Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 6 czerwca 2025 21:34
Data zakończenia: 6 czerwca 2025 22:05

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką ilość zaprawy murarskiej należy przygotować do wzniesienia ściany z bloczków z betonu komórkowego o grubości 37 cm oraz wymiarach 3,5 × 8 m, jeśli do budowy 1 m² takiej ściany potrzeba 0,043 m³ zaprawy?

A. 5,569 m3

B. 12,728 m3

C. 1,591 m3

D. 1,204 m3

Aby obliczyć ilość zaprawy murarskiej potrzebnej do wymurowania ściany o grubości 37 cm i wymiarach 3,5 × 8 m, najpierw należy obliczyć powierzchnię tej ściany. Powierzchnia wynosi 3,5 m × 8 m = 28 m². Następnie, znając zapotrzebowanie na zaprawę, które wynosi 0,043 m³ na 1 m², należy pomnożyć tę wartość przez całkowitą powierzchnię ściany: 28 m² × 0,043 m³/m² = 1,204 m³. Takie obliczenia są zgodne z praktykami budowlanymi, w których precyzyjne obliczenia materiałów są kluczowe dla efektywności kosztowej i zapewnienia jakości wykonania. Warto również pamiętać, że przy zamawianiu materiałów budowlanych zaleca się dodawanie pewnego marginesu (zwykle 5-10%) na straty, które mogą wystąpić podczas transportu i pracy budowlanej. Zrozumienie tych zasad jest istotne nie tylko dla wykonawców, ale także dla inwestorów, aby zminimalizować ryzyko budżetowe i czasowe.

Pytanie 2

Z przedstawionego fragmentu rozporządzenia wynika, że budynek biurowy, który ma 9 kondygnacji nadziemnych o wysokości 3,00 m każda, a jego parter usytuowany jest 0,80 m nad poziomem terenu, należy do budynków.

Rozporządzenie ministra infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (fragment)

W celu określenia wymagań technicznych i użytkowych wprowadza się następujący podział budynków na grupy wysokości:
1. niskie (N) — do 12 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości do 4 kondygnacji nadziemnych włącznie,
2. średniowysokie (SW) — ponad 12 m do 25 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji nadziemnych włącznie,
3. wysokie (W) — ponad 25 m do 55 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 9 do 18 kondygnacji nadziemnych włącznie,
4. wysokościowe (WW) — powyżej 55 m nad poziomem terenu.

A. wysokościowych.

B. średniowysokich.

C. wysokich.

D. niskich.

Budynek biurowy, który ma 9 kondygnacji i każda z nich mierzy 3 metry, osiąga całkowitą wysokość 27 metrów. To sprawia, że możemy go uznać za budynek wysoki według przepisów. Wysokie budynki to te, które mają więcej niż 25 metrów, ale mniej niż 55. Dlatego klasyfikacja budynków pod względem ich wysokości jest ważna, zwłaszcza przy projektowaniu lub budowie. Np. odpowiednie normy budowlane, jak PN-EN 1991-1-4, mówią o tym, jak budynek powinien znosić siłę wiatru, co jest mega istotne dla bezpieczeństwa. W przypadku wysokich budynków trzeba też zwrócić uwagę na ewakuację i instalacje przeciwpożarowe, a także na to, jak budynek jest zaprojektowany w kontekście ochrony środowiska czy efektywności energetycznej. Dobrze jest zrozumieć te zasady, bo pomagają one architektom i inżynierom w tworzeniu bezpiecznych i funkcjonalnych konstrukcji.

Pytanie 3

Jakie metody należy zastosować, aby zabezpieczyć metalowe elementy przed korozją podczas wznoszenia ścian z bloczków gipsowych?

A. Aplikować mleczko cementowe

B. Zastosować pokost lniany

C. Pokryć lakierem asfaltowym

D. Nałożyć farbę olejną

Odpowiedzi wskazane jako alternatywy dla pokrycia lakierem asfaltowym mają swoje ograniczenia i nie zapewniają tak efektywnej ochrony przed korozją. Smarowanie pokostem lnianym, chociaż ma swoje zastosowania w konserwacji drewna, nie jest wystarczające dla metalowych elementów, gdyż nie tworzy trwałej, elastycznej powłoki, a jego ochrona jest ograniczona do warunków atmosferycznych. Podobnie, malowanie farbą olejną, mimo że może zapewnić pewien poziom ochrony, nie jest wystarczająco odporne na wilgoć i czynniki chemiczne, które mogą przyspieszać proces korozji. Farby olejne mogą również wymagać częstej konserwacji, co jest niepraktyczne w długoterminowej ochronie metalowych elementów budowlanych. Z kolei, pokrycie lakierem asfaltowym, który często jest wykorzystywany w budownictwie, tworzy barierę, która nie tylko chroni przed wodą, ale również przed substancjami chemicznymi. Naniesienie mleczka cementowego na metalowe elementy również nie jest skutecznym rozwiązaniem, ponieważ mleczko cementowe jest bardziej przeznaczone do poprawy przyczepności betonu niż do zabezpieczania metalu przed korozją. Użytkownicy mogą nie doceniać znaczenia odpowiednich metod ochrony, co prowadzi do stosowania mniej skutecznych rozwiązań. Ważne jest, aby w budownictwie stosować sprawdzone metody zabezpieczania, takie jak lakier asfaltowy, które zgodne są z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 4

Oblicz całkowity koszt realizacji tynku mozaikowego na ścianie o powierzchni 30 m², przy założeniu, że koszt robocizny wynosi 25,00 zł/m², a wydatki na materiały to 20,00 zł/m²?

A. 750,00 zł

B. 1 500,00 zł

C. 600,00 zł

D. 1 350,00 zł

Aby policzyć, ile będzie kosztowało zrobienie tynku mozaikowego na ścianie o powierzchni 30 m², musimy zsumować koszty robocizny i materiałów. Koszt robocizny to 25 zł za m², więc przy 30 m² wychodzi 750 zł. Koszt materiałów to 20 zł za m², co daje 600 zł. Zatem całkowity koszt wynosi 1 350 zł. W branży budowlanej to standardowe podejście do obliczeń. Dobrze jest też pamiętać o innych wydatkach, które mogą się pojawić, jak np. transport materiałów czy wynajem sprzętu – to wszystko może mieć wpływ na ostateczną cenę.

Pytanie 5

Tynk wewnętrzny, który odznacza się twardą i gładką powierzchnią przypominającą polerowany marmur, to

A. sgraffito

B. sztablatura

C. stiuk

D. sztukateria

Sztukateria, będąca jedną z odpowiedzi, odnosi się do dekoracyjnych elementów architektonicznych, takich jak listwy, gzymsy i ornamenty, które są tworzone z gipsu lub innych materiałów. Chociaż sztukateria może być wykonana z twardych materiałów, nie ma ona gładkiej, polerowanej powierzchni stylizowanej na marmur. Z kolei sgraffito to technika dekoracyjna polegająca na drapaniu wierzchniej warstwy tynku, aby odsłonić różne kolory lub tekstury pod spodem, która nie wytwarza efektu gładkiej powierzchni. Z tego względu sgraffito jest stosowane głównie w celu uzyskania efektów wizualnych, a nie w kontekście imitacji marmuru. Odpowiedź dotycząca sztablatury również nie jest właściwa, ponieważ sztablatura to technika związana z wykończeniem ścian, ale nie charakteryzuje się ona podobnymi cechami do stiuku. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla architektów i dekoratorów wnętrz, którzy dążą do uzyskania precyzyjnych efektów estetycznych zgodnych z zamierzonym stylem. Często błędne wybory w tej dziedzinie wynikają z pomylenia funkcji dekoracyjnych z technikami wykończeniowymi, co może prowadzić do niedopasowania stylu i jakości aranżacji wnętrz.

Pytanie 6

Zalecana ilość domieszki napowietrzającej wynosi 0,5 kg na 1 m³ mieszanki betonowej. Jaką ilość domieszki trzeba dodać do 750 dm³ mieszanki betonowej?

A. 0,550 kg

B. 0,375 kg

C. 0,750 kg

D. 0,250 kg

Odpowiedź 0,375 kg jest w porządku, bo zużycie tej domieszki napowietrzającej to 0,5 kg na każdy metr sześcienny mieszanki betonu. Jak przeliczymy jednostki, to 750 dm³ wychodzi nam 0,75 m³ (bo 1 m³ to 1000 dm³). Żeby obliczyć potrzebną ilość domieszki, mnożymy objętość mieszanki przez to, co jest zalecane: 0,75 m³ razy 0,5 kg/m³ daje nam 0,375 kg. To podejście jest zgodne z tym, co stosuje się w budownictwie, gdzie dokładne dozowanie materiałów jest super ważne dla jakości betonu. Warto pamiętać, że te domieszki poprawiają też cechy betonu, takie jak odporność na mróz czy wodoszczelność, co jest istotne, szczególnie w naszym zmiennym klimacie. Dlatego ważne jest, żeby stosować odpowiednie dawki, bo to zapewnia lepszą wydajność i trwałość mieszanki. Ostatecznie wpływa to nie tylko na właściwości mechaniczne betonu, ale też na jego długowieczność i odporność na różne warunki atmosferyczne.

Pytanie 7

Wszystkie techniczne wymagania związane z realizacją i odbiorem prac tynkarskich znajdują się w

A. kosztorysie ofertowym

B. projekcie architektonicznym

C. dzienniku budowy

D. specyfikacji technicznej

Specyfikacja techniczna to kluczowy dokument w procesie budowlanym, który określa wszystkie wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót, w tym robót tynkarskich. Zawiera szczegółowe informacje o materiałach, technologiach, standardach jakości oraz metodach wykonania. Przykładowo, w specyfikacji technicznej dotyczącej tynków mogą być opisane wymagania dotyczące grubości tynku, rodzaju zastosowanych materiałów, a także procedury odbioru robót. Zgodnie z normami PN-EN 13914-1, specyfikacja powinna również zawierać zalecenia dotyczące warunków atmosferycznych, w jakich prace mogą być prowadzone, co jest kluczowe dla osiągnięcia trwałości i estetyki tynków. Tylko dobrze opracowana specyfikacja techniczna gwarantuje, że wykonawcy będą przestrzegać standardów branżowych, co w efekcie przyczynia się do wysokiej jakości realizacji inwestycji.

Pytanie 8

Która z poniższych zapraw jest odporna na wysokie temperatury?

A. Cementowa

B. Wapienna

C. Silikatowa

D. Krzemionkowa

Zaprawa krzemionkowa jest klasyfikowana jako zaprawa ogniotrwała ze względu na wysoką odporność na ekstremalne temperatury oraz zdolność do wytrzymywania obciążeń termicznych. Skład chemiczny zaprawy krzemionkowej, który opiera się na krzemionce (SiO2), sprawia, że materiał ten ma doskonałe właściwości w kontekście izolacji termicznej oraz odporności na działanie wysokotemperaturowych czynników, co jest kluczowe w aplikacjach przemysłowych, takich jak piece hutnicze, kominy, czy piekarnie. W praktyce, zaprawy krzemionkowe są stosowane do murowania elementów narażonych na wysoką temperaturę, a także do wypełniania szwów w strukturach, które muszą wytrzymać znaczące zmiany temperaturowe. W zgodności z normami branżowymi, takimi jak PN-EN 1402, zaprawy te powinny wykazywać minimalne skurcze i pęknięcia w warunkach eksploatacyjnych, co dodatkowo potwierdza ich parametry użytkowe. Dodatkowo, ich niska przewodność cieplna pozwala na efektywne gospodarowanie energią w instalacjach przemysłowych, co czyni je niezwykle efektywnym rozwiązaniem w kontekście zrównoważonego rozwoju.

Pytanie 9

Jakie narzędzia są niezbędne do wykonania tynku wypalanego?

A. Paca stalowa, kielnia tynkarska, młotek gumowy

B. Kielnia tynkarska, packa obłożona filcem, poziomnica

C. Kielnia tynkarska, łata murarska, młotek murarski

D. Paca stalowa, kielnia tynkarska, łata murarska

Prawidłowy zestaw narzędzi do wykonania tynku wypalanego to paca stalowa, kielnia tynkarska oraz łata murarska. Paca stalowa jest kluczowym narzędziem do wygładzania i formowania powierzchni tynkarskiej, co pozwala osiągnąć odpowiednią gładkość i estetykę. Kielnia tynkarska służy do nakładania tynku na powierzchnię, a także do precyzyjnego formowania krawędzi i dotykowych detali. Łata murarska, z kolei, umożliwia wyrównanie tynku na dużych powierzchniach, co jest niezbędne dla uzyskania jednolitej grubości i gładkości. Przy stosowaniu tynku wypalanego, ważne jest, aby narzędzia były wykonane z materiałów odpornych na wysoką temperaturę oraz chemikalia, co gwarantuje długotrwałość i skuteczność podczas pracy. W praktyce, dobór tych narzędzi zgodnie z branżowymi standardami jest kluczowy dla uzyskania trwałego i estetycznego wykończenia, spełniającego normy budowlane.

Pytanie 10

Jaką minimalną grubość powinny mieć przegrody oddzielające przewody spalinowe od dymowych w ścianach murowanych z cegły?

A. 1½ cegły

B. 1 cegły

C. ¼ cegły

D. ½ cegły

Wybór grubości przegród oddzielających przewody spalinowe od dymowych jest zagadnieniem kluczowym dla zapewnienia bezpieczeństwa budynków. Odpowiedzi wskazujące na 1 cegłę, ¼ cegły oraz 1½ cegły nie są zgodne z aktualnymi standardami budowlanymi. Zastosowanie przegrody o grubości 1 cegły może być nieadekwatne w kontekście właściwości izolacyjnych i ognioodpornych, które są wymagane dla skutecznego oddzielenia tych przewodów. W przypadku ¼ cegły, grubość ta jest zbyt mała, co może prowadzić do niekontrolowanego rozprzestrzenienia się dymu i spalin, a tym samym stwarzać zagrożenie dla mieszkańców. Wybór 1½ cegły może być przekonujący, jednak w praktyce może powodować nieuzasadniony wzrost kosztów budowy i niepotrzebną masywność konstrukcji. Kluczowe jest, aby przy projektowaniu takich rozwiązań kierować się normami, które precyzują minimalne wymagania dotyczące grubości przegród. Względy praktyczne, takie jak miejsce instalacji oraz rodzaj przewodów, powinny być analizowane w kontekście przepisów budowlanych, aby uniknąć niebezpieczeństw związanych z niewłaściwym wykonaniem. Właściwe podejście do tematu, uwzględniające specyfikacje techniczne, może znacząco wpłynąć na bezpieczeństwo konstrukcji i komfort użytkowników budynków.

Pytanie 11

Jakiej zaprawy nie wykorzystuje się w miejscach, gdzie styka się z elementami stalowymi, z powodu ryzyka pojawienia się korozji stali?

A. Cementowo-wapiennej

B. Gipsowo-wapiennej

C. Szamotowej

D. Cementowej

Wybór zaprawy cementowej, szamotowej lub cementowo-wapiennej w miejscach styku z elementami stalowymi może wydawać się odpowiedni, jednakże każda z tych zapraw ma swoje specyficzne właściwości, które niekoniecznie są optymalne w kontekście ochrony stali przed korozją. Zaprawa cementowa, będąca jedną z najczęściej stosowanych, zapewnia solidne wiązanie i odpowiednią wytrzymałość mechaniczną, ale w obecności wilgoci również może przyczyniać się do korozji, chociaż w mniejszym stopniu niż gipsowo-wapienna. W warunkach wysokiej wilgotności, zaprawy cementowe mogą wchodzić w reakcje z tlenem i wodą, co prowadzi do powstawania rdzy na powierzchni stali. Dodatkowo, zaprawy szamotowe, które są stosowane głównie w piecach opalanych drewnem czy kotłach, są projektowane tak, aby wytrzymywać wysokie temperatury, ale także nie są zalecane w miejscach o dużej wilgotności. Właściwy dobór zaprawy powinien uwzględniać nie tylko jej wytrzymałość, ale również odporność chemiczną oraz funkcję, jaką ma spełniać w kontekście ochrony stalowych elementów konstrukcyjnych. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wyboru niewłaściwej zaprawy, często wynikają z braku zrozumienia różnic w składzie chemicznym i właściwościach materiałowych, co podkreśla znaczenie edukacji i znajomości standardów budowlanych.

Pytanie 12

Jaką metodę stosujemy do badania konsystencji zaprawy?

A. objętości omierza

B. prasy hydraulicznej

C. penetrometru

D. stożka diamentowego

Penetrometr to urządzenie stosowane do pomiaru konsystencji zaprawy, które działa na zasadzie wnikania stożka w materiał pod wpływem siły. Jego zastosowanie w branży budowlanej jest kluczowe, zwłaszcza przy ocenie świeżo przygotowanych mieszanek betonowych lub zapraw murarskich. Zgodnie z normami europejskimi, pomiar konsystencji zaprawy jest istotny, aby zapewnić odpowiednie właściwości użytkowe, takie jak urabialność, odporność na segregację czy przyczepność do podłoża. Penetrometr pozwala na szybkie i dokładne określenie, czy materiał spełnia normy jakościowe. W praktyce, wyniki pomiarów penetrometrem mogą być używane do oceny jakości surowców, a także do monitorowania procesu produkcji materiałów budowlanych, co ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia ich trwałości i wytrzymałości. Warto również nadmienić, że poprawne użytkowanie penetrometru wymaga systematycznej kalibracji oraz przestrzegania zasad pomiaru, co przyczynia się do uzyskania rzetelnych wyników. Takie praktyki są zgodne z normami PN-EN 12350-4, które określają metody badania konsystencji mieszanki betonowej.

Pytanie 13

Tynk klasy II to tynk

A. pospolity o powierzchni równej i szorstkiej

B. pospolity o powierzchni równej i gładkiej

C. doborowy o powierzchni równej i gładkiej

D. doborowy o powierzchni równej i szorstkiej

Tynk kategorii II, określany jako pospolity, jest materiałem budowlanym charakteryzującym się powierzchnią równą i szorstką. Tynki tej kategorii są szeroko stosowane w budownictwie, szczególnie w obszarach, gdzie wymagane jest uzyskanie dobrej przyczepności dla dalszych warstw wykończeniowych, takich jak farby czy tynki dekoracyjne. Dzięki swojej strukturze, tynki pospolite są bardziej odporne na zmiany atmosferyczne, co czyni je odpowiednimi do zastosowań zewnętrznych. Przykładem zastosowania tynków kategorii II mogą być elewacje budynków, które wymagają zarówno estetyki, jak i trwałości. Warto również zauważyć, że tynki te muszą spełniać określone normy jakości, takie jak PN-EN 998-1, które regulują ich właściwości mechaniczne oraz odporność na czynniki zewnętrzne. Dzięki zastosowaniu tynków kategorii II, można uzyskać nie tylko funkcjonalność, ale także estetykę, co jest istotne w projektach architektonicznych.

Pytanie 14

Jak przeprowadza się ocenę gładkości tynków zwykłych w trakcie odbioru prac tynkarskich?

A. Pocierając powierzchnię tynku dłonią

B. Przesuwając gąbką po tynku

C. Zarysowując powierzchnię przy pomocy gwoździa

D. Uderzając w powierzchnię delikatnym młotkiem

Prawidłowa odpowiedź opiera się na metodzie oceny gładkości tynków, która polega na bezpośrednim pocieraniu powierzchni dłonią. Ta technika pozwala na bezpośrednie odczucie ewentualnych nierówności, chropowatości czy innych defektów, które mogą być niewidoczne dla oka. Umożliwia to sprawdzenie, czy tynk spełnia wymagania w zakresie estetyki i funkcjonalności, które są kluczowe w branży budowlanej. W praktyce, podczas odbioru robót tynkarskich, inspektorzy często stosują tę metodę, aby szybko ocenić jakość wykonania. Gdy powierzchnia jest gładka, tynk jest zazwyczaj uznawany za właściwie nałożony, co jest zgodne ze standardami branżowymi określającymi dopuszczalne odchylenia i wymagania dotyczące gładkości. Warto również zauważyć, że odpowiednia gładkość tynków ma wpływ na późniejsze procesy malarskie czy tapetowania, dlatego kontrola ta jest niezbędna w każdym etapie budowy.

Pytanie 15

Cena realizacji 1 m² tynku cementowo-wapiennego to 15,50 zł, natomiast przygotowanie 1 m² podłoża pod tynk wymaga wydatku 7,70 zł. Oblicz całkowity koszt otynkowania ścian o łącznej powierzchni 250 m².

A. 1 925,00 zł

B. 2 900,00 zł

C. 5 800,00 zł

D. 3 875,00 zł

Koszt otynkowania ścian o powierzchni 250 m² można obliczyć poprzez zsumowanie kosztów przygotowania podłoża oraz wykonania tynku. Przygotowanie podłoża pod tynk kosztuje 7,70 zł za m², co dla 250 m² daje 1 925,00 zł. Natomiast koszt wykonania tynku cementowo-wapiennego wynosi 15,50 zł za m², co dla tej samej powierzchni daje 3 875,00 zł. Suma tych dwóch kosztów to: 1 925,00 zł + 3 875,00 zł = 5 800,00 zł. Jest to poprawne podejście, ponieważ uwzględnia wszystkie etapy prac budowlanych, które są kluczowe w procesie otynkowania. W praktyce, takie wyliczenia są istotne dla budżetowania projektów budowlanych oraz dla zapewnienia, że wszystkie aspekty kosztowe są odpowiednio zaplanowane i zrealizowane zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi.

Pytanie 16

Jaką ilość zaprawy należy przygotować do otynkowania sufitu o wymiarach 4,0 m x 5,0 m, jeśli zapotrzebowanie na zaprawę tynkarską wynosi 4,5 kg na 1 m2?

A. 22,5 kg

B. 18,0 kg

C. 90,0 kg

D. 94,5 kg

Aby obliczyć ilość zaprawy potrzebnej do otynkowania sufitu, najpierw musimy obliczyć jego powierzchnię. Sufit o wymiarach 4,0 m x 5,0 m ma powierzchnię równą 20 m². Następnie, wiedząc, że zużycie zaprawy tynkarskiej wynosi 4,5 kg na 1 m², możemy pomnożyć tę wartość przez powierzchnię sufitu. Wzór na obliczenie zaprawy to: 20 m² x 4,5 kg/m² = 90 kg. Takie obliczenia są kluczowe w pracy budowlanej, ponieważ pozwalają na precyzyjne planowanie materiałów, co z kolei wpływa na efektywność i oszczędności w projekcie. W praktyce, znajomość kosztów materiałów i ich ilości pozwala na lepsze zarządzanie budżetem oraz uniknięcie nadmiarowych wydatków na niepotrzebne zakupy. Ważne jest także, aby przy planowaniu zaprawy tynkarskiej uwzględnić dodatkowe czynniki, takie jak rodzaj podłoża czy technika tynkowania, które mogą wpływać na rzeczywiste zużycie zaprawy. W związku z tym, zawsze warto konsultować się z fachowcami w tej dziedzinie oraz korzystać z wytycznych producentów materiałów budowlanych.

Pytanie 17

Wyrównanie powierzchni tynku w narożach wklęsłych odbywa się poprzez

A. przesuwanie pacy narożnikowej w ruchach 'góra-dół'

B. zacieranie powierzchni packą narożnikową w ruchach w 'ósemkę'

C. przesuwanie pacy w ruchu zygzakowym od dołu ku górze

D. zacieranie powierzchni pacą styropianową w ruchach okrężnych

Przesuwanie pacy narożnikowej ruchem 'góra-dół' w narożach wklęsłych jest uznawane za najlepszą praktykę w procesie wyrównywania powierzchni tynku. Taki ruch pozwala na skuteczne i równomierne rozprowadzenie materiału tynkarskiego, co jest kluczowe dla uzyskania gładkiej i estetycznej powierzchni. Praktyka ta minimalizuje ryzyko powstawania nierówności, co jest szczególnie istotne w przypadku narożników, które mogą być bardziej narażone na uszkodzenia. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN odnośnie prac tynkarskich, wskazują na konieczność zachowania wysokiej jakości wykończenia, co można osiągnąć poprzez odpowiednie techniki zacierania. Zastosowanie ruchu 'góra-dół' pozwala na lepsze przyleganie tynku do podłoża oraz zminimalizowanie powstawania pęknięć, co przyczynia się do trwałości i funkcjonalności wykonanej powierzchni. Na przykład, w przypadku tynków w łazienkach, gdzie wilgotność jest wysoka, odpowiednie wyrównanie narożników jest kluczowe, aby uniknąć problemów z odpadaniem tynku w przyszłości.

Pytanie 18

Perlit to lekkie materiał budowlany, używany do wytwarzania zapraw

A. krzemionkowych

B. szamotowych

C. ciepłochronnych

D. kwasoodpornych

Perlit to materiał o doskonałych właściwościach izolacyjnych, który znajduje szerokie zastosowanie w budownictwie, zwłaszcza w produkcji zapraw ciepłochronnych. Dzięki swojej porowatej strukturze, perlit skutecznie zatrzymuje ciepło, co przyczynia się do poprawy efektywności energetycznej budynków. W praktyce, dodawanie perlitu do zapraw murarskich i tynków zwiększa ich zdolności izolacyjne, co jest szczególnie ważne w kontekście budownictwa pasywnego i energooszczędnego. Stosowanie perlitu w zaprawach ciepłochronnych pozwala także na redukcję masy materiału budowlanego, co przekłada się na łatwiejszy transport i aplikację. Ponadto, perlit jest materiałem niepalnym, co zwiększa bezpieczeństwo budynków. Warto podkreślić, że w branży budowlanej często korzysta się z norm i standardów dotyczących izolacji termicznej, takich jak PN-EN 13162, które uwzględniają właściwości materiałów izolacyjnych, w tym perlitu.

Pytanie 19

Aby mechanicznie przygotować zaprawę murarską z objętościowym dozowaniem składników na budowie, jakie narzędzia są konieczne?

A. wiadro, kasta na zaprawę, łopata

B. wiadro, betoniarka, łopata

C. betoniarka, łopata, sito

D. betoniarka, taczka, sito

Odpowiedź 'wiadro, betoniarka, łopata' jest prawidłowa, ponieważ każda z tych trzech pozycji odgrywa kluczową rolę w procesie przygotowania zaprawy murarskiej na placu budowy. Betoniarka służy do mechanicznego mieszania zaprawy, co zapewnia jednorodność i odpowiednią konsystencję mieszanki. Użycie betoniarki jest zgodne z najlepszymi praktykami, ponieważ ręczne mieszanie często prowadzi do nierównomiernego rozkładu składników. Wiadro jest niezbędne do pomiaru objętości składników, co umożliwia precyzyjne dozowanie materiałów, takich jak cement, piasek i woda. Łopata natomiast jest używana do transportu oraz rozkładania zaprawy, co jest istotne w procesie budowy. Przy odpowiednim użyciu tych narzędzi można znacznie zwiększyć efektywność i jakość wykonania prac murarskich, a także zminimalizować ryzyko błędów związanych z proporcjami składników. W praktyce, na budowie, niezwykle istotne jest również przestrzeganie standardów jakości i bezpieczeństwa, co wymaga odpowiedniego wyposażenia w niezbędne narzędzia.

Pytanie 20

Analizę odchylenia tynku oraz jego brzegów od poziomu i pionu wykonuje się w tynkach klasy

A. 0

B. I

C. II

D. Ia

Wybór innych kategorii tynków w kontekście badania odchylenia powierzchni i krawędzi od kierunku poziomego i pionowego może prowadzić do istotnych nieporozumień. Tynki kategorii I oraz 0 mają luźniejsze normy dotyczące tolerancji, co oznacza, że mogą nie spełniać wymagań rynkowych dla bardziej wymagających projektów. Kategoria I, na przykład, jest często stosowana w miejscach, gdzie estetyka nie jest głównym kryterium, takich jak pomieszczenia techniczne czy piwnice. Z kolei tynki kategorii 0 mogą być stosowane w przypadkach tymczasowych lub w budynkach o niskich wymaganiach jakościowych. Wybór tynków Ia zazwyczaj odnosi się do wykończeń, które nie wymagają szczególnej precyzji, co może skutkować nieodpowiednim wykonaniem w kontekście estetyki. Błąd polega na niezrozumieniu, że dla wysokiej klasy wykończeń, takich jak w biurach czy mieszkaniach, istotne jest stosowanie tynków kategorii II, które zapewniają nie tylko funkcjonalność, ale także estetykę. W praktyce często zdarzają się sytuacje, w których ekipy budowlane, nie znając szczegółowych wymagań, stosują niewłaściwe materiały, co prowadzi do kosztownych poprawek oraz niezadowolenia klientów. Zastosowanie odpowiednich kategorii tynków w zależności od specyfiki projektu jest kluczowe dla zachowania jakości i estetyki wykończeń budowlanych.

Pytanie 21

Gdy konstrukcja budynku opiera się na stalowych kształtownikach, to przed nałożeniem tynku na słup stalowy należy go

A. oszlifować

B. pomalować farbą

C. owinąć siatką

D. umyć wodą

Zmycie wodą, pomalowanie farbą lub oszlifowanie słupa stalowego przed otynkowaniem to praktyki, które nie adresują kluczowych wymagań dotyczących trwałości i przyczepności tynku do stali. Zmycie wodą może być przydatne w usuwaniu zanieczyszczeń, jednak nie zapewnia odpowiedniego przygotowania powierzchni. Stal, będąc materiałem gładkim, nie oferuje wystarczającej przyczepności dla tynków, co może prowadzić do ich odpryskiwania w przyszłości. Malowanie farbą, chociaż może stwarzać pozory zabezpieczenia, w rzeczywistości często tworzy zbyt gładką i nieprzyczepną powierzchnię, co jeszcze bardziej pogarsza sytuację. Ponadto, stosowanie farb, które nie są przeznaczone do kontaktu z tynkiem, może doprowadzić do chemicznych reakcji, które osłabią strukturę tynku. Oszlifowanie słupa stalowego, choć może zwiększyć przyczepność, nie jest wystarczające bez zastosowania siatki zbrojeniowej, która dostarcza dodatkowego wsparcia mechanicznego i stabilności. W budownictwie kluczowe jest stosowanie sprawdzonych procedur, zgodnych z aktualnymi normami i dobrą praktyką, co w przypadku przygotowania stalowych słupów do otynkowania jednoznacznie wskazuje na konieczność użycia siatki zbrojeniowej.

Pytanie 22

Gdy podłoże przeznaczone do tynkowania składa się z różnych materiałów, należy zabezpieczyć miejsce ich styku przed nałożeniem tynku

A. listwą aluminiową

B. taśmą z papieru laminowanego folią

C. pasem z siatki z włókna szklanego

D. kształtką z plastiku

Zakrywanie miejsc styku różnych materiałów budowlanych przed tynkowaniem to kluczowy element, który wpływa na trwałość i estetykę wykończenia. Wybór niewłaściwych materiałów do tego celu może prowadzić do poważnych problemów w przyszłości. Taśma z papieru laminowanego folią, choć może wydawać się atrakcyjną opcją, nie zapewnia odpowiedniej odporności na działanie wilgoci ani stabilności. W połączeniu z tynkiem może ona szybko ulec degradacji, co prowadzi do odspajania się tynku od powierzchni. Kształtki z tworzywa sztucznego również nie są odpowiednie ze względu na ich niewystarczającą wytrzymałość i elastyczność, które są niezbędne w kontekście różnej rozszerzalności cieplnej materiałów. Listwy aluminiowe, mimo że są bardziej odporne na czynniki zewnętrzne, nie mają właściwości wzmacniających, które są kluczowe w kontekście połączeń krawędziowych. W praktyce, stosowanie tych materiałów może prowadzić do powstawania pęknięć w tynku, co skutkuje koniecznością kosztownych napraw. Często błędne wnioski są wynikiem niewystarczającej wiedzy na temat właściwości materiałów budowlanych oraz ich interakcji, co podkreśla znaczenie odpowiedniego szkolenia i znajomości najlepszych praktyk w branży budowlanej. Dlatego też, wybór siatki z włókna szklanego jest kluczowy, ponieważ pomimo początkowych kosztów, zapewnia długoterminowe korzyści i oszczędności.

Pytanie 23

Czas pracy potrzebny do wykonania tynku o powierzchni 100 m² wynosi 42 r-g. Oblicz koszt robocizny związanej z otynkowaniem ścian o powierzchni 450 m², przy stawce 20,00 zł za 1 r-g.

A. 840,00 zł

B. 9 000,00 zł

C. 3 780,00 zł

D. 2 000,00 zł

Prawidłowa odpowiedź wynika z precyzyjnego obliczenia kosztów robocizny związanej z otynkowaniem większej powierzchni. Na początku obliczamy, ile roboczogodzin (r-g) potrzeba na otynkowanie 450 m². Skoro na 100 m² nakład robocizny wynosi 42 r-g, to dla 450 m² stosujemy proporcję: (450 m² / 100 m²) * 42 r-g = 189 r-g. Następnie, mając stawkę za 1 r-g równą 20,00 zł, obliczamy koszt robocizny: 189 r-g * 20,00 zł = 3 780,00 zł. Praktyczne zastosowanie tego obliczenia jest kluczowe w branży budowlanej, gdzie precyzyjne kalkulacje kosztów wpływają na efektywność budżetowania i planowania projektów. Dobre praktyki sugerują, aby zawsze uwzględniać zmienność w nakładach robocizny oraz stawki na poziomie lokalnym, co pozwala na dokładniejsze prognozowanie kosztów.

Pytanie 24

Tynk dekoracyjny stworzony z zaprawy gipsowej lub gipsowo-wapiennej, naśladujący marmur, to

A. sztukateria

B. stiuk

C. sgraffito

D. fresk

Sgraffito to technika zdobnicza, w której zdrapuje się warstwy kolorowej zaprawy, aby uzyskać różne wzory. Zazwyczaj jest to metoda stosowana na elewacjach budynków, więc nie pasuje do pytania o stiuk. Fresk to natomiast technika malarska, gdzie pigmenty mieszają się z wodą i nakłada się je na mokry tynk. Zazwyczaj widzimy freski na wielkich ścianach i sufitach, ale nie mają one nic wspólnego z imitowaniem marmuru. Z kolei sztukateria to dekoracyjne elementy, jak gzymsy czy kolumny, a nie tynkowane powierzchnie. Błędy myślenia, które prowadzą do takich pomyłek to często mylenie tych technik wykończeniowych. Czasem można nie rozumieć, że stiuk to konkretna technika, która ma swoje unikalne cechy, co prowadzi do złego wyboru odpowiedzi.

Pytanie 25

Pomierzono 4 otwory drzwiowe o przewidzianych w dokumentacji wymiarach 90 x 200 cm. Na podstawie podanych w tabeli dopuszczalnych odchyleń wskaż wymiary otworu wykonanego nieprawidłowo.

Dopuszczalne odchylenia wymiarów otworów w świetle ościeży
Wymiary otworu [mm]	Dopuszczalne odchylenie [mm]
Wymiary otworu [mm]	szerokość	wysokość
do 1000	+6 -3	+15 -10
powyżej 1000	+10 -5	+15 -10

A. 897 x 1991 mm

B. 903 x 1990 mm

C. 896 x 2015 mm

D. 905 x 2012 mm

Wybór odpowiedzi 905 x 2012 mm, 897 x 1991 mm, czy 903 x 1990 mm może wydawać się na pierwszy rzut oka poprawny, jednak każda z tych opcji posiada wady związane z tolerancjami wymiarowymi. Odpowiedzi te nie spełniają określonych wymagań dotyczących dopuszczalnych odchyleń. Na przykład, szerokość 905 mm w pierwszej z wymienionych odpowiedzi przekracza maksymalne dopuszczalne odchylenie, które wynosi 903 mm. Otwory drzwiowe, jak widać, wymagają precyzyjnego pomiaru zarówno szerokości, jak i wysokości, aby były zgodne z wymaganiami technicznymi. Prawidłowe wymiary są kluczowe dla funkcjonalności drzwi oraz ich prawidłowego osadzenia w ramie, a nadmiarowe lub niewystarczające odchylenia mogą prowadzić do problemów z montażem, co z kolei wpływa na komfort i bezpieczeństwo użytkowników. Osoby przygotowujące otwory drzwiowe powinny zwracać szczególną uwagę na standardy budowlane i branżowe normy, aby unikać pomyłek. Zignorowanie tych zasad może prowadzić do kosztownych poprawek, które mogą negatywnie wpłynąć na harmonogram projektu oraz budżet. Dlatego, aby uniknąć takich nieporozumień, warto stosować się do ustalonych norm oraz przeprowadzać systematyczne kontrole jakości wykonanych otworów.

Pytanie 26

Zadaniem jest zbudowanie ścianki działowej z cegły pełnej o grubości ½ cegły. Jeśli zużycie zaprawy na 1 m² tej ścianki wynosi 0,030 m³, to ile zaprawy będzie potrzebne do zrealizowania 25 m²?

A. 0,50 m3

B. 0,75 m3

C. 0,375 m3

D. 0,625 m3

Aby obliczyć ilość zaprawy potrzebnej do wykonania 25 m² ściany działowej z cegły pełnej, należy pomnożyć zapotrzebowanie na zaprawę na 1 m² przez całkowitą powierzchnię ściany. W tym przypadku, zużycie zaprawy wynosi 0,030 m³ na 1 m². Zatem, dla 25 m² zaprawa wynosi: 0,030 m³/m² * 25 m² = 0,75 m³. W praktyce, znajomość takich obliczeń jest niezbędna dla odpowiedniego planowania materiałów budowlanych i kosztorysowania. Pozwala to na uniknięcie sytuacji, w której zabraknie materiału w trakcie budowy, co może prowadzić do opóźnień. W branży budowlanej obowiązują normy, które zalecają uwzględnianie nie tylko podstawowego zapotrzebowania, ale również ewentualnych strat podczas transportu i aplikacji materiałów. Dobrą praktyką jest również zawsze uwzględniać dodatkowy procent materiału na ewentualne poprawki lub błędy, co zwiększa efektywność wykorzystania surowców.

Pytanie 27

Masa używana do tynków cienkowarstwowych powinna być wolna od

A. wody i spoiwa

B. pigmentów

C. zbryleń

D. drobnego kruszywa

Niestety, inne odpowiedzi mają sporo nieporozumień, jeśli chodzi o skład i właściwości zapraw do tynków cienkowarstwowych. Twierdzić, że zaprawa powinna być bez pigmentów, to błąd, bo pigmenty mogą nadać tynkom kolor i zwiększyć ich odporność na słońce. Warto korzystać z pigmentów zgodnych z normami, jak PN-EN 12878, bo dzięki nim tynk ładnie wygląda i kolory są trwalsze. Tak samo jest ze stwierdzeniem, że zaprawa nie powinna mieć drobnego kruszywa. Drobne kruszywo jest potrzebne, żeby tynk miał dobrą strukturę i był wytrzymały. Ułatwia też nakładanie, co wpływa na jakość. A jak ktoś mówi, że zaprawa nie powinna mieć wody i spoiwa, to całkowicie mija się z prawdą. Woda jest niezbędna do utwardzenia, a spoiwa dają stabilność. Krótko mówiąc, ważne jest, by wiedzieć, co wchodzi w skład zaprawy, bo inaczej można narobić problemów z jakością tynków.

Pytanie 28

Wykończenie powierzchni tynku zwykłego klasy IVf polega na

A. zatarciu świeżej zaprawy packą obłożoną filcem.

B. przeszlifowaniu stwardniałej zaprawy osełką.

C. przetarciu stwardniałej zaprawy ząbkowaną cykliną.

D. dociśnięciu świeżej zaprawy za pomocą packi.

Zatarcie świeżej zaprawy packą obłożoną filcem jest prawidłowym procesem wykończenia tynku zwykłego kategorii IVf. Ta technika ma na celu uzyskanie gładkiej, estetycznej powierzchni, która będzie dobrze współpracować z późniejszymi warstwami wykończeniowymi, takimi jak farby czy tynki dekoracyjne. Packa obłożona filcem pozwala na równomierne rozprowadzenie zaprawy, a także wygładzenie jej powierzchni, co jest kluczowe dla uzyskania właściwej przyczepności i trwałości. Użycie filcu zmniejsza ryzyko powstawania rys i innych uszkodzeń, co przekłada się na lepszy efekt końcowy. Dobrą praktyką jest wykonanie zatarcia po około 24 godzinach od nałożenia zaprawy, kiedy materiał jest jeszcze wystarczająco wilgotny, ale już na tyle stwardniały, by można było z nim pracować. Standardy budowlane wskazują, że odpowiednie wykończenie tynku ma kluczowe znaczenie dla jego funkcji ochronnych i estetycznych, dlatego warto stosować sprawdzone metody i materiały.

Pytanie 29

Korzystając z danych zawartych w tabeli wskaż najmniejszą dopuszczalną grubość tynku z izolacją termiczną.

Grubości tynków	Średnia grubość w [mm]	Dopuszczalna najmniejsza grubość w [mm]
dla tynków zewnętrznych	20	15
dla tynków wewnętrznych	15	10
dla jednowarstwowych tynków wewnętrznych z fabrycznie suchej zaprawy	10	5
dla jednowarstwowych tynków chroniących przed wodą z fabrycznie suchej zaprawy	15	10
dla tynków z izolacją termiczną	zależnie od wymagań	20

A. 10 mm

B. 15 mm

C. 20 mm

D. 5 mm

Wybierając odpowiedź 20 mm, wskazujesz na zgodność z wymaganiami dotyczącymi tynków z izolacją termiczną. Zgodnie z danymi zawartymi w tabeli, ta wartość jest najmniejszą dopuszczalną grubością, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiednich właściwości izolacyjnych. Tynki o grubości 20 mm są zgodne z normami budowlanymi, które określają minimalne parametry dla zapewnienia efektywności energetycznej budynków. Przykładowo, w budownictwie pasywnym, odpowiednia grubość izolacji jest niezbędna do osiągnięcia niskiego zapotrzebowania na energię do ogrzewania. Warto także zwrócić uwagę na to, że zbyt cienkie warstwy tynku mogą prowadzić do mostków termicznych, co skutkuje stratami ciepła oraz zwiększonymi kosztami ogrzewania. Dlatego też, stosowanie tynków o grubości 20 mm jest zasadne z perspektywy zarówno efektywności energetycznej, jak i długoterminowej trwałości budynku.

Pytanie 30

Który typ cegieł charakteryzuje się wysoką odpornością na oddziaływanie warunków atmosferycznych?

A. Klinkierowe

B. Poryzowane

C. Ceramiczne pełne

D. Sylikatowe

Cegły poryzowane, ceramiczne pełne oraz sylikatowe nie oferują tak wysokiej odporności na czynniki atmosferyczne jak cegły klinkierowe. Cegły poryzowane, które zawierają wiele porów, mają wyższą nasiąkliwość, co oznacza, że łatwiej wchłaniają wodę. W rezultacie, w warunkach zmiennej pogody, mogą ulegać degradacji, a woda może powodować ich pęknięcia przy cyklach zamrażania i rozmrażania. Cegły ceramiczne pełne, chociaż są trwałe, nie są specjalnie projektowane z myślą o wysokiej odporności na warunki atmosferyczne. Ich wytrzymałość mechaniczna jest wysoka, ale z uwagi na większą nasiąkliwość w porównaniu do klinkierowych, mogą być narażone na uszkodzenia związane z wilgocią. Z kolei cegły sylikatowe, wykonane z piasku i wapna, również nie są tak odporne na działanie wody, a ich właściwości mechaniczne mogą ulegać pogorszeniu w kontakcie z wilgocią oraz szkodliwymi substancjami chemicznymi. W praktyce, wybór cegieł do zastosowań zewnętrznych powinien być podyktowany ich specyfiką techniczną oraz normami budowlanymi, które uwzględniają takie parametry jak nasiąkliwość, mrozoodporność i odporność na działanie soli czy innych agresywnych substancji. Właściwy dobór materiałów budowlanych jest kluczowy dla zapewnienia trwałości i bezpieczeństwa konstrukcji, a ignorowanie tych aspektów może prowadzić do poważnych problemów w przyszłości.

Pytanie 31

Pręty stalowe, które mają być zastosowane do zbrojenia konstrukcji żelbetowej, powinny być wcześniej

A. zaimpregnować środkiem zapobiegającym przywieraniu

B. nanaszać preparat wodoodporny

C. pokryć farbą olejną podkładową

D. oczyścić z rdzy oraz zabrudzeń tłuszczowych

Pręty stalowe, które będą używane do zbrojenia elementów żelbetowych, muszą być odpowiednio przygotowane przed ich zastosowaniem. Oczyszczenie z rdzy oraz tłustych plam ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia odpowiedniej adhezji między stalą a betonem. Proces ten zapobiega osłabieniu połączenia, co mogłoby prowadzić do problemów strukturalnych w przyszłości. Rdza, jako produkt korozji, może osłabiać stal, a obecność tłuszczu ogranicza przyleganie betonu do zbrojenia. Zgodnie z normą PN-EN 1992-1-1, która określa zasady projektowania konstrukcji z żelbetu, powierzchnie zbrojenia powinny być czyste i suche. W praktyce, często stosuje się szczotki druciane lub środki chemiczne do usuwania rdzy. Zastosowanie takich metod nie tylko poprawia jakość wykonania, ale także wydłuża trwałość konstrukcji. Należy również pamiętać, że odpowiednie przygotowanie prętów zbrojeniowych jest wymagane na każdym etapie budowy, aby uniknąć późniejszych komplikacji.

Pytanie 32

Aby przywrócić właściwości ścian murowanych, które zostały zasolone i zawilgocone, potrzebna jest zaprawa

A. renowacyjna

B. izolująca cieplnie

C. ogólnego przeznaczenia

D. lekka

Zaprawa renowacyjna jest specjalnie zaprojektowana do naprawy uszkodzeń, takich jak zasolenie i zawilgocenie ścian murowanych. Zawiera składniki, które pomagają w redukcji krytycznych problemów związanych z wilgocią i solami, co jest kluczowe w zachowaniu integralności konstrukcyjnej budynków. Przykładowo, podczas renowacji zabytkowych murów, ważne jest, aby zastosować materiały, które są kompatybilne z oryginalnymi, aby nie spowodować dalszych uszkodzeń. W praktyce, zaprawy renowacyjne charakteryzują się niską przepuszczalnością dla wody oraz dobrą paroprzepuszczalnością, co pozwala na regulację wilgotności w murze, a także na wyeliminowanie problemów z solami, które mogą prowadzić do degradacji materiału. Dobrym przykładem zastosowania zaprawy renowacyjnej jest konserwacja starych budynków, gdzie zachowanie oryginalnych materiałów i struktury jest kluczowe dla utrzymania wartości historycznej i estetycznej.

Pytanie 33

Na podstawie fragmentu specyfikacji technicznej określ, w których miejscach na elewacji budynku, nie należy wykonywać przerw technologicznych podczas wykonywania tynków mozaikowych.

n n n n n n n

n Specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót budowlanych
n Wykonanie tynków mozaikowych
n (fragment)n

n „(...) Materiał należy nakładać metodą „mokre na mokre", nie dopuszczając do zaschnięcia zatartej partii przed nałożeniem kolejnej. W przeciwnym razie miejsce tego połączenia będzie widoczne. Przerwy technologiczne należy z góry zaplanować na przykład: w narożnikach i załamaniach budynku, pod rurami spustowymi, na styku kolorów itp. Czas wysychania tynku zależnie od podłoża, temperatury i wilgotności względnej powietrza wynosi od ok. 12 do 48 godzin. W warunkach podwyższonej wilgotności i temperatury około +5°C czas wiązania tynku może być wydłużony. Podczas wykonywania i wysychania tynku min. temperatura otoczenia powinna wynosić +5°C, a max. +25°C.(...)"

A. Na środku ściany.

B. Na styku kolorów.

C. W narożnikach budynku.

D. W załamaniach budynku.

Odpowiedź "Na środku ściany" jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z fragmentem specyfikacji technicznej, przerwy technologiczne powinny być planowane w miejscach, które są naturalnymi punktami podziału tynku, takimi jak narożniki budynków, załamania, odprowadzanie wody czy styki kolorów. Przerwy te są niezbędne, aby uniknąć pęknięć i deformacji, które mogą pojawić się w wyniku różnic w rozszerzalności termicznej oraz osiadania budynku. Na środku ściany, tworzenie przerw technologicznych może prowadzić do nieestetycznych połączeń i widocznych linii, które negatywnie wpływają na estetykę elewacji. W praktyce architektonicznej i budowlanej, ważne jest, aby przerwy były umieszczane w tak zwanych punktach krytycznych, które mogą zminimalizować ryzyko uszkodzeń tynku. Warto również zwrócić uwagę na zalecane praktyki, takie jak stosowanie odpowiednich materiałów do wypełnienia przerw, co zapewnia długowieczność i odporność na czynniki atmosferyczne.

Pytanie 34

Aby przygotować zaprawę cementowo-wapienną, użyto 50 kg wapna. Jaką ilość cementu trzeba zastosować do tej zaprawy, jeśli proporcja objętościowa składników wynosi 1:2:4?

A. 100 kg

B. 150 kg

C. 25 kg

D. 50 kg

Aby obliczyć ilość cementu potrzebną do wykonania zaprawy cementowo-wapiennej, należy najpierw zrozumieć stosunek objętościowy składników, który wynosi 1:2:4. Oznacza to, że na każdą część cementu przypadają dwie części wapna i cztery części piasku. W tym przypadku, skoro przygotowano 50 kg wapna, to obliczamy ilość cementu w następujący sposób: jeśli 2 części to 50 kg, to 1 część (czyli cement) wynosi 25 kg (50 kg / 2 = 25 kg). Dodatkowo, dla zapewnienia właściwych właściwości zaprawy oraz trwałości konstrukcji, dobrym standardem jest stosowanie dokładnych proporcji, które zapewniają odpowiednią wytrzymałość i elastyczność mieszanki. Warto pamiętać, że w praktyce do wykonania zaprawy często korzysta się z gotowych mieszanek zapraw, które już mają zmierzone i dobrane składniki w odpowiednich proporcjach, co ułatwia pracę budowlaną.

Pytanie 35

Jakie materiały wykorzystuje się do łączenia warstw papy asfaltowej stosowanych jako izolacja ław fundamentowych?

A. kitem asfaltowym

B. emulsją asfaltową

C. roztworem asfaltowym

D. lepikiem asfaltowym

Emulsja asfaltowa, roztwór asfaltowy i kit asfaltowy to materiały, które mają różne właściwości i zastosowania, ale nie są odpowiednie do łączenia warstw papy asfaltowej na ławach fundamentowych. Emulsja asfaltowa jest zawiesiną cząstek asfaltu w wodzie z dodatkiem emulgatorów, co sprawia, że jest bardziej odpowiednia do aplikacji na wilgotne powierzchnie, lecz nie zapewnia tak silnej przyczepności jak lepik. Roztwór asfaltowy, z kolei, jest produktem na bazie rozpuszczonego asfaltu, często stosowanym do naprawy i impregnacji, ale nie stanowi idealnego rozwiązania do łączenia warstw, ponieważ może nie zapewniać odpowiedniej szczelności w długoterminowym użytkowaniu. Kit asfaltowy, będący materiałem uszczelniającym, choć skuteczny w pewnych zastosowaniach, nie jest tak trwały przy wysokich obciążeniach, jakie mogą występować w fundamentach. Użycie tych materiałów zamiast lepika asfaltowego może prowadzić do niewłaściwego zamocowania papy, co zwiększa ryzyko uszkodzeń hydroizolacji i wnikania wody do konstrukcji. Wybór niewłaściwego materiału do łączenia papy asfaltowej może spowodować poważne problemy, takie jak zawilgocenie fundamentów, co z kolei prowadzi do konieczności kosztownych napraw.

Pytanie 36

Jakie są całkowite wydatki (materiałów i robocizny) na przygotowanie 5 m3 betonu, jeśli koszty materiałów do 1 m3 wynoszą 200 zł, a za robociznę należy dodać 20% wartości mieszanki?

A. 1200 zł

B. 2420 zł

C. 1020 zł

D. 2000 zł

Dobra robota z tą odpowiedzią! Jak to obliczyłeś? Koszt materiałów na 1 m3 betonu to 200 zł, więc dla 5 m3 wychodzi 1000 zł. Potem doliczyłeś robociznę, co jest super ważne, bo to 20% od materiałów, czyli dodatkowe 200 zł. Łącznie daje to 1200 zł. W budownictwie takie obliczenia to podstawa, bo bez tego łatwo można wpaść w kłopoty finansowe. Zawsze warto też mieć na uwadze, że ceny materiałów mogą się zmieniać w trakcie pracy, więc dobrze się przygotować na różne sytuacje.

Pytanie 37

Stosunek objętościowy 1:3:12 określa składniki zaprawy cementowo-glinianej M 0,6:

A. cement: zawiesina gliniana: woda

B. cement: zawiesina gliniana: piasek

C. cement: woda: zawiesina gliniana

D. cement: piasek: zawiesina gliniana

Odpowiedź 'cement: zawiesina gliniana: piasek' jest prawidłowa, ponieważ proporcja objętościowa 1:3:12 odnosi się do składników zaprawy cementowo-glinianej M 0,6, gdzie cement jest jednym z głównych składników, a jego ilość w mieszance wynosi 1 część. Zawiesina gliniana, będąca materiałem wiążącym, ma 3 części, a piasek, który pełni rolę wypełniacza, stanowi 12 części. Zastosowanie takiej proporcji jest zgodne z najlepszymi praktykami w budownictwie, gdzie kluczowe jest uzyskanie odpowiednich właściwości mechanicznych oraz trwałości zaprawy. Przykładowo, w kontekście budowy murów czy tynków, stosowanie zaprawy o takiej proporcji przyczynia się do lepszej przyczepności i wytrzymałości na czynniki atmosferyczne. Zgodnie z normami, właściwe stosunki składników mogą znacznie wpłynąć na jakość konstrukcji, co podkreśla znaczenie przestrzegania tych proporcji w praktyce budowlanej.

Pytanie 38

Przed dodaniem płynnych dodatków chemicznych, takich jak przeciwmrozowe, do zaprawy, należy je wcześniej wymieszać

A. ze spoiwem i wodą

B. ze spoiwem

C. z wodą

D. z kruszywem

Dodawanie płynnych dodatków chemicznych, takich jak środki przeciwmrozowe, do zaprawy budowlanej powinno odbywać się poprzez ich wcześniejsze wymieszanie z wodą. Taki proces jest kluczowy, ponieważ pozwala na równomierne rozprowadzenie dodatku w całej objętości wody, co zwiększa skuteczność jego działania. Dodatki chemiczne są często skoncentrowane, a ich bezpośrednie dodawanie do suchych składników, takich jak kruszywo czy spoiwo, może prowadzić do ich nierównomiernego rozkładu, co z kolei może osłabić właściwości zaprawy. W praktyce, na przykład przy przygotowywaniu zaprawy do muru w zimnych warunkach, dokładne wymieszanie dodatku z wodą zapewnia, że wszystkie składniki są odpowiednio aktywowane i zapobiega tworzeniu się lokalnych stref o różnej wytrzymałości. To podejście jest zgodne z zasadami stosowanymi w budownictwie, które podkreślają konieczność dokładnego przygotowania materiałów budowlanych dla zapewnienia ich funkcjonalności oraz trwałości.

Pytanie 39

Jaką kwotę otrzyma robotnik za zrealizowanie 250 m2 tynku kategorii III, jeśli za 100 m2 takiego tynku przysługuje mu 1500 zł?

A. 2500 zł

B. 25000 zł

C. 37500 zł

D. 3750 zł

Aby obliczyć wynagrodzenie robotnika za wykonanie 250 m2 tynku kategorii III, najpierw należy ustalić stawkę za jednostkę powierzchni. Skoro robotnik otrzymuje 1500 zł za 100 m2, to jednostkowa stawka wynosi 1500 zł / 100 m2 = 15 zł/m2. Następnie, mnożymy tę stawkę przez powierzchnię, którą robotnik ma wykonać: 15 zł/m2 * 250 m2 = 3750 zł. To podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w branży budowlanej, gdzie wynagrodzenie często oblicza się na podstawie stawek jednostkowych. Zastosowanie takich obliczeń pozwala na precyzyjne określenie kosztów pracy oraz efektywne zarządzanie budżetem projektu. Warto również pamiętać, że w praktyce może być konieczne uwzględnienie dodatkowych czynników, takich jak czas realizacji, trudność prac oraz ewentualne dodatkowe koszty materiałów, co może wpłynąć na ostateczną kwotę wynagrodzenia.

Pytanie 40

Ile maksymalnie godzin od momentu przygotowania należy wykorzystać zaprawę cementowo-wapienną?

A. 3 godzin

B. 8 godzin

C. 2 godzin

D. 5 godzin

Wybór odpowiedzi sugerującej dłuższy czas na wykorzystanie zaprawy cementowo-wapiennej opiera się na błędnym założeniu, że zaprawa może nadal być użyteczna po upływie 3 godzin. W rzeczywistości, każda zaprawa cementowa, w tym zaprawa cementowo-wapienna, ma ściśle określony czas otwarty, który nie powinien być przekraczany. Odpowiedzi sugerujące 8, 5 lub 2 godziny nie uwzględniają właściwości chemicznych cementu, który po dodaniu wody zaczyna proces hydratacji, prowadzący do twardnienia. Po upływie 3 godzin, w zależności od warunków otoczenia, zaprawa może znacznie utracić swoje właściwości robocze, co prowadzi do nieprawidłowego przyczepu i osłabienia struktury. Typowym błędem myślowym jest myślenie, że można „zatrzymać czas” i wykorzystać zaprawę po dłuższym okresie. Takie postrzeganie prowadzi do ryzykownych praktyk budowlanych i potencjalnych awarii konstrukcyjnych. Standardy budowlane, takie jak PN-EN 998-1, podkreślają znaczenie przestrzegania zaleceń producentów dotyczących czasu pracy zapraw, co ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa i jakości wykonania prac budowlanych. Właściwe planowanie i organizacja pracy są kluczowe dla uniknięcia marnotrawstwa materiałów oraz zapewnienia długowieczności budowlanych rozwiązań.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej