Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 30 maja 2025 14:05
Data zakończenia: 30 maja 2025 14:21

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zajmujący się terapią zajęciową, który ma do czynienia z pacjentką chorującą na stwardnienie rozsiane, w celu poprawy jej motoryki małej powinien zastosować

A. techniki relaksacyjne, muzykoterapię receptywną

B. choreoterapię, zabawy z taśmą i piłką

C. ćwiczenia na równoważni, papieroplastykę

D. ćwiczenia manipulacyjne, prace z użyciem mas plastycznych

Ćwiczenia manipulacyjne oraz prace z użyciem mas plastycznych są kluczowymi metodami w terapii zajęciowej dla osób z stwardnieniem rozsianym. Te techniki wspierają rozwój motoryki małej, co jest niezwykle istotne w kontekście poprawy codziennych funkcji życiowych pacjentów. Ćwiczenia manipulacyjne, takie jak chwytanie, przekładanie czy układanie przedmiotów, angażują małe grupy mięśniowe i rozwijają precyzję ruchów. Prace z masami plastycznymi, takimi jak glina czy ciasto, nie tylko stymulują zdolności manualne, ale również mają działanie terapeutyczne poprzez relaksację i wyrażanie siebie. W praktyce stosuje się te metody w terapii zajęciowej, aby zwiększyć samodzielność pacjentów oraz poprawić ich jakość życia, zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association, które promują aktywne uczestnictwo w codziennych czynnościach. Dzięki tym ćwiczeniom pacjenci mogą lepiej radzić sobie z zadaniami wymagającymi precyzyjnych ruchów, co jest kluczowe w ich rehabilitacji.

Pytanie 2

Technika stosowana w arteterapii, która polega na tworzeniu kompozycji z rozmaitych materiałów i tworzyw, takich jak gazety, tkaniny, fotografie oraz drobne przedmioty codziennego użytku, które następnie są naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi, nosi nazwę

A. kolografia

B. sutasz

C. kolaż

D. quilling

Kolaż to technika artystyczna, która polega na tworzeniu kompozycji z różnych materiałów, takich jak gazety, tkaniny, fotografie czy drobne przedmioty codziennego użytku. W arteterapii, kolaż ma szczególne znaczenie, ponieważ umożliwia pacjentom wyrażenie emocji i uczuć poprzez łączenie różnych mediów. Dzięki tej technice, osoby uczestniczące w terapii mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także eksplorować swoją kreatywność. Proces tworzenia kolażu pozwala na eksperymentowanie z formą, kolorem i teksturą, co może przynieść ulgę w stresie oraz wspierać procesy zdrowienia psychicznego. W arteterapii kolaż stosuje się jako narzędzie do komunikacji niewerbalnej, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami, które mają trudności z wyrażaniem siebie słowami. Użycie różnych materiałów w kolażu może także symbolizować różne aspekty życia pacjenta, co czyni tę technikę niezwykle elastycznym i dostosowującym się narzędziem terapeutycznym.

Pytanie 3

Aby udokumentować proces rehabilitacji pacjenta w szpitalu, terapeuta zajęciowy powinien stworzyć dla chorego

A. kartę zajęć

B. formularz przebiegu leczenia

C. historie medyczną

D. skierowanie na terapię zajęciową

Karta zajęć jest kluczowym dokumentem w pracy terapeuty zajęciowego, który umożliwia monitorowanie postępów pacjenta oraz planowanie indywidualnych działań terapeutycznych. W przeciwieństwie do innych dokumentów, takich jak historia choroby czy skierowanie na terapię, karta zajęć skupia się na konkretnych aktywnościach, które pacjent wykonuje w trakcie sesji terapeutycznych. Dzięki temu terapeuta może dostosowywać program do potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczoną sprawnością ruchową można wprowadzić ćwiczenia manualne, które będą stopniowo zwiększać poziom trudności. Karta zajęć także ułatwia współpracę z innymi członkami zespołu terapeutycznego, ponieważ umożliwia dokumentowanie celów, metod pracy oraz osiąganych wyników. W kontekście dobrych praktyk w rehabilitacji, regularne aktualizowanie karty zajęć jest niezbędne do skutecznego monitorowania postępów oraz modyfikacji terapeutycznych.

Pytanie 4

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

B. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

C. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

D. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

Dokumentowanie działań w ramach terapii zajęciowej ma na celu przede wszystkim zapewnienie uczestnikom procesu terapeutycznego informacji zwrotnej, która jest kluczowa dla ich postępów i motywacji. Uczestnicy potrzebują regularnych i konstruktywnych informacji na temat swoich osiągnięć, co pozwala im zrozumieć, jakie umiejętności rozwijają, jakie cele osiągają oraz jakie obszary wymagają dalszej pracy. Na przykład, terapeuta może wykorzystać dokumentację, aby przedstawić uczestnikowi konkretne przykłady jego postępów, takie jak poprawa w zakresie umiejętności manualnych lub lepsze radzenie sobie w sytuacjach społecznych. Tego rodzaju feedback opiera się na zasadach terapii zorientowanej na klienta, gdzie uczestnik jest aktywnym podmiotem swojego procesu terapeutycznego. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują regularne spotkania, na których omawia się wyniki pracy, a także plany na przyszłość, co sprzyja budowaniu zaufania i zaangażowania w terapię.

Pytanie 5

Muzykoterapię stosuje się u pacjentów cierpiących na schizofrenię w trakcie leczenia w szpitalu?

A. po farmakologicznym ustąpieniu objawów psychotycznych

B. z chwilą rozpoczęcia terapii

C. standardowo przed wypisaniem z oddziału

D. wyłącznie przed rozpoczęciem całościowego leczenia

Stosowanie muzykoterapii w leczeniu pacjentów ze schizofrenią w momencie, gdy objawy psychotyczne są obecne, może prowadzić do nieefektywności oraz frustracji zarówno dla pacjenta, jak i terapeuty. Pierwsze dwie odpowiedzi sugerują rozpoczęcie terapii bez odpowiedniego wyciszenia objawów psychotycznych, co jest niezgodne z praktykami opartej na dowodach. Muzykoterapia wymaga od pacjenta otwartości i umiejętności nawiązania kontaktu, co jest znacznie utrudnione, gdy pacjent doświadcza silnych objawów psychotycznych. Dlatego standardowe wprowadzenie terapii przed wyjściem z oddziału, czy też wyłącznie przed rozpoczęciem kompleksowego leczenia, nie uwzględnia kluczowego etapu stabilizacji stanu psychicznego pacjenta. Takie podejście prowadzi do błędnego wniosku, że terapia muzyczna może zastąpić terapię farmakologiczną, co jest poważnym nieporozumieniem. Muzykoterapia powinna być traktowana jako uzupełnienie terapii farmakologicznej, a nie jej zamiennik. Kluczowe jest zrozumienie, że każda terapia powinna być dostosowana do aktualnego stanu pacjenta oraz jego indywidualnych potrzeb. Koncentracja na terapiach alternatywnych przed osiągnięciem stabilizacji może zaszkodzić pacjentowi, co pokazuje potrzebę edukacji w zakresie psychoterapii w kontekście leczenia zaburzeń psychicznych.

Pytanie 6

Dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje znaczne zdolności w naśladowaniu mimiki i ruchów, terapeuta w pierwszej kolejności powinien zaplanować uczestnictwo w zajęciach

A. z meloterapii

B. z teatroterapii

C. z ludoterapii

D. z choreoterapii

Choreoterapia, meloterapia i ludoterapia, mimo że są wartościowymi metodami terapeutycznymi, nie są najbardziej adekwatnymi wyborami dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, który przejawia wyraźne umiejętności naśladowania mimiki i gestów. Choreoterapia skupia się na ruchu i tańcu jako formie ekspresji emocji, co może nie w pełni wykorzystać zdolności naśladowcze tego podopiecznego. Brak elementów teatralnych może ograniczyć możliwości interakcji i wyrażania siebie w sposób, który jest dla niego naturalny. Z kolei meloterapia polega na wykorzystaniu muzyki w terapii, a jej głównym celem jest stymulowanie emocji oraz pamięci, co również może być mniej efektywne w kontekście umiejętności naśladowania, które wymagają aktorskiego podejścia. Ludoterapia, z drugiej strony, koncentruje się na zabawie i interakcji w grupie, co jest korzystne, jednak nie dostarcza tak silnych narzędzi do wyrażania emocji i rozwijania umiejętności społecznych jak teatroterapia. Takie błędne wnioski mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia specyfiki różnych form terapii i ich zastosowania w kontekście indywidualnych potrzeb podopiecznych.

Pytanie 7

Pielęgnacja i nawożenie roślin w ramach warsztatów terapii zajęciowej należy do dziedziny

A. hortikuloterapii

B. silwoterapii

C. estetoterapii

D. chromoterapii

Hortikuloterapia to metoda terapeutyczna, która polega na wykorzystaniu roślin i ogrodnictwa w celach zdrowotnych i rehabilitacyjnych. Przesadzanie i nawożenie roślin stanowią integralne elementy tego podejścia, ponieważ angażują uczestników w praktyczne działania, które sprzyjają zarówno poprawie ich umiejętności manualnych, jak i ogólnemu samopoczuciu. Przykładami zastosowania hortikuloterapii mogą być terapie grupowe prowadzone w ogrodach terapeutycznych, gdzie osoby z różnymi trudnościami w funkcjonowaniu społecznym lub emocjonalnym mogą wspólnie dbać o rośliny, co sprzyja integracji i współpracy. Ponadto, prace związane z ogrodnictwem, takie jak nawożenie, uczą odpowiedzialności oraz pozwalają uczestnikom zobaczyć efekty swojej pracy, co podnosi ich poczucie wartości. Dobre praktyki w hortikuloterapii zakładają indywidualne podejście do uczestników oraz dostosowywanie zadań do ich możliwości, co zwiększa efektywność terapeutyczną oraz satysfakcję z uczestnictwa w zajęciach.

Pytanie 8

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Domana

B. Peto

C. Vojty

D. Kabata

Odpowiedź Vojty jest prawidłowa, ponieważ metoda Vojty, znana również jako terapia Vojty, koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania poprzez stymulację określonych punktów na ciele pacjenta. Ta technika, opracowana przez czeskiego neurologa Václava Vojtę, jest szeroko stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi, takimi jak porażenie mózgowe czy opóźnienia w rozwoju motorycznym. W praktyce terapeuta wykorzystuje delikatny ucisk na wybrane miejsca ciała, co aktywuje naturalne mechanizmy ruchu i pozwala na rozwój umiejętności motorycznych w sposób zorganizowany i kontrolowany. Dzięki temu dzieci mogą uczyć się pełzania, raczkowania oraz innych form aktywności, które są kluczowe dla ich dalszego rozwoju. Metoda Vojty jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii neurologicznej i rehabilitacyjnej, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Warto zauważyć, że terapia ta nie tylko poprawia funkcjonalność dzieci, ale również wspiera ich rozwój emocjonalny i społeczny, co jest niezwykle istotne w całościowym podejściu do terapeutycznego wsparcia.

Pytanie 9

Po amputacji kończyny górnej, pacjentowi w czasie przed zastosowaniem protezy powinno się zalecać pracę w warsztacie tkackim głównie w celu

A. polepszenia ogólnej sprawności fizycznej

B. rozwijania mięśni obręczy kończyny górnej

C. normalizacji czucia powierzchownego i głębokiego

D. wzmocnienia i ustabilizowania objętości kikuta

Odpowiedź dotycząca rozwijania mięśni obręczy kończyny górnej jest prawidłowa, ponieważ rehabilitacja pacjentów po amputacji kończyny górnej koncentruje się na przywracaniu funkcji i mobilności, co jest niezwykle istotne przed przystąpieniem do zaprotezowania. Praca na warsztacie tkackim angażuje różne grupy mięśniowe, co przyczynia się do wzmocnienia obręczy barkowej oraz jej stabilizacji. Używanie rąk do wykonywania precyzyjnych ruchów przy tkaniu rozwija siłę i koordynację, co jest kluczowe dla późniejszego funkcjonowania z protezą. W praktyce, rehabilitacja powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a terapia zajęciowa, taka jak tkactwo, może być skutecznym sposobem na zwiększenie aktywności fizycznej, poprawę wydolności oraz wspieranie procesu adaptacji do życia z protezą. Dobrym przykładem zastosowania tej metody jest wprowadzenie pacjentów do zajęć manualnych, które nie tylko angażują mięśnie, ale także stymulują układ nerwowy poprzez ćwiczenia wzrokowo-ruchowe, co jest zgodne z rekomendacjami specjalistów rehabilitacji.

Pytanie 10

Pani Agnieszka ma 39 lat i cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów. Często doświadcza porannych bólów mięśni i stawów, co prowadzi do jej rozdrażnienia i frustracji. Uwielbia śpiewać. Jaką metodę oraz formę aktywności powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, biorąc pod uwagę jej sytuację bio-psycho-społeczną?

A. Muzykoterapię czynną i ćwiczenia oddechowe

B. Choreoterapię i ćwiczenia siłowe

C. Choreoterapię i gimnastykę korekcyjną

D. Muzykoterapię bierną i ćwiczenia z obciążeniem

Inne zaproponowane metody, takie jak choreoterapia czy gimnastyka korekcyjna, nie uwzględniają w wystarczającym stopniu specyfiki potrzeb osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Choreoterapia, mimo że może być korzystna dla poprawy koordynacji i sprawności, niekoniecznie skupia się na redukcji bólu, co jest kluczowe w przypadku Pani Agnieszki. Gimnastyka korekcyjna, z kolei, ma na celu głównie poprawę postawy ciała i może wiązać się z wysiłkiem fizycznym, który w jej przypadku może być nieprzyjemny ze względu na poranne dolegliwości. Muzykoterapia bierna, choć korzystna w niektórych przypadkach, ogranicza aktywne uczestnictwo pacjenta i nie sprzyja tak silnie poprawie stanu psychicznego jak muzykoterapia czynna. Ćwiczenia siłowe, które również pojawiły się w zestawieniu, mogą wprowadzać dodatkowy dyskomfort i ryzyko kontuzji, co jest niewskazane dla osób cierpiących na chroniczny ból stawów. Prawidłowe podejście do terapii zajęciowej powinno opierać się na dostosowywaniu działań do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, a w przypadku Pani Agnieszki kluczowe jest uwzględnienie jej pasji do muzyki oraz potrzeby redukcji stresu i bólu.

Pytanie 11

Jakiego rodzaju biblioterapia jest wskazana w zajęciach socjoterapeutycznych dla dzieci pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych?

A. Kliniczna

B. Instytucjonalna

C. Reminiscencyjna

D. Wychowawcza

Wybór biblioterapii wychowawczej w kontekście zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest uzasadniony, ponieważ ten rodzaj terapii skupia się na rozwijaniu umiejętności społecznych, emocjonalnych oraz poznawczych uczestników. Biblioterapia wychowawcza polega na wykorzystaniu literatury w celu przekazania wartości i norm społecznych, co jest kluczowe dla dzieci, które mogą nie mieć ich stabilnych wzorców w swoim otoczeniu. Przykładowo, poprzez czytanie opowiadań, w których bohaterowie pokonują trudności, dzieci uczą się radzenia sobie z emocjami i nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, terapeuci mogą organizować grupowe dyskusje na temat przeczytanych książek, co pozwala dzieciom wyrażać swoje myśli i uczucia w bezpiecznym środowisku. Tego rodzaju podejście sprzyja integracji grupowej, a także sprzyja budowaniu zaufania i empatii wśród uczestników, co jest niezbędne w pracy z dziećmi z trudnych środowisk. Dodatkowo, biblioterapia wychowawcza jest zgodna z standardami programów interwencyjnych, które podkreślają znaczenie angażowania dzieci w aktywności, które rozwijają ich umiejętności interpersonalne oraz zdolność do samodzielnego myślenia.

Pytanie 12

Terapeuta, stosując techniki takie jak: wycinanki, wydzieranki czy wyklejanki z papieru bądź tektury, prowadzi zajęcia z wykorzystaniem

A. kaletnictwa

B. metaloplastyki

C. dziewiarstwa

D. papieroplastyki

Papieroplastyka to dziedzina, która obejmuje sztukę tworzenia przedmiotów z papieru i innych materiałów papierowych poprzez różne techniki, takie jak wycinanki, wydzieranki oraz wyklejanki. Te formy artystyczne są nie tylko kreatywne, ale również mają na celu rozwijanie zdolności manualnych i wyobraźni przestrzennej uczestników zajęć. W terapii zajęciowej czy arteterapii papieroplastyka stanowi doskonałe narzędzie do wyrażania emocji, co jest istotne dla osób z trudnościami w komunikacji. Używanie gazet, tektury oraz innych materiałów do tworzenia dzieł może pomóc w redukcji stresu, poprawie koncentracji oraz zwiększeniu pewności siebie. Przykłady zastosowania papieroplastyki obejmują tworzenie kolaży, które mogą być wykorzystywane do analizy emocjonalnej oraz jako forma ekspresji artystycznej. Standardy dobrych praktyk w terapii sugerują, że angażowanie uczestników w działania kreatywne przyczynia się nie tylko do poprawy ich umiejętności manualnych, ale także do ogólnego rozwoju osobistego i społecznego."

Pytanie 13

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. stolarskiej

B. kaletniczej

C. metaloplastycznej

D. krawieckiej

Grawerowanie, inkrustowanie, lutowanie i nitowanie to techniki charakterystyczne dla pracowni metaloplastycznej, w której obróbka metali zajmuje centralne miejsce. Grawerowanie polega na wycinaniu lub ryciu wzorów na powierzchni metalu, co umożliwia tworzenie dekoracyjnych elementów, takich jak biżuteria czy elementy użytkowe. Inkrustowanie to technika wkładania innych materiałów, np. kamieni szlachetnych, w powierzchnię metalu w celu uzyskania efektownego wzoru. Lutowanie jest procesem łączenia metali za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co jest niezbędne w produkcji skomplikowanych konstrukcji metalowych. Nitowanie to metoda trwałego łączenia dwóch lub więcej elementów poprzez wprowadzenie nitu, co znajduje zastosowanie w budownictwie, motoryzacji oraz w produkcji sprzętu. Te umiejętności są kluczowe wśród metaloplastyków, a ich znajomość pozwala na realizację złożonych projektów zgodnych z normami jakości branżowej, takimi jak ISO 9001, co zapewnia wysoką jakość wykonania i trwałość końcowych produktów.

Pytanie 14

W ramach komunikacji interpersonalnej, reakcja odbiorcy na przyjęty komunikat określana jest jako

A. dekodowaniem

B. kodowaniem

C. sprzężeniem zwrotnym

D. szumem komunikacyjnym

Sprzężenie zwrotne to kluczowy element procesu komunikacji interpersonalnej, który obejmuje reakcję odbiorcy na przekaz zrozumiany z komunikatu nadawcy. W kontekście komunikacji, sprzężenie zwrotne może przybierać różne formy, takie jak werbalne potwierdzenie, gesty czy mimika, które sygnalizują nadawcy, jak jego komunikat został odebrany. Przykładem może być sytuacja w zespole roboczym, gdzie podczas prezentacji członek zespołu kiwa głową na znak zrozumienia, co informuje prezentera, że jego argumenty są jasne. W praktyce, efektywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego przyczynia się do lepszego zrozumienia i budowania relacji w komunikacji. Odpowiednie udzielanie i interpretowanie feedbacku jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi, które podkreślają znaczenie otwartości w komunikacji, aby tworzyć środowisko sprzyjające współpracy. Sprzężenie zwrotne nie tylko wzmacnia relacje interpersonalne, lecz także przyczynia się do efektywności w pracy zespołowej, dlatego warto zwracać na nie szczególną uwagę w każdej formie interakcji.

Pytanie 15

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy tworzy indywidualny plan wsparcia z uwzględnieniem, jeśli to możliwe z powodu stanu zdrowia oraz gotowości do udziału, dla

A. mieszkańca mieszkania wspomaganego

B. uczestnika zajęć środowiskowego domu samopomocy

C. uczestnika zajęć warsztatu terapii zajęciowej

D. mieszkańca domu pomocy społecznej

Wybór odpowiedzi, która odnosi się do mieszkańców mieszkań wspomaganych, uczestników zajęć środowiskowego domu samopomocy czy warsztatu terapii zajęciowej, nie oddaje w pełni kontekstu oraz specyfiki działania zespołów terapeutyczno-opiekuńczych. Mieszkańcy mieszkań wspomaganych, mimo że korzystają z wsparcia, w dużej mierze dążą do samodzielności i integracji ze społeczeństwem, co sprawia, że indywidualne plany wsparcia mogą mieć inny charakter niż w przypadku osób w domach pomocy społecznej. Uczestnicy zajęć w środowiskowych domach samopomocy są skupieni na aktywności oraz integracji społecznej, a więc ich potrzeby są zgoła odmienne – plan wsparcia koncentruje się na rozwoju umiejętności społecznych oraz samodzielności, a nie na całodobowej opiece. Dodatkowo, warsztaty terapii zajęciowej są ukierunkowane na rozwój umiejętności zawodowych osób z niepełnosprawnościami, a ich plany wsparcia koncentrują się na aspekcie zawodowym i terapeutycznym, a nie na kompleksowej opiece. Przyjęcie błędnych założeń dotyczących grup docelowych oraz ich specyfiki prowadzi do mylnych wniosków o możliwościach wsparcia. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że indywidualny plan wsparcia jest narzędziem dostosowanym do konkretnego środowiska, w którym dany uczestnik funkcjonuje, a podejścia stosowane w różnych instytucjach muszą być zgodne z ich charakterystyką oraz misją.

Pytanie 16

Terapeuta, który podczas codziennych zajęć w pracowni ceramicznej regularnie dokumentuje zachowania swoich podopiecznych według ściśle ustalonego schematu, realizuje

A. wywiad standaryzowany ukryty

B. eksperyment pedagogiczny

C. obserwację uczestniczącą kontrolowaną

D. badanie socjometryczne

Obserwacja uczestnicząca kontrolowana to technika badawcza, w której badacz aktywnie angażuje się w sytuację, jednocześnie monitorując i rejestrując zachowania uczestników. W kontekście terapeuty, który prowadzi zajęcia w pracowni ceramicznej, taka forma obserwacji pozwala na dogłębną analizę interakcji między uczestnikami oraz ich zachowań w naturalnym środowisku. Dzięki zastosowaniu ściśle określonego klucza rejestracji, terapeuta może systematycznie zbierać dane, co wspiera dalsze działania terapeutyczne, takie jak dostosowywanie zajęć do potrzeb grupy. Przykładem zastosowania może być identyfikowanie postępów uczestników w zakresie umiejętności manualnych oraz społecznych, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z różnymi potrzebami, gdzie istotne jest, aby terapeuta był obecny i aktywnie uczestniczył w procesie, co zwiększa efektywność interwencji.

Pytanie 17

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. dramowe

B. planszowe

C. symulacyjne

D. towarzyskie

Odpowiedź "dramowe" jest właściwa, ponieważ metody aktywizujące, o których mowa, są fundamentem dramy jako formy edukacyjnej i terapeutycznej. Gry dramowe wykorzystują naśladowanie, wchodzenie w różne role oraz improwizację, co pozwala uczestnikom na eksplorację emocji, sytuacji społecznych oraz rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Te techniki są szeroko stosowane w edukacji, terapii, a także w treningach biznesowych, gdzie pomocne jest zrozumienie dynamiki grupowej i komunikacji. Przykłady zastosowania to scenki dramowe w klasach, które pomagają uczniom wyrażać siebie oraz rozwijać empatię poprzez odgrywanie ról. Standardy pracy z grupami w edukacji podkreślają znaczenie angażowania uczestników w aktywności, które rozwijają ich zdolności analityczne oraz kreatywne myślenie, co czyni metody dramowe niezwykle efektywnymi w rozwijaniu kompetencji uczniów.

Pytanie 18

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. zdolności interpersonalnych i społecznych

B. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

C. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

D. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Pytanie 19

Kinezyterapia jest metodą rehabilitacji, zalecaną w szczególności u chorych

A. po udarze mózgu

B. z padaczką

C. z afazją sensoryczną

D. z agnozją

Kinezyterapia, czyli terapia ruchem, jest jedną z kluczowych metod rehabilitacyjnych stosowanych w przypadku pacjentów po udarze mózgu. Udar mózgu często prowadzi do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, co objawia się ograniczeniem ruchomości, osłabieniem mięśniowym oraz problemami z koordynacją. Kinezyterapia, poprzez różnorodne ćwiczenia i techniki, ma na celu poprawę funkcji motorycznych, zwiększenie siły mięśniowej oraz przywrócenie jak największej samodzielności pacjentów. Przykładowo, pacjenci mogą wykonywać ćwiczenia mające na celu poprawę równowagi oraz koordynacji, co jest niezbędne do powrotu do codziennych aktywności. W praktyce terapeuci korzystają z zaawansowanych metod oceny funkcjonalnej pacjentów, a następnie dostosowują program rehabilitacji do indywidualnych potrzeb. Standardy rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie wczesnej interwencji oraz wielodyscyplinarnego podejścia, które obejmuje nie tylko kinezyterapię, ale także terapię zajęciową oraz mową. Ponadto, kinezyterapia może być wspierana przez nowoczesne technologie, takie jak wirtualna rzeczywistość, co dodatkowo zwiększa efektywność rehabilitacji.

Pytanie 20

Jakie instrumenty wchodzą w skład tzw. instrumentarium Orffa?

A. Tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne

B. Kołatki, kastaniety, fortepian, dzwonki melodyczne

C. Fortepian, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne

D. Skrzypce, pianino, trójkąty

Instrumentarium Orffa to zestaw instrumentów muzycznych opracowanych przez Carla Orffa, które mają na celu wspieranie muzycznej edukacji dzieci. Obejmuje ono instrumenty perkusyjne, takie jak tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty oraz dzwonki melodyczne, które są wykorzystywane do rozwijania poczucia rytmu, melodii i harmonii. Dzięki swojej prostocie i dostępności, instrumenty te są idealne dla dzieci, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w zajęciach muzycznych. Praktycznym przykładem zastosowania tych instrumentów może być prowadzenie zajęć w przedszkolach, gdzie dzieci mogą uczyć się podstawowych zasad muzyki poprzez zabawę. Instrumenty te wspierają również rozwój koordynacji ruchowej oraz współpracy w grupie, co jest niezwykle wartościowe w edukacji wczesnoszkolnej. Standardy edukacji muzycznej, takie jak te opracowane przez National Association for Music Education, podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczniów w procesie nauki, co instrumentarium Orffa doskonale umożliwia.

Pytanie 21

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

B. ustalenie celów działań terapeutycznych

C. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

D. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.

Pytanie 22

Jakie materiały oraz narzędzia powinien zgromadzić terapeuta przed zajęciami z użyciem techniki patchwork?

A. Kawałki tkanin, igły, nici, nożyczki krawieckie, maszyna do szycia

B. Kredki pastelowe, karton, świece, rysik, tusz kreślarski

C. Aparat fotograficzny, laptop, papier techniczny, program do cyfrowej obróbki zdjęć

D. Linoleum, dłuta, farba drukarska, papier o wysokiej gramaturze

Technika patchwork to sztuka szycia kawałków materiału w sposób, który tworzy jedną spójną całość. Przygotowanie takich zajęć wymaga odpowiednich materiałów i narzędzi, które umożliwiają uczestnikom praktyczne zastosowanie tej techniki. Kawałki tkanin, które są różnorodne pod względem kolorów, faktur i wzorów, pozwalają na rozwijanie kreatywności oraz umiejętności estetycznych. Igły i nici są kluczowe do łączenia tkanin, co jest podstawą każdego projektu patchworkowego. Nożyczki krawieckie umożliwiają precyzyjne cięcie materiałów, a maszyna do szycia znacznie przyspiesza proces łączenia tkanin oraz pozwala na osiągnięcie profesjonalnych efektów. W praktycznych zajęciach terapeutycznych można wykorzystać technikę patchwork do promowania wyobraźni, poprawy zdolności manualnych i relaksacji. Technika ta jest również szeroko stosowana w terapii zajęciowej, ponieważ może być dostosowana do różnych poziomów umiejętności uczestników.

Pytanie 23

Jakiego specjalistę powinien zaangażować terapeuta zajęciowy, aby zwiększyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy w kwestii pomocy w rozwiązaniu jego problemów życiowych?

A. Z pedagogiem specjalnym

B. Z fizjoterapeutą

C. Z logopedą

D. Z pracownikiem socjalnym

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa w kontekście poszerzania sieci wsparcia społecznego uczestników środowiskowych domów samopomocy. Pracownik socjalny posiada wiedzę na temat systemu wsparcia społecznego, w tym instytucji i organizacji, które mogą pomóc osobom z problemami życiowymi. Terapeuta zajęciowy, współpracując z pracownikiem socjalnym, może zidentyfikować konkretne potrzeby uczestników, a następnie wspólnie opracować plany interwencji, które będą dostosowane do indywidualnych sytuacji. Przykładowo, jeśli uczestnik zmaga się z trudnościami w dostępie do mieszkań lub potrzebuje wsparcia w zakresie zatrudnienia, pracownik socjalny może pomóc w nawiązaniu kontaktu z odpowiednimi usługami. Dobre praktyki wskazują, że takie zintegrowane podejście, które łączy różne profesjonalne zasoby, zwiększa skuteczność interwencji oraz poprawia jakość życia uczestników. Inny aspekt współpracy to zmniejszenie stygmatyzacji i budowanie pozytywnego obrazu uczestnika poprzez aktywne angażowanie go w życie społeczne, co jest możliwe przy wsparciu różnorodnych specjalistów.

Pytanie 24

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie: Co masz na myśli, gdy mówisz, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Podsumowanie

B. Klaryfikację

C. Parafrazę

D. Odzwierciedlenie

Klaryfikacja jest techniką aktywnego słuchania, która polega na zadawaniu pytań w celu uzyskania lepszego zrozumienia wypowiedzi rozmówcy. W sytuacji, gdy terapeuta zajęciowy pyta podopiecznego: 'Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?', stara się dowiedzieć, jakie konkretne aspekty zadania sprawiają trudność. Takie podejście jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w terapii zajęciowej, gdzie istotne jest zrozumienie indywidualnych potrzeb i obaw podopiecznych. Klaryfikacja pozwala na głębsze wniknięcie w problemy, co z kolei umożliwia terapeucie dostosowanie metod pracy do specyficznych wymagań i oczekiwań pacjenta. W praktyce, umiejętność skutecznej klaryfikacji może prowadzić do lepszych wyników terapii oraz zwiększenia zaangażowania podopiecznych w proces terapeutyczny, a także wspiera budowanie zaufania i relacji terapeutycznej, co jest jednym z kluczowych elementów skutecznej interwencji. W kontekście standardów branżowych, klaryfikacja wspiera zasady zindywidualizowanej opieki oraz współpracy w procesie terapeutycznym.

Pytanie 25

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

B. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

C. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

D. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

Wybierając odpowiedzi związane z tempem mowy, tonem głosu, temperamentem nadawcy czy mimiką, można wpaść w pułapkę ograniczonego myślenia o komunikacji interpersonalnej. Tempo mowy oraz ton głosu rzeczywiście wpływają na czytelność komunikatu, ale są to aspekty paralingwistyczne, które nie obejmują proksemiki. Proksemika dotyczy relacji przestrzennych, co oznacza, że koncentruje się na odległości i układzie ciał uczestników komunikacji, a nie na ich sposobie mówienia. Z kolei temperament nadawcy wpływa na sposób, w jaki komunikat jest interpretowany przez odbiorcę, ale nie ma bezpośredniego związku z postrzeganiem przestrzeni. Warto również zauważyć, że zależność mimiki od charakteru komunikatu jest istotna, jednak również nie odnosi się do proksemiki. Osoby często mylą te terminy z powodu ich wspólnego kontekstu w teorii komunikacji, co prowadzi do nieporozumień. Właściwe zrozumienie proksemiki i jej roli w komunikacji jest kluczowe, ponieważ umożliwia lepsze zarządzanie relacjami interpersonalnymi. Użytkownicy powinni skupić się na analizowaniu, jak przestrzeń i odległość mogą wpływać na interakcje, zamiast na aspektach werbalnych, co jest zgodne z normami efektywnej komunikacji w różnych kontekstach społecznych.

Pytanie 26

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Ćwiczenia fizyczne

B. Samotność w lesie

C. Drama

D. Gry komputerowe

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 27

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

B. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

C. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

D. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

Opis wykonywania czynności kroju i szycia nie jest odpowiednim zapisem w regulaminie pracowni krawieckiej, ponieważ takie szczegóły powinny być umieszczone w odrębnych dokumentach, takich jak instrukcje robocze czy podręczniki technologiczne. Regulamin powinien koncentrować się na ogólnych zasadach funkcjonowania pracowni, w tym na normach bezpieczeństwa, które są kluczowe w kontekście ochrony zdrowia pracowników. Przykładem dobrych praktyk branżowych jest stosowanie regulaminów, które jasno określają zasady dotyczące BHP, współpracy w zespole oraz odpowiedzialności za powierzony sprzęt. Tego rodzaju zapisy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz stworzyć harmonijną atmosferę pracy. W praktyce, regulamin powinien być łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, a jego przestrzeganie powinno być regularnie monitorowane poprzez szkolenia i audyty. Wprowadzenie tego rodzaju standardów nie tylko podnosi bezpieczeństwo, ale także efektywność pracy w zespole. Każdy pracownik powinien znać zasady zawarte w regulaminie, co przyczynia się do lepszego zrozumienia ról i odpowiedzialności w grupie.

Pytanie 28

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Dennisona

B. Sherborne

C. Klanzy

D. Orffa

Zabawy z dużą, kolorową chustą są kluczowym elementem metody Klanzy, która kładzie duży nacisk na aktywność ruchową, kreatywność oraz interakcję w grupie. Duża chusta stanowi doskonałe narzędzie do angażowania uczestników w różnorodne ćwiczenia, które rozwijają koordynację, umiejętności społeczne oraz zdolności motoryczne. Przykłady zastosowania chusty obejmują zabawy, w których uczestnicy poruszają się w rytm muzyki, wykonując różne zadania, takie jak tworzenie fal, tworzenie figur geometrycznych lub współpraca w grupie przy wspólnym trzymaniu chusty. Takie aktywności nie tylko rozwijają umiejętności fizyczne, ale także uczą współpracy i komunikacji, co jest niezwykle ważne w kontekście edukacji i rozwoju społecznego dzieci. Ponadto metoda Klanzy promuje naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami pedagogicznymi, które podkreślają znaczenie angażującego i interaktywnego podejścia do nauczania.

Pytanie 29

Na podstawie zdiagnozowanej sytuacji biologicznej, psychicznej oraz społecznej terapeuta zajęciowy zidentyfikował problemy i potrzeby swojego podopiecznego. Jakie działanie wykonał terapeuta zajęciowy?

A. Przeprowadził monitoring

B. Sformułował diagnozę

C. Dokonał obserwacji

D. Wykorzystał projekcję

Sformułowanie diagnozy to kluczowy krok w pracy terapeuty zajęciowego, który wymaga zrozumienia złożoności sytuacji pacjenta poprzez analizę jego stanu biologicznego, psychicznego i społecznego. Diagnoza pozwala na zidentyfikowanie problemów i potrzeb, które są podstawą do opracowania indywidualnego planu terapii. W praktyce, diagnoza może obejmować różnorodne metody, takie jak wywiady, kwestionariusze, oraz różne formy obserwacji. Na przykład, terapeuta może przeprowadzić szczegółowy wywiad z pacjentem oraz jego rodziną, aby lepiej zrozumieć ich codzienne wyzwania. Stosowanie uporządkowanej diagnozy jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, jak zaleca to Światowa Organizacja Zdrowia, co podkreśla, że diagnoza powinna być holistyczna, biorąc pod uwagę wszystkie aspekty życia pacjenta. Dzięki temu terapeuta zajęciowy może dostosować interwencje do specyficznych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii oraz wspiera pacjenta w osiąganiu zamierzonych celów.

Pytanie 30

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 7 godzin

B. 8 godzin

C. 5 godzin

D. 6 godzin

Wybór 5, 7 lub 8 godzin jako minimalnych wymagań dotyczących czasu trwania zajęć jest błędny, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistej regulacji określonej w przepisach dotyczących środowiskowych domów samopomocy. Ustanowienie 5 godzin jako minimum może prowadzić do niedostatecznego wsparcia uczestników, co jest sprzeczne z celem tych placówek, które powinny oferować intensywne i systematyczne wsparcie. Z kolei wybór 7 lub 8 godzin mógłby sugerować, że wymagania są bardziej rygorystyczne, co w praktyce może być trudne do zrealizowania, zwłaszcza w kontekście zarządzania personelem oraz ich obciążeniem. W praktyce, zbyt długie godziny zajęć mogą prowadzić do wypalenia zawodowego pracowników, co negatywnie wpływa na jakość wsparcia. Dlatego kluczowe jest, aby organizacje dostosowały się do wytycznych 6-godzinnych, które umożliwiają równowagę pomiędzy intensywnością zajęć a możliwościami systemu wsparcia. Warto również zauważyć, że niektóre placówki mogą mieć tendencję do wprowadzania bardziej elastycznych rozwiązań, co w przypadku 5 godzin może być zrozumiałe, jednak nie powinno to odbywać się kosztem jakości usług.

Pytanie 31

Jakie materiały mogą wspierać realizację zajęć z wykorzystaniem metody komunikacji alternatywnej?

A. Książki naukowe

B. Aparat fotograficzny

C. Instrumenty muzyczne

D. Piktogramy

Piktogramy są istotnym narzędziem w zakresie komunikacji alternatywnej, ponieważ stanowią wizualne reprezentacje pojęć, które ułatwiają zrozumienie i współpracę. Używanie piktogramów w zajęciach edukacyjnych wspiera osoby, które mają trudności z werbalnym wyrażaniem swoich myśli, co jest kluczowe w kontekście edukacji specjalnej. Piktogramy mogą być stosowane do przedstawiania codziennych czynności, emocji czy wcześniejszych doświadczeń, co umożliwia uczniom lepsze zrozumienie i przyswajanie informacji. W praktyce, nauczyciele mogą używać piktogramów podczas prezentacji materiału, aby zwiększyć zaangażowanie uczniów oraz ułatwić im interakcję z otoczeniem. Zgodnie z zasadami komunikacji alternatywnej, piktogramy powinny być jasno zdefiniowane i powszechnie zrozumiałe, co sprzyja ich skuteczności. Ponadto, ich integracja z innymi metodami, takimi jak AAC (Augmentative and Alternative Communication), może znacząco poprawić jakość nauczania oraz umożliwić bardziej zindywidualizowane podejście do potrzeb uczniów. Warto zauważyć, że piktogramy są szeroko stosowane w różnych środowiskach edukacyjnych i terapeutycznych, co potwierdza ich użyteczność i efektywność w praktyce.

Pytanie 32

Jakie dokumenty prowadzone przez terapeutę zajęciowego ukazują przebieg zajęć terapeutycznych?

A. Harmonogram pracy.

B. Scenariusz.

C. Projekt działań.

D. Plan pracy.

Plan pracy, harmonogram pracy oraz projekt działań to dokumenty, które różnią się od scenariusza zajęć, mimo że mogą być używane w terapii zajęciowej. Plan pracy to bardziej ogólny dokument, który definiuje cele i strategie na dłuższy okres, zazwyczaj na podstawie analizy potrzeb pacjentów. Obejmuje on szerszy kontekst działań terapeutycznych, ale nie wchodzi w szczegóły konkretnych aktywności czy ich przebiegu. Harmonogram pracy z kolei skupia się na czasie i organizacji zajęć, ukazując, kiedy i jakie działania będą realizowane, ale nie dostarcza informacji na temat metod czy celów poszczególnych sesji. Może prowadzić do mylenia terminów, ponieważ nie każda sesja musi mieć ustalony z góry scenariusz, a jedynie ogólny plan. Projekt działań, z drugiej strony, wskazuje na zamysł wykonywania określonych aktywności, ale nie precyzuje ich konkretnego przebiegu. Uczestnicy mogą przypuszczać, że te dokumenty są wystarczające do prowadzenia zajęć terapeutycznych, jednak ich brak szczegółowości w opisie może prowadzić do chaosu programowego i utrudnienia w realizacji celów terapeutycznych. W praktyce, zaniedbanie scenariuszy zajęć może skutkować brakiem zaangażowania uczestników, co negatywnie wpływa na efektywność terapii.

Pytanie 33

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z fizjoterapeutą

B. Z logopedą

C. Z pedagogiem specjalnym

D. Z pracownikiem socjalnym

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa, ponieważ obydwie te profesje mają na celu wspieranie osób w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w procesie usamodzielnienia się. Pracownik socjalny dysponuje wiedzą na temat dostępnych zasobów społecznych, programów wsparcia i instytucji, które mogą pomóc uczestnikom w załatwianiu spraw urzędowych. Na przykład, pracownik socjalny może pomóc w uzyskaniu zasiłków, mieszkań czy pomocy w sytuacjach kryzysowych, co jest niezwykle ważne dla osób korzystających z usług środowiskowego domu samopomocy. Dzięki współpracy terapeuta może zyskać dostęp do istotnych informacji oraz narzędzi, które ułatwią uczestnikom budowanie ich własnej sieci wsparcia społecznego. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami holistycznego wsparcia, gdzie uwzględnia się różne aspekty życia klienta i dąży do jego pełnej integracji w społeczności lokalnej. Dobrą praktyką jest także organizowanie wspólnych spotkań i warsztatów, które umożliwiają wymianę doświadczeń i lepsze zrozumienie potrzeb uczestników.

Pytanie 34

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

B. organizację wyjść do kina

C. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

D. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 35

Osoba biorąca udział w zajęciach świetlicy socjoterapeutycznej nie potrafi przez długi czas skupić się na wykonywaniu zadania, ma problemy z organizacją swojego stanowiska pracy oraz łatwo ulega rozproszeniu, co jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W obszarze poznawczym zauważalne są u niej zaburzenia

A. uwagi

B. pamięci

C. myślenia

D. spostrzegania

Odpowiedź "uwagi" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia uwagi są jednym z kluczowych symptomów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Osoby z ADHD często doświadczają trudności w utrzymaniu skupienia na zadaniach, co skutkuje nieefektywnym organizowaniem pracy oraz łatwym rozpraszaniem się. W kontekście zajęć socjoterapeutycznych kluczowe jest zrozumienie, że poprawa umiejętności uwagi może prowadzić do znacznej poprawy zdolności do koncentrowania się na zadaniach, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki w nauce i relacjach interpersonalnych. Przykładowe techniki, które mogą pomóc w rozwijaniu uwagi, to ćwiczenia mindfulness, strukturalizacja czasu i miejsca pracy, a także wprowadzenie krótkich przerw w trakcie pracy. W pracy z dziećmi z ADHD, stosowanie strategii takich jak wykorzystywanie wizualnych pomocy naukowych lub tworzenie harmonogramów może przynosić pozytywne efekty, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz edukacji.

Pytanie 36

Kluczowym dokumentem tworzonym dla każdego mieszkańca domu pomocy społecznej jest indywidualny plan

A. ewaluacyjno-terapeutyczny

B. adaptacyjno-mobilizacyjny

C. socjalizacyjny

D. wsparcia

Indywidualny plan wsparcia jest kluczowym dokumentem w pracy instytucji takich jak domy pomocy społecznej, który ma na celu dostosowanie się do unikalnych potrzeb każdego mieszkańca. Plan ten powinien być opracowany w ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także zespołem terapeutycznym, co zapewnia holistyczne podejście do opieki. W ramach indywidualnego planu wsparcia definiuje się konkretne cele, działania oraz metody oceny ich realizacji. Na przykład, jeśli mieszkaniec wymaga wsparcia w zakresie umiejętności życiowych, plan może obejmować zajęcia z zakresu gotowania czy zarządzania budżetem. Praktyczne zastosowanie takiego planu pozwala na systematyczne monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. W kontekście standardów, indywidualny plan wsparcia jest zgodny z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualizację i aktywne uczestnictwo mieszkańców w procesie decyzyjnym.

Pytanie 37

5-letnie dziecko przebywające na oddziale onkologicznym doświadcza silnego strachu, nie rozumie procesu leczenia oraz skutków ubocznych chemioterapii. W tej sytuacji najbardziej odpowiednią formą zajęć będzie

A. felinoterapia

B. hortikuloterapia

C. bajkoterapia

D. chromoterapia

Bajkoterapia to interwencja terapeutyczna, która wykorzystuje opowiadanie i słuchanie bajek w celu łagodzenia lęków i stresu, szczególnie u dzieci. W przypadku 5-letniego dziecka przebywającego na oddziale onkologicznym, które nie rozumie złożoności procedur medycznych i skutków ubocznych chemioterapii, bajkoterapia może stanowić skuteczne narzędzie do budowania poczucia bezpieczeństwa oraz zrozumienia tego, co się dzieje wokół niego. Opowieści mogą być dostosowane do indywidualnych lęków dziecka, a także pomóc w identyfikacji z postaciami bajkowymi, które przeżywają podobne sytuacje. W praktyce, terapeuta może wykorzystać bajki jako sposób na naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z zasadami pedagogiki terapeutycznej i psychologii rozwojowej. Bajkoterapia wspiera rozwój emocjonalny i społeczny, umożliwiając dzieciom wyrażanie swoich obaw w bezpieczny sposób oraz uczenie się radzenia sobie z trudnymi emocjami. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, ta forma terapii jest rekomendowana przez specjalistów zajmujących się wsparciem psychologicznym dzieci w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 38

W wytycznych rehabilitanta dla pacjenta po operacji stawu biodrowego zawarte są zalecenia 0 zabraniące zginania w stawie biodrowym pod kątem większym niż 90o. Terapeuta zajęciowy, stosując się do tych wskazówek, powinien przypominać pacjentowi, aby nie podejmował się samodzielnie

A. wiązać buty

B. chodzenia bez wsparcia balkonika

C. zakładania płaszcza

D. wstawania z fotela

Wiązanie butów jest czynnością, która może wymagać znacznego zgięcia w stawie biodrowym, zwłaszcza gdy osoba siedzi na krześle lub stoi. W przypadku pacjentów po operacji stawu biodrowego zaleca się unikanie zgięcia w stawie powyżej 90 stopni, aby zmniejszyć ryzyko dyslokacji sztucznego stawu lub uszkodzenia tkanek. Praktycznym podejściem w rehabilitacji jest nauka alternatywnych metod zakupu odzieży i obuwia, takich jak używanie butów z zapięciami na rzepy lub wykorzystanie długiego uchwytu do zakładania skarpet i butów. Ponadto, warto wprowadzać ćwiczenia, które poprawiają ruchomość i siłę nóg, co w przyszłości ułatwi codzienne czynności. W kontekście dobrych praktyk rehabilitacyjnych niezwykle istotne jest także regularne monitorowanie postępów pacjenta oraz dostosowywanie zaleceń do jego indywidualnych potrzeb oraz możliwości. Wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego w tym zakresie jest kluczowe, aby pacjent mógł czuć się pewnie i samodzielnie w procesie rehabilitacji.

Pytanie 39

Ocena funkcjonalna, mająca na celu ustalenie stopnia funkcjonowania osoby z autyzmem w różnych obszarach rozwojowych, powinna kończyć się

A. ustaleniem liczby osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie diagnozy

B. wyznaczeniem planu dnia

C. sformułowaniem wniosków terapeutycznych

D. określeniem skali rozwoju

Wybór odpowiedzi, czyli ustalenie skali rozwojowej, pomija ważny cel diagnozy, który to jest zastosowanie wyników w praktyce. Ta skala może być przydatna do mierzenia postępów, ale sama w sobie nie daje konkretnych wskazówek do terapeutycznych działań. Liczenie osób odpowiedzialnych za diagnozę nie ma sensu w kontekście końcowego etapu, bo to nie wpływa na praktyczne działania terapeuty. Ustalanie planu dnia, mimo że czasami jest pomocne w życiu na co dzień osoby z autyzmem, nie powinno być efektem diagnozy, to po prostu narzędzie, które pomaga w jej wdrożeniu. Ważne, żeby diagnoza nie kończyła się tylko na opisie i pomiarze, ale przekształcała się w konkretne działania. Warto pamiętać, że diagnoza ma być narzędziem do ustalania efektywnych strategii terapeutycznych, a nie tylko dokumentem. Jak się tego nie rozumie, to diagnoza nie przynosi korzyści osobom z autyzmem oraz ich rodzinom, co jest sprzeczne z celem profesjonalnej i kompleksowej diagnozy funkcjonalnej.

Pytanie 40

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. asertywność

B. altruizm

C. allocentryzm

D. egoizm

Asertywność to umiejętność swobodnego wyrażania swoich opinii, potrzeb i emocji przy jednoczesnym szanowaniu praw i uczuć innych. Oznacza to, że osoba asertywna potrafi komunikować się w sposób jasny i bezpośredni, unikając zarówno agresji, jak i biernej postawy. Asertywność jest kluczowym elementem zdrowej komunikacji interpersonalnej, ponieważ pozwala na budowanie relacji opartych na wzajemnym szacunku. Przykładem asertywnego zachowania może być sytuacja, w której pracownik wyraża swoją opinię na temat projektu, jednocześnie słuchając i uwzględniając perspektywę kolegów. W kontekście standardów komunikacji w zespołach, asertywność przyczynia się do otwartości na feedback oraz sprzyja tworzeniu atmosfery współpracy. W praktyce asertywność można rozwijać poprzez techniki takie jak „ja komunikaty”, które pozwalają na wyrażanie swoich potrzeb bez oskarżania innych. Dobrze rozwinięta asertywność prowadzi do większej satysfakcji z relacji osobistych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania konfliktem i negocjacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej