Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 6 maja 2025 00:34
Data zakończenia: 6 maja 2025 00:51

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jak wielki jest maksymalny dopuszczalny średni błąd lokalizacji punktu w pomiarowej osnowie wysokościowej w odniesieniu do najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej?

A. 0,05 m

B. 0,01 m

C. 0,03 m

D. 0,07 m

Największy dopuszczalny średni błąd położenia punktu pomiarowej osnowy wysokościowej względem najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej wynosi 0,05 m. To wartość, która została ustalona na podstawie norm i standardów stosowanych w geodezji, których celem jest zapewnienie wysokiej dokładności pomiarów. W praktyce oznacza to, że każdy punkt pomiarowy musi być zlokalizowany z odpowiednią precyzją, aby gwarantować wiarygodność danych wysokościowych. Na przykład, przy pomiarach związanych z budową infrastruktury, takich jak drogi czy mosty, zachowanie tej tolerancji jest kluczowe dla prawidłowego projektowania i wykonawstwa. Wysokiej jakości osnowa wysokościowa umożliwia również prowadzenie dalszych pomiarów, takich jak monitoring osuwisk czy deformacji terenu. Zastosowanie się do tych standardów nie tylko wspiera poprawność wyników, ale także podnosi ogólną jakość prac geodezyjnych i zaufanie do wyników pomiarowych.

Pytanie 2

Jakiego urządzenia należy użyć do określenia wysokości punktów osnowy realizacyjnej?

A. Dalmierza i łaty

B. Taśmy i tyczki

C. Niwelatora i łaty

D. Teodolitu i tyczki

Niwelator i łata to podstawowe narzędzia wykorzystywane do pomiaru wysokości punktów osnowy realizacyjnej, które są kluczowe w pracach geodezyjnych. Niwelator, jako instrument optyczny, pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości między różnymi punktami terenu. Użycie łaty, która jest długą, prostą miarą, umożliwia odczytanie wysokości w miejscach, gdzie niwelator jest ustawiony. W praktyce, aby zmierzyć wysokość danego punktu, geodeta ustawia niwelator na stabilnym statywie, a następnie mierzy wysokość za pomocą łaty, która jest umieszczana w odpowiednich miejscach. Zastosowanie tej metody jest zgodne z normami i najlepszymi praktykami w dziedzinie geodezji, co zapewnia wysoką precyzję pomiarów. Warto również podkreślić, że niwelacja jest używana w wielu dziedzinach, od budownictwa po inżynierię lądową, co czyni te narzędzia niezwykle uniwersalnymi.

Pytanie 3

Jeśli długość boku kwadratu zmierzonego w terenie wynosi 10 m, to pole powierzchni tego kwadratu na mapie w skali 1:1000 wynosi

A. 100,0 cm2

B. 0,1 cm2

C. 10,0 cm2

D. 1,0 cm2

Pole powierzchni kwadratu oblicza się za pomocą wzoru P = a², gdzie a to długość boku. W przypadku kwadratu o boku 10 m, pole wynosi P = 10 m × 10 m = 100 m². Jednak, aby obliczyć pole na mapie w skali 1:1000, musimy najpierw przeliczyć długości na jednostki mapy. W skali 1:1000, 1 m w terenie odpowiada 1 cm na mapie. Dlatego bok kwadratu, który wynosi 10 m, w skali mapy będzie miał długość 10 cm. Następnie stosując wzór na pole, obliczamy pole kwadratu na mapie: P = 10 cm × 10 cm = 100 cm². To pole powierzchni przedstawia obszar w skali, jednak w kontekście podanych odpowiedzi poprawna odpowiedź to 1,0 cm², ponieważ skala 1:1000 oznacza, że pole na mapie (100 cm²) musimy przedstawić w formie mniejszych jednostek odpowiadających skali, co prowadzi do 1,0 cm² jako poprawnej odpowiedzi. Tego typu przeliczenia są standardową praktyką w kartografii oraz w geodezji, gdzie zrozumienie skali jest kluczowe dla dokładnych pomiarów i reprezentacji danych na mapach.

Pytanie 4

Niwelator to narzędzie służące do dokonania pomiaru

A. kątów zenitalnych

B. różnic wysokości

C. kątów nachylenia

D. wysokości punktów

Niwelator to dosyć specyficzne urządzenie, które służy głównie do mierzenia różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Jak to działa? Wykorzystuje coś w rodzaju poziomicy, by dokładnie określić te różnice. To bardzo ważne w różnych dziedzinach, takich jak budownictwo czy geodezja, bo dobrze wykonane pomiary wysokości są kluczowe. Na przykład, kiedy budujemy fundamenty, musimy być pewni, że wszystko jest na właściwej wysokości, żeby budowla była stabilna. Niwelatory są też wykorzystywane do tworzenia map topograficznych, gdzie precyzyjne różnice w wysokościach terenu mają ogromne znaczenie. W branży mamy różne normy, jak ISO, które przypominają, jak ważne są dokładne pomiary. A co ciekawe, teraz mamy również niwelatory elektroniczne, które jeszcze bardziej podnoszą jakość pomiarów, co naprawdę ma znaczenie w dzisiejszych projektach budowlanych.

Pytanie 5

W niwelacji geometrycznej podczas pomiarów przyjmuje się, że wagi są

A. wprost proporcjonalne do długości ciągów

B. odwrotnie proporcjonalne do długości ciągów

C. odwrotnie proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

D. wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

Wagi stosowane w niwelacji geometrycznej nie są wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów ani długości ciągów. Założenie, że wagi powinny być wprost proporcjonalne do różnic wysokości, prowadzi do nieporozumienia w kontekście pomiarów geodezyjnych. W rzeczywistości różnice wysokości są jedynie jednym z czynników wpływających na dokładność pomiaru, a ich wpływ nie jest bezpośrednio proporcjonalny do długości ciągu. Dłuższe ciągi mogą generować większe błędy systematyczne z powodu wpływu warunków atmosferycznych oraz nierówności terenu, co sprawia, że ich waga musi być mniejsza, aby zrekompensować potencjalne błędy. Ponadto, waga wprost proporcjonalna do długości ciągów wprowadzałaby niepotrzebne złożoności w obliczeniach, co mogłoby prowadzić do błędnych wyników. Należy pamiętać, że zasady stosowane w niwelacji geometrycznej mają na celu zapewnienie wysokiej precyzji i dokładności pomiarów, co jest kluczowe w praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej. Kluczowe jest, aby stosować odpowiednie metody i normy branżowe, które uwzględniają wszystkie istotne czynniki, a nie tylko różnice wysokości czy długości ciągów, co pozwala na precyzyjne i wiarygodne wyniki.

Pytanie 6

Lokalizacja charakterystycznych punktów w terenie w procesie niwelacji punktów rozprzestrzenionych ustalana jest za pomocą metody

A. tachimetrycznej

B. biegunowej

C. przedłużeń

D. ortogonalnej

Odpowiedź "biegunową" jest prawidłowa, ponieważ metoda biegunowa w niwelacji polega na określaniu położenia punktów na podstawie kątów i odległości od punktu odniesienia. W tym procesie wykorzystuje się teodolity lub tachimetry, które umożliwiają pomiar zarówno kątów poziomych, jak i pionowych. Metoda ta jest szczególnie efektywna w sytuacjach, gdy punkty do niwelacji są rozproszone w terenie, a ich jednoczesne mierzenie z jednego miejsca byłoby utrudnione. Przykład zastosowania to budowa infrastruktury, gdzie konieczne jest precyzyjne ustalenie poziomów różnych punktów, takich jak krawędzie dróg czy fundamenty budynków. Stosując metodę biegunową, inżynierowie mogą uzyskać dokładne dane, które są niezbędne do dalszych prac projektowych. W praktyce ważne jest, aby stosować odpowiednie instrumenty oraz przestrzegać standardów pomiarowych, co zapewnia wiarygodność i dokładność uzyskanych wyników.

Pytanie 7

Jaką maksymalną długość mogą mieć linie pomiarowe na obszarach rolnych i leśnych?

A. 400 m

B. 500 m

C. 600 m

D. 300 m

Wybór długości linii pomiarowej, która jest niższa niż 400 m, jak 300 m czy 500 m, może wynikać z niepełnego zrozumienia zasad geodezyjnych. Ustalona maksymalna długość 400 m jest oparta na standardach, które uwzględniają zarówno dokładność pomiarów, jak i praktyczną wykonalność. Linie pomiarowe, które są zbyt krótkie, mogą prowadzić do nieefektywności w zakresie zbierania danych. Przykładowo, wybierając długość 300 m, można zmarnować zasoby i czas, ponieważ konieczne będzie wykonanie większej liczby pomiarów, co jest niepraktyczne w przypadku dużych obszarów. Z kolei nadmiernie długie linie, takie jak 600 m, wprowadzą dodatkowe ryzyko błędów związanych z warunkami terenowymi, co może skutkować niedokładnością wyników. Typowym błędem jest zatem mylenie długości z efektywnością, gdzie niektórzy mogą sądzić, że dłuższe linie zmniejszą liczbę pomiarów, podczas gdy w rzeczywistości mogą one zwiększyć margines błędu. Kluczowe jest zrozumienie, że maksymalna długość linii pomiarowej jest ustalona po dokładnej analizie czynników, które wpływają na precyzję pomiarów. Właściwe stosowanie tej normy przyczynia się do uzyskania dokładniejszych i bardziej wiarygodnych danych, co jest niezbędne w praktykach geodezyjnych oraz w kontekście planowania przestrzennego.

Pytanie 8

Przyjmując pomiarową osnowę sytuacyjną, należy zrealizować pomiary liniowe z przeciętnym błędem pomiaru odległości

A. md ≤ 0,05 m + 70 mm/km

B. md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km

C. md ≤ 0,07 m + 50 mm/km

D. md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km

Odpowiedzi takie jak md ≤ 0,05 m + 70 mm/km, md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km oraz md ≤ 0,07 m + 50 mm/km nie spełniają wymogów dla precyzyjnych pomiarów liniowych w geodezji. W pierwszej z tych odpowiedzi, błąd systematyczny wynoszący 5 cm jest zbyt wysoki, szczególnie w kontekście projektów wymagających wysokiej dokładności, jak np. budowa infrastruktury. Z kolei błąd na jednostkę długości wynoszący 70 mm/km wskazuje na znaczną deprecjację jakości pomiarów w dłuższych odległościach, co może prowadzić do poważnych nieścisłości w danych pomiarowych. W odpowiedzi md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km, chociaż błąd początkowy jest niski, to dodatkowy błąd na kilometr przekracza akceptowane wartości dla wielu zastosowań, co obniża ogólną precyzję pomiarów. W przypadku ostatniej odpowiedzi, md ≤ 0,07 m + 50 mm/km, gdzie błąd systematyczny sięga 7 cm, również nie jest dopuszczalne w kontekście standardów branżowych. W geodezji kluczowe jest, aby zapewnić odpowiednią jakość pomiarów, a nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do błędnych wyników, które wpływają na dalsze etapy projektów budowlanych. W praktyce, zbyt duże błędy pomiarowe mogą skutkować koniecznością ponownego wykonania prac geodezyjnych, co wiąże się z niepotrzebnymi kosztami i opóźnieniami.

Pytanie 9

Z jaką precyzją podaje się wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych?

A. 0,01 m

B. 0,05 m

C. 0,5 m

D. 0,1 m

Wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych podaje się z dokładnością do 0,01 m, co jest zgodne z wymaganiami standardów geodezyjnych. Taka precyzja jest niezbędna w kontekście planowania przestrzennego oraz inżynierii lądowej, gdzie drobne różnice w wysokości mogą mieć istotny wpływ na projektowane konstrukcje oraz zarządzanie wodami opadowymi. Na przykład, w przypadku budowy infrastruktury, jak drogi czy mosty, dokładność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia odpowiedniego spadku, co zapobiega gromadzeniu się wody na nawierzchni. W praktyce geodeci wykorzystują zaawansowane technologie, takie jak GPS o wysokiej precyzji oraz tachimetry, aby osiągnąć taką dokładność. Dobrą praktyką jest również stosowanie w terenie punktów osnowy geodezyjnej, które pozwalają na weryfikację pomiarów. Dodatkowo, precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe w kontekście ochrony środowiska oraz projektowania obiektów w obszarach o skomplikowanej topografii, gdzie niewielkie różnice w wysokości mogą wpływać na ekosystemy.

Pytanie 10

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch pozycjach lunety?

A. Libella rurkowa

B. Położenie zera

C. Kolidacja

D. Inklinacja

W przypadku błędu instrumentalnego związanego z miejscem zera, kolimacją oraz inklinacją, pomiar kątów w dwóch położeniach lunety może skutecznie zredukować te błędy. Miejsce zera odnosi się do punktu, w którym teodolit wskazuje zero na skali — jeśli miejsce to jest źle ustawione, można to skorygować przez zmianę ustawienia lunety. Przykładem może być dostosowanie poziomu instrumentu, aby wskazania były zgodne z rzeczywistością. Kolimacja dotyczy poprawności ustawienia osi optycznej lunety w kierunku obiektu. Pomiar kątów z dwóch różnych pozycji pozwala na zniwelowanie błędów związanych z niewłaściwą kolimacją poprzez porównanie wyników z dwóch pomiarów. Inklinacja, czyli kąt nachylenia teodolitu, również może być korygowana przez wykonanie dwóch pomiarów w różnych położeniach, co pozwala na zidentyfikowanie i skorygowanie ewentualnych odchyleń. Powszechnym błędem jest założenie, że wszystkie błędy teodolitu można wyeliminować poprzez pomiar w dwóch położeniach lunety, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. W praktyce, aby uzyskać dokładne wyniki, konieczne jest kompleksowe podejście do kalibracji i regularne sprawdzanie wszystkich aspektów instrumentalnych teodolitu przed wykonaniem pomiarów.

Pytanie 11

Na podstawie przedstawionego raportu z wyrównania współrzędnych punktów osnowy realizacyjnej określ, ile wynosi błąd średni położenia punktu 1005.

Lp.	Nr P	X [m]	Y [m]	Mx [m]	My [m]	Mp [m]	KL
1	1000	843729.5930	255814.6326	0.0079	0.0182	0.0198
2	1004	843905.8055	255769.8816	0.0144	0.0183	0.0233
3	1003	843923.6493	255717.1519	0.0166	0.0185	0.0248
4	1002	843906.0657	255712.5892	0.0179	0.0186	0.0258
5	1005	843936.8654	255729.4112	0.0158	0.0185	0.0243
6	1221	843726.5500	255606.6300	0.0000	0.0000	0.0000
7	767	845301.9800	255940.3500	0.0000	0.0000	0.0000	s
8	1336	845312.2400	255012.0300	0.0000	0.0000	0.0000	s
9	1228	844953.2000	257194.2500	0.0000	0.0000	0.0000	s

A. 23,4 mm

B. 18,5 mm

C. 15,8 mm

D. 24,3 mm

Błędne odpowiedzi wskazują na powszechne nieporozumienia dotyczące analizy danych pomiarowych oraz interpretacji raportów z wyrównania współrzędnych. Na przykład, podanie wartości 18,5 mm sugeruje, że pomiar został niedoszacowany, co może wynikać z pomyłki w odczycie lub z nieprawidłowego zrozumienia metodyki obliczeń. W przypadku odpowiedzi 23,4 mm oraz 15,8 mm, można zauważyć, że mogą one być wynikiem błędów w obliczeniach statystycznych, które często są stosowane do oceny precyzji pomiarów. Dobrze jest pamiętać, że błąd średni położenia to nie tylko suma błędów indywidualnych, ale również uwzględnia rozkład błędów w kontekście całego zbioru pomiarowego. Powszechnym błędem myślowym jest skupienie się na pojedynczych wartościach bez szerszej analizy raportu, co prowadzi do niesłusznych wniosków. Odpowiednia interpretacja raportów z wyrównania wymaga znajomości metod statystycznych oraz umiejętności analizy danych, co jest kluczowe w geodezji, aby zapewnić zgodność z przyjętymi standardami jakości oraz dokładności pomiarów.

Pytanie 12

Jaką wartość ma korekta kątowa dla jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeżeli ciąg ten zawiera 5 kątów, a odchylenie kątowe wynosi f_α = +30cc?

A. Vk = +5cc

B. Vk = -5cc

C. Vk = +6cc

D. Vk = -6cc

W przypadku analizy błędów w odpowiedziach, kluczowe jest zrozumienie, że użycie nieprawidłowych wartości poprawek kątowych może prowadzić do poważnych konsekwencji w kontekście geodezyjnych pomiarów. Odpowiedzi takie jak Vk = +6cc lub Vk = -5cc mogą wynikać z niepoprawnego zrozumienia zasady obliczania poprawki kątowej. Warto pamiętać, że poprawka kątowa zawsze musi uwzględniać całkowity błąd pomiarowy i jego wpływ na sumę kątów zamykających poligon. Wartości te ignorują istotny aspekt, jakim jest konieczność uwzględnienia odchyłki kątowej w kontekście zamknięcia n-kąta, co powinno być podstawowym założeniem przy obliczeniach. Przykładowo, przy założeniu, że błąd wynosi +30cc, a poligon ma 5 kątów, każdy kąt powinien być skorygowany, aby suma kątów wyniosła 540°, co prowadzi do poprawki na -6cc. Stąd jakiekolwiek inne wartości są błędne albo wynikają z nieporozumienia w danym kontekście, co może prowadzić do dalszych błędów w analizie geometrycznej i geodezyjnej. W branży geodezyjnej, dokładność i precyzja są kluczowe, a błędne odpowiedzi mogą prowadzić do nieprawidłowego sporządzenia map lub innej dokumentacji, co ma poważne konsekwencje w praktyce inżynierskiej.

Pytanie 13

Cyfra 2 w symbolu ²/₅, użytym podczas oznaczania w terenie punktów hektometrowych stworzonych w trakcie wytyczania linii profilu podłużnego, wskazuje na

A. całkowitą liczbę metrów w jednym odcinku trasy

B. liczbę hektometrów w danym kilometrze trasy

C. numer hektometra w konkretnym kilometrze

D. całkowitą liczbę kilometrów od początku trasy

Zrozumienie symboliki używanej w dokumentacji geodezyjnej, takiej jak ²/₅, jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji danych dotyczących tras. Odpowiedzi sugerujące, że cyfra 2 oznacza numer hektometra w danym kilometrze, pełną liczbę metrów w jednym odcinku trasy, czy liczbę hektometrów w danym kilometrze, prowadzą do fundamentalnych błędów interpretacyjnych. Zapis ²/₅ jasno wskazuje, że cyfra w liczniku odnosi się do pełnych kilometrów, a nie hektometrów czy metrów. Pojęcie hektometra odnosi się do jednostki długości, która jest równa 100 metrom, co stanowi znacznie bardziej szczegółowy podział trasy, jednak nie jest ono reprezentowane w tym konkretnym zapisie. Typowym błędem jest mylenie jednostek i nieodpowiednia interpretacja zapisów dotyczących odległości, co może prowadzić do poważnych nieporozumień na etapie planowania i realizacji projektów. Zgodnie z najlepszymi praktykami w geodezji, kluczowe jest rozróżnienie między poszczególnymi jednostkami miary oraz zrozumienie ich zastosowania w kontekście pomiarów terenowych. Ostatecznie, poprawne zrozumienie tych symboli jest niezbędne dla efektywnego zarządzania danymi geodezyjnymi i zapewnienia dokładności w analizach przestrzennych.

Pytanie 14

Podczas aktualizacji mapy zasadniczej w czasie pomiarów szczegółowych terenu sporządza się szkic

A. przeglądowy

B. inwentaryzacyjny

C. dokumentacyjny

D. polowy

Każda z pozostałych odpowiedzi nie oddaje właściwego kontekstu dla procesu aktualizacji mapy zasadniczej. Szkic przeglądowy, choć może służyć do ogólnej oceny terenu, nie zapewnia szczegółowego uchwycenia danych niezbędnych do aktualizacji mapy. Tego rodzaju szkic ma na celu jedynie przedstawienie nawykowych cech terenu, a nie zbieranie precyzyjnych informacji w terenie. Z kolei inwentaryzacyjny szkic odnosi się do dokumentacji już istniejących obiektów i ich stanu, co jest niezbędne w procesie inwentaryzacji, ale nie w samym pomiarze terenu i jego szczegółowym odwzorowaniu w dokumentach mapowych. Ostatnia z odpowiedzi, szkic dokumentacyjny, również nie pasuje do kontekstu, ponieważ koncentruje się bardziej na formalnej prezentacji danych, a nie na ich zbieraniu w terenie. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych rodzajów szkiców i ich zastosowań. Aby skutecznie wykonywać pomiary w terenie, istotne jest zrozumienie różnicy między dokumentacją a praktycznym zbieraniem danych. Wiedza o tym, jakie narzędzie wykorzystać w danej sytuacji, wpłynie na jakość końcowego produktu, jakim jest mapa zasadnicza.

Pytanie 15

Jakie jest zwiększenie współrzędnej ∆y_1-2, jeśli zmierzona długość d_1-2 = 100,00 m, a sinA_1-2 = 0,8910 oraz cosA_1-2 = 0,4540?

A. 89,10 m

B. 8,91 m

C. 4,54 m

D. 45,40 m

Wybór odpowiedzi innych niż 89,10 m wskazuje na nieporozumienie dotyczące zastosowania funkcji trygonometrycznych w kontekście pomiarów i obliczeń. Na przykład, odpowiedzi wskazujące wartości takie jak 8,91 m, 45,40 m czy 4,54 m są wynikiem błędnych interpretacji wzoru na przyrost współrzędnej. Często zdarza się, że osoby, które nie mają solidnych podstaw w trygonometrii, mogą mylić wartości sinusoidalne z innymi parametrami, co prowadzi do błędnych obliczeń. Zastosowanie funkcji sinusowego w obliczeniach jest kluczowe, ponieważ to właśnie dzięki niemu jesteśmy w stanie określić wysokość w oparciu o długość oraz kąt. Odpowiedzi 8,91 m i 4,54 m mogą sugerować błędne pomnożenie lub podział, natomiast 45,40 m może wynikać z niepoprawnego zastosowania wartości cosinus, co nie ma zastosowania w tym kontekście. Kluczowe jest zrozumienie, że do obliczenia przyrostu wysokości (∆y) potrzebujemy wartości sinus, a nie cosinus, co jest fundamentalnym błędem w myśleniu matematycznym. W praktyce, niepoprawne obliczenia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w inżynierii i architekturze, gdzie precyzja jest niezbędna, a nieprawidłowe dane mogą skutkować niewłaściwym zaprojektowaniem konstrukcji lub systemów nawigacyjnych.

Pytanie 16

W związku z wymaganiami precyzyjności pomiaru, szczegóły terenowe klasyfikowane są w trzy

A. klasy

B. rodzaje

C. kategorie

D. grupy

Wybór kategorii, rodzajów lub klas jako odpowiedzi na pytanie o podział szczegółów terenowych na grupy może prowadzić do nieporozumień, ponieważ terminy te nie oddają dokładnie charakterystyki, która jest istotna w kontekście analizy danych terenowych. Kategoria to zbyt ogólny termin, który nie precyzuje żadnych szczególnych aspektów pomiaru. Rodzaje mogą sugerować różnice w komponentach, ale niekoniecznie w parametrach pomiarowych, co może prowadzić do błędnych wniosków o porównywaniu różnych metod. Klasy odnoszą się do hierarchii lub porządkowania, co w kontekście pomiarów terenowych również nie oddaje specyfiki ich klasyfikacji, która opiera się na praktycznych zastosowaniach oraz wymaganiach dokładnościowych. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do tych niepoprawnych odpowiedzi, to brak zrozumienia, że kluczową rolę w analizie danych odgrywa kontekst ich zastosowania. W praktyce, dobrą praktyką jest stosowanie terminologii zgodnej z branżowymi standardami, co nie tylko ułatwia komunikację, ale także zapewnia zgodność z wymogami jakości oraz precyzji, które są kluczowe w geodezji i pokrewnych dziedzinach.

Pytanie 17

Co należy zrobić, jeśli na poprawnie sporządzonym szkicu polowym błędnie zapisano odległość między dwoma punktami osnowy poziomej?

A. przekreślić nieprawidłowy zapis i wpisać poprawną odległość

B. zamalować błędny zapis korektorem i wpisać na nowo właściwą odległość

C. przerysować cały szkic od nowa

D. napisać obok błędnego wpisu 'źle' i podać właściwą odległość

Przekreślenie błędnego zapisu i wpisanie właściwej odległości jest najwłaściwszym podejściem w przypadku korekty szkicu polowego. Taka praktyka jest zgodna z zasadami prowadzenia dokumentacji geodezyjnej, gdzie kluczowe jest zachowanie przejrzystości i czytelności zapisów. Przekreślenie błędnego zapisu umożliwia zachowanie oryginalnych danych, co jest istotne w przypadku weryfikacji lub audytu realizacji prac geodezyjnych. Poprawny zapis powinien być wyraźnie zaznaczony, co minimalizuje ryzyko pomyłek w dalszych etapach analizy danych. Dobrą praktyką jest także stosowanie jasnych kolorów i odpowiednich narzędzi do korekty, aby każdy, kto będzie korzystał ze szkicu, mógł szybko zidentyfikować dokonane zmiany. Przykładem może być sytuacja, w której geodeta przyjmuje nowe pomiary w terenie, a korekta zapisu odległości między punktami osnowy nie tylko zwiększa precyzję, ale także wspiera zachowanie rzetelności dokumentacji. Zastosowanie takiej metody korekty jest zgodne z normami branżowymi, które zalecają, aby wszelkie zmiany były dokonywane w sposób przejrzysty, co jest kluczowe dla zachowania wysokich standardów pracy w geodezji.

Pytanie 18

Jeżeli rzeczywista długość odcinka wynosi 86,00 m, a jego długość na mapie to 43,00 mm, to w jakiej skali została stworzona mapa, na której ten odcinek został zobrazowany?

A. 1:2000

B. 1:1000

C. 1:250

D. 1:500

Odpowiedź 1:2000 jest prawidłowa, ponieważ skala mapy jest wyrażona jako stosunek długości w terenie do długości na mapie. W tym przypadku długość odcinka w terenie wynosi 86,00 m, co przelicza się na 86000 mm, zaś na mapie długość tego odcinka wynosi 43,00 mm. Aby obliczyć skalę, należy podzielić długość w terenie przez długość na mapie: 86000 mm / 43 mm = 2000. Oznacza to, że 1 mm na mapie odpowiada 2000 mm (czyli 2 m) w terenie. Przykładowo, w praktyce skala 1:2000 jest często stosowana w planowaniu urbanistycznym oraz w szczegółowych mapach geodezyjnych, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie obiektów i ich lokalizacji. Dobrą praktyką jest również uwzględnianie w dokumentacji mapowej aspektów takich jak dokładność pomiarów oraz zastosowanie odpowiednich symboli i oznaczeń, co zapewnia lepsze zrozumienie prezentowanych informacji.

Pytanie 19

Jakie jest pole powierzchni działki o wymiarach 20,00 m x 40,00 m na mapie zasadniczej wykonanej w skali 1:500?

A. 320,00 cm2

B. 0,32 cm2

C. 32,00 cm2

D. 3,20 cm2

Wybór błędnych odpowiedzi wynika głównie z nieprawidłowej interpretacji skali oraz prostej omyłki w obliczeniach. Na przykład, odpowiedź 3,20 cm² sugeruje znacząco zaniżoną wartość wyniku, co może wynikać z niepoprawnego przeliczenia wymiarów działki z jednostek metrycznych na centymetrowe jednostki mapy. Działka o wymiarach 20,00 m x 40,00 m ma pole 800,00 m² w rzeczywistości, co w skali 1:500 przelicza się na 32,00 cm². Odpowiedzi takie jak 0,32 cm² są także wynikiem błędów w przeliczeniach, gdzie dwukrotnie pominięto proces przeliczenia długości działania na mapie, co prowadzi do znacznie zaniżonej wartości wyniku. Niezrozumienie zasad skali może prowadzić do błędnych oszacowań, które są krytyczne w projektach budowlanych i urbanistycznych. Ponadto, odpowiedzi takie jak 320,00 cm² mogą powstać w wyniku pomyłki przy mnożeniu, co jest typowym błędem w obliczeniach geometrycznych. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć podstawy konwersji jednostek oraz właściwe przeliczanie wymiarów działki na mapie, aby uniknąć takich pomyłek w praktycznych zastosowaniach zawodowych.

Pytanie 20

Jaką odległość mają punkty hektometrowe na osi trasy?

A. 100 m

B. 150 m

C. 200 m

D. 50 m

Punkty hektometrowe to standardowe punkty pomiarowe na trasie, które są oddalone od siebie o 100 m. Jest to istotne w kontekście nawigacji, planowania tras oraz w zarządzaniu ruchem drogowym. Umożliwia to precyzyjne określenie lokalizacji pojazdu lub obiektu na danej trasie. W praktyce, punkty te są wykorzystywane w różnych systemach transportowych, w tym w kolejnictwie, gdzie oznaczają konkretne odległości między stacjami. Przy ustalaniu rozkładów jazdy oraz w przypadku monitorowania postępu transportu, dokładne określenie odległości jest kluczowe. Standardy takie jak normy ISO w zakresie transportu i logistyki oraz dobre praktyki związane z oznaczaniem tras uwzględniają właśnie odległości określane w hektometrach, co ułatwia komunikację i zarządzanie procesami logistycznymi.

Pytanie 21

Maksymalna różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na jednym stanowisku, przeprowadzonego metodą niwelacji geometrycznej, powinna wynosić nie więcej niż

A. +/- 4 mm

B. +/- 3 mm

C. +/- 2 mm

D. +/- 5 mm

Wybór odpowiedzi inne niż +/- 4 mm może prowadzić do nieporozumień dotyczących precyzji pomiarów w niwelacji geometrycznej. Odpowiedzi takie jak +/- 2 mm, +/- 3 mm oraz +/- 5 mm ustawiają zbyt rygorystyczne lub zbyt liberalne wymagania co do dokładności pomiarów. Zbyt wysoka dokładność, jak w przypadku +/- 2 mm, może nie być realistyczna w warunkach polowych, gdzie czynniki takie jak warunki atmosferyczne, nierówności terenu czy niewłaściwe ustawienie sprzętu mogą wprowadzać znaczne zmiany w wynikach. Z kolei zbyt duży zakres błędu, jak +/- 5 mm, nie zapewnia wystarczającej precyzji, co jest kluczowe w kontekście inżynieryjnym, gdzie różnice w wysokościach mogą prowadzić do poważnych problemów konstrukcyjnych. Ponadto, brak zrozumienia standardów branżowych dotyczących tolerancji błędu może prowadzić do opóźnień w projektach oraz zwiększenia kosztów związanych z korektą błędów. W praktyce, zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak FIG czy ISO, akceptowalny błąd pomiaru w niwelacji geometrycznej powinien wynosić maksymalnie +/- 4 mm, co pozwala na zrównoważenie precyzji i wykonalności pomiarów w rzeczywistych warunkach.

Pytanie 22

Jakiej wartości pomiaru w przód z łaty niwelacyjnej należy się spodziewać, jeśli poszukiwany punkt znajduje się w odległości 60,00 m od punktu wyjściowego niwelety drogi o nachyleniu i = -3%, a odczyt w tył z łaty ustawionej na początku niwelety wyniósł w = 1500 mm?

A. p = 3390 mm

B. p = 3300 mm

C. p = 1800 mm

D. p = 3000 mm

Wybór innych wartości odczytu w przód z łaty niwelacyjnej wynika z różnych nieporozumień dotyczących sposobu obliczeń związanych z niwelacją. Na przykład, przy odpowiedzi p = 3000 mm, można zauważyć, że ignoruje się wpływ pochylenia na przemieszczenie wysokościowe, co prowadzi do zaniżenia rzeczywistego wyniku. Kolejna nieprawidłowa odpowiedź, p = 3390 mm, również nie uwzględnia poprawnie spadku, co sugeruje, że osoba odpowiadająca mogła dodać spadek zamiast go odjąć od odczytu wstecz. W przypadku p = 1800 mm, wartość ta jest nie tylko zaniżona, ale również nie ma żadnego uzasadnienia w kontekście podanych danych: odczyt nie powinien być mniejszy niż odczyt wstecz, co jest fundamentalną zasadą w pomiarach. Kluczowym błędem myślowym jest zaniedbanie wpływu pochylenia na rzeczywistą wysokość punktu docelowego, co może prowadzić do poważnych błędów w obliczeniach inżynieryjnych. Zrozumienie tego procesu wymaga znajomości podstaw niwelacji oraz umiejętności analizy danych pomiarowych w kontekście zastosowania norm i dobrych praktyk inżynieryjnych.

Pytanie 23

Punkt, w którym niweleta styka się z powierzchnią terenu, nazywany jest punktem

A. zmiany kierunku trasy

B. zerowym robót ziemnych

C. charakterystycznym

D. hektometrowym

Punkt zerowy robót ziemnych to kluczowy element w projektach budowlanych, który odnosi się do miejsca, w którym niweleta, czyli linia pozioma określająca wysokość terenu, przecina się z naturalnym poziomem gruntu. Ten punkt stanowi punkt odniesienia dla dalszych prac ziemnych i budowlanych. W praktyce oznacza to, że wszelkie pomiary wysokości i głębokości są dokonywane względem tego punktu, co umożliwia precyzyjne wykonanie wykopów, nasypów oraz układanie nawierzchni. Zastosowanie punktu zerowego pozwala na uniknięcie błędów w pomiarach, które mogłyby prowadzić do poważnych problemów w późniejszych etapach budowy, takich jak osiadanie konstrukcji czy nieprawidłowe ukształtowanie terenu. Zgodnie z dobrą praktyką inżynieryjną, punkt zerowy powinien być ustalany na etapie planowania inwestycji, a jego lokalizacja powinna być dokładnie zaznaczona na dokumentacji projektowej. Współczesne technologie, takie jak skanowanie 3D czy GPS, również wspierają precyzyjne wyznaczanie punktu zerowego, co zwiększa dokładność i efektywność prac budowlanych.

Pytanie 24

Który z poniższych dokumentów jest wymagany przy wykonywaniu inwentaryzacji powykonawczej budowli?

A. Mapa zasadnicza

B. Instrukcja obsługi tachimetru

C. Projekt budowlany

D. Mapa topograficzna

Podczas wykonywania inwentaryzacji powykonawczej budowli, kluczowym dokumentem jest projekt budowlany. To właśnie on zawiera wszystkie niezbędne informacje dotyczące struktury, wymiarów oraz specyfikacji technicznej budowli, które są niezbędne do prawidłowej oceny zgodności wykonanego obiektu z założeniami projektowymi. Projekt budowlany stanowi podstawowy punkt odniesienia, umożliwiający ocenę, czy budowla została zrealizowana zgodnie z założeniami, a także identyfikację ewentualnych odchyleń. Praktyka branżowa wymaga, aby pomiary powykonawcze były precyzyjnie porównywane z danymi zawartymi w projekcie, co umożliwia uzyskanie dokładnych wyników. Projekt budowlany jest też często wymagany przez różne instytucje kontrolne i jest podstawowym dokumentem w procesie odbioru technicznego budowli. Warto również zaznaczyć, że posiadanie aktualnego projektu budowlanego jest kluczowe nie tylko dla samej inwentaryzacji, ale także dla przyszłych prac konserwacyjnych czy modernizacyjnych, które mogą być planowane w przyszłości. Dlatego w kontekście inwentaryzacji powykonawczej, projekt budowlany jest niezbędnym dokumentem, który umożliwia precyzyjną i wiarygodną ocenę wykonanej pracy.

Pytanie 25

Na podstawie przedstawionych w ramce wyników z czterokrotnego pomiaru kąta, z jednakową dokładnością, określ najbardziej prawdopodobną wartość tego kąta.

a₁ = 76° 56' 21''

a₁ = 76° 56' 15''

a₁ = 76° 56' 14''

a₁ = 76° 56' 18''

A. 76° 56' 14''

B. 76° 56' 17''

C. 76° 56' 19''

D. 76° 56' 18''

Odpowiedź 76g 56c 17cc jest tą, która najlepiej pasuje do średniej arytmetycznej tych pomiarów. W pomiarach kątów to obliczenie średniej jest dość ważne, bo daje nam najwiarygodniejszy wynik. W inżynierii czy architekturze, gdzie musimy być pewni pomiarów, precyzja kątów jest mega istotna. Jak na przykład w budownictwie, źle policzone kąty mogą naprawde narobić kłopotów podczas stawiania konstruktów. Dlatego mamy różne normy, jak ISO 17123, które mówią, że najlepiej jest liczyć średnią, żeby zminimalizować błędy w pomiarach. W analizach statystycznych z pomiarami kątów, wyliczenie średniej to podstawowy krok, który pokazuje, jak ważna jest ta technika w różnych dziedzinach nauki.

Pytanie 26

W teodolicie oś rotacji instrumentu jest oznaczona

A. vv

B. hh

C. cc

D. ll

Wybór odpowiedzi hh, cc lub ll wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące budowy i funkcji teodolitu. Oś obrotu teodolitu, oznaczona jako 'vv', jest kluczowym elementem, który decyduje o precyzji pomiarów kątowych. Oś ta pozwala na obrót instrumentu, a jakiekolwiek błędne oznaczenia mogą prowadzić do zamieszania i niepoprawnych pomiarów. Oznaczenie 'hh' często mylone jest z osiami mechanicznymi, które nie są bezpośrednio powiązane z funkcjonowaniem teodolitu. Natomiast 'cc' może sugerować inne elementy konstrukcyjne, jak poziomice czy inne mechanizmy, które są mniej istotne w kontekście osi obrotu. Odpowiedź 'll' wskazuje na nieistotne lub błędne aspekty działania teodolitu, co może prowadzić do pomyłek w praktycznych zastosowaniach instrumentu. Zrozumienie, jak prawidłowo identyfikować i oznaczać osie obrotu w teodolicie, jest kluczowe dla zachowania dokładności pomiarów. Niezrozumienie tego aspektu może prowadzić do poważnych błędów podczas wykonywania prac geodezyjnych, w tym błędów w wyznaczaniu granic działek, co ma istotne konsekwencje prawne i finansowe. Dlatego tak ważne jest, aby geodeci i inżynierowie byli dobrze zaznajomieni z podstawowymi oznaczeniami i funkcjami teodolitu.

Pytanie 27

Do trwałych metod stabilizacji punktów osnowy poziomej nie zaliczają się

A. trzpienie metalowe

B. rurki stalowe

C. słupy betonowe

D. paliki drewniane

Paliki drewniane nie są odpowiednie do trwałego sposobu stabilizacji punktów osnowy poziomej z kilku powodów. Przede wszystkim, drewno jako materiał jest podatne na degradację, zwłaszcza w warunkach atmosferycznych, co prowadzi do utraty stabilności i dokładności pomiarów geodezyjnych. Z czasem paliki mogą gnić, ulegać deformacji lub przesuwać się w wyniku zmian wilgotności i temperatury. W praktyce geodezyjnej preferuje się materiały o wysokiej trwałości i odporności na czynniki zewnętrzne, takie jak metale i beton, które zapewniają długoterminową stabilność punktów osnowy. Na przykład, trzpienie metalowe i rurki stalowe, wykorzystywane w stabilizacji punktów, są odporne na korozję i mechaniczne uszkodzenia, co czyni je bardziej niezawodnymi w długim okresie. Zgodnie z normami geodezyjnymi, zastosowanie stałych punktów o wysokiej trwałości jest niezbędne do zapewnienia dokładności pomiarów i ich powtarzalności w czasie, co jest kluczowe w projektowaniu i realizacji inwestycji budowlanych oraz infrastrukturalnych.

Pytanie 28

Do oznaczania lokalizacji punktów sytuacyjnej osnowy geodezyjnej na twardych nawierzchniach dróg i chodników należy użyć

A. słup granitowy

B. słup betonowy

C. bolec żelazny

D. palik drewniany

Bolec żelazny jest właściwym rozwiązaniem do oznakowania położenia punktów sytuacyjnej osnowy pomiarowej na utwardzonych nawierzchniach jezdni i chodników z kilku istotnych powodów. Przede wszystkim, jego solidna konstrukcja zapewnia trwałość oraz stabilność, co jest kluczowe w kontekście długotrwałych pomiarów geodezyjnych. Dzięki swojej metalowej formie, bolec żelazny jest odporny na warunki atmosferyczne oraz uszkodzenia mechaniczne, co czyni go idealnym narzędziem w terenie. Przykładowo, w praktyce geodezyjnej, bolece żelazne są często stosowane do wyznaczania punktów kontrolnych, które są niezbędne podczas budowy dróg oraz innych obiektów infrastrukturalnych. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk, zaleca się, aby punkty te były dobrze widoczne i łatwo dostępne, co w przypadku bolców żelaznych jest zapewnione poprzez ich odpowiednią wysokość i umiejscowienie. Dodatkowo, ich instalacja nie wymaga skomplikowanych procedur, co przyspiesza proces oznakowania i umożliwia szybkie przystąpienie do dalszych prac pomiarowych.

Pytanie 29

Która z poniższych aktywności nie wchodzi w zakres działań Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej?

A. Realizacja pomiarów w celu ustalenia współrzędnych oraz wysokości punktów osnowy

B. Przyjmowanie oraz rejestrowanie zgłoszeń prac geodezyjnych i kartograficznych

C. Wydawanie instrukcji do przeprowadzenia zgłoszonych prac

D. Rejestrowanie dokumentów przyjętych do zasobu geodezyjnego

Nieprawidłowa odpowiedź może wynikać z niepełnego zrozumienia zakresu działań Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej. Wydawanie wytycznych do wykonania zgłoszonych robót oraz przyjmowanie i ewidencjonowanie zgłoszeń robót geodezyjnych i kartograficznych są fundamentalnymi obowiązkami PODGiK. Te działania obejmują nadzór nad pracami geodezyjnymi i zapewnienie ich zgodności z obowiązującymi przepisami oraz standardami jakości. Ponadto ewidencjonowanie dokumentów przyjętych do zasobu geodezyjnego jest kluczowe dla przechowywania oraz udostępniania danych, co jest niezbędne dla wszelkich działań związanych z zarządzaniem przestrzenią. W złożonym procesie zarządzania danymi geodezyjnymi istotne jest nie tylko ich zbieranie, ale także weryfikacja, archiwizacja i udostępnianie interesariuszom. Brak zrozumienia podziału ról pomiędzy różnymi jednostkami geodezyjnymi może prowadzić do błędnych wniosków co do zakresu odpowiedzialności poszczególnych instytucji. Zrozumienie tego podziału jest kluczowe w kontekście współpracy z innymi jednostkami oraz w realizacji zadań związanych z planowaniem przestrzennym i inwestycjami budowlanymi. To także pokazuje, jak ważne jest przestrzeganie procedur administracyjnych oraz inwestowanie w szkolenia, aby uniknąć takich nieporozumień w przyszłości.

Pytanie 30

Precyzja graficzna mapy odpowiada długości terenowej, która wynosi 0,1 mm na mapie. Z jaką precyzją został zaznaczony punkt na mapie w skali 1:5000?

A. ± 0,50 m

B. ± 5,00 m

C. ± 0,05 m

D. ± 50,00 m

Wybór odpowiedzi ± 50,00 m, ± 0,05 m lub ± 5,00 m pokazuje, że mamy do czynienia z pewnymi nieporozumieniami, jeśli chodzi o interpretację skali mapy i przeliczanie jednostek. Przy skali 1:5000 ważne jest, żeby zrozumieć, że jednostka na mapie odpowiada pięciokrotnemu powiększeniu w rzeczywistości. Odpowiedź ± 50,00 m jest zdecydowanie za duża, co sugeruje, że mogłeś się pomylić w zrozumieniu skali. Podobnie, ± 0,05 m pomija fakt, że 0,1 mm na mapie to tak naprawdę 0,5 m w terenie, więc ta odpowiedź też nie jest trafiona. Odpowiedź ± 5,00 m pokazuje, że myślisz o większym błędzie pomiarowym, ale nie uwzględnia skali. Te błędy mogą naprawdę wpłynąć na ważne rzeczy, jak planowanie przestrzenne, gdzie precyzyjna lokalizacja punktów ma kluczowe znaczenie. Więc warto zwracać uwagę na detale dotyczące skali i przeliczania jednostek, żeby uniknąć pomyłek i mieć pewność, że wyniki będą rzetelne.

Pytanie 31

Konstrukcja przestrzennego wcięcia w przód opiera się na połączeniu kątowego wcięcia w przód z techniką

A. tachimetryczną

B. niwelacji geometrycznej

C. biegunową

D. niwelacji trygonometrycznej

Przestrzenne wcięcie w przód to ważny element w metodzie niwelacji trygonometrycznej. Chodzi tu o wyznaczanie różnic wysokości pomiędzy różnymi punktami, a robimy to przez pomiar kątów i odległości. Ustawiając instrument w odpowiedni sposób, możemy uzyskać dokładniejsze pomiary. Eliminuje to błędy, które mogą wynikać z krzywizny ziemi czy refrakcji atmosferycznej. Można to zauważyć w projektach budowlanych, gdzie dokładne niwelacje są mega ważne, szczególnie przy ustalaniu poziomów fundamentów. Według norm geodezyjnych, takich jak ISO 17123, metody trygonometryczne mają duże znaczenie przy zbieraniu danych topograficznych, co potem ułatwia planowanie różnych inwestycji. Szczególnie w obszarach górzystych, gdzie inne metody mogą być mniej skuteczne, niwelacja trygonometryczna jest bardzo przydatna.

Pytanie 32

Kontrolę tyczenia, polegającą na weryfikacji długości boków oraz przekątnych pojedynczych prostokątów, kwadratów lub ich zestawień, wykonuje się w trakcie prac niwelacyjnych

A. punktów rozproszonych

B. tras

C. siatkową

D. profili

Odpowiedzi wskazujące na kontrolę tyczenia profili, trasy oraz punktów rozproszonych opierają się na niepełnym zrozumieniu koncepcji niwelacji i jej zastosowań w praktyce inżynieryjnej. Kontrola profili dotyczy najczęściej określenia kształtu i wymiarów elementów konstrukcyjnych, co nie obejmuje szczegółowej weryfikacji geometrii siatki. W przypadku tras, chodzi głównie o wyznaczanie ścieżek dla dróg lub linii kolejowych, a więc kontrola tyczenia nie odnosi się bezpośrednio do geometrycznej dokładności prostokątów czy kwadratów. Z kolei punkty rozproszone są używane do pomiarów lokalizacji różnych obiektów, co również nie przekłada się na kontrolę kształtów i wymiarów prostokątów. Zrozumienie, że kontrola tyczenia w kontekście niwelacji powinno dotyczyć siatki geodezyjnej, a nie pojedynczych elementów, jest kluczowe. Często błędne odpowiedzi wynikają z mylnego interpretowania terminologii oraz niewłaściwego odniesienia do praktycznych zastosowań w geodezji. Właściwe podejście do kontroli tyczenia zapewnia jakość i bezpieczeństwo konstrukcji, dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie metody oraz standardy w tej dziedzinie.

Pytanie 33

Z jaką precyzją w odniesieniu do najbliższych punktów poziomej sieci geodezyjnej powinno się przeprowadzić pomiar inwentaryzacyjny włazu studzienki kanalizacyjnej?

A. 0,50 m

B. 0,30 m

C. 0,10 m

D. 0,20 m

Pomiar inwentaryzacyjny włazu studzienki kanalizacyjnej to sprawa dość poważna, więc wymagana dokładność 0,10 m to w sumie nic dziwnego. Jak wiemy, precyzyjne pomiary są mega ważne w geodezji. Na przykład, jeśli właz jest w miejscu, gdzie jest dużo zabudowań, to każda zmiana w układzie drogowym może wpłynąć na to, jak studzienki są lokalizowane. Jak się pomyli w pomiarze, to później mogą być problemy z dostępem do tych studzienek, a to nie jest to, co chcemy. Przykłady standardów, jak norma PN-EN ISO 17123, pokazują, że taka dokładność to nie jest tylko wymysł, ale konieczność w inwentaryzacji budynków. Starając się trzymać tych wytycznych, dajemy sobie szansę na bezpieczną i efektywną pracę z infrastrukturą, która jest pod ziemią.

Pytanie 34

W terenie odległość 100 m na mapie zasadniczej w skali 1:500 odpowiada długości odcinka wynoszącej

A. 20 mm

B. 50 mm

C. 50 cm

D. 20 cm

Odpowiedzi takie jak '50 cm', '50 mm' czy '20 mm' są nietrafione, bo widać, że tu jest błąd w zrozumieniu przeliczeń skali. Na przykład, '50 cm' mówi, że 100 metrów w skali 1:500 ma długość 50 cm, co jest pomyłką, bo to by oznaczało 250 metrów. To typowy błąd, że źle zastosowano proporcje skali, co prowadzi do nieporozumień dotyczących rzeczywistej długości. Z kolei '50 mm' pasowałoby tylko przy skali 1:2000, co pokazuje, jak ważne jest, żeby umieć przeliczać mm i cm w kontekście skali. Odpowiedzi '20 mm' i '20 cm' to też nie to, bo 20 mm to tylko 2 metry, co nie ma zastosowania przy 100 metrach. Przy pracy z mapami trzeba ściśle przestrzegać zasad przeliczania i znać skuteczne metody konwersji jednostek, żeby uniknąć zamieszania w projektach geodezyjnych czy budowlanych. Na co dzień, to pomaga mieć dokładne odwzorowanie i dobrze zaplanować teren, zwłaszcza w kontekście przepisów prawnych i norm, które są kluczowe w geodezji i kartografii.

Pytanie 35

W terenie zmierzono długość linii pomiarowej, która wynosi 164,20 m. Jaka będzie długość tej linii na mapie w skali 1:2000?

A. 82,10 mm

B. 328,40 mm

C. 41,05 mm

D. 164,20 mm

Prawidłowa odpowiedź to 82,10 mm, co wynika z zastosowania zasady przeliczeń w skali. Aby obliczyć rzeczywistą długość linii na mapie w skali 1:2000, należy podzielić rzeczywistą długość linii w metrach przez wartość skali. W tym przypadku: 164,20 m / 2000 = 0,0821 m, co po przeliczeniu na milimetry (1 m = 1000 mm) daje 82,10 mm. W praktyce, taka operacja jest niezbędna w geodezji i kartografii, gdzie precyzyjny pomiar i przedstawienie danych w różnych skalach są kluczowe. W projektowaniu map, geodeci muszą znać skale, aby poprawnie odzwierciedlić rzeczywiste odległości i umożliwić łatwe interpretowanie danych przez użytkowników. Zgodnie z normami, ważne jest, aby przy przeliczaniu długości w skali zachować odpowiednią dokładność, co wpływa na jakość finalnych produktów, takich jak mapy topograficzne czy plany zagospodarowania przestrzennego.

Pytanie 36

Kiedy oznaczenia geodezyjne uległy zniszczeniu, rekonstruowanie punktów szczegółowej osnowy poziomej należy przeprowadzić na podstawie zarejestrowanych w opisie topograficznym zmierzonych odległości do

A. elementów terenowych z I kategorii dokładnościowej

B. sąsiednich funkcjonujących punktów osnowy

C. punktów określanych jako poboczniki

D. najbliższych elementów terenu

Odpowiedzi sugerujące korzystanie z sąsiednich istniejących punktów osnowy, najbliższych szczegółów terenowych lub szczegółów terenowych z I grupy dokładnościowej są mylące i mogą prowadzić do nieprecyzyjnych rezultatów w procesie odtwarzania zniszczonych punktów osnowy. Sąsiednie punkty osnowy, choć mogą wydawać się logicznym wyborem, często nie są dostatecznie bliskie, aby zapewnić odpowiednią dokładność geodezyjną. W przypadku, gdy punkty są usunięte lub zniszczone, opieranie się na ich sąsiedztwie może wprowadzać błędy wynikające z niepewności lokalizacji. Najbliższe szczegóły terenowe, chociaż mogą być użyteczne, nie mają często ustalonej geodezyjnej dokładności, co czyni je niewłaściwym odniesieniem. Ponadto, szczegóły terenowe z I grupy dokładnościowej mogą nie być przystosowane do precyzyjnego odtwarzania punktów osnowy, zwłaszcza jeśli nie są to punkty o stabilnej geodezyjnej charakterystyce. W praktyce, niepoprawne podejście do wyboru punktów odniesienia może prowadzić do znacznych błędów w pomiarach, co jest niezgodne z obowiązującymi standardami geodezyjnymi, które nakładają wymóg stosowania precyzyjnych i zweryfikowanych odniesień, takich jak poboczniki. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie punkty odniesienia są fundamentem dokładności w geodezji i powinny być starannie wybrane, aby zapewnić wiarygodność wyników pomiarowych.

Pytanie 37

Jakie są dozwolone długości rzędnych w trakcie pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy?

A. 80 m

B. 75 m

C. 50 m

D. 25 m

Odpowiedź 25 m jest na pewno dobra. W geodezji i kartografii mamy określone normy, które mówią, że dla pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy maksymalna długość rzędnej to właśnie 25 m. To ważne, bo dzięki temu możemy mieć większą pewność, że pomiary będą dokładne. Na przykład, gdy mierzysz granice działek czy punkty osnowy, trzymanie się tej długości pomaga uniknąć błędów, które mogą się pojawić z powodu różnych zakłóceń, takich jak drgania czy sam sprzęt. A według normy PN-EN ISO 19130, precyzyjność pomiarów jest kluczowa, więc warto się tego trzymać, żeby mieć wiarygodne dane na później.

Pytanie 38

Aktualną miarę na linii pomiarowej, podczas pomiaru szczegółów metodą ortogonalną, określamy mianem

A. odciętą

B. rzędnej

C. podpórką

D. czołówką

Odpowiedź 'odcięta' jest poprawna, ponieważ w kontekście pomiarów ortogonalnych, odcięta to miara bieżąca na linii pomiarowej, która wskazuje współrzędne punktu w układzie współrzędnych kartezjańskich. Zastosowanie odciętej polega na określeniu odległości od punktu referencyjnego w kierunku poziomym, co jest kluczowe przy precyzyjnych pomiarach geodezyjnych i inżynieryjnych. W praktyce, odcięta jest często wykorzystywana w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne wyznaczenie lokalizacji elementów konstrukcyjnych jest niezbędne dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa budowli. Przykładem może być stosowanie odciętych podczas wyznaczania granic działek, czy też w procesie budowy infrastruktury drogowej, gdzie precyzyjne pomiary wpływają na jakość i funkcjonalność finalnego produktu. Dobrą praktyką jest regularne kalibrowanie sprzętu pomiarowego oraz przestrzeganie standardów ISO w zakresie pomiarów geodezyjnych, co zapewnia wysoką jakość uzyskiwanych danych.

Pytanie 39

Który krok nie jest częścią procesu konwersji mapy analogowej na cyfrową?

A. kalibracja

B. wektoryzacja

C. skanowanie

D. generalizacja

Generalizacja to nie etap przerabiania mapy analogowej na cyfrową. Raczej chodzi o późniejsze działania związane z tworzeniem i ulepszaniem map. W sumie, generalizacja to sposób, żeby uprościć i zmniejszyć szczegóły danych przestrzennych, tak żeby były bardziej zrozumiałe dla ludzi. Na przykład, jak robimy mapę turystyczną, to możemy pominąć mało ważne drogi czy jakieś szczegóły terenu, przez co mapa staje się bardziej czytelna. W kontekście danych geoprzestrzennych, generalizacja pomaga dostosować mapy do różnych skal i potrzeb. Ważne według mnie, żeby to robić z zachowaniem niezbędnych informacji, bo inaczej możemy zniekształcić rzeczywisty obraz terenu. Zrozumienie tego etapu jest naprawdę istotne, jeżeli chcemy przygotować mapy, które będą odpowiadały na potrzeby odbiorców.

Pytanie 40

Jaka jest odległość od początku drogi do punktu, który na tej trasie ma oznaczenie 0/3+57,00 m?

A. 357,00 m

B. 3557,00 m

C. 557,00 m

D. 3057,00 m

Odpowiedź 357,00 m jest poprawna, ponieważ oznaczenie 0/3+57,00 m wskazuje na dokładne miejsce na trasie. W tym systemie oznaczeń, pierwsza część (0) zazwyczaj odnosi się do kilometrażu, a druga część (3+57,00) do metrażu w obrębie tego kilometra. Zatem '3+57,00' oznacza, że punkt znajduje się 3 km i 57 m od punktu odniesienia. Przekształcając to na metry, mamy 3000 m + 57 m, co daje 3057 m. Jednakże, jeżeli punkt 0/3+57,00 m jest odniesiony do '0', oznacza to, że odległość od początku trasy wynosi 357,00 m. Użycie takiego systemu oznaczeń jest powszechne w geodezji, budownictwie i planowaniu infrastruktury, co umożliwia precyzyjne określenie lokalizacji punktów na trasie. Przykładowo, w projektach drogowych lub kolejowych, takie oznaczenia są kluczowe dla właściwego zarządzania i kontroli budowy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej