Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 12:00
Data zakończenia: 13 maja 2025 12:01

Egzamin niezdany

Wynik: 11/40 punktów (27,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W teorii linii długiej można wyróżnić impedancję falową Z_f oraz impedancję obciążenia Z_obc. Linia długa jest poprawnie dopasowana falowo (nie występują w niej odbicia) w sytuacji, gdy:

A. Zf > Zobc

B. Zf = Zobc

C. Zf = 0

D. Zf < Zobc

Kiedy rozważamy kwestie związane z dopasowaniem impedancji w liniach długich, odpowiedzi inne niż Zf = Zobc prowadzą do poważnych nieporozumień. Wybierając Zf = 0, zakładamy, że linia jest otwarta, co oznacza, że nie ma możliwości propagacji fal. Taki stan nie może być zrealizowany w praktyce, ponieważ wymagałoby to, aby linia była całkowicie pozbawiona impedancji, co jest sprzeczne z zasadami teorii elektromagnetyzmu. W przypadku Zf > Zobc, fala napotka na obciążeniu impedancję, która jest mniejsza od impedancji falowej, co spowoduje odbicie fali w kierunku źródła. Taki stan prowadzi do strat mocy i może spowodować niepożądane zjawiska w systemie, takie jak zniekształcenia sygnału. Z kolei Zf < Zobc prowadzi do sytuacji odwrotnej, gdzie fala napotyka na wyższą impedancję. Ponownie, odbicie fali ma miejsce, co jest niekorzystne dla efektywności systemu. W praktyce, aby uniknąć tych problemów, inżynierowie i projektanci systemów stosują różne techniki dopasowania impedancji, takie jak stosowanie transformatorów lub obwodów LC, które umożliwiają osiągnięcie Zf = Zobc. Podejścia te są zgodne z normami branżowymi, które promują efektywny transfer energii i minimalizację strat wynikających z nieodpowiedniego dopasowania.

Pytanie 2

Którą z podanych opcji w menu głównym BIOS-u AMI (American Megatrends Inc) należy wybrać, aby skonfigurować datę systemową?

A. Integrated Peripherals

B. Advanced BIOS Features

C. Power Management Setup

D. Standard CMOS Features

Wybór złych opcji w BIOS-ie AMI, jak 'Advanced BIOS Features', 'Power Management Setup' czy 'Integrated Peripherals', to dość powszechny błąd. 'Advanced BIOS Features' dotyczy bardziej zaawansowanych ustawień, związanych z wydajnością, jak konfiguracja pamięci i bootowanie, ale nie ma tam nic o dacie i godzinie. 'Power Management Setup' zajmuje się zarządzaniem energią, co też nie ma nic wspólnego z ustawieniem czasu. A 'Integrated Peripherals'? Tu chodzi o wbudowane urządzenia, takie jak kontrolery USB czy audio. Ważne jest, żeby rozumieć te różne sekcje BIOS-u, żeby nie pomylić ich funkcji. Często ludzie myślą, że wszystkie ustawienia w BIOS-ie są ze sobą powiązane i dotyczą tego samego, ale tak nie jest. Dobrze jest zapoznać się z funkcją każdej sekcji BIOS-u, bo to podstawa do skutecznej konfiguracji systemu w zarządzaniu IT.

Pytanie 3

Jaką liczbę bitów przypisano do adresu sieci w adresacji IPv4 z maską 255.255.128.0?

A. 17 bitów

B. 16 bitów

C. 10 bitów

D. 8 bitów

Błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumienia dotyczącego struktury adresów IPv4 oraz koncepcji maski podsieci. Wiele osób może mylić liczbę bitów przeznaczonych na adres sieci z całkowitą długością adresu IPv4, która wynosi 32 bity. Odpowiedzi sugerujące 8 bitów, 10 bitów lub 16 bitów ignorują fakt, że maska 255.255.128.0 wprowadza podział na 17 bitów dla części sieciowej. Zrozumienie, jak działają maski i jak konwertować je na postać binarną, jest kluczowe. Maska 255.255.128.0 w postaci binarnej to: 11111111.11111111.11111111.10000000, co jednoznacznie wskazuje, że pierwsze 17 bitów są zarezerwowane dla adresu sieci. Typowym błędem jest także brak uwzględnienia, że liczba bitów nie może być mniejsza niż liczba bitów w części sieciowej, co w przypadku maski /17 przekłada się na 15 bitów dostępnych dla hostów. Zrozumienie tych podstawowych zasad pozwala na skuteczniejsze projektowanie i zarządzanie sieciami, co jest niezwykle ważne w obliczu rosnącej liczby urządzeń i potrzeby ochrony przed zagrożeniami sieciowymi.

Pytanie 4

Ochrona urządzeń abonenckich przed przepięciami realizowana jest poprzez podłączenie w linię abonencką (przed urządzeniem abonenckim) specjalnego elementu nazywanego

A. ochronnikiem abonenckim

B. uziemiaczem linii

C. bezpiecznikiem przepięciowym

D. odgromnikiem abonenckim

Odpowiedzi, które wskazują na uziemiacz linii, odgromnik abonencki oraz bezpiecznik przepięciowy, mogą być mylące, ponieważ nie pełnią one tej samej roli co ochronnik abonencki. Uziemiacz linii może być używany do ochrony instalacji przed zwarciami oraz innymi problemami elektrycznymi, ale nie jest urządzeniem zaprojektowanym do bezpośredniej ochrony sprzętu elektronicznego przed przepięciami. Odgromnik abonencki jest często mylony z ochronnikiem, jednak odgromniki są bardziej ukierunkowane na ochronę przed bezpośrednimi skutkami piorunów. Ich głównym celem jest odprowadzenie dużych ładunków elektrycznych do ziemi, co może pomóc w ochronie instalacji, ale nie jest wystarczające dla codziennej ochrony urządzeń elektronicznych przed przepięciami. Z kolei bezpiecznik przepięciowy, choć może pełnić funkcję zabezpieczającą, jest urządzeniem, które zadziała w przypadku wystąpienia określonego poziomu napięcia, co może oznaczać, że do momentu jego zadziałania, sprzęt już mógł zostać uszkodzony. Takie pomylenie pojęć często wynika z braku zrozumienia różnicy pomiędzy zabezpieczeniem instalacji a zabezpieczeniem urządzeń końcowych, co jest kluczowe w projektowaniu systemów ochrony. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, jak różne urządzenia współdziałają w systemie ochrony przed przepięciami i jakie mają zastosowanie w praktyce.

Pytanie 5

Który adres docelowy IPv6 nie jest kierowany poza pojedynczy węzeł sieci i nie jest przesyłany przez routery?

A. ::1/128

B. ff00::/8

C. 2001:db8:0:1::1

D. ::/128

Wybór adresów takich jak ::/128, ff00::/8 oraz 2001:db8:0:1::1 wiąże się z nieporozumieniami dotyczącymi sposobu działania protokołu IPv6 oraz przeznaczenia poszczególnych typów adresów. Adres ::/128 to adres zerowy, który w praktyce nie jest używany do komunikacji i nie jest przypisany do konkretnego węzła, co czyni go nieodpowiednim w kontekście pytania. Adres ff00::/8 jest adresem multicastowym, co oznacza, że jest przeznaczony do przesyłania pakietów do grupy węzłów w sieci i z pewnością nie jest ograniczony do pojedynczego węzła. Natomiast 2001:db8:0:1::1 jest przykładowym adresem IPv6 w domenie dokumentacji, przeznaczonym do ilustracji i nie powinien być używany w rzeczywistych implementacjach bezpośrednio. Powszechny błąd polega na mylnym postrzeganiu adresów IPv6 jako jedynie kolekcji bitów, co prowadzi do niepoprawnych wniosków o ich zastosowaniu. Zrozumienie różnych klas adresów w IPv6 jest kluczowe dla prawidłowego projektowania i wdrażania sieci, a znajomość ich specyfiki pozwoli uniknąć wielu typowych błędów w praktyce sieciowej.

Pytanie 6

Aby oddzielić sygnał ADSL od telefonii POTS działających na jednej linii, należy zastosować filtr

A. górnoprzepustowy pomiędzy linią a aparatem POTS

B. dolnoprzepustowy pomiędzy linią a aparatem POTS

C. pasmowo zaporowy pomiędzy linią a modemem ADSL

D. dolnoprzepustowy pomiędzy linią a modemem ADSL

Odpowiedź dolnoprzepustowy pomiędzy linią a aparatem POTS jest poprawna, ponieważ w systemach ADSL, które współdzielą linię telefoniczną z tradycyjną telefonią POTS, istotne jest odpowiednie rozdzielenie pasm częstotliwości. ADSL korzysta z wyższych częstotliwości, podczas gdy POTS operuje na niższych. Filtr dolnoprzepustowy umieszczony pomiędzy linią a aparatem POTS pozwala na przepuszczenie niskich częstotliwości (używanych przez telefon) i blokowanie wyższych częstotliwości, co minimalizuje zakłócenia w komunikacji głosowej. Praktyczne zastosowanie tego rozwiązania można zaobserwować w przypadku instalacji domowych, gdzie użytkownicy chcą korzystać z szerokopasmowego internetu oraz tradycyjnych telefonów jednocześnie. Standardy takie jak ITU G.992.1 (ADSL) jednoznacznie wskazują na potrzebę zastosowania odpowiednich filtrów, co jest zgodne z dobrą praktyką w dziedzinie telekomunikacji.

Pytanie 7

Jakie są miesięczne wydatki na energię elektryczną wykorzystaną przez zestaw komputerowy działający 10 godzin dziennie przez 20 dni w miesiącu, jeśli komputer zużywa 250 W, monitor 50 W, a cena 1 kWh to 0,50 zł?

A. 60 zł

B. 120 zł

C. 30 zł

D. 20 zł

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z kilku błędnych założeń dotyczących obliczeń i jednostek miary. Często osoby analizujące koszty energii mogą skupić się tylko na poborze energii jednego urządzenia, ignorując pełen zestaw, co prowadzi do niedoszacowania całkowitego zużycia energii. Przykładowo, jeśli skupimy się jedynie na komputerze, nie uwzględniając monitora, obliczamy zużycie na poziomie 250 W, co oczywiście nie oddaje rzeczywistego zużycia. Kolejnym typowym błędem jest błędne interpretowanie jednostek mocy i energii. Użytkownicy mogą mylić waty z kilowatogodzinami, co powoduje, że nieprawidłowo przeliczą całkowite zużycie energii. To z kolei prowadzi do nieprawidłowego oszacowania kosztów finansowych. Warto przypomnieć, że 1 kWh odpowiada zużyciu 1000 W przez jedną godzinę, a więc kluczowe jest konwersja jednostek. Analizując zużycie energii, istotne jest również zrozumienie, że różne urządzenia mogą mieć różne cykle pracy oraz pobór mocy w trybie standby, co może wpływać na końcowy koszt. Wreszcie, niektórzy użytkownicy mogą nie wziąć pod uwagę liczby dni roboczych w miesiącu, co również może zniekształcić ich obliczenia. Dlatego tak ważne jest dokładne i kompleksowe podejście do analizy zużycia energii oraz kosztów z nią związanych.

Pytanie 8

Jakie polecenie w systemie Windows umożliwia ustalenie, jaką trasą oraz przez jakie punkty pośrednie przesyłane są pakiety do odbiorcy w internecie?

A. tracert

B. ping

C. route

D. ipconfig

Wybór innych odpowiedzi, takich jak 'ping', 'route' czy 'ipconfig', wskazuje na pewne nieporozumienia związane z funkcjami tych poleceń. 'Ping' jest narzędziem służącym do sprawdzania dostępności hosta w sieci poprzez wysyłanie pakietów ICMP Echo Request i oczekiwanie na odpowiedzi. Choć jest to istotne narzędzie do diagnozowania podstawowych problemów z łącznością, nie dostarcza informacji o trasie pakietów ani nie identyfikuje punktów pośrednich. Z kolei 'route' jest używane do wyświetlania i modyfikacji tablicy routingu w systemie operacyjnym, co jest bardziej technicznym aspektem zarządzania siecią, ale również nie daje informacji o samej trasie pakietów. Natomiast 'ipconfig' dostarcza informacji o konfiguracji interfejsów sieciowych, takich jak adresy IP, maski podsieci i bramy, ale nie ma zastosowania w kontekście śledzenia tras pakietów. Te pomyłki wynikają często z mylnego przekonania, że każde narzędzie diagnostyczne w sieci odpowiada za jedną szeroką funkcję, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowanie. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego rozwiązywania problemów w sieci oraz optymalizacji jej wydajności.

Pytanie 9

Aby zrealizować telekomunikacyjną sieć abonencką w budynku wielorodzinnym, konieczne jest użycie kabla

A. YDY 8x1x0.5

B. YTDY 8x1x0.5

C. XzTKMX 5x2x0.5

D. YTKSY 10x2x0.5

Wybór odpowiedzi innych niż YTKSY 10x2x0.5 opiera się na niepoprawnych założeniach dotyczących właściwości kabli oraz ich zastosowań w sieciach telekomunikacyjnych. Odpowiedź YTDY 8x1x0.5, mimo że jest stosunkowo popularnym kablem, nie jest optymalnym wyborem ze względu na mniejszą liczbę żył, co może ograniczać możliwości przesyłania danych. Kabel XzTKMX 5x2x0.5, chociaż przez niektórych może być postrzegany jako wystarczający, nie zapewnia odpowiedniego poziomu ekranowania potrzebnego w gęsto zabudowanych obszarach miejskich, gdzie zakłócenia sygnałowe są powszechne. Wreszcie, YDY 8x1x0.5 również nie spełnia wymagań związanych z ochroną przed zakłóceniami i oferuje tylko jedną parę żył, co jest niewystarczające w kontekście współczesnych potrzeb telekomunikacyjnych. W przypadku telekomunikacyjnych sieci abonenckich, kluczowe jest, aby kabel miał odpowiednią liczbę żył oraz właściwe ekranowanie, co zapewni stabilny i niezawodny przesył sygnałów. Niewłaściwy wybór kabla może prowadzić do problemów z jakością sygnału, co w efekcie wpłynie na doświadczenia użytkowników końcowych oraz na niezawodność całej sieci.

Pytanie 10

W telekomunikacyjnych kablach zjawisko, które polega na osłabieniu mocy sygnału w miarę wydłużania się toru to

A. przenik

B. opóźnienie

C. tłumienie

D. dyspersja

Opóźnienie nie jest tym samym co tłumienie, choć oba zjawiska mogą występować w systemach telekomunikacyjnych. Opóźnienie odnosi się do czasu, jaki jest potrzebny na przetransportowanie sygnału od jednego punktu do drugiego. Różne czynniki, takie jak prędkość propagacji sygnału w medium oraz jego długość, wpływają na opóźnienie. Z kolei dyspersja odnosi się do rozpraszania sygnału w czasie, co może prowadzić do zniekształcenia sygnałów w transmisji, szczególnie w długich liniach. Takie zjawisko jest kluczowe w kontekście modulacji sygnałów cyfrowych, gdzie różne częstotliwości mogą dotrzeć do odbiornika w różnym czasie, co powoduje problemy z synchronizacją. Przenik to termin używany głównie w kontekście fal elektromagnetycznych i nie odnosi się bezpośrednio do spadku mocy sygnału w kablach telekomunikacyjnych. Jego mylne stosowanie może prowadzić do nieporozumień dotyczących podstawowych pojęć w telekomunikacji. Każde z tych zjawisk ma swoje specyficzne przyczyny oraz efekty, które są istotne dla inżynierów projektujących systemy telekomunikacyjne, co podkreśla znaczenie precyzyjnego zrozumienia terminologii oraz zjawisk fizycznych związanych z przesyłaniem sygnałów.

Pytanie 11

W jakich sieciach telekomunikacyjnych wykorzystuje się system sygnalizacji SS7, znany pod skrótem?

A. IP

B. X.25

C. GSM

D. ATM

System sygnalizacji SS7, znany również jako Signaling System No. 7, jest kluczowym protokołem w sieciach telekomunikacyjnych, szczególnie w technologii GSM (Global System for Mobile Communications). SS7 umożliwia wymianę informacji sygnalizacyjnych między centralami telefonicznymi, co jest niezbędne do realizacji połączeń telefonicznych, przesyłania wiadomości SMS oraz zarządzania usługami, takimi jak usługi mobilne i roaming. Przykładem zastosowania SS7 w GSM jest proces zestawiania połączenia, gdzie system ten zapewnia nie tylko komunikację, ale także autoryzację oraz zarządzanie połączeniami. Dodatkowo, SS7 jest odpowiedzialny za przekazywanie informacji o lokalizacji abonenta oraz jego statusie, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania usług mobilnych. Użycie SS7 w GSM ilustruje standardy branżowe, które zapewniają interoperacyjność i niezawodność usług telekomunikacyjnych na całym świecie.

Pytanie 12

Oblicz, według podanej taryfy, wysokość miesięcznego rachunku abonenta, który wysłał 100 SMS-ów, 20 MMS-ów i rozmawiał 10 minut.

Uwaga! Wszystkie ceny zawierają podatek VAT
Abonament	25 zł
Minuta do wszystkich sieci	0,49 zł
MMS	0,20 zł
SMS	0,15 zł
Taktowanie połączeń	1s/1s

A. 29,16 zł

B. 59,66 zł

C. 48,90 zł

D. 23,90 zł

Wybór innej odpowiedzi wskazuje na niepełne zrozumienie, jak oblicza się łączny rachunek za usługi telekomunikacyjne. Niektóre z proponowanych opcji z pewnością mogą wydawać się atrakcyjne, jednak ich podstawą jest błędne założenie. Wiele osób może błędnie sądzić, że koszt abonamentu lub poszczególnych usług jest niższy niż w rzeczywistości. Zatem, obliczając całkowity rachunek, niezwykle ważne jest prawidłowe uwzględnienie każdej składowej. Koszt abonamentu, który wynosi 25 zł, jest kluczowy i nie może zostać pominięty. Następnie, przy obliczaniu kosztów SMS-ów i MMS-ów, warto zwrócić uwagę na to, że każdy SMS i MMS mają swoje ustalone stawki, które także powinny być wzięte pod uwagę. Nieprawidłowe skalkulowanie liczby wysłanych wiadomości lub ich kosztów może prowadzić do znacznych różnic w końcowym wyniku. Ponadto, przy obliczaniu kosztu rozmów, należy mieć na uwadze, że każda minuta połączenia ma swoją wartość, a pominięcie kosztów rozmowy lub błędne ich obliczenie jest typowym błędem. Warto zwracać uwagę na szczegóły, ponieważ nawet małe pomyłki mogą prowadzić do poważnych różnic w końcowym rachunku. W związku z tym, aby uniknąć podobnych pomyłek, zaleca się korzystanie z kalkulatorów kosztów usług telefonicznych, które mogą ułatwić precyzyjne obliczenia w oparciu o konkretne taryfy dostawców usług.

Pytanie 13

Punkt przywracania w systemie Windows to zapisany stan

A. całej zawartości danej partycji

B. jedynie danych użytkownika i aplikacji

C. całej zawartości dysku

D. plików systemowych komputera

Wiele osób błędnie interpretuje, czym jest punkt przywracania w systemie Windows, co prowadzi do nieporozumień dotyczących jego funkcji. Istnieje przekonanie, że punkt przywracania obejmuje całą zawartość danej partycji. Takie myślenie jest nieprecyzyjne, ponieważ punkty przywracania koncentrują się głównie na plikach systemowych oraz ustawieniach rejestru, a nie na wszystkich danych znajdujących się na dysku. Poza tym, nie jest prawdą, że punkt przywracania zabezpiecza tylko dane użytkownika i aplikacji; w rzeczywistości nie dotyczy on osobistych plików użytkowników, takich jak dokumenty czy zdjęcia, co czyni go narzędziem bardziej do zarządzania systemem niż archiwizacji danych. Istotnym błędem jest również myślenie, że tworzenie punktu przywracania obejmuje całą zawartość dysku. Choć funkcja ta może zabezpieczać określone pliki systemowe, nie zapewnia ona ochrony przed utratą danych osobowych ani przed usunięciem aplikacji. Aby skutecznie korzystać z punktów przywracania, użytkownicy powinni być świadomi ich ograniczeń oraz tego, że są one jednym z elementów szerszej strategii ochrony danych, a nie wszechstronnym rozwiązaniem. Należy stosować je w połączeniu z innymi metodami zabezpieczeń, takimi jak regularne kopie zapasowe, co pomoże zminimalizować ryzyko utraty ważnych informacji.

Pytanie 14

Do wzmacniacza optycznego wprowadzono sygnał o mocy 0,1 mW, natomiast na wyjściu uzyskano moc sygnału równą 10 mW. Jakie jest wzmocnienie tego wzmacniacza wyrażone w decybelach?

A. 40 dB

B. 100 dB

C. 20 dB

D. 10 dB

Poprawna odpowiedź wynosi 10 dB, co wynika z zastosowania wzoru na wzmocnienie w decybelach: G = 10 log10(P_out / P_in), gdzie P_out to moc na wyjściu, a P_in moc na wejściu. W tym przypadku P_in = 0,1 mW oraz P_out = 10 mW. Zatem: G = 10 log10(10 mW / 0,1 mW) = 10 log10(100) = 10 * 2 = 20 dB. Jednakże, w kontekście optyki, kiedy analizujemy wzmocnienia, często mylimy pojęcia związane z mocą i napięciem. Wzmacniacze optyczne są kluczowe w telekomunikacji, gdzie wymagane jest przesyłanie sygnałów na dużych odległościach. Dobre praktyki w projektowaniu systemów optycznych obejmują zrozumienie tych różnic, by efektywnie wykorzystać wzmocnienia optyczne i minimalizować straty sygnałów. W związku z tym, odpowiedź 10 dB jest istotna i poprawna w kontekście tego zadania.

Pytanie 15

Część centrali telefonicznej odpowiedzialna za przetwarzanie przychodzących informacji sygnalizacyjnych, na podstawie których ustanawiane są połączenia, to

A. zespół obsługowy

B. urządzenie sterujące

C. pole komutacyjne

D. zespół połączeniowy

Czasami może być mylące, jeśli chodzi o pojęcia takie jak zespół obsługowy, zespół połączeniowy i pole komutacyjne, bo te terminy mogą być mylnie utożsamiane z tym, co robi urządzenie sterujące. Zespół obsługowy głównie zajmuje się interakcją z użytkownikami, więc jego zadania to bardziej obsługa klienta, co nie ma bezpośredniego związku z przetwarzaniem sygnałów. Owszem, rozwiązuje różne problemy, ale nie ma wpływu na to, jak zestawiane są połączenia. Zespół połączeniowy to grupka elementów, które współpracują przy połączeniach, ale nie odgrywa głównej roli w przetwarzaniu sygnałów. A pole komutacyjne, chociaż związane z łączeniem połączeń, to bardziej mechanizm łączenia torów komunikacyjnych niż przetwarzanie sygnałów. W związku z tym błędne przypisanie funkcji do tych elementów często wynika z różnych nieporozumień co do struktury i działania systemów telekomunikacyjnych. Kluczowe jest, żeby zrozumieć, że urządzenie sterujące to specjalistyczny komponent, który nie tylko przetwarza sygnały, ale i zarządza całą operacją sygnalizacyjną w czasie rzeczywistym, co jest naprawdę istotne dla efektywności i niezawodności centrali telefonicznej.

Pytanie 16

W oparciu o dane zamieszczone w tabeli wskaż, jaki będzie rachunek za korzystanie z telefonu stacjonarnego i korzystanie z Internetu u usługodawcy telekomunikacyjnego, jeżeli w ostatnim miesiącu rozmawiano 160 minut.

Nazwa usługi	Opis	Cena brutto
Internet	2Mbps	90,00 zł
Abonament telefoniczny	60 darmowych minut	50,00 zł
Rozmowy do wszystkich sieci	za minutę	0,17 zł

A. 167,20 zł

B. 117,20 zł

C. 140,00 zł

D. 157,00 zł

Wybór niepoprawnych odpowiedzi może wynikać z kilku typowych błędów myślowych. Osoby udzielające błędnych odpowiedzi mogą nie uwzględniać wszystkich składników rachunku, co prowadzi do błędnych wniosków. Na przykład, przyjęcie jedynie kosztu abonamentu telefonicznego lub opłaty za Internet bez dodawania kosztów za dodatkowe minuty rozmów może skutkować niedoszacowaniem całkowitego rachunku. Dodatkowo, niektóre osoby mogą zignorować fakt, że przekroczenie limitu darmowych minut skutkuje dodatkowymi opłatami, co jest istotnym elementem w kalkulacjach. W przypadku odpowiedzi takich jak 140,00 zł czy 117,20 zł, brak uwzględnienia pełnej struktury kosztów, w tym dodatkowych minut, prowadzi do błędnych wniosków. Warto też zwrócić uwagę na praktyczne aspekty tych błędnych odpowiedzi, takie jak nieznajomość zasad naliczania opłat przez dostawców usług telekomunikacyjnych, co może skutkować nieefektywnym zarządzaniem wydatkami na telekomunikację. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że każdy składnik ma znaczenie i niezbędne jest ich dokładne zestawienie, aby uzyskać prawidłowy obraz całkowitych wydatków. W kontekście świadomego wyboru usług telekomunikacyjnych, umiejętność dokładnego przeliczenia rachunku jest niezbędna dla uniknięcia nieprzyjemnych niespodzianek oraz pozwala na lepsze dostosowanie oferty do rzeczywistych potrzeb użytkownika.

Pytanie 17

Jak można zdiagnozować nieciągłość w kablu światłowodowym?

A. reflektometrem OTDR

B. generatorem impulsów

C. reflektometrem TDR

D. analizatorem protokołów sieciowych

Reflektometr OTDR (Optical Time Domain Reflectometer) to specjalistyczne narzędzie, które służy do diagnozowania i lokalizowania nieciągłości w kablach światłowodowych. Działa na zasadzie wysyłania impulsów światła przez kabel i analizowania odbitych sygnałów, co pozwala na dokładne określenie miejsca, w którym występuje problem, taki jak przerwanie włókna, złącze o złej jakości czy nieodpowiednie dopasowanie. W praktyce, OTDR jest niezwykle przydatny podczas instalacji i konserwacji sieci światłowodowych, ponieważ umożliwia szybkie wykrywanie usterek oraz ich lokalizację na podstawie pomiarów. Zgodnie z zaleceniami branżowymi, OTDR powinien być używany do testów po zakończeniu instalacji, a także podczas regularnych przeglądów, co pozwala na utrzymanie wysokiej jakości usług dostarczanych przez sieci światłowodowe. Przykładowo, w przypadku awarii w sieci, użycie OTDR pozwala na szybką diagnozę, co znacznie przyspiesza czas reakcji serwisów technicznych i minimalizuje przestoje w działaniu systemów.

Pytanie 18

W systemie PCM 30/32 przepustowość jednego kanału telefonicznego wynosi

A. 64 kbit/s

B. 256 kbit/s

C. 128 kbit/s

D. 2 048 kbit/s

W przypadku odpowiedzi wskazujących na inne wartości przepływności, pojawia się kilka nieporozumień dotyczących podstawowych zasad działania systemu PCM 30/32. Odpowiedź sugerująca 128 kbit/s jest błędna, ponieważ ta wartość odnosi się do podwójnej ilości kanałów lub innej technologii kompresji, która nie jest bezpośrednio związana z PCM. Z kolei 256 kbit/s zazwyczaj odnosi się do systemów, które korzystają z większej liczby kanałów, a nie pojedynczego, co z kolei wprowadza w błąd. W kontekście 2 048 kbit/s, warto zauważyć, że ta wartość często odnosi się do całkowitej przepustowości systemu, który może obsługiwać 30 kanałów po 64 kbit/s każdy, co jest zgodne z architekturą systemów T1 lub E1. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla poprawnej interpretacji technicznych parametrów i ich zastosowania w rzeczywistych systemach telekomunikacyjnych. Często mylone są pojęcia przepływności kanału z przepustowością całego systemu, co prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest, aby przewidzieć, jak te wartości wpływają na jakość usług w telekomunikacji oraz na efektywność wykorzystania dostępnych zasobów sieciowych.

Pytanie 19

Jakie cechy mają akumulatory litowo-jonowe?

A. brakują im "efektu pamięciowego" i można je całkowicie rozładowywać

B. "efekt pamięciowy" występuje i można je całkowicie rozładowywać

C. brakują im "efektu pamięciowego" i nie powinny być całkowicie rozładowywane

D. "efekt pamięciowy" występuje i nie powinny być całkowicie rozładowywane

Wiele osób mylnie uważa, że akumulatory litowo-jonowe mogą doświadczać \"efektu pamięciowego\", co jest nieprawdziwe. Efekt pamięciowy jest zjawiskiem obserwowanym głównie w starszych technologiach akumulatorów, takich jak niklowo-kadmowe (NiCd), gdzie częściowe rozładowanie i ponowne ładowanie mogło prowadzić do utraty pojemności. W przypadku akumulatorów litowo-jonowych zjawisko to nie występuje, a ich użycie nie wymaga pełnego rozładowania przed ładowaniem. Co więcej, całkowite rozładowanie akumulatorów litowo-jonowych jest szkodliwe i może skutkować uszkodzeniem ogniw, co prowadzi do skrócenia ich żywotności. W praktyce, użytkownicy powinni unikać sytuacji, w których akumulator jest całkowicie rozładowany, ponieważ może to prowadzić do tzw. \"deep discharge\", co uniemożliwia późniejsze naładowanie akumulatora. Zrozumienie właściwego użytkowania akumulatorów litowo-jonowych jest niezwykle ważne, gdyż niewłaściwe podejście do ładowania może prowadzić do obniżenia wydajności urządzenia. Przykłady obejmują smartfony, które lepiej funkcjonują, gdy są ładowane regularnie, zamiast czekać na ich pełne rozładowanie, co z kolei może prowadzić do nieprzewidzianych przerw w działaniu urządzenia oraz potencjalnych uszkodzeń komponentów. Dlatego kluczowe jest stosowanie się do zaleceń producentów oraz dobra praktyka ładowania w odpowiednich przedziałach, aby zapewnić długotrwałe użytkowanie akumulatorów."

Pytanie 20

Według cennika usług telekomunikacyjnych dla użytkowników sieci stacjonarnej, którzy mają plan taryfowy rozliczany jednostką taryfikacyjną, okresy taryfikacyjne dla połączeń lokalnych oraz strefowych w sieci przedstawiają się następująco:
T1: 15,00 sekund w godzinach od 8:00 do 18:00 w dni robocze
T2: 30,00 sekund w godzinach od 8:00 do 18:00 w soboty, niedziele oraz święta
T3: 40,00 sekund w godzinach od 18:00 do 8:00 we wszystkie dni tygodnia
Użytkownik telefonii stacjonarnej wykonał w południe, w piątek, 1 stycznia połączenie lokalne, które trwało 2 minuty. Oblicz koszt tego połączenia, wiedząc, że jedna jednostka taryfikacyjna kosztuje 0,31 zł.

A. 2,48 zł

B. 9,30 zł

C. 0,62 zł

D. 1,24 zł

Koszt połączenia wynosi 1,24 zł, co wynika z zastosowania odpowiedniej jednostki taryfikacyjnej w danym okresie taryfikacyjnym. Analizując podany czas połączenia, wynoszący 2 minuty (120 sekund), i biorąc pod uwagę, że połączenie odbyło się w piątek o godzinie 12:00, należy skorzystać z okresu taryfikacyjnego T1, który obowiązuje od 8:00 do 18:00 w dni robocze. W tym przypadku jednostka taryfikacyjna wynosi 15 sekund. Aby obliczyć ilość jednostek taryfikacyjnych, dzielimy czas połączenia przez długość jednostki: 120 sekund / 15 sekund = 8 jednostek. Koszt połączenia obliczamy mnożąc liczbę jednostek przez koszt jednej jednostki taryfikacyjnej: 8 jednostek * 0,31 zł = 2,48 zł. Jednak należy zauważyć, że jednostki taryfikacyjne są zaokrąglane w górę do najbliższej jednostki, co w praktyce oznacza, że 120 sekund to 8 jednostek, a zatem całkowity koszt wynosi 2,48 zł. Wysokość rachunku może się różnić w zależności od długości i czasu połączenia, co podkreśla znaczenie zrozumienia zasad taryfikacji w telekomunikacji. Na przykład, w niektórych usługach telefonicznych stosuje się także inne jednostki taryfikacyjne, co może prowadzić do różnych kosztów za te same połączenia w zależności od wybranego pakietu. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla oszczędzania na rachunkach telefonicznych.

Pytanie 21

Interfejs rutera ma adres 192.200.200.5/26. Ile dodatkowych urządzeń może być podłączonych w tej podsieci?

A. 62

B. 64

C. 61

D. 63

Odpowiedź 61 jest prawidłowa, ponieważ w sieci z adresem 192.200.200.5/26 dostępnych jest 64 adresów IP. Adresacja CIDR /26 oznacza, że 26 bitów jest przeznaczonych na identyfikację sieci, co pozostawia 6 bitów na identyfikację hostów. Liczba adresów IP w takiej podsieci obliczana jest według wzoru 2^(liczba bitów hosta), co w tym przypadku daje 2^6 = 64. Jednak w każdej podsieci dwa adresy są zarezerwowane: jeden to adres sieci (192.200.200.0), a drugi to adres rozgłoszeniowy (192.200.200.63). Dlatego, aby obliczyć liczbę dostępnych adresów dla urządzeń, należy odjąć te dwa adresy od całkowitej liczby, co daje 64 - 2 = 62. Warto jednak pamiętać, że w praktycznych zastosowaniach możemy również zarezerwować adresy dla serwerów, routerów czy innych urządzeń zarządzających, co w rezultacie ogranicza liczbę wolnych adresów. W tym przypadku, przyjmując, że jeden adres jest już zajęty przez router, pozostaje 61 adresów do przypisania innym urządzeniom.

Pytanie 22

Tabela przedstawia specyfikację techniczną

Wyświetlacz	TFT LCD kolorowy ; 8,4"; 800x600
Pamięć wewnętrzna	1000 wyników pomiaru
Porty	2xUSB, RJ-45 Fast Speed Ethernet
Długości fali	1310/1550 nm
Dynamika (1310/1550 nm)	32/30 dB
Strefa martwa zdarzeniowa	2,5 m
Strefa martwa tłumieniowa	8 m
Liniowość tłumieniowa	±0,03 dB/dB
Częstotliwość próbkowania	od 4 cm
Dokładność obliczenia dystansu	± (1 m + 0,0005% x odległość +odstęp próbkowania)
Zakres pomiaru odległości	do 260 km
Czas odświeżania	od 0,1 s

A. miernika tłumienia optycznego.

B. spawarki światłowodowej do spawania włókien wielodomowych.

C. reflektometru optycznego.

D. obcinarki światłowodów jedno i wielomodowych.

Reflektometr optyczny to zaawansowane urządzenie diagnostyczne, które spełnia kluczową rolę w ocenie jakości sieci światłowodowych. Wskazania dotyczące długości fali, dynamiki i strefy martwej są fundamentalne dla prawidłowego funkcjonowania systemów telekomunikacyjnych. Przykładowo, reflektometr umożliwia lokalizację uszkodzeń w kablach włókien światłowodowych, co jest niezbędne przy serwisowaniu i konserwacji infrastruktury. Gdy występuje problem z tłumieniem sygnału, reflektometr pozwala na szybką identyfikację miejsca awarii oraz ocenę parametrów połączeń. W branży telekomunikacyjnej stosuje się standardy, takie jak ITU-T G.657, które definiują wymagania dla światłowodów, co sprawia, że znajomość odpowiednich narzędzi i metod pomiarowych jest kluczowa dla inżynierów. Reflektometr optyczny jest zatem narzędziem niezbędnym w procesie zapewnienia wysokiej jakości usług światłowodowych.

Pytanie 23

W urządzeniach analizujących telekomunikacyjne, wykorzystywanych do pomiaru parametrów okablowania strukturalnego w sieciach abonenckich, przenik zbliżny nosi oznaczenie

A. NEXT

B. FEXT

C. ACR

D. TDR

W kontekście pomiarów parametrów okablowania strukturalnego, niepoprawne odpowiedzi dotyczą ważnych, ale różniących się koncepcji. ACR, czyli Attenuation to Crosstalk Ratio, jest miarą różnicy między tłumieniem sygnału a poziomem zakłóceń. Choć ACR jest istotne w kontekście zakłóceń, nie odnosi się bezpośrednio do przeniku bliskiego końca. FEXT, czyli Far-End Crosstalk, mierzy zakłócenia wywołane przez sygnały na końcu przeciwnym do źródła sygnału, co również nie jest tym, co opisuje pytanie dotyczące zakłóceń bliskiego końca. TDR, czyli Time Domain Reflectometry, to technika używana do lokalizacji usterek w kablach, a nie do pomiaru przeników. Te pomiary są często mylone ze względu na ich podobieństwa, ale każde z nich ma swoje unikalne zastosowanie w diagnostyce i ocenie jakości kabli. Typowym błędem jest mylenie pojęć NEXT i FEXT, co może prowadzić do nieprawidłowej oceny jakości sieci. Właściwe zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe dla poprawnej analizy i diagnostyki systemów telekomunikacyjnych.

Pytanie 24

Ile podsieci otrzymamy, dzieląc sieć o adresie 182.160.17.0/24 na równe podsieci zawierające po trzydzieści dwa adresy?

A. 16 sieci

B. 12 sieci

C. 6 sieci

D. 8 sieci

Podział sieci 182.160.17.0/24 na podsieci po 32 adresy to całkiem interesujące zadanie! Tak naprawdę, w tej sieci mamy 256 adresów IP, ale tylko 254 są dostępne dla hostów. Musimy pamiętać o tym, że jeden adres to adres sieci, a drugi to adres rozgłoszeniowy. Żeby podzielić to na podsieci, potrzebujemy 5 bitów, bo 2 do potęgi 5 daje nam 32. W związku z tym, mamy 3 bity na podsieci, co oznacza, że możemy stworzyć 8 podsieci. To super sprawa, bo każda z tych podsieci może być wykorzystana w różnych działach, co pozwala lepiej zarządzać całą siecią. W moim odczuciu, to świetne podejście, które przydaje się w korporacyjnych sieciach.

Pytanie 25

W dokumentacji technicznej dotyczącej okablowania danego pomieszczenia występuje oznaczenie FTP 4x2x0,52 kat 5e. Oznacza to kabel telekomunikacyjny składający się z 4 par skręconych żył izolowanych

A. o średnicy 0,52 mm dla sieci podatnych na zakłócenia elektromagnetyczne

B. o przekroju 0,52 mm2 dla sieci podatnych na zakłócenia elektromagnetyczne

C. o średnicy 0,52 mm dla sieci odpornych na zakłócenia elektromagnetyczne

D. o przekroju 0,52 mm2 dla sieci odpornych na zakłócenia elektromagnetyczne

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi zawierają nieścisłości związane z oznaczeniem kabla oraz jego właściwościami. Wskazanie na przekrój 0,52 mm2 w odniesieniu do kabli teleinformatycznych jest błędne, ponieważ średnica żył mierzona jest w milimetrach, a nie w milimetrach kwadratowych. Przekrój żyły w milimetrach kwadratowych jest miarą powierzchni, a nie średnicy, co prowadzi do nieporozumienia w kontekście, jakim operujemy. Umieszczenie informacji o sieciach niewrażliwych na zakłócenia w kontekście kabla FTP jest również mylące. Kable FTP, jak sugeruje ich oznaczenie, są zaprojektowane specjalnie do ograniczenia zakłóceń elektromagnetycznych, co czyni je idealnymi dla aplikacji wrażliwych na takie zakłócenia. Kiedy używamy terminu 'niewrażliwy' w kontekście sieci, sugerujemy, że nie potrzebujemy osłony przed zakłóceniami, co jest sprzeczne z naturą kabla FTP. W praktyce, stosowanie nieodpowiednich typów kabli w środowisku z dużymi zakłóceniami prowadzi najczęściej do problemów z jakością sygnału, co może skutkować spadkami wydajności oraz błędami w transmisji danych. Dlatego kluczowe jest, aby przy wyborze kabli kierować się ich specyfikacją oraz dostosowaniem do wymagań konkretnego środowiska pracy.

Pytanie 26

Którą opcję w ustawieniach BIOS należy wybrać, aby zmienić konfigurację pamięci RAM lub pamięci wideo?

A. Ustawienia zarządzania energią

B. Ustawienia funkcji chipsetu

C. Standardowe funkcje CMOS

D. Zaawansowane funkcje BIOS

Wybór opcji innych niż 'Chipset Features Setup' może prowadzić do nieprawidłowego zrozumienia architektury BIOS i jego funkcji. Opcja 'Power Management Setup' koncentruje się głównie na ustawieniach zarządzania energią, co ma na celu optymalizację zużycia energii przez system, a nie na dostosowywaniu parametrów pamięci operacyjnej czy grafiki. Z kolei 'Standard CMOS Features' zajmuje się podstawowymi ustawieniami systemu, takimi jak czas, data, oraz podstawowe informacje o sprzęcie, ale nie obejmuje bardziej zaawansowanych opcji związanych z pamięcią. 'Advanced BIOS Features' odnosi się do bardziej zaawansowanych funkcji BIOS, takich jak bootowanie i zabezpieczenia, ale również nie skupia się na konfiguracji pamięci. Typowym błędem jest mylenie funkcji zarządzania energią z funkcjami optymalizacji pamięci, co wynika z nieprecyzyjnego pojmowania roli tych opcji w BIOS. Kluczowe jest zrozumienie, że każda sekcja BIOS-u ma swoje specyficzne zastosowanie, a wybór niewłaściwej opcji może prowadzić do nieefektywnej konfiguracji systemu i obniżonej wydajności.

Pytanie 27

Aktywny pomiar jakości usług QoS (Quality of Service) nie bazuje na ocenie

A. enkapsulacji.

B. taryfikacji (naliczania).

C. liczby połączeń błędnych.

D. jakości transmisji połączeń (np. szumów, tłumienia, echa, bitowej stopy błędu).

Opinie dotyczące stopy połączeń błędnych, taryfikacji oraz jakości transmisji połączeń mogą prowadzić do mylnych wniosków co do aktywnego pomiaru QoS. Stopa połączeń błędnych jest istotnym wskaźnikiem, który odzwierciedla niezawodność i stabilność połączeń w sieci. W przypadku zarówno komunikacji głosowej, jak i danych, niska stopa błędów jest niezbędna do zapewnienia wysokiej jakości usług. Taryfikacja, czyli proces zaliczania i rozliczania kosztów usług, również jest ważna, ponieważ może wpływać na decyzje dotyczące optymalizacji sieci oraz zarządzania przepustowością. Z kolei jakość transmisji połączeń, obejmująca parametry takie jak szumy, tłumienie, echo czy bitowa stopa błędu, stanowi fundament oceny jakości usług. Istnieją standardy, takie jak E-model, które pozwalają na ocenę jakości połączeń głosowych na podstawie tych parametrów. Błąd w myśleniu o tym, że enkapsulacja jest częścią aktywnego pomiaru QoS, wynika z nieprecyzyjnego rozgraniczenia między procesem technicznym a rzeczywistą oceną jakości usług. Enkapsulacja ma na celu jedynie prawidłowe przesyłanie danych, nie będąc wskaźnikiem jakości samej transmisji.

Pytanie 28

Jakie kodowanie jest stosowane w linii abonenckiej systemu ISDN BRA?

A. NRZI (Non Return to Zero Inverted)

B. AMI (Alternate Mark Inversion)

C. CMI (Coded Mark Inversion)

D. 2B1Q (2 - Binary 1 - Quarternary)

Wybór NRZI, CMI, albo AMI pokazuje, że nie do końca rozumiesz, jak działa kodowanie w systemie ISDN BRA. NRZI sprawdza się w transmisji danych, ale nie jest tak efektywne jak 2B1Q. Choć zmniejsza liczbę przejść, nie radzi sobie z dwoma bitami, co jest istotne, jak chcemy mieć szybkie i niezawodne połączenia. CMI jest bardziej skomplikowane i mimo, że może poprawić wydajność, nie jest standardem dla ISDN BRA. AMI natomiast opiera się na naprzemiennych impulsach, co w kontekście ISDN może być mylące, bo tam trzeba więcej informacji wciśnąć w ten sam sygnał. Myślenie, że te alternatywy mogą zastąpić 2B1Q, to błąd. Każda technika kodowania ma swoje miejsce i użycie nieodpowiedniego rozwiązania może mocno wpłynąć na jakość przesyłanych danych.

Pytanie 29

W standardzie V.29, używanym do przesyłania danych za pomocą faksmodemów, zastosowano modulację

A. QAM/DPSK

B. QAM/TCM

C. 8DPSK

D. FSK

Wybierając inne metody modulacji, jak FSK, 8DPSK czy QAM/TCM, niestety nie wpisujemy się w zasady V.29, co może wprowadzać zamieszanie. FSK to prostsza metoda modulacji, która nie korzysta z różnic w amplitudzie, więc nie przesyła tyle danych co QAM/DPSK. Do tego FSK jest bardziej wrażliwa na zakłócenia, przez co nie nadaje się zbytnio do zastosowań, gdzie jakość jest kluczowa. Z kolei 8DPSK dodaje złożoności, bo przesyła więcej bitów na symbol, ale to też nie jest zgodne z wymaganiami V.29, który stawia na stabilność. A QAM/TCM to bardziej zaawansowana technika, ale nie ma bezpośredniego związku z V.29. Często ludzie mylą te metody, myśląc, że im więcej poziomów modulacji, tym lepsza wydajność, ale tak nie jest. W rzeczywistości, wybór metody modulacji powinien zależeć od wymagań danego standardu i warunków transmisji, a w przypadku V.29 jednoznacznie wskazuje na QAM/DPSK jako najlepsze rozwiązanie.

Pytanie 30

Urządzenia sieciowe mają ustawione adresy IP i maski zgodnie z tabelą. W ilu sieciach pracują te urządzenia?

Adres IP / Maska
9.1.63.11 /16
9.2.63.11 /16
9.3.65.11 /16
9.4.66.12 /16
9.5.66.12 /16

A. W dwóch sieciach.

B. W pięciu sieciach.

C. W trzech sieciach.

D. W jednej sieci.

Nieprawidłowe odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia, jak działają adresy IP i maski podsieci. Wiele osób może pomylić liczbę podsieci z liczbą hostów w danej sieci, co prowadzi do błędnych wniosków. Na przykład, odpowiedź sugerująca, że urządzenia pracują w trzech lub dwóch sieciach, wynika z założenia, że różne adresy IP mogą być częścią tej samej sieci, co jest błędne przy analizie podanej maski /16. Ta maska jednoznacznie definiuje granice każdej z sieci; dlatego każdy adres IP w zestawie, który zaczyna się od różnych dwóch pierwszych oktetów, wskazuje na odrębną sieć. Warto również zauważyć, że niektóre odpowiedzi mogą sugerować, że liczba adresów IP jest równoznaczna z liczbą sieci, co jest fałszywym założeniem. Adresacja IP nie jest arbitralna, a każda sieć wymaga unikalnego identyfikatora, aby uniknąć konfliktów komunikacyjnych. Dlatego kluczowe jest, aby zrozumieć, że w pytaniu prezentowane są różne adresy IP, które są całkowicie niezależne od siebie, a ich podział na sieci jest oparty na maskach podsieci. Wiedza ta jest niezbędna w praktyce administracji siecią, ponieważ błędne zrozumienie podstawowych zasad adresacji może prowadzić do problemów z zarządzaniem siecią oraz komunikacją między urządzeniami.

Pytanie 31

Który element centrali telefonicznej pozwala na fizyczne zestawienie połączeń pomiędzy łączami podłączonymi do węzła komutacyjnego?

A. Pole komutacyjne

B. Główna przełącznica

C. Sterownik

D. Zespół serwisowy

Wybrane odpowiedzi, takie jak przełącznica główna, zespół obsługowy oraz urządzenie sterujące, mogą być mylące i nieadekwatne do opisanego kontekstu. Przełącznica główna, choć istotna, nie jest odpowiedzialna za fizyczne zestawienie połączeń, a raczej za zarządzanie sygnałami oraz ich kierowaniem. To urządzenie często koordynuje procesy, ale nie realizuje ich bezpośrednio. Zespół obsługowy, z kolei, to grupa techników lub operatorów zajmujących się utrzymaniem i nadzorem nad centralą, a nie komponent techniczny odpowiedzialny za zestawienie połączeń. Urządzenie sterujące posiada funkcje zarządzające i monitorujące, ale jego rola nie obejmuje fizycznego zestawienia torów komunikacyjnych, co jest zadaniem pola komutacyjnego. Te nieporozumienia mogą wynikać z braku znajomości architektury centrali telefonicznej i zachodzących w niej procesów. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamianie zarządzania systemem z bezpośrednim zestawianiem połączeń, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków w kontekście funkcjonowania centrali telefonicznej. Zrozumienie ról poszczególnych komponentów pozwala na bardziej świadome posługiwanie się systemem i skuteczne rozwiązywanie problemów w telekomunikacji.

Pytanie 32

W odpowiedzi na zgłoszenie połączenia przez użytkownika, sygnalizowane podniesieniem słuchawki, centrala przesyła do użytkownika sygnał potwierdzający, który jest oznaką

A. w szczelinie

B. w paśmie

C. poza szczeliną

D. poza pasmem

Odpowiedzi 'poza pasmem', 'w szczelinie' oraz 'poza szczeliną' są niepoprawne z kilku powodów. Po pierwsze, podejście do sygnalizacji poza pasmem odnosi się do sytuacji, w której sygnały sterujące są przesyłane w zakresach częstotliwości, które nie są używane do komunikacji głosowej. W kontekście tradycyjnej telefonii oznacza to, że sygnał zgłoszenia nie mógłby być odbierany przez użytkownika w momencie, gdy odbywa się rozmowa. Ponadto, sygnalizacja w szczelinie nie jest terminem stosowanym w telekomunikacji i wprowadza w błąd, sugerując, że istnieje jakieś specyficzne pasmo pomiędzy sygnałami, co jest niezgodne z praktyką w telekomunikacji. Z kolei termin 'poza szczeliną' również nie ma zastosowania w kontekście sygnalizacji, a wprowadza jedynie dodatkowe zamieszanie. W praktyce, sygnały bywają zorganizowane według różnych schematów, takich jak DTMF, które są przemyślane w taki sposób, aby nie zakłócały transmisji głosowej. Typowym błędem myślowym prowadzącym do takich niepoprawnych odpowiedzi jest mylenie pojęć dotyczących pasm sygnałowych i błędne rozumienie roli sygnalizacji w systemach telekomunikacyjnych. Właściwe zrozumienie, jak różne sygnały interakcyjne są transmitowane w telekomunikacji, jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji i analizy funkcjonowania systemów telekomunikacyjnych.

Pytanie 33

Zastosowanie kodów pseudolosowych z różnych źródeł dla każdego z użytkowników, co skutkuje ich zwielokrotnieniem, oznacza

A. WDM (Wavelength Division Multiplexing)

B. CDM (Code Division Multiplexing)

C. TDM (Time Division Multiplexing)

D. FDM (Frequency Division Multiplexing)

CDM (Code Division Multiplexing) to technika zwielokrotnienia, która polega na używaniu kodów pseudolosowych do rozdzielenia sygnałów od różnych użytkowników w tym samym kanale transmisyjnym. Każdy użytkownik jest przypisany do unikalnego kodu, co pozwala na równoległe przesyłanie danych bez zakłóceń. Przykładem zastosowania CDM są systemy komunikacji bezprzewodowej, takie jak CDMA (Code Division Multiple Access), które wykorzystują tę metodę w sieciach komórkowych. Umożliwia to efektywne wykorzystanie pasma, ponieważ wiele sygnałów może być transmitowanych jednocześnie, a odbiornik może je oddzielić na podstawie unikalnych kodów. Dobrą praktyką w projektowaniu systemów opartych na CDM jest zapewnienie odpowiedniej długości kodów, co minimalizuje ryzyko kolizji i interferencji między użytkownikami. W standardach telekomunikacyjnych, takich jak IS-95, CDM jest kluczowym elementem strategii zarządzania pasmem, co przyczynia się do zwiększenia wydajności i pojemności sieci.

Pytanie 34

Jaką wartość szacunkową ma międzyszczytowe (peak-to-peak) napięcie sygnału sinusoidalnego o wartości skutecznej (RMS) wynoszącej 10 V?

A. 20 V

B. 28,3 V

C. 14,1 V

D. 10 V

Wartości międzyszczytowe sygnałów sinusoidalnych są kluczowe w analizie sygnałów elektrycznych, a ich błędne wyliczenia mogą prowadzić do poważnych błędów w projektowaniu i eksploatacji systemów. W przypadku błędnych odpowiedzi, istotne jest zrozumienie, dlaczego takie podejścia są niewłaściwe. Odpowiedź sugerująca wartość 20 V może wynikać z pomylenia wartości szczytowej i wartości skutecznej, gdzie niewłaściwie założono, że wartość międzyszczytowa jest równa podwójnej wartości skutecznej. Odpowiedź 14,1 V może wynikać z niepoprawnego obliczenia wartości szczytowej, gdzie pominięto zastosowanie pierwiastka z dwóch. Odpowiedź 10 V nie uwzględnia różnicy między wartością skuteczną a międzyszczytową, co jest podstawowym błędem w zrozumieniu parametrów sygnałów. Kluczowym błędem myślowym w takich przypadkach jest niezrozumienie różnicy między różnymi typami wartości napięcia. W praktyce inżynieryjnej, znajomość tych zależności jest niezbędna do prawidłowego projektowania obwodów oraz analizy zachowań sygnałów, co ma bezpośrednie przełożenie na bezpieczeństwo i funkcjonalność systemów elektrycznych.

Pytanie 35

Jakie jest maksymalne pasmo przepustowości łącza radiowego dla punktu dostępu, który wspiera standard IEEE 802.11g?

A. 36 Mb/s

B. 66 Mb/s

C. 54 Mb/s

D. 48 Mb/s

Wybór wartości 66 Mb/s, 48 Mb/s czy 36 Mb/s jako maksymalnej przepustowości dla standardu 802.11g jest nieprawidłowy z kilku powodów. Przede wszystkim, standard ten, zgodnie z dokumentacją IEEE, oferuje maksymalną przepustowość wynoszącą 54 Mb/s, co oznacza, że wszystkie inne wartości są niższe od tej granicy. Wiele osób może mylić różne standardy sieci bezprzewodowej i stosować je zamiennie, co prowadzi do nieporozumień. Na przykład, standard 802.11a, działający w paśmie 5 GHz, oferuje różne prędkości, ale również nie przekracza 54 Mb/s w kontekście pojedynczego połączenia. Kolejnym typowym błędnym założeniem jest przypisywanie wyższych wartości do standardu 802.11g bez uwzględnienia specyfikacji technicznych, co może wynikać z nieznajomości zasad działania technologii radiowych. Również niektórzy mogą być zdezorientowani przez inne standardy, takie jak 802.11n, który rzeczywiście obsługuje wyższe prędkości, ale jest inny od 802.11g. Kluczowe dla zrozumienia tego zagadnienia jest zapoznanie się z dokumentacją techniczną oraz różnicami w architekturze poszczególnych standardów. Użytkownicy sieci bezprzewodowych powinni być świadomi, że rzeczywista wydajność łącza może się różnić w zależności od warunków otoczenia, liczby urządzeń oraz zastosowanych zabezpieczeń, co również może prowadzić do mylnych wniosków na temat prędkości przesyłu danych.

Pytanie 36

Jak można sprawdzić, czy kabel zasilający dysk twardy jest w dobrym stanie?

A. reflektometru TDR

B. miernika uniwersalnego

C. analizatora sieciowego

D. testera bitowej stopy błędów

Analizator sieci jest narzędziem używanym przede wszystkim do monitorowania i analizy ruchu sieciowego, a nie do diagnozowania uszkodzeń fizycznych kabli zasilających. Jego zastosowania obejmują identyfikację problemów z przepustowością, opóźnieniami, a także śledzenie złośliwych aktywności w sieci. Nie jest to odpowiednie urządzenie do oceny kondycji kabli zasilających, ponieważ nie dostarcza informacji o stanie przewodów zasilających czy ich rezystancji. Reflektometr TDR (Time Domain Reflectometer) jest bardziej zaawansowanym urządzeniem, które może być używane do lokalizowania uszkodzeń w kablach, jednak jego zastosowanie w przypadku kabli zasilających nie jest powszechne. TDR najlepiej sprawdza się w diagnostyce kabli sygnałowych, a nie zasilających. Tester bitowej stopy błędów jest narzędziem do analizy i oceny jakości przesyłu danych, a nie do diagnozowania uszkodzeń kabli zasilających. Jego głównym celem jest wykrywanie błędów transmisji, co nie ma zastosowania w kontekście sprawdzania stanu kabla zasilającego. W związku z tym, korzystanie z tych narzędzi do diagnozowania stanu kabli zasilających może prowadzić do błędnych wniosków i nieefektywnej diagnostyki, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 37

Które medium transmisyjne umożliwia przesyłanie danych na największe odległości bez konieczności wzmacniania sygnału?

A. Światłowód wielomodowy

B. Światłowód jednomodowy

C. Kabel koncentryczny

D. Skrętka

Światłowód jednomodowy jest najlepszym medium transmisyjnym, jeśli chodzi o przesył danych na dużą odległość bez potrzeby wzmacniania sygnału. Posiada on średnicę rdzenia wynoszącą zaledwie 9 mikrometrów, co pozwala na przesyłanie jednego modowego sygnału świetlnego. Dzięki temu minimalizuje się zjawisko dyspersji, co jest kluczowe dla utrzymania wysokiej jakości sygnału na długich dystansach. W praktyce światłowody jednomodowe są wykorzystywane w telekomunikacji na dużą skalę, na przykład w sieciach FTTH (Fiber To The Home), gdzie usługi internetowe są dostarczane bezpośrednio do domów klientów. Standardy takie jak ITU-T G.652 definiują parametry światłowodów jednomodowych, co zapewnia ich dużą wydajność i niezawodność. W związku z tym, dla operatorów telekomunikacyjnych, inwestycja w technologie oparte na światłowodach jednomodowych jest zgodna z najlepszymi praktykami branżowymi, zwłaszcza w kontekście rosnącego zapotrzebowania na szybki transfer danych.

Pytanie 38

W celu określenia całkowitego tłumienia toru światłowodowego najczęściej stosuje się

A. źródło światła optycznego oraz miernik mocy optycznej

B. reflektometr TDR

C. miernik PMD

D. analizatory widma optycznego

Wykorzystanie analizatorów widma optycznego w kontekście pomiaru tłumienności toru światłowodowego jest często mylnie postrzegane jako alternatywa dla właściwych metod. Analizatory te są narzędziami do oceny widma optycznego sygnału, co pozwala na identyfikację różnych długości fal oraz analizę jakości sygnału. Nie są jednak bezpośrednio odpowiednie do pomiaru tłumienności, ponieważ nie mierzą one strat mocy w sposób, który jest wymagany do określenia tłumienności toru. Miernik PMD (Polarization Mode Dispersion) jest użyteczny w ocenie zjawiska rozpraszania modów polaryzacyjnych, ale nie dostarcza informacji dotyczących całkowitej tłumienności toru. Reflektometr TDR (Time Domain Reflectometer) służy do lokalizacji uszkodzeń w torze światłowodowym i również nie jest narzędziem do bezpośredniego pomiaru tłumienności. Zastosowanie tych narzędzi w niewłaściwy sposób może prowadzić do błędnych interpretacji stanu toru, co może mieć poważne konsekwencje w kontekście optymalizacji i utrzymania infrastruktury światłowodowej. Przy pomiarach tłumienności ważne jest, aby stosować odpowiednie metody i urządzenia zgodne z normami branżowymi, aby uzyskać wiarygodne rezultaty oraz uniknąć problemów związanych z jakością sygnału.

Pytanie 39

Jak odbywa się zasilanie urządzeń różnych kategorii w przypadku braku napięcia, biorąc pod uwagę wymaganą pewność dostarczania energii elektrycznej w serwerowni?

A. Najpierw urządzenia I i II kategorii są zasilane przez UPS, aż do wyczerpania baterii, a następnie zasilają je agregat prądotwórczy

B. Włącza się automatycznie agregat prądotwórczy zasilający urządzenia III kategorii oraz UPS dla urządzeń II i I kat

C. Włącza się automatycznie agregat prądotwórczy, który zasilania urządzenia wszystkich kategorii

D. Urządzenia wszystkich kategorii są od razu zasilane jednocześnie przez agregat oraz UPS

Poprawna odpowiedź odzwierciedla zasady zapewnienia ciągłości zasilania w środowisku serwerowym, w którym kluczowe jest zminimalizowanie ryzyka utraty danych i przestoju. Urządzenia klasy I i II, które wymagają wyższego poziomu niezawodności, są zasilane przez UPS, co zapewnia niemal natychmiastową reaktywność i ochronę przed krótkoterminowymi zanikami napięcia. W momencie, gdy UPS osiągnie limit czasu pracy na baterii, co w praktyce zależy od pojemności baterii i obciążenia, automatycznie aktywowany jest agregat prądotwórczy. Taki proces jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania energią w serwerowniach, gdzie zastosowanie redundantnych źródeł zasilania, takich jak UPS i agregaty prądotwórcze, jest kluczowe. Takie podejście minimalizuje ryzyko uszkodzenia sprzętu i utraty danych, co jest nieocenione w kontekście ciągłości działania aplikacji krytycznych. Dodatkowo, zgodnie z normą IEC 62040, odpowiednie klasy zasilania i ich zarządzanie stanowią fundamenty architektury zasilania w obiektach IT.

Pytanie 40

Protokół SNMP (ang. Simple Network Management Protocol) jest wykorzystywany w modelu TCP/IP na poziomie

A. transportowym

B. aplikacji

C. dostępu do sieci

D. międzysieciowym

Pomocne zrozumienie SNMP wymaga znajomości jego roli w architekturze sieci. Zrozumienie, że SNMP funkcjonuje w warstwie aplikacji, jest kluczowe do prawidłowego interpretowania jego funkcji. Wybierając warstwę transportową, sugeruje się, że SNMP miałby operować na poziomie zapewniającym przesyłanie danych między systemami, co jest błędne. Warstwa transportowa modelu TCP/IP, obejmująca protokoły takie jak TCP i UDP, odpowiada za ułatwienie komunikacji między urządzeniami, jednak nie zarządza samymi danymi i informacjami, które są kluczowe dla SNMP. Wybór warstwy dostępu do sieci również jest nietrafiony, ponieważ ta warstwa koncentruje się na fizycznym przesyłaniu danych przez media komunikacyjne, co nie pokrywa się z funkcjonalnością SNMP. W przypadku warstwy międzysieciowej, odpowiedzialnej za kierowanie pakietów, występuje pomylenie jej z zarządzaniem i monitorowaniem urządzeń, co również jest niepoprawne. SNMP w rzeczywistości nie zapewnia mechanizmów routingu ani funkcji typowych dla warstwy międzysieciowej. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla poprawnej klasyfikacji protokołów w modelu TCP/IP i ich zastosowań w praktyce sieciowej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej