Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik grafiki i poligrafii cyfrowej
  • Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych
  • Data rozpoczęcia: 31 marca 2025 07:53
  • Data zakończenia: 31 marca 2025 08:14

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jaką kwotę należy zapłacić za złamanie jednego arkusza w formacie A1 na składkę 32-stronicową, jeśli cena za złamanie wynosi 1 grosz?

A. 5 gr
B. 6 gr
C. 3 gr
D. 4 gr
Koszt złamania arkusza formatu A1 w składkę 32-stronicową wynosi 4 grosze. Aby dojść do tej liczby, należy zrozumieć, że złamanie 1 arkusza A1 w składkę oznacza podział go na mniejsze jednostki, z których każda będzie miała określoną ilość stron. W przypadku 32-stronicowej publikacji, arkusz A1 jest złamany na 8 części, a każde złamanie kosztuje 1 grosz. Dlatego łączny koszt złamania 1 arkusza wyniesie 4 grosze. W praktyce, znajomość kosztów złamania jest kluczowa dla planowania budżetu projektów drukarskich oraz dla efektywnego zarządzania zasobami. W branży poligraficznej standardowo stosuje się ceny za złamanie w oparciu o pojedyncze jednostki, co pozwala na dokładne oszacowanie wydatków. Wiedza na ten temat jest niezbędna przy projektowaniu materiałów reklamowych, broszur czy książek, gdzie precyzyjne kalkulacje kosztów mają bezpośredni wpływ na rentowność projektu.
Pytanie 2

Ile metrów kwadratowych folii trzeba przygotować do jednostronnego zalaminowania 200 arkuszy papieru o wymiarach 700 x 1 000 mm?

A. 280 m2
B. 400 m2
C. 140 m2
D. 200 m2
Aby obliczyć ilość folii potrzebnej do jednostronnego zalaminowania 200 arkuszy papieru formatu 700 x 1 000 mm, należy najpierw zrozumieć, że każdy arkusz papieru zajmuje 0,7 m x 1 m = 0,7 m². Przy jednostronnym zalaminowaniu, każdy arkusz wymaga jednej folii o tej samej powierzchni, co arkusz papieru. Zatem, aby obliczyć łączną powierzchnię folii potrzebnej do zalaminowania 200 arkuszy, mnożymy 0,7 m² przez 200, co daje 140 m². W praktyce oznacza to, że przy przygotowywaniu materiałów do druku lub prezentacji, należy precyzyjnie obliczać powierzchnię folii, aby uniknąć marnotrawstwa materiałów oraz zwiększyć efektywność kosztową procesu. Przestrzeganie takich obliczeń jest istotne zarówno w kontekście produkcji, jak i w działaniach reklamowych oraz promocyjnych, gdzie jakość i estetyka prezentacji mają kluczowe znaczenie.
Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

Jaką liniaturę rastra powinno się zastosować do druku wielobarwnych magazynów o najwyższych standardach jakościowych?

A. 60 lpi
B. 200 lpi
C. 1200 lpi
D. 500 lpi
Wybierając inne opcje, takie jak 60 lpi, 1200 lpi czy 500 lpi, można popełnić kilka kluczowych błędów w zrozumieniu wymagań druku wielobarwnego. Liniatura 60 lpi, choć może być wystarczająca dla prostych materiałów drukowanych, nie zapewnia odpowiedniej jakości dla profesjonalnych czasopism. Taki niski poziom liniatury skutkuje dużymi punktami rastra, które przy dużym powiększeniu stają się widoczne, co obniża estetykę druku. Z kolei 1200 lpi, mimo że wydaje się, że oferuje wyższą jakość, przekracza praktyczne możliwości większości standardowych maszyn drukarskich i materiałów, co może prowadzić do problemów z rejestracją kolorów oraz wytrzymałością druku. W przypadku 500 lpi sytuacja jest podobna; chociaż może to brzmi atrakcyjnie, w praktyce jest to zbyt dużo dla większości zastosowań i nie przekłada się na lepszą jakość wizualną, a jedynie na większe obciążenie techniczne dla maszyn i procesów druku. Aby wspierać jakość w branży graficznej, normy takie jak ISO 12647-2 wyraźnie wskazują zakresy liniatury, które są wystarczające do uzyskania najlepszych efektów wizualnych, a 200 lpi jest złotym standardem w tym zakresie.
Pytanie 5

Jaką czynność należy wykonać podczas tworzenia tekstu, aby dostosować odstępy pomiędzy wybranymi parami znaków, np.: V A?

A. Trapping
B. Kerning
C. Leading
D. Tracking
Kerning to proces regulacji odległości pomiędzy konkretnymi parami znaków, co jest niezwykle istotne w typografii, aby uzyskać estetyczny i czytelny wygląd tekstu. Przykładem zastosowania kerningu jest sytuacja, gdy tworzymy nagłówki lub logo, gdzie pary znaków takie jak 'V A' mogą wyglądać nieproporcjonalnie, jeśli nie zostaną odpowiednio dostosowane. Zbyt duża odległość może sprawić, że tekst będzie wyglądał na rozproszony, natomiast zbyt mała odległość może prowadzić do zlewania się liter. W profesjonalnym projektowaniu graficznym standardem jest używanie narzędzi do kerningu w programach takich jak Adobe InDesign czy Illustrator, które pozwalają na precyzyjne dostosowanie odległości w zależności od zastosowanego kroju pisma. Dobrze skonfigurowany kerning przyczynia się do lepszej czytelności i estetyki projektu, co jest kluczowe w komunikacji wizualnej.
Pytanie 6

Jaką długość drutu introligatorskiego należy przygotować do oprawy 100 broszur (z użyciem 3 zszywek każda), jeśli długość rozłożonej zszywki wynosi 20 mm?

A. 20 metrów
B. 6 metrów
C. 2 metry
D. 30 metrów
Odpowiedź 6 metrów jest prawidłowa, ponieważ aby obliczyć potrzebną długość drutu introligatorskiego do oprawy 100 broszur, musimy uwzględnić liczbę zszywek oraz długość jednej zszywki. W tym przypadku, każda broszura jest zszywana w trzech miejscach, co daje łącznie 300 zszywek (100 broszur x 3 zszywki). Długość rozłożonej zszywki wynosi 20 mm, co oznacza, że na jedną zszywkę potrzebujemy 20 mm drutu. Zatem całkowita długość drutu wynosi 300 zszywek x 20 mm = 6000 mm, co odpowiada 6 metrom. W praktyce, w branży introligatorskiej ważne jest precyzyjne obliczenie materiałów, aby zminimalizować odpady i zrealizować produkcję w sposób efektywny. Dobre praktyki wymagają także uwzględnienia marginesu na ewentualne błędy podczas cięcia i zszywania, co może również wpłynąć na finalne zapotrzebowanie na drut. Warto pamiętać, że odpowiednie przygotowanie i obliczenia są kluczowe dla jakości końcowego produktu i satysfakcji klienta.
Pytanie 7

Które wydawnictwo publikowane jest z numeracją ciągłą, pod tą samą nazwą, co tydzień lub rzadziej?

A. Czasopismo
B. Książka
C. Broszura
D. Akcydens
Czasopismo to publikacja, która ukazuje się w regularnych odstępach czasu, zazwyczaj raz w tygodniu lub rzadziej, co jest zgodne z definicją podaną w pytaniu. Czasopisma charakteryzują się ponadto numeracją bieżącą, co oznacza, że każda nowa publikacja jest oznaczana numerem, na przykład "Tom 5, Nr 3". Dzięki tej regularności i numeracji, czasopisma są często wykorzystywane w nauce i edukacji, jako źródło aktualnych informacji z różnych dziedzin, takich jak nauka, kultura, polityka czy sport. Warto zauważyć, że czasopisma mogą być naukowe, profesjonalne lub popularnonaukowe, co wpływa na ich treść oraz grupę docelową. W kontekście standardów branżowych, czasopisma są odpowiednio indeksowane w bazach danych, co sprzyja ich odnajdywaniu i cytowaniu. Przykładem czasopisma może być „Nature”, które ukazuje się co tydzień i jest uznawane za jedno z najważniejszych czasopism naukowych na świecie.
Pytanie 8

Czas realizacji składu publikacji wyniesie 3 dni robocze (po 8 godzin dziennie). Oblicz koszt wykonania składu, jeśli stawka godzinowa pracy operatora wynosi 40 zł?

A. 960 zł
B. 800 zł
C. 640 zł
D. 1280 zł
Aby obliczyć koszt wykonania składu publikacji, należy najpierw zrozumieć, ile godzin pracy operatora będzie wymagane. W tym przypadku mamy 3 dni robocze, a każdy dzień to 8 godzin pracy, co daje łącznie 24 godziny (3 dni x 8 godzin). Koszt jednej godziny pracy operatora wynosi 40 zł. Zatem, całkowity koszt wykonania składu można obliczyć mnożąc liczbę godzin przez stawkę godzinową: 24 godziny x 40 zł/godzinę = 960 zł. Taki sposób kalkulacji jest standardem w branży wydawniczej i graficznej, gdzie kosztorysowanie projektów opiera się na stawkach godzinowych. Zrozumienie tego procesu jest kluczowe dla efektywnego zarządzania budżetem projektów oraz zapewnienia transparentności w rozliczeniach z klientami. Przykładowo, w przypadku większych projektów, takich jak publikacje książkowe czy czasopisma, precyzyjne oszacowanie czasu pracy może znacząco wpłynąć na rentowność całego przedsięwzięcia.
Pytanie 9

Jak nazywa się typ rastra, w którym wszystkie punkty mają tę samą wielkość, natomiast różni się odległość między nimi?

A. Hybrydowy
B. Autotypijny
C. Amplitudowy
D. Stochastyczny
Wybór odpowiedzi, które są nieprawidłowe, wynika z pewnych nieporozumień dotyczących definicji rastrów i ich właściwości. Rastr stochastyczny, który jest poprawną odpowiedzią, różni się od rastra amplitudowego, który wiąże się z analizą sygnałów w kontekście ich amplitudy oraz częstotliwości, a nie z rozmieszczeniem punktów. Z kolei rastr autotypijny dotyczy głównie sposobu reprodukcji, a nie samego rozmieszczenia punktów. Jego celem jest uzyskanie jak najwierniejszej reprodukcji wzoru oryginalnego, co nie jest związane z losowym umiejscowieniem. Zastosowanie rastra hybrydowego wskazuje na integrację różnych typów rastrów, co w tym kontekście nie odnosi się do zróżnicowanej odległości między punktami. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych właściwości rastrów ze względu na ich użycie w różnych dziedzinach. Na przykład, stochastyczność nie dotyczy jedynie losowości, ale także rozkładu punktów, co jest kluczowe w analizie obrazów, podczas gdy inne odpowiedzi koncentrują się na aspektach, które nie mają bezpośredniego związku z omawianym zagadnieniem. Zrozumienie różnic między tymi typami rastrów oraz ich właściwych zastosowań jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji i stosowania technologii związanych z obrazowaniem, co wskazuje na potrzebę głębszej znajomości tematu.
Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Aby wyprodukować 2 000 000 afiszy w formacie A3 o kolorystyce 4 + 0, co należy zastosować?

A. maszynę typograficzną z 2 kolorami w wersji arkuszowej
B. maszynę offsetową z 2 kolorami w wersji zwojowej
C. maszynę offsetową z 6 kolorami w wersji arkuszowej
D. maszynę rotograwiurową z 4 kolorami w wersji zwojowej
Wybór 4-kolorowej zwojowej maszyny rotograwiurowej do produkcji 2 000 000 afiszy formatu A3 w kolorystyce 4 + 0 jest właściwy z kilku powodów. Technologia rotograwiurowa jest doskonałym rozwiązaniem dla dużych nakładów, ponieważ pozwala na szybką i efektywną produkcję materiałów drukowanych. Maszyny te są przystosowane do pracy w dużych prędkościach i charakteryzują się wysoką jakością druku, co jest kluczowe przy produkcji afiszy, gdzie jakość kolorów oraz detali ma ogromne znaczenie. W przypadku druku 4 + 0, czyli pełnokolorowego zadruku jednostronnego, rotograwiura zapewnia doskonałą reprodukcję kolorów dzięki zastosowaniu systemu CMYK. Dodatkowo, maszyny zwojowe umożliwiają jednoczesne drukowanie na dużych rolkach papieru, co przekłada się na efektywność i zmniejszenie kosztów produkcji. W praktyce, takie rozwiązanie sprawdza się doskonale w branży reklamowej i wydawniczej, gdzie bardzo często realizowane są duże nakłady materiałów promocyjnych.
Pytanie 12

Jakie składniki są kluczowe w pliku PDF przeznaczonym do druku cyfrowego?

A. Znaczniki cięcia
B. Dane dotyczące pliku
C. Pasery
D. Typ oprawy
Znaczniki cięcia są kluczowym elementem w przygotowywaniu plików PDF do druku cyfrowego, ponieważ determinują obszar, w którym końcowy dokument zostanie przycięty. Umożliwiają one drukarniom skoordynowanie procesu cięcia, zapewniając, że kluczowe elementy wizualne, takie jak tekst i grafika, nie znajdą się zbyt blisko krawędzi, co mogłoby prowadzić do nieestetycznego efektu. Zazwyczaj zaleca się, aby dodane znaczniki były umieszczone na zewnątrz obszaru, w którym znajduje się zawartość, co pozwala na dokładne i precyzyjne cięcie. W praktyce, podczas projektowania materiałów drukowanych, takich jak broszury czy plakaty, stosowanie znaczników cięcia zgodnych z normą ISO 12647 oraz innymi standardami branżowymi, jest niezbędne do osiągnięcia wysokiej jakości druku. Warto również pamiętać o dodaniu spadów, co pomaga uniknąć białych krawędzi na gotowych produktach, gdyby cięcie odbywało się nieco poza linią znaczników.
Pytanie 13

Jaki symbol oznacza format składu o wymiarach 860 × 610 mm?

A. A1
B. A2
C. RA2
D. RA1
Format RA1, który ma wymiary 860 × 610 mm, to część rodziny formatów RA, znanych z tego, że są bardziej artystyczne. W praktyce często spotyka się go w druku wielkoformatowym, na plakatach czy w materiałach promocyjnych, gdzie widoczność i czytelność są kluczowe. Te formaty, zdefiniowane zgodnie z normą ISO 216, są związane z formatami A, ale są bardziej przystosowane do sztuki i projektów graficznych, które wymagają większej przestrzeni. Moim zdaniem, RA1 idealnie nadaje się do plakatów wystawowych, grafik do galerii czy broszur. Warto pamiętać, że wybierając format, musimy brać pod uwagę nie tylko wymiary, ale też to, jak prezentujemy naszą treść i do jakiej grupy docelowej jest skierowana. To wszystko wpływa na to, jak skutecznie nasza komunikacja wizualna dotrze do odbiorców.
Pytanie 14

Jakie jest nachylenie rastra dla wyciągu barwy Magenta?

A. 15°
B. 105°
C. 45°
D. 75°
Wybór niewłaściwego kąta skręcenia rastra dla wyciągu barwy Magenta może prowadzić do poważnych problemów w druku. Kąty 105°, 45° i 15° są nieodpowiednie, ponieważ mogą powodować interferencje między rastrami kolorów, co może prowadzić do niepożądanych zjawisk, takich jak moiré, czyli strefy interferencyjne, które psują jakość obrazu. Kąt 45° jest często stosowany dla cyjanu, ale jego zastosowanie dla magenty nie jest zalecane, gdyż może zmniejszać kontrast i zróżnicowanie kolorów w obszarach, gdzie magenta jest dominującym kolorem. Z kolei kąt 15° jest zbyt ostry i może nie zapewniać właściwej perspektywy dla rastra, co w konsekwencji prowadzi do nierównomiernego rozkładu barwy i widocznych linii przy druku. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie kolory powinny być traktowane jednakowo, podczas gdy różne kolory w systemie CMYK mają swoje własne, optymalne kąty rastra, które powinny być stosowane w celu maksymalizacji jakości druku. Dlatego ważne jest, aby stosować się do ustalonych praktyk i norm w branży, aby uniknąć problemów z jakością końcowego produktu.
Pytanie 15

Pierwszy wiersz akapitu nazywamy szewcem, gdy

A. pozostaje na końcu łamu
B. wypełnia całą kolumnę
C. ma mniej niż 12 znaków
D. jest napisany inną czcionką
Poprawna odpowiedź dotycząca szewca jest związana z definicją akapitu w kontekście typografii. Szewcem nazywa się wiersz akapitowy, który został pozostawiony na końcu łamu. Oznacza to, że ten element graficzny, zwany również 'wpisem końcowym', pełni istotną rolę w estetyce i układzie tekstu na stronie. W praktyce, pozostawienie szewca na końcu łamu może poprawić czytelność i wizualne wrażenie publikacji, co jest zgodne z zasadami dobrego projektowania graficznego. W typografii unika się tzw. 'widoków', czyli nieestetycznych przerw w tekście, a szewc pozwala na zachowanie płynności czytania. Przykładem zastosowania tej zasady jest projektowanie książek lub czasopism, gdzie szewce mogą być stosowane w celu zapewnienia spójności wizualnej i harmonii w układzie strony. Dobrze zaprojektowane publikacje zawsze biorą pod uwagę takie elementy jak łamanie tekstu, aby nie tylko dostarczyć informacji, ale również angażować czytelnika przez estetykę wizualną.
Pytanie 16

Standardowa liniatura rastra stosowana przy naświetlaniu form do druku offsetowego na papierze powlekanym wynosi

A. 200 lpi
B. 150 lpi
C. 110 lpi
D. 90 lpi
Wybór liniatury rastra ma kluczowe znaczenie dla jakości druku offsetowego, a niektóre wartości mogą prowadzić do niezadowalających rezultatów. Odpowiedzi takie jak 200 lpi oraz 110 lpi wskazują na zbyt wysokie lub zbyt niskie parametry, które mogą nie być odpowiednie dla papieru powlekanego. Przy 200 lpi, chociaż uzyskuje się najwyższą jakość szczegółów, nieodpowiednie zarządzanie procesem druku oraz materiałami może prowadzić do problemów z rozmyciem obrazu oraz nadmiernym gromadzeniem się atramentu, co obniża jakość wydruku. Z kolei 110 lpi, choć lepiej pasuje do druku na mniej wymagających papierach, może skutkować widocznymi ziarnami rastra oraz utratą subtelnych przejść tonalnych, co jest szczególnie widoczne w materiałach reklamowych i fotograficznych. W praktyce, technicy druku powinni dążyć do optymalizacji procesu, uwzględniając zarówno liniaturę, jak i typ używanego papieru. Wybór liniatury powinien być oparty na testowaniu i dostosowywaniu do specyfiki danego projektu, a nie na sztywnych regułach. Dlatego 150 lpi jest najlepszym wyborem dla druku offsetowego na papierze powlekanym, zapewniającym równowagę między jakością a wydajnością.
Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

Aby przygotować szklaną powierzchnię do druku UV, konieczne jest nałożenie na nią odpowiedniego preparatu przed właściwym drukowaniem?

A. folii magnetycznej
B. primera gruntującego
C. jednego z tuszów "light"
D. pudru drukarskiego
Odpowiedź wskazująca na zastosowanie primera gruntującego jest poprawna, ponieważ przy przygotowywaniu szklanej powierzchni do druku UV, pierwszym krokiem powinno być nałożenie odpowiedniego primera. Primera gruntującego ma na celu zwiększenie przyczepności tuszu do gładkiej powierzchni szkła, co jest kluczowe, aby uniknąć problemów związanych z odklejaniem się lub kruszeniem tuszu po wypieczeniu. Dobre praktyki w druku UV zalecają stosowanie primerów, które są specjalnie zaprojektowane do tego typu materiałów, aby zapewnić optymalne wyniki. Na przykład, w zastosowaniach przemysłowych, takich jak produkcja reklam czy dekoracji szklanych, użycie primera gruntującego znacząco poprawia jakość i trwałość wydruków. Primera może również wpłynąć na kolory oraz ich intensywność, co jest istotne w przypadku wysokiej jakości nadruków. W branży druku, stosowanie odpowiednich materiałów gruntujących jest standardem, a ich wybór powinien być zgodny z wymaganiami danego projektu oraz specyfiką używanych tuszów UV.
Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

Jaką właściwość ma podłoże formatu A0?

A. Przekątna wynosi 1 m
B. Krótszy bok ma długość 1 m
C. Dłuższy bok ma długość 1 m
D. Powierzchnia to 1 m2
Wszystkie podane odpowiedzi, poza właściwą, bazują na niepoprawnych interpretacjach charakterystyki formatu A0. Przekątna o długości 1 m jest złym podejściem, ponieważ nie oddaje rzeczywistych wymiarów papieru. W systemie A, format A0 nie jest definiowany przez długość przekątnej, ale przez konkretną powierzchnię i wymiary boków. Z kolei stwierdzenie, że krótszy bok ma długość 1 m, jest błędne. W formacie A0 krótszy bok wynosi 841 mm (około 0,841 m), co oznacza, że nie może być równy 1 m. Dłuższy bok w formacie A0 ma 1189 mm (około 1,189 m), co również podważa tezę o dłuższym boku wynoszącym 1 m. Mylnie rozpatrywana jest również powierzchnia, gdzie format A0 rzeczywiście ma powierzchnię 1 m², ale nie można jej utożsamiać z długościami boków. Takie zamieszanie w zrozumieniu formatu może prowadzić do znacznych błędów w praktycznych zastosowaniach, zwłaszcza w branży drukarskiej czy projektowej, gdzie precyzyjne wymiary mają kluczowe znaczenie dla jakości końcowego produktu. Dlatego istotna jest znajomość standardów takich jak ISO 216, aby unikać nieporozumień i błędów w zamówieniach oraz produkcji materiałów.
Pytanie 21

Aby wyprodukować 1000 plakatów B1 w kolorystyce 4 + 0, jakie urządzenie należy zastosować?

A. pełnoformatową 4-kolorową zwojową maszynę offsetową
B. półformatową 1-kolorową zwojową maszynę offsetową
C. pełnoformatową 4-kolorową arkuszową maszynę offsetową
D. ćwierćformatową arkuszową maszynę offsetową
Wybór maszyny offsetowej do produkcji plakatów wymaga zrozumienia różnic między formatami oraz rodzajami maszyn. Ćwierćformatowa maszyna offsetowa nie jest w stanie efektywnie zrealizować dużych nakładów, jak 1000 plakatów B1, ponieważ jej powierzchnia robocza jest mniejsza, co prowadzi do zwiększenia liczby cykli druku, a tym samym wydłużenia czasu realizacji. Z kolei półformatowa 1-kolorowa zwojowa maszyna nie jest wystarczająca do druku w kolorystyce 4 + 0, ponieważ brak w niej możliwości wykorzystania czterech podstawowych kolorów, co skutkuje ograniczeniem w zakresie uzyskiwanych efektów wizualnych. Pełnoformatowa 4-kolorowa zwojowa maszyna, mimo że teoretycznie może obsługiwać większe nakłady, jest mniej odpowiednia do druku plakatów, gdyż zwojowe maszyny są bardziej przystosowane do produkcji długich serii materiałów, takich jak czasopisma czy ulotki, co nie jest optymalne w przypadku plakatów, gdzie jakość obrazu i koloru są kluczowe. Często błędnie zakłada się, że większy format maszyny automatycznie przekłada się na lepszą jakość, co nie jest prawdą. Ostatecznie, wybór odpowiedniego sprzętu powinien być uzależniony nie tylko od wielkości nakładu, ale również od specyfikacji projektu oraz pożądanej jakości druku.
Pytanie 22

Aby stworzyć kolorową okładkę książki w formacie A4 z grubością grzbietu wynoszącą 10 mm, odpowiednim wyborem będzie papier o formacie

A. A4
B. B4
C. B3
D. A3
Wybór innych opcji, takich jak A3, A4 czy B4, prowadzi do różnych problemów w kontekście druku okładki książki. Format A3, o wymiarach 297 x 420 mm, wydaje się być wystarczająco duży, ale nie zapewnia wystarczającej przestrzeni na grzbiet, co może prowadzić do nieestetycznego wyglądu oraz trudności w produkcji. Z kolei format A4, mający tylko 210 x 297 mm, jest zbyt mały, aby pomieścić grzbiet o grubości 10 mm, co skutkuje niepoprawnym wymiarem okładki i jej niewłaściwym dopasowaniem do książki. W przypadku formatu B4, który ma wymiary 250 x 353 mm, również nie mamy wystarczającej przestrzeni, ponieważ grzbiet 10 mm nadal wymaga większego miejsca, a to prowadzi do problemów z estetyką i funkcjonalnością okładki. Typowe błędy myślowe związane z wyborem niewłaściwego formatu mogą wynikać z niepełnego zrozumienia zasad proporcji oraz wymagań dotyczących przestrzeni potrzebnej do druku i wykończenia publikacji. Aby skutecznie projektować okładki, ważne jest, aby brać pod uwagę nie tylko wymiary samej książki, ale również dodatkowe elementy, takie jak marginesy, grzbiety oraz techniki wykończenia, które mają bezpośredni wpływ na ostateczny wygląd produktu. Dlatego kluczowe jest, aby projektanci i drukarze dobrze znali standardy formatu papieru oraz ich zastosowanie w różnych procesach produkcyjnych.
Pytanie 23

Aby jednostronnie zalaminować 100 kalendarzy w formacie B1, potrzebna jest folia o powierzchni użytkowej

A. 100 m2
B. 70 m2
C. 350 m2
D. 35 m2
Aby obliczyć powierzchnię folii potrzebną do jednostronnego zalaminowania 100 kalendarzy w formacie B1, należy uwzględnić wymiary formatu B1, który wynosi 707 mm x 1000 mm. Powierzchnia jednego kalendarza wynosi zatem 0,707 m x 1,0 m = 0,707 m². Mnożąc tę wartość przez 100 kalendarzy, otrzymujemy 70,7 m². Przy jednostronnym zalaminowaniu, zatem wymaganej powierzchni folii powinno być co najmniej 70 m², co odpowiada praktycznym standardom w branży poligraficznej, gdyż zawsze trzeba uwzględnić niewielki zapas materiału na ewentualne błędy w cięciu lub aplikacji. Warto dodać, że w przemyśle poligraficznym powszechnie stosuje się zasady minimalizacji odpadów, dlatego precyzyjne obliczenia są kluczowe dla efektywności produkcji i kosztów. Dobre praktyki wskazują, aby w takich obliczeniach zawsze zaokrąglać w górę lub doliczać dodatkowe 5-10% materiału w przypadku większych, seryjnych zamówień, co zapewnia jeszcze większą pewność w realizacji zlecenia.
Pytanie 24

Które oprogramowanie z pakietu Adobe pozwala na automatyczne katalogowanie oraz zarządzanie zdjęciami?

A. Flash
B. Bridge
C. Media Encoder
D. Dreamweaver
Adobe Bridge to narzędzie, które odgrywa kluczową rolę w zarządzaniu i organizacji plików multimedialnych, w tym zdjęć. Umożliwia użytkownikom tworzenie katalogów zdjęć, co pozwala na łatwe porządkowanie oraz szybkie odnajdywanie materiałów. Bridge obsługuje różne formaty plików, co czyni go uniwersalnym rozwiązaniem w pracy kreatywnej. Przykładowo, fotografowie mogą wykorzystać Bridge do tworzenia kolekcji zdjęć w oparciu o metadane, takie jak data wykonania zdjęcia, lokalizacja, czy użyty sprzęt. Dodatkowo, poprzez integrację z innymi aplikacjami Adobe, takimi jak Photoshop czy Illustrator, użytkownicy mogą płynnie przenosić pliki do edycji, co znacząco przyspiesza proces twórczy. Adobe Bridge stosuje standardy zarządzania kolorami, co jest istotne w kontekście branży fotograficznej i projektowej. Dzięki temu każde zdjęcie może zachować odpowiednią jakość kolorów, co jest niezbędne w profesjonalnych projektach.
Pytanie 25

Ile zestawów arkuszy wydawniczych można otrzymać z maszynopisu, który zawiera poemat składający się z 10 500 wersów?

A. 9 szt.
B. 12 szt.
C. 15 szt.
D. 6 szt.
Odpowiedź 15 arkuszy wydawniczych z maszynopisu zawierającego 10 500 wersów jest poprawna, ponieważ standardowa praktyka w branży wydawniczej określa, że jeden arkusz wydawniczy to 16 stron tekstu. Przy założeniu, że każdy wers zajmuje średnio jedną stronę, możemy oszacować, że 10 500 wersów zajmuje 10 500 stron. Dzieląc tę liczbę przez 16, otrzymujemy wynik 656,25 arkuszy. W praktyce, licząc arkusze jako całość, możemy zaokrąglić tę wartość do góry, co daje nam 657 arkuszy. Jednak w kontekście wydania książkowego lub publikacji literackiej, konieczne jest uwzględnienie formatowania, marginesów oraz odpowiedniego podziału tekstu, co sprawia, że trzeba obliczyć ilość arkuszy na podstawie wersów. Dlatego, mając na uwadze różne czynniki, takie jak styl literacki i układ graficzny, uzyskujemy w rezultacie sumaryczną liczbę 15 arkuszy, co jest zgodne z minimalnymi wymaganiami wydawniczymi, aby tekst był klarowny i estetycznie prezentowany.
Pytanie 26

Kluczowym elementem właściwego odwzorowania kolorów w procesie druku jest zastosowanie systemu zarządzania kolorami, który szczególnie uwzględnia określenie

A. przestrzeni barwnej oraz profilu ICC
B. profilu ICC oraz skali szarości
C. modułu dopasowania barw oraz jasności barw
D. składu barw RGB oraz nasycenia kolorów
Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć, że większość z nich błędnie identyfikuje kluczowe elementy zarządzania kolorami w produkcji poligraficznej. Moduł dopasowania kolorów oraz jasność kolorów nie są właściwymi pojęciami w kontekście zarządzania kolorami. W rzeczywistości, jasność i nasycenie są parametrami, które mogą być korygowane w ramach procesu edycji, jednak nie są one podstawą zarządzania kolorami. Z kolei skład kolorów RGB odnosi się do przestrzeni kolorów z zastosowaniem w monitorach, co w kontekście druku nie jest adekwatne, ponieważ druk oparty jest na przestrzeni barwnej CMYK. Ostatecznie, skala szarości również nie jest bezpośrednio związana z zarządzaniem kolorami w sensie ich reprodukcji w poligrafii, lecz stanowi bardziej ograniczony aspekt w kontekście monochromatycznych wydruków. Kluczowym błędem w tych koncepcjach jest ignorowanie roli profilu ICC oraz przestrzeni barwnej jako fundamentalnych elementów, które zapewniają spójność kolorów w różnych urządzeniach. Niezrozumienie tych podstawowych aspektów prowadzi do nieefektywnego zarządzania procesem produkcyjnym i może skutkować dużymi różnicami w reprodukcji kolorów, co jest zjawiskiem niepożądanym w branży poligraficznej. Aby skutecznie zarządzać kolorami, istotne jest posługiwanie się odpowiednimi standardami oraz dobrą praktyką, a nie jedynie wybieranie poszczególnych parametrów, które nie oddają całości systemu zarządzania kolorami.
Pytanie 27

W jakiej przestrzeni barwnej powinny być tworzone materiały graficzne przeznaczone do naświetlania form drukarskich oraz procesu druku offsetowego?

A. L*a*b*
B. CMYK
C. RGB
D. HSB
Odpowiedź CMYK jest prawidłowa, ponieważ jest to przestrzeń barwna, która najlepiej odzwierciedla proces drukowania offsetowego. Model CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow i Key (Czarny), jest standardem w branży poligraficznej. Używa się go do przygotowywania materiałów graficznych przeznaczonych do druku, ponieważ opiera się na subtraktywnym mieszaniu kolorów, które jest zgodne z rzeczywistym procesem nakładania tuszy na papier. Drukując w systemie CMYK, kolory powstają poprzez odejmowanie od białego światła, co odzwierciedla sposób, w jaki tusze łączą się na papierze. Przykładem zastosowania CMYK może być projektowanie broszur, plakatów czy etykiet, gdzie precyzyjne odwzorowanie kolorów jest kluczowe. W praktyce przygotowanie plików graficznych w tej przestrzeni barwnej pozwala na osiągnięcie optymalnych rezultatów w druku offsetowym, co jest zgodne z normami ISO 12647, dotyczących zarządzania jakością w procesach drukowania.
Pytanie 28

Do czwórki tytułowej nie wlicza się

A. przedmowy
B. przedtytułu
C. wakatu
D. kolofonu
Przedmowa jest elementem publikacji, który nie należy do czwórki tytułowej, która tradycyjnie składa się z tytułu, podtytułu, nazwiska autora oraz informacji o miejscu i roku wydania. Czwórka tytułowa jest kluczowym elementem każdego dzieła, ponieważ stanowi wizytówkę książki i pozwala na szybkie zidentyfikowanie jej treści oraz autora. Przykładowo, w publikacjach naukowych, czwórka tytułowa jest niezbędna do zachowania standardów bibliograficznych, co jest szczególnie ważne podczas cytowania. W przeciwieństwie do czwórki tytułowej, przedmowa ma na celu wprowadzenie czytelnika w tematykę książki, wyjaśnienie jej celu i kontekstu, a także może zawierać osobiste refleksje autora. W praktyce, ignorowanie elementów czwórki tytułowej w literaturze wydawniczej może prowadzić do problemów z identyfikacją publikacji oraz z jej dalszym poszukiwaniem w bazach danych i katalogach bibliotecznych, co podkreśla znaczenie poprawnej struktury dokumentów wydawniczych.
Pytanie 29

Błąd popełniony podczas składania tekstów publikacji, zaznaczony czerwoną linią na ilustracji, to

Ilustracja do pytania
A. sierota.
B. bękart.
C. wdowa.
D. szewc.
Bękart to termin typograficzny, odnoszący się do błędu w składzie tekstu, który polega na tym, że ostatnia linia akapitu znajduje się na początku nowej kolumny lub strony, co jest uważane za niewłaściwe w kontekście estetyki i czytelności publikacji. W profesjonalnym składzie tekstu, unikanie bękartów jest kluczowe dla zachowania spójności wizualnej i płynności lektury. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być przygotowanie książki lub artykułu, gdzie projektant graficzny lub składacz tekstu powinien dążyć do tego, aby akapity były dobrze zorganizowane, a każda nowa kolumna rozpoczynała się w odpowiedni sposób, bez pozostawiania jednego wiersza na początku. Ponadto, standardy typograficzne, takie jak te opracowane przez American National Standards Institute (ANSI), zalecają unikanie tego rodzaju błędów, aby poprawić jakość publikacji. W praktyce, aby zminimalizować występowanie bękartów, warto stosować odpowiednie narzędzia do składania tekstu, które umożliwiają automatyczne zarządzanie układem strony i kolumn, a także przemyślane planowanie treści przed ich ostatecznym zestawieniem.
Pytanie 30

Podczas tworzenia tekstu w postaci dialogu, co należy umieścić na początku wiersza?

A. wykrzyknik
B. pauzę
C. dywiz
D. wielokropek
Prawidłowa odpowiedź to 'pauza', ponieważ w przypadku dialogu w literaturze, gdy rozpoczynamy nową wypowiedź, używamy pauzy, aby wskazać na zmianę mówcy lub nową myśl. Pauza jest kluczowym elementem w transkrypcji dialogu, który pozwala na oddzielenie poszczególnych wypowiedzi, a także nadaje tekstowi naturalny rytm. W praktyce oznacza to, że po imieniu mówcy (jeśli jest podane) i przed jego wypowiedzią używamy pauzy, co jest zgodne z zasadami typograficznymi. Spójrzmy na przykład: "Ania powiedziała: — Cześć, jak się masz?". Widzimy tutaj zastosowanie pauzy dla jasności i płynności dialogu. Używanie pauzy jest nie tylko zgodne z zasadami gramatycznymi, ale również wspiera zrozumienie tekstu przez czytelników, umożliwiając im łatwiejsze śledzenie wypowiedzi. Dobra praktyka literacka wymaga, aby dialog był przemyślany i klarowny, a więc zastosowanie pauzy w tym kontekście jest niezbędne.
Pytanie 31

Jak możemy sklasyfikować procesy poligraficzne?

A. produkcję form drukowych, wydruk oraz pakowanie
B. procesy przygotowawcze, wydruk oraz procesy introligatorskie
C. wydruk i procesy introligatorskie oraz uszlachetniające
D. procesy przygotowawcze, introligatorskie oraz wykańczające
W procesach poligraficznych mamy do czynienia z trzema głównymi etapami: przygotowaniem, drukowaniem i introligatorstwem. Na samym początku, w etapie przygotowawczym, zbieramy wszystkie materiały i technologie, które będą nam potrzebne do druku. To tutaj przygotowujemy matryce, wybieramy papier, a też ustawiamy kolory, by wszystko było zgodne. Używamy też standardów jak ISO 12647, żeby kolory były takie same w różnych mediach. Potem przychodzi czas na drukowanie - to już najbardziej ekscytujący moment, bo wtedy nasze pomysły zamieniają się w rzeczywistość przy użyciu różnych technik, takich jak offset czy cyfrowa. Na końcu mamy procesy introligatorskie, czyli obróbkę końcową: cięcie, składanie, klejenie i oprawa, które mają ogromny wpływ na to, jak finalny produkt wygląda i działa. Ogólnie rzecz biorąc, zrozumienie tych trzech etapów jest mega ważne, jeśli chcemy dobrze zarządzać cały procesem i zapewnić, że nasze produkty będą miały wysoką jakość.
Pytanie 32

Jakie są wymiary netto ulotki, jeśli wymiar brutto wynosi 216 x 303 mm przy spadach 3 milimetrowych?

A. 210 x 300 mm
B. 212 x 300 mm
C. 214 x 297 mm
D. 210 x 297 mm
Odpowiedź 210 x 297 mm jest poprawna, ponieważ przy obliczaniu wymiarów netto ulotki z wymiaru brutto (216 x 303 mm) należy uwzględnić spady. Spady to dodatkowy margines, który jest dodawany do wymiarów projektu, aby zapewnić, że kolor lub grafika dociera aż do krawędzi po przycięciu. W tym przypadku spady wynoszą 3 mm z każdej strony, co oznacza, że musimy odjąć 6 mm od szerokości i 6 mm od wysokości wymiarów brutto. Dlatego obliczenia będą wyglądać następująco: 216 mm - 6 mm = 210 mm oraz 303 mm - 6 mm = 297 mm. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w projektowaniu materiałów drukowanych, co zapewnia estetyczny i profesjonalny wygląd gotowych produktów. Użycie właściwych wymiarów netto jest kluczowe, aby unikać niepożądanych efektów wizualnych, które mogą wystąpić na skutek błędnego przycięcia. Warto również zwrócić uwagę na specyfikacje druku, które mogą różnić się w zależności od drukarni, dlatego zawsze warto konsultować się z dostawcą usług drukarskich.
Pytanie 33

Broszura to publikacja nieperiodyczna, która zawiera ilość stron

A. od 2 do 128
B. od 8 do 68
C. od 4 do 64
D. od 4 do 48
Broszura jest klasyfikowana jako wydawnictwo nieperiodyczne, co oznacza, że nie jest publikowana cyklicznie, jak magazyny czy gazety. Definicja broszury wskazuje, że jej objętość powinna wynosić od 4 do 48 stron. Taki zakres jest zgodny z powszechnie akceptowanymi standardami w branży wydawniczej. Broszury są często używane do celów marketingowych, edukacyjnych lub informacyjnych, aby dostarczyć skondensowane informacje na temat produktu, usługi lub wydarzenia. Przykładowo, broszury mogą być bezużyteczne w kampaniach promocyjnych, gdzie kluczowe jest przedstawienie najważniejszych informacji w przystępnej formie. W kontekście dobrych praktyk, projektowanie broszur powinno uwzględniać atrakcyjną szatę graficzną, jasne komunikaty oraz odpowiednią ilość treści, aby nie przytłoczyć odbiorcy nadmiarem informacji. Oprócz tego, broszury mogą spełniać rolę materiałów pomocniczych w szkoleniach lub jako elementy wspierające sprzedaż, co podkreśla ich wartość w praktyce biznesowej.
Pytanie 34

Która metoda reprodukcji graficznej umożliwia cyfrowe zapisanie projektu na płycie offsetowej?

A. Digitalizacja
B. Renderowanie
C. Naświetlanie
D. Wektoryzacja
Naświetlanie to kluczowy proces w technologii offsetowej, który polega na przeniesieniu cyfrowego projektu graficznego na specjalną płytę offsetową. Proces ten jest jednym z najważniejszych etapów przygotowania do druku. W praktyce, naświetlanie polega na naświetleniu płyty światłem UV w sposób, który odwzorowuje cyfrowe informacje zawarte w pliku graficznym. Dzięki temu można uzyskać wysoką jakość odwzorowania kolorów i detali. Naświetlanie jest standardem w branży poligraficznej, ponieważ zapewnia powtarzalność i precyzję, co jest kluczowe w produkcji masowej. Warto zaznaczyć, że wiele współczesnych technologii druku offsetowego korzysta z automatyzacji tego procesu, co zwiększa wydajność produkcji oraz zmniejsza ryzyko błędów ludzkich. Dodatkowo, standardy ISO 12647 definiują wymagania dotyczące procesu naświetlania, co pomaga w zapewnieniu wysokiej jakości druku oraz spójności kolorystycznej. W kontekście rozwoju technologii poligraficznych, naświetlanie pozostaje fundamentem dla efektywnego i precyzyjnego druku offsetowego.
Pytanie 35

Ile offsetowych form druku jest koniecznych do przygotowania w celu zadrukowania arkusza w systemie 4 + 4 z wykorzystaniem metody odwracania arkusza przez boczny margines?

A. 2 formy
B. 8 form
C. 6 form
D. 4 formy
Wybór liczby form drukowych do zadrukowania arkusza w technologii offsetowej jest kluczowy dla jakości i efektywności całego procesu. Przy odpowiedziach, które sugerują mniej niż cztery formy, istnieje podstawowy błąd w rozumieniu metodologii druku kolorowego. Druk w kolorze 4 + 4 oznacza, że zarówno przód, jak i tył arkusza mają być zadrukowane pełnym zestawem czterech kolorów. Dla każdej strony wymagane są cztery formy odpowiadające kolorom CMYK, co w konsekwencji prowadzi do potrzebnych czterech form dla frontu i czterech dla tyłu, co daje łącznie osiem form. Podejście sugerujące jedynie dwie lub cztery formy w kontekście druku dwustronnego nie uwzględnia, że każdy kolor na obu stronach wymaga osobnego nałożenia. Kluczowym błędem jest ignorowanie zasady, że każda strona z wieloma kolorami wymaga odrębnych form, co prowadzi do niedoszacowania potrzeb produkcyjnych. W praktyce, każda forma jest odpowiedzialna za precyzyjne odwzorowanie danego koloru na podłożu, dlatego niedostateczna liczba form może skutkować niepełnym lub niewłaściwym odwzorowaniem kolorów, co negatywnie wpłynie na jakość gotowego produktu. Prawidłowe podejście powinno bazować na zrozumieniu procesu druku offsetowego oraz standardów, które rządzą całą branżą, co jest kluczowe dla uzyskania profesjonalnych efektów w produkcji drukarskiej.
Pytanie 36

Aby zapewnić najwyższą jakość obrazu podczas robienia zdjęć aparatem cyfrowym, jaki format będzie najbardziej odpowiedni?

A. JPEG
B. RAW
C. TIFF
D. PNG
Format RAW to format plików, który przechowuje surowe dane z matrycy aparatu cyfrowego, co pozwala na zachowanie najwyższej jakości obrazu. W odróżnieniu od skompresowanych formatów, takich jak JPEG, RAW nie traci informacji o kolorach, jasności oraz szczegółach obrazu. Dzięki temu fotografowie mają większą elastyczność w postprodukcji, mogą m.in. korygować ekspozycję, balans bieli oraz zastosować zaawansowaną obróbkę bez degradacji jakości. W praktyce, jeśli planujesz edytować zdjęcia w programach graficznych, takich jak Adobe Lightroom czy Photoshop, format RAW jest najbardziej odpowiedni, ponieważ dostarcza największej ilości informacji do pracy. Warto też zaznaczyć, że wiele profesjonalnych aparatów fotograficznych oferuje różne warianty RAW, zgodne z odpowiednimi standardami, co ułatwia ich integrację z oprogramowaniem.
Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

Oblicz wydatek na przygotowanie form drukarskich, które są niezbędne do wydrukowania jednokolorowego wkładu książkowego o objętości 160 stron w formacie A5 na maszynie półformatowej, jeśli koszt wyprodukowania jednej formy wynosi 30 zł.

A. 300 zł
B. 900 zł
C. 600 zł
D. 150 zł
Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z kilku nieporozumień dotyczących obliczeń związanych z kosztami druku. Odpowiedzi, takie jak 300 zł, 150 zł lub 900 zł, wskazują na różne błędy w kalkulacjach. Na przykład, przypisanie kosztu 300 zł może sugerować nieprawidłowe obliczenie ilości potrzebnych form lub zrozumienie kosztów jednostkowych. Aby uzyskać koszt 300 zł, użytkownik musiałby założyć, że koszt jednej formy wynosi 60 zł, co jest niezgodne z podanymi danymi. Z kolei odpowiedź 150 zł wynika z błędnego przypuszczenia, że potrzebne są tylko 3 formy, co ignoruje fakt, że każda forma ma ograniczoną powierzchnię, a w rzeczywistości potrzebujemy 5 form. Z kolei odpowiedź 900 zł mogła wynikać z założenia, że koszt wykonania formy jest jedynie częścią całościowych wydatków, ignorując inne czynniki, takie jak robocizna czy materiały eksploatacyjne. W przemyśle poligraficznym szeroko stosuje się złożone modele kalkulacji kosztów, które uwzględniają nie tylko koszty bezpośrednie, ale również koszty pośrednie, co jest kluczowe w precyzyjnym określeniu końcowej ceny usługi. Dlatego ważne jest zrozumienie całego procesu produkcyjnego oraz jego kosztów, aby uniknąć błędnych wniosków.
Pytanie 39

Ile arkuszy netto papieru samokopiującego B2 jest potrzebnych do wydrukowania 50 000 kompletów dokumentów samokopiujących w formacie 105 x 148 mm, jeżeli każdy komplet składa się z 4 kolorów papieru?

A. 25 000 arkuszy
B. 3 125 arkuszy
C. 12 500 arkuszy
D. 6 250 arkuszy
Aby obliczyć potrzebną ilość arkuszy netto papieru samokopiującego B2 do wydrukowania 50 000 kompletów druków o formacie 105 x 148 mm, warto najpierw ustalić, ile arkuszy jest potrzebnych na jeden komplet. Komplet składa się z 4 kolorów, co oznacza, że każdy komplet wymaga czterech arkuszy. Zatem, aby uzyskać całkowitą ilość arkuszy, mnożymy ilość kompletów przez ilość arkuszy na komplet: 50 000 kompletów x 4 arkusze = 200 000 arkuszy. Następnie, ponieważ arkusz B2 ma standardowe wymiary 500 x 707 mm, obliczamy, ile takich arkuszy potrzeba, aby uzyskać 200 000 arkuszy A6 (105 x 148 mm). Każdy arkusz B2 może pomieścić 24 arkusze A6 (przy odpowiednim ułożeniu). A więc, 200 000 arkuszy A6 / 24 arkusze na B2 = 8 333,33 arkuszy B2. Ponieważ nie możemy mieć ułamka arkusza, zaokrąglamy do 8 334 arkuszy B2. Ostatecznie, uwzględniając straty i inny wymiar, potrzebujemy 12 500 arkuszy B2. Taka analiza jest istotna w branży poligraficznej, gdzie precyzyjne obliczenia wpływają na koszty produkcji i efektywność.
Pytanie 40

Tracking to

A. globalna regulacja odległości pomiędzy znakami w całym tekście
B. wyróżnianie tekstu przez dodawanie odstępów pomiędzy literami
C. ustalanie przestrzeni pomiędzy kolejnymi wierszami tekstu
D. regulowanie odstępów pomiędzy parami znaków w danym kroju pisma
Tracking to termin odnoszący się do globalnej regulacji odległości pomiędzy wszystkimi znakami w danym tekście. Ta technika jest kluczowa w typografii, ponieważ pozwala na dostosowanie przestrzeni między literami w taki sposób, aby poprawić czytelność i estetykę tekstu. Praktyczne zastosowanie trackingu można zaobserwować w projektowaniu materiałów drukowanych, jak broszury, plakaty czy książki, gdzie odpowiednia odległość między literami wpływa na ogólny odbiór treści. Warto zauważyć, że standardy typograficzne, takie jak wytyczne opracowane przez American Institute of Graphic Arts (AIGA), zalecają precyzyjne dobieranie trackingu, aby tekst był czytelny i przyjemny wizualnie. Nudny lub zbyt gęsty tekst może zniechęcać do jego czytania, dlatego projektanci często przeprowadzają testy z różnymi wartościami trackingu, aby znaleźć optymalne ustawienia w kontekście konkretnego projektu. Dobrze dobrany tracking zwiększa estetykę kompozycji graficznej i przyczynia się do lepszego zrozumienia przekazywanych informacji.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej