Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik urządzeń i systemów energetyki odnawialnej
  • Kwalifikacja: ELE.10 - Montaż i uruchamianie urządzeń i systemów energetyki odnawialnej
  • Data rozpoczęcia: 5 czerwca 2025 14:26
  • Data zakończenia: 5 czerwca 2025 14:50

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Aby chronić instalację centralnego ogrzewania przed nadmiernym wzrostem ciśnienia czynnika grzewczego spowodowanym temperaturą i związanym ze wzrostem objętości, należy zastosować

A. grupę pompową
B. zawór zwrotny
C. zawór bezpieczeństwa
D. naczynie wzbiorcze
Zawór zwrotny to już zupełnie inna bajka w systemach grzewczych. Jego rola to zapobieganie cofaniu się czynnika grzewczego, czyli tak naprawdę dba o to, by płynął w jednym kierunku. To ważne dla działania pomp, bo jak nie, to mogą się pojawić różne nieprzyjemne zjawiska, takie jak problemy hydrauliczne, które mogą prowadzić do uszkodzeń. Tylko, że zawór zwrotny nie ma wpływu na kontrolę ciśnienia instalacji, co w kontekście wzrostu objętości wody przy podwyższonej temperaturze jest kluczowe. Grupa pompową z kolei odpowiada za to, żeby zapewnić odpowiedni przepływ czynnika grzewczego, i może coś tam regulować ciśnienie, ale sama w sobie nie zapobiegnie jego wzrostowi w sytuacjach awaryjnych. Zawór bezpieczeństwa to już inna sprawa – on działa, żeby chronić instalację przed zbyt dużym ciśnieniem, ale jego rola to spuszczenie nadmiaru, a nie kontrolowanie tego ciśnienia. Dlatego ważne jest, żeby zrozumieć, że te różne elementy mają swoje unikalne funkcje, ale żadne z nich nie zastąpi kluczowej roli naczynia wzbiorczego w zabezpieczaniu instalacji przed skutkami termicznej ekspansji czynnika grzewczego. Po prostu, żeby mieć pewność, że wszystko działa bezpiecznie i efektywnie, trzeba stosować naczynie wzbiorcze zgodnie z aktualnymi standardami i dobrymi praktykami w branży.
Pytanie 2

Podczas realizacji próby szczelności systemu solarnego ciśnienie kontrolne w każdym punkcie instalacji powinno być wyższe od ciśnienia atmosferycznego o minimum

A. 3 bary
B. 4 bary
C. 2 bary
D. 1 bar
Odpowiedź 1 bar jest poprawna, ponieważ podczas przeprowadzania próby szczelności obiegu solarnego, ciśnienie kontrolne musi być wyższe od ciśnienia atmosferycznego o co najmniej 1 bar. Takie wymaganie ma na celu zapewnienie, że w instalacji nie występują nieszczelności, które mogłyby prowadzić do wycieków płynu solarnego. Praktyka ta jest zgodna z normami branżowymi, które podkreślają znaczenie utrzymania odpowiedniego ciśnienia, aby zminimalizować ryzyko awarii systemu. Na przykład, w przypadku instalacji z niskotemperaturowymi kolektorami słonecznymi, utrzymanie ciśnienia na poziomie co najmniej 1 bara pomaga również w ochronie przed zjawiskiem kawitacji, które może uszkodzić pompy i inne elementy systemu. Dodatkowo, w trakcie długoterminowej eksploatacji, regularne kontrole ciśnienia i działania profilaktyczne zapewniają dłuższą żywotność i efektywność całego systemu solarnym.
Pytanie 3

Podstawą do stworzenia szczegółowego kosztorysu instalacji pompy ciepła są

A. atestacje higieniczne
B. aprobacje techniczne
C. katalogi nakładów rzeczowych
D. harmonogramy prac
Podstawą opracowania kosztorysu szczegółowego instalacji pompy ciepła są katalogi nakładów rzeczowych, które stanowią kluczowe narzędzie dla inżynierów i kosztorysantów. Katalogi te zawierają szczegółowe informacje na temat kosztów materiałów, robocizny i innych nakładów, co pozwala na precyzyjne oszacowanie całkowitego kosztu inwestycji. Przykładowo, przy instalacji pompy ciepła ważne jest uwzględnienie kosztów nie tylko samej pompy, ale także materiałów niezbędnych do montażu, takich jak rury, izolacje, czy armatura. Korzystanie z aktualnych katalogów, takich jak KNR (Katalogi Nakładów Rzeczowych) lub ZK (Zbiory Kosztorysowe), zapewnia, że kosztorys będzie zgodny z rynkowymi standardami i rzeczywistymi cenami, co jest niezbędne dla efektywnego zarządzania budżetem projektu. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują również regularne aktualizowanie danych w kosztorysach oraz analizowanie cen rynkowych, co umożliwia dostosowanie kosztorysu do zmieniających się warunków rynkowych.
Pytanie 4

Jaką obudowę o oznaczeniu stopnia ochrony należy zastosować w przypadku urządzenia elektrycznego działającego w zapylonym środowisku?

A. IP 45
B. IP 2X
C. IP 46
D. IP 65
Obudowy elektryczne o stopniu ochrony IP 65 zapewniają wysoki poziom ochrony przed pyłem oraz wodą. Wartym podkreślenia jest, że pierwsza cyfra (6) oznacza całkowitą ochronę przed wnikaniem pyłu, co jest kluczowe w środowiskach zapylonych, gdzie obecność cząstek stałych może prowadzić do uszkodzeń urządzeń. Druga cyfra (5) natomiast wskazuje na ochronę przed strumieniami wody, co czyni je odpowiednimi do stosowania w trudnych warunkach atmosferycznych. Przykładowo, urządzenia takie jak czujniki, napędy czy skrzynki rozdzielcze wykorzystywane w przemyśle budowlanym lub w produkcji mogą być narażone na działanie pyłu oraz wilgoci, stąd zastosowanie obudowy IP 65 jest nie tylko zalecane, ale wręcz wymagane w celu zapewnienia ich niezawodności i wydajności operacyjnej. Takie rozwiązania są zgodne z normami IEC 60529, które określają wymagania dla stopni ochrony obudów.
Pytanie 5

Jaki jest maksymalny współczynnik przenikania ciepła (Uc max) dla zewnętrznych ścian nowych obiektów budowlanych od 01.01.2017 r. przy t1 ≥ 16°C?

A. 0,25 W/m2 · K
B. 0,20 W/m2 · K
C. 0,23 W/m2 · K
D. 0,28 W/m2 · K
Maksymalny współczynnik przenikania ciepła (Uc max) dla ścian zewnętrznych nowych budynków, obowiązujący od 1 stycznia 2017 roku, wynosi 0,23 W/m² · K. Ta wartość została ustalona w związku z wprowadzeniem nowych przepisów dotyczących efektywności energetycznej budynków, które mają na celu zmniejszenie zużycia energii oraz poprawę komfortu cieplnego. W praktyce oznacza to, że ściany zewnętrzne nowych budynków muszą być zaprojektowane w taki sposób, aby ich izolacyjność termiczna była na odpowiednio wysokim poziomie. Przykłady zastosowania tej normy można znaleźć w projektach budowlanych, gdzie wykorzystuje się materiały o niskiej przewodności cieplnej, takie jak wełna mineralna, styropian czy nowoczesne systemy izolacji, które spełniają wymagane standardy. Wprowadzenie surowszych norm Uc ma na celu także ograniczenie emisji CO2 oraz zwiększenie komfortu mieszkańców, co jest zgodne z celami zrównoważonego rozwoju i polityką energetyczną Unii Europejskiej.
Pytanie 6

Łopaty wirnika turbiny wiatrowej o mocy 3,5 MW powinny być wytwarzane

A. z miedzi
B. ze stali
C. z włókien szklanych
D. z aluminium
Łopaty wirników w turbinach wiatrowych z włókien szklanych to naprawdę dobry wybór. Mają świetne właściwości mechaniczne i aerodynamiczne. Włókna szklane są super lekkie, a mimo to bardzo wytrzymałe, co pozwala na zrobienie dużych łopat, które nie ważą zbyt dużo. To ważne, bo dzięki temu turbina mniej się obciąża i działa lepiej. Dodatkowo, te włókna są odporne na różne niekorzystne warunki, jak deszcz czy słońce, co sprawia, że łopaty są trwałe i niezawodne przez długi czas. Wiesz, normy IEC mówią, żeby stosować kompozyty, w tym włókna szklane, by osiągnąć najlepsze wyniki. Przykłady to nowoczesne turbiny, które muszą być zarówno wydajne, jak i bezpieczne w eksploatacji.
Pytanie 7

Wartość robót przewidywana przez inwestora jest ustalana w kosztorysie

A. inwestorskim
B. ofertowym
C. powykonawczym
D. zamiennym
Odpowiedzi 'ofertowym', 'zamiennym' oraz 'powykonawczym' są nieprawidłowe, ponieważ każde z tych pojęć odnosi się do innych etapów i celów w procesie kosztorysowania. Kosztorys ofertowy jest przygotowywany przez wykonawców w celu przedstawienia swojej oferty na realizację robót. Zawiera on szczegółowe wyliczenia, jednak jego celem jest przede wszystkim zdobycie zlecenia, a nie przewidywanie kosztów z perspektywy inwestora. Kosztorys zamienny dotyczy zmian w projekcie lub kosztorysie, które mogą wynikać z konieczności wprowadzenia korekt w trakcie realizacji inwestycji. Nie jest to dokument, który przewiduje koszty na etapie planowania, lecz raczej narzędzie do zarządzania kosztami, gdy zachodzi potrzeba dostosowania się do zmienionych warunków. Kosztorys powykonawczy z kolei sporządzany jest po zakończeniu robót budowlanych i służy do podsumowania rzeczywistych kosztów inwestycji. Zamiast przewidywać wydatki, ten dokument analizuje faktyczne koszty, co czyni go narzędziem retrospektywnym. Wybór jednego z tych rodzajów kosztorysów zamiast kosztorysu inwestorskiego wskazuje na błędne zrozumienie etapu planowania inwestycji oraz roli, jaką odgrywa każdy z tych dokumentów w cyklu życia projektu budowlanego.
Pytanie 8

Elektrownie wodne, które czerpią energię z ruchu wody, nazywamy elektrowniami

A. szczytowo-pompowymi
B. cieplnymi
C. regulacyjnymi
D. przepływowymi
Elektrownie wodne przepływowe są kluczowym elementem systemów energetycznych, wykorzystując naturalny przepływ wody w rzekach do generowania energii elektrycznej. Działają na zasadzie zainstalowania turbin w miejscach, gdzie woda porusza się z odpowiednią prędkością, co pozwala na bezpośrednie przekształcenie energii kinetycznej w energię elektryczną. Przykłady takich elektrowni obejmują elektrownie usytuowane na rzekach, gdzie nie ma potrzeby budowy dużych zbiorników, co zmniejsza wpływ na środowisko i pozwala na minimalizację kosztów budowy i eksploatacji. Przepływowe elektrownie wodne są często preferowane, gdyż ich działanie nie wymaga skomplikowanych systemów magazynowania wody, a generowana energia jest bardziej stabilna w porównaniu do innych typów elektrowni, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży energetycznej, takimi jak zrównoważony rozwój i efektywność energetyczna.
Pytanie 9

W systemie pompy ciepła typu powietrze-powietrze, króciec oznaczony jako "wypływ kondensatu" powinien być połączony z instalacją

A. odpływową
B. zimnej wody
C. wentylacyjną
D. ciepłej wody
W przypadku pompy ciepła powietrze-powietrze, króciec oznaczony "wypływ kondensatu" powinien być połączony z instalacją odpływową. Kondensat powstaje w wyniku procesu chłodzenia powietrza, co prowadzi do skraplania się pary wodnej zawartej w powietrzu. Odpowiednie odprowadzenie kondensatu jest kluczowe dla efektywności i trwałości systemu. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk branżowych, kondensat powinien być odprowadzany w sposób zapewniający, że nie będzie on gromadził się w urządzeniu ani w jego okolicy, co mogłoby prowadzić do uszkodzenia podzespołów lub sprzyjać rozwojowi pleśni i grzybów. W praktyce, instalacja odpływowa powinna być wykonana z materiałów odpornych na korozję oraz mieć odpowiedni spadek, aby zapewnić swobodny przepływ kondensatu. Dodatkowo, warto zainstalować filtr w odpływie, aby zapobiec zatorom. Właściwe zarządzanie kondensatem jest istotne dla zachowania efektywności energetycznej urządzenia oraz komfortu użytkowników.
Pytanie 10

Kto tworzy plan budowy domu pasywnego?

A. Przedsiębiorca
B. Inspektor z działu budownictwa
C. Kierownik budowy
D. Instalator systemów solarnych
Wybierając inspektora wydziału budownictwa jako osobę odpowiedzialną za tworzenie harmonogramu budowy domu pasywnego, to nie jest dobry wybór. Inspektor w zasadzie zajmuje się nadzorowaniem zgodności z przepisami budowlanymi i kontrolą jakości wykonania, a nie planowaniem prac. Zazwyczaj to inwestor podejmuje decyzje dotyczące finansów i ogólnych założeń, ale on też nie robi harmonogramu. Jego rola to raczej zlecanie etapów budowy, a szczegóły organizacyjne to już zadanie kierownika budowy. Monter instalacji solarnej z kolei nie ma za dużo do powiedzenia, jeśli chodzi o harmonogram budowy, bo jego zadanie to realizacja konkretnej części projektu. Ważne jest, aby zrozumieć, że każda z tych osób ma inną rolę i odpowiedzialność za harmonogram powinna leżeć na kierowniku budowy, bo to on ma wiedzę i umiejętności do ogarnięcia całego procesu budowlanego. Zrozumienie tych ról jest istotne, by uniknąć zamieszania i błędów na budowie, bo to może prowadzić do opóźnień czy dodatkowych kosztów.
Pytanie 11

W jednym cyklu obiegu wody nie wolno łączyć rur ze stali ocynkowanej z rurami

A. miedzianymi
B. polietylenowymi sieciowanymi
C. polipropylenowymi
D. polietylenowymi warstwowymi
Połączenie rur ze stali ocynkowanej z rurami miedzianymi jest niewłaściwe z powodu różnic w przewodnictwie elektrycznym i reakcji chemicznych, które mogą wystąpić między tymi dwoma materiałami. Stal ocynkowana, która jest pokryta warstwą cynku, może wchodzić w reakcje galwaniczne z miedzią, co prowadzi do korozji i uszkodzenia rur. Przykładowo, w instalacjach wodociągowych, gdzie pojawia się obecność elektrolitów, taka korozja może znacznie osłabić integralność systemu, prowadząc do wycieków i awarii. Dlatego w praktyce inżynierskiej stosuje się standardy, które zalecają unikanie takich połączeń. Dobre praktyki dotyczące projektowania instalacji hydraulicznych obejmują także stosowanie odpowiednich złączek i przejściówek, które są zaprojektowane w sposób, który minimalizuje ryzyko korozji. Na przykład, zamiast łączyć rury miedziane z ocynkowanymi, lepiej jest zastosować rury z tworzyw sztucznych, które nie wchodzą w reakcje chemiczne z metalami i są bardziej odporne na korozję.
Pytanie 12

Aby zainstalować instalację fotowoltaiczną, wymagany jest zakup inwertera o mocy 17 kVA według projektu, którego koszt wynosi 5900 zł. Koszty materiałów pomocniczych stanowią 2,5% wydatków na zakup, co daje wartość

A. 14,75 zł
B. 1,48 zł
C. 147,5 zł
D. 1475,00 zł
Odpowiedź 147,5 zł jest jak najbardziej właściwa. Koszty materiałów pomocniczych obliczamy jako procent od całkowitych kosztów zakupu inwertera. Tu mamy inwerter za 5900 zł, a materiały pomocnicze to 2,5% tej kwoty. Wychodzi to w prosty sposób: 5900 zł pomnożone przez 0,025, co daje nam 147,5 zł. To ważne, żeby tak dokładnie analizować, bo w planowaniu inwestycji w instalacje fotowoltaiczne nie chcemy się za bardzo zdziwić przy wydatkach. W branży energii odnawialnej precyzyjne liczby pozwalają lepiej zarządzać budżetem i przewidywać, co nas czeka w przyszłości. Dobrym zwyczajem jest zawsze pamiętać o dodatkowych kosztach, takich jak materiały pomocnicze, ponieważ one mogą znacząco wpłynąć na cały koszt inwestycji, zwłaszcza w większych projektach solarnych. Dzięki temu lepiej podejmujemy decyzje o finansowaniu i możemy przewidzieć, czy inwestycja będzie opłacalna.
Pytanie 13

Powietrzna pompa ciepła uzyskuje najwyższą efektywność

A. w dodatnich temperaturach
B. przy temperaturze 0°C
C. w ujemnych temperaturach
D. bez względu na temperaturę zewnętrzną
Wybór odpowiedzi, że powietrzne pompy ciepła osiągają największą sprawność w niezależności od temperatury zewnętrznej, jest błędny, ponieważ pompy te są ściśle uzależnione od otaczających warunków atmosferycznych. W rzeczywistości, gdy temperatura zewnętrzna spada, pompa musi zmagać się z większą różnicą temperatur między źródłem a miejscem docelowym, co znacząco obniża jej efektywność. Często mylnym myśleniem jest przekonanie, że pompy ciepła mogą pracować równie wydajnie w każdej temperaturze, podczas gdy w praktyce ich efektywność znacznie maleje w warunkach ujemnych. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, że powietrzne pompy ciepła są mniej wydajne przy temperaturach poniżej 0°C, co wynika z konieczności użycia większej ilości energii do transportu ciepła. Odpowiedzi mówiące o sprawności w temperaturze 0°C czy w ujemnych temperaturach również są niewłaściwe; w tych warunkach pompy wymagają znacznie więcej energii do działania, co przyczynia się do wyższych kosztów eksploatacji oraz obniżenia ich żywotności. Dlatego kluczowe jest stosowanie powietrznych pomp ciepła w odpowiednich warunkach atmosferycznych, aby zapewnić ich maksymalną wydajność i ekonomiczność. Zastosowanie tych urządzeń najlepiej sprawdza się w dodatnich temperaturach, co potwierdzają liczne badania i analizy efektywności energetycznej.
Pytanie 14

Który typ kotła pozwala na odzyskanie ciepła z pary wodnej obecnej w spalinach?

A. Nadkrytyczny
B. Przepływowy
C. Kondensacyjny
D. Odzyskowy
Wybór innych typów kotłów w kontekście odzyskiwania ciepła pary wodnej może prowadzić do mylnych koncepcji dotyczących ich działania i zastosowania. Kocioł odzyskowy, choć również skierowany na poprawę efektywności, nie jest zaprojektowany do kondensacji pary wodnej, lecz do odzyskiwania ciepła z różnych procesów przemysłowych, co nie zawsze wiąże się z wykorzystaniem spalin. Kocioł przepływowy, z kolei, ma na celu podgrzewanie wody w czasie rzeczywistym, bez magazynowania, co sprawia, że jego struktura i zasady działania nie przewidują odzyskiwania ciepła spalin. W przypadku kotłów nadkrytycznych, ich działanie opiera się na pracy przy wysokim ciśnieniu, co ogranicza możliwości kondensacji pary wodnej i tym samym odzysku energii cieplnej. Typowe błędy myślowe związane z wyborem niewłaściwego kotła mogą wynikać z niewłaściwego zrozumienia procesu kondensacji oraz korzyści, jakie niesie ze sobą efektywne wykorzystanie energii zawartej w spalinach. Zrozumienie podstawowych zasad działania tych różnych typów kotłów oraz ich zastosowania w praktyce jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego systemu grzewczego, który odpowiada specyficznym potrzebom użytkownika.
Pytanie 15

Jaka jest sprawność ogniwa fotowoltaicznego z krzemu monokrystalicznego, które jest produkowane masowo?

A. 14 do 17%
B. 5 do 9%
C. 27 do 32%
D. 23 do 27%
Odpowiedź 14 do 17% jest prawidłowa, ponieważ sprawność ogniw fotowoltaicznych wykonanych z krzemu monokrystalicznego, produkowanych w skali masowej, zazwyczaj mieści się w tym zakresie. Krzem monokrystaliczny jest znany z wysokiej efektywności konwersji energii słonecznej na energię elektryczną, co czyni go jednym z najczęściej stosowanych materiałów w przemyśle fotowoltaicznym. Wartości sprawności w przedziale 14 do 17% są zgodne z danymi dostarczanymi przez producentów ogniw oraz różnorodne badania branżowe. Przy projektowaniu systemów fotowoltaicznych, takie ogniwa są często wybierane ze względu na ich optymalny stosunek jakości do ceny, co zapewnia efektywne wykorzystanie dostępnej powierzchni w instalacjach solarnych. Na przykład, instalacje wykorzystujące panele z krzemu monokrystalicznego są często preferowane w miastach, gdzie przestrzeń na dachach jest ograniczona. Dodatkowo, zgodnie z normami IEC 61215, ogniwa te muszą przechodzić szereg testów dotyczących ich wydajności oraz trwałości, co dodatkowo potwierdza ich jakość i niezawodność.
Pytanie 16

Aby poprawnie połączyć instalację z rur miedzianych w technologii lutowania miękkiego, należy wykorzystać zestaw narzędzi, który zawiera:

A. nożyce do rur, kalibrator, czyścik do rur, szczotka do rur miedzianych, palnik gazowy z butlą
B. obcinak krążkowy do rur, kalibrator, czyścik do rur, szczotka do rur miedzianych, lutownica transformatorowa
C. nożyce do rur, kalibrator, czyścik do rur, szczotka do rur miedzianych, lutownica transformatorowa
D. obcinak krążkowy do rur, gratownik, czyścik do rur, szczotka do rur miedzianych, palnik gazowy z butlą
Wybór zestawu narzędzi składającego się z obcinaka krążkowego do rur, gratownika, czyścika do rur, szczotki do rur miedzianych oraz palnika gazowego z butlą jest kluczowy dla prawidłowego wykonania połączenia instalacji z rur miedzianych w technologii lutowania miękkiego. Obcinak krążkowy jest niezbędny do precyzyjnego cięcia rur miedzianych, co zapewnia ich idealne dopasowanie. Gratownik służy do usuwania zadziorów powstałych podczas cięcia, co zapobiega uszkodzeniom uszczelek i zwiększa trwałość połączeń. Czyścik do rur oraz szczotka do rur miedzianych pozwalają na dokładne oczyszczenie powierzchni, co jest niezbędne dla uzyskania dobrego połączenia lutowniczego. Palnik gazowy z butlą umożliwia dostarczenie odpowiedniej temperatury do lutowania, co jest kluczowe dla uzyskania solidnych i trwałych połączeń. Stosowanie się do tych zasad oraz wybór odpowiednich narzędzi jest zgodne z normami branżowymi, które zalecają zachowanie prawidłowych procedur montażowych, co znacząco wpływa na bezpieczeństwo i efektywność instalacji.
Pytanie 17

Do prac związanych z konserwacją układu solarnego nie wlicza się

A. zweryfikowania i ewentualnego uzupełnienia czynnika w obiegu solarnym.
B. sprawdzenia stanu izolacji rur w obiegu solarnym.
C. czyszczenia zbiornika.
D. wymiany czynnika grzewczego w obiegu solarnym.
Czyszczenie zasobnika nie jest czynnością konserwacyjną obiegu solarnego, ponieważ zasobnik pełni funkcję przechowywania wody podgrzanej przez kolektory słoneczne, a jego czyszczenie nie wpływa bezpośrednio na działanie samego obiegu. W praktyce, konserwacja obiegu solarnego skupia się na utrzymaniu sprawności układu hydraulicznego oraz zapewnieniu optymalnych warunków pracy dla komponentów, takich jak kolektory, rury, pompy i zbiorniki. Czyszczenie zasobnika można traktować jako osobny proces, którego celem jest utrzymanie higieny i wydajności systemu, ale nie jest to kluczowy element konserwacji samego obiegu. Przykłady właściwych działań konserwacyjnych obejmują regularne sprawdzanie i uzupełnianie czynnika roboczego, co jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania systemu oraz kontrolę stanu izolacji rur, aby zapobiegać stratom ciepła. Dobre praktyki branżowe zalecają przynajmniej coroczne przeglądy systemów solarnych, aby zapewnić ich długotrwałą wydajność i niezawodność.
Pytanie 18

Jakie jednostki należy wpisać do "Książki obmiaru" po zakończeniu prac związanych z instalacją sond wymiennika gruntowego?

A. m2
B. m
C. m-g
D. m3
Wybór jednostek takich jak m2, m-g czy m3 do opisu zakończonych prac związanych z ułożeniem sond wymiennika gruntowego jest nieprawidłowy z kilku kluczowych powodów. Przede wszystkim, m2 jest jednostką powierzchni, która nie odnosi się do długości sondy, a więc nie może być używana do opisu ich długości. Sondy gruntowe są instalowane w ziemi w formie cylindrycznych rur, a ich efektywność zależy w istotny sposób od długości, a nie powierzchni. Dodatkowo, jednostka m-g, choć może sugerować pomiar związany z gruntowymi wymiennikami ciepła, jest niejasna i nie znajduje zastosowania w standardowych praktykach budowlanych. Użycie m3, które odnosi się do objętości, również nie jest właściwe, ponieważ nie opisuje bezpośrednio długości sondy. W kontekście inżynierii, precyzyjne określenie jednostki miary jest kluczowe - wprowadzenie błędnych jednostek może prowadzić do znacznych pomyłek w obliczeniach, co w przypadku instalacji geotermalnych może skutkować nieefektywnym działaniem systemu grzewczego. Często spotykaną pomyłką jest mylenie długości i objętości, co może wynikać z braku zrozumienia, jak te parametry wpływają na wydajność energetyczną systemów grzewczych. Użycie jednostek niewłaściwych dla danej sytuacji jest typowym błędem, który może prowadzić do znacznych konsekwencji w praktyce inżynierskiej.
Pytanie 19

Aby osiągnąć maksymalną wydajność przez cały rok w instalacji solarnej do podgrzewania wody użytkowej w Polsce, konieczne jest ustawienie kolektorów w odpowiednim kierunku pod kątem w stosunku do poziomu:

A. 45°
B. 90°
C. 70°
D. 20°
Ustawienie kolektorów słonecznych pod kątem 45° jest kluczowe dla maksymalnej efektywności systemu podgrzewania wody w Polsce. Taki kąt nachylenia jest optymalny ze względu na średnią szerokość geograficzną kraju, która wynosi 52°N. Zgodnie z praktykami branżowymi, kąt ten powinien być o 10-15 stopni mniejszy od szerokości geograficznej, co sprawia, że 45° to idealny wybór. Przy takim nachyleniu, kolektory mogą efektywnie zbierać promieniowanie słoneczne przez cały rok, co jest szczególnie istotne w kontekście sezonowych zmian nasłonecznienia. Przykładowo, zimą, gdy słońce znajduje się nisko nad horyzontem, kąt 45° pozwala na maksymalizację absorpcji promieni słonecznych, co przekłada się na lepsze wyniki w konwersji energii słonecznej na ciepło w systemie grzewczym. Warto także pamiętać, że powiązane z tego standardy, takie jak PN-EN 12975, określają wymagania dotyczące wydajności kolektorów słonecznych, które wzmacniają praktykę ustawienia ich pod odpowiednim kątem. Takie podejście nie tylko zwiększa efektywność energetyczną, ale również przyczynia się do obniżenia kosztów eksploatacyjnych systemu.
Pytanie 20

Jak należy przechowywać kolektory słoneczne ułożone w poziomie?

A. Szybą do góry bez przykrycia
B. Szybą do góry i przykryte kartonem
C. Szybą w dół bez przykrycia
D. Szybą w dół i ułożone na listwach drewnianych
Odpowiedź 'szybą do góry i przełożone kartonem' jest poprawna, ponieważ zapewnia optymalne warunki przechowywania kolektorów słonecznych, które są delikatnymi urządzeniami narażonymi na uszkodzenia mechaniczne oraz działanie czynników atmosferycznych. Ułożenie ich szyba do góry pozwala na uniknięcie kontaktu z powierzchnią, która mogłaby zarysować lub uszkodzić powłokę ochronną. Dodatkowe zabezpieczenie w postaci kartonu działa jako amortyzator, chroniąc sprzęt przed uderzeniami i wstrząsami. Storage w ten sposób jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które zalecają przechowywanie kolektorów w suchym, czystym miejscu, gdzie nie są narażone na działanie ekstremalnych temperatur czy wilgoci. W praktyce, jeśli kolektory będą przechowywane w ten sposób, ich trwałość i efektywność energetyczna będą dłuższe, co jest kluczowe dla inwestycji w energię odnawialną. Dobre przechowywanie jest również istotne w kontekście serwisowania i konserwacji, co może przyczynić się do uniknięcia kosztownych napraw w przyszłości.
Pytanie 21

Jakie oznaczenie wskazuje, że produkt jest odporny na pył i wodę oraz zabezpieczony przed wodnym strumieniem pod dowolnym kątem?

A. IP55
B. IP65
C. IP35
D. IP44
Oznaczenie IP65 wskazuje, że produkt jest w pełni chroniony przed pyłem oraz zraszaniem wodą z dowolnego kąta, co jest istotne w kontekście zastosowań zarówno w warunkach domowych, jak i przemysłowych. W standardzie IP, pierwszy cyfra (6) oznacza całkowitą ochronę przed pyłem, co jest kluczowe dla urządzeń używanych w środowiskach, gdzie zanieczyszczenia mogą wpływać na ich działanie. Druga cyfra (5) natomiast wskazuje, że urządzenie jest odporne na strumienie wody, co chroni je przed uszkodzeniami w przypadku deszczu lub kontaktu z wodą. Przykładowo, produkty z oznaczeniem IP65 są powszechnie wykorzystywane w oświetleniu ogrodowym, systemach monitoringu oraz w urządzeniach elektronicznych stosowanych na zewnątrz, gdzie narażone są na zmienne warunki atmosferyczne. Dostosowanie się do norm IP jest podstawowym elementem projektowania urządzeń, które mają zapewnić bezpieczeństwo i trwałość w trudnych warunkach eksploatacji.
Pytanie 22

System centralnego ogrzewania z pompą ciepła, która wykorzystuje ciepło z gruntu jako jedyne źródło ciepła, określa się mianem układu

A. kombinowanym
B. ambiwalentnym
C. biwalentnym
D. monowalentnym
Instalacja centralnego ogrzewania z pompą ciepła, która korzysta wyłącznie z energii geotermalnej, nazywana jest układem monowalentnym. Oznacza to, że system ten jako jedyne źródło ciepła zaspokaja potrzeby grzewcze budynku, co jest szczególnie korzystne w kontekście efektywności energetycznej. W takich systemach pompa ciepła pozyskuje ciepło z gruntu, co pozwala na wykorzystanie odnawialnych źródeł energii. Przykłady zastosowania to domy jednorodzinne, które mogą korzystać z gruntowych wymienników ciepła, jak kolektory poziome czy pionowe sondy geotermalne. Warto zaznaczyć, że projektowanie i instalacja takich systemów powinny opierać się na normach, takich jak PN-EN 14511, które regulują klasyfikację pomp ciepła oraz ich wydajność. W praktyce, układy monowalentne mogą wykazywać wysoką efektywność i przyczyniać się do znacznych oszczędności energii oraz redukcji emisji CO2, co jest zgodne z nowoczesnymi trendami w budownictwie ekologicznym.
Pytanie 23

Optymalne warunki dla energetyki wiatrowej występują na obszarach, gdzie klasa szorstkości wynosi

A. 1,0
B. 2,0
C. 1,5
D. 2,5
Wybór klas szorstkości 2,0, 1,5 lub 2,5 to nie jest dobry pomysł z kilku powodów. Klasy 2,0 i 1,5 oznaczają umiarkowane szorstkości, co w praktyce znaczy, że teren może mieć różne przeszkody, jak drzewa czy budynki, które wprowadzają niepotrzebne turbulencje. Takie warunki nie pomagają turbinom wiatrowym, bo zmniejszają prędkość wiatru i stabilność, co później wpływa na generację energii. Klasa szorstkości 2,5 to już spory problem, bo tam przeszkód jest jeszcze więcej, przez co turbulencje są jeszcze większe. Musimy zrozumieć, jak różne klasy szorstkości wpływają na przepływ wiatru, bo to jest kluczowe przy projektowaniu farm wiatrowych. Wysoka szorstkość prowadzi do mniejszej efektywności i wyższych kosztów, co w branży nie jest zgodne z najlepszymi praktykami. Dlatego klasa szorstkości 1,0 to zdecydowanie najlepszy wybór dla efektywnej energetyki wiatrowej.
Pytanie 24

W trakcie działania systemu fotowoltaicznego na inwerterze zauważono kod błędu dotyczący zwarcia doziemnego. Jakie mogą być przyczyny tego zjawiska?

A. niedostosowanie prądowe paneli
B. zacienienie modułów
C. uszkodzony przewód
D. rozładowany akumulator
Uszkodzony przewód w instalacji fotowoltaicznej może prowadzić do zwarcia doziemnego, co jest poważnym problemem, mogącym zagrażać bezpieczeństwu całego systemu. Zwarcie doziemne występuje, gdy przewód fazowy styka się z ziemią lub innym uziemionym elementem, co prowadzi do niebezpiecznego wzrostu prądu. W takim przypadku inwerter wykrywa ten problem i generuje kod błędu, aby zasygnalizować potrzebę interwencji. Praktycznym przykładem może być sytuacja, w której przewód ochronny został uszkodzony w wyniku działania czynników atmosferycznych, takich jak deszcz czy intensywne nasłonecznienie, co prowadzi do degradacji materiałów izolacyjnych. W takiej sytuacji ważne jest, aby regularnie kontrolować stan przewodów i zainstalować systemy monitoringu, które pomogą wcześniej wykryć potencjalne problemy i zapobiec poważnym uszkodzeniom. Dobre praktyki branżowe sugerują, aby instalacje były projektowane z uwzględnieniem odpowiednich zabezpieczeń oraz regularnych przeglądów technicznych, co pozwoli na minimalizację ryzyka wystąpienia zwarć doziemnych i poprawi trwałość systemu.
Pytanie 25

Aby zabezpieczyć obieg grzewczy w sytuacji, gdy ciśnienie w instalacji solarnej zbyt mocno wzrasta, co powinno się zastosować?

A. zawór bezpieczeństwa
B. grupę pompową
C. regulator temperatury
D. podgrzewacz wody
Zawór bezpieczeństwa to mega ważny element, jeśli chodzi o ochronę instalacji solarnej przed zbyt wysokim ciśnieniem. Kiedy ciśnienie w układzie wzrasta ponad dopuszczalny poziom, zawór automatycznie się otwiera, wypuszczając nadmiar wody albo pary. W ten sposób zapobiega się wszelkim awariom, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa. Normy branżowe, takie jak PN-EN 12828, jasno mówią, jak istotne jest to zabezpieczenie w systemach grzewczych. Na przykład, w instalacji solarnej w domu, zawór bezpieczeństwa działa jak tarcza chroniąca system i ludzi w środku przed nieprzyjemnościami. A tak swoją drogą, pamiętaj, żeby regularnie sprawdzać zawory bezpieczeństwa – to nie tylko kwestia przepisów, ale też bezpieczeństwa całej instalacji.
Pytanie 26

Od jakiej temperatury powinno się dopuszczać przegrzanie ciepłej wody użytkowej w systemie solarnym w celu dezynfekcji (tj. legionelli)?

A. 70°C
B. 45°C
C. 50°C
D. 55°C
Temperatura 70°C jest uznawana za minimalną wartość, która pozwala na skuteczną dezynfekcję wody użytkowej w instalacjach solarnych. Utrzymywanie wody w tym zakresie jest kluczowe dla eliminacji bakterii, takich jak Legionella, które mogą rozwijać się w systemach wodociągowych. Zgodnie z normami, rekomenduje się podgrzewanie wody do temperatury co najmniej 60°C w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia legionellozy, jednak aby zapewnić pełną dezynfekcję, temperatura 70°C jest bardziej efektywna. W praktyce, wiele systemów solarnych jest wyposażonych w automatyczne układy, które monitorują i regulują temperaturę wody, co pozwala na skuteczne zarządzanie ryzykiem związanym z rozwojem bakterii. Dodatkowo, przegrzanie wody do tej temperatury powinno być realizowane okresowo, co zapobiega stagnacji wody i potencjalnemu rozwojowi niepożądanych mikroorganizmów. Dzięki odpowiednim praktykom, takim jak regularne przeglądy i konserwacja instalacji, można zapewnić nie tylko bezpieczeństwo sanitarno-epidemiologiczne, ale również wydajność systemu solarnego.
Pytanie 27

Aby połączyć rury oraz złączki miedziane w instalacji solarnej montowanej w miejscu, gdzie korzystanie z otwartego ognia jest zabronione, powinno się zastosować

A. zgrzewarkę
B. lutownicę
C. gwintownicę ręczną
D. zaciskarkę promieniową
Wykorzystanie lutownicy do łączenia rur miedzianych w instalacji solarnej, szczególnie w miejscach, gdzie obowiązuje zakaz używania otwartego ognia, jest nie tylko niebezpieczne, ale również niezgodne z najlepszymi praktykami branżowymi. Lutowanie, pomimo że jest techniką powszechnie stosowaną w systemach hydraulicznych, wiąże się z ryzykiem pożaru oraz z emisją dymu i szkodliwych oparów. W przypadku instalacji solarnych, które operują w trudnych warunkach, odpowiednie połączenia powinny być maksymalnie szczelne i odporne na działanie wysokich temperatur. Zgrzewarka, choć przydatna w niektórych zastosowaniach, również nie nadaje się do miedzi w kontekście instalacji solarnych, ponieważ zgrzewanie wymaga specyficznych warunków i nie zapewnia tego samego poziomu szczelności. Gwintownica ręczna nie jest odpowiednia do połączeń miedzianych, ponieważ gwintowane złącza są mniej odporne na wibracje i mogą z czasem ulegać luzowaniu, co prowadzi do wycieków. Wreszcie, pomimo, że zaciskarki promieniowe są idealne do tego typu instalacji, błędne postrzeganie innych metod jako alternatywy prowadzi do niskiej jakości połączeń, co może zagrażać zarówno wydajności systemu solarnego, jak i bezpieczeństwu całej instalacji.
Pytanie 28

Podczas wymiany separatora powietrza w grupie solarnej należy go zamontować na

A. powrocie z kolektora za zaworem odcinającym
B. zasilaniu kolektora przed pompą
C. powrocie z kolektora przed zaworem odcinającym
D. zasilaniu kolektora za pompą
Montaż separatora powietrza w niewłaściwych miejscach, takich jak zasilanie kolektora przed pompą, może prowadzić do poważnych problemów z wydajnością systemu grzewczego. Umiejscowienie separatora na zasilaniu przed pompą oznacza, że woda z kolektora, która może zawierać powietrze, będzie napotykać na dodatkowy opór, co może skutkować zmniejszoną efektywnością przepływu. W takiej konfiguracji powietrze może pozostawać w instalacji, co zwiększa ryzyko awarii oraz obniża wydajność całego systemu. Podobnie, montaż separatora na powrocie z kolektora przed zaworem odcinającym jest błędem, ponieważ w sytuacji, gdy zachodzi potrzeba konserwacji, nie można odciąć przepływu wody, co uniemożliwia bezpieczne wyjęcie separatora z instalacji. Z kolei umiejscowienie separatora na zasilaniu kolektora za pompą nie jest zalecane, ponieważ może to prowadzić do problemów z usuwaniem powietrza, gdyż separator nie będzie w stanie efektywnie działać w obecności wody pod ciśnieniem. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że miejsce montażu separatora powietrza ma zasadnicze znaczenie dla całego systemu i powinno być zgodne z zaleceniami producentów oraz praktykami branżowymi w celu zapewnienia optymalnej wydajności oraz trwałości instalacji.
Pytanie 29

Gdzie oraz w jaki sposób należy zainstalować jednostkę zewnętrzną powietrznej pompy ciepła?

A. W odległości co najmniej 0,3 m od ściany budynku, z czerpnią powietrza skierowaną w stronę ściany
B. Bezpośrednio przy zewnętrznej ścianie budynku, z czerpnią powietrza skierowaną w stronę ściany
C. Bezpośrednio przy zewnętrznej ścianie budynku, z wyrzutem powietrza skierowanym w stronę ściany
D. W odległości co najmniej 0,3 m od ściany budynku, z wyrzutem powietrza skierowanym w stronę ściany
Jednostka zewnętrzna powietrznej pompy ciepła powinna być zamontowana w odpowiedniej odległości od ściany budynku, co ma kluczowe znaczenie dla efektywności jej pracy. Umiejscowienie urządzenia w odległości co najmniej 0,3 m od ściany zapewnia odpowiednią cyrkulację powietrza, co jest niezbędne do prawidłowego poboru i wydajności pracy pompy. Takie umiejscowienie minimalizuje również hałas i wibracje, które mogą przenikać do struktury budynku, co jest szczególnie istotne w przypadku budynków mieszkalnych. Skierowanie czerpni powietrza w stronę ściany chroni ją przed bezpośrednim działaniem wiatru i opadów, co pomaga w stabilizowaniu warunków pracy pompy, zwiększając jej wydajność i żywotność. Dodatkowo, przestrzeń pomiędzy jednostką a ścianą ułatwia odprowadzanie skroplin, co zapobiega ich zamarzaniu na elewacji budynku. Takie wytyczne są zgodne z zaleceniami producentów oraz normami branżowymi, co potwierdza ich zasadność.
Pytanie 30

Do pomiaru mocy wyjściowej baterii słonecznej, o parametrach podanych w przedstawionej tabeli, należy zastosować

Parametry baterii słonecznej
Moc maksymalna, P max1951 V
Napięcie maksymalne (jałowe), Uoc45,5 V
Napięcie w punkcie mocy maksymalnej, Um36,9 V
Prąd zwarcia, Isc5,63 A
Prąd w punkcie mocy maksymalnej, Im5,37 A

A. miernik natężenia oświetlenia.
B. miernik mocy promieniowania słonecznego.
C. mostek Graetza.
D. amperomierz i woltomierz.
Wybrane odpowiedzi, takie jak "miernik mocy promieniowania słonecznego" czy "mostek Graetza", nie odpowiadają na pytanie dotyczące pomiaru mocy wyjściowej baterii słonecznej. Miernik mocy promieniowania słonecznego służy do określenia ilości energii słonecznej docierającej do powierzchni, a nie do pomiaru energii elektrycznej generowanej przez ogniwa fotowoltaiczne. Jego zastosowanie jest istotne w fazie projektowania systemów, aby ocenić skuteczność lokalizacji, ale nie dostarcza informacji o wydajności samej baterii. Mostek Graetza, z kolei, jest narzędziem stosowanym do prostowania prądu zmiennego na prąd stały, co jest przydatne w kontekście zasilania różnych urządzeń, ale nie umożliwia właściwego pomiaru mocy wyjściowej baterii. Użycie mierników natężenia oświetlenia nie odnosi się również do wymagań pomiarowych dla systemów fotowoltaicznych, ponieważ koncentruje się na natężeniu światła, a nie na prądzie i napięciu generowanym przez ogniwa. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego pomiaru i oceny wydajności systemów energii odnawialnej.
Pytanie 31

Jakie są jednostkowe koszty robocizny na 1 sztukę kolektora słonecznego, jeśli całkowity koszt robocizny za realizację 5 kolektorów wynosi 5 500,00 zł, a ustalona stawka za roboczogodzinę wynosi 11,00 zł?

A. 100 r-g/szt.
B. 500 r-g/szt.
C. 55 r-g/szt.
D. 1 100 r-g/szt.
Wyliczenie jednostkowych nakładów robocizny na kolektor słoneczny jest często mylone przez niedokładne obliczenia lub błędne zrozumienie pojęcia kosztów. W przypadku, gdy całkowity koszt robocizny wynosi 5 500,00 zł dla 5 kolektorów, nieprawidłowe podejścia mogą prowadzić do błędnych jednostkowych wartości, takich jak 55, 1 100, czy 500 roboczogodzin na sztukę. Jednym z typowych błędów myślowych jest pomylenie kosztu całkowitego z jednostkowym, co skutkuje znacznym zawyżeniem lub zaniżeniem wartości. Na przykład, wybierając odpowiedź 55 r-g/szt., można zakładać, że całkowity koszt byłby rozdzielany na zbyt dużą liczbę roboczogodzin, co jest sprzeczne z zasadą prawidłowego podziału kosztów. Odpowiedź 1 100 r-g/szt. z kolei pomija kluczowy element stawki roboczogodziny, co prowadzi do przeszacowania kosztów. Natomiast odpowiedź 500 r-g/szt. może wydawać się bardziej racjonalna, jednak jest wynikiem błędnego podziału. Weryfikacja obliczeń i znajomość metodologii wyceny robocizny są niezbędne dla osiągnięcia dokładnych rezultatów. Jest to istotne nie tylko w kontekście budowy kolektorów, ale także w każdym innym projekcie budowlanym, gdzie precyzyjne szacowanie kosztów robocizny wpływa na całkowity budżet oraz efektywność realizacji zadań.
Pytanie 32

Dwuosobowa ekipa monterów wykonała instalację solarną w czasie 8 godzin. Stawka za jedną godzinę pracy wynosi 25 zł. Do kosztów robocizny doliczono wydatki pośrednie równe 50% kosztów robocizny. Dodatkowo, obliczono zysk w wysokości 10% od całkowitej sumy robocizny oraz wydatków pośrednich. Jaka jest wartość prac?

A. 560 zł
B. 660 zł
C. 550 zł
D. 600 zł
Aby obliczyć wartość robót związanych z instalacją solarną, należy najpierw określić całkowity koszt robocizny. Dwóch monterów pracowało przez 8 godzin, co daje łącznie 16 roboczogodzin (2 monterów x 8 godzin). Przy stawce 25 zł za roboczogodzinę, całkowity koszt robocizny wynosi 16 roboczogodzin x 25 zł = 400 zł. Następnie należy uwzględnić koszty pośrednie, które wynoszą 50% robocizny, co daje dodatkowe 200 zł (50% z 400 zł). Łączne koszty robocizny oraz koszty pośrednie wynoszą więc 400 zł + 200 zł = 600 zł. Na końcu doliczamy zysk, który wynosi 10% od tej sumy. 10% z 600 zł to 60 zł, co daje całkowitą wartość robót równą 600 zł + 60 zł = 660 zł. Takie podejście do kalkulacji kosztów jest zgodne z zasadami rachunkowości budowlanej oraz dobrymi praktykami w zakresie wyceny robót budowlanych, gdzie uwzględnia się wszystkie aspekty kosztowe, aby osiągnąć realistyczną i dokładną wycenę projektu.
Pytanie 33

Odległość gruntowa pomiędzy sondami pionowymi nie może być mniejsza niż

A. 6 m
B. 18 m
C. 24 m
D. 12 m
Odpowiedź 6 m jest poprawna, ponieważ zgodnie z aktualnymi normami i najlepszymi praktykami w inżynierii geotechnicznej, odległość między sondami pionowymi powinna wynosić co najmniej 6 m. Taka odległość pozwala na uzyskanie reprezentatywnych próbek gruntu, co jest kluczowe dla przeprowadzenia dokładnych badań geotechnicznych. W praktyce oznacza to, że jeśli sondy są umieszczone zbyt blisko siebie, mogą wystąpić zjawiska interferencji, które mogą zniekształcić wyniki badań. Na przykład, w przypadku przeprowadzania badań nośności gruntu, zbyt mała odległość między sondami może prowadzić do błędnych ocen parametrów gruntowych, co w konsekwencji wpłynie na bezpieczeństwo i stabilność projektowanych obiektów budowlanych. W związku z tym, zachowanie odpowiedniej odległości jest kluczowe dla zapewnienia dokładności wyników oraz ich interpretacji w kontekście projektowania i budowy infrastruktury. W praktyce, wiele instytucji i organizacji branżowych zaleca stosowanie tej odległości jako standardu w projektach geotechnicznych.
Pytanie 34

Z której strony dachu kopertowego domu jednorodzinnego powinno się zainstalować fotoogniwo, aby osiągnąć maksymalną roczną efektywność?

A. Na północnej stronie dachu
B. Na zachodniej stronie dachu
C. Na południowej stronie dachu
D. Na wschodniej stronie dachu
Montaż fotoogniwa na południowej połaci dachu kopertowego budynku jednorodzinnego jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ ta strona dachu otrzymuje najwięcej światła słonecznego przez cały rok. Południowa ekspozycja zapewnia maksymalną produkcję energii, zwłaszcza w miesiącach letnich, gdy słońce jest najwyżej na niebie. Oprócz tego, w czasie zimy, gdy słońce jest niżej, jednostki fotowoltaiczne na południowej stronie wciąż mogą produkować znaczną ilość energii, co przyczynia się do efektywności całorocznej. Zgodnie z najlepszymi praktykami w branży, instalacje PV powinny być skierowane w stronę, która minimalizuje cień i maksymalizuje nasłonecznienie. Przykładem zastosowania mogą być budynki jednorodzinne, które korzystają z systemów zarządzania energią, aby optymalizować zużycie energii wyprodukowanej przez fotoogniwa, co prowadzi do większych oszczędności na kosztach energii. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi efektywności energetycznej budynków, które zalecają maksymalizację wykorzystania odnawialnych źródeł energii.
Pytanie 35

Hurtownia zajmująca się instalacjami nabywa pompy obiegowe od producenta w cenie 100,00 zł za sztukę, a następnie sprzedaje je, dodając do ceny marżę w wysokości 10% oraz podatek VAT (według stawki 23%). Jaka będzie cena sprzedaży jednej pompy obiegowej?

A. 110,33 zł
B. 135,30 zł
C. 123,00 zł
D. 110,00 zł
Odpowiedź, którą zaznaczyłeś, to 135,30 zł. Hurtownia kupuje pompy obiegowe za 100 zł za sztukę i potem sprzedaje je z dodatkową marżą 10%. Jak to liczymy? Mnożymy cenę zakupu przez 10%, co daje nam 10 zł. Jak dodamy to do 100 zł, to wychodzi 110 zł jako cena sprzedaży netto. Potem musimy dodać VAT, który w naszym kraju wynosi 23%. Z tego wynika, że VAT na 110 zł to 25,30 zł. Gdy dodamy ten podatek, dostaniemy cenę brutto równą 135,30 zł. Widzisz, to jest ważne, żeby dobrze liczyć ceny w handlu. Gdy nie uwzględnimy marży i VAT-u, możemy mieć spore problemy z cenami i rentownością. Ważne, żeby wszystkie te elementy uwzględniać w obliczeniach.
Pytanie 36

Całkowity koszt materiałów do zainstalowania systemu pompy ciepła wynosi 62 000 zł, a koszt sprzętu to 8 900 zł. Wiedząc, że koszt robocizny wynosi 20 % wartości materiałów, oblicz całkowitą wartość inwestycji?

A. 70 900 zł
B. 83 300 zł
C. 74 400 zł
D. 86 800 zł
Aby obliczyć całkowitą wartość inwestycji w instalację pompy ciepła, należy zsumować koszty materiałów, sprzętu oraz robocizny. Koszt materiałów wynosi 62 000 zł, a koszt sprzętu to 8 900 zł. Robocizna została ustalona na 20% wartości materiałów, co daje 12 400 zł (20% z 62 000 zł). Zatem całkowity koszt inwestycji obliczamy jako: 62 000 zł (materiały) + 8 900 zł (sprzęt) + 12 400 zł (robocizna) = 83 300 zł. Wyliczenia te są zgodne z praktykami stosowanymi w branży budowlanej, gdzie szczegółowe rozliczenia kosztów są kluczowe dla zarządzania projektami. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy polega na umiejętnym planowaniu budżetu inwestycyjnego oraz przewidywaniu kosztów całkowitych przed rozpoczęciem prac, co jest niezbędne dla uniknięcia nieprzewidzianych wydatków i utrzymania rentowności projektu.
Pytanie 37

W porowatych skałach o niskiej wilgotności znajdują się zasoby zmagazynowanej energii

A. nieodnawialnej
B. hydrotermalnej
C. konwencjonalnie nieodnawialnej
D. petrotermalnej
Odpowiedzi takie jak 'hydrotermiczna' czy 'nieodnawialna' są nietrafione, bo w kontekście suchych skał nie pasują do tego, co mówimy o zmagazynowywaniu energii. Hydrotermalne źródła energii zazwyczaj są w wilgotnych miejscach, gdzie gorące płyny geotermalne mogą być wykorzystane do produkcji energii. A w suchych skałach brak wody sprawia, że takie źródła się nie tworzą. Z kolei określenie 'nieodnawialna' dotyczy ogółu zasobów, a nie konkretnego typu energii związanej z porowatymi skałami, więc to też jest mylące. Odpowiedź 'konwencjonalnie nieodnawialnej' też nie pasuje, bo nie wyjaśnia konkretnego kontekstu dotyczącego petrotermicznych zasobów. Często popełniane błędy to pomijanie kluczowych cech geologicznych skał oraz mylenie różnych typów zasobów energetycznych z ich właściwościami fizycznymi. Żeby dobrze zrozumieć, jak działa złoże węglowodorowe, ważne jest, żeby odróżniać różne rodzaje energii i ich geologiczne uwarunkowania.
Pytanie 38

Podczas instalowania systemu fotowoltaicznego stosuje się złączki, które zapewniają całkowitą hermetyczność oraz zapobiegają niewłaściwemu podłączeniu biegunów paneli słonecznych do akumulatora

A. HDMI
B. WAGO
C. MC4
D. MPX
Złączki MC4 są standardem w instalacjach fotowoltaicznych, służącym do łączenia paneli słonecznych z systemem zasilania. Dzięki swojej konstrukcji, złączki te zapewniają pełną hermetyczność, co jest kluczowe w kontekście ochrony przed wilgocią i zanieczyszczeniami. W praktyce oznacza to, że stosując złączki MC4, minimalizuje się ryzyko wystąpienia korozji oraz uszkodzeń, które mogą prowadzić do obniżenia wydajności systemu. Dodatkowo, złączki te wyposażone są w mechanizm blokujący, który uniemożliwia przypadkowe rozłączenie połączenia, co jest niezwykle istotne oraz zapewnia bezpieczeństwo w eksploatacji. Zgodnie z normami IEC 62109 oraz IEC 61730, przy wyborze komponentów do instalacji fotowoltaicznych, należy kierować się ich niezawodnością i odpornością na ekstremalne warunki atmosferyczne, co złączki MC4 z pewnością spełniają. Dlatego są one powszechnie stosowane zarówno w instalacjach domowych, jak i komercyjnych, co potwierdza ich skuteczność i popularność w branży.
Pytanie 39

Jakie jest optymalne nachylenie kolektora słonecznego zamontowanego na fasadzie budynku na konsoli ściennej?

A. 30°
B. 65°
C. 70°
D. 45°
Kąt nachylenia kolektora słonecznego ma kluczowe znaczenie dla efektywności jego działania. W przypadku montażu na fasadzie budynku, zalecany kąt wynoszący 45° sprzyja optymalnemu wykorzystaniu promieniowania słonecznego przez większość roku. Taki kąt pozwala na maksymalne naświetlenie kolektora zarówno w okresie letnim, kiedy słońce jest wysoko na niebie, jak i w zimie, gdy jego kąt padania jest niższy. Dodatkowo, kąt 45° ułatwia również odprowadzanie śniegu i wody deszczowej, co zmniejsza ryzyko uszkodzeń systemu. Dobrą praktyką jest także uwzględnienie lokalnych warunków klimatycznych oraz orientacji budynku, co może wpłynąć na ostateczny wybór kąta nachylenia. W kontekście standardów, zaleca się konsultację z fachowcami, którzy mogą przeprowadzić symulacje lub analizy, aby dostosować kąt do specyficznych warunków konkretnego miejsca. Wiedza ta jest niezbędna dla osób zajmujących się projektowaniem i instalacją systemów fotowoltaicznych oraz solarnych.
Pytanie 40

Kosztorys, który nie zawiera danych o cenach, nazywamy kosztorysem

A. powykonawczym.
B. wstępnym.
C. ofertowym.
D. ślepym.
Kosztorys ślepy to specyficzny rodzaj dokumentu, który nie zawiera szczegółowych informacji o cenach poszczególnych elementów, a jedynie wskazuje na zakres prac oraz ich ilość. Taki kosztorys jest często stosowany na etapie planowania projektów budowlanych, ponieważ pozwala inwestorom i wykonawcom zrozumieć, jakie prace są przewidziane, bez konieczności podawania konkretnych kwot. W praktyce, kosztorys ślepy może być użyty do oceny wykonalności projektu lub do uzyskania wstępnych ofert od potencjalnych wykonawców, które następnie można porównać. W kontekście standardów, taki kosztorys może być zgodny z normami branżowymi, które określają jak powinny być opracowywane dokumenty kosztorysowe, zapewniając przejrzystość i rzetelność informacji, co jest kluczowe w procesach inwestycyjnych.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej