z jednym centralnym urządzeniem?

A. pierścienia
B. drzewa
C. siatki
D. gwiazdy
Topologia gwiazdy to jedna z najpopularniejszych architektur sieciowych, w której wszystkie urządzenia, takie jak komputery i drukarki, są połączone z centralnym urządzeniem, zazwyczaj przełącznikiem lub hubem. Taki układ zapewnia łatwą konserwację i diagnozowanie problemów, gdyż ewentualne awarie jednego z węzłów nie wpływają na funkcjonowanie pozostałych urządzeń. Przykładem zastosowania topologii gwiazdy może być lokalna sieć komputerowa w biurze, gdzie wszystkie stacje robocze są podłączone do jednego przełącznika. Standardy takie jak Ethernet oraz protokoły sieciowe, takie jak TCP/IP, zostały zaprojektowane z myślą o pracy w takich strukturach. Zastosowanie topologii gwiazdy ułatwia także skalowanie sieci – wystarczy dodać nowe urządzenie do centralnego przełącznika, co czyni ją elastyczną i odpowiednią dla rozwijających się środowisk biurowych.
Pytanie 30

Jakie oprogramowanie do wirtualizacji jest dostępne jako rola w systemie Windows Server 2019?

A. Virtual Box
B. Virtual PC
C. Hyper-V
D. VMware
Hyper-V to zaawansowane oprogramowanie do wirtualizacji, które jest dostępne jako rola w systemie Windows Server 2019. Umożliwia ono tworzenie i zarządzanie wirtualnymi maszynami (VM), co pozwala na efektywne wykorzystanie zasobów serwera fizycznego. Hyper-V obsługuje różne systemy operacyjne, co czyni go elastycznym narzędziem dla administratorów IT. Przykładowo, dzięki Hyper-V można uruchamiać wiele serwerów na jednym fizycznym urządzeniu, co znacząco obniża koszty sprzętowe oraz zmniejsza zużycie energii. Hyper-V wspiera również funkcje takie jak migracja maszyn wirtualnych, co pozwala na przenoszenie VM między hostami bez przerywania ich pracy. W kontekście standardów branżowych, Hyper-V spełnia wymogi wielu organizacji dotyczące efektywności i bezpieczeństwa, oferując mechanizmy izolacji i zarządzania zasobami. Dodatkowo, integracja z powiązanymi technologiami Microsoft, takimi jak System Center, umożliwia zaawansowane zarządzanie infrastrukturą wirtualną, co czyni Hyper-V preferowanym rozwiązaniem dla wielu przedsiębiorstw.
Pytanie 31

Do właściwości pojedynczego konta użytkownika w systemie Windows Serwer zalicza się

A. maksymalna objętość pulpitu użytkownika
B. maksymalna objętość profilu użytkownika
C. maksymalna objętość pojedynczego pliku, który użytkownik może zapisać na dysku serwera
D. numer telefonu, na który serwer ma oddzwonić w przypadku nawiązania połączenia telefonicznego przez tego użytkownika
Odpowiedzi dotyczące maksymalnej wielkości pojedynczego pliku, maksymalnej wielkości pulpitu użytkownika oraz maksymalnej wielkości profilu użytkownika są niepoprawne w kontekście cech pojedynczego konta użytkownika w systemie Windows Serwer. Pojedyncze konto użytkownika nie ma zdefiniowanej maksymalnej wielkości pliku, którą użytkownik mógłby zapisać na dysku serwera, ponieważ zależy to od ustawień systemowych oraz polityk grupowych, które mogą być zastosowane w danej infrastrukturze IT. Kolejnym błędnym założeniem jest to, iż maksymalna wielkość pulpitu użytkownika jest określona na poziomie konta. W rzeczywistości, pulpit jest przestrzenią roboczą, której rozmiar i wygląd można dostosować indywidualnie przez każdego użytkownika, a nie przez administratorów jako cechę konta. Wreszcie, maksymalna wielkość profilu użytkownika jest kwestią ograniczeń systemowych, a nie cechą przypisaną do konta. Profile użytkowników w Windows Serwer mogą mieć limitowane rozmiary, ale to nie jest właściwość konta samego w sobie. Te nieporozumienia mogą wynikać z mylnego założenia, że wszystkie parametry związane z użytkownikiem są sztywno określone przy tworzeniu konta, podczas gdy w rzeczywistości wiele z tych właściwości zależy od polityki IT oraz funkcji zarządzania, które są stosowane w danej organizacji.
Pytanie 32

Do ilu sieci należą komputery o podanych w tabeli adresach IP i standardowej masce sieci?

komputer 1172.16.15.5
komputer 2172.18.15.6
komputer 3172.18.16.7
komputer 4172.20.16.8
komputer 5172.20.16.9
komputer 6172.21.15.10

A. Dwóch.
B. Sześciu.
C. Czterech.
D. Jednej.
Wybierając jedną z pozostałych odpowiedzi, można popaść w błąd związany z interpretacją adresacji IP i stosowania masek podsieci. Niektórzy mogą myśleć, że komputery o adresach IP 172.16.1.10, 172.18.2.20, 172.20.3.30 i 172.21.4.40 należą do mniej niż czterech różnych sieci, co jest nieprawidłowe. Przy masce 255.255.0.0, pierwsze dwa oktety adresu IP służą do identyfikacji sieci, co oznacza, że każdy z kombinowanych adresów IP z różnych drugich oktetów, takich jak 16, 18, 20 i 21, stanowi odrębną sieć. Często występującym błędem jest pomijanie znaczenia drugiego oktetu w adresie IP, co prowadzi do nieprawidłowego wnioskowania o przynależności do sieci. W praktyce, administratorzy sieci muszą być świadomi, że każdy unikalny adres sieciowy, wynikający z połączenia pierwszych dwóch oktetów, oznacza oddzielną sieć. Dodatkowo, przy projektowaniu sieci, kluczowe jest, aby zrozumieć zasady przydzielania adresów IP, co pozwala na efektywne zarządzanie zasobami w sieciach komputerowych. Zatem wybór odpowiedzi wskazującej na mniejszą liczbę sieci jest prostym błędem w logice adresacji IP oraz interpretacji używanych masek podsieci.
Pytanie 33

Jakie są powody wyświetlania na ekranie komputera informacji, że system wykrył konflikt adresów IP?

A. Inne urządzenie w sieci posiada ten sam adres IP co komputer
B. Adres IP urządzenia jest poza zakresem lokalnych adresów sieciowych
C. Usługa DHCP nie działa w sieci lokalnej
D. W konfiguracji protokołu TCP/IP jest nieprawidłowy adres bramy domyślnej
Musisz wiedzieć, że komunikat o konflikcie adresów IP nie wynika z tego, że adres IP komputera jest spoza zakresu sieci. Gdy tak jest, zazwyczaj po prostu nie masz dostępu do sieci, a nie występuje konflikt. Uważam, że w sieci lokalnej wszystkie urządzenia powinny mieć adresy z jednego zakresu, bo inaczej urządzenie z niewłaściwym adresem nie będzie mogło się skomunikować. Z drugiej strony, brak działającego DHCP nie prowadzi do konfliktów, a raczej zmusza do ręcznej konfiguracji. Jeśli DHCP nie działa, to każde urządzenie powinno mieć swój unikalny adres IP, żeby uniknąć kłopotów. A ustawienie złej bramy domyślnej to też nie to samo co konflikt adresów; to raczej problemy z routingiem i dostępem do innych sieci, często mylone z problemami IP. Zrozumienie, jak przypisywane są adresy IP, jest kluczowe dla zarządzania sieciami.
Pytanie 34

Która z warstw modelu ISO/OSI określa protokół IP (Internet Protocol)?

A. Warstwa sieci
B. Warstwa transportowa
C. Warstwa fizyczna
D. Warstwa danych łącza
Wybór odpowiedzi związanych z warstwą łącza danych, warstwą fizyczną lub warstwą transportową jest niepoprawny, ponieważ każda z tych warstw ma inne funkcje, które nie obejmują definiowania protokołu IP. Warstwa łącza danych odpowiada za bezpośrednią komunikację pomiędzy urządzeniami w tej samej sieci, zarządzając framingiem danych oraz kontrolą błędów. Warstwa fizyczna z kolei zajmuje się przesyłaniem bitów przez medium fizyczne, definiując właściwości elektryczne, mechaniczne i procedury komunikacyjne. W kontekście protokołu IP, warstwa transportowa odpowiada za końcowe przesyłanie danych pomiędzy aplikacjami na różnych urządzeniach, korzystając z protokołów takich jak TCP i UDP, które są niezależne od warstwy sieci. Zrozumienie, że IP działa na warstwie sieci, jest kluczowe, aby uniknąć mylnych założeń, które mogą prowadzić do problemów w projektowaniu i zarządzaniu sieciami. Często pojawia się błąd myślowy polegający na myleniu roli warstw w modelu ISO/OSI, co może prowadzić do nieefektywnego zarządzania infrastrukturą sieciową oraz trudności w rozwiązywaniu problemów związanych z komunikacją w sieci.
Pytanie 35

Najbardziej efektywnym sposobem dodania skrótu do danego programu na pulpitach wszystkich użytkowników w domenie jest

A. mapowanie dysku
B. pobranie aktualizacji Windows
C. ponowna instalacja programu
D. użycie zasad grupy
Użycie zasad grupy, czyli Group Policy, to świetna metoda na dodanie skrótu do programu na pulpitach wszystkich użytkowników w domenie. Dzięki narzędziu GPO, administratorzy mogą w łatwy sposób zarządzać ustawieniami komputerów i użytkowników w sieci. Na przykład, można stworzyć GPO, które automatycznie doda skrót do aplikacji na pulpicie dla wszystkich w danej jednostce organizacyjnej. To naprawdę ułatwia życie, bo zautomatyzowanie tego procesu zmniejsza ryzyko błędów i sprawia, że wszyscy mają spójne środowisko pracy. No i warto zauważyć, że zasady grupy są zgodne z tym, co najlepiej się praktykuje w zarządzaniu IT, bo pozwalają efektywnie wdrażać polityki bezpieczeństwa i standaryzować konfiguracje w organizacji. A to wszystko jest kluczowe, żeby utrzymać porządek w infrastrukturze IT i zadbać o bezpieczeństwo.
Pytanie 36

Jakie protokoły są częścią warstwy transportowej w modelu ISO/OSI?

A. TCP oraz UDP (Transmission Control Protocol i User Datagram Protocol)
B. ARP oraz RARP (Address Resolution Protocol i Reverse Address Resolution Protocol)
C. ICMP oraz RIP (Internet Control Message Protocol i Routing Information Protocol)
D. IP oraz IPX (Internet Protocol i Internetwork Packet Exchange)
TCP (Transmission Control Protocol) oraz UDP (User Datagram Protocol) to dwa kluczowe protokoły warstwy transportowej w modelu ISO/OSI. TCP zapewnia niezawodną, połączeniową komunikację, co oznacza, że gwarantuje dostarczenie danych i ich kolejność. Jest powszechnie używany w zastosowaniach wymagających wysokiej niezawodności, jak przeglądarki internetowe, e-maile czy przesyłanie plików. Przykładem wykorzystania TCP jest protokół HTTP, który jest fundamentem przeglądania sieci. Z kolei UDP, będący protokołem bezpołączeniowym, pozwala na szybszą transmisję danych, co sprawia, że jest idealny do aplikacji, które mogą tolerować utratę pakietów, takich jak przesyłanie strumieniowe audio i wideo czy gry online. Oba protokoły są zgodne z dobrą praktyką projektowania systemów, gdyż są dostosowane do różnych potrzeb aplikacji, co sprawia, że warstwa transportowa jest elastyczna i wydajna.
Pytanie 37

Podaj zakres adresów IP przyporządkowany do klasy A, który jest przeznaczony do użytku prywatnego w sieciach komputerowych?

A. 127.0.0.0-127.255.255.255
B. 192.168.0.0-192.168.255.255
C. 172.16.0.0-172.31.255.255
D. 10.0.0.0-10.255.255.255
Adresy IP klasy A, które są przeznaczone do adresacji prywatnej, obejmują zakres od 10.0.0.0 do 10.255.255.255. Klasa A to jedna z klas adresowych zdefiniowanych w standardzie IPv4, który dzieli adresy IP na różne klasy w zależności od ich pierwszych bitów. Adresy z tej klasy mogą być używane w dużych sieciach korporacyjnych, ponieważ oferują ogromną przestrzeń adresową. W praktyce, adresy prywatne, takie jak te z zakresu 10.0.0.0/8, są często wykorzystywane w sieciach lokalnych (LAN), co pozwala na oszczędność publicznych adresów IP. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami IETF (Internet Engineering Task Force) w dokumentach RFC 1918, które definiują prywatne adresy IP. Umożliwia to organizacjom wdrażanie rozwiązań z zakresu NAT (Network Address Translation), co dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo i elastyczność adresacji sieciowej. Wykorzystanie tego zakresu pozwala na jednoczesne korzystanie z wielu adresów IP w różnych oddziałach tej samej firmy bez konfliktów, co jest kluczowe w rozwoju i zarządzaniu złożonymi infrastrukturami IT.
Pytanie 38

Jakie urządzenie należy wykorzystać, aby połączyć lokalną sieć z Internetem dostarczanym przez operatora telekomunikacyjnego?

A. Przełącznik warstwy 3
B. Konwerter mediów
C. Punkt dostępu
D. Ruter ADSL
Ruter ADSL jest urządzeniem, które łączy lokalną sieć komputerową z Internetem dostarczanym przez operatora telekomunikacyjnego. Działa on na zasadzie modulacji sygnału ADSL, co pozwala na jednoczesne przesyłanie danych przez linię telefoniczną, bez zakłócania połączeń głosowych. Ruter ADSL pełni funkcję bramy do sieci, umożliwiając podłączenie wielu urządzeń w sieci lokalnej do jednego połączenia internetowego. Zazwyczaj wyposażony jest w porty LAN, przez które można podłączyć komputery, drukarki oraz inne urządzenia. Przykładem zastosowania może być domowa sieć, gdzie ruter ADSL łączy się z modemem telefonicznym, a następnie rozdziela sygnał na różne urządzenia w sieci. Dodatkowo, rutery ADSL często zawierają funkcje zarządzania jakością usług (QoS) oraz zabezpieczenia, takie jak firewall, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa sieci. Warto również zauważyć, że rutery ADSL są standardowym rozwiązaniem w przypadku lokalnych sieci, które korzystają z technologii xDSL i są szeroko stosowane w domach oraz małych biurach.
Pytanie 39

Protokół wykorzystywany do wymiany wiadomości kontrolnych pomiędzy urządzeniami w sieci, takich jak żądanie echa, to

A. SNMP
B. IGMP
C. ICMP
D. SSMP
ICMP, czyli Internet Control Message Protocol, jest kluczowym protokołem w warstwie sieciowej modelu OSI, który służy do wymiany komunikatów kontrolnych między urządzeniami w sieci. Protokół ten jest powszechnie stosowany do diagnostyki i zarządzania siecią, umożliwiając przesyłanie informacji o stanie połączeń sieciowych. Przykładem zastosowania ICMP jest polecenie 'ping', które wysyła żądanie echa do określonego adresu IP w celu sprawdzenia, czy urządzenie jest dostępne i jak długo trwa odpowiedź. Użycie ICMP do monitorowania dostępności i czasu odpowiedzi serwerów jest standardową praktyką w administracji sieciowej. ICMP odgrywa również istotną rolę w raportowaniu błędów, takich jak informowanie nadawcy o tym, że pakiet danych nie mógł dotrzeć do celu. W kontekście standardów, ICMP jest dokumentowany w serii RFC, co zapewnia jego uniwersalne zastosowanie w różnych systemach operacyjnych i urządzeniach sieciowych.
Pytanie 40

Polecenie dsadd służy do

A. usuwania użytkowników, grup, komputerów, kontaktów oraz jednostek organizacyjnych z usług Active Directory
B. przenoszenia obiektów w ramach jednej domeny
C. dodawania użytkowników, grup, komputerów, kontaktów oraz jednostek organizacyjnych do usług Active Directory
D. modyfikacji właściwości obiektów w katalogu
Polecenie dsadd jest kluczowym narzędziem w administracji usługi Active Directory, ponieważ umożliwia dodawanie nowych obiektów, takich jak użytkownicy, grupy, komputery, kontakty oraz jednostki organizacyjne. W praktyce, administratorzy sieci używają tego polecenia do efektywnego zarządzania zasobami w organizacji. Przykładowo, gdy nowy pracownik dołącza do firmy, administrator może szybko utworzyć nowe konto użytkownika przy pomocy dsadd, co pozwala mu na dostęp do zasobów sieci. Dodatkowo, dzięki możliwości tworzenia grup, administratorzy mogą przypisywać różne uprawnienia do grup, co ułatwia zarządzanie dostępem. W kontekście standardów branżowych, stosowanie Active Directory oraz narzędzi takich jak dsadd jest zalecane w celu zapewnienia spójności i bezpieczeństwa w zarządzaniu zasobami IT. Obiektowe podejście do zarządzania użytkownikami i zasobami w Active Directory jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania infrastrukturą IT.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej