Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik fotografii i multimediów
  • Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
  • Data rozpoczęcia: 1 czerwca 2025 20:38
  • Data zakończenia: 1 czerwca 2025 21:04

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jaką wartość przysłony należy ustawić, aby uzyskać największą głębię ostrości?

A. f/1.4
B. f/22
C. f/2.8
D. f/4
Ustawienie wartości przysłony na f/22 jest najlepszym wyborem, gdy celem jest uzyskanie maksymalnej głębi ostrości w fotografii. Głębia ostrości to obszar przed i za punktem ostrości, który pozostaje wyraźny. Im wyższa wartość przysłony, tym mniejsza ilość światła dociera do matrycy lub filmu, co skutkuje większym zakresem ostrości. W praktyce, przysłona f/22 pozwala uzyskać głębię ostrości, która obejmuje zarówno bliskie, jak i dalekie obiekty, co jest szczególnie przydatne w krajobrazach, architekturze czy fotografii makro. Warto dodać, że przy bardzo dużych wartościach przysłony może wystąpić zjawisko dyfrakcji, które wpływa na ostrość zdjęcia. Niemniej jednak, f/22 jest standardem w sytuacjach, gdzie głębia ostrości odgrywa kluczową rolę. Warto także pamiętać, że przy takim ustawieniu przysłony będziesz musiał odpowiednio dostosować czas naświetlania lub ISO, aby uzyskać dobrze naświetlone zdjęcie.
Pytanie 2

Jakiego negatywowego materiału średnioformatowego należy użyć do wykonania zdjęć małemu dziecku w naturalnym świetle w pomieszczeniu o niskim natężeniu oświetlenia?

A. Typ 135 o czułości ISO 50
B. Typ 135 o czułości ISO 200
C. Typ 220 o czułości ISO 50
D. Typ 220 o czułości ISO 200
Wybór materiału negatywowego typu 220 o czułości ISO 200 jest odpowiedni do fotografowania małych dzieci w warunkach niskiego oświetlenia, ponieważ ten typ filmu ma większe wymiary, co pozwala na uzyskanie wyższej jakości obrazu oraz lepszej szczegółowości w porównaniu do filmu typu 135. Czułość ISO 200 jest również optymalna, ponieważ zapewnia równowagę pomiędzy wystarczającą ilością światła a minimalizacją szumów, co jest szczególnie ważne w słabo oświetlonych pomieszczeniach. Użycie filmu o wyższej czułości, na przykład ISO 400, mogłoby być korzystne, ale w tym przypadku ISO 200 pozwala na uzyskanie bardziej naturalnych kolorów i lepszej reprodukcji tonów skóry, co jest kluczowe przy fotografowaniu dzieci. W praktyce, takie podejście sprawdza się w zastosowaniach portretowych, gdzie istotne jest uchwycenie detali i emocji. Dlatego dobór odpowiedniego materiału filmowego nie tylko wpływa na estetykę zdjęć, ale również na ich techniczną jakość, co podkreśla znaczenie znajomości własności filmów w kontekście ogólnych zasad fotografii.
Pytanie 3

Jak dokonuje się pomiaru światła odbitego od obiektu fotografowanego w systemie TTL?

A. przez pryzmat światłomierzem zewnętrznym
B. przez obiektyw światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny
C. przez wizjer światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny
D. bezpośrednio światłomierzem zewnętrznym
Pomiar światła odbitego od fotografowanego obiektu w systemie TTL (Through The Lens) jest kluczowym elementem w fotografii, który opiera się na pomiarze światła bezpośrednio przez obiektyw aparatu. Wbudowany światłomierz analizuje ilość światła, które przechodzi przez obiektyw i pada na matrycę, co pozwala na precyzyjne określenie ekspozycji. Dzięki temu, fotograf może uzyskać optymalne ustawienia przysłony, czasu naświetlania oraz czułości ISO. Przykładem praktycznego zastosowania tej technologii jest fotografowanie w zmiennych warunkach oświetleniowych, gdzie system TTL szybko dostosowuje parametry ekspozycji, co jest szczególnie przydatne w fotografii portretowej czy przyrodniczej. W branży fotograficznej, zastosowanie systemu TTL jest zgodne z najlepszymi praktykami, co prowadzi do stabilnych i przewidywalnych rezultatów. To podejście zapewnia również większą wygodę i efektywność pracy, ponieważ eliminuje potrzebę ręcznego ustawiania parametrów w trudnych warunkach oświetleniowych. Poznanie i zrozumienie działania systemu TTL jest zatem niezbędne dla każdego fotografa, który dąży do uzyskania doskonałych efektów w swojej pracy.
Pytanie 4

Aby zeskanować slajdy z zachowaniem odpowiedniej jasności na obrazie cyfrowym, konieczne jest użycie skanera do oryginałów

A. transparentnych o wysokiej dynamice skanowania
B. transparentnych o niskiej dynamice skanowania
C. refleksyjnych o wysokiej dynamice skanowania
D. refleksyjnych o niskiej dynamice skanowania
Wybór skanera do slajdów transparentnych o dużej dynamice skanowania jest kluczowy dla uzyskania wysokiej jakości obrazu cyfrowego. Transparentne slajdy posiadają unikalną strukturę, która pozwala na lepsze przechwytywanie światła, co wpływa na ostateczną jakość skanowanego obrazu. Duża dynamika skanowania oznacza zdolność skanera do uchwycenia szerokiego zakresu jasności, co jest istotne przy pracy z materiałami fotograficznymi, gdzie detale zarówno w jasnych, jak i ciemnych partiach obrazu są kluczowe. Przykładem zastosowania takiej technologii jest skanowanie slajdów archiwalnych, gdzie wymagane jest zachowanie oryginalnej jakości kolorów i szczegółów. W branży standardem są skanery o rozdzielczości co najmniej 2400 dpi, które, w połączeniu z dużą dynamiką, zapewniają profesjonalne rezultaty. Dodatkowo, podczas skanowania slajdów warto zastosować odpowiednie profile kolorów, co pozwoli na jeszcze lepszą reprodukcję barw i kontrastu. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii cyfrowej i archiwizacji.
Pytanie 5

Gdy liczba przewodnia lampy błyskowej LP=42 przy ISO 100, a wartość przesłony wynosi f/8, z jakiej odległości powinno się oświetlić fotografowany obiekt?

A. 15 m
B. 1 m
C. 5 m
D. 30 m
Poprawna odpowiedź wynika z zastosowania zasady dotyczącej liczby przewodniej lampy błyskowej, która określa, jak daleko możemy oświetlić obiekt przy danym ustawieniu ISO i wartości przysłony. Liczba przewodnia (LP) wynosząca 42 przy ISO 100 oznacza, że przy pełnym otwarciu przysłony (f/1.0) możemy uzyskać oświetlenie na odległość 42 metrów. Jednak przy ustawieniu przysłony f/8, musimy uwzględnić, że każda zmiana wartości przysłony wpływa na ilość światła docierającego do matrycy. Przysłona f/8 zmniejsza ilość światła o 3 stopnie (f/1, 1.4, 2, 2.8, 4, 5.6, 8). Aby obliczyć odległość, musimy podzielić liczbę przewodnią przez wartość przysłony: 42 / 8 = 5.25 m. Ponieważ zaokrąglamy do najbliższej dostępnej opcji, odpowiedzią jest 5 m. Tego typu obliczenia są kluczowe w praktyce fotograficznej i pozwalają na poprawne ustawienie parametrów oświetlenia, co jest istotne w różnych sytuacjach, zwłaszcza w fotografii portretowej oraz produktowej.
Pytanie 6

Różnica między obrazem widzianym w celowniku a obrazem uzyskanym na fotografii nazywana jest

A. błąd otworowy
B. parabola
C. błąd paralaksy
D. akomodacja
Akomodacja to umiejętność oka, by dostosować się do różnych odległości obiektów, zmieniając przy tym kształt soczewki. Chociaż to ważne dla widzenia, nie ma nic wspólnego z błędem paralaksy, o którym mówimy. Oczywiście, akomodacja jest istotna, ale nie wyjaśnia tego fenomenu. Natomiast parabola to termin z matematyki, który kompletnie nie odnosi się do percepcji obrazu w celownikach czy aparatach. Kiedy mylisz te pojęcia, łatwo możesz wyjść na manowce i pomyśleć, że parabola ma coś do powiedzenia w obserwacji wizualnej, ale to nieprawda. Błąd otworowy odnosi się do tego, jak konstrukcja otworów w aparacie wpływa na jakość zdjęcia, ale znów, to nie ma nic wspólnego z błędem paralaksy. W nauce i technice to super ważne, żeby rozróżniać te pojęcia, bo jak się pomyli, to potem można źle interpretować wyniki i pomiary, co może być problematyczne w inżynierii czy naukach ścisłych.
Pytanie 7

Jakiego filtru fotograficznego należy użyć, aby zapewnić prawidłową reprodukcję kolorów na zdjęciu, wykonanym w plenerze z wykorzystaniem światła żarowego?

A. Korekcyjny niebieski
B. Konwersyjny niebieski
C. Konwersyjny łososiowy
D. Korekcyjny łososiowy
Zastosowanie konwersyjnego niebieskiego filtra w kontekście opisanego pytania byłoby błędne, ponieważ niebieski filtr jest używany do korekcji kolorów w odwrotnym przypadku, tj. gdy korzystamy z filmów przeznaczonych do fotografowania w warunkach dziennego światła słonecznego (5600K), a chcemy uzyskać efekt w warunkach sztucznego oświetlenia, jak żarówki (3200K). Wybór korekcyjnego łososiowego filtra również nie przyniósłby pożądanych rezultatów, ponieważ taki filtr jest przeznaczony do użycia w sytuacjach, gdy chcemy zredukować cieplejsze odcienie w already zbalansowanym świetle, co nie jest zgodne z naszym celem. Korekcyjny niebieski filtr, podobnie jak inne niebieskie filtry, ma na celu zredukowanie nadmiaru ciepłych tonów, co jest sprzeczne z celem uzyskania prawidłowej reprodukcji kolorów w scenariuszu, gdzie dominującym źródłem światła jest światło żarowe. Przypadki, w których stosuje się niebieski filtr, powinny być starannie przemyślane, a często prowadzą do chłodniejszych, niepożądanych tonów na zdjęciach, co skutkuje mniej atrakcyjnymi efektami wizualnymi. Zrozumienie tego zagadnienia wymaga znajomości podstaw balansu bieli oraz różnicy między temperaturą barwową zastosowanego filmu a ściśle określonym źródłem światła.
Pytanie 8

Technika uzyskiwania zdjęć, która polega na bezpośrednim oświetleniu powierzchni materiału światłoczułego, na którym znajdują się obiekty o różnym poziomie przezroczystości to

A. luksografia.
B. cyjanotypia.
C. izohelia.
D. bromolej.
Bromolej to technika, w której stosuje się emulsję bromku srebra na podłożu papierowym, co prowadzi do uzyskania obrazu fotograficznego. Pomimo że ta metoda opiera się na naświetleniu, nie jest odpowiednia w kontekście naświetlania obiektów o różnym stopniu przezroczystości, ponieważ głównym celem bromoleju jest uzyskanie obrazu w sposób chemiczny, a nie bezpośrednie odwzorowanie przezroczystości. Izohelia to pojęcie związane z technikami oświetleniowymi, które odnoszą się do rozkładu natężenia światła, ale nie stanowi metody uzyskiwania obrazów na podstawie naświetlenia obiektów. Natomiast cyjanotypia to technika fotograficzna, która wykorzystuje proces chemiczny z użyciem cyjanu żelazowego, co prowadzi do uzyskania niebieskiego obrazu. Choć cyjanotypia również opiera się na zastosowaniu światła, jej mechanizm działania różni się od luksografii, gdyż polega na reakcji chemicznej, a nie na bezpośrednim naświetleniu przezroczystych przedmiotów. Te metody mogą być mylone ze względu na ich związki z fotografią, jednak każda z nich ma swoje specyficzne właściwości i zastosowania, które nie odpowiadają definicji luksografii, co może prowadzić do nieporozumień i błędów w ich interpretacji.
Pytanie 9

Podczas robienia zdjęcia aparatem lustrzanym cyfrowym przy użyciu lamp halogenowych, jaką temperaturę barwową należy ustawić dla balansu bieli?

A. 5600K
B. 3200K
C. 1800K
D. 10000K
Wybór temperatury barwowej 1800K, 10000K czy 5600K nie jest odpowiedni w przypadku lamp halogenowych. Wartość 1800K odnosi się do bardzo ciepłego, niemal czerwonego światła, które nie jest reprezentatywne dla halogenów. Tego rodzaju ustawienie może sprawić, że zdjęcia będą miały nienaturalny, zbyt czerwony odcień. Z kolei 10000K to temperatura barwowa, która odpowiada zimnemu, niebieskiemu światłu, typowemu dla niektórych lamp fluorescencyjnych lub nieba w słoneczny dzień. Ustawienie balansu bieli na tak wysoką wartość spowoduje, że zdjęcia będą wyglądały na zbyt chłodne, co może nie oddać rzeczywistych kolorów obiektu fotografowanego. Z kolei 5600K, które jest standardową wartością dla światła dziennego, także jest niewłaściwe w kontekście oświetlenia halogenowego. Przy tej temperaturze barwowej halogeny będą wydawały się zbyt żółte, co z kolei wpłynie na tonalność zdjęcia. W praktyce, popełniając te błędy, fotograf może uzyskać obrazy, które nie oddają rzeczywistego wyglądu sceny. Zrozumienie różnicy między temperaturami barwowymi oraz ich wpływu na estetykę zdjęcia jest kluczowe dla każdego fotografa, a wybór odpowiedniego balansu bieli powinien być dostosowany do źródła światła, co jest fundamentalną praktyką w fotografii.
Pytanie 10

Obraz utajony tworzy się w trakcie

A. wywoływania
B. zadymiania
C. utrwalania
D. naświetlania
Utrwalanie, zadymianie i wywoływanie to procesy związane z obróbką materiałów światłoczułych, ale nie są odpowiednie do opisu momentu powstawania obrazu utajonego. Utrwalanie jest kluczowym krokiem po naświetlaniu, który stabilizuje obraz, czyniąc go odpornym na światło i umożliwiając jego dalsze eksponowanie. Użycie tego terminu w kontekście powstawania obrazu utajonego jest błędne, ponieważ obraz utajony już istnieje w momencie naświetlania, lecz nie jest widoczny. Z kolei zadymianie odnosi się do techniki używanej w fotografii artystycznej lub efektach specjalnych i nie jest bezpośrednio związane z procesem tworzenia obrazu utajonego. Zrozumienie tych terminów i ich zastosowania w praktyce jest kluczowe, aby uniknąć pomyłek w analizie procesów fotograficznych. Wywoływanie jest procesem, w którym obraz utajony staje się widoczny, jednak nie jest to moment jego powstawania. Pomyłki w tych koncepcjach mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat procesów fotografii oraz ich zastosowań w praktyce, co jest szczególnie istotne dla osób pracujących w dziedzinie fotografii i obrazowania.
Pytanie 11

Jaki plik można zapisać na nośniku, gdzie pozostało 1 MB przestrzeni, bez użycia kompresji?

A. Plik o rozmiarze 10 TB
B. Plik o rozmiarze 10 MB
C. Plik o rozmiarze 10 KB
D. Plik o rozmiarze 10 GB
Wybór plików o większych rozmiarach, takich jak 10 GB, 10 TB czy 10 MB, jest błędny z perspektywy dostępnej przestrzeni dyskowej. Na nośniku, na którym pozostaje tylko 1 MB wolnego miejsca, nie można zapisać plików przekraczających tę limitację. Przykładowo, plik o wielkości 10 GB jest 10 000 razy większy niż dostępna przestrzeń, co sprawia, że jest całkowicie nieodpowiedni do zapisu. Podobnie, plik o wielkości 10 TB jest 10 000 000 razy większy i również nie może być zapisany w tej sytuacji. Z kolei plik o wielkości 10 MB również przekracza dostępne 1 MB, co czyni go niewłaściwym wyborem. Powszechnym błędem jest niedostateczne uwzględnienie jednostek miary przy obliczeniach związanych z przestrzenią dyskową. Użytkownicy często zakładają, że niewielka różnica w rozmiarze pliku nie ma znaczenia, nie zdając sobie sprawy, że każda jednostka ma swoje granice. Kluczowe jest zrozumienie, że 1 MB to nieprzekraczalna granica i przed zapisaniem plików konieczne jest obliczenie całkowitego rozmiaru plików oraz dostępnej przestrzeni. W praktyce, umiejętność precyzyjnego określenia wymagań dotyczących przestrzeni dyskowej jest zasadnicza dla efektywnego zarządzania zasobami IT oraz planowania rozwoju infrastruktury informatycznej.
Pytanie 12

Przygotowując dokumentację dotyczącą sprzętu koniecznego do wykonania reprodukcji obrazów umieszczonych w oprawie za szkłem, należy uwzględnić zakup filtru

A. niebieskiego
B. połówkowego
C. polaryzacyjnego
D. żółtego
Odpowiedź 'polaryzacyjnego' jest prawidłowa, ponieważ filtr polaryzacyjny odgrywa kluczową rolę w redukcji odblasków oraz poprawie kontrastu podczas reprodukcji obrazów znajdujących się za szkłem. W procesie reprodukcji, zwłaszcza w przypadku dzieł sztuki, które są oprawione za szkłem, odblaski świetlne mogą znacząco wpłynąć na jakość fotografii, obniżając widoczność detali i prawidłowe odwzorowanie kolorów. Filtr polaryzacyjny działa na zasadzie eliminowania niepożądanych odblasków, co pozwala na uzyskanie czystszych i bardziej wyraźnych obrazów. W praktyce, stosując filtr polaryzacyjny, można uzyskać znacznie lepsze rezultaty przy fotografowaniu pod kątem, co jest istotne w kontekście reprodukcji. Dodatkowo, zgodnie z dobrą praktyką w fotografii sztuki, stosowanie filtrów polaryzacyjnych jest rekomendowane w celu zapewnienia najwyższej jakości reprodukcji. Warto również wspomnieć, że odpowiednie ustawienie filtra polaryzacyjnego w stosunku do źródła światła może wpłynąć na ostateczny efekt wizualny, co czyni go niezastąpionym narzędziem w tym procesie.
Pytanie 13

W celu zrobienia zdjęcia pokazującego 3/4 postaci ludzkiej w kadrze do kolan użyto planu

A. średni
B. totalny
C. pełny
D. amerykański
Kiedy wybierasz inną odpowiedź, jak 'średni', 'totalny' czy 'pełny', to chyba nie do końca rozumiesz, o co chodzi z tymi planami zdjęciowymi. Plan średni pokazuje postać od pasa w górę, więc nie uwzględnia nóg, co w tym przypadku jest kluczowe. Ujęcie 3/4 powinno pokazywać więcej, żeby oddać całą sytuację. Plan totalny zaś obejmuje całą scenę, a nie tylko postać, co również nie pasuje do pytania. Mieszanie tych terminów to dość powszechny błąd, bo każdy plan ma swoją specyfikę, która wpływa na to, jak widzimy postać i relacje w narracji wizualnej. Zrozumienie tych różnic to podstawa dla każdego, kto chce robić coś w sztuce wizualnej.
Pytanie 14

Korekcja zniekształceń perspektywy występujących w zdjęciach wysokich budynków architektonicznych jest możliwa dzięki zastosowaniu przy fotografowaniu obiektywu

A. fisheye
B. tilt-shift
C. asferycznego
D. lustrzanego
Obiektyw tilt-shift jest specjalistycznym narzędziem przeznaczonym do korekcji zniekształceń perspektywistycznych, które często występują przy fotografowaniu wysokich budynków i innych obiektów architektonicznych. Dzięki możliwości regulacji kąta nachylenia (tilt) i przesunięcia (shift), fotografowie mogą dostosować perspektywę zdjęcia, minimalizując efekt 'zbiegania się' linii pionowych, co jest typowe dla tradycyjnych obiektywów. Przykładowo, podczas fotografowania wieżowców, zastosowanie obiektywu tilt-shift pozwala uzyskać bardziej naturalny wygląd architektury, co jest istotne w fotografii architektonicznej. W praktyce, fotografowie często korzystają z obiektywów tilt-shift w projektach związanych z dokumentacją budowlaną lub w pracy z architektami, gdzie precyzyjne odwzorowanie proporcji jest kluczowe. Standardy branżowe zalecają użycie takich obiektywów w celu uzyskania wysokiej jakości zdjęć, które dobrze oddają rzeczywiste wymiary obiektów, co jest niezbędne w analizach i prezentacjach architektonicznych.
Pytanie 15

Aby uwiecznić szczegół architektoniczny z znacznej odległości, powinno się użyć aparatu fotograficznego z obiektywem

A. standardowym
B. rybie oko
C. długoogniskowym
D. krótkoogniskowym
W fotografii detali architektonicznych z dużej odległości, wybór nieodpowiedniego obiektywu może znacząco wpłynąć na jakość uzyskiwanych zdjęć. Obiektywy standardowe, które mają ogniskową w okolicach 50 mm, są przeznaczone do ujęć bardziej uniwersalnych, ale przy fotografowaniu z daleka nie zapewnią one odpowiedniej kompresji obrazu ani wyraźnego uwydatnienia detali. Takie podejście często prowadzi do rozmycia kluczowych elementów architektonicznych i niewłaściwego oddania proporcji, co jest szczególnie istotne w kontekście architektury. Również obiektywy krótkoogniskowe, zazwyczaj mające ogniskową poniżej 35 mm, są przeznaczone do szerokokątnych ujęć i uchwycenia większej sceny, co w kontekście detali architektonicznych skutkuje zniekształceniem perspektywy i utratą ostrości w obiektach oddalonych. Ponadto, obiektywy typu rybie oko, które charakteryzują się ekstremalnym szerokim kątem widzenia, wprowadzają poważne zniekształcenia, które mogą całkowicie zniekształcić wygląd budowli, zamiast podkreślać ich detale. Wybierając odpowiedni obiektyw, ważne jest zrozumienie, jak różne ogniskowe wpływają na rezultat końcowy, a także zastosowanie technik kompozycji, które eksponują architekturę w jej najpiękniejszej formie.
Pytanie 16

Fotografia podlega ochronie prawnej jako dzieło osobiste, gdy

A. przedstawia wierne odwzorowanie wyglądu oryginału
B. ukazuje dokumentację
C. stanowi rezultat twórczej działalności z cechą oryginalności, samodzielności artystycznej
D. ukazuje dzieła sztuki
Fotografia ma swoje prawa autorskie, gdy jest efektem pracy twórczej, gdzie widać tę inwencję i samodzielność artysty. Czyli autor zdjęcia powinien wnieść coś od siebie, jakąś swoją kreatywność. Na przykład, zdjęcia artystyczne to nie tylko suche rejestrowanie rzeczywistości, ale też interpretacja tego, co widzi artysta. Fajnie zauważyć, że ochrona nie dotyczy tylko techniki robienia zdjęć, ale również tego, jak autor podchodzi do kompozycji, światła czy kolorów. Niezależnie od tego, czy to pejzaż, portret, czy coś abstrakcyjnego, kluczowe jest, żeby zdjęcie miało tę twórczą nutę. Z danych międzynarodowych, jak Konwencja Berneńska, wynika, że zdjęcia muszą mieć swoje cechy, by być chronione prawem autorskim.
Pytanie 17

Sensytometr to aparat, który pozwala na

A. naświetlanie próbek sensytometrycznych określonymi ilościami światła
B. naświetlanie oraz chemiczną obróbkę próbek sensytometrycznych
C. mierzenie ziarnistości próbek sensytometrycznych
D. pomiar gęstości optycznej sensytogramów
Sensytometr to urządzenie, które pozwala naświetlić próbki sensytometryczne konkretnymi ilościami światła. To jest bardzo ważne w fotografii i różnych analizach w laboratoriach. Główna idea to uzyskać reakcję chemiczną w materiałach światłoczułych, co potem wpływa na jakość wyników, zwłaszcza jeśli chodzi o zdjęcia. Na przykład, w fotografii sensytometr pomaga dobrze naświetlić kliszę, co daje odpowiednią ekspozycję. W branży fotograficznej mamy też standardy jak ISO, które mówią o czułości materiałów. W laboratoriach sensytometry również pomagają w kalibracji, bo kontrola jakości i powtarzalność wyników to kluczowe sprawy. Dobrze opracowane procedury naświetlania są konieczne, żeby wyniki w badaniach były wiarygodne i powtarzalne.
Pytanie 18

Jakiego rodzaju papier fotograficzny należy wykorzystać do reprodukcji negatywu wywołanego do zalecanego stopnia, aby uzyskać małokontarstowy pozytyw czarno-biały?

A. Bardzo twardy
B. Normalny
C. Miękki
D. Twardy
Wybór papieru fotograficznego z twardym lub bardzo twardym gradientem do kopiowania negatywów czarno-białych prowadzi do uzyskania pozytywów o zbyt wysokim kontraście, co jest niepożądane w przypadku małokontarstowych obrazów. Twarde papiery mają wyraźniejszą separację tonalną, co skutkuje mocniejszymi różnicami między światłami i cieniami. Takie podejście może prowadzić do utraty subtelnych detali, zwłaszcza w jasnych oraz ciemnych partiach zdjęcia, a pozytyw może okazać się nieczytelny w obszarach, gdzie negatyw ma delikatne przejścia tonalne. Zastosowanie normalnego papieru także może nie spełnić oczekiwań, ponieważ nie zapewnia wystarczającej kontroli nad kontrastem. Miękki papier to preferowany wybór, gdyż jego charakterystyka pozwala na lepsze odwzorowanie szczegółów, co jest istotne dla reprodukcji obrazów o niskim kontraście. Często w praktyce fotograficznej popełniane są błędy związane z mylnym rozumieniem kontrastu i jego roli w procesie kopiowania. Użytkownicy mogą nie dostrzegać, że zbyt silny kontrast może zniweczyć efekty artystyczne, które chcą osiągnąć, co może prowadzić do frustracji oraz niezadowolenia z końcowego efektu. Właściwy dobór papieru jest kluczowy dla osiągnięcia zamierzonych rezultatów w fotografii.
Pytanie 19

Aby uzyskać na zdjęciu efekt sylwetkowy postaci, należy zastosować oświetlenie

A. tylne z ekspozycją na tło
B. przednie z ekspozycją na postać
C. górne z ekspozycją na głowę
D. boczne z ekspozycją na profil
Aby uzyskać efekt sylwetkowy postaci, kluczowe jest zastosowanie tylnego oświetlenia z odpowiednią ekspozycją na tło. Taki sposób oświetlenia pozwala na wyróżnienie konturów postaci, co nadaje zdjęciu dramatyzmu i głębi. Oświetlenie tylne, zwane także oświetleniem konturowym, powoduje, że postać staje się ciemniejsza lub nawet całkowicie czarna, podczas gdy tło zostaje jasno oświetlone. Przykładem mogą być sesje zdjęciowe w zachodzącym słońcu, gdzie promienie słoneczne tworzą efekt halo wokół postaci. W praktyce, warto eksperymentować z różnymi źródłami światła, aby uzyskać pożądany efekt. Warto pamiętać, że dobrze wykonany efekt sylwetkowy wymaga starannej kontroli nad ekspozycją, aby tło było wystarczająco jasne, a postać odpowiednio kontrastowała. Techniki te są szeroko stosowane w fotografii portretowej oraz w reklamie, gdzie celem jest przyciągnięcie uwagi na pierwszy plan, zachowując przy tym estetykę całości.
Pytanie 20

Jakie urządzenie reguluje natężenie strumienia świetlnego wpadającego do wnętrza aparatu fotograficznego?

A. przysłona
B. migawka
C. lampa zewnętrzna
D. osłona na słońce
Przysłona to element aparatu fotograficznego, który reguluje wielkość otworu, przez który światło wpada do wnętrza urządzenia. Jej główną funkcją jest kontrola ilości światła docierającego do matrycy lub kliszy, co ma bezpośredni wpływ na ekspozycję zdjęcia. Im większa wartość przysłony (np. f/2.8), tym większy otwór, co pozwala na wpuszczenie większej ilości światła, idealne w warunkach słabego oświetlenia. Z kolei mniejsza wartość przysłony (np. f/16) oznacza mniejszy otwór, co skutkuje zmniejszeniem ilości światła i zwiększeniem głębi ostrości. W praktyce, dobór odpowiedniej wartości przysłony jest kluczowy dla uzyskania pożądanej kompozycji zdjęcia oraz zapewnienia odpowiedniego poziomu szczegółowości na różnych planach. Używając przysłony, fotografowie mogą także wpływać na efekt bokeh, czyli rozmycie tła, co jest szczególnie cenione w portretach. W standardach fotograficznych zaleca się przysługujące wartości przysłony do określonych sytuacji, co w pełni ilustruje jej znaczenie w procesie tworzenia obrazu.
Pytanie 21

Technika zdjęciowa, która redukuje pozytyw do płaszczyzn z wyraźnie rozdzielonymi tonami szarości, to

A. guma
B. pseudosolaryzacja
C. solaryzacja
D. izohelia
Techniki fotograficzne, takie jak guma, solaryzacja czy pseudosolaryzacja, są zupełnie inne od izohelii. Guma to taki proces, co robi odbitki i wykorzystuje organiczne podłoża, no i te mokre emulsje, co daje miękkie przejścia tonalne. Ale nie chodzi tutaj o wyraźne płaszczyzny szarości, jak w izohelii. Solaryzacja to technika, gdzie mamy do czynienia z częściową ekspozycją na światło i efekty są dość nieprzewidywalne, z negatywnymi tonami – a to już nie ma nic wspólnego z izohelią. Pseudosolaryzacja trochę wprowadza zamieszanie w tonacji obrazu, więc teoretycznie nie uzyskujemy oddzielnych obszarów szarości, co faktycznie powinno być kluczowe przy izohelii. Kiedy wybieramy techniki, które do tego się nie nadają, jak guma czy solaryzacja, to zwykle kończy się na tym, że detale znikają i kontrast idzie w dół. Dlatego warto dobrze zrozumieć izohelię, jeśli chce się, żeby prace miały ten odpowiedni styl i tonalność.
Pytanie 22

Technika tworzenia cyfrowych negatywów do druku w procesie platinum/palladium wymaga

A. użycia specjalnego papieru z podłożem metalicznym
B. przygotowania negatywu o wysokiej gęstości i dużym kontraście na przeźroczystej kliszy
C. zastosowania filtrów polaryzacyjnych podczas naświetlania papieru
D. wykonania serii wydruków próbnych o rosnącej ekspozycji
Odpowiedź dotycząca przygotowania negatywu o wysokiej gęstości i dużym kontraście na przeźroczystej kliszy jest jak najbardziej trafna w kontekście techniki platinum/palladium. Ta metoda druku wymaga, aby negatyw był wykonany z odpowiednią starannością, gdyż jego jakość ma bezpośredni wpływ na finalny efekt wizualny. Wysoka gęstość negatywu zapewnia, że cienie będą głębokie i bogate, podczas gdy duży kontrast sprawi, że wydrukowane obrazy będą miały wyraźnie określone detale. Przykładowo, negatywy powinny być wytwarzane z wykorzystaniem wysokiej jakości skanów lub zdjęć, które są odpowiednio przetworzone w programach graficznych, aby uzyskać pożądany kontrast. Standardowe praktyki w tej dziedzinie sugerują użycie klisz, które są specjalnie zaprojektowane do tego typu pracy, aby uniknąć problemów z ekspozycją i tonacją. Dodatkowo, właściwe przygotowanie negatywu pozwala na uzyskanie wytrzymałych i estetycznych wydruków, które są cenione w sztuce fotograficznej. Warto zwrócić uwagę, że ten proces wymaga także odpowiedniego naświetlenia, co decyduje o ostatecznym wyglądzie dzieła.
Pytanie 23

Matryca pozbawiona siatki filtru mozaikowego, w której proces zbierania informacji o kolorach przebiega podobnie do tradycyjnego materiału barwnego warstwowego, to matryca

A. CMOS
B. LIVE MOS
C. CCD
D. Foveon X3
LIVE MOS, CMOS oraz CCD to różne technologie matryc obrazowych, które różnią się zasadą działania oraz sposobem rejestrowania informacji o kolorze. LIVE MOS to ich połączenie, które łączy elementy CMOS z technologią Live View, co sprawia, że są one bardziej wydajne w zakresie rejestrowania obrazu w trybie na żywo. Jednakże, podobnie jak w przypadku matryc CMOS, wykorzystują one siatki filtrów kolorów, co ogranicza ich zdolność do odwzorowywania detali w porównaniu do Foveon X3. Matryce CMOS są popularne w wielu aparatach cyfrowych, ze względu na niskie zużycie energii i szybkie czasy reakcji, jednak wciąż polegają na architekturze z filtrami, co wpływa na jakość barw. Z kolei matryce CCD, znane ze swojej wysokiej jakości i niskiego szumu, są wykorzystywane głównie w profesjonalnych aparatach, ale również nie rejestrują kolorów w sposób trójwymiarowy, a opierają się na filtrze Bayera. Typowym błędem w ocenie tych technologii jest utożsamianie jakości obrazu jedynie z rozdzielczością, podczas gdy kluczową rolę odgrywa również sposób, w jaki matryca przetwarza kolory, co w przypadku Foveon X3 jest rewolucyjne w porównaniu z bardziej powszechnymi rozwiązaniami.
Pytanie 24

Pliki zapisane w formatach przeznaczonych do grafiki rastrowej zawierają dane obrazowe w postaci informacji o

A. liniaturach
B. krążkach rozproszenia
C. pikselach
D. krzywych matematycznych
Odpowiedź 'pikselach' jest poprawna, ponieważ pliki w formatach przeznaczonych do grafiki rastrowej, takich jak JPEG, PNG czy BMP, przechowują obrazy w postaci siatki pikseli. Każdy piksel jest najmniejszą jednostką obrazu, która posiada określony kolor i jasność, a ich suma tworzy widoczny obraz. Grafika rastrowa jest szczególnie popularna w zastosowaniach, gdzie istotna jest szczegółowość i bogactwo kolorów, takich jak fotografia cyfrowa, grafika internetowa czy druk. W praktyce, podczas edycji obrazów rastrowych, użytkownik manipuluje pikselami, co może prowadzić do zmian w jakości obrazu, zwłaszcza przy jego skalowaniu. Przy zwiększaniu rozmiaru obrazu rastrowego dochodzi do rozmycia, ponieważ programy muszą interpolować piksele, co wpływa na ostrość detali. Dlatego ważne jest, aby dobierać odpowiednie formaty i rozdzielczości obrazów w zależności od ich przeznaczenia, co jest zgodne z zasadami dobrych praktyk w branży grafiki komputerowej.
Pytanie 25

Zwiększenie mocy błysku lamp błyskowych w studio pozwala na

A. wydłużenie czasu ekspozycji
B. uzyskanie większej głębi ostrości
C. skrócenie czasu ekspozycji
D. lepsze ustawienie ostrości
Jak to działa? Większa energia błysku lamp błyskowych daje fajną głębię ostrości, co jest mega ważne w fotografii. Wysoka moc pozwala na krótsze czasy otwarcia migawki, a to z kolei daje możliwość, żeby zwiększyć przysłonę. W praktyce to znaczy, że można uzyskać większą głębię ostrości i przy tym mieć wszystko dobrze naświetlone. Na przykład, w fotografii portretowej, gdy chcemy, żeby model był wyraźny, a tło rozmyte, musimy odpowiednio ustawić przysłonę i moc lamp błyskowych. W studiu fajnie jest też używać filtrów ND, bo one pomagają lepiej kontrolować głębię ostrości, zwłaszcza przy trudnych warunkach oświetleniowych. Wykorzystanie silnego błysku pomaga też zminimalizować wpływ ruchu, co jest ważne, jeśli model się porusza. Dlatego umiejętność dostosowywania mocy lampy do efektu, jaki chcemy uzyskać, jest kluczowa dla każdego fotografa.
Pytanie 26

Jaki symbol w aparatach cyfrowych wskazuje na tryb automatyki z wyborem czasu ekspozycji?

A. M
B. A
C. S
D. P
Odpowiedź S oznacza tryb automatyki z preselekcją czasu otwarcia migawki, co jest istotnym aspektem w fotografii cyfrowej. W tym trybie fotograf ma możliwość ustalenia czasu otwarcia migawki, a aparat dobiera odpowiednią wartość przysłony, aby uzyskać prawidłową ekspozycję. Jest to szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy fotograficy chcą uchwycić ruch, na przykład w przypadku sportów lub dynamicznych scen. Wybierając czas migawki, użytkownik może kontrolować efekt rozmycia ruchu - krótsze czasy migawki (np. 1/1000 sekundy) pozwalają na zamrożenie akcji, podczas gdy dłuższe czasy (np. 1/30 sekundy) mogą wprowadzać efekt ruchu. Wartości te są zgodne z dobrymi praktykami w fotografii, co pozwala na artystyczne wyrażanie się poprzez kontrolę nad parametrami ekspozycji. Tryb S jest popularny wśród zaawansowanych fotografów, którzy chcą mieć większą kontrolę nad swoimi zdjęciami.
Pytanie 27

Metoda tworzenia obrazu, w której przeważają ciemne tonacje oraz czerń, to

A. pigment
B. low key
C. high key
D. guma
Teknika low key odnosi się do stylu fotografii i sztuki wizualnej, w której dominują ciemne tony oraz czerń, co pozwala na uzyskanie dramatycznego i głębokiego efektu wizualnego. W tej technice kluczowym elementem jest kontrast między światłem a cieniem, co tworzy atmosferę tajemniczości oraz intensywności. Przykładami zastosowania low key mogą być portrety artystyczne, w których gra światła i cienia podkreśla rysy twarzy modela, nadając im wyrazistość i charakter. Fotografowie często stosują takie metody w fotografii mody czy portretowej, aby skoncentrować uwagę widza na danym obiekcie. Efekty low key są również wykorzystywane w filmie i sztukach performatywnych, aby wywołać emocje poprzez atmosferę. W branży filmowej technika ta ma zastosowanie w tworzeniu napięcia i dramatyzmu, co można zaobserwować w wielu filmach kryminalnych i thrillerach, gdzie ciemne, niejednoznaczne oświetlenie wpływa na odbiór narracji. Zrozumienie tej techniki jest kluczowe dla profesjonalnych fotografów, którzy pragną bawić się światłem, aby osiągać zamierzone efekty wizualne.
Pytanie 28

Do fotografowania architektury najlepiej wykorzystać obiektyw

A. teleobiektyw
B. makro
C. tilt-shift
D. standardowy o stałej ogniskowej
Wybór niewłaściwego obiektywu do fotografowania architektury może prowadzić do wielu problemów, które negatywnie wpływają na jakość zdjęć. Standardowy obiektyw o stałej ogniskowej, choć może dostarczać wyraźne obrazy, nie oferuje elastyczności potrzebnej do uchwycenia skomplikowanej geometracji budynków. Przy fotografowaniu wysokich budynków często można zauważyć efekt 'zbiegania się' linii, co sprawia, że zdjęcia wyglądają nieprofesjonalnie. Makro obiektyw, skoncentrowany na detalu, jest zupełnie nieodpowiedni w kontekście architektury, ponieważ nie jest stworzony do uchwycenia dużych obiektów w ich całości. Teleobiektyw, z kolei, mimo że może być użyteczny w niektórych sytuacjach, ogranicza perspektywę i może powodować problemy z proporcjami, a także nie oddaje w pełni kontekstu architektonicznego. W przypadku architektury najważniejsze jest uchwycenie całego obiektu w odpowiedniej perspektywie, a to wymaga zastosowania technik, które obiektyw tilt-shift skutecznie zapewnia. Źle dobrany obiektyw może zaszkodzić nie tylko estetyce zdjęcia, ale również jego funkcjonalności w kontekście dokumentacji architektonicznej.
Pytanie 29

W programie Adobe Photoshop można skorygować błędy perspektywy wynikające z nachylenia aparatu przy użyciu filtra

A. rozmycie w kierunku radialnym
B. odkrywanie krawędzi
C. korekcja obiektywu
D. eliminacja szumu
Korekcja obiektywu w Photoshopie to naprawdę przydatne narzędzie. Umożliwia nam pozbycie się tych wszystkich dziwnych zniekształceń, które mogą się pojawić, zwłaszcza przy użyciu szerokokątnych obiektywów. Niekiedy obiekty przy krawędziach kadru wyglądają na zniekształcone lub nawet spłaszczone. Dzięki filtrze korekcji obiektywu możemy poprawić te geometryczne proporcje obrazu, co sprawia, że zdjęcia wyglądają znacznie bardziej naturalnie. Weźmy na przykład zdjęcia budynków – korekcja obiektywu pozwala na prostowanie linii pionowych i poziomych. To jest istotne, bo gdy robimy zdjęcia architektury, musimy dbać o realistyczną perspektywę. W praktyce często wykorzystuje się również różne techniki jak warstwowanie i maskowanie, żeby móc dokładnie kontrolować efekt końcowy. Moim zdaniem, warto również zwracać uwagę na to, żeby zdjęcie przed i po korekcji porównać, żeby mieć pewność, że wszystkie zniekształcenia zostały usunięte i obraz nadal wygląda autentycznie.
Pytanie 30

W celu sfotografowania płaskiego dokumentu bez zniekształceń perspektywicznych należy

A. zastosować obiektyw szerokokątny z małą odległością przedmiotową
B. fotografować z możliwie największej odległości z użyciem teleobiektywu
C. użyć obiektywu makro z filtrem polaryzacyjnym
D. ustawić aparat tak, aby oś optyczna obiektywu była prostopadła do płaszczyzny dokumentu
Ustawienie aparatu tak, aby oś optyczna obiektywu była prostopadła do płaszczyzny dokumentu, jest kluczowe dla uzyskania zdjęcia bez zniekształceń perspektywicznych. Gdy aparat znajduje się pod odpowiednim kątem, obiektyw rejestruje obraz bez deformacji, co jest szczególnie istotne w przypadku dokumentów, które powinny być wiernie odwzorowane. Na przykład, w fotografii archiwalnej czy skanowaniu dokumentów, taka technika pozwala na zachowanie detali oraz prawidłowych proporcji, co jest niezbędne w pracy z dokumentami prawnymi czy naukowymi. Warto również pamiętać, że przy takim ustawieniu minimalizujemy ryzyko powstawania efektu keystone, czyli zniekształcenia, które pojawia się, gdy aparat jest ustawiony ukośnie w stosunku do fotografowanego obiektu. Dobrą praktyką jest również zapewnienie odpowiedniego oświetlenia, aby unikać cieni i refleksów, co dodatkowo poprawia jakość uzyskiwanego obrazu.
Pytanie 31

Określ minimalną pojemność karty pamięci, która będzie wystarczająca do zapisania 400 zdjęć, z których każde ma rozmiar 12 MB?

A. 16 GB
B. 8 GB
C. 512 MB
D. 4 GB
Wybór niewłaściwej pojemności karty pamięci może wynikać z niepełnego zrozumienia, jak obliczać wymaganą przestrzeń na dane. W przypadku odpowiedzi wskazujących na 4 GB, 512 MB lub 16 GB, istnieje szereg istotnych błędów. Odpowiedź 4 GB jest niewystarczająca, ponieważ nie uwzględnia całkowitego rozmiaru 4800 MB, co oznacza, że brakowałoby około 69 MB, aby pomieścić wszystkie pliki. Wybór 512 MB również jest błędny, ponieważ ta pojemność jest znacząco poniżej wymaganego minimum, co prowadziłoby do natychmiastowego braku miejsca po zapisaniu zaledwie 42 plików. Z kolei 16 GB, choć teoretycznie wystarczająca, nie jest optymalnym wyborem, ponieważ naraża użytkownika na marnowanie zasobów – dodatkowe miejsce zajmuje przestrzeń, która mogłaby być wykorzystana bardziej efektywnie. W kontekście praktycznych zastosowań, zrozumienie, ile miejsca zajmują dane, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania pamięcią. Dla fotografa, który regularnie wykonuje zdjęcia, wybór odpowiedniej pojemności karty pamięci ma znaczenie dla efektywności pracy oraz organizacji przestrzeni do przechowywania danych. Warto zatem kierować się nie tylko obliczeniami, ale również przewidywaniami związanymi z przyszłym użytkowaniem i wzrostem objętości danych.
Pytanie 32

Drukarki jakiego rodzaju nie powinny być stosowane do drukowania obrazów zawierających tekst oraz dokładne schematy?

A. Termosublimacyjne
B. Atramentowe termiczne
C. Laserowe
D. Atramentowe piezoelektryczne
Drukarki termosublimacyjne, atramentowe piezoelektryczne oraz atramentowe termiczne oferują różnorodne mechanizmy wydruku, które w określonych warunkach mogą być bardziej odpowiednie do produkcji obrazów zawierających tekst i precyzyjne schematy. Drukarki termosublimacyjne działają na zasadzie sublimacji barwnika, co umożliwia uzyskanie wysokiej jakości obrazów o bogatej kolorystyce i płynnych przejściach tonalnych. Są one często wykorzystywane w produkcji zdjęć oraz reprodukcji graficznych, gdzie jakość i detale są kluczowe. Drukarki atramentowe piezoelektryczne wykorzystują technologię, w której krople atramentu są precyzyjnie aplikowane na papier, co pozwala na uzyskanie znakomitej precyzji w detalu i kolorze. Typowe zastosowanie tych urządzeń obejmuje drukowanie materiałów promocyjnych oraz dokumentów technicznych, w których istotna jest jakość odwzorowania detali. Z kolei drukarki atramentowe termiczne działają na zasadzie podgrzewania atramentu, co skutkuje jego odparowaniem i nanoszeniem na papier. Choć mogą one dostarczać dobrą jakość wydruku, w kontekście tekstu i schematów technicznych często nie osiągają poziomu precyzji oferowanego przez inne technologie. Powszechnym błędem jest mylenie zalet każdej z technologii, co prowadzi do wyboru nieodpowiednich urządzeń do konkretnych zastosowań. Wybór odpowiedniej drukarki powinien opierać się na zrozumieniu wymagań dotyczących jakości, precyzji oraz typu materiałów do druku.
Pytanie 33

Gromadząc sprzęt potrzebny do robienia zdjęć lustrzanką jednoobiektywową małych obiektów z podkreśleniem ich szczegółów, trzeba uwzględnić

A. obiektyw zmiennoogniskowy
B. obiektyw stałoogniskowy z oznaczeniem Makro
C. filtr UV
D. soczewkę nakładaną
Obiektyw stałoogniskowy z oznaczeniem Makro to idealny wybór do fotografowania małych przedmiotów z uwidocznieniem ich detali. Tego typu obiektywy charakteryzują się dużą zdolnością do odwzorowywania szczegółów oraz umożliwiają fotografię z bliskiej odległości. W standardach fotografii makro, kluczowe znaczenie ma także niska głębia ostrości, co pozwala na uzyskanie efektu bokeh, tła pięknie rozmytego, co podkreśla detale fotografowanego obiektu. Przykładem zastosowania obiektywu makro może być fotografia biżuterii, gdzie detale takie jak kamienie szlachetne czy faktura materiałów są kluczowe dla estetyki zdjęcia. Obiektywy makro są również często wykorzystywane w dokumentacji naukowej i przyrodniczej, gdzie precyzyjne odwzorowanie szczegółów jest niezbędne. Dodatkowo, stosując obiektyw makro, warto zwrócić uwagę na oświetlenie, które również odgrywa istotną rolę w fotografii detali, dlatego zaleca się użycie lamp makro lub pierścieniowe lampy LED.
Pytanie 34

Aby uwiecznić rozległy krajobraz, należy skorzystać z aparatu z obiektywem o ogniskowej

A. 85 mm
B. 28 mm
C. 50÷180 mm
D. 100÷300 mm
Ogniskowa 28 mm jest idealnym wyborem do fotografowania rozległych krajobrazów, ponieważ oferuje szerszy kąt widzenia, co pozwala uchwycić większy obszar w kadrze. Obiektywy szerokokątne, takie jak 28 mm, są powszechnie stosowane w fotografii krajobrazowej, aby pokazać majestat i rozległość przyrody. Dzięki temu, fotograficy mogą uchwycić głębię i perspektywę, co jest kluczowe dla oddania charakteru krajobrazu. W praktyce, używając obiektywu 28 mm, możemy z powodzeniem rejestrować zarówno elementy pierwszego planu, jak i tło, co jest istotne w kompozycji zdjęcia. Standardy branżowe zalecają stosowanie szerokokątnych obiektywów w fotografii krajobrazowej, aby uzyskać efektywniejsze kadry. Warto również pamiętać o technikach takich jak HDR, które mogą być stosowane w połączeniu z tym obiektywem, aby uzyskać bardziej zrównoważony zakres tonalny, co dodatkowo podniesie jakość zdjęć krajobrazowych.
Pytanie 35

Aby osiągnąć efekt modyfikacji odległości ogniskowej, konieczne jest zastosowanie

A. monopodu
B. nasadki zwielokrotniającej
C. filtra konwersyjnego
D. konwentera
Nasadka zwielokrotniająca, mimo że jej nazwa sugeruje możliwość zwiększenia ogniskowej, w rzeczywistości nie jest odpowiednim narzędziem do takich celów. Działa ona na zasadzie przekształcania obrazu, co może prowadzić do deformacji oraz znacznego spadku jakości zdjęć. Monopod, będący stabilizatorem do aparatu, nie zmienia ogniskowej i jego zastosowanie koncentruje się na poprawie stabilności zdjęć, a nie na manipulacji parametrami optycznymi. Filtr konwersyjny również nie służy do zmiany ogniskowej; jego zastosowanie dotyczy korygowania barw obrazu oraz modyfikacji kontrastu i nasycenia kolorów. Powszechnym błędem jest mylenie filtrów z narzędziami optycznymi, które rzeczywiście zmieniają ogniskową. Użytkownicy często zakładają, że dodanie sprzętu do aparatu przyniesie pożądane efekty bez wiedzy o ich specyfice. Warto zwrócić uwagę na fundamentalne różnice między tymi akcesoriami oraz ich przeznaczeniem, aby unikać rozczarowań związanych z oczekiwaniami na rezultaty, które są niemożliwe do osiągnięcia z użyciem niewłaściwych narzędzi. Kluczowe jest zrozumienie funkcji poszczególnych akcesoriów, co pozwala na ich świadome i efektywne wykorzystanie w praktyce fotograficznej.
Pytanie 36

Najpopularniejszym obecnie formatem zdjęć 360° dla mediów społecznościowych jest

A. format stereoskopowy w proporcjach 4:3
B. format HEIF z kompresją adaptacyjną
C. format zwykłego wideo w proporcjach 16:9
D. format równoprostokątny zgodny ze standardami meta-tagów
Jeśli chodzi o formaty zdjęć 360°, niektóre z proponowanych odpowiedzi mogą wydawać się atrakcyjne, ale niestety nie spełniają one wymagań współczesnych mediów społecznościowych. Na przykład, format zwykłego wideo w proporcjach 16:9 jest powszechnie stosowany w filmach i prezentacjach, ale nie jest odpowiedni dla zdjęć 360°. Zdjęcia tego typu wymagają specjalnej struktury, aby mogły być wyświetlane w formacie panoramicznym, co oznacza, że tradycyjne proporcje wideo są niewystarczające. Podobnie, format stereoskopowy w proporcjach 4:3, który jest często używany w filmach 3D, nie jest odpowiedni dla zdjęć 360°, ponieważ nie zapewnia odpowiedniej perspektywy przestrzennej, która jest kluczowa w interaktywnych doświadczeniach. Z kolei format HEIF z kompresją adaptacyjną, mimo że może oferować lepszą jakość obrazu, nie jest standardem dla mediów społecznościowych w kontekście zdjęć 360°. Użytkownicy często mylą różne typy formatów, co prowadzi do nieporozumień i niewłaściwego przygotowania treści. Dlatego tak istotne jest zrozumienie różnic między tymi formatami oraz ich zastosowaniem w praktyce. Przygotowując zdjęcia 360° do publikacji, kluczowym jest, aby stosować się do branżowych standardów, co zwiększa szansę na efektywne dotarcie do odbiorców i zapewnia lepsze doświadczenia wizualne.
Pytanie 37

W fotografii portretowej, światło padające na twarz modela z wysokości w przybliżeniu pod kątem 45° względem osi optycznej obiektywu ma kierunek

A. tylno-boczny
B. dolno-boczny
C. przednio-boczny
D. górno-boczny
Odpowiedź 'przednio-boczny' jest prawidłowa, ponieważ światło padające na modela z wysokości twarzy pod kątem 45° do osi optycznej obiektywu tworzy oświetlenie, które jest zorientowane w kierunku przednim i bocznym w stosunku do modela. Taki kąt padania światła jest kluczowy w fotografii portretowej, ponieważ pozwala na uzyskanie naturalnych cieni, które modelują rysy twarzy, podkreślają kości policzkowe oraz nadają głębię i trójwymiarowość całej kompozycji. Przykładem zastosowania tego rodzaju oświetlenia może być wykorzystanie lampy błyskowej lub ring light ustawionej na wysokości twarzy, co pozwala na zrównoważenie światła w sposób, który nie przytłacza modela, a jednocześnie dodaje mu atrakcyjności. Zastosowanie oświetlenia przednio-bocznego jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, które zalecają dążenie do naturalnego i estetycznego efektu wizualnego. Oprócz tego, ten rodzaj oświetlenia jest często wykorzystywany w sesjach zdjęciowych, gdzie kluczowe jest ukazanie osobowości i ekspresji modela.
Pytanie 38

Etapy obróbki chemicznej obejmują kolejno wywoływanie czarno-białe, przerywanie, odbielanie, zadymianie, wywoływanie barwne, utrwalanie oraz płukanie

A. materiału negatywowego kolorowego
B. materiału odwracalnego kolorowego
C. papieru kolorowego
D. papieru wielogradacyjnego
Wybór odpowiedzi sugerującej "materiał negatywowy barwny" jest mylący, ponieważ negatywy nie są projektowane z myślą o procesach odwracalnych, które umożliwiałyby ich dalszą obróbkę bez ryzyka utraty pierwotnych informacji. Negatywy barwne są to w zasadzie materiały, które po wywołaniu prezentują obraz w odwrotnych kolorach, a ich dalsza obróbka chemiczna jest często nieodwracalna, co ogranicza możliwości manipulacji. Z kolei "papier wielogradacyjny" i "papier barwny" są to materiały, które nie posiadają takich właściwości. Papier wielogradacyjny jest używany głównie w czarno-białej fotografii, gdzie można regulować kontrast podczas wywoływania, jednak również nie jest on odpowiedni dla opisanego procesu obróbki barwnej. Papery barwne nie są zaprojektowane do obróbki chemicznej w sposób, który by umożliwiał ich ponowną edycję w kontekście barwnych obrazów. Te błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnicy między materiałami negatywowymi a odwracalnymi. Ważne jest, by zrozumieć, że technologie fotograficzne, jak i materiały, które są stosowane w procesie wywoływania, są ściśle powiązane z określonymi praktykami i standardami, które z kolei determinują ich funkcjonalność oraz możliwości. Bez tego zrozumienia może być trudno odpowiednio zidentyfikować, które materiały nadają się do wywoływania w kontekście procesów wymienionych w pytaniu.
Pytanie 39

Zrealizowano fotografie aparatami z matrycami FF oraz APS-C, wykorzystując identyczny obiektyw o stałej jasności 2.8 i ogniskowej 50 mm. W jakich okolicznościach osiągnięto najmniejszą głębię ostrości, jeśli kadr pozostawał niezmienny podczas robienia zdjęć?

A. Przysłona 2.8 i matryca FF
B. Przysłona 4.0 i matryca FF
C. Przysłona 4.0 i matryca APS-C
D. Przysłona 2.8 i matryca APS-C
Wybór przysłony 2.8 i matrycy APS-C nie prowadzi do najmniejszej głębi ostrości, ponieważ matryca APS-C, będąca mniejszą w porównaniu do FF, posiada większą głębię ostrości przy tych samych parametrach ekspozycji. Użytkownicy, którzy sądzą, że przysłona jest jedynym czynnikiem wpływającym na głębię ostrości, często pomijają znaczenie formatu matrycy. Przy tej samej ogniskowej i przysłonie, mniejszy sensor w APS-C zamieszcza większą ilość obszaru w ostrości, co jest niekorzystne, jeśli celem jest uzyskanie efektu „rozmytego tła”. Z kolei przysłona 4.0, niezależnie od użytej matrycy, zawsze zwiększy głębię ostrości w porównaniu do f/2.8, co jest przeciwieństwem zamierzonego efektu. W praktyce często dochodzi do nieporozumień dotyczących wpływu ogniskowej na głębię ostrości; użytkownicy mogą błędnie zakładać, że obiektywy o krótszej ogniskowej będą generować mniejsze wartości głębi ostrości, co jest nieprawdą, ponieważ to nie tylko ogniskowa, ale również wielkość matrycy oraz przysłona mają kluczowe znaczenie. Warto zwrócić uwagę, że dobór odpowiednich ustawień aparatu oraz zrozumienie zasad działania głębi ostrości są fundamentalne dla każdego fotografa, aby skutecznie realizować zamierzone efekty wizualne.
Pytanie 40

Proces kalibracji monitora ma na celu

A. zapewnienie wiernego odwzorowania kolorów
B. zwiększenie jasności wyświetlacza
C. zmniejszenie zużycia energii
D. zwiększenie częstotliwości odświeżania
Kalibracja monitora to proces, który ma na celu zapewnienie wiernego odwzorowania kolorów. W praktyce oznacza to, że barwy wyświetlane na ekranie są zgodne z rzeczywistością, co jest szczególnie istotne w pracy z grafiką, fotografią czy w druku. Istnieją różne metody kalibracji, w tym korzystanie z profesjonalnych narzędzi, takich jak kolorimetry czy spektrofotometry, które umożliwiają precyzyjne dostosowanie ustawień monitora. Dzięki kalibracji można uzyskać zgodność z uznawanymi standardami branżowymi, takimi jak sRGB czy Adobe RGB. Regularne kalibrowanie monitora jest zalecane, ponieważ z upływem czasu parametry techniczne wyświetlacza mogą się zmieniać, co prowadzi do odchyleń w odwzorowaniu kolorów. Z własnego doświadczenia wiem, że kalibrowany monitor znacznie ułatwia pracę, gdyż eliminuje ryzyko nieprawidłowości w finalnych produktach, co może zaoszczędzić wiele czasu i kosztów związanych z poprawkami.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej